Hemel

Heb je dat ook ?
Dat je 's morgens wakker wordt, en niet zeker bent of je droom nu een droom was of een werkelijke herinnering? Zo echt ! Zo reëel !... Verwarrend doordat het zich echt lijk te hebben genesteld in de echte herinneringen... of waren dat ook ooit dromen?

De Aboriginals geloven dat ze leven in een droomwereld, en dat hun dromen eigenlijk de echte wereld vormen. Ik snap precies hoe ze dat zo'n denkbeeld komen !

Vannacht ben ik gestorven, en linea recta hemelwaarts getogen... Even had ik de indruk te horen tot een grote stoet, maar alras snapte ik dat ik gewoon mee zweefde met alle afgestorvenen, die allemaal dezelfde richting uit gingen... Uiteindelijk belandden we in een prachtige tuin, een immens park, waar aan alle planten bloemen stonden, en zaad, en vruchten in alle vormen en kleuren.

De tuin, of het perk, hoe je het ook noemen wilt, was zo mooi, zo heerlijk en de vruchten en zaden zo lekker, en het gras zo zacht en warm en het water zo helder dat het beter smaakte dan de beste wijn... Iedereen was vriendelijk voor iedereen, en allen hadden we een zacht blauwe huid, die een zweem van groen kreeg bij opwinding. We hadden allemaal haren uit zuiver zonlicht, en er waren geen maken meer, geen lammen, geen doven, geen stommen, geen blinden...iedereen was mooi en volmaakt en gelukkig...
Dit was de hemel !

Iedereen sprak dezelfde taal, maar vraag me niet welke taal dat was, vermoedelijk was het gewoon hemels ? Je hoorde geen stem luider dan de andere, of het was het geluid van een blije lach...

Ik wandelde, ik liep (zonder pijn !), ik speelde, ik lachte en ik zong, ik praatte met iedereen en iedereen met mij... Ik heb er geen idee van hoelang ik er al was, toen mij plots een gedachte te binnen schoot... "Waar is God ?"

Van dan af was mijn hemel iets minder volmaakt, iets minder mooi, want ik ik was niet meer onbekommerd, ik was niet meer alleen maar genietend... Ik zocht, ik stelde vragen, ik wandelde niet meer, ik haastte me van hot naar her... Op een eindeloze zoektocht.

Plots nam me iemand bij de arm, hield me tegen... Ik wilde me los rukken, maar de greep was stevig. "Zoek niet, je zit er midden in, je maakt er deel van uit !"
"Waarin ? Waar ben ik deel van ?"
"Van de God die je zoekt..."

Ik keek om me heen, en zag niets dan lachende en knikkende gezichten... "Maar waar is God dan? En wie is nu eigenlijk DE God, Allah ? Jahweh ? Vishnu ? Zeus ? Odin of weet ik veel wie ?" "Jij bent het ! Wij zijn het , dit - hij zwaaide met weidse gebaren in het rond - is het !"

"Maar..." Ik keek vertwijfeld om me heen... " Dit is niet wat we..." "Nee, het is de kern, zonder alle vertelsels er rond, zonder omhulsels, de kern, de essentie... Het goede in iedere mens.." "En al het kwade dan?" Ik dacht aan al de verschrikkelijke dingen die we zagen, oorlogen, uitbuiting... "Allemaal vernietigd, allemaal weg..." "Ja maar... en de beloning dan ? de straf ?"
"De beloning is hier, voor iedereen, want iedereen doet goed, ook al is het soms naar onze ideeën heel weinig... Het goede wordt beloond, het kwade wordt vernietigd. "
"Maar hij die meer kwaad deed, is die dan ook even gelukkig ?" "Hier is alleen het goede..." Is er dan geen verschil, geen heiligen, geen vagevuur?"
"Wie veel kwaad deed heeft veel verloren, maar wat hier rest is het goede, en het volmaakte geluk voor het goede... Wat je verloren hebt aan kwaad, aan gierigheid, aan onwil, aan bedrog, aan geldgewin aan machtswellust, dat is vernietigd... Maar hier rest alleen het goede het volmaakt gelukkig zijn"...

"Maar een Hitler, een Mao, een Leopold II... ?" "Het slechte is vernietigd !"

