Toverboek

Ik wou dat ik een toverboek had, een echt boek vol spreuken die onmiddellijke wonderen tot gevolg hadden.
Ik wou dat ik je de eeuwige jeugd kon schenken en het echte diepe geluk.
Ik wou dat ik je gezondheid kon geven, en een leven vrij van pijn.
Ik wou dat ik je de echte Liefde kon schenken, dat diepe gevoel dat nooit overgaat, zelfs als de hormonen al lang het werken verleerd zijn.
Ik wou...

Maar ik heb geen toverboek, en kan je alleen hoop aanbieden... hoop die je straks, zoals haast iedereen, weer zult uitdrukken in die talrijke Nieuwjaarswensen, en zult bekronen met enkele vage kussen. (Voorzichtig voor de griep)

En misschien is dat maar de beste manier om te leven ook...
Stel je voor dat je een leven hebt vol van alleen maar geluk, vol van alleen maar gezondheid, vol van alleen maar lekker eten, vol van alles wat je hartje lusten kan...
Dat zou wellicht ook een leven zijn zonder echte hoogtepunten, net omdat er geen dieptepunten zijn, geen schaduwen omdat je midden de schijnwerpers staat van alle kanten belicht, waar echte liefde plots gewoon zou zijn, omdat het er altijd was, waar gezondheid ongemerkt voorbij zou gaan, omdat er geen ziekte en geen pijn zou zijn...

Nee, geef mij dan maar dat leven dat we nu hebben, waar we de hoogste toppen bereiken en in de diepste kuilen vallen, waar we pijn verbijten om de Liefde te behouden, waar we dingen doen tegen ons gedacht, om anderen te helpen of gewoon te plezieren...

Nee, ik wil het volmaakte niet... Dat is zo ... effen, zo egaal, zo zonder blitse momenten.

Toen we klein waren, leerde de Eerwaarde Zuster Hubertine ons dat de hemel een oord was waar we alle dagen rijstpap zouden eten met gouden lepeltjes, waar we met de engelen Hallelujah zouden kwelen voor de Heer... En het in de nabijheid zijn van God, dat zou het eeuwige geluk zijn...
Maar we leefden in een tijd waarin de mens in ons landje steeds sneller steeg op de ladder van de welvaart, en rijstpap, dat leek alras zo gewoontjes, en het is niet dat gouden lepeltje die het verschil maakte, we hadden er nu in Inox, en die blonken ook eeuwig.
Ergens deden de verworvenheden van ons Aardse bestaan, het verguldsel van die hemel slijten.
En dan kwam het concilie, en alles wat zo in ons gehamerd was, werd plots bij het kerkelijke afval gezet, en we moesten terug, terug naar de basis, en toen we er bijna waren, toen kwam er weer een nieuwe paus, die de remmen weer dichttrok en de oude waarden weer begon op te blinken.
En heel wat mensen waren ontheemd.
Dat oude vertrouwde was weg, het nieuwe werd weer teruggeschroefd en velen hadden het gevoel dat het eigenlijk alleen nog gruis was dat over bleef.
Dat onfeilbare, dat eeuwige was plots allemaal zo tijdelijk.

Het leven als overgang naar het eeuwige ?
Door het wegvallen van de oude zekerheden, het wegvallen van het eeuwige ritueel,  leek ook een beetje dat eeuwige leven mee te sleuren. Het gevoel van zekerheid leek een beetje zoek. De mens hoopt plots meer dan hij gelooft.
En het lijkt wel of al die wereldse wensen en feestdagen plots meer glans hebben dan de kerkelijke. Zelfs Kerstmis gaat niet meer over de geboorte van de Heer, maar over een avondfeest met lekker eten en veel pakjes onder de heidense dennenboom.

Morgen is het weer de laatste dag van het jaar.
Oudejaar, grote feesten, lekker eten, en vele wensen.
Heel dat eindejaar, met kerstmis en oudjaar en nieuwjaar, is eigenlijk een week van feesten en vreten, van pakjes en nadien moeizaam de eindjes aan elkaar knopen, van opgefokte vreugde en een bitter ontwaken.

... en hier kijken we op die dagen nog meer dan anders naar die lege plaats aan de tafel.

(... en voeger keken we op nieuwjaar ook uit naar de uitslag van de grote St Sylvesterloop, daar ergens in het verre Brazilië... Zou Gaston Roelants weer gewonnen hebben ?)

tot de volgende ?

