Kalfaten

Breeuwen.
Met werk en teer de scheepsnaden dichten.
Opknappen
Prutsen
Knutselen.

Vermits er haast geen schepen in hout meer worden gebouwd, zal het kalfaten wellicht op een laag pitje staan.

Hoe ik daar nu in hemelsnaam bij kom ? Door dat hele dagen horen praten over het Kalifaat. Ik weet wel dat het niets met elkaar te maken heeft, maar door een nieuwslezer op de radio werd het woord nogal haastig uitgesproken en ik, die maar met een half oor zat te luisteren, hoorde plots "kalfaat", en spitste de oren. (Er zijn niet zoveel mensen meer die nog de oren kunnen spitsen, maar ik behoor tot die minderheid die het nog kan.)
(Ik herinner me dat ik, als kind, ooit bij de kapper zat, te staren naar mijn eigen zichzelven in de spiegel, en uit verveling met mijn oren en mijn neus zat te wiebelen, tot ik plots opmerkte dat er twee heren mijn gedoe in de gaten hadden en zaten te lachen...)

Nu weet je hoe ik of kalfaten ben gekomen. Door een misverstand.

En nee, ik ga het niet over het Kalifaat hebben, noch over Syrië, noch over Gaza, noch over Oekraïne, noch over andere gebieden waar mensen zich onledig houden met het uitroeien van hun soortgenoten... Nee, in tegendeel ! Kalfaten is een positief begrip ! Het is het dichthouden van de scheepswand, want anders gaat het schip ten onder.
Dus, waar al die oorlogmakers het schip doen zinken, moeten wij de maatschappij kalfaten. En zelfs al zou het in overdrachtelijke zin zijn, en eerder wat knutselen of zelfs wat prutsen, het is positief, zeker ten opzichte van oorlog voeren.

Als een buur zijn buur doodt omdat zijn haag iets te hoog is doorgegroeid, dan haalt dat de pers, en dan praten de mensen over de agressie en het ongebreidelde geweld dat die buur heeft betoond voor zo'n stomme haag...
Maar eigenlijk is dat gewoon een oorlog in het klein, en van oorlog aanvaarden we dat het "normaal" is, dat er doden vallen. Nu de meesten beschikken over zeer gesofisticeerd oorlogstuig, aanvaarden we niet meer dat er burgerslachtoffers vallen, en zou de oorlog moeten beperkt blijven tot de soldaten, de vechters... (Maar de soldaat is ook iemands kind, iemands vader...)
Bij I.S., of Het Kalifaat gaat men weerloze mensen, gevangenen, burgers in veroverde gebieden zo maar gaan doden, of liever, niet helemaal zo maar, nee, men doet het in het publiek, men toont het aan gans de wereld, als afschrikwekkend voorbeeld tot wat ze in staat zijn.

Dat is niet nieuw, we dachten dat het voorbij was, dank zij die gesofisticeerde wapens, maar in de laatste wereldoorlog werden van weerszijden steden vol burgers platgebombardeerd zo maar, ter afschrikking... zo van "Zie ne keer hoe wreed wij kunnen zijn !".

Als het Kalifaat nu iets dergelijks doet, dan zijn we verbaasd en hogelijk verontwaardigd. Terecht, maar hier deden wij het ook. En van  de verliezende partij vonden we dat verschrikkelijk, en als de geallieerden Dresden helemaal plat bombardeerden en brandden, dan dachten wij eerder aan hoe zoet wraak wel was, dan aan "Verschrikkelijk ! Arme mensen !"...
Ondertussen gaat de meerderheid van de mensen hier ook anders denken, en vinden wij Dresden ook verschrikkelijk, en mensonterend, ook al kwam het van de "goeden"...

Hoe meer ik over dergelijke dingen denk, hoe meer ik overtuigd ben dat er in oorlog geen goeden zijn. Of je nu je buur doodt omwille van een haag, of een Rus doodschiet omdat hij soldaat is aan de verkeerde kant, het is en blijft het doden van een medemens. En ik kan me geen enkele reden indenken die voldoende zou zijn om iemand te doden.

We klagen de landen waar de doodstraf nog bestaat aan, als landen waar ze nog niet tot die graad van beschaving zijn gekomen, waar wij al wel zijn... Maar oorlog, dat mag, dat kan. (Maar liefst heel ver weg).

