De bekentenis

Hijgend keek hij mij aan, met brandende ogen. Zijn gelaatskleur was grauwgeel, zijn lippen leken al bijna bloedeloos.
"Ik moet het iemand vertellen..." Hij hijgde en hoestte verscheurend. "Ik moet het iemand vertellen voor ik de pijp uit ga..."
Weer verscheurde de rauwe hoest zijn lichaam, uit zijn mondhoek liep een dun straaltje helderrood bloed. Hij snakte wanhopig naar lucht.

Hij keek me aan, en greep, verrassend stevig, mijn hand vast. "Blijf nog even, ik moet het vertellen !"
Ik kende de man niet eens. Ik was op bezoek gekomen naar de man in het bed ernaast, maar die was niet in de kamer. De man had me gezegd dat hij weg was voor onderzoeken.

" Ik heb mijn wijf vermoord !" Hij wist iets schreeuwends in die fluisterstem te leggen.
"Ik hield van haar, meer dan ik ooit kan zeggen, ze was mijn leven, mijn alles..." Weer die hoest, hij snakte weer enkele keren wanhopig naar lucht...
"We waren pas twee jaar getrouwd, toen iemand me vertelde dat ze te doen had met de beenhouwer. Ik geloofde het niet, dat kon niet, ik hield van haar en zij hield van mij... (hoest)... Maar toch gaat zoiets aan je knagen, en op een middag vroeg ik mijn baas om naar huis te gaan, ik voelde me ziek. Dat was niet waar, maar ik wilde het weten !" Hij zweeg even, hoestte weer, en toen hij weer adem had, vervolgde hij: "Het was maandag, de sluitingsdag van die beenhouwer... ik dacht dat dit misschien de meeste kans bood om zekerheid te verkrijgen." Hij zweeg een hele tijd, moeizaam ademhalend...
"Ik ben niet eens naar binnen moeten gaan ! Zijn auto stond voor de deru, en ik hoorde hen bezig tot op de straat..."
Even zonk hij weg in herinneringen. Hij schudde het hoofd. Hoestte.
Van die dag af groeide mijn wrok, mijn haat ! Je kunt je niet inbeelden wat het is, als de persoon waarvan je meer houd dan van jezelf, je verraad. Met een ander het bed in duikelt.!"
Hij hoestte verscheurend, en de tranen lekten langs zijn kaken. Van het hoesten?

"Ik heb nadien een paar keer gecontroleerd, en telkens weer zag ik zijn auto, en een paar keer hoorde ik hen weer. Ik ben één keer binnen gegaan terwijl hij daar was, maar ik had niet de moed om naar boven te gaan en hen te betrappen. De confrontatie schrikte mij meer af dan mijn kwaadheid, ik zou het niet aankunnen haar in zijn armen te zien!"
"Die dag ben ik voor het eerst op het idee gekomen om haar te vermoorden. Ik kon het niet meer verdragen, ik kon haar niet meer zien..."
Hij hoestte en zweeg even, naar adem snakkend...
" Weet je, het is makkelijk iemand te vermoorden, maar het is niet makkelijk dat te doen zonder dat het uitkomt. " Zijn ogen lichtten even op "Ik heb de perfecte misdaad gepleegd !"

"Ze had de gekke gewoonte om in het bad liggend, te luisteren naar de radio. In het vensterraampje stond een kleine radio, geen portatiefje, een echte radio, en ze luisterde steeds naar klassieke muziek terwijl ze languit in het bad lag." (Hoest)
"Weet je, vandaag zou ik die moord niet meer kunnen uitvoeren. Er zitten nu van die plastieken ramen in mijn huis, met dubbel glas...(hoest) Maar vroeger waren het houten ramen, en misschien herinner je je dat niet meer, maar toen was er aan de binnenkant van het raam een gootje, om het condenswater in op te vangen. In dat gootje was een gaatje, waardoor het water naar buiten kon lopen..."
Hij hoestte weer verschrikkelijk en duwde op zijn borst op de pijnpomp...
" Het was eigenlijk best simpel... Ik ben visser, en ik nam een kopspeld, maakte daar een nylondraad aan vast, op de manier zoals je ook een haakje aan de lijn knoopt. Je draad en naald blijven dan in elkaars verlengde... " Ik knikte, "Ik stak de speld vast in de rug van het radiootje, ging met de draad over het toestel en dan er onder door, en duwde voorzichtig de quasi onzichtbare draad door het gaatje in het raamkozijn..."
"Buiten maakte ik de draad vast in de klimop op de muur." Hij grijnsde voorwaar. "Je kon de draad niet zien ! En toen ze weer in bad lag, te luisteren naar de muziek, heb ik gewoon de draad ingehaald.. de radio gleed van de vensterbank, recht het bad in, de naald gleed makkelijk uit de rug van de radio, en door de manier waarop ik hem had vastgemaakt, kon ik hem zonder moeite door het gaatje heen naar buiten trekken"...

