De blog van vandaag...

Ik vind geen titel (ik ben daar trouwens niet sterk in ! Hoe dikwijls ik nadien de bedenking maak dat ik een blog schreef met maar enkele zinnen over wat in de titel staat ! Ik ga het nooit leren? Ik ben daarvoor trouwens wellicht al veel te oud).

Gisteren zijn we dus naar de specialist van de pijnkliniek in het UZ geweest. We weten nu dat we het niet weten. Want ook bij Anny zijn de symptomen niet duidelijk. De beelden van haar rug zeggen het ene en de pijn geeft dan weer een heel ander beeld. Vermoedelijk heeft ze dus ook verschillende dingen door elkaar, die de juiste diagnose moeilijk maken. Daartoe moet ze begin oktober een dag naar de dagkliniek, om twee onderzoeken te ondergaan. Hopelijk zullen die onderzoeken dan klaarheid scheppen, en misschien hebben ze dan meteen ook de oplossing hoe ze de pijn kunnen milderen. Hopelijk...

Morgen weet ik niet of ik zal kunnen bloggen... Belgacom komt hier werken. Ik vroeg wanneer ze ongeveer hier zouden zijn... De man telefoneerde naar de betrokken dienst, en na een kort gesprek legde hij de hoorn terug neer... " Tussen 8.00' en 16.00' uur, meneer."... Daarvoor had hij echt niet hoeven te telefoneren. "Maar ze zullen je bellen een halfuur voor ze komen, meneer !"
Dus weet ik het niet. Misschien zal ik net begonnen zijn aan mijn blog en halverwege de boel moeten laten varen... We zien het wel.

Maar als ze morgen zijn geweest, dan zou mijn kwampjoeter plots een heel stuk rapper worden... En mijn TV zou nog veel mooier beelden geven. Om het anders te stellen, Mater zou plots ook modern zijn. Want we leven hier al een tijdje in het verleden. Toch wat dat betreft. Veel verschil gaat dat voor mij niet maken. Of mijn computer nu rapper is of niet, ik kan toch niet rapper typen... En het downloaden van de mooie pps-jes zal misschien iets sneller gaan, en zal ik dus minder tijd krijgen om ondertussen eens aan de koffie te nippen.

Ik vraag me zelfs soms af, of het tegenwoordig niet allemaal TE snel gaat... Ik bedoel daar onder meer de scholen mee... Als ik eens keek naar het lessenrooster van mijn kleinkinderen, dan gaan zij veel sneller vooruit dan wij in onze schooltijd. En ze hebben dan ook nog meer vakantie ! Dat wil dus zeggen dat het eigenlijk nog veel sneller gaat dan wat je uiterlijk ziet. Dat gaat ten koste van een deel vakken die ik steeds, ook nu nog, belangrijk vind ! Ik bedoel, ze hebben geen tijd meer om gedichten van buiten te leren en te leren declameren, ze hebben geen tijd meer om literatuurgeschiedenis te leren, en te mogen genieten van de pareltjes van onze literatuur. Nee, dat mag en kan allemaal niet meer, ze mogen er hoogstens eens aan nippen.

Bovendien heb ik de indruk dat ze steeds minder de kans krijgen om te leren nadenken. De vragen zijn multiple choice, als je het niet weet heb je 33 % kans dat je juist gokt... Bovendien lossen ze zowat alles op met behulp van rekenmachines en computers... Zelf nadenken? Geen tijd voor.
Oh ja, ze zijn best slim, maar op een heel andere manier dan vroeger. Ik mis er iets in.
Ik heb het idee dat wij in onze tijd leerden om het ideaal te bereiken van de volkomen mens, de Homo Universalis van Leonardo da Vinci... Wij moesten proberen alles te weten. Ik weet wel, we weten steeds meer, en het wordt quasi onmogelijk om dat ideaal nog echt te bereiken, maar nu opteren ze steeds meer voor specialisatie. En daar vind ik dat ze verkeerd zijn.
Ik heb het idee dat je op die manier "vakidioten" kweekt. En ik denk dat vernieuwing, ontdekking van nieuwe zaken, veeleer zal gebeuren door mensen die het hele plaatje zien dan door mensen die maar dat ene segment kunnen overzien.

