Een tevreden mens...

Ja, ik ben content !
Ik heb voor het eerst eens een lang verhaal "gepleegd", en het lukte wonderwel. Toen zelfs onze pastoor er voor in zijn pen klom, zag ik mijn lezersaantal plots verdubbelen. Merci Meneer pastoor!

Maar ook zonder dat feit zag ik een hoger lezerstal dan voorheen. Het lijkt er dus op, dat vervolgverhalen inderdaad een beetje dwingen om verder te lezen.

En ik heb eindelijk ook het gevoel dat ik, mocht ik dat willen, en mocht ik een leuk onderwerp vinden, ik ook wel een boekje zou kunnen schrijven. Velen hadden me dat al gezegd, maar het is een grote stap om van een kort stukje, de stap te maken naar een langer verhaal.

Ik heb niet gewerkt volgens het boekje... Ik heb niet eerst netjes een schema opgemaakt, niet eerst de volledige draad van het verhaal uitgestippeld, nee, ik had gewoon een globaal beeld in mijn hoofd, en ieder hoofdstukje was ook voor mij weer een beetje zoeken. Met uitzondering van het eerste en het laatste, die stonden ongeveer vast. Ongeveer, want alleen de start en het einddoel stonden vast, niet de manier van het beschrijven.

Maar ik vond het heerlijk... En het kwam uit de grond van mijn hart. Ik heb het er inderdaad moeilijk mee, dat heel het fundament van onze maatschappij nu ondergraven wordt, zonder dat er echter een plaatsvervanger opduikt. En ik heb de kerk als voorbeeld gebruikt, omdat de kerk wellicht het meest geviseerde is. Maar ik kon net zo goed de vakbonden nemen.
Er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt te stellen dat kerk, vakbonden en andere organisaties die het maatschappelijke leven richting gaven, vrij te pleiten van zonden. Maar wij zouden zeggen: Hoge bomen vangen veel wind... Of om het eens te zeggen met een mooiere uitdrukking die ik ergens las: Mensen werpen alleen met stenen en stokken naar bomen die vruchten dragen, naar bomen die geen vruchten dragen werpt men geen stenen...

Maar het lijkt momenteel wel mode om alles te verguizen. De wetgever probeert dat dan op te vangen met steeds meer betuttelende wetten, tot en met de GAS-boetes, waarmee ze helemaal de hoofdvogel hebben afgeschoten.

Ik heb in enkele vorige stukjes al gesteld, dat het vroeger anders ging... En ik gaf het voorbeeld van de Rijkswacht. De Rijkswacht was in ons land in feite een onderdeel van het leger, en dus golden er ook de specifieke wetten van het leger. Als een rijkswachter iets had mispeuterd, dan werd hij voor het militair gerecht gehaald, en daar, in besloten kamer, zonder pers, zonder publiek, werd hij gestraft, en het was zo dat de straffen daar meestal een stuk strenger waren dan in de burgerlijke procedure het geval zou zijn.

Dat was ook logisch, ze hadden een voorbeeld-functie, en als ze dat schonden dan schonden ze het imago van de Rijkswacht als geheel.
Het was in besloten kamer, onder meer om te vermijden dat fouten, tekortkomingen niet zouden bekend worden, en het imago van het korps zou bewaard blijven...

Ik vind dat geen slecht systeem, in ieder geval beter dan de "openheid" die ze nu prediken. Want in werkelijkheid is dat geen openheid, maar sensatiezucht, en afbreek-mentaliteit. Men gaat zelfs niet eens de misdaad belichten, maar wel het feit dat de misdaad is begaan door een priester, door een politieagent, door een vakbondsleider...  Kortom, het is voor iedereen die aandachtig leest en luistert, zonneklaar dat het hem niet gaat over de misdaad, maar over de dader en vooral over de organisatie die de fout heeft begaan.  Meer zelfs, dat men vroeger de was deed in eigen midden, wordt nu verweten en voorgesteld alsof er helemaal geen sanctie was.

Ik heb het niet zo op die vorm van openheid. En ik zou willen dat men vanuit de organisaties een duidelijk stelt dat er wel degelijk inwendige procedures waren, en dat die niet van de poes waren. Natuurlijk gaat het er op een andere manier dan in een burgerlijke rechtbank, maar daarom niet minder hard. Ik heb feiten meegemaakt waar men zou van schrikken, maar steeds werden deze feiten intern gehouden, men wou niet dat de betrokkene, en zijn gezin en de organisatie het slachtoffer zou worden van de daden.

In de kerk weet ik niet hoe ze het deden, maar ik ben er van overtuigd dat zij op een soortgelijke manier te werk gingen. En steeds kwam daarbij ook als eerste het feit dat men de organisatie wou "rein" houden. Was dat verkeerd ? Ik meen van niet. Natuurlijk had men gevallen waar de dader herviel in het kwaad, en dat zal in alle organisaties het geval zijn geweest, dus ook in de kerk. En in de vakbond kon men zo iemand verwijderen uit de organisatie, in de kerk ging dat, door het sacramentele, niet zo makkelijk, en hoe minder geestelijken men had, hoe groter de druk was om steeds weer nieuwe kansen te bieden. Dat was wellicht fout, maar je kunt dat ook maar achteraf vast stellen.

Als we uitgaan van een vermoeden, van een kans op, dan zijn we als maatschappij wel heel verkeerd bezig. Ik zie dan voor mijn ogen een maatschappij, waar men de mens screent, en als daaruit blijkt dat er een neiging tot diefstal bestaat, men deze mens gewoon opsluit, uit de maatschappij verwijdert als preventieve maatregel. (Mocht men de man die een stylo van het werk mee brengt naar huis bekijken als een mogelijke "dief", dan zouden er wellicht heel veel preventief moeten worden opgesloten.)