"Ik heb geweend, want, verdomme, ik hield zo verschrikkelijk veel van haar..."

... Hij zweeg een hele tijd, mijn hand vasthoudend... Amper ademhalend.
"Ik heb geen spijt, ik heb alleen verdriet dat ik haar kwijt was, ik hied zo van haar. Maar ik laat me niet bedriegen ! Van niemand niet! " De laatste woorden schreeuwde hij bijna, en meteen snakte hij naar adem, zijn beide handen klauwden naar zijn borst. Hij leek te gaan hoesten, en toen zakte hij ineen...

dood

Ik duwde op de alarmknop. De verpleegster kwam kijken. "Is het gedaan?" Ze vroeg het met een zakelijke stem, vertrouwd met de dood was het voor haar niet meer schokkend. "Het is best, hij leed verschrikkelijk ! Hij zat vol kanker..." Ze schudde het hoofd en zei dat ze de dokter en een paar collega's ging halen, om het nodige te doen. "Bent u familie ?" "Ik schudde het hoofd, "ik kwam voor Lowie " zei ik, en wees op het andere bed...

Ik ben maar weggegaan...
Ik had een moordenaar ontmoet.
de perfecte moordenaar.

Hoeveel mensen zouden er vermoord worden zonder dat het ooit uitkomt ?
djudedju

tot de volgende ?
(de foto? Van een echte moordenaar ! Goering...)

De Hof van Eden

Morgen, als het niet regent, komen ze mijn tuin opknappen. Dat is hoognodig, want mijn wilde tuin is plots aan het woekeren geslagen, en veranderd in een soortement van oerwoud. Natuurlijk is dit leuk voor de vogeltjes, en wellicht ga ik ze nu, met die opkuis, van enkele schuilplaatsen verlossen, maar daar is niets aan te doen... Het is de bedoeling dat we van de tuin kunnen genieten, en dat kan momenteel niet meer, er zijn stukken bij waar ik haast niet meer doorheen raak.
Wonderlijk, want de tuin is jaren mooi en wild gebleven. Wat de oorzaak is van de plotse woekering van voornamelijk alle klimplanten, is mij een raadsel, maar het is wel een feit.

Dus moeten al die klimplanten er uit.

Ze hebben bewezen dat ze niet horen in die kleine tuin van mij. Dus moeten ze gaan.
Voor de rest mag de tuin rustig "wild" blijven... Ik ben niet van plan over te gaan tot nette boorden met bloemen netjes op een rij... Nee, en er mogen rustig zelfs wat wilde planten tussen zitten, als ze mooi zijn van blad of van bloem, dan horen ze er bij... zolang ze niet woekeren.

In zo'n tuin leeft van alles... Ik zie veel vlinders, kevertjes, soorten bijen en soorten hommels, en nu en dan vind ik dat een nest van de aardhommel of een van zijn neefjes... Als je heel stil zit zie je zelfs wel eens een woelmuisje of zo die rustig op iets zit te knagen.

Het is dus geen steriele tuin. En toch staan er heel wat bloemen in, die je ook in "gewone" "beschaafde" tuinen ziet. Ik denk dat ik, op mijn manier en in een kleine tuin, een beetje de Engelse tuin terug heb uitgevonden.

Dat wil ik niet verloren laten gaan. Ik moet nu en dan wel eens een of andere soort in toom houden, of een andere soort wat ondersteuning geven, en de planten die hem dreigen te verdringen wat kort houden, maar eens ze hun plaats veroverd hebben, gaat het wel zonder dat je er veel omkijken naar hebt. En het leeft !

Dat ik mijn klimplanten moet wegdoen, doet me wel wat pijn... Er zijn er bij die heerlijk bloeiden en geurden... Maar zoals gezegd... plots zijn ze als gek gaan woekeren...

