Verdraaglijk

Anny zegt niet meer dat ze pijnvrij is, haar links been doet nog zeer, daar zitten nog uitstralingen, maar niet meer zo erg... Ik durf het niet zeggen, maar ik denk dat ze ongeveer nog in dezelfde situatie zit van gisteren, maar dat de euforie weg is, en nu voelt ze weer het restant van de pijn.
Als men dat in de beginfase tegen mij had gezegd, dan zou ik het afgezworen hebben met heilige eden, maar nu denk ik dat dit eigenlijk de realiteit is... Als je een echte felle aanval hebt, die een tijdje duurt, dan lijkt een vermindering wel de volledige vrijheid van pijn... Na een tijdje zakt de gevoeligheid van de zenuwen weer naar normaal, en voel je weer pijn, ook al is het niet meer dat felle, dat erge...
Pijn, en zeker chronische pijn is een bedrieger.
Je lichaam gaat bij een felle aanval in een voortdurende alarmfase, en het pijnsignaal zit geblokkeerd op "Pijn !!!"... Als je met medicatie, behandeling die blokkering kunt uitschakelen, dan schakelt hij veelal zichzelf volledig uit en geeft de resterende pijn niet meer weer, tot het lichaam weer normaal wordt, en je ook de rest van de pijn meldt.

Al die zaken maken pijnbestrijding zo ontzettend moeilijk !
Ik heb altijd een restje van pijn, maar eigenlijk weet ik niet of dat echt is of niet. Het kan zijn dat dit eigenlijk het blokkeren is van de zenuw... Waar een zenuw normaal "in standby"  staat, staat bij een chronische pijn-patiënt de zenuw voortdurend op "aan".
Dat is wellicht het erge van het begrip Chronisch... Het komt er op aan te aanvaarden dat er altijd wat pijn is, een soort achtergrondpijn, die je moet leren aanvaarden als achtergrond. Als mensen me op zo'n moment vragen hoe het is, dan zeg ik "Goed", want voor mij is dat de quasi optimale situatie, en met mijn medicatie is de echte felle pijn redelijk uitzonderlijk geworden.
Maar zeg dat maar eens tegen iemand voor wie heel die situatie nieuw is... Dat is op dat ogenblik niet aan te nemen. De pijn is nog een nieuw fenomeen, en het chronische nog geen erkend gegeven. Hopelijk heeft ze gelijk, en is het ook niet chronisch... Maar ik herken zoveel, dat ik denk dat ook zij er mee zal moeten leren leven. Voorzichtig zijn, je beperkingen aanvaarden en vooral respecteren.
Nu moet ik voortdurend mijn eigen grenzen aftasten, omdat, waar ik door mijn vrouw voortdurend gespaard werd, ik nu zoveel mogelijk voor haar wil doen. (Ook al is dat echt niet zo heel veel)...
Ik heb nog maar eens alarm geslagen bij Familiehulp, om een poetsvrouw te krijgen. Hopelijk lukt dit vlug.

Ik zit bij mezelf te bedenken, dat deze blog wel heel vaak over pijn gaat... Maar het maakt dan ook een behoorlijk deel uit van ons leven. Vroeger door mijn pijn, nu door de pijn van beiden.

In het weekend zal er wellicht geen tijd zijn voor een blogje... Als het mogelijk is gaan we rommelmarkten, Anny moet wandelen, en daar heb je mogelijkheid het nuttige aan het aangename te koppelen. We moeten ook nog een paar huizen "bij houden" van mensen die op verlof zijn. De rolluiken, de post, de beestjes... Allemaal niets, ook nu niet, want het dwingt ons om de pijn op zij te schuiven, en wat in beweging te zijn, zonder iets te doen die te zwaar is. Het is geen werken, in die zin dat we er geen bewegingen moeten bij maken die thuis horen in de sector "veroorzaakt pijn"...

tot de volgende ?