spelen

Image via WikipediaEén ding is er heerlijk aan deze kerstperiode: het is veel stiller op het politieke front.
Ik heb vakantie, want de academie volgt het ritme van de scholen, dus is er nu een rustperiode ingelast. Ik heb mijn beeld half-afgewerkt meegebracht naar huis, anders zou het wellicht te hard zijn om het alsnog te bewerken...

Gisteren zat ik rustig te kijken naar een van die vele natuurfilmpjes die je tegenwoordig ziet op je TV... Documentaires ten allen kante...

Het valt mij op dat ook jonge dieren spelen. Je ziet jonge leeuwenwelpen ravotten, wolvenpups spelen en noem maar op. Steevast houden ze je dan voor dat die spelletjes eigenlijk een voorbereiding zijn op hun latere leven als jager. Ze leren spelenderwijs doden, vechten...

In heel wat van onze mensenspelletjes zitten die elementen voor later ook. Proberen de eerste te zijn, de beste te zijn, de handigste te zijn, sterker te zijn...
De Hollander die ooit zei "Voetbal is oorlog" heeft eigenlijk wel gelijk. Al ons spelen is in feite een beetje oorlog. Je ziet alleen brave ouders die spelen om te verliezen tegen hun eigen kinderen, maar in feite is dat dan het stimuleren van de kinderen om hen te leren overwinnen...
Voorbereiding op het grote-mens-zijn...
Je moet je streng staan, je moet de kaas niet van je boterham laten pakken, je moet zien dat...

Bij die dieren is het heel duidelijk Struggle for Life, eten of gegeten worden... Maar eigenlijk is dat ook bij de mens nog steeds zo. We praten weliswaar niet meer over elkaar op eten, maar toch... We worden aangemoedigd om beter te zijn dan de ander, meer te verdienen, je onmisbaar maken...

Wie niet mee kan vliegt er uit... En dat is heus niet alleen op het werk !
In heel onze maatschappij vliegt de duts er uit. Wie niet mee kan is gezien. Gehandicapten worden weliswaar opgevangen, maar ze zijn en blijven tweederangsburgers. Minderwaardigen.
Hier en daar zijn er wel mensen die proberen een beetje meer aandacht te krijgen voor invaliden en co, maar eigenlijk gaat het dan meer over een medelijden dan over een werkelijk aanvaarden.
Neem nu de terminologie... Vroeger had je invaliden, dat werden dan plots minder validen, en nu zijn het anders-validen... Maar ze zijn dus nog steeds niet echt valide, niet echt iets waard...

Toch zijn we wellicht de enige diersoort die toch iets doet voor zijn zwakkeren, zijn ouderen. Bij heel wat diersoorten gaat wie niet meer mee kan, gewoon dood. Daar is het spel daadwerkelijk een voorbereiding op het al dan niet overleven.

Bij de moderne Westerse Mens is het spel geëvolueerd naar een heel ander iets. We lopen niet meer om ter eerst, we worstelen niet meer voor de lol en om ons eigen sterkte te kennen, nee, we sporten nu. Niet meer om de snelste te zijn van de groep, maar om records te vestigen... Sneller dan wie dan ook en wanneer dan ook. Voor de roem en voor... het geld.
Voetbal is niet langer een spel, het is een bikkelharde strijd voor poen.
Fietsen is niet langer meer een manier om zich makkelijk te verplaatsen, het is een middel om roem en geld te verwerven, of, wanneer je naar de wielertoeristen kijkt, een middel om bionnen de groep de meeste kilometers te vreten de hoogste berg te overwinnen, het meest te kunnen drinken????
Het is altijd weer een soort wedstrijd. Er hangt altijd iets van af...

Heel zelden zie je nog eens mensen een potje voetballen, zo maar, voor de lol, en dan nog is het vooral pogen om meer doelpunten te scoren dan de anderen... Altijd zit er ergens dat tikje naijver, dat beetje vechten in vervlochten...

Geen wonder dat er nog steeds geen Vrede is... We maken van ons spelen, onze ontspanning een gevecht. Van ons echte streven dan uiteraard een oorlog.
Oorlogen hoeven niet altijd tussen naties te gaan, je ziet ze ook tussen arbeiders die alles op alles zetten opdat zij die bevordering zouden krijgen en niet de ander...
We geven mensen verschillende beloningen voor het werk.
Waarom eigenlijk ?
Waarom moet een meestergast meer loon krijgen dan een ongeschoolde kracht? Omdat hij meer verantwoordelijkheid heeft... Oh ja? Is dat dan niet net zijn beste kunnen ? Net zoals die ongeschoolde ook zijn beste kunnen geeft?
De maat waar wij mee meten is opgesteld vanuit ons systeem van veroveren, oorlogen vechten, streven ... Niet vanuit de motivatie dat we met zijn allen gewoon willen leven.
Waarom zou je geen verantwoordelijkheid kunnen nemen zonder daar speciaal voor betaald te worden?
Waarom is de man achter de vuilkar minder dan de bedrijfspsycholoog, of dan de PDG ?
Doen ze niet allemaal even hard hun best om de taak te volbrengen?
Is hun werk niet een onderdeel van het geheel dat we maatschappij noemen?

