De duitse pijp

Image by Clownhouse III via Flickr

Trouwe lezers zullen weten dat ik het hier over een klimplant heb. Vorig jaar groeide die nog tot in de top van mijn lindeboom, maar samen met de linde is hij ook gesnoeid.
Snoeien moet wel héél gezond zijn, want mijn kale linde is al weer een linde, met een weliswaar kleine kroon, maar toch al verbluffend groot als je weet dat hij een paar maand geleden nog maar een kale,geknotte stronk was!
Maar de duitse pijp is, alhoewel bij hem enkel de lange slingers naar en in de linde afgeknipt werden, plots gaan woekeren en wildgroeien.
En kijk eens naar fruitbomen, zonder snoei: geen fruit !

Ook mijn buksboompjes moet ik voortdurend weer en weer snoeien, en hoe meer ik ze snoei, hoe rapper ze lijken te groeien...

Bij ons gaat dat jammer genoeg niet op! Hoe kort ik ook mijn haren knip, iedere keer kijk ik weer met leedwezen in de spiegel van de kapper naar mijn steeds dunner wordende pruik... Als ik er iets van zeg, troost de kapper me, dat er nog veel slechtere zijn, dat ik nog niet mag klagen...

Tja, ik ken er ook die op mijn leeftijd al lang hun haren kammen met het washandje, bij het wassen van het gezicht in een ruk door tot in hun nek... want zover reikt hun voorhoofd nu al...Maar ergens troost mij dat niet. Ik heb het idee dat het model van mijn schedel helemaal niet geschikt is om kaal gezien te worden. Ik heb het lastige idee dat het model van mijn blote schedel heel geschikt zou zijn om er verticale lijntjes op te tekenen, met dan op de top een leuk strikje...Zou ik precies Wiske zijn, waar ik de schedel van Lambik veel leuker vind. Ik heb inderdaad het idee dat mijn schedel het model van een groot ei zou hebben, alleen nog een mooie strik en 't is weer Pasen...

Je vraagt je af hoe een man aan mijn leeftijd (en met mijn uiterlijk!) in hemelsnaam nog ijdel kan zijn, maar wat mijn schedelvorm betreft...tja, ik moet toegeven dat het mij raakt.
En toch zijn er vedetten die van hun kale schedel hun handelmerk hebben gemaakt, dus zal het wel allemaal zo heel erg niet zijn, maar weet je, het is wellicht de verandering die me stoort. Want zoals de meeste mensen ben ik ook nogal honkvast. Dat heeft wellicht met de leeftijd te maken. Ik woon graag in mijn eigen vertrouwde huis, want daar kan ik doorheen lopen, zonder eigenlijk te moeten kijken, daar weten mijn voeten waar alles staat, heb ik mijn ogen niet voor nodig. Zo kan ik ook perfect mijn haren kammen, zonder een spiegel vandoen te hebben... Ik ken mij kop, en mijn haardos. En nu dreigt dat ergens te veranderen, zal ik andere bewegingen, andere reacties moeten aanleren...
Eigenlijk is dat al een beetje bezig... Ik draag bij zonnig weer een hoedje of een pet, niet omdat ik dat leuk vind, maar om te voorkomen dat mijn schedel mooi rozerood opgloeit en pijnlijk brandt...

Het ergste is dat idee dat ik dan begin te behoren bij de klasse van de hoofddekseldragers.

Misschien denk je bij jezelf dat dit helemaal niet zo erg is, maar voor mij is dat wel erg! En dat is mijn eigen schuld, dikke bult!. Toen ik nog jong en gezond was, en met de auto heel veel de baan op moest, dan kon ik mij ergeren aan al die lui die zo rustig en kalm en relax op de baan rondtoerden... Dus vooral op oudere mensen... en een van de manieren waarop ik die ambetanterikken catalogiseerde was...'t Is er weer een met een pet of met een hoed! want dat waren steevast de ouderen...

Nu ben ik daar dus zelf bij ! Ik ben er ook ene van de dieë met een pet of een hoed, en die rustig rondtoeren, helemaal niet meer opgejaagd door werkdruk of welke druk dan ook... Ik ben dus bij die oude lamzakken. die niet meer vooruitgaan in het verkeer...

Snap je nu mijn hekel aan het kaal worden?

Eigenlijkheb ik dus een hekel aan het feit dat ik verander ! En we veranderen inderdaad met het ouder worden! Niet alleen door het kalmer en bezadigderderder leven, maar ook door de visie die we hebben op de dingen... Toen ik twintig was, was ene van vijftig al een oude vent...Toen ik veertig was schoof dit al op naar de pensioenleeftijd, en als ik nu een doodsbrief krijg van ene die zijn viool op de leeftijd van 75 aan de muur heeft gehangen, dan zeggen Anny en ik tegen elkaar...Eigenlijk ook nog niet oud hé...

Kijk, als ik mij daar dan plots bewust van word, dan heb ik een hekel aan de veranderingen die we ondergaan in ons leven, in ons gevoelsleven, in ons denken.... Dan denk ik bij mezelf: Nu denken mijn kleinkinderen (en ze denken niet alleen, ze zeggen het ook!) dat Opa al een stokoude mens is, en ik schuif voor mezelf dat idee van oud telkens weer wat op, ver voor me uit.

