Triest

De lucht zit vol met een donkergrijze massa regenwolken. De grond ligt nat, de blaren liggen vastgekleefd in én vol modder, de wereld weent...
Straks ga ik naar de trieste begrafenis van Melissa, een mooi kind van 25...
Uit het leven gestapt... nog voor het echt begon.

Ik voel een beetje weerzin om naar de begrafenisplechtigheid te gaan... Ik hou niet van de trieste sfeer, ik hou niet van het geluid van onderdrukte snikken, ik hou niet van de holle frasen die je daar hoort, en die bedoeld zijn als troost, maar alleen woorden zijn.

Ik ga weer denken aan onze Koen, en zijn begrafenis. Dat doe ik immers op zowat elke begrafenis.

Ik denk niet dat ik zal bidden, gewoonlijk lukt me dat niet op zo'n dagen. Dan voel ik weer de onmacht, het immense verdriet en de eenzaamheid in een zee van mensen.
Mensen die met een gezicht vol medeleven je veel sterkte wensen, hun medeleven uitdrukken, maar je weet dat ze nooit echt kunnen mee-leven... Jouw verdriet zit in je begraven en wordt niet geraakt door al die frasen van medeleven.

Toch is het goed dat het er is, want achteraf, eenmaal je weg bent uit die plechtigheid, eens je het gevoel krijgt dat de bladzijde kan gedraaid worden, ben je dankbaar voor al die steun, en dan pas, voel je dat het je wel raakte, dat het wel helpt.

Net alsof troost met vertraging arriveert op zo'n dagen.

En dan komen de dagen vol verwerking.
Dagen waarop je overal weer de overledene ziet, hoort ja voelt.
Dat slijt .
Langzaam, maar dat slijt.
Er blijft alleen een diep gekerfd litteken dat bij iedere harteklop te voelen is.
Iedere keer er iets is dat je herinnert aan het verlies, trekt dat litteken tegen.
Bij ieder begrafenis, bij ieder familiefeest, bij ieder verjaardag, bij ontelbare zaken die je aan hem of haar doen denken.

Verlies.

Iedere morgen ga ik turnen in de kamer van Koen, iedere morgen zie ik zijn zaken, zie ik zijn bed... Iedere morgen is hij er even weer. Nee, ik ga niet naar het kerkhof, ik zie hem iedere dag.
Vandaag zie ik weer verdriet...
Weet ik dat voor mensen weer dat eindeloze leed staat.
Slijten?
Ja... de scherpe kantjes gaan er af.

Ik ga strak s ook weer mijn leedwezen betonen, sterkte toe wensen, echt diepgemeend, en wetend dat het toch iets betekent, een heel klein drupje water op een gloeiende pijn.

Straks...

tot de volgende ?

een spraakje...

Toen ik vanmorgen, een beetje moeizaam, mijn benen het bed uit zwaaide, hoorde ik plots mijn broek " Oh nee, daar is hij weer !" en mijn pullover kreunde mee "jaaa"...

Ik dacht eerst dat ik nog niet goed wakker was, en liet broek broek wezen, en trui pull zijn, en wandelde voorbij, ik moest immers nog mijn morgengymnastiek doen...
Eerst de rolluiken op halen in de knutselkamer en van de kamer van Koen, waar ik ga turnen, de radio aan op radio 2, eens tikken op de barometer... "Oei ! een heel pak streepjes naar links, naar slecht weer !"

Ik heb rustig geturnd, ben dan mijn pyjamajasje gaan uitdoen, en het op bed gelegd, even op de weegschaal staan... en dan naar de badkamer. Wat zout water gemaakt om mijn neus te spoelen, wassen, tanden poetsen, en dan naar mijn kamer.

Pyjamabroek uit, kast open, en daar hoor ik de onderbroeken roepen: "Jij bent aan de beurt!" en de bovenste onderbroek ligt zo waar te beven van schrik ! Om dwars te zijn, neem ik een onderbroek midden uit het pak, wat heel wat verontwaardigde kreten uitlokt, en een zucht van bevrijding bij de bovenste onderbroek. Toen ik de onderbroek naar boven trok, langs mijn dijen omhoog, hoorde ik de onderbroek zowaar kreunen en zuchten. Het geeft je echt geen leuk gevoel, als je protesterende kleren moet aantrekken, en dat zei ik hem ook! "Maar je bent zo dik !"... Tja, dat kan ik niet ontkennen, maar ik kocht de onderbroek net in die maat omdat ik zo dik ben ! Blijkbaar horen onderbroeken je ook denken, want hij reageerde dat er wellicht wel nog grotere maten waren, en dat hij er helemaal niet van hield om zo tegen mijn vel aangespannen te zitten !

