Excuus

Omdat sommigen zich ongerust maken als ze geen blog zien... Vandaag geen blog ! (Ik moest naar de autokeuring en dan nog wat boodschappen en deze namiddag gans de namiddag keramiek...

Morgen zal het wellicht ook niet kunnen, daar ik in de academie de rol van goedheilig man voor de eerste keer moet waarnemen... De woensdag daarop nog eens en dan op 8 december voor Okra...

druk, jongens, je hebt er geen gedacht van !

tot de volgende keer ????????????????

Fanatisme

English: The Jina, or Mahavira, as Guru folio from a manuscript India, Gujarat, ca. 1411 Opaque watercolor on paper overall: 9.3 x 28.7 cm (3 5/8 x 11 5/16 in.) Gift of Mr. and Mrs. Charles Page S1985.2.2a Category:Jainism images (Photo credit: Wikipedia)

Eén van de grote gevaren van religies, is het feit dat er soms fanatieke sekten ontstaan, die niet alleen de enig mogelijke redding denken te zijn, maar die zich geroepen voelen om anderen, desnoods manu militari te overtuigen van hun Goddelijke Liefde.

Het verschijnsel vind je in zowat alle religies. De enige uitzondering schijnt het Jaïnisme te zijn, een religie ontstaan in India, omstreeks dezelfde tijd van het Boeddhisme. Het Jaînisme vind alle leven heilig, ieder dierlijk leven moet worden beschermd, en van planten eet men alleen de "dode" delen, dus graan, noten, vruchten...

Of dat het Jaïnisme daadwerkelijk nooit een Heilige Oorlog voerde weet ik niet zeker, ik las wel dat er fikse ruzies waren tussen Boeddha en de stichter van het Jaïnisme Mahavira. (zie foto)

Het zijn trouwens niet alleen religies die fanaten kennen, ook diverse filosofische stromingen kenden fanatici, het voorbeeld van Communisme is genoegzaam bekend.

Fanatisme wil "zijn" leer opdringen, met alle middelen. Ook met geweld.
Het gekke is dat men meestal in de religie, in de filosofie spreekt over liefde voor elkaar, of solidariteit onderling. De religie die wij hier best kennen, is is de Christelijke Religie, en in de prille beginperiode was het inderdaad zo, dat ze opvielen door onderlinge liefde en steun. Er zijn diverse getuigenissen van niet-Christenen, die jaloers zijn op de samenhang en onderlinge liefde en steun bij deze sekte. (Sekte, want toen was het een heel kleine groep in een zee van andersdenkenden !)

Al heel vlug ontstonden er verschillen van mening in de interpretatie van de teksten. Veelal het gevolg van gebrekkige vertalingen, maar soms uitlopend in felle ruzies. Deze ruzies kenden ook dan reeds hun fanatici, en soms werden ruzies hardhandig uitgevochten.

Gedurende de ganse geschiedenis zagen we fanatisme ontstaan, meestal in kleine groeperingen, maar soms ook opgeroepen door de kerkleiders. Denk aan de Kruistochten.

Momenteel wordt er vooral gesproken over fanatieke Moslims... Eén van de grote gevaren van het fanatisme is dat men alle gelovigen van de religie waaruit het fanatisme ontstaat, over de zelfde kam gaat scheren.

In Amerika kent men een veelheid van religies en van sekten, waarvan de meesten vreedzaam naast en met elkaar leven, maar er zijn er ook enkele tussen die heel fanatiek staan tegenover elkaar.
In het Westen lijken die fanatici minder kans te hebben, vooral door het feit dat de religies hier niet meer zo sterk staan. De tijd dat de religie het leven werkelijk bepaalde van bij de geboorte tot in het stervensuur, lijkt hier momenteel verdwenen. Het rijke Westen lijkt geen echte overtuiging meer te hebben. Zelfs wie nog openlijk de religie belijdt, is niet meer zo behept door die religie, dat dit bepalend is voor zijn dagdagelijkse leven.  Deze houding is betrekkelijk vlug gegroeid. Wie ziet er nog dat men voor het snijden van het brood, een kruisteken maakt over dit brood? Ons moeder deed dit nog, en het was toen nog redelijk algemeen te noemen.
Ik noem dat om aan te tonen dat de religie werkelijk doorgedrongen was in het dagelijkse leven, ook al heeft dit niets met fanatisme te maken.
Godsdienst werd toentertijd nog uiterlijk beleden, naast het innerlijke beleven. Het is eerst deze veruiterlijking die verdween, en nadien kwam er ook een vervaging van het innerlijke beleven.

