Duif is dood, meneer... (Toon Hermans)

Heb je het ook gelezen in de krant ?
Een man vloog met zijn ULM rond, toen er plots een duif in zijn schroef terecht kwam, en de man weer beneden zat. Gelukkig zonder erg, denk je dan, maar er is schade aan zijn toestel... De man heeft de dader, de duif opgeraapt, op basis van de ring de eigenaar gevonden, en die zal nu opdraaien voor de schade...
Volgens de advocaten is de man inderdaad verantwoordelijk voor het gedrag van zijn dieren. Betrokkene zal nu contact opnemen met zijn familiale verzekering.
Het is wel de eerste keer dat iemand een eis instelt tegen de eigenaar van een vogel bij een luchtvaartramp(je)...
Wellicht heeft het dus nog een juridisch staartje.

Tot daar het kort verslag van de feiten. Zou de eigenaar geen schadeclaim kunnen indienen tegen de eigenaar van de ULM, omdat hij door onverantwoorde vluchten de duif heeft gedood ? Kwestie van het wat sappig te maken...

Maar het gaat steeds verder. Hoe kun je nu voorkomen dat een duif toevallig op dezelfde hoogte vliegt van de ULM ? Zou het niet veel simpeler zijn om die mannen die op de dagen dat mijn buren hun gras niet mogen afrijden (ik heb zelf geen pelouse...) omdat het brommerige geluid de zondagsrust zou verstoren, hoog boven ons komen rondbrommen met precies het identieke geluid van het gewraakte grasmachientje... ? Laatst zagen we er een vlucht van drie, die alle drie met hun luchtbrommertjes doende waren. Leuk om daar onder in het laatste zonnetje te zitten niksen.

Eigenlijk komt het er allemaal op neer dat de mensen steeds meer onverdraagzaam zijn voor de anderen. Ooit hadden ze hier enkele kilometers van hier om precies te zijn, een schietstand opgericht voor het schieten van kleiduiven. Daar dit in een uitgegraven put van een kleigroeve gebeurde, was de storing minimaal. Toch kwamen er enkelen met een petitie voor de dag, tegen die "elitaire" sport. Ik ben er eens weest kijken, en tot mijn verrassing waren de meeste van die schutters mensen die ik heel goed kende van uit mijn werkmidden, met andere woorden, een meerderheid van arbeiders die daar hun ding hadden gevonden, en niks geen elitair iets! Dan kwamen ze af met de loodvergiftiging van de bodem door het hagel uit de patronen. Ik ben geen expert, maar ze vertelden me dat dit nu geen lood meer was, maar een kunststof. Ik weet het niet, en eigenlijk interesseert het me niet zo erg... Jaren en jaren lag er allerhande roestige dingen in die kuil op te roesten, en dat was allemaal opgeruimd...Mij leek dat er winst voor het milieus was in plaats van vergiftiging...

Ook waar ze eens begonnen waren met een club van die modelvliegtuigjes (en heel lang geleden ook met modelscheepjes) moesten ze ook stoppen omwille van de geluidshinder, en zoals gezegd, de zondag is het verboden je gras af te rijden omwille van het storende lawaai... Aan dat laatste wordt nog al eens voorbijgegaan, in ons waterland moet je de unieke dag van droog gras benutten om het te kunnen afrijden, ook al is dat op een zondag...

Ooit hebben ze hier voor mijn deur een motocross gehouden. Ik heb er van genoten, niet van de cross op zich, want die sport interesseert me niet zo erg, maar van heel de entourage. Van de avond voordien kwamen hier een pak van die mobilhomes voor ons in het veld parkeren, en we leefden een tijdje in een tijdelijke camping. 's Anderendaags wandelde ik tussen die huizen op wielen, en zag de eigenaars druk in de weer met het oppoetsen en afstellen van hun crossmachines, er stonden er ook heel wat te koop, en op de baan zag je ze hun machientjes testen, en het parcours verkennen. Je hoorde dialecten die je hier anders nooit hoorde, en de crosser die die enkele huizen vandaan woont, was in zijn sas, en was ook deelnemer aan de cross.
Er was natuurlijk lawaai, dat hoort er nu eenmaal bij, en het was dan ook eenmalig... Ze zijn niet eens bij mij geweest met de petitie, want iedereen had mij zien genieten...

Nu zijn we dus al zo ver dat de ULM-liefhebber begint te ageren tegen de duivenliefhebber! (De laatste wordt al in veel wijken scheef bekeken omdat die beestjes ook wel eens op een ander dak landen dan het hunne...)
Sjongejonge, laat iedereen zich toch eens amuseren, en laten wij met zijn allen eens wat verdraagzamer zijn voor elkaar. Nog een beetje verder, en we moeten speciale schoeisel aanhebben om op straat te komen, met zolen die gegarandeerd geen lawaai maken.
Straks moet ik toelating vragen om een blad van mijn boek te draaien.
Waar zijn we mee bezig ? Ik heb ooit één keer bij een buur geweest om te vragen hun activiteit stop te zetten, ze waren bezig met het verbranden van vuil, en de rook waaide recht mijn volières binnen. Ik heb niet gevraagd om het te stoppen, ik heb hen gevraagd om het op het veld verder op te doen, waar geen huizen staan. Ik deed dit alleen omdat ik zag dat mijn vogels panisch reageerden, en amechtig op de grond zaten te hijgen... Anders zou ik zelfs niet eens iets gevraagd hebben, met de deuren en de ramen dicht te houden kon ik immers de rook uit mijn huis houden.
Iets verder heb ik ooit de mensen aan de kinderen weten vragen iets verder af te gaan spelen, de oude moeder lag er op sterven. De kinderen deden dat zonder morren, en iedereen had er begrip voor.
En dat is waar het over gaat! Laat de mensen hun hobby, en probeer eens er interesse voor te hebben, in plaats van het zo maar af te breken om een of andere futiele reden. En is er eens een reden waardoor het hinderlijk is op dat moment, kun je dat dan niet eens bespreken in plaats van op te treden? Kortom, mens zijn met de mensen.
Wij horen hier soms 's nachts wel eens een hond blaffen, maar ook mijn haan kraait ! En ik ben gelukkig dat dit hier nog kan, zonder dat er over geklaagd wordt. Een van de buren heeft zo'n windklokken of hoe noem je die dingen, hangen, die bij de minste wind vrolijk tegen elkaar hangen te klingen. Ik hoor dat niet graag, maar zij blijkbaar wel, dus moet het ook kunnen. Ik heb er geen probleem mee, en als ik 's nachts wakker lig, dan gebaar ik dat ik het niet hoor, en lees in mijn boek. Diezelfde buren vertelden dat ze zo graag het water uit mijn vijver horen klateren, maar misschien houdt mijn andere buur daar wel niet van?

Laten wij toch wat meer verdraagzaam zijn, en bedenken dat de anderen wellicht ook verdraagzaam moeten zijn voor ons. Nu wij helemaal alleen zitten met ons tweetjes, is het hier veelal stil in huis. Als bij de buren dan de kinderen zijn van hun nichtje, dan horen wij die spelen en lachen... en we hebben al honderden keren tegen elkaar de bedenking gemaakt dat onze buren nogal wat lawaai hebben moeten doorstaan van onze drie kapoenen indertijd... Vooral in hun tienerjaren, toen de hardrock met wijdopen bassen op hun kamer de muren deed trillen en mij wanhopig maakte... ik heb nooit bedacht dat de buren dat ook moesten doorstaan... Nu hoor ik bij hen de kinderen al als ze gewoon zitten te spelen... Ik denk dat ik heel brave en lieve buren heb...