God...
Ik ben een god, in 't diepst van mijn gedachten...
Jij bent een God in je diepste zijn.
Wij zijn God en strevend naar het volmaakte.
Wellicht deed het achterlaten van bezit, van macht, van wellust pijn op het moment van het gedwongen loslaten, maar het goede blijft volmaakt geluk...

tommetoch
zo simpel

tot de volgende ?

Het Midden Oosten in Europa...

Nee, ik ga het hier niet hebben over de vluchtelingen, noch over de islam...
Ik wil het hebben over Griekenland...
Ik zag een documentaire, dat me vertelde dat er immense hoeveelheden petroleum en even immense hoeveelheden gas op het grondgebied van Griekenland liggen. Men vertelde er zelfs bij dat het gas van een ongekende zuiverheid was (98% zuiver) zodat het onbewerkt, rechtstreeks te gebruiken is...

En dan zit je te luisteren met ogen zo groot als basketballen en oren groter dan die ven olifanten. Hoe kan Griekenland dan in hemelsnaam in moeilijkheden zitten?

Laat mij een andere vraag stellen, hoe komt het dat de petroleumlanden in het Midden Oosten zo'n arme bevolking hebben ?

Het antwoord is hetzelfde... De grote landen (vooral Amerika om het niet te noemen), zorgen er voor dat al die grondstoffen in privaat bezit gaan. In het geval van Griekenland wordt de krisis én veroorzaakt én aangezwengeld, zodat er een stijgende armoede is, en ook de staat op de rand van het faillissement komt te staan, bovendien dwingt men dan de regering in een rechts systeem, waardoor het privébezit steeds sterker wordt en beter beschermd wordt (nog erger dan wat we momenteel hier in ons landje zien onder het mom van aanzwengelen van de industrie...), en een steeds grotere invloed van grote broer (Big Brother) Amerika...

Om eerlijk te zijn, ik had me nooit kunnen (durven) indenken, dat men hier, in Europa een Midden Oosten politiek zou kunnen invoeren, toch niet met succes... Maar ondertussen is het werk bijna voltooid, en ligt Griekenland braak, wijd open voor een kapitalistische greep op wat eigenlijk nationaal bezit zou moeten zijn (ondergrond en grondstoffen die er in zitten)...

Ik heb een tijdlang verstomd naar het scherm van mijn pc zitten staren, en ik voel me plots heel wat minder gerust in de toekomst, in onze sterkte als burger van Europa... Europa ? Amerika, als het er op aan komt, of toch het groot kapitaal van dat Amerika.

Ik dacht dat we al een beetje op de goede weg waren, naar een maatschappij waar plaats was voor iedereen, welvaart voor iedereen... Zelfs de onnozele karpersprongen van onze huidige rechtse regering maakten me niet echt ongerust over het totaal beeld van ons leven nu en in de toekomst. Nu ik dat heb gehoord over Griekenland, voel ik me plots heel wat minder zeker.

Ik hoop plots dat de geruchten over petroleum in ons landje een sprookje is. Dat we hier geen bodemschatten hebben. Dat onze enige rijkdom onze werkkracht is... (Ik hoop dat men dit niet weer terug kan aanslaan, als bezit van de kapitalist, zoals het ooit was in het begin van de industrialisatie).

Men dwingt een failliete staat tot het verkopen van haar ondergrond, verhindert dat ze zelf die ondergrond kan exploiteren... Had men mij dat tien jaar geleden voorspeld, ik zou het hebben afgedaan als larie en apekool...

Ergens snap ik niet hoe een mens zo kan zijn... en ik denk aan wijlen ons vader die ons steeds voorhield dat de wereld geregeerd wordt door de 3 G's God, Geld en Gat... Wat in het West
Vlaams heel duidelijk staat voor Kerk, Kapitaal en seks...

Pa, je hebt, jammer genoeg, nog steeds gelijk... Veel meer dan ik ooit geloofde. Alles draait nog steeds rond macht, en die drie G's betekenen op een of andere manier macht, of kunnen gebruikt worden om de macht te grijpen, te versterken. Misschien is Kerk een beetje aan het evolueren, en moeten we stilaan gaan spreken van kerken, want in ons landje wordt de invloed van de katholieke kerk misschien iets kleiner, maar er komen nieuwe religies aan de bak, die er vroeger niet of amper te zien waren. Ik blijf geloven, kan me het leven niet voorstellen zonder het ultieme antwoord op de ultieme vragen, maar ik heb een steeds grotere hekel aan de organisaties achter die religies.
Maar steeds meer wordt de ultieme macht het kapitaal. (Misschien moet ik het in kapitalen schrijven? KAPITAAL ?)...

