't is weer voorbij

Image via Wikipediadie mooie zomer... 't was maar een heel kort en heel laat zomertje. Het was eigenlijk een heel gek jaar, zomer in de lente, herfst in de zomer en een stukje zomer in de herfst...
Maar er is gelukkig ook heel goed nieuws !
Deze winter krijgen we niet veel vorst, niet veel sneeuw en praktisch geen gladde wegen !
Hoe ik dat weet ?
Dat is toch heel simpel !
Onze regering heeft 10.000 ton meer strooizout aangekocht dan vorig jaar.
De regering, dat zijn de politici.
En vermits onze politici altijd alles verkeerd doen...

Ach, als ik naar buiten kijk, dan ziet het er toch zo triest uit... Bewolkt, grijs, nat... en de dieren die van slag zijn.
Ik las dat de kikkers en padden al weer druk aan het eierenleggen begonnen waren, en in mijn vijver waren mijn goudvissen ook al bezig. Ik weet het niet van die padden, maar in het echte voorjaar (dat dus zomerde) legden mijn vissen geen eieren, en nu in het najaar (als het wel zomert) leggen ze er wel. Ik ben dus niet alleen van slag, de dieren, de ganse natuur is ook van slag.
Mijn sneeuwballenbomen staan in bloei (Viburnum), en links en rechts zie je bloemen die er nu niet horen of niet meer horen in deze tijd van het jaar.
Dat van die Global Warming lijkt dit jaar niet echt van de grond gekomen, maar in ieder geval is er duidelijk sprake van een diepe weersverandering.
Ik zit altijd te grinniken als de weerman steeds weer betoogt hoe normaal het allemaal wel is... En wellicht heeft hij dag per dag of maand per maand wel min of meer gelijk, misschien zelfs de totale gemiddelde temperatuur van het jaar zal wel ergens rond dat gemiddelde liggen, maar alles kwam op de verkeerde momenten, en het woord momenten is hier duidelijk verkeerd, het kwam allemaal op verkeerde seizoenen.
Straks doen we lustig een terrasje met kerstmis.
Dat hebben we nog niet gehad.
Of toch ?

Ach, ik weet het niet. En we leven toch maar van dag op dag... Gisteren daar kunnen we niet meer aan, en morgen is de dag die misschien nooit meer komt.

Ik heb met buikpijn zitten kijken naar beelden uit Griekenland.
Ik ga hier niet oordelen over de manier waarop men Griekenland heeft toegelaten in Europa, ik ga hier ook niet praten over corruptie en dergelijke...Want eigenlijk zijn al die dingen uit het verleden, en het gaat ook hier over het heden !
De gewone mens in Griekenland is - misschien nog iets meer dan overal elders in Europa- geen rijke mens. Nu doet men die mensen "besparen"... Ik vind het woord eigenlijk alleen al belachelijk!
Wat ze daar doen, is niet besparen, dat is gewoonweg snoeien!
en geen mens die er aan ontsnapt. Men draait gewoon de sociale voorzieningen, de welvaart, de verzorgingsstaat een eeuw terug achteruit.
En tot hun verwondering levert dat niet het verwachte resultaat op !

Héhé ! Als je alle geld afneemt van de kopers, hoe zouden die nog kunnen kopen ?
Bovendien krijg je een vlucht van de meest-capabele mensen naar landen binnen dat Europa, waar er nog wel werk, en nog wel welvaart is.
De crisis in Griekenland is geen crisis meer, maar een sociale moord !

Stel je maar eens voor dat je met in ons land met een pensioentje zit van 1000 euro, dat is op zich al geen vette, en plots neemt men daar 40 % vanaf... rest je een pensioen van 600 euro... of 24.000 oude Belgische frankskes... Betaal daar je elektra, je water, je huisvuilophaling, eventueel je huispacht van, en ga dan uit gras eten, want veel anders rest er je niet.
Wie in onze maatschappij om een of andere reden beneden een normaal inkomen zit, kan hulp krijgen via voedselbanken en dergelijke, maar als je op één slag duizenden en duizenden nieuwe klanten zou krijgen voor die voedselbank, dan zal het ook daar geen vette meer zijn, (is het sowieso niet)... Bovendien gaan ook de bedrijven niet meer geneigd zijn hun overschotten weg te geven, want hun inkomen zakt ook drastisch.

Nee, wat je krijgt is een terugval naar de situatie van voor 1900... Armoede, ellende, geen geld voor medische verzorging, honger, kou... Minder eten en veel slechter eten.
Vechten voor die ene job die ter beschikking komt, macht en willekeur staan weer voor de deur.

