dwalend door leuke herinneringen...

't Zal zowat een vijftien à twintig jaar geleden zijn...
In die tijd organiseerden we met de spaarkas van café Pallieter ieder jaar een sinterklaasavond voor de kinderen van de sparende leden, en ik was gewoonlijk de Chinese vrijwilliger voor de rol van Klaas...
Roland zorgde voor de kleren, Koen Devos zou Piet zijn, en we zouden ons kunnen verkleden en schminken in het huis van Nicole... Nicole was een speciaal nummer, graag bij het plezier, graag iemand een oor aan naaien, maar gewoonlijk kon ze het ook goed verdragen als ze zelf eens bij de bok gezet werd... (Wat gaan ze hier in Nederland van maken?)
Toen ze ons de sleutels gaf van haar huis verwittigde ze ons dat we haar niet zouden kunnen kwaad krijgen met een of ander uit te steken in haar woning, ze wist het op voorhand dat ze iets mocht verwachten met drie zo'n lorejassen in haar huis...
Uiteraard waren we wel van plan haar eens een fameuze toer te lappen, maar wat ? De inspiratie ontbrak om eens iets nieuws, iets grandioos te doen... We dwaalden met ons drie heel haar huis rond, in de hoop op inspiratie...Toen ik de kelderdeur opende wist ik het !
Vlak voor mij op het schab in het keldergat stond een halve fles cognac...
We goten de cognac netjes over in een steriliseerbokaal, sloten die netjes en stopten de bokaal netjes tussen zijn broertjes terug in de doos. De lege fles cognac vulden we netjes op met een mengsel van koffie en water, netjes zo vermengd dat de kleur gelijk was aan de cognac.
Nu moesten we nog iets vinden waardoor ze niet verder zou zoeken naar onze deugnieterij, en we maakten in haar bed een zak, een oude versleten mop, waarbij je het onderlaken weer opplooit en netjes overslaat over de dekens, als of het het opperlaken zou zijn. Je hebt dan nog zo'n halve meter bed vooraleer je met je voeten tegen de "zak" stampt...

's Anderendaags kregen we al commentaar dat ze meer van ons verwacht had, een zak in haar bedde, dat was 't eerste waar ze naar gekeken had, ze had wat originelers verwacht...
Wij lieten haar lachen en zwegen als vermoord...
Er ging een week voorbij zonder dat we iets hoorden, twee weken, drie weken...
Erik was een vriend van me, die tante moest zeggen tegen Nicole.
Op een zaterdagmorgen arriveerde hij bij zijn tante Nicole, samen met zijn vader, hij had een kleine ingedaan, en ze waren het gaan aangeven bij de burgerlijke stand...
Ze passeerden toch zo goed als, dus konden ze het net zo goed gaan vertellen aan tante Nicole...
Na de melding vroeg Nicole hen of ze " nen dreupel wildigen"... Zoiets sla je als kersverse vader en grootvader niet af, en de twee kregen een met milde hand uitgeschonken cognacje voor de neus...
Tijdens het klappen en vertellen dronken ze plichtelijk "den dreupel" uit. "Wilde nog eentje ?" "Nee tante, nee, mercie" " Toetoe, op een been kunde nie gaan" "Nee danke"...Dat laatste neen moet Nicole wat argwanend gemaakt hebben "Is 't ie nie goed misschien ?" "Bah..." Nicole pakte zelf een glas, goot een klakske in haar glas, proefde en meteen viel haren frank !
"Goderis ! Dien smeerlap, die loebas, de mensen azo in affronten trekken !"
Erik en zijn pa keken haar stomverbaasd aan, ze kenden mij, en zagen geen verband tussen de slechte druppel en mij...Dus tante Nicole moest het uitleggen. Ze deed dat dan ook, met veel krachtwoorden doorspekt, en toen Erik en pa durfden lachen kregen ook zij van de "smeerlap".

Dezelfde avond kwam ze café Pallieter binnen, zag Roland en mij staan, en begon te kijven dat het niet schoon meer was. Wij stonden natuurlijk te lachen, wat haar nog kwader maakte, en op vraag van de wat verbauwereerde aanwezigen vertelde ze heel de historie... Ze werd nog kwader toen iedereen er plat lag van het lachen... Tot ze op den duur inzag dat ze helemaal niets won met kwaad zijn en op den duur ook het leuke van de historie inzag, bekwam ze wat en begon ze zelf - nog wat groen- mee te lachen met de rest...

Het mooiste kwam echter een paar weken later... Ik had een vergadering, en Erik kwam daar ook toe... Ik keek hem aan "Een cognacje ?" Meteen keek hij in mijn ogen, zag me grinniken en "Gij zijt een smeerlapke, jong !" en begon ook te lachen... Hij vertelde nog eens heel de historie, maar iedereen had pas de slappe lach toen hij besloot met een heel ernstig: " 't Was toch maar olijken brol om te drinken zunne!"

Nicole heeft van alles geprobeerd om onze klucht te overtroeven, maar ze is er nooit in gelukt. Dat het zo mooi was geworden was toevel, wij hadden gedacht dat Frik, de man van Nicole het slachtoffer zou geweest zijn, maar het werden er twee die dan nog niet meteen iets hadden durven zeggen en "den brol" binnengewurmd hadden... Om dood te vallen ! Opgelengde koffie van drie weken oud...

Ik weet het, het is niet mooi van ons om met die fiere vader en grootvader te lachen, maar ik had hun gezicht willen zien toen ze die koude koffie binnenwrongen...

Nu kan ik geen dergelijke toeren meer lappen, thuis heb je daar weinig kans toe, en hier kennen ze me te goed om er nog in te lopen. De enigen die ik nog eens kan beetnemen zijn de kleinkinderen. Vooral Lieselotte is een willig slachtoffer, het is precies of ze kan zich niet inbeelden dat er iemand zoiets met haar zou doen... Ze zal nog veel moeten leren ! Met de tweeling lukt het zo goed niet meer, die zijn hier te vaak, en kennen hun opa op een prik... Blijkbaar zien ze het aan mijn gezicht, en heb ik niet het pokerface dat ik zelf dacht...Of is het omdat ik die bengels te graag zie, en het niet echt wil hardmaken???

Met dezelfde Nicole zaten wij eens met een busreis aan de Moezel... Toen wij een rondvaart maakten op een boot waar je meteen ook volop wijn kon genieten, was Nicole zo dom te vertellen dat ze als ze zat was steevast aan het wenen ging, ze bleitte iedere keer haar ogen uit, zoals ze het zelf zegde... Ik was niet de enige sloeber aan boord, en het was Norbert die het gehoord had en meteen aan het werk ging om haar zat te krijgen. Met twee drie companen hielden ze haar aan de klap, en als ze met de ene bezig was goot de ander haar glas weer bij... Na een half uurtje was het van dadde... Nicole bleitte snot en kwijl in een wanhopig zelfmedelijden... Ze ging van de ene naar de andere om getroost te worden, en natuurlijk kreeg ze overal een glaasje wijn om haar te troosten... 's Anderendaags kwam er een wrak de eetzaal ingewandeld, en heel de bende begon te fluiten en te applaudisseren... Ze durfde niemand aan te kijken. Beschaamd tot en met. Op een uitstapje met de bus zat ze heel stilletjes te zijn en iedereen ging haar om beurten vragen of ze ziek was... Ik moest gidsen, en wees op die mooie groene velden, met die mooie struiken, waar groene bolletjes aankwamen, die ze dan verwerkten tot een drank waarvan je eens goed kon bleiten... Ik was weer de "Smeerlap! Wacht maar manneke !"...