Het zijn niet de eerste planten die we moeten verwijderen, maar door mijn ziekte en ons stilaan oud worden, moet ik nu voor het eerst de tuin in handen geven van anderen...

Als het morgen niet regent, zullen ze hier met man en macht de opkuis doen...

Ik moet er bij zijn, om toe te zien en te kijken dat ze niet aan planten gaan zitten die wel moeten blijven... Want tuinmannen zijn niet zoals ik van mening dat een tuin wild mag zijn... Die mensen zijn opgeleid om een tuin te bouwen, niet te laten groeien en zichzelf te ontwikkelen. Wellicht hebben zij nooit het probleem van plots woekerende planten, maar ja, had ik dat niet gehad, dan hadden zij nu geen werk...

Als ze het goed doen, naar ons gedacht, dan gaan we hen vragen om twee in het jaar langs te komen, om de tuin te doen... Zodat wij alleen nog maar moeten genieten.
Zonder besognes.

Weet je, soms is het pensioen niet alleen oud worden, soms is het ook heerlijk.

Morgen is er dus wellicht geen blog... wegens een inval van tuinmannen...

tot de volgende ?

Delete

Ik ben eindelijk ook toegetreden tot de gilde van de smartphone-bezitters... Mijn oude gsm had zijn beste tijd gehad, en ik moest hem of heel de tijd afzetten om de batterijen te sparen, of voortdurend zitten opladen...
De telefoon ging nog perfect, maar de batterij was dus "op".

En smartphones kun je ook al kopen in goedkope versies, dus kon ik net zo goed een smartphone kiezen in plaats van een gewone gsm.

En dus zit ik nu al een week regelmatig te zoeken hoe ik dit of dat kan doen, hoe ik zus en zo kan uitschakelen, en vooral hoe kan ik een sms-je deleten.
Gisteren was Bart er... Die heeft een smartphone (zijn zoveelste in de rij), en hij wist me te tonen hoe ik aan "wissen" kan toekomen, want gek genoeg, een smartphone is veel Vlaamser dan mijn computer.

Ach, het zal nog wel een tijdje duren voor ik alle toeters en bellen zal kennen (en bijna zeker zal ik nooit alle mogelijkheden kennen, gewoon omdat ik er geen behoefte aan heb ! Ik kan me niet voorstellen dat ik er ooit zal zitten spelletjes op spelen... In ieder geval is Bart er in geslaagd om het vervelende fluittoontje uit te schakelen, telkens er een e-mailtje arriveerde... Want Internet zit dus heel prominent aanwezig op mijn telefoon.

Ik had al een paar uurtjes zoek gemaakt met het kijken hoe ik daar mijn "telefoonboek" in kon krijgen... Je weet wel, naam en telefoonnummer...  Ik vond het dus niet, tot ik plots het licht zag ! Gans mijn adressenbestand van mijn e-mail stond in dat telefoontje !!! Dus heb ik mijn computer opgestart, en naast alle namen op mijn adressenbestand van mijn mail-adres, nu ook het telefoonnummer gezet, en ik heb er namen bijgevoegd, zonder mailadres, met alleen een telefoonnummer... en ja hoor ! Alles is nu perfect.

En dan zit ik zo te denken...
(Dat is een teken van oud-worden)
Mijn eerste computer was een serieuze kast, en daar kon ik minder mee doen, dan met dit piepkleine telefoontje... Er zit meer geheugen in dat ding dan in die computer van toen. Ik ga zo maar op Internet, iets wat ik niet deed vroeger, want dat was toen nog heel duur en heel traag.

Maar nu snap ik ietsje van de jeugd, die heel de dag met dat ding in de hand zit, en van de wereld niet meer weet! Er zit een hele wereld op dat ding !