Toch is het voorbeeld van de stylo niet helemaal zonder betekenis, we vinden het steeds minder erg. En vandaag de dag ligt geen mens er nog van wakker een stylo mee te nemen naar huis.

En ergens is dat een bewijs hoe rekbaar ons geweten wordt.

De normen vervagen.
De handhavers van de orde liggen onder vuur.
Ik denk dat we ons toch eens eventjes moeten gaan beraden !

tot de volgende ?

Angelo Het einde - Het begin

Plots was het allemaal uit.
Een of enkele reporters waren nieuwsgierig geworden, waarom zij nooit zelf ergens iets konden mee maken van Angelo, en waren een onderzoek gestart naar de feiten achter het verhaal... Uiteindelijk bleek dat een viertal journalisten van diverse krantengroepen, samen met enkele nerds inzake photoshoppen en het maken van fake-filmpjes, de boel volledig hadden geënsceneerd.

Er was nooit een kleine Angelo, en alhoewel er in het land enkele agenten waren met de naam Vansteenkiste, was er geen een die betrokken was in het gebeuren. Er was ook nooit een specifiek Universitair Ziekenhuis genoemd, en de vage foto's uit het lab waren blijkbaar van buitenlandse origine.

Het grote nieuws van de dag was uiteraard het interview met de daders...

Het bleek dat zij het moe waren dat de kerk of de kerken, de religies, de laatste tijd alleen maar op een negatieve manier in de pers verschenen, en zij vonden dat dit eens anders moest. Dat de kerk ook eens op een andere manier mocht belicht worden. Dat de religie wel degelijk antwoorden bood, ook al leken die veelal niet echt goed uit de verf te komen in het gewone dagdagelijkse bestaan. Zij wilden iets los weken, wilden de religies doen reageren...

Gek genoeg was het verhaal op een gegeven moment een eigen leven gaan leiden... In diverse Universitaire ziekenhuizen was het vertrouwen blijkbaar gegroeid, en was er een veel positievere instelling bij de mensen, waardoor er ook betere en vlottere genezingen kwamen. In de kerken waren er plots mensen die het aandurfden vragen te stellen... En er kwamen verhalen in de pers die niet van de vier journalisten kwamen, verhalen die duidelijk niet voorbereid waren...

Daarover gevraagd verklaarden de journalisten dat dit wel een beetje hun bedoeling was geweest... Eentje verklaarde: " Kijk, de laatste tijd komt de religie, de kerk niet meer in het nieuws, tenzij door schandaaltjes of door zaken die eigenlijk alleen negatief werken voor de religie. En daar die verhaaltjes nooit de kans bieden op weerwerk of antwoord, blijven de mensen met vragen zitten en wordt de religie stelselmatig ondergraven.
Als vroeger de mensen met een vraag zaten inzake religie, dan wisten ze dat ze wel eens de kans kregen daar over te praten, de parochiepriester kwam immers wel minstens ieder jaar op bezoek. Maar de maatschappij veranderde, beide partners gingen werken, waren minder bereikbaar voor de parochiepriester. Ondertussen steeg de welvaart, groeide de kennis en leek het wel of religie geen antwoord meer bood, maar alleen iets was om plechtigheden in het leven net dat tikkeltje meer te geven.
Mensen hebben steeds minder echt contact met elkaar, nog even en ze gaan sms-jes uitwisselen terwijl ze naast elkaar op één bank zitten in het park.
Het gebrek aan echt contact tussen de mensen en tussen de religie en de mensen was een gedroomde kans voor vijanden van de religie, om een grootscheepse aanval in te zetten.
Die aanval op een gevestigde instelling is en was maar de eerste in de rij... We zien nu krek hetzelfde gebeuren tegen de vakbonden, waar ook het rechtstreeks contact tussen vakbond en leden steeds meer weg valt. En we voelen nu al dat straks de mutualiteiten ook aan de beurt komen, de eerste signalen zijn al zichtbaar.
Wij vrezen voor een maatschappij zonder skelet. Want de gevestigde instellingen, de religie, de vakbonden, de mutualiteiten, zijn de kapstokken waaraan het maatschappelijke leven vast hangt. Als men straks politie en regeringen, besturen ook nog afbreekt, dan komen wij tot een volledige wanorde, of -minstens even erg - een totalitair regime.
Wij wensen dat niet. Wij denken dat het skelet waaraan onze maatschappij is gegroeid tot wat het nu is, een goed skelet is. Er kunnen best hier en daar een operatief ingrijpen nodig zijn, een nieuwe heup of een nieuwe knie moeten geplaatst worden, maar het blijft een goede houvast, die we niet zo maar kunnen verwerpen. Zeker niet als er geen passend vervangen skelet is.

Er is nog nooit en nog nooit met zoveel mensen onderling contact geweest als nu, via sociale netwerken, smartphones, computers en zo meer... En er in nog nooit minder echt contact geweest tussen de mensen. Nog nooit was er zoveel eenzaamheid.

Wij hebben willen bekomen, dat de noodzaak van echt contact er weer komt. Dat het skelet weer aanvaard wordt en vast gegrepen wordt als houvast voor de maatschappij. En één van de middelen die wij daar toe zagen is bekomen dat er weer gesproken wordt tussen kerk en gelovigen. Het feit dat een pastoor in de pen vliegt om te reageren tegen een uitspraak van een Angelo uit het volk, bewijst dat er bij het volk misverstanden heersen, en dat er net zo goed bij de kerk een onbegrip is ten opzichte van wat de mensen denken, voelen, menen. Je moest eens in de herberg gaan luisteren naar de reacties toen een Helmuth Lotti zijn kerkelijk huwelijk mocht overdoen met een nieuwe echtgenote...

