12 digitale kaartjes

Image via Wikipedia

en ik kreeg ook nog enkele "gewone" kaartjes per post, om me een gelukkige verjaardag te wensen.
Hoe ouder ik word, hoe meer kaartjes ik ontvang.
Maar er zitten op zijn minst een paar dubieuze bij... die eigenlijk veel eer een publiciteitstunt zijn, dan wel oprechte wensen. Bedrijven waar ik me via de pc de wekelijkse of maandelijkse pub laat toesturen, zenden mij ook hun "lieve" wensen, soms zelfs met een bijkomend percentje goedkoper kopen, als ik het maar binnen de zoveel dagen doe...
Maar toch, ik kreeg bij mijn weten nooit eerder zoveel kaartjes voor mijn verjaardag als nu!
En, het zal wel het begin zijn van het kinds worden, ik ben er nog blij mee ook!
Vandaar, aan alle schrijvelaars en schrijvelaressen, welgemeend dank u voor de lieve wensen. Ik hoop dat ze allemaal waar worden, want dan leef ik nog heel lang, in een blakende gezondheid, met veel minder pijn, in welvaart en welzijn...allee, 't kan niet meer op.
Maar wellicht haal ik zelfs het omgekeerde van mijn jaren er niet meer bij... Ik ben er nu 63, tel daar 36 bij, en ik zou er 99 worden... Niet dat dit niet mag, maar voor mij liefst alleen als ik de kwaliteit van dat leven ook nog de moeite vind, want een vegeterend leven, als een serreplantje dat niet weet dat er buiten ook nog een echte zon is, nee, daar heb ik geen lust in. Ik wil best oud worden, met een normaal slijtageproces, maar zo, dat ik nog steeds echt gelukkig ben met het leven. Ik heb je al gezegd, ik hou van het leven, ik ben gelukkig in de staat waarin ik ben, zelfs met de pijn, maar mocht men morgen mijn levensdraad doorknippen, dan zou dat ook maar zo zijn. Ik tracht er niet naar, maar ben dankbaar dat ik al zoveel langer mocht zijn in een redelijke staat, dan onze Koen, dan ons vader en nog zoveel anderen die ik heb zien gaan aan een heel jonge leeftijd.
We vergeten te veel dat we leven in de eerste generatie die werkelijk oud kan worden (allee, in de bijbel in de tijd van Methusalem was er een tijd waar ze nog véél ouder werden !!!!)... Maar ik herinner me best dat toen ik jong was, een mens van 70 een echt oude knar was, meestal krom en scheef gegroeid van het vele en zware werk... Als je nu mensen ziet van zeventig, dan moeten ze dat zelf vertellen, want je ziet het er niet meer aan!
Vroeger waren de mensen veel vroeger oud, en stierven ook veel vroeger. Maar het is vooral de kwaliteit van het leven in de oude dag die enorm verbeterd is! De meeste gepensionneerden hebben nog heel wat jaartjes in een redelijke gezondheid voor hen, en je ziet ze hier in onze Vlaamse Ardennen met de koersfiets rondrijden alsof ze nog driemaal zeven waren.

Is het het werk dat minder lichamelijk is geworden? Is het de betere voeding? is het de betere Hygiëne? is het de betere medische zorgen? Wellicht is het dat allemaal samen...maar het is een feit dat wij het in deze generatie veel beter stellen dan ooit.

Wij moeten daar dan ook dankbaar voor zijn, en bewust genieten van elke dag die ons geschonken wordt! Want wij maken die dagen niet zelf en hebben het niet in handen.
Ik denk dikwijls aan ons moeder die vertelde dat ze iedere dag begon met een dankgebed, dank omdat ze weeral een dag mocht leven, al zo veel langer dan... en dan kon zij een nog veel langere lijst invullen dan ik zelf al doe...

Als je kind bent, dan lijkt iemand van van zestig jaar een onmetelijk oud iemand, het is voor je kinderbrein niet in te denken dat je ooit zelf zo stokoud zou worden... en toch komt die dag, veel sneller dan je ooit hebt gedacht. En wat nog veel gekker is, in de loop van je leven zie je de lijn van "oud" steeds verder opschuiven. Tot in het absurde, als je luistert naar werkelijk oude mensen... Ik herinner me tante Clemme (Clemence)die al een stuk in de negentig was, toen ze met de bus op bezoek kwam naar ons moeder. Ze was wat later dan gewoonlijk, en ons moeder vroeg of de bus vertraging had. "Bah nee", betoogde tante Clemme, "maar aan Petit Paris kroop er daar een oude doos van wel tachtig jaar op de bus, en 't duurde een eeuwigheid voor aleer ze er op geraakte! Zo'n oude mensen moeten de bus niet meer pakken hé!"...Ze vergat duidelijk dat zij al in de negentig was, en nog heel kras...

Heerlijk is dat... Zalig oud worden.
Ik wil er voor tekenen.