Men aanvaardt hier geen fanatisme meer, niet omdat men tegen religie is, maar omdat men niet meer aanvaardt dat de religie de maatschappij commandeert. Men heeft niet alleen een splitsing tussen kerk en staat, men heeft deze splitsing ook door getrokken tot de gemeenschap waarin men leeft. Religie mag er zijn, maar is een persoonlijk beleven. Men mag het niet opdringen, het mag de maatschappij niet langer meer proberen te beheersen.

Vandaar wellicht dat men, nu meer dan ooit, heel scherp reageert tegen fanatici. Zowel in de Christelijke wereld (denk aan Opus Dei en consorten) als van uit andere ons wat vreemdere religies. Dus heeft men de neiging de religie waar echte fanatici zitten die pogen de maatschappij te beheersen, nogal eens in zijn geheel als slecht te zien. Ik denk dat de Koran niet beter of niet slechter is dan andere religies, maar dat fanatisme maakt het heel moeilijk dat nog te zien.
Eigenlijk is dat fanatisme voor de meesten een anti-reclame.
Wellicht om dezelfde reden wordt het Boeddhisme hier min of meer omarmd, omdat het net de verdraagzaamheid predikt. Het lijkt niet opdringerig, het lijkt zelfs een aanvaardbare mantel bovenop de religie die men al heeft van kindsbeen af.

Persoonlijk ben ik geneigd tot een religieus denken, maar mijd ik, net omwille van het agressieve, het fanatieke, de organisaties die de religie willen orchestreren.
Iedere organisatie loopt het gevaar uit te groeien tot een machtsinstituut. Macht die dan goed bevonden wordt om het doel beter en vlugger te bereiken, maar die het neveneffect heeft dat de macht ook gebruikt wordt buiten het eigenlijke doel.
Dit is het sluipende gif van "de" organisatie als systeem.
Ik heb er niet echt een oplossing voor. U wel ?

tot de volgende ?

Bang

Privacy for Business (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb Ghostery geïnstalleerd in mijn Chrome browser. Je kunt dit in een heleboel browsers installeren, dus wellicht kun jij dat ook...
Ghostery deelt je mee hoeveel en welke andere dingen met je mee kijken. Als ik hier zit te bloggen, dan zitten er drie vreemde ongevraagde ongenode dingen mee te kijken. En zodra Zemanta ook wakker wordt, komt dat er ook nog eens bij.

Van Zemanta wist ik dat, want die dienst levert mij de foto's die ik gebruik bij mijn blogje... Maar al de rest was mij onbekend, en ik weet niet wat ze daar zitten te doen !

Het kan best zijn dat het niets betekent, maar het maakt me ongerust.
Het idee dat ik niet op één ding aan het werken ben, maar op meerdere, of dat er meerdere mee kijken naar wat ik aan het typen ben... Ik vind dit niet leuk.

Misschien had ik beter die Ghostery niet geïnstalleerd, dan wist ik het niet, en voelde ik me veel veiliger. Misschien is één van die vreemde toekijkende snoeshanen wel een of andere spîonage dienst, die me moet in de gaten houden omdat ik soms wel eens op de kap zit van de politici ? Of omdat ik wel eens een positie durf te kiezen inzake discriminatie? Of omdat ik geen NVA-er ben?

Misschien is het wel een heel normaal iets, war ik me helemaal niet ongerust moet over maken, maar ik vind het toch niet leuk, dat mijn PC, mijn energie, gebruikt wordt door ongevraagde anderen.

