Skiffle

Image via WikipediaBij toeval heb ik een voor mij nieuwe soort muziek ontdekt, de skiffle... Toen ik Bart eens de cd meegaf om eens te beluisteren in de auto, vond hij het maar niets.
Els vond het (heel beleefd) wel iets hebben, de kinderen keurden het af.
Zouden ze weten dat de Beatles ooit begonnen als een Skiffle-groepje ? Net als veel andere grootheden uit de moderne muziek.
Ik ga niet proberen technisch te doen, maar skiffle is vooral gekend omwille van het feit dat ze gewone dagdagelijkse dingen gebruiken als instrumenten. (wasbord, kazoo, lepels en ga zo maar door)
Mij bevalt vooral het duidelijk speelse in de muziek, je hoort dat daar een bende (a band) bezig is die zich amuseert.
Wij hadden ook hier in de lage landen enkele hits, vooral van de King of Skiffle, Lonnie Donegan.
't Is maar dat je het weet...
Anny en ik zijn er gek op, maar op de rommelmarkten vind je niet veel van die muziek. Jammer. Want in een cd-winkel kom ik haast nooit binnen. Ik kan begot niet eens zeggen waar er een te vinden is in de omgeving.
Maar ik ben al dik tevreden, ik heb twee dubbel cd's, met op iedere cd 30 nummers.... ik kan dus al een tijdje luisteren zonder in herhaling te vallen.
Als je de kans hebt, moet je maar eens googlen op Skiffle, je vind wel wat staaltjes van die muziek, ofte dat lawaai, wat je er zelf van denkt moet je maar zelf invullen...
Ik hou van gospels en oude jazz, omdat die muziek nog echt elementen heeft van volkskunst (dus hou ik überhaupt ook van folk... )en de Skiffle hoort volgens mij wel een beetje thuis in die rij. Alleen al door de keuze van de instrumenten tonen ze dat hun roots liggen in het "zich amuseren" veel meer dan in het Musiceren met een hoofdletter.
Maar er zijn nog meer muziekgenres die mij bevallen, eigenlijk hoor ik bijna alle muziek wel graag, met uitzondering van die boenkeboenke-muziek die je tegenwoordig vaak hoort uit de auto's van jongeren die alles op alles zetten om voor hun dertigste steenstokkedoof te zijn. Je hoort ze niet alleen in auto's, soms hoor je ze in de MP3 van mannekes die een meter of wat van je staan, en luisteren (?) met van die luidsprekertjes in hun oren... Soms verwondert het mij dat de auto's van dat lawaai niet uit elkaar daveren, en eigenlijk vraag ik mij dat ook af van die jongeren met hun luidsprekertjes... Nee, geef mij dan maar een uurtje van die heerlijke kleinkunstliedjes, met teksten die boven de muziek uitstijgen, of heerlijke mensen die gewoon samen muziek maken, omdat ze het leuk vinden.
Maar net zo goed voel ik me heerlijk bij een goede uitvoering van een stuk van Mahler of een van zijn collegae... Bij een Mozart hoor ik soms (zij het op een geniale manier) dat hij werkelijk speelt met noten, hij maakt muziek om zich te amuseren. Slechts heel zelden heb ik de indruk dat Mozart ook echt "werkte" aan zijn composities, het lijken mij veeleer prachtige spielereien.
En dat is dus wat mij aan muziek pas echt bekoort... het moet "leutig" zijn, muziek moet verblijden, moet aanstekelijk zijn, moet een glimlach op je lippen toveren, moet op je gemoed werken... Want bij sommige stukken voel je het verdriet en het immense leed van de componist, wat net zo aanstekelijk kan zijn.
Dat gevoel wil ik ook voelen bij een beeldhouwwerk, bij een schilderij, bij een boek, ebij een gedicht... het moet "leven"... het moet je raken. Pas dan is het Kunst. Een schilderij kan technisch perfect zijn, maar als het me niet raakt, dan ga ik er geen ommetje voor maken om nog eens te genieten. Kunst moet voor mij ook niet groots zijn, en mag best van een onbekende knutselaar komen, als het je raakt, dan is het meer dan een werkje, dan is het kunst. Je kunt dit idee doortrekken naar gebruiksvoorwerpen ook, sommige stoelen blijven mooi, hoe de mode ook verandert, omdat ze iets "eeuwigs" hebben... Die stoel is veranderd in een Kunstvoorwerp!