Voor mij zou men de vakanties weer veel korter moeten maken, zou men veel meer tijd moeten besteden aan de vorming van de jonge mensen. Zou men ook het spelen moeten activeren (nu zitten ze veel te veel voor TV en beeldscherm !). Huiswerk zou moeten gebeuren in ingerichte avondstudie, en daar worden afgegeven ook, zodat men duidelijk zou zien wat het kind heeft geleerd en hoe hij het heeft verwerkt of niet. Niet om punten te geven, maar om te weten of de lessen goed gegeven zijn voor de ganse groep. Dat het onderwijs niet te elitair zou worden.

Ook zou men voldoende plaats moeten maken, van in het lager onderwijs voor handwerk. Zodat ook die vaardigheid de kans zou krijgen om zicht te manifesteren. Want ook daar hebben wij mensen nodig, mensen die niet als minderwaardig worden beschouwd, maar als de praktische evenknie van de theoretici !

Maar ja, ik ben een oude man, een dromer, bezeten van een sociaal idee en van een mens die werkelijk universeel is, of toch dat ideaal benadert, van een wereld waar bedenken van nieuwe dingen of nieuwe oplossingen het summum is...
Ik zal wel blijven dromen... en hopen dat er ooit iemand het licht ziet... Voor het te laat is.

Ik droom ook van vrede... en dat lijkt steeds meer droom

tot de volgende ?

straks

straks rijden we naar het UZ Gent, naar de pijnkliniek. Ik vrees dat de verwachtingen van Anny veel te hoog gespannen zijn. Ze geeft me de indruk dat ze meteen soelaas verwacht... Ik herinner me de behoorlijk lange zoektocht naar de oplossing, naar de middelen die de pijn aanvaardbaar maakten.
Ik heb het al een paar keer gezegd, maar ja, de pijn overheerst. Dus ook de verwachting.

Buiten schijnt de zon. De nachten worden stilaan frisser, en de zon komt al weer aan de rechtse kant van de kerk van Horebeke boven de kim uit. 't Wordt dus duidelijk weer vroeg donker. Gisteren was er hier vuurwerk in het dorp, en die begon om zowat 21.20' h... Dat zegt dat het om dat uur al donker genoeg was voor het vuurwerk.

Buiten is alles nat van de dauw en de morgennevel... Ook dat zijn tekenen van de komende herfst en winter. Nu ja nog een weekje en het is echt herfst.

Het weerbericht echter toont ons een schitterende nazomer, een Indian Summer. En ja, waar augustus een verzopen maand was, lijkt september een maand vol zon te worden. Van mij mag het, mag het zelfs heel het jaar zo zijn, maar dat zou ook niet goed zijn... De velden hebben intijds wat water nodig.

Een wonder iets is de vroege val van de bladeren... Hoe zeere vallen ze, de zieke zomerblaren, schreef Gezelle, maar wellicht schreef hij dat in november, niet in september !

Vannacht lag ik weer eens wakker, en dan ligt een mens te denken op van alles en nog wat... Zelfs op dingen waar ik in het wakker zijn eerder een hekel aan heb, komen dan als vrienden binnen. Ik dacht aan de koers... Waarom zouden ze de koers niet eens wat meer laten rijden door de précollines, het verlengde van onze Vlaamse Ardennen ? Gisteren reden we door Ellezelles, en dan verder naar Moustier naar de Drève (Hoor jij ook het Vlaamse dreef daar in ?)... We reden door een schitterend landschap, door donkere bossen, en met heel wat knap lastige hellingen. Als je Ellezelles uit komt naar Vlaanderen terug, dan heb je warempel te maken met een paar echte haarspeldbochten !

