Rommelen in Caritas

Image by Erf-goed.be via FlickrVandaag zijn we - eindelijk! - weer eens kunnen gaan rommelmarkten... In Melle, in de Caritasstraat, in de instelling voor mensen die tijdelijk (?) een of ander storing hebben in hun bovenkamer. (Verslaving inbegrepen)
Dat is een klein maar telkens weer leuk marktje, met een bizar gegeven er bij, een heleboel van de patiënten vindt de markt ook een leuke uitstap, en en nu en dan hoor je of krijg je een gekke opmerking. Niets ergs, maar toch wat bizar.
Eentje kwamen we twee keer tegen, en " 'k Ben hier al weer ! " was de tweede begroeting, met een "En 'k ben er moe van" , met een brede smile van hier tot ginder. Dat is een van de dingen die me telkens weer opvalt. Er zitten tussen die mensen een heel pak gelukkigen. Die steeds schijnen te lachen en steeds blij zijn. Of het van de medicamenten is, of dat daar net de kortsluiting ligt, weet ik niet, maar het maakt mij ook telkens weer een beetje happy. Ik kan het niet helpen, maar ik vind dat blije mensen een beetje besmettelijk zijn. En de laatste dagen kan ik echt wel wat blijheid hebben...
Ik ga niet vertellen dat ik jaloers ben op die dutsen, maar toch, ik wou dat het leven ook voor de gewone mens rozengeur en zonneschijn ware... Het is verschrikkelijk dat we die altijd blijgezinden meteen in het vakje abnormaal stoppen.
We zijn hoe dan ook het slachtoffer van conventies en gedragsregels, die ons dwingen doodserieus door het leven te gaan. Durf jij nog fluitend langs de straat te lopen? Of zingend ? Of met een brede glimlach iedereen te groeten? Nee, dat hoort immers niet. Je zegt alleen goeiendag tegen bekenden, en de anderen loop je straal voorbij. En zeker niet lachen tegen je evenmens, want dat hoort niet en wellicht hoor je dan eerder thuis in de Caritasstraat...
Eens je het kindzijn ontgroeit, ontgroei je meteen het recht op vrolijkheid te mogen tonen.
Gek.
Waarom doe we dat eigenlijk ?
Het zou een veel leukere wereld zijn als we fluitend door de wereld konden lopen.
Met een nadeel, het is verrekkes moeilijk om te glimlachen terwijl je fluit.
En toch... als ik vandaag buiten ga, dan ben ik geneigd te glimlachen, te genieten van die heerlijke bloemen die ons verblijden.
Ben ik blij als ik zie dat de mens, door de lente geprikkeld al weer iets kleuriger er bij loopt. De sombere winterkledij lijkt weg te smelten onder het lentezonnetje.
Eén ding vergalt het weer... De wielerterroristen zijn er ook weer.
Ik hoop dat de politie-inspecteur gelijk heeft, en dat er binnenkort een actie komt om die mannen ook eens het verkeersreglement te doen respecteren. Van mij mogen ze rustig blijven fietsen, als ze maar eerbied hebben voor de andere weggebruikers. Nee, ik ben niet aan het zagen, je moet echt eens in onze Vlaamse Ardennen komen flaneren op een weekend, dan zul je het zien dat ik niet overdrijf !
Van mij mogen ze best een verkeersbordje zetten zoals voor de paddentrek eentje voor de wielertoeristenplaag. Misschien kunnen we dan ook her of der een schutting zetten waar ze met de fiets niet over kunnen, en zoekende naar een uitweg in een grote diepe emmer vallen. We kunnen ze dan nadien lossen op maandagmorgen. Kunnen ze met de fiets naar het werk. Dan hebben we meteen misschien wat minder files en minder vervuiling.
Toen ik pas getrouwd was, moest ik met de fiets naar het werk, zeventien kilometer ver. Moet je nu eens vertellen... Dat is niet te doen. Wel in het weekend, dan kun je wel honderd kilometer fietsen.
Maar ik, ik ben maar een oude zaag, nog daterend uit de donkere middeleeuwen, ouder dan de landing op de maan ! Kun je denken ! Zo oud al !
djudedju

... ik ben echt aan het zagen ! Maar ja, ik loop dan ook onder zware druk... Hopelijk brengt al die zorg ook wat goeds mee, maar ondertussen dubben we maar verder.

tot de volgende ? (Ik ga proberen niet meer te zagen...)

