maandag, april 14, 2014

Grommen en blaffen

Als ik aan het hek van de boerderij, hier iets verder, blijf staan, dan staan daar meteen twee grote honden te blaffen en te grommen... Ik zou eens moeten durven de grens overschrijden !

Ik weet niet of ze nu in Oekraïne het stadium van grommen en blaffen al voorbij zijn, en het bijten al is begonnen. Ik weet niet of de Russische beer er zich weer mee zal moeien, ik weet niet of het Westen het stadium van het grommen en blaffen zal overschrijden, maar het doet me allemaal wat meewarig het hoofd schudden...

Ooit heeft een man, Russen uitgeplant in allerlei bezette en geconfedereerde straten... Dit uitplanten was een manier om het Groot-Russische idee te verwezenlijken, het meer te maken dan een idee. Dat was niet de enige stap, hij deporteerde ook mensen uit hun thuisland en dropte ze in andere gebieden, waar ze zouden opgaan in de meerderheid... Dat was het grote idee voor een Groot Rusland...
Frans Vlaanderen is al enkele eeuwen Frans, maar het is pas nu dat het Vlaams er echt aan het verdwijnen is... Dank zij de leerplicht, waardoor iedereen Frans moest leren, dank zij de wetten die allemaal in het Frans waren net als de arbeidsplaatsen... en... door het feit dat tijdens de periode van grote tewerkstelling in de steenkoolmijnen en de haven, talrijke andere, echte Fransen en geadopteerde, in de streek terecht kwamen.

Het zou een voorbeeld kunnen zijn voor wat Stalin ooit probeerde...

Het zou idioot zijn, mochten wij nu, hier, nog wakker liggen en natte dromen hebben van een hereniging met dat stuk Vlaanderen over de schreve, een Vlaanderen dat nu al lang Flandre, Le Nord is geworden. Och, je kunt aan de gebouwen, aan de reuzen, aan sommige gebruiken en plaatselijke gerechten nog zien dat het ooit één Vlaanderen was, maar het is het niet meer.

Ik ben te weinig vertrouwd met de situatie in Oekraïne, om te oordelen of in die gebieden Oekraïne nog wel echt Oekraïne is... Of dat die gebieden echt eerder Russisch zijn...
Ik weet wel dat het perfect mogelijk is samen te leven met mensen met een andere taal, een andere levenswijze. Wij zijn er een voorbeeld van, wat NVA ook beweert ! Je moest gisteren alleen maar luisteren naar de uitzending van de koers, geen mens vond het jammer dat het geen Vlaming was die gewonnen had, maar wel dat het geen Belg was...

Wij leven nu in Europa, in een soortement van confederatie van Europese landen. En wellicht komt ooit de dag dat wij amper nog gaan spreken van België... Je woont in Amerika, en de naam Californië doet je veel meer denken aan goed weer dan aan een van de staten... Als je het als een entiteit bekijkt, dan heb je veeleer het gevoel dat wij hebben tegenover het begrip provincie.

En wie weet zal ook ooit de taal verdwijnen in een Europees... Wellicht een vorm van Engels, zoals Amerikaans ook een vorm is van Engels.... Als alles goed gaat, en Europa blijft bestaan. Als we er in slagen onze economie te redden, als we er in slagen het klimaat te redden (Anders is Vlaanderen sowieso verdwenen !), als....als ...

Wat is een grens ?
Tenzij je er een wan-ding van maakt zoals de Amerikaanse grens met Mexico, zoals de Israëlische grens met de Palestijnen of zoals ooit het ijzeren gordijn... Een tastbare, zichtbare muur, vol bewakers, vol wapens en geweld... tenzij je zoiets doet, is een grens een fictief iets... Iets wat je niet kunt zien, niet kunt merken aan het groen, aan de bomen, aan de vogels... Iets wat die vogels en de konijnen helemaal niet beseffen.
Je kunt veel meer de grens van mijn eigendom zien, er staat een haag !
Rond België is niets te zien.
Gelukkig maar... er zou wellicht veel beter ook niets zijn, zelfs geen fictief iets.
Want heel dat idee is alleen een economisch begrip en een begrip van macht.

