boenkeboenkeboenkeboenke

Er is een of ander rockfestival in Oudenaarde aan den Bonkvijver, zowat 7 à 8 km van ons huis. Vannacht om 3.30 uur lagen wij alle twee wakker van het boenkeboenkeboenke... Aan den Donkvijver is ook een camping. Ik ben benieuwd hoeveel van die campingcarren uiteengedaverd zijn...
Zo vanuit je bed heb ik de indruk dat veel van die "muziek"-festivals voornamelijk vals zijn en weinig festijn...

Vanmorgen al heel vroeg is mijn buur begonnen met schijfzagen aan de resten van zijn oude veranda of aan andere onderdelen van zijn verbouwing, in ieder geval, de nacht was door lawaai allerhande kort, heel kort... Ik moet zeggen dat, gezien het al dag was, het geluid van die slijpschijven die knersen door de stenen, me liever waren dan het nachtelijke geboenkeboenke...

Morgen gaan we dus met zijn allen, Bart met zijn gezin, Veerle met het hare en wij tweeën naar de dag van het Levend erfgoed. Gisteren gingen we naar tanteke, en in het terugkeren gingen we nog langs in de Eldi om een kleine aankoop te doen, en toen ik daar sprak over de Levend Erfgoeddag, bleek de man tot mijn verbazing wild enthousiast, en verklaarde dat hij er wellicht ook zal heen gaan ! Waaruit duidelijk blijkt dat de organisatie veel te weinig reclame maakt voor het initiatief !

Enne !! We hebben er één ! Een zilveren nog wel ! Daarmee heb ik mijn weddenschap met mijn teerbeminde wederhelft verloren, ik had gepronostiekt dat we er geen ene zouden behalen... Alhoewel ik jon het aan Kim Gevaert, dat is pas een afscheid in schoonheid. (Als ze niet doet zoals zo vele van die sportmensen en zeventien keren herbeginnen en weer stoppen!).
Ik vind dat we er genoeg mee hebben, met één medaille, rekening houdende met het geklungel waarmee men hier de sportmensen begeleid... Terwijl ik over dat item zit te schrijven lopen de rillingen mij over de rug en krijg ik kippenvlees van ellende...Sportmensen... what's in a name? Ik ga niet herbeginnen, maar dat zijn geen sportmensen meer, dat zijn beroepsmensen of zo goed als ! Waar is de tijd dat er geen beroepssporters op de olympische spelen toegelaten werden ? Op de eerste moderne olympische spelen in Athene, kwam de Italiaanse kandidaat voor deelname aan de marathon, vanuit italië naar Athene gelopen... Hij mocht niet deelnemen, want zo had hij bewezen dat hij beroeps was ! Moest je nu die norm toepassen dan had je geen honderd sporters meer over op de huidige spelen !

Eigenlijk zie ik veel meer sport in die wielerterroristen die hun ding doen uit hobby, dan in die beroepssporters in het verre China. (Ik wou wel dat ze wat meer de wetgeving en de andere weggebruikers respecteerden...)

Bovendien is het systeem voor het beroep "sport" ook helemaal niet geregeld ! Heb je al eens de wedden bekeken van de beroepsgolfspelers, tennissers, voetbalspelers tegenover dat van een gewichtheffer ?

Als men er dan een beroep van maakt, moet er daar dan ook niet aan gewerkt worden ? Moet er daar dan ook niet naar meer evenwicht gestreefd worden? De gewichtsheffer zal wel altijd nog op een of andere manier een ander beroep moeten bij uitoefenen, want aan zijn sport verdient hij wellicht niet bijster veel, terwijl een voetballer met astronomische sommen naar huis gaat... Beiden zullen wel ongeveer dezelfde inspanningen en oefeningen en leefregels moeten respecteren, waarom dan niet dezelfde verloning ?

