schrikkeljaar

Image via Wikipedia

We zijn vandaag de 29° februari... 't Is dus weer een schrikkeljaar.
Eigenlijk een schoonheidsfoutje aan ons tijdssysteem. Wij, de mens wil zo nodig alles organiseren, alles netjes indelen in gelijke vakjes, en de aarde werkt niet mee... Nee, die moet zo nodig net iets meer dan 365 dagen nodig hebben om rond de zon te toeren. Om dat kleine verschil op te vangen hebben we om de 4 jaar een schrikkeljaar (met uitzondering van de honderdtallen).
Dat kan niet, dat verstoort ons systeem van tijd, dat dwingt ons tot een aanpassing, anders klopt het niet meer dat de lente begint omstreeks 21 maart, en lopen de seizoenen dus in de war.
Waarom is de tijd zo belangrijk ?
Om de maatschappij te kunnen ordenen, om duidelijk te kunnen stellen wanneer het zaai- en maaitijd is.
Om duidelijk te kunnen stellen wanneer je in de overheidsgebouwen de centrale verwarming moet uitschakelen.
Maar dat het soms nog vriest in juni, daar kun je als kalendermaker geen rekening mee houden. Gemiddeld vriest het dan nooit, dus: verwarming af.
Als je dan koud hebt, dan is dat inbeelding.
Op Allerheiligen mag je dan weer je lange winterjas aan, vroeger hoort niet.
En de aarde ?
Die draait rustig door, op zijn eigen tempo. Steeds beetje per beetje wat trager. De dagen van 24 uur worden steeds langer...
Maar nu is de seconde wetenschappelijk bepaald, is niet langer een dag gedeeld door 24 uur dan door 60 minuten dan door 60 om aan seconde te komen, nee, de seconde is wetenschappelijk vastgelegd, dus wijken wij niet meer af, nee, de aarde wijkt af. Dus moeten we nu en dan een schrikkelseconde toevoegen, maar dat vergt enorme inspanningen om alle computergestuurde systemen daarop aan te passen, dus doet men dat niet meer... We houden nu stug vast aan onze seconde. Dat wil dus zeggen dat binnen x aantal jaren we niet meer een seconde zullen moeten bijstellen, maar misschien een volle minuut... Rampzalig ! Desastreus !
"De Aarde wil zich niet voegen naar ons uitgekiende systeem !"
djudedju

Waar zijn we eigenlijk mee bezig ?
Vroeger werkte de mens langer in de zomer, want er was langer licht, en korter in de winter, want er was minder licht.
De wekker was de haan en het vogelenkoor ... We leefden met de natuur mee.
We ondergingen de maat van de aarde... Nu pogen we de aarde onze maat op te leggen. De haan mag zelfs in sommige gebieden niet meer kraaien, en mocht men een middel vinden, dan mochten ook de vogeltjes zo hels vroeg niet meer fluiten, kwinkeleren en schuifelen..
We leven tegen de natuur in.

Iedere morgen sta ik voor het grote raam in de kamer van Koen, en kijk naar buiten over de brede vallei die me toelaat zelfs Gent Zeehaven te zien (bij helder weer)... Ik geniet van de morgenzon die vrolijk de kamer in schijnt. En in de winter vervloek ik het systeem dat me doet opstaan op het geijkte uur...donker of niet...
Straks gaan ze ook nog eens overschakelen op zomeruur...
Als je zo nodig alles kunstmatig wilt indelen, waarom zou je dan nu en dan het systeem niet wat uit het lood kunnen zetten om mensjes te pesten???

We leven met de klok...
De dokter kwam voor onze bronchitis (ja, alle twee !) en dan neemt hij je pols vast en kijkt hoe vlug je hart klopt in de tijdspanne van één minuut... Net of het hart trekt zich iets van de tijdsindeling aan.

Eigenlijk worden we op die manier gedwongen om ons lichaam aan te passen aan een systeem dat niet natuurlijk is. De klok hoort niet.
De klok dirigeert.
Je moet aan het werk van dat uur tot dat uur, en je krijgt een pauze om te eten op dat uur tot dat uur... Honger of niet. In de rij, een, twee...
Je kijkt om 19 uur naar het nieuws op TV en dus richt je het avondmaal in, zo, dat je netjes in de opgelegde lijn mee loopt.
Ik ben nu op pensioen, en dan denk je: eindelijk is de tijd van mij...
Niets van !
Om 13.30 uur moet je in de academie zijn. Niet vroeger want anders kun je niet binnen, niet later want anders verlies je van de uren waarvoor je lesgeld hebt betaald... En de vergadering van Ziekenzorg is op dat uur, en de kaarting van Okra begint om... En om twaalf uur staat je eten op tafel.