Maar ook al voel ik me niet oud, ik ben het toch! Het gezond verstand zegt me dat ik wellicht al over de tweederden heen ben, en dan ben ik optimist...want dan dicht ik mezelf meer dan negentig levensjaren toe, terwijl het morgen al allemaal voorbij kan zijn... en dan zullen insiders zeggen: zijn vader was ook niet oud toen hij stierf, hij is toch al iets ouder geworden...

Nee, ik zit daar niet op te dubben, ze hebben gelijk, maar ik ben blij met iedere dag die ik krijg. Ook al ben ik maar een "krakende wagen", de volkswijsheid zegt dat juist die het langst lopen, dus who cares ????

Ik kam met mijn vingers nog eens door mijn haren en zit te grinniken... Heerlijk och dat ik daar zo kan over lullen? Ik lééf ! Ik lach en heb plezier in het leven, ondanks mijn kalere kop.

tot de volgende ?

Het gevaar van succes

Image via Wikipedia

Ik heb je al verteld dat ik bezig ben aan een boek over Creatief denken... Waarschijnlijk boeit het mij zo erg, omdat ik zelf wel een beetje tot de groep creatievelingen behoor. Niet dat ik uitvinder ben of zo, maar ik bekijk nogal dikwijls de zaak vanuit een andere invalshoek dan de meesten.
Wellicht dat sommige onderwerpen mij dan extreem aanspreken, omdat ik net daar op tekort kom...Zo las ik een heel hoofdstuk over het gevaar van ... succes.
Eigenlijk gaat het over veel meer, in het boek gaat het over het begrip vastroesten in een bepaalde werkwijze en denkwijze, maar het ene puntje van vastroesten, het succes, dat lijkt mij persoonlijk zo heel erg juist, dat ik ook ongetwijfeld ziek ben dan dat vastroestproces voortkomend uit het succes.

Het begrip is heel simpel: je hebt iets in orde gekregen, geregeld, met succes afgerond, op een bepaalde manier. Telkens als het probleem zich opnieuw voordoet, of telkens een gelijksoortig probleem zich stelt, grijp je terug naar de oude succesformule...

Met andere woorden, je denkt niet meer... Je doet zoals wijlen minister Achille Van Acker, die in zijn beste Frans, met Brugs accent zei: "Z'azi d'abord, et puis z'y réflessi" Of vertaald: Ik handel eerst, en dan pas denk ik erover na...
Dat kan best behoorlijke resulaten geven, maar de vraag is, of dat het beste resultaat is!
Je kunt natuurlijk stellen dat de tijd die je neemt om de zaak telkens en telkens weer te overdenken veelal verloren tijd zal zijn, maar zeker ben je daar niet van, en je kunt nooit -met de hand op het hart- stellen dat je voor de beste oplossing bent gegaan.
Eigenlijk ben je gewoon lui! Je neemt gemakshalve de voor de hand liggende oplossing, de oplossing die je al kent van vroegere vraagstukken...Je werkt kortom, op de school-manier van denken. Net zoals je op school telkens en telkens weer hebt geleerd dat er maar één juist antwoord is, ga je hier ook van die reflex uit. Je kent een oplossing, dus zal dat wel de enige en de juiste zijn.

Eén van de steeds terugkerende taken die ik had in de vakbeweging, was het opmaken van het nieuwe "eisenpakket"... In de sectoren waarvoor ik aangesteld was, waren er telkens overeenkomsten voor twee jaar, en dan moest er weer een nieuwe overeenkomst afgesloten worden over de loons- en arbeidsvoorwaarden voor de arbeiders uit de betrokken sector. Het eeuwige eerste punt was en is wellicht nog steeds de loonsvoorwaarden... Ik herinner me dat ik toen al regelmatig de bedenking maakte, of dat wel zo nodig het eerste punt moest zijn? Ik weet, je kunt moeilijk stellen dat je op een bepaald moment genoeg loon verdient, want in onze materialistische wereld zou je wellicht helemaal alleen staan in die overtuiging, maar mij leken die andere punten veel en veel belangrijker! Als ik nu nog zou werken, dan denk ik, dat in de huidige crisistijd, mijn eerste bedenking zou gaan over de werkzekerheid, en ik zou proberen de arbeiders te overtuigen om eerst op dat probleem na te denken... Een van de denkpistes zou kunnen gaan over de afdankingsprocedure. Stel dat er principiëel geen arbeiders meer zouden kunnen worden afgedankt, tenzij het gaat over "onmogelijkheid van verdere samenwerking of zwaarwichtige redenen", of over door de partijen erkende onmogelijkheid van tewerkstelling door wijziging van de omstandigheden. (Er kan bevoorbeeld door een wijziging in de productie een bepaald soort werk gewoon verdwijnen, en er is geen mogelijkheid door bijscholing de arbeiders te verschuiven naar de nieuwe soort werk). Ik denk gewoon luid op, en stel dit gewoon als een vertrekbasis om een discussie ter zake te beginnen.

Wij hebben in ons Absurdistan een behoorlijk werkend systeem, waarbij telkens de nieuwe loon-en arbeidsvoorwaarden in akkoorden worden gegoten en bekrachtigd, dus een werkelijke overeenkomst tussen partijen. Dat is een systeem die op zich al een zeker evenwicht waarborgt, als tenminste alle partijen bereid zijn te praten. In het andere geval komt het tot een conflict en wordt het een soort machtsstrijd, met alle gevaren van dien. Want dan dreigt men tot een situatie te komen die niet evenwichtig is. Het ideaal is dus dat de partijen elkaar vinden, ergens in het midden. Meestal lukt dit ook. Dit is een systeem die ook bepaalde waarborgen biedt op sociale vrede en dus op een goed arbeidsklimaat, wat ook weer voor alle partijen voordelig is.