De zon schijnt ! Ik zie het licht in een zilveren nevel over de velden hangen, en heel ver hangen plots de kronen van de bomen. De stammen zijn verstopt in de nevel. Mooi ! Het doet denken aan de dromerige schilderijen van de Leieschilders.

Deze namiddag gaan Anny en ik beiden bij de kapper, sorry, kapster. Onze kapper is op pensioen, en zijn zaak is overgelaten aan een madame, ene Els, die nog bij ons Veerle in de lagere school zou gezeten hebben. Hopelijk kan ze ook goed baarden knippen. Wilfried kon dat heel goed. Niet iedere kapper heeft daar gevoel voor, het is ook niet iets waar ze dagelijks kunnen op oefenen, en zeker niet zo'n LeopoldII- baard zoals de mijne. Nu, we zullen zien.
Anny moet veel meer dan vroeger naar de kapper...Vroeger had zij haar dat makkelijk te onderhouden was, en steeds, als vanzelf goed viel, maar nu ze een gewijzigde hormonenhuishouding heeft, is haar haar plots van aard veranderd, en moet ze het veel vaker wassen, want het wordt vlugger vet, en moet ze het dan ook telkens in krulspelden stoppen om een beetje netjes voor de dag te komen. En de krullen die door de kapper gepermanent zijn, houden amper enkele weken... vroeger was dit maanden. Kortom, met ouder worden, wordt mijn wederhelft duurder in het onderhoud. Er is meer op te kalfateren aan een oud schip dan aan een nieuw zeg maar. Dus moeten we dat dan ook doen hé, want ik hou er van dat mijn eegaatje er goed voor komt. Er moet toch iemand de vlag hoog houden hé !

Tot de volgende ?

Mooi

In verkenner.be las ik dat het Brusselse gewest een website had vernieuwd over de architectuur in het hoofdstedelijk gewest. Ik wist niet eens dat er een site over bestond, dus ikke vlug gaan zien...
Ik kan het u aanraden : www.irismonument.be

Ik ga straks eens op het net rondstruinen of ik ook dergelijke initiatieven vind van het Vlaamse en/of het Waalse gewest. Ik zou het wel op prijs stellen ! Misschien heeft niet iedereen dezelfde interesses, maar ik vind het leuk in een stad rond te kuieren, en te genieten van de vele mooie gebouwen. Maar zonder gids, of zonder voldoende kennis van de locaties zal ik er veel meer gemist hebben dan wel gevonden. Ik ga niet beweren dat een dergelijke site alles voor je oplost, maar het biedt toch een groot gedeelte aan, die je meteen ook ziet op foto.

Wellicht vindt de kring van deskundigen niet altijd dezelfde woningen of gebouwen mooi als jij, maar het biedt toch een breed scala van impressies. Ik weet in Gent een huis staan, een zijstraat van de Charles Van de Kerckhovestraat, waar in de geven een beeldje zit ingewerkt van een hond die naar boven staat te blaffen, als je naar boven kijkt, zie je een beeldje van een verschrikte kat. De gevel is al heel mooi, maar dergelijke details trekken mij aan als magneten. Wellicht zullen de mensen van de site veel meer naar de globale architectuur kijken dan naar die details, maar voor mij zijn die details soms de balletjes in de tomatensoep.

Als ik het prachtige stadhuis van Oudenaarde bekijk, dan kijk ik naar het globaal beeld, maar ook naar het stenen kantwerk... De vermenging van de witsteen en de blauwe hardsteen is heel mooi, en biedt een bijkomend reliëf, niet alleen door de sculptuur, maar ook door het kleurverschil. Ik weet dat men niet akkoord is met mij, maar ik vind het stadhuis van Oudenaarde veel mooier dan dat van Leuven. De stijl is heel verwant, maar waar Leuven impressionant is, biedt Oudenaarde je een reliekschrijn aan, compact, klein, maar schitterend uitgewerkt, in een perfect evenwicht. Hopelijk heeft de laatste restauratie weer enkele eeuwen van genot over dat unieke gebouw tot gevolg. Het enige onderdeel dat mij een heel klein beeldje stoort is het beeld van Hanske de Krijger, boven op de toren. Naast de prachtige gotiek lijkt dit beeldje mij iets te plomp toe om te horen bij dit gebouw. Ik zou er veeleer een ranker en eleganter uitkijk hebben op geplaatst, maar ja, het is nu zo, en de sage over dat Hanske maakt veel goed.

Velen zullen het ook niet eens zijn met mij, als ik zeg dat ik Gent veel hoger inschat dan Brugge. Voor mij doet Brugge wat kunstmatig aan, men heeft ten alle prijze alles willen behouden, en de ganse stad als onder een schrijn gezet. Het heeft een lieflijk beeld op geleverd, maar het mist het leven, het bruisen van een stad. Het is prachtig om eens te gaan bekijken, het is een plaatje, maar ik zou er niet willen in leven...Het is of de tijd er een hapering heeft gekend... Gent daarentegen is een bruisende levende stad, met hele wijken vol lelijke bijna uniforme huizen, met nu en dan een restant uit vroegere tijden. Plots kom je in een straat met prachtige middeleeuwse huizen, en je slaat de hoek om en staat voor een ultramodern ding. Soms is die confrontatie schitterend, soms een regelrechte miskleun. Je loopt door straten men mengsels van oud en nieuw, en ziet plots een gat in de straat, amper een meter breed...Als je nieuwsgierig bent en er eens binnengaat, dan heb je veel kans in een van de beluiken te zitten. Beluiken waren de kleine huisjes van de armsten ven de inwoners, kleine vernepen stulpjes, aan een binnenpleintje, met één toilet voor de ganse wijk, en één pomp voor dezelfde mensen, die veel te dicht bij de beerput kwam, en oorzaak was van de vele choleraplagen... Nu zijn die huisjes veelal helemaal opgeknapt, nu leeft een gezin in twee of zelfs drie van die oude dingetjes in een keer, en zit er in een oase van rust midden in de stad. Een stad als Gent heb je nooit gezien, er staat zo veel en zo verspreid en zo door een, dat je nooit alles hebt gezien. Je loopt in een winkelstraat, met grote moderne uitstalramen, en als je onverhoeds naar boven kijkt, zie je de restanten van soms de prachtigste classicistische woningen die je je kunt inbeelden, en dan betreur je die etalage als een zonde voor het geheel. Je kunt er nog van die prachtige oude burgerhuizen vinden, met een poortingang voor de koets en het paard, prachtige hoge plaatsen met aan het plafond schitterend stucwerk, de muren beschilderd met dromerige landschappen, en buiten aan de ramen zie je de spioennetjes, waar je met wat geluk net kun zien dat een oude dame, veilig weggeborgen achter de zware gordijnen veilig de mensen op de straat zit te bespioneren...
De stad bruist van het leven, niet in het minst door de universiteit binnen haar muren, die voor een voortdurende toevloed van jonge mensen zorgt, waarvan er velen blijven en de stad verrijken met jong bloed en nieuwe ideeën.
Waar je in Brugge het gevoel hebt in een groot museum te wandelen, heb je in Gent nu en dan een stukje die zelfs in Brugge hoge cijfers zou gooien, neem de graslei, waar een ganse rij prachtige middeleeuwse huizen staat, en die daar veel meer opvalt, omdat het daar als een oud stukje verleden ligt te gloriën tussen de modernere stukken Gent.
Nee, Gent is mij veel liever dan Brugge. Ik ga echter niet gaan beweren dat er in ons landje niet nog andere steden zijn, die misschien nog veel meer bieden dan Gent, maar daar kan ik dan niet over oordelen, omdat ik ze niet of niet voldoende ken, om ze op prijs te stellen... En daar helpt me zo'n site dan wel mee ! Daar kan ik genieten van heel wat van de mooiste stukjes van ons Hoofdstedelijk Gewest... Daar kan ik ook- al is het virtueel- dwalen in de stad...

