Waaiende wind...

Image by merlinprincesse via Flickr

Ik heb geslapen als een verkske, het ene oog zag het andere niet. Anny ook. Je ziet, je slaapt een nacht niet, de volgende nacht slaap je als een otter, ofte de natuur herstelt steeds.
Maar wellicht heeft de felle wind er ook iets mee te maken. Als het erg waait, maar net niet stormt, dan slaap ik altijd goed. Wellicht heeft het geluid van de wind voor mij iets slaapverwekkends?
Misschien moet ik toch eens denken over het bouwen van een windharp. Dat is een heel oud ding, iets wat je nu niet meer ziet. Nu zie en vooral hoor je overal van die windgongs (windgongen?), je weet wel die stukken bamboe aan draadjes die door de wind tegeneen tikken en een min of meer galmend geluid voortbrengen. Mijn achterbuur heft er zo eentje hangen, en ik hoor 's nachts het enigszins doffe geklingklangel.
Maar een windharp is heel iets anders!
Je kunt het best denken aan een klankkast, een rechthoekige bak met een galmgat er in, en daarboven op zijn snaren gespannen zoals je ziet op een viool of gitaar of zoiets. De windharp wordt veelal in de vensteropening geplaatst, zodat de geluidsbron nabij is, want heel luid gaat het niet. Het is immers de wind die de snaren moet beroeren.
Het levert een haast bovenaardse soort muziek. Als je googlet op windharp, vind je zelfs opnamen van dit wel speciale geluid. Het zou helemaal je het van het zijn voor de New Age fans, die houden van dit soort geluid waarbij je rustig kunt blijven mediteren.
Het is rustig, het is zelfs rustgevend, het doet mij enigzins denken aan de geluiden van walvissen, maar dan meer muzikaal qua tonen.
Je kan rustig stellen dat het de natuur is die viool (of harp zo je wilt) speelt voor ons.

Je kunt zelfs bouwplannen vinden op internet, en ik heb een boek (had je niet gedacht hé?) waarin ook al een heel eenvoudig bouwplan staat. Het is in dat boek dat ik voor het eerst van het bestaan van de windharp hoorde. Naar het schijnt is het een héél erg oud instrument. Wellicht is het zoals veel dingen, een beetje bij toeval ontstaan. Misschien een echte harp of lier die door de wind beroerd werd, en mensen op ideeën bracht.

Het kan gek klinken, maar ik heb zo'n muziekvoortbrengende wandelstok. Een modern maar handig ding, dat ik heel veel gebruik. Het is een metalen stok, bestaande uit twee buizen die in elkaar schuiven. In die buizen zijn op regelmatige afstanden gaten, en met een simpel kliksysteem kun je de wandelstok langer of korter maken, door het kliksysteem in een hoger of lager gat te doen klikken. Als er veel wind is, dan waait die wind soms in die gaten, en dan krijg ik een diep hol gefluit te horen, de wandelstok die reclameert over mijn te zware gewicht...

Met andere woorden, het zou dus perfect mogelijk moeten zijn, om naast de windgong, de windharp, ook nog een windfluit te maken. Je zou een pak bamboestokken kunnen plaatsen, waarin je enkele gaten boort, die telkens iets anders gericht zijn om toch wel ergens met één gat de wind op te vangen. Als dit behoorlijk dikke bamboe zou zijn, stel ik me voor dat je zelfs echte orgelklanken krijgt, en dan is er dus ook een windorgel mogelijk (of bestaat dit ook al?)...

Maar we hebben niet echt al dat kunst- en vliegwerk vandoen om de natuur te horen zingen... Ga eens met mij mee vissen, bij pepee staan er nogal wat populieren langs het water. Populieren hebben tamelijk harde blaren, en als de wind er doorheen speelt, dan hoor je die blaadjes tegeneen suizelen in een soort massief geritsel. Daar nog het gefluit van de vogels, geroep van de fazanten, gepiep van de kuikens van de waterhoentjes, gesjirp van de krekels en gezang van de sprinkhanen bij, aangevuld met het gespetter van een springende vis... New age muziek is er niets bij!

Ik kan me perfect inbeelden dat ook blinde mensen diep kunnen genieten van de natuur, want de natuur zingt niet alleen, je ruikt de natuur ook. Als je aan het viswater zit, dan ruik je het water, een aangename volle geur, waarin je zelf meent de vis zelf te ruiken. Je krijgt een dergelijke geur ook als je hond in de regen heeft gelopen, maar dan veel extremer en geconcentreerder, zo'n massieve geur dat het (bijna) storend is. Je proeft dan bijna de geur.

De meeste mensen hebben er geen aandacht voor, en letten alleen op de geur van de natuur als er een grote rozenstruik in volle bloei veel te massief zijn geur verspreid...Maar de geur van het gehele natuurpalet is veel fijner, veel aromatischer dan die veel te volle bloemengeur. Je moet niet aan bloemen gaan ruiken, je moet de geest ervan opsnuiven als het er amper waarneembaar is, tussen al die andere geuren, zodat je plots bewust om je heen gaat kijken en zoeken naar de bron of bronnen van dat genieten.