Heb je het ook gelezen of gehoord van die Amerikaanse student die weigert school te lopen met een chip die voortdurend meldt waar hij is?
Dit lijkt mij een beetje het zelfde.
Ik ben ook niet happy met al die dingen die ons voortdurend volgen is als ons doen en al ons laten.
We betalen met de kaart: er wordt genoteerd dat ik daar was op die plaats op dat uur.
Ik ben in beeld bij een bewakingsfirma of een camera op de openbare weg...
De winkel waar ik betaal met een kaart van de winkel, of een klantenkaart laat inbrengen, die weten precies mijn koopgedrag.
Misschien wordt Michel Vandenbossche wel verwittigd dat ik nog steeds ganzenlever durf te eten ?

Zou mijn koopgedrag in Auchan (Frankrijk) overgemaakt worden aan Belgische instanties?
Bij de apotheker kan ik de volledige lijst van al wat ik kocht de laatste vijf jaar opvragen. Ik krijg het gedetailleerd tot en met. Wie krijgt dit nog ?
Het globaal medisch dossier, wie leest dat?
Wie heeft daar inzage van?
Is dat echt niet te lezen door de werkgever of door de verzekeraar ?

Ik ben bang.

Nieuw is dat in feite allemaal niet, het is alleen nieuw in die zin, dat het uitgebreid is.
Vroeger woonde en leefde en werkte je in een dorp. Je kocht alles in het dorp, en iedereen wist zowat alles van je. Maar je had niet het gevoel van een vreemde, misschien vijandige controle, want jij wist net zo veel van de anderen als zij ven jou.

Ik las dat men zelfs kan binnen kijken in je huiskamer, door je TV-scherm heen, en dat zelfs als hij niet aan staat. Klopt dit ? Ik weet het niet, maar er is niks wat me nog verwonderen kan.

Natuurlijk doet men dat niet bij u of bij mij, en alleen bij personen die moeten gevolgd worden... Maar wie moet er gevolgd worden? En wie bepaald dat? Ik werkte bij de vakbond, en werd dus gevolgd door de staatsveiligheid. (Dat is echt zo !)

En wie is het die nu in mijn computer zit mee te kijken? En waarom ?

Er is nog nooit zo veel van privacy gesproken als vandaag de dag, en er is nog nooit zo weinig privacy geweest !
Geen wonder dat Jan met de Pet verontwaardigd reageert als men dan mededeelt dat je een filmpje van de inbreker die in je huis in brak, niet moogt op facebook zetten... Omwille van de privacy!
Iemand die inbrak in mijn woning, die brak net mijn privacy (en mijn voordeur), waarom zou zijn privacy dan nog wel gewaarborgd zijn?

Het lijkt op zo'n ogenblik dat de brave burger wel zijn privacy moet prijsgeven aan alles en nog wat, en dat net de bandieten beschermd worden !

Ik denk dat we toch eens serieus moeten nadenken over het begrip privacy...
Als een hoge politicus inzage kan weigeren in zijn financiën, mogen wij dat dan ook ? Of is onze privacy anders dan de zijne? Kom nu niet af met onschendbaarheid, want dat is in feite alleen van toepassing voor mensen die foefelen, anderen hebben dat echt niet nodig !

djudedju

tot de volgende ?

Touch screen of aanraakscherm....

Panini Keypad, an Indian innovation helps messaging in any regional or international language with great ease. It is of even greater use in case of Touch screen phones as in above image. (Photo credit: Wikipedia)

Het lijkt wel of er een nieuwe concurrentie-oorlog begint, tussen de groten van de hardware en software leveranciers.
Windows 8 is gebouwd voor Touch screen, en nu schijnt Google ook zijn Chrome Book daarmee te willen uit rusten.

Persoonlijk vind ik die aanraakschermen echte ondingen ! Eerst en vooral vergt het een zwaar pakket software, wat uiteindelijk niet anders kan dan resulteren in een slomer systeem.
Maar wat ik er vooral tegen heb, is het feit dat die schermen in gehard glas moeten zijn, en dus glanzend.
Ik ben de gelukkige (?) bezitter van wat men een "vette" huid noemt. Dat betekent dat iedere aanraking van mijn vinger op dat scherm een plek na laat. Als je er recht voor zit, en aan het werken bent, valt het niet zo erg op, en hindert het niet echt, maar zodra je enigszins schuins tegenover het scherm zit, zie je al die smetten. Als je het toestel uitschakelt, of het gaat automatisch op zwart scherm over voor energiebesparing, dan zie je een verschrikkelijk beeld van vetvlekken.
Dan wil je meteen een vod pakken om dat af te kuisen, maar doe het niet bij slaapstand, of je scherm is meteen wakker en je wrijft massa's programma's in één keer aan het werk...