Weet je, dat is voor mij wellicht het grootste van het internet ! Het biedt mij, die het lichamelijk niet meer aan kan, de mogelijkheid om zowat overal naar toe te gaan. Ik weet wel, het is niet hetzelfde, maar het is enorm veel in vergelijking met niets.

Toen wij, Anny en ik, indertijd onze wandeltochten deden in Frankrijk en Schotland, dan heb ik daarvan telkens een boek gemaakt, met alle kleine feitjes van die reis, en massa's foto's. Het geheel laat andere mensen toe, even mee te genieten van wat daar allemaal door ons gezien en beleefd is. Het is niet hetzelfde, maar het geeft toch een goede impressie... Zo is internet voor mij nu een kans op virtueel wandelen in landen uit heel de wereld.

Ik krijg enorm veel mailtjes, van heel veel kennissen en vrienden, maar de mooiste voor mij zijn die met fotoreportages over landen of over dieren... Soms ergert het mij als die mooie beelden dan vergezeld gaan van teksten die niets te maken hebben met het beeld. Geef mij maar de beelden van een verre stad of streek, zonder verknoeien door een filosofische wijsheid, zo maar, of met een woordje uitleg over het beeld... dan kan ik genieten, dromen.

Ga ook eens virtueel architectuur kijken in onze hoofdstad en aanhangende gemeenten, wedden dat je er ook bij ziet waar je even stopt om goed te kijken, te genieten...
www.irismonumenten.be

tot de volgende ?

De zware mantel der liefde...

Ergens, op zolder, of ergens in een van mijn boekenkasten, moet er nog een foto liggen, een persfoto, van mij als deelnemer in een vakbondsbetoging in de jaren 70 der voorbije eeuw... De jaren 70 waren de crisisjaren inzake tewerkstelling, en onder meer ging de vakbondsactie over het zwartgeldcircuit en de kapitaalsvlucht...
Ik had me voor de gelegenheid in pitteleer gezet, met een chapeau buse op mijn aanvallig hoofdje, een dikke sigaar in de mond en een proper aktentasje aan de hand, met de meest beruchte banken... Eén van de banken die daar op prijkte was de Paribas...
Als arbeidersbeweging waren de vroede vaderen ooit gestart met het oprichten van een eigen spaarbank voor de werknemers (ook bij de socialisten was er een dergelijk initiatief). Deze spaarkas noemde dan de BAC, de Belgische Arbeiders Coöperatie... Maar deze spaarbank evolueerde tot een bank, werd groot en groter, en begon mee te spelen op de grote markt, en groeide uit tot een van de pijlers van onze financiële wereld...met onder meer samenwerking met...Paribas... en werd later Dexia...

Het was niet direct een aanbidt wat gij verbrandt hebt en verbrandt wat gij aanbeden hebt, maar toch heb ik altijd een beetje een wrang gevoel overgehouden aan de financiële wereld. Paribas was niet plots een van de goeien, 't leek veeleer of wij onze eigen pijler kwijt waren. Dexia was nu een bank in de rij van de andere banken, en zij waren duidelijk vergeten dat wij als arbeidersbeweging aan de basis lagen van hun huidige sterkte... Wij werden hoogstens nog geduld, maar zeker niet geëtaleerd. (Ook bij de mutualiteit, die vroeger echt en hetzelfde gezinnetje thuishoorde als de vakbeweging, zagen wij dat ze toen ze groot werden, zich wat distantieerden van ons, want voor banken en mutualiteiten lijkt er een geurtje te hangen aan wat de vakbeweging eigenlijk is... Ze gingen niet zo ver als de Dexia, maar profileerden zich duidelijk als een aparte instelling, met hoogstens nog wat verre banden van oorsprong.

Ik heb nog geweten dat de bode (de man die de maandelijkse bijdrage kwam ophalen) tegelijkertijd bode was van de ziekenkas en van de vakbond en in veel gevallen waren ze na hun uren ook nog eens agent van de spaarkas BAC... Zij hebben indertijd de beweging in zijn geheel groot gemaakt. Voor hen moet wat nu gebeurt nog veel bitterder zijn dan voor mij, en wellicht hebben de huidige jongeren in de vakbeweging niet meer binding met Dexia dan met Fortis.

Nu worden de Belgische banken uitverkocht... Net zoals we steeds minder echte Belgische bedrijven hebben. Is dat erg ? Ik weet het niet... In het begin had ik schrik telkens een bedrijf opgeslorpt werd door een multinational, nu zijn we dat ondertussen allang gewoon geworden. Maar toch blijft er een wrang iets hangen, we zijn maar een aanhangsel meer, een codicil die heel makkelijk kan geschrapt worden. Het bedrijf redeneert niet meer in functie van tewerkstelling, en zeker niet in kader van tewerkstelling in dit of dat land, en schroomt zich ten genen dele om een of meer van hun firma's te sluiten als het lucratief lijkt de productie ergens anders te doen.
Met andere woorden, we zijn maar een succursalleke meer, een aanhangsel.

Als het grote boetieken zijn die tot sluiting overgaan van gans hun Belgische vestigingen, dan zie je plots dat ook de politiekers wakker schrikken, en alles op alles zetten om dat bedrijf hier of zoveel mogelijk hier te houden. Soms lukken ze daar in, maar wat de prijs is wordt ons zelden of niet meegedeeld...Voor een tijdje, want binnen de bedrijvenwereld zal het wel rondlopen dat er kans in zit om België nog wat meer af te romen, wellicht via lagere belastingen of voordelen inzake sociale zekerheid... en ga zo maar door... en de kei rolt verder de berg af.
Europese en mondiale vakbonden komen stilaan tot wasdom, om ook daar te kunnen optreden, maar het blijft moeilijk... Probeer maar eens te zeggen tegen bv de Duitse arbeiders, dat het interessant is om gedurende x aantal tijd tijdelijke werkloosheid te kennen(=aan minder inkomen), teneinde de Belgische vestiging in leven te houden... Alleen het besef dat het de volgende keer kan gaan over hen, kan als argument dienen...Solidariteit is een woord dat de meesten alleen begrijpen als de anderen solidair zijn met hen.

Hoe hoger het welvaartspeil is, hoe moeilijker het is iets af te staan.