Ondertussen zette ik me op de boord van het bed, en hoorde de onderbroek gesmoord snikken, onder mijn billen. Ik trok de lade open, nam een paar kousen "Mij niet, neem die zwarte maar" Neenee, je hebt de goeie vast " Djudedju, ook mijn kousen vonden me niet leuk ! . "Bek toe!" gromde ik, en trok de eerste kous over mijn voet. En toen ik de tweede begon aan te trekken, draaide die zich, zodat mijn hiel dreigde aan de bovenkant van mijn voet te zitten. Ik gaf er een snok aan, en schoof de sok op de plaats, en zette mijn voeten op de grond.

Ik nam mijn broek vast... Wist je dat een broek kan praten uit de twee pijpen en uit de de opening waar je gewoonlijk je derrière zit, als je je broek aan hebt?
Ik wist het ook niet, en het gekste is dat ze het meestal niet eens zijn met elkaar. De ene pijp verweet de andere dat hij wijder was, en dus niet mocht klagen... Ik legde zelfs eventjes mijn broekspijpen op elkaar, en warempel, de ene leek wel een millimeter of zo breder te zijn ! Op de stoel lag de trui met hen te lachen, en schold ze uit voor lelijke jeansbroek, uit gemeen katoen, waar op de broek uit drie monden huilde dat hij altijd pretendeerde dat hij van wol was, maar dat er een groot percent van die scheikundige brol in hem geweven zat !

Ik wou niet meer luisteren, trok haastig mijn broek omhoog, de rits toe, de riem dicht getrokken (je moest dan eens de broek horen janken !!!), greep mijn trui, trok hem over mijn hoofd en armen, stak mijn voeten in mijn protesterende sloefen, en gin naar het hoofd van mijn bed, zette mij neer, greep mijn bril van het nachtkastje "Je mag me eerst wel eens poetsen!" Ik keek, en warempel, hij had gelijk. Maar hij moest maar wachten tot ik beneden was, daar heb ik van die poetsdoekjes.

Heb jij ook wel eens last om de sluiting van je uurwerk dicht te krijgen? Lijkt het je ook dat je nooit dat gaatje kunt passen? Vergeet het ! Geef je uurwerk zo nodig een pets op zijn kop, zodat hij stopt met tegen wringen, en zie, het gaat vanzelf !

Ach, natuurlijk is dat onzin... Kleren kunnen niet praten... Maar soms heb ik echt het gevoel dat ze wel degelijk tegenwerken. En ze doen dat vooral als ik pijn heb, en moeilijker aan mijn voet kan om daar de sok op te trekken... als ik last heb om dat tweede been in de broekspijp te krijgen, omdat bewegen pijn doet, en je probeert het te doen, op een manier waarbij je je been eigenlijk niet hoog genoeg heft... En door dat gepruts verlies je dan halvelings je evenwicht, en door de beweging om dat tegen te gaan, doe je jezelf nog meer pijn...

Ik weet het wel, het ligt aan mij... Maar het is veel leuker dat op iemand anders te steken, en de kleren zijn dan de eerste partij in het bereik van je slechte humeur... En kijk, dan zie je beneden dat de filter van het aquarium ook niet meer werkt zoals het hoort... Ja, gisteren schoten de vissen vechtend van de ene kant van het aquarium naar de andere kant...

Er was blijkbaar weer een vrouwtje bereid tot eieren leggen  en dan vechten de mannen onderling om die eitjes te kunnen en te mogen bevruchten.  En dan waaieren ze hele wolken stof op, en dan slibben de filters dicht...

En dan heb je al pijn, en dan zucht je... Alles zit tegen !
Eerlijk? Nee, er is eigenlijk niets abnormaals... Het ligt aan je zelf, aan de pijn en je daar bij horend humeur...
djudedju

tot de volgende ?

Uit het leven stappen...

Volgende week moet ik naar de begrafenis van een jong meisje van zo'n 25 jaar... Ze is uit het leven gestapt, zoals men dat nu zegt. Vroeger had men daar een veel wredere term voor: zelfmoord.

Een mens kan het niet vatten...
Maar ik heb ondertussen al heel wat vrienden en bekenden geweten, die deze stap hebben gezet, en als je het nuchter bekijkt, wie euthanasie pleegt, kun je eigenlijk ook in dat rijtje zetten.
En eigenlijk gaat die vergelijking méér op dan we wellicht denken.
Als je ooit een hond of een kat had, die ongeneeslijk ziek was, heb je wellicht ook, in zijn plaats besloten dat het beest niet langer meer moest lijden, en heeft de veearts het verlossende spuitje toegediend...
In dat geval oordelen wij over het leven van de ander, waarbij we eigenlijk niet weten of dat wel de goedkeuring wegdraagt van de hond of kat in casu.
Maar we zijn van mening dat je het dier niet nodeloos en uitzichtloos moet laten lijden.