Nee, ik vind er niets aan.

Bovendien kan ik met het bewerken van mijn klavier, netjes met mijn armen op het meubel blijven rusten, en met dat Touch screen moet ik mijn arm opheffen. Bovendien zit ik dan met die hand voor het scherm waar ik in moet "werken".

Geef mij maar de muis en het klavier. Veel handiger nar mijn idee.

Mijn ervaring met het aanraakscherm komt van mijn tablet. Een handig ding omdat je het mee kunt nemen op verplaatsing (wat moeilijk is met een PC), en het compact genoeg is om in een gewone boekentas mee te nemen. Een laptop moet je bijna in een apart tasje stoppen, of je moet een enorme boekentas hebben.
Minder handig aan het tablet is het feit dat je geen klavier hebt. Je moet dus een klavier op het scherm brengen, en dan door aanraking van de letters op dat scherm gaan zitten typen. Het is te doen, maar het is eerder een noodoplossing. Zeker met mijn dikke vingers en het vet van mijn huid.

Ik weet wel, niet iedereen heeft een vette huid, maar het is en blijft een feit dat je vingers afdrukken nalaten op de harde voorwerpen die zij aanraken. Hoe dacht je dat men anders vingerafdrukken zou vinden? Mijn tablet is één grote verzameling van vingerafdrukken !

Ook de smarphones, de gesofisticeerde GSM's waar men nu de mensheid mee onledig houdt, zijn meestal uitgerust met aanraakschermen. En daar zijn de klaviers die je oproept op dat al kleine schermpje uiteraard piepklein. Zelfs met zo'n aanraakstokje voel ik me niet happy. Ik heb gelukkig nog geen Parkinson, maar je mag helemaal niet misdrukken, of je hebt een verkeerde letter, of twee letters in één keer aangedrukt. Laat staan dat je te lang drukt, dan zie je plots een rijtje à la aaaaaaaaaaaaaaaaaaa verschijnen.

Ik geef het toe, ook met mijn ouderwetse gsm, met een cijferklavier waarop op ieder cijfer een drietal letters staan, krijg ik de rietepetiet. Ik vertik het dan ook om te leren sms-en.  Meer nog, als men mij een sms-berichtje stuurt, doe ik dat heel zelden open, omdat ik het of niet hoorde, of vergeten ben welke handelingen ik weer moet doen omdat scherm te openen... Voor mij is een gsm een draagbare telefoon. Meer wil ik er niet van, meer doe ik er niet mee.

Ik heb helemaal geen lust om nog nieuwe foefjes en piefjes aan te leren met dat klereding. Om eerlijk te zijn, ik heb een hekel aan de GSM...
Niet alleen vind ik het een aantasting van mijn persoonlijke levenssfeer en vrijheid, want men valt nu op ieder moment en op iedere plaats de mens lastig, maar ik vind het ook heel storend en irritant dat ik overal persoonlijke gesprekken hoor voeren, waar ik helemaal geen uitstaans mee heb.
Heel wat van die ondingen lijken mij ook niet goed te werken, want soms lijkt het wel of er mensen zijn die luid genoeg naar elkaar roepen om ook zonder dat ding te converseren.

Indertijd, toen ik nog werkte, was de tijd in mijn wagen, een tijd waarin ik gerust was, niet gestoord werd, eens de zaken kon overdenken. Nu is de auto helemaal niet meer veilig, en men belt de bestuurder op, die dan genoodzaakt wordt te antwoorden, waarbij hij hij/zij mag kiezen in de kans op een proces verbaal of een installatie om handsfree te bellen.

Het gaat nog verder, ik las al over foefjes waarbij die ondingen ingebouwd worden in je uurwerk, of zelfs in je bril. Er zijn er uiteraard ook al die er uit zien als of de drager een gehoorapparaat dragen moet, maar het is dus een GSM...

