Kapoentje

Gisteren zijn we 's morgens dus naar de dokter geweest, voor de jaarlijkse controle, en alles was in orde... Ik wou dat we ook al zo ver waren voor de rug van Anny...
In de namiddag kwam Louis, van OKRA, met het jaarverslag van de beweging in ons mooie Mater. Ieder jaar moet ik, in mijn ambtskledij als Sinterklaas, ook het jaarverslag brengen. Ik vind eerlijk gezegd dat dit niet helemaal samen hoort, maar traditie is traditie, dus hoort het bij mijn taak.

Nu zou je denken dat het bezorgen van een jaarverslag een kwestie is van een paar minuutjes, maar nee hoor, we zetten ons daarvoor ne keer. "Drinkt iet Louis?" "Nienok, jongne, 'k em just kaffee gedronken" "Ne dreupel,""Awel ja, dat zou wel kunnen"...
Het werden er twee, want dreupels maken de tong los, en Louis is een gezellige prater, en bij ieder punt van het jaarprogramma moest er uitleg komen... En op het laatste komt er nog een oproep voor medewerkers... "Hebde gullie dat ook zo moeilijk ?" Ja... en dan eens horen hoe zij dat aanpakken, dan mijn visie daar op (en ik ben onder meer ontlener van een idee van Koen Browaeys, die nog beroepshalve actief is in "het bewegen"...)(Merci, Koen!)

Toen hij weg was, zat ik daar met mijn jaarlijkse probleem... Je moet toch ook Sinterklaas zijn, en niet alleen voorlezer van het jaarverslag... En dus moet je weer even iets uit je mouw schudden, iets waar de mensen van wakker liggen, of iets om te lachen, of misschien van alle twee iets... Ik ben er nog niet uit. Ik heb wel al een vaag idee, maar ik moet het nog uitwerken, en zien of het dan inderdaad grappig is en niemand kwetst. Want soms kun je grappig zijn en onbewust iemand kwetsen, op een manier die je niet voor mogelijk acht.

Eigenlijk is dat stukje de reden van de titel van dit blogje... na Sint Niklaas komt Kapoentje... Net zoals in het liedje. En OKRA legt dan wel wat in de schoentjes... Want we krijgen dan allemaal wat speculoos en enkele chocoladepeeties... (Da's Oudenaards ! ne peetie is een ventje, een manneke, een pee-tje) en wat Niknakjes (Picnikken voor wie liever het andere merk noemt), en wat Lievevrouwkes (die snoepjes hebben een naam, maar ik kom er niet meteen op, maar ze hebben meestal het model van een beeldje van Onze Lieve Vrouw... een wat bizarre devotie ? van daar Lievevrouwkes...)

Dit jaar moet ik maar één keer optreden, want ik ga dit jaar niet naar de academie, en dus moet ik daar niet optreden.

Sinterklaas bij OKRA is heel anders dan bij de kinderen. Veel minder serieus, als je het goed bekijkt, eigenlijk omgekeerd van wat normaal zou lijken. Gewoonlijk ben je bij kinderen iets losser, iets speelser, maar als Klaas is het een bloedserieuze taak... Zeker bij de hele kleintjes.

Ik zal het wel een beetje missen, want ik doe dat wel graag. Ik was nog geen 18 jaar oud toen ik voor de eerste keer Sinterklaas was... Dat was in de sociale school, eerst voor de studenten, en dan in een lagere school die daar net om de hoek lag, een schooltje met enorm veel migrantenkinderen... Die veelal heel verwonderd waren over de figuur van Sinterklaas... In hun religie is dat er niet. Maar misschien hebben ze daar ook wel iets in die zin? Misschien ter gelegenheid van het Suikerfeest ?

En zo blijft een mens bezig... Maar stel je eens voor dat dit er allemaal niet is ! Hoe vervelend zou het leven dan wel niet zijn !
Ik kan me niet voorstellen dat ik een hele dag zou zitten met mijn duimen draaien ! Ik MOET bezig zijn ! Ik heb het al menig keer geschreven en zelfs gepredikt, bezig zijn is de beste pijnstiller ! Maar ik heb het ook niet in me om daar maar te gaan stilzitten ! Gelukkig heb ik vele hobby's. (te veel?), en je zit momenteel te genieten (?) van één er van, het maken van een (bijna) dagelijkse blog.

Al moet ik zeggen dat ik de laatste tijd wat minder bezig ben. En dat heeft onder meer te maken met  de rugpijn van Anny. Want veel dingen die ik als hobby doe, veroorzaken veel vuil, en kuisen kan ik haast niet aan (door mijn eigen rug) en nu kan Anny het ook niet meer, dus hou ik me in, en durf ik niet ... Eigenlijk is het een beetje gek, want dat bezig zijn is eigenlijk goed voor mij, en ik durf het niet doen om Anny te sparen. (Ik slik onder meer daardoor ook weer meer pijnstillers.)

Mizerie, mizerie zou Fernand zeggen...

tot de volgende ?  (Een foto van vorig jaar, bij de kinderen in de academie...)

Staking !

Vandaag is er de eerste stakingsdag in ons landje... Ik hoop dat de staking een echt succes is, en dat het een duidelijk signaal is aan die oenen van politici !
Ik hoop ook dat er geen gewelddaden komen...
Uit mijn ervaring zou ik zeggen: "Het is te hopen dat de politie op een verstandige manier te werk gaat !"

Ik heb hier verscheidene stakingen gekend, en zelfs mede ingestaan voor de organisatie er van. Vooraf kregen we dan bezoek van de BOB (De Belgische Opsporings Brigade), en ik ben altijd eerlijk geweest tegen hen, en heb altijd een goede verstandhouding met hen gehad.
Als ik zeg dat ik hoop dat de politieagenten verstandig zijn, dan weet ik dus waarover ik praat. Ooit maakte ik mee aan een bedrijf, dat een jong agentje, het nodig vond om te gaan roepen en gaan trekken aan mensen van het stakingspiket en stakers. Ik zag zo de temperatuur stijgen ! Ik ben naar een telefooncel gehold (toen waren er nog geen GSM's), en heb contact opgenomen met de commissaris. Meteen heeft die het agentje opgeroepen en weggestuurd, weg van die plaats, en er een meer ervaren agent laten komen postvatten.

Op die manier was het brandje meteen geblust.
Ooit maakte ik mee, bij een staking van de betoncentrales, dat een klein bedrijfje, die haast volledig met familieleden werkte, het werk ging wegpikken van het bedrijf in staking. De arbeiders pikten dit niet, want ook al staakten ze, ze staan voor hun bedrijf en voor hun werk. Toen daar onrust dreigde te komen, heeft de politie een tussenkomst gedaan bij het kleine bedrijfje, en het bedrijfje stopte ook het werk.

Ik bedoel maar, de politie moet vooral optreden om de gemoederen te kalmeren, voor aleer er moeilijkheden ontstaan. En zij moeten dat doen zowel voor de bedrijven als voor de arbeiders.

Ik heb nooit echte moeilijkheden gekend, hier in onze regio, mede dank zij de goede verstandhouding met de politie en de rijkswacht.
Een staking doe je niet lichtvaardig ! Ik ben steeds uitgegaan van het idee dat een staking het laatste middel is. Als je echt muurvast zit in de onderhandelingen, dan kan een staking de oplossing bieden. Hier hebben we echter te doen met een speciale soort staking. We staken in feite niet zozeer tegen de bedrijven, als wel tegen de regering. De bedoeling is dat we duidelijk maken dat we desnoods het land kunnen ontwrichten, als zij ( de politici) niet op een rechtvaardiger manier omgaan met de rechten van de werkende mens (en de zieken, en de werklozen en de gepensioneerden...).

Staken is niet leuk. Een staking is een wapen, en een wapen gebruik je maar als het echt niet anders kan. Dat de mensen massaal dit wapen grijpen, is op zich al het bewijs dat de regering te ver gaat, en zeer onrechtvaardig is in de manier waarop ze proberen te saneren.
Iedereen is zich bewust van het feit dat saneren niet leuk is, maar je moet de lasten verdelen, niet alleen leggen op de schouders van de kleine man.
Ik heb het al geschreven, en ik schrijf het terug: cadeautjes geven aan het patronaat brengt niets op, buiten meer winst voor die bedrijven. Als er geen waterdichte waarborgen zijn op meer tewerkstelling, dan zijn het gewoon cadeautjes... en voor de werknemers inleveringen !

Hopelijk zijn er dus geen moeilijkheden, en ik hoop nog veel meer op een spoedige oplossing in die zin dat er rechtvaardigheid komt voor iedereen !

tot de volgende ?

Alost

(Stom mopje: Een auto gaat langzaam naast een fietser rijden, en roept door het raampje: "Alost ?" Waarop de fietser antwoord: "'k Weet het, ik heb hem al drie keer opgepompt !")
Als dit mopje onverstaanbaar is voor de Nederlandse lezers, dan wil ik verduidelijken dat in ons tweetalig landje (eigenlijk drietalig !!!), men ook de namen van de gemeenten vertaalt, en Alost is het Frans voor het Vlaamse Aalst...

We zijn dus vandaag naar Aalst geweest, in de Florahallen was er rommelmarkt... En het was er niet koud, want blijkbaar is er chauffage, en kan ze branden.

De man die nu de rommelmarkt organiseert sprak ons aan toen wij naar buiten gingen. Het blijkt dat hij in Mater woont, in Duisbeke, een paar kilometer van hier !

Deze rommelmarkt was in het nieuws gekomen, want blijkbaar was het nu een nieuwe uitbater, en de oude uitbater vertelde overal rond dat de markt niet doorging. Wel dus... en het is een mooie markt, ik zag er heel wat moois, maar niets wat me interesseerde als verzamelaar.

We zijn voor het eerst weer langs de gewone weg er naar toe gereden, want er waren al een hele tijd werken aan de gang. Ik had vanmorgen eens gecomputerd, en daar las ik dat de weg vrij zou zijn, en het was juist ! Alleen de doorgang naar Lede is nog onderbroken, maar er is een omleiding voorzien.

Het nieuw aangelegde kruispunt is veel beter dan vroeger, het verkeer gaat er merkelijk vlotter, en ik denk dat het op de werkdagen toch wel wat zal schelen, want er was daar bijna altijd filevorming.

In het terugkeren was de baan weer op zijn best... Er staan langs de weg een deel grootwarenhuizen, en het verkeer van en naar die dingen maakte dat het hier en daar behoorlijk gevaarlijk was. Een wagen voor me ging plots, zonder enige zichtbare reden op de rem staan, en reed na enkele seconden weer door. Had ik een tel onoplettend geweest, dan had ik prijs ! In het weekend zie je soms gekke dingen op de weg !

Ik denk dat je een paar dagen de blog zult moeten missen... Morgen gaan we naar de kleinvee-tentoonstelling in Affligem, en maandag moet Anny naar de specialist. Niet voor haar rug, maar voor de opvolging van de operatie van een paar jaar terug...

tot de volgende ?

diversiteit

Ik heb er reeds enkele malen over geschreven, toen ik klein was zat er op de markt een zwarte evenmens (ik mag niet meer neger schrijven!), en dat was toen nog een bezienswaardigheid. Op de Wereldtentoonstelling te Brussen in 1958 kon je gaan kijken naar een heel nagemaakt dorp met zwarte evenmensen...

Kortom, op dat moment was er bij ons nog helemaal geen sprake van vreemdelingen die hier kwamen wonen. We hadden  (ik ben van Oostende) uiteraard ieder jaar massa's toeristen over de vloer, maar dat is iets anders.

In de streken met koolmijnen had men wel al te maken met gastarbeiders, in den beginne waren dat vooral Italianen en Spanjaarden, maar al gauw kwamen er ook mensen uit de Mahgreb regio...