Moet er altijd iets achter motivatie staan? Kun je niet gewoon een potje voetballen zonder te vechten voor een doelpunt? Kun je niet echt evenveel vreugde hebben aan het doelpunt van de anderen?

We zijn gek. We zitten nog steeds in het stadium van het dier, die vechten om te overleven, wij vechten voor luxe, voor macht...
Maar macht... dat is een volkomen subjectief iets in deze mensenwereld aan het worden.
Die grote directeur-generaal is niets zonder zijn grote auto die gemaakt werd door gewone werklieden, is niets zonder zijn arbeiders en bedienden. We zouden in een stinkende vuile wereld leven mocht de man van de vuilkar er niet zijn.
Macht is iets wat je aan een ander toekent, hetzij omdat hij sterker is, hetzij omdat anderen zo ver heeft gekregen dat ze voor hem werken, vechten, slaan en stampen. Zijn macht is eigenlijk maar een papieren huis...

Hij is niet meer dan de minste der minnen, niet minder ook.
We zijn allen gelijk.
Kleine onbenullige mensjes...
die elkaar de duivel aandoen.
Waarom eigenlijk ?
Om schatten te vergaren op aarde ? We kunnen ze toch niet mee nemen...
Is het dan de moeite om er zovelen voor te laten opdraaien?

Ik ken een leuk spel: breed glimlachen en kijken hoe lang de anderen hun stijf serieus bakkes kunnen behouden


tot de volgende ?

Te groot...

Image via WikipediaMijn kleinkinderen worden stillekens aan te groot voor het "lotjes trekken" om de pakjes te kunnen opendoen... Ewoud liet het over aan de anderen, en daar was de animo ook al wat kleiner. Volgend jaar moet ik een meer volwassen manier zoeken om de pakjes te verdelen... Niet zo maar geven aan de ander, er moet een beetje spanning en wat wachttijd in verwerkt zitten. Ik ga er eens over nadenken.

Maar dat ze te groot zijn, dat doet mij denken...
Opa en oma zijn dus nog véél ouder.
djudedju

Zo'n familiefeest is anders wel heerlijk, de kinderen weer eens allemaal bij elkaar. Zo vaak gebeurt dat eigenlijk niet. En hoewel ze niet echt ver van elkaar wonen, groeien mensen wat uit elkaar. Ze leven in andere milieus, doen totaal ander werk, hebben steeds verder uit elkaar liggende interesses... Dan is het goed dat zo'n feest er één keer per jaar is. Om een klein beetje de banden weer aan te halen. Voorzichtig, niet aanspannen, want het mag geen gevoel van dwang veroorzaken. Het moet een leuk zijn, en het mag niet de kans geven om de verschillen uit te vergroten. In tegendeel, het moet een heel klein beetje kleefstof bevatten, maar dan van het soort van de Post-It-briefjes, je weet wel van die lijm die je steeds weer los kunt maken en steeds weer kunt doen kleven...

Want je hebt niet alleen de kinderlijke gevoelens naar de ouders toe, je hebt ook de schoonkinderen, je hebt de kinderen, je hebt hun respectievelijke arbeidsmidden, hun kijk op het leven en op heel veel dingen, allemaal bekomen in steeds verder uit elkaar groeiende milieu's.... De kinderen volgen andere studies in andere scholen, met een andere kijk en andere invloed... Kortom het is niet meer zoals vroeger thuis, waar je de gezichten in één richting kon zetten, waar je voortdurend de verbinding waart... Ze hebben kortom elk hun eigen gezin met elk hun eigen eigenheden... Ze zijn wel broer en zus, maar in de eerste plaats zijn ze samen met hun partner, met hun kinderen... Kortom, ze groeien weliswaar niet uit elkaar, maar ze hangen ook niet echt meer aan elkaar.

Dat was zo in mijn jonge jaren, dat is nu nog zo. En nu denk ik weer terug aan de keren dat we moeder zagen glimlachen en zwijgen, of een ander onderwerp hoorden aan snijden. Moeilijkheden vermijdend, lijmend.