En stel je voor dat je als puber kunt uitwijken naar een wereld zonder ambetante ouders, die je heel de tijd commanderen dat je dit moet doen en dat net niet moogt... Nee, ze vluchten naar hun eigen wereldje, en vechten hele virtuele oorlogen uit met hun vrienden. Nu ja, vrienden, het is een beetje als met facebook... Ik heb daar ook een heel pak vrienden staan, die ik van haar noch pluimen ken ! Ze doen wel aan keramiek, en zetten regelmatig hun werken op facebook, wat voor mij dan weer een bron van inspiratie is... Er zijn er heel wat bij, waarvan ik letterlijk geen letter kan lezen, want ze schrijven in een alfabet dat ik niet ken, er zijn er bij waar ik geen woord van snap, want ik weet niet eens welke taal dat dan weer is... Maar dat kan me niet echt schelen, ik zie hun werken, ik krijg inspiratie. En heel beleefd stuur ik hen ieder jaar een korte wens bij hun verjaardag... (Gek, nu denk ik er aan, het kan best zijn dat er bij zitten die niet elk jaar op dezelfde dag verjaren, omdat ze werken met een ander kalender ! Bizar hé ?)

En wat het belangrijkste is: ik heb het vast voornemen gemaakt om die smartphone nu ook echt te gaan gebruiken... Dat wil dus zeggen dat ik, net als de meeste van mijn medemensen bijna altijd en bijna overal zal bereikbaar zijn... Nee, niet in de auto, want ik bel niet al rijden, en koop geen zo'n ding om in de wagen te zetten, maar voor de rest wellicht meestal... (In de academie zal dat ding wellicht in mijn jas blijven zitten, en de kans is groot dat ik het dan niet hoor...)

Kortom, ik doe een poging om eindelijk weer eens wat meer "in" te zijn, in deze wereld.
Al geloof ik niet echt dat dit zo'n grote verbetering is.

Maar als het me verveelt, nu weet ik tenminste al hoe ik dat kan "wissen", je weet wel: Delete...

tot de volgende ?

Roodkapje

Heb je er al eens bij stil gestaan, hoe wreed de meeste van onze sprookjes zijn? Neem nu Roodkapje... Haar ouders zenden haar alleen door het woud, waar wolven zitten, ze moet helemaal alleen naar haar oude grootmoeder, die in een huisje woont waar niet eens een deftig slot op de deur zit. Haar grootmoeder en zijzelf worden opgevreten door de wolf. De jager dood de wolf en snijdt hem helemaal open in woest bloedbad... Leuk sprookje, echt iets voor kindertjes...

Maar zijn wij het niet die verkeerd zijn? Waren sprookjes echt wel bedoeld als lieve verhaaltjes? Of waren het veeleer levenslessen die je niet vroeg genoeg kon aanleren?

Ik denk het laatste... Natuurlijk zijn de beschrijvingen van de misdaden niet helemaal meer zoals wij ze zien, maar het geheel is nog steeds actueel...Alleen...
Wij weten al heel lang dat die histories geen happy ending hebben in onze wereld...

Roodkapje nu, zou een meisje zijn, die met een tas vol boodschappen naar haar zieke grootmoeder moet, ze kreeg de sleutel mee van het huis van oma, en ze moet langs die en die straat gaan, want daar is het druk, en in de massa ben je altijd veiliger dan op eenzame wegen.
Roodkapje zou geen kind zijn, als ze niet van de gelegenheid profiteerde om toch maar eens langs dat kleine straatje te gaan, want daar is zo'n leuk winkeltje, waar ze van die leuke kleren verkopen, met heerlijke kleuren, zoals ze dragen in verre landen... Ze staat wel een kwartier te turen naar al dat moois, en plots spreekt haar een man aan: "Mooi hé ?" Ze knikt een beetje schrikachtig, maar de man praat door alsof hij dat niet zag "Dat zijn kleren uit Afghanistan, en dat daar, die komen uit Nepal - Zie je die leuke mutsen ? En daar, dat is Indisch, dat is van echte zijde geweven !"
Onwillekeurig luistert ze, en stelt zelfs enige vragen aan de man die zoveel van die mooie dingen lijkt te weten... En van het een komt het ander...
Roodkapje wandelt samen met de man de weg naar het huis van Grootmoeder. "Hé, moet jij ook die richting uit ? Ik ook !" " Waar moet je precies naartoe ?" Naar mijn zieke grootmoeder, in de XXXstraat" " Hé, daar moet ik ook langs !"
Ze lopen babbelend de hele weg tot aan het huis van grootmoeder, en het lijkt helemaal niet verdacht als hij wel eens kennis wil maken met die zieke grootmoeder...

We lazen het in de krant: Ouder vrouw en haar kleinkind vermoord teruggevonden in de woning. De dader had eerst het meisje ook nog maar eens verkracht, en had alles wat maar enigszins waarde had mee genomen...