Ga dan niet met je neus boven die bloemen hangen, want dat verstoort dusdanig het aroma ven het geheel, dat je dat geheel niet eens meer kunt terugruiken. Je neus zit te vol met die ene allesoverheersende geur. Het is als met taart eten, ééntje is lekker, vijf is te veel en bezorgt je een walging van al dat zoets. De kunst is zo te genieten, dat je blijft genieten. En dat kan alleen met mate... Ook daarin is het van "Overdaad schaadt".

Doet "slapen" jou ook op al die genietingen, sensaties denken?
Ik ben gek, heerlijk gek.
Ik geniet van dat ene kleine witte madeliefje in die zee van gras.
Gras... Doet me denken aan de paarden hier naast mijn deur. Gras moet verdomd weinig voedingswaarde hebben, die beesten staan de godganse dag maar te grazen en te grazen en te grazen, zonder op houden... Mocht jij of ik gans de dag zo vreten, dan waren mijn vingers veel te dik om de toetsen van mijn klavier nog te kunnen raken...
Wat nog gekker is: mijn kleindochters gaan aan de afsluiting van de wei staan, plukken een dot gras, zwaaien daar eens mee en maken lokkende geluidjes en daar komen die beesten vrolijk op af gegaloppeerd, eindelijk iets anders, geen gras uit de wei, maar gras van 10 centimeter verder.
Stomme beesten.

tot de volgende ?

De Lijn...

Image by tdietmut via Flickr

's morgens gaat een van de tweeling met De Lijn naar school, en komt er ook 's avonds mee thuis.
In normale tijden.
Niet in de examenperiodes, want dan stoppen studenten op de stomste uren hun leerrijke bezigheden en zo heeft De Lijn niet voldoende leerlingen om rendabel te rijden...Dus rijden ze niet.

... en dus rijdt opa... Want mama is gaan werken en opa zit daar toch maar ziek te zitten zijn.

Hoeveel geluk ik heb gehad kan ik niet inschatten, want héél de markt is afgezet, er komt weer een of andere stomme vélokoers naar onze stede. Controle van het TV-blad leert mij dat ze op de markt toekomen, ongeveer om 16 uur, want de uitzending is voorzien tot 17 uur...Dus vanmorgen ging het nog, deze namiddag wordt het een regelrechte ramp. Of er geen andere weg is ? Ja...maar daar zijn werken bezig en zit je met een leuke toeristische omleiding.

Ik las ergens dat er deze maand ongeveer 28 koersen in onze regio passeren in deze maand. Teveel is trop zou VDB zaliger zeggen. En wat het wonderste van alle wonderen is, er gaat altijd een massa volk kijken naar die benden vélorijders...Of, wellicht zijn het ook grotendeels mensen die doodgewoon niet door kunnen met hun wagen en van arremoede ook maar eens gaan staan kijken, in plaats van mens erger je niet te spelen in de auto. In ieder geval, zodra de renners voorbij zijn, zie je de meute naar hun auto stormen, een deel om nog eens de koers te zien, maar wellicht het grootste deel in de hoop dat ze toch nog tijdig op hun afspraak komen met de tandarts, want daar te laat komen kost verdorie veel geld.

Voor woensdag geven ze regen, de uilen! het was pertang voorzien om te gaan vissen. 't Zal weer minstens een week later zijn. djudedju. Maar er is toch geen tijd aan verloren, want als het regent, dan ga ik bij de andere Luc om Ubuntu op zijn kwampjoeter te zetten.Hij heeft ook een oud bakje staan, en is de "snelheid" van Windows en de voortdurende moeilijkheden meer dan moe. Binnenkort komt dan de nieuwe versie uit, en zit hij in de kortste keren met een prachtig programma op zijn peeceetje.

Blijkbaar levert mijn gepreek over Ubuntu toch regelmatig een nieuwe adept op. Och, het is ook niet zaligmakend, er zijn ook een paar dingen die je met ubuntu niet kunt zoals met windows, maar ook een deel dingen die op ubuntu veel beter gaan dan op windows. ( Het grootste gedeelte werkt minstens even goed (meestal sneller) en de overschakeling van windows op ubuntu is echt twee keer niets). Bovendien heb je geen last van virussen en co, en blijft het programma altijd zijn snelheid behouden, dank zij het feit dat de updates telkens de oude stukken vervangen en dus niet zoals bij windows altijd maar zwaarder en logger worden als geheel. Wie er eenmaal aan gewoon is, zal niet vlug weer overschakelen naar windows... en dan heb ik nog geen woord gezegd over de kostprijs. Ik las laatst weer een verslag van een test, en daar bleek weer uit dat ubuntu sneller is (en vooral blijft!) dan windows. Maar volgens mij is het grootste voordeel dat je ook met oude kwampjoeters heel comfortabel en aan een behoorlijke snelheid kunt werken, met machientjes waar je windows 7 niet eens op kunt installeren...

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan... Vanmorgen zag ik de reden: gisterenavond vergeten mijn pillen te pakken. Met andere woorden die dingen stillen dus niet alleen pijn, maar doen me ook slapen. Ik vind dit onrustwekkend, je krijgt het gevoel dat de bijverschijnselen belangrijker zijn dan het gewenste effect. Ik kan niet zonder, maar ik heb een bloedhekel aan al die brol. Ik neem minstens al drie soorten pillen om de neveneffecten te bestrijden van de andere! Kortom, ik leef op pillen en capsules. Nu nog astronautenvoeding in poedervorm (alleen bevochtigen voor gebruik) en ik wandel volledig kunstmatig door het decor. Och ja, ik kreeg ook het bevel mijn ontlasting te bekijken, om te zien of ik geen inwendige bloedingen heb, met al die pillen, weet je... Ja, ik weet het! Tot mijn spijt, tot mijn grote spijt...