Er is niets nieuws onder de zon...
Ieder mens heeft zijn eigenheden, ieder kind ook... En met het ouder worden en uit elkaar groeien vergroten die verschillen alleen maar. We zijn blij dat ze nog steeds broer en zus zijn, met hun eigenheden en anders zijn, en dat het niet is zoals in veel gezinnen die we kennen, waar broers en zussen in onmin leven met elkaar. We moeten er ook niet echt iets voor doen, soms gewoon een omweg maken in de gesprekken om heikele punten te vermijden.
Ruzie vind ik zo lastig... Ik probeer het zo veel mogelijk te vermijden, en als er geen andere oplossing is, dan nog hou ik het zo stil mogelijk en vermijd de kans op explosies...
Misschien is dat de geest van Kerstmis ?
Vrede op aard aan alle mensen - die van goede wille zijn....

Wij zijn altijd van goede wil, het zijn altijd de anderen die het niet zijn... Dat is wellicht de grootste bron van ruzies, onmin... Ik zeg niet dat het nooit anders is, maar de meeste ruzies hebben wortels in beide kampen.
De reden dat ze blijven bestaan is dat ieder alleen de fouten van de ander ziet. Het is ook verdraaid moeilijk om je eigen fouten te onderscheiden. Je voelt zo zelden je eigen fouten aan, je bent te vaak overtuigt van je eigen gelijk.
Je hebt ook niet het gevoel dat het bekennen van een eigen falen een oplossing zou zijn, want die andere die zou ongetwijfeld alleen zijn gelijk zien in jou bekennen...
Ruzie is dan ook heel moeilijk op te lossen.
Het is beter alles op alles te zetten om het niet zo ver te laten komen!
Het is beter om je eigen thermostaat op "uiterst verdraagzaam" te zetten, dan loopt het nog niet over, want we zien inderdaad veel makkelijker de splinter in het oog van de ander, dan de balk in eigen oog...

Vrede...
is misschien een beetje zoals in het spreekwoord: Als iedereen voor zijn eigen deur veegt, dan is heel de straat proper...

tot de volgende ?

Was het nu koud geweest...

Image via Wikipediadan hadden we een witte Kerst. Het regent weeral.
Gek, enkele maanden terug waren er al aan het smeken om wat regen te krijgen, en nu vinden we het al weer veel te veel.
Maar eerlijk, het is helemaal geen kerstweer.  7 graden Celsius, regen en praktisch geen wind. De barometer stijgt.
Oh ja, voor ik het vergeet: Een Zalig Kerstfeest  aan allen ! (En voor wie dat zalig zinloos is, lees dan maar prettig.)

Stilaan nemen we afscheid van het jaar 2011... enfin, we dat zijn de mensen die leven in ons kalendersysteem, want voor de anderen telt dit uiteraard niet. Maar voor ons is dat gekke jaar bijna achter de rug.
Gek jaar, want we hadden een behoorlijk koude winter, een echt winterse winter, maar dan sloegen we de lente gewoon over, en doken meteen de zomer in. En toe het eigenlijk zomer moest worden, dan gingen we gewoon door, recht de herfst in. En toen de herfst er eindelijk werkelijk moest komen dan bleef het nazomeren (zonder dat er zomer was geweest)... en we zitten nu eindelijk in de herfst, maar eigenlijk is het nu al winter. Ben je nog mee? Ik ook niet.
Kortom het was een bizar jaar op weergebied. Maar ook politiek was het gek, niet dat politiek ooit de graad van normaliteit heeft gehaald, maar nu was het meer dan erg. Waren het geen politici (waarvan abnormaliteit een kenmerk is), dan zouden ze wellicht geïnterneerd zijn. Krankzinnig. Meer dan 500 dagen hebben ze liggen zeveren over het vormen van een regering, en nu hebben ze er eindelijk een... En om de kosten van dat zeveren te verhalen, daar zijn wij burgers dan voor.
De banken hebben een nieuw spel ontdekt: de regels zijn heel simpel, doe wat je wilt, in geval het tegenslaat dan betaalt de staat wel het tekort. De staat, dan zijn dan de kleine mensjes, die betalen dus het wangedrag van de banken ook al.
Kortom, het was geen wonder dat het weer tilt sloeg, de regering en de banken deden het ook.
We hebben één hoop, we zien dat de kleine burgermensjes stilaan ook gek gaan doen, en wellicht is dat DE manier om banken en regering eindelijk eens uit die neoliberale onzin te halen.
Dus, staak er maar op los, wees maar bij de indignados, maak op alle soorten van manieren duidelijk dat je het niet meer neemt, noch het gedrag van de banken, noch het gedrag van de politici...
Kortom, we preken de zachte revolutie.
En dus zal 2012 wellicht weer een gek jaar worden...
Met gekke politici, gekke banken en gek weer...en protesten en stakingen...

Oh ja, heb jij ook wanhopig gezocht in die wetteksten over de pensioenbesparingen???
Het staat er niet in hé ?
De politici gaan nog steeds na 20 jaar (!!!!!!) parlementair zitje (dat zegt precies hun activiteit) op volledig pensioen... Zonder inleveren. En van hun wedde gaat er ook niets af. En volgens Degucht hebben we geen zaken met hun bezittingen.
Zij wel met het onze ...  ????????????????????????????????????????