Steeds meer stel ik vast dat mensen, vooral jongeren, in hun opvoeding, in hun groei naar volwassenheid, gaan redeneren dat je eigenlijk ook geen recht hebt om dieren te gaan doden, ook niet om op te eten... Het Leven (met hoofdletter) is steeds meer Heilig. Maar oorlog, dat kan. En het is leuk de vijand uit te schakelen in een videospelletje. En diegenen die met een drone vijanden uitschakelen kijken op net zo'n schermpje, en duwen op net zo'n knopje om honderden kilometers verder mensen effectief, echt, te doden...Op een schermpje, maar ook in 't onwaarschijnlijke echte leven.

Heel lang geleden was een mens doden nog "handwerk"... Nu doodt je een medemens die je niet eens meer echt kunt zien. En dat doden voel je niet meer "aan de lijve"...
Tenzij ze plots executies gaan uitvoeren, als "voorbeeld"... dan plots lijkt dat schermpje weer heel dicht en heel reëel.

" Gij zult niet doden"
Waar hebben we dat nog gelezen???
djudedju

tot de volgende ?

Schoolverkeer

't Zal wel weer geen goed Nederlands woord zijn, maar straks zitten we weer met het schoolverkeer opgezadeld...

Ik zou mij niet zijn, als ik niet eens terugdacht aan héél, héél lang geleden, toen ik nog school liep... Toen kwam zowat iedereen te voet of met de fiets naar school. Als er al eens eentje met de auto werd gevoerd, dan was hij het middenpunt van spot en was hij de facto een moederskindje, tenzij het natuurlijk iemand betrof die werkelijk last had om zich te verplaatsen.

Regen, kou, sneeuw, ijzel... wij moesten er door, en we reden veelal in groep, met zijn tweeën naast elkaar op het fietspad, naast de snelweg. Babbelend en lachend, elkaar uitvragend of hij wel dat moeilijke vraagstuk had kunnen oplossen...

Nu is wie te voet komt, of met de fiets, een uitzondering... Bijna iedereen wordt naar de school gevoerd, door mama, of door opa, of met een groepje samen bij elkaar in één wagen.
De auto's staan elkaar dan te verdrummen om zo dicht mogelijk bij de schoolpoort te kunnen stoppen, want de kindjes zouden eens nat worden ! Kinderen die te voet zijn, of met de fiets, worden in de hoek gedrumd door koning auto, en het is voor hen inderdaad gevaarlijk !

Wie op het vermaledijde uur van de scholen ook naar zijn of haar werk moet, zal het geweten hebben. Het verkeer is plots verdubbeld ! En er zijn al zoveel auto's op baan.

Kinderen zijn geen kinderen meer zoals wij waren in de tijd van toen. Nu zijn het kasplantjes in verhouding met toen. Wij dronken aan hetzelfde flesje, we hadden geen helm op op onze fiets, en geen reflecterende hesjes (bestond dat al ?), we klommen in bomen, vielen wij en hadden wij een wonde aan ons been, dan moest het al héél erg zijn voor iemand zou praten van naaien... Wat mercurochroom er op, en een lap er rond was al heel veel... Ik heb massa's littekens op mijn benen en aan mijn hoofd. Als de wonde vuil was, dan werd hij uitgewassen met bruine zeep... (En ons moeder was van de harde school, vraag het maar eens aan mijn jongste zus, die was gevallen op een assenwegel, en ons moeder schuurde de wonde uit met een borstel... Later bleek dat door die behandeling een deel van de assesteentjes in de wonde waren gewreven in plaats van er uit...)

Nee, dat was geen betere tijd dan nu, maar ik denk dat we veel gezonder waren. We speelden buiten (er was geen TV en zeker geen computerspelletjes of smartphones...) in zon en regen, warmte en koude. We kweekten door onze manier van leven veel meer weerstand tegen alles en nog wat, omdat we er midden in leefden. Nu maken ze op TV reclame om je huis te poetsen met producten die alle mogelijke ziektekiemen doden...

Natuurlijk was het een andere tijd... Wij woonden op een hoek van de straat, en in de twee straten bijeen (en de gouwelozestraat was een lange straat !) waren er twee auto's en twee vrachtwagens... Dat was alles. Wij konden op straat spelen, er was amper verkeer. Op warme zomeravonden zaten alle volwassenen buiten op een stoel en de kinderen speelden in de straat tot het te donker werd.

Dat kunnen de kinderen nu niet meer... Zelfs waar ze snelheidsbeperkingen invoeren tot 30 km/h, is het nog niet echt veilig om te spelen. En straten zonder verkeer, die zijn op één hand te tellen.