In maart leggen alle vogels een ... taart ?

Image by jvverde via FlickrMijn vaderlandsche spreekwoordenschat is weer eens overhoop gehaald !
Beginnen de vogels nu toch al wel volop te nestelen en eieren te leggen zeker ! Mocht het nu nog april geweest zijn, dan kon nog : "In april legt elke vogel waar hij wil", maar in maart! Hoe kun je dat nu een zinnige rijm geven ?
Aan mijn keukendeur, in het struweel van een winterbladgroene clematis zitten op zo'n 30 cm van elkaar een merel te broeden en een winterkoninkje. Dat kleine ding is heel druk in de weer, zijn dziididziidzii is niet uit de lucht. Als we naar buiten gaan vlucht hij wel een volle halve meter weg, en zit dat uitdagend te schelden. De merel vliegt weg weg met een luid alarm djekdjek...
Op de clematis zitten ook al weer bloembotjes klaar, en straks zitten die vogeltjes in een bijna volledig witte struik in een wolk van heerlijke geur.
't Is lente !
Ik heb al wat viooltjes gezet en enkele saxifraga er tussen, en straks zal Bart hopelijk niet vergeten zijn korenbloemen mee te brengen...  Lente, mijn bloed stroomt weer na die sombere winter. Alhoewel, deze winter is mij veel gemakkelijker voorbij gegaan dan de vorige. Het zal dus niet alleen aan de donkerte van de dagen liggen, maar ook aan mij. Misschien voelde ik mij wat minder depressief dan vorig jaar, alhoewel ik mij geen depressie kan herinneren, en ik nu wellicht veel meer reden zou hebben om in de put te zitten... Maar daar kan ik helaas niet over bloggen... misschien lees je er ooit wel over in de kranten of hoor je het op radio en TV...  Het is te erg om er neutraal over te kunnen schrijven. Maar laat ons hopen dat dit heel erge misschien de ultieme oplossing biedt voor andere problemen...
Om ons moeder te citeren: Ons heer slaat nooit zonder ook te zalven... Laat die zalf er dan maar in grote potten bij zitten...
Maar genoeg duistere woorden, 't is lente !
Ik ga er dringend moeten op peinzen om mijn visgerief weer in orde te zetten, lijntjes nakijken, onderlijntjes maken, bak weer eens helemaal uit kuisen en op orde zetten... en dan op naar het water.
Weer het genoegen smaken aan het water te zitten, turend naar de dobber, en genietend van de geluiden van de natuur. Het waterhennetje zien rondflaneren met een kuddeke kuikentjes achter zich,, en misschien zelfs weer dat vliegende juweeltje, de ijsvogel zien. Weer de mooie lijn en kleur van de vis liefkozend bekijken, en weer veilig in de vijver terug zetten... Ik zit hier warempel te watertanden.
Ach, de bloemen, de vogels, ze helpen om niet na te denken over wat me zo erg bedrukt.

tot de volgende ?

Links, rechts, één, twee...

