de draak

Hij zat rustig aan een tafeltje met een glas van dat vreemde gifgroene goedje voor zich. Hij bekeek de drukte in het enige etablissement bij de ruimtehaven. Zoals steeds was het erg druk. G17fT was een transithaven, en je zag hier dan ook lui van allerlei planeten uit dit en andere melkwegstelsels.

Plots stond een man voor hem "If deve ftoel vrij?" De man had duidelijk last met bepaalde klanken uit het lidokaï, de kunstmatige taal speciaal gecreëerd voor de interstellaire wereld van de ruimtevaart. Hij knikte en zei met een strak gezicht: "Zet u".

De man zette een grote tas, die eerst over zijn schouder hing, met een plof op de grond en zette zich op de vrije stoel. Dan glimlachte hij vriendelijk en zei "dank u" nu durfde hij ook te glimlachen... Maar hij wist uit ondervinding dat gelaatsuitdrukkingen niet overal dezelfde waren, dus was hij heel voorzichtig in woorden en gedragingen. Sommige van die kerels hadden een verdomd kort lontje !

Hij bekeek de man eens goed, zag de lichtgroene weerschijn op de huid, en vroeg: "Gliese7 ?" De man knikte, en antwoordde met een wedervraag: "Terra?" Hij knikte ja.

De man zwaaide met een verschrikkelijk lange arm naar een opdienster... "Lekker ? " vroeg hij, wijzend naar het groene goedje. Hij knikte ja, en toen de dienster kwam bestelde hij er twee, wijzend op zijn glas.

Zo raak je aan de babbel met een totale vreemde... Een dik aarduur later zaten ze er nog, er stonden al enkele lege glazen voor hen. Plots greep de groene man naar de zak die naast hem stond, haalde er een doos uit, uit die doos een kooi en in die kooi... een kleine draak.

Een draak !
Daar hoorde je wel eens over in oude legenden en sprookjes, van ver voor de ruimtetijd, maar dat zoiets ook bestond ??? Nu ja, in de sprookjes waren draken ook altijd verschrikkelijk groot waren gevaarlijk en spuwden vuur... De groene grinnikte: "Maar deve wordt normaal ook groot, in het wild... En vuurspuwen doen ze ook ! Hij porde met een stokje tussen de tralies door, en meteen blies het draakje een steekvlammetje van zo'n 10 cm, met veel stinkende rook er bij! Beide mannen zaten te lachen, en nu porde de aardmens ook eens met het stokje, en kreeg ook zijn vuurtje...

"En blijft dat ding nu klein?" "Ja, volang je hem alleen maar vleef voedert !"
De aardman was er meteen weg van ! Dat zou pas een leuk huisdiertje zijn, iets wat geen een van de buren had ! "Verkoop je het niet?"

Om een lang verhaal kort te maken, een paar uur later ging de aardman heel gelukkig, met het kooitje en het draakje naar zijn ondertussen weer volgestouwde ruimteschip.

Hij werd wakker van een stem: "Aardman ! Aaardman !" Hij herkende de stem, klikte het scherm aan, en zag de groene naar hem kijken. "Oef, ik dacht al dat er ietf met je gebeurd waf ! Geen last met het draakje ?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik geef hem alleen maar vlees , zoals je zei!" "Oef, Ik dacht dat ik vergeten waf te veggen dat je hem veker geen water mocht geven !" De aardman werd bleek... "Dat heb je niet gezegd ! En ieder dier moet toch drinken he..."

Hij hoorde op hetzelfde moment een gekraak, en meteen zag hij de enorme kop van de draak te voorschijn komen, een verzengende vlam...


...

Hehe... Ik vind het heerlijk om zo te fantaseren... Ik weet wel, ik kon dit veel langer uitspinnen, maar daar heb ik dan weer geen lust in. Vandaag is het Ste Amelberga, het is slecht weer, de holleweg ligt open, en dus moeten de paarden een alternatieve ronde doen... Langs onze deur.

Zo zien we de paarden toch nog... (Er was weer dat mooie zesspan bij van Willy Naessens !!!)
Want zo lang daar gaan staan zou wellicht te zwaar zijn voor Anny, en ik zou er ook geen deugd van hebben, want ik zit met een zware verkoudheid. (Mijn neus loopt en mijn voeten rieken) Mijn voornaamste bezigheid van de dag is momenteel hoesten en snotteren.
Maar we gaan toch maar doen zoals we wel geweest zijn, en iets eten wat vlug gereed is: Frietjes en een stukje heerlijke zalm en sla gekregen van Gilberte !

tot de volgende ?

zie je wel !