Oh ja, ik weet het wel, brood en spelen... De sporten die veel kijkers lokken zijn interessant om sponsors aan te lokken, die sponsors zijn dan weer bereid dik te betalen voor de publiciteit die ze via de renners of tennissers of voetballisten of ... beuren.
Naar een gewichtheffer gaat amper iemand kijken. Men laat hem optreden tijdens athetiekdagen, waar al de minder betaalde goden elk een beetje supporters bijbrengen en zo een stadium plusminus vol laten lopen... Met wat geluk kunnen ze ook nog wat incasseren van een of ander tvstation. Geen groot geld dus. De logica en de eerlijkheid zou zeggen dat je dan van de dikbetaalde sporten wat moet afromen om de minder betaalde wat op te trekken, maar dat kan ook zo moeilijk hé, want solidariteit is iets wat je aan anderen vraagt, nooit aan je zelf...

Ik krijg net een foontje van mijn nicht (ik heb er maar eentje!), ze komt deze namiddag op bezoek! Het was al een lange tijd gelden, zeker een jaar of twee. Nu, ik kan ze dat niet kwalijk nemen, in mijn geval met mijn verplaatsingsbeperking moet de liefde altijd maar van dezelfde kant komen voor de familie die allemaal ver van ons af wonen. Ik ben in ieder geval wreed content dat ik ze nog eens zie, en dat we nog eens kunnen bijbabbelen.

Ik ga stoppen, want ik moet nog brood en toespijs gaan halen om nichtje deftig te kunnen ontvangen !

tot de volgende ?

Groei zonnepanelen overtreft verwachting !

Dus, doe geen zotte kosten, koop een heel klein paneeltje, en in ons zeekklimaat krijgt het wel voldoende water om uit te groeien tot een héle grote !

Gekke titel uit de kranten... doet mij denken aan veel vroegere berichtgevingen...
Toen de zonnepanelen een nieuwe uitvinding waren, werd er enorm veel van verwacht.
In kamerika hebben ze dan voor het eerst een serieuze investering gedaan in een van hun woestijnen, en daar een megapark vol zonnepanelen opgezet.
Het resultaat was fantastisch, in een zonovergoten woestijn werkten die dingen als een fluitje van een cent... Het gejubel was niet van de lucht ! ...tot na enkele jaren het alarmerende bericht kwam dat de energieproductie heel snel daalde... Oorzaak ?
Het oppervlakte van de cellen werd door allerlei omstandigheden aangetast en werd minder en minder lichtdoorlatend... Exit de juichkreten...
Ik heb nergens, maar dan ook nergens gevonden dat dit euvel opgelost zou zijn, en jaren bleven dan ook die zonnepanelen ergens opgestapeld liggen, en bij mondjesmaat geleverd aan alternatievelingen...tot de nieuwste energiecrisis en de stimuli van regering uit...
Maar nog steeds is er geen iota te vinden als zou het probleem van het mat worden der zonnecellen opgelost zijn...
Die zonnepanelen zijn behoorlijk duur, en we lezen dan ook dat ze pas echt gaan renderen na de afschrijving van 10 jaar.... natuurlijk in de veronderstelling dat ze heel die tijd nog volop zouden renderen, zoniet zullen ze al lang afgeschreven zijn voor ze ooit opbrengen...
Wat wel opbrengt naar mijn gedacht is het systeem om water op te warmen. Dat zijn ook panelen, maar die warmen alleen het water op in een meterslange koperen buis die in een geisoleerde bak op je dak ligt. Je kunt het systeem "compleet" maken met een grote en supergeïsoleerde opslagtank, waarin het water heet kan bewaard worden. Maar deze tank is zéér duur ! en de installatie die het water heen en weer doet gaan tot de gewenste temperatuur is bereikt, is ook niet goedkoop... Maar heel het jaar, of toch minimaal meer dan de helft van het jaar beschik je, ook zonder die kostelijke tank over voldoende warm water voor de afwas en dergelijke kleine zaken, die nu toch ook met een pak energie weglopen.
Ik ben geen voorstander van in de gegeven omstandigheden heel dure installaties aan te leggen. De reden is heel simpel: we zitten pas sinds kort met een dreigend tekort of op zijn minst een onbetaalbaarheid van de energie. Derhalve zijn pas onlangs de inspanningen begonnen om alternatieven te zoeken. We horen steeds meer en meer van nieuwe energiesystemen die het licht zien, vele nog in ontwikkelingsstadium, andere zijn al een hele stap verder, maar zo ze nu al in productie zijn, zijn het uiteraard ook nog dure dingen... eens de productie duidelijk lonend wordt worden ze ook beterkoop... dus nog eventjes de zaak op zijn beloop laten, tot we én zeker zijn van de opbrengst, én het een win-win operatie wordt !