Wie euthanasie pleegt, doet eigenlijk net hetzelfde, maar nu over zijn eigen persoon. Hij of zij kan het uitzichtloze lijden niet meer aan, en besluit uit het leven te stappen. Via TV zagen we dat al in loco gebeuren... Een beetje ongepaste sensatiezucht als je het mij vraagt, maar wat me wel iedere keer opvalt, is de rust van de persoon die uit het leven stapt.

Het is een bewuste keuze, een echt niet verder meer kunnen.

Het jonge meisje dat nu uit het leven is gestapt, heeft schriftelijk afscheid genomen van al haar beminden, en schreef zelfs uit hoe haar begrafenis moest geregeld worden...

Het lijkt héél sterk op het beeld dat we zagen van de persoon die euthanasie pleegde.
En ik denk dan ook, dat het eigenlijk ook een soort euthanasie is, in de betekenis die wij momenteel aan dat woord hechten.

Ik dank dat iemand die op die manier uit het leven stapt, voor zichzelf heeft uitgemaakt dat hij of zij niet verder meer kan leven. het is uitzichtloos, ze kon het niet meer aan, ze zag geen enkele oplossing meer.

Als we spreken over iemand die terminaal ziek is, of, zoals we ooit zagen, iemand die wist dat hij de pedalen aan het verliezen was, en in de eindeloos diepe put van Alzheimer aan het vallen was, waar ook geen oplossing voor is, en die zichzelf dat oeverloze bestaan wou besparen... En dat aanvaarden we, dat vinden we, hoe meer we er mee geconfronteerd worden, des te meer "normaal".

En als ik denk aan de honden en de katten die ik al liet inslapen, dan is het ook normaal. Waarom zouden wij het leed, wat we niet kunnen verdragen bij een dier, moeten opleggen aan een mens?

Als het gaat om zelfmoord, uit het leven stappen, dan hebben wij daar meer moeite mee, omdat wij de situatie niet als uitzichtloos zien... Maar hoe kunnen wij daarover oordelen? Wij weten niet hoe zij of hij zich voelde, wij weten niet hoe ook geestelijke druk zo erg kan zijn, dat er geen uitweg meer lijkt te zijn. En misschien is er ook geen echte uitweg meer... We kennen ook allemaal wel ergens iemand voor wie het leven een eindeloze reeks van diepe ellende is. Zelfs als wij het niet zo zien, voor het slachtoffer is het duidelijk een voortdurende afgrond links, rechts, voor en achter zich...

Ik kan me indenken dat het voor iemand een eindeloos lijden lijkt. En laat ons eerlijk zijn, ook voor wie terminaal ziek lijkt, kennen we gevallen waar plots een of ander gebeurde, en waar de patiënt, tegen alle medische wetenschap in, nog jaren leefde op een behoorlijke manier, het leven waard.

Het is dus eigenlijk voor niemand echt zeker dat het eindeloos lijden is...
Maar het kan alleen met een mirakel... en dit gebeurt zo zelden, dat we er een speciaal woord voor bedachten. Het is zo onwaarschijnlijk dat we het alleen mogelijk achten bij een rechtstreekse tussenkomst van een Heilige of van God...

Met andere woorden, het is zo onwaarschijnlijk, dat wie in het dal zit, niet in staat is de bergtop te aanschouwen.

Wellicht was dus ook voor dat jonge meisje, de redding niet meer in zicht, het was uitzichtloos, en alles wat er gebeurde leek de zaak alleen maar erger te maken, de put alleen maar dieper te maken. Het dal waarin we de bergtop niet meer kunnen zien is nauw en eng.

Ik prefereer dan ook dit geen zelfdoding te noemen, dit geen uit het leven stappen te noemen... Het is haar manier om euthanasie te plegen...
En het lijden, dat wensen we geen hond toe.
Haar dus zeker niet.

Maar dat neemt niet weg dat voor wie achterblijven, er alleen verdriet rest. Ik hoop dat ik hen misschien een beetje begrip mocht brengen... Dat maakt het iets makkelijker !

tot de volgende ?

Economie

Nee, ik ga hier geen nieuwe verse economie op poten zetten, ik ga zelfs niet eens pogen de huidige economie te be- of veroordelen...
Ik wil het gewoon eens hebben over... economie, als ding, als gegeven...