Soms denk ik dat we dat ook kunnen als gewone mens in ons gewone jobke van 8 tot 5... Als je er werkelijk graag werkt, dan doe je het anders dan dat je er alleen maar je werk doet. Dat zal je wellicht niet iedere dag, of zelfs niet een volle dag lukken, maar wanneer het lukt, dan heb je niet gewerkt, dan heb je plezier gehad, dan was het werk geen arbeid, maar een belevenis. Iets wat nog een tijdje nazindert.
Ook als we iets doen voor een ander, zo maar, zonder bijkomende verwachtingen, dan hebben we dat gevoel ook.
Heerlijk voelt dat aan.
Een mens zou zich afvragen waarom we het niet vaker doen...
tommetoch...
tot de volgende ?

regen, regen, regen

Image via WikipediaGisteren hebben wij geluk gehad, de beloofde (!) regen bleef omzeggens uit, we kregen wel een paar kleine slavlaagjes, maar voor de rest was het best te doen, tot in de vooravond. We hebben dus zonder veel regen kunnen genieten van het Levend Erfgoed...
Maar vannacht heeft het weer water gegoooooten... 't kon weer niet op. Gekke zomer dit jaar, juli vol schitterend weer, augustus met veel water, wat brengt september ons ?
Het is geen wonder dat in België het weer gespreksonderwerp nummer één is, zelfs de regeringscrisis en de opgaven van Eliootje halen het niet als onderwerp. Het valt me zelfs op dat er betrekkelijk weinig gekout wordt over de regering. Als politieker zou ik daarover verdomd ongerust worden, want de mensen worden het gewoon dat alles even goed gaat zonder regering dan met. Ik zou bijna zeggen in tegendeel, we krijgen veel minder onheilsberichten. Onheilsberichten gaan alleen nog over het mislukken van de regeringsvorming, iets waarvan het uitblijven helemaal geen gevolgen lijkt te hebben, dus...
Mocht ik iets te zeggen hebben, dan zou ik voor een heleboel dingen, een betere en makkelijker oplossing hebben dan die politieke oelewappers ons brengen... Neem nu de nutsleidingen... Er wordt in ons Absurdistan geen baan gelegd, of na enkele weken breekt men hem al weer eens open om een of andere leiding aan te leggen of aan te passen of verbinding mee te maken... Ik zou onder het voetpad (desnoods fietspad) een kanaal aanleggen, die met zware dalles is afgedekt, en waar men gewoon één of enkele dalles moet opheffen om aan alle nutsleidingen te geraken en er aan te kunnen werken. Gedaan met het zoeken naar leidingen die niet liggen waar het gewestplan ze zegt te liggen, gedaan met het "per ongeluk" stuk maken van de gasleiding... en noem maar op.
Ik zou het land weer één maken, met één regering, democratie zou beperkt moeten zijn tot drie partijen, iedere partij zou maar één lijst mogen indienen voor gans het land, en verkozen zijn diegenen van de lijst die de meeste stemmen krijgt, zodat de regering er automatisch komt. De regerende partij zou zijn werk wel naar behoren moeten doen, anders was er geen kans dat ze herkozen zouden worden. Dit zou de partijen nopen niet alleen te zorgen voor populaire stemmentrekkers, maar ook en vooral voor bekwame mensen.
Niet democratisch ? Is het systeem nu democratisch, waar men zoveel partijen heeft dat regeringsvorming niet meer mogelijk is, en waar ideeën zo versnipperd moeten worden om aan allen te voldoen, dat ze niet langer op de oorspronkelijke ideeën lijken.
Waar vele koks in de brij roeren...