Maar het gevaar is dus ook in dat systeem: het vastroesten.
Ik herinner mij zelfs een arbeidsovereenkomst waar de werkgevers liever meer loon gaven dan wel bijkomende inspanningen te doen op de voorwaarden (lees veiligheid en gezondheid) voor de arbeiders. Het ergste was naar mijn gevoel dat de arbeiders die omkoopsom aanvaardden.

Daarom zou het goed kunnen zijn, om eens een soort bevraging te doen bij de gewone arbeiders, er wel op lettend dat de vragen op zich al geen antwoord suggereren. Je zou dit kunnen doen met een vragenlijst op te sturen, waarvan je er dan veel te weinig terugkrijgt, maar ik persoonlijk zou het eens proberen te doen met de vele arbeiders die we zien bij contacten. We krijgen jaarlijks honderden arbeiders over de vloer, met vragen over dit of dat, met verzoeken, over moeilijkheden, over zaken die ze niet krijgen of noem maar op, te veel om op te sommen. We zouden kunnen beginnen met die mensen eens te bevragen, maar doe dit niet echt als "nu gaan we eens een vragenlijst invullen", nee, probeer gewoon eens te weten te komen wat er bij die betrokkene leeft, wat hij aanvoelt in het bedrijf, kortom probeer hem eens gewoon te laten praten over zijn werkervaringen... Wedden dat je soms heel verrassende vaststellingen zult doen ?

Ik heb dit voorbeeld uit eigen beroep gekozen, maar in feite zou je dat in elk beroep moeten toepassen! Je moet voortdurend evalueren, en van uit die evaluatie je vragen beginnen te stellen. Hoe kan het anders, wat zijn de gevolgen als je het nu eens zo zou doen... Begin met in de eerste plaats alles in het meervoud te stellen... Klinkt gek? Toch is het veel logischer na te denken over de resultaten dan over het resultaat, de gevolgen dan het gevolg, de kansen dan de kans, en ga zo maar verder.

Gisteren heb ik eens de held willen uithangen. Bij Bart was er geen eten genoeg voor de kippen, dus haalden we een zak voeder. Bij Bart moet je daar ver mee lopen, dus wilde ik niet dat Anny dat deed, en ik pakte de zak op mijn schouder... De pijn is nu nog aan het wegebben. Anny is kwaad. Ze heeft gelijk, maar anders had zij wellicht de pijn...en is dat dan beter ?

tot de volgende ?

Zo maar... een zonnige vis-dag...

Image by Erf-goed.be via Flickr

Gisteren gingen we vissen... bij Pepé in Wannegem. Nee, je krijgt geen verslagen van homerische gevechten tegen grote beesten, zelfs niet van hoeveel-we-wel-gevangen-hebben, want de vis beet niet echt, we vingen niets dan wat kleine pruts en nu en dan iets wat al vis mocht heten... Maar het was een mooie dag, zonnig, niet te warm, gewoon...een heerlijke zonnige dag in het zonnetje, genieten. zo maar...
Wat gebabbeld met pepé, en voor de rest...niks...zalig niksen...

Ook dat moet eens kunnen. Heerlijk ontspannen, denken aan van alles en nog wat, maar niets echt belangrijks, zo maar...je gedachten laten zweven op het ritme van het kabbelende water en de speelse zomerwind.

Gewoon, prettig tevreden zijn.

Als de vis echt bijt, dan heb je die kans niet, niet echt...Dan ontspan je in de spanning van het vissen, als ze niet bijten, dan krijg je de kans om je te ontspannen diep in jezelf.

Heel wat mensen kunnen dit niet (of niet meer), hebben het vermogen verloren om eens te kunnen niksen, om eens de motor in "vrij" te laten draaien.

Nochtans is dat één van de beste manieren om de batterijen weer eens op te laden. Zelf geen grappige film of boek nodig hebben om weg te zijn van de dagdagelijkse besognes...Gewoon je geest en je verstand laten drijven...Je blaast geestelijk je luchtmatrasje op, en laat je drijven. Je moet nergens aankomen, waar je ook aanspoelt, het is goed...Het zal altijd wel ergens zijn. Vraag mij niet op wat ik dan wel allemaal heb gedacht, ik weet het begot niet...soms had ik het gevoel op wel tien dingen in eens bezig te zijn, soms ook helemaal niet bezig te zijn, gewoon zitten kijken naar dat water, naar die dobber die daar stil en onbeweeglijk drijft. Net zoals ik zelf.

Al bij al was het een heerlijke dag. Luc en Willy zijn op de duur de vis gaan opzoeken, tot aan de verste kant van de vijver, en daar vingen ze er enkele. Ik had daar helemaal geen behoefte aan, ik zat daar goed, ik genoot en nu en dan ving ik een klein petieterig bliekje... Ik gooide ze in het grote leefnet, want ze moesten mee naar de grote ton van Luc...om mee op baars, snoekbaars en snoek te kunnen gaan vissen...Later, veel later...