Ooit, in een heel ver verleden zal er wel een tijd geweest zijn waar er geen of toch geen echte economie was. De tijd waarin de mens rondzwierf zoekende naar eten, en nu en dan jagende op een prooi. Economie zal er eigenlijk al heel snel gekomen zijn, vanaf het moment dat er eentje op het idee is gekomen om aan landbouw te doen...

Het probleem van de mensheid was dat ze ook de droge periode, of wat verder weg van de warme streken, de winter moesten door komen. Droogte en/of winter, dat was een hongertijd. Ze konden wel een tijd lang noten en wat zaden stockeren, en ze konden pogen te jagen, maar er waren in de droogtetijd of wintertijd ook minder dieren, want ook die trokken weg.

Mensen konden zo makkelijk niet gaan trekken, want dan kwamen ze op het terrein van een andere groep, en dan was het vechten voor de suprematie over het gebied. Geen aantrekkelijke optie.

Maar toen de landbouw er kwam, toen konden ze voorraden kweken en stockeren.
Het probleem zal al heel snel geweest zijn, dat die landbouwproducten van één persoon of gezin kwamen, of dat men begon ruzie te maken over wie er het meest voor gewerkt had. Dat zal al heel snel aanleiding hebben gegeven tot het afpalen van gronden... Het landeigendom was geboren, en meteen ook de economie.

In het begin zal dat vooral een soort ruilhandel zijn geweest. De jager ruilde vlees voor graan. De prijs zal echter wel steeds bepaald zijn door "eten"... Hoelang zou je moeten kunnen eten voor de huid van een schaap? En toen men kon weven: voor een lap wollen stof ?

Daarom is de boer, de visser en de jager de primaire factor in de economie. daar draait immers alles rond: een mens moet eten hebben om te overleven.
Het begrip jager zal kleiner worden, naargelang meer gronden in cultuur werden gebracht, en er minder plaats was voor het dier.

Vele eeuwen lang bleef dit in feite het economische stramien. Er verschoof nu en dan wel iets, er kwamen grote landeigenaren, die volk (slaven, lijfeigenen) in dienst hadden, maar principieel veranderde er weinig.

De eerste grote breuk kwam met het ontstaan van de steden. Er vestigde zich een grote groep mensen in één gemeenschap, die echter geen of amper zelf beschikten over de primaire economie. Kortom, een enorme groep mensen die op een of andere manier toch aan voedsel moesten geraken.  En dan kwam men in feite tot een sterke secundaire economie: de productie van goederen. Het bestond eigenlijk al, maar nu werd het gestructureerd... Men had een Gilde van smeden, een gilde van wevers... Die op hun beurt de prijzen bepaalden, en er voor zorgden dat de kwaliteit gegarandeerd was, en dat er geen overproductie kwam. Dat was nodig om de prijzen te handhaven en op die manier eigenlijk weer aan de primaire economische goederen te geraken.

Ook dat systeem liep eeuwen lang.
Er kwamen wel langzame verschuivingen, waardoor bijvoorbeeld zowat alle wevers weefden voor een of enkele kooplui, die dan instonden voor de verhandeling. Kortom het was geen ruilhandel meer, er kwamen tussenpersonen aan te pas, die handel dreven. Er kwam geld die het idee van goederen in zich droeg, maar het niet echt was.  Ik stel het hier heel simpel voor, want geld bestond al heel lang, maar de gilde van de kooplui, van de diensten, die kwamen er pas na een tijd door als gevestigde structuren. Voorheen was het eerder in de zin van een soort ruilhandel. Een munt had de waarde van een schaap, een schaap dat was een jaar melk of een paar schoenen...  De weversgilde stelde een of enkele mensen aan om het weefsel van hier naar daar te brengen en het daar te verkopen voor X waarde. In het begin betaalde de weversgilde de man die instond voor de verhandeling, later kwam het zo ver dat dit een handelaar werd, en die kocht het weefsel bij de wever, en verkocht het aan anderen.
De tertiaire sector was geboren.
Er kwamen mensen die hun brood verdienden met scheren en haar kappen, iets wat vroeger zelf gedaan werd, elk naar eigen kunnen. Toen kwam er dus een haarstijl.

En de kapper kreeg daarvoor geld, en verwierf een positie met zoiets triviaals als haarknippen...

Diensten...

De grote breuk kwam er echter met de industriële revolutie.
Dan kwamen er fabrieken, waar één baas honderden mensen tewerkstelde, hen betaalde en door de kostprijs van het product alle handenarbeid onmogelijk maakte.