Maar in de home bij tanteke, zie ik dan weer heel andere beelden, oude dutsen, en daar tracht ik helemaal niet naar. Het gaat hem dus wel degelijk over de kwaliteit van het leven. Maar ja, ook daar heb je weinig over te vertellen... ook dat onderga je, tenzij je opteert voor euthanasie...En ook dat lijkt me niet echt een optie. Ik ben wel van oordeel dat je het leven van een terminaal zieke mens niet nodeloos moet rekken, dat je zijn of haar pijn moet wegnemen en het levenseinde dragelijk maken, maar er zelf een einde aan maken of laten maken...Nee, dat lijkt me maar niets, en ik denk hierbij niet eens aan godsdienstige redenen... Voor mij is het leven één met de dood. Er is geen leven zonder dood en geen dood zonder leven. Laat het dan ook één zijn.

Ik maak hiermee geen oordeel over mensen die wel euthanasie toepassen, of die anders "uit het leven stappen" zoals ze dat nu zo mooi noemen...Ik geef alleen mijn visie op mijn kijk op het leven, niet meer, niet minder. Ik geloof ook niet dat iemand mensen kan en mag veroordelen die bewust uit het leven stappen, wij kunnen immers niet oordelen hoe zij de pijn (geestelijk of lichamelijk) ervaren. Wij weten niet eens of dat bewust uitstappen op dat moment wel echt zo bewust is of niet.

Het lijkt mij veel en veel erger iemand anders van het leven te benemen! Daar overschrijd je alle recht en alle moraal!

Maar nu ben ik er, nog, en al 63 jaar, en ik ben blij en dankbaar dat ik dat nog allemaal kan en mag meemaken. En omdat ik zo van het leven hou, doet het verlies van Koen en zovele anderen nog zo veel pijnlijker aan, want zij hebben dat dagelijkse geluk niet meer...

Weet je, ik wens jullie allemaal toe dat jullie bewust en dankbaar voor het leven kunnen genieten van een mooie en gezonde oude dag, in welzijn en welvaart... Maar vooral: bewust van het geluk dat je ten deel valt !

Bewust van het mooie in iedere dag, in ieder uur, in ieder ogenblik, in die prachtige bergen die je nu ziet in de beelden van de Tour de France, tot in het uitkomen van die kleine vlinder uit die lelijke bruine, droge cocon...

Tot de volgende, en de daarop volgende en de daarop.... ???

Het Huwelijk

Image by Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) via Flickr

Gezien? Ik schreef Huwelijk met een hoofdletter, want ik stam nog uit de tijd dat het Huwelijk een sacrament was, iets wat je aanging voor het leven, een Heilig verbond...
Dat is duidelijk verleden tijd, niet alleen is het doel van het huwelijk, het voortbrengen van nieuw leven al lang geen hoofdzaak meer, en laat men met nu mensen van dezelfde sekse huwen, maar het is ook al lang geen verbintenis meer voor het leven.
Ik las zo juist in de krant dat er in 2008 precies 45.613 huwelijken werden afgesloten in ons landje. Ik las meteen er na ook dat er 35.366 echtscheidingen in dat zelfde gezegende 2008 uitgesproken werden... of, om het in cijfertjes te blijven uitdrukken: meer dan 79 % van de huwelijken lopen op de klippen... Natuurlijk zijn niet alle echtscheidingen ook betreffende huwelijken in het zelfde jaar afgesloten, maar de tendens klopt wel... Enkele jaren terug stelde ik vast dat er maar 1 op de drie huwelijken stand lijkt te houden, en nu moet ik vaststellen dat er net iets meer dan 1 op vijf (20 %) blijft bestaan...

Dat treft me hard, vooral omdat ik zaterdag laatstleden belde naar Lea om haar proficiat te wensen met haar huwelijksverjaardag...de hoeveelste? de 56 ° !!! En aan hoeveel zit jij al ? In November zijn we 43 jaar getrouwd...

Heerlijk toch? Twee mensen die niet ostentatief zitten hun liefde te exposeren, maar waaraan je voelt dat het een echt hecht verbond is, een huwelijk waar in de loop der jaren een soort levenshouding is gegroeid, een huwelijk waar elk zijn plaats kent en de plaats van de ander niet alleen erkent, maar naar voor schuift... Bij Lea en Armand, is het heel duidelijk dat Lea de extraverte partner is, en je ziet Mandje zitten, luisterend en knikkend en nu en dan monkelend. Heel af en toe zegt hij ook iets, en dat wordt dan beaamd en bekrachtigd met tekst en uitleg door Lea. Je zou kunnen stellen dat ze niet alleen naar elkaar zijn gegroeid, maar dat ze ineen zijn gegroeid, hun takken zijn verweven en vormen als het ware één boom.

Ze hebben ook al heel wat leed gekend, maar met elkaar hebben ze alles doorstaan, en zijn er sterker en hechter uit gekomen.

