propere tuin

Ik moet het eerlijk toegeven, mijn tuin was een wildernis geworden... Vorig jaar bijna gans het jaar op en neer naar de kliniek(en), naar Anny.
Veerle zorgde voor eten, deed de was en de plas, en ik moet bekennen dat ik zelf helemaal niet meer in staat ban om de tuin te onderhouden. (Chronische pijnpatiënt )... Zodus, was het hier stilaan een wildernis. Nu en dan trok Veerle wat onkruid, maar zij had ook haar eigen tuin en huis te onderhouden.

Maar nu is zowat ieder onkruidje weg !

Twee dagen lang hebben Kimberly en Gwendolyn vergezeld van hun respectievelijke vrienden, hier in de tuin gezeten. Hoogstens nu en dan kwam er eentje in het deurgat vragen om een of ander stuk gerei te krijgen, of om wat drinken... ( Water, meer heb ik niet in huis)...

Maar tegen 18 uur gisteren was het werk gedaan.

Er ligt alleen nog een hele hoop takken, die ik - nadat ze wat verdroogd zijn - door de hakselaar zal doen, en die mulch zal zijn voor in de propere tuin.

Jammer genoeg ligt Veerle nu ook in de kliniek. Wellicht een maagzweer of een appendix... Met de hoogdag wordt er alleen echt opgetreden bij hoge nood, en dus weten we nog niet wat het precies is. Ik gok op een maagzweer. (Of maagzweren... Ik heb dat ooit ook gehad, en heb dan maanden gesukkeld om de juiste medicatie te krijgen voor de pijn en die geen kwaad kon voor de maag...) Veerle is ook pijnpatiënt, maar erger ze heeft (na een opgelegde maagverkleining) ook suiker gekregen.

Nu ja, laat ons hopen dat ze de zaak in orde kunnen brengen zonder veel problemen en desnoods ook met andere medicatie...

Mama moest het meegemaakt hebben dat haar kleindochters zo behulpzaam zijn !
Ik heb gisteren regelmatig naar de urne zitten kijken, en zitten inwendig praten met haar.
Gek.
Maar ik stel vast dat ik dat regelmatig doe, en ik hoor van lotgenoten dat ook zij dat doen. Sommigen praten zelfs luid op.

Ik heb een kat in huis.
Eén van de katten van Veerle was gekwetst aan de poot, zo erg dat ze er mee naar de dierenarts moesten gaan. Daar heeft men de ontsteking van de wonde behandeld, en medicatie gegeven. Maar die kat wordt door de andere kat van Veerle steeds gepest, kwam hier al vroeger regelmatig binnen (schuilen?), en ik stelde voor dat ze de kat hier zou laten, tot ze hersteld is...

Ik zie niets meer aan haar poot, maar ik krijg die kat maar heel moeilijk eens buiten, en na vijf minuten (hoogstens !!!) staat ze al weer te miauwen aan de achterdeur om binnen te kunnen. Thuis was ze helemaal geen huiskat, maar hier is ze niet buiten te krijgen.
Zo ben ik -willens nillens - de eigenaar geworden van een kattenbeest.

Het is een kat die komt vleien, die op de schoot wil zitten... Allemaal dingen waar ik niet voor te vinden ben, en ik leer ze nu dat ze niet moet komen "flodderen"...  Ze komt nog wel rond mijn benen frotten als ze aandacht wil voor iets (eten, drinken, ...)

Voor de rest ligt ze hele dagen rustig naast me in de zetel, een plaatsje die ze ook inneemt als ik niet in de zetel zit. Zo is het goed, zo mag het... Als ze maar niet probeert om op mijn schoot te kruipen of begint kopjes te geven.

Ik streel ze hooguit een keer, en duw ze dan vriendelijk wat verder weg.
Ze begint de regels te kennen. Ze mag blijven.

Kan ik tegen de kat praten, of tegen de parkiet of de kanarie of mijn vissen... al is het niet echt tegen hen...

tot de volgende ?     

Groei

Er is heel wat veranderd in de duur van mijn leven...
Toen was de wereld nog enorm groot. Als er iemand als pater naar "de Kongo" trok, dan was dat met de boot en duurde de reis lang.
We hadden een kennis die een heel stuk van Afrika had bezocht, en als die eens in het land was, dan was ze een soortement bezienswaardigheid, een attractie, een voorraad van verhalen.