Er is meer gevaar, en om de kinderen te beschutten voor al dat gevaar worden ze nu maar liever voor de TV gezet, worden ze maar liever met de auto naar school gevoerd... En het gevaar wordt er nog groter door...

Nee, ik heb geen oplossing... Tenzij men met grote verboden zou gaan zwaaien... en we worden al zo erg betutteld door de regering, zonder dat ze ook daar nog eens...

En zo sukkelen we voort.
Een straatje zonder eind... Een luxe-probleem zonder luxe-oplossingen.
De steden slibben toe.
Net zoals de buurtwinkeltjes verdwijnen ook de buurtschooltjes, en worden alle kinderen en alle goederen in grootwarenhuizen en grote schoolcomplexen gezet... Alleen, aan die warenhuizen zijn gewoonlijk grote parkings, aan de scholen zelfs geen veilige stopplaatsen...
djudedju

tot de volgende ?

De landkaart

Als onderlegger ligt hier, onder mijn klavier een grote plastic-landkaart met daar op heel Europa. Ik weet niet of alle landen er nog correct op staan, want de laatste jaren is er nogal een en ander veranderd...
Vroeger kwam Rusland tot aan onze achterdeur, maar nu zijn er een heleboel landen terug onafhankelijk geworden, en sommige daar van nog eens gesplitst in diverse kleinere brokken.
Haast iedere dag kijk ik naar Oekraïne om te zien of het nog steeds zo dicht bij ligt, in de gegeven omstandigheden had ik het liever wat verder weg... Maar als ik iets verder kijk, dan zie ik aan de rand van de kaart (en die rand is ook al niet ver van bij ons !) Syrië, Irak en Iran en weet ik dat heel die gloeiende onderkant van de Middellandse zee eigenlijk ook helemaal niet ver weg is...
Ik  leg één hand op de kaart, en ons landje en Oekraïne zijn bedekt, mijn hand iets draaien, en het zichtbare stuk van Syrië is ook verdwenen... Op een handbreedte van ons is het oorlog...

Je kunt geen krant, geen tijdschrift open doen, je kunt de TV niet aan zetten, of je zit weer midden in de Groote Oorlog, nu 100 jaar geleden. Net zo lang dat er geen soldaten meer van over zijn. Net zo lang dat het eigenlijk haast verdwenen is uit het geheugen van de gezinnen... Maar niet zo lang dat de sporen niet meer te zien zijn.

100 jaar, drie generaties, en met de stijging van de gemiddelde levensduur eigenlijk zelfs geen twee meer...

Als je op een van die soldatenkerkhoven loopt, en de duizenden gedenkstenen ziet, en de duizenden namen van dezen die ze nooit meer hebben teruggevonden, en je bekijkt de data, dan zie je dat er zowat een hele generatie afgemaakt is. Allemaal jonge mensen, net begonnen aan het stichten van een gezin, of er nog niet eens aan kunnen beginnen.

We hebben in die honderd jaar niet één, maar twee keer die waanzin zien over onze contreien gaan... Twee keer dat men de jeugd voor een groot stuk uit het geheel knipte... En er dan piëteitsvol een kruisje of een ander gedenksteentje op plaatste. Niet te groot, want ze hadden er veel van doen, verschrikkelijk veel.

Na de oorlog kwam dan de babyboom... Een beetje logisch, natuurlijk zelfs, want de gaten moesten worden opgevuld. Ik ben er één van. Ik ben geboren in 1946, was net oud genoeg om me de schrik te herinneren bij de oorlog in Korea, oorlog die officieel nog steeds niet is afgesloten...

De babyboom, er werden kinderen gemaakt dat het een lieve lust was, want er was veel werk te doen, en er waren handen tekort. Men voerde zelfs arbeiders in, eerst uit Italië en Spanje, nadien uit Marokko en Turkije... We hadden handen tekort !

Nu ben ik op pensioen, en ben ik een van die generatie waarvan er veel te veel zijn... Je weet niet wat dat kost zeker ? En wat doen al die vreemden hier ? We hebben zelf al geen werk genoeg... Gek hé, hoe alles in één mensenleven kan veranderen? We werden geboren als antwoord op de enorme groei die zich aankondigde, men voerde arbeiders in van overal waar men ze krijgen kon... en nu zijn die vreemden en die oude peetjes een last.

En zolang we nog min of meer ons zelf kunnen onderhouden gaat het nog, maar eens dat niet meer kan, dan kosten we handenvol geld aan de maatschappij. De maatschappij die we eerst hebben recht geholpen van uit de oorlogsput.