Heb je al eens buiten gekeken ? Vanmorgen moest Anny weer de tweeling gaan wekkeren, om kwart over zeven... Ze loopt dan nog in de nacht ! Het is dan nog pikdonker ! We zijn met andere woorden stilaan in de donkere maanden terechtgekomen. Heb je toevallig ook op de radio dat gesprek gehoord over de duisternis en de depressies ? Of anders gezegd, het licht maakt ons tot optimisten !
Iedere morgen ben ik blij dat ik mijn computer kan opstarten in Ubuntu! In de plaats van dat fletse blauw van microsoft krijg ik de warme gloed van geel-oranje-bruin over mijn scherm, en adem ik een tijdje de sfeer van de sahara in, droog en warm...twee dingen die we in ons klimaat heel, heel zelden kunnen ervaren.
Ze verkopen nu een soortement lichtbakken waarmee je het tekort aan licht kunt teniet doen, en zo je depressies vermijden of genezen... Ik vind dat een bizar iets. Lichtbakken doen me denken aan stropers en het afschieten van die lieve kleine konijntjes... Ik zou me niet gerust voelen in dat licht van diene bak, en telkens omzien of er geen jager in de omtrek staat... en ja hoor ! Hij is er ! Hij noemt Electrabel, of Luminus of Nuon of zoiets, en ze schieten met zware rekeningen !!!!

Wedden dat je meteen in een nieuwe depressie valt ? Of zou je rekening dan betaald worden door de ziekelijke kas ?

Tot de volgende ?

en maar regenen... (bisbisbisbis)

Vanmorgen was het weer vroeg opstaan geblazen. Anny verdween kwart na zevenen al richting Veerle's huis om de tweeling te wekkeren. Dan sta ik ook op om de koffie te zetten tegen dat Anny thuis komt.
Vanmorgen is Veerle rond vijf uur opgestaan, om eerst Frederik naar zijn werk te voeren (de bussen staken), en dan naar haar werk te rijden.
Gisteren zat ze bijna zonder benzine, en ik heb haar gewezen waar de goedkoopste tankmogelijkheid is in Oudenaarde...althans volgens internet, want er bestaat een website waar je kunt zien op welke plaats je goedkoop kunt tanken in zowat iedere stad of gemeente van het land. Veerle deed gisteren meer dan 5 eurootjes profijt ! 200 Frankskes, toch mooi meegenomen. Als ze steeds haar tank vult als ze daar in de omgeving is, dan steekt ze per jaar heel wat in haar zakken.
Vroeger kon ze hier in de omgeving benzine tanken met een kaart zoals de mijne, maar dit tankstation is verdwenen, en met die kaart is er geen station meer in de omtrek, waar je ook benzine kunt tanken (Ik kan wel nog steeds aan mijn diesel geraken op een pompstation voor vrachtwagens, waar ik ook terecht kan)
Eigenlijk is het niet normaal dat de prijzen zo veel kunnen verschillen! Ik weet niet of het nog steeds zo is, maar vroeger kende ik in de omgeving van Mons een station waar het echt heel veel scheelde. Ik kwam heel zelden in die buurt, maar als ik er kwam vulde ik mijn tank telkens bij. Waar je normaal drie, vier frankjes per liter verschil kunt vinden, was het daar zes frank! En toendertijd was de benzine nog niet zooo duur !
De collega van Bastogne kon netjes de grens van het Groot Hertogdom overwippen, en daar was het nog veel goedkoper !
Nu en dan krijg je wel eens een mailtje met de prijzen van de benzine in het buitenland, en dan kun je het helemaal niet meer volgen. Sommige van die landen hebben wel hun eigen petroleum, maar er zijn er die ze net zo goed als wij, moeten invoeren.
Vroeger hoorde ik dat dit gedeeltelijk kwam omdat wij hier geen wegentaks betalen, dat er een soort wegentaks in onze benzine verrekend zit... Momenteel vraag ik mij dan af wat ze met dat geld doen ? Zeker niet de wegen onderhouden, want ik u zonder uit ons arrondissement te komen heel wat staaltjes tonen van wegen die wel eens een onderhoudsbeurt zouden mogen krijgen.
Ik heb niet de indruk dat er - door de stijgende prijs- minder met de auto gereden wordt. ' t Zal misschien iets schelen, maar zeker niet veel. Wat ze nu willen doen met een beloning te geven aan de eigenaars van wagens die minder vervuilen, zal weer eens een maatregel zijn die nadelig werkt bij de armeren in onze maatschappij. Veel van de kleinverdieners hebben toch een wagen nodig, en rijden omwille van de kostprijs steeds met beterkope occasiewagens rond...Nu zullen ze daarvoor ook nog eens meer taks moeten betalen. Eigenlijk moeten ze die bezitters van "propere" auto's niet meer bijkomend belonen, want de voornaamste manier om proper te rijden is een merkelijk lager verbruik, dus krijgen ze hun beloning reeds aan de pomp!
Vandaag zullen wij op tv weer kunnen genieten van de beelden van kilometers lange files... door de staking van onder meer het openbaar vervoer.

Ik kende iemand die, voor er echt sprake was van de alternatieve brandstoffen, gewoon op slaolie rondtoerde met haar oude diesel... Heel lang heeft dit echter niet geduurd, want de prijs van die olie is ook netjes mee omhoog gegaan met de diesel. Nu riekt haar auto niet zo erg meer naar frieten...

Wij lezen herhaalde malen over de kleine vergoeding die de pomphouders hebben aan hun tankstation... Van waar komt dan het verschil in prijs tussen de verschillende stations ? Als het zo is, dat een merk zo'n grote marge heeft dat ze op bepaalde stations zo'n grote korting kan geven, waarom kan niet iedereen daar dan van genieten, en waarom nemen zij dan op alle andere stations zo'n groot winstcijfer ? Mij kan het minder schelen, ik rij maar heel weinig rond, en heb dus niet zoveel kosten aan die brandstof, maar als ik geen wagen meer zou hebben, zouden wij minstens eens per week moeten beroep doen op een van onze kinderen om boodschappen te gaan doen... Maar neem nu Bart, die iedere dag 60 km van zijn huis gaat werken... Openbaar vervoer is bij hem bijna niet mogelijk, daar ook hij in een kleine gemeente woont met minder vervoersmogelijkheden, en bovendien heeft hij ook niet de nine-to-five job, zodat hij niet kan zeggen dat er om dit of dat uur een bus of trein is...Bovendien moet hij regelmatig naar het buitenland, en in diverse gevallen is ook dat met de wagen te doen, omdat ze dan verscheidene beurzen in een tijdspanne gaan bezoeken.
Nee, brandstof is bij een heleboel mensen een serieuze hap uit de portemonnaie. Als je dan weet dat het grootste stuk daarvan belastingen zijn, dan kom je tot de conclusie dat de ene belg wel heel veel meer belastingen moet betalen op hetzelfde loon dan de andere...
Je kunt natuurlijk stellen dat je maar dicht bij je werk moet gaan wonen, maar als je een gezin hebt, dan zijn er in de huidige tijd ook meer dan één verdiener per gezin. Ik heb twee kinderen, en in alle twee de gevallen ligt de job van de twee partners heel ver uit een ! Wellicht is dat dus het geval bij heel veel mensen !
Bij Veerle gaat Frederik normaliter met de bus (openbaar vervoer) naar het werk. Dat lukt behoorlijk, maar hij is toch wel een heel groot stuk langer op de baan dan met de wagen. Nu vind Frederik dat niet erg, hij moet nergens echt wachten op de bus, wel een keer overstappen, maar ook daar is het een aansluiting zonder echte wachttijd. Bovendien kan hij op en afstappen op minder dan één kilometer van zijn woning, zodat het binnen wandelafstand is. Wel zie je hem dan veelal onder een grote paraplu voorbij komen, maar het is te doen. Voor Veerle is zoiets niet te doen, omdat ze onder meer werkt op steeds verschillende tijdstippen, ook in het weekend, en dan is het vervoer er quasi niet meer.