Dat men voor eens en altijd de taalgrens vastlegt, en door het wettelijke gebruik van de taal van de regio dan ook daadwerkelijk die taal bestendigt. Wie zich niet kan of wil aanpassen krijgt de kans te verhuizen naar de andere regio. Een tweetalig systeem is, zoals de praktijk bewijst, niet leefbaar en kost bovendien enorm veel, geld die aan nuttiger zaken kan worden besteed. De nationale regering echter moet wel tweetalig zijn, in al haar leden en al haar werken. Dit kost ook, maar is in ons land de enige onvermijdelijke tweetaligheid. Wetten moeten dan ook tweetalig opgemaakt worden, en zijn meteen bindend, ook als de politieke oelewappers een vertaalfout maakten. Dat zal hen nopen ook daar deskundigen aan te stellen, zodat ons land in de praktijk meer door technici zal geregeerd worden, dan wel door partijen.
Ik weet het wel, ik droom, en dromen zijn bedrog, maar zonder dromen verandert er niets in de wereld. Dromen zijn geen bedrog op zich, het zijn de zaadjes waaruit de bomen groeien waarmee later het bestel geschraagd moet worden.
Alleen in een land zonder vrijheid is dromen verboden. Zolang men kan dromen, is er een zekere vrijheid, en kan men in gedachten, een eigen wereld bouwen.
Kijk maar eens hoe men de mens poogt te leiden in het stramien dat men ons wil opleggen, ons wil doen denken op de manier waarop zij willen dat we denken... Kijk als voorbeeld maar eens naar onze gekke regeringsvormen!!! Men heeft zolang verteld en verkondigd dat Vlaanderen beter af is zonder Wallonië, dat heel wat mensen op den duur geloven dat dit inderdaad ook zo is. Maar in een wereld waar we niets doen dan fusioneren, samenvoegen, verenigen, om sterker te staan, klinkt dit toch helemaal niet logisch ? Wij gaan voor Europa, maar eerst de Walen kwijtspelen??? Kan het nog gekker ?
Weten ze nog wat ze willen?
(Hebben ze het ooit geweten? Ja! Ze willen veel dikbetaalde jobkes met zo weinig mogelijk inspanningen, zoveel mogelijk verdienen, en ze kunnen niet voetballen of tennissen, dus bedrijven ze politiek, het spel om de duiten... Monopoly op staatsniveau...)
djudedju
het regent nog altijd
tot de volgende ?

Levend Erfgoeddag

Image by agriflanders via FlickrOef... we zijn weer thuis, steendood versleten en kapot van het slenteren en kijken naar de Belgische rassen; Oost Vlaamse koeien, het Vlaamse paard, het Brabantse trekpaard, de Ardenner, het rode Westvlaamse rund en het blauwwitte rund, vossenkopschapen, mergellandschapen, Vlaamse melkschapen, talrijke duivenrassen, kippenrassen, hondenrassen, kalkoenen, ganzen ... en zelfs een imker met bijen (een braaf ras, de imker deed nooit zijn pak aan... Yks zou watertanden...
Ieder jaar gaan we dat bezoeken. En ieder jaar bewonderen we die mooie dieren en verbabbelen veel tijd met de kwekers van al dat moois.
Er staan ook heel wat randactiviteiten te bekijken. Dit jaar heb ik heel wat tijd doorgebracht aan het kraampje van een glasbewerker. Vroeger zag je die mannen we eens op een markt staan, waar ze hun kunstige glazen postuurkes maakten en verkochten aan de bewonderende kijkers. Niet iedereen van die kramers wil ook werkelijk uitleg geven over zijn werk en vooral over de technieken, maar deze deed het, en ik heb weer heel wat nieuws gehoord, gezien en geleerd, over een techniek die bijna tot de vergetelheid behoort.