We leven niet, de klok leeft ons !
We hebben geen binding meer met de natuurlijke manier van leven. In de winter staan we op, omdat het zo laat is, we blijven niet lekker warm liggen tot de haan ons laat weten dat de dag er aan komt... We moeten niet meer opstaan in de kou, het huis is lekker warm, zeker de woonplaatsen...
Ik hoor nog hoe 's morgens vroeg ons vader of moeder met de koteraar in de kachel zat te wroeten, ik hoor nog hoe ze aanmaakhout gingen halen, en hoe ze de kachel aanmaakten. Meestal was dat niet nodig, want we hadden een "contenue" een vulkachel, die heel de nacht zachtjes bleef branden, en waar je 's morgens maar eens in moest koteren, wat meer luchttoevoer geven, en wat kolen op gieten...
Je hoorde dan hoe moeder de asla uittrok, en de asse buiten ging uitgieten. Heel lang geleden herinner ik me dat die as ook nog eens gezift werd... en de bruikbare kolen er uit gepuurd werden. Niet laten verloren gaan, het is veel te duur...

Dan riep ze naar boven, naar ons, het was tijd om op te staan. We moesten op dat uur in school zijn. Ook in de vakantie moesten we op het gewone uur op staan, ledigheid was het oorkussen van de duivel.
De klok is er bij ons ingestampt, van kleins af aan...

En toch... toch is de klok, de juiste tijdsindeling nog niet zo heel oud, en al zeker niet het systeem waarbij hele landen, halve werelddelen, dezelfde tijd volgen. Vroeger had ieder dorp zijn tijd. Gebaseerd op de zon. Middag was als de zon het hoogst stond, en het enige uurwerk in het dorp hing aan de kerk. Alleen de heel rijken hadden ook een klok in huis. Tot de komst van de fabrieken, de werktijd was op de klok geregeld, in de steden zag je niet overal de kerk staan, dus werd de klok gemeengoed... En sommige bedrijven verwittigden het volk met een sirene van de wisseling der ploegen...
Tijd is stillekens aan het leven gaan beheersen en doet dat steeds meer en meer... Zo erg, dat we weer aan af zijn, en weer bezig zijn af te wijken van de aarde als basisgegeven, weer stilaan aan het afwijken zijn, nu seconde per seconde... De aarde draait niet regelmatig, veegt zijn pollevientjes aan onze klokken...

Het is kwart voor tien, ik moet hoognodig mijn blog afronden, er zitten al lezers te wachten op hun dagelijkse portie leesvoer...

tot de volgende ?

Het einde

Image via Wikipedia

We leven (weer al een keer) in het jaar van "Het einde van de wereld"... Ondertussen heb ik al een paar eindes van de wereld meegemaakt, en ik ben er nog... En onlangs las ik een lijstje van voorspelde wereldeinden, en dat is een lijst zonder einde (mooi woordgrapje)...
Er is altijd wel hier of daar een bietekwiet die het einde van de wereld voorspelt. En ooit zal er wellicht eens een keer eentje gelijk krijgen, maar wanneer dat zal zijn ??? Wellicht binnen een paar miljard jaar (vijf miljard volgens natuurkundigen)....
Maar natuurlijk voorspellen de onheilsprofeten eigenlijk niet het einde van de wereld, maar het einde van "de mens"... En dat kan wellicht heel wat vroeger komen dan het einde van de wereld. Het einde van de wereld zal wellicht komen op het moment dat onze zon in Nova gaat, en zodanig zichzelf opblaast, dat de aarde er gewoon in opgeslokt wordt.
Het einde van de mens zal wellicht heel andere redenen hebben...
Er kan uit de soort mens een nieuw ras ontstaan
Er kan een pandemie komen waardoor de mens uitsterft
De wereld kan zodanig ontregeld worden door milieuvervuiling, dat het een onleefbaar milieu wordt
Er kan... er zijn heel veel mogelijke manieren waarop de mens kan verdwijnen, maar wellicht zal dat nooit op een bepaalde dag zijn, nooit op de manier: "Klik" en het licht gaat uit... Zelfs een pandemie die de mens als soort uitroeit zou wellicht een tijdje nodig hebben om zichzelf waar te maken. En dat is blijkbaar vroeger al een keer bijna het geval geweest... Er moet volgens genetici een moment geweest zijn, waarbij de mensheid teruggevallen is tot op een zegge en schrijve vijfduizend exemplaren... Waaruit de huidige miljarden allemaal afstammen...  Ik weet niet of het klopt of niet, maar het is een mooi idee, want het stelt eigenlijk dat we allemaal familie zijn, van de Aboriginals, van de Papoea's, van de negertjes, van de Eskimo's, van de Indianen, en van mijn buurman. Hitler zou er niet tevreden mee zijn. Ik wel. Ik vind het grandioos.
Maar dit betekent dat de diversiteit van al die miljarden mensenkinderen eigenlijk maar heel weinig variatie heeft, en dat een pandemie daardoor nog veel gevaarlijker wordt. Reden te over om goed voor mekaar te zorgen...