Mensen overheersen... De baas zijn over mensen. Mensen kunnen bevelen. Mensen kunnen pesten, kwetsen, pijn doen...

Zelfs dieren gaan niet zo ver in hun machtsspelletjes, al zijn er soorten die vechten tot de dood om zich te kunnen voortplanten. Bij de mens gaat het meer over de macht op zich.
Arme mens die alleen geluk kan vinden in het ongeluk van de anderen.
Wat voor geluk is dat ?
dju de dju !!!

tot de volgende ?

Het land der dode zielen

Zie je, Mathias, zie je waar de zon ondergaat? Weet je nog waar ze vanmorgen is opgestaan, en langs waar ze langs de hemel is gereisd ?
Opa zat op het bankje in het park, stilletjes in de laatste zonneschijn, met zijn achterkleinzoon... Ze hadden gewandeld, hadden in de grote vijver gevist, maar hadden meest van al rustig zitten keuvelen, over de vogeltjes, de bijen, de hommels, de kevers en de gekke sprinkhanen in het gras.

Ze hadden van madeliefjes een kroontje gevlochten, die heel gauw stuk ging, en verloren en verslenst in het gras lag.

De kleine Mathias keek een beetje zoekend rond... Waar was die zon alweer opgestaan? Opa hielp hem "Weet je nog dat hij van achter de kathedraal omhoog kwam. Mathias knikte opgelucht. Opa wist het nog ! Opa was een bron van wijsheid voor de kleine Mathias.

Plots wees opa gans de andere kant op: "Kijk, daar komt de zon nooit !" Er sprak heel wat drama uit zijn stem... Mathias keek wat bang naar het Noorden, waar nooit zon is. "Daar is het land van de dode zielen" zei opa... Hij keek bezwerend in de ogen van de kleine Mathias.

Mathias wist precies wat "dood" was... Vorige week was zijn poes overreden door een vrachtwagen. Hij lag heel stil en heel plat op de straatstenen, en toen opa de dode kat van de weg plukte, bleef nog lang een bloedvlek op de straat staan. Ze hadden Poes in de tuin begraven, en ze hadden er een aster op geplant. "Daar komen straks allemaal blauwe bloempjes op, als kleine sterretjes" wist opa. Maar wat dode zielen zouden zijn, dat wist Mathias niet.

Opa vertelde... "Weet je wat braaf is en wat stout ?" Dat wist Mathias, dat moest hij wel eens horen, vooral als hij weer eens iets gedaan had tegen de honderden regeltjes die je wel leken in te kapselen. Bij opa waren er precies minder regeltjes dan bij mama en papa, en wellicht was dat een van de redenen dat het zo plezant was bij opa. Mathias knikte ijverig. Opa keek hem bedachtzaam aan... "Goed zijn is meer dan braaf zijn..." Dat ging dan weer een beetje te ver voor Mathias. "Braaf zijn is doen wat je moet en mag, goed zijn is meer dan dat... Weet je nog die bedelaar aan de bazaar? " Mathias knikte, opa had hem een euro gegeven, een euro die Mathias wel zelf wou hebben, om snoep mee te kopen. "Had je niet liever zelf die euro gekregen?" Hé, opa leek wel te weten wat hij dacht. Hij knikte heel voorzichtig. "Dan kon je er snoep mee kopen" Opa wist echt wat hij dacht!
"Maar die bedelaar heeft helemaal niets, zelfs geen eten, geen drinken... Die heeft honger, echte honger en voor hem is die euro eten..." ... "Heb je al eens echt honger gehad, en geen eten gekregen?" Mathias fronste zijn kleine voorhoofd... Nee, hij kon geen zo'n moment bedenken.

"Je euro voor snoep is leuk, maar je euro voor eten, dat is noodzaak. " Mathias keek wat weifelend bij dat "noodzaak"... "Dat is nodig anders gaat de bedelaar dood!" Mathias zag in zijn verbeelding de bedelaar op straat liggen.

Stapje voor stapje legde opa hem uit dat "goed zijn" wel wat meer was dan braaf zijn, gehoorzaam zijn. Goed zijn gaat een stap verder, is iets wat je niet MOET doen, maar wat je doet omdat je anderen wil helpen... Ondanks dat dit betekent dat je dan je snoepje verliest...