Nu ja, het zal wel in alle gezinnen een groot of minder groot probleem zijn, en de vraag blijft waarom is de brandstof : 1) zo ontzettend duur ? 2)zo verschillend in prijs van de ene pomp naar de andere ?....

Tot slot van dit item... Ik vind het leuk dat de regering de belastingsdruk zegt te verminderen ...Maar steeds meer binnenrijft via de pomp.

Ik moet je bekennen dat ik een ijdel man ben !
Je weet dat ik voor Anny een halsketting heb gemaakt, een olifantenkop, uit afval van ivoor. Anny draagt die halsketting heel vaak, omdat ze hem ook mooi vindt, maar bovendien krijgen we er heel veel opmerkingen over, en iedere keer weer voel ik mij in mijn ijdelheid gestreeld. Ik kan dus niet ontkennen dat ik ijdel ben. Nu draagt ze ook een visje, gesculpteerd uit been, en ook dat trekt wel eens de aandacht. Leuk is dat! Ik ga me nog eens aan het beenbewerken moeten zetten, want mijn kleindochters beginnen ook al te zagen... Ook zij zien die dingen heel graag. Eén van de redenen is wellicht dat het unieke stukken zijn, ik maak maar één exemplaar van iets, en dus is ieder hangertje of broche een uniek stuk. Ik denk dat dit ook wel mee speelt, en voor Anny uiteraard ook het feit dat ik dat ding heb gemaakt, daar is ze ook fier op.
Ik heb in ieder geval daarvoor op het hobbysalon in Flanders expo, enkele soorten natuurlijke stenen parels gekocht, omdat die zo mooi passen bij de kleur van been of ivoor, en de indruk van handwerk nog versterken. Bij de olifantenkop heb ik een ketting gemaakt met steentjes van malachiet afgewisseld met een bruin steentje waarvan ik de naam niet ken. Het zijn werkelijk steentjes, geen parels, het zijn precies kleine kiezelsteentjes, waar men een gaatje in geboord heeft. Deze steentjes zijn dus allemaal verschillend van vorm, en veelal ook van tint, waardoor de ketting een zeer natuurlijke kleur krijgt. Het enige nadeel is dat dergelijke kettingen wel wat aan de zware kant zijn... Maar ja, schoonheid kent zijn prijs, in dit geval zijn gewicht.

Bovendien doe ik dergelijke dingen graag... Ik heb meer moeite met het kiezen van wat ik nu eens zal doen, dan met het feit om een onderwerp te zoeken... Ik zou wel eens weer willen proberen te schilderen, ik heb ideeën om in been of ivoor te werken, ik heb ideeën om aan pyrografie te doen, en ik ben bezig met studeren om eens dingen te maken met pareltjes... Ik denk bijvoorbeeld aan een halsketting uit in band geweven kleine pareltjes, ook een manier om dichter aan te sluiten bij het idee van handwerk.

Je ziet, te veel dingen in eens... maar net als bij mijn boelken, ben ik soms bezig aan twee, drie dingen op hetzelfde moment...
We zien wel, ik amuseer me in ieder geval, en dat is nog steeds de beste manier om de pijn naar achteren te duwen...

tot de volgende ?

Het boek der boeken in het tweede boek der boeken?

Hoe krijg je de bijbel (nog) een keer in The Guiness Book of Records ?
Je besluit om met een hele groep mensen, gans de bijbel voor te lezen op de radio. En niet zo maar de eerste de beste, nee, de eerste regels worden gelezen door de paus himself... en er komen ook wat vedetten en een oud president en dergelijke meer, meedoen aan de bijbelmarathon...die zo een 139 uur zou gaan duren...allemaal om in het recordboek te komen...