Zolang de mijnen draaiden hadden we ze broodnodig, want dat was een werk waar niet veel Belgen nog toe bereid waren... En niemand zag er dan ook een probleem. Toen de mijnen sloten gingen die mannen echter niet terug naar hun thuisland. Ze waren ondertussen hier gesetteld, hun kinderen hadden hier school gelopen, een heel pak was ondertussen Belg geworden, en velen er van wisten uit ondervinding dat het leven hier veel beter was dan in het thuisland, en bij ieder bezoek aan hun verre familieleden, maakten ze reclame voor ons landje, en er kwamen steeds meer en meer van die mensen naar hier.

Na een tijdje kwamen er wetten om die invoer te beperken en te regulariseren, maar door de onrust in heel veel landen op deze aardkloot, waren er heel veel die hier als vluchteling kwamen, en zeg nu zelf, kun je nu mensen terugsturen naar de dood ?

Hoe kun je, als mens weigeren dat ze hun gezin hier naar toe haalden? Nee, dat kun je niet, dat is niet humaan. En zo kwamen hier uiteindelijk een heel pak mensen onze al dichtbevolkt landje vervoegen.

Zolang alles goed gaat, iedereen werk en behoorlijk inkomen heeft, is er geen mens die daarvan wakker ligt, maar eens er werkloosheid heerst, de armoede dreigt, dan zien we het altijd weer terug opdoemende spook van het racisme weer te voorschijn komen. De werkloosheid is dan de schuld van al die gasten die hier niets te zoeken hebben, al de misdaden worden door hen gepleegd, alle werkloosheid en alle mutualiteiten worden door hen leeg gegeten, en ga zo maar door...

Bijna iedereen wordt in meerdere of mindere mate door dat racisme aangetast ! Als je de krant openslaat om je dagelijkse misdaadverslag te lezen, dan staat daar telkens bij dat de dader van vreemde origine is... Als het een wasechte Belg is met een Belgisch klinkende naam, dan staat er niets bij.
Maar op de duur kun je haast niet anders dan op die manier de indruk krijgen dat het altijd of bijna altijd die vreemdelingen zijn die de misdaden doen. En misschien zit daar zelfs iets van waarheid in, maar er zit ook een zekere logica in. Die soort van misdaden (diefstal, diefstal met braak, met geweld) wordt meestal gepleegd door mensen die laaggeschoold zijn en/of arm zijn. De grote groep vreemdelingen zijn veelal, door diverse redenen lager geschoold dan de Belgen... (Onder meer door de mindere kennis van de taal, door het feit dat ze thuis minder gesteund worden (armoe en geen idee van de waarde van scholing))

Niet allemaal, maar een groot deel van die vreemdelingen zien er ook anders uit, en zijn dus heel makkelijk te herkennen. Bovendien groeperen ze zich, en vallen ze op door het spreken van een andere taal. Veelal hebben ze dan ook nog een andere religie, en waar bij ons de religie iets voor binnenskamers is, tonen zij hun religie ostentatief.

Ze zijn dus heel goed herkenbaar...

Een heleboel van die kenmerken waren ook de basis van de Jodenhaat...

En laat ons eerlijk zijn, onze reacties zijn ook veelal te vergelijken !

Als we naar de streken gaan waar eertijds de mijnen waren, dan zien we dat die Spanjaarden en Italianen allang geïntegreerd zijn... Maar laat hier eens een Italiaanse ploeg komen voetballen, dan zijn plots al die mensen, die al twee, drie generaties Belg zijn, plots weer Italiaan. Je doet je aard niet af zoals je hemd, er blijft heel, heel lang iets van hangen.

Integratie is heel belangrijk, maar ook met integratie blijf je zitten met de volksaard. Waar echter die Italianen en Spanjaarden van toen, stilaan gaan uitzwermen, niet meer in groep wonen, daar vermindert die oude volksaard, daar huwen ze meer met mensen uit niet-eigen volk, en verwatert langzaam dat oude Nationale gevoel. Toen ik in Loppem woonde, had ik een vriend in Brugge, hij noemde Biggler, en zijn vrouw was een Diaz... Zijn naam toonde dat hij wellicht Engelse voorouders had, en zij Spaanse, maar daar wisten ze niets meer van, en ze waren even Vlaams als u en ik. (Er zijn sterke aanwijzingen, dat mijn naam eigenlijk ook van Engelse origine zou zijn: Goodrich, en dat zou dateren uit de tijd van Karel de Grote...)

Ik wil maar zeggen, wie van ons kan zeggen dat hij op en top van Zuiver Vlaams of zuiver Waals bloed is ? Wellicht niemand meer.
We hebben dan ook geen poot om op te staan als we rassentheorieën gaan spuien !

Als er hier in onze wijk één gezin zou komen wonen van vreemde origine, dan zou de integratie veel sneller verlopen, dan als er plots een tiental families kwamen. Omdat die tien gezinnen onderling veel meer contact zouden hebben dan met ons. (De Belgen in den Kongo zochten ook elkaar op !).
Dat bewijst dat we moeten pogen die mensen werkelijk aan te trekken, er mee te praten, er echt mee samen gaan leven. Ze betrekken in het leven van de gemeente. Ze uitnodigen om deel te nemen aan het leven van onze gemeenschap.

Makkelijk ?
Nee, op je krent blijven zitten is veel makkelijker !
Maar eerlijk, ik heb nog maar één keer gehad dat zo'n vreemde medemens niet vriendelijk was... Al de anderen, en dat zijn er heel veel, die waren heel vriendelijk. En als ik naar de Marokkaanse winkel ga in Ronse, dan word ik er ontvangen als een koning, in mijn eigen taal, soms doorspekt met een Frans woord, maar ze doen hun best. Ik vind het er aangenaam winkelen, en ik leer er heel wat producten kennen, die ons al zo weelderig leven nog verrijken !

Sluit je niet af, laat je niet meesleuren met dat racisme !
(Denk dat het allemaal fantastische voetballers, atleten, wielrenners of zo iets zijn, want daar heeft de doorsnee Belg dan helemaal geen moeite mee om ze op te nemen als "Belg"...)

tot de volgende ?

Mist

Vandaag zit ik niet in die mooie Vlaamse Ardennen, maar in een pak watten... Wat we nog zien is grijs overschilderd...
Het doet me denken aan die vele mooie schilderijen en aquarels met de Leie als onderwerp. Om een of andere duistere reden lijkt het of het bijna altijd mistig is over de Leie. Natuurlijk is het niet echt zo, maar de Leie in de nevel is mooi. Als de harde oever verzacht wordt, als de bomen niet hard naar voren springen, maar zacht vergrijzelen, als de schepen grijze donkerten zijn op een bijna wit doek, dan krijg je haast automatisch die speciale sfeer die we als mooi ervaren.

Maar ik mag het niet gedroomd hebben, dat de Leie altijd in zo'n nevel zou verhuld zijn ! Want die nevel is wel mooi op doek of op papier, zelfs vanachter het raam, maar als je buiten gaat, dan is het koud en vooral nat, en veelal ondervind je dat de lucht die je inademt sterk vervuild is, met alle stof en gassen van verkeer en industrie van het Ruhrgebied tot hier.

Vandaag is het ook zo, de lucht is helemaal niet verfrissend, maar eerder beklemmend.
Op zo'n dagen heb ik een beetje heimwee naar mijn geboortestreek, waar de zeebries het meeste vuil altijd weer landinwaarts weg stuurt. Maar op de zee is de mist -naar mijn gevoel- het meest beklemmende ding dat er bestaat. Ik heb in behoorlijk zware stormen gevaren, maar bang was ik alleen bij echte mist. Je weet wel, zo mistig dat je het gevoel hebt dat je je eigen handen niet meer zou zien. Ik vaarde op een behoorlijk groot schip (Ostend-Dover), met een behoorlijke radar, maar toch moesten wij dan, als bemanning rondom rond het schip gaan staan, om te luisteren of we geen bel of toeter of motor hoorden die onze richting uit kwam. Ik hoorde precies alle bellen en toeters van heel de Noordzee, maar je ziet niets ! Bangelijk !

Zomernevel is heel wat anders... Dat is ook een vorm van mist, maar dan eentje die in dunne flarden over de velden hangt. Nu en dan kun je dan een veld zien met koeien, die pootloos rond lijken te zweven, als bontgevlekte ballonnen.  Die nevel is gewoonlijk vlug verdwenen, eens de zon ook maar enige kracht heeft, zie je de wolken oplossen. Want mist en nevel zijn niets anders dan wolken die over de aarde hangen.

Eigenlijk is dat een beetje ontluisterend... Die mooie witte schapenwolkjes die het helle blauw van 't geluchte opsieren, zijn dus niets anders dan mistvlekken in de hoge hemel. En die grote grijs-zwart-blauwe wolkenkastelen die dreigend naderbij komen, nu en dan helle bliksemflitsen afschietend, en het verre gerommel van de donder als dreigend gegrom naar je sturen... zijn niets dan ...mist. Mist waarvan je weet dat je er zo doorheen kunt wandelen, waarvan je hooguit nat wordt... Die bliksem is wel gevaarlijk ! We weten perfect dat die ontstaat door een verschil in spanning van de ene wolk ten opzichte van de andere, of van de grond ten opzichte van die wolken. En het is plots weer onbegrijpelijk dat zo iets ijls überhaupt een spanning heeft !

En dat doet je dan weer beseffen dat de natuur hoe dan ook zo onbegrijpelijk is en blijft, zelfs als je het antwoord kent, blijft het bizar en vreemd. Toen ik klein was leek het of onweer met donder en bliksem een fenomeen die gebonden was aan warm drukkend weer... Maar ondertussen heb ik een onweer meegemaakt tijdens een sneeuwbui en  in de koude winterdagen.

En dan vraag ik me af: "Zou nevel, mist ook een onweer kunnen geven?" Dat heb ik alleszins nog niet meegemaakt, maar dat wil niets zeggen. Wij ervaren de nevel, de mist altijd als wittig van kleur, maar als je in de mogelijkheid zoudt zijn, om een mistvlek te zien van ver, zouden er dan ook van die dreigende onweerachtige kleuren in bestaan?

Misschien ben ik nog niet oud genoeg om dat al gezien te hebben.

Tof idee... ik ben nog niet oud genoeg... Joepie !

tot de volgende ?

Poetsvrouw

Oef, de poetsvrouw is terug van ziek geweest... Het is hoog tijd, want noch Anny, noch ik kunnen het nog aan. Maar ja, ook poetsvrouwen kunnen ziek zijn ! En waarschijnlijk lopen ze, net zoals de mensen uit het onderwijs, meer kans dan een ander, om ergens iets te vangen.
"Mijn" poetsvrouw had gelukkig maar een zware verkoudheid, en op facebook had ik gelezen dat ze niet meer kon praten, waarop ik gereageerd heb dat haar man content zal zijn geweest... Ze kon er mee lachen, en had het aan haar man getoond, die ook gegrinnikt had.

We kregen meteen ook het bericht dat zij voortaan onze "vaste" poetsvrouw zal zijn, en dat zij dus normaal alle weken zal langskomen, maar in december, met die feestdagen zal het ook eens zonder poetsvrouw te doen zijn... Maar een week, dat vinden wij al lang niet meer zo erg, we zijn meer gewoon. Het heeft immers heel wat tijd gevergd vooraleer ze hier voor het eerst kon komen.

Binnenkort zal ik hier vriendelijk verzocht worden om plaats te ruimen, want ze moet hier ook poetsen. En dan druip ik af naar de zetel, en wacht geduldig tot ik weer mag kompjoeteren...

Van op Facebook ken ik gans haar gezinnetje, haar man en de twee kinderen. Geef toe, het is maar een van die sociale media, maar op zo'n moment voel je echt het sociale er van. Het maakt dat je de mensen wat beter kent. En haar man is dan ook nog van Mater, niet eens zo ver van hier, afkomstig.