Bijna al  die voorspellingen van het einde van de wereld, zijn ontstaan door mensen die de Heilige Boeken verkeerd hebben gelezen...Dus eigenlijk door mensen die hun godsdienst verkeerd interpreteerden.  Dit keer gaat het over het "lezen" van de kalender van de Maya's, ook al gelieerd aan een godsdienst van toentertijd, die nu nog eens de geschiedenis doet rimpelen.

Het is dan ook zo dat bijna iedere godsdienst het einde van de wereld voorspiegelt aan de mens. Persoonlijk denk ik dat dit veel eer moet geïnterpreteerd worden als een verwittiging naar ons eigen einde, ons eigen sterven. En dat einde komt er. Voor iedereen. Maar wellicht niet allemaal op enkele dagen. (Tenzij die pandemie er wel zou komen?)... Bijna iedere godsdienst wil het einde van de mens als individu lichter maken, een belofte van een alternatief leven na de dood bieden.

Is dat er? Komt dat er ?
We weten het niet. De "bijna dood ervaringen" lijken een positief antwoord te bieden, maar ondertussen heeft men vastgesteld dat bepaalde medische ingrepen, waarbij een zuurstofvermindering in de hersenen plaatsgrijpt, dit zelfde bizarre verschijnsel veroorzaakt. Dus misschien is dit geen "open deur" naar het eeuwige leven ????
Kortom, we weten het niet. We hoeven het ook niet te weten. Mochten we het weten, dan zouden we wellicht al druk aan het prutsen zijn om de toegangsdeur in handen te krijgen en er geld uit te slaan. Maar misschien is het er gewoonweg niet...
Ik vind het idee dat het er is wel goed, omdat het de mens een bijkomende reden geeft om "goed" te leven, om zijn individueel leven in te passen in de gemeenschap, want dat is eigenlijk dat "goed" leven. Aanpassen, inpassen in het geheel van de maatschappij. Maatschappij die maar optimaal kan bestaan indien iedereen wil leven naar die maatschappij.
Kortom, mens zijn is een complex iets...
We krijgen meer dan eens het gevoel dat de maatschappij geen of onvoldoende rekening houdt met ons (we denken heel zelden er aan dat wij zelf wel eens te weinig rekening houden met de rest)... Wellicht is dat fenomeen er ook de basis van dat we denken dat het niet zo kan blijven bestaan... en voorspellen we het einde...
Het einde omdat wij het eigenlijk niet meer zien zitten.
Omdat wij het niet meer in handen hebben.

Kortom, het einde omdat we ergens dat antwoord willen, als oplossing voor wat we niet meer in handen hebben.... Net of we ooit het leven in handen kunnen hebben. We kunnen immers alleen verantwoordelijkheid hebben, opnemen, voor ons zelf, en dat is al knap moeilijk...

Godsdienst is misschien niet echt logisch, niet echt reëel, maar het biedt in ieder geval een soort houvast. Maar alleen als je dat houvast zelf wilt grijpen (geloven)...
Niet makkelijk
Zelfs zij die geloven, prefereren soms "het Einde"... een grote finale, verkiesbaar boven het kleine individuele doodgaan...
Mensen... bizarre soort zoogdieren, met een vermogen te denken op een manier die niet altijd logisch is, en die veelal het onderscheid tussen wel en niet logisch niet kan onderscheiden... Wat wil je dan ook ???

Weet je, ik leef, en voorlopig probeer ik dat nog even vol te houden... Ik vind het hier al bij al leuk...

tot de volgende ?

staartmezen

Image via Wikipedia

Gisteren waren ze er plots weer: de staartmezen.
Je ziet ze een heel jaar niet, en plots besluiten te gaan foerageren op andere plaatsen, en dan zie je ze hiphoppend van tak naar tak wippen en speuren of er geen beestjes zitten. Plots zien ze de mezenbollen, en dat is ook goed.
Staartmezen zijn mooie mezen, klein, maar met een lange staart en een heel ander kleurpatroon dan de andere mezen.
Ik vind een pak foto's op internet, maar geen een die vrij is van rechten. Jammer, anders kon ik het u eens tonen. Nu moet je zelf maar eens googlen en kiezen voor de optie afbeeldingen, dan heb je er een hele massa...

