't Is voorjaar, dus 't is de moment om de grote kuis te houden. En zeker nu ze met ons nieuwe bed komen. We moeten in ieder geval al heel de boel opkuisen in de kamer waar het bed moet komen. En waar het oude bed uit moet.
Dus, na het bloggen ben ik ter orde geroepen, en moet ik mee helpen boven, om alles af te breken en op te kuisen en klaar te zetten zodat de man het oude bed mee kan nemen en het nieuwe in de plaats zetten.
Er kan nu maar één rampscenario meer gebeuren... Dat hij niet afkomt... En dan staan we daar zonder bed. Dan kunnen we "paljas par terre" slapen. Of in de oude bedden van de kinderen... Maar die zijn wellicht niet bestand tegen mijn gewicht na al die jaren leegstand.
Toch maar eens bellen... Ja, ze komen leveren.
Anny, begin maar te ontmantelen... Sprei, lakens, dekens, kussens... En straks kom ik helpen voor de rest zoveel mogelijk klaar te zetten.
En vannacht slapen in het nieuwe bed. Of wellicht helemaal niet slapen, want als ik in een ander bed moet slapen, slaap ik de eerste nacht gewoonlijk niet.
Een van de bizarste zaken als je een bed kopt is wel: "Leg er u eens op, meneer..." En dan ga je daar onwennig op je rug eventjes op dat bed liggen, een houding die ik zelden of nooit aanneem om te slapen. Ik lig op mijn zij om te slapen, in een bolletje gekruld, een restantje van mijn verblijf in de baarmoeder. Maar zo ga je niet liggen in de winkel, dat onopgemaakte bed, nieuw, onbezoedeld, daar lig je zo maar niet eventjes in een bolletje op.
Nee, je gaat netjes, stijf op je rug liggen. En je bevestigd dat het makkelijk ligt. Ook al heb je daar eigenlijk geen idee van. Voor mij is een goed bed/stoel/zetel dat meubel waar je gewoon bent op te zitten/in te liggen. Het meubel waar je lijf naar gegroeid is, en dat gevormd is naar je lijf. In mijn oude bed zoekt mijn lijf het vertrouwde plaatsje, en daar is het goed om liggen. Het nieuwe bed zal dat nog niet hebben, daar zal minstens één ongelukkige nacht aan voorafgaan. Een nacht waar je wanhopige lijf wanhopig zoekt naar het vertrouwde nestgevoel.
Ach, ik wordt oud... Ik kan zo moeilijk afscheid nemen van vertrouwd dingen. Je bent die dingen gewoon, je bent er naar gegroeid. Zelfs de tas waaruit je drinkt, de lepel waar je de koffie mee omroert, dat zijn vertrouwde dingen, die je meteen juist op de juiste manier vast hebt. Drink je koffie bij een ander, dan is dat oortje net te klein voor je vinger, is het kopje veel kleiner dan wat je gewoon bent... Kortom het geeft je niet dat vertrouwde gevoel. Het zijn die dingen die je het gevoel geven van thuis of niet thuis te zijn.
Slapen in een kamer zonder rolluik, alleen zware gordijnen waar je het morgenlicht toch door ziet... Allemaal dingen die je niet "passen"... Een thuis is heel wat anders dan een huis, gemeubeld of niet. Een thuis dat is een veelvoud van vertrouwde dingen. De hoek waarin je kijkt naar TV, de zetel waarin je languit kunt liggen, de tafel waar je niet alleen aan eet, maar ook aan zit om te tekenen, te boetseren, te kruiswoordraadselen....en eigenlijk alles doet, want het is jouw tafel, en daar doe je mee wat je wil. Daar heeft niemand iets aan te zeggen, tenzij je partner, die ook eigenaar is van die tafel, en ook rechten heeft op de tafel en het gebruik. Maar ook dat hoort bij dat eigen zijn.
Gewoon eens nieuw behangpapier op de muren zetten... Dat maakt dat je de eerste veertien dagen ook bewust naar die muur kijkt. Die muur is niet meer de jouwe, dat moet eerst wennen.
Heb jij dat ook ?
Ben jij ook een van die nestbouwers, waar altijd alles warm, vertrouwd, eigen moet zijn en liefst blijven? Of hoor je bij dat deel van de mensheid die pas gelukkig is als je regelmatig nieuwe dingen om je heen hebt?
Want die mensensoort bestaat ook.
Daar was je een maand geleden, en de eettafel stond rechts als je binnenkwam, en nu staat hij links... Verandering.
Of de mensen bij wie alles altijd gelijnd en gemeten moet staan. Mensen bij wie de stoelen op de millimeter gelijk staan rond de tafel. Ik heb dan altijd de neiging om eens rond die tafel te lopen en alle stoelen een duwtje te geven, zodat de tafel er "bewoond" uit ziet, en niet deel uitmaakt van een etalage, waar alles staat om de klanten te lokken.
Als het tafelkleed eens netjes gelijk hangt aan alle kanten, dan zal ik daar eens aan trekken, zodat het niet meer zo gekunsteld is. Het is sterker dan mezelf. Ik hou niet van wiskunde, misschien is dat de reden waarom ik niet van dat strakke, dat gelijnde hou. Het ziet er pas mooi ooit als je ziet dat er in geleefd wordt.
Kortom, ik hou niet zo van veranderingen... Ik zit het liefst in het oude vertrouwde nest. Knus. Het is een beetje zoals met schoenen, nieuwe schoenen zitten nooit echt makkelijk aan je voeten. Ze moeten eerst ingelopen worden. Ze moeten zich vormen naar jouw voeten, en jouw voeten zijn niet gelijk aan de fabrieksleesten. Ik vraag me trouwens af of er wel iemand bestaat die voeten heeft die net passen voor die leesten. Ik ken niemand zo. Waarom zijn die leesten net zo gemaakt ? Een gemiddelde voet ? Maar dan een zoals er nergens een bestaat ?
Ik ben aan 't zagen... Gewoon omdat ik moet afscheid nemen van mijn oude bed, ook al staat het op blokken...
djudedju
tot de volgende ?