Je moest wel in de fabriek gaan werken, anders had je gewoon geen inkomen. Geen inkomen was geen eten.

Laat ons nu eventjes teruggaan in de tijd...
Er was het dorp... en de dorpsgemeenschap. In het dorp had je een smid, een meubelmaker, een pottenbakker, een groep boeren, en grotere groep arbeiders die meestal tewerkgesteld waren bij de boeren, bij de brouwer en da andere "stielmannen". Het was een economische entiteit. Ze hadden omzeggens geen anderen nodig, ze bedruipten zichzelf.

Er was in die tijd geen sprake van overbevolking. Je kon een dorp bekijken, en doorheen de eeuwen heen bleef het inwonersgetal eigenlijk grosso modo gelijk. Er was geen pil, maar toch werd er aan een soort kinderbeperking gedaan. Vrouwen die de borst gaven raakten minder snel opnieuw zwanger, dus werd de borstvoeding behoorlijk lang doorgetrokken. De geneeskunde stond veel minder ver, hygiëne was er ook niet of heel summier, dus was het aantal kindersterften behoorlijk hoog, en ook bij de volwassenen was de gemiddelde leeftijd een stuk lager.

Het systeem bedroop zichzelf, was stabiel en eeuwen lang bleef alles zoals het altijd was geweest.
Nee, ik spreek niet over ons eigen platteland... Ik spreek over de dorpjes in Zwart Afrika, en in al die andere landen, waar wij de blanken zo nodig onze beschaving moesten gaan brengen...
We brachten helemaal geen beschaving ! Alles wat we deden, was onze economie opdringen. We hadden werklui nodig en we hadden afzetmarkten nodig.
Heel het bestaande systeem daar vernietigden we, net zoals de industriële revolutie ook hier eertijds de maatschappij had vernietigd. Hier kwam geleidelijk een nieuw evenwicht, maar grotendeels gebaseerd op de onderdrukking van de rest van de wereld.

Dat die landen zich na een tijdje ontworstelden aan de bezetting, veranderde eigenlijk niets meer aan het systeem. Ze bleven net zo goed gegijzelden van onze economie.

Die landen zijn geen hongerlanden ! Wij, onze economie, maakt er hongerlanden van !

En toch zijn er stilaan ook daar landen die zich ontworstelen aan de opgelegde armoede en honger. Daar groeit nu een nieuwe economie... Nieuw ? Nee niet echt, in feite gewoon een verschuiving van de stukken op het economische schaakbord. De grote manitoe's verzetten hun stukken, en kijk, de eerste tekenen zijn zichtbaar dat stilaan wij naar de situatie aan het glijden zijn van wat wij nu de derde wereld noemen.

De enige redding is dat wij een nieuwe economie maken, een economie voor de mens, voor alle mensen, en niet meer een economie voor enkelen, voor de grote machthebbers.
En kijk, er is hoop... We zien hier en daar stilaan weer systemen ontstaan die eigenlijk veel meer op het idee ruilen gebaseerd zijn dan op geld, geld die steeds fictiever wordt, steeds meer en meer de waarde heeft die de machthebbers er aan geven.
Je werkt met geld die er op dat moment niet is, via girale betalingen maar ook telkens je betaalt met de kaart, je betaald met iets wat er dan niet is, wat er wellicht nooit in werkelijkheid zal zijn, omdat met dat fictieve geld weer echte goederen worden gekocht en verhandeld.
Het gaat steeds verder, de bitcoin, een volkomen fictieve muntwaarde, waar geen enkele echte dekking voor bestaat, krijgt steeds meer en meer echte waarde toebedeeld. Je kunt nu al naar de casino gaan met je bitcoin, munten die alleen bestaan bij gratie van het internet...

Luc, als ik je haakjes aan je onderlijntjes zet, dan haal jij voor mij de maden in de winkel... Ruilhandel.
Echte waarden.
Echte economie op mensenmaat.

tot de volgende ?

De bekentenis

Hijgend keek hij mij aan, met brandende ogen. Zijn gelaatskleur was grauwgeel, zijn lippen leken al bijna bloedeloos.
"Ik moet het iemand vertellen..." Hij hijgde en hoestte verscheurend. "Ik moet het iemand vertellen voor ik de pijp uit ga..."
Weer verscheurde de rauwe hoest zijn lichaam, uit zijn mondhoek liep een dun straaltje helderrood bloed. Hij snakte wanhopig naar lucht.

Hij keek me aan, en greep, verrassend stevig, mijn hand vast. "Blijf nog even, ik moet het vertellen !"
Ik kende de man niet eens. Ik was op bezoek gekomen naar de man in het bed ernaast, maar die was niet in de kamer. De man had me gezegd dat hij weg was voor onderzoeken.