Ik weet nu dat Fluitje een  prachtige voornaam heeft, ik weet zijn familienaam, de naam en het beroep van zijn vader, dat hij Hebreeuws beheerst, en nog veel, veel meer...

Nu denk je misschien: Wat zitten ze daar te roddelen in de Crea van Ziekenzorg, maar ik kan je verzekeren dat dit niet waar is, er wordt niet geroddeld, wel worden er nieuwtjes uitgewisseld, over wie er nu gestorven is, en dat X nu in het rusthuis is, en dat Y weer in het hospitaal ligt, en dat het héél slecht gaat met Z... Deze nieuwtjes hebben eigenlijk niet alleen nieuwswaarde voor de bewoners van Mater, maar zijn veelal ook heel belangrijk voor Ziekenzorg. Wij trekken ons immers het lot aan van langdurig zieke mensen, en wij weten pas dat iemand ziek is, als men er ons over praat.
Wij hebben mensen in Ziekenzorg, die als "specialisatie" het op zich nemen om zieken te gaan bezoeken. Als ik soms de verhalen hoor, dan doe ik voor deze mensen mijn hoed af, en maak een diepe buiging... Dan is mijn bijdrage als man van de crea, maar een heel kleine bijdrage. Ik weet van mezelf dat ik daar niet goed in ben... Ik verdrink dan in mijn emoties en waar ik anders een praatvaar ben, vind ik dan geen woorden...

Dus als we in crea praten over mensen die ziek geworden zijn, naar het rusthuis moesten, overleden zijn en dergelijke, dan heeft dat niets met roddel te maken, maar met het feit dat wij alleen op deze manier weten wie er daadwerkelijk ziek is, en waar we ze eventueel kunnen bezoeken... en jammer genoeg ook dat we ze soms moeten schrappen met de laconieke vermelding: overleden...

Voor de (stomme) wetgeving op de privacy er was, konden we heel wat makkelijkere bronnen aanboren dan de nieuwtjes-tamtam... We konden adressen, leeftijden, en eventueel ook de langdurige ziekte te weten komen bij diverse instanties, die ze ons met graagte bezorgden, want uiteindelijk was ons sociaal werk ook voor hen van belang. Nu mag dat allemaal niet meer, het is schending van de privacy...

Ik wil daar niet opnieuw de discussie over gaan open trekken, maar volgens mij zijn de vele camera's de gegevens die genoteerd worden over het gebruik van je bankkaart, over het gebruik van klantenkaarten en dergelijke veel groter aantastingen van de privacy... Ons garen van inlichtingen had alleen tot doel een stukje van het sociale weefsel te verzorgen... Wat banken, winkels en politie doen met de beelden, gegevens tijds- en plaatsnoteringen, is niet van aard om het sociale weefsel te versterken, maar om je te bespioneren, hetzij voor commerciële doeleinden, hetzij voor toezicht op je gedrag en levenswijze...

Wees nu eens eerlijk, geef jij zo veel om die privacy ? Laat het mij zo stellen, zou jij er van wakker liggen als je op streetview van Google ergens zichtbaar zoudt zijn? Mij kan dat geen moer schelen. Ook niet dat mijn huis er op staat... Dat men mij al regelmatig heeft gefotografeerd op straat (meestal vragen ze het wel), dat kan mij geen moer schelen. Meestal gaat het dan over mensen die fotografie doen als hobby of als beroep, en die helemaal niet geïnteresseerd zijn in mij, maar in mijn kop met die grote baard...
Wanneer staat een mens op zijn privacy? Als hij of zij iets te verbergen heeft.

Soms doet me dat denken aan het liedje van Wim Sonneveld over "Het dorp"... Waarin hij beschrijft hoe de huizen grote wijde ramen krijgen "... zodat je kunt zien hoe het bankstel staat bij Mien...".
Mensen pronken met hun rijkdom, maar willen niet hebben dat het op StreetView te zien, want inbrekers kijken daar naar... Nou, is het dan niet de bedoeling dat er naar gekeken wordt ?
( http://youtu.be/lxPL6Ricdac )

Nee, er wordt niet geroddeld, men leeft er duidelijk MEE in de gemeenschap. Je voelt als het ware het cement, de verbinding tussen de mensen, het gevoel van verbondenheid met en voor elkaar.