Fantasie

Misschien ligt het aan mij, maar ik ben een van die mensen die uren kan kijken naar kunst. Let wel, ik vind lang niet alles goed, maar veelal probeer ik dan toch te vinden wat de kunstenaar wilde zeggen.
Ik kijk er ook naar als onuitputtelijke bron om mijn eigen fantasie te prikkelen. En soms erger ik mij, omdat de kunstenaar er naar mijn gevoel niet heeft uitgehaald wat er in zat. En dat geldt zowel de beeldende kunst als de literatuur. Ik kan na het lezen van een boek een onvoldaan gevoel hebben, omdat de schrijver niet het onderwerp heeft uitgebouwd naar de mogelijkheden die er in zaten. Ik kan voor een schilderij staan en me ergeren over lijnen die er niet opstaan en er eigenlijk hoorden, of over lijnen die er te veel opstaan.
Dat is geen kritiek, dat is het ondergaan van de prikkel die dat werk me geeft. En dus is het werk niet zonder verdienste.
Er zijn ook werken waar ik me haast niet kan van losrukken. Werken die naar mijn mijn gevoel volmaakt zijn. Dat kunnen werken zijn die u helemaal niet bevallen.
Ik wil maar zeggen, kunst is iets wat je ervaart, wat je moet doen ervaren.
Het moet je een kriebel geven.
En dat gaat verder dan wat men gewoonlijk onder kunst verstaat, omdat kunst veel verder gaat dan wat de meeste mensen als kunst ervaren.
Als we spreken over een gebouw, dan kunnen de meesten daar nog het idee kunst aan binden, maar als we spreken over een bed of een stoel, dan is dat voor velen een bank te ver. Toch zijn meubels, behangpapier, uw koffiekop... ook ontworpen. Heeft er zich iemand over gebogen om het voorwerp én volmaakt te maken naar zijn functie, én het er ook mooi te laten uit zien.

En misschien knik je nu, en denk je aan dat servies dat je zag in...

En als ik nog verder mag gaan: kunst moet niet noodzakelijk het product zijn van iemand die zichzelf een kunstenaar noemt !
Trouwens, ik vind het idioot alle werken van een bepaalde kunstenaar te verheffen tot onbetaalbare meesterwerken. Ik kan vol bewondering staan voor bepaalde werken van Pablo Picasso, van Rubens of Rembrandt, maar het komt niet bij me op te stellen dat alle werken van die kunstenaars ook meesterwerken zijn. Wie een werk koopt van een bepaald kunstenaar omdat die kunstenaar beroemd is, nam heeft, is veeleer een snob dan wel een kunstkenner. 
Ik hou van Van Gogh, maar niet iedere Van Gogh is een meesterwerk. Ze zijn wel herkenbaar door hun eigen stijl en techniek denk je, maar als je zijn oudere werken ziet, dan kun je haast niet geloven dat dit ook Van Gogh's zijn.
Toch zitten er ook in die eerste werkjes pareltjes...

Maar Jan met de pet, die graag tekent, kan op een mooie dag ook wel eens iets maken, dat het gewone ver overschrijdt...
Natuurlijk heb je meer kans bij een geschoold kunstenaar een meesterwerk te vinden dan bij de liefhebberende Jan met de pet, maar het een sluit het andere niet uit.

En als we eerlijk moesten zijn, dan zouden we voor dat meesterwerk van Jan met de pet eigenlijk veel meer moeten bieden dan voor een prutswerkje van Picasso.

Eén van de redenen waarom Picasso naar mijn gevoel bij de groten hoort, is dat hij steeds bleef vernieuwen. Toen hij in contact kwam met de Afrikaanse kunst, zag hij plots een heel nieuwe wereld opengaan, en hij bleef heel zijn leven spelen met het abstraheren.

Naar mijn gevoel is er geen enkele term in de kunst meer misbruikt dan "Abstract"... Het begrip abstraheren wil in feite zeggen dat men niet de klemtoon legt op het realistische beeld, maar in de weergave van de eigenschappen. Om bij de Afrikaanse kunst te blijven, (En eigenlijk bij bijna alle primitieve kunst van over heel de wereld), dan zul je vaststellen dat ze bijvoorbeeld bij het uitbeelden van het begrip vrouw, extreem grote borsten, buik en vulva zullen maken. De bedoeling is duidelijk, ze geven de essentie weer van het begrip vrouw, en niet van die of deze brave meid uit het dorp.
Ze doen dat omdat ze het vrouwelijke willen vereren, op een haast goddelijk échelon zetten.
Zo vind je naast "goden"-beelden, ook talrijke voorouderbeelden, en daar beklemtonen ze veel minder het uiterlijk van de overledene, dan wel zijn capaciteiten. Was hij een groot jager, dan zal dat aspect overheersen.
Voor Picasso, en het Westerse denken, was dit een nieuwe wereld die open ging ! En heel zijn leven is hij blijven zoeken, tot in het extreme naar nieuwe expressie-mogelijkheden, om steeds weer, steeds meer te vertellen met één werk.
Zijn studie van de stier is beroemd, en toont heel duidelijk hoe hij steeds verder ging in het zoeken naar het beeld van "de" stier.
Wat sommigen nu onder de noemer "abstract" naar voren brengen, heeft naar mijn gevoel geen uitstaans meer met abstraheren.
Let wel, het hoeft daarom niet slecht te zijn, of verkeerd, maar het is iets anders.

Het mooie van kunst is net, dat het eigenlijk een speelplein moet zijn en blijven. Iets waarin je je kunt uitleven, iets waarin je steeds weer blijft proberen om een manier te vinden om jezelf, je eigen gevoelens mee te delen aan anderen.

Persoonlijk vind ik, dat je nooit het einde kunt bereiken, maar toch zien we dat heel wat kunstenaars zich vastplanten in een bepaalde stijl, een bepaalde manier van zich uit drukken. Je kunt daar je idee over hebben, maar ik vind dat eigenlijk een beetje het bekennen van het feit dat je vast zit, niet meer groeit.

De kunstenaars van voor de revolutie, de bevrijding van de kunst, hadden het eigenlijk gemakkelijker. Ze beelden de werkelijkheid uit, en hun kunde lag meer in het creëren van een compositie dan in het scheppen van een nieuw beeld.
Soms droom ik wel eens: "Wat zou een Rembrandt, een Rubens, een Tintoretto, een Monet gedaan hebben, hadden zij Picasso moeten kennen, hadden zij de Afrikaanse kunst moeten kunnen ervaren..."

We zullen het nooit weten, en we kunnen de vraag ook omkeren, en Picasso laten werken in de tijd van Rubens...

Maar uiteindelijk is heel dit betoog op u gericht, beste lezer ! Om u te overtuigen van het feit dat in ieder mens een kunstenaar zit, ook in u ! Dat jij ook best wat je tijd investeert in het prikkelen van je fantasie, in het ervaren, zien, bestuderen van de kunst en de ideeën van anderen. Dat het goed is dat je een blad papier neemt en jezelf eens laat gaan.
En oh ja, je hoeft echt de deur niet meer uit om kunst te zien, ideeën op te doen ! Open op je computer Pinterest, en ga zoeken in de miljoenen afbeeldingen en ideeën die je daar vindt !! Ik kan het je zeker aanraden, het is er heerlijk dwalen in een onuitputtelijk prentenkabinet...

tot de volgende ?

regen+sneeuw+vorst=donker

Moderne wiskunde.
Vroeger leerden we dat je geen appelen met peren kon optellen, nu kan zowat alles.
Maar gisteren kregen we eerst regenbuien, die langzaam overgingen in sneeuwbuien, die eerst op de natte grond verdwenen, maar na een uur of wat onverdroten vallen begon de sneeuw te blijven liggen. Toen we naar bed gingen lag alles wit, met uitzondering van de rijweg.

Toen ik vanmorgen opstond, ging ik, zoals steeds, eerst het rolluik optrekken van mijn werkkamer... Ik kreeg hem zo'n dertig centimeter omhoog, en dan noppes... Het raam aan de voorkant kreeg ik geen millimeter omhoog.

Nu ja... Ik ging me wassen, en nadien trok ik daar het rolluik op, alsof het niets was ???

Nog eens geprobeerd in de andere kamers. Noppes, met uitzondering van onze slaapkamer, nadat ik het bed had opgemaakt probeerde ik eens, en het leek wel of er niets aan de hand was.

Ondertussen ging Anny naar beneden. Het rolluik van de voordeur is elektrisch bediend, en na een keer weigeren, ging het de tweede keer -gelukkig maar - omhoog.

Het rolluik aan de achterdeur was een fluitje van een cent. Wellicht hing daar minder vervroren sneeuw op, beschermd door de trap naar het terras.

De rolluiken van de eetplaats, weigerden gewoon omhoog te gaan. Aan de voorkant van het huis lukte het na enkele pogingen. Maar we zitten dus half in de donker. (Hopelijk zal het wel lukken binnen een paar uur: dan zal wellicht de warmte van in het huis toch min of meer invloed hebben, en buiten zal normaal het koudste moment van de dag voorbij zijn... We zien wel. Lukt het niet, dan is het maar zo, we hebben gelukkig nog onze elektrische verlichting...)

Zonet hoorde ik plots een gekraak. Ik keek naar buiten en zag een auto, voorzichtig naderen. Blijkbaar is de baan zo hard bevroren, dat het kraakt als brekend glas !

We hebben die dichtgevroren rolluiken nog niet eerder meegemaakt 8 Wellicht komt dit door de combinatie van eerst regen, dan natte sneeuw, dan sneeuw en daarop vorst... Als je sneeuw hebt van de eerste keer, dan werkt dit eerder isolerend dan wel vorst-versterkend...

Nu ja, we kunnen buiten, we hebben verwarming en verlichting, dus alles is ok.

Volgens het weerbericht van Oudenaarde en dat van Horebeke (waar wij vlak naast wonen), is het nu -5° Celsius... Het vriest dus wel goed ! En dat in een klap, want eigenlijk hebben we dit jaar nog geen echte vorst gehad, hoogstens eens wat rijm op het gras.

Kwaad ben ik niet, want zoals ik al eerder schreef, de struiken die vorig jaar heel de winter door groen bleven, zijn abnormaal hoog geworden, en zullen een goede snoei verdragen.

Mooi is het wel, en de hemel is strak blauw, een echte vrieshemel. Onze Vlaamse Ardennen zijn echt schilderijen van De Saedeleer geworden. De bomen in de verte lijken wel met Chinese inkt getekend tegen de lucht.

De parkiet hier voor me, in zijn grote kooi, trekt zich van de vorst niets aan, en neemt uitgebreid een bad, de druppels vliegen tot hier. Nu zit ze wat verfrommeld op een stok, bedachtzaam pluimpje na pluimpje door haar bek halend om alles weer glad en effen te krijgen. Zijn gele kleur is na een bad iedere keer weer plots veel intenser.

De kanarie aan de ander kant zit nog voor een gesloten rolluik. Nu en dan hoor ik een klagend getjilp, en soms een vage aanhef tot fluiten, maar het staat hem niet aan dat hij daar naar de rolluik moet staren. Hij fluit al een paar dagen minder. Dat komt omdat hij weer eens is aangevallen door een torenvalk. Wonderbaarlijk om zien, een torenvalk die tegen het glas van het raam zit te fladderen om binnen te raken en de kanarie te kunnen pakken ! Ook al kan hij niet binnen, de kanarie fladdert dan wanhopig tegen de tralies van zijn kooi om weg te vluchten, tot wij de torenvalk wegjagen.

Buiten is dan geen mus, geen merel, geen een vogel meer te zien !

Torenvalken zijn best mooie dieren, maar het is nu al enkele keren dat ze proberen aan mijn kanarie te raken ! Zou het iedere keer dezelfde zijn?

tot de volgende ?

sneeuw

Vannacht, toen ik weer eens uit bed mocht, om de pijn wat te laten verhuizen naar een ander plaats, zag ik plots dat het wit lag. Ik de trap naar beneden om eens te loeren door het raampje, en ja, buiten de baan lag zowat alles mooi wit, bedekt met een centimeterke sneeuw.

"Anny, 't lig wit !" "Mmm" klonk het van onder de dekens.

Toen ik vanmorgen opstond, om te gaan turnen, keek ik tussen de stijlen van de trap door... Niks geen sneeuw meer. "De sneeuw is weg !" "Nie moeilijk, 't heeft water gegoten !" "Niet gehoord..."

Maar allee, ik heb toch de eerste sneeuw gezien (denk ik toch ... Misschien is er een andere nacht al eens een vlokje gevallen...)

Volgens de weersverwachting op mijn kompjoeter, zou het vandaag nog sneeuwen, maar morgen meest, en dan zou het wellicht blijven liggen, want dan zouden de temperaturen negatief zijn...

't Zit er dus in, dat we toch nog eens wat winter gaan hebben. Met een beetje geluk worden mijn fuchsia's volgend jaar geen bomen. Gaan we dit jaar eens mogen snoeien.

Niet dat het niet mooi is, zo'n struik van drie meter hoog vol belletjes, of klokjes, of hoe je de fuchsiabloempjes ook noemen wil. Maar mijn tuin is eigenlijk veel te klein voor zo'n grote struik.

Gisteren ben ik - voor den elvendertigste keer met het kaartje en het gehaakte engeltje tot bij Irene geweest. Nu was ze zeker thuis ! De voordeur stond podorie open ! (Zo warm is het nu toch niet !)... Eeerst aanbellen - Niets. Dan op het raam gaan kloppen zoals ze mij hebben aangeraden - Niets. Wat harder gebonkt, en net toen ik het wou opgeven klonk er een "Jaaaah"... Ik naar de deur.

Haar de beste wensen aangeboden van mezelf en namens Ziekenzorg, en haar het kaartje en het engeltje geschonken. Ze vond het mooi. "Jullie doen je best met Ziekenzorg !" Irene was vroeger ook een actief lid van de beweging, tot ze wat last kreeg van dementie. Nu woont ze nog steeds alleen, maar er is iemand die heel goed voor haar zorgt. Ze heeft geen geld meer in huis, want daar kan ze geen weg meer mee. Maar ze had mij meteen herkend, en babbelde wat.

Ze was gisteren dus heel goed voor haar doen. Toen ik haar er op wees dat haar voordeur open stond, haalde ze de schouders op. "'k Zal ze daarjuist niet hard genoeg toe getrokken hebben...". Ik heb er op gelet dat hij nu wel goed dicht was.

In dit weer gaan we niet rommelmarkten. Ik ben er niet zo happig op om in glad weer te gaan rondrijden. Toch niet als het niet moet. Ik ben er niet zo happig op. En je ziet steeds meer van die testpiloten op de baan ! Gisteren op een bochtige weg, met een volle lijn in het midden van de weg, zag ik plots twee auto's naast elkaar op mij afkomen van uit de bocht ! Ik ben tot op het fietspad gereden, en kon zo een botsing vermijden. Wie haalt het in zijn hoofd om in een draai, over een volle lijn, in te halen als er geen zicht is op eventueel afkomende tegenliggers ???? En dan is er net geen politie te zien, noch heinde noch verre...
Zo'n chauffeurs mogen ze van mij meteen van de weg halen, met een eeuwig rijverbod !

(En zeggen dat er in die bocht al minstens twee doden zijn gevallen !)

Straks moeten we toch even de baan op... Naar Bart, om de beesten eten te geven.
We gaan eerst gaan, voor er weer sneeuw begint te vallen...

tot de volgende ?

Happy Birthday ?

We vieren de geboorte van Jezus, de Christus.
Maar eigenlijk weten we dat helemaal niet zeker, we hebben zo'n 364 keer tegen één kans, dat we er schromelijk naast zitten.
We zijn ook bijna zeker dat we er zo'n 7 jaar naast zitten, en dat onze kalender dus gebaseerd is op een foutje.

Maar voor wie gelooft, doet dit er allemaal niet toe.
We gedenken de geboorte van God als mens.

Gelovig of niet, het is een mooi verhaal !
Helemaal origineel is het niet, we komen in de oudheid nog dergelijke verhalen tegen, over andere goden.
Maar doet dat er toe ?
Voor wie gelooft niet.
Want voor wie gelooft gaat het over dat mensworden van de god waar hij of zij in gelooft.

Persoonlijk heb ik het daar een beetje moeilijk mee... Als ik 's nachts door een raam naar buiten kijk, en ik heb voor één keer geluk dat het fijn stof en de wolken het zicht niet versluieren, dan zie ik een miniem stukje van dat immense heelal.
We weten dat dit slechts een miniem stukje is, want we zijn er in geslaagd om telescopen tot ver in de ruimte te plaatsen, die veel, veel verder zien dan wij van hier uit ooit gaan kunnen. Ze hebben dan ook nog eens de beschikking over veel meer soorten "ogen" dan wij als mens met ons simpele twee ogen kunnen opmerken.

Sindsdien weten we dat er buiten onze aarde nog heel wat planeten zijn, waar ook een atmosfeer is, en bijna zeker ook water, en dus wellicht ook leven. En wat hier kan, kan ginder wellicht ook. Dus zullen er nog wel planeten zijn waar "intelligent" leven is... (Al heb ik vragen over de intelligentie waar wij zo prat op zijn... al die oorlogen, al die honger, al die machtswellust...)

Maar ook daar zal die intelligentie wellicht gegroeid zijn, net als hier, en zullen ze slechts beetje bij beetje meer en meer gaan begrijpen van alles wat rond hen is, en wat ze er mee kunnen doen. En dus zullen ze wellicht net als wij een heleboel dingen niet begrijpen... en wat is dan logischer dan het te laten oplossen door een hoger iets, een God.

Ik denk niet dat we ooit alles gaan begrijpen, dus zullen wij (en zij) steeds zaken hebben die zo wonderbaar in elkaar zitten, zonder verklaarbare reden, dat er wel "iets", een "intelligentie" een God MOET bestaan.

En daar ik maar een dwaze oude man ben, vult God een heel deel van weten en niet-weten in. Maar ik kan me niet inbeelden dat wij zo belangrijk zijn dat een speciaal plaatsje hebben bij die God. Voor mij is God veel groter dan dat, en is het ons gewoonweg onmogelijk dat idee in beeld te vangen.

Dat wij naar zijn gelijkenis zouden zijn geschapen, dat vind ik gewoonweg hoogmoed.

Om het eens grof te zeggen, ik vind naakte muizen, naakte ratten, naakte kippen, naakthonden en naaktkatten niet precies de mooisten van hun soort... En van de naakte aap maken wij dan een afbeelding van God ?

Maar het is goed dat de mens gelooft in een God, het is goed dat hij naast een zuiver praktische reden ook een hogere reden heeft om op de juiste manier te fungeren in de maatschappij. Hoe meer redenen, hoe meer hoop dat we uiteindelijk tot een maatschappij zullen komen, waar het goed is om leven.
Ik zou zo geiren willen leven in een wereld zonder haat, zingt Walter De Buck. IK ook.
In een wereld waar geen mensen honger hebben,
waar geen oorlog meer bestaat
waar geen rijken en geen armen zijn
waar geen macht en geen onmacht is
waar alleen Liefde is, niet dat Hollywood-begrip, maar de echte Liefde voor iedere mens,wat ook zijn huidkleur is, wat ook zijn religie is of het feit dat hij geen religie heeft, wat ook zijn taal is, wat ook zijn ziekte of handicap is, hoe ook zijn uiterlijk is, mooi of lelijk...
Liefde zonder grenzen

Zalig Kerstfeest en tot de volgende ?

pimpelmees

Ieder jaar weer, zitten er pimpelmeesjes in het nestkastje boven de voordeur. En ieder jaar weer is er één paar pimpelmeesjes die het vertikt om in de tuin (achter het huis) naar de voedertafel te komen, en hier vooraan op allerlei manieren de aandacht zoekt, om daar, voor hen alleen, ook mezenbollen te krijgen.
Ook dit jaar hebben ze weer gewonnen.
En al is het nu nog niet echt klaar, ze zitten al weer op de voederbal, te pikken naar de zaadjes in het gestolde vet.
Ze lijken gewoon niet verder te gaan dan de linde, en van de linde naar het meidoornboompje, waar de voederballen hangen.
Komt er volk voorbij, dan vliegen ze hoog de linde in, is het weer veilig, dan komen ze terug naar de voederballen.

Ze eten verbazend veel !
Wij hangen drie van die dikke bollen, en om de twee dagen moeten wij er een van gaan vervangen. Zo'n kleine beestjes ! Of worden wij glansrijk bedrogen, en wisselen de olijkaards elkaar af, zodat je telkens maar een paar ziet, maar in feite een hele kolonie aan het voederen bent ?

Zouden het dezelfde zijn van vorig jaar? Zij die hier dit jaar maar liefst drie nesten groot hebben gebracht?

Wij hebben er het raden naar...
Als je studies gaat napluizen, dan leven die diertjes in het wild hooguit een jaar of drie... In gevangenschap halen ze makkelijk de tien jaar. (Ik heb een beetje tot mijn verwondering gezien dat dergelijke kleine insectenetertjes ook gekweekt worden in volières !)

Maar het feit dat vogeltjes in de vrijheid maar 3 jaar hebben, en in gevangenschap tot wel 10 jaar en meer, doet mij een beetje twijfelen aan de waarde van "vrijheid"... Natuurlijk kunnen we de mens niet helemaal gelijkstellen met een pimpelmees, maar toch... Als we onze huidige maatschappij bekijken, dan zien wij dat we steeds ouder worden, in een steeds meer gestructureerde, ja, bedillerige, maatschappij. Hoe beter alles geregeld is, hoe langer we leven. In een virtuele kooi.

Als ik achteruit kijk, en bedenk hoezeer onze maatschappij ons leven steeds meer en meer in regeltjes giet, ons bewaakt en ons in de gaten houdt, dan voel ik mij echt niet lekker. Tegenwoordig is ons leven gereglementeerd van bij ons opstaan tot ons slapen gaan. En zelfs dan moeten we zorgen dat er bepaalde toestellen op ons passen, zien of er niet teveel CO2 is of rookontwikkeling.
Als je foto's ziet van ons landje van uit de ruimte gezien, dan zijn wij dat landje met de meeste verlichting ! Ik heb soms de indruk dat die verlichting er niet hangt opdat wij beter zouden zien, maar opdat zij ons beter zouden zien...

Ik weet wel, we leven met steeds meer mensen op een voorschoot grond, en dan moet je wel reglementeren om moeilijkheden te voorkomen, maar geef toe, soms gaat het wel héél ver. En soms zijn de reglementen onduidelijk of niet gekend (GAS-boetes)...

Ik zie verdorie plots heel duidelijk vier pimpelmezen in mijn linde zitten ! De snoodaards lossen dus wel degelijk elkaar af ! Misschien is het wel omdat ze in de tuin niet op kunnen tegen de mussen, de roodborstjes, de vinken, de tortelduiven, de heggenmussen en de kepen en dergelijke, want daar is het druk en zijn er regelmatig vechtpartijen, die meestal beslist worden door het opduiken van een "reus" in dat gezelschap, een merel of een tortel... Daar wijken zelfs de mussen voor.

Pimpelmezen zijn in dat gezelschap de kleinsten.
In ons gezelschap zijn wij, werknemers, de kleinsten.
En wij moeten ons ook verenigen om op te tornen tegen de veelvraten, willen we niet ten onder gaan, en sterven in wat normaal de bloei van ons leven zou moeten heten. Wellicht is het door mijn opvoeding en door mijn jarenlange werk in de vakbond, dat mijn voorkeur uitgaat naar de kleintjes, de zwaksten onder de vogeltjes... En wellicht daardoor hang ik voederballen op een plaats waar de anderen niet komen, speciaal voor hen die anders dreigen uit de boot te vallen.
En als ik zie dat ze dit systeem hebben leren kennen, en er manifest voor langs het raam scheren, om de aandacht te trekken, dan vind ik ze nog veel sympathieker, ze weten hun positie te verdedigen en de aandacht te trekken.

Ik hoor tegenwoordig stemmen opgaan dat de vakbond een beetje zijn tijd voorbij is, dat vakbonden wel eens anders mogen gaan denken... Ik weet het niet. Ik denk dat de vakbond nog steeds moet kunnen een vuist maken, maar dat verhindert niet dat ze misschien ook wel op andere manieren actie kunnen gaan voeren. Het idiote is, dat zij die dit zeggen, gewoonlijk niet aangesloten of toch niet actief zijn in de vakbond. Jammer, want misschien hebben zij wel echt goede ideeën, die er voor kunnen zorgen dat de werknemers door hun massa een macht kunnen stellen tegenover de werkgevers en het kapitaal.

Het is een feit dat we steeds meer vaststellen dat in onze maatschappij steeds minder mensen zich vrij kunnen of willen maken om actief te zijn in de bewegingen (en ik denk niet alleen aan vakbonden)... Het voluntarisme is er wel nog, maar in een veel te klein aantal beschikbare uren.

Dit heeft een dubbel effect: zij die zich nog ter beschikking stellen van een beweging, moeten in verhouding veel te veel van hun tijd ter beschikking stellen, en dat heeft als gevolg dat er nog meer afhaken.
Wij moeten binnen de bewegingen gaan zoeken naar manieren waarop wij de taken meer en beter kunnen verdelen, zodat meer mensen bereid zijn en de taken meer kunnen verdeeld worden.
Als ik nu kijk, hier in onze parochie, en ik maak daar een analyse van alle bewegingen, dan stel ik tot mijn verbijstering vast dat van die al zo zwaar belaste medewerkers, er een heleboel actief zijn in meer dan één beweging. Met andere woorden, het risico voor de bewegingen bij het wegvallen van één trekpaard, dreigt een ganse gemeenschap te raken en niet alleen één beweging.
We moeten opteren voor een andere manier van werken.

Meer verdelen van de taken lijkt mij de oplossing, maar ook dan moet je nog steeds beschikken over enkele mensen die deze manier van werken gaan orkestreren...

Niet makkelijk...
tot de volgende ?

Oh ja, voor wie vanavond het kerstfeest viert:

Zalig kerstfeest

eindejaar

Augustus of Prima Porta, statue of the emperor Augustus in Museo Chiaramonti, Vatican, Rome. (Photo credit: Wikipedia)

We schrijven vandaag 23 december 2014...
Het jaar is bijna weer voorbij.

Toen ik kind was, heette  iets dat onmogelijk was, "Ja, in 't jaar zeventig !" Dat jaar zeventig had iets magisch, iets onbereikbaars...
Maar toen ik vierentwintig werd zat ik al midden in dat magische jaar, en er was niets gebeurd. Niets magisch, en het spreekwoordelijke jaar zeventig verdween bij het huisvuil.

Gek genoeg, is er niets nieuws gekomen in plaats van dat jaar 70... Hoogstens keek men dan even naar het komende millenium, en er waren enkele doemdenkers die daar meteen het einde van de wereld aankondigden, die wezen op de voorspellingen in de Maya-kalender, maar eigenlijk waren er maar heel weinig mensen die er in geloofden. En sindsdien lijkt het wel of ieder jaar gewoon maar een streepje is op een kalender.
En dan nog...
Op één van de kalenders.
Van de aardse kalenders, want met de wetenschap van vandaag geloven we meer en meer dat er wel nog ergens planeten zullen zijn met intelligent leven... die wellicht ook kalenders zullen hebben.

Ik vind dat onze kalender eigenlijk helemaal geen logisch beginpunt heeft. We hebben het te danken aan een heleboel oorzaken die men samen heeft gehusseld. Voor mij zou het jaar veel logischer beginnen met één van de jaargetijden. En wat zou logischer zijn dan nieuwjaar te vieren op de eerste dag van de lente, de dag dat het leven in de natuur begint aan zijn grote revival... Maar welke lente ? De lente van de noordelijke hemisfeer, of de lente van zes maand later op de zuidelijke hemisfeer ?

Je ziet... Het is niet zo evident om een logisch begin of einde te zetten aan het jaar. (En ik heb het nog niet eens gehad over de evenaar, waar de seizoenen nog eens anders zijn...)

Dus kunnen we net zo goed het jaar laten wat het is... We zijn het nu zo gewoon.
Maar geef toe, er zitten een heleboel bizarre dingen aan...
We hebben één maand met 28 dagen, en zeven maanden met 31 dagen (Januari, maart,mei, juli, augustus, oktober en december.) en 4 maanden met 30 dagen. We hebben dat te danken aan een jaloerse Romein, Augustus, die het niet kon velen dat de maand genaamd naar Julius (Caesar) een dag meer zou hebben dan de maand aan hem gewijd...
Dus pikten ze een dag van Februari in...
Het zou véél logischer zijn, moesten 7 maanden 30 dagen hebben, en vijf maanden 31 dagen. in de schrikkeljaren zouden we dan 6 maanden hebben van 31 dagen en 6 van dertig...
En we zouden de maanden ook meer logische namen kunnen geven... Geef toe, het is helemaal niet logisch om de negende maand de zevende te noemen (september), de tiende maand noemen we de achtste (oktober) en de elfde maand noemen we dan de negende (november en besluiten met de twaalfde maand de tiende te noemen (december)...

Maar ja...
Bij de Franse revolutie hebben ze dat al eens geprobeerd...

Ik zou de namen in ieder geval niet noemen naar "grote" veldheren (Juli, Augustus), maar misschien wel naar grote vredestichters ? (Ghandi bij voorbeeld?)
We zouden ze ook kunnen benoemen naar godsdiensten of hun stichters, maar ja, die zijn - helaas - ook nogal dikwijls verbonden met oorlogen, en men zou wellicht nooit overeenkomen over de volgorde...
Dus misschien gewoon 1,2,3,4... tot en met 12...

Maar we kunnen nog veel verder denken. We hebben bijna alles in ons leven omgebouwd naar een tiendelig getallensysteem... Uitgezonderd de tijd. 60 seconden in een minuut, 60 minuten in een uur, 24 uren in een dag, 12 maanden in het jaar... Zouden we niet beter alles naar dat tientallige brengen. 100 seconden in een minuut, 100 minuten in een uur en 10 uren in een dag... (Of desnoods 20 voor wie een eenheid wil maken van dag en nacht)
en dan natuurlijk ook 10 maanden in een jaar.

Maar ach, heel wat van onze aardse tijdsrekeningen zijn gebaseerd op... Godsdiensten, en het is taboe daar aan te raken.

Dus gaan we wellicht voortdoen met wat we hebben, en kunnen we uitrekenen hoe oud we zijn volgens de Juliaanse kalender, de kalender van de Moslim, de Chinese kalender, de kalender van de Joden, de ... een eindeloze lijst en op den duur krijg je de indruk dat je bijna wel iedere dag jarig bent volgens de een of de andere kalender... Alle dagen feest ! Geef toe, het heeft ook zijn charmes.

Wat zou ik vandaag krijgen voor mijn verjaardag volgens de...kalender ?
djudedju

het mensDOM

tot de volgende ?