Die reis was ook de enige reis ooit waarop we de buschauffeur ook eens zat zagen... Hubert was niet alleen de chauffeur, het was ook een vriend, en op die boottocht moest hij toch niet rijden, en wij haalden hem over eens "mee te doen". Anny hield zijn papieren bij en zijn geldbuidel (bankkaarten waren dan nog niet in de mode, en een chauffeur had dan ook altijd geld bij om alle eventualiteiten te kunnen op vangen...). Hubert was niet gewoon te drinken, en toen we hem veilig terug in het hotel hadden gekregen, en hem op zijn kamer hadden gebracht, gingen wij nog wat buiten zitten in het avondzonneke... Plots riep er een verschrikt, en keek naar boven... Hubert was met een glas water aan het gooien...

Nicole zien we nooit meer, ze is in ruzie gevallen met de mensen in het café, en Hubert is al enkele jaren geleden overleden op een zalige leeftijd... en wij? Wij leven verder in onze zee van herinneringen...

Herinneringen zijn als mooie bloemen die je plots vindt in de wegberm... een beetje onverwacht en zo heerlijk mooi...

tot de volgende ?

De stove brandt

We stelden vanmorgen vast dat de centrale verwarming in overdrive draaide... Het raakte maar niet op zijn tevoren ingestelde temperatuur in huis. Het moet vannacht bitter koud zijn geweest, en gisterenmiddag vroor het nog steeds -1.5°C...
Sinds we de woning hebben uitgebreid (alweer zo lang geleden) weten we dat we nu en dan onze stove eens moeten laten branden bij echt koud weer... Eigenlijk hebben we daar een dubbel gevoel bij. Enerzijds heb je veel meer stof in huis als de kachel brandt, maar anderzijds is de warmte van een kachel veel gezelliger dan van de CV.
Wedden dat er straks twee honden vlak voor de kachel liggen aan te bakken?
Straks moeten we naar Bart, om de beesten te voeren, maar vooral om ze drinken te geven! Met die vorst bevriest hun water... En je kunt dieren nu eenmaal niet zonder drinken laten. Dat is veel erger dan zonder eten. Hier in mijn tuin zie ik de vogels "en masse" komen om te drinken. Door het stromende water van mijn twee vijvers hebben ze hier steeds wel enkele plaatsten waar ze water kunnen bereiken.
Dat doet me denken aan de winter van 62-63...De langste winter die ik ooit meemaakte. Het sneeuwde daags voor of na Kerstmis (ik weet het niet meer zeker) en de sneeuw bleef liggen tot voorbij half maart... Ik heb dat jaar op de zee gelopen. We zagen veel onbekende vogels die van uit het verre noorden afgedwaald waren tot onze streken. De elfstedentocht van dat jaar staat in de annalen als een van de verschrikkelijkste. Talrijke mensen met bevroren neuzen, en bij de mannen waren er ook velen met "vorstschade" aan hun ... piemel. Wie zich niet heel goed beschermd had, was het slachtoffer van koning vorst. Een gewone dikke broek en onderbroek waren niet genoeg bij dit urenlange blootstellen aan de schrikkelijke kou.

Als ik goed geluisterd heb naar de weermannetjes en -vrouwtjes, zit er een kans in dat we dit jaar weer een elfstedentocht hebben ! Weermannetjes en -vrouwtjes...Dat doet me denken aan die gekke barometerhuisjes die je vroeger wel eens zag. Een klein houten huisje, met twee open deuren... Bij goed weer verscheen er links een vrouwtje, meestal in Zwitserse klederdracht en frisse kleuren in dirndl, en bij regen verscheen er rechts een somber mannetje in zwart pak met een paraplu boven het hoofd. Het systeem was eigenlijk eenvoudig, bij vochtige lucht rekte het haartje dat als binding diende wat uit en zag je het mannetje komen, bij droog weer kromp het haar weer wat, en verdween het mannetje en kwam het vrouwtje piepen....
Het is jaren geleden dat ik nog zoiets zag, mijn bezoeken aan de rommelmarkten ten spijt. Weten jullie er nog ergens eentje staan ?
Nadien kreeg iedereen een barometer in huis, waar dan 's morgens eens op getikt werd met de vinger. Je zag dan de naald steevast wat streepjes verspringen, en kwam het verdict: het gaat weer regenen de barometer zakt...
Nu zie je van die elektronische dingen die je van alles en nog wat zeggen, maar waar je geen contact meer mee hebt, en die niets "doet"... Geen mannetjes, geen streepjes verspringen, alleen van die gekke cijfertjes op een klein schermpje met wat symbooltjes er bij... Helemaal niet leuk meer... Bovendien kijken we er niet zo dikwijls meer op, de weersvoorspellingen op radio en tv zijn steeds accurater aan het worden, en die kleine barometertjes in huis zeggen je veel minder dan de man of vrouw op de tv...
Het is net of het weer is ontraadseld, en we zien er geen onontwarbaar wonder meer in. Het weer is ook al geseculariseerd... tedju ! Steeds meer van de wonderen van het leven blijken plots geen wonder meer, maar een systeem...

Soms heb ik een beetje heimwee naar de tijd van de verwondering... Nu is bijna alles ontdaan van die sfeer van wonder, van onbegrijpbaarheid, en op een of andere manier lijkt het daardoor plots veel minder waard... Vroeger steeg het water uit de grond op een volslagen onbegrijpelijke manier tot boven in de kruinen van de bomen, wist daar de knop plots tot leven te bewegen, en er kwam een wonderlijk groen blaadje te voorschijn uit het bijna niets... Nu weten we hoe dat water zo hoog komt, weten we hoe het door licht omgezet wordt in suikers en lijkt dat groen plots veel meer op een chemische fabriek dan op die mooie wondere boom...
Ik sluit dan ook veelal de wijsheid bewust buiten, en poog weer af te dalen in de restjes van wat er nog ligt aan kinderlijk onbevangen geest... en geniet van de wonderen. Want hoe we het ook bekijken, hoe goed we ook weten hoe de werking van al die dingen in elkaar zit, voor mij blijft het toch een wonder dat het überhaupt werkt ! Of het nu de "gewone" natuurlijke gang van zaken is, of het werk van een oppermacht doet er niet echt toe, we voelen ons klein en dom bij al dat wonderlijke van de natuur die alles aan elkaar bindt in een eindeloze wisselwerking der dingen. Wee wie die verwondering kwijt is, hij weet niet wat hij mist !
Hier naast me staan weer enkele dikke knoppen van venusschoentjes op opengaan. Je ziet eerst alleen een dikke sprietel komen, dan komt daar een knop op, die steeds dikker en dikker wordt, en dan opengaat en een prachtige bloem ontvouwt... Als je dat proces van het opengaan van een bloem eens wilt bekijken in werkelijkheid, kijk dan eens naar de gewone passieflora die je ieder jaar weer kunt kopen in iedere bloemenzaak... Die bloemen gaan werkelijk in enkele uren van knop naar volledig ontplooide bloem... Oh je hebt geen uren om te kijken??? Toch kan dit bewust meemaken van een wonder je wellicht veel meer goeds brengen dan het 's avonds uren voor de tv zitten...daar maak je dan wel tijd voor...
Tijd... dat is vooral een kwestie van prioriteiten stellen !
Natuurlijk, in onze maatschappij moet je van hier tot daar op je werk zijn en daar in opdracht presteren... maar in je vrije tijd kun je beschikken over alle tijd van de wereld, als je het als een prioriteit neemt... Laat je zelf niet lopen in het uitgesleten pad, neem eens bewust een andere richting, en besteed je tijd aan wat je werkelijk belangrijk vindt.
Geef toe, ook jij hebt al eens verwonderd vastgesteld: "Heb jij daarvoor tijd?"... omdat je voor jezelf nooit dat ding op de eerste plaats stelde, niet omdat je echt geen tijd hadt...