Maar wij moesten wachten tot we weer in Vlaanderen reden om weer groepjes van die wielerterroristen te zien...

Ach ja, waar ligt een mens allemaal over te prakkezeren bij nacht?  Over de meest gekke dingen. Ik was warempel weer de bezitter van een volière met kanaries. Er is geen haar op mijn hoofd die er aan denkt weer te beginnen met het kweken van vogels. Ik heb veel te veel dagen waarop dat een karwei zou zijn, en nu is Anny er niet meer toe in staat om waar te nemen... (In werkelijkheid kwam het er meestal op neer dat zij vogels hield, en dat ik klapte van "mijn" volière...)

Ik ga stoppen... Zien dat ik Anny niet moet laten wachten.

tot de volgende ?

Van ditten en datten...

Denk je nu: "foutje ! Het moet "van ditjes en datjes" zijn" ? Dan ben jij mis ! Ik heb het niet (in de eerste plaats) over ditjes en datjes, maar over wat wij, in een ver verleden, thuis, noemden: "Ditten en datten"... Waar het eigenlijk gewoon over datten gaat.
En dat datten, dat is wellicht een invloed uit het Frans, want ik heb het over dadels (Fr. dattes)...

Nu ga je zeggen, wat kun je nu in Godsnaam gaan vertellen over dadels ?
Tja, niet veel eigenlijk, buiten het feit dat ik in de Marokkaanse winkel in Ronse verse dadels zag liggen. (Er stond een bordje bij met wat Arabische krollewietjes en daaronder het Franse "dattes"... Anders zou ik wellicht niet meteen het verband hebben gelegd tussen die goudgele balletjes aan een stokje en de gedroogde dadels die wij hier kennen.

Toen ik een winkelbediende zag, heb ik gevraagd of ik dat eens mocht proeven... Dat mocht, ik moest hem er maar even aan herinneren als ik terug daar was.

De man moest niet herinnerd worden, hij trok me als het ware in de richting van de dadels, vertelde me ondertussen dat die mooie gele eigenlijk niet zo lekker waren, je moest die bruine, nemen, die er rot uitzagen. Ze zien er niet alleen rot uit, ze zijn op zijn zachtst gezegd overrijp. Een beetje zoals wij hier kennen bij de mispel, die is ook pas echt lekker als hij "rot" is...

Maar die dadels zijn dan ook heerlijk. Denk aan een droge dadel, maar dan sappiger.

Mocht je dus ooit ergens een van die leuke vreemde winkels zien, ga er maar verse dadels halen, 't is "de" moment !

Ik heb er geoffreerd aan Bart en Ewoud, die het ook heel lekker vonden, en heb er een takje on-rotte meegegeven zodat binnen een paar dagen ook Lieselotte en Els er eens kunnen van proeven.

Tot daar het hoofdstuk dadels...
Gisteren zijn we naar de rommelmarkt gegaan in Meersse (Kluisbergen), en vandaag naar Moustier (Frasnes-lez-Anvaing)... Twee mooie rommelmarkten, en een Anny die "goed" is, als ze wandelt.

De rit naar Moustier was heerlijk mooi ! We zijn over Ellezelles gereden en zagen de mooiste landschappen van heel de wijde omgeving en reden door een enorm groot dicht bos (we moesten de lichten aansteken van de auto !!!)... Was de rommelmarkt tegen gevallen, dan zouden we wellicht met genoegen er over klappen, gewoon omdat de rit er naar toe zo hemels mooi was !
Het was een stukje, vlak tegen onze deur, die ons onbekend was.

Wat willen we altijd zo ver gaan om op vakantie te gaan... Hier vlak tegen liggen pareltjes om in rond te dwalen. Geen wonder dat we her en der bordjes zagen met "Gîtes" en "Chambes d'Hôte"  Het is een heerlijk stukje Belgenland !