Ik las een artikel over geneeskunde die mij hemelsgelukkig maakt !!!
Eindelijk is men begonnen met geneeskunde van verscheidene richtingen aan elkaar te binden !
Het is nog niet compleet, maar de eerste en moeilijkste stap is gezet ! Eindelijk !
In diverse Nederlandse universitaire klinieken en ook in ons eigen Gent, is men begonnen met geneeskunde-plus... Het is begonnen in Amerika (je ziet zelfs van daar komt soms iets goeds!).
Men vult de de gewone klassieke westerse geneeskunde aan met wat we nu alternatieve geneeskunde pleegden te noemen. Vooral die stukken die wetenschappelijk kunnen aangetoond worden, maar ook al dingen waarvoor nog geen bewijs is, maar waarvan de resultaten bewezen zijn in de praktijk !
Je wordt dus op zijn westers geöpereerd, maar in de behandeling gebruiken ze acupunctuur, healing touch, hypnose en noem maar op ! Let vooral ook op healing touch, dat is niet meer of minder dan wat ik u enkele dagen geleden vertelde, de geneeskracht van de mens, de handoplegging ! ze doen het door een vorm van massage, waarbij ze strelende gebaren maken op een tiental centimeters van de patiënts pijnlijke plaatsen...
Het is al jaaaaren dat ik verdedig dat het gewoonweg niet mogelijk is dat de chinezen al duizenden jaren mensen zouden genezen met acupunctuur en acupressuur als het niet zou werken, idem voor de adjurvedah bij de Indiërs ! Bovendien hebben die geneeswijzen, net als de onze dingen waarin ze fantastische resultaten behalen! En het wondere is dat ze vaak heel sterk staan in dingen waar de ander dan weer minder sterk in is ! Het zou dus een briljante geneeskunde kunnen worden als al de geneeskundes zich zouden verenigen en de patiënt zou behandeld worden door een team van specialisten in de verscheidene geneeskundes ! Uiteraard zou dat op de ideale manier duur zijn... of juist niet ? Wat is nu het duurste stuk ? de behandeling en de vaak langdurige behandeling van de patiënt ! Als de patiënt daarentegen werkelijk genezen wordt op de meest effectieve en dus snelste wijze, dan zouden de kosten voor ziekteverzuim, ziekenvergoedingen, langdurige medicaties en noem maar op drastisch verminderen... Ik kan het niet inschatten, maar ik vermoed dat de minderende kosten op die manier wel eens de nu soms jaren durende dure behandelingen ver zouden overtreffen !
In die "nieuwe" geneeskunde gebruikt men ook vormen van biofeedback en dergelijke, wat onder meer zeer goede resultaten lijkt te geven bij hoge bloeddruk... weg pilletjes ??? Bovendien heeft biofeedback geen nevenwerkingen !

Het zou dus werkelijk de "integrale" vorm van geneeskunst kunnen worden. Joepie ! Blijkbaar was ik niet de enige die zo dacht !