We zaagden bij ons ma om eens mee te kunnen naar de wekelijkse markt, om die neger te zien, en als het lukte wat spekken van hem te mogen kopen, zwarte brokken die naar anijs smaakten en die we Karaboedja" noemden...  Een zwarte mens ! Dat was het zien waard !

Ik ben in mijn leven nog nooit buiten Europa geweest (Madeira ligt weliswaar voor Afrika, maar hoort bij Portugal)...

Ik heb er ook niet echt behoefte aan, ik vind Europa nog steeds een heel groot ding om te bezoeken, en er zijn nog heel wat zaken in ons eigen landje die ik nog niet heb gezien... Ik ben bij de uitstervende generatie van mensen die geen nood hebben aan verre, verre reizen.

Ik begrijp wie het wel doet, en zit vol verbazing de foto's en filmpjes te bekijken, al moet ik zeggen dat ik in veel gevallen meer de mens achter die dingen probeer te zien dan wel de dingen op zich.

Maar ik heb dat allemaal weten veranderen.
Ik heb gezien hoe er een generatie mensen opgroeide, die jaarlijks op reis ging, en steeds verdere reizen ging maken... Ook naar andere werelddelen. Ik zag er zelfs voor hun werk vlugvlug naar andere delen van de wereld vliegen...

We gingen steeds meer mondiaal leven.

De wereld leek steeds kleiner te worden. Na een tijdje vonden we het heel gewoon dat er iemand voor het werk naar de andere kant van de wereld vloog en een week later al weer hier in zijn vertrouwde bureeltje zat. Ik heb gezien hoe de computer, de smartphone en al die dingen ons toelieten om te werken samen met iemand die in Huppeldeboemskaja ook aan zijn computer zat. We skypen of messengeren of zoomen of... weet ik veel wat allemaal met mensen in Weetikveelistan...

De wereld werd maar een kamer groot. Je hoefde maar op een knopje te duwen om ergens anders te converseren met Pier, Pol of Istvan of 'MBurrha...

En lukte het niet om op die manier de moeilijkheid op te lossen, dan niet getreurd, je sprong op een vliegmasjien alleen maar om haar te zien  (Eddy Wally)...

En toen,
Plots,

CORONA !
Covid-19

En iedereen zat plots op zijn eigen vierkante meter.
En er restte alleen nog een elektronische babbel met verweggistan van naast de deur...
De wereld is plots weer ontzagwekkend groot.
Enorm.
Nog haast groter dan toen, dan toen ik een knaap was die vol ontzag ging kijken naar een missietentoonstelling, naar die zaken uit die verre landen...

Want nu mogen we zelfs maar bij mondjesmaat in een museum binnen.
Mijn wereld is de TV en mijn smartphone.

djudedju...

Lang

's Morgens sta ik altijd vroeg op.
Rond halfzeven ben ik al bezig met me te wassen en me klaar te maken om naar beneden te gaan, wetend, dat er weer een lange, lang voormiddag op me wacht.
Waarom sta ik dan zo vroeg op ? Omdat ik niet meer kan slapen, en zelfs een goed boek me niet stil kan houden.
Ik moet er uit.
Waarom ? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet blijven liggen.
Veel slaap ik nochtans niet. In tegendeel, ik heb heel wat wakende uurtjes per nacht.

Er spookt van alles en nog wat door mijn hoofd.

Na de koffie gezet te hebben, een ontbijt genut te hebben, zit ik achter mijn computer. Post lezen, filmpjes bekijken, de beste doormailen (Wat zijn de beste ? Is mijn smaak wel de uwe ? Vind je mij niet een vervelende oude vent die altijd van die domme filmpjes en fotoreeksen doormailt? )

En vooral me vervelen en geen goesting hebben om iets te doen.

Het gaat me niet.

Het alleen zitten is toch lastiger dan ik dacht.
Ik dacht dat ik al wat getraind was tijdens die vele maanden hospitalisatie van Anny. Nee dus.
En toch... Wij zaten 's morgens meestal elk aan een kant van het huis, en er werd heel weinig gesproken. Na al die jaren moet je niet veel meer zeggen, je kent elkaar door en door. Je kent elke reactie op ieder ding.

En toch mis je dat, het gevoel van samen zijn, van samen leven, beleven. Het lawaai van Anny in de keuken, haar zien voorbij komen als ze naar het toilet gaat... Ze is er. God, waarom was ik me daar toen niet meer van bewust?

Toen was dat alles heel normaal.
En nu mis je het. Je mist wat toen zowat niets was.
Gek.