Image by agriflanders via FlickrEr is nu ook ruzie tussen CD&V en NVA... de vrijage is weer in een uit-fase.
Nu ja, het is het juiste moment om dat te doen, nu de CD&V de formateur levert, moet je toch een reden hebben om deftig te kunnen mislukken hé?
Want niemand gelloft nog dat de politici eerlijk aan het pogen zijn om een regering te vormen. Niemand ? Dat is overdreven, er zijn nog 13 % Vlamingen, nog 12 % Brousseleirs en nog ... 11% Walen die geloven in de politici.
12 % gemiddeld.
Iets minder dan 1 op 8 volwassen Belgen gelooft nog steeds in die oelewappers. Ik vind de juiste cijfers niet meteen, maar ik vermoed dat er ongeveer net zoveel staatsjobkes zijn... Toeval ? Nee wellicht, maar we mogen veronderstellen dat, als het net de functionarissen zijn die nog "vertrouwen" hebben, ze dat alleen zegden om hun boterham in zekerheid te houden.
Maar als je eerlijk bent, en je die cijfers ziet, dan moet je in feite vaststellen dat het hele systeem failliet is. Een ander woord is er niet voor. De bietekwieten hebben hun eigen systeem opgeblazen.
Als weldenkend mens rest ons niets anders dan eens volledig te herbeginnen, met een propere lei. Om de kans op een goede werking te vrijwaren, moeten we alle politici die ooit op een lijst hebben gestaan, of een functie vervulden in een of andere partij, de toegang verbieden tot het nieuwe systeem, teneinde er zeker van te zijn dat de klad er al niet meteen weer in zit gebakken. Dan moeten we bepalen dat wij opteren voor een driepartijensysteem. Drie, niet meer , niet minder. En als de op dat moment nog niet tot politici vervallen leden niet over taalgrenzen heen kunnen denken, dan vertrekken we meteen met een statenfederatie, die dan maar moeten instaan voor hun eigen besognes. Voor de eenheid van het land kan men opteren voor bepaalde zaken onder bevoegdheid te brengen van een overkoepelend ministercomité, bestaande uit de ministers van de betrokken zaken in de onderscheiden staten. Geen bijkomende overkoepelende regering, dat kost ons veel te veel.
Bovendien moet men stipuleren dat de verkozenen maximum drie keer mogen verkozen worden, (en dan ook niet meer mogen fungeren als "stemmentrekker"), om op die manier verzekerd te zijn van nieuwe inbreng van mensen en ideeën.
Bovendien moet het stemmen een recht zijn, en geen plicht. Als er minder dan 66 % van de mensen gaat stemmen, dan wijst dat er op dat er duidelijk een wantrouwen heerst van de bevolking ten opzichte van de politici, en moet de verkiezing worden overgedaan, met nieuwe lijsten, waarop maximum een derde van de kandidaten mag staan die er tevoren op stond.
Met andere woorden, het systeem moet, dank zij een beperking tot een drie-partijen-systeem doorzichtig worden en blijven, en men moet het creëren van beroepspolitici ten allen prijze vermijden. We weten nu al lang veel te goed wat dat met zich brengt.

De moeilijkheid om dit systeem in te voeren is wel het feit dat we, in het huidige systeem eigenlijk moeten vertrekken van het bestaande rot systeem, en die zullen zich zelf nooit buiten spel willen zetten. Dus moeten we op een of andere manier die mannen tijdelijk uitschakelen en de zaak hervormen zonder hen. (We hebben hen überhaupt niet meer nodig, ze hebben hun onbekwaamheden al genoeg geëtaleerd !)
Noem dit gerust een vreedzame revolutie.
En ga alvast op zoek naar eerlijke en goedbedoelende mensen, en zoek vooral bekwame mensen, zodat we economisten hebben om minister te worden van economie, juristen daar waar nodig, ingenieurs waar nodig, en ga zo het rijtje maar af.
Met andere woorden ik opteer eerder voor technici dan wel voor politici.
Misschien wordt regeren dan niet makkelijker, maar hopelijk hebben we dan bekwame mensen op de juiste plaatsen. Of vind je het normaal dat een minister achtereenvolgens sociale zaken, openbare werken en justitie onder zijn bevoegdheid kan hebben ? Ja, maar de regels worden toch opgesteld door het bekwame personeel dat hij dan aanstelt... Waarom benoemen wij dan die bekwame mensen niet meteen als minister? Wat doet die oelewapper daar dan in feite ?

Nee, het is geen wonder dat er geen één weldenkend mens nog vertrouwen heeft in die politieke oenen... Het is wel een wonder dat ons land nog bestaat en nog niet helemaal naar de verdoemenis is.

Mijn camelia's bloeien... Heerlijk !
en veel belangrijker dan een politieker.
Wat lig ik dan eigenlijk te wortelen over die zeveraars ? (inwoners van Zeveren ?)

OP DE FOTO:  LETERME EN HET KIESVEE...
tot de volgende ?

Taalvaardigheid ?