Maar och, er zijn er die er veel erger aan toe zijn dan ik ben, en vooral, wat nog erger is, er zijn veel mensen die zich helemaal niet gelukkig voelen, en dat is wellicht nog het ergste. Ik heb pijn, ik heb verdriet, maar toch voel ik mij gelukkig, omdat ik het leven aanvaard zoals het is en zoals het komt. Geluk is niet zo moeilijk te vinden, het ligt gewoon voor het grijpen, het is gewoon tevreden zijn met wat je hebt, met wat je bent...meer is het niet. Blijkbaar is dat voor veel mensen een te moeilijke opdracht.

ik ga stoppen, de lucht is grijs, vol met water... en mijn camelia's regenen kapot.
tot de volgende ?

't 'ee'' ons deugd gedoan

Image via Wikipedia

oan oens jeugdig 'ertje
Vannacht lag ik op mijn studentenjaren te peinzen, die studentejaren gaan voorbij...Voorbij studentenweelde... Ach, waar is de tijd ? Ik herinner me nog wel wat gezichten van mijn klasgenoten, maar slechts een naam of twee, en wellicht niet toevallig meisjesnamen. Ik heb hier nog ergens mijn codex (zangboek) liggen (zou die nog naar bier en toebak stinken?), en daar zou ik wellicht nog een deel namen weten te recupereren, misschien zelf gebonden aan een gezicht... Gek, ik heb een voortreffelijk geheugen, maar dergelijke dingen horen niet in het pakket.
Het is een feit dat de mens een ingebouwde filter heeft in zijn geheugen, en wat belangrijk is (voor de eigenaar van het geheugen) blijft netjes bewaard, en de rest vervaagt en verdwijnt zelfs uit het vizier. Helemaal weg is het niet, want een plots iets kan soms een heleboel van die vergeten herinneringen weer naar boven pompen...
Maar dat die oude schoolvrienden weg zijn, dat verbaast me toch enigszins...Ze waren ooit héél belangrijk in mijn leven. Op welk moment en door welk feit zijn ze plots weggefilterd ? Als ik nog een stapje verder terugga in de tijd, en me probeer medeleerlingen (vrienden) uit de middelbare school voor ogen te halen, dan zie ik hooguit nog enkele gezichten, maar geen een naam... Suzanne (mijn oudste zus) zal verbaasd zijn, want zij heeft een fenomenaal geheugen voor al de dingen die ik ben vergeten. (En een beetje omgekeerd ook, ontdekten we bij het zien van een oude foto van het "laiterietje" te Oostende)
Bizar is dat.
Op een bepaald moment had ik wellicht geheugenruimte nodig op mijn harde schijf, en heb ik oude dingen er af gezwierd. Natuurlijk gaat het niet echt zoals met een kwampjoeter, maar toch...Er moet ooit iets geweest zijn die die dingen onbelangrijk vond, terwijl het me nu echt toch wel het weten waard lijkt. Gek is dat ik bijna al de liedjesteksten wel van buiten ken! Maar ja, soms zit ik die -ook nu- nog inwendig te zingen. "Z' 'ee' zwart hoar, zwart ogen, zwarte voeten, z' is daarbij nog donker van couleur..." Ik ruik het bier en de verschaalde geur van sigaretten die in een overvolle asbak tussen de kwakjes bier drijven... Ik heb niet veel cantussen meegedaan, maar aan diegene die ik wel meemaakte heb ik een levendige herinnering... Dan moest ik zorgen dat ik ergens bij de ene of andere medestudent op zijn kot moest kunnen slapen (nu ja, een paar uur of minder)... Ooit sliep ik bij ene op een ijskoud kot. De student vond het normaal, zo leefde hij, er was geen verwarming buiten een stinkend petrolvuurke, en dat mocht maar één uurtje branden per dag, anders was het gevaarlijk... Ik ging met genoegen het gevaar getrotseerd hebben, het water stond bevroren in het glas !
(Op zo'n moment was ik content een spoorstudent te zijn)

Gek, dat zie ik allemaal voor mijn ogen...maar niet het gezicht van die student.
Ooit sliepen we met een student of tien op het appartement van een studentikoze prof, allemaal op de grond, op een dik tapijt... Veel slapen is er niet bij geweest, vermoedelijk ook niet voor de prof of zijn madame...