Vroeger bleven die dingen allemaal beperkt in omvang. Niemand zou het weten, buiten de dichte entourage, maar nu zijn alle zaken behorend tot het gemeengoed. Nu moet je als organisatie, als kerk, voortdurend je zelf verantwoorden wil je je positie behouden. Zeker gedurende deze tijd, waar men voortdurend alles wat gevestigd is wil ondergraven.

Waar vroeger de schandalen niet verder gingen dan het dorp, gaan ze nu de wereld rond. En ze worden veelal veel breder en veel smeuïger uitgesmeerd dan ze in werkelijkheid beteken.

Die zaken kun je niet negeren. Je moet je niet alleen voortdurend verantwoorden als instelling ! Het is noodzakelijk dat je ook in de aanval gaat !
Je moet je leerstellingen weer verkondigen, duidelijk maken, je moet je bewijzen.

Ik geloof nooit dat bij het ontstaan van de kerk, alles groeide rond een pastoor die een keer per week een homilie gaf ! Nee, hij moest de mensen overtuigen ! Noem het bekeren of noem het overtuigen, dat doet er niet toe. We zitten midden in een tijd waarin zelfs de katholieken in het rijke westen, in ons zo katholieke Vlaanderen, niet meer echt geloven.
De pastoors moeten weer aan overtuigingswerk doen.
Ik neem aan dat ze, gezien hun veel kleinere aantal dan vroeger, dat niet meer meer kunnen doen in rechtstreeks contact, van huis naar huis, maar ze kunnen wel aanwezig zijn waar de mensen ook bijeen zijn. Ze kunnen weer, net als vroeger het woord richten tot de mensen, hen iets meegeven om over na te denken, om steun te geven... Ze moeten weer overtuigen !
In de kerk bereiken ze alleen diegenen die de oude overtuiging nog hebben, of nog vasthangen aan oude gewoonten. Ze moeten weer naar de mens toe.
Wij hebben dit naar de kerk toe geschreven, maar we konden net zo goed een dergelijk epos hebben gecreëerd over de vakbonden... Ook zij moeten zich bewust zijn dat ze terug de mens op de werkvloer moeten gaan benaderen, dat zij zich weer moeten gaan bewijzen. Ook in deze steeds sneller evoluerende maatschappij...

De reporter zweeg... en aanwezige journalisten zwegen ook... nadenkend.

Ik, heb dit verhaal niet zomaar geschreven.
Het is ook een persoonlijke wanhoopskreet.
Ook ik voel het skelet van de maatschappij in elkaar storten.
Ook ik zoek naar het houvast van vroeger, van toen alles nog veel simpeler was. En ik denk dat het alleen terug kan komen als het zich aanpast aan de nieuwe maatschappij...

Daarom hoop ik dat dit verhaal niet het einde is van Angelo, maar het begin...

tot de volgende ?

Angelo - Hoofdstuk 5

Langzaam begon het gerucht zich te verspreiden, dat Angelo in de gebedsdiensten van verschillende religies niet alleen aanwezig was, maar dat hij zich ook roerde. Meer zelfs, hij nam hier en daar het woord, tot ontsteltenis van de aanwezigen, want in de meeste religies is er een aangestelde om het woord te voeren, een pastoor, een dominee, een priester, een rabbijn, een imam of hoe ze allemaal in al die verscheidene religies heetten...

Soms werd hij hardhandig buiten gezet, soms kwam het tot een boeiende discussie, soms haalde hij velen over tot zijn standpunten.

Van enkele kreeg ik uitgebreid verslag. Ik excuseer me dat dit uitsluitend gaat over erediensten in de katholieke kerken, maar ik kom nu eenmaal uit dat nest, en zowat al mijn kennissen en vrienden komen uit dat nest, zoals bijna iedereen in Vlaanderen...

In een kleine parochie ergens diep in West Vlaanderen, in een klein kerkje, waar een tweehonderd aanwezigen waren, verhief Angelo (tenminste wij vermoeden dat het Angelo was) het woord...

Het was na de homilie, op het moment dat de priester terug naar het altaar wou stappen...
"Mijnheer pastoor !, klopt het dat een vrouw die uit de echt is gescheiden niet meer ter communie mag gaan?" De pastoor, een oudere minzame man, keek eerst verrast op, maar glimlachte dan minzaam: " Jonge man (voor de pastoor was bijna iedereen "jong"), het is niet de gewoonte dat men de diest onderbreekt. "Dat weet ik, Heer Pastoor, en ik verontschuldig me hiervoor, maar is het juist dat een gescheiden niet meer ter communie mag gaan?"
De pastoor probeerde nog de man te sussen met te beloven dat hij met de man zou spreken, onmiddellijk na de dienst, maar de man hield vol dat hij de vraag niet voor zichzelf stelde, maar voor de ganse gemeenschap...
Eerst een beetje aarzelend, besloot de pastoor dan toch maar te antwoorden, misschien was hij er zo vlugger vanaf. "Ja, mijn zoon, dat is zo." Maar mijnheer pastoor, dat is toch regelrecht in tegenspraak met het evangelie ? Kijk, je vind niet zo veel plaatsen in het evangelie waar specifieke zonden besproken worden, maar dat is er net een ! Men wou een overspelige vrouw stenigen, we mogen rustig veronderstellen, dat in een dorpsgemeenschap, de menigte pas zou overgaan tot een publieke tuchtiging, als de echtgenoot haar had buiten gesmeten. We spreken hier dus van een duidelijk scheiding, met duidelijke schuld bij de vrouw... en toch hield de Heer de massa tegen met "Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen !", en niet alleen dat, het verhaal gaat verder ! De Heer veroordeelde de vrouw niet, hij vergaf haar, en sprak: "Ga heen, en zondig niet meer". Hij vergaf ze niet alleen, maar gaf haar ook de goede raad naar een ander gehucht te verhuizen, ga heen, en daar het leven opnieuw op te nemen, zonder te zondigen...
Waarom passen jullie dan het woord van de Heer niet toe ?