Het sociale Europa ?
Vergeet het !
Hoorde je ook dat wij ook hier onze automatische loonindex kwijt spelen ? Europa is daar niet voor ...
En dan zitten die politieke oelewappers in ons landje te bazelen over splitsingen en dergelijke onbenulligheden...
We staan verdomme voor sociale afbraak !
en bij ons ?
Socialisten zijn geen sosjelisten meer, liberalen zijn geen liberalen meer, tsjeven geen tsjeef meer, nee, ze staan open voor iedereen, vooral voor de centen... vooral voor het creëren van nog nieuwe ministerpostjes en aanverwante politieke postjes... Mekaar geen zeer doen, laat die domme kiezers maar plots wakker worden in een wereld die niet de onze is... die hooguit die van onze voorouders was !

tot de volgende ?

Moslim

Image by Steve-kun via FlickrGisteren op de rommelmarkt een klein standje met daarachter twee duidelijke moslim-jongeren. De ene sprak mij aan: "Mooie baard" "Dank u" "U ook Moslim?" "Nee..." "Waarom jij dan baard laten groeien ?" "Ik vind het mooi... Waarom laat jij je baard groeien ?" "Uit eerbied" "Uit eerbied ???" "Ja, voor de profeet, alle profeten hebben baarden, en baard toont verschil tussen man en vrouw."
Ik dacht heel eventjes aan de vrouw met de baard en aan het feit dat vele van die moslimvrouwen best een baard kunnen hebben onder die boerka en zo, maar verdrong deze gedachten. De jongeman was immers bloedserieus.
"Ben jij gelovig?" "Ja, ik ben katholiek" (Nu ja, min of meer, ik kreeg het mee in mijn opvoeding)
"Ga jij iedere zondag naar de kerk?" "Nee" "Ik ga iedere vrijdag naar moskee"
Op een of andere manier kwam het ook op oorlog... "Echte Moslims voeren geen oorlog, Koran predikt naastenliefde" ""Katholicisme ook, maar toch is godsdienst dikwijls de misbruikte basis van oorlogen ! Zowel bij jullie als bij ons !"
"Zou niet mogen, Allah wil de vrede"
Dan trok Anny aan mij arm, en zijn we verder gewandeld...
Ik had eigenlijk nog wat willen babbelen. Ik ben eigenlijk veel meer gelovig dan dat ik katholiek ben, omdat ik wel in God maar niet in de menselijke instelling geloof. Ik kan heel wat dingen uit de Koran even makkelijk verteren als uit de Bijbel, maar ik huiver als ik de Ayatollah hoorde op TV, en ik huiver soms als ik onze kerkvaders bezig hoor...
Er zit iets dubieus aan "de godsdienst"... We krijgen het doorgespeeld door mensen, terwijl het in feite de mens ver overstijgt. Maar zonder dat menselijke doorspelen zouden wij wellicht de godsdienst niet kennen, misschien zelfs niet eens vermoeden. Of wel ? Is het iets dat ingebakken zit ? Is het zoals ik al eerder schreef, voor een groot gedeelte een "antwoord" op al de dingen die we niet begrijpen in de wereld ?
Maar ik kan me niet ontdoen dat godsdienst door de godsdiensten veel te menselijk is ingekleurd. Ik kan me niet voorstellen dat je God een mensengedaante zou geven, voor mij is dat alleen maar een poging om dat ongrijpbare wat begrijpelijker te maken. We hebben het al altijd gedaan... De oudste godenbeelden zijn meestal antropomorf. Soms met een dierenkop bekroond, of heel eens in de vorm van een dier, een dier die angst inboezemt, zoals Quetzal de gevederde slang...
Maar de mens maakt zich waar en hoe dan ook, een voorstelling van "God" of "Goden"...
Ik niet, voor mij is dat begrip zo groots, zo veel omvattend, dat daar geen voorstelling bij mogelijk is. Iedere voorstelling lijkt mij een beetje oneerbiedig. Ook het feit dat we het hoedanigheden toedichten is wat bizar voor mij. Of een geslacht... Als ik al ergens een voorstelling zou moeten poneren, zou ik het omschrijven als het al, het geheel... Met dus ook alle eigenheden, alle hoedanigheden, alle gaven en alle tekorten. Voor mij hoeft men geen duivel uit de vinden, het hoort in het geheel, omdat het geheel alles is.

Trouwens ik heb het al altijd wat moeilijk gehad met dat duivelgedoe... Hoe kan de oppermachtige goedheid  een tegenpool los laten lopen... ? Het lijkt mij een tegenspraak op zich zelf.