Sinds ik van enkele collega's schrijvelaars hoorde dat er eisen werden gemaakt voor het gebruik van foto's ben ik heel voorzichtig geworden.

Ergens vind ik dat bizar. Als ik iets publiceer op internet, dan weet ik dat ik dit openbaar maak. Dat wil dus ook zeggen dat iedereen het kan zien. Maar blijkbaar wil het niet zeggen dat iedereen het kan en mag gebruiken. Daar zit iets tegengestelds aan... Als het openbaar is, dan zit daar voor mij ook in dat anderen het kunnen gebruiken. Weliswaar moet men de uitgever vermelden, en mag men je werk niet vervormen of uit de context trekken, maar geef toe, de bescherming daartegen is heel miniem. Niet zo voor enkele Amerikaanse advocatenbureaus die daar net brood hebben in gezien. Een beetje jammer... Ik kan me voorstellen dat een leraar die over de staartmees praat, graag een fotootje daar bij zou zetten... Mag alleen als ze vrij van rechten zijn.

Kijk, ik doe nu aan keramiek. In een klas. Uiteraard zie je daar de werken van je medeleerlingen, en sta je soms vol bewondering. En uiteraard zie je dan dat sommige werken wellicht de bron zijn van andere werken, van andere leerlingen. Daar is op zich niets mis mee. Rubens en co leerden hun metier door het kopiëren van de grote meesters. Dus waarom zou een leerling geen inspiratie mogen opdoen uit het werk van een ander.
De tijden zijn veranderd, en wellicht is het kopiëren nu "not done"... Niet meer gepast, ook al is het om de techniek te leren. In de les beeldhouwen moest ik het nog wel doen ! Daar moest ik de kop van een of andere oude Romein netjes kopiëren, op de millimeter gelijk na maken. Niet makkelijk, en het is inderdaad een goede les. Maar als je een kopie maakt van een Picasso, dan zou men je wellicht scheef bekijken. Toch kan het dus interessant zijn om de techniek te bestuderen, te leren.

Ik zie er alvast geen graten in. Natuurlijk mag je dan het handteken niet mee kopiëren... het is niet de bedoeling vervalsingen te maken.
Voor mij is publiek werk dus ook min of meer "open" werk. Ook de foto die je publiceert op internet... Vandaar ook dat je met foto's waar personen op staan de nodige voorzichtigheid moet aan de dag leggen. Niet iedereen is gelukkig dat zijn beeltenis wereldwijd kan bekeken worden.

Als je leerling bent op een academie, dan is dat één van de dingen waar wel eens over gedebatteerd wordt. Je gaat naar de academie, omdat je iets technisch wilt bijleren van de kunstvorm die jou aanspreekt. En wellicht is iedereen dus op een of andere manier beïnvloed door een of meerdere kunstenaars of kunstrichting. Je gaat dus naar de academie met een idee, en je verwacht les om dit technisch waar te kunnen maken, en om het bij te schaven van kunst naar Kunst...
Een goede leraar dringt dus zijn manier van werken niet op, maar staat open voor alle richtingen, en moet begeleiden, bijschaven, richten... Een leraar die te veel zijn of haar eigen stijl opdringt, dat is geen goede leraar. Hij of zij kan technisch perfect zijn, maar het mag niet de bedoeling zijn de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie de nek om te wringen.
De leraar moet de leerling helpen te groeien in zijn eigen wereld.
Veelal zal die wereld, onder invloed van de technische ervaring en het leren kijken op zich al evolueren, maar het moet het werk van de leerling blijven, eigen; individueel...

Dit is geen makkelijk werk... Iedereen, ook de leerkracht, heeft dus zijn eigen visie op de dingen... En de leerkracht moet die visie loslaten tijden het les geven. Niet makkelijk !

Niettemin zie je dat, zelfs bij de beste leraars, er een invloed is van leerkracht op leerling... Dat kan bijna ook niet anders. Daar is niets verkeerds mee, zolang het geen opdringen wordt.

Het kan een heel goede oefening zijn een werk van een grote kunstenaar te kopiëren... Dus waarom niet dat van de leerkracht?
... en waarom zou je dan die foto van het staartmeesje niet mogen gebruiken?
Waarom zou dat geen inspiratie, geen beeld bij de tekst mogen zijn ?

De rechten van de fotograaf ? Waarom maakt hij het dan publiek ?

Ik vond een heerlijk citaat over kunst... het zegt eigenlijk héél cru wat ik al een paar keer stelde, dat je pas mens bent als je creëert, schept, iets maakt... het hoeft geen Kunst met grote K te zijn, het moet wel eigen zijn...