En weet je, door het feit dat we geconfronteerd werden met ganse perioden zonder dat er hier werkelijk kon gepoetst worden, hebben we geleerd om meer aandacht te schenken aan het proper houden. Dat slaat dan vooral op mij... Ik heb eindelijk geleerd om er steeds op te denken mijn voeten zorgvuldig af te vegen als ik buiten was, en 's middags help ik de tafel ruimen en ik maak iedere dag het bed op. En nu en dan nog van die kleine dingen die de dag voor Anny wat lichter maken, en die mee werken aan het zolang mogelijk proper houden van ons huis.

Hopelijk zullen die elektrische schokken op de zenuwen van de rug, helpen, en zal Anny toch iets beter worden en weer zelf een en ander kunnen doen. Hoop doet leven.

Eén van de moeilijkste dingen die er momenteel zijn, is de aquarium... Wat betreft het aquarium zelf, is er weinig werk aan voor Anny, maar vooraleer ik daar kan aan werken, moeten wij het front en het dak van het aquarium nemen, en dat is redelijk zwaar, en hangt voor Anny op een hoogte die voor haar niet zo gelukkig is. Maar och, als we het voorzichtig doen, dan lukt het wel. En nu ik de verlichting heb veranderd, is daar toch al een pak werk verdwenen. Vroeger moesten we die verlichting ook iedere keer wegnemen, en ook die dingen waren niet echt licht te noemen... Nu hangt de verlichting, en kan hij blijven hangen.

Ik had gehoord van Erwin dat je met led-verlichting een aquarium perfect kunt verlichten, en ik heb het eens geprobeerd met zo'n moderne lampen waarmee stielmannen nu rondlopen... Vroeger was dat een gewone lamp, nadien zag je van die werflampen met TL, maar nu zijn ze meestal met led-verlichting. Ik heb het geprobeerd, en het werkt perfect. Natuurlijk is het niet volmaakt, omdat het zuiver wit licht is, en niet die speciale kleuren die ze nu voor aquaria bestemmen, maar het resultaat is mooi ! Met twee zo'n lampen is mijn bak compleet verlicht en beter dan ooit ! (En mijn aquarium is twee meter lang, 60 cm diep en 70 cm breed !!!) (meer dan 800 liter water !)

Je ziet, moeilijkheden maken een mens inventief !
We zoeken middelen om ons zo goed mogelijk mee te behelpen.

tot de volgende ?

Mega

Hier voor me ligt een stick, eentje met 4 GB (Gigabite) plaatsruimte er op. Ik heb er al zien liggen met 64 GB en wellicht zijn er nog véél grotere op de markt.

Dan denk ik terug aan mijn eerste kleine computertje van Tandy, een merk die allang in de computerhemel is. Dat had, als ik me goed herinner zo'n 20 megabites... En daar kon ik alles mee doen wat ik wou, want ik had er ook een floppydrive bij. Ook die floppy's zijn allang in de computerhemel, en mijn kleinkinderen weten niet eens wat dat zou kunnen geweest zijn.

Ik had nog lang geen Internet thuis, dus was dat ding veeleer een veredelde typemachine, en de info die ik wilde raadplegen moest ik er eerst instoppen, met behulp van programmaatjes die ik kocht.
Later kwamen er van die kleine discettes in de plaats van die floppy's...

Nu heb ik een computer met Internet er bij, en op dat toestel zitten ik-weet-niet-hoeveel giga's, en ik doe er weinig of niets mee, want ik stockeer een heleboel dingen in The Clouds... In de wolken dus, en die wolken dat zijn blijkbaar enorme machines die ergens op de wereld staan te staan, en waar ik massa's kan stockeren, die mij niets kosten.  Er bestaat een handig programmaatje waar je heel wat van die Clouds bij elkaar kunt voegen, en zo aan een massa stockageruimte kunt komen. Het voordeel is dat je computer niet heel de tijd op je harde schijf moet zitten zoeken naar de programma's. En dus gaat je systeem sneller, tenzij bij die programma's in die grote stock. Maar daar staan dus alleen dingen die ik maar af en toe bekijk.

Er is een tijd geweest dat mijn computer vol stond met programma's en programmaatjes, waar je een jaar nadat je ze geïnstalleerd had jezelf zat af te vragen waar ze in Godsnaam voor dienden. Nu staat er haast niets meer op die computer van mij, net nu ik al die plaats heb...

Als ik eens iets echt nodig heb, dan installeer ik het, niet eerder, en het blijkt dat ik niet zoveel nodig heb.

Maar toch... Als ik denk aan mijn oude Tandy, dan kan ik daar niet eens één basisprogramma van nu meer op zetten. Mijn Ubuntu, die in vergelijking met Windows haast niets gebruikt, zit al torenhoog boven die 20 mega van toen. Ik kan er ook veel meer mee doen, en, ik heb internet.

Onlangs heb ik toch maar een programmaatje geïnstalleerd, die ik niet echt nodig heb, maar dat ik wel leuk vind... Ik kan nu in de taakbalk zien welke temperatuur het momenteel buiten is. Buiten, dat wil zeggen in Horebeke, want Mater kent het programma niet, dan moet ik Oudenaarde nemen, en Oudenaarde ligt beneden de berg, en ik zit er bovenop... En daar ik ze dan maar beiden heb genomen, zie ik dat er meestal een graadje verschil is tussen de twee. Soms zie ik dat het mistig is in Oudenaarde en hier zonnig. Ik kijk buiten en het klopt. Ik weet nu wanneer de zon opstaat en ondergaat, maar krijg er ook de dageraad en de zonsondergang bij, een heel uitgebreid weerbericht.
Natuurlijk staat dit niet allemaal in de taakbalk, ik moet dan klikken op het icoontje met de temperatuur, en dan krijg ik een blad vol info.

Ik moet niet meer de tuin in om te kijken op de thermometer, nee, ik kijk even op mijn computer...
Kortom, mijn computer maakt van mij een luie mens.
Op meer dan een manier. Ik kom iets tegen wat ik niet begrijp... Vroeger ging ik dan even op mijn knieën zitten bij mijn boekenkast, nam het deel van de encyclopedie die ik nodig had, en begon te zoeken. Soms moest ik dan ook nog eens bij gaan zoeken in de bijlagen waarvan er ieder jaar een verscheen (wellicht nog steeds, maar ik koop die dingen niet meer). Nu Google ik even, en ik krijg alle denkbare en ondenkbare info over het gezochte item. Soms zoveel, dat ik daarin even moet gaan bij zoeken om echt dat te hebben waar ik eigenlijk naar op zoek was. Kortom, ik heb de hele wereld hier voor me staan. Op enkele vingerbewegingen van me vandaan.

Eigenlijk zijn we ons er bijna niet meer van bewust welke rijkdom we daar mee in huis hebben ! Natuurlijk kun je er ook spelletjes op spelen, en ik ken er die al hun vrije tijd besteden aan dat spelen. En natuurlijk kun je op allerlei manieren via die computer veel geld uitgeven, aan het downloaden van muziek, aan het spelen van sommige spelletjes, aan het kopen van "werktuigen" voor die spelletjes, en ga zo nog maar een tijdje door... Maar je kunt haast al die dingen ook doen zonder geld uit te geven. Natuurlijk zal het dan niet exact dat spelletje zijn, maar je houd er in ieder geval je portemonnee mee gezond. Maar voor mij zijn die dingen niet belangrijk, ik hou er van rond te dwalen op het internet... Ik moet maar op iets denken, en dan ga ik zoeken, en dat uitpluizen. Nu en dan kom ik heerlijke dingen tegen, en die stop ik dan in mijn bookmarks, waar honderden sites op zitten die ik nu en dan weer ga verkennen, en weer in ga zitten lezen en kijken.

Eén van de dingen waar ik ook veel tijd doorbreng is Pinterest, waar ik duizenden foto's op kan stockeren van dingen die mij interesseren.  Ach, ik moet er maar over beginnen om weer goesting te krijgen om daar eens op te dwalen. Ik heb een enorm kunstmuseum opgebouwd aan foto's... Inspiratie met hopen.

Ik ga stoppen, want over mijn computer, daar kan ik uren over door bomen.

tot de volgende ?

zevenenveertig jaar

17 november 1967 zijn Anny en ik in het huwelijksbootje gestapt... Als ik het nu bekijk waren we nog bitter jong, Anny 20 en ik 21... Maar toen voelden we ons al heel volwassen en wisten alles veel beter dan de rest van de wereld. En zo hoort het eigenlijk ook te zijn.
Zowel dat jong zijn, als dat je-volwassen-voelen...
Dat zijn dingen die bij elkaar horen. Je wil je losrukken van de oude wereld, en binnenstappen in de nieuwe.
Nu is dat veel minder het geval dan toen. Nu is er geen voorzichtig aftasten meer, de jeugd weet alles van de seksualiteit, bijna ieder meisje is al heel vroeg aan de pil (voor de veiligheid (?)) en is ze dat niet, in ieder grootwarenhuis vind je condooms.

In onze tijd was dat niet zo.
Of het beter was of niet, laat ik in het midden, dat zal wellicht net als nu voor de ene beter zijn, en voor de ander minder goed. Ik maak er geen oordeel over. We zitten in een andere tijd, met heel andere normen.
Maar net zoals vroeger moet je als ouder aan je kind normen meegeven, wat hij of zij er mee doet, daar heb je het raden naar, want net zoals wij in onze tijd vertellen de kinderen van nu lang niet alles aan hun ouders. Want ook in deze moderne tijd is daar het proces van zich-losrukken...

Zevenenveertig jaar geleden was het een exceptionele zonnige en warme dag... Maar als ik kijk in de statistieken was het minimum 0.5 ° en maximum maar 8.2° celsius... En wij liepen buiten in onze hemdsmouwen. Maar dat exceptioneel warm was dus niet zo erg warm...
Dat zal dan wel behoren bij het onbewust inkleuren van je herinneringen. Het was een mooie dag, een dag die de start was van een gelukkig samenleven en samen zijn in goede en kwade dagen. En dus was alles goed, en kleur je onbewust die dag nog mooier in dan hij wellicht was.

Dat is ook een goed ding. Dat bewijst dat je het nog steeds goed vindt.
Maar zodra je op details van die dag ingaat, dan spelen er andere elementen, elementen die niet zo happy zijn... Je denkt aan die mooie grote feesttafel en meteen aan het feit dat er bijna geen mensen meer over zijn die er toen bij waren. Buiten broers en zussen en hun wederhelft (en zelfs daar is er al een van overleden) kan ik niemand meer bedenken. Allemaal zijn we ze verloren in die 47 jaar.

Van het feest 's avonds, waar vrienden uitgenodigd werden, weet ik het doodgewoon niet ! Ik kwam van Oostende, Anny van Loppem, en we wonen nu al sinds 1973 in het Oudenaardse... Al meer dan 40 jaar van die 47 zijn we Oost-Vlaming geworden, en allebei voelen we ons hier kiplekker en zouden niet meer terugwillen naar onze oude heimat... Want, we kennen er niemand meer...
Ooit heb ik een oude vriend uit mijn jeugd ontmoet, en na vijf minuten waren we tenden gebabbeld... We hadden niets gemeenschappelijks meer, buiten een ver verleden. En je kunt natuurlijk dingen ophalen uit dat verleden, maar als dat het enige gespreksonderwerp vormt... Nee, dank je wel...

Eén ding die toen normaal was, vind ik eigenlijk beter dan wat we nu zien gebeuren bij de meeste jonge mensen. Toen we trouwden hadden we bijna niets. Alles wat we nu hebben, hebben we samen opgebouwd. Daardoor en daarvoor hang je hechter aan elkaar, je hebt samen opgebouwd. Je bent het gezamenlijke leven begonnen met magere tijden, tijden van langzaam opbouwen.
Nu hebben jonge mensen (bijna) alles om mee te starten. Dat is leuk, maar ik denk dat waar ons huisje en alles er in een stukje van de lijm is die ons samenbindt, dat hun bezit geen kleefstof bevat...
En hoe idealistisch we alles ook bekijken, het materiële is er en speelt hoe dan ook een rol in het leven.