Je kijkt naar de urne, naar de brandende kaars... Je voelt haar trouwring met daarin dat kleine juweeltje met de as van Koen. Je denkt eigenlijks niets, je voelt niets, je mist alleen.

Het is niet echt te omschrijven. Wat is gemis ?
Ik denk dat het iets is wat, zelfs op de onbewuste ogenblikken, een gevoel van...niets.
Vroeger was het er wel.
djudedju

Nee, het gaat niet echt slecht met me, ik raak alleen moeilijk terug in het leven.
't Zal wel beteren. Ik ken genoeg mensen die in dit geval zijn, en die er ook overheen zijn gekomen. Niet vergeten, verwerkend, terug gewoon zijn.

... dju toch

Vissen !

Eindelijk mogen we gaan vissen !
En het was mooi weer (niet te warm, maar je kunt niet alles hebben), en Bart en Ewoud gingen mee. Drie generaties Goderis aan de waterkant.

't Was twee jaar geleden, en door dat de poetsvrouw ook nog die voormiddag kwam, had ik niet de kans gekregen om alles eens na te kijken... Twee molens lagen in panne, dus veel karpervissen zou er niet gebeuren. (Bart had de enige karperlijn, maar kreeg geen beet...)

We zaten dus alle drie met een bliek-lijntje, heerlijk, op ons dooie akkertje te genieten van de zon, het water, het geluid van de natuur (Dju jong ! Er zijn dit jaar veel fazanten !)...

Zeggen dat het ons niet kan schelen dat de vis bijt of niet, is wat overdreven, maar toch... Het is die rust, het water en de zon die er een aangename dag van maakt !

Maar al beten ze niet veel, we vingen toch regelmatig een bliekje, en er waren er zelfs heel mooie, behoorlijk grote exemplaren bij.

Ewoud en ik vingen bovendien elk een tink (een zeelt (tinca tinca)) van ieder een goede dertig centimeter. Dat was leuk ! Het was al jaren geleden dat er nog een tink gevangen werd in deze vijver ! Ze zitten er dus nog in !

Kortom, we hebben ons geamuseerd, al moet ik zeggen eens we in de schaduw zaten in plaats van de zon, was het veel minder leuk. Het was fris, en door zeer licht te vissen, met een heel klein dobbertje, zag je plots ook veel minder dat kleine ding, en moest je soms eens de lijn bewegen om de dobber terug te vinden... Maar ja, het was al bijna tijd om naar huis te keren.

Heerlijk om weer eens buiten te zijn !

Corona voor mij is voornamelijk isolement. Twee keer. Het verlies van Anny, en dan de corona-isolatie daar bovenop. Een geluk dat ik me nog wat weet bezig te houden. Het enige wat me tegengaat is dat ik niet kan wandelen.  Ik kan het fysiek niet goed meer, door mijn chronische rugpijn, maar het gaat me ook niet om alleen te lopen. Het mag gek klinken, maar als ik alleen wandel dan heb ik veel vlugger en veel meer pijn dan als ik met anderen wandel. Dit bewijst weer eens dat bezig zijn zowat de beste pijnstiller is die er bestaat. En omgekeerd, als je alleen bent, dan ben je ook geestelijk met die pijn bezig, en versterk je dat gevoel nog.

Een menselijk verstand is veel meer dan het vermogen te redeneren, het is ook een dirigent van het bestaan.

De laatste dagen gaat het ook wat beter met het verwerken van het verdriet. Ik kan er makkelijker over praten en voel op die momenten ook minder de krop in mijn keel.

De nachten zijn het slechtst... Ik lig vaak wakker, raak niet meer in slaap, begin dan te lezen om mijn zinnen te verzetten... Doe het licht weer uit als ik denk dat het wel weer zal lukken, en vijf minuten nadien doe ik het licht weer aan... Maar dat zal wellicht ook wel beteren. Ik wil geen slaappillen nemen, ik geloof dat die ook niet echt een oplossing bieden. Ik ga er van uit dat - als mijn lichaam het nodig heeft - ik wel zal slapen, en dat is ook zo. Nu en dan heb ik dan een nacht dat ik lang en diep kan slapen.

We komen er wel door.

Zeelt 

triple donderdag en bedenkingen rond 1 mei...

Gisteren was het donderdag, dag gewijd aan Donar (Thor).
Donar was de dondergod, en hij heeft zich geroerd !
Tot twee keer toe kregen we hier een dondervlaag over ons heen !
Dus 1 gewoon donderdag + 2 dondervlagen is gelijk aan triple donderdag.