Iets verder stond een mooie overkapping, in eikenhout met rustieke pannen gedekt. Het bleek een man van Everbeek te zijn, hier niet ver vandaan. Na een tijdje babbelen over de manier van vergaren van het eikenhout en de afwerking, vertelde ik over mijn pyrografie. En ik mag de eerste "schelle" van het hout bij hem halen. Voor hem is dat afval, en voor mij is dat heerlijk mooi om pyrografie op de maken. Hij is ook zeer sterk geïnteresseerd in mijn klompenmakersgerei. Er is toch geen een van de kinderen die daar interesse voor heeft, dus kan ik het maar beter verkopen, dan is het uit de weg, en als ik daar dan aan hout raak, dan ben ik daar veel meer mee. Ik zoek allang dergelijke planken, omdat ik graag eens enkele planken zou versieren voor buiten in mijn tuin, met een versiering zoals men vindt bij sjamanenkunst. (Wellicht zijn dit dus van oorsprong een soort godsdienstige symbolen! )
Maar nu zit ik hier af te zien. Ieder jaar weer ben ik "gekreveerd" van de pijn tegen dat ik dat allemaal heb gezien, en overal heb staan babbelen. Maar ik heb het er voor over, voor mij zijn dat heerlijke dagen, die voor mij passen in de afdeling "kleine avonturen", onderbrekingen van het gewone dagdagelijkse... Heerlijk, maar, zoals ons vader al zei: "Een kermis is een geseling waard"...Ik krijg die geseling nog binst de kermis...
's Middags gingen we daar eten in het restaurant van het domein Puyenbroek, en ik zag onder meer beenhesp staan. Anny was meteen akkoord om dat eens te nemen, maar het was iets anders dan wij verwacht hadden... De man nam twee dikke sneden gekookte hesp (zo'n 7 mm dik ongeveer), smeerde daar wat olie op en legde het in de pan, eventjes keren en klaar. Het was echt lekker ! Dat gaan we voortaan ook al eens thuis klaarmaken, simpel, snel gereed en lekker, wat wil je nog meer ?
Ik ga stoppen, ng even kijken naar mijn mailbox, en dan lui zijn en de pijn laten wegebben... Oh ja, gisteren kocht ik op de rommelmarkt een reeks boeken over creatief bezig zijn , ik heb ideeën voor jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren !!!!
tot de volgende ?

Jaak

Image by ah zut via FlickrVandaag is het rommelmarkt in Oudenaarde, in de stationsstraat. Ieder jaar is dat de gelegenheid om eens binnen te wippen bij Jacqueline en Jacques. Oude buren en vrienden via wijlen Nonkel Julien en Tanteke. Tijdens het markten wipte Anny eens binnen bij de beenhouwer, en Jacqueline stond daar ook binnen. "Je komt toch even langs hé? " " Natuurlijk, we zijn dat toch gewoon"
We deden wat verder de rommelmarkt, tot we aan het huis kwamen van Jacques. Zijn schoondochter stond, ook al zoals ieder jaar, het oud gerief van de kinderen te verkopen.
Toen bleek dat Jacques er niet was, hij ligt in het hospitaal... Jaak is al heel lang suikerpatiënt, en nu bleek een van zijn tenen helemaal blauw te zijn geworden. Wellicht zal er dus een amputatie volgen, maar eerst wordt hij nu behandeld voor de ontsteking die daar mee gepaard gaat, en wellicht om geen besmetting te hebben bij het amputeren...
Heel erg is dat niet, maar toch ... Leuk is anders. In de loop van volgende week gaan we dus eens naar het hospitaal, hem eens bezoeken.
Toen ons moeder nog leefde, en nu en dan eens bij ons was, was Jacqueline er als de kippen bij om eens een babbeltje te slaan, en ieder jaar zonden ma en Jacqueline elkaar een kaartje. Ons moeder was een vrouw die rond uitkwam voor haar gedacht, en zo is Jacqueline dus ook, vandaar dat ze elkaar mochten.
Ook nu was Jacqueline recht door zee toen ze vertelde over haren Jaak...Het klonk zeer nuchter, bijna zakelijk, maar we kennen haar, en weten dat ze alles doet wat mogelijk en onmogelijk is voor haar man. Zij is gelukkig nog heel goed te been (ze zijn al een end in de zeventig!), en toonde ons dat ze vorige week nog de eetplaats helemaal had geschilderd... In een van die oude hoge herenhuizen... Ik was een beetje jaloers, ik kan dat niet meer!
Wij hebben ooit een drie jaren in de stationsstraat gewoond, en van de vrienden die wij daar hadden zijn zij zo wat de laatsten die er nog wonen. Er zijn er al heel wat gestorven, en anderen zijn verhuisd.