Image by drhenkenstein via FlickrZo net de kleine (nu ja, ze zou kwaad zijn als ze dit hoorde) naar de boerderij gebracht, waar een deel van haar "schoolse" opvoeding gebeurt. (Ik heb een hekel aan het werkwoord gebeuren, dat is zo'n vreemd ding met die ge- van voor, precies al een voltooid deelwoord voor het begint)
Die boerderij is in Zingem, en de boerin is een Nederlandse. Nu ja, ze doen maar, Zingemse koeien melken in het Nederlands, en alle dieren met hun Nederlandse benaming noemen in plaats van de mooie dialectvorm ervan te gebruiken. Het beest zal daar niet beter of slechter van worden, maar mij blijft een ooi een vreemd dier, terwijl we schapen zat hebben, met hier en daar een schapenbok.  Ik hou veel meer van onze eigen taal dan van wat we ervaren als de schoolse vorm: Het Nederlands... Maar toch hou ik dan weer meer van dat Nederlands als het een toneelspel betreft. Ik heb een bloedhekel aan dat verbasterd Aantwaarps in de soaps en in toneelstukken. Zelf een Antwerpenaar spreekt niet zo !
En - om dood te vallen - als ze een interview afnemen van een gewone doorsneevlaming, dan zetten ze er onderschriften onder, precies of wij begrijpen elkaar niet. Ik geef het toe, als je een Limburger confronteert met een West-Vlaming, dan gaan ze wel een paar keer "Wablief" moeten zeggen...Maar echt veel grote moeilijkheden zullen er niet zijn, en - jammer genoeg - steeds minder en minder... Jammer, want ik vind het erg dat onze dialecten zo verwateren. Dat is vooral te wijten aan de grotere migratie van de Vlaming in Vlaanderen. Vroeger was vijf dorpen ver al een andere wereld, en nu verhuizen we van de ene kant van ons mooie Vlaanderen naar de andere kant, omwille van het werk of de liefde. Want er zijn geen parochie-grenzen meer... We lopen school in de stad, en daar komen de mensen uit de wijde omtrek bijeen om te studeren, en gaan we nog een stap hoger, dan zie je mensen van uit heel het land bijeen komen...En natuurlijk blijven er daar heel wat plakken.. Er zijn wellicht weinig steden met zo'n divers pluimage aan inwoners als de universiteitssteden. Maar huwt zo'n Limburger met een Westvlaamse schone, en gaan ze wonen in hun universiteitsstad Gent, dan spreken ze zelfs onder elkaar een soort algemeen Vlaams. (Sommigen zelfs Nederlands, maar dat zijn gelukkig uitzonderingen). Maar het echte Gents komt door die inbreng onder druk te staan. En we zien dat fenomeen overal.
Ik vind dat jammer...
Ik hou van de dialecten, omdat je de ziel van het volk er in terug vindt. Ik hou van het Ronsisch met zijn nogal wat Franse inbreng, van het Gents, en zelfs nog steeds van het echte Antwerps, ondanks het feit dat die taal bij ons zo'n verbasterde indruk maakt dank zij de soaps...
Ik hou ook van het echte platte Oostends, al ken ik het niet echt meer, want ook ik ben een van die emigranten, en zit hier in Oudenaarde vreemd te zijn.
Laatst op de kaarting van Okra zaten we te kaarten met een dame die zuiver Gents praatte, en die me plots vroeg " Goj zaat zeiker van West Vloanderen ?" Ik Zei ja, en gij van Gent ? Maar beiden zaten we niet echt op onze plaats, ook al zijn we echt thuis in deze mooie Vlaamse Ardennen... Mijn taal is een mengelmoes van invloeden, en ergens vind ik dat jammer...
Mijn kinderen echter spreken behoorlijk Maters, en thuis West Vlaams... Ze zijn parfait bilingues... Ook al zijn het geen taal-genieën ...
Zij spreken van een hutse als ze een egel bedoelen. Heerlijk toch ?
En in Zingem vliegen de vliebaauters van bloem naar bloem (Vlinders)... Zie je nu ook de verwantschap met het Engelse butterfly ?
Och, taal... Heerlijk ding.
Niet alleen om met elkaar te praten, maar ook om je gevoelens uit te drukken en je hartje bloot te leggen...

Ik hou van talen omdat ik van mensen hou... en van de ampele manier die we soms hebben om ons hart echt bloot te geven.

Probeer maar eens je liefde te verklaren in dat koele Nederlands... Het gaat verdomd veel beter in je eigen moerstaal toch ?
djudedju

tot de volgende ?

computer zonder muis ????