En dan lees je dat van de jonge mensen amper één op vijf...
Och, ik heb al herhaalde malen gepoogd tot een analyse te komen waardoor jonge mensen blijkbaar niet meer kunnen groeien tot hun takken onherstelbaar in elkaar verweven zitten...
In sommige gevallen zeg ik zelfs dat het goed is dat er echtscheidingen kunnen, het hoeft niet meer te zijn dat het huwelijk een hel is voor een van de partners die onderdrukt en mishandelt wordt...Maar je moet in samen-leven ook wel eens leren wat water in de wijn te doen, en elkaar te leren verdragen in kleine en grote dingen...En meestal zijn de kleine dingen het moeilijkst, omdat die zo futiel zijn dat je er niets kunt op zeggen, maar die zo vaak voorkomen dat het een berg lijkt... Grote dingen worden meestal uitgepraat en bijgelegd, en aangepast... Het moeilijke is je telkens weer te herinneren dat het maar een heel klein ietsje is, een niemendalletje, en het ook telkens terug te brengen tot dat bijna niets, en het niet opeen te stapelen tot een berg die niet meer te nemen is... En zie, op den duur zie je het dan niet meer, weet je het niet meer, heb je het aanvaard als een stukje eigenheid van je geliefde...ook geliefd in die kleine kantjes.

Het ergste vind ik de kinderen in die gescheiden gezinnen... Zag je die reclame van een of ander automerk, waarbij men het heeft over de kinderen van mij, die van mijn vrouw en die van ons samen??? Dat is de realiteit in veel gezinnen van nu. Je krijgt er plots broertjes en zusjes bij, die van jou leeftijd zijn of zelfs ouder... heel je bestaan wordt onderste boven gekeerd. En soms zie je dat de gemeenschappelijke kinderen iets meer mogen en hebben dan de kinderen uit een vorige verbintenis...

Verbintenis... heeft iets van verbinden, verband, verbond en heden ten dage iets van verbreken, scheuren, pijn...

Ik wou dat er een soort lijm bestond voor huwelijken... Kijk maar eens naar onze koning, dat huwelijk was zo goed als naar de knoppen, buitenechtelijke relaties en noem maar op scheurden het in grove stukken... En het was de druk van Koning Boudewijn die de echtscheiding verhinderde. Wellicht zullen Albert en Paola hem daarvoor ettelijke keren vervloekt hebben, en pijnlijk naast elkaar geleefd hebben, telkens weer de moeilijkheden herinnerend, tot van lieverlede het herstel kwam, de oorspronkelijke liefde terugkeerde, gezuiverd en puurder dan ervoor...En heel de natie vierde onlangs hun gouden huwelijksjubileum mee ! Je ziet dat het weer een echt echtpaar is, met oog voor elkaar... Er is dus wel degelijk veelal een kans op herstel, als we tenminste herstel willen.

En dat is volgens mij net waar het hem schort... Volhouden, echt willen, vechten voor...
En dan vraag ik me soms af, gaat het momenteel niet allemaal veel te gemakkelijk voor onze kinderen, mankeren zij niet het feit dat je voor sommige dingen echt moet werken, je inzetten, werken om het te bekomen te behouden???
Hebben wij als ouders, grootouders niet te veel de neiging om alles voor hen te doen, hen het werk uit handen te nemen...? Wij moesten thuis sommige taken doen, niet alles was gesneden brood, schilderen, hout hakken, en dergelijke dingen waren taken voor ons. Och, we zagen er tegen op, probeerden het te ontwijken, maar is dat niet net wat ons het meest heeft bijgebracht?

Men trouwt (het woord trouw!!!) met veel beloften en eden...

en met veel kosten...

het loont echt de moeite er voor en er aan te werken !

tot de volgende ?

Jurgen Van den Broeck

Image by khoogheem via Flickr

Je moest de commentatoren op Eén eens horen !!!
Een Belg die de bergen op"vloog"... een nieuw klimtalent, een nieuwe grote, een nieuwe Bahamontes, Van Impe leek het wel...
Ik heb alle bewondering voor de manier waarop Jurgen de bergen op reed, naast echte klimmers en zelfs soms de toon aangaf, maar ik was zo nuchter ook de tijd van de achtervolgers, Contador en co, in de gaten te houden... Heb je gezien hoe ze steeds maar dichter en dichter kwamen???
Dus, zo heel fantastisch was de prestatie van Jurgen nu ook weer niet!
Laat ons eens nuchter blijven, en vooral, prijs hem de hemel niet in! Laat hem groeien, laat hem werken, en begin hem weer niet op een piedestalleke te zetten en heilig te verklaren... Want al die instant-heiligen hebben de eigenschap telkens weer van dat voetstukje af te donderen.
Laat hem in hemelsnaam eens gewoon mens en renner zijn.

Straks valt hij ook in de val van de weelde en het gevoel van zelfverheerlijking...
Het lijkt mij een goed renner, laat hem dan ook rustig en goed zijn job doen !
Je staat toch ook niet rijen dik langs de kant van de weg om een goede metser aan te moedigen en te bewonderen als summum inter pares??? Gelukkig maar, wedden dat er velen van hun stelling zouden donderen van eigendunk ?

Rennen is zijn beroep, een beroep als een ander. En net zoals je goeie metsers hebt en goeie loodgieters, is hij een van de goeie renners. Dat beroep is niets meer dan dat van die metser of die loodgieter.

Ik heb enorme bewondering voor mooi metselwerk (Heb je al eens een muur in visgraat zien metsen?) en ik heb ook bewondering voor Jurgen die de bergen op rijdt. Vooral omdat ik het alletwee niet kan. Maar het werk van die metser zal er veel langer staan dan de rit zal duren voor Jurgen.