Ja, de maatschappij is veranderd... Heel erg veranderd ! Er is niet meer zo'n nood aan mankracht. Waar kracht nodig is, daar zijn nu machines. We hebben nu meer nood aan aan die andere soorten werkkrachten, de hooggeschoolden, en minstens goed geschoolden. Handen ? Niet meer nodig. We hebben geen mijn meer, we maken geen sleuven meer in de grond met de spade, daar hebben we machines voor...

De maatschappij is zo erg veranderd dat ik me zorgen maak over een grote groep mensen in onze maatschappij... Mensen die het niet aankonden om geschoold te worden. Vroeger was dat geen probleem, er was werk genoeg voor al wie "poten aan zijn lijf" had... Nu mag je sterk als een beer zijn, zonder diploma geraak je aan geen job. De Wever mag dan wel stellen dat iedereen werk kan vinden... Ik ken mensen die van job naar job lopen, maar niet aan de bek geraken: geen diploma, geen rijbewijs...

En dan komt -bijna logisch - de kreet dat we al die vluchtelingen niet kunnen blijven opvangen, we hebben zelf al werklozen genoeg !
Uw grootouders, of de generatie of misschien al twee generaties voor jou, die waren ooit ook vluchteling... In de eerste oorlog naar Nederland, Frankrijk, Engeland... In de tweede oorlog van de regen in de drup, want de oorlog liep sneller dan de mensen vluchten konden...
Dankzij het feit dat ze daar opgevangen werden, ook al was dat niet de hemel, het was een overleven, dank zij dat feit, ben jij er.

Herinner je de Groote Oorlog maar, maar denk dan ook eens aan het vluchten, aan het opgevangen worden...

tot de volgende ?

dju toch !

Is dat nu niet erg ?
De zon is er eindelijk eens terug, en nu moet ik het rolluik wat laten zakken, anders zie ik mijn computer niet meer...
En ik ben pertang meer dan content dat het zonneke er eindelijk terug is ! Na al die regen is het heerlijk om weer zon en zonlicht te hebben. Boven de velden hangt nog wel wat smoor, maar die wordt ook hel verlicht door de zon, en het lijkt veeleer een witte wollige deken dan wat anders...
Alle kleuren zijn weer terug op volle kracht, zelfs het zwartste zwart van de schaduwen.

Het is gek, maar op een of andere manier voel ik me ook beter als de zon er is. Niet fysiek, het is eerder iets psychisch, een gevoel van welbehagen... De pijn gaat ook redelijk, al had ik vanmorgen een ander gevoel, maar met de dagelijkse turnoefeningen is het weer goed gekomen. Ik zie dat Anny ook weer wat beter rond trampelt dan daarnet... Iedere morgen kruipt ze kreunend uit bed, sukkelt dan voetje voor voetje voorbij de badkamer waar ik me sta te wassen en gaat heel voorzichtig de trap af. Met een gezicht vol zeep vraag ik "Gaat het?" "Och, 't is ieder morgen hetzelfde, ik moet in gang geraken..." ...(Eigenlijk gaat het eerder zo: "Hoat ut ?"" Och, 'tis assan 'tzèèfste, 'k moeten in roete hraken")
Ik heb compassie, ik weet wat het is.
Eigenlijk heb ik die mate van pijn nu gewoonlijk maar nadat ik een of ander te lang heb gedaan, te lang gestaan, te lang gezeten in één houding, te lang gewandeld... noem maar op. Bij Anny lijkt het haast omgekeerd. Ze heeft veel pijn als ze zit, als ze 's morgens opstaat, en ze is het best als ze wandelt of staand in beweging is. Schotels afwassen doet weinig pijn, vooral als ze ondertussen wat rond stapt... Maar deze morgen is het weer erger dan anders. "Ik sta te zweten van 't zeer" zucht ze.
Hopelijk vindt ze soelaas in de pijnkliniek binnen een dag of veertien... Ondertussen is het nog steeds de calvarie.

Wellicht doet het weer er ook iets aan... Bij mij lijkt dat alleszins een rol mee te spelen. Mensen denken dat slecht weer nefast is, maar ik heb de indruk dat het eerder de verandering van weer is die een rol speelt. Vast weer lijkt het best, zelfs als het hondenweer is, gedurende langere tijd, lijkt dat niet zo erg als verandering.