Het gerecht vond wel sporen, maar het duurde nog een hele lange tijd voor de dader gesnapt werd, en dat was nog te danken aan het feit dat ze hem betrapten bij een andere misdaad...

Dan komt het gerecht... De rechtvaardigheid.
Waar de bandiet, en moordenaar en verkrachter veroordeeld wordt tot 20 jaar... (Hij had zo'n slechte jeugd gekend...)
Na 15 jaar loopt hij weer rond in de straten.

De ouders van Roodkapje kregen levenslang. Levenslang verdriet.
Levenslang wrok tegen de maatschappij die hen levenslang geeft, en de dader 15 jaar...

Sprookjes lopen vandaag niet goed af.
Sprookjes van nu zijn bitter.
Misschien zelfs nog wreder dan de levenslessen van vroeger...En ondertussen loopt een nieuw Roodkapje ergens langs de straten, en er loopt ook wel weer een dader rond...

En nu zeggen de ouders " Loop maar langs de stille straten, want waar er veel volk is, is er meer kans op bomaanslagen...
Maar ja, juist in die drukke straten zijn de mooie winkels, is er zoveel te zien...

maar dat is weer een ander sprookje..
djudedju

tot de volgende ?

Roodvlees

Ik heb vandaag weer iets bijgeleerd... Er is weer eens heisa over onze voeding, en nu staat het roodvlees volop in het vizier...
Tot mijn verbazing gaat het hem helemaal niet over vlees dat er rood uit ziet, dat je niet volledig uitgebakken verorbert, nee, het gaat eigenlijk over alles wat vlees is, met uitzondering van kip (Maar dat eet je beter niet te veel in verband met andere zaken)...
Als je meer dan 500 gr roodvlees (daar zit dus ook salami en hesp en hoofdvlees en paté en consorten bij !) eet, dan verhoogt de kans op kanker aan de dikke darm...

Als ik alles laat staan wat ze mij afraden, om de meest diverse redenen, dan ga ik ongetwijfeld binnen de kortste keren dood, bij gebrek aan voeding.

Maar dat wil niet zeggen dat ze geen punt hebben ! Wij eten inderdaad veel te veel vlees. Als ik denk aan de tijd dat ik als kind thuis aan tafel zat, dan waren de porties véél kleiner, en wij hadden echt geen honger, en waren heel tevreden en behoorlijk gezond. Zelfs heel zware ziektes spartelden wij door, met veel minder straffe medicamenten en veel minder van al die soorten eten die ons nu ter beschikking staan.

Misschien moeten we weer leren eten zoals toen... Of toch een heel stuk in die richting gaan. Er hoeft echt niet op elke boterham een snede (of enkele van die ragfijne sneetjes) te liggen... En lekker brood zonder iets bij, blijft lekker brood.

Toch ben ik ook ergens gevoelig aan al die mededelingen die we krijgen van uit de wetenschap en zelfs de semi-wetenschap... Ik eet iedere dag een koffielepel goji bessen  en ik neem iedere dag wat lijnzaadolie en iedere morgen slik ik wat van die Zweedse kruiden... Ik ben dus nog straffer dan wijlen ons moeder indertijd met haar Haarlemmer Olie...
Maar baat het niet, dan schaadt het niet... en ik voel me er goed bij.
Sommige van die alternatieve dingen hebben hun degelijkheid in deze familie al bewezen ! Anny moest na een behandeling met acupunctuur niet geopereerd worden aan een tenniselleboog, en ik heb eindelijk geen nood meer aan al die soorten neusdruppels en neusverstuivers om adem te hebben, dank zij dagelijks één keer neusspoelingen te doen. (Meer zelfs, toen Anny een verkoudheid had, toen Bart hier over en weer kwam met een valling, toen heb ik niet de minste last gehad... Het lijkt er inderdaad op dat je door die neusspoelingen ook vrij blijft van snotvallingen !)

Dus, ik ben wel niet helemaal een adept van het alternatieve, maar een deel ervan heeft blijkbaar zijn degelijkheid bewezen.

Maar toch heb ik bedenkingen bij al de heisa over onze voeding. Ik maak me véél ongerusterderderder over alle vreemde stoffen die onze voeding insluipen door kunstmest, door besproeiing en dergelijke en ook door de manieren waarop men momenteel dingen bewaart. Ik denk hier bijvoorbeeld aan een doodgewone lekkere appel, die ze nu zo nodig bedekken met een laag was. Welke was ? Wat doet die was met mijn lijf ? Hoe krijg ik dat er af, en kan ik veilig de appel eten met pel en al ?