Vandaag is het 1 mei, dag van de arbeid. Sinds politieke partijen deze dag schaamteloos hebben geclaimd, is dat een vlag die de lading niet meer dekt.

De dag van de arbeid was (voor al die politieke konkelaars) een dag waarop niet de arbeid, maar de arbeid(st)er gehuldigd werd, en de dag van de socialistische verenigingen.

Bij de katholieken werd daar Rerum Novarum tegenover gezet. De herdenking van de invoering van de Pauselijke Encycliek "De Rerum Novarum" door paus Leo XIII... Een encycliek die een inhaalbeweging wilde maken om te verhinderen dat door de bewustwording van de arbeidende klasse een heel deel van de gelovigen de kerk verliet, een kerk die tot dan heel duidelijk de kant van de rijken en de werkgevers koos.  Omdat men het kind niet met het badwater wou weggooien, was deze encycliek een eerder zwak antwoord op het groeiende socialisme.  Het is vooral dank zij enkele bevlogen personen (denk bv aan Daens) dat er vooral parochiaal sterker gewerkt werd om de arbeidende klasse te behouden binnen de kerk, en hen een katholiek alternatief te bieden voor het socialisme.

Het was broodnodig dat men die stappen nam, want de kerk verloor massaal de arbeidende klasse. Eigenlijk zou men hier de Belgische situatie helemaal afzonderlijk moeten bekijken, want hier, en dat was lang niet overal zo, werd het socialisme anti-kerkelijk, en kregen we een tweespalt die veel verder ging dan het sociale.

Is dit jammer ? Ja en nee... Door de historische groei van een katholieke arbeiderszuil en een socialistische arbeiderszuil, kwam de concurrentie de volledige klasse van de arbeiders ten goede.
Is dit nu nog zo ?
Ik heb de indruk dat door de secularisering het oorspronkelijke aspect wat wegdeemstert. De leden van het ACV voelen zich niet echt katholiek, en de leden van de Socialistische arbeidersbeweging zijn lang niet zo anti-katholiek meer... Toch zijn er nog verschillen, maar ik durf niet te stellen dat die verschillen eigenlijk ook zo gevoeld worden door de meerderheid.

Ik denk dat de verzuiling nu, in deze tijd, eigenlijk meer kwaad doet dan goed.

Het zou m.i. beter zijn dat de travaillisten een sterker blok zouden vormen tegen de politiek kapitalistische tendens. Ik vind het tof dat binnen de grote groep van arbeiders, er een grote verscheidenheid in gradatie is, maar men zou moeten gaan werken aan een front, om het evenwicht binnen de maatschappij te herstellen. Ik zie niet in waarom pvda, socialisten, de travaillistische vleugel van het cdenv niet tot één lijn zouden kunnen komen. In tegendeel ! Net door de verschillen samen te leggen, zou men kunnen komen tot sterkere en duidelijkere lijn.

Het probleem is dat dit alles in de knopen zit van de politieke partijen.
Hoog tijd dat wij het ganse bestel herdenken !

Waardoor komt men maar niet tot een vorming van een regering ? Heel simpel, omdat er geen nationale partijen meer zijn.

De democratie is momenteel bezig de democratie te vermoorden.
Door de toename van partijen en partijtjes, door de splitsing in Vlaams en Waals ook binnen die partijen, door de oprichting van partijen die slechts in één landsdeel voorkomen, komt men tot een systeem die niet meer beheersbaar is.

De oplossing ? Terug naar de basis van waaruit de democratie bij ons is ontstaan, overgoten met de saus van de tijd. We moeten terug naar een drie-partijensysteem. Links, rechts en midden. En dit nationaal. (Dit hoeft niet te betekenen dat Vlamingen voor Waalse kandidaten kunnen stemmen en omgekeerd).

Maar met een drie-partijen-systeem is het de facto veel eenvoudiger om een regering te vormen. Krijgen we ook een beleid dat herkenbaar is voor de kiezer (er is hoogstens een mengeling van twee partijen en dus van twee soorten ideeën. Er is ook veel duidelijk een lijn in de tijd.

Voor mij is één mei de dag waarop we de revolutie in het denken opnieuw moeten beginnen ! Naar een duidelijk beleid. Met vééééééééééééééééééééééééééééééééél minder ministers, staatssecretarissen, parlementsleden dan we nu. We betalen ons blauw en zwart !