Heb je gisteren ons Fabiola gezien??? Het mensje heeft humor en lef ! Na de bedreiging van neergeschoten te worden met een kruisboog, haalde ze doodleuk een appel te voorschijn, als wou ze vragen: " Waar blijft die Wilhelm Tell nu ???". Leuk !!!

Ze heeft op haar eentje de Nationale parade voor één keer leuk gemaakt... Anders is dat een stijf -van-de-protocol-staande bedoening... Die appel gaf er plots een leuk accentje aan.

Kortom het was gisteren een goede dag, een klimmertje onder de Belgische renners en Fabi met de appel. Het kan niet meer op !

En we gaan weer naar de maan, en wellicht zelfs naar Mars! Ik ben van die generatie die aan de TV gekluisterd zat om die landing niet te missen in 1969...Dat was een nog veel grotere dag dan die van gisteren ! Niet alleen de mens die voet zette op de maan, maar Merckx won ook na 30 jaar weer als Belgske de Tour de Zwans... Ik moet hier ergens tussen mijn vele boeken en documentatie nog dat Tourgazetje van het Volk hebben liggen... Een heel speciaal nummer, want voor één keer niet alleen over de Tour, ondanks de zege van Merckx was er plaats gemaakt voor dat andere grote evenement: de maanlanding !

Wellicht zal de landing op Mars ook op die manier bekeken worden, of misschien ook wel weer niet, want wellicht zijn we dan als mensheid al druk bezig met de ontginning van de maan...

De manier waarop men daarover praat, doet mij een beetje huiveren: De maan zal wellicht de nieuwe Perzische Golf zijn!

De Perzische Golf doet mij echt niet in de eerste plaats denken aan olie! Veeleer denk ik dan aan het feit dat er daar voortdurend gevochten wordt...vooral omwille van die olie, ook al krijgt het kind een andere naam... Gaan we straks vechten om de maan, om de Helium 3 ?

Als optimist zou ik zeggen, kijk, daar hebben ze eindelijk eens een nieuwe en volstrekt maagdelijke kans, om het anders te doen, om te beslissen dat ze nu voor de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid, eens alles wat ze er vinden eerlijk te verdelen... Maar ik zag meteen al een foto van de maan, met een heleboel vlaggetjes op, van diverse landen. We zijn er nog niet, en we zijn de boel al aan het verdelen in afgemeten stukjes...Klaar voor betwistingen over grenzen en bevoegdheden...

Gaan ze weer doen als met ons Moeder de Aarde? Gaan ze nu ook de maan leegroven tot alleen de asse rest? Het ziet er niet naar uit dat de mens nog lang zal bestaan als soort, hij is zijn eigen milieu aan het vergiftigen! Vandaar de haast om naar andere werelden te trekken??? De indianen hebben gelijk, eigenlijk kunnen wij met geen enkel argument claimen dat wij bepaalde stukken van de aarde bezitten, de aarde is zichzelf, en wij zijn slechts de luizen in zijn of haar pels. Maar de aarde zit wel opgezadeld met een fikse luizenplaag!

Vriend Henk zou zeggen dat we de aarde slechts mogen beheren, zoals in de bijbel staat geschreven... Wel, daar hebben we dan ook niet veel van gebakken. We roven de aarde in een steeds sneller tempo leeg en gieten hem vol met de afval van onze "beschaving"... We zijn rotbeheerders. Slechts hier en daar leggen we een pleister op de wonde, en noemen dat dan "Natuurbeheer"...en steigeren als armen in verre landen hun bossen rooien om landbouwgrond te hebben voor de voeding van hun groeiende bevolking...Net of wij hier het goede voorbeeld gaven, net of wij hier recht hebben van spreken! Hier zijn omzeggens geen natuurbossen meer, en wat wij nu heiligen als natuurgebieden is in feite het restant van menselijk falen. Maar we staan wel te roepen dat zij daar van hun Amazonewoud moeten afblijven hun mangrovebossen moeten bewaren... Omdat we niet willen dat ze dezelfde fouten zouden doen als wij deden? Of omdat we dan een bereidwillige afzetmarkt hebben voor onze overproductie ???
Heb je ook gezien hoe ze sla en komkommers en zo kapot aan het rijden waren met zwaar geweld...Om de prijzen te vrijwaren... Iets verder, veel minder ver dan de maan, veel veel minder ver dan Mars, liggen mensen te sterven van de honger terwijl ze hier voedsel vernietigen...

Weet je we GAAN naar de maan
maar dan figuurlijk...

tot de volgende ?

Nationale feestdag voor Fabiolaatje...

Image via Wikipedia

Na de aanslag in Nederland, vonden sommigen het leuk om ook eens bedreigingen te uiten tegen een lid van ons koningshuis, en dan nog wel tegen ons aller Fabi... 't Menske overleeft alleen dank zij het sponsorschap voor haarlakken, en dan bedreigen ze haar nog met de dood.

Maar ze is dapper ! Ze komt toch op de parade! Ze gaat wel bescherming dragen, namelijk op het hoofd een driedubbele dosis lak, en aan haar frêle lijfje een kogelvrij vestje in de maat SS, staat voor supersmall. Want er is van Fabi niet zo heel veel meer over. Ze heeft zich in haar leven al een paar keer veel te warm gewassen, en blijkt niet krimpvrij. De duts.