... en als er me iets spijt, dan is het veeleer het feit dat het zo moeilijk is om mensen te vinden die zich willen inzetten in de verschillende bewegingen die er zijn.  Het gaat er me niet om, van welke origine of visie bewegingen zijn, het is belangrijk dat ze er zijn. Ze brengen de mensen bij elkaar, doen ze met elkaar praten, samen-leven...

Al eeuwen lang worden de inwoners van Mater door trommel, fluitje en de nar uitgenodigd naar het grote feest van Sinte Amelberga... Stel je voor dat -omwille van de privacy - er niemand meer is die wil staan dansen op straat, staan roffelen op de trom of staan blazen op de piccolo... Stel je voor dat je naar geen feest meer wilt, omdat men je zou kunnen zien, omdat je op foto zoudt kunnen staan... Stel je voor !

tot de volgende ?

ZIEKENBEZOEK

Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.

- - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - -- - - - - - --
Uit: Beemdgras (1968) van Judith Herzberg (1934)

Trommel en Fluitje...

Gisterennamiddag, we hadden juist bezoek van een koppel West Vlamingen, ging plots de bel. Anny ging opendoen, en meteen hoorden wij het vertrouwde geluid van Trommel en Fluitje, terwijl de Nar haar dansje deed...
Ik dwong bijna het bezoek om dat eens mee te gaan bekijken... We moesten een hele uitleg geven. We, dat was de nar en ikzelf, terwijl trommel en fluitje verder speelden.
Het was een hele uitleg, het Grote Feest van Sente Amelberga... Hoe ze hier in Mater was beland, op de vlucht voor Karel Martel...

Ondertussen was ook de muziek gedaan, en dan hoorde ik tot mijn verwondering dat Fluitje (Ik weet begot de naam niet van de jongeman - ik ben ook maar een importproduct hé) een fervent lezer was van mijn blog. Deze namiddag zal ik zijn naam wel weten, want dan is het Crea, en zit ik daar in een kring van bijna allemaal echte Matersen... Ik weet wel dat hij de zoon is van de Nar, dus binnen de kortste keren heb ik heel zijn curriculum vitae in het lang en het breed, met een stamboom er bij van enkele generaties, en weet je wie daar ook familie van is? Maar die moet je toch kennen, hij woont daar... Ik zal dat allemaal aanhoren, en er wellicht de helft van vergeten zijn tegen dat ik thuiskom... Maar de naam van de jongeman die zal ik wel memoreren !(Misschien zit hij wel op Facebook ook ?)

Het Vaantje van Sente Amelberga heb ik meegegeven aan mijn bezoek... Toen hij hoorde dat de Heilige ook aanroepen wordt tegen onweer, vroeg hij of dat ook tegen dat onweer zou helpen? en hij wees op zijn vrouw... Ik heb van ja gezegd, en hem het vaantje geschonken. Je kunt nooit weten hé.

En nu zit er dus een vaantje ver weg van haar oorsprong... Of toch niet zo heel ver, want juist voorbij Avelgem, is er een dorp, met als patroonheilige Ste Amelberga... En dat is in West Vlaanderen. En in Temse (Aantwaarpen) vereert men haar ook. Wellicht zullen ze ook daar een boel van die mooie legendes vertellen. Vroeger waren dat stukken van het Heiligenleven, en bijna zo zeker als de andere geloofspunten... Nu spreekt men niet meer op die manier, maar toch blijven de verhalen bestaan. Maar goed ook, het is een stuk van ons verleden. Ik heb hier een Amelberga in keramiek hangen, zelf gemaakt, die volgens de Materse bevolking veel te sexy is... Ik heb me verdedigd ! Als deze maagd moest vluchten voor Karel Martel die met haar wilde trouwen, dan kan het toch geen lelijke geweest zijn, anders zou hij ze niet achtervolgd hebben van Rodange tot Mater, ja tot Temse ! En als het dan zo'n schoon kind was, waarom zou ik ze dan niet mooi mogen tonen... Ze geven me dan gelijk, maar wreed tegen hun gedacht, want voor hen is het lichamelijke en Sinte Amelberga helemaal niet met elkaar te rijmen...