Ik kijk vol verbijstering naar het geweld, het geblaf en gegrom... Voor een fictief iets.
Zou ik graag Nederlander, Fransman zijn ? Nee, niet echt, maar niet omwille van het Nederlands zijn of het Frans zijn, maar omwille van het feit dat wij hier, waar we wonen, de wetten kennen, de geplogenheden  onze rechten, onze gebruiken en de buren... Mocht het hier Europa worden, in de chte zin van het woord, dan heb ik daar geen probleem mee... Want ik ken het hier en wat verandert, dat komt stap voor stap.
Ik zou er echt niet van wakker liggen om enkele kilometer verderop te gaan wonen, ook niet als ik dan plots aan de andere kant van die taalgrens zou zitten, want ik ken het daar, heb er zelfs vrienden, en ik weet dat ik daar net zo goed als hier een thuisgevoel heb...
Mocht ik naar Nederland of Frankrijk gaan, dan zou ik veel meer een aanpassingsperiode nodig hebben, om er de manier van leven binnen dat andere wettelijke kader te leren kennen, maar het zou na adaptatie wellicht ook een thuis worden...
En eens je gevestigd bent, dan is het ook je thuis !
Ik kan me best inbeelden dat die Russen die al enkele generaties in Oekraïne wonen, dat als hun thuis beschouwen.
En ik kan niet anders dan denken dat ook daar enkelingen -politici- daar een eigen gebied van willen maken, die plots geen Oekraïne meer is.
Kortom, ik snap het niet.
Ik maak me veeleer boos op diegenen die het vechten aanmoedigen, de splitsing vragen, dan op al die mensen die er gewoon graag wonen en zichzelf willen blijven.
En ik wed dat er meer zo zijn, dan dat er zijn die daar voor willen vechten.
Maar eens men vecht, dan is het hek van den dam, dan escaleert het dan zijn het plots je buren die bedreigt worden, je vrienden, je gezellen, en dan vecht je wellicht ook mee, ook al voelde je daar oorspronkelijk niets voor...
Ik snap het het niet.
Ik zie niets om voor te vechten.
Maar ja, het gaat ook niet over mijn vrienden, buren, kinderen... Ik ben voor de vrede, zolang ze van hen blijven... (Ik ben dus ook gek)

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

zondag, april 13, 2014

kloosterrommel

Gisteren (en vandaag nog) was er een rommelmarkt in Brakel bij de nonnekes... Volgens de mededeling sluiten ze een heleboel kloosters, en de overschot wordt verkocht ten voordele van Kongo...

Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar ik was meer dan nieuwsgierig. De bedoeling was om er heel vroeg naar toe te gaan, zo dat je bij de eersten bent, en dus meest keuze hebt, maar dat ging niet... Want in moest eerst naar de begrafenis van Gaby, lange jaren mijn garagist en nog steeds een vriend...

Voor mij was het de eerste keer dat ik in Mater in de kerk een uitvaart mee maakte zonder misviering, op andere plaatsen had ik dat wel al meegemaakt. Maar blijkbaar is onze pastoor daar niet echt happig op, en hij liet dat merken. Niet alleen in zijn verwelkoming, maar ook in de manier waarop hij de offergang organiseerde... Normaal duurt zo'n dienst niet zo heel lang, maar hij slaagde er in, door de offergang af te remmen, dat het bleef duren... Ik was pas kwart voor één terug thuis ! In de kerk hoorde ik rond mij verschillende stemmen opgaan tegen "diene pastoor" en "Wat gaat hij nog allemaal uitvinden" en "Hij heeft nog te veel volk in zijn kerk zeker ?"... en bij het buitenkomen stonden de familieleden en de mensen die gevraagd werden om de familie te volgen na de mis, daar ook heel beteuterd, want ze wisten niet wat ze nu moesten doen... Blijven staan wachten zeker ? En ook daar hoorde je niets dan gezaag over de pastoor en zijn rare manieren... Een beetje jammer voor vriend Gaby en zijn familie !

Ik denk dat het allemaal niet zo slecht was bedoeld, maar het was in ieder geval geen goed systeem. Hopelijk trekt de pastoor daar de juiste conclusies uit, want de kerk staat momenteel al genoeg onder druk, en ieder ding wordt aangegrepen om nog meer te reageren tegen die kerk en zijn bedienaars...

Waar je anders uit een begrafenis komt, met je hoofd nog vol van de overledene, de herdenking, het verdriet, was iedereen nu alleen maar vol van het "nieuwe systeem" van de "paster"...