Nu is die doodsbedreiging duidelijk het werk van een zeer goed schutter, want anders had die zich wel een veel groter doel kunnen uitkiezen, zoals Prins Woef, die heeft een niet te missen oppervlakte. Maar Fabiola... nog een beetje en er blijft niets van over, 't menske krimpt helemaal weg. buiten haar lach, want kijk maar eens, je ziet haar bijna altijd met een lach om de lippen, en als je tussen de rimpels door kijkt, zie je twee blinkende pretoogjes. Ik heb nog nooit met haar gesproken, maar met die oogjes en die glimlach van hier tot ginder, heeft ze een beetje mijn hart gestolen.

Aan haar houding zie ik dat ze wellicht, zoals veel oude besjes, pijn heeft aan de rug, maar aan haar glimlach en blinkoogjes zie het niet.

Ze is gekrompen, maar niet helemaal... Haar kapsel doorstaat de eeuwen, en blijft dat enorme volume behouden. Toen ze jong was leek dat eerder een normaal volume aan haar, maar nu ze zelf wegkrimpt, begint ze meer en meer op een paddestoel te lijken. (Grijs met paarse stippen)...

Maar daarover gaat het niet vandaag. Vandaag schrijvelen we over onze Nationale Feestdag en de speech van onze Konijn Halbert de tweede. Halberke heeft het aangedurfd te gaan pleiten voor de federalisering, maar dan met behoud van het idee België Belgiekske, en wellicht ook met behoud van het Konijnenhuis...Want hij wil de job vasthouden voor zijn zoon ons Flipke. Zitten we straks met Konijn Flup de Eerste. Een wat schamele titel als je het mij vraagt, want in ons landje eten we al sinds jaar en dag dobbele fluppen, komt hij daar met zijn enkele flupke naar de gunst dringen???

Een geluk dat Flupke zijn populariteit wat heeft kunnen opvijzelen dank zij zijne Madam, ons aller Tilleke. Alleen moet hij hoognodig stoppen met te kweken als de konijnen, want zie, reeds is de wet goedgekeurd dat we met zijn allen maar één kleine meer zullen omringen met ons aller zorgen. Al de rest: raus da mitt ! Dat zijn veel te dure konijnen! En we hebben al de grootste konijnen van héél de wereld: onze Vlaamse Reuzen, oorspronkelijk genoemd de Grote Gentsche. (Echt waar !)

Vandaag zullen ze zich weer exposeren voor de blikken van hun onderdanen, met heel de Famille Royale, en ze zullen rechtstaan en salueren voor de voorbijmarsjerende verdedigers van het Vaderland. Ze weten wellicht niet dat ons vader helemaal geen land had, het kleine stukje land dat hij kon bewerken werd gehuurd van de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen, en lag aan de overkant van de straat. Bovendien was het geen echt appetijtelijk stukje land, dat land van ons vader! Ieder jaar immers werd op een heel, heel vroege morgen op het koertje, de beerkuip opengelegd, en emmerke per emmerke geleegd... Die beer, die aal passeerde dan door onze gang naar buiten en naar dat hofje...nee, veel eerbied kan ik niet hebben voor die aaldoorweekte grond die werd gehuurd door ons vader zaliger. Bovendien hebben we daar op afgezien !!! Ik ga niet weer vertellen hoe dikwijls wij het hebben mogen omspitten vooraleer ons vader vond dat het "er door kon", want goed vond hij het nog niet... Mijn haat voor de spade dateert uit die dagen !

Nee, een vaderland heb ik dus niet, tenzij je iemand kent die zich hecht aan gehuurde grond? Een huurling dus??? Nee, ikke niet...

Bovendien staat het in onze veel te lijvige wetgeving dat de grond die wij bezitten in feite niet onze grond is, maar van de Staat! Het enige wat van ons is, is dat pelletje aan de oppervlakte, want de ondergrond en de lucht erboven, daar hebben wij niets meer aan te zeggen, dat is en blijft van de staat. Zelfs als we het tijdelijke met het eeuwige verwisselen, stoppen ze ons in de ondergrond, dus in staatsgrond, en met heel veel geluk en heel rijke voorouders kun je dan liggen op een stukje met een eeuwigdurende concessie... Concessie, een woord dat ik leerde bij het lezen over de geschiedenis van de gouddelvers in Kamerika, die wel de ondergrond kregen, maar waar de Indianen dan weer niets van geloofden...'t Is ook altijd wat als we het over grond hebben.

Maar heb ik dus geen vaderland, ik heb wel een koningshuis... Niet dat ik er veel mag aan zeggen, want volgens het protocol mag je niets tegen de vorst zeggen, vooraleer hij -sorry Hij- je aanspreekt...en waarom zou diene vent nu eigenlijk iets tegen mij gaan liggen vertellen? Hij kent me niet eens! Ook al bedeelde hij me bij een van Zijne Besluiten met een paar eretekens, hij is er zich niet eens van bewust dat hij dat ooit deed, en die eretekens moest ik dan nog zelf kopen mocht ik ze ooit willen dragen... Deed ik dus niet, want zie je mij al lopen???

