de weg en de werken

Aixam 400 (Photo credit: Wikipedia)

De verkiezingen naderen...
Plots zie je overal en nog ergens wegenwerken opduiken. De plaatselijke politici beseffen dat ze heel binnenkort voor hun "werken" zullen beoordeeld worden, en doen er haastig, haastig nog iets aan. Liefst iets heel erg zichtbaar... En wat valt meer op dan aan de weg timmeren?????
Dus worden alle beloofde wegenwerken, waar ze zes jaar de tijd voor hadden, nu vlug, vlug, vlugger afgewerkt, aangevat, begonnen, en zitten we overal en op hetzelfde moment met wegomleggingen... Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men wegomleggingen tegen...
Omdat veiligheid steeds meer een prioriteit is, en de mens zelf daar helemaal niets aan lijkt te doen, moet diezelfde overheid er voor zorgen dat die werken "veilig" verlopen. In welke auto zit je veiligst ? Juist ja, in een stilstaande...
Dus zetten ze aan ieder werk of werkje van die vermaledijde stoplichten. Daar sta je dan te staan voor een rood licht, terwijl er noch van heinde, noch van verre iets komt uit de tegenovergestelde richting.

En dank zij die werken denken de huidige oelewappers dat wij ze terug gaan verkiezen tot oelewappers voor de komende zes jaar...
djudedju

Je moet eens onder druk voor zo'n licht staan te staan, met voor je een lange rij en achter je een lange rij... De reden ? Onbekend, tot je plots, als je je hoofd door het zijraampje steekt, ziet dat er maar liefst twee auto's aan de spits staan met daar op het bordje "autorijschool"... Het wordt groen... Geen beweging.
Het doet me denken aan dat mopje over zo'n "autootje"- zonder -rijbewijs, je weet wel, van die blikjes op wielen.... Er staat er zo eentje aan de rode lichten. Het wordt groen, je ziet de bestuurder moeite doen, maar er komt geen beweging. Het wordt weer rood, en weer groen, weer een duidelijk geagiteerde bestuurder in het blikje op wielen, niets. Het wordt weer rood en weer groen... Weer niets. De bestuurder uit de wagen achter dat autootje stapt uit... "Stoat aa handfrein oep misschien ?" "Neeje, mor ik stoa op ne sjieke..."

Allemaal niets als je daar in alle gemoedsrust staat aan te schuiven, maar als je door een of andere reden daar staat met opgespannen zenuween... Niet om mee te lachen.

Zenuwen...
Eigenlijk is dat een gek ding hé? Waarom bestaat dat systeem eigenlijk? Het is alleen ambetant, je hebt er geen enkele baat bij. Je bloeddruk stijgt, dat is niet goed, je bent kribbelorig, en dat is ook niet goed (zeker niet voor de anderen), dus wat voor nut heeft die toestand ?

Je voelt je er zeker niet goed bij, het helpt je niets, in tegendeel !

Gewoonlijk kan ik mijn zenuwen behoorlijk onder controle houden, maar eerlijk is eerlijk, ik kan ook soms heel licht ontvlambaar zijn als er iets niet gaat. De plaats waar ik minst last heb is wel wachtkamers en files... Daar jaag ik me niet in op. Heel wat mensen zijn net daar zeer gejaagd en gespannen, maar daar heb ik het niet. Ik kan wel zenuwachtig worden als iets niet gaat, als ik een ding niet in elkaar krijg, of als mensen me niet lijken te begrijpen. Ik heb geduld om ze te helpen, maar als ik de indruk krijg dat ze niet willen of kunnen, dan slaat mijn onbegrip wel eens over in snibbig reageren. Niet goed, en ik weet het, maar dan zijn die vermaledijde zenuween sterker dan ik zelf ben.
Ik ben dan kwaad op mezelf. Waar is mijn onverstoorbaarheid plots naartoe ?
Waarom reageer ik dan veel te fel, veel te sterk?
Geduld en nog eens uitleggen zou veel beter zijn, en ik weet het, maar plots lijk ik de controle verloren te hebben over mezelf.

Waarom krijg ik het op zo'n moment en een ander in de file ?
Ik weet het niet...
Ik weet alleen dat ik na 65 jaar oefenen nog geen zier vooruit ben gegaan als je mij pakt op mijn zwakke plaats. En ik hoor en zie van mijn medemensen dat wij allemaal wel ergens zo'n zwaktes hebben.
Zouden die mensen met Zen en Yoga betere beheersing hebben ? Net in die zwakste punten?
Ik heb het toch nog niet vastgesteld.
Och, je ziet het niet aan mij als ik gespannen loop, maar je wordt het gewaar als ik plots veel te fel uit mijn krammen schiet. Het is dus niet omdat je het niet of minder ziet dat het er niet is...
Er is nog veel werk aan de winkel om een volmaakte mens te worden... en ik zei het al meerdere keren: ik hoop dat ik die volmaakte nooit moet ontmoeten, want dat moet een vervelende mens zijn, waarvan je steeds op voorhand weet hoe hij of zij zal reageren... Geef mij dus maar dat kribbig mensje, met zijn of haar kleine kantjes, zijn of haar onverwachte reacties...
Menslief, ik hou van je ! (met al je kleine en grote kantjes...)

tot de volgende ?

Nato

Calligraphic name of Allah in Arabic, Copied from Public Domain artwork (Photo credit: Wikipedia)

of Navo, ik vergeet altijd weer het onderscheid, maar ik heb het over dat leger...

Nu, de naam doet er eigenlijk niet toe, het is het al dan niet in stand houden van dat leger waar ik het over wil hebben. Velen zeggen dat, na het wegvallen van het communistische gevaar, we dat leger niet meer nodig hebben... Maar is dat wel zo ?

Eerst wil ik stellen dat ik een anti-militarist ben, maar ik ben ook geen idioot. Als er ook maar één is die zich wel bewapent, dan zijn de anderen in gevaar, en dan kun je niet anders dan je veilig stellen, door een militair evenwicht te creëren, hoe waanzinnig dit op zich ook is.

De situatie is zelfs nog erger geworden... In veel gevallen moeten we zelfs niet meer spreken over een eventueel vijandelijk leger, maar hebben we te doen met een sterk terrorisme. Een heel andere soort vijand, op zich nog moeilijker te bestrijden.

Eén van de ergste vormen van "oorlog" die we kennen, is eliminatie-oorlog. Waarbij men een volk, of volkeren, gewoon weg wel uitroeien. Het klassieke voorbeeld is de tweede wereldoorlog, waar het Nazi-Duitsland alles op alles zette om alle Joden uit te roeien. (Niet alleen Joden, ook Roma, Sinti en in iets mindere mate ook alle Slavische volkeren).

Deze verschrikking is iets wat in de generatie voor mij, en in onze generatie nog heel levendig is. Wij zagen het nadien op andere manieren opnieuw bij Hutu/Tutsi, bij Serviërs/ Bosniërs en nog een heel pak volkeren meer. De meeste van deze eliminatie-oorlogen waren wreed, maar niet zo wreed als wat we zagen bij de Holocaust. Het was niet zo massaal, niet zo echt op totale uitroeiing gericht. Maar vandaag de dag zien we wel weer zo'n verschrikkelijke oorlog op ons afkomen, nu in de eerste plaats gericht op Israël en op de Verenigde Staten van Amerika.

Ik heb het over de politieke Islam (niet te verwarren met de Islam als Godsdienst, waar heel wat mensen helemaal niet zo zijn als de politieke Islam). Deze politieke Islam heeft het wel daadwerkelijk over uitroeiing, zonder genade, en door de mengeling met Godsdienst, drijven zij hun mensen zo ver dat ze zichzelf opofferen, want voor zo'n daad verdien je de Hemel... Zelfs in de scholen, waar de politieke Islam het voor het zeggen heeft, wordt dit ingeprent bij kinderen, die opgroeien in deze sfeer van onverzettelijke haat tegenover Israël en USA...
Europa staat ook op het lijstje van vijanden, op plaats drie, na de vernietiging van Joden en Amerikanen.