Dus was het pas in de namiddag dat we naar de rommelmarkt van de kloosters konden gaan... Veel volk was daar niet - een beetje tegen mijn verwachtingen in. Maar toen we binnen waren, was de reden ook al heel vlug duidelijk... Er was hoofdzakelijk alleen maar oud gerief te vinden, in de zin van keukenmateriaal, en oude meubeltjes en dergelijke. Er stonden een paar oude radio's met een bordje "defect", en een paar oude klokken, waarvan ze niet wisten of ze nog werkten... Voor de rest alleen maar potten, pannen, tassen, borden en co... Tot ik plots op een tafel een hele verzameling vond met parels, isomo eieren en zo, en... een toestelletje om te emailleren... Met nog heel wat stukjes koperplaat er bij en nog wat busjes met email... Het was duidelijk een oud systeem, dat zag je aan het model en het systeem, maar het was ook amper gebruikt... Ik heb het meegenomen, samen met de parels en dergelijke. Nog wat afgeboden omdat het voor ziekenzorg was... Voor een Christelijke organisaties moeten Zusters toch wat laten vallen nietwaar ????

Deze namiddag is er rommelmarkt in Eine, ook al vlak bij... Wie weet of we daar ook iets zien wat ons bevalt... voor thuis of voor ziekenzorg.

Er is nog een week verlof, en zover ik weet, staat er niets op het programma... Wie weet is het een kalme rustige week ?

Oh ja, vandaag is vrouwlief jarig, en is ze even oud in jaren als ik ben. Mag ze weer meeklappen met de grote mensen. Tot aan mijn verjaardag, dan ben ik weer een jaar ouder... (Ze reageert niet meer als ik dat zeg, het mopje is al versleten...)

tot de volgende ?

zaterdag, april 12, 2014

Het beeld

Ik ben geen TV-verslaafde, meestal zit Anny naar een of ander programma te kijken, en zit ik in een boek te lezen, of op mijn PC te "werken", of op mijn tablet... Maar je vangt toch wel wat op, al was het maar het geluid. En dat geluid noopt je nu en dan om eens te kijken...
Zo kwam ik op het onderwerp voor deze blog...
Welk beeld zou ET van ons hebben?

Ik acht het meer dan waarschijnlijk dat er nog wel planeten zijn, waar leven is, en de kans dat er leven is dat met verstand (?) begiftigd is, lijkt me ook heel groot. De kans dat ze daar verder staan dan wij hier, lijkt dan ook heel goed mogelijk. De kans dat ze hier op bezoek komen, of ons afluisteren??? Die kans lijkt plots heel wat kleiner, maar stel... Stel dat er hier toch, ergens in de ruimte wezens zitten, die ons bespioneren... Eén van de methodes zou dan zijn: het capteren van onze radio- en TV-uitzendingen...

En dan zit ik te lachen...
Ik zie ET al verbijsterd kijken naar de menselijke relaties als hij iedere avond naar Thuis kijkt !
Ik zie hem al verbijsterd kijken naar het gezin dat 10 keer op een dag  fishsticks met spinazie te vreten krijgt, en de man die als beloning nog een broodje -fishsticks te vreten krijgt. Ik zie hoe ze zich vragen stellen over opvoeding als ze een moeder iedere dag meerdere keren per dag een rompertje zien wassen met steeds weer dezelfde vlek er op, en dan staalhard gaan beweren dat de vlek er uit is, om een half uur later weer dezelfde vlek te lijf te gaan...

En ik vraag me af, of ET dan lust krijgt om dat ook te vreten of om ook zo oeverloos te gaan wassen aan een niet-verwijderbare vlek?
Of is ET verstandiger dan het mensDOM ?
Ik hoop voor hen van wel...
Ik hoop dat ze een ontwikkeling hebben die niet is gebaseerd op een consumptiemaatschappij.. Ik weet wel, het is dank zij die consumptiemaatschappij dat onze economie draait, dat wij een goed leven hebben, dat wij rijk zijn, alles hebben of toch kunnen kopen... Alles wat ons hartje lust... ??? Of is het alles wat ze ons door de strot duwen ?
Er zijn medicamenten op de markt voor niet bestaande ziekten, waarvoor ze dan weer reclame-filmpjes maken die ons moeten overtuigen dat wij die (niet-bestaande) ziekte toch hebben, en dus dat bewuste medicament moeten slikken ! Dat is geen larie, dat zijn feiten !
Is het logisch dat heel wat mensen hun smartphone, die nog perfect werkt, wegdoen om een nieuwere versie er van te kopen, waar amper een of enkele dingen er iets anders uit zien en dingen iets anders doen, maar dan meestal allemaal dingen die je echt niet nodig hebt.
Hebbedingetjes... We hebben er zelfs een woord voor bedacht.
Dingen om te hebben.
Je hoeft er niets mee te kunnen, niets mee te doen, het hebben, daar gaat het over.
Maar ja... Onze economie draait daardoor...
En het gaat steeds maar sneller, en het wordt steeds maar ijdeler... Ijdel in de zin van leeg. Ijdel in de zin van trots.
We vreten de grondstoffen van onze planeet in een ijltempo op, en niets kan de economische honger stillen. Het monster Economy kan allen bestaan bij gratie van voortdurende groei en voortdurende vernieuwing.