Dit moest me eens van het hart.
Wellicht bent u ook die ontelbare politici met hun onontwarbaar gekonkel beu?

putje maken...

Ze zijn hier, aan de hoek van de straat een put aan 't maken, met enorm veel lawaai van machines.

De bedoeling zou zijn dat ze willen weten wat er daar allemaal onder de grond zit, en of de riolering daar zit...

Eigenlijk is dat een bewijs te meer dat men in heel veel gevallen niet weet wat en waar wat zit in onze ondergrond. Ik herinner mij, van een hele tijd geleden, dat er hier twee mannen weg en weer aan 't lopen waren aan de straat voor mijn huis. Het bleek dat ze de riolering zochten. Er moest hier ergens een putdeksel zitten, en ze vonden het niet.

Ik toonde hen het putdeksel dat half op het voetpad, half in mijn voortuin ligt. "Da' kan nie' ! Da' mag daar nie' liggen ! Het ligt op privéterrein !"

Ik heb ze uitgelegd dat ik die put daar niet heb gelegd... ze lag daar al toen mijn huis gebouwd werd.

Misschien hebben ze bijgeleerd, zijn ze door ervaring wijzer geworden, en maken ze nu een put of putten (ook aan de andere kant van de wijk zijn ze bezig)...

Ik ben benieuwd wat ze allemaal gaan vinden en niet vinden...



Ik behoor tot de "ouderen", en dus ben ik nog meer dan heel wat anderen aan mijn huis gebonden door Corona. Ik ben al een keer bij de fruitboer geweest, en twee keer bij de apotheker, en dat is al. Maar nu moest ik, willen of niet, toch naar buiten. Door het overlijden van Anny zijn nu (!) plots mijn rekeningen geblokkeerd, en de enige manier om de rekeningen te betalen, is deze rekeningen naar de bank te brengen en ze daar de betaling te laten doen. (Absurd hé ?)...

Normaliter mag je niet (of alleen bij hoge noodzaak) binnen in de bank. Maar nu ze mijn situatie kennen, laten ze mij wel binnen om de zaken te kunnen regelen.

Ik had de indruk dat ze eigenlijk content zijn om iemand te mogen binnen laten.

Natuurlijk vroegen ze dan - gezien de reden van het gebeuren - hoe het is... Ik begon met te zeggen dat het eigenlijk redelijk goed ging, maar stelde tot mijn eigen verbazing vast dat mijn keel, bij het vertellen toegesnoerd werd, en ik een krop in de keel kreeg.
't Is dus niet goed, nog niet goed.
Het verdriet zit maar onder een ragdun laagje.

Dat zal wellicht normaal zijn, en het was eigenlijk ook een van de eerste keren dat ik tegen echte mensen (en niet virtueel via Whatsapp, of Messenger of Google Duo (veruit het beste !)) kon praten.
En dat is duidelijk iets anders. De stem uit je smartphone ( ik schreef bijna snertphone) of de PC is anders. Het echte contact, ook al is het zonder lichamelijk contact, zonder handjes schudden, zonder beleefdheidskus.

Het zal moet slijten.
En ik mis haar zo erg.

Het weten dat ze er niet is. Dat ze niet zal antwoorden, dat je niets moet zeggen, dat er toch geen antwoord komt. Het aanraken...

Toen onze Koen is gestorven, toen was (is) dat enorm pijnlijk...maar we hadden elkaar, ook al zegden we niet zoveel, we voelden elkaars pijn en elkaars medevoelen. Nu zit ik alleen. Gelukkig komt Veerle met mijn middageten, en komt ze de kiekens eten geven en de eieren roven... dat is niet hetzelfde.

Als je me nu zou vragen wat liefde is, dan denk ik aan een allesvullende aanwezigheid, aan het zijn binnen de ander, als iets wat heel je ruimte, heel je zijn vult met een warmte. Alleen, je bent je daar op dat moment niet op die manier bewust van.

Je voelt dat pas als dat gevoel er niet meer is, als het ontbreekt, als je het mist.

djudedju

Zomer-fris

Van achter het raam (van mijn HUIS ! Maggy !!) ziet het er heerlijk weer uit, maar als ik buiten loop, voel ik dat de morgenkoelte nog lang niet verdwenen is.

Bart is gisteren een paar nieuwe kippen gaan halen voor mij, een haan voor hemzelf, en een kip voor zijn schoonmoeder. Bovendien ging hij ook eten halen voor mijn goudvissen, en materiaal om een lek te dichten in de vijver...