Door de mengeling met de Godsdienst (Islam) heeft men het ideale middel om de mensen op te jutten tegen de "vijand", meer zelfs, het zijn duivels, het zijn vijanden van Allah, het is "het Kwaad", dus moet het vernietigd worden.

Het is zeer moeilijk om tegen deze dingen op te treden, het is zelfs heel moeilijk om zich er tegen te verdedigen. De daders zijn immers overtuigd dat zij de wil van Allah doen, dus het goede. Daar kun je met logica niet tegen op, dat gaat het zuiver menselijke te boven.

Ergens was het een beetje te verwachten... Wij deden indertijd hetzelfde met hen tijdens de Kruistochten, en vooral door de overheersing die we uitoefenden tijdens het kolonialisme. We hebben deze volkeren uitgebuit, en mishandeld, we beschouwden hen als een minderwaardige soort. Dat ze reageren lijkt dan ook ergens logisch. Dat ze op die manier reageren overstijgt echter de logica, maar oorlog overstijgt altijd de logica.

Het gevaarlijkste in deze strijd is echter de onverzoenlijkheid, en de drang naar eliminering van de vijand. Je vecht niet tegen een land, je vecht tegen een ideologie. En in veel gevallen gaat het helemaal niet over landen, naties, maar over een deel van de inwoners, die een onverzoenlijke haat voelen tegen allen die niet tot hun godsdienst behoren.

De grootste moeilijkheid is wel dat je de Godsdienst op zich niet tot vijand hebt, of moogt maken, want een heleboel Moslims behoren helemaal niet tot de politieke Islam, en hebben deze haatgevoelens en deze drang tot elimineren helemaal niet. Als wij echter reageren tegen de godsdienst, dan drijven wij deze mensen recht in de armen van de politieke Islam, en vermenigvuldigen wij meteen onze vijanden.  Ze zijn echter niet zo maar herkenbaar. Wij herkennen de Moslim, maar weten niet of hij behoort tot de politieke Islam of niet. Wij kunnen hen maar herkennen als zij zich uiten. En dan is het kwaad veelal al geschied...

Ik vrees dus dat wij wel verplicht zijn tot het hebben van een legermacht... Wij kunnen en mogen de deur niet open zetten naar onze vernietiging...

Maar laat ons in hemelsnaam op passen niet zelf de vijand te vermenigvuldigen. Wees niet anti-Islam, blijf logisch.

tot de volgende ?

Gevaarlijk

Facebook logo (Photo credit: Wikipedia)

Op sommige plaatsen is het niet mistig, het is erger, je ziet er niets door... En dan kom je nog auto's tegen die het niet nodig vinden hun lichten aan te steken... Bij gewoon doorrijden op de baan lijkt dat niet zo heel erg, maar voor wie de baan op moet komen, uit een zijweg, die ziet die auto's niet aankomen.
Beseffen die mensen echt niet hoe gevaarlijk ze bezig zijn ?

Laat je zien, of je bent gezien !

Ik heb het nog al geschreven, mist is het type weer waar ik meest van al schrik van heb. Ik denk dat ik een heel slechte blinde zou zijn. Ik voel me heel onwennig en bang als ik het verkeer niet zie. Misschien is dat een overblijfsel van toen ik als jongeling op de mailboat werkte, en tijdens de mist, samen met zowat alle bemanningsleden langs de reling van het schip moest staan pieren in de erwtensoep en luisteren naar al die onzichtbare toeters en bellen van schepen die je wel hoorde maar niet zag.

In een auto heb je een -wellicht verkeerd- gevoel van veiligheid, je voelt je veilig in dat metalen coconnetje, maar als je ooit op dat grote schip hebt ervaren dat zelfs die grote metalen bak niet veilig is, dan heb je daar een ander idee over.