Het was naar het scheen doodstil in het kerkje... De pastoor zweeg en bleef sprakeloos staan. Nu en dan hief hij de handen op, als wou hij iets gaan zeggen, maar dan liet hij ze weer zakken...

Ik hoorde nog een ander verslag, maar dat hoorde ik niet rechtstreeks van iemand die het heeft meegemaakt, dus kan ik niet instaan voor de juistheid er van... Je weet immers hoe het gaat met verder vertellen, hier valt er wat weg, daar komt er een woordje bij... Toch wil ik het niet nalaten het u mee te delen, omdat het mij belangrijk lijkt in dit verhaal over Angelo, je weet nog wel, het kleine engeltje...

Daar zou de discussie gegaan zijn over woorden, punten en komma's... De letterlijke toepassing van de teksten, zowel die van het evangelie als de voorschriften van de Kerk... Angelo ging daar fel tegenin, en verwees er naar, dat de Heer, in het Evangelie slechts een paar keer zijn wrevel had geuit over bepaalde groepen van mensen, namelijk de kooplui in de tempel en de farizeeën...
En de Farizeeën, die verweet hij net dat ze zich vast pinden op teksten, op punten en komma's en niet op de geest van de voorschriften. Hij verweet hen dat ze witgekalkte graven waren, wij zouden zeggen van boven blinken en van onder stinken...
Maar uiteindelijk deed de kerk net hetzelfde, meer zelfs, schreef nog steeds meer en meer wetten voor, en gaf het uit eigen macht, de draagkracht van onverbrekelijke wet, van dogma en dies meer.
En dat terwijl het heel duidelijk is, dat de heer vijand was van al die strikte wetten, van al die woordenwijsheid. Uiteindelijk zei hij dat "Bovenal bemin één God, en je naaste als je zelf" de volledige wet was, en al wat er over kon verteld worden afhing van die éne tekst, dat éne begrip: Bovenal bemin God, en bemin je naaste zoals je jezelf bemint"... Al de rest is aanvulling, omschrijving.

Als we dus oordelen over wetten en voorschriften, dan moeten wij die wetten en voorschriften bekijken van uit dat standpunt. Want dat is het standpunt waaraan alle vast hangt.
De discussie werd niet tot het einde gevoerd, want de pastoor had zijn GSM gepakt, en de politie gebeld. En halverwege een zin stopte Angelo zijn betoog, en verliet de kerk, een minuutje voor de politie verscheen.

Maar het moge duidelijk zijn, dat in beide gevallen, Angelo de houding van de Kerk afkeurde, en steeds weer terug greep naar de oorspronkelijke woorden, de oorspronkelijke geest van het Evangelie. Ik hoorde dat hij dat ook deed bij de Hindoe's, de Joden, de Jaïnisten, de Moslims, en bij al die andere religies die je in ons landje kunt tegenkomen... Voortdurend wees hij er op dat de grondteksten veel milder waren dan wat er gepredikt werd door de Priesters, Rabbijnen, dominees, Imams en dies meer. Wees er op dat de Kerken als instellingen hun invloed hadden uitgebreid met Macht en Invloed in plaats van met geloof en beleving...

Morgen geven we nog een paar van Angelo's opmerkelijke tussenkomsten...

tot morgen.

Angelo - Hoofdstuk 4

Zoals te verwachten viel, gaf de onderzoeksrechter aan de politie de opdracht om Angelo terug te halen uit het laboratorium.
Daar was helemaal geen verzet tegen, want blijkbaar had Angelo niet alleen invloed op de genezing van kinderen, geen enkel onderzoeksdier reageerde nog normaal op de behandelingen.

Dus was het met een brede glimlach dat de dienstdoende prof de politie voor ging naar de afdeling waar Angelo verbleef...
De man opende de deur, heel beleefd "Na U !" en volgde de agenten naar binnen in het lokaal, waar in lange rijen kooien stonden met cavia's, apen en zelfs enkele honden. De prof ging rechts langs de kooien, dan het hoekje om, en stond abrupt stil...
"Hij is weg !"
"Wie is weg? Angelo ? Wat hebben jullie er mee gedaan ? Zo niet hé ! Niet beginnen hé" De beide flikken riepen het door elkaar, maar de prof stond daar als vast geroest te staren in de gang.

Angelo was inderdaad weg !

De flikken, helemaal in hun gewone doen als ze onderzoek mochten doen, schoven de prof aan de kant, bekeken de gang op sporen, vroegen uitleg in welke kooi Angelo zat "Hij zat niet in een kooi, hij had daar zijn bed en een tafel en een stoeltje" wees de prof, naar het einde van de gang. Plots schoot hij in actie, en doorliep alle gangen van het lokaal... Niets !

Na enig speurwerk wees een van de flikken op een camera: "Werkt dat ding?" Natuurlijk werkte dat, observatie was een van de sleutelwoorden in het onderzoek op levende dieren ! Dus vroegen de flikken om de tape te mogen zien.

Daaruit bleek, dat er geen spoor was van Angelo. Ze zagen alleen een onbekende man, in een gewoon kostuum, "net hetzelfde als het mijne" zei de prof, het lokaal verlaten had, terwijl hij er blijkbaar nooit was binnen gekomen.
Dus moest die man Angelo zijn !
Het bizarre wezen, waar de geleerden geen enkel uitleg voor hadden, was wellicht ook in staat om plots van kleuter te veranderen in volwassene, van naakt kereltje in een geklede burger... Helaas liep hij op alle beelden met het hoofd naar de grond gebogen, zodat men geen goede beschrijving kon geven van zijn uiterlijk.
Angelo was weg, verdwenen !