Bij zo'n gelegenheid sta je daar eens bij stil... de tijd vliegt, en zoveel dingen komen en zoveel dingen verdwijnen.
We worden stillekens aan oud... en hebben een immens verleden.
Ik sta daar wel eens bij stil, ik ben nu al 6 jaar ouder dan ons vader ooit geworden is, en we leven in een tijd waarin de mensen veel langer leven dan vroeger, en waar in veel oude mensen helemaal niet oud zijn... Vroeger zag je de oude mensen kromgebogen van het vele zware en lijfelijke werk, nu zie je de ouderen petanquen en fietstochtjes rijden, en je ziet er zelfs voorbij komen joggen. Met andere woorden we leven in een tijd waarin ouderen genieten van hun dagen... Dat was vroeger niet zo! Vroeger waren gepensioneerden die echt nog goed waren grote uitzonderingen.
Wellicht is dit te danken aan de betere voeding en het minder lichamelijk-zware werk, en vooral aan de betere medische verzorging die we genieten.
We leven in een heerlijke tijd, het enige wat dit voor mij wat vergalt, is het besef dat dit geluk er niet is voor de overgrote meerderheid der mensen... Het grootste gedeelte van de mensheid leeft nog steeds in armoede.
Toch iets om aan te denken...
tot de volgende ?

Natte voeten

Image by M J M via FlickrGisteren zag ik toevallig een stukje op TV, over een plotse hevige regnbui boven Den Haag en omstreken. Heel wat kelders onder water, je zag een winkel van schoenen, waar de dame, triest haar kelder met ondergelopen schoenenvoorraad toonde aan de wereld.
Vlak er na toonde men dan nog wat shots over Pakistan. Met instortende woningen en trieste hongerende en zieke mensen.
In beide gevallen is er sprake van watersnood...
Maar er is een wereld van verschil.
In Nederland en alle Westerse landen gaan de slachtoffers bij hun verzekering en bij het rampenfonds en andere organisaties om zoveel mogelijk te recupereren van de geleden schade, en na een jaar of wat vertelt men over die keer dat het zooo erg regende dat hier de straten blank stonden en de kelder onder water liep...
In Pakistan hadden ze al heel weinig, en nu is niet alleen hun huisje weg, ook hun schamele oogst is weg, de grond is weer braakliggend geworden, en het zal jaren hard labeur zijn om er weer leefbare landbouwgrond van te maken. Bovendien zijn ze alles kwijt, en zullen ze moeten lenen om te pogen weer recht te krabbelen uit de economische ramp.
Wellicht zal een Monsanto er van profiteren om hen "gratis" een portie zaaigraan te bezorgen, waarvoor ze dan wel speciale sproeistof moeten hebben en speciale meststoffen, en waarvan de opbrengst niet weer te gebruiken is als zaaigraan, zodat ze de ganse oogst moeten verkopen om weer zaad te kunnen aankopen, en sproeistoffen en meststoffen en na enkele jaren steeds maar dieper de put in geholpen te worden, zal Monsanto de grond naasten en eigenaar worden van een heel stuk Pakistan... Ik noem Monsanto omdat dit de grootste en de ergste is, maar wellicht zijn er nog zo'n "liefdadige" bedrijven bezig een imperium op te bouwen op rug van de ellende.
De ramp in Pakistan en andere van die arme landen, is maar het begin van de ramp. Hier is de overstroming door de felle regenbui maar een voorbijgaande ramp, daar is het een inluiden van het verval.
Dat Monsanto ondertussen ook nog de oorzaak is van de bodemverarming, van het verdwijnen van de biodiversiteit, van de vervuiling van het oppervlaktewater, dat zijn maar details die het schrijnende beeld wat feller in de verf zetten.