47 jaar... het is lijk den dag van gisteren... Ik zie mezelf weer in dat nette pak, plastron, wit hemd met manchetten en bijhorende knopen, en Anny in een wolk van wit... Ik hoor nog de reactie van mijn familie toen ze hoorden dat mijn schoonmama in Wannegem-Lede geboren was... Wij wisten geen van allen waar dat lag... Wist ik veel dat we ooit in die streek zouden terechtkomen...

djudedju... we worden oud, moeder !

tot de volgende ?
( Wat zagen we er netjes uit hé ?)

All my troubles seem so far away...

Gisteren zijn we dus weer naar het UZ gereden, nu zonder last van files. Zoals gewoonlijk waren we er weer heel vroeg, maar soms wordt dat beloond ! Want we kwamen in de pijnkliniek, en Anny mocht meteen naar de behandeling...

Ik heb me rustig in de wachtzaal neer gepoot, ik had mijn boek meegenomen, en begon op mijn gemak te lezen... Zo'n dik uur later stond Anny al weer bij me.

Het was een pijnlijk iets, vertelde ze. Die naalden inbrengen is al pijnlijk, dan zitten ze te wroeten om de zenuw te hebben, als ze die hebben, dan doet dat verschrikkelijk pijn. De dokter trekt de naald dan een ietsiepietsie achteruit, zodat die pijn vermindert.
Maar dan voeren ze daar elektrische stroom in, mijn benen vlogen vanzelf omhoog. De dokter minderde de stroomtoevoer, en dan was het pijnlijk, maar verdraagbaar.

Het zal nu 4 à zes weken duren vooraleer we weten of het werkt of niet. Want door het complexe aan letsels bij Anny, kan het zijn dat de behandeling nog eens moet herhaald worden, of dat er een behandeling moet gedaan worden aan de facetten, ook al met elektrische stroom. Laat ons hopen dat het niet nodig is, en dat Anny zo'n zes maanden (bijna) pijnvrij zal zijn. Bijna, want de pijn zal niet volledig weg zijn. Ik vermoed dat Anny dan in een situatie terecht zal komen zoals ik nu heb, altijd wel wat pijn, maar verdraaglijk, zolang je braaf bent... Want zodra je iets te veel doet naar de zin van je rug is het meteen prijs, en heb je weer veel meer pijn. Maar dat zou in ieder geval op zich al een serieuze verbetering zijn !

Maar voorlopig zijn we dus optimistisch, en we hopen dat het werkt. In januari moetn we weer naar het UZ, om te evalueren, en eventueel te beslissen of er nog iets anders moet gebeuren. Dan moeten we daar héél vroeg zijn... Hopelijk hebben we dan geluk met het weer, want januari kan van alles met zich brengen... Maar we zijn vndaag optimist ! All my troubles seems so far away..., maar dan niet Yesterday, maar vandaag en morgen en overmorgen en overovermorgen en overoveroveroverover....

Straks gaan we naar de rommelmarkt, een nieuwe, ergens in Merelbeke... We zien wel wat het wordt.

Zelf heb ik steeds meer last van uitstralingen in mijn dij, op een hele andere plaats dan Anny. Het lijkt wel of de plaats die jarenlang gevoelloos was, nu evolueert naar een pijnpunt. Maar het is aan de zijkant, en het doet niet meer zeer als ik zit of sta of lig... Wat bij Anny wel het geval was (Haar pijnen lagen aan de achterkant van de dij, zo dat ze er moest op gaan zitten, en dat doet zeer !

Ik ga stoppen, het is bijna tijd om te gaan rommelen op de rommelmarkt...

tot de volgende ?

Goed nieuws !

Deze morgen zijn we naar het UZ geweest, om te horen wat er nu verder kon gebeuren met Anny... Na een gesprek en evaluatie van de onderzoeken, mogen wij morgen terug voor een behandeling.
Deze behandeling heeft niet onmiddellijk resultaat, pas na 4 à 6 weken weten we of het geslaagd is, maar dan zou ze gedurende maanden véél, véél beter zijn.

De dag was nochtans niet zo goed begonnen... Ik ben een van die mensen die altijd zorgt dat hij zeker op tijd is, dus ben ik altijd te vroeg. Ook vandaag reden we dus al veel te vroeg naar Gent, naar het UZ... Nogal een geluk, want we hebben serieus in de file gestaan ! Waar je normaal in een dik half uur in Gent in het UZ staat, zijn we nu bijna anderhalf uur op baan geweest. Nu ja, letterlijk dan, we waren op de baan, en roerden van geen meter. Na zo'n file begrijp ik het voordeel dat die moderne auto's hebben, die bij stilstand automatisch de motor stilleggen... Als je in een file staat durf je dat niet goed, ze zouden eens een meter moeten opschuiven... Met zo'n automatisch systeem zouden we veel diesel gespaard hebben...

Morgen dus weer naar Gent, weer naar het UZ, en hopen dat de behandeling lukt...

Maar het is alleszins goed nieuws, dat het te behandelen is ! Helpt het niet, of onvoldoende, dan zijn er nog twee gelijkaardige opties open. Als ik in mijn agenda kijk, dan heeft Anny nu al sinds eind mei pijn... En dat is verdomme lang om pijn te hebben !

Morgen moeten we niet zo vroeg zijn in het UZ, dus gaat het wellicht makkelijker zijn op de baan. Maar we hebben al een volgende afspraak voor in januari, en dan moeten we om 8.30 uur bij de dokter zijn... Om te kijken wat het resultaat is van de behandeling. We zullen dan dus heel vroeg moeten vertrekken, en hopelijk is het dan geen slecht weer !


Deze week zouden we weer een poetsvrouw hebben, maar dat brave kind is ziek geworden, dus zitten we nu al twee weken zonder... Anny gaat proberen toch een beetje te kuisen. Maar ik heb haar gezegd dat ze dat zeker nu niet moet doen, met morgen die behandeling.

Is het bij jullie ook zo'n prachtig weer ? Het is hier 10° Celsius, maar echt heerlijk zonnig weer met in de blauwe hemel van die lichte witte wolken. Voor wie het kan: echt wandelweer !

Tot de volgende ?

gay

In Ierland is er heel wat tumult over een homoseksueel...
Men wil hem, omwille van zijn geaardheid, ter dood brengen.
Ho ! Stop !
Niet overhaast in je pen kruipen, niet meteen beginnen met actie-voeren...

Het gaat over een stier... Dat dier dat op de hoeve moet instaan voor het dekken van de koeien, en niet om te gaan -je-weet-wellen- met zijn broertjes, neefjes, ooms en niet-verwante jongens...

Als je natuurlijk voorbijgaat aan het feit dat runderen in onze contreien deel uit maken van de productie van een boerenhof, dan kun je van die stier makkelijk een symbool gaan maken om het onrecht aan te klagen waaronder de mensen die homoseksueel zijn, nog dagelijks schijnen te lijden.

Ik heb je al eerder verteld, heel lang geleden heb ik nog gewerkt in een instelling voor geesteszieken, en daar zat onder meer een man opgesloten, gewoon omdat hij homoseksueel was, en men dat wilde genezen...

Ik herhaal dat maar even, om u te zeggen dat ik in mijn leven heel de ommezwaai van homoseksualiteit is een ziekte, over homoseksualiteit is een afwijking naar "we moeten homoseksualiteit aanvaarden als normaal"...

Dat maakt dat ik bij mezelf een hele ommezwaai heb moeten maken naar de aanvaarding, al moet ik zeggen dat ik nooit gelukkig ben geweest die homoseksuele jongeman te zien zitten tussen geesteszieken. Ik vond zijn geaardheid raar, maar van mij moest hij niet uit de maatschappij verwijderd worden. Ik liep op dat moment de goegemeente voor...

Maar terug naar de stier... Heel wat van die dieren halen het volwassen worden niet eens, zodra ze voldoende gewicht hebben worden ze geslacht, en landen ze als lekker brokje op je bord. Alleen nu en dan houd men een mooi exemplaar om te dienen voor de voortplanting en ter verbetering van de veestapel. Een stier is dus bijna de facto een die dat dient om zich voort te planten en zo de vee-industrie ten dienste te zijn. Derhalve is een homoseksuele stier helemaal niet nuttig, en wordt hij door de boer beschouwd als een dier dat niet opbrengt, en dus moet verwezen worden naar de slacht.
Om het anders te zeggen, hij is ten onrechte niet vroeger in de rij slachtproducten gezet. Hij is alleen wat ouder mogen worden dan zijn broertjes.

Tot zover het standpunt van de boer-veehouder.

Maar we raken als mens steeds meer bewust van het feit dat een dier blijkbaar heel wat dichter staat bij de mens, dan we vroeger dachten. Vroeger stond een dier niet één trapje, maar meestal een heleboel treden onder ons. Wij dachten dat wij, met onze mogelijkheden en ons verstand mijlen ver verheven waren boven de andere dieren. Wij waren geen dieren, wij waren iets anders, iets hogers.

Maar steeds meer en meer ontdekken we dat dieren niet zo dom zijn, dat ze wel degelijk een verstand hebben, weliswaar soms heel anders dan het onze, maar toch... en we begonnen met bepaalde dieren een wat hoger statuut te geven, mensapen, dolfijnen en apen... Maar dan stelden we vast dat er nog andere dieren waren die blijk gaven van verstand, en hoe verder we ze bestudeerden, hoe dichter ze allemaal op dat laddertje kwamen te staan.
Heel wat vegetariërs zijn dat geworden omdat ze geen "broers en zusters" wilden opeten.
(Ze moeten zich erg zorgen beginnen te maken ! Men stelt tegenwoordig vast dat planten ook beschikken over heel wat zaken die we verstand kunnen noemen...)

Maar kortom, men vindt dat de homo-stier niet mag geslacht worden omdat hij gay is... En je kunt niet anders dan vaststellen dat dit komt door dat we dit dier weer wat menselijks mee geven. Eigenlijk is het woord homo-seksueel al een verwijzing, want homo wil zeggen mens...

Als we de homoseksuelen onder de mensen moeten beschouwen als gewone mensen (ik ben daarmee akkoord), dan moeten we de homoseksuele stier ook beschouwen zoals de andere productie-eenheden van zijn kudde... Ze brengen op als slachteenheid of als voortbrenger van slachtvee... Vermits hij geen voortbrenger is van nieuw slachtvee, is hij dus zelf slachtvee. Dit is de gelijkwaardige bejegening. Met dat verschil, door het feit dat hij ouder is zal de boer minder krijgen dan anders...

Misschien sta ik, vanuit mijn verleden, vanuit mijn opvoeding, vanuit mijn contacten met boeren (Anny is een boerendochter) veel nuchterder tegenover dit "probleem", maar als je nog steeds een lekker stukje vlees op je bord wilt hebben, dan moet je ook de boerderij kunnen bekijken als een economisch systeem.

tot de volgende ?

Wapenstilstand

Naar mijn gevoel is de naam verkeerd, we zouden moeten spreken van Vredesdag... Dag dat het eindelijk weer vrede was in ons land.
Het heeft niet lang geduurd... 22 jaar later was het weer boempatat.

En als we iets verder kijken dan onze eigen grenzen, dan vind ik potdorie geen enkele dag zonder oorlog !

Oorlog...
Ik probeer het me in te denken, dat ik een geweer vat, en ga schieten naar mensen die ik noch van bij, noch van verre ken...
Het lukt me niet echt.
Ik heb heel weinig vijanden, of mensen die ik verafschuw, maar als ik daar de ergste uit pak, dan nog kan ik me niet voorstellen dat ik een geweer pak en hem dood schiet.