De commissaris werd verwittigd, de commissaris verwittigde agent Vansteenkiste, en die ging op zijn beurt zijn vrouw verwittigen.
Dat was geen gemakkelijke karwei ! Probeer maar eens het moederinstinct te stillen met loze woorden, met onmogelijke uitleg ... Vansteenkiste zweette er van, maar op de lange duur kon hij de woordenvloed van zijn echtgenote doen stoppen. Niet dat ze tevreden was met de uitleg, maar omdat ze besefte dat er niets anders te vertellen was.

Child Focus werd verwittigd, maar die wilden niet optreden! Het ging niet over een kind, het ging zelfs niet over een mens. Men kon zelfs geen beschrijving geven, want uit het relaas bleek dat de verdwenen Angelo van gedaante en uiterlijk kon veranderen, hoe moeten wij dan een signalement verspreiden. Ze hadden natuurlijk gelijk !
Ik zie zo de affiches al voor me "Kind of volwassene vermoedelijk van het mannelijk geslacht, laatst gezien als volwassene in een net grijs maatpak... "
Nee, dat ging niet.
Het was een hopeloze taak. Angelo was weg, en zou wellicht wel weg blijven.
De politie en de BOB (Bijzondere Opsporingsbrigade) zou een oogje in het zeil houden, en hopen via regelmatige controles van identiteitskaarten en het opvolgen van daklozen en zwervers nog ooit misschien iets te vinden van of over Angelo... Maar veel hoop was er niet.

Als wij vooruit zouden lopen op het verhaal, dan zouden we vaststellen dat er heel veel mensen waren die hem hadden gezien, maar hij zag er zo normaal uit, zo gewoontjes, dat niemand er ook maar enige aandacht aan had besteed.

Maar hij had blijkbaar de eredienst bijgewoond in de Moskee te Anderlecht. Daar had men wel eens gekeken naar de onbekende, maar toen hij net als iedereen neerknielde, net als iedereen boog en de heilige teksten reciteerde, was er niemand die nog enige aandacht aan hem schonk. Men had wel een vreemdeling gezien in de 10-uren mis in Koekelberg, maar je zag daar wel eens meer een vreemdeling, en hij volgde de dienst net zoals iedereen, en hij zong zelfs de psalmen mee...
Wellicht was hij ook de vreemdeling die de Oosterse ritus volgde, en was hij het die in de tempel van de Jaïnisten de dienst mee deed, was hij het die in de tempel meezong tot Krisjna...
Kortom, hij volgde blijkbaar alle aanwezige, alle mogelijke en onmogelijke religies op, en toen dit ter sprake kwam, dachten de vrijzinnigen dat hij ook op een van hun bijeenkomsten aanwezig was...

Maar heel zeker was dit allemaal niet, en niemand kon een echt goede beschrijving geven. De beste kwam nog van een oud dametje: "Hij zat naast me in de kerkdienst. Ik heb hem in het begin eens bekeken, maar hij zag er zo gewoontjes, zo net als iedereen, niet te groot, niet te klein, niet te dik, niet te dun... Zo gewoon als maar kon zijn. Een mens waar je geen moment aandacht aan geeft..."

Waar was Angelo ?
Wat was hij aan het doen?

morgen het vervolg...

Angelo - 3° deel

Hoe de pers er aan geraakte zou misschien wel te vinden zijn, maar het is een feit dat de foto's van de scan plots op alle voorpagina's stonden. Niet dat je daar veel kon uit op maken, want er was helemaal niets te zien.
Maar blijkbaar hadden mensen zoals een of andere prof, of iemand uit zijn entourage er heel wat uitleg bij gegeven, want de beschrijving van de vaststellingen was behoorlijk accuraat.

Natuurlijk had iedere krant daar zijn eigen mening over. Kranten die het label "katholiek" droegen hadden een gans andere uitleg dan de kranten van niet religieuze komaf. Kortom, je kon je leesvoer afstemmen op "Engel" of "bedrog". Niet dat dit er veel aan toe bijdroeg, want wat wist je dan eigenlijk meer of minder ? Niets toch ? Of je nu geloofde in "het bedrog", dan bleef de vraag hoe het kon, hing je meer de theorie "Engel" aan, dan bleef je net zo goed met vragen zitten. Misschien uitgezonderd die gelovigen die zo sterk in hun geloof stonden dat ze alles geloofden wat ook maar enigszins leek op de termen die ze in de bijbel vonden.

De tweede dag echter, citeerden bijna alle kranten (nu al op pagina twee of drie, het verhaal dat ze vonden op internet, op twee sites van Ufologen. Daar beweerde men dat er "honderden" mensen op die dag dat de engel verscheen een Ufo hadden gespot in de omgeving van Brussel. Verschillende mensen zouden ook onverklaarbare motorpech hebben gehad toen de Ufo overvloog.

Volgens hen was er dus geen sprake van een Engel of van bedrog, maar had men te doen met een eerste officiële ontmoeting met een buitenaards wezen.

Op de derde dag zag men alleen nog een vermelding van het fenomeen in de rubriek "Lezers schrijven"...

Toch bleven er enkele journalisten hangen op het terrein van het Universitaire Ziekenhuis, die nieuwsgierig blikten in alle wagens die het terrein verlieten. Hopende dat ze misschien toch nog een foto konden maken van het wezen (De term "Engel" was ondertussen niet meer wenselijk, te partijdig.)