Nee, leve de vrijheid. Ik heb een gsm, ik geef niemand het nummer, en het dient mij alleen als ik eens iemand moet hebben terwijl ik uithuizig ben. Ze kunnen me niet terug bellen, want ik zet dat ding weer uit zodra ik gedaan heb met bellen. Ik zet ieder jaar een minimaal bedrag op dat ding, en zie mijn kapitaal toenemen omdat ik te weinig gebruik maak van dat onding. Maar liever dat dan er de slaaf van worden.

Of vind jij het zo leuk dat in de winkel waar jij een en ander aan het bekijken bent, men plots naast je gaat ruzie voeren via de GSM... Ruzie waar je niets mee te maken hebt, en ook niets mee te maken wilt hebben.
djudedju

tot de volgende ?

zoete dood

the 'Peperbusse', remains of the burnt-down church St-Pieterskerk in 1896; Oostende, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

In Duitsland heeft een man klacht ingediend tegen zijn vrouw, omdat ze trachtte hem te doden door hem te verstikken met haar borsten...

Dat doet mij denken aan de man die gestorven was door een arbeidsongeval in de brouwerij: hij was in de ketel bier gevallen en verdronken... De kersverse weduwe: "Hij heeft toch niet te veel afgezien zeker?" "Bah neen hij, madamke, hij is er zelfs nog drie keer uit gekropen om te gaan pissen..."

De arbeiders die vroeger werkzaam waren in een groot scheikundig bedrijf in de omgeving van Oostende antwoordden op de vraag waar ze werkzaam waren: "Bij de zoete dood..."

Ach, wij hebben iets met de dood. De dood dat is het einde ... Dat lijkt afschrikwekkend, beangstigend, en toch lachen we er soms mee, en soms zie je mensen die de dood echt verwelkomen als een goede vriend.

En dan spreek ik nog niet van de mensen zichzelf doden. Ik denk dat dit een heel ander iets is. Iets wat ik me zelfs niet eens kan voorstellen. Voor het bestaan van de euthanasie en de stervensbegeleiding had ik wel een begrijpen voor de mensen die uit de pijn stapten, maar de anderen, dat is mij nog steeds heel vreemd. Ik oordeel niet, en zeker ga ik niet veroordelen, gewoon omdat ik het niet begrijp. Ik had ooit een vriend die zich ophing door een koord om zijn hals te doen, en op zijn knieën ging zitten om de koord dicht te trekken. Al wat hij moest doen was zich rechten om terug te komen, maar hij bleef zitten tot de dood. Ik kan mij dat gewoonweg niet inbeelden hoe je dat kan. Ik denk dat er misschien voor die mensen een vlucht is uit een lijden die wij niet kennen, en die wij niet bevroeden. Misschien hebben zij geestelijk dusdanig te lijden dat zij ook geen andere uitweg meer zien dan uit dit leven vol pijn uit te stappen. Dus heb ik zeker geen recht om te oordelen. De tijd dat deze mensen niet op het kerkhof in gewijde aarde mochten liggen, vind ik verschrikkelijk.
Het leed van hen die achterblijven met onbegrip, met enorme vragen, veelal met een vaag schuldgevoel, werden op die manier nog meer gestraft dan alleen al door dat onbegrijpelijke verlies.

Ik heb oude mensen gezien, die naar de dood verlangden, gewoon omdat ze het moe waren, omdat ze alles al gehad hadden. Het was hun tijd, waarom kwam die dood niet?

Mensen die geloven, hebben een zekerheid of een hoop dat de dood niet het einde is... Gek genoeg lijkt dat de dood voor hen niet makkelijker te maken. Alleen zij die sterven met het gevoel dat zij hun tijd nu wel hebben gehad, of die blij zijn uit het lijden te kunnen stappen, gaan met de glimlach. De rest hoopt, maar voelt zich echt niet zeker bij die garantie op een ander, een beter, een eeuwig leven.

Kortom je weet het niet. Het is een kwestie van geloof, en je zou niet moeten geloven, als je het zeker wist.  Geloof is er alleen als je het niet weet. Anders is het kennis.