Ik denk er ernstig over om eens een Amelberga te maken in was... en dan eens na te gaan wat dat me zou kosten om het te laten gieten... Is het te duur, dan zal wat was was, was blijven... Maar ik zal me weer wat onledig hebben gehouden.

Als ik het zo bekijk, dan heb ik de afgelopen jaren niet zo heel veel gemaakt... buiten de zaken in keramiek. En ergens bijt dat een beetje, ik heb heel wat ideeën voor heel wat andere dingen... Ik  denk dat ik het keramieken eens een tijdje zal laten vallen... Weer wat meer met andere dingen bezig zijn. (De directeur zal ongelukkig zijn: hij zal weer op zoek moeten naar een sinterklaas...)

Een computer is een heerlijk ding, je vindt er zowat alles op... Dus eens gegoogled naar Sinte Amelberge, of naar Trommel en Fluitje... Pakken foto's en documentatie... EN dan:
Dan ga je kijken wat je mag gebruiken, wat vrij is, waar je niet de rechten op privacy schendt... en dan vind ik alleen één onnozel prentje van de heilige... Er stond ook een Foto van een mooie poedelnaakte Amelberga, maar dat zal wel geen heilige geweest zijn, en ze had helemaal niks geen privacy aan...
djudedju


Tot de volgende ?

Zakelijk...

Ik ben een vriendelijk mens, die graag lacht, die graag praat met de medemens, maar dat valt niet altijd mee...
In de wachtzaal van de dokter kun je meestal wel tegen de mensen klappen, de meesten zijn blij dat er toch iets is om de tijd te verdrijven, buiten de tijdschriften met een gemiddelde leeftijd van 2.73 jaar oud.
Op de rommelmarkt zijn de meesten ook graag bereid een babbeltje te doen, en bij de beenhouwer valt dat ook wel mee. Zelf mijn huisdokter is graag bereid eens te lachen, want hij weet dat ik zelfs pijn meestal weet in te kleden als iets om mee te lachen, en hij is wellicht blij eens een mens te ontmoeten die niet klaagt...

Maar je moet het niet proberen in een kantoor, of aan een kassa of zo'n hokje waarin iemand zit om u te woord te staan (!!!)... Deze mensen hebben meestal geen enkel gevoel voor humor, zeker niet over hun taak of hun "verantwoordelijkheden".

Sta je twintig minuten aan te schuiven voor 10 postzegels... Eindelijk is het uw beurt.
"Ah, is 't al aan mij ?"
Ik zei dat met een brede glimlach om duidelijk te maken dat het niet kwaad bedoelt was.
De man gaf geen krimp.
Hij staarde door zijn brilglazen recht in mijn ogen, zonder ook maar even met de ogen te pinken.
Ik staarde terug.
Eindelijk " Wa moet ebben?"
"Tien postzegels aub"
Hij bleef me aanstaren. Ik kreeg het gevoel dat de mensen in de lange rij achter mij, al begonnen te kuchen en met de voeten te schuifelen...
Ik, iets luider: "Tien postzegels asjeblief..."
Hij staarde me duidelijk boos aan.
"Allee, als het kan, hé..." Een mens raakt zijn zelfvertrouwen kwijt onder die starende blik.
Het deed me denken aan heel lang geleden, dat oog, "God ziet U, hier vloekt men niet", maar dan met twee ogen. Ik dacht er niet aan te vloeken.
"Welke"
Er was geen vraag gesteld, het was eerder een bevel.
"Voor op brieven"
"Welk bedrag!!!"
"Gewone, voor gewone brieven..." Ik wist begot de tarieven niet van de post, en had ik het geweten, onder die starende blik was ik zeker mijn geheugen verloren !

Hij bleef nog even staren, greep dan een grote map, deed die open op een bepaald bedrag, scheurde 10 postzegels af, en beet me bijna de neus af met het bedrag.

Ik heb rap betaald (Heb je niet gepast !!)...

Dan ging ik iets naast de rij staan, haalde de drie brieven uit die ik moest verzenden, kleefde daar een zegel op... Ondertussen stond het volgende slachtoffer in die starre ogen te kijken... Het brave mensje liet van alteratie haar centen uit haar geldbeugel vallen. Ze ging aan het rapen, heel vlug. De rest van rij keek zelfs niet eens. Ik heb wat geholpen... Het ging er al zo traag, dat de mensen blijkbaar stram, stijf en stom aan het worden waren...