Sinds enige tijd heb ik er een nieuwe turnoefening bij... Ik maak iedere dag de bedden op. Na een beetje zoeken heb ik een manier gevonden die me haast geen pijn doet. Bedden opmaken is bij ons zwaar werk, want haast iedere morgen is het onderlaken van mijn bed veranderd in een rolletje... Ik moet in mijn slaap verschrikkelijk veel draaien en keren ! (Vermoedelijk pas ik onbewust het systeem van van houding veranderen zelfs in mijn slaap toe). Maar dat betekent dat je dan ook iedere keer de matras moet opheffen. Dat is niet zo verschrikkelijk zwaar, maar het is een "slechte" beweging voor de rug. Vraag het aan iedere rugpatiënt, er is niets zo slecht als scheef (schuin) buigen en heffen. Recht-vooruit buigen is niet zo erg, maar vanaf het moment dat je deze beweging scheef maakt, is de kans op pijn héél groot.

Dus heb ik moeten zoeken hoe ik het bed kan opmaken zonder of met zo weinig mogelijk schuine bewegingen, en als ik schuin moet, dat zeker niet combineren met belasten... En dat lukt.
Vermits ik het bed opmaak voor ik naar beneden ga, leg ik het dekbed niet open over het bed, maar opgeplooid op het voeteinde, zodat het bed heel de dag kan "verluchten"... En het raam, tenzij bij felle wind, staat altijd open op kiepstand, als het fel regent zak ik het rolluik tot bijna volledig beneden, maar zo kan er toch verse en frisse lucht binnen. (We doen dat ook in de winter, tenzij bij jachtsneeuw ).

Aan het eten en de afwas mag ik nog niet helpen "Want ik ben beter als ik bezig ben...".

Voor volgende maand hebben we alvast bekomen dat de poetsvrouw twee keer zal komen. Dat is niet echt optimaal, maar het is toch al een verbetering. Hopelijk krijgen we zo spoedig mogelijk een vaste wekelijkse kracht. Al moet ik zeggen dat dit voor Anny heel erg is... Ze voelt het als een persoonlijk te kort schieten dat ze dat niet meer aan kan. En haar werk in handen geven van een ander, dat valt haar zwaar. Al was ze heel gelukkig dat het gedaan was, want het feit dat het"niet proper" lag, dat vond ze nog erger. (En kuisen valt ook buiten mijn mogelijkheden !).

Maar we trekken ons plan, en het gaat zoals het gaat. En we denken aan onze vriend Armand die volgende week aan zijn rug moet geopereerd worden... De man is al een end in de tachtig, en zakt nu regelmatig gewoon door zijn benen, zo maar, zonder verwittiging. Hij is zo bang, en ik hoor dat hij soms stilletjes zit te wenen... En dan denken we dat het met ons al bij al nog zo slecht niet gaat.

Naast het brandende olielichtje bij het portret van onze Koen, branden we nu ook eentje voor "Mandje"...

Tot de volgende ?

à l'eau !

Dit wordt een heel kort blogje, want ik heb nog heel veel werk te doen !
Straks leveren ze hier tien vrachtwagens timmerhout, en kan ik aan mijn ark beginnen. Ik heb iets meer tijd dan de lui die hier lager wonen, maar ik ga me toch moeten haasten om klaar te zijn voor de grote overstroming...

Heb je ook het gevoel dat we stilaan aan het verzuipen zijn, hier in ons Vlaanderen? (Wat moet dat niet zijn bij onze broeders in Nederland, die wonen meestal onder de zeespiegel (als ik me goed herinner uit mijn aardrijkskunde van het 5° studiejaar)...

Regenen, regenen, water gieten !
Vannacht zijn we wakker geworden van het lawaai van de regen. Je hoort dan de de dakgoten gorgelen terwijl ze in wanhoop proberen het water te slikken.

De suikerbieten voor de deur hebben nu allemaal een reddingsboei aan, en drijven meer dan dat ze nog geworteld staan in de modder.

In de holle wegen stromen brede beken, bruin water, verzadigd van de meegesleurde aarde van de velden. Velden? Straks zijn het compleet meren !

... en dan woon ik nog hoog en ... nee, niet droog. Wat moet dat zijn op de laaggelegen velden? De Scheldemeersen die vroeger een natuurlijk wachtbekken vormden, gaan weer grote plassen vormen rond de bebouwing die daar nooit had mogen toegelaten worden.

Maar ja, de Belg met zijn baksteen in de maag, bouwt waar er ook maar een meter grond vrij is...

De "Global Warming" brengt momenteel geen opwarming (te contrarie !), maar water, veel water...