Ik heb altijd het gevoel dat mensen die dergelijke vragen beantwoorden van uit een overtuiging dat ze weten, dat ze vooral zichzelf overtuigen. En ik denk hierbij net zo goed aan die diepgelovigen als aan die overtuigde atheïsten... Want ik voor, voor mij, snap niet waar ze die overtuiging halen. Het is immers in beide gevallen een kwestie van aannemen, niet van zekerheid.

Ergens ben ik jaloers op dergelijke mensen. Waar ik met reuzegrote vragen worstel, veroveren zij voor zichzelf een zekerheid. Zij overtuigen zichzelf dat ze niet geloven, maar dat ze weten.

Ik voor mij, ik heb dat niet. Ik lig er ook niet wakker van, ik zal het wel zien of juist niet zien, eens ik zelf de grens tussen leven en dood over stap. Ik zie geen reden om bang te zijn. Als er een ander leven is, dan zie ik dat wel, als er geen ander leven is, dan is er niets meer om te vrezen.

Ik hoop op dat ander leven, omdat ik geloof in God, en omdat ik het geloof een goede leefregel vind om in een maatschappij als maatschappij te kunnen bestaan. Het idee dat er een straf is, ook als niemand je daad zag, lijkt mij een middel om het kwaad te onderdrukken.  Voor wie er geen geloof is, is niet gezien worden bijna gelijk aan het niet doen van die daad.

Het is een beetje als met de verkeersregels. Als je te vlug rijdt, en niemand ziet het, dan heb je toch te snel gereden ! Dan heb je toch op een onverantwoorde manier omgegaan met het leven van anderen. Het is niet omdat er geen gevolgen zijn, dat het ongezien is, dat je geen verkeerde daad pleegde.  Voor mij is bewust te snel rijden net zo goed een zonde als "... en beheer nooit iemands goed"

Ik geloof dan ook, dat wie, met of zonder geloof, goed leeft, in een respect voor de medemens en de wereld,  dat die behoort bij de mensen die na een lang leven kunnen zeggen dat de dood mag komen, dat zij het gehad hebben. Ontslapen in tevredenheid: een zoete dood.

De dood is ons niet vreemd, het is een stuk van ons.
We leven bij gratie van de dood !
We eten planten die we doodden, of die "gestorven" waren (vruchten, granen,noten), we eten dieren die we doodden...
Kortom, zonder dood, leven we niet.
Geen wonder dat de dood een stuk van onszelf is...

tot de volgende ?

Storm op ... land

Municipal park. (Photo credit: Wikipedia)

English: Belgian turbine steamer 'Princesse Elisabeth' on the Ostend Dover ferry service. Was used in the between wars years. Nederlands: Belgische turbine stoomer 'Princesse Elisabeth' op de Ostend Dover ferry dienst. Werd gebruik in de tussenoorlog jaren. (Photo credit: Wikipedia)

Vannacht heel weinig geslapen... Het stormde verschrikkelijk, en ik lag te luisteren of ik de hoge populieren niet hoorde kraken. Ik, en ook Mario die de wei huurt naast mijn huis, hebben er de eigenaar van de populieren al meer dan eens op gewezen dat ze een gevaar vormen. Ze lijden duidelijk aan de populierenziekte, en verzwakken dus heel snel, met alle gevaren van dien.

Ik was blij dat onze vorstpannen al vervangen zijn en nu goed vastliggen... En dat we niet meer opschrokken van stukken cement die over het dak rommelen.

En toen ik hoorde dat de wind tegen de middag weer zou toenemen, heb ik besloten dat we de rommelmarkt maar zullen laten... Je moet geen gevaar op zoeken als het niet nodig is.

Zo'n zesenveertig jaar geleden werkte ik op de mailboat Ostend-Dover en daar lagen we ooit uren voor Dover, het stormde zo erg dat we de haven niet konden binnen varen. In die tijd was ik helemaal niet bang van stormwind. Ouder worden heeft bizarre gevolgen !

