Image by Bibliotheek Kortrijk via Flickr
Herinner je nog die roemruchte stukjes van Jos Ghysen en van Verbeeck??? In nederland waren er ook enkelen die in diezelfde tijd zo'n kleine stukjes in de kranten schreven, een column, een milde observatie van de medemensen... Soms waren daar echte pareltjes bij.
Vanmorgen reden we naar Dentergem, naar de rommelmarkt. In Olsene stond dat gewraakte plaatje: Omleiding via Oeselgem...
Waar, begot, ligt Oeselgem nu weer ?
"Ik ga toch eens moeten leren mijn GPS mee te nemen, ook als ik de weg weet, grommelde ik tegen Anny. Ze knikte. Help maar goed kijken, want ik weet begot niet waar dat Oeselgem ergens ligt, grommelde ik weer. Maar het was niet ver, misschien één kilometer, en daar was het bordje Oeselgem al, vergezeld van een oranje bord : Omleiding...
We hebben weer een stukje Vlaanderen gezien, waar we nog nooit waren geweest... Op een gegeven moment zegt Anny: Nu zijn we weer op de juiste baan... Ik twijfelde...Maar ze had gelijk. Maar ja, het was alweer een jaar of langer geleden dat we nog naar Dentergem gereden waren, en dan zijn er een pak dingen veranderd. Bovendien ben ik een slecht opmerker als ik rijd met de auto. Ik heb de baan in de gaten, niet de huizen en het landschap er langs. Maar goed ook, want ik heb op een of andere manier de neiging te rijden naar waar ik kijk...
Toen we in de nabijheid van de rommelmarkt kwamen, zag ik juist een wagen wegrijden van voor een bakkerij. Ik dat gaatje in. Op ons dooie akkertje naar de rommelmarkt gewandeld. Er waren heel wat plaatsen onbezet...Wellicht had de voorspelling van slecht weer een heleboel kramers weerhouden om te komen.
Het was dan ook meer een wandelingetje dan wel echt markten... We hebben ook niet gezien dat ons beviel, of de kooplust aanwakkerde...Wel konden we genieten van het mensen kijken en het mensen horen...
"Awel, 't is een schonen ! en dat licht dat kun je wel zelf vermaken (herstellen) hé?" Mô da licht dat moet er af, want daar moet mijn mandje hangen om mijnen hond mee te nemen..."
Het was een niet zo jonge man meer, zo van het type van mensen die geestelijk niet helemaal mee zijn, fier als een gieter, met een velo aan de hand. Op het stoeltje achteraan lag een opgerold geitenvelletje. "Awel, voor die prijs heb je een koop gedaan, zo'n schone velo!" De man groeide zienderogen.
Eigenlijk heb ik zelfs wel wat twijfels of hij wel kon fietsen, want we kwamen hem nog vier vijf keer tegen, terwijl hij nu eens die richting, dan weer een andere richting uitliep, tegen iedereen die hij kende de historie vertellend van zijn aankoop en van zijn hondje die hij nu zou kunnen vervoeren met een mandje aan het stuur van zijne velo... Hij liep met beide handen aan het stuur, de fiets ietwat scheef, en toen hij weer eens het verhaal deed tegen een of andere kennis, ging zijn hand bijna strelend over het zadel...
Ondanks de dreigende wolken hebben we een zielsgelukkige mens gezien.
Weet je, soms ben ik een beetje jaloers van dergelijke mensen, mensen die niet eens weten dat er zoiets is als zorgen...Mensen die leven van dag op dag... Wie was het ook weer die me vertelde dat een hond geen tijdsbesef heeft, en dat dit dan de reden is dat een hond net zo blij is je terug te zien na vijf minuutjes als na vijf uren... Bij dergelijke mensen is dat wellicht ook een beetje zo... Hun wereldje is een heel kleine wereld, en de muren zijn allemaal van schuimrubber, zacht en meegevend... Dergelijke mensen lachen ook bijna altijd. Misschien is dat de reden waarom de gewone mensen niet goed meer durven te lachen? Straks denken ze nog dat ik...
Toen we terugkwamen van de markt, aan de auto, is Anny nog vlug eens de bakkerij binnengestapt waar de auto voor stond, en terwijl ik rustig zat te sudoku-en, is ze ook nog een paar huizen verder naar de keurslager gestapt. Voor vanavond. Heb ik weer eens lekkere pistolets. Op de autoradio speelde een ceedeetje van 'The Radio's" met de heerlijke Bart Peeters...
Mensenkijken... kan mooi zijn...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten