Eenzaamheid is niet zo maar vast te grijpen onder één noemer... Ik ken mensen die eenzaam zijn in wat naar buiten toe een knus en warm gezin lijkt. Ik ken eenzamen die, als ze in een groep zijn, als de grootste lolletjesmaker optreden, en ik ken ook de klassieke eenzame, de mens die helemaal alleen zit, en geen kans ziet om ergens tot een echt contact te komen.
De mens die blij is als de postbode meer dan alleen maar goeiendag zegt,
de mens die niet één keer per week naar de winkel gaat, maar iedere dag een beetje gaat kopen, gewoon om de winkelier te horen, om een menselijke stem te horen.
Eenzaamheid...
Ik zou het willen noemen: het zich alleen voelen.
Ook al zien wij soms de eenzaamheid niet, ze kan er wel zijn.
Gewoonlijk denken wij alleen aan de duidelijk eenzame mensen, mensen waarvan we zien dat ze alleen zijn. Maar ik denk dat er veel meer zijn, die geestelijk eenzaam zijn.
Eenzaamheid kan voortspruiten uit zich niet begrepen voelen, maar ook uit een lichamelijke situatie. Het is de dag van de chronisch zieke, en net uit dat chronische komt veelal ook eenzaamheid.
Als je van gezonde mens plots ziek wordt, dan heb je heel wat sympathie, er komen mensen, collega's familie, kennissen op bezoek. Maar ben je drie, vier maand ziek, dan zie je dat mee-leven smelten voor de zon. Ze zijn al eens geweest. Je kunt toch niet blijven op ziekenbezoek gaan, je hebt wel wat anders te doen.
En dan begint de eenzaamheid.
De grote breuk met het gewone maatschappelijke leven.
Je bent plots een renegaat, een outcast, een banneling.
Als er nog eens iemand langs komt, dan ben je geneigd te klagen over je ellende, en net dat klagen dat jammeren schrikt de weinige bezoekers af... en op termijn kun je ze op de vingers van één hand tellen, en heb je nog vingers over.
Bij dergelijke mensen zit er echte en diepe eenzaamheid. Zelfs bij de langdurige zieke die nog in zijn gezin zit, zien we die eenzaamheid, want in dat eigen gezin is men het ook moe altijd maar weer te horen hoe je toch af ziet, hoe ziek je wel bent... Zij willen hun eigen leven verder kunnen leven.
Ik ben zelf een van die langdurige zieken, heb ook de vrienden zien achter blijven, heb ook geleerd om niet te klagen, of toch zo weinig mogelijk, om niet terecht te komen in de put van zelfmedelijden. En van eenzaamheid.
Mijn oplossing ? Och, ik heb er een heleboel, en ik heb ze stuk voor stuk nodig. Ik probeer bezig te zijn, voor mij is dat onder meer in knutselen en dergelijke, maar ook een goed boek of een mooie film. Ik schrijf bijna dagelijks een stukje in mijn blog. Ik probeer de vrienden die er nog zijn niet af te schrikken, en als ze vragen hoe het is, is mijn steevaste antwoord : goed. Het gaat goed met me, want anders ben ik de zagevent.
Ik probeer om ondanks alles een klein plaatsje te veroveren in de maatschappij.
Op die manier hou ik de put van de eenzaamheid ver van mij.
Maar het heeft tijd gekost, voor ik mijn eigen kleine oplossing had.
Daarom weet ik goed, te goed wat eenzaamheid is.
Daarom weet ik dat we de mensen van Ziekenzorg, die op huisbezoek gaan bij zieke mensen, nooit genoeg kunnen danken en prijzen voor hun werk.
Daarom probeer ik mijn knutselen bij te brengen aan anderen, om ook voor hen een deur naar bezig zijn te openen, en bezig zijn, dat is op zich al een doorbreken van die muur van eenzaamheid.
En tot iedereen zeg ik, vraag ik op mijn blote knietjes: ga eens op bezoek bij chronische zieken. Je weet niet half wat een bezoek, een onderbreking van de sleur voor de zieke betekent !
Amen. Tot de volgende ?