Ik ben een adept van al die vormen van geneeskunde ! Ik vind dat een mens moet openstaan voor andere denkwijzen, ze kunnen alleen verrijkend werken ! In die zin ben ik ook tegen het rascisme, omdat ook dat een verrijking van onze cultuur kan worden... maar het rascisme moet van de beide zijden uitgeschakeld worden, en er moeten bruggen geslagen worden. Dat betekent dat de binnenkomenden zich moeten aanpassen aan het land waarin ze willen verderleven. Als eerste vereiste moeten ze dus ook de taal leren en die ook effectief gebruiken. Natuurlijk zijn wij wel zeer slecht geplaatst om dat te vertellen !!!! Wij horen bij die verlichte geesten die het nodig vonden andere volkeren te koloniseren, en hun meteen ook een andere taal op te dringen !!!
Of dacht je dat die mensen dat met de mantel der liefde zouden bedekken ? Wij moeten dus eerst en vooral onze fouten bekennen, om hen ook te overtuigen dat het beter is niet weer in dezelfde ziekte te vervallen. Ik zou er zelfs voorstander van zijn een systeem uit te werken waarbij getto-vorming onmogelijk wordt gemaakt, door bijvoorbeeld een quotum in te stellen over het aantal gezinnen uit een vreemd land ten opzichte van de eigen bevolking per straat... Niet om die mensen te isoleren, maar om hen juist beter te doen integreren. De ervaring leert ons immers dat er juist meer moeilijkheden komen waar er echte centra van een ander ras ontstaan, die dan een hecht blok vormen waarin ze hun zeden en gewoonten en taal halsstarrig vasthouden en zich profileren als een andere staat in de staat. Maar ik weet, dat zijn allemaal dingen die nogal dictatoriaal klinken, en dus op veel weerstand zouden mogen rekenen... Ik sta dan ook open voor andere suggesties, die evenzeer waarborgen geven om één staat te blijven in één geheel ...Kijk maar eens wat we allemaal tegenkomen in een "beschaafd" land als het onze omdat er meer dan één taalgebied is... We moeten er niet nog een deel "eilandjes" van nog andere taalgemeenschappen gaan liggen bij creëren !

Maar wie ben ik... het zal dus wel wishfull thinking blijven...

Het weer ! Zoals de voorspellingen nu zijn, zo kan ik het ook ! Volgend de VRT zal het zondag mooi weer zijn en zaterdag krijgen we buien...Volgens de Vtm is het zaterdag goe weer en krijgen we zondag buien...volgens mijne kwampjoeter is het zaterdag én zondag droog weer... Hoe meer je weet hoe minder je weet! Ze zeggen het allemaal er bij: er zijn weerscomputers die het anders zeggen...ja, tarara, zo kan ik het ook ! Ik voorspel dat het zondag niet zal regenen, als er geen water uit de lucht valt... en tegenwoordig heeft dat niet alleen met wolken te maken !!! Heb je ook gelezen, dat in de strijd voor energiebesparingen de vliegtuigen nu ieder pisje en ieder poepje meteen de blote blauwe hemel in laten vliegen, kwestie van gewicht en dus energie te besparen ??? Als je nu bij een heerlijke blauwe hemel plots toch een spatje regen voelt, weet dan dat het wellicht iets minder nets is !!! Bovendien, hoe zit dat dan met het zo veelgeroemde mestaktieplan ??? Mogen die vliegtuigen wel zorgen voor meststrooiïng zonder rekening te houden met de quota ???
tjudedju !

tot de volgende ?

Pillendag

Vandaag moet ik dus weeral richting apotheek, om een voorraadje pillen in te slaan...
Mijn bankrekening een heel stuk lichter maken en mijn maag, lever en nieren verder onder druk zetten opdat mijn rug en mijn bloeddruk er wel zou bij varen...
Door de ontstekingswerende middelen gaat mijn bloeddruk omhoog, dus heeft de hartspecialist zijn hersens moeten pijnigen om een middel te vinden om die druk naar beneden te krijgen zonder te interfereren met de andere vergiften, sorry medicaties...
Nu ja, de strijd op de morfine heb ik toch gewonnen, en met suczeven (iets meer dan suczes)!