Mathias snapte het, en begon zelf voorbeelden van goed zijn te verzinnen. Nu en dan verbeterde opa wat, nu en dan knikte hij, en heel de tijd lachten zijn ogen vriendelijk...

"Braaf en stout, dat is wel of niet gehoorzamen aan regeltjes. Regels zullen er altijd zijn, nu, maar ook als je groot bent. Soms lijkt het wel of er haast geen plaats meer is tussen alle regels en reglementen..."opa zuchtte even, en zweeg een poosje, denkend aan heel wat dingen die hem zelfs nu achtervolgden met regels en reglementen... "die moet je wel volgen... anders is er altijd wel een of andere straf... Maar goed zijn, iets doen voor een ander, iets wat niet moet, maar wat je doet zo maar voor de ander... dat is waar je ziel van groeit !"

"Heb je water gegeven aan de aster ?" Mathias moest even denken, dan wist hij weer dat een aster de plant was waar ooit blauwe bloempjes zouden aan komen. "Eén keer!" Hij keek wat bang. "Dan gaan we straks, als we thuis zijn, nog eens water geven" besliste opa. Mathias keek opgelucht.

"In de mens zit een ziel, iets meer dan je kunt zien, iets wat groeit van het goede, en bij braaf zijn alleen maar niet wegkwijnt, en bij stout zijn dreigt dood te gaan... Zoals het plantje, je moet het water geven om te blijven bestaan, maar je moet het ook nu en dan wat mest geven om echt te groeien en te bloeien. " " Je moet je ziel niet alleen maar in leven houden, niet alleen maar braaf zijn... Je moet het ook nu en dan wat water en mest geven... Zoals die euro aan de bedelaar... Goed zijn is water en voedsel voor de ziel..."

"Mensen die alleen maar braaf zijn en goed opletten, die hebben op den duur een dode ziel... en als ze dood gaan, dan gaat ook hun ziel dood en komen ze terecht in het koude land van de dode zielen..."
Opa zuchtte..
"Dat is wat te moeilijk hé, kleine man?"
Mathias greep vol vertrouwen de grote grove hand van opa... "Gaan we morgen weer vissen?"
Opa lachte... "Als je mag van mama en papa !"
"Ik zal wel mogen !" Mathias danste voorwaarts, naar huis toe, aan de hand van opa...

Tot de volgende ?

Pijnkliniek

Het lijkt er op dat we weer vertrokken zijn voor een rondje pijnkliniek...
Ik heb al een afspraak vastgelegd, weer voor Anny...
Ze zit weer met veel pijn, nu in haar andere been. Uitstralingspijn.
Er zit dus of nog een zenuw klem tussen twee wervels, of misschien is het wel aan dezelfde wervel, waar de zenuwen helemaal klem zitten...
Hopelijk moet ze niet weer eerst de hele haast eindeloze reeks onderzoeken ondergaan, maar ik vrees er voor...

Ik weet te goed wat rugpijn is, om haar niet te begrijpen... Ik heb geleerd de pijn weg te duwen naar een stil plekje in mijn denken, maar ik weet ook, dat als de pijn werkelijk hevig is, dat je dat niet weg kunt denken. Dat het niet meer helpt om met iets anders bezig te zijn, dat het niet meer helpt om eens anders te gaan zitten of liggen of staan... Pijn kan alles overheersen. het maakt je kribbig, want je wereld is niet meer zacht en rond, het is hoekig en scherp.

"Waar hebben we dat verdiend"?

Niemand "verdient" zo iets... Plots heb je het. Is het daar. overheerst het je volledige zijn.

Bitter zijn helpt geen zier, integendeel.
Je moet leren heel voorzichtig te leven, onmiddellijke oorzaken te vermijden, te stoppen met wat je bezig bent zodra de pijn een bepaald niveau bereikt, en het duurt heel lang voor je die grenzen leert kennen, leert beheersen.
Goddank ben ik al zo ver, en kan ik her en der wat uit handen halen van Anny. Niet veel, veel te weinig, maar ja, ik moet ook binnen die grenzen manoeuvreren... Ik maak de bedden op, tegenwoordig ben ik het die de dingen uit de auto haal en dergelijke kleine dingen meer.