Hoe weet ik dat mijn stukje vlees hormonen- en antibioticavrij is ?
Hoe weet ik of er geen plastic in de mossels op mijn bord zit? En hoe zit dat met die kwik?
En zo kan ik wel blijven doorgaan...

Maar het blijft een feit: we leven langer, we hebben veel meer variatie in onze voeding, ondanks al die doemberichten...
Ik weet het eventjes niet meer ?
Weet u het nog ?

tot de volgende ?

zoals verwacht,

zit ik nu met veel pijn... Het geven van Crea is soms wel heel zwaar. Bovendien hebben we nog voor de aanvang van Crea broodjes staan smeren en beleggen, om, naar jaarlijkse gewoonte, het jaar in te zetten met een gezellig samen eten.
Vroeger, toen we nog in de kantschool logeerden, hadden we beschikking over enkele kookvuren, maar dat is er nu niet echt meer (nog ééntje is er ter beschikking)... Bovendien was Monique dan nog in blakende vorm, en maakte een heerlijke schotel klaar, zodat die alleen moest worden opgewarmd in de verschillende ovens die we daar hadden. En Yolande en Robert stonden dan aan een paar frituurketels om de kroketten te bakken.
Maar Monique kan dat niet meer aan, en Robert is niet meer in staat nog iets dergelijks te doen...
We zijn dus noodgedwongen, door diverse redenen overgeschakeld van warm eten naar broodjes...

Nu ja, het gaat hem niet in de eerste plaats over wat we eten en drinken, maar over de gezellige sfeer.
En die sfeer was er.

Ik heb dus tekenles gegeven... En na enkele voorbeelden zelf getekend te hebben, zette ik iedereen aan het werk, om nu eens zelf die bloemen die we geleerd hadden, te tekenen. Dat liep nog niet van een leien dakje. Ik had hen geleerd hoe je in een vierkant makkelijk een cirkel kunt tekenen, in een rechthoek makkelijk een ovaal, als je eerst het vierkant en de rechthoek onderverdeeld met diagonalen en middellijnen... Ze tekenden dat allemaal netjes, eerst het vierkant, dan de middellijnen en de diagonalen, daarin de cirkel... en dan tekenden ze een vierkante bloem... Blijkbaar had ik die stap te vlug gemaakt, want bijna allemaal maakten ze dezelfde fout.

Nu ja, alles kwam goed, en na het tekenen hielden we koffiepauze, met lekkere taart van de jarige Benigna. Na de koffie deelde ik penselen uit, en verf, en gaf nog eens les, met zelf een bloem te schilderen. Voor een eerste les hielden we het op het simpele margrietje... witte bloemblaadjes, en met een heel klein tikkeltje blauw de schaduwen leggen... Hen uitgelegd dat ze moesten rekening houden met de lichtval, en dat schaduwen dus logisch moesten vallen.

Opnieuw was het doodstil toen ze allen aan het werk waren. Het vergde heel wat moeite en steeds weer individueel tonen en uitleggen, hoe je héél voorzichtig moest zijn met dat tikkeltje blauw voor de schaduw, zodat het geen blauwe streep wordt, maar een schaduw.

Ik heb er vannacht nog liggen op verder denken... Er zijn er bij die zo traag werken, dat de eerste bloemblaadjes in het wit, al droog zijn, voor ze met het blauw aan het werk komen. Daardoor is het nog veel moeilijker om met blauw echt een schaduw effect te bekomen... Misschien moet ik ze aanraden om blaadje per blaadje af te werken, én wit én schaduw vooraleer naar het volgende blaadje te gaan... Dat zal voor de traagste werkers dan ook nog nat op nat zijn...

Je ziet, het is soms een beetje zoeken hoe je het best technieken aanleert, en aanpast aan de leerlingen. Sommigen lukt het van de eerste keer, bij anderen moet je zoeken naar een werkwijze die zij ook aankunnen.

Rond 16.30' uur stopten we de werkzaamheden, en kuisten de tafels af, om de broodjes op te dienen, voor wie dat wou met een glas wijn (van de jarige Chantal) of iets anders om er bij te drinken.
Het smaakte, en het was gezellig.