Ik voel de warmte van de kachel al tot hier doordringen... Heerlijk.

De wereld ligt er stil en doods bij. Op de wegbermen zie je witte ijskristallen, en het veld ligt er bleek uitgedroogd achter, de stoppels van de maïs hebben dat eendere kleurtje gekregen en lijken al wat overgegaan tot stof en as, tenminste wat kleur betreft... Ook dat is een wonder van de kringloop van de natuur, de kringloop van het leven. Niets gaat verloren, wat dood is vormt voedsel voor nieuw leven. Een vorm van eeuwigheid op zich. Als je nu eens neerhurkt, en de dode aarde bekijkt, dan lijkt het onmogelijk dat daar, bij de eerste warmte plots weer groen uit te voorschijn komt.

Vroeger lagen er langs de autosnelweg, even buiten Oostende grote witgrijze afvalhopen, een of ander scheikundig restje daar netjes opgeslagen en vlakgestreken... Jaren lagen die hopen daar, als een aanslag tegen de natuur, tot plots ook op die inerte dode massa groen begon te groeien. Nu zijn de hopen schijnbaar verdwenen, ze zijn er wellicht nog, maar zitten onder het milde groen van de helende moeder aarde... Hetzelfde zag je ooit in de industriezones van de haven, waar de grond door allerlei vervuiling zo dood als een pier scheen... Ook daar kwam na jaren plots weer het groen opzetten.
De levenskracht van de aarde is enorm, maar iedere aanslag kan er net een te veel zijn, en kan op een dag het begin van het einde inluiden... En we doen niets dan voortdurend aanslagen plegen, aanslagen op het leven...ook het onze !

tot de volgende ?

De GSM en De Mens

Herinner je je nog dat ik enige tijd geleden mijn verwondering uitdrukte over het feit dat met de heisa over de zogenoemde beschermende chip, er plots niet meer gediscussieerd werd over het al dan niet schadelijk zijn van de GSM ? Plots leek het algemeen aanvaard dat GSMmen wel schadelijk is....
Vandaag lees ik dat er een Kamerikaanse studie uitwijst dat mensen die reeds 10 jaar en meer werken met een GSM tot 50 % kans hebben op kanker !!!!
Tiens, tiens... Zes maand geleden waren de mensen die wezen op de schadelijkheid nog doemdenkers en onheilsprofeten die er niets van kenden, die hun bronnen op internet met meer zorg moesten uitkiezen en niet bij de alternatievelingen ten rade gaan en... en... en...
En nu plots de grote publieke biecht...
Denk nu niet dat je er vanaf bent met je GSM in de vuilbak te kieperen !
We worden ondertussen van alle kanten uit bestraald met allerlei soorten stralingen, waarvan we met tijd en boterhammen binnen afzienbare tijd weer van die publieke biechten zullen krijgen, maar weer pas op het moment dat ze het echt niet langer KUNNEN verbergen en verzwijgen...
Werk je draadloos met je PC ? Hoe denk je dat er verbinding is tussen dat bakje en je PC of hoe je met je laptop kunt zitten internetten in het park ? Omdat er stralingen zijn die de verbinding maken.
Werk je met een handsfree telefoon? (eentje zonder vast te hangen aan een draad, waar je mee rond kunt wandelen ) Dan heb je dezelfde stralingen als in je...GSM...
Je TV, je microgolfoven, de gsm-masten en noem maar op ... Ons huis is stilaan doordrongen van allerlei "onschuldige" stralingen. Allee, onschuldig tot aan de grote bekentenis.
De stijging van het aantal gevallen van kanker, ADHD, allergie en dergelijke, hebben wellicht mede hun oorzaak in de vele soorten onzichtbare vergiften die ons hele dagen omringen.
Zeker alles wat "draadloos" is, is te mijden, als zekere bron van stralingen.

Ik weet wel dat je niet meer zonder kunt, de bereikbaarheid en noem maar op, maar gebruik die dingen zo weinig mogelijk ! Heb je zo'n handsfree telefoon in huis, stop hem dan niet bij je, of leg hem niet vlak bij je, leg hem op een afstandje van je, zodat de straling zo miniem mogelijk wordt. Het kan echt geen kwaad dat je twee stappen moet zetten om je telefoon te kunnen opnemen. En heb je ze niet echt nodig, gebruik ze dan zo weinig mogelijk. Je vaste telefoontoestel is stukken veiliger.

Moet je toch eens gebruik maken van een van die gevaarlijke toestellen, maak dan je gesprek zo kort mogelijk, zodat je minder straling binnenkrijgt.

Nee, ik ben geen doemdenker, ik stel alleen vast... En nu krijg ik plots gelijk vanuit officiële hoek.

De Mens...
De laatste onderzoeken wijzen uit dat de Neanderthaler niet zo maar is uitgestorven.
Dat hij niet is vermengd met de homo sapiens en in de massa opgegaan.
Nee, de laatste onderzoeken wijzen er op dat de Homo Neanderthaliensis is uitgemoord door de Homo Sapiens...
Blijkbaar is onze start inderdaad al begonnen met moord en doodslag.
Kaïn de Sapiens moordde Abel de Neanderthaliensis uit.
Ergens maakt mij dit bang...
Ik weet niet of er werkelijk UFO's hier boven ons vliegen, of liever dat weet ik wel, want we zagen er al eentje, maar wat we niet weten is of die UFO's ook soms van verre planeten komen...Of er werkelijk aliens hier rondtoeren...
Maar ik ben er wel praktisch zeker van dat er in dit enorme heelal nog verstandige wezens rondlopen. De kans dat het niet zo is, lijkt me veel kleiner dan de kans op wel.
Of wij of die anderen ooit in staat zullen zijn elkaar te bereiken is nog een andere vraag...Maar als het ooit zo ver is, wat zal er dan gebeuren ?
De vraag lijkt nu wel beantwoord. We zijn al eens in aanraking gekomen met een andere intelligente soort. We hebben ze koud weg uitgeroeid.
Ook wat we hele dagen zien wijst op die ontwikkeling.
Neem nu Israël -Palestina... Uitslag bij de rust: 798 oorlogen tegen 797 oorlogen, en de match is nog maar begonnen...

Wie heeft daar gelijk ? Ik heb er heel wat over gelezen... Onder meer "De Bron" in twee delen de geschiedenis van het Joodse volk...
Wat men er ook van zegt, het is een bizar verhaal... Het feit dat men aan de Joden plots hun "thuisland" cadeau gaf ??? Raar... Het is net zoiets als zouden wij plots gaan zeggen dat we Frans Vlaanderen en Zeeland terug moeten hebben, want lang geleden was dat Vlaanderen. En we zouden eigenlijk meer rechten hebben dan de Joden, want het is veel minder lang geleden dat deze stukken ons ontnomen werden... Iedereen weet dat dit absurd zou zijn, maar bij de oprichting van de Joodse staat bleek dit plots wel logisch...
Omgekeerd, als het land eenmaal in bezit is van een partij, in volle eigendom, dan kun je daar een tijdje ruzie over maken, maar ergens verlies je in de loop der tijd je rechten... De palestijnen die er zo'n zestig jaar geleden uitgekieperd werden, kunnen niet blijven vertellen dat het hun land is, net zo min als wij blijvend kunnen vertellen dat we Frans Vlaanderen terug moeten.
Je hebt dus twee partijen, eentje die een land veroverd heeft en eentje dat er uit gekieperd werd, en beiden hebben redenen om boos te zijn. De ene omdat de andere de werkelijkheid niet wil aanvaarden, en de ander omdat hij zijn land terug wil... Beiden hebben een grond om op te staan (alhoewel de beeldspraak hier niet echt klopt...)
De zaak is in werkelijkheid nog veel complexer... De Palestijnen die dus buitengekieperd zijn, kwamen in andere landen (meervoud) terecht, maar willen ook niet opgaan in deze landen, en blijven halsstarrig hun identiteit houden, en worden in die landen een echt blok aan het been. Bij sommigen worden ze min of meer gedoogd, bij anderen helemaal niet en nog anderen helpen hen om te kunnen strijden tegen de "erfvijand"... Want dat is het ondertussen geworden... Er is sprake van een erfenis, want de eerste generatie is ondertussen al bijna volledig verdwenen.