Ik kan natuurlijk niet oordelen of wat de weermannen ons vertellen ook daadwerkelijk klopt, maar mij valt het op dat we bijna maandelijks horen dat we een of ander record hebben gebroken inzake het weer, en is het geen record, dan zitten we steevast in de top tien van uitzonderlijk weer. Soms is het te warm dan weer te koud om normaal te zijn, of te droog en nu weer veel te nat... Als dat juist is, dan zitten we, hoe dan ook in een periode met abnormaal weer.
Of dat nu door toedoen van de mens is, of de normale gang van zaken, dat weet ik niet... We hebben in de geschiedenis nog al perioden gekend met raar weer... Blijkbaar is de Nijl in de loop van de bekende geschiedenis op zijn minst twee keer dichtgevroren... En dan spreken we dus over de perioden waarop dit gegeven genoteerd is, dus niet over een of andere ijstijd in een heel heel heel ver verleden...

En natuurlijk gebeurt dat net nu, nu ze steeds meer bebouwen en asfalteren, zodat er steeds minder grond overblijft waar het water kan wegsijpelen... En de velden waar dat wel zou moeten kunnen, zijn bewerkt met zo'n zware machines, dat de grond veel te hard is toe gestampt, en quasi ondoordringbaar wordt !

Dat alles bij elkaar maakt dat dergelijk nat weer voor veel mensen een periode is van schrik en beven voor dreigende overstromingen...

Ik hoop dat het straks weer droger wordt... Een heel stuk droger ! Want als ze op een dergelijke natte velden met die grote machines gaan moeten rijden om te oogsten, dan wordt het hier mooi ! Niet alleen wegen vol modder (en dus ook onze auto's !), maar de velden die er dan heel de winter bij liggen als een slagveld vol diepe sleuven waarin je haast kunt verzuipen in de modder.

't regent maar door...

en 't is nog koud ook.
Straks gaat de verwarming nog in gang schieten, gewekt door een thermostaat die hem veel te vroeg wekt... Gelukkig is het huis behoorlijk geïsoleerd.

djudedju

tot de blub-blub volgende ?

Huisgoden

Wie zich zijn geschiedenislessen herinnert, of boeken las over Chinese of Japanse gezinnen of iets dergelijks, zal zich ongetwijfeld nog herinneren dat men in heel wat diverse culturen huisgoden had, meestal met een huisaltaar waar ze vereerd werden.
Huisgoden horen thuis in religies waar ze meer dan één god vereren, althans, dat lijkt de stelregel...
Maar als ik hier in veel huizen binnen kom, dan kan ik mij niet ontdoen van de gedachte dat men hier, in ons katholieke Vlaanderen toch ook bezighoudt met het uitbouwen van huisaltaren...
Meestal is het niet zo, dat het beperkt blijft tot één plaats, één altaar, nee, in on Vlaanderland vind je veelal op zowat iedere schoorsteen een kruisbeeld, maar veelal vind je er ook een of enkele heiligenbeelden. Er is een tijd geweest waar die beelden precies aan het verdwijnen waren, samen met het verschijnsel van processies en bedevaarten... Maar de laatste tijd lijkt er een revival aan de gang, men verkoopt weer meer heiligenbeelden, kruisbeelden die ook al aan het verdwijnen waren komen terug, en de bedevaartplaatsen kennen weer een stijgend succes... Wanneer begint men weer aan de processies rond de kerk? Maar nee, dat laatste zie ik niet zo meteen gebeuren, want het aantal trouwe kerkgangers is nog niet aan revival toe...

Als ik denk aan ons moeder (Hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan pa en ma !), dan herinner ik me dat ze, toen de teruggang van het aantal kerkgangers nog maar amper merkbaar was, zei dat ze wel allemaal zouden terug komen gekropen, op hun blote knieën, als het weer oorlog werd...

Ik denk dat ze gelijk heeft... In nood zoekt de mens hulp, en God is een klassieke bron van hulp en rust.

Maar terug naar het Vlaanderen van nu... We zien in ons Vlaanderland tegenwoordig dat niet alleen het Kruis, en een of enkele heiligenbeelden de schoorsteen sieren, maar veelal zie je er ook een Boeddha, of een Visjnu of Ganesha of zoiets staan... Die staan er meestal niet uit godsdienstige redenen, maar omwille van het exotische aspect, het feit dat het een beetje mode is, het feit dat men ze mooi vindt...