"Wie zich noch met de dichtkunst, noch met muziek, noch met enige andere kunst bezighoudt, die is een stuk vee in levende lijve, wie slechts een staart en horens ontbreken. Blijft hij, ook zonder gras te eten in leven, dan is dit het hoogste geluk dat zulk stuk vee ten deel valt."  Bhàrtibàri

tot de volgende ?

de koers is weer in 't land...

Image via Wikipedia

Gisteren was 't zover... Omloop Het Volk, nu Omloop het Nieuwsblad.
Helikopters (Oliekloppers) die boven ons vliegen kondigen ons aan dat ze hier ergens in de omtrek moeten zijn. Op de TV zien we ze rijden in ons dorp, en op de straat horen we wild brullende auto's van stek naar stek rijden om de "dwangarbeiders van de weg" nog eens aan het "werk" te zien....
De koers is weer in 't land.
De verkeersdrempel in onze straat is weer weggenomen. De renners mogen geen zere rug hebben. Wij wel.
Dank zij de renners ben ik ook enkele maanden gespaard van die dos d'ânes zoals ze in het naburige Wallonië zeggen... Ezelsruggen, ik vind het veel mooier dan verkeersdrempel.
Vandaag is er weer een koers, en in de komende maanden passeren er hier miltioenen koersen, duuzenden coureurs en miljarden wielerterroristen... min of meer, Eerwaarde Vader... Maar enfin, er passeren er veel door onze streek. Heel veel. Zowel van 't een als van 't ander.

Die koers, dat vind ik wel fijn, en erg veel hinder heb je daar niet van. In enkele minuten zijn die mannen (vrouwen iets langer) voorbij. Veel gevaarlijker zijn die mannen die met hun auto van punt naar punt "vliegen" om ze nog eens te zien passeren...
En verschrikkelijk ambetant zijn die wielertoeristen... Die het nodig vinden om alle andere weggebruikers van de weg te pesten. Ik moet eerlijk zijn, er zijn ook goeie bij, die netjes iedereen respecteren en de weg zoveel mogelijk een weg laten voor iedereen. Maar er zijn er die denken als ze met twee zijn, dat ze dan best in het midden van de weg rijden...

Moest dat maar nu en dan zijn, dan zou ik het de moeite niet vinden om er van te klappen, maar onze Vlaamse Ardennen zijn HET parcours bij uitstek, dus komen ze hier allemaal... Letterlijk allemaal. Het ergste, het schabouwelijkste, het verschrikkelijkste is de Ronde Van Vlaanderen voor wielertoeristen... Dan passeren ze hier héél de dag, van in de voormiddag tot in de avond, duizenden en duizenden van die wielerliefhebbers. Wij kunnen echt niet meer buiten onze deur komen, we zijn die dag de gevangenen van de terroristen. En dat zou nog zo erg niet zijn, mochten ze de boel een beetje proper houden, maar ieder jaar mag ik hier mijn voortuin ruimen na hun doortocht.

Het enige goede ding aan het verschijnen van die wielerfanaten is, dat, nu er bijna geen zwaluwen meer zijn, zij de lente aankondigen. De kanten staan vol sneeuwklokjes en de wielertoeristen komen ook uit.

Toch heet ik ze welkom... (Ik kan ze toch niet tegenhouden), ik heet ze welkom omdat ze op die manier onze prachtige streek ook leren kennen. Maar ik zou het enorm op prijs stellen, mochten ze ook voor de bewoners en voor de andere weggebruikers wat meer eerbied en begrip hebben. Ik neem aan dat ze het niet altijd slecht bedoelen, maar je moet je eens voor stellen, dat jij achter zo'n kudde wielrijders zit, in een van onze mooie lange smalle weggetjes, bergop, bergaf, krinkeldewinkel door het landschap. Heerlijk... Maar denk eens aan de automobilist die daar moet rijden, omdat hij in die regio woont, en die kilometer na kilometer na kilometer achter die toeristen moet voortkruipen. Zou het nu echt niet mogelijk zijn om op rechte stukken de wagens voorbij te laten komen? Zeg niet dat dit niet kan, want een tegenligger moeten ze wel doorlaten, dan kunnen ze wel plaats maken.
Nu en dan heb je zo'n heerlijke bende, die zelfs teken doet dat je veilig voorbij kunt, dat er geen tegenligger achter de volgende bocht te zien is...
Het kan dus wel.
Samenleven, dat is echt niet zooooo moeilijk.
en weet je, als er zo wat meer zouden zijn, dan zouden wij hier wellicht niet meer zuchten: "Ze zijn er weer"...