's Nachts kan en doe ik dat ook wel eens... Als ik weer eens wakker lig, van de pijn of zo maar. Dan laat ik mijn geest gewoon "spelevaren"...heel ontspannen, heel rustig. Dat is bijna net zo goed als het slapen zelf. En vooral, op een of andere manier denk ik dan nooit aan de pijn, nooit op de zorgen, nooit op iets negatiefs...Ik drijf op een positieve stroom. Heerlijk, rustig, de batterijen opladen om er weer tegen te kunnen.

Op een bepaalde manier is dat net zoals het bezig zijn met een hobby, of het verdwalen in een goed boek...Het dringt het negatieve en de pijn naar achteren.
Je kunt het net zo goed vluchten noemen, en dat is het ook een beetje.
Maar liever blode Jan dan dode Jan, geldt hier ook ! Het helpt je aan geen kanten om je te wentelen in de pijn en de beslommeringen, het geeft je alleen maar het gevoel dat je bij dat wentelen volgekleefd wordt met die pijn en met die zorgen...Dus is het veel beter ze te laten waar ze zijn, en een veilig oord op te zoeken.

Nee, ik weet wel, dat ze daarmee niet weg zijn, maar het geeft me op zijn minst wat tijd om opnieuw de krachten te verzamelen, om meer en effectievere weerstand te bieden. Het is mijn manier om positief te blijven staan tegenover het leven.

Onlangs zei iemand tegen Anny en mij: "Jullie hebben ook al jullie deel gehad!"... Een beetje verrast bedacht ik dat dit eigenlijk ook wel zo was... Een kind verloren, al zoveel jaren thuis ziek zijn, pijn hebben... Voor veel mensen zou dit inderdaad een BERG van zorgen lijken, een onoverkoombare berg... Ik ga niet beweren dat ik onder druk van die dingen nooit een dipje heb, maar ik weet dat ik 99% van de tijd dit veel positiever dan wel negatief bekijk... Of, om het beter uit te drukken, ik laat me niet ten onderen gaan! Het is niet dat ik er tegen vecht en het overwin, nee, want wat ik ook zou doen, de pijn is er, zowel geestelijk als lichamelijk, en ik kan het niet overwinnen, wat ik ook doe, het is er! Maar ik loop er als het ware langs, ik laat het liggen waar het ligt, en doe een ommetje, en kijk bewust de andere kant uit.

Ik probeer dus niet te overwinnen, ik probeer niet echt om sterk te zijn, nee, als ik het goed bestudeer ben ik veeleer laf, en vlucht van wat niet te overwinnen is.

Op die manier kun je ook perfect overleven! Je hoeft niet altijd proberen de zaken te overwinnen, je kunt ook een omweg maken.

Dat gaat niet alleen op voor pijn, dat gaat voor heel veel dingen op! En kijk, op zich is dat ook een oplossing ! en veel makkelijker haalbaar... Om het met een Oosters spreekwoord te zeggen, "Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind"

Ook dat is een vorm van creatief denken, je niet vastpinnen, maar een uitweg zoeken. foto: De molen van Mater (Tissenhove) is een mooi voorbeeld hoe je door tegenwind om te zettten in een andere beweging, best productief kunt zijn !!!

tot de volgende ?

Nooit te laat...

Image by Jackie Kever via Flickr

Sommige boeken geven mij het gevoel dat ik ze veel en veel te laat in handen kreeg... Dat was laatst zo met het boek over architectuur, en nu heb ik er al weer eentje met een boek over Creatief Denken...
Bij het boek over de architectuur in Europa, had ik plots een heleboel antwoorden op vragen die ik me niet eens bewust had gesteld, maar die toen ik de antwoorden las, me deden denken: "Ah, zo zit dat, daarom dus..."
Het boek over creatief denken, doet mij denken dat ik honderden, nee, duizenden kansen heb gemist om "vernieuwend" te zijn, in heel wat vlakken, want een mens beweegt op heel wat vlakken, professioneel, thuis, bij de ontspanning en noem maar op... Maar het is nooit te laat om bij te leren! Het is ook nooit te laat om innoverend te leren denken!
Het haartiekeltje van gisteren was maar een eerste sprong in het duister, want dat gevoel geeft het je, als je zo'n simpel ogende vraag als 1+1 = voor je krijgt, maar plots om meerdere juiste antwoorden gevraagd wordt... Misschien zou ik moeten stellen meerdere mogelijke antwoorden.

Vannacht lag ik aan al die dingen te denken, want het hield me wakker... En ik herinner me dat ik heel lang geleden, in een van mijn blogjes vertelde over onze kindertijd, en hoe wij toen over een eigen taal beschikten. Misschien herinner je het je niet meer, het leek toen ook niet zo belangrijk; maar het is een taal die we in het opgroeien hebben achter ons gelaten... een taal die nochtans de deuren naar het anders denken wijd open zette...

Ik vertelde je toen dat wij in onze spreek(speel)taal er een tijd hadden bij uitgevonden. We hadden niet alleen heden, verleden, toekomst en voorwaardelijke, nee we hadden de ook de fantasietijd uitgevonden en aan onze taal toegevoegd... In het Oostends van mijn jeugd klonk dat als " en tons "zaan" we"... In het nederlands zou ik dat schrijven als: en dan zallen we..., gij zalt, hij zalt, wij zallen zij zallen... allemaal om duidelijk te maken dat wij niet in de werkelijke wereld zaten, ook niet in een toekomende, maar in de speelwereld, de fantasiewereld... Waarin zowat alles mogelijk was, waarin we onkwetsbaar waren en de gekste en onmogelijkste dingen deden... Een deel er van werd dan ook werkelijk uitgevoerd, was doenbaar, of had ons ideeën bezorgd die toepasbaar waren...
Waar is dat vermogen naar toe ?
De school, het werk het werkelijke leven hebben het steeds meer verdrongen, en onze voeten in de aarde geplant, waar ze wortel hebben geschoten en ons willen veroordelen tot star immobilisme.