Vroeger ging ik geregeld naar het kleine postkantoortje hier niet ver af. Dan krijg je een gans andere verhouding, je kent elkaar, en je kunt er wel eens babbelen, er staat ook nooit een lange rij aan te schuiven... Op een keer zat er plots een ander "Ach, is X hier niet?" "Ge ziet dat toch hé !!!" Djudedju, 't was er ene van het groot kantoor die moest vervangen !

Nu is dat kleine kantoortje gesloten. Bezuinigingen. Wellicht op menselijkheid ?

tot de volgende ?

... en ook de zondag, dan is het chirodag,

... en 'k hoop dat maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag altijd Chiro was, Vrolijk zouden we altijd wezen, wezen, vrolijk zouden we altijd zijn, ja zijn....

Dat Chiroliedje was er eentje dat niet in het zangboek stond, meen ik me te herinneren, dat was misschien wel wijdverbreid, maar niet officieel. Zo waren er wel meer... Zo was er ook: "Ons knapenvendels vliegen naar de maan, met een raket, wie komt het eerste aan, daar boven op de maan, is het een rus of een amerikaan?"

Ik stel vast dat ik niet alle liedjes meer van buiten ken. Bij sommige blijf ik ik ergens halverwege hangen... Maar toch zijn er nog een heleboel die mij wel nog eens door het hoofd spoken. Ook van die liederen die we in de kerk zongen, in het latijn, tijdens de hoogmis en tijdens het lof. Nu zijn er wellicht al heel wat jongeren die niet eens weten wat het lof is, en van het Angelus hebben ze alleen gehoord dank zij het schilderij van Millet, dat hier en daar nog hangt bij oude mensjes... Mensen die het angeluskleppen gekend hebben, en er telkens ingetogen bij hun gebed deden. Nu kijken we raar naar de Moslims die midden in de dag plots gaan bidden. Wij deden dat in de Katholieke kerk ook... Lang geleden.

Je kunt niet geloven hoe de wereld is veranderd... En dat niet alleen door uitvindingen, stijging van de welvaart en dergelijke. Ook de manier van denken is totaal veranderd !

De pastoor, in zijn soutane, met die speciale hoed op, op een zwarte damesfiets... Iedereen groette hem beleefd en wat onderdanig, zelfs de grootste socialist zou het niet wagen geen goeiendag te zeggen. De burgemeester die had zelfs voorbehouden plaatsen in de kerk, en geen mens zou het wagen daar te gaan zitten... Toen ik gehuwd was en in Loppem ging wonen stond ik stomverbaasd te kijken toen iedereen na de mis bleef zitten of staan, tot de burgemeester naar buiten was geschreden... Ik, met mijn opvoeding en mijn revolutionair gedrag, veegde daar mijn voeten aan, en stapte toch naar buiten, met Anny aan mijn zij ('t brave meisje durfde niet op of omkijken)... Maar een maand nadien ging iedereen buiten bij het Ite Missa est... en de burgemeester moest tussen het plebs lopen... djudedju...

Er was dus, krek in mijn jeugdjaren, iets aan het gebeuren. Bij de studentenrevolte in 1968 was ik al getrouwd, maar die geest waarde al een tijdje rond. Toen het Vaticaans Concilie er kwam, was dat eigenlijk een bijna logisch iets, gezien de mentaliteit van de mens.

Wij waren de eersten die openlijk verkondigden en beleefden dat iedere mens gelijk was, om het even welke functie, om het even hoeveel geld, om het even religie... Soms spetterden de vonken er nog wel uit, maar alles kwam in beweging. Zelfs de zwarten in Amerika durfden plots hun evenwaardigheid gaan verkondigen en gaan beleven. Ook daar vonkte het meer dan eens, en Ku Kux Klan en Black Power gingen soms zelfs over tot gevechten en lynchpartijen...

Nu vind iedereen het logisch dat iedereen gelijk is...
Iedereen?

De economie gaat minder, er is meer werkloosheid, de huishuur swingt de pan uit, en zie... je ziet al weer de eerste sporen van onderdanigheid, slaafsheid...