En Angelo ?
Hij zat in een kinderbedje, in de kinderafdeling. Hij lag in een kamertje wat men gewoonlijk gebruikte voor besmettelijke gevallen, goed uit het zicht van de mensen die hun kind kwamen bezoeken.
Toch was er iets vreemds aan de hand!
In de kamers palende aan zijn kamertje, lagen voornamelijk kindjes die leucemie hadden, of een andere vorm van kanker, en die niet alleen afgezonderd lagen, maar ook nog eens afgeschermd met een plastic-afsluiting, zodat elk lichamelijk contact onmogelijk was.
Waar anders die kinderen of heel stilletjes lagen te liggen, of lagen te huilen, of met zichzelf geen weg wisten, lagen ze nu allemaal sereen te glimlachen. Toen men hen, doorheen het plastic vroeg waarom ze zo gelukkig keken, vroegen ze verbaasd "Hoor jij dan die heerlijke muziek van kristallen klokjes niet?"...
Het aantal genezingen lag ook veel hoger en kwam er veel sneller, en wie het niet haalde, die stierf sneller, na minder lijden.
De specialisten hadden geen uitleg voor dit fenomeen.

Maar men besloot, als proef, Angelo op een andere verdieping te leggen. Er kwam alleen een uitbreiding van het aantal kinderen die verklaarde de klokjes te horen.
Men kwam met experts die poogden vast te leggen of er sprake was van een zekere vorm van stralen, of van een soort radiogolven of zoiets... Ze bleven extreem vaag, want ze konden niet echt iets vaststellen. Iedere keer ze dachten iets te hebben, bleek dat er toevallig op dat moment ook een GSM of een of ander toestel aan het werk was.

Ook dat onderzoek bloedde dood. Alleen verlegde men Angelo herhaalde keren, zodat op den duur bijna heel de kinderkliniek onder zijn invloed was. Het aantal van de "bereikte" kinderen verminderde niet de sterkte van het geluid, en het aantal genezingen nam spectaculair toe. Zo fenomenaal, dat de profs er alle soorten wetenschappers over alarmeerden, en je wel overal groepjes academici zag die met de meest bizarre apparaten opmetingen stonden te doen, want die manier van genezen moest toch ook door hen kunnen "gemaakt" worden ??? Of niet soms ?

In een laboratorium begon men met het uitzenden van ultrasone geluiden die ze hadden gepuurd uit het opgenomen geklingel van kristallen klokjes, maar de proefdieren kregen alleen verschrikkelijk jeuk aan de oren na enkele dagen van dat geluid.

Het aantal profs van binnen- en buitenland dat een bezoek bracht aan de kinderafdeling van het UZ werd steeds maar groter, en de mensen begonnen het verschrikkelijk vervelend te vinden dat ze nooit meer alleen waren om hun kind te zien, er was wel altijd een of andere "pippo" die er bij stond te luisteren, te studeren...

Het was vooral de druk van de ouders die de leiding van het UZ er toe noopte om Angelo toch maar te verwijderen. Maar waar heen ?
Niemand was bereid hem los te laten. men moest en zou hem "analyseren", men moest en zou de aard van zijn "gaven ? Machten?" ontleden. Het kon immers niet dat er iets zou bestaan dat ze niet konden vinden, erkennen, de hand op leggen, zelf produceren... Hun kennis was immers zo groot...

Dus werd Angelo naar een afdeling van de universiteit gevoerd, waar ze hem naast het lokaal met de proefdieren ook een plaatsje gaven. In de kinderafdeling van het UZ stelde men vast dat de kinderen die onder invloed waren van Angelo, ook bleken onder zijn invloed te blijven, maar nieuwe kinderen niet meer.

In het proeflokaal begon men Angelo aan allerlei onderzoeken te onderwerpen. Mocht het een normaal levend wezen zijn, zoals wij levende wezens kennen, dan zou dit voor hem een lijdensweg zijn geweest. Nu weten we het niet, want wat men ook deed, niets leek hem te raken. Men prikte hem met naalden, men voerde meerdere biopsies uit, waarbij de gevonden stof geen enkele eigenschap vertoonde. Het was een volkomen inerte stof. Scheikundige ontleding bleek alleen te bestaan uit een blanco resultaat. Er was een stof, maar men kon er zelfs geen atoom in vinden, laat staan een herkenbare stof. Het was er, maar het leek te bestaan uit het perfecte niets.

Het raadsel Angelo bleek alleen maar groter en groter te worden...

Ondertussen was er echter ook iets gaande in het gezin van agent Vansteenkiste ! Maria had haren Jef al gecommandeerd om het kindergerief terug naar de zolder te doen, toen het daar was, deed ze het hem weer naar beneden brengen. Ze ging naar de commissaris om te vragen of men dat kind zomaar kan in het ziekenhuis houden als het niet ziek was (Maria, noch de commissaris wisten van de verhuis naar het labo...).
De commissaris, om van het gezaag af te zijn, legde de zaak voor bij de gerechtelijke diensten.
Daarop ging Maria daar dagelijks over de vloer, om te zagen en te klagen dat men een kind toch niet kon opsluiten, toch niet het recht op opvoeding kon ontzeggen...
Dus begon het gerecht ook maar te reageren... Maria was een vrouw waar je liever geen ruzie mee maakte...

Morgen het vervolg...

Angelo - deel 2

In het politiecommissariaat zaten ze verveeld met de aanwezigheid van dat kleine ventje in zijn pamperke. Ze belden alle diensten af waar ze hem wellicht aan kwijt konden, maar er is heel weinig voorzien voor de opvangst van dergelijke kleine kinderen, en waar het wel bestaat, zit het overvol, en bestaan er lange wachtlijsten.
"Ik kan hem, podorie, toch niet in de cel zetten!" brieste de commisaris .
Agent Vansteenkiste stelde voor dat hij de kleine voorlopig mee naar huis zou nemen, zijn vrouw was toch werkloos, en ze hadden nog heel wat gerief voor de kinderen liggen, ook al waren zijn kinderen ondertussen al een stuk groter.
Eigenlijk was dat niet helemaal volgens het boekje, maar Vansteenkiste mocht de kleine meenemen, meer zelfs, hij mocht daarvoor zelfs vroeger vertrekken, zodat die kleine eindelijk weg was.