Het is zo erg, dat we niet meer durven fantaseren, dat we niet durven speels zijn - wat gaan de mensen denken- , we worden vastgeroest...zoals de ruitenwissers van mijn auto...

Zaterdag, toen ik van tanteke kwam, begon het te regenen... Geen erg, je zit toch in de auto, en die is perfect waterdicht. Maar toen ik de ruitenwisser deed werken, kroop die met een langzame haast naar boven, een beetje bevend en schuddend, en bleef daar dan staan, recht op...verstard.
Wat ik ook frunnikte aan het knopje, niets roerde nog... Ik vertwijfeld naar de pechstrook... Anny uit de wagen, en de ruitenwisser naar beneden geduwd. Nog eens proberen...zelfde scenario. We zijn op de weg naar huis wel vijf keer gestopt, vijf keer heeft Anny de ruitenwisser naar beneden moeten duwen, en iedere keer konden we weer wat verder rijden tot ik niets meer zag...

Gisteren belde ik naar mijn garage...Noppes... Weet je wat, we rijden er naar toen en zijn ze werkelijk gesloten, wegens verlof, dan rijden we door naar Bart om de dieren eten te geven, en we stoppen bij de garagist van Bart. Rudy bekeek de ruitenwisser, en nog eens... en zei dat ik de auto moest binnenrijden. Hij heeft daar een klein uurtje werk aan gehad, om heel dat systeem te demonteren, en uit elkaar te halen. Bleek dat die dingen gewoon vastge-oxydeerd waren. (Het is niet van ijzer, maar van iets aluminium-achtigs). Het was niet simpel om het uiteen te halen, zo vast zaten die dingen ! Maar eens het los was, was het een kleintje de roest weg te doen, en alles eens goed in te smeren... en alles werkt weer perfect.

De frank is weer gered....

Oh ja, van frank gesproken...Heb je het ook gelezen dat de tweede bui van de economische crisis er aan komt ? In Kamerika gaan er weer een grote bank en hele resem kleintjes de vergetelheid in, met alle gevolgen vandien voor de economie... Hopelijk komt de vlaag deze keer niet over heel de wereld uitgewreven...en blijft het in Texas en enge omgeving... Het is makkelijker een klein stukje wereld weer op te krikken, dan heel de wereld op te krikken... Maar het is beangstigend.

hoop doet leven...

tot de volgende ?

1 + 1 = ?

Image by Pachango via Flickr

Geef minstens twee juiste antwoorden.
He?
Klinkt plots niet meer zo simpel hé ?
En toch ... We zijn alleen zo gefixeerd op het aangeleerde antwoord, dat we er niet meer bij stilstaan dat geen enkel antwoord op geen enkele vraag ook maar zo evident is !
Nochtans, als een steen bij een vensterraam komt, heb je geen twee, maar een heleboel stukken...Wellicht moet je echt zoeken om de steen er in terug te vinden.

We moeten ons denken eens evalueren! We zijn vastgeroest, we staren steeds naar hetzelfde punt. Zonder te zien dat er nog miljoenen andere punten zijn.

Met andere woorden, we denken niet echt ! We reageren zoals een papegaai op het geleerde, en denken helemaal niet verder meer! We hebben geen fantasie meer, we zijn niet creatief meer. Mochten alle mensen redeneren zoals jij, dan kwamen er geen uitvindingen meer, en stonden we helemaal stil, ter plaatse te trappelen.

We moeten weer leren ons bij alles te verwonderen, en bij alles vragen te stellen. Dan pas gaan we vernieuwend kunnen denken! Normaal denken we op die manier! We hebben ons echte denkwerk afgeleerd op school ! Ga eens op bezoek bij kinderen in de kleuterklas, teken een klein cirkeltje of een vierkantje of een lijntje of zelfs enkel maar een puntje op het bord, en vraag hen eens wat dat is ! Je zult massa's antwoorden krijgen, gewoon omdat die kinderen nog niet als een papegaai leerden dat het een cirkel is, of een vierkant of een lijn of een puntje...Ze bekijken het van uit een onbevangen open blik, en zien in dat puntje een bal, een sneeuwvlok, een ster en ga maar door...

Wij zijn dat kwijt, en wat we er nog van hebben, graven we heel diep in, in het diepste van ons geheugen, want het is niet gepast te zeggen dat een krijtstipje op een bord je doet denken aan een gat in je autoband.

We zouden er echter veel beter aan doen om terug anders te leren denken. Niet dat wat wij logica plegen te noemen zo verkeerd is, maar het is te veel de veilige manier, te veel de vastgeroeste denkwijze die nooit tot tot vernieuwing zal leiden. Wil je creatief zijn, vernieuwend zijn, dan moet je weer leren met open geest naar de dingen te kijken. Niet alles zal tot een nieuw en zinvol antwoord leiden, maar je zult zien dat je nu en dan, door van een andere basis te vertrekken tot een juist en volkomen anders antwoord zult komen.