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dat een grandioos idee vinden, maar wellicht zijn er ook die het net wat dubieus gaan vinden.
De meeste katholieke mensen kennen de bijbel maar zo en zo... Ze krijgen netjes geselecteerde stukjes te horen, en er zijn er heel wat die wel een bijbel thuis hebben staan (Veelal nog het boek dat ze ooit moesten aanschaffen tijdens hun studies), maar er wordt niet zo veel in gelezen. Ik heb al eens verteld dat tante nonneke er van overtuigd was dat de maagd Maria niet in de bijbel stond, zeker niet in die van de protestanten... De bijbel had het mensje nog nooit gelezen...
Bij heel wat van de soorten die wij oneerbiedig onder één noemer "protestanten" scharen, zijn er heel veel die veel meer belang hechten aan de bijbel, en hun bijbelkennis is dan ook veel en veel groter dan bij de katholieken. Bij velen wordt het Woord (met hoofdletter) geëerd, 't is te zeggen, ze houden zich strikt aan de woorden, en vergeten soms wat de geest van de tekst... Vandaar dat er wel groepen zijn die de nieuwe vertalingen en zeker vertalingen in de volkstaal verwerpen als ketters...
Ik heb gedeeltelijk uit nieuwsgierigheid, gedeeltelijk uit overtuiging de bijbel gelezen, zoals we zeggen, van achter naar voor en van voor naar achter. Ik heb bovendien een stuk of wat verschillende vertalingen, gaande van de bijbel die de Jehova's gebruiken, over de statenbijbel (oud en nieuwe vertaling), The king James, de moderne vertaling, de willibrordus, en de volkstaal-vertaling (twee versies). Ik heb ook boeken gelezen over de bijbel. Het onderwerp heeft mij echt een hele tijd bezig gehouden.
Interessant vond ik vooral de zichtbare ontwikkeling van de godsdienst, hoe het beeld van één God in het begin toch nog wel eens "per ongeluk" goden werden, hoe legende en godsdienst in elkaar grijpen, hoe duidelijk banden zijn met de godsdiensten van de omringende volkeren, en hoe heel veel later zelfs onze missionarissen dit middel nog steeds gebruikten om een brug te maken van de oorspronkelijke godsdienst naar de kristelijke (Denk bv aan de heiligverklaring van Lao Tse...).
Kortom, de godsdienst "groeide", volgde een hele evolutie, adapteerde zich, en telkens opnieuw had je groepen die deze stap niet wilden volgen, en zich afscheurden, soms met een echte breuk ten gevolge, soms met een vreedzaam samengaan.
Ik weet niet wie gelijk heeft, de mannen van de letter (waarbij we dan de vraag kunnen stellen op welke vertaling en de hoeveelste vertaling dit dan al was) of de mannen van de geest van de tekst...terwijl de geest zich dus telkens en telkens weer aanpast aan de tijdsgeest.
Wij hebben het laatste grote concilie, met een bijna-aardbeving in de kerk, meegemaakt. Het was of plots een heleboel taboes verdwenen, of alles veel dichter bij de mens kwam. We hadden dan ook de nieuwe afscheuring van de tradionalisten (in twee schuifjes). En de volgende pausen trokken, wat geschrokken van de gevolgen, de remmen zoveel mogelijk weer aan.
Maar ergens zitten wij een beetje met een consumptie-godsdienst. Het gaat zelfs zo ver, dat de strikte richtlijnen van de afremmende pausen, op het plaatselijke vlak weer wat versoepeld worden, uit schrik leden te verliezen.
Het is een beetje een teken van de tijd, dat we geen houding meer durven aannemen, we proberen ons steeds weer en weer te profileren als de grootste gemene deler en het kleinste gemene veelvoud.
Als ik naar mijn werk kijk, de socialistische vakbond is veel toleranter geworden ten onze opzichte, en wij ten opzichte van de socialisten. De principes zijn nog steeds heilig, maar worden indien nodig of wenselijk, van de scherpe kantjes ontdaan, à la tête du client... (Het was een kanunnik in de arbeidsbeweging die ooit stelde: Een principe, dat is lijk een scheet, je houdt dat zo lang mogelijk op, maar als je hem kunt lossen doet het zo'n deugd...)
Maar op die manier krijgen we steeds meer flauw en zoutloos mengsel, die eigenlijk niemand meer bevalt, maar die als enige verdienste heeft dat het ook niemand voor het hoofd stoot.
Als er nu zo'n sterke oppositie is tegen de islam, dan komt dat voor een groot stuk voort uit het feit dat die godsdienst tot op heden nog geen compromis maakt, alhoewel je in de westerse landen al een veel tolerantere versie vindt dan in de staten die zelfs een islamitisch bewind kennen.
Ik denk dat we met de slingerbeweging stilaan in het ene uiterste aan het vallen zijn, en het zou me geen zier verwonderen als men steeds meer zou protesteren tegen het zoutloze en kleurloze mengsel, en weer zou beginnen vragen naar een duidelijke profilering. Ik vermoed dat de rechtse bewegingen die we her en der zien opstaan, al een signaal in die richting zijn.
En dat is meteen ook een van de gevaren er van ! Als steeds meer mensen steeds meer zoeken naar een duidelijke profilering, en zij de enigen zijn die dit bieden, dan vrees ik dat zij als enige mogelijkheid de kans krijgen zo groot te worden, dat ze een werkelijk gevaar worden voor een democratische samenleving.
Met andere woorden, ik denk dat we stilaan er aan toe zijn dat we ons weer duidelijk en sterk gaan profileren, dat we het zout in de maatschappij zijn, de kleur in de samenleving. Laat de kristelijke zich weer duidelijk als kristen manifesteren, de socialisten als socialist, de liberalen als liberaal ! De tijd is nakend dat het kleur- en smaakloze zal afgestraft worden !
De generatie van de vrijheid-blijheid opvoeding loopt ook al op zijn laatste benen, en ik zie dat veel van de nieuwe, jonge gezinnen weer een veel duidelijkere opvoeding geven dan een vijftien- à twintigtal jaren geleden.
De enigen die dat nog niet lijken te zien is de generatie die nu aan het bewind is in politiek en dergelijke, en die het maar niet kunnen begrijpen dat die rechtse groeperingen zo'n succes krijgen. En kijk eens wat beter naar wat er gebeurt bij ons vlaams belang, ze werden zo groot dat ze steeds meer honger kregen, en zich wat "aanpasten" aan de meerderheid, en dus hun sterke profiel afzwakten... en meteen ook voor het eerst verloren...
We moeten af van het idee dat het verkeerd is om voor zijn mening uit te komen! Dat wil niet zeggen dat we de anderen moeten veroordelen, maar we moeten ze niet adopteren indien ze zich niet aangetrokken voelen door het profiel.
Wellicht zouden we dan ook veel minder te maken hebben met afscheuringen en afscheuringen van afscheuringen en ga zo maar door... want dit is een symptoom dat mensen zoeken naar een houvast, een houvast die niemand nog durft te bieden, uit schrik iemand voor het hoofd te stoten.
Nu lijkt het bijna verkeerd een eigen idee te hebben.
Ik heb er een, en misschien hou je er niet van, wel, durf er dan ook voor uit te komen! Durf verdomme je eigen overtuiging te tonen, niet in een agressie, maar zo, dat men weet waar je voor staat. Wedden dat men je veel meer op prijs zal stellen dan dat je je gedraagt als een mossel ?

tot de volgende ?

verschrikkelijk

Gisterennamiddag zijn we, zoals iedere week, naar tanteke geweest. Het was er druk in de cafetaria, want het was er dierendag. Er kwamen mensen op bezoek met honden, een kat, ja zelfs een haan en een biggetje... (en stinken maane joegne!)
tanteke zag er goed uit, we dronken samen een glas, en gingen dan de was ophalen, en naar huis toe.
Zoals vaak reden we via Zingem naar huis, dan gaan we langs bij de bakker om enkele pistolets te halen en bij de beenhouwer om gehakt, ons wekelijks vrijdagavondmaal...
Toen ik in Zingem was, kreeg ik plots zin om nog eens binnen te springen in "'t Hof van Eden", ik sloeg de baan in naar het kerkplein, waar bij ik dacht aan het Zingem van toen, waar homerische politieke geschiedenis werd geschreven zo'n twintig jaar geleden... Eindelijk was de blauwe gemeenteraad gewipt, door een vereniging van alle andere politieke families, toen plots een van de verkozenen overliep naar de blauwen en de meerderheid weer wisselde... Ieder gemeenteraad was het gemeentehuis vol met opstandige burgers, en meerdere keren moest de zaal manu militari ontruimd worden. In Zingem was de politiek altijd al een geladen onderwerp... Links van de kerk 't Hof van Eden was de katholieke café, voor de kerk had je de socialistische herberg, en rechts een liberaal...
Vroeger gaf ik jaarlijks een algemene ledenvergadering in ' Hof, en ik wou dat wel eens terugzien.
't Was een desillusie, de café was in andere handen overgegaan, had een gans ander uiterlijk en karakter gekregen, en waar de deur was van het zaaltje waar ik vroeger ging spreken, zag je nu door raampjes een lange zwarte gang, zwart: letterlijk! Blijkbaar had de schuttersgilde er zijn thuis gevonden, en de gang was volledig zwart gemaakt, vloeren, muren en zoldering. De schutters ware er aan het oefenen. Ze stonden vlak bij het raampje, onder enkele lampen, en ginds tenden de gang zag je nog wat lampen branden boven de liggende wip.
We gingen bij het raampje zitten, om wat te kunnen kijken naar de schutters en hun prestaties. Ze waren er maar met een man of vijf, en er waren al heel wat van de zijvogels afgeschoten.
Ieder om beurt schoten ze, en na een tijdje zagen wij dan een kleine jongen naar de wip lopen om de pijlen die tegen het doek achter de wip gevlogen waren weer te gaan verzamelen, waarna ieder schutter zijn pijlen weer uit het bundelke opviste, en ze weer een rondeke schoten.
Het was op zo'n moment, dat de kleine de pijlen was gaan oprapen, dat ik een van de schutters, met een blik van verstandhouding naar de anderen, plots een pijl zag nemen, met een rubberen bal op de punt. Hij mikte, en schoot de pijl naar de jongen die bijna aan de wip was zijn achterwerk. Wij hoorden de jongen van schrik roepen, en hij sprong in de schrikbeweging plots vooruit, recht tegen een van de pinnen van de wip. Hij sidderde nog even, en wat me altijd zal bijblijven, ik zag zijn groene katoenen broekje plots donker worden...In de dood had hij de controle over de spieren verloren en in zijn broekje gedaan. Gek dat dat je zo scherp voor ogen staat. De pin was in zijn hoofd binnengedrongen, en hij hing aan de pin vast.
Er was bij de schutters een moment van stilte, toen stormde een van de schutters naar de jongen toe, toen hij zag dat alles voorbij was, kwam hij naar de olijke schutter gestormd, en het was met grote moeite dat de anderen hem konden tegenhouden. De man brulde van woede en van smart.
Wij zijn pas heel laat thuisgekomen, we waren immers getuigen, en de ondervraging en herondervraging door de mannen van het parket, de wetsgeneesheer, de komst van de moeder waren allemaal heel pijnlijk en verschrikkelijk. Vannacht hebben we weinig geslapen, en zagen telkens weer hoe het allemaal gebeurde...verschrikkelijk.