Vandaag las ik de blog van vriend Henk, die het had over de varkensteelt en de manier waarop we nu aan "veeteelt" doen... Massaproductie in levende waar. Dat deed er me aan denken hoeveel voeding we in die -eigenlijk onnodig grote - massa dieren stoppen, waarmee we de honger in de wereld al voor een heel groot stuk zouden kunnen minderen. Het produceren van een kilo vlees kost onwaarschijnlijk veel aan voedingswaren en grond. Mochten we weer wat minder vlees eten, dan zouden we zonder veel inspanning een betere wereld hebben, en zelfs de CO2 uitstoot zou er merkelijk beter door worden! Je moet eens kijken hoeveel vlees we een halve eeuw geleden consumeerden, en hoeveel nu... Ik ben geen vegetariër, maar we eten véél te véél vlees!
(Het zicht op de Halal-beenhouwerij in de winkel die ik je gisteren beschreef, deed me onder meer ook daaraan denken)
Och, ik weet het wel, straks zap je naar een andere site, en vergeet je al wat ik je vertelde, maar misschien, heel misschien doet het je toch eventjes nadenken... en eet je nu en dan eens iets zonder vlees er bij, of met wat minder copieuze biefstukken... en ieder beetje is van belang voor de wereld en haar bewoners.
Wist je dat wij in feite ook slaven zijn ? Slaven van onze buik. In alle betekenissen, 't zij om die buik te doen wegsmelten, 't zij om er aan te offeren ('t moest maar zo lekker niet zijn)
tot de volgende ?

De tjoektjoeks

Image by Caramdir via FlickrHé, dat is pas een titel uit een ver verleden! Ik wed dat heel wat jonge mensen niet eens weten wat of wie een tjoektjoek is. Nee, het is geen treintje...
In werkelijkheid waren het een soort leurders, immigranten van avant la lettre, die hier in hun Oosterse tabbaard rondliepen met een rol tapijten over de schouders, aanbelden en je begroetten met de woorden: "Des beaux tapis d'Orient ?" terwijl ze een kleurig tapijtje voor je ontrolden.
In de volksmond heetten die rare kwistenbiebels dan: tjoektjoeks...
Want we vonden ze raar! Het waren Oosterlingen, die hun roots duidelijk in de verf zetten door hun gestreepte tabbaard en hun rare hoedje.
Nu kijken we van die verschijningen niet meer op, want het Avondland loopt vol met allerlei soorten van mensen in alle soorten van kledij. Maar in die tijd was een vreemdeling nog een bezienswaardigheid. Een neger, een tjoektjoek, dat waren wezens die net zo goed van een verre planeet konden gekomen zijn, we kenden dat niet, en wisten niet goed of onze nieuwsgierigheid het nu moest winnen van onze argwaan of niet.
Nu leven we al lang in een wereld waarin vreemdelingen helemaal niet meer opvallen. In sommige steden zijn er wijken, waar je als autochtoon pas een vreemde eend in de bijt bent !
Hoe kom ik er dan bij een stukje te schrijven over de tjoektjoeks ?
Dat komt door een winkel
in Ronse...
Via een Ronsische blog wist ik dat in de gebouwen, waar vroeger de Liddl zat, er een van de vele vreemdelingen in Ronse een winkel zou openen, speciaal voor de vreemdelingen, met de producten die ze hier zo erg moesten missen. Vanaf dat moment hield ik het nieuws daar over in de gaten, want ik zou ik niet zijn, als dat niet werkte als een magneet op mijn ijzeren gestel...
Gisteren moest Anny diepvriesproducten hebben uit de O'Cool, en dat combineren we nogal eens met een bezoek aan een paar andere winkels in Ronse. We hebben wel een O'Cool ook in Oudenaarde, maar zo komen we nog eens in Ronse...en in die andere winkels, waar we eens doorheen kuieren, zo maar, kijken of er geen interessante koopjes zijn...Nu gingen we vooruit, vooral naar die "vreemde winkel"...
Ja hoor, er stonden wagens op de parking, er brandde licht, en toen we aan de deur kwamen lazen we dat er speciale openingsuren waren tijdens de Ramadan...
Wij naar binnen, rechts was een afdeling beenhouwerij (Halal), een nette beenhouwerij, maar een beenhouwerij zoals de beenhouwerijen er vijftig jaar geleden bij ons uit zagen. Netjes de stukken vlees geëtaleerd, geen liflafjes, vlees pur sang...