Iedereen die ook maar een greintje (dat is een heel kleine gewichtseenheid !) verstand heeft, die weet, die beseft, die moet begrijpen dat dit niet eeuwig kan doorgaan.
Meer zelfs, als we kijken naar wat nu aan het gebeuren is, naar de stijging van de grondstofprijzen door het feit dat ze zeldzamer worden, uitgeput raken, dan weten we dat we stilaan dit einde aan het bereiken zijn !
De ineenstorting is nabij. Daar hoef je geen profeet voor te zijn, je moet alleen maar aandachtig kijken, luisteren naar wat je ziet gebeuren.
We leven niet alleen in een financiële zeepbel, we leven ook in een economische zeepbel.
Welke zeepbel het eerst gaat springen heeft weinig belang.
Maar de ramp voor ons, rijke Westen gaat enorm zijn, en we sleuren er de grootste rest van de wereld in mee, omdat wij hen gedwongen hebben, hun aard, hun cultuur, hun economisch wereldbeeld te verruilen voor het onze... Zij zijn het hunne kwijt en verliezen het onze nog voor ze het echt gaan hebben.

Zit ET daar te grinniken ? Of weent hij bittere tranen als hij ons komende lot ziet ?

djudedju

tot de volgende ?

vrijdag, april 11, 2014

Voedsel

Heb je ook verbijsterd geluisterd naar de hoeveelheid voedsel die bij de afval terecht komt?

Op één plaats las ik dat de hongersnood voor een goed deel kon worden opgelost met wat wij in het rijke Westen wegwerpen...

Ik weet niet of dat klopt of niet, ik weet ook niet hoe je zoiets kunt berekenen, maar het accentueert nog maar eens het massale van het weggeworpen voedsel.

Vroeger, voor de vuilnisbakken bijna overal verplicht werden, en vuilnis nog in allerlei verpakkingen op de stoep stond, kon je dat beter zien... Toen ik nog (heel lang geleden) in Brussel ging werken, toen al keek ik verbijsterd naar de volledige broden, onaangeroerde pistolets en boterkoeken die iedere maandagmorgen op de vuilnis lagen te liggen. Ik vermoed dat dit nog steeds zo is... En ik hoor regelmatig mensen vertellen dat zij geen oudbakken brood moeten. Dus iedere dag vers brood op de plank.

Anny en ik, we zijn nog van de oude school, en een brood wordt opgegeten, tot het werkelijk niet meer kan. Dat kan zijn omdat er schimmel op komt, of dat het zo hard en droog is, dat we het dan maar aan de kant leggen voor de geiten van Bart. Kortom, het gaat nog niet echt verloren, het verwordt tot dierenvoeder.

Oh, ja, wij eten ook liever vers brood, en ja, wij zouden ons dat kunnen permitteren, maar wij kunnen het niet, gewoon omdat wij het zonde vinden om eten weg te werpen.

Ik snap het dan ook niet goed dat er zoveel eten als afval wordt weggeworpen ! Wij hebben hier heel weinig afval, en wat er is, dat gaat dan nog naar de kippen, of de geiten van Bart. Maar ja, wij zijn ook de mensen die de plastic-flessen samendrukken om zo minder blauwe zakken nodig te hebben... en we proberen het plastic in huis wat te beperken, niet dat we met zelfgemaakt boterpapier ons vlees gaan kopen, maar als we de keuze hebben tussen voorverpakt in massa's plastic, en vlees in gewone verpakking, dan kiezen we voor het laatste. Dat heeft meer dan één reden: Je moet echt eens kijken naar de bewaardatum op dat voorverpakt vlees ! En vergelijk dat eens met de houdbaarheid van het eten dat je "los" koopt bij de beenhouwer... Het kan dus niet anders, of er komt vlieg- en kunstwerk aan die bewaring te pas... En wij vragen ons dan weer af, of dat allemaal wel zo gezond is ???

Ik weet wel, we kunnen al die overschotjes niet zo maar verzamelen, en naar de hongerigen brengen in Syrië of waar dan ook... Maar we zouden wel onze aankopen wat verstandiger kunnen plannen... En van wat we uitsparen, zouden we misschien eens iets meer kunnen doneren aan de hongerende wereld.