We leven in een voortdurend aftasten van grenzen, die soms de indruk geven helemaal niet vast te liggen - je kunt de ene dag meer dan de andere-. Soms heb je het gevoel dat het weer een invloed heeft op de pijn, soms denk je dat dit dan weer niet klopt. Soms gaat pijn haast miraculeus veel minder erg worden, soms net omgekeerd, en krijg je pijn door onbekende redenen.

Voor buitenstaanders moet het onbegrijpelijk overkomen.

Spanning doet je ook geen goed. Je bent ongerust over een of ander met de kinderen of kleinkinderen, en dat lijkt de pijn aan te zwengelen.

Weg-denken...
Dat is voor mij en volgens mij, nog steeds de beste pijnstiller. (Als we praten over gewone pijn, niet over de allesoverheersende) Voor mij is bezig zijn, met wat je nog aankunt, en wat je graag doet, een van de beste pijnstillers. Niet dat het de pijn geneest, maar door intens aan andere dingen te denken, intens bezig te zijn, volledig benomen te zijn door iets, verdring je de pijn.
Ik heb het vermoeden dat je hersenen niet onbeperkt met verscheidene dingen op hetzelfde ogenblik kunnen bezig zijn.

Door het intens bezig zijn met dingen die je graag doet, neem je de plaats van de pijnervaring in je hersenen weg, je beneemt het zijn plaats.

Het is dus belangrijk dat je iets doet.
Bezig bent.
Dat kan van alles zijn, wellicht kan het zelfs iets zijn wat enkel en alleen de geest bezighoudt, zoals een goed boek of een mooie film... Voor mij is het meestal meer op manueel vlak te vinden, het maken van dingen, van mooie dingen... Sommigen noemen mij een kunstenaar, ik noem mezelf helemaal niet zo... Voor mij is het allemaal meer spielerei... Leuke, mooie dingen maken.

Soms weet je dat bepaalde dingen je gaan pijn doen, maar doe je het zo graag, dat je eigenlijk bewust kiest voor de pijn. Onze regelmatige bezoeken aan Pairi Daiza horen bij die keuzes. Het is zo leuk om samen te zijn met Luc en Rita en te genieten van dat prachtige natuurschoon, die vele dingen om te zien, dat ik de pijn er "graag" bij neem.

Je moet dus leren leven met pijn, en die pijn zo goed mogelijk leren beheersen.

Ik hoop dat ik met Crea, maar ook met dit blogje, mensen een beetje help in hun zoektocht binnen "leven met pijn"...

tot de volgende ?

ssstherfssst

Nu en dan zwiepen de takken van de linde heftig heen en weer, dan weer staan ze doodstil, afgetekend tegenover het grauwe geluchte, in een groen dat stilaan zijn frisheid verliest.
Alles is nog groen, maar het groen heeft al een andere tint dan in de zomer. Het wordt donkerder, matter van kleur.

De natte grond begint zijn typische grondgeur te verspreiden, die je haast alleen in de herfst kunt waarnemen... of als je in de zomer een handvol mulle bosgrond tegen je neus houdt. De geur van vertering, van wat ze in de wijnmakerij de nobele rotheid noemen.

Hier en daar zie je nog een late bloem, die wanhopig poogt vrucht te maken, maar weet dat het niet meer voldoende tijd heeft, en dat de koudere nachten hem de groei beletten.

Herfst.

De bloemen van de hortensia worden harder, vertonen de kleuren waarin je ze kunt bewaren, een hele winter lang. Nu afknippen, op een droge plaats, met de bloemen naar beneden ophangen en laten drogen, of nu onmiddellijk verwerken in een herfstig bloemstukje.

Herfst...

Het zou nu de tijd moeten zijn dat je de zwaluwen ziet vergaren voor de tocht naar het zuiden, maar er zijn hier nog amper zwaluwen te vinden... Gek, enkele kilometers verder, in het nog veel landelijkere Wallonië zien we ze wel nog in redelijke aantallen. In Ogy is er een huis waar onder de brede dakgoot het ene nest tegen het andere zit, en waar de oude en jonge zwaluwen ons om het hoofd vlogen.

Herfst...

We hoorden vandaag het bericht dat zowat de helft van het leven in de zeeën is verdwenen... Door te sterke bevissing, vervuiling en teloorgang van het leefmilieu (onder meer koraalriffen)... Maar als ik hier op land om me heen kijk, dan is ook op het land een heel hoog percentage van het dierlijke leven verdwenen, met uitzondering van de enkele soorten die zich hebben weten aan te passen aan een bestaan in een wereld op mensenmaat.