Profs... er waren er van soorten, maar eentje steekt er, ook nu nog, met kop en schouders boven uit: Madame Debruycker, prof van geschiedenis... Daar heb ik prachtige herinneringen aan. Ooit liep de les wat langer uit (geen mens zou bij haar ooit op het idee zijn gekomen daar over te reclameren), en toen ik haar zei dat ik mijn trein zou missen, voerde ze me met de wagen naar St Pietersstation... Bijna heel de weg duwde ik op de claxon, en we zaten te gieren van het lachen toen we aan het station kwamen, maar ik had mijn trein gehaald. Een toffe madam was dat, en ze kon geschiedenis geven op een manier dat iedereen plots het vak adoreerde. Ik was toen al een geschiedenisfan, en heel wat van de lessen zat ze les te geven, gezeten op het bureaublad van mijn lessenaar...het leek wel op individueel onderwijs. Regelmatig lagen we in de clinch over de interpretatie van bepaalde stukken geschiedenis... Maar het was een olijk bekvechten, en zij zocht soms dispuutpunten op, gewoon om mij te doen reageren, en omdat ze wist dat dit ook een manier was om de les interessanter te maken... Ik denk dat ikop een bepaalde manier wel een boontje voor haar had. Op het mondelinge examen bij haar zaten er twee externe juryleden... Ik moest de Belgische onafhankelijkheidsstrijd bespreken, en vroeg zeemzoet of ik haar versie moest geven of de juiste... Ze grinnikte "Geef ze maar alle twee..."

Haar gezicht met de duizenden rimpels en rimpeltjes (een hele massa waren diepe lachrimpels) zie ik nog zo voor me. Waarom dan die anderen niet?


God, waar is de tijd ! Dat is allemaal al meer dan veertig jaar geleden. En denkend aan haar, zie ik plots nog een resem van andere profs en zelfs leraren uit het middelbaar en het lagere onderwijs...Mensen die een goede of juist een slechte indruk hebben nagelaten op mijn (toenmalig) kinderzieltje... Van een van de "goeie" herinner ik me niet eens de naam, wel zijn gezicht, en ook het feit dat in de zomer hij steeds zijn hemd openknoopte, zijn das wat naar beneden schoof, en dan zag ik dat zijn borsthaar overliep in zijn baardlijn. Die man moest 's morgens wellicht aandachtig zijn tot hoever hij zich moest scheren om geen borstharen boven zijn col te zien te krijgen. Gek, zoiets blijft je bij...

Och, maar wat interesseren jullie al die oude dingen...
Weet je wat, om je te "troosten" nog enkele citaten...
"Vind je het gek dat mensen de politiek niet meer serieus nemen, als de politiek "de mensen" niet meer serieus neemt ? (Youp van 't Hek)
Zonder het slechte geheugen van de mensheid zou politiek niet mogelijk zijn (Harry Mulisch)

Tot de volgende ?

Steeds minder varkens en runderen in ons landje

Image by drhenkenstein via Flickr

Ik dacht al: Joepie!...
Maar het ging niet over al onze parlementen...'t ging over echte varkens en echte runderen.
djudedju

Je bent toch niet vergeten dat het vandaag zomeruur is hé? Vanmorgen mochten we eindelijk weer een uurtje vroeger uit bed, kon ik weer het genoegen smaken van goud in de mond.
Anny lag nog te zuchten en te blazen toen ik stond te genieten van het koude water. Anny is geen morgenmens en ik wel. Ons vader zaliger stond vroeger altijd tijdig op, om op zijn gemak wakker te worden, zonder dat iemand hem stoorde. Veelal was dat mis, want zodra ik beneden iets hoorde, trok ik naar beneden en kreeg de morgengroet "Zijt gij daar al were ?" Ons vader zuchtte dan eens, zijn traag ontwaken en weer mens worden was weer naar de knoppen, want in die tijd slaagde ik er niet in om alleen maar mijn ogen open te doen bij het ontwaken... Gingen mijn ogen open, dan ging mijn mond ook open, en babbelde ik er vrolijk op los.En ons vader die zuchtte.

Nu ben ik al in zoverre verwijst (van wijzer worden), dat ik niet meer uit mijn bed kom op een onzalig uur (volgens Anny), maar ik lig dan steevast of in een boek te lezen, of in de duisternis te turen en geestelijk grote en gewaagde uitstappen te doen. Met gewaagd bedoel ik hoge bergen beklimmen, diepe ravijnen oversteken en dergelijke, want in de huidige tijd klinkt gewaagd plots niet meer als het oude (mijn) gewaagd, maar heeft het zoals alles tegenwoordig met sex te maken.

Nu zit ik hier te bloggen, Anny kijkt naar de Tv naar AVS (de regionale zender) en naar het nieuws en zit te morrelen omdat er weer kluivers bezig zijn over "te dik" zijn... Wij reageerden daar voorheen al op, maar nu met anorexia in de familie des te meer ! Dat en Reynders die gaat toelaten dat sigaretten goedkoper gaan verkocht worden... summum van idiotie? (Zou wel kunnen, want minstens één van die dwazen bedrijft ook nog eens politiek)

Zomeruur... we lopen dus weer twee uur voor op de zon.
Want het zomeruur van de Duitse bezetter is nooit opgeheven.
Ik zie met de beste wil van de wereld niet in waar het element besparing daar zit, maar och, ze doen maar hé... mij kan het niet veel schelen, maar sommige mensen hebben er echt last van, en mijn kippen zijn van slag, en kijken heel verwonderd naar het veel te vroege eten.