Ik kan het niet ontkennen, ik ben bang als het echt mistig is.

En het bangst van al was ik ooit op een winteravond, toen ik rond 22.00 uur van Kruishoutem terug naar huis moest rijden. Het had gesneeuwd, alles lag wit, en het was dikke mist... Je ziet dan letterlijk niets, alles is wit.

Ik had het geluk dat ik iets voor me, twee kleine piepjes van lichtjes zag, een andere auto die voor me uit reed. Ik daar achter... dicht genoeg om de lampen nog te zien, ver genoeg er van om zeker niet te moeten remmen mocht hij stoppen of wegdraaien... Plots zag ik zijn stoplichten oplichten... ik heel voorzichtig en heel traag naderen... De auto had zich gewoon langs de kant gezet, durfde niet meer verder, of vond dat het mijn beurt was om de onzichtbare weg te zoeken... Je kon alleen iet of wat voortgaan op de bijna onzichtbare straatlichten.

Nee, ik ben geen liefhebber van mist...

Maar allee, we zijn er door geraakt, en veilig weer thuis gekomen.
Buiten houdt de wereld op aan mijn hortensia's en mijn lindeboom... Daarachter gaapt het grote witte niets.

Maar we mogen niet klagen, we hebben hier geen onweer gezien. Wel eventjes in de verte de donder gehoord, maar dat is alles. Gisteren heb ik er mij wat ongelukkig over gemaakt. Ik las op internet dat de streek van Namen heel erg getroffen was door een zwaar onweer... Ik Hoorde een uurtje later op TV dat het nieuws (Eén) zou beginnen, en vroeg Anny om te kijken wat ze er van zouden zeggen of tonen... Niets. Wallonië is blijkbaar het buitenland, en dus is een stortbui en onweer daar niet echt belangrijk. Pas in het nieuws van 19 uur zegde men er iets over, en toonde men een beeld. Ik voel me daar wat ongelukkig bij... We zijn een landje dat je bijna niet ziet liggen op de wereldbol, en we vinden de helft van ons eigen land al niet meer belangrijk...

Waar zijn we mee bezig ?

We hebben hele sociale netwerken opgezet, men gaat met het sociaal bezig zijn zelfs gaan speculeren op de beurs (Facebook), maar echt sociaal bezig zijn ? Ho maar ! Dat lijkt net iets te veel gevraagd.
Ik vraag me soms af, of het sociaal netwerken niet zo'n succes kent, net omdat het zo vrijblijvend is, omdat je er niet echt rechtstreeks bij betrokken bent, omdat het beperkt blijft tot wat getypte woordjes... "Ik heb duizenden vrienden !" Weet je wel wat een vriend eigenlijk is ?
Dat is heel wat meer dan een bekende, heel wat meer dan iemand waar je regelmatig contact mee hebt, meer dan een maat waar je een pint mee drinkt... Een vriend, dat is iemand die je bijstaat, die zo nodig zijn dingen laat vallen om jou te helpen. Een broeder, iemand waar je niet alleen vertrouwen in hebt, maar die dat vertrouwen ook waard is en dat voortdurend bewijst met woord en daad.
Als je één vriend hebt, dan ben je heel gelukkig !
Heb je er twee, dan ben je rijk, en dan weet ik niet hoe je het doet, jezelf helemaal vrij maken voor twee mensen, dat moet niet makkelijk zijn !
Honderden vrienden... Dat wijst op een devaluatie van het woord, maar ook op een devaluatie van het begrip. Ik zie hetzelfde met het woord geluk en met het woord liefde...
Die begrippen zijn ook gedevalueerd, in handen gegeven van winstbejag en commercie...
Terwijl het eigenlijk helemaal gratis is, en veel meer kost dan je ooit zou kunnen betalen.
Het is iets wat voor je voeten ligt, wat je alleen moet oprapen... Maar het is iets waar je moet aan werken, niet iets wat je kunt kopen...

tot de volgende ?

droog

Moeder met kind (Denise en William) (Photo credit: Wikipedia)

Het is nog droog... Het ziet er niet uit, want het is wat mistig, maar 't regent (nog) niet.... Dus de kans zit er in dat we straks toch nog een rommelmarktje kunnen meepikken, namelijk te Eke.