Eigenlijk zou ik vandaag over Vrede moeten spreken, en ik predik de oorlog...
Maar als de regering geen tijd neemt om te onderhandelen, dan mogen wij geen tijd verliezen om te reageren.
Ze vertellen wel dat ze de lasten eerlijk verdelen, maar zichzelf zijn ze vergeten.
De banken zijn ze ook vergeten.
Kortom de daders gaan vrijuit.

Parlementairen en bankiers zingen nu wellicht uit volle borst: Wrede, Wrede !
... en hopen dat wij Vrede verstaan.

djudedju

tot de volgende ?

Kerstavond...

Image via WikipediaEn we gaan hier vanavond stillekes onder ons tweeën voor de TV zitten en vroeg gaan slapen.
't Is gelukkig mijn schuld.
Toen ik trouwde, kwam er een dictaat van thuis uit dat op kerstavond wij thuis verwacht werden. Het ambetante was dat we dat dictaat twee keer kregen: eens van uit mijn thuis en een keer van uit Anny's thuis... Wat we ook deden, we moesten een of ander familietraditie over hoop schoppen. In het vervolg werd dan maar oudejaarsavond gevierd bij Anny's thuis... en ik was weeral de dader.
Toen onze kinderen groot werden heb ik gezworen dat ik dat mijn kinderen/schoonkinderen  niet zou aandoen, en dat we desnoods driekoningen of zoiets zouden vieren om eens allemaal samen te zijn.
Nu vieren we hier dus Kerstdag, niet kerstavond, sinds enkele jaren ten huize van Bart.

Daardoor zitten we dus nu heel stilletjes onder ons tweeën op kerstavond... een avond waarop je gewoonlijk zit te denken op vroeger, op al wie er niet meer zijn, op de tradities van vroeger, op de dingen die er gebeurd zijn...

En meteen valt ons op dat we steeds meer en meer hebben om over terug te denken.
En het moet al een heel mooie film zijn om ons wat langer uit bed te houden. En liefst zonder die vervelende onderbrekingen met reclameblokken. (Heb jij daar ook een groeiende hekel aan ?) (Ik heb zelfs de neiging om dat product uit de reclame zéker niet te kopen, gewoon uit aversie!)

Maar gewoonlijk tonen ze rond deze periode van het jaar films die we al twintig keer konden "bewonderen", en van The sound of music krijg ik diarree.
Trouwens die films zijn letterlijk grijs gedraaid, de kleur is ook niet meer dat.
Kortom, eigenlijk ben ik het eens met Anny, en vind ik deze tijd vervelend.
Wellicht komt dat mede door het feit dat je op zo'n dagen weer meer op Koen denkt. En verdriet is niet feestelijk.

In plaats van al die pinkelende lichtjes willen wij veeleer knus, dicht bij elkaar zitten in het donker, elkaar vasthoudend en stil zwijgend... Ons verdriet heeft geen woorden meer nodig. Het is al zo oud en zo doorleefd dat we wellicht op hetzelfde moment het zelfde denken en voelen.

Hier staat geen boom, alleen het obligate oliepitje bij de foto van Koen. En op de kast staan nog enkele foto's van geliefden die ons ontvallen zijn. Nu en dan staat daar tijdelijk een recent verlies bij... Maar deze hebben niet het statuut van blijvers. Alhoewel er bij zijn die het wel een jaar of meer uithouden. Die kadertjes zijn het domein van Anny.

Hoe ouder je wordt, hoe meer het verleden aan je kleeft. Wellicht omdat we zelf trager bewegen, dan kleeft alles wat makkelijker vast ?
Heel wat dingen die hier staan of hangen hebben meer dan hun eigen waarde, ze hebben de waarde van het verbonden zijn aan bepaalde mensen of gebeurtenissen. We sleuren niet alleen geestelijk souvenirs mee, we hangen en zetten er ook nog eens de kast en de muren mee vol.
Ik vind dat heerlijk. Mensen verdwijnen op die manier niet zo snel uit je leven.
Ik ben geen kerkhofganger, ik vind de mensen hier terug, in mijn eigen huis, in mijn eigen hart.
Deze donkerste tijd van het jaar is het moment bij uitstek om 's avonds weg te dromen...

Dat is voor mij het mooie aan deze tijd, niet het luidruchtige, niet de pinkelende lichtjes, niet die zemerige kerstliedjes... dat stil zitten, zwevend in het verleden... Her - leven.