Maar honderd jaar geleden was het hier volop oorlog, lagen soldaten op soms minder dan 50 meter van elkaar in het slijk, naar elkaar te loeren en naar elkaar te schieten. Of met grote kanonnen enorme obussen schieten naar de "vijand", mensen die je niet kent en die je zelfs niet eens ziet...

honderd jaar geleden was het vliegtuig nog een bijna nieuw gegeven, maar toch werd het meteen ingeschakeld om anderen uit te moorden.

honderd jaar geleden schoten ze met dodelijk gas naar elkaar.

honderd jaar geleden

Vandaag reed ik langs een spandoek met daar op een foto van een oude dame, en daarboven "Ons Louise 105 jaar oud !"... zij heeft die oorlog min of meer bewust meegemaakt. Misschien zijn de beelden wat vervormd door het feit dat ze dan maar 5 jaar oud was, maar op het laatste van de oorlog moet ze omtrent 9 geweest zijn, en daar moet ze zich zeker nog heel wat van herinneren. Ook van het feit dat de oorlog niet het einde was, na al die ellende en honger kwam dan nog de Spaanse Griep die miljoenen slachtoffers eiste.

En zij was goed dertig toen de tweede oorlog daar was, wellicht moest haar man naar het front, misschien kwam hij niet terug...

Twee oorlogen in één mensenleven...
En ze leeft nog steeds, dus is dat allemaal echt niet zo lang geleden.
En we zien de oorlog nog iedere dag weer op het kleine scherm van de TV... En die oorlogen zijn echt niet zo ver... Wat vroeger ver weg was, is nu eigenlijk heel dichtbij gekomen. Ze sturen vliegtuigen van ons naar ginder om te gaan vechten.
We zijn (weer) betrokken partij.

En waar de oorlog toen al, honderd jaar geleden, al uitgevochten werd met middelen waarbij je je tegenstander zelfs niet eens meer moest zien, is het nu zo dat ze gaan bombarderen men doden met drones, die bestuurd worden op zo'n manier dat het een videospelletje lijkt.

Oorlog wordt steeds onpersoonlijker. Technischer.

En weer zien we voor de ontelbaarste keer dat in veel van die oorlogen religie wordt misbruikt om oorlogen te verrechtvaardigen. En weer zien we dat leiders van die religies de troepen zegenen en dat de soldaten vechten voor God. (Hoe ze hem of haar daar ook mogen noemen).

Ach...
Het is zo makkelijk om overeen te komen.
Ruzie maken is veel lastiger.

djudedju

tot de volgende ?

hoestsiroop ???

Op TV zag ik reclame voor hoestsiroop.
Hoestsiroop ???
Maar ik kan al hoesten, ik zou veel liever een anti-hoestsiroop hebben !

Automaat... Ik rij met een Opel Combo, lichte vracht, dus kan ik alleen mijn vrouw meenemen, en slechts nu en dan, als zij niet mee gaat, een maat. Ik heb dus weinig automaten...

Vind je het ook zo heerlijk om te kolderen met taal?
Het is in ieder geval veel leuker dan te luisteren naar "De Zevende Dag"... Ik heb het het precies 38 seconden uit gehouden, en dan vlug vlug overgeschakeld naar een andere post waar ze maar één moord tegelijk deden, en daar won het recht zonder noemenswaardige tegenstand.

Je moet eens luisteren naar de stem van het volk... Op de rommelmarkt hoor je geen voorstanders meer van de regering, alleen tegenstanders.
Voor één keer heb ik niet mee gepraat, ik wou eens gewoon luisteren, zonder invloed uit te oefenen, en ik luisterde vooral naar mensen die me niet eens hadden opgemerkt. Dan stond ik kwansuis te kijken naar een of ander item in het kraam.

Als je zo luistert, dan staan we niet voor een hete herfst, dan staan we voor een brandende herfst !

Ik ben niet alleen met de overtuiging dat het opschuiven van de pensioenleeftijd in feite alleen bedoeld is om zoveel mogelijk mensen te doen sterven voor ze hun pensioen bereiken ! Met andere woorden men begint de regering af te schilderen als moordenaars. Dat gaat nog een heel stuk verder dan woed over het verlies aan koopkracht en dergelijke !

Het is momenteel niet leuk meer om bij de mensen te zijn. Je hoort niets dan woede.
Vandaar dat ik op zijn minst wou beginnen met een paar idiote taalmopjes.
Kwestie van je gedachten eens te op een ander spoor te zetten. Spaar je woede voor de betogingen en de stakingen, daar heeft het meer effect.
Straks komt er een staking in Antwerpen. Men begint er nu al te beven en te sidderen van schrik voor de wraak van de havenarbeiders. De burgemeester van dat stadje lijkt nu veeleer een Ward De Bever dan een Bart De Wever... Hij is al volop bezig om strategische plannen uit te werken waar en hoe hij de flikjes zou kunnen inzetten. Ik hoop dat de flikken eens mee staken, want ze zitten ook aan hun sociale verworvenheden.

Democratie is een systeem waarbij het volk regeert, bij monde van haar vertegenwoordigers. Als het volk ageert tegen die vertegenwoordigers, dan wil dat in feite zeggen, dat deze het volk niet meer vertegenwoordigen, en dat er derhalve geen sprake meer is van   democratie ...
... Hoe noem je die vorm van regeren dan? Juist ja, een soort dictatuur...

Het gekke is dat de mensen hen gekozen hebben... en van een deel van die oelewappers wisten ze wel degelijk wat ze er van mochten en konden verwachten, maar ze stemden er toch voor, vooral omdat de vorige het ook al niet zo goed deden.

Dat komt omdat het systeem ziek is. We denken nog te stemmen voor vertegenwoordigers, maar in feite stemmen we voor partijen, en die partijen worden geregeerd door een handvol potentaten. Dus stemmen we in feite voor potentaten en niet meer voor piet of paul of marie... En potentaten dat is synoniem van dictators...

Bovendien is het economisch systeem, waar heel ons systeem op berust, dood en doodziek. Het systeem kan maar leven als het groeit, en het kan in feite niet meer groeien. Het is aan het maximum toe gekomen.

Er is naar mijn gevoel meer dan om tegen te ageren dan alleen de regering... We moeten wellicht eens de moed hebben om alles te herdenken en anders te gaan leven, waarden niet alleen te leggen bij economische groei en productie. Maar daar is men wellicht nog niet aan toe.

Vrijdag zijn we naar Auchan geweest, onze voorraad gaan opdoen van niet-alcoholische aperitieven, zaterdag rommelmarkt in Wieze, en gisteren in Deinze. Mooie markten, maar bijna niets gezien dat ons interesseerde. Buiten één bronzen beeldje...
Wie regelmatig rommelmarkten bezoekt, zal ook wel al gezien hebben dat er veel soorten van verkopers bestaan. De meest interessante zijn volgens mij de mannen die in de week tegen een kleine vergoeding bereid zijn je zolder op te ruimen, of het huis van je overleden ouders leeg te halen. Dat zijn mannen die twee keer geld verdienen. Je moet ze betalen om de boel op te ruimen, en dan gaan ze die boel nog eens gaan verkopen op de rommelmarkt.
Ik vind die kramen interessant, omdat het veelal mensen zijn die de dingen verkopen die hen zelf niet aanspreken, en waar ze eigenlijk geen interesse voor hebben. Ze doen veelal ook niet eens de moeite om na te gaan wat de waarde is van de dingen die ze mee hebben. Daar kun je soms die verrassende koopjes doen, waar de mensen dan van praten als ze op TV in een programma als "Schatten op Zolder" horen dat dit kunstobject op de rommelmarkt gekocht is voor bijna niets...

Zo zag ik op zo'n kraam een bronzen beeldje staan. Het viel mij op, omdat ik nu eenmaal interesse heb voor Afrikaanse kunst, en dat het me verwonderde zoiets te zien op een dergelijk kraam met allerlei prullaria. Ik sprak de man aan: "Afrikaans?" Hij haalde de schouders op. Ik wandelde verder, en kwam langs de andere kant van de rij terug, om de dingen aan de overzijde te bekijken. Terug aan dat kraam gekomen ging ik nog eens terug, ik was er steeds meer van overtuigd dat het hier een Afrikaans brons was, Benin, Yoruba of iets uit die contreien... Hoeveel ? Vroeg ik. Hij noemde een heel laag getal, en ik bood nog een stuk lager. Hij ging akkoord. "Van waar komt het ?" vroeg ik... "Ik heb het gevonden op de zolder bij een oud vrouwtje die overleden was..."
Bingo ! dacht ik ! (Foto van een Afrikaans brons. Mijn beeldje is een dier, geen persoon)

Het is zo dat men die oude bronzen tegenwoordig namaakt, maar de kwaliteit leek me al heel goed te zijn, want bij de meeste nieuwe namaak zie je sporen van slordige afwerking... Maar het feit dat het van een zolder kwam van een oud mensje duid er op dat het wellicht echt oud is, en dus wellicht origineel... En dan heb ik de koop van mijn leven gedaan !

Ik moet het eens voor leggen aan een kenner !

tot de volgende ?

't Geluchte

Er is iets roerende op taalgebied... Men begint in te zien dat wij geen Nederlanders zijn, en dat Vlaams niet helemaal gelijk is aan het Nederlands. En waar we vroeger verplicht werden om Nederlands te leren, zijn er nu stemmen die zeggen dat ons Vlaams even goed is, en dat er geen een zinnige reden is om hier Nederlands te gaan kopiëren...

Ik weet het niet...
Eigenlijk vind ik het Nederlands een verrijking, die we best naast ons Vlaams kunnen leren. We moeten ons niet beperken ! Ik zou het dood en dood jammer vinden mocht ik een woordenboek nodig hebben om een boek te lezen van een Nederlander. Maar ik vind niets minderwaardig aan ons Vlaams, in tegendeel, ik denk dat iedereen automatisch een boontje heeft voor zijn eigen moedertaal. Het hemdje is nu eenmaal nader dan het rokje.

Alleen...
Waar beginnen we, en waar eindigen we ?
Taal evolueert. Je moet eens een boek (originele versie) van Stijn Streuvels ter hand nemen, en dat eens proberen te lezen. Het Vlaams dat daarin staat is bijna volledig verdwenen. Niet dat we het niet meer verstaan, maar het heeft een woordenschat die nu bijna niet meer bestaat. (Mijn titel wijst daar op !)

Als ik mijn taal vergelijk met de taal die mijn kleinkinderen spreken, dan zie ik daar zelfs een verschil in. Zij hebben veel meer Engelse leenwoorden opgenomen in de gewone spreektaal, maar tot mijn verrassing zie ik er soms ook Arabische woorden in, want ze hebben vriendjes of vriendinnen die Arabisch spreken op school.

Ik vind dat normaal.
Toen ik kind was trokken we aan moeders hand als we op de markt waren, om eens die zwarte meneer te zien met zijn spekken (Karaboedjah)... Een neger was een vreemd object, en op de wereldtentoonstelling te Brussel in 1958 stond er een negerdorpje tentoon...
Als je in een stad loopt die een beetje stad is, ben je veeleer verwonderd een straat te doorlopen zonder dat je een medemens van vreemde origine tegen komt, dan het omgekeerde. We zien mensen met Aziatische trekken (die we gemakshalve allemaal tot Chinezen benoemen), mensen met negroïde trekken, mensen met die duidelijk Arabische kenmerken, en mensen die er helemaal als ons uitzien, behalve dat ze ondereen een taal spreken waar je geen woord van snapt.
Je rijdt op de autostrade, en je kijkt voor de lol naar de nummerplaten van de auto's en vooral bij de vrachtwagens zie je allerlei nationaliteiten, soms zelfs met afkortingen waar je niet eens van weet welke landen dat nu weer zijn...
(Er zijn dan ook in de loop van mijn bestaan al heel wat landen bijgekomen of veranderd van naam of gesplitst in drie vier nieuwe landen)

Die werken hier, velen leven hier, en hun kinderen zitten op school met mijn kleinkinderen. Dat daar soms een inbreng is van een andere taal lijkt me logisch. Zelfs zonder die inbreng hebben wij in ons Vlaanderen al de neiging om woorden te adopteren, omdat ze net iets anders bijbrengen dat het Vlaamse equivalent. Neem nu het Duitse überhaupt, dat net iets anders is dan ons bovendien...dat gebruiken we al heel lang om net dat iets meer te beklemtonen dan we met ons eigen woord doen.