Links was de afdeling groenten en fruit (Heel goedkoop en net).
Daarachter was dan de "bazar" , een grote vlakte met hoge rekken netjes in rijen en allerlei artikelen netjes opgestapeld in die rekken. De eerste rij was aan de ene kant een hele muur van allerlei soorten thee (vraag me niet welke, want ik kan geen Arabisch lezen...) en aan de andere kant een evengrote muur met allerlei soorten noten, nootjes en zaden.
Ook de manier van presenteren was anders dan we gewoon zijn. Neem nu de zakken met zonnebloempitjes... Die zijn dan netjes opgestapeld, tot boven toe, zodat je, in het totaalbeeld, geen rekken meer ziet, maar muren. Kleurige muren, maar je hebt schroom er een zakje uit te halen en zo het totaalbeeld te ontsieren.
In iedere rij was het achterste gedeelte bestemd voor allerlei goederen, potten en pannen, theeglazen, schuursponsjes en zelfs van die gasbranders om plat op de grond te zetten, waar we vroeger in grote ketels zagen koken... Ik zag er ook van die gestreepte tabbaards hangen... Die dingen zullen wel een andere naam hebben, maar voor mij zijn het nog steeds tabbaards.
We kochten er wat nootjes (voor Ewoud ! en de andere papegaai in huis), en ook van dat lekkere Turkse (of is het Marrokaanse?) brood, wit en bruin. En ik kocht er ook twee stukken snoep, van die mierzoete dingen, druipend van de honing. Als Bart en Els met de kinderen komen dan hebben we weer iets om eens te proeven bij een glaasje wijn of een pintje bier... In de afdeling fruit (bediend door de beenhouwer van daar rechtover) kocht ik ook een Turkse meloen...
Maar In de Dial Soussi praat men heel mooi en correct Nederlands ! In deze Vlaamse stad met faciliteiten zijn er zelfs Belgische winkeliers die deze kunst niet beheersen ! Ik heb hen gefeliciteerd met hun mooie en nette winkel, en zij waren heel verheugd over dat complimentje. Heel vriendelijk, heel beleefd en als je iets vraagt lopen ze de rekken af om je wijzen waar het gevraagde staat !
Ik ben blij dat ik er ben geweest, en zal er zeker nog gaan! Al was het maar voor dat lekkere brood. Ik zag dat ze er ook Arabische bloem verkopen om zelf mee te bakken... Ik denk dat toch ook eens te proberen... Franse bloem is al heel anders dan onze bloem, hoe zou die Turkse of Arabische wel niet smaken????
Je ziet, ik schreef je gisteren over die kleine avontuurtjes, rimpelingetjes in ons dagdagelijkse leven... Gisteren had ik al weer zo'n rimpelingetje... in de Dial Soussi in Ronse, in het Nederlands !!!!
tot de volgende ?

De vrijheid van het mobieltje ???

Image via WikipediaEen onderzoek heeft uitgewezen dat drie op de tien bezitters van een mobieltje om de vijf minuten kijken of er geen berichtje is...
Met andere woorden, het mobieltje is geen vrijheid, maar een dwang.
Ik heb ook een mobieltje, en meestal weet ik niet eens waar het klereding ligt. Ik heb het ooit aangeschaft, toen ik nog wat kon wandelen, om, mocht er mij iets gebeuren, ik om hulp zou kunnen telefoneren. In mijn mobieltje zitten dan ook de nummers van thuis(mijn vrouwlief) en van de kinderen.
Toen een van mijn kleindochters me zei dat ze eens een berichtje zou sturen naar mij, voor mijn verjaardag, heb ik eerst moeten vragen hoe ik dat kon zien en merken??? Zo'n straffe gsm-gebruiker ben ik...
Van de collega's hoor ik dat ze, kort na mijn ziek worden allemaal zo'n mobieltje kregen, om beter en altijd bereikbaar te zijn... Ben ik effe blij dat ik dat niet meer meemaakte! Ik schreef reeds eerder dat ik kon genieten van een file, als een onverwacht stukje "vrije" tijd... Nu met dat mobieltje is dat dus ook om zeep. Niks geen vrije tijd meer: altijd bereikbaar.