Het is niet ver, en het is gewoonlijk een mooi marktje.
Nu ja, we zien straks wel, regent het, dan gaat het gewoon niet door. Maar natuurlijk is er een vraagje bij... Volgens de weerman (die dus niet uitgekocht is door de toeristische dienst van de kust voor het volle weekend, ze boden hem één dag te weinig!) zijn het buien, dus het kan zijn dat het hier droog is, en ginder plensregent, of omgekeerd.

Maar we hebben al drie markten gedaan deze week, en mijn rug is zo hard als een plank. Alles stijf en stram en vol pijn. Maar het systeem werkt nog steeds, na wat rust ebt de pijn weg tot een aanvaardbaar niveau, en na mijn morgenturn is de rug weer wat soepeler... voor een klein beetje tijd.

Waarom ik dan nog naar de markten ga? Omdat ik dat graag doe, en me door mijn rug zo weinig mogelijk laat domineren. Meestal lukt dat, maar nu en dan is mijn rug de baas, en zit alles weer vast. Dat ik nu drie, misschien vier markten kan doen, stemt me hoopvol dat ik ook in Voeren raak zonder te veel kleerscheuren. Ik heb er toch wel schrik van. Daar naar toe gaan, en dan daar vastzitten vol van pijn, ik mag er niet aan denken.

De Jef is opa geworden van een Seppe, dat is eigenlijk ook een Jef, maar dan iets anders. Ik kreeg het kaartje hier thuis, samen met de uitnodiging voor de babyborrel. Ik kan er maar moeilijk aan wennen. Waarom wordt alles steeds maar anders gedaan? Vroeger deden we een bezoekje aan moeder en kind, nu moeten we nadien nog eens naar de babyborrel. Je staat daar dan met een heel pak volk, waarvan je de meesten niet kent, wat onwennig met je glaasje fruitsap in je handen, eet een hapje, drinkt nog een glaasje, bekijkt de nieuwe wereldburger eens ("Och, 't is wel een schoontje hé? En 't lijkt helemaal op zijn moeder!" Waarmee je dan zonder er bij na te denken vertelt dat je de moeder ook best leuk vindt...
Of je dezelfde redenering kunt maken als jij vindt dat het op de vader lijkt, dat laat ik voor jou rekening, ik ga steeds voor de moeder, die staat er gewoonlijk het dichtste bij, en is daar veel gevoeliger voor.

Maar ik mis dat intieme van de intieme kraamvisite... En waar ik ook niet goed weg mee kan... Je geeft een geschenk, of je stort op de rekening (da's ook in nu) en dan ga je naar die babyborrel, wat doe je dan ? Je kunt daar toch niet zo met lege handen toekomen? Dus een bloempje voor moeder voor de baby?

Ach, we doen het gewoon, het schijnt nu zo te horen.
Wij lopen achter, zij zijn gewoon mee.
Vader (en moeder) zijn blijven hangen aan de sixties...

Als we het geluk van leven hebben, dan zien we binnen een tiental jaren misschien onze achterkleinkinderen geboren worden, en misschien is het tegen dan weer iets anders. Misschien zoiets als wat we vroeger deden bij een huwelijksfeest ? Kijk maar naar de communiefeesten. Bij ons was dat nog een familiale aangelegenheid, nu huren ze hele zalen af, en zitten daar met wel honderd mensen rond die jonge knaap of dat prille meidje, die zich het centrum van het universum voelen, voor één dag...
Waarvoor doe jij je Plechtige Communie ? Voor de pakjes...

djudedju

tot de volgende ?