In de Geschiedenis van de kleine lui, lees je hoe het vroeger ging, voor de uitvinding van zomeruur en winteruur, voor de uitvinding van arbeidscontracten en opzegperioden en dies meer. Neem nu de bouwvakarbeider in de middeleeuwen, de goeie, de echte stielman van toen... Meestal hoorde de arbeider dat men her of der een nieuwe kathedraal zou zetten, en dan pakte de stielman zijn werkgerei, zijn vrouw en kinderen allemaal in een grote "besotse" en sleurde dat allemaal tot aan de stad waar het werk was. Van het eerste licht tot het laatste werd dan gewerkt, met uitzondering van de hoogzomer, daar mochten ze een paar uur licht verslapen. Maar er moest hard en lang getravakt worden! Niet alleen omwille van het lange dag zijn, maar ook omdat in de wintertijd de bouw stil lag, en dan moest de bouwvakker en zijn gezin leven van de benefiecen van de voorbije zomer... Geen dopgeld, geen weerverletzegels, noppes, alleen een lange koude winter schraalhans...

Dat was pas echt zomeruur !
De wekker, dat was de haan. Bij het eerste gekraai het bed uit en de werf op.
De grote werkgevers, dat waren de kerk in al zijn geledingen, en stilaan ook de steden, die in een poging de hegemonie van de kerk te breken, ook begonnen met het bouwen van imposante bouwwerken met hoge torens, de belforten. Met eigen klokken in. Ze toonden zo dat ook zij iets in de pap te brokken hadden, en niet alleen die kerk.
Het aantal ongevallen op de werven was hoog. Veiligheidsvoorschriften waren er niet, en architecten waren mensen die gewoon probeerden de anderen de loef af te steken door hoger en gedurfder constructies te bouwen. Er zijn kerken bekend waarvan het gewelf tot vier keer naar beneden kwam, waar de architect dan telkens iets minder stoutmoedig was, tot het bleef staan... Ze bouwden allerlei steunberen enzomeer aan het gebouw om het wankele evenwicht te schragen. Wat je niet leest is welke impact dat allemaal had op de bouwvakker, hoevelen er verongelukten met die instortende gewelven, of dat geen aanleiding gaf tot besparingen in het loon... en ga zo nog maar even door... Want die arbeider, dat was minder dan de steen waarmee de kerk tot meerdere eer en glorie van een verre en blijkbaar hoogmoedige God werd gebouwd.

Die kerken zijn nu nog mooi, nog steeds heel gedurfd en nog steeds heel hoogmoedig van constructie, en gelukkig kleuren de stenen nog net niet rood van het zielenbloed van de werkman die het verwezenlijkte....

Alles was lijfelijk werk. Steenkappers zaten met een mal bij zich stuk voor stuk de verscheidene elementen van de pilaar uit te houwen, met gesmede beitels. Op iedere werf was dan ook een smidse, want die dingen waren niet zo gehard als de moderne materialen, en moesten van tijd tot tijd weer bijgezet worden, puntig en gehard worden.

Kinderen werden al heel vroeg aan het werk gezet in veel te zwaar werk.
En hoe zwaar de arbeid ook was, van het loon moest gespaard worden om de lange winter te kunnen doorstaan. Was het werk af, of moest het wegens tekort aan geld stopgezet worden, dan moest de bouwvakarbeider weer heel zijn hebben en houden bijeenscharrelen en op trekken naar de volgende werf. Bij slechte tijden, economische crisis (die waren er toen ook) of heel slecht weer, wisten ze dat de honger weer eens voor de deur stond, en zochten ze werk in het bijbouwen en herstelwerk bij de burgers en boeren, slecht betaald (veelal in natura) en echte noodoplossingen, hopelijk goed genoeg om te overleven tot er weer een kathedraal of een kasteel werd gebouwd.

Bij velen was er dan ook sprake van meer dan één beroep, en stond er thuis nog een weefgetouw voor de wintertijd, en vele vrouwen spinden...

Laat ons dus maar content zijn met dat uurtje vroeger uit ons nest van vandaag de dag, al bij al leven we nu, in vergelijking met toen, in een paradijs...een paradijs waar de grootste bezigheid ... klagen is...

tot de volgende ?

Foto's

Image by metawilm via Flickr

Ik heb iets met foto's. Niet met de klassieke familiekiekjes, maar met tijdsdocumenten. Ik heb dan ook al wel een paar fotoboeken, en gisteren op de boekenmarkt te Kortrijk, kon ik me niet inhouden toen ik een pracht van een fotoboek zag met foto's van 1899 tot 1999... Ik ga weer uren zoek zijn, met het beleven van die foto's.
Want dat is precies wat ik doe, ik probeer me te verplaatsen tot in het beeld. Ik heb nog maar eens vluchtig geloerd op de eerste bladzijden, en meteen botste ik op een foto van een militair, met ontblote sabel en daarnaast onthoofde lijken. De koppen waren van het lichaam weggerold. Aan de halssnede te zien was het geen nette in één houw afgehakt hoofd, maar eerder met herhaalde slagen. Gek genoeg is er niet echt bloed te zien. Wellicht is dat in de aarde gedrongen.
De militair staat er met voorgewende onverschilligheid bij te poseren.

Er onder staat wat uitleg, in het Engels, maar dat heb ik niet kunnen lezen, daar het zeer kleine lettertjes zijn en ik mijn leesbril niet bij de hand had.