Het was al iets na 18 uur voor we weer thuis raakten... Een deel van het gerief hebben we meteen uit de auto gehaald, een deel ligt er nog in. We waren alle twee moe.  Anny heeft geholpen met het bereiden van de broodjes, maakte dan de koffie en de thee klaar, zette de tassen en bordjes bij iedereen, diende op en haalde dan alle vaat weer op, waste alles af. Dan de broodjes opdienen en nadien weer alles netjes maken. Oh ja, we moesten eerst ook nog de tafels en de stoelen zetten, en 's avonds allemaal weer op de geëigende plaats terug zetten...

Vroeger zouden we daar ons handen niet voor hebben omgedraaid, nu zijn we doodmoe en hebben we pijn... djudedju
Oud worden is niets, maar oud zijn !!!

tot de volgende ?

Crea Ziekenzorg

Van Gogh Painting (Photo credits: Giphy)

Deze namiddag beginnen we voor de tweede keer (Na de icoon van Ste Amelberga), weer aan een groot project.
We gaan een stap zetten op het vlak van de volkskunst. Ik schat dat we daar zeker 4 à 5 sessies zullen voor nodig hebben, en vermits we maar één keer per maand bij elkaar komen, spreken we al van een groot stuk van het jaar...

Het is geen makkelijke opdracht. U kent het wel, soms zie je ze nog wel eens in antiekzaken of in musea: van die oude meubeltjes, die geverfd werden, en versierd met geschilderde bloemen. We gaan voor de lessen geen meubels heen en weer sleuren, we werken met een plank van 30 cm op 40 cm.

Maar de bedoeling is dat we wel degelijk de techniek leren.  Dat moet de mensen toelaten om thuis die oude stoel of dat oude kastje zelf eens op te fleuren, en er een mooi ding van te maken.

Vandaag gaan we de plank in het groen verven als basiskleur. Dat is een ven de veel gebruikte basiskleuren, maar je ziet ook werkjes op een blauwe achtergrond, en zelfs op een zwarte !
Iedere basiskleur veroorzaakt zijn eigen voordelen en zijn eigen nadelen. Aan het groen hebben we als nadeel dat we alle groen dat bij de bloemen hoort, veel donkerder moeten maken dan natuurlijk is. Maar de meeste bloemen doen het wel goed op groen.

Nadat we de plank hebben geverfd, gaan we leren tekenen. Daar komt wel een en ander bij kijken. Je moet leren welke bloemen bruikbaar zijn, hoe je ze moet tekenen en schilderen. Ik vermoed dat we daar wel meer dan één lesuur gaan mee bezig zijn ! Dan moet je hen leren hoe ze symmetrisch moeten werken. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet echt. Het makkelijkste is een blad in twee plooien, en op de ene helft tekenen, en dan overbrengen naar de tweede kant. Dat is simpel, maar er zijn heel wat valkuilen. Iets wat heel mooi lijkt als compositie op één helft, dan lelijk, te druk of veel te kaal zijn, of gaten vertonen als je het overbrengt naar een symmetrische figuur.
Bovendien gaan we de bloemen schilderen in een vaas.
Ook die vaas moet logisch zijn, en een mooi model hebben. Je moet het zelf maar eens proberen ! Het klinkt allemaal véél makkelijker dan het in werkelijkheid is.

En dan moet je alles nog leren schilderen. Heel veel schaduw gebruikt men niet (tenzij op de vaas), maar men werkt wel veel met licht (wit), om de bloemblaadjes aan te duiden en de bloemen volume te geven. Bij witte bloemen werken we met blauw.

Voor wie kan schilderen, ervaren is in tekenen, is dat allemaal makkelijk te overwinnen, maar we hebben te doen met mensen die daar nooit echt mee bezig zijn geweest. De meesten hebben wel gevoel voor kleur en voor mooi en voor compositie, maar hebben dat nog nooit gedaan op een plat vlak. Hat wordt voor hen een beetje als bloemschikken, maar dan in één dimensie.