Rommelen op de rommelmarkt

Tai Chi in the street, China, May 2007 (Photo credit: Wikipedia)

Het is een zwaaare week... Donderdag rommelmarkt te Geraardsbergen, gisteren te Oudenaarde en vandaag te Zulte...En, als de toeristische dienst van de kust genoeg sponsort, zodat er morgen nog steeds mooi weer heerst, dan is er nog een rommelmarkt te Eke...
Ik voel mijn rug niet meer. Gek. Ik voel hem veel meer dan anders, waarom zeggen we dan ik voel hem niet meer ? Taal is een wonder fenomeen.

Tegenwoordig is het uitzonderlijk als we nog eens iets meebrengen, maar vandaag heb ik nog maar eens een Afrikaans beeld gevonden. Knoertlelijk zegt Anny, heerlijk primitief en mooi zeg ik... Nu ja, de gustibus et coloribus...
En ik vond ook nog een wandelstok... Ik kon mijn ogen niet geloven, de prijs was meer dan absurd laag. Niet getwijfeld dus. Ik ben ondertussen de tel al lang kwijt, het is een model dat ik nog niet heb, en er zit een miniem flesje in om een oude klare mee te nemen op wandeltocht... (Nu ja, dat zijn dan eigenlijk geen wandelstokken, maar sierstokken ! Je kunt er niet op leunen, want de uitholling voor dat flesje is zo groot dat de sterkte uit de stok volledig verdwenen is.) (Dat is een overblijfsel uit de tijd dat wandelstokken een mode object waren, je moest het bij je dragen, maar het zeker niet gebruiken om op te steunen...)

Maar ik heb ook op mijn rug gepeinsd, ik heb een boekje mee over Tai Chi. Je weet wel, soms zie je op documentaires een hele kudde oude chinezen heel traag bewegen... Dat is dus Tai Chi, een manier om lenig en soepel te blijven, justekes iets voor mij dus...

Maar ondertussen ben ik versleten tot op den draad.
Maandag moeten we dan met Anny naar het hospitaal voor een onderzoek, hopelijk is alles in orde, en zijn we weer voor jaren goed.

en dan zitten we weer in een drukke week, hospitaal, academie, les geven in de peuterschool en noem maar op... bezige bijen, kortom: gepensioneerden, je weet wel die soort mensen waar iedereen beroep op doet.

Maar je hoort ons niet klagen, integendeel, zolang we kunnen blijven we bezig, niet te druk, niet te belastend, maar toch bezig, want dat is het lange leven. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit echt stil zou vallen. Ik weet zeker dat ik dan wanhopig zoek naar dingen die ik wel nog kan. Ik hou niet van dat zitten in de zetel en kijken naar TV-programma's waarvan we zeggen: het trekt weer op niets, maar wel blijven zitten...

Nee, laat mij maar bezig met creatief zijn. Ik heb het al gezegd, en ik blijf het herhalen, een mens is pas mens als hij creatief is. We hoeven echt geen kunstenaar te zijn, iedereen kan we iets maken dat heel mooi is. Ik kijk bijvoorbeeld met grote ogen naar de ragfijne werken van papierknippers... Mensen die hele landschappen, tot in de fijnste details, uit zwart papier knippen, en dat dan op een wit of licht gekleurde achtergrond leggen. Er zijn echte pareltjes onder. Dat is iets wat ik niet kan, mijn vingers zijn te dik om in de ogen van die fijne schaartjes te kunnen. Maar het is mooi, en het is creatief bezig zijn, je maakt iets wat mooi is. Het zelf mooi vinden is al genoeg, want het voornaamste is dat bezig zijn, bezig met lichaam en geest.

Handwerk kan ook dat genoegen geven, maar dan mag het geen breiwerk zijn van iets waar je niet naar moeten kijken, waar je rond kan kijken en zitten babbelen, nee, de geest moet ook actief zijn. Je moet iets hebben wat je beneemt.