Ik weet niet of er een leven is na dit leven, maar bij mij zijn ze nog lang niet helemaal weg. Ze zijn er nog, levend in mijn gedachten.
Kerstmis... Aan de Ijzer.
Was dat geen gedicht? In ieder geval was het een tijd waarin de soldaten plots tot het besef kwamen dat die daar in die andere loopgraven ook gewone mensjes waren. Net als zij zelf, door en door koud in deze harde winter vol dood en verderf.
Wanneer komt er eens één moment zonder oorlog op deze aardkloot ?
Kerstmis... het feest van de Vrede die maar niet komt.

Weet je wat, beginnen we maar eens met vrede met onszelf... Dat is alvast een begin

tot de volgende ?

De vloek van de GSM

Image via WikipediaGisterenavond wipte Luc nog eens binnen... Nog rap eens een klapke doen, en dan weer naar een vergadering. Terwijl hij hier zat kreeg hij twee telefoontjes op zijn gsm. Ik was inwendig blij dat ik in mijn werkende tijd daar nog niet mee te maken had ! In mijn tijd was ik, eens het bureel uit (of mijn huis uit) niet meer bereikbaar. In de file zitten was een onverdiende rustpauze.
Nu met die verdoemde gsm ben je er altijd, bij dag, bij nacht, bij ontij...
Er is eigenlijk geen ontsnappen meer aan.
De druk van het werk stopt niet met het dichttrekken van de deur.

Ik had soms slapeloze nachten als ik met een moeilijk of zeer pijnlijk dossier worstelde, maar ik kon dat nog in stilte doen, zonder ongewenste onderbrekingen. Nu gaat dat niet meer. Of je moet de gsm uitschakelen, en dat wordt gezien als een soort van absenteïsme, een moedwillig ontduiken van je verantwoordelijkheid.

Luc was al een tijdje weer weg - naar de vergadering, ik zat te eten, en plots zag ik zijn gsm op mijn tafel liggen...
Eens gekeken in mijn boekje, maar het enige nummer dat ik daar in vond was zijn gsm-nummer... Dan maar de roemrijke witte gids opgezocht, en zijn eega opgebeld... Of zij het Luc eens wou zeggen dat zijn gsm hier lag...

Een dik uur nadien kreeg ik een telefoon van Luc...
En vanmorgen vroeg was hij daar al, om zijn gsm... We zijn er vroeg voor opgestaan, en ik was zelfs dan nog niet eens beneden, ik stond me nog te wassen.

En dan doen zo'n kleine dingen mij weer wegdromen...
Wij hadden al heel vroeg een telefoon in huis... Door het werk van mijn vader. Ik herinner me niet meer wanneer dat toestel er is gekomen, het moet dus al heel lang geleden zijn. Maar in die tijd had er nog bijna niemand een telefoon, en gek genoeg: er was ook niet echt nood aan.
De gewone mens had maar een telefoon nodig voor echt dringende gevallen. Voor andere dingen was dat toestel gewoon overbodig. Trouwens, een telefoon, dat was dan ook alleen maar bij enkelen bereikbaar, mensen die moesten bereikbaar zijn, mensen die je moest kunnen oproepen in geval van nood, zoals de dokter... Andere, gewone mensen dachten er zelfs niet aan om een telefoon te installeren. Wat moest je met zo'n ding ?
In de wijk stond een telefooncel, opdat de mens in nood zijn noodoproep zou kunnen doen. En de buren die kwamen voor noodgevallen wel eens binnenwippen: "Gaby, mag ik eens telefoneren naar den docteur en naar Gusten zijn werk ? J'is ziek!"
In die tijd keek je nog op als die bel ging.
"Wie zou dat nu zijn ?"

Heel stilletjes waren er meer en meer mensen die een telefoon in huis namen. De welvaart steeg, het aantal ouderen steeg, en het was reuze handig als je niet meer buiten moest om de dokter te bellen. Maar als je dat ding in huis had, dan bleef het niet bij de oproep naar de dokter, dan belde je ook voor andere, veel minder belangrijke dingen. En hoe meer mensen die telefoon in huis namen, hoe meer er ook voor onbelangrijke dingen gebeld werd. Dat de mensen niet meer zo honkvast waren, dat steeds meer mensen in andere streken gingen wonen maakte dat toestel dat de familie toch niet helemaal weg was... even bellen...

Ik denk dat het in 1997 of 98 was, of toch ergens daarrond, dat ik met Anny een reis maakte naar Rome...
Wat daar het meest opviel, dat waren de ontelbare scooters... en de gsm's...
Die draagbare telefoontoestellen waren hier dan nog uitzonderlijk, en alleen wie het echt nodig had had zo'n ding. Een beetje een herhaling van de telefoon-geschiedenis...
Maar in Rome leek het wel of iedereen zo'n toestel had. Voor de eerste keer werden wij geconfronteerd met de medemens die heel alleen, op zijn dooie eentje een gesprek voerde op straat, met een gesprekspartner die misschien kilometers ver daar vandaan ook stond te spreken in zo'n ding, misschien midden in het warenhuis, precies of hij was alleen, en niemand hoorde hem.
Nu zijn we dat al gewoon (ik eigenlijk nog steeds niet!), en kijken niet meer op als we iemand horen kouten in zo'n klein doosje...