De kippen in het hok gestopt, en het lek gedicht, en nog wat zitten keuvelen. Lieselotte was ook mee, en - potverdorie !- ik ben vergeten haar verjaardagscenten te geven ! Ik moet zien dat ik het nu niet vergeet. We zien elkaar zo weinig, met die corona !

Vanmorgen - in die frisse morgen - de vijver weer wat bijgevuld (er was heel wat water verdwenen door dat lek), en de pomp weer doen werken... Alles is nu weer in orde. De goudvissen jagen achter elkaar dat het een lieve lust is. Letterlijk ! Het is paartijd, dus het woord lust is op zijn plaats.

Hopelijk hebben we weer kweek, maar dat lukt maar als de eitjes en het jongbroed in de plantenmassa blijven, anders worden ze of opgegeten, of meegesleurd in de pomp... Nu, ik moet niet zoveel jongen hebben, ze zijn er toch hoofdzakelijk om weg te geven.

Maar het is wel leuk om te kijken naar die druk zwemmende goudvissen. In de grote vijver zitten ook de grootste vissen, en daar hoor je soms ook hoe ze in hun geweld het water doen opspatten.

Ik vind goudvissen heel mooi, en ze passen in mijn eerder kleine vijvertjes. Het zou gek zijn daar vissen in te steken die te groot uitgroeien en daar onvoldoende zwemruimte hebben. Ik erger me altijd wat aan de aquariumwinkels die vissen verkopen die eigenlijk helemaal niet geschikt zijn voor het aquarium of voor de maat van de vijver. Ik zag al aan iemand met een aquarium van één meter lang, vissen verkopen die veertig, vijftig centimeter worden en zelfs meer! Die passen na een korte tijd niet meer in het aquarium, en je kunt ze nergens meer kwijt. Die vissen sterven dan meestal een pijnlijke dood, en veelal nadat ze de andere kleine vissen hebben opgegeten... Dat is mede de reden dat je op internet aquaria in occasie kunt kopen, zoveel je wilt...

Ik vind dat die verkopers de plicht hebben hun cliënten in te lichten over wat ze kopen... Soms zie je ook roofvissen verkopen aan iemand met een gezelschapsaquarium ! Te gek !
 Totaal onverantwoord.

Het gaat stilaan wat beter.
Ik heb al uren zonder dat ik telkens en telkens weer op Anny denk.
Dat is niet zo simpel, niet zo vanzelfsprekend... Bijna alles wat hier staat / ligt / hangt, is een herinnering aan het samenzijn. Na meer dan 50 jaar huwelijk heb je niet veel waar geen gemeenschappelijke herinneringen aan vastzitten...

Ik betrap mezelf er ook op dat ik iets wil zeggen, en dan er op denk dat er niemand is om me te horen, om te reageren. Je doet dat onbewust, dat praten is er eerder dan het besef dat ze er niet meer is om te antwoorden, of zelfs maar om gewoon te luisteren. Ik moet niet meer zeggen " Je moet hier eens naar kijken " als er een leuk filmpje toekwam per E-mail...

Maar het gaat al beter.
Het doet ook niet meer zo'n pijn.
De scherpste kantjes gaan er stilletjes aan af.
Ik herinner me dat proces van het overlijden van onze Koen.

Corona maakt het niet echt gemakkelijker. Ik weet nog hoe we, na het overlijden van Koen, daar zaten te zitten, en ik een aankondiging zag op TV van een rommelmarkt te Deinze... We besloten daar eens naartoe te gaan, om onze gedachten te verzetten, op iets anders te richten... We zijn blijven rommelmarkten, en op die eerste rommelmarkt kocht ik ook de eerste wandelstok van wat ondertussen een grote verzameling is... Ik weet niet of ik dat nog verder zal zetten. Ik weet niet of een rommelmarkt alleen leuk is... We deden zowat alles samen.

Dus herinneringen zijn ook levende dingen, doe-dingen.

Ik droom er van om weer eens te kunnen gaan vissen (mag niet door Corona ????), daar zit je dan stil aan het water, genietend van de natuur... Maar ook daar ging Anny heel vaak mee, om ook te genieten van de stilte en van het leven in het bos...
Je ziet herinneringen zijn overal
ik moet er over groeien
ik weet niet hoe
Er is geen goede manier voor
het moet gewoon slijten
de scherpste hoeken afronden.

verdomde corona