Ik behoor niet tot het klassieke beeld van de Vlaming... In mijn huis hangen heel wat kruisbeelden, maar de meeste hangen er vooral omdat ik ze mooi vind... Er staan ook hier en daar heiligenbeelden, Heilige Families, en massa's exotische goden en godinnen... Die staan er allemaal alleen omdat ze mooi zijn. Aan het kruis en de heiligenbeelden hangt nog een beetje devotie vast, maar toch zoek ik dat meestal te combineren met wat ik mooi vind.

Voor mij is een beeld gewoon een beeld, in plaaster, hout, steen, brons of wat dan ook. Ik heb er geen religieuze binding mee. Op dat stuk hoor ik wellicht eerder thuis in de vleugel van de protestantse kristenen... Voor mij is een beeld een zielloos stuk materie. Ze staan hier dus alleen omdat ik ze graag zie, mooi vind. En je kunt er Boeddha vinden naast een Lievevrouwenbeeldje, en een fetisj uit donker Afrika, vol stukken ijzer en met op de buik een doosje vol tovermiddelen...

Ik ga dikwijls kerken binnen, waarbij ik eerst de kunst, het mooie ga opzoeken, en soms, nadien als de sfeer me daar echt toe roept, ook om eens te mediteren...  De ene kerk is ook op dat gebied de andere niet. Er zijn kerken die nopen tot bidden, er zijn kerken die je op alles doen denken uitgezonderd meditatie... Maar eigenlijk kun je dat van iedere ruimte zeggen. Ooit liep ik quasi alleen in een oud operagebouw, half verlicht met daar heel ver, op het toneel een lichtje dat haast onzichtbaar door een gaatje in de zware gordijnen piepte... Ik kreeg er een wonder gevoel van iets wat welhaast devotie kan heten...

Ook in een bos, tussen de rijzige stammen van oude beuken, voel ik soms iets religieus mijn gedachten binnen sluipen... Ik wil maar zeggen, de sfeer, het aan voelen van een sfeer bezorgt me meer religieuze gevoelens dan een overdadig versierde kerk...

Ik heb een huis waar meer goden staan dan in de meeste huizen die ik ken, maar voor mij zijn dat alleen maar beelden... Ik heb nog nooit iets van meditatie ervaren bij een van die prachtige Afrikaanse beelden... Ik voel er geen magie, geen religie, maar ik kan wel de liefde voelen waarmee de beeldhouwer zijn kunnen in het werk heeft gestoken.

Voor mij kan mediteren overal, op elk moment...
Je hoeft er geen speciale ruimte voor, je moet alleen jezelf een moment weten af te zonderen in je eigen zelf, je wereld terug te brengen tot één punt. En voor mij komt dat meestal op plaatsen waar ik onder de indruk kom van iets wat voor mij "groots" is...  In Saint Omer in Frans Vlaanderen staat een oude kerk, een ruïne haast, zonder deuren, ramen... Maar net daardoor rest alleen de prachtige gotiek, rijzig, ijl en ik voel daar mezelf haast verdwijnen in een ...niets. Daar ontroert een ruïne me zo erg, dat ik werkelijk een religieuze ervaring heb.
... in een ruïne...

Je ziet maar, misschien is dat "je klein voelen" te vinden in een barokke tempel, of  gewoon onder een brug waar auto's boven je voorbij razen, onzichtbaar...

Ik denk dat het religieuze ervaren voor iedereen anders is... Maar ik vind dat die momenten van verdwijnen binnen jezelf, heerlijk zijn. Ik wens het je toe !

tot de volgende ?

atoom

Al dat gedoe over de kerncentrales deed me denken aan radioactiviteit, aan het feit dat de everzwijnen in Duitsland nog steeds niet eetbaar zouden zijn ten gevolge van de radioactiviteit van de ramp in Tjernobyl (Hoe lang is dat nu al geleden?)...
En zo denk je dan aan Het Atoom.
Een kern, daarrond draaien dan kleine maantjes rond, en onlangs vond men nog een kleiner dingetje dat daar ook rondvliegt, iets waarbij ik me een soort minuscule mini-komeet voorstel... Maar alles bij elkaar: bijna niets.

Als ik het goed begrijp is de afstand tussen de kern en zijn manen heel groot (Nu ja gemeten op schaal van het atoom dan hé)... Maar het komt er eigenlijk op neer dat een atoom, neem nu bijvoorbeeld ijzer, dat dit veel meer niets is dan wel iets.
De afmetingen zijn zo klein dat je niet kunt zeggen dat er lucht zit tussen de kern en de elektronen, want lucht, dat is een mengeling van andere atomen, maar dat beeld maakt het ons gemakkelijker om het te begrijpen. Je zou het ook kunnen vergelijken met de aarde als kern en de maan daarrond als elektron.