Vansteenkiste nam de kleine op zijn armen, en liet zich met de combi naar huis voeren.

Vrouw Vansteenkiste keek eerst nogal verbouwereerd toen zij haar wederhelft zag binnenkomen met een kleine op de arm. Vansteenkiste vertelde het hele verhaal, vanaf het engeltje op het kruispunt, het bezoek van de paus en het slot toen ze daar zaten in het commissariaat... 

Maria, de vrouw van Vansteenkiste, haalde van de zolder een kinderstoel en beval haar man om ook maar meteen een bedje en het perk af te halen.

Ze deed de kleine de pamper af "Ah, ge zijt nog droog!" "Hoe noemt die kleine ?" riep ze naar haar man. "Hoe zou ik dat weten, hij kwam aangevlogen!" riep Vansteenkiste van de zolder.
"Ik noem hem dan maar Angelo" besloot Maria, "Dat is engeltje in het Italiaans... Of is het Spaans ? het doet er niet toe..."
Ze zette Angelo op de kinderstoel, en gaf de kleine een korst brood, haar kinderen sabbelden daar gaarne op, dus zou Angelo dat ook wel... Maar Angelo bekeek de korst, en keek dan weer nieuwsgierig rond.

Ze nam wat melk, lengde het een beetje aan, want misschien was die kleine heel wat anders gewoon... Maar Angelo vertikte het ook daarvan te drinken. Maria begon al een beetje te panikeren.

Ondertussen had Vansteenkiste het bedje in elkaar gevezen, en was nu doende het perk uit te zetten.
"Jef, die kleinen wil niet eten, en hij pist en kakt niet ook !" Er klonk al ietsje van paniek door in de stem van Maria.

Toen een uur later, en ontelbare pogingen later, zowel om de kleine te doen eten als te doen pissen, besloten ze de dokter te bellen.
De huisdokter kwam, hoorde het verhaal aan... "Jamaar, is die kleine dan wel in regel met de ziekenkas?" Vansteenkiste wist het niet, "vermoedelijk niet" dacht hij... De dokter vroeg of hij eventjes mocht telefoneren. Dat eventjes duurde bijna een uur en 4 telefoontjes, en de dokter verklaarde dat hij een verklaring moest opmaken over het onderzoek, en ondertekend door Jef en Maria !
Jef pruttelde wat tegen, verwees naar de commissaris, maar Maria wilde dat de kleine onderzocht werd.

De dokter nam zijn stethoscoop, luisterde aan de borstkast, deed zijn stethoscoop af, controleerde die even, luisterde weer... "Die kleine heeft geen hartslag" zei hij, een beetje panisch ! "En hij ademt niet ook !" "... "en kijk ! Hij heeft verdorie geen navel ook nie !"

Hoe Jef en zijn Maria ook tegenpruttelden, de kleine moest binnen in het universitair ziekenhuis, moest onderzocht worden ! Het was een medisch wonder, en daar had hij, simpele huisdokter, de ontdekking van op zijn naam !

Met groot lawaai arriveerde de MUG aan de deur bij Jef. En toen Jef en Maria met de dokter en de kleine buiten kwamen, stond al de halve straat buiten om te kijken waar en wat en bij wie er iets haperde.
Maria mocht nogal wat uitleggen dat er bij haar een kleine zat. En toen ze vertelde over zijn nederdaling uit de hemel, waren er verschillende die het al gehoord en gezien hadden op TV ! Er waren immers ontelbare filmpjes genomen met smartphones, en ze toonden er enkele op TV, en op Internet kon je wel blijven kijken !!!

Angelo was dus op weg naar het UZ...

Daar was ook al groot alarm geslagen, en waar het anders de assistenten waren die het eerste onderzoek mochten doen, was nu de prof al bij voorbaat opgeroepen naar het UZ, voor dit wonder !

Toen de MUG arriveerde, stonden er wel tien proffen te wachten en te drummen, en elk het recht op eisen dat hij (zij) toch zeker wel als eerste de kleine moest onderzoeken ! Hij was immers hartspecialist, en zonder hart... Oh ja, en zonder longen wel soms ? ... Och ja, en dat vliegen dan? Oh, en moest men niet eerst de urinewegen .. Nee, de darmen, en heel de spijsvertering...

De kleine Angelo zat het allemaal te bekijken, met een glimlach om de lippen.
En uiteindelijk besloot men hem eerst maar onder de scan te leggen... Uit die resultaten zouden ze dan misschien kunnen besluiten wat het hoogst dringend was...

Zo een kleine moest eerst verdoofd worden, want anders kon je zo'n kleine niet stil houden onder dat toestel ! De anesthesist kwam er bij, woog de kleine... besloot hoeveel verdoving hij moest gebruiken, snoerde het armpje af, en zocht naar de ader... Geen ader te vinden ! "Natuurlijk niet," kraaide cardiologie "als er geen hartslag is !"

Men besloot het dan maar te wagen zonder verdoving, terwijl ze bleven roepen dat hij moest "Stl liggen" Angelo lag stil. Waarom ook niet ?

Toen de foto's verschenen, zat iedereen er stom verbaasd naar te turen.
Er was niets te zien. Alleen een massief wit beeld van het kind. Geen enkel orgaan was zichtbaar. Geen enkel ! Zelfs geen spiertje !