Wie heeft er dan gelijk ? Weet jij het nog ?
Ik niet. Volgens mij is er geen gelijkhebbende partij meer in dit conflict. Beiden hebben argumenten en beiden hebben dingen waarin ze gelijk hebben en ongelijk hebben... Maar de enige zinnige conclusie is dat ze beiden ongelijk hebben.
Als je in de geschiedenis van de oprichting van de Joodse staat kijkt, dan is er nooit sprake geweest van verdrijving van de Palestijnen. Zij hebben de komst van de Joden niet aanvaard, en hebben zelfs zelf de Palestijnen die poogden overeen te komen met de Joden, aangevallen en uitgemoord als landverraders...
Het is een echte poespas van goed en kwaad, van begrijpelijk en onbegrijpelijk.
Het enige wat we kunnen vaststellen is dat ze beiden zijn uitgegroeid tot verbitterde agressieve massa's mensen, die wellicht nooit tot een vrede kunnen komen, omdat ze zo verbitterd zijn. En dat is het erge... Je kunt dit ook zien in het klein, tussen twee buren die in ruzie vallen over een onbenullig feitje, en die de ruzie zodanig opkloppen en uitbouwen, tot er geen weg terug meer is. Je kunt dan wel de oorspronkelijke oorzaak van de vete wegnemen, je kunt de vete niet meer wegnemen...
Het is des mensen...
Maar is dat niet net het triestigste ?
Zijn wij maar zo'n sukkels ?
We hebben pertang een veel groter gedacht van ons eigen zichzelvens...

tot de volgende ?

Weeral zondag...

Heb je dat ook ? Als er zo'n feestdag in de week is geweest, dan slaat heel mijne kalender flikke. Ik weet begot niet meer wat zon- of weekdag is. gelukkig zie ik rechtsbovenaan mijn scherm (ubuntu !) staan dat het vandaag zondag 28 december is en precies 9.20 uur.
Feestdag van de onnozele kinderen. Hier te lande krijg je dan dikwijls je feestdag gewenst, duidend op het onnozel... wat in werkelijkheid oorspronkelijk onschuldig betekent, maar een van die vele woorden is die in de loop der tijden van betekenis zijn veranderd.
Maar 't is zondag, en met al die dagen, en het knotten van mijn linde en het boodschappen doen voor Veerle, mogen we vanmiddag nog naar tanteke. We zijn er nog niet eerder geraakt, er zal weer was liggen...

Het is nog steeds van dat heerlijk fris gezond vriesweer. Een prachtige lichte hemel en daarvoor de knoesten van mijn getopte lindeboom. Frederik heeft echt mooi werk verricht! De bovenste knot wordt al behoorlijk dik. Nu zit ik weer in spanning te wachten op het plotse en geweldige uitbotten van de boom. Het is mij telkens een wonder te zien dat uit die dikke knoesten ten allen kante botten uitbersten en uitgroeien tot twijgen, takken die elkaar verdrummen in een wilde levensdrang. Na enkele weken groei zie je geen knotten meer, maar zijn ze veranderd in groene bollen leven. Mooi !

Bij onze Bart staat ook een lindeboom in zijn hof, een kanjer, die in zo'n enorme tuin prachtig staat. Die boom is nooit geknot en heeft dat mooie model van de linde, een prachtige halve bol op een dikke stam. Het paraplu-achtige van de boom wordt nog beklemtoond door dat de geitjes er steeds de onderste takken afknabbelen, zo hoog ze maar kunnen reiken. Daardoor is de boom overal netjes op dezelfde hoogte geknipt, en lijkt het bijna een kunstwerk van gelijkvormigheid. Hier kan dat niet, de boom mag niet hinderen voor het verkeer... Soms denk ik wel eens dat die boom misschien meer goed doet dan diene camion, maar wie ben ik...

Al met al lijkt het wel of mijn hemel plots veel ruimer is geworden, nu die takken verdwenen zijn. Mijn privé vergezicht is zo niet verder, dan toch weidser geworden.

Mijn visvijver ligt voor het eerst toegevroren. Het was vannacht koud. Er zijn alleen nog gaten waar de luchtpompjes met hun gebroebel de ijsvorming verhinderen, en ook waar het water stroom uit de filter en in het water valt. Ook de overloop en het beekje naar de tweede vijver liggen nog grotendeels open, en waar dat water in de tweede vijver valt is er ook nog een open wak. Het mag nog fel vriezen, dat blijft, zo leerde de ervaring, altijd open. Dat is ook een voordeel, want zo is er steeds verse zuurstof in het water, tot profijt van de vissen.

Gisteren was er nog maar een klein stukje toegevroren, een gek iets, ik heb in de vijver een drijvend rondje, waar in ik voeder, en de binnenkant van dit rondje was dichtgevroren... wellicht omdat in dat kleine rondje er nog minder beweging zit dat in de rest van het water ?

De vissen liggen helemaal onderaan in het warmste deel van de vijver. Ooit was het ijs in de vijver heel dik geworden, en zagen wij dat er een goudvis was die zich had laten verrassen en die volledig in het ijs zat, ingevroren. Ik dacht dat die sukkelaar wel dood zou zijn, maar toen de boel ontdooide zag ik de vis weer vrolijk rondzwemmen bij de rest. Blijkbaar kunnen die beestjes hun levensritme op een heel, heel laag pitje zetten...