Mooi verhaaltje hé ? Natuurlijk is er niets van waar, ik had alleen lust eens een moordverhaal te schrijven, recht uit mijn meest morbide duim (de linkse) gezogen...
Bovendien heb ik er een fout in gemaakt, bewust, om je de kans te geven te snappen dat het maar een verhaaltje was... Heb je het gevonden ? Nee? Lees het nog eens over, maar nu met aandacht voor de details...
De jongen liep naar de wip toe, was bijna aan de wip, toen hij vooruitsprong...
Een wip bestaat uit een balk, met enkele zijbalken. In die zijbalken zitten de pinnen waarop de vogels of gaaien gestoken worden. Die moeten afgeschoten worden. Dus zitten die pinnen met de punt naar de achterkant toe, anders zou je de gaaien er niet afschieten, maar er vaster op schieten... Dus aan de kant van de jongen zate er geen pinnen, en de jongen zou in onderhavig verhaaltje hoogstens tegen de balk kunnen geknotst hebben met een buil als gevolg.
Maar geef toen het was je ontgaan hé, je was mee met het verhaal, met de overvloed aan details en de enkele dingen waarvan je wist dat die juist waren. De zwarte gang met liggende wip heb ik gezien in Oosterzele meen ik, of in Gavere, in een café waar ik...jaarlijks mijn algemene vergadering gaf. In Zingem is er bij mijn weten geen Hof van Eden, maar wel 't Paradijs, waar ik inderdaad mijn vergaderingen gaf, en waar nonkel Julien, socialist in hart en nieren tussen mijn leden kwam zitten om mij te horen spreken... Er is ook een socialistisch café, waar ik met nonkel Julien wel eens een pint ging pakken, en waar het begrafenismaal bij het overlijden van nonkel Julien ook werd gehouden... En ja, de politiek in Zingem haalde in die tijd alle kranten, en in de regionale pers was het jaren een hot item...
Maar 't Paradijs is weliswaar heringericht, met nieuwe uitbaters, maar nog steeds een mooi en gezellig café...

... en als ik u eens heb doen huiveren bij het lezen, dan is mijn schrijfsel gelukt...
'k Zal niet beloven dat ik het nooit meer zal doen, want wellicht krijg ik nu of dan nog wel eens de kriebels en pen ik weer een verzonnen verhaaltje...

tot de volgende ?
ps: de zon schijnt !!!

Zwart

Alles is nat, somber en doods...de natuur lijkt wel in rouw.
Vandaag doe ik mijn zwarte kleren aan, draag rouw voor het ongeboren kind: de zomer...
Want alle weermannen en weervrouwen ten spijt, alle meldingen over het was toch weer warmer, heb ik geen zomer gezien ! Nu en dan kregen we een mooie dag, een snoepje om ons zoet te houden, maar de tijd van de zomers lijkt wel voorbij...
Of toch niet ?
Ik ga al enkele jaartjes mee, en mij lijkt dat we eigenlijk met een curve te maken hebben! Ik heb al enige tijd de indruk dat we een curve kennen van ongeveer een jaar of tien. We zitten nu in het dal, maar we komen er ongetwijfeld weer uit om dan weer enkele goede zomers te kennen, dan weer bergaf naar echte strontzomers en weer terug naar goed...
Je moet maar eens kijken naar de superbe wijnjaren ! Het beeld zal niet volledig kloppen, maar geeft een goede impressie. Het zijn de beste wijnen die een zonnige zomer hadden! Maar soms klopt het niet helemaal, omdat te droog ook nefast kan zijn en ook een kletsnat najaar kan roet in het eten gooien (of in de wijn), maar globaal zul je de tendens wel zien. Het is geen nette gelijkmatige curve, maar toch, ook in het weer kennen wij blijkbaar geen middelmaat, en slingeren steeds van goed naar slecht.
Ik hoorde dat er dit jaar ontzettend veel druiven zouden zijn, maar toch zal het geen schitterend wijnjaar zijn, te weinig zon. Natuurlijk gaat de wetenschap ook bij de wijn steeds meer en meer vooruit (allee zeggen ze toch...) en wordt de wijn "lekker" gemaakt... Zo zijn nu de meeste wijnen al rijp (?) bij het bottelen, en is er van beter worden met verouderen nog amper sprake. Alleen de dure klassewijnen verdienen nog het etiket van een natuurlijk product, alhoewel ook daar de schandalen niet uit de lucht zijn.
Alle reden te over om in rouwkledij rond te lopen dus... Als ze ook al de wijn kapot prutsen...
In heel veel wijnen zit sulfiet, dat is de reden dat je 's anderdaags een houten kop hebt.
djudedju.
Maar ik had het over een cyclus in het weer... Ik vermoed dat die cyclus samengaat met de cyclus van de zon, want ook daar is een duidelijke cyclus waarneembaar in de zonnenactiviteit.
Ik ben geen weerman, maar ik observeer en lees en studeer...
Natuurlijk hebben wij te maken met een opwarming, en zal dit wellicht het totaalbeeld iet of wat veranderen, maar niet zo erg! Bovendien geloof ik niet dat de CO2 de grote dader is zoals er nu hele dagen naar ons hoofd wordt geslingerd. De rol van CO2 is volgens heel wat grote wetenschappers slechts van ondergeschikt belang, maar dat neemt niet weg dat wij er beter iets aan doen. Is het dan niet voor het klimaat, dan voor de natuur en je eigen gezondheid. Misschien hebben die doempredikers wel gelijk met hun zwaaien met doemberichten, want voor het eerst lijkt iedereen er min of meer van overtuigd dat er iets moet gebeuren...alhoewel... Ken jij veel mensen die de auto aan de kant laten staan ? Die effectief in huis hun verwarming een graadje lager zetten (om reden van het klimaat ? Ik ken er wel die alles doen om brandstof te besparen omwille van de kostprijs....) Toch komt er iets in beweging, en dat is op zich al positief.
Maar toch zal het maar echt beteren, op het moment dat er werkelijk een energietekort ontstaat! Zolang immers er fossiele brandstoffen voorhanden zijn, zullen die - zij hebben er alle financiële middelen toe- verhinderen dat er andere brandstoffen doorbreken. Zij hebben nu als het ware het monopolie, en zullen er alles aan doen om dat te behouden. Het internet staat vol met vermeldingen van alternatieve energiebronnen, maar niets komt echt van de grond, en er zijn bijna evenveel meldingen van plotse verdwijningen en plotse sterfgevallen bij de uitvinders van deze bronnen... Niets nieuws onder de zon, want wie macht heeft heeft die altijd willen behouden en zelfs vergroten, zelfs wat er nu gebeurt in Irak, Iran, Afghanistan en gans de Perzische golf, kan alleen maar een illustratie vormen.
Dat de familie Bush en de familie Bin Laden al sinds jaar en dag zakenpartners zijn (in de petroleum of wat dacht je?) zal je wellicht hoogstens nog eens de wenkbrauwen doen fronsen, maar echt verwonderen doet het niemand. Ook dat is alleen een illustratie van het echte gevecht om de echte macht, het ultieme monopolie...
Maar laat ons niet bij die dingen stilstaan, we kunnen er toch niet veel aan veranderen... Al wat we kunnen is pogen ons verbruik zo miniem mogelijk te houden en zelf te zoeken naar alternatieven die wel in ons bereik liggen. Isoleren, geen verwarming waar het niet nodig is, reflectoren achter de radiatoren en achter de vuurhaard en noem maar op... en blij zijn als er geen echte winter meer is... Maar wellicht is dat ook een mes die snijdt aan twee kanten, want als we minder gebruiken zullen die heren wel de prijs wat opvoeren, om toch hun winst minstens te stabiliseren. Misschien moeten we er eens op denken of onze steenkolen niet terug winstgevend zijn?