Maar ik ben weer aan 't herhalen wat ik al zo vaak heb gezegd... Nu ja, ik ben dan ook steenstokkedoodmoe...

tot de volgende ?

Bedevaart naar de dood...

Toen we vanmorgen naar Oudenaarde reden, naar de rommelmarkt, hadden wij een nare ontmoeting... Langs (op !) de weg stond een tent opgesteld, verscheidene politiewagens, en we werden beurtelings doorgelaten... Een dode !

Het beeld is nooit vertrouwd, ook al weten we dat die tent en die politiewagens het heel duidelijk uitschreeuwen.

Toen ik terug was van de rommelmarkt las ik dat het een bedevaartganger was, en dat er nog een ander zwaargewond was...
Een bedevaart naar Halle veranderde in een bedevaart naar de dood...

De man was wellicht al van Kortrijk aan het stappen op die eindeloze weg naar Halle, en plots was de bedevaart gedaan, en was de dood daar, niet in Isfahan, maar in Oudenaarde, Anny denkt zelfs dat het daar al Mater is... Niet ver van een van die twee nieuwe uitvaartcentra die we rijk zijn hier...

Dat is een van die voorbeelden van de onverwachte dood... Je loopt daar nog tegen elkaar te palaveren, en het volgende moment is het gedaan.

De dood is altijd confronterend. Het is iets waar we maar niet aan wennen. Ik vraag me af hoe je dat ervaart tijdens een oorlog, tijdens een slag aan de IJzer, waar ze vallen als vliegen. Zou het dan wel wennen? Of blijft het ergens schokkend?

Waarom was die man op bedevaart? Misschien wel als dank voor een genezing. Het kan immers gek lopen. Of misschien om een genezing te bekomen voor zijn kleinkind, of ... voor wie weet wat dan ook. Of misschien stapte hij maar gewoon eens mee, uit sportieve overwegingen deelnemen aan die lange voettocht.

Hij was beter gestopt aan de Kapel van Kerselare in de plaats van door te stappen naar Halle, dan was hij alvast daar die keer niet overreden.

Maar de mens schikt, het is God die beschikt. Misschien is het ook het zuivere toeval. Ik geloof niet zo erg in een god die daar zit te kijken en plots besluit die zijn levensdraad door te knippen. Ik denk dat god zich daar niet mee bezighoudt. Net zo min als met kwaad, verdriet, ziekte en wat al meer. Wij leven gewoon ons leven, en dat tot het gedaan is, met alle gebeurtenissen die dat leven vullen. Misschien moeten we wel verantwoording afleggen voor onze daden, misschien ook niet. We weten het niet, alleen dat de dood er is. Soms heel plots, heel onverwacht... En dat daar dan mensen door getroffen worden.
Mensen die het moeilijk hebben om het te verwerken
Mensen die plots de pedalen even kwijt zijn
mensen die plots beseffen dat zij het stuur van het leven niet in handen hebben
mensen die zich verloren voelen
ontdaan
uitzichtloos starend naar het niets, vloekend van onmacht, wenend ven verdriet

De dood lag op de weg van Oudenaarde

en plots denk je weer, en weer aan je eigen doden

djudedju

tot de volgende ?

De Rerum Novarum

Copyright expired photo of Pope Leo XIII (1878- 1903) in the year 1900 (Photo credit: Wikipedia)

In 't Vlaams: Van Nieuwe Zaken...
Een wat laat gekomen pauselijke encycliek, die een inhaalmanoeuvre moest zijn op het oprukkende socialisme.
Niet dat er op dat moment nog geen priesters waren die al zeer sociaal waren ingesteld, die de kaart trokken van de arbeidende klasse, maar er waren er ook die dat nog helemaal niet zagen zitten... En dan kwam het officiële inhaalmanoeuvre....

Het lijkt wel of ieder geloof als één van de kenmerken heeft dat het wat laat reageert. Dat kan uit voorzichtigheid zijn (kijken of de nieuwe tendens wel een blijvertje is) maar het kan ook voortkomen uit de starheid van het geloof op zich. De meeste geloven zijn gebaseerd op "onaantastbare" geschriften, waarbij men steeds blijft hangen aan de tijd en het tijdsbeeld van wanneer deze geschriften dateren.