Gisteren heb ik een box gekocht (voor 5 euro) met 10 films van Hitchkock !!! In de namiddag hebben we genoten van "The Birds", een film die we al meerdere keren eerder zagen, maar die toch weer beklemmend was.
Als er deze namiddag niet speciaals is op TV, dan kijken we naar "Psycho", je weet wel, met de beroemde douchescène...

Morgen is er misschien geen blog... We mogen eindelijk naar de pijnkliniek met Anny, en hopelijk krijgt ze er al meteen soelaas...

tot de volgende ?

Fris in huis

Gisteren is de kuise vrouw (kuisvrouw) geweest, en heel het huis ruikt fris. Eén negatief puntje, 't brave mens heeft ook de toiletten gepoetst en blijkbaar ook het deksel en de bril gepoetst... Daarna heeft ze dat netjes dichtgeklapt... Toen ik er als eerste op ging zitten, plakten mijn billetjes (nu ja: billen) op de vochtige bril...
djudedju
Een gek gevoel.
Maar het is weer proper.
Het is een kuisvrouw die - volgens Anny, en zij is kenner - heel goed poetst.
Dus doe ik er het zwijgen toe, zelfs over vochtige WC-brillen.

Nu duurt het weer 14 dagen voor ze nog eens terug komt, maar hopelijk krijgen we haar of een andere poetsvrouw iedere week... Dat is althans de bedoeling.

Best dat hier nu geen honden meer lopen, anders waren wij al lang niet meer te vinden geweest in het stof en het vuil. De enige vuilmakers zijn hier nu een kanarie, een parkiet en wij zelf. De grootste vervuiler ben ik. Maar ik wordt op korte afstand gevolgd door Anny. Waar ik het vuil maak door het knutselen, maakt zij wel eens iets vuil bij het bereiden van het eten.

Maar nu is het dus weer proper. Heerlijk.
Het is erg dat je dat niet meer zelf kunt.
Maar het maakt je weer eens bescheiden.
We zijn eigenlijk zelf helemaal niet de koningen van de schepping, nee, we zijn heel kleine sukkelaars, die van het moment dat er iets hapert, om hulp moeten roepen.

 Daar is ziek zijn goed voor: het leert je nederig worden.
Je bent immers steeds meer afhankelijk van anderen.
En die nederigheid gaat ver... Je verliest het rebelse, je verliest je scherpe kantjes, en je gaat niet meer op die felle manier je eigen standpunten gaan verdedigen. Je laat ze praten, ook al ben je niet akkoord, want je wilt niemand meer boos maken op je. Dat maakt ook dat je standpunt over alles en nog wat veel zachter, veel afgeronder wordt.

Soms denk ik daarbij dat hulpbehoevend zijn dus ook iets goeds heeft.
Gisteren zag ik een pakkend filmpje op facebook... Een man installeerde zich als bedelaar, als man zonder inkomen, zonder dak over het hoofd... Heel wat mensen stappen er voorbij, nu en dan stopt er iemand om hem iets te geven. Als iemand hem iets geeft, dan geeft hij het geld terug en nog 20 dollar er bij, "Want ik wil geven aan de goede mensen"... Gek genoeg waren de meesten die gaven ook niet rijk, een was er juist uit die toestand van bedelen weer rechtop geraakt... Een pakkend filmpje, waarbij we er vlijmscherp op gewezen worden dat wie meest heeft net het minst geeft.

Dat doet me weer een beetje denken aan mijn eigen ziek zijn. Ik heb geen nood, gelukkig maar, maar vanuit mijn situatie heb ik veel meer begrip voor anderen. We moesten allemaal eens op een of andere manier nederigheid leren.
Nee, ik wens je geen ziekte of armoede toe, ik wens je nederigheid en begrip toe.