Ik vond de telefoon al zo'n klereding! Ik heb meegemaakt dat men om 1 uur 's nachts me opbelde vanuit een herberg, duidelijk beschonken... Ze waren in discussie hoeveel vooropzeg je moest geven als bouwvakarbeider als je minder dan drie jaar dienst had... Had ik op dat moment door de draad gekund met mijn armen, dan las je zeker over de telefoonmoord...
Of 's morgens om 5.30' uur: "Het busje is niet afgekomen, wat moeten we nu doen ?"
En nu zitten die sukkels van collega's ook nog eens met zo'n mobieltje...
djudedju
Nee, ik zie in dat ding helemaal geen vrijheid! Integendeel !
Heel wat van die moderne uitvindingen worden ons geschonken als interessant, meer vrijheid, makkelijk, overal bereikbaar en noem maar op...maar in werkelijkheid wordt je meer en meer de slaaf van al die dinges! Neem nu de mailbox van je kwampjoeter... Ik heb een tweede Gmail-adres geopend, om daar mijn abonnementen en dergelijke op te zetten. Dat is handig, want heel wat van die dingen die je invullen moet om een abonnement te krijgen op een e-krantje of zo, zijn ook gebonden aan pakken spam, publiciteit die je helemaal niet hebt gevraagd. Je vraagt dus één ding aan, en je krijgt meteen tientallen ongevraagde dingen er bij. In Gmail zit een automatische spamfilter, die je zelf kunt bijregelen... Werkt behoorlijk, en met dat tweede adres heb ik nu plaats zat...Laat ze maar sturen...
Ik geef dit tweede adres nooit aan vrienden of kennissen, zodat deze op mijn gewone mailbox zitten.
Via mijn abonnement op twitter en facebook krijg ik ook al massa's berichtjes binnen. Want als je iemand aanmeld als "vriend", dan krijg je meteen alles wat hij of zij ook krijgt of stuurt, ook al is dat niet aan u gericht. Er zou een mogelijkheid zijn om berichtjes strikt persoonlijk te sturen aan iemand, maar ik zoek dat niet, en blijkbaar zoekt niemand dat, want ik krijg hier massa's dingen binnen die mij of niet interesseren, of waar ik eigenlijk geen affaires mee heb.
We zijn dus wel degelijk de slaaf van al die "gemakken"...
Ik schrijf nooit op die dingen, tenzij in een rechtstreeks antwoord.
Eén voordeel hebben al die ongevraagde berichtjes op facebook, soms ontdek ik een adres van een bekende die ik al jaren uit het oog was verloren...Dan volgt er een hernieuwde kennismaking en soms wat uitwisseling van nieuwtjes.
't Is dus niet allemaal slecht, maar dat kan ook niet, anders zou geen mens die dingen gebruiken.
Maar in de praktijk ben ik ook slaaf... van mijn blog!
Ik kan het schrijven niet laten. Sommige blogs zijn in feite persberichtjes, andere duidelijk een weergave van een bepaalde opinie, of zijn een soort verslag van vereniging x of y... Mijn blog is niks van dat alles en alles tegelijkertijd ...
Eigenlijk schrijf ik gewoon graag... Over alles en nog wat.
Iedere dag kijk ik naar het aantal mensen dat mijn schrijfsels heeft gelezen, en iedere dag weer verwonder ik me dat het er toch nog zo veel zijn. Maar als ik eens een jaar of zo achteruit ga in mijn eigen blogjes, dan stel ik vast dat ze inderdaad best leesbaar zijn. Soms zijn ze leuk, soms droevig, soms belerend (om niet te zeggen zeurderig)...maar ze blijven vlot leesbaar. Er zit ook wat humor in, vooral door de manier van beschrijven, soms door de verhalen.
Maar als ik niet kan bloggen, dan loop ik ongelukkig
ik ben verslaafd
niet aan lezers of succes
gewoon aan het schrijvelen op zich
zo maar
omdat ik mijn verwarde denkewereld ook eens wat wil ordenen ???
of is het de oude dag ?
djudedju
tot de volgende ?