Herfst...

Als ik zo de wereld bekijk, dan lijkt het haast dat heel wat aspecten van de herfst al in de zomer en de lente zitten, door verloren gaan van biotopen, vervuiling van lucht, water en bodem... De herfst moet niet meer met koude en natheid zwaaien om heel wat fauna en flora te decimeren, heel wat soorten zijn er al helemaal niet meer of haast niet meer. Hoelang is het al geleden dat ik nog een leeuwerik hoorde zingen?

Herfst...

Het lijkt haast of we de wereld onderdompelen in een voortdurende herfst... En de enige vogels die we hier voortdurend zien en horen zijn kauwen, kraaien, roeken, bosduiven... We zijn blij als we een mus zien, spreken er van als er een roodborstje zit of een winterkoninkje... De goudgele grasmus, het kwikstaartje, de leeuwerik, de kwartel... allemaal niet of haast niet meer te vinden.

Wat er nog zit van kleine zangvogels wordt veelal opgegeten door de scheefgroei van kraaien, eksters, gaaien...

Herfst...

... het lijkt dat alleen nog de bladeren moeten vallen...
... de rest is al lang dood...

herfst...
djudedju

tot de volgende ?

Stromae - quand c'est ?

Ik moet zeggen dat ik eigenlijk niet echt hou van de muziek van Stromae...
Maar met dit liedje heeft hij me geraakt.
En wellicht velen met mij.

Hij brengt niet alleen in tekst, maar ook in beeld de enorme greep die de ziekte, ja zelfs het begrip, kanker op de mens heeft.

Nochtans zijn steeds meer kankers behandelbaar en te genezen, maar toch heeft iedereen schrik, van het woord alleen al.

Waar kanker in een gezin opdoemt, daar is het ganse gezin getroffen.

Bij een van die gratis borstonderzoeken ontdekte men bij Anny iets wat verdacht was. Je krijgt dan een briefje met het verzoek je voor verder onderzoek aan te bieden. Dat is al genoeg om je de schrik van je leven te bezorgen. Dan onderga je een hele resem onderzoeken, waarvan sommige behoorlijk pijnlijk, en dan moet je weer wachten...
Ongerust.................................... is een veel te klein woord.

Je krijgt dan te horen dat er niets is ontdekt, maar dat er duidelijk sprake is van een ding dat haast zeker kanker bevat of binnen afzienbare tijd zou leiden tot kanker. Men stelt je voor om het verdachte ding operatief te verwijderen.

Naderhand waren wij gelukkig bij de mensen te horen waar er nog net geen sprake was van kanker, dus geen nazorg in de zin van bestralingen of chemo... Wel om de zes maand op onderzoek om te kijken of er niet opnieuw...
Je bent blij dat het niets is, maar iedere zes maand ga je weer ongerust naar dat onderzoek.

Bij het gratis darmonderzoek was het weer zoiets, en weer zonder erg, maar ook daar ben je weer bang.

We kennen allemaal mensen die aan kanker lijden, of die er door gestorven zijn.
Soms heel jong.
Heel pijnlijk, voor de patiënt, maar ook voor gans het gezin, voor de familie, de vriendenkring.

Bij de gevallen die ik min of meer van dichtbij heb meegemaakt, is het sterven op de duur een verlossing. Het erge is de ziekte, de pijn, de onrust, het fatum.

Bij wie het van dichtbij meemaakte, blijft de pijn, van de lijdensweg maar vooral van het verlies. Voor hen is de dood geen verlossing. Of toch, een verlossing voor de geliefde uit de pijn, en een blijvend verdriet, een blijvend gemis, een blijvend litteken voor wie achter blijft.

Kanker, zelfs als het geneest, als je nipt ontsnapt aan het verdict "kanker!", blijft een stempel die je niet kunt weg wissen. Het blijft ergens een angstgevoel, een vrees.