En het zal je misschien verwonderen, maar die gevoelens doen je goed. Veel meer dan zelfgenoegzaamheid, veel meer bitterheid en rancune.
Oordeel niet zo vlug meer, probeer in te leven in de situatie van een ander. Probeer te begrijpen.
Och, ik ben geen heilige, er zijn dingen die ik wellicht nooit zal begrijpen, waar ik nooit empathie zal bij voelen... Maar mijn positie dwong me er een heleboel meer te begrijpen en aan te voelen dan vroeger, en dat voelt aan als winst in mijn zijn.

Het voelen van mijn eigen lijf, doet me nadenken over hoe de ander zijn lijf voelt. En dat gaat niet alleen over het lijf, maar over het hele zijn.
Ken je zelf... Welke Griek zei dat ook weer ? Maar het is correct ! Ons vader zei altijd: "Aan je eigen, ken je heel de wereld " dat is krek hetzelfde, alleen anders verwoord.
Je moet leren jezelf te kennen en te waarderen, vooraleer je een ander kunt kennen en waarderen !

tot de volgende ?

Façadebook

Heb je soms ook het gevoel dat Facebook een soort façade is, een etalage, een uithangbord van de persoon die zijn eigen ik gepolijst en netjes in de verf gezet aan de wereld presenteert ?
Pas op, sommigen vinden het stoer om naar voor te komen als drinkebroer, geweldenaar, terwijl anderen plots heel sentimenteel een zachtgekookt eitje presenteren als hun eigenste ik.

Ach, wellicht doen we het allemaal wel een beetje. Wellicht gaat niemand zijn kleine kantjes daar gaan belichten, nee, we polijsten de waarheid allemaal wel een beetje... Maar daar heb ik het niet over. Ik heb het over de mensen die duidelijk een ander dan het eigen ik op virtueel papier zetten.

Ik heb nog nooit vertoefd op een van die datingsites... Je weet wel, sites waarbij je jezelf probeert te verkopen aan een mogelijke toekomstige levenspartner of zelfs aan een date voor één wilde nacht... Want zo'n sites bestaan schijnbaar ook. Op Tv zie ik zelfs reclame voor dametjes die lesbisch zijn en een soortgelijke partner zoeken.
Op zich is dat allemaal niet zo erg, alleen hoor ik dat daar het imago nog veel meer opgepoetst en opgeblonken wordt... en dat, dat baart me wel wat zorgen. Er gaan al zoveel gezinnen uit elkaar, als je dan een relatie begint met een leugen, hoeveel kans heb je dan om een relatie te krijgen die het wel uithoudt ? Maar wellicht begonnen veel van de relaties in mijn verre verleden eigenlijk ook met een soort façade-leugentje... Op de dansvloer in je netste pak, en veel stoerderderder dan je eigenlijk in werkelijkheid waart, en met een sigaret in de mondhoek (toen hoorde dat bij dat stoere) en je oog voortdurend knipperend van de rook die precies altijd net daar wou parkeren...
Eigenlijk was je ook niet echt zo... Je was wellicht veeleer de kerel die zich 's morgens uit zijn bed sleepte, zich met een zucht en een vloek wat waste en zich haastig een beetje schoor, en dan op de fiets naar het werk sjokte... Of naar school, als je nog niet in het beroepsleven zat. Gewoonlijk deed je dan je dagtaak naar behoren, en 's avonds sjokte je weer huiswaarts, at je bete broods, keek wat naar TV (Als die er al was thuis) of je ging een kaartje leggen in café Autostrade bij Mina... en dan naar bed. En 's morgens je weer uit bed slepen in een eindeloos lijkend stramien van zich steeds herhalende dagen.

Och, zo bekeken, zal die opgepoetste datingsite niet veel erger zijn dan de stoere bink op de dansvloer... Of toch ? Ja, zo hoor ik, want daar zet men een foto van een ander en presenteert dat als zijnde je eigen zichzelf... Of een foto van zo'n 10 jaar geleden, uit een tijd waar je nog niet zo dik en nog niet zo grijs waart.

Die leugen kan je niet maken op de dansvloer...