De torenhaan en het kruis van de kerk van Horebeke ontbreken nog steeds. Van hier kun je het niet zien, maar de kerk staat met de voorpui helemaal in de stellingen, en wellicht wordt dan ook mede kruis en haan hersteld. Je ziet van ver dat er iets ontbreekt aan dat vertrouwde idee van de kerktoren. We zijn zo gewoon aan die haan en het kruis, dat het ons opvalt als er plots een kerk zonder staat. Het is zelfs onze zegswijzen binnengeslopen, en een politieker die van partij veranderd (zijn kazakke keert) is maar een windhaan... In het huidige korps der politiekers van ons mooie Absurdistan wordt er tegenwoordig enorm veel gekraaid... Misschien omdat er tegenwoordig ook kippetjes onder de politiekers zitten ? Of omdat het kazakke keren tegenwoordig zo in is ? Voor de Nederlanders, een kazak is een oud woord voor een overjas... Meestal is de voering van een andere kleur dan de buitenzijde van de jas, vandaar de gedachtensprong naar het wisselen van politieke kleur. Ik denk dat de ziekte van de voortdurende transfererende voetballers besmettelijk bleek voor politiekers... Ik heb alleen nog niet kunnen vaststellen of er daar ook grote overkoop (lees overloop) bedragen mee gemoeid zijn, maar het zou mij geen zier verwonderen... Er is net weer een politiek ploegje ter ziele gegaan, en je ziet de spanning rijzen wie er nu zal in slagen de stemmentrekkers binnen te rijven. Wat mij steeds weer en steeds meer verwondert is dat die politiekers niet alleen van partij wisselen als een boer van onderbroek, maar dat zij ook zonder enige moeite wisselen van gedachtengoed... Natuurlijk komt dat omdat ze alleen gedachtengoed prediken, en er zelf helemaal niet achterstaan, maar toch doet het raar aan.
Dat is ook een ding eigen aan deze tijd...
Vroeger was het bijna een wiskundig gegeven dat je het gedachtgoed dat je thuis had meegekregen met de paplepel ook beleed, en op jou beurt ook weer mee doorgaf aan je kroost. Was je van katholieken huize, dan was je katholiek, je was bij dezelfde ziekenkas als je ouders, bij dezelfde vakbond als je ouders, en je stemde voor dezelfde partij als je ouders... Je had een opvoeding genoten waarbij ook die waarden ingekapseld zaten...
Maar nu is dat niet meer waar. Nu hebben de jonge mensen hun eigen ideeën. Ze zijn lid van de partij die hen meest aanspreekt, bij de vakbond die hen het beste toeschijnt, en bij de ziekenkas waar ze voor hun situatie meest kunnen uithalen...
Het lijkt op het eerste zicht wijzer en verstandiger dan wij waren in onze tijd...
Ware het niet dat ze dit veelal ook doortrekken in hun manier van leven...en van normen en gedragscodes... Veelal is het net als bij die voetballisten eerder een kwestie van ontrouw, net als bij die politiekers een kwestie van meer zekerheid op een verkiesbare plaats dan wel een echte overtuiging... Want dat mis ik dan. De overtuiging, het achter iets staan.
Dat is heel iets anders dan de goedkooptste of de beste in dienstverlening of... Nee, dat is het ideeëngoed aannemen en er achter staan.
Maar wat zien we gebeuren ?
Onder druk van die nieuwe evolutie smijten ook die partijen hun ideeëngoed in de lappenmand, nu en dan hebben ze wel nog eens een opflakkering, met één mei of met Rerum Novarum of zo, maar voor de rest proberen ze zoveel mogelijk de grootste gemene deler te zijn van wat zij vermoeden wat de "burger" (le citoyen...) verlangt...
En zo komen wij tot wat wij nu hebben: de vervlakking van de normen.
De leugen regeert is niet alleen een programma op de Nederlandse buis, het is bittere werkelijkheid geworden. Men liegt ons voortdurend voor, en nu en dan is er een oppositiepartij die dan de kans grijpt om de leugen aan te klagen... Maar leugens zijn snel, en zeker in de politiek, dus zie glasharde ontkenningen, desnoods met opoffering van enkele kleine garnalen uit het personeel van de bewuste politieker, maar hij blijft uit de wind...
Geen normen, geen eergevoel, geen eerbied voor de medemens.
Heel dat systeem sijpelt steeds meer en steeds dieper door.
De homo sapiens (de wijze mens) is aan het evolueren naar de homo profitarius, de profiterende mens, die als enige norm heeft: genieten, ten koste van wat dan ook...
Kijk naar je krant, luister naar de radio, kijk naar de tv, en je ziet steeds meer en meer de afdaling naar het grootste genot... Bloot, schandaaltjes, binnenpretjes en gegniffel over de tegenslagen van een ander...
Voortdurend worden de normen verschoven... Neem eens een gazet van een kwarteeuw geleden en lees over de Palestijnse kwestie... en kijk nu eens wie dan de "goeie" waren en wie het nu is ?? Niemand zou ooit hebben durven denken dat Arafat nog eens erkend zou worden als een legitiem staatshoofd, men is veel verder gegaan en heeft hem de nobelprijs van de vrede gegeven... Wie doet dat, dat voortdurend schuiven ?
Ik herinner me de tijd dat Saddam Hoessein weliswaar een dictator was, maar door iedereen als een "goede" bekeken werd, hoe er talrijke groepen naar Irak gingen om te zien wat die man allemaal presteerde om zijn land uit het slop te halen... en plots keerde het ... Wie heeft dat beslist? Waarom ? en vooral, wie is er in geslaagd om iedereen er van te overtuigen ???
Is het echt zo dat die mannen plots veranderd zijn ? Nee, als ik de zaken zo nuchter mogelijk bekijk, zijn zij niet veranderd, maar is onze opinie over hen veranderd... Bijna ongemerkt...
Er zijn dus machten bezig met ons om te turnen tot wat zij willen wat we denken, zijn wat zij willen dat we zijn, doen wat zij willen dat we doen...
Hoogtijd dat we weer eens zelf gaan denken !
Dat we ons afkeren van al die hersenspoelende berichten van krant, radio en tv, allemaal verpakt in sex, ontspanning en gemoedelijkheid zonder inspanning zonder inzet... Voortdurend zwaaien ze ons met onthullingen en dossiers rond de oren, maar ook die zitten netjes in blinkende folie...
Het is niet makkelijk ! Want er zijn bijna geen bronnen waar we terecht kunnen om toch nog een tipje van de werkelijkheid te ontdekken... We moeten het hoofdzakelijk zelf doen, proberen door al de roze mist heen te kijken en de werkelijkheid te ontwaren...
Dat wens ik iedereen toe voor 2009, laat het het jaar zijn van het grote ontwaken !
Laat ons terug zelf denken, laat ons terug grijpen naar echte normen en echte overtuigingen...
Niet dat lauwe voorgekauwde, nee, de echte smaak van de echte wereld !

tot de volgende ?

Boodschappen...

Pa, zoudt gij met mij ne keer commissies willen gaan doen?
Veerle.
Kan zelf niet met de auto rijden door haar gebroken en ingepleisterde poot...dus pa kan het wel eventjes mee pakken.
Maar tedju, ten gaat niet ! Ik kan mijnen auto niet uit de garage halen ! Heel mijnen oprit ligt nog vol grote takken en twijgen, en in mijn linde staat nog één grote spil, de bovenste, pijlrecht naar de de hemel te wijzen, als een wegwijzer naar de eeuwigheid.
Straks moet Fré nog komen voort doen. De laatste loodjes van de linde.
Hij verzaagt het hout meteen ook op lengte om het te kunnen opbranden in zijn haard. Straks komt hij hier weer toe, met twee trainings boveneen, mijn muts op zijn bolleke, zijn werkhandschoenen aan en travakken maar. Hij heeft geen koud, vorst of geen vorst. Hij is er op gekleed en is druk bezig.
Gisteren heb ik hem wat geholpen, om met een koord te trekken aan enkele takken opdat ze min of meer in de goede richting zouden vallen. Anders zat ik wellicht zonder glas in mijn ramen...

Het vriest dat het kraakt, net als in de ouden tijd... de tijd van voor All Gore. (gnignignihihi).
(Dat was het geluid van binnenpret)

Het veld voor mijn deur ligt weer droog, twee dagen vorst en schrale wind, en de opperlaag ligt er bij of het al maanden niet meer geregend heeft. De dikke stoppels van de maïs zijn weer vergeeld en niet meer van dat rottende kleur van enkele dagen geleden. Over den einder hangt een lichte nevel die de harde lijnen van het ver geboomte verdoezelt. Aan de de kant van de opgaande zon is de hemel nog zachtoranje-rose dat zich heel ver zachtjes laat uitschijnen tot bijna aan het noorden en aan het zuiden. Dan heb je een wittige boord onderaan en naar boven toe wordt 't geluchte zacht blauw, dat blauw waar de Italiaanse renaissance schilders ons zo beneden. (En wij hun strakke blauwe warme hemels). Bezijds de kerktoren van Horebeke staan enkele grote bomen duidelijk afgetekend, en weer verwonder ik me erover hoezeer de vorm van het takkengestel een optische eenheid vormt. Het lijkt wel of iedere tak zich bewust is van het feit dat het binnen de lijntjes moet kleuren. Het heeft een doel, als de boom in blad staat, dan loopt de regen vooral over de buitenste blaren naar beneden, en mocht je de wortels ook zien, dan zou je zien dat de wortels net lopen tot aan de lijn waar dit water drupt van de blarenparaplu. De natuur is een wonder van efficiëntie !