En kom me niet af met van die mailtjes waarin ik kan lezen dat al die organisaties heel goed leven van wat zij inzamelen voor de armen... Dat kan best, maar dat is dan voor hun geweten, als ik geef, dan doe ik dat vanuit mijn overtuiging, en ik doe dat via de wegen die mij ter beschikking staan, ook al zou die weg misbruikt worden... Trouwens, geloof jij echt al die berichtjes ? Of zit jij ook soms je hoofd te schudden bij het lezen? Of zit je alleen met nog meer vragen dan voorheen?  En ik vind het eerlijk gezegd veel erger te lezen wat politici krijgen om de boel te verprutsen... Want Syrië en al die andere landen waar nu ellende heerst, die ellende is er vooral door de politiek gekomen... Soms politiek gemengd met religie...

Denk niet dat het hier nooit zou kunnen gebeuren. Het is al meerdere keren gebeurd, en we gedenken dit jaar een van de ergste rampen die ons ooit hebben getroffen, de eerste wereldwijde oorlog... Nog maar 100 jaar geleden... In Gent worden er dit jaar maar liefst 80 mensen 100 jaar oud... Dus nog maar een mensenleven achter ons, en de tweede wereldoorlog ligt nog bij velen echt in het geheugen.

Denk daar maar eens meer aan, als je straks in de winkel staat, voor die massa soorten heerlijkheden voor op je boterham...

En straks is het weer Witte Donderdag... Toen de Heer het brood brak om het te verdelen onder zijn volgelingen... Het brood breken, zodat je het kunt delen !

tot de volgende ?

donderdag, april 10, 2014

Grootwarenhuizen en klimaatverandering...

Gisteren hadden we weer zo'n winkel-dag, de tweede in één week tijd ! Spreek mij de komende dagen niet meer van winkelen, shoppen of andere synoniemen van dat woord !!!

We zijn eerst naar Auchan geweest te Leers... In de namiddag, want we zouden ook nog eens langs gaan bij Au Poisson d'Or te Estaimpuis...
Wij dus eerst naar Leers (France), en onze wagen volgeladen met allerhande dingen die Anny zo nodig vindt in ons huishouden... (Vooral alcohol-vrije aperitief !), en dan op ons gemak naar Estaimpuis, naar de Poisson d'Or om wat visvoeder voor Bart en voor ons.
Toen wij daar aankwamen, zagen wij iets verderop, in dezelfde straat "Famiflora"... "Tiens, zou dat de afsplitsing zijn van Floralux  (Dadizele)? Terwijl we winkelden in de viswinkel vroeg ik wat uitleg aan de bediende die me hielp. De man begon meteen te fulmineren: "Ja, in samenwerking met diene Dupont, en ze hadden beloofd niet in concurrentie te treden met ons, maar ze doen het toch !"

Toen we buiten kwamen besloten we om daar toch ook maar eens te gaan kijken, we waren er nu toch.
Het is groot... Heel groot ! Ik vermoed dat het zowat even groot is als Floralux, maar het is anders opgebouwd. En het is een puzzel om er je weg te vinden. Natuurlijk, als je er enkele keren zult gaan, zul je er ook wel alles meteen weten staan, maar nu hebben wij er heel veel verloren gelopen. En de bordjes naar de kassa leiden je zorgvuldig heel de winkel rond ! Er moet duidelijk een systeem betaan om veel korter aan die kassa's te geraken... Maar ja, het was onze eerste keer he...

En volk ! Massa's !!! En maar aanschuiven aan de kassa !
En de concurrentie met Au Poisson d'Or ? Wel, de Dupont die blijkbaar ook in Famiflora zit, is de Dupont van Dupont Zoo (ook al uit Dadizele), en is een zaak die allerlei dieren verhandelt (dus ook vissen) en dierenvoeders. Dus is er, wat betreft het gedeelte vissen iet of wat concurrentie, maar heel erg groot is dat niet, omdat het aanbod er veel kleiner is dan bij Poisson D'Or... Ik heb er enkele prijzen bekeken, en er zijn zaken die iets goedkoper zijn, maar ook duurdere... Wie tijd heeft kan dus eerst de twee zaken aflopen, en dan pas echt gaan winkelen... De zaken liggen toch bijna naast elkaar. Maar of die concurrentie nu veel impact zal hebben? Ik geloof het niet.