Ik wil eigenlijk gewoon stellen dat dat iets, dat atoom ijzer, veel meer niets is dan wel is.

Gek, we smeden een ontelbare massa van die ijzeratomen aan elkaar, en slijpen dat zo scherp, dat chirurgen er heel precies mee in je lijf kunnen gaan snijden en de zieke stukken van je organen er mee kunnen wegsnijden. Om het anders te stellen je maakt een heleboel meer niets dan iets aan elkaar vast, en daarmee kun je gaan snijden in een ander soort meer niets dan iets.

Ik vind het op zijn minst bizar.

En het maakt me nederig. Ik ben in mijn leeftijdsgroep tamelijk groot, ik ben behoorlijk dik, en maak me daar zorgen over, en eigenlijk is dat veel meer niets dan het wel iets is.

Als ik kijk naar de aarde en de maan, dan weet ik dat middelpuntvliedende krachten en zwaartekracht daar een rol spelen om de maan rond de aarde te doen draaien... Zou dat bij de atoom ook het geval zijn? Het lijkt me eigenlijk logisch, maar het is allemaal zo ontstellend miniem, dat we ons bijna onmogelijk kunnen voorstellen, dat die kern van een atoom ook aantrekkingskracht uitoefent...

Kortom, ik snap het niet. Ik weet het wel, maar eigenlijk roept dat "weten" bij mij veel meer vragen op dan antwoorden. En ik heb dat bij veel dingen.
Ik zeg altijd dat ik veel te veel dingen weet, waar ik eigenlijk niets mee kan doen, maar die "kennis" leert me vooral dat ik niets weet. Want hoe meer ik denk te weten, hoe meer vragen ik heb. Soms wellicht heel idiote vragen.

Als ik kijk naar dat filmpje op YouTube, over die goochelaar, die zijn hand zo door de ruit van een aquarium naar binnen steekt, en daar iets uithaalt, zijn hand terug trekt, duidelijk nat, maar aan de ruit is niets meer te zien... En dan gaat mijn fantasie, mijn wetende onwetendheid met mij op de loop: heeft die man ontdekt hoe je door de lege ruimte van de atomen heen moet glippen ?
Ik weet dat dit niet kan, maar toch denk ik het... Omdat ik het niet snap.

Zo heb ik wel meer van die gekke ideeën... Als de aarde waarop we leven de kern is, en de maan een neutron, zou het dan niet kunnen dat de atoomkern van dat ijzer een planeet is, met neutronen als manen... Een planeet waarop dan in hun maat weer leven is, mensen, die verwondert door een elektronenmicroscoop zitten te turen naar de structuur van hun atomen... en zo eindeloos door, je weet wel, zoals dat schilderij waarop je het tafereel telkens weer ziet in een steeds kleinere versie...

Ik maak me helemaal geen zorgen over het feit dat er zo veel is dat ik niet snap, omdat ik die wetenschap niet meteen nodig heb om te overleven... Meer zelfs, ik weet dat er heel veel zorgen komen van weten... wellicht meer dan van niet-weten...

Ik heb voor mezelf trouwens wel een antwoord op al die dingen die ik niet snap: God. Want een kracht die alles kan, is uiteraard ook het alles-dekkende antwoord. En dat is voor mij meer dan een stoplap, het is een ervaren van mijn onmacht, mijn on-weten, mijn tijdelijkheid, mijn onvolmaaktheid, mijn kwalen en een weten dat het anders kan, dat het niet alleen een antwoord is op alles wat ik niet weet, maar ook wat ik niet kan, wat ik niet vermag, wat me kwelt.

En dat aanvaarden, dat heet te-vreden zijn, en tevreden zijn, dat is de eerste voorwaarde van geluk. Geluk is niet wat je niet hebt, geluk is tevreden zijn met wat je hebt.
Ik ben een tevreden mens.
Ik ben gelukkig.
Ook al heb ik pijn, ook al loop ik over van medelijden met Anny voor haar pijn, want ik aanvaard wat ik heb, wat we hebben, zowel het goede als het kwade. Ik vecht tegen onze pijn, maar dat overheerst me niet.

Ik wens u allemaal gemoedsrust toe, gerust zijn in het ervaren van je leven.

tot de volgende ?