" Ik heb mijn wijf vermoord !" Hij wist iets schreeuwends in die fluisterstem te leggen.
"Ik hield van haar, meer dan ik ooit kan zeggen, ze was mijn leven, mijn alles..." Weer die hoest, hij snakte weer enkele keren wanhopig naar lucht...
"We waren pas twee jaar getrouwd, toen iemand me vertelde dat ze te doen had met de beenhouwer. Ik geloofde het niet, dat kon niet, ik hield van haar en zij hield van mij... (hoest)... Maar toch gaat zoiets aan je knagen, en op een middag vroeg ik mijn baas om naar huis te gaan, ik voelde me ziek. Dat was niet waar, maar ik wilde het weten !" Hij zweeg even, hoestte weer, en toen hij weer adem had, vervolgde hij: "Het was maandag, de sluitingsdag van die beenhouwer... ik dacht dat dit misschien de meeste kans bood om zekerheid te verkrijgen." Hij zweeg een hele tijd, moeizaam ademhalend...
"Ik ben niet eens naar binnen moeten gaan ! Zijn auto stond voor de deru, en ik hoorde hen bezig tot op de straat..."
Even zonk hij weg in herinneringen. Hij schudde het hoofd. Hoestte.
Van die dag af groeide mijn wrok, mijn haat ! Je kunt je niet inbeelden wat het is, als de persoon waarvan je meer houd dan van jezelf, je verraad. Met een ander het bed in duikelt.!"
Hij hoestte verscheurend, en de tranen lekten langs zijn kaken. Van het hoesten?

"Ik heb nadien een paar keer gecontroleerd, en telkens weer zag ik zijn auto, en een paar keer hoorde ik hen weer. Ik ben één keer binnen gegaan terwijl hij daar was, maar ik had niet de moed om naar boven te gaan en hen te betrappen. De confrontatie schrikte mij meer af dan mijn kwaadheid, ik zou het niet aankunnen haar in zijn armen te zien!"
"Die dag ben ik voor het eerst op het idee gekomen om haar te vermoorden. Ik kon het niet meer verdragen, ik kon haar niet meer zien..."
Hij hoestte en zweeg even, naar adem snakkend...
" Weet je, het is makkelijk iemand te vermoorden, maar het is niet makkelijk dat te doen zonder dat het uitkomt. " Zijn ogen lichtten even op "Ik heb de perfecte misdaad gepleegd !"

"Ze had de gekke gewoonte om in het bad liggend, te luisteren naar de radio. In het vensterraampje stond een kleine radio, geen portatiefje, een echte radio, en ze luisterde steeds naar klassieke muziek terwijl ze languit in het bad lag." (Hoest)
"Weet je, vandaag zou ik die moord niet meer kunnen uitvoeren. Er zitten nu van die plastieken ramen in mijn huis, met dubbel glas...(hoest) Maar vroeger waren het houten ramen, en misschien herinner je je dat niet meer, maar toen was er aan de binnenkant van het raam een gootje, om het condenswater in op te vangen. In dat gootje was een gaatje, waardoor het water naar buiten kon lopen..."
Hij hoestte weer verschrikkelijk en duwde op zijn borst op de pijnpomp...
" Het was eigenlijk best simpel... Ik ben visser, en ik nam een kopspeld, maakte daar een nylondraad aan vast, op de manier zoals je ook een haakje aan de lijn knoopt. Je draad en naald blijven dan in elkaars verlengde... " Ik knikte, "Ik stak de speld vast in de rug van het radiootje, ging met de draad over het toestel en dan er onder door, en duwde voorzichtig de quasi onzichtbare draad door het gaatje in het raamkozijn..."
"Buiten maakte ik de draad vast in de klimop op de muur." Hij grijnsde voorwaar. "Je kon de draad niet zien ! En toen ze weer in bad lag, te luisteren naar de muziek, heb ik gewoon de draad ingehaald.. de radio gleed van de vensterbank, recht het bad in, de naald gleed makkelijk uit de rug van de radio, en door de manier waarop ik hem had vastgemaakt, kon ik hem zonder moeite door het gaatje heen naar buiten trekken"...

"Ik heb geweend, want, verdomme, ik hield zo verschrikkelijk veel van haar..."