Ik maak me ongerust.
Voor mij is en blijft iedere mens even veel waard als de andere. Ook al is hij werkloos, al heeft hij een getaande huid, al is hij geneesheer, al is hij burgemeester, al is hij senator...
Ik heb in de praktijk veel meer eerbied voor de man van de vuilkar dan voor de politicus... Want die van de vuilkar die doet een werk waar ik tastbaar de gevolgen van zie en kan waarderen !

Mens, laat je niet doen. Wees beleefd en vriendelijk tegen iedereen, van de man met het syndroom van Down tot de Amerikaanse President... Maar maak er geen onderscheid tussen.

Mens is mens.
En soms heb ik het gevoel dat we onszelf dan al te hoog inschatten... Als je ziet hoe we de natuur verkloten...

tot de volgende ?

de pad op het pad

Ik heb u eerder al geschreven dat mijn visvijver vol zat met kikkervisjes, die eigenlijk paddenvisjes waren. Ik weet niet of je dat meteen aan de beestjes kunt zien, maar je kunt het zien aan de eieren en uiteraard als je de padden hebt zien paren in de vijver.

Nu zijn al die kleine paddekens ergens aan de wandel in mijn tuin. En het was maar heel toevallig dat ik er eentje op de wandel zag op het tuinpad... Een pad op het pad. Het beestje was iets meer dan een centimeter...en je zag meteen dat het een pad was en geen puit, want kikkers springen weg, een pad wandelt weg. En met die minieme pootjes van dat minipadje, ging dat niet snel !

Voor de kleine padden zet men geen afsluiting in plastic, met hier en daar een emmer als val, nee dat doet men slechts met de paddenouders, om ze zo veilig over een straat te kunnen zetten. Maar kruipen die piepkleine ukjes dan niet over die baan ? Nee, wellicht zal je zelfs de sporen van een platgereden padje van amper een centimeter niet eens zien... Het uitsmeren zal zo efficiënt zijn, dat je het niet eens meer ziet.

Misschien heb ik er - onbewust - ook al een of enkele platgestampt met mijn grote voeten. 't Zijn ook zo'n kleine beestjes hé...

Wat zou zo'n mini-pad eten? Grote padden eten insecten en slakken en zo, maar voor die kleintjes zijn er wellicht niet zo veel hapklare beestjes, of wel ? Ik heb het idee dat een fruitvliegje al knap groot is voor onze paddenspruit. Bladluizen?

Allee, om u een gedacht te geven over het formaat van die beestjes: je kent wellicht eendenkroos, die kleine ronde blaadjes die in een mum van tijd heel de oppervlakte van je vijver bedekken? Wel, ik zag een padje zitten op een trosseltje van drie van die blaadjes. djudedju.

Wie er ook veel insecten eet, dat zijn de kippen... Als je de tijd neemt om eens op je gemak naar kippen te kijken, dan kun je soms zien dat ze plots beginnen rond te kijken (veelal met de kop scheef, zadt er één oog naar de lucht kijkt), ze beginnen wat heen en weer te springen, en plots schiet de kop vooruit, en kun je zien dat ze een insect in de vlucht hebben gepakt. De ene kip doet dit meer dan de ander, blijkbaar zijn er die dolgraag een mot of een vlieg lusten, terwijl anderen veel liever een regenworm pakken... Of wellicht is het zo, dat er kippen zijn, die weten dat ze gewoon niet rap genoeg zijn ? Je ziet bij de mensen ook soms dat de een vliegen kan pakken lijk of dat het niets is, terwijl de ander vergeefs het tafelblad poogt in twee te kloppen...

Maar er zijn dus heel wat dieren die leven van of gedeeltelijk leven van insecten. En je vind ze zowel bij de zoogdieren, de vogels, de amfibieën... en andere insecten ! Een van de meest efficiënte killers in de dierenwereld is de libel... Je moet die eens proberen te volgen op zijn jacht ! En dan moet je weten dat de larve van de libel onder water ook al zo'n kille doder is !