Onze taal is dan ook een levende taal, en we moeten echt niet gaan vastroesten in de taal van toen. (We mogen die ook niet helemaal vergeten, maar er is een verschil tussen spreektaal, gebruikstaal en woordenschat.)
Wij hebben geen nieuwe woorden geschapen voor onze radio, onze televisie (we zeggen tegenwoordig zelfs teevee (TV)) en al die andere nieuwe verworvenheden. We hebben de vreemde woorden opgeslorpt in het Vlaams, het soms een eigen klank gegeven, maar we slorpen ze op en verrijken er onze eigen taal mee.
Dat onze kinderen en kleinkinderen dat ook doen moet ons niet verwonderen. Net zo min als we verwonderd moeten zijn als ze soms verbaasd naar ons kijken omdat we iets zeggen dat niet meer tot hun taal behoort...

Onlangs hoorde ik zo iets uit ons dagelijkse leven... Een stagiair-verpleger werd er op gewezen dat "de dieë van kamer 17 mist een beetje, je moet er niet altijd op letten als ze weer iets broebelt"... Toen kamer 17 belde, ging de stagiair er naar toe, en hoorde de dame vertellen dat ze naar de koer moest. Heel vriendelijk reageerde onze stagiair daar op dat hij straks wel met haar eens naar buiten zou wandelen, als het goed weer werd... Tot hij een paar kamers verder een man had die ook naar de koer moest. Die man zag de stagiair schrikken, en zei vriendelijk dat het niet erg was, dat hij maar moest pissen... De stagiair is dan heel snel terug gelopen naar kamer 17 om de dame alsnog te kunnen helpen... (Echt gebeurd !!!)
De jongeman kende de uitdrukking "naar de koer gaan" helemaal niet, dat behoorde al niet meer tot de spreektaal van zijn ouders, en al helemaal niet tot de taal van de jongeren... Hoe kon hij ook weten dat dit gewoon wilde zeggen dat ze naar de WC (van het Engelse Water Closet) moesten, en dat ze dat zegden in wat in hun tijd een beschaafde uitdrukking was...

Taal moet leven, taal moet evolueren, taal moet groeien en krimpen, zich aanpassen aan het leven van vandaag...
Daar is niets mis mee, en dus is er zeker niets mis met het Vlaams ten opzichte van het Nederlands. Integendeel, wij verrijken de taal ! Net zoals zij onze taal verrijken !

tot de volgende ?

zieke zomerblaren

Heb je dat ook ?
Als je nu naar de bomen kijkt? Zie je dan ook met weemoed al die bladeren ziek worden, sterven en vallen?
Denk je dan ook aan dat gedicht van Guido Gezelle "... Hoe zeere vallen ze, de zieke zomerblaren..."
Of ben jij ook van die jongere generatie die niets meer heeft met die gedichten?
Niets meer heeft met stilstaan bij de natuur en de gang van het leven er in?
Ik pijnig mijn hersenen om me te herinneren hoe ik naar die dingen keek toen ik nog een pak jonger was, toen ik nog gezond was en niet gekluisterd aan mijn stoel...
Maar ik kan het me niet herinneren.
Heb jij dat ook ?
Herinner jij je nog hoe je 10 jaar geleden de herfst hebt ervaren?
Was je blij dat de noten er weer waren, ging je wandelen in het bos, schoppen in de samen gewaaide blaren ? Rook je met diepe ademteugen de milde geur van de rottende blaren in het bos?
Ging je hurken bij die mooie paddenstoel - rood met witte stippen - en keek je steels of je niet ergens kabouter Spillebeen zag wippen?

Of had jij ook dat wee gevoel dat gepaard gaat met het sterven, het sterven der natuur ?

Ik vermoed dat het ouder worden, en mijn ziekte, heel wat te maken hebben met dat weeë gevoel dat herfst en winter me ieder jaar weer geven. Waarschijnlijk had ik vroeger veel minder tijd om naar buiten te kijken en te pogen met alle krachten van mijn gedachten de blaren aan de boom te houden. Waarschijnlijk ergerde ik me gewoon aan het vroeg donker zijn, en hoe ambetant dat was om te rijden met de auto.

Waarschijnlijk vond ik die blaren gevaarlijk op de weg, dingen die de remafstand schromelijk kunnen beperken, en dan al die fietsers die niet beseffen hoe onzichtbaar ze zijn zonder een degelijk achterlicht.

En de winter zal me vooral geërgerd hebben als er sneeuw of ijzel was, en het werken er gevaarlijker door werd... En de zondag met de kinderen naar de bossen of naar die dreef in Etikhove waar al die notelaars staan (Staan ze er nu nog ?), om noten te rapen, en bruine vingers te krijgen die je in geen week weer netjes krijgt... Vertelde je aan de kinderen hoe je met die bolsters bister kunt maken, om meubels te kleuren... Raapte je ook beukennootjes, en leerde hen hoe lekker die piepkleine nootjes wel zijn. (In de zomer trok je een halm van de tarwe af, wreef het kaf er af, en leerde hen hoe je door dat halfrijpe graan te kauwen je plots vaststelde dat je een soort kauwgom overhield in je mond...)

Je leerde hen een en ander over de planten, dat is goed voor thee bij de valling, en dit daar gebruikt men tegen wratten... En het zaad van deze plant is lekker en gezond voor de kanarie.

Nu dank je aan het vroeg donker worden en het grote afsterven...
En denk je aan het feit dat ze dit jaar wellicht ook nog eens je avonden zullen vergallen met het uitschakelen van de elektra... Wat met je aquarium ? De verlichting werkt met een tijdsklok, dus zullen die beestjes om 17 uur in het donker komen te zitten, en uren later plots weer licht krijgen gedurende uren van de nacht, en ik zal op een stoel moeten kruipen om die tijdsklokken weer bij te regelen, keer op keer. De TV zal niet zo maar weer opstarten, nee, eerst zal het programma moeten worden opgeladen. De diepvries zal een heel end draaien om terug op temperatuur te komen, de centrale verwarming zal draaien alsof ze niet meer zal stilvallen, de wereld zal plots pikdonker lijken en wie op de baan is zal dubbel moeten opletten. Gaan de verkeerslichten nog?
Plots lijkt dat grote sterven nog veel doodser en dodender.

In heel oude tijden smeerden de Romeinen de veroordeelden in met pek, kruisigden ze en staken ze in brand als "vrolijke" straatverlichting. Zouden politici goed branden?

tot de volgende ?

Het kerkhof, bij het leven

Vroeger was het kerkhof inderdaad te beschouwen als "hof bij de kerk", veelal zelfs rond de kerk. Gewoonlijk was het netjes onderhouden, had het iets weg van een tuin, waarin dan de graven lagen.
Om al dan niet echte hygiënische redenen verplichtte de staat om de kerkhoven buiten de bebouwde kom aan te leggen. (Men beweerde - al dan niet terecht - dat de lijken begraven in de dorpskom kwade invloed hadden op het putwater. In veel gevallen zal dit ook echt terecht zijn geweest, zeker in de steeds drukker bewoonde kernen).

Toen zijn de kerkhoven bijna allemaal verhuist naar de rand van de steden, en waar het steden of dorpen waren met meer dan één kerk, werden het gemeenschappelijke kerkhoven. Na wat tegenstrubbelen werden de kerkhoven ook aanvaard door de kerk.

(Leuk detail: In Eine (Oudenaarde) ligt een kleine brouwerij (Cnudde) vlak bij het kerkhof. De brouwer vertelde grinnikend dat zijn bier smaak verloren had door dat het kerkhof verhuisd was)

De naam is gebleven, ook al hangt men overal bordjes met wegwijzers naar de Gemeentelijke of Stedelijke begraafplaats, iedereen blijft het een kerkhof noemen. Het kerkelijke blijft op meer dan een manier zijn invloed hebben op deze begraafplaats ! Het meest gebruikte symbool op het graf van de overledene blijft het kruis, ook al was de overledene helemaal niet christelijk. De enige vaste uitzonderingen zijn zij die het uit -een andere religieuze overtuiging- niet willen hebben, en opteren voor een ander religieus symbool.
Toch zie je stilaan ook steeds meer graven zonder symbool verwijzend naar een geloof.

Op allerheiligen/allerzielen gaat zowat iedereen naar het kerkhof om eer te betuigen aan zijn of haar overledene. Ook de mensen die helemaal niet van die overtuiging zijn, gaan meestal dan op die dagen of vlak er voor, opdat hun graven er netjes zouden bijliggen, en er een bloempje zou staan.

Hier en daar zie je dan een opvallend graf, niet onderhouden, geen bloempje... Dit zijn geen graven van mensen die zich obstinaat verzetten tegen de religie, maar graven van mensen die geen (dichte) familie meer hebben, die nog de moeite doen om eens aan die doden te denken.

Ergens raken die graven mij veel dieper dan al die overdadig bebloemde graven. En ik verwijl dan ook eens in gedachten bij die sukkels die vergeten lijken door de gehele mensheid...

Maar globaal gezien kun je stellen dat op die dagen ieder graf wel zijn bloempje krijgt... Het meest absurde dat ik ooit heb meegemaakt is dat men de bloemen van het ene graf gaat stelen om het op een ander graf cadeau te doen. Ieder jaar zetten Anny en ik een potje kunstbloemen op het graf van onze Koen, die kunstbloemen staan er dan heel de winter, weer of geen weer mooi te zijn. En ieder jaar schrijf ik met onuitwisbare stift onderaan de pot, de naam van Koen op de pot. Onze Veerle had het potje bij ons thuis gezien, en ook bewonderd als zijnde mooi. Toen zij naar het kerkhof ging, waren wij er al weer weg. Tot haar grote verbazing zag Veerle het potje niet bij Koen's graf staan ! Zij is dan heel het kerkhof afgelopen, en aan de andere kant van het kerkhof heeft zij het potje - met de naam er nog op - gevonden op het graf van een ander !!!

Dat is voor mij de bevestiging van het feit dat er heel wat mensen zijn die niet voor de dode gaan, maar voor het oog van de mensen ! Wat zouden "ze" zeggen als ik geen potje zet op het graf van ...

Eigenlijk behoor ik eerder tot de groep mensen die niets aan dat kerkhof en de cultus van de graven vind.. Voor mij is onze Koen veel meer in mijn hart dan op dat kerkhof. En Anny en ik zouden veel eer gekozen hebben voor uitstrooiing dan voor  bijzetten in het columbarium, maar de kinderen wilden "iets" hebben om naar toe te kunnen gaan. Dus gaan wij dan ook maar, ook al ligt voor ons onze Koen daar niet... Onze Koen is nog steeds en altijd bij ons.

Op die manier lijkt het kerkhof ook een vertraagd afscheid nemen van...
Hij of zij is nog niet helemaal weg. Hij of zij ligt er nog. We kunnen er nog naar toe om eer te betonen. Dat was ook de reden waarom we vroeger graven hadden met een "eeuwige" vergunning. In de tijd was dat voorbehouden aan de rijken, maar door de stijgende welvaart konden steeds meer mensen dat, en namen die graven in aantal toe. Tot de wetgever inzag dat het zo niet kan en dat men geen "eeuwige" vergunning meer gaf. Men kon wel een vergunning kopen voor een groot aantal jaren. (In veel gemeenten is dat dan 50 jaar).
Bij die graven vind je veelal de mooiste graven qua uiterlijk, en zijn sommige kerkhoven eigenlijk verworden tot een soort monumenten-park, waar velen gewoon eens door wandelen om al dat moois te bekijken...

Soms zie je daar ook een evolutie in van de gebruiken... Zo zijn het graf van mijn overgrootouders en mijn grootouders er nog, maar die van ons vader en moeder niet meer... En mijn oudste zus heeft beloofd dat zij die oude graven nog ieder jaar eens zal bezoeken en opfleuren, net zoals ik dat deed voor nonkel Julien en tanteke... (Vergunning van 50 jaar !)...