Vannacht weer niet veel geslapen, mij wat onledig gehouden met hoesten. Anny is kwaad op den docteur en begint uit solidariteit ook al wat mee te hoesten. Die cognac met hete kaffee helpt ook niet. 't Is zoals onze dokter uit mijn kindertijd zei: "Een valling dat duurt 14 dagen, maar als je naar de dokter gaat, dan ben je er in 2 weken van af...."
't Is maar dat je het weet.

Geen rommelmarkt deze week, er is hoestsiroop in de plaats.
djudedju


tot de volgende ?

de prentbriefkaart...

of in 't Vlaams een postkaart...
ontvangen: vandaag
verstuurd: in juli 2011 in Tenerife, van mijn Waalse Vriend op verlof, met onder meer wensen voor mijn verjaardag en pensioen....
djudedju

Ik weet het niet, maar moest ik postbode zijn (facteur in 't Vlaams), dan zou ik dat kaartje wellicht niet meer in de bus hebben durven stoppen, maar 't is geen record, er zijn al poststukken afgeleverd die veel langer op weg waren. Maar ik zou de naam van mijn werkgever wellicht niet willen bezoedelen met te tonen hoeveel te laat ze wel kunnen zijn...

Straks ga ik het kaartje eens scannen, en de afbeelding eens doormailen naar Erwin, om hem alsnog te danken voor zijn wensen. Op het kaartje staat een foto van het hotel en het bijhorende zwembad, waar hij met zijn gezin logeerde.

't Zal misschien ook voor hem een herinneren zijn, net als voor mij het een herinneren was aan de dag dat ik op pensioen ging. En dan denk je aan dergelijke dingen... verjaardagen...
En dan zie ik de datum van vandaag, en we zijn weer bijna 1 maart, en dan is Koen al 11 jaar overleden, gaan we het twaalfde jaar in. En komt het verdriet weer eens zijn kop opsteken. Een kind verliezen is wellicht erger dan al het andere, omdat het een beetje tegen de normale gang van zaken ingaat... Het is eerst aan de oude om te gaan, niet aan de jongere.

Maar laat mij daar niet weer over gaan vertellen... Ander en beter onderwerp... (niet makkelijk los te laten)

Voila, om de geest te dwingen naar andere oorden te gaan, een scan gemaakt van het laattijdige kaartje... Mooi hé, doet je dromen van de zomer en van warmere oorden...
En de luchten zijn ginder veel dieper blauw, dan het tere blauw van hier. (Vandaag niet te zien, het is allemaal grijs, ik zie maar een honderd meter ver door de mist)

En dan denk ik er aan dat dergelijke dingen niet zo makkelijk meer te doen zijn voor mij... Met die verdomde rug. Tenzij ik zou overschakelen naar wat ik passief verlof noem... Ergens gaan liggen of zitten, met alleen het besef, ik zit in een andere zetel in een ander oord... Maar moet ik daarvoor op reis gaan? Op reuis gaan voor mij, dat was dingen zien, contact hebben met de mensen van ginder, eten en drinken van de plaatselijke producten, liefst in niet-toeristische restaurantjes, liefst in streken die niet toeristisch zijn uitgebuit en toeristisch vervuild. Een museum mee pikken, wegdromen in een prachtige Gotische kerk, op een vreemde markt rondlopen kijkend naar de andere dingen dan thuis... Kortom niet passief, maar proevend van het vreemde. Ik zie er echt niets in om naar Tenerife te gaan om ook daar in een zetel te gaan zitten. En alleen van ver te kunnen kijken wat er daar wellicht te zien is, mocht je nog goed kunnen stappen.  Nee, verlof is voor mij een actieve bezigheid. Niet een liggen bakken op het strand.

Verlof voor mij, nu, is rondstruinen op Internet... Kijken naar mooie foto's van allerlei dingen, natuur, kunst, steden... noem maar op. Een beetje sightseeing van op mijn stoel. Maar mijn grootste escapades maak ik in mijn hoofd... Daar kan ik zelfs vreemde planeten mee gaan bezoeken, tijdsprongen maken, fantaseren tot in het absurde. Ik ontdekte ooit "Stumble!", een heerlijke website. Je krijgt er van de interesses die je kunt aanduiden massa's zaken voorgeschoteld, die anderen speciaal vonden. Ik vind niet alles even goed, maar mensen die soms mijn facebook-berichtjes bekijken, zullen al dikwijls verwijzingen gezien hebben naar fantastische dingen, allemaal gevonden op Stumble.... Dat zijn mijn "uitstapjes" in een wereld quasi zonder grenzen. China bezoeken is een heel dure reis, ik was er al dikwijls, gratis, via mijn internet. En ik zag tekeningen en schilderijen van totaal onbekende mensen, die verbluffend mooi zijn. Soms heel bizar en vreemd... van mensen die duidelijk ook hun fantasie durven laten werken...