Maar hoe dan ook... Wellicht deden we ons allemaal een beetje beter voor dan we waren of zijn. En vertrokken we dus allemaal met een leugen(tje)... Voor een hopelijk heel lange gelukkige tijd. Zou de grootte van de legen bepalend zijn voor het succes? Ik weet het niet. Ik denk eerder dat het vermogen om door dat leugentje heen te kijken veel meer bepalend is. Weten of minstens vermoeden wat je eigenlijk echt bent, en hoe je wellicht echt zal zijn als partner voor het leven.

Ik had het een stuk makkelijker dan veel anderen... Ik had nog een vrouw die door de omstandigheden thuis is gebleven en die de enorme taak van echtgenote en moeder als dagtaak op zich kon nemen. Voor de volle 100 %... En wij, de kinderen en ik, kregen die volle 100 %...

Waar de vrouw gaat werken, en dus een groot stuk van haar tijd moet spenderen aan haar beroepsleven, krijgt manlief en krijgen de kinderen dus maar een  deeltje echtgenote en deeltje moeder.
Sommige mannen hebben het al moeilijk om vrouwlief te delen met de kinderen, laat staan met een beroepsleven.

En wat meer is, ik moest haast nooit een poot uitsteken in het "huishouden", dat was een stuk van die 100 % van de echtgenote. Alleen als ze eens ziek was, of heel erg zwanger of zo.

Ik had het dus een stuk makkelijker om een ideaal gezin te hebben. En waar een man een vrouw deelt met een beroepsleven, weet hij ook dat in dat beroepsleven die vrouw van je dat stuk deelt met collega's, en daar kunnen dan ook best mannelijke collega's bij zitten, die knapper zijn, of beter kunnen luisteren, of meer geduld hebben of... gewoon een mogelijke concurrent zijn, waarvoor je voortdurend waakzaam moet zijn, en waar sommigen stik jaloers op zijn, helaas soms ook terecht...

Nee, ik had en heb het gemakkelijk...
En ik grinnik een beetje, als ik doorheen die façades prik op Facebook...

tot de volgende ?

Maar wij gaan dat niet kunnen !

... tot: "He, dat wordt mooi hé !"

Ja, ik heb het over gisteren, over het beeldhouwen.
Toen ik hun het model toonde, was het algemeen van: "Ja, dat is schoon, maar moeten wij dat ook doen? Wij gaan dat niet kunnen! "Toch wel, dat is echt niet moeilijk !" "Jaja, voor u niet, en gij zegt dat altijd..."

We deden het stap per stap... Eerst gaatjes boren in een plankje, dan daar een "peetie", een figuur op bouwen in ijzerdraad.... De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik hier en daar wel een beetje moest helpen, want voor sommige dames was de ijzerdraad wat hard, wat taai...

Maar het lukte... En in een korte tijd had iedereen zijn eigen invulling van een peetie gemaakt. Anneke zei dat het de eerste keer was dat ze een man mocht maken naar het model dat ze zelf maakte... Iedereen begon te lachen, en de opmerkingen vlogen heen en weer...

Tweede stap:  rond de ijzerdraad de figuur wat voller maken met wat klei. Niet te dik, want straks moet daar nog een en ander bovenop !!!

Voor sommigen was dat kinderspel, anderen hadden er wat meer werk mee, Maar na een tijdje was iedereen er in geslaagd het lijf en de armen en benen en de kop wat volume te geven. Het leuke was dat iedereen dat werkelijk een beetje begon te doen naar eigen inzicht, en dat de beeldjes steeds meer en meer eigen creaties werden (in het begin poogden ze angstvallig het model na te bootsen).

Derde en voorlopig laatste stap, het geheel omkleden met plaasterverband. Ja, hetzelfde waarmee de dokter uw gebroken been in de plaaster (gips) zet...