Als kind woonden wij een hele wandeling ver van de zee, en toch was die band met de zee er altijd... Toentertijd waren er nog geen rolluiken aan ons slaapkamerraam, en 's nachts zagen we iedere keer de lichtstraal van de vuurtoren over ons plafond flikkeren. Driemaal na elkaar, dan een beetje rust, en weer drie keer na elkaar, in een eindeloze reeks. We wisten ook als het weer eens mistig was, want dan was de lichtstraal er niet, maar hoorden wij in de plaats de misthoorn, een diepe sonore klank thoeoe, drie keer na elkaar en dan weer een pauzeke... Het zelfde ritme van de lichten.

We woonden aan "het bosje", officieel het Maria Hendrika Park. Bij storm hoorden wij de wind door de bomen fluiten, en bij erge storm soms het gekraak van een afbrekende boom. Ooit hadden wij een storm, waarbij in één nacht meer dan 300 bomen waren gesneuveld. Bomen sterven echt niet altijd staande !

Als het tijdens de dag stormde, dan stonden we soms door het raam te kijken "Je moet die bomen eens zien gaan !" zei ons moeder... En wij knikten vol enthousiasme ! Wij vonden het als kind sensationeel en dus prachtig om zien. Wij woonden dus aan de kust, en wind was er altijd, en storm heel regelmatig. Slechts nu en dan was het zo erg, dat we er echt van opkeken. Zoals die keer toen we een man met fiets en al gewoon zagen omver waaien !

En ooit, heel lang geleden, was er een soort orkaan, midden in de dag, in een heel warme zomer. We hadden nog net de tijd gehad om naar huis te hollen voor de dreigende massieve lucht, die in geen tijd van stralend blauw naar inktzwart evolueerde. Toen de wind heel plots en heel fel begon, deed ons moeder de rolluiken naar beneden, en holden wij de trap op, om door het raam van de slaapkamer naar buiten te kijken. Voor onze deur stopte een Volkswagen-camionette, zo een van het schoendoos-model. De storm duurde hooguit een tiental minuten, maar de camionette wipte in die tij heel de straat door, gedreven door de wind.

Gek, ook toen waren we niet bang.
Bang is iets voor volwassenen, en het lijkt er op dat ik eindelijk volwassen aan het worden ben.
(djudedju !)

Maar echt, de angsten die een kind kent, zijn heel anders dan de angsten van een volwassen mens, en hoe ouder je wordt, hoe meer angst je kent en hoe intenser je de angst ervaart !
Je voelt dat het best bij je kleinkinderen. Toen je zelf in het kweken van kinderen waart, en er klom er eentje in een boom, dan gaf je hem of haar een rammeling, als een van de kleinkinderen zo iets doet, dan beef je van angst en je hart staat bijna stil van schrik.

Op de foto in bijlage zie je de 100 meter hoge watertoren die gebouwd werd toen ik nog kind was, in het bosje, bijna recht voor onze deur... Op de andere foto een oude mailboat... Daar staat in de tekst ferryboot, maar in het Oostends was dat de "male", van het Engelse Mail. En de officiële naam was Mailboat, postboot... Wellicht een naam uit de tijd dat het schip nog werkelijk de postverbinding was tussen het vasteland en het Verenigd Koninkrijk....

Waar is de tijd...

Tot de volgende ?

koud water

Sebastian Kneipp (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen kon ik mij eindelijk weer behoorlijk wassen, met echt koud water, waar je echt wakker van wordt.
Het hebben van een schoonbroer die al de herstellingen doet aan waterleidingen en centrale verwarming is een zegen... en soms een straf.
Als we met een ernstige breuk zitten, dan wordt onze installatie steeds meteen hersteld, is het echter een onbenullige kleinigheid, dan schuiven we naar achteren op de klantenlijst. Wij zijn immers de vaste klanten bij uitstek.
Dat is logisch natuurlijk, en wellicht zou de wachtbeurt bij een vreemde hersteller nog veel langer duren, maar voor mij, heel persoonlijk, was die kapotte kraan heel dringend ! Bovendien wonen we niet aan zijn achterdeur, en wordt de kleine herstelling dan meteen ook een familiebezoekje.

Niet dat we geen water meer hadden, in mijn huis wemelt het van de kranen her en der, maar de koudwaterkraan aan de lavabo in de badkamer, dat is de kraan waar ik me 's morgensvroeg wakker was.