Ik ken twee soorten gedecoreerden, en kan ze niet altijd uit elkaar houden... Ze hebben alletwee een tricolore lint aan met daaronder een verguld blinkende plak. De vette os en andere hoogheidswaardigheidsbekleders van den lande... Nee, die brede is niet altijd de vette os...

Och, wat zit ik hier weer te broebelen... Eigenlijk houden wij wel met zijn allen van ons Koningshuis... en dus roepen wij als fiere Vlamingen, met zijn allen: Vive le Roi !!!!
djudedju...

tot de volgende ????

(s)Tommeke Boonen

Image via Wikipedia

Tommeke heeft de tour moeten verlaten, hij is ziek.
Hij heeft hoofdpijn, diarree, overgeven en kan bijna niet op zijn benen staan.
De sukkelaar. Mexicaanse griep ?

Ik heb een slecht karakter, dus ben ik op Wikipedia eens gaan snuffelen bij ontwenningsverschijnselen. Bij zware drugs, zoals onder meer cocaïne, lijken de verschijnselen heel sterk op de verschijnselen van een zware griep...hoofdpijn, diarree, overgeven...
Maar het zal wel mijn slecht karakter zijn die daar aan denkt.
of niet?
of...misschien toch ?
djudedju, ze zeggen het niet hé ???

In een ander stukje nieuws fulmineerde een supporter dat wij Tommeke niet mogen laten vallen ! Als wij geen kampioen hebben zitten we te zagen, en als we er wel een hebben breken we hem af tot in de grond...brieste hij...
Hij heeft gelijk, maar ja, ze geven ons telkens ook zoveel kansen om over te klappen he, de ene bestelt wespen en dergelijke bij een veearts, bij de andere vinden ze drugs, maar die waren voor zijne hond, en nu deze weer...
Ligt het dan aan de supporter ?
Of moeten we echt van die supporters worden die maar door het oog van hun idool meer kijken kunnen? Je kent ze wel, een "echte" supporter van Anderslecht zal zijn ploeg verdedigen, zelfs al spelen ze slechter dan een vierdeklasser, idem met een "echte" van Club Brugge... Het zijn altijd de anderen die de schuld hebben, of, bij ontstentenis van argumenten, is het de scheidsrechter die niet rechtvaardig is....
Moeten wij dan zo worden?
Ik denk er nog niet aan.

Maar in een ding moet ik hen gelijk geven... Wij, de massa, hebben ook schuld!
De media, hebben ook schuld.
Van zodra we een goede sportman hebben, tillen we hem over het paard, is het precies of hij is het summum inter pares, kan hij niet meer misdoen, wordt hij als het ware heilig verklaard voor zijn dood....
Het gevolg ?
Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen, ook op die manier ! Het zijn sterke schouders die de last van de "aanbidding" kunnen torsen! Op de duur gaan ze hun supporters en de media zelf gaan geloven, en denken ze inderdaad dat ze ver boven alle anderen verheven zijn, onaantastbaar... en dan rijden ze hun auto in de prak, en blijken ze bomvol alcohol en drugs te zitten...
Hoe hoger je zit, hoe dieper je ook valt...
en daar hebben we met zijn allen dus wel wat medeschuld aan! Wij hebben hem op dat piedestalleke gezet !

Bovendien zijn wij ook er mede de oorzaak van dat die mensen zo schandalig veel geld krijgen. Ik schreef eerst verdienen, maar geen mens verdient zoveel, maar zij, zij krijgen het wel. En ook daar zijn het sterke schouders....
Sinds Freddy Maertens hebben wij gelukkig geen dergelijke mensen weten misbruikt worden omwille van dat geld, maar het is voor zo'n "kampioen" veel lastiger om sober te leven en te zwaar te trainen, als je geld genoeg hebt om het een ander in je plaats te laten doen... Je hebt alles, en je mag er niet van genieten, want je moet sober leven en trainen...Niet makkelijk !

Dit is niet alleen geldig voor die renners, dat is ook geldig voor die voetballers, tennissers en golfspelers en noem maar op... WIJ zijn de oorzaak van die overdreven beloningen!
WIJ zijn er de oorzaak van dat de reclamegiganten grof geld geven om die vedette te laten rondlopen met die soort schoenen, die soort zonnebril...
Als jij zo'n zonnebril wilt, dan betaal je véél te véél, omdat je mee de publiciteitsbril van Tommeke moet betalen... En we doen het uiteindelijk onszelf aan.

Is het nu echt zo formidabel om een koers te winnen ?
Zo formidabel dat wij met zijn allen een heleboel dingen veel duurder gaan betalen omdat die kampioen ook dat brilleke draagt????

Nee toch ?
Laat ons eens weer met ons voeten op de grond gaan staan, nuchter, weldenkend...en kijk, meteen zakt ook die vedetten een paar meter terug naar vaste grond...Mooi toch?