Ik denk dat de uitvinder van de telefoon zijn uitvinding wellicht zou verbrand hebben, als hij zag waartoe dat zou leiden.

Nu is die gsm al lang niet meer zo maar een telefoon... Het is bijna een computer op zich. Je kunt er foto's mee nemen, filmpjes opnemen, sms-en, spelletjes op spelen, er heel wat nuttige (?) dingen in opbergen, het is je agenda en wat nog al meer...
en jij ...
jij bent de slaaf.

Ik heb ook zo'n onding. Maar ik neem die alleen mee als ik op verplaatsing ga, zonder hem aan te leggen, en buiten de kinderen weet bijna niemand dat ik zo'n ding heb, laat staan dat ze mijn nummer hebben. Ik wil dat ding alleen voor het geval ik iemand moet opbellen, en helemaal niet hebben als er iemand mij zou willen opbellen. Ik wil zelfs nu, perioden hebben waarin ik onbereikbaar ben.
En ik droom van de tijd toen de telefoon er alleen was voor noodgevallen.
Een SOS-systeem. Meer niet.

Nu moet Luc 's morgens heel vroeg rondrijden om dat vermaledijde ding op te halen. Er moest eens iemand bellen...

De mens die ons hier het meest opbelt is mijn dochter. Ze woont een paar honderd meter van ons vandaan.
Ik vind dat absurd.
Maar ik ben helemaal alleen in die mening.
Hé, dat is toch gemakkelijker dan door de regen naar hier komen?
...
het is ook minder persoonlijk, het is zo gemakkelijk dat je belt voor onbenulligheden. Of dacht je echt dat iedere gsm- of telefoonoproep gaat over wereldschokkende onderwerpen ? Of zelfs maar over dingen die je eigen wereldje schokken?
Nee... "Moet je nu eens wat weten ?" en dan volgt een onbenullig ietsje...
En ik nog maar steeds denken aan die telefoon als iets "Te Gebruiken in gevel van Urgentie"
djudedju

ik word oud...
ik moet me nodig aanpassen aan die ander manier van denken...

of toch maar niet ?

tot de volgende ?

De fles melk

Image via WikipediaRinggg!
Wie is er daar al zo vroeg ?
Het bleek Eddy, de buurman te zijn, met een fles melk. Een paar dagen geleden had hij een fles melk geleend, en nu bracht hij een nieuwe fles terug...
Een heel klein, heel simpel iets.
Een heel belangrijk iets: goede buren.

Niet meer zo gewoon... Zeker in de steden en vooral in die grote appartementsblokken, zijn er velen die zelfs niet weten wie er hun buur is. Je leest dan berichten in de krant van een dode die gevonden werd na klachten van de buren over geurhinder, of nog erger, door dat er beestjes door het plafond heen gekropen komen...

Ik schreef er reeds eerder over... Vroeger was een dorp een echte en hechte gemeenschap, bijna volledig zelfbedruipend en onderling afhankelijk van elkaar.
Nu vormt ieder huis een soort cocon, afgesloten voor de rest van de buitenwereld.
Men is niet langer afhankelijk van elkaar, maar men doet ook niets meer voor elkaar.
Ieder in zijn eigen coconnetje...

Hier en daar zie je nog mensen die hun buren wel kennen, wel iets voor elkaar over hebben, wel nog een soort kleine eilandjes van samenhorigheid vormen in een steeds afstandelijker wereld.

Onlangs zag ik op TV een publiciteit voor die Wii ... Je ziet er mensen die voor hun TV actieve spelletjes spelen en aan lichaamsbeweging doen. Nooit gedacht dat een spelletje mijn lichaam weer op peil zou brengen is de boodschap...
Misschien, maar als ze daar alleen staan te bewegen, dan is het in ieder geval geen middel om het sociale leven wat te helpen. Ga naar de turnclub, ga petanquen in het echt, ga echt tennissen... !!!

Ga om met medemensen...

Die wii kan wel een mooi ding zijn voor mensen die echt niet buiten kunnen, maar ook dan zou het veel beter zijn mochten anderen dan bij die sukkelaars gaan, en samen met hen iets doen.
De vereenzaming in onze maatschappij wordt steeds groter.
Er zijn nog nooit zoveel mensen geweest, en ze hebben nog nooit zo ver van elkaar gestaan.

Mij verwondert het nog steeds dat men reclame voert voor een machine die je laat bewegen op je eentje, voor de TV... Oh ja, je kunt het ook met je gezin samen doen, dat is dan toch één lichtpuntje... Maar maar een heel kleintje, want de wereld gaat wel iets verder dan je gezinnetje.