't Zevert buiten nog altijd... het veld waar vroeger de maïs stond, vertoont nu, in de vele wielsporen beekjes, waarin de grijsgrauwe lucht zich weerspiegelt, als een toonbeeld van desolaatheid en droefenis. De takken van de linde hangen diep door, en de eerste blaren geven het al op en dwarrelen geel en bruin getint naar de natte grond. In mijn visvijver schep ik dagelijks de bladeren af zodat het water niet teveel zou verzuren. Leuk is dat niet, want de overhangende takken van de rozen en slingers van de passieflora druipen voortdurend het kille water in je nek. De vissen eten al wat ze eten kunnen, in een reflex om de winter rustend op de bodem door te komen. De winter komt er aan.
Alle noten zijn al van de notelaar gevallen, en de bolsters liggen bruinzwart te rotten op de grond. Iedereen die binnen komt wordt verzocht heel goed zijn voeten te vegen, want als zo'n bolster aan je schoen hangt tekenen zich heel het huis door de bruine plekken af, die nog moeilijk weg te kuisen zijn ook. Vroeger werden die bolsters van de okkernoten verzameld, en in water gezet en op een zacht vuurtje gekookt... dat was dan de bister, het kleurmiddel om hout te kleuren. Wellicht is de kleur van de meubelen nu chemisch, en krijg je steeds dezelfde tint, hoe je het ook aanbrengt. Kleuren met het ouderwetse bister was niet zo simpel, je moest oppassen dat je geen kleurverschillen had tussen de verschillende delen van je meubelstuk. Als je een stuk eikenhout eens kleurt met bister, zie je pas hoe mooi het hout is, de tekening van het hout wordt duidelijk geprofileerd. Als je antieke meubelen hebt, dan zijn die wellicht gekleurd met bister. Maar de kleur van de antiek, dat is een ander paar mouwen. Die speciale tint die het hout verkregen heeft door de tijd, de kuisbeurten, de was en noem maar op, die is niet te verkrijgen met bister alleen. Vroeger maakte men die kleur na met het hout bloot te stellen aan de dampen van ammoniak. Dan zag het hout er in een nacht plots honderden jaren oud uit... Maar ook dat is allang verleden tijd, nu kun je die tinten uit een potje halen...
Eigenlijk is dat een beetje jammer, er is iets weg van de oude stielkennis... er is geen kunst en heel weinig kunde aan het smeren uit een potje...Maar wellicht is ook de arbeidsvreugde op dezelfde manier verminderd. We hebben aan het spook van de productie heel wat arbeidsvreugde en arbeiderskennis verloren. Vroeger was de bouwnijverheid nog een van de weinige nijverheden met beroepsfierheid, maar ook daar worden meer en meer modernere materialen gebruikt, en verdwijnt gestaag de oude stielkennis en beroepsfierheid... We leven meer en meer in een saaie uniforme wereld, waar werken nog alleen een noodzakelijk iets is, want een mens moet toch leven...
Dat is een van de redenen waarom ik steeds meer en meer pleit om een hobby, en liefst meer dan één aan te leren. En het liefst een hobby met een creatieve inbreng van de mens in casu. Omdat voor mij de mens alleen mens kan blijven als hij ook dingen maakt waar hij een stukje van zichzelf kan instoppen. Och, ik wil niet van iedereen kunstenaars gaan maken, maar gewoon mensen die iets maken dat voor hen mooi is, en die iets meer betekent dan de materie waaruit het gemaakt is.
In de hobbyclub leer ik dat idee aan de mensen aan, ze hoeven niet te kunnen tekenen om toch een mooie tekening te maken in pyrografie, dat ze rustig een blad kalkpapier nemen, en een tekening overnemen uit een boek, het gaat hem immers niet erover hoe ze het doen, maar dat ze het doen, en dat ze iets bekomen dat voor hen iets moois is.
De meeste mensen denken dat ze zoiets niet kunnen, maar dat is onzin, het gaat er om dat ze leren hoe ze het gemis aan talent weten op te vangen, en zo toch mooie dingen kunnen maken. Op die manier wordt het niet alleen plezant om iets te maken, maar ze leren ook meer zelfvertrouwen te hebben, en alras zullen ze overgaan tot het combineren van meerdere dingen om zo een nieuw geheel te vormen... Stel, ze tekenen met kalkpapier een stoomtrein door, maar ze plaatsen die in een landschap die ze ergens anders hebben gevonden...dan hebben ze een belangrijke stap gezet, en zijn ze niet alleen bezig, ze zijn werkelijk creatief ! En weldra zullen ze het aandurven om enkele lijnen die niet zo goed zijn doorgekomen in het doorprenten, zelf aan te vullen en zo groeien ze in hun hobby, in hun creatief zijn...
Dat creatief zijn is dan niet meer alleen een hobby, het is veel meer, het is een verrijking van het leven, het is een vertoeven in een andere werkelijkheid. Een eigen wereld.
Ik zeg bewust meer dan één hobby, want ik heb gezien hoe mijn vader door zijn ziekte plots zijn hobby kwijt was... probeer dus hobby's te vinden in meer dan een richting, zo dat je niet plots door een ziekte of ongeval uitgeschud staat, en door die ziekte ook een stuk van je wereld, het stuk dat van jezelf is, verliest.
Ik ga stoppen... denk er eens over na... Echt, voor iedereen is er wel iets te vinden waarin je voor jezelf een wereld vind van mooie dingen... Ik ben nu bezig met het bestuderen van kralenwerkjes , lijkt het gek ? Toch kun je ook daarin als het ware schilderijen maken ...

tot de volgende ?