Nieuwe dingen lijken steeds weer te vloeken met die oeroude teksten.
Eigenlijk is dat niet waar, maar men vergeet steeds weer en weer om de teksten te vertalen naar de huidige tijd. De kern van de verhalen in ieder geloof zijn in hun tijd wel heel goed, maar de tijd verandert, dus gaan de verhaaltjes niet echt meer op in het nieuwe tijdsbeeld.

Om veilig te spelen neem ik een oud sprookje, niet dat ik daarmee wil stellen dat de heilige teksten sprookjes zijn, maar omdat ik niemand voor het hoofd wil stoten en deze teksten pogen om te zetten naar het NU...
Neem nu Sneeuwwitje, een sprookje over de eenzaamheid van een meisje, en dat nog steeds aanspreekt omwille van dat beeld van eenzaamheid, maar voor de rest is het een heel wreed verhaal. Mocht er nu iemand een dergelijk boek schrijven, dan komt het wellicht eerder terecht onder het vak "Horror" dan wel onder "sprookjes". Toen het geschreven (of voor het eerst verteld werd) was dat een quasi normaal verhaal. De mensen leefden in een tijd waarin doodslag en wreedaardigheid heel gewoon waren.  Je moet maar eens al de verhalen uit de oude tijden ontleden en bekijken vanuit het standpunt van nu... Je zou echt niet in zo'n wereld willen leven. Maar die wereld was toen wel zo !

En eigenlijk is het lang niet alleen de heilige teksten die aan verstarring leiden... We zien dat in meerdere of mindere mate eigenlijk in alle instellingen. We hebben iets opgericht en uitgewerkt dat goed werkte, met goede resultaten, en dus behouden we dat systeem angstvallig, want het heeft zijn degelijkheid bewezen. Maar men houdt geen rekening met de evoluerende tijd, met het voortdurend wijzigen van de maatschappij.
Je kunt dat ook zien in de politiek, ook daar hinkt het systeem achterop, en waar we nu zien dat de mensen helemaal geen vertrouwen meer hebben in de politiek heeft weinig of niets te maken met de politici op zich, dan wel met het systeem dat eigenlijk niet meer aangepast is aan deze tijd. Ik verwacht dan ook dat we in de eindtijd leven van ons huidig politiek systeem. Er komt noodzakelijk iets nieuws, iets wat wellicht met horten en stoten zal ontstaan, maar wat anders is, wat meer aangepast is aan het nu... En je zult zien, als ze iets hebben gevonden dat beter en adequater werkt, dat ze dan weer zullen vastpinnen als het enige juiste, het enige goede systeem... en we zullen later weer het fiasco van dat systeem zien, omdat het niet flexibel is...

Kortom, we zijn eigenlijk altijd en allemaal een beetje in het zelfde beddeke ziek. Kinderen voeden hun kinderen grotendeels op zoals ze zelf zijn opgevoed, want ze achten zich degelijk. Dus moet het systeem wel goed geweest zijn. Geweest zijn, voltooid verleden tijd...

Je ziet, zelfs op kleine schaal pinnen we ons vast aan het gekende, hebben we schrik van het nieuwe. Heel wat mensen van mijn generatie zijn helemaal niet computer-minded, want het ging perfect zonder...

En we weten wel dat we niet echt goed bezig zijn, dat we eigenlijk voortdurend moeten aanpassen, maar dat voortdurend verlaten van de gekende weg, dat voortdurend gaan dwalen op ongekende, ongebaande wegen, wie doet dat nu ? Niemand toch ? Je zoekt toch de moeilijkheden niet op ?
Honkvast... een gave en tegelijkertijd een grote fout...

Veroordeel dus niet zonder eens naar je zelf te kijken...

tot de volgende ?