Maar toen ik daar zo rondliep vroeg ik me af waarom zowat alle grootwarenhuizen tegenwoordig buiten het centrum liggen, op wat je vee eerder industriezone kunt noemen... ???
De reden is wellicht de omvang van die warenhuizen... Sommige zijn een stuk groter dan een heel huizenblok, en je kunt dergelijke dingen dan ook niet makkelijk inplanten in een bestaande stadswijk ! Bovendien hebben ze stuk voor stuk ook behoefte aan een enorme parking, wat evenmin al makkelijk te doen is in een stad. In Oudenaarde ligt de Colruyt in de stad, op de plaats waar vroeger een bedrijf was van bouwmaterialen. Dat bedrijf  zal wellicht in het kader van de wetgevingen die plaats hebben moeten verlaten, en daardoor kwam een grote ruimte vrij. Maar omdat parkeerruimte, zeker als die gratis is, heel verleidelijk is, heeft men een systeem met slagbomen gemaakt, waardoor je niet meer buiten kunt zonder inkopen te doen...

Ik vind dan ook dat de warenhuizen mede een bron zijn van de vervuiling door de auto, en zoals je vandaag in de krant kunt lezen, is het wegverkeer de grootste oorzaak van de luchtvervuiling !
Hoe was het vroeger ?
Vroeger had zowat iedere wijk een eigen winkeltje, een of meerdere café's en nog wat andere handelszaken (schrijnwerker, elektricien ...) waren er in ieder dorp. Door het ontstaan van de grootwarenhuizen, gingen die kleine winkeltjes bijna allemaal teloor... Als ik hier nu kijk, dan heeft Mater geen winkel meer, en er is er nog eentje in het nabije Horebeke. Maar voor de echte inkopen moeten we of naar Brakel, of naar Oudenaarde, om de dichtste plaatsen te noemen. Beiden liggen voor ons, binnen de 10 kilometer, omtrent even ver, maar Brakel is handiger, omdat je daar niet door de gemeente moet, en dus vlotter en zuiniger ter plaatse bent.
Maar hoe je het ook bekijkt, iedereen moet tegenwoordig en auto hebben om te kunnen winkelen !
Alleen wie toevallig in de omgeving woont van die zaken, kan het eventueel te voet aan, en kan zijn inkomen spreiden zodat hij of zij niet zwaarbeladen wordt.
Maar wie in een kleine gemeente woont (zoals ons Mater hier), die moet opteren voor de diepvries, een goede frigo en wekelijks de boodschappen doen met de auto. Als er bezoek komt, dan moeten wij de auto hebben om de nodige inkopen te doen, teneinde het bezoek deftig te kunnen ontvangen.
Ik herinner me, als kind, het grootwarenhuis van toen... In Oostende was dat de SEO ( in de volksmond de Koo (van Koöperatieve). Die warenhuizen waren toen nog niet die mastodonten van nu, en stonden in de stad. Wij woonden in een buitenwijk, en daar was ook een bijhuis van de Koo... Dat bijhuis was niet zo groot, maar bood een breed gamma van producten aan, aan prijzen die beter waren dan in de kleine buurtwinkeltjes. Maar op een manier waren ze zelf gewoon een grote buurtwinkel ! Daar werkten heel wat personeelsleden, want in die tijd was er nog geen of amper sprake van voorverpakte waren, en alles moest worden afgewogen, gesneden, verpakt door het personeel.

Toch moet dit systeem wellicht de voorbode geweest zijn van wat we nu kennen... Steeds groter, met een steeds groter assortiment, met in verhouding steeds minder personeel... en iedereen of bijna iedereen moet dan maar de auto uithalen om boodschappen te doen.

Ik ga het nog niet hebben over het steeds grotere gamma van producten uit steeds meer verschillende werelddelen... Kijk naar Fruit en groenten, en je ziet producten van meer landen dan je wellicht ooit in je leven zult bezoeken...

Zie je wat een vervuiling deze moderne "winkel" geworden is ?
Soms droom ik nog van een winkeltje, waar ik suikerklontjes kan kopen die afgewogen in een bruine papieren tipzak gedaan worden... waar plastic een heel raar en exotisch product is... Plastic, waar nu heel de wereld vol van is, tot in de oceanen toe...

Ach... Ik heb het nog gekend, ze kochten zoethout voor een cent, ik zag hun moeders touwtjespringen...

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

woensdag, april 09, 2014

Knorrepot

Och, wellicht kent iedereen wel ergens een knorrepot... Iemand die schijnbaar nooit tevreden is, iemand die altijd meer pijn heeft, meer miserie heeft, meer afziet, kortom nooit gelukkig schijnt...