Met andere woorden laat je fantasie de vrije teugel! Durf weer te denken zonder de aangeleerde manieren van denken, denk weer alsof je het probleem helemaal vanaf nul moet oplossen, en dat er nog geen deeloplossingen of zienswijzen over bestaan. Stel eens andere vragen, zoals in het voorbeeld in de titel, waar je wat schrikt als de vraag luidt: geef minstens drie juiste antwoorden... Ruk je los van het ingestampte, verover zelf je wijsheid.

Vind eens het wiel opnieuw uit, door te vertrekken vanaf de doelstelling: ik heb een last en wil die zo vlug en zo gemakkelijk mogenlijk van a naar b brengen. Wat heb ik hier ter beschikking dat mij kan helpen in die opdracht? Is de last in een handiger vorm te brengen? Rond, dan kan ik hem rollen...smaller zodat ik hem beter kan opnemen, steviger zodat het ene eind niet op de grond hangt als ik het ander eind op hef... denk het probleem eens uit. Nee, echt tijd zul je er niet mee winnen, zeker niet de eerste keer, maar misschien vind je een oplossing zonder bij je buur te moeten gaan om zijn zolderwagentje te lenen...

Kijk ook om je heen, en verwonder je. Heb je al eens stilgestaan bij je tube tandpasta, die met de twee kleuren... Weet je hoe dat werkt ? Of, om een veel simpeler vraag te stellen, hoe krijgen ze de tandpasta in de tube ? Het antwoord is ook hier heel eenvoudig, ze gieten de pasta gewoon er in via het onderste van de tube, en lassen pas nadien de tube dicht, en waar ze twee kleuren hebben, zitten er in feite twee tubes in één... je duwt op het totaal, dus komt de pasta gelijktijdig uit de twee compartimenten. Simpel ? Ja hé ! Maar wist je het ?

Zo zijn er duizenden dingen, waar we niet bij stilstaan, maar die echt niet zo simpel zijn. Zo heb je de blikken dozen met soep of groenten of wat dan ook. Die bestonden al voor de uitvinding van de doosopener. Het was in het begin dan ook een hels karwei om die dozen open te prutsen met een beitel en hamer. Er was een heel nieuwe denkwijze voor nodig, om een blikopener te ontwerpen. We staan daar nooit bij stil, maar dat is een verbluffend eenvoudig en goed werkend ontwerp ! Denk er eens over na, weet jij misschien nog een betere manier ? Je kunt er heel rijk mee worden !

Ik bedoel maar, verwonder je, pak niet zo maar iets in je handen om er mee te werken, bekijk het even, sta er even bij stil, waarom is het zo gemaakt en wat doet het in feite, kun je dat ook op een andere manier doen?

Heb je al eens gekeken naar oude beeldhouwwerken, van voor de tijd van het staal? Hoe deden ze dat dan? Is onze beitel echt vernieuwend ? En niet alleen van betere kwaliteit?

Er ligt een hele wereld aan onze voeten, waar we nog van alles kunnen mee doen. Wel weten we dat een heleboel van de dingen waarmee we nu werken, eigenlijk slecht zijn! We vervuilen veel te veel zowel de lucht, de bodem als de zee, we putten de grondstoffen te veel uit en zoeken geen alternatieven of veel te weinig...omdat we vastgeroest zijn aan het idee dat het ook werkt met wat we nu doen en nu hebben... Straks zitten we met tekorten, en dan gaat iedereen opnieuw het wiel moeten uitvinden, want al het bestaande dreigt stil te vallen!!!

Hoog tijd dus om weer te leren creatief te denken !

tot de volgende ?

Het paard, en de SLE

Image by agriflanders via Flickr

In de nu wei geworden grond naast mijn deur, loopt nu een paard.
Het gras is al eens gemaaid, en is nu wat dikker "gestruikt", alhoewel het nog niet echt overloopt, maar ergens in de loop van de avond moeten ze er het paard zijn komen opzetten.

aan de voorzijde, de straatkant, is er fatsoenlijke draad geplaatst, maar de drie andere zijden hebben alleen van die witte (nylon?)draden, waar een metaaldraad ingeweven is, en waar er elektriek doorloopt.

Vannacht heeft de hond van Rob regelmatig alarm geblaft, en ik heb uren liggen luisteren naar dat bizarre geluid die we hoorden.

Vanmorgen zag ik dan dat het paard in de wei stond. Helemaal achteraan, helemaal verschrikt, de oren spits omhoog. Wellicht is het een merrie die geveulend heeft of moet veulen, want het loopt er met een dikke paardendeken over zich heen, verschrikt te kijken naar de nieuwe wereld.

Wellicht is het paard er hier gisterenavond laat op de wei gezet, en heeft in de nacht een paar keer een onprettige kennismaking gemaakt met den Heiligen Triek. En het bizarre geluid wat we hoorden zal dus wellicht Het Paard zijn geweest met de dikke pardessus.

Na vandaag zal het wellicht zijn terrein beter kennen, en zal het rustiger zijn en minder verschrikt naar alles staan te staren met de oren spits van schrik... Ook de hond van Rob zal leren dat er een nieuwe buur is, en wellicht niet meer telkens alarm slaan als het verschrikte paard voorbij sjokt.

Echt goed heb ik het paard nog niet kunnen bewonderen, het is ten eerste bedekt met dat kamerbrede tapijt, maar bovendien staat het helemaal op het einde van de wei, zo ver als mogelijk weg van de straat en de mensen.