Daarom alleen al moeten wij er zorg voor dragen ! Nu nog, steeds weer, doen wij "uitvindingen", dank zij het feit we afkijken van de natuur. Denk maar aan de nieuwe zwemkledij op de laatste olympische spelen, waardoor ze plots allemaal rapper kunnen zwemmen. Gebaseerd op haaienhuid...

Ik ben zojuist naar buiten geweest om de laatste dikke tak in de juiste richting te trekken, zodat hij niet tegen het huis valt. Je moet podorie lang beven om warm te krijgen in dat weer ! Nu is Frederik bezig al de stukken tak die er nog staan af te zagen en in te korten tot op de knot, en daarna zal hij heel die massa hout kleinen. En pa zal vanmiddag boodschappen doen met Veerle...

We zijn dat winterweer niet meer gewoon. In die korte tijd dat ik buiten was, kreeg ik het ijskoud, en mijn gewrichten in mijn vingers doen nog steeds wat pijn. Of ik ben veel teerder geworden, of we zijn echt de winter ontwend.

Waar is de tijd, toen Anny en ik in Zwitserland als verliefd stel samen de schaatsen aanbonden en op het Maloyameer dertig veertig kilometers schaatsten over de vrijgemaakte ijsbaan op het meer. Men maakte een vrije baan met een bulldozer over dat diepe meer... Hoe dik de ijslaag dan wel was ??? Ik herinner mij dat we op een morgen opstonden, en dat de ganse ingang van het Hotel waar we werkten volledig dichtgesneeuwd was. Er waren enkele meters sneeuw in één nacht gevallen. Het was een hele karwei om met man en macht de eerste gang te maken. We hebben op de top van de Bernina gestaan, maar echt koud hadden we het niet... Nu is de kou daar minder erg door de droge lucht, terwijl hier een vochtige lucht is, die het kougevoel veel intenser maken, maar toch...

Toch is het een gezond weer... Je krijgt een gevoel van zuiverheid in de lucht. Het is misschien een stuk inbeelding, maar er zijn ook minder zieken bij zo'n weer dan bij dat kwakkelweer.

Het doet me denken aan vroeger...aan mijn jeugd, maar ook aan mijn kinderen toen ze nog klein waren... Ook toen hadden we nog winters die echt koud waren en waar we met massa's sneeuw zaten. Ik herinner me een dag dat we 's morgens opstonden na een nacht sneeuwstorm... Onze oprit lag vol met een dikke laag sneeuw, en ik maakte met een brede plank en een stevige stok een sneeuwschep, en ging aan het ruimen. Ik hoorde Eddy, de buur ook bezig, en we verenigden ons om zo meteen brede vlakken vrij te maken op ons beider opritten. Nu en dan gingen wij eventjes binnen om de inwendige mens te versterken met een goeie druppel. Op conditie van bevoorrading hebben we nog een andere buur zijn oprit ook vrijgemaakt... We hadden geen kou, ons motorke draaide op zuiver alcohol... Hoe lang is dat al geleden???

Ik denk dat het ook in dat jaar was, dat de kinderen de sneeuw aan de overkant van de straat in liepen, en we zagen ze niet meer ! De sneeuw lag dikker dan zij hoog waren. Op een van die heerlijk mooie winterdagen gingen wij eens op stap met de kodak, enkele van die prachtige sneeuwlandschappen fotograferen van onze mooie Vlaamse Ardennen... Toen we in de abeelstraat kwamen, helemaal boven aan de steile helling, wou Anny een foto nemen van het weidse gezicht op Mater... Op het eigenste ogenblik schoof ze onderuit en lag ruggelings in de sneeuw... Bij het ontwikkelen vonden we een prachtige foto van een strakke blauwe vrieslucht. Anny had blijkbaar al vallende op het knopje gedrukt...

In die tijd gingen we vaak met de kinderen in de wijde omgeving wandelingen maken. We leven hier in een prachtige streek, waar werkelijk de weiden als wiegende zeeën zijn in het golvende landschap. Het mooiste stukje Vlaanderen...

Ik herinner me hoe de kinderen hier konden ravotten, hoe regelmatig heel mijn huis vol zat met de jeugd van de wijk... Hoe de oude Bobbie de vriend was van alle kinderen van de wijk, en hoe ze speelden met die brave hond. Ze spanden hem voor de slede en lieten hem trekken, en nadien kwam het arme beestje dan binnen met ijsklompjes in de haren van zijn voetjes, tot tussen zijn teentjes toe. Dan ging hij voor de warme kachel liggen, en jankte soms van de pijn toen zijn pootjes weer warm kregen. Een pracht van een hond van een onbestemd ras, maar met een gouden karakter, een echte kindervriend. Hij had maar één fout...Als hij water zag, dan sprong hij er in... Ook in een beek waar er meer modder dan water was, en dan liepen wij daar met een hond naast ons die stonk uren in de wind... We hebben het beest nog met de waterlans afgespoten... De kinderen hebben die hond als Paascadeau gekregen. Ze waren toen nog heel klein, en de zaterdag dat wij de hond mochten gaan halen in het asiel ('t was een verloren gezet jong beestje), kwamen ze met hun drieën op ons bed zitten, ruzie maken over hoe ze de hond zouden noemen... De eindbeslissing was de op minst tegenstand botsende "Bobbie"... We reden naar Ronse naar het asiel, en zouden ondertussen nog vlug wat boodschappen doen in de GB...
Heb je al eens een hond uit het asiel gehaald ? Die beesten hebben een echte verschrikkelijke geur aan zich hangen. Niet te doen ! Toen wij aan de GB kwamen (we moesten ook een leiband en een halsband voor de hond kopen), bleven de kinderen met de gek van blijdschap zijnde hond in de auto zitten. Toen we terug kwamen stonk niet alleen de hond, maar ook de kinderen en ook de auto... Thuis gekomen werd alles gewassen en geblonken, hond, kinderen en auto...

Wij hebben nooit zo'n proper beestje gehad... En zo lief voor iedereen. Een waakhond was het nooit, maar waar zou hij moeten hebben op waken ? Hij paste alleen goed op zijn speelkameraadjes, al de kinderen van heel de wijk en zelfs op de verlofgangertjes die hier regelmatig kwamen. Veel truukjes en toertjes kende hij niet, hij was niet bijster slim, maar dat had allemaal geen enkel belang tegenover de vriendschap die hij uitstraalde.

Kinderen en een hond, een optimale formule !
Kan ik u aanraden, maar zoek geen mooie hond, geen slimme hond, zoek de hond die straalt van blijdschap bij het zien van kinderen, die geen pijn voelt als het komt van de kinderen... Die je moet opsluiten als je de kinderen eens moet uitkafferen, omdat hij zijn kinderen zou verdedigen. Dat is de goede hond, een vriendelijke loebas, een speelkameraad.