Als jij en ik niet ongeprezen willen slapengaan, moeten wij meestal eens onszelf bestoefen, heel stillekens, zo dat niemand het hoort... En dat is ook niet echt zoals het hoort, want ieder mens verdient wel eens een pluim! en gewoonlijk krijgen we die maar tijdens de homilie op ons eigen uitvaart, en dan hebben we er ook niet veel meer aan.

Nee, laat ons eens wat meer met bloemetjes strooien... Zeg eens tegen moeder de vrouw hoe lekker het eten weer was, tegen Patrick dat hij bedankt is om de post te brengen, tegen Luc dat hij echt een goede vriend is om te helpen bij het dragen van je visgerei...geef eens wat complimenten, en dan zal niemand nog denken dat je overdrijft als je zegt 'Tommeke, je hebt goed gereden!"...want dan zal die lof niet eens zo heel hoog klinken...
en een beetje lof...dat geeft je vleugels! (veel beter dan die brol uit dat flesje)

tot de volgende ?

Cursiefje

Image by Bibliotheek Kortrijk via Flickr

Herinner je nog die roemruchte stukjes van Jos Ghysen en van Verbeeck??? In nederland waren er ook enkelen die in diezelfde tijd zo'n kleine stukjes in de kranten schreven, een column, een milde observatie van de medemensen... Soms waren daar echte pareltjes bij.
Vanmorgen reden we naar Dentergem, naar de rommelmarkt. In Olsene stond dat gewraakte plaatje: Omleiding via Oeselgem...
Waar, begot, ligt Oeselgem nu weer ?
"Ik ga toch eens moeten leren mijn GPS mee te nemen, ook als ik de weg weet, grommelde ik tegen Anny. Ze knikte. Help maar goed kijken, want ik weet begot niet waar dat Oeselgem ergens ligt, grommelde ik weer. Maar het was niet ver, misschien één kilometer, en daar was het bordje Oeselgem al, vergezeld van een oranje bord : Omleiding...
We hebben weer een stukje Vlaanderen gezien, waar we nog nooit waren geweest... Op een gegeven moment zegt Anny: Nu zijn we weer op de juiste baan... Ik twijfelde...Maar ze had gelijk. Maar ja, het was alweer een jaar of langer geleden dat we nog naar Dentergem gereden waren, en dan zijn er een pak dingen veranderd. Bovendien ben ik een slecht opmerker als ik rijd met de auto. Ik heb de baan in de gaten, niet de huizen en het landschap er langs. Maar goed ook, want ik heb op een of andere manier de neiging te rijden naar waar ik kijk...

Toen we in de nabijheid van de rommelmarkt kwamen, zag ik juist een wagen wegrijden van voor een bakkerij. Ik dat gaatje in. Op ons dooie akkertje naar de rommelmarkt gewandeld. Er waren heel wat plaatsen onbezet...Wellicht had de voorspelling van slecht weer een heleboel kramers weerhouden om te komen.

Het was dan ook meer een wandelingetje dan wel echt markten... We hebben ook niet gezien dat ons beviel, of de kooplust aanwakkerde...Wel konden we genieten van het mensen kijken en het mensen horen...

"Awel, 't is een schonen ! en dat licht dat kun je wel zelf vermaken (herstellen) hé?" Mô da licht dat moet er af, want daar moet mijn mandje hangen om mijnen hond mee te nemen..."
Het was een niet zo jonge man meer, zo van het type van mensen die geestelijk niet helemaal mee zijn, fier als een gieter, met een velo aan de hand. Op het stoeltje achteraan lag een opgerold geitenvelletje. "Awel, voor die prijs heb je een koop gedaan, zo'n schone velo!" De man groeide zienderogen.

Eigenlijk heb ik zelfs wel wat twijfels of hij wel kon fietsen, want we kwamen hem nog vier vijf keer tegen, terwijl hij nu eens die richting, dan weer een andere richting uitliep, tegen iedereen die hij kende de historie vertellend van zijn aankoop en van zijn hondje die hij nu zou kunnen vervoeren met een mandje aan het stuur van zijne velo... Hij liep met beide handen aan het stuur, de fiets ietwat scheef, en toen hij weer eens het verhaal deed tegen een of andere kennis, ging zijn hand bijna strelend over het zadel...

Ondanks de dreigende wolken hebben we een zielsgelukkige mens gezien.

Weet je, soms ben ik een beetje jaloers van dergelijke mensen, mensen die niet eens weten dat er zoiets is als zorgen...Mensen die leven van dag op dag... Wie was het ook weer die me vertelde dat een hond geen tijdsbesef heeft, en dat dit dan de reden is dat een hond net zo blij is je terug te zien na vijf minuutjes als na vijf uren... Bij dergelijke mensen is dat wellicht ook een beetje zo... Hun wereldje is een heel kleine wereld, en de muren zijn allemaal van schuimrubber, zacht en meegevend... Dergelijke mensen lachen ook bijna altijd. Misschien is dat de reden waarom de gewone mensen niet goed meer durven te lachen? Straks denken ze nog dat ik...

Toen we terugkwamen van de markt, aan de auto, is Anny nog vlug eens de bakkerij binnengestapt waar de auto voor stond, en terwijl ik rustig zat te sudoku-en, is ze ook nog een paar huizen verder naar de keurslager gestapt. Voor vanavond. Heb ik weer eens lekkere pistolets. Op de autoradio speelde een ceedeetje van 'The Radio's" met de heerlijke Bart Peeters...