Eén of een paar bladzijden ervoor zie je een straatmuzikant met een draaiorgeltje en een dame die uit volle borst staat te zingen, er is geen kat te zien in de wijde omtrek. Voor wie zingt zij ?En dan nog wel met pathetische gebaren, als in de opera, toneelspelen en zingen tegelijkertijd.

Ik bekijk ook de kledij, eerder armoedig, maar beiden zijn gezet en zien er niet hongerig uit. Wellicht was het leven van straatmuzikant nog niet zo slecht. Ze staan in een straat met hoge statige herenhuizen.

Zie je het voor je? Kijk, dat is de manier waarop ik foto's beleef. Het totale beeld bijna ontledend, en proberen er de tijdsgeest uit te snuiven.

Misschien is het dat vermogen dat mij ook toelaat om hier deze dagelijkse blog te schrijven...me inleven in, me verdiepen en wegdromen. Het kan gek klinken, maar als ik 's nachts wakker lig te liggen, starend in het duister, dan droom ik ook weg, lig ik te fantaseren, herbeleef ik soms het boek dat ik bezig ben te lezen, en brei er zelf een eind aan, die meestal heel anders is dan wat ik later lees. Soms is het wel heel absurd, en lig ik, naar aanleiding van een stuk gelezen of gehoord in het nieuws, een misdaad na te doen in mijn gedachten. Wil ik proberen hoe een mens in hemelsnaam tot zo'n dingen komt. Tot mijn verbazing lees ik iets later een boek over een seriemoordenaar, en de onderzoeker probeert net op die wijze de dader te leren kennen, om hem zo te kunnen "plaatsen". Misschien had ik ook speurder moeten worden?

Soms vlieg ik door de ruimte, en beleef een ontmoeting met een entiteit die leeft in het niets van die enorme ruimte... Science Fiction in mijn bedde.

Het is wellicht dat vermogen dat mij totaal vreemd maakt aan het begrip verveling. Ik verveel me nooit, omdat ik massa's werelden heb waarin ik vertoef. Wellicht is het ook daarom dat ik geen TV-kijker ben, dat medium laat me niet genoeg toe om geestelijk af te dwalen. Een boek doet dat wel, daar kan ik in het boek duikelen, of kan ik net wegdromen op basis van het zojuist gelezene.

Dat is ook wat ik in geschiedenisboeken vind, de mens, zijn leven, zoals ik dat beleef bij het lezen van die teksten.

Als ik daar van praat tegen mensen, dan stel ik vast dat de meeste anderen dat niet doen, dat zij veel meer realist zijn en zelden of nooit wegdromen. Ik doe dat voortdurend... Zelfs als ik zit te luisteren naar het nieuws of zo, dwaal ik weg op een of ander feit en stel dan plots vast dat men ondertussen al over iets totaal anders bezig is, waarvan ik dan niet goed weet hoe het in elkaar zat of zit. Als ik dat niet wil, dan moet ik me echt focussen. En in mijn situatie als chronisch zieke, heb ik niet zo enorm veel dingen waarop ik me echt moet focussen, dus zijn de momenten waarop ik wegdwaal in eigen wereld, steeds talrijker. Ik vind dat helemaal niet erg, in tegendeel... ik verveel me nooit. Zelfs als ik ogenschijnlijk zit te niksen, zit ik in een andere wereld druk te doen. Gek ? Misschien wel een beetje hé ? Maar het is wel leuk, en het laat je toe om over vele dingen op een andere manier na te denken, en dat dan te spuien in een blog. Het zijn dus lang niet allemaal gekke avonturen, het is soms ook echt denkwerk.

Weet je, als ik je iets toewensen kan, dan is het dat vermogen om te dwalen in eigen werelden... Het is een uitstekende manier om dingen te verwerken, verdriet te verteren, woede op een onschuldige manier te beleven (Je moest het aantal moorden eens weten die ik in gedachten al beging!) Het is ook de manier om veel kalmer tegenover de wereld te staan.
Ik wens het je van harte toe!

tot de volgende ?

Fauna en Flora

Image by dnnya17 via Flickr

In het tijdschrift van de Stichting Levend Erfgoed, las ik een interessant artikel. Een man kocht een braakliggende akker en een stuk grasland beplant met Engels Raaigras. Beide stukken land waren heel arm inzake biodiversiteit, maar na een jaar begrazing door geiten, was de het aantal voorkomende plantensoorten spectaculair toegenomen ! Je kan rustig zeggen X 3 ! Wat opviel was dat er plots, na minstens vijftien jaar afwezigheid massaal pinksterbloemen tevoorschijn kwamen.

Nu is een stuk land laten begrazen door geiten niet echt iets wat hier "van nature" voorkwam, maar het bewijst niettemin dat bij het gerust laten van de natuur, en het op een min of meer natuurlijke manier kort houden (begrazen), plots een heleboel planten de weg terug vinden.

Op die manier houdt men ondermeer ook heidelandschappen, het Zwin en dergelijke min of meer natuurlijk in zijn precaire evenwicht.

Let wel, wat men ook vertelt, dit zijn geen "natuurlijke" landschappen! Ik kom hier nog maar eens op terug, omdat ik zowat de seskes krijg van al dat gedoe van "Groene" bewegingen. Niet dat ik er iets tegen heb, ik zou eerder zeggen in tegendeel, maar omdat ze telkens weer willen de schijn wekken dat ze de natuur herstellen, terwijl ze alleen wat meer evenwicht pogen te brengen in een volkomen scheefgetrokken situatie, maar zonder echt tot een natuurlijke vorm terug te komen!