Als het kwade in de wereld is, dan is dat er gewoon in gebakken. In dat geheel, dat ondenkbare. Godsdienst is wellicht als organisme ontstaan om de mens wetten op te leggen met een oneindige dreiging van straffen, veel verder gaand dan de menselijke straffen. Dat is voor mij de enige verdienste van de godsdiensten als instelling. Dat is wellicht ook net de zwakte van deze menselijke inkleuring, want kwaad en zonde zijn ook begrippen die evolueren, iets wat de godsdienstinstelling veel moeizamer kan dan de wetenschap... Homo's waren al lang aanvaard in de wetenschap, en zijn dat veelal nog helemaal niet in de godsdiensten...
(Ondanks het "Gij zult niet oordelen")

Maar ergens ben ik een beetje jaloers op de mensen die zich kiplekker voelen in de kerkelijke regeltjes. Die daar heel hun geloof in leggen, die geen twijfel lijken te hebben... Het moet veel gemakkelijker zijn dan mijn eeuwige twijfelen en zoeken. Maar meteen ben ik ook bang van die mensen, die zo overtuigd zijn, dat al de anderen de facto in het verdoemhoekje gegooid worden. Die denken, nee, stellen dat zij de alleen-zaligmakende- waarheid in bezit hebben, en dat ook desnoods manu militari willen gaan verdedigen. Die al de anderen als verloren beschouwen.

Voor mij kan God geen God zijn als hij het "eeuwige geluk" (Wat is dat ?) laat afhangen van het feit dat je juist op de juiste plaats en tijd bent geboren om in en met die godsdienst te leven... Nu is dat argument misschien iets minder scherp dan honderd jaar geleden, maar mocht het dan voor onze voorouders ??? Toch te gek !

Ach, een gewone babbel op de rommelmarkt... en ik zit er al heel de tijd mee bezig.
Ik kan het niet invullen.
Ik geloof niet in de menselijke invulling van het oneindige.
Ik geloof niet in teksten die gedateerd zijn, die gebonden zijn aan een tijdsgeest en een plaatselijke cultuur...
Ik vind ze wel interessant, ik vind ze groots om te bestuderen en te bewonderen als vruchten van wellicht kleine mensjes met grootse goede bedoeling... Maar voor mij vullen ze de Grote Vraag niet in.
Vraag... want er is geen zekerheid, ook geen onzekerheid, maar iets onbestemds, onvatbaar, onbegrijpelijks...
Ik hou van de mens, ik hou van zijn geworstel met begrippen als goed en kwaad, ik hou van de mens met heel zijn complexiteit... zijn geworstel om met zovelen op zo'n kleine wereld met elkaar samen te leven... Ik huiver van zijn mislukken in deze...

tot de volgende ?

Lawaai

Image by Tom Talloen via FlickrVannacht tot minstens halfvier was er lawaai in onze wijk... Een of ander feestje dat zo nodig met veel lawaai, gelach en gezang moest gepaard gaan.
Dan lig je in je bed te luisteren, telkens tegen de slaap aan, en iedere keer weer begint het kozakkenkoor een of ander deuntje te brullen.
Een mens wil daar geen boel over maken, het sop is immers de kool niet waard, maar het is op die manier toch maar een kort nachtje.
Ik zit hier dus helemaal niet uitgeslapen en alert, en moest al ettelijke keren terug klikken om de foutjes of vergeten letters te corrigeren. Best dat de spellingscontrole werkt. Alhoewel... werkt ? Als mijn fout een bestaand woord is, dan glijdt de controle daar zoetjes over. Normaliter herlees ik mijn tekst nog eens verticaal, en vind ik wel nog een en ander. Vergeef mij als ik er dit keer nog enkele vergeet... De slaap weet je wel.

Ik heb niet echt te weinig geslapen, maar in een verkeerd patroon. Normaliter kruip ik vroeg in bed, neem mijn boek, lees nog een klein half uurtje in een of ander boek, doof dan het licht, en in één, twee, drie ben ik vertrokken naar dromenland. Rond drie uur wordt ik normaliter weer wakker en lig te luisteren naar het gesnurk van mijn wederhelft. (en soms ook naar dat van mijn buur).
Als ik me wat lig op te jagen in het niet-slapen, sta ik op, ga naar het toilet, met mijn boek onder mijn arm, en ga er een half uur tot een uur zitten lezen en afkoelen. Tegen de morgen dreig ik dan weer in slaap te sukkelen,maar meestal kan ik dat tegen houden, want de morgenstond... Tot spijt van Anny die veel liever wat langer in bed blijft.