Ergens heb ik er medelijden mee...
Ergens vind ik die mensen, net als u, verschrikkelijk vervelend, verschrikkelijk ambetant, maar toch heb ik er compassie mee.
Het moet toch erg zijn, als je jezelf altijd maar ongelukkig vind ?
Stel het je maar eens voor, iedereen zit gezellig bijeen, te keuvelen, te lachen, herinneringen op te halen... en dan zit er eentje tussen die dit alles steeds en steeds weer negatief bekijkt, meer zelfs, al het negatieve op zichzelf projecteert.
Dat moet toch erg zijn?

Het ergste is wel dat ze zichzelf daarvoor in een rol dwingen, de rol van sukkelaar.
De rol van: "Ik weet wat het is, je moet het mij niet zeggen, ik heb dat ook, of ik heb dat ook gehad, en dan hebben ze mij... "en dan volgt een relaas van behandelingen die mislukten en die nog meer pijn veroorzaakten...
Ik vraag me soms af of het allemaal wel klopt, maar enkele van de vertelde gegevens heb ik zelf weten gebeuren... en dan vraag je je eerst af of het toch echt mogelijk is dat de steen altijd maar weer op datzelfde hoofd terecht komt? Of het inderdaad zo is, dat er mensen zijn die "voor het ongeluk" geboren zijn...
En mijn verstand zegt me dat dit niet kan, dat dit niet kan stroken met de werkelijkheid... Wat kan er dan wel aan de hand zijn ?

Het is een gekend gegeven, dat optimisten rapper genezen, en dat ze minder vlug ziek worden, en dat ze zelfs ziekten die dodelijk zijn weten te overwinnen (niet altijd, maar toch beduidend meer dan de niet-optimisten).
Ik denk dat het omgekeerde dan ook het geval kan zijn, en dat dergelijke mensen daarvan het bewijs vormen ! Dat het zo is, dat door hun pessimistische kijk, zij inderdaad allerlei nevenverschijnselen en verergeringen krijgen waar je anders nooit of bijna nooit van hoort.
Dat een ontsteking bij een pessimist geestelijk gesteund wordt om verder ontstoken te blijven.
Dat pijn blijft knagen, gewoon door de pijn als doem voor je ogen te blijven houden.
Ergens weet ik dat dit wellicht juist is, uit eigen ervaring. Ik heb hier reeds duizend en één maal verkondigd, dat bezig zijn, bezoek ontvangen, je zinnen verzetten, de pijn doen verminderen, tijdelijk doen vergeten. Maar soms zijn er situaties waarin de pijn zo alles overheersend is, dat dit truukje niet meer lukt. Je slaagt er niet in je zinnen te zetten op andere dingen dan die pijn. En dan gaat de pijn alles gaan overheersen, en voelt daardoor nog erger aan. Zolang je in die situatie bent, helpt het je niet om bezig te zijn, om bezoek te ontvangen, een boek te lezen, ... de pijn overheerst.
Maar er doet zich iets anders voor... Je raakt niet makkelijk weg uit die pijn, tot er plots iets is, dat er wel in slaagt je zinnen weg te halen van die pijn, en dan komt die pijn nadien helemaal niet zo sterk meer terug. Dat doet mij vermoeden, dat de mens zich in die pijn nestelt, dat die pijn een soort eigen leven gaat leiden, tot je er plots toch uitgerukt wordt, en vaststelt dat ze er eigenlijk niet zo erg meer was.
Als dit met optimisten kan, dan kan ik mij inderdaad indenken, dat het bij pessimisten een soort "manier van leven" is geworden. Zij kennen het vermogen niet om hun gedachten op iets anders te zetten, om weg te denken van de pijn, dus grijpen zij, onmiddellijk na het bezoek, na het bezig zijn, na het bezoek... onmiddellijk terug naar de vertrouwde pijn..  Het is voor hen gewoon een deel van hun leven, en ze kunnen er eigenlijk niet goed meer zonder.
Als de pijn weg is, dan blijven ze de herinnering koesteren.
En hun symptomen zijn voor hen altijd erger en geven aanleiding tot bijkomende behandelingen, gewoon omdat ze in het pijnsysteem vast zitten.
En ze kunnen het niet hebben dat anderen ook pijn hebben, het kan nooit zo erg zijn als hun pijn, of hun herinnering aan de pijn.