Dat kan ook niet! En dat komt door ons, de mens.
Wat we ook vertellen, we horen hier in deze streken niet thuis!
(Troost je ik wil jullie niet uitdrijven, net zo min als ik mezelf uit drijf!)
Wij zijn als biologisch wezen wellicht ergens afkomstig uit een tropisch of subtropisch savannegebied. Waar de oermens kon rondlopen zoals hij geschapen is, en zijn levensbehoeften kon bekomen in dat milieu, gewoon door verzamelen van vruchten en knollen, zonder de natuur alsdusdanig aan te tasten.
Maar we waren een veel te succesrijke soort, en alras was dat gebied veel te klein om op te kunnen leven, dus moesten er enkelen verderop gaan leven. Verderop, dat betekende meteen dat ze niet meer in de streek zaten waar ze van nature voor kwamen, en waar ze dus een vreemd element vormden in dat gebied.
De mens heeft wellicht mede daardoor oplossingen moeten zoeken om te kunnen overleven in dat hem vreemde milieu. Hoe verder ze afdwaalden van hun natuurlijke leefgebied, hoe moeilijker dat werd, en de mens, begiftigd met een sterke overlevingsdrang, paste zich niet aan aan de nieuwe omstandigheden, maar paste de omgeving aan aan zijn behoeften.
Dat betekent dat in alle streken waar de mens zijn cultuur ooit vestigde, de natuur werd vervormd, aangepast aan de mens en zijn behoeften. Veelal (vooral in het begin) door vernietigen van de bestaande flora, en gebruik makend van de tijdelijke vruchtbaarheid door die vernietiging, om daar zijn gewassen en teelten op te kweken. Was die grond weer te arm, dan schoof de mens op, brandde een nieuw stuk af, en bewerkte dit nieuwe gebied. Sommige van die stukken zijn nooit meer echt tot herstel gekomen, en waren, zelfs bij herstel, nooit meer echt de natuur zoals het ooit was! Er waren plantensoorten onherroepelijk verdwenen en andere, vreemde soorten woekerden in de plaats.
De ingreep van de mens op zijn milieu werd steeds diepgaander, en naarmate hij leerde de grond vruchtbaar te houden, verdween steeds meer en meer natuur voor akkerbouw. Door verbetering van technieken konden er meer mensen leven van de opbrengst en dus werd nog meer land vrijgemaakt voor landbouw. De mens settelde zich in streken waar hij niet kon overleven, zonder de natuur in het gareel te dwingen.
Men leest nu over de noodzaak de huismus te beschermen... Terwijl de huismus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, eigenlijk een dier is dat hier oorspronkelijk niet voorkwam. De huismus is immers een weversoort, en dus wellicht afkomstig uit de...savanne. Door het landschap steeds meer savanne -look-a-like te maken, is de huismus de mens gevolgd (net zoals muizen en ratten en nog een heleboel andere dieren)...
Als we nu dus preken voor beschermingsmaatregelen voor de huismus, dan is dat zeker niet te verenigen met natuurherstel, wel met natuurbehoud, behoud van de natuur zoals wij mensen hem hebben gemaakt naar onze behoeften.
Wij maken nu een drama van de halsbandparkieten, maar die zullen nooit de natuur zo drastisch naar de knoppen maken als ooit het dier, de mens, het deed.
Ik bedoel met het dier, de mens, niets denigrerends, maar het is en blijft een feit dat wij gewoon een biologisch wezen zijn, of wij nu verstand hebben of niet, het lichamelijke blijft een feit.
Weet je, eigenlijk vind ik gans deze geschiedenis terug in de bijbel. Het aards paradijs was waar de mens kon leven op een volkomen natuurlijke manier, als verzamelaar. Dat was (en is) een zalige manier van leven, want met amper 20% van de tijd kan de jager-verzamelaar aan zijn behoeften voldoen. Door zijn succes als wezen moest de mens echter zijn natuurlijk midden verlaten, en dat kon hij slechts door met veel meer werk en inspanning, de natuur naar zijn hand te zetten.
Je kunt zelfs uit het verhaal afleiden dat dit feit eigenlijk een misdaad was tegen het geheel van de natuur...

Mij rest de vraag of we nu, als we over de mens als soort praten, kunnen praten over een successtory of net niet...
Als een dier een dergelijke explosieve bevolkingsaangroei kent, dan sproeien we er tegen...
Dat zou ons moeten doen nadenken.
God, ik wil niet (we kunnen niet) terug naar de oersituatie, maar moeten we niet tot slotsom komen dat onbeperkte aangroei niet kan?
In de "beschaafde" (lees welvarende) streken, is men op een bijna automatische manier gekomen tot een kleinere aangroei, maar net door diezelfde beschavende elementen is de aangroei in de armere streken explosief toegenomen. Dat komt door betere (opgedrongen, ogelegde) hygiëne en medische verzorging enerzijds, maar geen gelijklopende toename van de welvaart. Het is een beetje absurd! We houden steeds meer mensen in leven, ook in die gebieden waarvan wij weten dat er onvoldoende voeding en welvaart is, terwijl hier de voedseloverschotten vernietigd worden om de markt in "evenwicht" te houden.
Het gevolg is dat daar een stijgende armoede en honger heerst, mede door onze inbreng van medische verzorging. Dat klinkt cru, maar het is ook cru !
Och, ik ga het niet oplossen, ik kan ideeën spuien, maar zolang we niet tot een betere en evenwichtiger verdeling komen van de goederen, zullen wij ook geen evenwicht hebben tussen de mensen. De honger is al altijd de hoofdreden geweest om te migreren. Wij leven hier in welvaart, het moet wel het land van belofte lijken in de ogen van de hongerigen!
Tot nu toe kennen we een vreedzame migratie, maar laat de ellende nog iets toenemen, en dan komen ze misschien terecht hier naar toe om te veroveren wat zij ginder tekort hebben...