Ik ga stoppen... de kou heeft mij wel heel ver geleid...
tot de volgende ?

knotten

Frederik is bezig mijn linde te knotten. Toen hij hoorde dat ik zijn "lievelingsfilm" op dvd had liggen, maar dat hij het pas kreeg na dat mijn snoeiwerk gedaan was, was hij niet meer te houden om te beginnen... Hij is immers nog enkele dagen thuis, en uiteraard zou hij al willen kijken. Anders doet hij mijn snoeiwerk ook altijd, maar er is altijd wel iets te doen, dus moet ik dan maar wat geduld uitoefenen... Dank zij Bruce Lee niet. Straks zal zijn huis vol zijn met de karatekreten in de tv...
(Hopelijk vindt de tweeling geen inspiratie in die dingen)
Ik zie hier stelselmatig takken vallen. Ik heb hem aangeraden om eerst zoveel mogelijk de kleine takken te verwijderen, zodat hij meer plaats heeft en beter de dikke spillen kan afzagen. Het is iedere keer weer een wonder hoe je uit een kale stam weer honderden nieuwe takken ziet ontspruiten en hoe de boom bruist van leven na zo'n snoeibeurt. Het is dan ook niet voor nieuws dat ze dat "verjongen" noemen.
Ik ben zo juist buiten geweest om te helpen de ladder buiten te brengen. De laagste takken zijn al weg. Er zal heel wat zaagwerk zijn ! Maar ik heb daarvoor een zo'n zaagmachine aangeschaft in het model van een krokodilbek. Hopelijk werkt dat goed ! Het ziet er wel een veilig systeem uit. Het is verdorie koud buiten ! Toen Fré de brievenbus verzette om hem veilig te stellen, bleef de steen waarop hij staat aan de bus hangen ! Vastgevroren. Ik heb vlug ook de meidoorn meegesnoeid. Hopelijk krijg ik binnenkort de eerste bloempjes aan dat boompje. Ik gok er op dat het nog niet voor dit voorjaar zal zijn, maar wellicht voor het daaropvolgende. Ik weet niet meer zeker of ik indertijd een rode of een roosbloeiende meidoorn heb aangekocht. het is ook al heel wat jaartjes geleden dat ik dat kleine sprieteltje hier plantte... Het is ondertussen al een boompje geworden.

Aan sommige takken van de linde hangen nu nog steeds restjes van de bloemen. De blaren zijn allang allemaal weg, maar die zaadbolletjes houden het nog wat uit. Ik weet het niet, maar misschien behoren ze tot de plantensoorten waarvan het zaad eens moet bevroren zijn vooraleer het levensvatbaar is. Vroeger wist ik niet dat zoiets bestond, maar in een vorig leven heb ik heel wat cactussen en zeldzame vetplanten gekweekt uit zaad... Daar waren er bij waarop in dikke letters op het zakje stond dat je ze eerst een of twee nachtjes in het vriesvakje van de frigo moest stoppen, zodat het zaad bevroren was... De natuur is wonderbaar !
Zo hadden ze een boomsoort op een eiland, waar vroeger een vogel leefde die door de blanken volledig werd uitgeroeid voor zijn vlees. Na heel wat jaartjes stelden ze vast dat er een boomsoort was die zich niet meer voortplantte. Een plantendeskundige dacht dat het misschien zo was dat het zaad eerst de maag moest passeren van die uitgestorven vogel... Men voerde dan het zaad aan kippen en kalkoenen, die ook een spiermaag hebben, met steentjes in de maag, en ja hoor ! Boomsoort gered. Bizar allemaal.
Maar het is wel een bewijs hoe de natuur aan elkaar hangt. Het is niet zo dat er een stukje is die op zichzelf kan leven, nee, het leven kan pas als het in het systeem past. Een bewijs te meer dat het systeem ook teer is, en dat we er zorg moeten voor dragen. Heel wat van de verbindingen tussen de levenssoorten kennen we nog niet eens, maar ondertussen zijn we misschien wel bezig soort na soort van de voedselketen te vermoorden. Uit onwetendheid, uit domheid.

Het is prachtig vriesweer. Vanmorgen kon ik mijn turnoefeningen doen in de kamer van Koen, en ondertussen al genieten van het vroege morgenlicht. Het was al weer een tijdje geleden dat dit er eens was, gewoonlijk is het in deze tijd van het jaar somber en grijs en grauw.

De onderste takken van de linde zijn bijna allemaal verdwenen. Fré is gelukkig in dit soort van werk. het is niet alleen zijn echte beroep waarvoor hij studeerde, hij doet het ook echt graag. Hij werkt rustig maar gestaag. Ergens doet hij mij denken aan wijlen mijn schoonvader... Dat was een oud-landbouwer, en die werkte ook steeds op die kalme rustige gestadige manier... Het lijkt wel of de natuur die mensen leert te werken zonder haast of spoed, maar rustig en gestaag, het ritme van de natuur ? Ik moet eerlijk zijn, en toegeven dat ik het niet kan. Bij mij is het altijd haast en spoed... Wellicht zou ik het ook iets langer uithouden met de pijn als ik wat rustiger zou werken... Het enige waarin ik mij niet opjaag, is als ik bezig ben met "kunst"... Als ik aan het tekenen of aan het snijden ben, dan heb ik geen zenuwen, geen spoed, geen haast... Dan werk ik ook op die trage bedachtzame manier... Rustig kijken waar je nu een stukje kunt weghalen, een lijntje kunt bij zetten... Waarom kan ik dat niet als ik iets anders doe ?

Ook nu ben ik betikketakt om naar buiten te gaan, om te helpen, om de zaak rapper te doen gaan... Ik ben gek ! Ik weet dat het toch niet werkt, en die wijsheid heb ik allang... Nog van toen ik samen met mijn schoonvader met de zeis een partij gras afdeed voor hooi voor mijn konijnen. Ik maaide veel rapper dan hij, maar toen we gedaan kregen met dat veld, stelde ik vast dat hij, op zijn trage rustige manier bijna twee keer zoveel werk had verricht als ik... Hij trapte nooit op zijn adem, hij moest nooit eens de rug strekken...hij werkte met die eendere bewegingen constant door... Ik weet het dus wel, maar het is sterker dan mijn eigen zichzelvens... De aard van het beestje zeg maar...

Ik denk nog steeds dat het te maken heeft met het leven in en met de natuur... Als we in Frankrijk of in Schotland wandelden in die gebieden waar je een uur kon stappen zonder ook maar een mens te zien, dan kreeg je ook iets van die rust over je... Dan kreeg je automatisch die rustige stevige wandelstap, dan werd je nooit moe, je stapte maar, rustig en bedachtzaam waar je je voeten zette, en diep genietend van de weidse natuur... Met aandacht voor alles wat rond je was... Je ademden bijna bewust iedere haal zuivere lucht binnen en het was of de zuurstof je een kick gaf. Ik denk dat mensen die werken in de natuur dat zelfde hebben.

Bij het maaien met de zeis stopte mijn schoonvader alleen maar om de zeis te haren. In de taal van daar te "bwaten"... (Wellicht van het frans boite ?) Hij zette zich neer, de benen gespreid, duwde het slagijzer in de grond, legde de zeis op het ijzer en tikte met de hamer de snede van de zeis dunner tot het sneed als een scheermes. Tot slot nog enige keer er langs met de slijpsteen, dat gebeurde al weer rechtop, en dan weer die rustige kalme halen door het gras... Het was mooi om zien... Maar ik kon het maar niet geleerd krijgen. Ik heb nooit graag in de tuin gewerkt, het ging me niet. Ik kan me niet aanpassen aan de manier van werken die je er nodig voor hebt. Ik weet bijna zeker dat ik minder pijn in mijn rug zou hebben mocht ik die kalme manier van bewegen hebben...maar 't is hopeloos.