Ik vermoed dat ik dat slaapritme al mijn hele leven bij me draag, want ons vader zaliger heeft menigmaal gezucht, omdat ik zo vroeg wakker was. Ik hoorde ons vader opstaan, en meteen wipte ik blij het bed uit. Vooral dat blij was er te veel aan... Ons Vader was een van die mensen die langzaam wakker worden, bij een kop koffie. En ik ? Mijn ogen gingen open en mijn mond ook. Ik babbelde honderduit en ons vader maar zuchten en brommen...

Vannacht werd het dus verstoord, en zit ik hier te zuchten en te brommen als wijlen ons vader.
Zo denk ik nog eens op hem. Niet dat ik hem ooit zou kunnen vergeten, maar geef toe, je denkt er niet iedere dag op. Ik denk het meest op hem bij gebeurtenissen die ik eerder met hem doormaakte, en waar ik de oplossing nog steeds bij hem zoek. Wellicht is dat denkwerk mede een van de redenen die ons doet denken aan een eeuwig leven na de dood... We hebben op een of ander manier nog "contact" met onze doden, we praten er op een of andere manier nog mee. Ik had meer banden met ons vader dan met moeder, wellicht omdat we in veel dingen gelijkgestemd waren. of omdat we in heel veel punten regelmatig in de clinch lagen... of omdat we beiden vochten voor ons gelijk. Ik weet het niet, maar reeds als kind ging ik graag mee met pa naar zijn vergaderingen en naar zijn werk... ik leek er wel een beetje door "gebeten"...

Ik moet stoppen met zo in het verleden te toeven ! Dat schijnt een van de kenmerken te zijn van oud worden, en begot! ik voel me helemaal nog niet oud. Ik schrik telkens als ik er op denk hoeveel jaren ik al tel. Ik voel me helemaal niet zo.

Ach, neem me dat gebazel niet kwalijk, komt door dat slecht slapen. Morgen doe ik weer wat beter (hoop ik).
tot de volgende ?

Sursum Corda

Image via Wikipediaofte: Hoog het Hart...
Gisteren was een dametje een dametje aan het boetseren... "Vind je ook niet dat de borsten te hoog zitten?" Het beeld werd naar me toegedraaid. "Ja, ze zitten veel te hoog ! " "Zie je wel ! Ik had het al gezegd, maar Jan zei dat het goed was!"
De discussie hoe het kon opgelost worden, zonder te moeten herbeginnen duurde wel wat, en uiteindelijk nam Herman zijn klopper en sloeg de borsten met geweld wat naar beneden. Hij grinnikte toen de borsten veel beter hingen. "Zie je wel, als ze zich niet voegt, dan moet je er op kloppen" grijnsde hij.
Ik zei dat haar schouders en de verbinding met de borsten nog niet je dat waren. Weer geklop.

Moesten de mensen ons bezig horen, zonder te zien wat we aan het doen zijn...  Wat zouden ze wel niet denken !
Ik ging even kijken naar het fotootje waarop het beeld gebaseerd was. Ik floot ! Niet makkelijk, het moest een moeder met kind worden. De moeder was er al grotendeels, maar nu moest het kind er nog bovenop gezet worden, moesten de armen gemaakt en bevestigd worden... Heel wat werk en vooral technisch zeer moeilijk. Boetseren in volle klei zou makkelijker zijn, maar dat opbouwen in een holle vorm !!!! pffff... Niet makkelijk.
Ik krijg steeds meer eerbied voor wat ze hier doen !
De beelden op zich is een ding, maar dat hol opbouwen, dat is een ander paar mouwen.

En weten dat ik nog maar aan het begin zit van de "keramiek"... Ik krijg straks lessen in kleur, glans, transparante kleuren en noem maar op. Daar komt nog bij dat je kunt bakken op verschillende manieren, met verschillende resultaten, en ik heb het dan nog niet eens over de structuur van de oppervlakte, waar ook heel wat mogelijk is. Om het makkelijk te maken kijken we dan ook nog wat over de grenzen, en maken onder meer kennis met het Japanse Raku...

Ik ben nu begonnen aan een grote bol. Ik heb mijn bol al moeten opereren, zoals ze dat daar grijnzend noemen... Je geeft er met een mes een ferme snede in, en laat het wat open zakken (of je helpt het een beetje, en je vult de spleet op met klei. Je doet dat op de vier richtingen van de windwijzer, en zo kun je de bol wat meer doen open gaan, zodat er wat meer een begin van een bol ontstaat. Dan moest ik stoppen. "Je moet stoppen, want hij gaat steeds meer en weer inzakken !" "Je moet nu een rol maken met klei in lichte plasticfolie, en daarmee je bol ondersteunen, morgen zal hij wat steviger zijn, en kun je weer wat verder werken..."
Het leven van een keramieker is best ingewikkeld.
Nu moest ik folie hebben. Een dametje had dat bij, en ik mocht er van gebruiken. Bedankt. 't Is nikske...

Vandaag ga ik dus weer wat centimetertjes toevoegen aan mijn bal... djudedju, hoever zou ik nu geraken ? Ik heb ook geleerd dat ik de bol nu en dan op ooghoogte moet zetten, om de vorm in de gaten te houden. Ik ben met wat begonnen.

Ik moet eerlijk zijn, en zeggen dat het helemaal niet zo makkelijk is als het lijkt ! Geef toe, als jij ergens een postuurke ziet staan, denk jij dan dat dit een verschrikkelijk moeilijk werk is ? En toch...

Met andere woorden: ik heb een nieuwe uitdaging gevonden in mijn leven. Ik kom iedere keer hondsmoe thuis. De pijn gaat, maar ik zou niet langer moeten bezig zijn. Ik denk dat het voor een groot gedeelte niet aan het "werk" ligt, maar aan de gespannenheid van het werken met een nieuw medium. Bovendien ben ik nog altijd ik, en ik kan niet traag, niet op mijn gemak werken... Het moet af... En dat kan niet met het hol opbouwen. Het materiaal werkt niet mee, het werkt tegen. Als je te vlug opbouwt, dan zie je onvermijdelijk dat je structuur begint in een te zakken, vervormt. Dit keramieken moest ik veel vroeger in mijn leven ontmoet hebben, om wat kalmer en rustiger te leren werken.
Een mens is nooit te oud om te leren.
Het gaat alleen steeds wat moeilijker. Je oude gewoonten zitten dan ook al zo lang ingebakken.
Weet je, heel wat "klasgenoten" zijn van mijn leeftijd. Gek hoeveel mensen dus op die jaren nog aan een uitdaging beginnen. Alhoewel... Beginnen ? Er zijn er daar die zowat heel de academie al gepasseerd zijn, en schilderen, etsen, tekenen, beeldhouwen en tuttiquanti achter de rug hebben. Kunst is hun bezig zijn.
Ik voel me er thuis, met een heel pak gelijkgestemde zielen.
Ik kijk er met veel genot naar al die inspiratie, leer vormen kennen die mij vreemd zijn, die ik nooit zou bedenken. Heerlijke wereld !

Ik kan het je echt aanraden ! Je moet daarom niet kiezen voor keramiek, maar het creatief bezig zijn is het mooiste wat er is...

tot de volgende ?

Siamese tweeling

Image via WikipediaIn Oostenrijk is een identieke tweeling door chirurgen in een complexe en langdurige operatie... aan elkaar gezet tot een "siamese" tweeling...
Reeds heel ons leven voelden we ons één, en eindelijk hebben we het kunnen verwezenlijken...
Dit is geen verzinsel, dit is echt gebeurd een dezer dagen in Oostenrijk. Je vindt zelfs een fotootje er van, die je echter niets echt toont.

Mijn eerste reactie is dan: absurd !
Maar dan ga ik denken aan al die mensen die zich operatief van geslacht laten veranderen...
En dan weet ik het weer even niet meer.

Ik ken een geval, iemand die we altijd kenden als meisje, en die plots een jongen was. Naar wij hoorden zou het eigenlijk al altijd een jongen geweest zijn, maar dan eentje waar alle organen binnen in zaten. Wat we in ons schoon en smakelijk Vlaams een binnenbokje noemen.
Mij het meisje herinnerend, kan ik aannemen dat dit juist is. Maar uiteraard heb ik het ook niet echt gezien...
Maar er zijn heel wat mensen die van geslacht zijn veranderd, gewoon omdat zij zich zo voelen... Zonder dat er ook maar één lichamelijke aanduiding voor is.
Dat snap ik dan weer heel wat minder.
Maar weet je, ik durf gewoon niet meer te oordelen !
Ik kom nog uit de tijd dat homo's mensen waren die ziek waren. Ik heb er zelfs nog helpen verplegen in een krankzinnigen-instituut, om te genezen van hun "verkeerde" neigingen.
Nu weten we ondertussen dat homo's niet geestelijk ziek zijn, maar dat zij een iets afwijkend dna-patroon hebben. Nu mag je ze niet eens afwijkend noemen, hun dna dan weer wel.
Wie weet vindt men ooit dat ook die mannen die zich vrouw voelen en/of die vrouwen die zich man voelen een afwijkend dna hebben, en zijn ze dus geen afwijking...

Vroeger was het leven veel simpeler... Wie niet in het rijtje paste, die moest zich maar aanpassen om er wel weer in te passen, lukte dat niet, dan was hij/zij ziek...
Mensen met dwerggroei stonden hun schrale boterham te verdienen op de kermis of als nar in een paleis, extreem lange mensen krek hetzelfde. Ook heel dikke of extreem dunne mensen belanden nog al eens in het circus.
Geen medelijden, wie niet in het rijtje paste viel er uit.

Mensen die gingen lachen met de vrouw met de baard hadden er geen idee van dat ze verkeerd waren, dat ze dat mensje wellicht kwetsten... Dat was geen zonde, dat was gewoon zo... Zij waren als het ware net geen mens, of toch geen naaste... Geen wonder dat ook mensen met zwarte huid niet in het rijtje pasten van ons, beschaafde en superieure blanken...

Nu is het leven veel complexer geworden ! Nu is alles plots liefdevol omarmd, en in het rijtje binnen gepakt. Zelfs al denk je bij jezelf... Nee, het hoort allemaal als normaal in het normale rijtje.
Ik weet niet of kinderen, die tenslotte in deze maatschappij opgroeien, het makkelijker hebben dan wij. Misschien wordt dank zij deze opvoeding racisme ook wel wat minder...
Ik weet het niet. Ik heb het voor me zelf niet altijd makkelijk met deze nieuwe maatschappij. Het vergt heel wat beredeneerd adaptatie-vermogen. Bij onze generatie is een homo niet zo maar gewoon een mens, bij ons is het een beredeneerde evenmens. Wij moeten het oude denken bewust overbruggen.

Racisme is ook iets dat een beetje in dit rijtje past. Laatst hoorden we vertellen dat er iemand onder de trein was gesukkeld. Een zwarte. Waarop iemand uit de toehoorders: weer ene minder... Inwendig schrok ik van deze reactie, en nog meer van het lachen der anderen met deze opmerking.

Dit heten we dan racisme, maar is dat iets anders dan het uitsluiten van een bepaalde groep mensen? Negers, Homo's, dwergen...
Ach ik weet het wel, bij racisme komt er ook een economisch aspect kijken. Maar of dat het fundamentele is van het racisme ? Ik twijfel er aan. Ik denk dat, mochten ze er hetzelfde uitzien, dezelfde taal spreken, het economische aspect nog steeds zou bestaan, maar het racisme niet meer. Het gaat dus vooral over herkenbaarheid.
Een homo die zich niet out als homo is in de ogen der mensen geen homo.
Een Afrikaan die vanuit Afrika hier werk en veiligheid zoekt, maar Blanke Afrikaan is, dat is niet hetzelfde als diene zwarte... dat is iemand van ons. Van ons ? Maar dan wel uit Zuid Afrika ?

Ik kijk soms met verwondering naar mijn eigen reacties, en dus ook naar de reacties van anderen...
Wellicht heb ik door mijn opvoeding en door mijn werk indertijd, heel wat dingen breder leren bekijken, verdraagzaamheid als reflex aangeleerd... Maar niettemin is het ook bij mij niet de spontane reflex, het is een aangeleerd kunstje. Ik weet (heb het zo geleerd) dat het de goede reflex is, maar het is niet spontaan. Wordt het ooit spontaan ?
Of is het in de mens ingebakken om verschil te maken ?
Ik hoop van niet... Ik hoop dat de mens er ooit nog eens toe komt geen mens te oordelen op uiterlijkheden, noch op kleur, noch op model, noch op godsdienst of atheïsme... gewoon, alle mensen als mens zien, met dezelfde intrinsieke waarde
Dat is logisch

...maar nog steeds niet gevoelsmatig....

tot de volgende ?

mensjeskijken

Image via WikipediaErgens heel diep in mij, ben ik een beetje een voyeur... Ik kijk naar mensen, niet zo maar kijken, eigenlijk meer een beetje observeren.
Zelfs van heel ver af kun je soms zien wat mensen aan het vertellen zijn, gewoon door hun lichaamstaal. En zelf zit je dan veilig te spioneren... James Bond à la 't stil genieterke.
Laatst zat ik ergens, en een van de aanwezige dames was wat zwarte school aan 't houden ("Vuile" moppen).  Ze was niet zeker van haar publiek, en haar gezicht was een mengeling van uitdaging en van pret. Eigenlijk was ze op dat moment ook aan het observeren, kijken of haar moppen wel gegeerd werden, of er niemand zich aan stoorde... En ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ze zich aan 't voorbereiden was, om, mocht er iemand gestoorde blikken vertonen, die zou aangevallen worden.
Kortom, ik hoorde de mop amper, ik had te veel werk met het analyseren van de taal van haar gezicht en haar ganse lijf.

En ik dacht er aan dat ook volwassenen nog steeds dat olijke, sloeberachtige gezicht van hun jeugd hebben, dat ze plots weer het gezicht kunnen opzetten van een kind dat deugnieterij aan het doen is, en half lachend, half onweer verwachtend, naar de andere, de volwassene kijkt. Ik vind dat hoopgevend... Ik ben er supporter van dat we iets van het kind in ons bewaren. Iets van die onschuldige schuld.

Toen het dametje niet echt reactie kreeg, noch gegniffel, noch weerwoord, bleef het gezicht nog eventjes verstard in dat kwajongensgrijnsje, en langzaam keerde ze zich weer om naar haar werk, en waaide het gezicht weer in zijn oude plooi. Het was weer een dame.. Het kind was weg.

Misschien was het wel een leuke mop, en heb ik wat gemist, maar gezien het gebrek aan reacties, denk ik eerder dat ze de anderen wat wou choqueren... En dan heb ik niets gemist.
In tegendeel, dan heb ik wellicht als enige genoten van haar actie.

Ik woon hier langs een stille straat, en voorbijgangers zijn zo zeldzaam dat een mens opkijkt als er eens eentje voorbij komt. Wie passeert er ? En als het een onbekende is: Wat komt die hier doen?... Maar ook bij die mensen kijk ik naar de lichaamstaal...
Sommigen wandelen voorbij, in zichzelf gekeerd, de blik op oneindig ver of oneindig dicht?, zonder iets of iemand te zien. In een rustige tred.
Anderen lopen wat voorover gebogen, duidelijk diep nadenkend of treurig.
Nog anderen gaan regelrecht naar hun -mij onbekende- doel af, met ferme passen, de blik vooruit, doelgericht, onvervaard.
Heerlijk is het ook om de mensen te bekijken die door de regen lopen... Sommigen lijken in elkaar te willen krimpen, om zo weinig mogelijk oppervlakte bloot te stellen aan de regen. Deze mensen lopen veelal ook met het hoofd gebogen, om hun gezicht droog te houden.  Anderen trekken zich van de rgen niets aan, trotseren de wind en de regen, en stappen met een rustige doelbewuste tred voorbij.
Nog anderen hebben zich speciaal ingeduffeld, en lijken van op salami's in hun strakke velletje, of op slecht opgezette tenten die flapperen in de wind.
Heb je al eens bekeken hoe mensen hun paraplu vasthouden? Er zijn er bij die vooral hun gezicht willen vrijwaren van natheid, en die de paraplu als een soort aanvalswapen voor zich uit pieken, wellicht niet meer ziende waar ze heen stappen, ze houden zich wellicht aan de kant van de weg om de baan te houden...

Ook fietsers ... sommigen gaan sportief fietsen, nemen een "coureurs-houding" aan, en trappen hard door, anderen kuieren op de fiets, zitten recht op en kijken naar de wereld om hen heen... Anderen zitten precies tegen hun gedacht op de velo, en trappen omdat ze nu eenmaal trappen moeten. Zitten wat nors te kijken en lijken heel de wereld te verwensen.

Ook in de auto's zie je een en ander. Een auto lijkt wel een soort veilig coconnetje waarin men zich ongezien acht. Waar je anders zelden een volwassen mens zult zien neus-pulken, zie je dat in een auto wel. Gek, weten die mensen niet dat er rondom raampjes zitten ?

Maar mensjeskijken gaat nog veel verder...
Heb je al eens gekeken naar het gezicht en het hele lijf van politici die verklaringen afleggen? Blijkbaar kun je verbaal veel makkelijker liegen dan met je lijf !
Hun ogen die voortdurend wegvluchten, hun handen die rusteloos bezig zijn... Ik vind het heerlijk om vanuit mijn luie zetel te zitten denken: "Zie, hij is weer aan 't liegen!"
De minister: "We moeten natuurlijk besparen, maar zullen dat doen op een maatschappelijk aanvaardbare (ogen weg) manier. (Ogen terug)..."
Dus het wordt niet aanvaardbaar, denk ik dan...

Sommigen hebben duidelijk geoefend, en kijken zeer strak in de camera, zonder verpinken, maar dan met een heel strakke houding, bijna verstijfd. Ze weten dat ze niet mogen wegkijken, dat ze niet mogen handenwrikkelen, dus doen ze dat ook niet, maar staan dan zo onnatuurlijk dat het meteen ook weer opvalt, en een leugen op zich is. Het lijf liegt dan ook al !