Stromae brengt op een zeer symbolische en toch zeer aangrijpende manier het beeld "kanker", in woord en beeld.
http://www.verkenner.be/
Hopelijk helpt het ons allemaal een beetje om het begrip wat meer bespreekbaar te maken, het wat open te trekken, het uit de sfeer van dat dodelijk intieme, dat stilhouden, dat verzwijgen dat weg stoppen te halen. Hopelijk brengt het iedereen er toe om de zieke te bezoeken, bij te staan, te sterken. Voert het ons naar meer openheid en meer warm begrip voor en met elkaar.
Want geef toe, als we dat woord horen veranderen we allemaal in angsthazen.
Begrijpelijk, maar het is belangrijk dat we die angst niet groter maken dan nodig, dat we blijven steunen, blijven praten, blijven op bezoek gaan.
Dat is voor iedere soort zieke van belang, maar zeker voor mensen die aan kanker lijden en haast het moderne equivalent zijn van de melaatse... Het lijkt soms of ze besmettelijk zijn, of ze de anderen de dood in jagen.

Het zijn zieken die wellicht minder dan anderen besmettelijk zijn, alleen de schrik van deze ziekte doet ons de mens in die ziekte mijden... Gek eigenlijk, een angst die op niets gefundeerd is. Maar waar we uiteindelijk de zieke wellicht nog meer pijn bezorgen.

De zieken bezoeken... een van zeven werken van barmhartigheid... Of is het ouderwets om even op oude waarden te wijzen?

tot de volgende ?

Coucke Daiza

Gisteren zijn we weer eens gaan wandelen in Pairi Daiza...Of is het nu Coucke Daiza... Maar dat trekt wellicht te veel op koekedoze ???

Misschien denkt u aan de regenbuien, maar troost u, de enige regen die we gehad hebben, is wat grote druppels gedurende de roofvogelshow, vandaar zijn we rap-rap een gebouw binnengelopen, en hebben er een koffie genoten in het onverwachte gezelschap van enkele oude kennissen uit Oostende.

Ik had hen niet gezien, maar zij mij. En toen de eerste bij me kwam herkende ik haar eerst niet, tot haar zuster er bij kwam, en dan scheen meteen het licht weer in dat achteraf-zolderkamertje van mijn hersenpan... Monique en Nora ! Dju toch !

We hebben nog wat zitten praten over oude tijden, en dan valt het stil... Over het heden kunnen we niet veel zeggen, want er is niets meer gemeenschappelijk.
Als mensen me vragen: "Wil je niet terug naar Oostende?", dan is dat mijn grootste argument om daar volmondig "Neen !" op te zeggen. Ik ken nog wel wat mensen, maar we zijn volkomen uit elkaar gegroeid, het enige wat we nog gemeen hebben is een ver verleden. In het heden delen we niets meer. En geef toe, het is niet goed je alleen vast te pinnen op oude tijden, dat lijkt me haast op een spoedcursus "Hoe krijg ik rap Alzheimer"...

Waar wij Anny en ik, en onze kinderen en zowat al onze kennissen, dol zijn op Pairi Daiza, waren de meeste van de Oostendenaars helemaal niet content van het park. Ze hadden een dierentuin verwacht, waar je de dieren één na één kunt bekijken van dichtbij, voorgeschoteld in kooi na kooi. Pairi Daiza is dat niet.
Pairi Daiza is een prachtig park, met verbluffend veel exotische planten, prachtig aangelegde tuinen het thema van een of ander deel van de wereld. Ben je in het Chinese deel, dan zie je hoofdzakelijk planten uit dit stuk van de wereld, en de dieren zijn ook van daar afkomstig. Maar die dieren worden je niet getoond in een klein hok waar ze heen en weer lopen voor de tralies, nee, ze worden in een stuk haast natuurlijke biotoop gezet, en het is aan u om dat stukje natuur goed te bekijken en te speuren waar de dieren zijn.  Sommige dieren zijn makkelijk en duidelijk zichtbaar, maar andere moet je soms echt langs het stuk terrein heen en weer wandelend gaan zoeken. Voor wie dan een dierentuin à la Zoo van Antwerpen verwacht, is dat misschien een desillusie, maar voor wie de dieren wil zien op een zo natuurlijk mogelijke manier, met eerbied voor het dier en zijn levenskwaliteit, moet hier in Pairi Daiza zijn. In Planckendael (het stuk Zoo in Muizen bij Mechelen) werkt men ook meer in functie van het dier in zijn zo natuurlijk mogelijke biotoop, en wellicht zou de Zoo-fan daar ook niet echt happy zijn.