Wij doen dat, want een belofte is heilig. En we staan dan ook bij die graven eens stil, in stil gedenken...

... maar eigenlijk is dat, als je het nuchter bekijkt, een beetje gek...
Want in of onder dat monument is allang niets meer terug te vinden dat ons nog zou verbinden met die mensen. Het is alleen een geestelijk iets, iets van je gedachten... en daar hoeft geen monument voor te bestaan.

In de loop van mijn leven heb ik al zo veel vrienden, kennissen en familieleden verloren, dat ik ze niet eens meer kan opnoemen... En bij sommigen is het slechts heel sporadisch dat ik nog eens aan hen denk... En dan is dat nog niet specifiek aan hen, veeleer een terugdenken aan een bepaald gebeuren, waarin die persoon dan ook een rol speelde... Dan hapert dat verhaal even, en sta je stil bij dat overlijden...en dan gaat het verhaal door.

We leven niet met de doden. We zijn er wel de vrucht van.
Alle mensen die een rol of rolletje speelden in ons leven, hebben een spoor nagelaten in ons menszijn.

Als ik een vergelijking mag maken, dan denk ik aan een stuk rots, die, losgekomen van de berg naar beneden valt, onderweg naar de vallei rolt hij en springen er stukken en brokken van af. Hij valt in de rivier, en wordt door de kracht van het water verder gerold, steeds weer botsend en slijtend, tot er een mooie ronde kei overblijft. Die kei zijn wij, en al die botsingen die ons vormden, dat zijn de mensen die we ontmoet hebben en die een rol of rolletje speelden in ons leven. Hoe ouder we worden, hoe minder diep de groeven worden die ze slaan, niet omdat ze minder doen, maar omdat wij door het leven glad gesleten zijn, en het veel moeilijker is om van een ronde kei nog iets af te slaan...

Wij kregen meer weerstand in en door het leven. Wij worden niet zo makkelijk meer gekwetst, en we kwetsen ook andere minder makkelijk.

Gelouterd... door het leven
Mocht de mens die ons al heel vroeg is ontvallen, terug komen in ons leven, zou hij of zij ons dan nog herkennen in die ronde gladde kei ?

tot de volgende ?

... en weer twee !

Het is niet te geloven, maar plots lijken er weer overal wandelstokken op te duiken...
In Gent (Flanders Expo) is het niet alleen plezant omdat we dan een lange babbel hebben met de achterneef van Anny, maar het is ook telkens een mooie rommelmarkt.

En voor mij kon de dag niet meer stuk ! Ik heb er weer twee wandelstokken gekocht, een Afrikaans, met gebeeldhouwde koppen (en van dat loodzware hout), en een heel mooie, heel speciale, in een soort marquetterie... Maar niet echt. Ik denk dat men stukken hout van de meest diverse soorten aan elkaar heeft gelijmd en op die manier één stok heeft gemaakt. Die heeft men dan afgedraaid, zodat er een mooie ronde stok is ontstaan die bestaat uit allemaal andere soorten hout. Het is wel heel mooi, en Anny suggereerde al een paar keer dat ik die moet gebruiken, hij is mooi !

En om het nog gekker te maken, ik vond ook nog een mooi Afrikaans beeldje (Senufo)... Het ziet er oud uit, maar ik ben er niet zeker van. De aankleding van het beeld lijkt me wat te nieuw en te mooi, al kan het natuurlijk wel dat men nieuwe "kleren" aan een oud beeld bevestigde... Maar hoe dan ook, het is een mooi beeldje, in die typische stijl van de Senufo-stam.

Ik heb het al gezegd, je kunt honderd markten aflopen en niets vinden, en dan plots lijkt het vol te liggen. De Afrikaanse kunst heeft meer dan een jaar op een heel laag pitje gestaan, bijna niets moois te vinden, en wat er lag was veel te duur voor mijn hobby, en nu lijkt het plots weer overal op te duiken en kelderen de prijzen.

Beursspeculatie in Afrikaanse kunst ? Het is in ieder geval een bizar fenomeen. Iets wat ik ook geleerd heb in de loop der tijden, is van wat je interesseert ook de prijs te vragen, ook als je er van overtuigd bent dat dit een heel stuk boven je budget ligt, want soms krijg je dan een verrassing cadeau, en hoor je een prijs die onmogelijk laag ligt. Ik heb hier beelden staan waarvan je verwacht dat ze minstens 100 euro zouden gekost hebben, die ik kocht voor zeven, acht euro... Gewoon niet te doen ! Hoor je een prijs die maar iets boven je budget ligt, dan moet je beginnen met behoorlijk zwaar af te bieden. Ik begin dan gewoonlijk met een beetje geringschattend: "Da's wel een beetje duur hé ???" Krijg ik geen reactie dan ga ik verder, en soms is dat weggaan al voldoende om te horen " Wat zou jij er dan voor geven?" en dan kan het spel van op- en afbieden beginnen... Begin laag, maar doe geen belachelijk bod, je moet je bod eventueel kunnen verantwoorden op een logische manier. Het is immers zo dat veel van die mensen geen specialist zijn in de materie, en dat je ze met zinnige argumenten kunt overtuigen, en meestal hebben zij die dingen uit een opkoop van een leegstaand huis of een zolderopruiming, waarbij ze in veel gevallen niet alleen niet betaald hebben, maar ook nog betaald werden om de boel op te kuisen... Je hebt dan een werkelijke marge om te onderhandelen !

Ik ben helemaal geen specialist, maar ten opzichte van de doorsnee ben ik dat wel. Ik ken er immers iets van, waar de meesten er niets van kennen. Ik heb al de vraag gekregen "Wat zou jij daarvoor vragen?", omdat ze weten dat ik wel iets van de waarde van die dingen weet. Als je hen dan goede raad hebt gegeven, dan kun je de volgende keer, als er iets is dat wel je gading is, rekenen op een gunstprijs... dienst en wederdienst.

Daar wij zowat iedere week op de markten te zien zijn, in een betrekkelijk klein gebied, zijn er heel veel kramers die ons kennen, en velen er van behoren dan ook tot een soort kennissen-kring, er is een wederzijds kennen en je kunt rekenen op een bijna automatische prijsaanpassing in je voordeel. Ik overdrijf niet, je ziet iets staan met een etiket 20 euro er op, ik kijk er naar, en de verkoper zegt, heel stilletjes "Voor u 12 euro !"....

Dat is het leuke van de markt, die babbel, die "vriendschap"... In Gent komt er een man naar me toe, ik ken hem als de man die op alle markten te zien is met reclame voor de rommelmarkt van Welle... " Ik zit in de mizerie, man ! Gisteren is mijn vader gevallen, en nu ligt hij met een been en zijn heup gebroken in het hospitaal ! " " Oei, dat is erg (en de man voor me lijkt een end in de vijftig) Hoe oud is je pa?" "Vierentachtig !" Oei, aan diene ouderdom ! dat is kwaad !" " Tedju, dat is van die pillen hé, en hij drinkt dan nog graag een glas wijn, en die twee te samen !" Ik knik en trek een bedenkelijk gezicht... " 't Beste hé !" "Danke..." zegt hij, het hoofd schuddend alsof hij het al heeft opgegeven...
Anny vraagt: "Wie was dat? Kende den diene?" Ik leg haar uit dat dit de man is van de briefjes van Welle... "En kent hij u ?" "Alleen van die briefjes en van eens een vlugge babbel"... Anny zwijgt eventjes... " Toch raar hé, dat hij dan tegen u van zijn pa begint?" "Hij zal het eens hebben moeten kunnen zeggen tegen iemand zeker..." Dat maakt voor mij "DE" markt... Een wat vage onbestemde vriendschap, ik ken hun naam niet, en zij wellicht ook de mijne niet, maar op de markt horen wij tot hun intieme kring. Snap je nu waarom ik niet noodzakelijk iets moet vinden, iets moet kopen, om een leuke markt te doen?

Mensjes kijken, mensjes ontmoeten, mensjes aanspreken, samen met mensjes lachen, samen over hun zorgen praten... Ik vind het heerlijk.

tot de volgende ?

Priester Midden de Kerke...

Als man, die van heel dichtbij geconfronteerd is geweest met pedofilie, wil ik, heel kort ook eens nadenken over "de pedofiele priester"...

Het is héél erg moeilijk om pedofilie te vergeven... Als ik me niet vergis zei zelfs Jezus, de Christus, dat wie kinderen iets misdeed, beter met een molensteen om de hals, in het diepste van de zee werd geworpen.

De reden waarom vergiffenis zo moeilijk is, is omdat je ziet dat de getroffen kinderen eigenlijk nooit meer echt volledig vrij worden van wat hen is aangedaan. Heel hun gedrag, hun leven, hun kijk op de medemens wordt blijkbaar blijvend beïnvloedt door wat ze ondergaan hebben.

Daardoor is de daad op zich nooit ten einde, er komt nooit een einde aan de gevolgen. Geen wonder dat dan vergiffenis zo verschrikkelijk moeilijk is.

Een tweede zaak is of je de dader een nieuwe kans moet bieden om te fungeren in de maatschappij. . .

Daar moet je naar mijn gevoel twee zaken voor ogen houden.
1) Als ze hun straf hebben uitgezeten, dan lijkt het dat die straf ook werkelijk moet ten einde zijn.
2) Maar het is een soort van misdaad die uiteindelijk nooit een einde kent bij de slachtoffers, het is dus een verschrikkelijk iets voor de slachtoffers om de dader zo maar terug te zien in hun oude functie, functie die hen gelegenheid gaf om tot dergelijke daden over te gaan.

Dus moet men wel de straf zien als beëindigd, maar moet men rekening houden met de slachtoffers. Dus moet men in ieder geval dergelijke mensen niet meer een beroep laten uitoefenen waarbij zij meer dan normaal kansen krijgen om terug over te gaan tot nieuwe daden van pedofilie, en men moet zorgen dat de dader nooit meer in de omgeving van zijn slachtoffers en hun rechtstreekse familie kan komen.

Dus, voor mij mag die priester beschouwd worden als iemand die zijn straf heeft gehad, mag hij terug in de maatschappij komen, maar met restricties in die zin dat hij niet meer de gelegenheid op een schoteltje krijgt aangereikt om opnieuw tot pedofilie over te gaan. Laat hem ergens priester zijn in een bejaardentehuis of zoiets, waar geen kinderen zijn. En dat op een plaats die behoorlijk ver is van de woon- en werkplaats van zijn slachtoffers.

En eerlijk, uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat het héél erg moeilijk is om zelfs maar over vergiffenis te denken, als het gaat over je eigen bloed !

Meer wil ik daarover niet kwijt.

Tot de volgende ?

Herfstfeest

Gisteren was het weer Herfstfeest van Ziekenzorg Mater-Welden in De Drie Sleutels...
Iets voor twaalf uur stonden Anny en ik daar voor de deur, want Anny zet ook voor het feest de koffie... en met die grote ketels moet je dat al heel vroeg opzetten. Mijn taak was het smeren van de boterhammen (22 broden !!!). Er waren rozijnenbroden en koekebroden. Nadat de koffiemachines gevuld waren en aan het werk, kwam Anny helpen met smeren.

Tegen dat we gedaan hadden met smeren had ik al weer heel veel pijn... De reden is simpel, je kunt niet smeren terwijl je op de tafel leunt, dus moet je rechtop zitten, en daar dit een hele tijd duurde, was dit voldoende om pijn te hebben. Anny kreeg ook pijn van het smeren, gewoon omdat zitten nu eenmaal pijn doet bij haar.

Maar och, het is voor een goed doel en dus hebben we het er voor over.

Rond 13 uur kwamen er al een deel van de medebestuurleden aan, die 's morgens al de tafels al hadden gezet, de tafels hadden gedekt, prachtig versierd ( door Beningna), de tafels met de vele tombolaprijzen stonden er ook al, en Anneke had de broden al gehaald bij de bakker.