Mijn muis is dood.
Ik heb er nog nieuwe batterijtjes in gestopt, maar niets dat wil bewegen. Gelukkig heb ik nog een oud exemplaar liggen, anders was ik zowat vleugellam op mijn kwampjoeter. Hoe deden we dat vroeger, zonder die muis ? Met de pijltjes op ons klavier, maar je moet dat instellen en ik raak niet bij die knop zonder muis.
Op dat moment voel je dat jij eigenlijk in dienst staat van de machine in plaats van andersom.
Dat ik hier weer aan het werk ben, komt dus door de oude afgedankte muis uit mijn rommelkast met computeronderdelen. Mocht ik die muis zijn geweest, dan zei ik wellicht: "verrek!", maar die muis dus niet, die ging meteen weer vriendelijk aan het werk. Brave oude muis.
Maar de muis die is uitgevallen was draadloos, en nu zit ik hier weer met een muis met een eindeloos lange in de weg liggende staart. Bovendien moet je die oude soort muizen nu en dan wat reinigen, want het systeem heeft de neiging te blokkeren als er wat stofjes in draaien. Moderne muizen werken met een lichtje en niet meer met een balletje.
Dus gaat die oude, vriendelijke muis wellicht binnenkort wéér in de rommelkast, tot hij ooit nog eens de reddende engel, sorry, muis mag zijn.
Dat mijn computer zelf, nog veel ouder is dan die oude muis, dat doet me vrezen dat die ook op een dag de pijp aan Maarten zou geven, maar oud en oud is twee in dit geval... Er zitten al zoveel nieuwe en zwaardere onderdelen in, dat mijn computer bijna niet meer lijkt op wat ik ooit - lang geleden- als nieuw aankocht. Bijna alles is ondertussen vernieuwd, verzwaard, gemoderniseerd.  Alleen de kast is dus oud, en wellicht ook het moederbord. Al de rest is  -in sommige gevallen al meer dan eens- een keer vervangen door nieuwe onderdelen, of door onderdelen van nieuwere, moderne computers, die wel de geest hebben gegeven.
Een computer is eigenlijk al gepasseerd op het moment dat je er fier mee thuis komt... Bijna dagelijks lees je dat er weer snellere zijn, betere videokaarten bestaan, grotere harde schijven... en ga zo maar door... Ik ben me daar heel goed van bewust, en dat deed en doet me opteren voor het nu en dan wat bijstellen van mijn oude bakje. En dat doe ik dan nog maar alleen om het me blijvend mogelijk te maken met mijn computertje te werken en te spelen. Het is immers een feit dat de programma's steeds maar meer en meer capaciteiten vragen van een computer, zodat je genoopt wordt dingen aan te passen of hopeloos ten achter te lopen... (Zelfs bij Linux, die nochtans gekend staat om met veel minder benodigdheden toch voortreffelijk te werken, is dat begrip niet eindeloos rekbaar.)
Ik herinner me nog mijn hele eerste bakje thuis, eentje van Tandy, met van die geel-oranje lettertjes op het kleine schermpje. Ik geloof dat ik daar 30 mega ruimte had op de harde schijf... daar krijg je nu geen programma meer mee overeind. En toen was ik heel tevreden daar mee.
Ondertussen zagen we de mega's evolueren tot Giga's en nu zijn ze al bezig aan de Tera's...het kan niet op. Terwijl ik de indruk heb dat ik eigenlijk de laatste tijd steeds minder beroep doe op die harde schijf... Eens mijn basisprogramma's er op staan, komt er maar mondjesmaat iets bij. Bovendien kun je nu ook nog eens ruimte krijgen ver buiten je eigen PC, in The Clouds... waar het je niks kost en geen ruimte lijkt in te nemen, alvast niet op je eigen machine.
Er lijkt bijna een omgekeerde evolutie aan de gang, in plaats van steeds groter en zwaarder, zoekt men nu naar oplossingen om het goedkoper te maken en op een manier dat ook de arme landen gebruik kunnen maken van het internet. Daarom wellicht ook die mogelijkheid om in the clouds te gaan werken. Het is een evolutie die ik op prijs kan stellen, want internet moet volgens mij voor iedereen toegankelijk worden ! Net zoals iedereen recht moet hebben op onderwijs, moet ook iedereen de mogelijkheid hebben deze bijna eindeloze bron van wijsheid te benutten.

Weet je waar ik enorm prijs op stel ????
Er zijn nu een heel pak organisaties en instellingen, die heel bewust in de arme landen en in ons eigen (arme) verleden gaan zitten spitten, en de oplossingen van toen weer ten berde brengen... Immers, door het dreigende energietekort kunnen die oplossingen plots weer brandend actueel gaan worden !!! Ik las een hele studie over de molens, en de evolutie door de eeuwen heen, en... al een heel pak ideeën om het nog beter en nog efficiënter te doen werken... Misschien wordt immers graan malen wel weer lucratief met behulp van een mooie windmolen? of watermolen?