Ik ga stoppen voor vandaag... Ik moet de zaag in orde stellen om Fré aan het werk te houden.

Tot de volgende ?

Kerstdagmorgen voor de noene

Ik ben nog niet echt uitgeslapen. 't Was dan toch eens laat gisterenavond. Het had niets met kerstavond te vieren, want we zitten iedere kerstavond hier onder ons tweetjes te zitten, maar ik zag plots dat er een mooie film was op 2B, het tweede deel van "De ban van de Ring"... Het was vijf voor twaalf voor we naar bed sukkelden.
Ik heb weer eens genoten. Het boek (de drie dikke boeken!) is grandioos, en de film is heel mooi gemaakt. Ook Anny heeft zitten kijken (als het haar niet aanstaat gaat ze toch naar boven, of valt ze in slaap). Het was al lang geleden dat we eens lang op bleven voor een mooie film. Ze tonen dan ook niet zoveel films naar onze gading. Maar vanmorgen voel ik nog hoe mijn ogen precies schuurpapier zijn.
Ik heb nog maar enkele maanden een (lees drie) nieuwe bril, maar ik heb de indruk dat ik eigenlijk al weer eens zou moeten langsgaan bij de oogarts.
Ook bij de tandarts, want toen ik iets tussen mijn tanden had, en zat te prutsen om het er uit te krijgen, stelde ik tot mijn verbijstering vast dat mijn bijterkens aan het uitgroeien zijn...
Ik heb het al gezegd, buiten mijn hersenen zijn er niet veel onderdelen die nog in optima forma zijn... En wie weet wat jullie denken over mijn hersenen...Misschien hebben jullie een héél ander gedacht erover...
Maar ik ben er gelukkig mee, en daarover gaat het.
Het is mijn hoogst persoonlijke schatkamer, waarvan ik jullie nu en dan iets laat mee genieten.

Straks komt Bart hier naartoe om Veerle en co af te halen voor het Kerstfeest. Els kookt ieder jaar (wij betalen de ingrediënten) zij houdt van koken... en ze kan het ook heel goed.
Vroeger was Anny ook zo'n goede kokkin (een kookkès in 't vlams), maar de laatste jaren is ze er wat uit geraakt. Het interesseert haar niet meer zoveel. Wellicht komt dat ook door het feit dat het niet de moeite loont, wij eten allebei als mussen.

Buiten is het weer grijs en grauw weer...Geen witte Kerst. Ik kan er mij niet zo bijster veel herinneren. Wij dromen en zingen over a White Christmas, maar ze zijn heel dun gezaaid. Eventjes leken we er op af te stevenen, maar die eerste koudeprik duurde niet lang, en nu zitten we weer in die grauwe somberte. Ze voorspellen nu wel een komende koudeperiode. Het ziet er naar uit dat we toch weer eens een ouderwetse winter krijgen. Van mij mag het, en gelukkig is de prijs van de mazout wat gedaald, zodat het weer wat betaalbaarder wordt.

Toch zullen veel mensen deze winter wellicht iedere frank (euro) moeten draaien en keren aleer ze hem uitgeven... Er is crisis in het land, en niet alleen een politieke crisis. We zien de werkloosheidscijfers stijgen, we horen van sluitingen en reorganisaties met steeds weer de arbeider en de bediende als eerste slachtoffer... Als ik denk aan al die mensen die met leningen zitten om hun huis af te betalen, leningen die soms veel te hoog zijn om gezond te zijn, dan heb ik schrik in hun plaats. In heel wat gezinnen hebben ze een pronostiek gemaakt dat ze de eerste tien jaar wel zullen doorspartelen, en dan zal het wel wat lichter worden...Maar dat wil zeggen dat er in die eerste tien jaren van hun lening niets mag gebeuren, geen ziektes, en geen werkloosheid. Als ik langs de baan rij, en die grote kasten van huizen zie oprijzen, dan heb ik schrik in hun plaats...

Het is kerstmis, het zou geen dagmogen zijn met opdoemende spoken van zware leningen. Het is een dag van feest ! Voor de gelovigen omdat de Heer op aarde kwam, voor de niet gelovigen omdat het licht terugkomt, de winterwende is voorbij. . .
Misschien vergeten we teveel in het feesten dat er ook nog andere dingen zijn dan eten drinken en pakjes openen... Maar van mij mag het. Laat de mensen maar eens uit hun dagelijkse sleur breken, laat ze maar eens ontspannen bij elkaar zitten, laat hen weer een keer op het jaar alle ruzies en vetes vergeten, en laat hen weer broederlijke (en zusterlijk) bij elkaar zitten, de benen onder tafel, een glaasje wijn voor de neus, een pakje in de hand... en alles van het verleden eventjes vergeten. Van mij mag het. Van mij mag het zelfs een bacchanaal worden, als er maar enkele stomme ruzies mee uit de wereld geraken. Van mij mag het een orgie zijn, als het bij de leiders van deze wereld zou leiden tot een vrede tussen de landen onderling... Want zonder vrede in het hart is er ook geen echt feest, zonder gemoedsrust kan men niet echt eens lekker ontspannen, want dan blijft er altijd ergens een stoorzender zitten... Van mij mag het een feest worden om alle feesten uit te feesten ! Want dat zou betekenen dat er ook echte vrede is tussen alle feestvierders onderling...

Maar helaas, wij horen iedere dag weer en weer van oorlogen en gevechten...
Ik droom dan weg in het wondermooie chanson "Le déserteur"... Vraag mij niet wie de zanger is, wie de componist of de dichter... Op een bepaald moment richt de zanger zich tot zijn Président...
"... s'il faut donner son sang, et bien, donnez le vôtre,
vous êtes le bon apôtre...
Monsieur le Président..."
Maar dat doen ze niet, nooit, ze offeren hun onderdanen op het altaar van hun macht, van hun glorie hun eigendunk...

Vrede... Zelfs de godsdiensten, die het prediken, worden misbruikt om te vechten...
Wilt ge de vrede, bereidt dan de oorlog... Zei ooit een Romeinse Caesar... Bullshit !
Wilt ge de vrede, buig dan!
Wilt ge de vrede, wees nederig en lijdzaam, aanvaard het leven zoals het is en zoals het komt.
Vrede, dat is geen toestand, het is een belijden.
Vrede, dat vind je alleen in jezelf.

... als je eindelijk leert te aanvaarden, eindelijk leert niet meer te verlangen naar meer, eindelijk leert de ander voor te laten gaan in alles... Dan mag er rond je oorlog zijn, in jou is de Vrede.
Eigenlijk is het ook hier weer: als iedereen voor zijn eigen deur veegt... is heel de straat in vrede...

Wij moeten ons eens wat meer buigen over de oude Oosterse wijsheden, Boeddha, Tao en dergelijke... Die wezen er zo heel lang geleden al op, dat de vrede te vinden is in je eigen hart.

En als je de bijbel, de Koran, de wijsheden van Bab en noem maar op eens echt leest, en al de krollewietjes uit de teksten zwiert, om de essentie over te houden, dan stel je plots vast dat ze allemaal hetzelfde vertellen, en dat je datzelfde zelfs terug vindt bij de moraalfilosofen... Een streven naar een rust in je eigen hart, je eigen geest...

Er is niets nieuws onder de zon.
We weten al altijd wat we moeten doen.
We doen het nog steeds niet.
Steeds weer bezwijken we voor bezit en voor macht... We wéten dat het zo niet hoort, maar het is zo verlokkelijk.
Weet je, ik wens jullie allemaal een heeeeel lang leven toe, omdat de ervaring mij leert dat de ouderdom wel eens helpt om tot de vrede des harten te komen...

tot de volgende ?