tot de volgende ?

Het land van honger en dorst

Image by Abominatron via Flickr

Het verdict is gevallen...mijn tweeling kleindochters hebben anorexia... Voor één keer wou ik het geld hebben van Windows Bill Gates, om eens al die modegoeroes in één groot proces voor het hof van Mensenrechten te dagen... Maar helaas, het zou niets helpen, want tenslotte zijn het de mensen zelf die de honger verheffen tot kunst en schoonheid.
Indertijd gingen wij rond voor de arme kindjes van Biafra, nu hebben we tot onze ontsteltenis, in ons land van overvloed in de plaats meelij met hongerkunstenaars. Opgefokt door TV en modebladen is er een geest van skinny is beautiful ontstaan, en zien we her en der mensen die dit "schoonheidsideaal" tot zich trekken en onbewust hun eigen lijf en leden ondergraven, verhongeren.
djudedju
Als toonbeeld van hoe het niet moet, zeker niet in het licht van de huidige trend, heb ik wellicht een toonbeeld van afschrikking gesteld, en heeft mijn dik corpus hen doen besluiten "Maar wij niet" en zijn ze tot het andere uiterste gaan overhangen...
Ik begrijp het niet, en wellicht begrijpen de meesten het niet, maar je ziet, het gebeurt. We hebben nog één geluk, we zijn er tijdig bij, het is nog niet dramatisch, maar toch moeten ze in behandeling, afkicken van het hongeren. Bizar, wreed, erg, onbegrijpelijk in deze wereld.

Hoe complex is de menselijke geest...
Wij zijn in de laatste decennia tot de vaststelling gekomen dat dik niet zo gezond is. Dat was nieuw, toen ik klein was moest een baby dik en mollig zijn, een kind mollig en een vrouw moest een moederlijk type hebben, à la Rubens... Plots was dat allemaal niet meer gezond. En de feiten wijzen uit dat ze wel wat gelijk hebben. Maar nu we al weer enkele decennia aan het overhellen zijn naar het andere uiterste, hoor je al weer stemmen opgaan dat dat skinny ook niet zo gezond is... Eigenlijk is het logisch, de oude wijsheid zegt het al eeuwen: TE is nooit goed... (tenzij tevreden)

Maar het is helaas een menselijk iets, dat ze leven zoals de slinger van de klok, van het ene uiterste naar het andere, en de tijd van de gulden snede is heel vergankelijk en heel snel voorbij. We zien nu een periode van echtscheidingen, geloofscrisis, opvoeding zonder straf... en straks gaan we weer naar het andere uiterste doorzwaaien, het huwelijk zal weer heilig zijn, ook ten koste van een normaal bestaan, de kerken zullen weer vollopen (of misschien worden ze met zijn allen moslim?) en het zal weer straffen regenen om de jongeren in het gelid te duwen... Nooit ofte nooit slaagt men er in tot een evenwicht te komen, tot een gezond verstand.

Daaruit moeten wij wel concluderen dat het zo geroemde gezonde verstand iets is wat niet bestaat. Wij mensen zijn een anomalie, een miskleun in de evolutie. Helemaal niet passend in het geheel der natuur.

Wij kunnen gewoon niet gewoon doen.
Wij kunnen als soort hier in ons land eigenlijk niet eens leven, zonder dat wij de natuur verwringen tot een mensenwereld. Wij zijn er in geslaagd om ons te ontwikkelen buiten de grenzen van ons natuurlijke kunnen. Als er ooit al sprake was van een faunavervalsing, dan zijn wij het. We zijn veel erger, veel schadelijker dan de halsparkiet in het Zoniënwoud.
En dan doen we onszelf ook nog eens onnodig leed aan, en hongeren voor een stupied modeideaal.
djudedju

In tegenstelling met wat we zelf denken, zijn wellicht de enige diesoort op deze aarde die dom is.

Moet je eens kijken naar onze werken. We hebben in hele streken de natuur zo erg naar de knoppen geholpen, dat we nu met schrale gronden en heidekruid zitten. Het is zo erg met ons gesteld, dat we dit verheffen tot een natuurlijk milieu en er niet van nature voorkomende dieren in zetten om het zo te begrazen dat het bewaard wordt in al zijn "schoonheid"... Want we zijn die schraalheid zelfs mooi gaan vinden. Eens dat gezien is het geen wonder dat we eng magere mensen op de catwalk doen flaneren.
tommetoch

tot de volgende ?