Bovendien lijkt het mij, in de huidige arme landen, een mogelijke oplossing, met de middelen die zij nu ter beschikking hebben.
Met veel aandacht kijk ik ook hoe je zelf sandalen kunt maken, die sterk en bruikbaar zijn, en waar je geen petrochemie voor nodig hebt.
Wie weet waar we voor staan...

Internet kan dus ook een oplossing aanreiken buiten het huidige moderne bestaan om. Heerlijk toch, dat dit er nog is, en dat we het zo weer kunnen oprapen en gebruiken. Denk niet dat dit zinloze oefeningen zijn, kijk maar eens naar de verbluffende resultaten die men momenteel haalt met de moderne zeilboten. Dat is een combinatie van oud en nieuw op een ideale manier. Toegegeven, een deel ervan is te danken aan het gebruik van moderne materialen, maar een groot deel komt door een betere toepassing van de technologie van toen, aangepast aan de moderne wetenschap.

Dat de mens nu staat waar hij staat, is te danken aan een voortdurend verder schrijden van de wetenschap. In de laatste decennia echter hebben wij een bijna totaal nieuwe vorm van wetenschap ontwikkeld, die bijna geen verbanden meer heeft met de oude kennis. Het is zelfs zo, dat de oude kennis dreigde verloren te gaan. Gelukkig bestaan er nog boeken van toen, en nu de computer die deze wetenschap weer terugbrengt. De oude wetenschap had veel meer en hechtere banden met de natuur dan nu. We kunnen dus de moderne dingen gaan gebruiken met inbreng van de oude kennis. Op die manier zou energie anders en beter kunnen gebruikt worden, en kunnen we weer eens het vernuft van de ouden benutten !

tot de volgende ?

OORLOG !!!

Image via WikipediaWij zijn nu dus ook een land in oorlog, dat actief deelneemt aan de gevechten... In Libië een ver-weg-land. Oorlog is niet langer meer een zaak tussen buren, maar een verg-weg-gevecht. Nieuw is dit niet, we kenden eerder al Korea en Kongo (Zaïre), en Amerika maakte er al langer een hobby van om te gaan vechten in ver-weg.
Het heeft normaliter voordelen om in ver-weg te gaan vechten, je hebt er zelf niet de oorlogslast van. Alleen financieel is het wel een last. Maar ja, wie ligt daar nog wakker van. We zijn gewoon om te betalen voor allerlei zotte kuren van politici, oorlog is niet gekker dan wat zij doen, alleen veel erger voor de mensen op het oorlogsveld, maar ja, dat is dan ook speciaal gekozen, ver-weg.
En we zijn dan nog maar een beetje mee-lopers met andere "heldenlanden"...
Maar is "ver-weg" eigenlijk wel zo ver weg ? We kennen Libië als een van de terroristenlanden, we herinneren Lockerbee en andere aanslagen, die uit die hoek kwamen. Wie zegt dat wij, dank zij onze "inzet" (?) op het slagveld, nu ook niet een van de doelwitten worden?
En heb je het ook vol verbazing gelezen??? Er gaan nu stemmen op om eventueel samen te gaan werken met Al Qaeda !  (If you can't beat them, join them !) Want die zijn toevallig ook tegen Kaddafi.
Misschien kunnen we hen wat wapens leveren, die ze dan nadien weer netjes tegen ons kunnen gebruiken.
Oorlog...
Waanzin !

Ik heb al moeite om me voor te stellen dat ik een geweer richt op iemand waar ik kwaad op ben, laat staan dat ik het richt op een mens die ik noch van haar noch van been ken... Ik heb altijd vol onbegrip gekeken naar die beelden waarin soldaten vuren op een amper zichtbare of zelfs onzichtbare "vijand", vijanden die waarvan ze niet eens weten hoe ze er uit zien, laat staan dat ze hen kennen, er individueel kwaad op zijn...