De profs zwegen. Ze keken elkaar aan, zonder één woord.
Keken weer naar de foto's...
"Dat kan niet" fluisterde Cardiologie. Ze schudden allemaal het hoofd. "Zelfs geen hersenen"  "Niets"
Wat kun je nu behandelen als er niets is?
Niets natuurlijk...
Ze bekeken samen de kleine nog eens uitgebreid aan de buitenkant.
Een pamper heeft de kleine ook niet nodig, want hoewel het uiterlijk op een plasserke leek, was het gewoon fantasie, zonder opening, hetzelfde met de anus. Er was gewoon geen anus. En de mond was gewoon een opening zonder een vervolg naar slokdarm of luchtpijp, want die waren er gewoon niet.
Het kind kon onmogelijk leven !
Maar het zat hen olijk aan te kijken.

Plots fluisterde Psychologie " Dan toch een Engel ?"
Iedereen zweeg.
De meeste proffen waren vrijdenkers, ze hadden immers toch al bijna overal een antwoord op... Dus hadden ze geen God van doen... Maar nu...
Ze wilden het niet bekennen, maar nu, voor het eerst sedert hun jeugd, dachten ze weer aan een God...

"Wat doet hij hier ?" "Hé ? Wat doe je hier ?" riep hij naar Angelo.
En weer klonk er een geklingel als van kristallen belletjes... En weer greep iedereen naar zijn hoofd, naar zijn oren, en weer kreeg iedereen een glimlach rond de lippen en weer leek iedereen plots heel gelukkig...

Morgen het vervolg...

Angelo

Toen ik er aan kwam, stond er al een hele massa volk.
Brussel is een internationale stad, en die dag zag ik dat voor het eerst héél duidelijk!

Zo'n 10 à 15 meter hoog, vlak boven het grote kruispunt, hing een engeltje in de lucht. Het klapperde snel met zijn veel te kleine vleugeltjes, en onder hem stonden duizenden mensen. Het was spitsuur, en het verkeer raakte hopeloos in de knoei.
Je hoorde mensen mompelen over een of andere publiciteitsstunt  maar je zag er ook - verrassend veel - die stonden te bidden, ja zelfs geknield zaten te bidden. Aan een kant stonden van die mannen in hun veel te lichte oranje katoentje te kwelen van "Hare Krishna, Hare Rama", en daarnaast zaten moslims op hun knieën, hun hoofden bijna in de asfalt te drukken terwijl ze teksten uit de Koran reciteerden. Ik zag Boeddhisten met hun gebedsmolentjes zwaaien, en zelfs een groep zwarten die op haastig bij gebrachte tamtams stonden te kloppen en sonore gezangen uit brachten.

Ik dacht eerst: "Een stunt ? Om het bezoek van de paus wat luister bij te brengen?" Maar het engeltje deed niets, het hing daar maar te klapwieken, en beaat te glimlachen naar al die mensen onder hem. Of haar. Hem ! Duidelijk hem, het was duidelijk zo'n engeltje als je wel eens zag op oude schilderijen en in stuc in oude kerken. Putti of zo noemen ze die dingen -geloof ik. En daar het naakt was, zag je heel duidelijk dat het een jongetje was. (Gek, ik heb nooit ook maar één vrouwelijk engeltje gezien op die schilderijen !)

De massa bleef toe stromen, en eindelijk raakte ook de politie er door. In het midden van het kruispunt stonden een paar agenten, met hun fluo-vestje aan heftig te gebaren naar het engeltje, dat het naar beneden moest komen, dat het het verkeer hinderde. He engeltje wuifde vriendelijk terug.

Blijkbaar moest iemand Zijne Heiligheid Paus Frans de Eerste verwittigd hebben van het fenomeen, want na een tijdje zagen we boven de hoofden van het volk, in de verte de pausmobiel uitsteken. Maar het voertuig raakte, net zo min als andere voertuigen ook maar één meter vooruit.

Een tijdje nadien zagen we dat de mensenzee plots plaats maakte voor een witte figuur op een oude bomma-fiets. "Leve de Paus !" "Vive le Pape !" ... Warempel, het was de paus. De mens heeft maar één long, en gebruikt ook binnen in het Vaticaan een fiets om zich te verplaatsen in het veel te grote huis dat hem ter beschikking staat.

Iedereen maakte plaats voor de paus. Velen knielden, maar de paus kon netjes fietsen tot op het midden van het kruispunt, naast de politiemensen, die nog steeds druk stonden te gesticuleren.
De paus riep iets in het latijn. Een oude pastoor naast me gromde "Hij zegt dat echte engelen geen vleugels hebben! Dat is zowat zijn stokpaardje !"
En warempel, het engeltje kwam naar beneden, keek de paus heel triest aan, en haakte toen zijn vleugeltjes af.
Midden op dat kruispunt stond daar een klein kindje, in zijn blootje, met naast hem een orerende paus en gesticulerende agenten.  De mensen vergaten meteen hun plotse aanval van religieusheid, en begonnen te lachen met het kleine ventje in zijn blootje.
Een dametje, met een kinderwagen, greep in de kinderwagen, haalde er een pamper uit, en deed het baaske een pamper aan. Het engeltje keek heel ongelukkig naar dat ding, en stelde vast dat hij nu met zijn beentjes open moest lopen.

De paus schudde het hoofd, vroeg wat in het latijn aan het kind, maar het enige antwoord was een geluid als van kristallen klokjes... Het ging door merg en been, iedereen stond met het hoofd te schudden, maar iedereen vertoonde een glimlach.
De paus haalde de schouders op, sprong weer op zijn fiets, en probeerde door de nu roerige massa heen te fietsen naar zijn pausmobiel. Eén van de politieagenten greep de kleine bij zijn handje, en nam hem mee naar de combi.

Het volk begon zich te verspreiden, de agenten tierden en vloekten dat de auto's het kruispunt moesten vrijmaken, en één combi reed weg, met het engeltje..

 het vervolg volgende keer ......