Ik zou uiteraard 's morgens kunnen naar beneden komen, en me onder de kraan hangen in de keuken, maar dat zou betekenen dat ik in halfslapende toestand de trap naar beneden moest nemen, en dat kan dodelijk zijn....

Dus was de enige andere optie mij wassen aan de warmwaterkraan.
Een warmwaterkraan is gelukkig niet onmiddellijk warm, het eerste water is gewoon ook koud. Het duurt een tijdje voor het warme water van beneden naar dat kraantje in de badkamer boven is gekomen.
Dus had ik net dat beetje koud water om mijn tanden en daarna mijn slaperige kop te wassen met koud water, op voorwaarde dat ik het allemaal heel snel deed.
Ik denk dat ik ondertussen het wereldrecord tanden wassen en gezicht wassen op mijn naam heb staan.
Niet alleen een record inzake snelheid, maar ook inzake zuinigheid !
Tussen ieder bevochtigen van handen, of washandje of tandenborstel in, werd de kraan weer meteen dicht gedraaid, kwestie van in het gedeelte koud water te blijven.

Ik zou me natuurlijk ook hebben kunnen wassen in het bad, maar een koud bad in de morgenstond, dat is een beetje te veel van het goede. Ik weet wel dat er zijn die zweren bij het wassen van heel de borstkas met ijskoud water in de morgen, maar ik laat dat voor de sportfanaten en de volgelingen van Kneipp en andere heilpratikers.

Gisteren is Robert geweest, met een nieuwe kraan, en deze morgen heb ik me uitgebreid en heel langzaam, genietend, gewassen met koud, echt koud water, die niet tegen het einde aan al lichtjes lauw begon te worden, nee, eis und eiskalt ! (Zoals Jâgermeister ?)

djudedju

Hier zit nu dus een wakkere blogger een blad virtueel papier te bekladden met ijskoude vingers en wijdopen ogen.

Beste lezer, ik heb zonet weer enkele woorden in mijn tekst aangelinkt naar Wikipedia... Als je in je tekst de gekleurde woorden aanklikt, dan krijg je dus een artikel in Wikipedia, die je een en ander zou moeten duidelijk maken. Zou, want dat is niet altijd het geval. Ooit heb ik bemerkt dat ik aan het schrijvelen was over de Gentse binnenstad, en ik kon je een link bezorgen naar Gent. Uit nieuwsgierigheid klikte ik zelf eens, en ik kreeg een artikel over La Gantoise, de voetbalploeg van Gent. Iets wat geen zinnig mens interessant kan vinden. (Voetbal is een ding waarbij tweeëntwintig dik betaalde jonge blagen achter een rond voorwerp aanlopen, en als ze dat bereiken, stampen ze dat ronde ding meteen weer weg, om er op het eigenste ogenblik weer achter te stormen... Nee, dit is geen therapie in een instelling voor geesteszieken, het lijkt alleen maar zo)

Als je dus die gekleurde woorden aanklikt, heb je kans dat je wat uitleg vindt, maar net zo goed heb je dus kans dat je iets heel anders leert kennen, wat mijn tekst dan helemaal niet helderderder maakt, in tegendeel.

Wellicht is dit de manier waarop we vaststellen dat geschiedschrijvers over één en hetzelfde onderwerp een totaal andere wending geven. Ze putten uit hetzelfde bronnenmateriaal, maar soms is er een verkeerde link aangeklikt...

Hoe je het ook bekijkt, die linken zijn dus aan te raden, omdat u, hoe dan ook, via deze weg een en ander bij leert. Je moet wel Engels kennen... Want de link wijst - gek genoeg- niet naar de Nederlandstalige Wikipedia, maar jij bent ongetwijfeld knap genoeg om dat euvel te overkomen.

Je zit, dat koude water helpt echt hé !
Mocht jij behoren tot diegenen die 's morgens hun eigen zichzelven wassen met warm water, stop daar dan meteen mee, ik heb je zo net bewezen dat koud water veul beter is !!!! (Met dank aan mijn schoonbroer en de nieuwe kraan !)

tot de volgende ?