Ik zou wellicht een heel slecht soldaat zijn geweest... Gelukkig maar dat ik geen legerdienst moest verrichten. Ik kan het doden van een evenmens zelfs denkbeeldig niet aan. De enige oorlogsfilms die ik kon op prijs stellen waren "La Grande Vadrouille" met Louis de Funès en Bourvil, omdat het daar vooral een lachfilm was, evenzo de film van Fernandel met zijn koe "Marguerite"... en ik moet eerlijk bekennen dat ik gek was en ben op Cowboyfilms... Want ik zit dan met een brede glimlach te kijken hoe je onuitputtelijk kunt schieten met één revolver, zonder ooit te herladen. En hoe loepzuiver die mannen schieten (moet je eens proberen met een revolver ! )... Ook kijk ik vol verbazing naar de acrobatische toeren van de ruiters, die met paard en al vallen en zich nooit pijn lijken te doen (Je moet eens naar het pretpark "La mer de sable" gaan in la Douce France.... Daar zie zie je dergelijke artiesten echt cowboy en indiaantje spelen, zie je hen van het dak van de saloon "dodelijk getroffen" naar beneden vallen, en na afloop van het spel vrolijk weer wegwandelen tot de volgende voorstelling. Je ziet Indianen speren gooien op een trein vol cowboys, je ziet ze vallen met paard en al, onbeweeglijk blijven liggen (paarden incluis) tot het oorlogje weer voorbij is, en dan vrolijk samen wegwandelen.
Ik kan me bij de meeste van dit soort films en voorstellingen geen moment inbeelden dat het over een oorlog gaat. Het is veel te mooi geacteerd....
Maar voor de rest... nee, na het ridder spelen in mijn prille jeugd, heb ik geen enkel behoefte meer aan slagvelden.
Ik vind oorlog waanzin.
Wat ook de reden is.
Ik kan met veel moeite een revolutie begrijpen, maar blijf het moeilijk hebben als het tot echte gevechten komt...  Ik voel veel meer voor revolutie à la Gandhi... lijdzaam verzet.
Ik heb er geen idee van hoe ik me zelf zou gedragen mocht ik in een gevecht terecht komen, vermoedelijk zou ik er vooral op uit zijn mijn eigen hachje te redden, en me zo diep mogelijk verschuilen. Ik denk niet dat ik de held zou wezen, zelfs niet de ongewapende lijdzame held zoals die onbekende tegenover de tank stond op dat plein in China... Nee, ik denk dat ik gewoon zou pogen te overleven met zo weinig mogelijk kleerscheuren. Ik wil zelfs geen held zijn, want wat men helden noemt zijn vaak soldaten die én makkelijk doden én hun eigen veiligheid vergeten in het gevecht. Vooral dat laatste, dat lijfsbehoud, dat denk ik dat het zwaar zou doorwegen...
Maar in moderne oorlogen is dat zo'n bijna fictief begrip... Ze schieten op je, zonder dat je ze zelfs maar kunt zien. Quasi onzichtbare vijanden die ongezien en van op verre afstand de vijand loepzuiver weten te doden... Oorlog, de waanzin van de moderne oorlogen is nog erger dan vroeger toen oorlog lijf aan lijf werd uitgevochten.
Eigenlijk is het in het licht van die absurde manier van oorlogen geen wonder dat de armere landen dan opteren voor een oorlog van terrorisme. Als je tegenover die gesofisticeerde wapens niets kunt stellen, dan rest immers alleen maar de trukendoos... van het terrorisme...
Je kunt het een laffe manier vinden, maar hoe dapper is een onzichtbare vijand ?

Nee, het is gewoon waanzin.
Hoe ik het ook bekijk...

tot de volgende ?

Wat is een Tsunami anders ?

Heb je ook dat filmpje bekeken van die vissersboot die gewoon over de Tsunamigolf vaart? Je kreeg het van alle kanten aangeboden in ieder "nieuwsberichtje" of in ieder startpagina die ook maar enigszins aan "Nieuws" is gebonden.
Is jou dan ook opgevallen dat dat eigenlijk twee keer niks was ? Ik heb gevaren, en in stormen wieg je heel wat meer op en neer in de boot. Het enige bizarre was dat die golf er alleen bij liep. Er waren geen noemenswaardige golven, en dan die ene grote.
Maar op zee is de tsunami dus niet echt een ramp te noemen, je moet alleen je boot richten met de kop naar de golf, en je vaart er zo over.
De tsunami ontstaat dan ook eigenlijk maar bij gratie van de kust. Het is door de de ondiepten dat de golf een andere vorm gaat aannemen, en tot die abnormale vorm komt. In Japan maar liefst 23 meter hoog !  Als je weet dat een gewone woning, met één verdiep en een dak zo'n 8 à 9 meter hoog is, dan zit je met een golf van bijna drie huizen hoog, die plots het land overspoelt.  En dat is nog niet alles, je moet eens in je bad een golf maken, en die eens goed bekijken, op het moment dat hij tegen de wand aankomt, dan wint hij nog wat centimeters bij, bij een tsunami die tegen een building komt, nog enkele meters...
Bovendien is het in je bad maar enkele centimeters water die de golf uitmaakt, maar bij een tsunami is het niet zo maar een golf, door de omvang van die golf is het een enorme massa water die daar komt aangestormd ! Het is niet een wagonnetje, het is een hele trein.