Ik denk niet dat het zo goed was om het paard 's avonds laat te verhuizen. Maar ja, ik ben geen paardenfokker, ik ben alleen een dierenvriend. En een paard is een mooi dier. Voor mij iets te groot, dus ben ik er niet echt stout op, maar het is wel mooi. Bovendien kunnen ze iets wat wij niet kunnen. Ze lopen op één teennagel ! Je moet het skelet van een paardenbeen een bekijken, ze lopen op wat bij ons de middenste teennagel zou zijn.

Wie zou, in een ver verleden, de eerste mens zijn geweest die de euvele moed had, op een van die grote beesten te gaan zitten om zich te laten voeren? En hoe kregen ze dat eerste paard zo ver ? Wie heeft dat beest voor het eerst ingespannen en een kar laten trekken? Toendertijd werden die beesten half gewurgd door het feit dat ze moesten trekken met hun hals...

Maar dat moeten werkelijk moedige kerels zijn geweest ! Stel je dat grote beest maar eens voor in de wildernis, grote rappe beesten die gemeen kunnen uithalen met hun achterpoten... Kruip daar maar eens op !

Nee, ik heb al wel op paarden gezeten, maar het is niet echt mijn ding, mede door het feit dat ik die dieren net een maatje te groot vind voor mijn maat.

Maar mooi, is het wel, meer zelfs, het is een prachtig beest! En ook hier is het talent van onze voorouders enorm geweest, je moet maar eens kijken naar al die rassen die er in de loop der tijden gekweekt werden, gaande van de falabella (of zoiet)een héél klein paardenras, tot die hele grote paardenrassen, mooie zware paardenbeesten, een massa macht. Denk maar aan onze Brabanders en de ardenners... De meesten zullen het niet met me eens zijn, maar dat vind ik de mooiste paarden die er zijn, gewoon, die massieve machtige trekpaarden, spieren in een sublieme vorm gegoten.

Er is een tijd geweest dat de paarden hier aan het verdwijnen waren, weggedrukt door de sterke mechanisatie van de landbouw. De enige paarden die je nog zag waren die lauwe paarden in de manèges... Maar hier en daar bleven er boeren bestaan die toch nog enkele paarden hielden, niet meer om te werken, maar omdat ook zij verliefd waren op die mooie beesten... en nu is er een soort revival van Het Paard bezig. Steeds meer zie je weer mooie rassen van paarden, die door de eigenaars gekoesterd en beschermd worden. Eigenlijk veel meer dan vroeger. Want vroeger waren hier alleen de eigen rassen, en nu zie je hier ook paardenrassen uit andere regio's en landen, zelfs werelddelen... (Ook bij de andere huisdieren is dit het geval !)

Maar het paard zit in een speciale positie!
Ik ben lid van SLE (Stichting Levend Erfgoed), waar men poogt de inlandse rassen te behouden voor het nageslacht. En voor sommige rassen is dat heel erg hoognodig ! Dat komt, omdat heel wat van die dierensoorten eigenlijk uit de normale markt zijn geconcurreerd. Neem nu onze oude kippenrassen, die zie je alleen nog bij enkele doordouwers, die alles op alles zetten om het ras te behouden, want de moderne hybriden leggen veel meer, en wat vleesrassen betreft, de moderne hybriden groeien vlugger en zijn dus veel economischer dan bv onze Mechelse kippen. Honden en paardenrassen zitten in een andere situatie, zij hebben het "nut" overstegen, en zijn in feite een soort luxedieren geworden, die gehouden worden omwille van de rasadel. Het is veel sjieker langs de straat te lopen met een echt vlinderhondje, dan met een stratier, alhoewel ze wellicht beiden even leuk en aanhankelijk zijn.

Veel van onze rassen zijn ook over de grenzen bekend, en worden er ook gehouden, net zoals je hier al die vreemde rassen ziet rondlopen, tot en met huskies en zuidafrikaanse ridgebacks bij de honden... zie je hier ook allerlei kippenrassen, allerlei schapen- en geitenrassen, en soms is het voor onze eigen rassen heel moeilijk om te blijven bestaan onder die druk.

Ik pleit dan ook, als je toch wilt kippen houden, omdat je ze leuk vind, omdat ze je afhelpen van heel wat huishoudelijk restafval en omdat ze ook nog eens een eitje leggen, kies dan voor een van onze eigen inlandse rassen, je gaat er een mooie kip voor hebben, die misschien iets minder legt, maar die leuk staat in je kippenren. En we hebben eigen rassen van héél groot zoals de Mechelse Kalkoenkoppen tot de schitterende en wereldberoemde Antwerpse Baardkrielen. Zo hebben we ook heel mooie en nuttige konijnenrassen, en mocht je tot de zeldzame wezens behoren die verslingerd zijn op het houden van eenden, dan heb je er een heel gamma van Belgische rassen die stuk voor stuk bijna uitgestorven zijn, en hoognodig enkele fervente beschermers van node hebben.

Maar weet je wat? Bekijk het eens rustig, neem je agenda, en noteer dat op zondag 23 augustus er weer een Erfgoeddag is door de stichting Levend Erfgoed, in het Provinciaal Domein Puienbroek te Wachtebeke. Je kunt er de meeste van die rassen van ons eigen rassen bekijken! Paarden, koeien, schapen, geiten, konijnen, kalkoenen, kippen, duiven, honden... en van heel wat van die rassen krijg je zelfs de kans er aan te schaffen... Het is een prachtige dag, in een prachtig domein, waar ook al een heleboel van die rassen speciaal gehouden en beschermd worden, en waar je ze kunt bewonderen op een prachtige wandeling door het domein. Doen !

tot de volgende ?