... Hij zweeg een hele tijd, mijn hand vasthoudend... Amper ademhalend.
"Ik heb geen spijt, ik heb alleen verdriet dat ik haar kwijt was, ik hied zo van haar. Maar ik laat me niet bedriegen ! Van niemand niet! " De laatste woorden schreeuwde hij bijna, en meteen snakte hij naar adem, zijn beide handen klauwden naar zijn borst. Hij leek te gaan hoesten, en toen zakte hij ineen...

dood

Ik duwde op de alarmknop. De verpleegster kwam kijken. "Is het gedaan?" Ze vroeg het met een zakelijke stem, vertrouwd met de dood was het voor haar niet meer schokkend. "Het is best, hij leed verschrikkelijk ! Hij zat vol kanker..." Ze schudde het hoofd en zei dat ze de dokter en een paar collega's ging halen, om het nodige te doen. "Bent u familie ?" "Ik schudde het hoofd, "ik kwam voor Lowie " zei ik, en wees op het andere bed...

Ik ben maar weggegaan...
Ik had een moordenaar ontmoet.
de perfecte moordenaar.

Hoeveel mensen zouden er vermoord worden zonder dat het ooit uitkomt ?
djudedju

tot de volgende ?
(de foto? Van een echte moordenaar ! Goering...)

De Hof van Eden

Morgen, als het niet regent, komen ze mijn tuin opknappen. Dat is hoognodig, want mijn wilde tuin is plots aan het woekeren geslagen, en veranderd in een soortement van oerwoud. Natuurlijk is dit leuk voor de vogeltjes, en wellicht ga ik ze nu, met die opkuis, van enkele schuilplaatsen verlossen, maar daar is niets aan te doen... Het is de bedoeling dat we van de tuin kunnen genieten, en dat kan momenteel niet meer, er zijn stukken bij waar ik haast niet meer doorheen raak.
Wonderlijk, want de tuin is jaren mooi en wild gebleven. Wat de oorzaak is van de plotse woekering van voornamelijk alle klimplanten, is mij een raadsel, maar het is wel een feit.

Dus moeten al die klimplanten er uit.

Ze hebben bewezen dat ze niet horen in die kleine tuin van mij. Dus moeten ze gaan.
Voor de rest mag de tuin rustig "wild" blijven... Ik ben niet van plan over te gaan tot nette boorden met bloemen netjes op een rij... Nee, en er mogen rustig zelfs wat wilde planten tussen zitten, als ze mooi zijn van blad of van bloem, dan horen ze er bij... zolang ze niet woekeren.

In zo'n tuin leeft van alles... Ik zie veel vlinders, kevertjes, soorten bijen en soorten hommels, en nu en dan vind ik dat een nest van de aardhommel of een van zijn neefjes... Als je heel stil zit zie je zelfs wel eens een woelmuisje of zo die rustig op iets zit te knagen.

Het is dus geen steriele tuin. En toch staan er heel wat bloemen in, die je ook in "gewone" "beschaafde" tuinen ziet. Ik denk dat ik, op mijn manier en in een kleine tuin, een beetje de Engelse tuin terug heb uitgevonden.

Dat wil ik niet verloren laten gaan. Ik moet nu en dan wel eens een of andere soort in toom houden, of een andere soort wat ondersteuning geven, en de planten die hem dreigen te verdringen wat kort houden, maar eens ze hun plaats veroverd hebben, gaat het wel zonder dat je er veel omkijken naar hebt. En het leeft !

Dat ik mijn klimplanten moet wegdoen, doet me wel wat pijn... Er zijn er bij die heerlijk bloeiden en geurden... Maar zoals gezegd... plots zijn ze als gek gaan woekeren...

Het zijn niet de eerste planten die we moeten verwijderen, maar door mijn ziekte en ons stilaan oud worden, moet ik nu voor het eerst de tuin in handen geven van anderen...

Als het morgen niet regent, zullen ze hier met man en macht de opkuis doen...

Ik moet er bij zijn, om toe te zien en te kijken dat ze niet aan planten gaan zitten die wel moeten blijven... Want tuinmannen zijn niet zoals ik van mening dat een tuin wild mag zijn... Die mensen zijn opgeleid om een tuin te bouwen, niet te laten groeien en zichzelf te ontwikkelen. Wellicht hebben zij nooit het probleem van plots woekerende planten, maar ja, had ik dat niet gehad, dan hadden zij nu geen werk...

Als ze het goed doen, naar ons gedacht, dan gaan we hen vragen om twee in het jaar langs te komen, om de tuin te doen... Zodat wij alleen nog maar moeten genieten.
Zonder besognes.

Weet je, soms is het pensioen niet alleen oud worden, soms is het ook heerlijk.

Morgen is er dus wellicht geen blog... wegens een inval van tuinmannen...

tot de volgende ?