Pairi Daiza vind ik nog een stuk mooier dan Planckendael, omdat het park zo veel mooier is... Het biedt niet alleen tuinen aan volgens de werelddelen waarvan ze het thema vormen, maar ze worden ook nog eens mooi opgeluisterd met prachtige replica van beroemde gebouwen uit die delen van de wereld. Bovendien vind je in de tuin nog eens bijkomende verrassingen in de vorm van museumstukken, hier en daar in een gebouw echt prachtige stukken, maar ook buiten, in volle natuur zie je beelden en ook stukken natuursteen, waaronder formidabel mooie halfedelstenen, maar dan in formaten die enorm te noemen zijn, zeker voor wie gewoon is deze stenen te zien in een verzameling van minieme stukjes steen.

Wij raken er niet op uitgekeken... Maar ja, als die dingen je niets zeggen, dan raad ik je aan naar de Zoo te gaan... Een type dierenverzameling die ik helemaal niet mooi vind. Ik verwijt de Zoo niets, ze doen inspanningen om het de dieren ook een zo goed mogelijk leven aan te bieden, en ze hebben Planckendael opgericht om daar nog meer aan te voldoen, maar op het gebied van de Zoo te Antwerpen, is het grondgebied veel te klein om op een natuurlijkere manier te werken.

Maar, zoals je ziet, soms verwachten mensen blijkbaar dat oude type van dierentuinen, een verzameling van zoveel mogelijk dieren op een zo klein mogelijke oppervlakte... Zoals het vroeger was, zoals het vroeger opgevat werd: een verzameling van dieren...

Nogmaals, de Zoo van Antwerpen doet wat ze kunnen om de dieren ook zo goed mogelijk te verzorgen, en ze zo natuurlijk mogelijk te laten leven, maar ze zitten nu eenmaal op een veel te klein stukje grond. Beide dierentuinen doen echter ernstige inspanningen om van de dierentuin ook een stuk conservering te maken, waarbij ze bedreigde diersoorten op kundige en beschermde manier pogen tot voortplanting te brengen, en zo de soorten te beschermen en te conserveren. Heel wat dieren zouden al niet meer bestaan op onze wereld, zonder de inspanningen van de dierentuinen.

De eerste keer dat ik een moderne dierentuin zag, waar men de dieren zoveel mogelijk plaats gunde, en ze op een zo natuurlijk mogelijke manier liet bewegen in een zo natuurlijk mogelijk midden, dat was Burgers Zoo in Arnhem, groot gemaakt door de betreurde Antoon Van Hooff. (Hij ligt begraven in zijn geliefde dierenpark).

Toch blijf ik vinden dat Pairi Daiza een stukje hoger zit op de lat, door de fantastische aanleg van het park en de vele replica van gebouwen, waardoor je haast echt in een ander werelddeel denkt rond te lopen.

Nu hadden de Oostendenaars twee zaken tegen... Ze hadden geen zonnige dag, en ze zijn per toeval in zowat het minste van de vele eetgelegenheden terecht gekomen... Toen wij het Chinese restaurant loofden, keken ze bedenkelijk, tot ze van een andere Oostendenaar hoorden dat het er zo goed was...(Je ziet ook daaraan dat ik niet meer echt tot de hunnen hoor, we leven "in den vreemde, hebben andere levenswijzen"...)

Ik ben blij nog eens mensen uit de tijd van toen te hebben ontmoet, blij nog eens in het Oostends te kunnen babbelen, en vooral blij dat we beiden beslist hebben hier in onze mooie, heerlijke Vlaamse Ardennen te blijven wonen, waar we ondertussen al lang thuis zijn.

Voor ons was het bezoek gisteren heerlijk... De scholen zijn begonnen, en dus was het park veel kalmer, kon je rustig genieten van al het moois, en we ontdekten weer heel wat nieuwe dingen, die we de vorige keren niet hebben gezien. Zelfs de stukjes die we voor de tweede of derde keer door liepen, boden weer wat andere zichten en we ontdekten weer planten en dieren die we de vorige keer niet hadden gezien. Ja, ook dieren... Want in veel stukken zitten diverse diersoorten bij elkaar op grote stukken grond, en ja, soms vind je ze gewoon niet bij het eerste bezoek. Nu het kalmer is kun je beter en rustiger kijken, en wellicht zijn ook de dieren minder schuw.

Dat is voor ons mede een deel van het heerlijke van dit wondermooie park...

tot de volgende ?