De kracht moet immens zijn ! Dat heeft met de massa en het gewicht te maken. Een massa water van 10 op 10 op 10 centimeter (een kubiek decimeter) weegt net één kilogram. Als je dergelijke kubusjes water netjes zou kunnen opstapelen tot een hoogte van 23 meter, dan is dat al 230 kilo ! Als je dat kubusje vergroot tot kubussen met de zijden van één meter, dan weegt die toren van 23 meter al 23.000 kilo, of 23 ton... Wat zo'n ganse muur van water dan weegt is niet zo maar te becijferen, en wellicht zou ik hier al hele rijen cijfertjes nodig hebben om de tonnen water uit te drukken.  Krijg maar eens zo'n tonnen in één harde worp tegen je huis geworpen ! Geen wonder dat je die huizen dan ook zag in elkaar vallen, of gewoon op zijn geheel zag wegduwen...

Als je dan ook nog eens daar bij zet dat alles daar door de aardbeving ook nog eens 2,4 meter is verschoven, in één ruk, dan weet je wal ongeveer hoe groot de ramp wel ongeveer is, en  ben je alleen nog verwonderd dat er daar nog iets is blijven staan.

Dat die hoeveelheid water mij zo erg aanspreekt, is misschien te danken aan het feit dat ik een aquarium heb, een grote aquarium, van 2 meter lang, 60 cm hoog en 70 cm diep... en ik heb al wel enkele keren de inhoud ervan moeten berekenen... 6x7x20 = 840 liter ofte 840 kg water... Da's een héél pak ! en iedere keer je die inhoud als gegeven nodig hebt om één of ander product aan het water toe te voegen voor de gezondheid van de planten of de vissen, dan schrik je weer even... zoveel ! Mocht dat ooit eens breken, en in één golf de huiskamer binnenstormen, dan... ware dat nog niks in verhouding met een tsunami...

Maar het maakt mij wel telkens weer attent op het begrip massa...
En iedere keer weer ben ik ergens, diep van binnen, blij dat ik hier boven op de "berg" woon. Veilig voor water. Maar wellicht veel minder veilig voor aardbevingen, want de grootste aardbeving sinds we die dingen meten, was voor ons landje krek hier (epicentrum Nukerke op een boogscheut van hier)... Er was hier dan in Mater heel wat schade. Maar wellicht geen echt ingevallen huizen... Hoogstens wat schoorstenen omver en zo.  Eén keer hebben wij hier onze luchter zien heen en weer zwaaien, maar dat was al een bijzondere ervaring.

Om het eens anders te zeggen, als ik die dingen zie op TV, dan ben ik bang. Gewoon heel erg bang. Je kunt als mens niets doen, je ondergaat die dingen gewoon. Je kunt pogen weg te lopen, maar als je slecht te been bent, dan heb je zelfs die kans niet... Gewoon ondergaan. En als je heel veel geluk hebt, misschien overleven.

En dan heb ik een soort voorwereldlijke angst, een oerangst, die in mij, die me zegt dat het misschien wel de aarde zelf is, die het moe is dat wij, nietige mensen, haar zo kapot helpen, en in woede zich schudt en beeft, zodat wij als luizen uit haar pels geschud worden en op de grond worden gesmeten.

Ik weet wel dat dit wellicht maar een gek idee is, maar toch zit het diep in me te knagen. We zijn immers maar luizen op de pels van de aarde, wat durven wij dan allemaal te doen?
En wellicht is een dergelijk gevoel voor een groot gedeelte de oorzaak van de drang naar een godsdienst bij de mens, maar dat besef verandert niets aan die oerangsten. En we zitten hier niet op de "Ring van Vuur", maar hier beefde de aarde ook al eens, en kan het dus nog wel eens.

Ach, we zijn maar zo'n kleine, nietige dingen...
luizen...

tot de volgende ?