Delete

Ik ben eindelijk ook toegetreden tot de gilde van de smartphone-bezitters... Mijn oude gsm had zijn beste tijd gehad, en ik moest hem of heel de tijd afzetten om de batterijen te sparen, of voortdurend zitten opladen...
De telefoon ging nog perfect, maar de batterij was dus "op".

En smartphones kun je ook al kopen in goedkope versies, dus kon ik net zo goed een smartphone kiezen in plaats van een gewone gsm.

En dus zit ik nu al een week regelmatig te zoeken hoe ik dit of dat kan doen, hoe ik zus en zo kan uitschakelen, en vooral hoe kan ik een sms-je deleten.
Gisteren was Bart er... Die heeft een smartphone (zijn zoveelste in de rij), en hij wist me te tonen hoe ik aan "wissen" kan toekomen, want gek genoeg, een smartphone is veel Vlaamser dan mijn computer.

Ach, het zal nog wel een tijdje duren voor ik alle toeters en bellen zal kennen (en bijna zeker zal ik nooit alle mogelijkheden kennen, gewoon omdat ik er geen behoefte aan heb ! Ik kan me niet voorstellen dat ik er ooit zal zitten spelletjes op spelen... In ieder geval is Bart er in geslaagd om het vervelende fluittoontje uit te schakelen, telkens er een e-mailtje arriveerde... Want Internet zit dus heel prominent aanwezig op mijn telefoon.

Ik had al een paar uurtjes zoek gemaakt met het kijken hoe ik daar mijn "telefoonboek" in kon krijgen... Je weet wel, naam en telefoonnummer...  Ik vond het dus niet, tot ik plots het licht zag ! Gans mijn adressenbestand van mijn e-mail stond in dat telefoontje !!! Dus heb ik mijn computer opgestart, en naast alle namen op mijn adressenbestand van mijn mail-adres, nu ook het telefoonnummer gezet, en ik heb er namen bijgevoegd, zonder mailadres, met alleen een telefoonnummer... en ja hoor ! Alles is nu perfect.

En dan zit ik zo te denken...
(Dat is een teken van oud-worden)
Mijn eerste computer was een serieuze kast, en daar kon ik minder mee doen, dan met dit piepkleine telefoontje... Er zit meer geheugen in dat ding dan in die computer van toen. Ik ga zo maar op Internet, iets wat ik niet deed vroeger, want dat was toen nog heel duur en heel traag.

Maar nu snap ik ietsje van de jeugd, die heel de dag met dat ding in de hand zit, en van de wereld niet meer weet! Er zit een hele wereld op dat ding !

En stel je voor dat je als puber kunt uitwijken naar een wereld zonder ambetante ouders, die je heel de tijd commanderen dat je dit moet doen en dat net niet moogt... Nee, ze vluchten naar hun eigen wereldje, en vechten hele virtuele oorlogen uit met hun vrienden. Nu ja, vrienden, het is een beetje als met facebook... Ik heb daar ook een heel pak vrienden staan, die ik van haar noch pluimen ken ! Ze doen wel aan keramiek, en zetten regelmatig hun werken op facebook, wat voor mij dan weer een bron van inspiratie is... Er zijn er heel wat bij, waarvan ik letterlijk geen letter kan lezen, want ze schrijven in een alfabet dat ik niet ken, er zijn er bij waar ik geen woord van snap, want ik weet niet eens welke taal dat dan weer is... Maar dat kan me niet echt schelen, ik zie hun werken, ik krijg inspiratie. En heel beleefd stuur ik hen ieder jaar een korte wens bij hun verjaardag... (Gek, nu denk ik er aan, het kan best zijn dat er bij zitten die niet elk jaar op dezelfde dag verjaren, omdat ze werken met een ander kalender ! Bizar hé ?)

En wat het belangrijkste is: ik heb het vast voornemen gemaakt om die smartphone nu ook echt te gaan gebruiken... Dat wil dus zeggen dat ik, net als de meeste van mijn medemensen bijna altijd en bijna overal zal bereikbaar zijn... Nee, niet in de auto, want ik bel niet al rijden, en koop geen zo'n ding om in de wagen te zetten, maar voor de rest wellicht meestal... (In de academie zal dat ding wellicht in mijn jas blijven zitten, en de kans is groot dat ik het dan niet hoor...)

Kortom, ik doe een poging om eindelijk weer eens wat meer "in" te zijn, in deze wereld.
Al geloof ik niet echt dat dit zo'n grote verbetering is.

Maar als het me verveelt, nu weet ik tenminste al hoe ik dat kan "wissen", je weet wel: Delete...

tot de volgende ?