Mensenkijken... kan mooi zijn...

tot de volgende ?

Patatten in een bloempot

Image via Wikipedia

Gek ?
Eigenlijk niet! Als we terug gaan naar de tijd van de (zoveelste)ontdekking van Amerika door Columbus, dan is de aardappel in een bloempotje helemaal niet zo gek!
Want de eerste manier waarop hier in Europa aardappelen werden gekweekt, was als sierplant, omwille van de mooie bloemen.
Ik dacht daaraan, omdat het veld voor mijn deur zo mooi wit bloeide, en gisteren zag ik een veld met aardappelen die prachtig lichtmauve bloempjes hadden.
Aardappelen zijn familie van de nachtschadigen, en als je die bloempjes bekijkt, dan vergt dat geen uitleg, want het bloempje is typisch voor nachtschadigen. Maar mooi is het wel !
Dat bloempje, en die indeling bij de nachtschadigen zullen er wel toe bijgedragen hebben dat die patatten eerst als dodelijk gif werden aanzien...Want nachtschadigen zijn giftig. Ik heb altijd horen vertellen dat het loof en de zaadbolletjes op de aardappelplant inderdaad ook giftig zijn !Maar de aardappel zelf gelukkig niet! En na vele eeuwen bruine bonen als hoofdvoedsel gegeten te hebben zien we nu die lekkere patatjes liggen... Veel minder winderig! In het kader van de CO2 vervuiling van onze planeet, is de patat dus duidelijk een goede zaak ! We maken veel minder winden dan vroeger met die bruine bonen...

Ons heerlijke patatje komt dus oorspronkelijk uit Amerika, en het vergde heel wat kwekerskunst om de vrucht aan te passen aan onze wereld, en het te doen evolueren naar een enorm voortbrengende plant... In een eigenlijk wonderbaarlijk korte tijd groeide de aardappel van onbekend uit naar de hoofdvoeding bij uitstek. Het kweekte makkelijk, was makkelijk te bewaren en vooral het was een goede en goedkope buikvulling.

Het ziet er niet naar uit, maar als er één plant is die gerust een kroontje verdient, dan is het wel die simpele nederige aardappel.

Niet alleen een voedingsmiddel bij uitstek, maar ook nog culinair lekker te noemen, en op vele manieren te bereiden. Goedkoop en voedend, wat wil je meer... Hele generaties armen zijn gered door dat nederige patatje... Zo vroeg Mevrouw aan haar meid: "Melanie, wat eten jullie bij de frietjes ?" en het arme kind heel eerlijk en ontwapenend: "Zout, madame!"...Dat verhaaltje hoeft geen commentaar, het is een getuigenis van de enorme betekenis van de patat voor de arme mensen van toen.

Ondertussen zijn er honderden variëteiten aardappelrassen in omloop, en ik herinner me dat er iemand op een van die enorme aardappelvelden na de oogst de aardappelen die er waren blijven liggen ging oprapen... Thuis kreeg hij die aardappelen niet zacht gekookt... Het was blijkbaar een van die rassen met een of ander specifiek doel, maar dus niet bedoeld als kookaardappel... Dit maar om een voorbeeld te geven van de rijkdom in mogelijkheden die de patat ons biedt.

Toen ik kind was, werden de aardappelen geoogst tijdens de schoolvakantie. Ze werden al "uitgereden" met een heel simpel machine, getrokken door het paard, en wij, Odiel, zijn twee zussen, zijn broer en ik, op ons knieën, een mand meetrekkend, aardappelen rapen en die in de mand doen. Iedere keer de mand vol was die gaan uitgieten in een zak, tot die vol was, en die werden dan gestapeld op de kar. Met zo'n groep jonge mensen op het veld, dat was plezant en bovendien vonden we dikwijls ook nog leeuweriken jongen, die we dan naderhand konden opkweken om in te kooien in die speciale kooien met een laken in de de zoldering van de kooi gespannen... Nu zijn de patatten pas veel later "rijp"... Dat komt door de moderne kweekpraktijken, waardoor de planten veel langer kunnen groeien, meer oogst opbrengen, en pas "doodgaan" op het moment dat de boer het zelf wil, dank zij allerlei kunstgrepen met chemische besproeiingen... Of dit gezond is ? Geen idee, maar het is zeker niet meer echt natuurlijk... en ik ken boeren die hun eigen voorraad op een apart hoekje zetten, zonder al die scheikundige middelen... Ook al niet van aard om je gerust te stellen...

De aardappel is uitgegroeid tot een volledige en volwaardige industrie. Hier in Mater hebben wij zo'n bescheiden bedrijfje staan, waar ze een heel gamma van aardappelproducten maken. En dan spreken we nog niet van de chips, wat weer een industrie op zich is.

De brave man op de boot van Columbus zal wel nooit gedacht hebben dat die rare knollen de wereld zo fundamenteel zouden veranderen !

enne weet je... onze aardappel is een van de weinige dingen waar de vitamine K inzit... en die vitamine is belangrijk!

Dus: vivan de patat !

tot de volgende ?