Ik vrees dat ik heel veel zal moeten uitleggen, en heel veel zal moeten voor tonen en her-voor tonen. Misschien vraag je je dan af waarom we beginnen met dergelijke dingen.
Voor mij is dat duidelijk !
Ik wil me niet beperken tot dingen die iedereen kan, ik wil de mensen een beetje omhoog trekken, uit hen halen wat er in zit. Ik wil bekomen dat ze fier zijn op zichzelf en hun kunnen. Ik wil hebben dat ze straks die oude keukenstoel weer eens vast pakken en zich zitten af te vragen of dat eigenlijk geen mooie stoel zou zijn als ze deze eens zouden versieren...En dat ze dan ook daadwerkelijk aan de slag gaan !

Ik wil niet zo maar een hobby-clubje zijn, ik wil hen iets meegeven waarmee ze zelf kunnen bezig zijn, thuis, waarmee ze zelf mooie dingen kunnen maken voor zichzelf.

En als achterliggende reden zie ik het ook als een therapie !
Ik weet uit eigen ervaring dat je minder pijn hebt als je bezig bent. En met bezig denk ik niet aan activiteiten die je gedachteloos kunt doen, maar dingen die je helemaal benemen, waar je echt ook met je verstand moet mee bezig zijn.

Natuurlijk, als de pijn allesoverheersend is, dan lukt dit niet. Maar veel mensen die chronische pijnpatiënten zijn, weten dat de pijn er wel altijd is, maar veelal kan op de achtergrond geduwd worden door bezig te zijn. Ieder pijnpatiënt weet dat, als hij aangenaam bezoek heeft, de tijd voorbij vliegt, de pijn wat vergeten wordt, omdat je met je gedachten bij het gesprek, bij de ambiance bent. Dat is de therapeutische werking van bezoek. Welnu, bezig zijn met iets wat je beneemt en wat je graag doet, dat heeft net dezelfde werking op pijn.

Dat is mijn grote droom ! Ik wil deze heerlijke ervaring ook aan anderen geven.

Daarom staan er na deze volkskunst, ook nog andere dingen op de lijst... Ik droom er van om hen te leren beelden maken. Op een eenvoudige manier, maar hen leren te observeren, te vereenvoudigen en weer te geven.

Crea is geen minderwaardig broertje van al die dingen die Ziekenzorg doet ! Het is een volwaardige aanvulling op het pakket. Ik heb bewondering voor de mensen die een deel van hun eigen tijd op offeren om zieken te gaan bezoeken, zelfs als ze die zieken maar een beetje kennen, als buur van een simpele goeiendag en goeienavond... Ik heb enorm veel bewondering voor de mantelzorgers, die een heel stuk van hun leven opofferen voor het verzorgen van een zieke medemens. Wie zijn of haar oude moeder of vader thuis verzorgt, of een gebrekkige broer of zus, weet waarover ik praat. Ik heb bewondering voor alles wat een mens doet voor zijn medemensen.
En ik geloof heel sterk in het verenigingsleven als cement van een maatschappij.
Maar daarnaast geloof ik even sterk in het belang van de creativiteit !!! Ik vind het enorm belangrijk dat de mens echt creatief bezig is, dingen maakt, dingen doet die  net buiten de gewone zaken liggen. Ik heb een hekel aan het misbruiken van het woord kunst...
Als ik die oude meubeltjes zie, die veelal in de wintermaanden, als er geen veldwerk was, werden beschilderd door de boer of de boerin, met hun grove knuisten onwennig een penseel vasthoudend, zoekend naar een manier om die roos er te laten uitzien als een roos... dan zie ik kunst ! Het gaat hem immers niet om opleiding, het gaat hem niet om technische vaardigheid, het gaat er hem om dat zij hun gevoel voor schoonheid lieten spreken.

En denk er niet te min over ! In de geschiedenis is wat nu kitsch wordt genoemd ooit kunst genoemd, en wat nu duur verkocht wordt op antiekbeurzen is wellicht ooit verguisd en verwezen naar een stoffige zolder ! Eén van de werken van Vincent Van Gogh werd ontdekt in een kippenhok ! Het had jaren dienst gedaan om 's nachts de uitloop van de kippen af te dekken...

Het idee van schoonheid, dat is UW idee, niet dat wat je wordt opgedrongen door media of critici...  Het is niet uw smaak omdat Hoet het mooi zegt te zijn !

Als jij het graag ziet, dan IS het ook mooi, zelfs al zou je helemaal alleen staan met je mening.
Als kunst de aller individueelste expressie is van de aller individueelste emotie, dan is uw ervaring van mooi-zijn dat ook !

tot de volgende ?