Je moet niet in elkaars huizen gaan zitten, je moet samen met elkaar een gemeenschap vormen, dingen doen voor elkaar, met elkaar. Ook al is het maar een domme fles melk aan elkaar lenen, het is elkaar helpen en elkaar bijstaan, zonder verwachting op een weder-gunst. Het is ... heel gewoon. Hij heeft de melk nodig en jij hebt er op voorraad, dus waarom zou je er dan geen lenen... Je hebt een ladder en zijn dakgoot is verstopt... Ho !!! Stop !!!
Wist je dat de wetgever daar een domper op het goede nabuurschap zet ??? Als je buur door jou ladder valt, dan ben jij als eigenaar van de ladder verantwoordelijk.
Dat is maar een voorbeeldje, hoe de wetgever in feite de goede nabuurschap belet... Divide et impera ??? Verdeel en heers ???

Waar is men mee bezig? Denken ze nu echt dat er iemand is die een ladder gaat uitlenen in de hoop dat die ander er door valt ? Denken ze nu echt dat je je boormachine uitleent in de hoop dat de buur er zijn vinger onder steekt?

De wereld is al eenzaam genoeg, zonder verdelende wetten...
Kunnen ze geen wetten maken die verplichten je buur te kennen, te helpen? Ook al vind ik al die verplichtingen maar zo en zo, het zou me beter lijken dan wetten die de goede nabuurschap verhinderen.
Maar eigenlijk zouden er voor dergelijke dingen helemaal geen wetten horen te bestaan. Nabuurschap zou het gewoonste ding van de wereld moeten zijn.
Je leeft naast elkaar, logisch toch dat je dan ook elkaar kent en iets doet voor elkaar? Als er een overstroming is de Sahara, dan richt men een comité op om die mensen te steunen. Als je buur met een gebroken been zijn boodschappen niet kan doen, dan interesseert je dat geen fluit.
Naaste...
een ouderwets woord, waar na in zit... Na van nabij van nader van naastenliefde... Ook dichtbij !!!

Misschien een thema voor Kerst in deze kille wereld ?

tot de volgende

Winter !

Image via WikipediaVandaag is het winter, we zijn immers de 21° december. Nog 4 dagen en het is weer Kerstmis, en dan nog een week en we zijn Nieuwjaar 2012...
't gaat verdorie vlug.
Kerstmis... het oude Joelfeest gekerstend met een herdenking van de geboorte van Jezus Kristus. Er is geen mens die weet wanneer Hij precies is geboren, en men vermoed dat het wellicht eerder in 7 voor Kristus dan wel in het jaar 0 is geweest... Maar dat doet allemaal niet ter zake.
Op een gegeven moment heeft men het nuttig geacht het sterk ingeburgerde heidense feest te kerstenen, en daar zette men dan maar de geboorte van de Heer...

De kerstening van onze regio ging niet van een leien dakje... We staan daar amper bij stil, onze maatschappij is zo verweven met het Christelijke gedachtengoed, dat we het gevoelen hebben dat het al altijd zo was, maar het duurde vele eeuwen vooraleer de streek hier gekerstend was. Karel Martel was een heiden, hij droeg de Hamer van Thor, en poogde wanhopig een Christelijke vrouw aan zijn zij te krijgen om zijn invloed op die groeiende groep te versterken, dat was dan Amelberga, die hier in Mater een tijdlang woonde en nog steeds de parochieheilige bij uitstek is...

Karel Martel, de redder van het Christelijke geloof in de strijd tegen de oprukkende Islam was dus niet eens een Christen...
Met andere woorden, het duurde honderden jaren vooraleer we hier werkelijk in een Christelijke regio woonden.

Wat mij daar bij opvalt, is dat het geloof van de Oude Belgen helemaal verdwenen is in de nevelen van de tijd. De kerk heeft heel zorgvuldig alles vernield en verwijderd wat ook maar zweemde naar dat heidendom. Heel onverdraagzaam, helemaal geen God van Liefde, maar veeleer de God uit het Oude Testament, jaloers en wrekend...

Eeuwen lang beheerste de kerk dan het politieke toneel, en had de uiteindelijke macht in handen. Geen wonder dat er een beweging op gang kwam tegen die Kerkelijke wanpraktijken. Luther was niet eens de eerste, er waren er al heel wat voor hem, maar het toeval wilde dat zijn reactie uitmondde in een nieuwe beweging, terwijl de vorigen verdwenen in het gewoel der tijden.
Dat het protestantisme zo'n impact had was te danken aan het feit dat de tijd er voor rijp was: het volk was de kerkelijke willekeur meer dan moe.