Zo'n feest heeft heel wat voeten in de aarde ! Er is heel wat werk aan, maar het moet en is voor de leden werkelijk een feest ! Als attractie kwam Lucien Cleppe een monoloog brengen, een sappige versie van Charelke Dop van Ernest Claes. De man is een gekend acteur, die onder meer gekend is door zijn rol in de leuke film van AVS (regionale TV) waar hij een van de broers (boeren) was, onder de duim gehouden door hun zus Cordule...

Iedereen heeft genoten, het was passend in het jaar van de herdenking van 100 jaar Groote Oorlog, dat we iets over die oorlog brachten. Ook al was het over een minder heldhaftige rol, maar oh zo menselijk... Charelke Dop was een zwarthandelaar, die zeer zorgvuldig te werk ging, en na de oorlog zelfs gedecoreerd werd voor zijn vaderlandsliefde... Oook toen al regeerde het geld, en Charelke was rijk geworden...

Het was voor iedereen een heel herkenbaar iets... en het werd leuk en sappig verteld door Lucien !

Nadien was er de koffietafel, iedereen genoot van de lekkere koffie en lekkere boterhammen. En tot besluit werden de prijzen uitgeloot en iedereen had prijs in de mooie gratis tombola. (Er waren onder meer enkele van de dakpannen die we gemaakt hadden in de hobbyclub van Ziekenzorg !)

Maar waar het feest voor de leden dan voorbij was, kwam er voor de medewerkers nog heel wat werk... De boel opkuisen, tassen, bordjes afruimen en afwassen, de tafelversieringen en de kaarsjes verzamelen, de papieren tafelkleden oprollen en in de afvalcontainer doen, en de tafels en de stoelen... Maar op dat moment kwam men ons zeggen dat er 's anderendaags weer een activiteit was, en dat de tafels mochten blijven staan... Oef ...

Na een uur heb ik Anny van achter de wastafel gehaald, en haar bevolen te stoppen. Ik zag dat ze enorm veel pijn had, maar ze wil dat niet tonen. Gelukkig steunden alle mensen in de omgeving me, en Anny stopte... We hebben afscheid genomen, en aan de anderen het resterende werk gelaten. Thuisgekomen heeft Anny zich neergelegd in de zetel... We hebben nog wat TV gekeken (Het lichaam van Coppens, ons wekelijkse stukje leuke wetenschap op VTM)

En dan zijn we de trap opgesukkeld, en ons neergelegd in het bed, mort pour la patrie...

tot de volgende ?

(Op de foto: geboortehuis Ernest Claes)

45 jaar Internet

Nee, ik ga hier geen geschiedenisles geven, ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze geschiedenis eigenlijk heel weinig ken, buiten het feit dat het ontstaan is uit een militair netwerk (Ik meen dat dit Intranet noemde ???). Verder gaat mijn kennis niet, en voor één keer interesseert een stuk geschiedenis me niet echt.

Maar Internet op zich, dat vind ik een grandioos ding ! Het is bijna letterlijk een deur op de wereld. Als er een ding is waardoor de wereld als klein ervaren wordt, dan is het dat internet. We kunnen rechtstreeks praten en elkaar ondertussen bekijken, we kunnen bijna ongelimiteerd kennis nemen van alles en nog wat, het is het middel waardoor heel wat aan het licht komt, het is ook iets wat enorm misbruikt wordt, en waar malafide personen geld uit de zakken kloppen van argeloze gebruikers.

Wie het echter voorzichtig en met overleg gebruikt, heeft heel de wereld aan zijn voeten. Eén ding spijt me, dat is dat ik onvoldoende talen ken om ook die dingen te lezen die je alleen in vreemde talen vindt. Ik moet eerlijk toegeven, dat waar ik verbaal behoorlijk uit de voeten kan met Engels en met Frans, ik vaststel dat lezen iets héél anders is. Niet alleen door het feit dat je niet steeds de link legt legt tussen het geschreven woord en het gedrukte, maar ook omdat mensen nu eenmaal een andere, veel uitgebreidere woordenschat gebruiken in schrijftaal dan wel in spreektaal. Ik zou regelmatig een woordenboek moeten gaan raadplegen, en ook al kan ik dat ook al op dat internet, ik doe het bijna nooit... Ik ben wellicht een beetje lui, maar het breekt ook de voor mij heel belangrijke band met de wereld die voor mij opengaat bij het lezen van een tekst.

Het voelt een beetje aan alsof je midden in een vrij-scène moet stoppen om op te zoeken waar BH voor staat... Je lust in vrijen zou wel héél sterk bekoelen op die manier. Voor mij bekoelt het lezen als ik moet gaan nadenken over de betekenis van een woord. Dus ga ik door gans de zin te lezen pogen de betekenis van het woord te achterhalen, maar geef toe, dat is lang niet altijd evident.

In mijn beroep moest ik heel vaak redevoeringen geven aan arbeiders, en ik heb het altijd als een must gezien, dat ik dat deed met woorden die tot het dagelijkse jargon hoorden van de mensen. Ik had geen behoefte het intellectueel niveau van die mensen op te krikken, nee, ik wilde een boodschap meegeven. Misschien stel je dat ook soms vast in mijn teksten, ik zal eerder iets omschrijven dan een geleerde term te gebruiken, het is gewoon een reflex geworden om me op die manier uit te drukken.

Wellicht doet dat mijn weerzin in het opzoeken van geleerde of vreemde termen nog wat toenemen, en werkt dit mee om me ongelukkig te voelen bij het "moeten opzoeken"...

Terug naar Internet... Ondanks kwaadwilligen die je opzadelen met virussen, Trojaanse wormen en andere onhebbelijkheden, oplichters die pogen je bankgegevens buit te maken om je rekening te kunnen plunderen, mensen die je adresgegevens inpikken en verkopen aan "de commercie"  blijf ik het een zalig ding vinden. Ik kan dagen zoet zijn met lezen en het verrijken van kennis die ik wellicht nooit zal nodig hebben. Ik sta verbaasd te kijken als ik bij conflicten eens de uitleg van beide zijden bekijk. En het verwondert me helemaal niet als ik een reporter hoor verklaren dat hij stopt met dit werk, omdat hij het niet meer aan kan te liegen in opdracht. Nee, ik heb het niet over een reporter uit een of andere dictatuur, de man werkte in het land van de vrijheid (?) de USA...

En ik stel weer eens vast dat het nog steeds juist is, dat hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet... Maar als ik dan eens in een gezelschap zit, dan stel je weer vast dat die mensen dingen weten waar jij nog nooit aan hebt gedacht, en je hebt weer een hele wereld voor je liggen om op te zoeken, je in te verdiepen, bij te leren... en zoveel te weten dat je weet dat je het niet weet.

Ik vind het heerlijk... dan daar over te kunnen nadenken, en je eigen conclusies te vormen, weldoordacht op basis van een massa informatie. Conclusies waarmee je de goegemeente eens kunt doen opschrikken.

Ach, ik ben er mij heel goed van bewust dat ik een dikke kans heb iets te missen, en daardoor misschien iets te veel naar rechts of naar links te schuiven in plaats van het netjes in de waarheid in het midden te plaatsen... Maar dat biedt dan net weer de kans om bij te leren uit de reacties.

Last but not least... Internet hoort bij mijn pijnstillers ! Het is één van die dingen waar ik zo intens kan mee bezig zijn, dat de pijn ietwat naar de achtergrond schuift... En dat is voor mij misschien wel het opperste van het internetgeluk...

tot de volgende ?

Blinkende graven

Straks gaan we naar het graf van nonkel Julien en tante Irene, en vandaar naar dat van onze Koen, met emmer, borstel en dweil en... bloemen en bloemstukjes... De grote jaarlijkse opkuis...
Ik weet zo al, uit ervaring, dat we er niet alleen gaan lopen. Heel het kerkhof zal vollopen met mensen die bezig zijn met de jaarlijkse opkuis van "hun" grafmonumenten. Want straks is het Allerheiligen, en worden de kerkhoven overspoeld met mensen die nog eens, één keer in het jaar, hun doden komen bezoeken. En geef toe, als je bezoek verwacht, dan zorg je toch dat je huis netjes is?

Eigenlijk ben ik niet zo aan dat bezoek aan het kerkhof... Maar je geeft toe aan de maatschappelijke druk, en je gaat toch, en je zorgt ook dat "het proper ligt". Wat het graf betreft van nonkel Julien en tante Irene, daar heb ik het beloofd dat ik dat zou doen, zo lang we kunnen. Na het overlijden van nonkel, voerde ik tante op die dagen, en hielp een beetje om het graf te kuisen, en toen ze bij een van die gelegenheden heel goed zag dat na haar overlijden het graf er desolaat zou bij liggen, drong ze er op aan of wij tenminste niet voor hun graf zouden willen zorgen. Ik heb het dan beloofd, en belofte maakt schuld. Bovendien is hun graf net zoiets als haar verblijf in het rusthuis... Er komt geen kat meer kijken. Mochten wij ook niet meer gaan, dan zou het graf er na een paar jaar vuil en desolaat bij liggen. En dat terwijl wijlen nonkel Julien er bijna wekelijks naar toe ging om te zorgen dat het steeds picobello was en steeds een bloempje had. (Want zijn enige zoon die al heel vroeg is gestorven, ligt bij hen in het familiegraf).

Mij doet dat ergens pijn: als ze de levenden al vergeten, hoelang denken ze dan nog op de doden?

Voor mij hoeft daarvoor geen kerkhof, geen grafmonument, geen uiterlijk vertoon... Als ik aan onze Koen, onze ouders en andere familieleden, vrienden, kennissen die ons ontvallen zijn denk, dan heb ik steeds het gevoel dat ze me veel nabijer zijn in mijn hart, in mijn geest, dan op dat kerkhof.

Maar je geeft toe aan de maatschappelijke druk, en je gaat toch, en je zet ook een bloempje bij wat voor mij maar een steen is...

Er is niets mis met deze vorm van maatschappelijke druk, want ik denk, nee, ik weet dat er wellicht velen zouden zijn, die zonder dat duwtje in de rug, gewoon nooit meer zouden denken aan al die mensen die voor ons gingen. In die zin vind ik het goed dat die obligate kerkhofgang er is. Maar mij mogen ze uitstrooien, net zoals mijn moeder, dan is er niets meer om naar toe te gaan, buiten het echt herinneren, in je hart.

Hoe ouder je wordt, hoe dichter je bij je eigen dood komt, hoe meer je stil staat bij al die mensen die je hebt verloren op je levensweg... Je ouders, een broer, een kind, heel wat familie tantes, nonkels, neven en nichten, verschrikkelijk veel bekenden en zelfs een paar echte vrienden... Te veel om ze nog stuk voor stuk voor je geest te halen, en soms zit ik dan wel eens te blederen in dat pak met al die doodssanctjes, en spijt het me dat ik die niet heb verzameld van in mijn jeugd. Want ik mis er, waar ik ook wel eens aan denk, en waar ik niets meer heb om meer te herinneren.

Ik schreef onlangs dat je als oudere mens ontzettend rijk bent aan herinneringen, aan ervaringen, maar ook aan verdriet en blijdschap.

Gaan we echt dood? Helemaal ? Of is er werkelijk nog iets na de dood ? Ik weet het niet, maar doet het er eigenlijk toe? Wat er toe doet, dat is dat we leven op zo'n manier dat we iets betekenen voor de anderen, iets goeds, iets waardoor ze glimlachen als ze aan je denken. De rest is allemaal bijzaak, en als je zo geleefd hebt, en er is iets na de dood, dan zul je ongetwijfeld ook daar bij de goeden zitten.

Ach, je ziet het, zelfs bij mij is het goed om een Allerheiligen te hebben, om eens met de neus op al die overledenen gedrukt te worden, nog eens te treuren bij het verlies van wat die mensen voor je betekenden ...
Menslief, ik hou van je !

tot de volgende ?