Kortom, het leven van een insect is een hoogst onzeker bestaan !
Eigenlijk leven wij hier in het rijke westen, als een van de dieren die niet moeten vrezen om op de spijskaart te verschijnen van een ander dier... Sommigen zeggen dan dat wij aan de top staan... Vergeet het, de mens weet dat een leven zonder bedreigingen eigenlijk ook niet je dat is. Je moet uitdagingen hebben, je moet alert blijven, bewust van steeds dreigend gevaar !
Dus heeft de mens medemensen achter het stuur gezet van auto-mobiles, dingen die bijna van zelf bewegen, de mens moet alleen besturen, remmen, gas geven...
... En omdat die bedreiging op zich niet voldoende is, zijn er bij die bestuurders die dan zorgen dat ze eerst onder invloed zijn...
Ik weet het, dat is cynisch, dat is scherp sarcastisch... Maar soms kan ik het niet laten...

tot de volgende ? (van de foto hierboven weet ik niet of de bestuurder(s) onder invloed waren ...)

Oesje !

Vanmorgen, zoals gewoonlijk, nog voor de kop koffie, even de tuin in, kijken naar de bloemen en diep ademhalen...
Oesje !
De kleine visvijver stond zowat leeg... Hooguit nog een tiental cm water !

Vlug de darm er bij gesleurd, aan de waterleiding gekoppeld, water geven, en ondertussen kijken hoe en waar dat water toch zou kunnen weglopen. Op het eerste gezicht, niets te zien... Na een tijdje zoeken: bingo !

Ik heb twee vijvers (vijvertjes), een ligt een stuk hoger dan de andere. De pomp zuigt water weg uit de onderste put, en via de filter komt dat water terecht in de bovenste put. Vandaar gaat het via een overloop naar de onderste vijver, via een beekje. In dat beekje groeien planten, zodat er een biologische filterwerking ontstaat. Nu waren die planten blijkbaar te wild aan het woekeren geslagen, zodat het water niet meer voldoende door kon, en het water op de plaats waar de gracht niet meer waterdicht is afgeschermd, in de grond verdween... Het euvel van mijn tuin is dus - weer eens- de te snelle groei van de planten.

Ik heb daar nu een deel van die planten verwijderd, en nu stroomt het water weer zoals het behoort te lopen... Probleem opgelost !

Wel is het zo, dat het water nu niet meer helder is, en je de vissen tijdelijk niet meer ziet zwemmen, maar dat is tijdelijk, de filter en het natuurlijk bezinken van de stofdeeltjes zullen er voor zorgen dat morgen of overmorgen ten laatste, het water weer helder zal zijn.

Maar zo is een mens direct wakker !
Geen tijd om bij een kop koffie langzaam over te gaan van slapen naar waken, nee, boenk, meteen aan het werk.

Nu zit ik hier te typen met handen die naar viswater ruiken... Hier in de keuken hangt de darm aan de kraan om de vijver te vullen, en Anny is boven in de bandkamer, zich gaan wassen en haar haar wassen en krulspelden indraaien...

Straks is het mijn beurt...

Gisteren aan het aquarium gewerkt, en vandaag aan de vijver... We blijven bij de vissen ! En ondertussen heb ik nog onderlijntjes gemaakt voor Luc en voor Marnic, en nu ben ik bezig voor mezelf. Voor niet-vissers: onderlijntjes zijn korte stukjes draad met een haakje er aan. Dit stukje draad is lichter dan de draad die je gebruikt voor de vislijn, zodat, als de vis te zwaar is, of je vast hangt, het alleen dat kleine stukje is dat breekt, en niet de totale lijn met dobber en lood... Wellicht zal ik straks ook weer onderlijntjes moeten maken voor pepé van Wannegem-Lede....

En volgende week is er weer Crea... Op 10 juli is het dan het grote feest van de Heilige Amelberga, met ruitersommegang... Dan is heel het dorp in feest en doen alle herbergen overuren. Alleen... er zijn niet veel café's meer... En met het rookverbod zie je nog meer herbergen de deur sluiten. Ik ben geen roker, en al ben ik eigenlijk tegen het roken, ik vind dat men de mogelijkheid zou moeten laten om te kiezen voor rokers-café of café voor niet-rokers. Ik heb er een hekel aan dat je nu voor de café een trosseltje mensen ziet buiten  staan, pint in de hand, en lurken aan het sigaretje. De stoep voor die café ligt vol peuken !

Die peuken hebben één bizar voordeel ! Sommige vogels hebben ontdekt dat de nicotine de luizen doodt, en dus verwerken ze nu peuken in het nest...

Je ziet... niets is onverdeeld slecht of onverdeeld goed...

tot de volgende ?