Weet je...
Er is één ding dat me ongerust maakt bij dat mensen observeren...
Wie zou er nu naar mij aan 't kijken zijn ??????????????????????????????


tot de volgende ?

vergadering

Image by MadebyJoca via FlickrVanmorgen was er een spoedvergadering van Ziekenzorg... dus ben ik laat met mijn blog.
Volgende week is er dan een uitgebreide vergadering, maar daar ben ik weerhouden: ik heb al andere verplichtingen...
Het is dus weer druk, druk, druk...
Ze hebben al gebeld of ik weer Klaas wil zijn voor Okra... Ja zeker... Dus ook 6/12 is al weer bezet.
Een mens moet héél véél tijd hebben om op pensioen te kunnen zijn !
Ik kreeg een telefoontje dat het huis van tanteke ook al verkocht is...  Weer een hoofdstuk dat is afgesloten... Straks wonen daar andere mensen, of wordt heel het boeltje afgebroken en komt er ook zo'n kast van een villa op te staan.
Straks is er geen spoor meer van Tante en Nonkel te vinden, ...tenzij op het kerkhof.
We zijn toch maar van stof en as, en tot stof en as zullen wij wederkeren...
Plots klinkt dat wel heel letterlijk hé...
En dan denk ik aan mijn "thuis", waar ik opgegroeid ben, en dat nu al lang niet meer mijn thuis is.
Wellicht zou ik nog amper de straat herkennen waar mijn thuis staat...
Alles gaat zo verschrikkelijk vlug
Alles is zo ... tijdelijk...
En dan zitten we ons op een vergadering op te jagen en druk te maken...
en straks zijn we er zelf niet meer, en spreken ze misschien nog een paar keer over je, en dan...pfff - weg !

Ach... het leven is maar een zucht. Een kinderbroekje, kort en bescheten...
En we voelen onszelf zooooooo belangrijk... tot plots de bel gaat en onze speeltijd voorbij is.
Gek, als ik hier zit heb ik alle tijd om te relativeren, maar op de vergadering denk ik daar niet aan, maak ik me druk en breng dingen aan... precies of er komt nooit een end aan...

We weten niet hoe gelukkig we zijn dat we altijd zo bezig zijn. Want niet-bezig-zijn, dat is pas ellende. Dat is verveling, dat is ziek zijn, ziek voelen, pijn hebben en pijn koesteren. Bezig zijn dat is alles naar de verre achtergrond dringen en intens leven.

Ik heb compassie met mensen die zich vervelen. ik weet amper wat dat is !
Ik ben altijd wel met iets bezig, ook al is het een volkomen geestelijk bezig zijn, dan is dat ook zo intens dat het echt bezig zijn is, dat het de verveling kilometers ver houdt. Ik dank God op mijn blote knietjes voor die oneindige fantasie, die oneindige wereld in mezelf... Ik ben een gelukzak.

Gisteren weer naar de canvascrack zitten kijken, en genieten. Die man die nu Crack is, dat is een man die blijkbaar nog meer belezen is dan ik, een man die ook een enorm breed veld van interesses heeft, een man naar mijn hart, een man waar iedereen altijd mee kan klappen... Want hij weet van alles wel wat. Ik vind dat heerlijk ! Want ik herken die wereld, die oneindige wereld.
Ik heb de indruk dat momenteel de kinderen niet meer zo breed opgevoed worden. Er is wellicht te véél stof en wellicht te weinig lesuren en dagen om het allemaal mee te geven, maar ik zie dat de jeugd van nu veel meer een eenzijdige opleiding krijgt, niet meer dat brede spectrum van aales kan meepikken op de levensweg.
Ik heb die brede interesse altijd behouden, en lees nog steeds veel, over van alles en nog wat (geen "sport" en geen politiek), en heb nog steeds die binding met een heel breed veld. Dat is wellicht een beetje mijn "geluk"...
Ik ben geen genie, weet van niets alles, en van alles (nu ja) een beetje, wat me toelaat te fantaseren, te mengen, te mixen... en weg te dromen.

Het is eigenlijk geen wonder dat ik vooral bezig ben in het creatieve... ik hoef slechts mijn ogen dicht te doen en te mixen om nieuwe beelden te krijgen van alles en nog wat... zelfs echte beelden om te maken in keramiek

ik ben veel te druk bezig
en dat,
dat vind ik heerlijk !

tot de volgende ?