Neem kleine stukjes, dames, dat werkt véél gemakkelijker. Leg eerst een eerste laag, begin aan de voeten en werk naar boven... Dan nog een tweede laag... En dan waren de voorziene uren voorbij... De vierde en vijfde stap gaan voor volgende bijeenkomsten zijn...  Maar iedereen heeft zich grandioos geamuseerd, ze hebben iets van eigen werk, een eigen creatie gemaakt, en dat voelt altijd goed ! En dat hoorde en zag je ook aan de dames !

Anny was er ook bij, om de koffie te zetten, en vooral pijn te hebben.
's Avonds laat, in bed, lag ze te zuchten en over haar been te wrijven. Toen ik voelde gloeide het been. Er zit duidelijk een ontsteking op die zenuwen ! Vanmorgen meteen naar de dokter gebeld, de zaak uitgelegd, en dan vlug naar ginder om het voorschrift op te halen, rechtstreeks naar de apotheek... en Anny heeft al een zetpil opgestoken... Hopelijk betert het nu vlug.

Ik weet bij ondervinding dat rugpijn gepaard aan een ontsteking het slechtste is wat je als rugpatiënt kunt hebben. Niet dat de pijn dan zoveel erger is, maar je zit aan de hoogste pijn, en die pijn gaat niet meer weg, zit vast. Op zo'n moment overheerst de pijn je leven. Alles draait rond die pijn. Ik verga van de compassie, maar dat helpt niet.

Deze namiddag gaan we de wekelijkse boodschappen doen, en morgen komt er (eindelijk) weer een poetsvrouw voor een halve dag. We hebben nog steeds geen regelmatige poetsvrouw, maar binnen veertien dagen komt deze toch nog eens... Dat is toch al iets...

Zelf zit ik, door de activiteit van gisteren ook weer met pijn, en uitstralingen, nu voor het eerst ook aan beide zijden. Wellicht komt dat doordat ik nu Anny bijna niets kan doen, en ik een deel op mij neem, wat ik eigenlijk ook niet zou mogen... djudedju, oud worden hé Mette ! Straks de auto nog leegmaken van alles wat we gisteren mee hadden voor de hobby...

tot de volgende ?
Oh ja, ik heb gisteren gepoogd een foto te maken met mijn smartphone... Maar nu weet ik niet hoe ik dat van daar op mijne kwampjoeter moet krijgen... Wachten tot de kleinkinderen komen, die doen dat alsof het niets is. Maar ik leer er niets van, want ze doen dat zo vlug en zo vanzelfsprekend, dat ik niet eens de tijd heb om het te zien, laat staan te volgen... djudedju... Oud worden...

De beeldhouwers van Mater / Welden

Na vandaag zou dat een nieuw begrip moeten worden... Ik ga vandaag immers met Crea Ziekenzorg Mater en Welden beelden maken...
Wellicht gaan we er nog geen exquise kunstwerken zien, maar toch, het begin wordt vandaag gemaakt.  Ik heb een techniek uitgewerkt, waarbij ik denk dat iedereen in staat moet zijn om een beeld te maken. Maar vooral, ik wil bewijzen dat al die dingen binnen het bereik liggen van iedereen.
Ik wil "De Kunst" openstellen voor iedereen.
Kunst is geen elitair begrip.

In tegendeel, wij zouden de kunst moeten tot een verplicht vak maken in het onderwijspakket... Maar ja, waar gaan we leraars halen die daar voor open staan, die het kind, de mens, willen leren dat creatief bezig zijn voor iedereen een verrijking is.
Trouwens er zijn nog andere dingen die ik zou willen wijzigen in het onderwijs... Ik zou van het nadenken ook een hoofdvak willen maken. Want nu leert men in de school van alles, behalve na denken.
U kijkt verwonderd, maar ik meen het. Na denken is niet het oplossen van wiskundige vraagstukken, nadenken is niet het van buiten leren van regeltjes voor de vervoegingen van de Franse werkwoorden, nadenken heeft niets gemeen met het van buiten leren van formules... Nadenken, dat is iets heel anders.