De tour de zwanse

Image by Getty Images via Daylife

Greg Lemond, voormalig winnaar van de Tour, heeft de steen des aanstoots in de kikkerpoel van de ronde geworpen...
Hij heeft publiekelijk verklaard dat de prestatie van Contador niet mogelijk is op een "natuurlijke" manier.
Natuurlijk kwam er onmiddellijk reactie van Contador en omgeving...
Maar wat denk jij er van ?
Wetende dat zelfs Merckx in Italië tegen de lamp liep (ook al blijft hij volhouden dat hij onschuldig was), en die reed weliswaar met minder goede fietsen dan nu, de tour uit als winnaar, aan een gemiddelde snelheid van nog geen veertig kilometer per uur... Nog een beetje en ze rijden hem nu tegen 50 km/uur uit.
Daar heb ik al wat vragen bij...
Maar naar mijn gevoel is het dagelijks hardrijden, koersen, om te winnen gewoon niet echt mogelijk !
Heb jij al eens een marathonloper gezien die dag in dag uit iedere dag een marathon loopt om te winnen?
Heb jij al eens een triatlonatleet gezien die...
nee hé, maar koersen, ho maar!
En pas op, er zijn ritten bij van meer dan 200 km, en soms enkele van dat kaliber na elkaar. Bovendien zijn de bergritten ook meestal gegroepeerd, om het lastig te maken...
Of velorijden is helemaal geen zware sport, anders zou je dat niet kunnen, of marathonlopers en triatlonatleten zijn doetjes...
Of... lemond heeft gelijk ...

Maar er is nog niemand betrapt op doping in deze tour de zwanse ???
Dat kan verschillende redenen hebben, maar ik denk, ik vermoed, ik voel het aan mijne kleine teen: ze hebben weer iets nieuws, iets wat ze nog niet vinden in de controles, of iets waar ze nog niet naar zoeken...

Naar mijn idee is dat waarschijnlijk niet eens zo moeilijk, rekening houdende met de vooruitgang in de medische en biologische wetenschappen.
Waarom vindt men die dopingsmiddelen? Omdat ze duidelijk vreemd zijn aan het lichaam, of in abnormale hoeveelheden voorkomen in het lichaam.
Maar stel dat je een middel vindt waardoor er geen verzuring meer optreedt in de spieren, en die gemaakt wordt met lichaamseigen stoffen... Dus voor ieder renner zijn eigen persoonlijke pilletje of spuitje... en je kunt niet eens stellen dat het doping is, want het verhoogt niet eens de capaciteiten...het maakt alleen dat je onbeperkt kunt blijven op maximum doorgaan.

Ik zeg zo maar iets, ik kan zo nog enkele mogelijkheden opnoemen, waarbij men met eigen lichaamsstoffen een soort pepmiddel maakt, onnaspeurbaar omdat het niet eens als doping kan gezien worden... Denk maar aan een eerste stap in die richting, bloeddoping, waarbij men zijn eigen bloed weer binnenkrijgt. Dat kan men ontdekken door abnormale hoeveelheden van bepaalde stoffen in dat bloed, maar mits enige verfijning, waardoor er geen overmatige aanwezigheid van die stoffen meer is, is het onnaspeurbaar...

En let op, van de rennerswereld druipt dit dan door naar de andere vormen van "sport"... Want door de manier waarop renners bijna dagelijks abnormale inspanning na inspanning moeten leveren, zijn zij het ideale proefterrein om nieuwe middelen op uit te testen. Bovendien hebben ze nog een voordeel! Er is geen sporttak waar de controle zo intens is, dus kun je experimenteren naar een "volmaakt" middel...

Wat dat betekent voor het lichaam van de renner is bijzaak, en neemt hij er blijkbaar graag bij, want hij moet in enkele jaren "binnen" zijn... ook al is het ten koste van zijn gezondheid. Gek is dat, maar kijk maar eens naar het wereldje van de bodybuilders, daar kun je letterlijk de gekte meten in centimeters "spieren"...

Het gekke is, dat, mocht de doping werkelijk verdwijnen, de uitslag wellicht niet zo heel veel zou verschillen van de huidige uitslag. Dat is logisch, want als ze nu allemaal nemen, blijven de verhoudingen in feite ook dezelfde... Alleen...wellicht zou de gemiddelde dagsnelheid weer terugvallen op een normale snelheid.

Doping is dus gewoon stom.
Niet meer en niet minder.
Bovendien is het roofbouw op het lichaam van wat eigenlijk een mooi en goed lichaam was.
Oh ijdelheid der ijdelheden, en alles is ijdelheid...

Ijdel... Heb je dat woord al eens goed bekeken? Eigenlijk betekent het "leeg". Kijk maar naar "Ijdele tonnen klinken het hardst". Is het niet heerlijk dat in onze taal die lege vorm van trots vooral naar het aspect leeg wijst? Een lege doos, een pracht van een geschenkverpakking, waar het geschenk in feite de verpakking zelf is...Als je het opent, heb je niets meer over.

djudedju...

De hamvraag van deze toer de zwans is dan ook: wanneer gaan ze dat nieuwe middel ontdekken?

sport is heerlijk, toch ?


tot de volgende?