Kom ik iets te kort ? Nee... Ik zou iets te kort komen, moest ik toegeven aan onbereikbare verlangens, maar die heb ik niet. Die weer ik gewoon. Ik kom nog uit een tijd waar "alles hebben" niet de droomwens was. Gelukkig zijn met elkaar was toen al het doel nummer één, en dat is het voor mij nu nog steeds. Ik heb het al menig keer gezegd, ik ben gelukkig, en het geheim van het geluk, dat is content zijn met wat je hebt, wie je bent... Och, ik heb ook dipjes... Maar wellicht zou er ook geen gevoel van geluk zijn, mocht er geen gevoel van dipje bestaan. Een aardappel is maar een heel gewoon onderdeeltje van ons dagelijkse voeding, maar geef toe, frietjes, kroketjes, gebakken, koud met een vinaigrettesausje... aardappelen zijn heerlijk !
Zo moet je leven, je leven bereiden op duizend manieren, het ingrediënt blijft leven, maar de smaak verschilt van dag op dag... Zeg niet het is maar een patat, doe er iets mee !

tot de volgende ?

rokers

Image via Wikipedia

60 jaar geleden rookte 70 % van de bevolking, nu nog 25 %...
De rokers sterven uit.
Dit zijn weliswaar Nederlandse cijfers, maar erg veel zullen de Belgische cijfers wellicht niet afwijken.
Het verbieden van te roken op ondertussen zo wat alle plaatsen, heeft duidelijk resultaat.
Maar dan lees je dat op een schoolfeestje twee leerlingen bewusteloos werden afgevoerd na gebruik van vloeibare speed... de dealer is gevat.
Vriend Luc (aardperen) heeft me eens verteld - zijn vrouw werkt in een instelling waar onder meer verslaafden verzorgd worden - dat er mensen zijn, die na één keer (1 keer !) gebruiken van drugs (zelfs van zogeheten softdrugs) voor de rest van hun leven zullen moeten verzorgd worden en nooit meer een normaal leven kunnen leiden.
Volgens Luc zou zo'n instelling een verplicht uitje moeten zijn op ieder schoolprogramma, zo dat de leerlingen zien wat de gevaren zijn.

Wat is het toch dat de mens doet grijpen naar dergelijke middelen ? Vandaag en gisteren op TV gehoord van de gevaren van cafeïne... We drinken veel te veel koffie en vooral die pep-drankjes zijn echte boosdoeners.

Opwekkende middelen, verdovende middelen, hallucinerende middelen... noem maar op.
Mij lijkt het dat de mens vooral zichzelf wil ontvluchten, of ontlopen. Of misschien zichzelf wil oppeppen tot prestaties die zijn natuur te boven gaan.

Waarom doen we dat eigenlijk ? Het heeft niets met beschaving te maken, want we vinden het terug bij natuurvolkeren tot bij de high society...  Zijn we geen roker, dan drinken we koffie met heelder sloten, of we houden het bij een lekker glaasje wijn of bier, of... we horen bij de gebruikers van het gamma dat onder de noemer drugs valt. (Volgens mij hoort alcohol daar eigenlijk ook bij...)

Naar mijn gevoel horen daar eigenlijk nog enkele zaken bij... Je ziet het hier maar heel zelden, maar er zijn mensen die zich volledig van de wereld helpen, door bepaalde "gebeden" of "mantra's" of dergelijke dingen. Mensen die door het eindeloos herhalen van vaste ritmische teksten of letters zichzelf van de kaart helpen, die dus zonder "hulpmiddelen" zichzelf in een roes brengen. Bepaalde sprekers kunnen op een verwante manier hele groepen mensen begeesteren en tot daden brengen die deze mensen anders nooit zouden doen. Daar speelt onder meer dat wondere fenomeen van de groepsgeest ook mee.

Blijkbaar zijn we niet zo heel echt rationeel; zijn we heel makkelijk te beïnvloeden en te verleiden tot dingen die we "normaal" niet zouden doen.
Ik ben blij dat het aantal rokers is verminderd, maar ik zal pas echt blij zijn, als dat roken niet vervangen wordt door een ander verslaving. En pas heel gelukkig als we eindelijk eens echt tot de nuchtere mensheid zouden uitgroeien, die helemaal niet meer neigen naar al die dingen.

De voorbije zondag liep er hier een peuter rond, bezig met zijn eerste zelfstandige stapjes. Als drinken krijgen die peuters nu gewoon water. Niet meer met een of ander toevoeging. Geen zoetmakertjes, gewoon water. Het manneke was dat gewoon, en dronk het heel graag. Misschien moeten we daar beginnen ? Moeten we daar de komende generatie proberen op te voeden?
Geef toe, water, gewoon plat water is niet meteen de favoriete drank. En toch is het duidelijk het gezondste...