Het is weer maar mottig weer, maar ze geven beterschap voor het weekend, en zondag gaan we met heel ons bende naar de erfgoeddag. Veerle is vrij, Bart is vrij en we gaan met zijn allen er eens een dagje van maken. Kijken naar de mooie dieren en genieten van een prachtig natuurschoon in het Oostvlaams Provinciaal Domein. De erfgoeddag gaat door op het eiland, midden in de grote vijver gelegen. Nadien gaan we ook nog eens wandelen naar het erfgoedpark, want in Puyenbroek is niet alleen de jaarlijkse erfgoeddag, maar bovendien is het ook het enige park waar een stuk van het park is voorbehouden aan de echte Belgische dieren, van groot naar klein van Trekpaard tot duif en krielkipjes... (Want onze Antwerpse Baardkriel is amper een duif groot! en wereldberoemd !)

Heel lang geleden, toen ik mijn opleiding kreeg in Roeselare, hebben we Puyenbroek eens bezocht op een uitstap van het beroepsverbond Roeselare. . . met wijlen mijn mentor Maurice Galle. Maurice was een bloemenliefhebber, en toen hij een perk vol oranje viooltjes zag was hij onmiddellijk verlief op dit toen nieuwe kleur. Hij zag dat er her en der al zaadjes op gevormd waren, en bukte zich om er enkele te plukken. Ik stond naast hem en zei "Meneer !" Maurice vloooog recht... En tedju, zei hij, ik wist dat jij het waart, maar toch schrok ik er van, ik ben een slechte dief hé...

Dat moet zowat in 1972 geweest zijn... eeuwen geleden dus... Waar is de tijd ! Dan was Veerle nog een piepklein babytje en onze oudsten Koen was dan 3.5 jaar oud...gatje tegen de grond zeg maar.Ik herinner me niet dat ze mee waren, er zal dus wel een of ander iemand met de kinderen opgescheept hebben gezeten, en had mama eens een heerlijke rustdag. Dat was zeer uitzonderlijk, want veel kans hadden wij niet op opvang, wij woonden niet vlak bij de familie, dus was het niet zo eenvoudig, en andere oplossingen waren er niet of waren voor ons dan nog niet betaalbaar. Het waren dus echt heerlijke vakantiedagen voor moeder.

Dat we niet zo dikwijls konden beschikken over een oppas, had ook zijn voordelen, wij waren een echt hecht gezinnetje, en buiten het werk deden wij praktisch alles samen. Zelfs als ik ging vissen, ging veelal het gezin mee, en al heel vlug hadden de twee jongens een klein hengeltje, en zaten ze ook te vissen...net zoals Ewoud nu. Niets nieuws onder de zon...
Alle uitstapjes waren dan ook gericht op het gezin, en voornamelijk op de kinderen. We gingen naar de bossen, we gingen zwemmen we gingen naar het park en vooral naar het hoekje waar de schommels en dergelijke stonden... we waren één. Wat nu nog deugd doet, is dat de kinderen dat nog zo goed beseffen, en in de mate van het mogelijke ook op die manier met hun gezin omspringen. Ze leven veel meer voor het gezin, de kinderen dan voor zichzelf, en dat voelt niet als een tekort of als een last, nee, het voelt normaal aan, het hoort zo. Mijn kinderen hebben ook altijd mogen knutselen en "dingen maken", ik moedigde dat zelfs aan, en Bart maakte van twee oude fietsen een nieuwe, van een oude kinderwagen maakte hij een slede die dan getrokken werd door de brave bobbie... Ik kan niet geloven dat er ooit een hond is geweest die meer speelkameraad was dan onze oude bobbie, een hond uit het asiel van een onbestemd merk, maar een schat van een beest...Hij zal nooit overtroffen worden !
Eén fout had Bobbie...Hij kon geen water zien zonder er in te springen... Ook al was het vuile en stinkend of meer modder dan water, Bobbie ging er in gaan wentelen of gaan zwemmen als het diep genoeg was. Veel wandelingen gingen we met een nette hond weg, en kwamen met een stinkend vuil en smerig beest weer naar huis terug. Gelukkig liet hij zich ook gewillig wassen (dat was tenslotte ook water) en dan croste hij het huis rond in een wilde galop, slechts nu en dan stoppend om zich eens helemaal uit te schudden zodat mama de meubels ook nog eens allemaal moest gaan droogwrijven... Gisteren was dat weer eventjes zo... We hebben de twee honden gewassen, en hoe goed je ze naderhand weer droogwrijft, ze weten toch nog spatten van zich af te schudden...