Nadenken, dat is vernieuwend denken. En dat kun je leren, kun je oefenen. Och, we doen het wel eens, als een spelletje... Je krijgt een vierkant gemaakt met luciferhoutjes, en je moet door het verleggen van twee van die houtjes een andere figuur bekomen...  Dat is echter geen zo-maar-spel ! Dit is een manier om de mens te leren nadenken, te leren zoeken naar oplossingen "buiten het plaatje".
Dan gaan wij mensen maken die inventief zijn, mensen die kunnen oplossingen zoeken op een manier die niet is voorgekauwd.

Ik heb hier al dikwijls gezegd dat de enorme vooruitgang van de mens te danken is aan het feit dat we de taal hebben, en vooral dat we het geschrift hebben. We geven al onze verworvenheden door aan alle toekomstige generaties.

Maar de laatste tijd zijn we ergens een verkeerde weg ingeslagen. We leren de verworvenheden van buiten, en we gebruiken het veel te weinig als werkmateriaal om anders, om nieuw te gaan denken.

Grote uitvinders waren heel vaak mensen die het niet echt goed deden tijdens hun schooltijd... maar het zijn mensen die heel sterk de gave hebben ontwikkeld om buiten het vakje te denken. Om een andere oplossing te zoeken voor een probleem.

Ergens zouden we die spelletjes met het verplaatsen van een stekje om een andere figuur te bekomen, moeten verheffen tot een vak... Want met dergelijke "stomme" spelletjes leer je anders denken, leer je inzicht hebben in de problematiek en leer je vooral een oplossing vinden, ook als die niet voor de hand ligt.

Dat zou véél belangrijker zijn, dan het van buiten leren van oplossingen van een ander.

Ik schakel kunst ook op die lijn. Creatief zijn is ook een manier om eens anders de dingen te benaderen, om dingen te maken, die geen nut hebben, maar die mooi zijn. Zo maar, omdat JIJ ze mooi vindt. Kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie !

Je hoeft niet te maken wat ik mooi vind, nee, het gaat om het scheppen van jouw eigen wereld.
En is dat een wereld die veel mensen bekoort, dan zal het door anderen Kunst worden genoemd. Is het een werk dat alleen door u zelf, en de uwen op prijs wordt gesteld, dan is het niet minder waard, want dan is het zo dat uw wereld veel exclusiever is...

Ik geef geen "crea" zoals anderen dat doen... De meesten hebben een model, en dat wordt dan door iedereen zo goed mogelijk nagemaakt. Daar is niets mis mee, maar wat is daar dan nog creatief aan?
Ik volg wel cursussen waar men dergelijke dingen aan leert, maar dan ga ik veelal vanuit die techniek gaan denken aan andere modellen. Modellen die dan een eigen ontwerp zijn, met dank aan de geleerde technieken.

Maar ik moet toegeven dat dit het moeilijkste is om aan te leren... De meeste mensen durven niet buiten de lijntjes te kleuren. Durven niet een eigen visie er in te steken. En het is hard werken om toch hier en daar, nu en dan, iemand over de lijn te helpen, en echt creatief te laten zijn.

Zie je, het gaat ook hier over "anders denken" ...

Maar makkelijk is het niet... Kijk maar eens naar mensen die leren bloemschikken... Ze leren niet het bloemschikken, nee, ze blijven het geleerde telkens her en her maken. Desnoods met andere bloemen, maar dan toch zo gelijkend mogelijk, om het aangeleerde beeld weer te bekomen.
Dat ze moeten werken met natuurlijke dingen, die nooit exact hetzelfde zijn, is voor die mensen een straf, een haast onoverkomelijke moeilijkheid... Waarom is dat van de lesgever zoveel beter, ze deden toch krek hetzelfde ? Ja, te veel, te weinig rekening gehouden met de natuur van de bloem en de bladeren...

Maar we doen voort
Tot de volgende ?

oh ja, Anny gaat mee, koffie zetten... Hopelijk lukt het, en doet ze zichzelf weer geen pijn.
djudedju