Ik vind het erg.
Ik heb er medelijden mee.
Maar het zijn verschrikkelijke mensen om mee samen te leven. Ik heb nog meer compassie met hun gezinsleden.
En ik heb het hier gehad over echte, lichamelijke pijn, maar ook de geestelijke pijn behandelen ze vaak niet kunnen verwerken. Als iemand hen kwetst, dan is dat voor hen veel erger dan voor u en voor mij... En vaak zie je dat zij zich ook in die pijn nestelen.
De belediging hen aangedaan kunnen ze niet meer vergeten en nog minder vergeven. Zij zijn "gequetst van binnen", en die wonde geneest niet, maar blijft etteren en bloeden.
Dat vind ik haast nog erger voor hen.
En veelal zijn dit dezelfde mensen.
En zo hebben ze altijd pijn, hebben ze altijd reden om zich gekwetst te voelen, zitten ze altijd in een ergere situatie dan alle anderen...
Erg. Heel erg.

tot de volgende ?

dinsdag, april 08, 2014

Onweer

Gisteren in de namiddag zijn we gaan winkelen... Voor de eerste keer naar dat winkelcentrum aan de N60... Het staat er nu wellicht al bijna 2 jaar of zo, maar wij waren er nog niet geweest... We zijn nu eenmaal geen shoppers. Maar Anny wou dat ik eens zou gaan winkelen, want ik had nood aan enkele nieuwe T-shirts en/of polo's. Dus, van de nood een deugd maken, en op naar dat -Voor Oudenaardse normen- grote winkelcentrum...

Wij hebben niet alle winkels aangedaan (gelukkig), maar toch 6 stuks, en dat is voor ons doen verschrikkelijk veel !  Gelukkig waren er ook een paar bij waar ik graag in rond kuier, zoals in de winkel van Horta. We zijn ook in Fun binnen geweest, maar dat was alleen om eens te zien wat het eigenlijk was. Niets voor ons. Misschien later, als we ooit aan achterkleinkinderen geraken... Maar wie weet bestaat die winkelketen dan nog, want die dingen wisselen nogal eens. (En wie weet bestaan wij dan nog ...)

De laatste winkel die we hebben bezocht, was de gerenouveerde en vergrote Aldi... Stukken groter, en ook een merkelijk groter assortiment dan de Aldi in Brakel...

En weer voltrok zich het wonder... Ik zou in normale omstandigheden al lang twee keer dood en drie keer versleten geweest zijn van de pijn, na 3, misschien 4 winkels maximum, maar tegenwoordig lukt het me dus 6 winkels vol te houden, en dan heb ik wel veel pijn, maar het is nog steeds "te doen"....
De reden ? Ik durf het bijna niet te zeggen...
Een halfedelsteen die ik bij me draag. Vraag me niet welke steen het is, want het is een zeldzaam iets, waarin onder meer robijn en turkoois vervat zitten.
Volgens de echtgenoot van de dame die stenen verkocht, zou deze steen, en hij haalde een steen uit zijn broekzak, hem veel helpen tegen de rugpijn. Bijna tegen beter weten in, heb ik er dan ook zo een gekocht... En begot, het helpt echt, ik heb hem nu al enkele maanden, en ik ben niet pijnvrij, maar ik kan veel meer en veel langer uithouden dan vroeger. Als ik denk aan het werk dat we verzet hebben enkele dagen terug om de vijver te kuisen, dan kan ik niet anders dan met verwondering denken aan die steen... Gek, maar ik kan het niet ontkennen, en Anny ziet ook dat ik veel beter ben sinds die steen in mijn portemonnaie zit.

Gisteren dus gewinkeld, en deze namiddag Crea, morgen naar Auchan, donderdag vergadering... zie je die twee weken verlof al vliegen ????

Gisterenavond hoorden wij op de TV de weerman alarmerend praten over een hevig onweer dat op komst zou zijn... En inderdaad, een uurtje later was het koekenbak !
Ik had op Facebook al gelezen dat het onweerde in Brugge en Oostende, en nu was het hier...
Hevige windstoten, en helle bliksemflitsen en krakende donder !
Het begon meteen ook hevig te regenen, maar de hagel waarvan de weerman sprak was er - gelukkig - niet bij. Na een uurtje was alles voorbij... Of toch niet ?

Nee, niet helemaal ! Want de wind bleef, ook al waren het niet meer die felle rukken, en de temperatuur was op slag enkele graden gedaald.
Deze morgen, toen ik het rolluik omhoog deed stelde ik vast dat het véél en véél kouder was geworden !
Volgens de weerman zitten we nu op normale temperaturen voor de tijd van het jaar... 't Kan zijn, maar van mij mocht het best wat warmer blijven...

tot de volgende ?