Maar ja, daarmee lossen we de neiging naar al die stoffen niet meteen op. Mensen willen blijkbaar nu en dan weg van zichzelf. Vluchten van de pijn, vluchten van de onmacht, vluchten naar een "betere" wereld ?

Ondertussen zit ik nog steeds te hoesten en te snotteren.
misschien eens ne goeie dreupel ????

tot de volgende ?

de dokter

Image via Wikipedia

Vanmorgen moest ik van Anny (en wellicht ook van mijn gebuur?) naar de dokter. Ik hoest te veel. Ik gebeld, en gevraagd of ik nog deze morgen kan en mag gaan... Ja, om 9 uur.
Je zit daar dan in de wachtzaal te zitten. Vermits alles nu op afspraak is, heb je geen aanspraak meer, en kun je je onledig houden met het doorbladeren van voorhistorische tijdschriften. Soms ben je verwonderd dat de drukkunst toen al bestond. Zo oud zijn die dingen soms.
Op de rommelmarkt vragen ze geld voor dergelijke oudbakken pakken berichtjes.
Vandaag las ik een artikel over de slag bij Waterloo. Napoleon kon het op een moment niet meer aanzien en trok zich terug in zijn tentje. Maar dat had ik bij een vorig doktersbezoek al gelezen.
Ondertussen hoor bij de dokter een dame die met schelle stem al haar problemen schetst met haren vent. Ik wist niet dat daar pilletjes voor waren.

Als je bedenkt dat er tussen mij en de dame een deurgat is, met twee deuren, om alle lawaai binnen te houden... Wellicht kreeg de dame pilletjes voor scheepstoeters.

Bij de dokter moest hij eens luisteren naar mijn ademhaling. Conclusie: je hebt een valling. "Om dat te weten moest ik echt niet komen hé !" Hij grinnikte, hij kent mij al.

Hij schreef een hele brief op, en dat moest ik nemen. "'t Is toch geen fles hé?" "Ja..." ... "kijk, ge moogt me zo'n capsules voorschrijven  (gebaar van een diameter van een stuk van 2 euro), maar flessen, dat moet ik niet hebben, hé ! ik spuw mijn herte en mijn ziel uit als ik dat moet slikken. Ge weet zeker niet hoe dikwijls ze me als kind daarmee gemarteld hebben?"  Ik heb pilletjes gekregen.

Dan bij de apotheker... Oh ja, geef mij ook nog eens een flesje neusdruppels, en verpak het eens apart in een schokvrije verpakking... Verbaasde blik... Mijn vrouw heeft het vorige laten vallen... "Pas op! of ik vertel het haar wat je hier allemaal vertelt !" We lachen alletwee, en het stageairke haalt ondertussen al mijn medicamenten bijeen, voor mijn rug, voor de valling en voor de dertig andere dingen die blijkbaar steun nodig hebben. Meer dan zesduizends oude Belgische Frankskes...djudedju

Kijk, dat is een teken van ouderdom... Nog steeds alles omrekenen naar franken... Kinderen doen dat niet meer, die weten amper wat een frank is (was).

Gisteren zijn we naar de winkel geweest om een nieuw bed te kopen... Het was nodig, een van de poten was plots scheef gaan liggen. We slapen voorlopig op een bed dat aan een kant gesteund is door een groot blok hout. En we gaan dat nog een hele tijd doen, want het duurt een tijd voor het bed er is. Eigenlijk de bedden... Want we hebben besloten om twee bedden neveneen te zetten, met achterin ons hoofd het idee: "Mocht er ene ziek worden en beneden moeten liggen, dan kunnen we één bed naar beneden halen. We hebben dan meteen maar elektrisch te bedienen bedden genomen, weer met dezelfde bedenking... Als je een zieke manueel wat recht wilt zetten, dan is een motor heel wat makkelijker...

Dure dingen die bedden, maar ja, je koopt dat ook niet ieder jaar. En we kochten met het oog op de toekomst...dus... En wie weet, misschien heb ik in het nieuwe bed wel iets minder pijn... Alhoewel, bedden zijn geen medicament. We kregen wel de raad om twee verschillende matrassen te pakken, voor mij een steviger en iets harder exemplaar... Ik weeg te veel. Dat wist ik al, maar niet dat je daarvoor een andere matras moest hebben.

Ik heb het pilletje voor de hoest nu al een uurtje binnen... Hoest nog steeds.
djudedju


tot de volgende ?