Ook al was en is het een scheuring, het protestantisme zuiverde ook voor een stuk de kerk zelf. Om het simpel uit te drukken: hun frank viel, en ze werden wat voorzichtiger in de wijze waarop ze de macht probeerden te hebben en te houden... Maar nog steeds was  het veel meer over de macht dan wat anders.
Heel jammer, maar we zagen de politiek ingrijpen in het protestantisme, en alras waren ze daar zowat in het zelfde beddeke ziek. Oorlogen over het juiste geloof waren schering en inslag, maar gingen in werkelijkheid gewoon tussen staten die het laken probeerden naar hun kant te trekken, en daar de godsdienst voor misbruikten.

Eigenlijk is het een wonder dat het geloof nog bestaat...
Dat er steeds minder mensen nog echt gelovig zijn (lees volgeling van de Kerk waar ze bij zitten), is dan ook geen wonder. Mensen geloven nog wel, maar verlaten massaal dat instituut die het nu nog steeds niet kan laten om te proberen ook politieke invloed te hebben. Helemaal tegengesteld aan wat in hun evangelie staat...

Kan een geloof bestaan zonder Kerk als instituut ?
Ja en neen... Ja, omdat geloof op allerlei manieren kan doorgegeven worden, nee, omdat het zeker niet die impact zou hebben als van uit een georkestreerd geheel. Mensen zouden het niet prediken thuis, ze zouden het wellicht alleen gebruiken als stoplap, in geval van nood te gebruiken...
Met andere woorden, wil de kerk het geloof als instituut redden, dan moet het dringend het geweer van schouder verhangen!
Het moet de macht afzweren en terug naar de basis gaan. Kleinschaliger gaan werken, dichter bij de mens. Eredienst zou terug moeten gaan naar het oude idee van een gemeenschap, samen zittend aan tafel, herdenkend, herlevend en niet meer in plechtigheden met rituelen die heel ver weg staan van de mens van vandaag.
Geen mastodonten van kerkgebouwen, maar veel liever kleine knusse zaaltjes waar je dicht bijeen je ook samen voelt.
Geen gekke kledij, maar gewoon mens met de mensen.
Proberen het geloof te beleven, om te zetten naar de dag van vandaag.

Teksten ? Liefst vertalingen naar de tijd van nu! Kijk, ik ben er nu 65, en heb de uitleg van de teksten al herhaaldelijk weten aanpassen. Mocht ons moeder zaliger nog leven, dan zou zij kunnen vertellen van nog veel drastischer veranderingen in de uitleg van de teksten. En vooral in de uitleg van de kerkelijke richtlijnen. Om nog maar niet te spreken over de logische verschillen tussen "Rome" en de plaatselijke kerken.
Een levende kerk heeft alleen een Rome van doen om ergens een zekere vorm van eenheid te bewaren. Om geen uitwassen te krijgen, maar ook daar moet het veeleer een overleg-orgaan zijn, dan wel een dictatoriaal bevel.
Er is geen zinnig mens die kan vertellen en waar maken dat de kerk in Tadzjikistan dezelfde is als hier, laat staan die in de brousse van donker Afrika, waar het leven en de maatschappij heel anders zijn. Je kunt je geloof maar beleven in en binnen de gemeenschap van ook niet-gelovigen, en met eerbied voor die anderen.
Je leeft niet op een eilandje, je leeft in een maatschappij met elkaar.

Ik vertrek hier van uit een Christelijke visie, omdat wij hier binnen het Westerse Europa die achtergrond hebben, maar je kunt en moogt het omzetten naar andere werelddelen met andere geloven, de richtlijnen blijven in feite dezelfde! Geloof is een beleven, of zou het moeten zijn. Beleven is individueel, en kan hoogstens wat richting krijgen. Geen dictaten, geen wetten maar overtuiging van.

Maar ja, ik ben maar een ketter, want ik heb ideeën die niet overeenstemmen met de officiële richtlijnen van een kerk die dreigt te verstikken in haar eigen behoudsgezindheid, haar eigen gevecht voor de Macht...
Kerstfeest...
Het is zo'n mooi verhaal! Een arme duts die ter wereld komt in een oude schuur, tegen de wind beschermt door het dikke lijf van een os. Met als ouders twee arme dutsen, in een vreemde streek, waar ze niemand kennen. Helemaal alleen als allochtonen in een klein dorpje. Bekeken en geschuwd door iedereen... En daar uit groeit dan een wereldgeloof....
Het is op zich al een parabel, ook met een slechte start kun je toch de meet bereiken.
Het is ook een verhaal van vrede, want zie, de geboorte van het kindje verzacht de zeden, en allochtoon of niet, herders komen met wat schapenvelletjes en melk en kaas om hen te steunen vanuit hun eigen armoe...
Een verhaal die ons nu nog raakt...
Hopelijk...

Woont er in uw buurt ook een duts links of rechts ?

tot de volgende ?