Maar net zoals de honden nu, was ook Bobbie helemaal geen waker. In tegendeel, iedereen was zijn vriend. En als er eens iemand was die bang was van honden, dan keek hij die onbegrijpend aan, niet begrijpend dat zijn vriendelijk onthaal op schrikkreetjes werd onthaald. Ooit belde er een vriend dat hij zou okkernoten brengen. We waren echter niet thuis op het moment dat hij kon komen, en vroegen hem ze in de garage te zetten, we zouden de poort niet afsluiten... Als wij weg waren zonder hond, dan sliep Bobbie steeds in de garage. Ook die keer... En toen de vriend nadien bij ons kwam vroeg ik of hij geen last had gehad met de hond. Hond ? Ik heb geen hond gezien ! Bobbie was heel rustig in zijn mand blijven liggen zonder te bougeren... Ik lachte en zei dat hij geluk had gehad dat hij iets bracht, brengen mag, maar moest ge iets gepakt hebben... Mijne hond kent zijn taakomschrijving, hij is bij een goed syndicaat, en doet niets dat hem niet is opgedragen lachten we...

Veel mensen hebben een totaal verkeerd beeld van de waakcapaciteit van een hond ! Als een hond niet speciaal is opgeleid en getraind tot waken, zullen de meeste honden niet bougeren als er een vreemde op het domein komt terwijl er geen baas aanwezig is. Als de baas aanwezig is blaffen ze en alarmeren ze, maar als ze alleen zijn gaan ze zich veeleer wegstoppen. Bij mijn garagist loopt een Duitse scheper, een echte waker, stoefte de garagist tegen iedereen...tot er bij een afwezigheid ingebroken werd, en de buren hem verzekerden dat zijnen waker niet had geblaft en nog veel minder het erf had verdedigd...

Een hond verdedigt zijn roedel, niet zijn erf !

De meeste van die bordjes met "hier waak ik" zijn dan ook maar vrome wensen van de hondeneigenaar... een fout die al van eeuwen her dateert, want men vond onder meer in Pompeï een bordje met Cave Canem... ook toen al die bordjes dus. Nu zijn er al electronische honden, zodra er ook maar iets beweegt rond de deur hoor je plots een verschrikkelijk woest gehuil en geblaf... van een electronisch hebbedingetje... Misschien iets effectiever dan een echte hond ?

Bij ons werd een hond vooral getraind in het niet bijten, en in het open staan voor bezoekers. Wij wilden vooral een speelkameraad voor de kinderen, en een gezellig beest die niet voortdurend staat te keffen als er bezoek is... Het begon al toen ze nog klein waren, we gaven de hond eten, en de hond moest het aanvaarden dat we aan zijn eten zaten, ook van de kinderen...want dat is het gevaarlijkste moment voor onverhoedse beten... iedere hond zal van nature voor zijn eten vechten, dus dat moet je hem afleren. Dat is meteen ook een inprenting dat ieder gezinslid in rang boven hem staat, en ook dat is een veiligheid ! Sommige mensen vinden het leuk hun hond te pesten, en doen hem nog agressiever zorgen voor zijn voederbak... veel meer verkeerd kun je amper doen als je een sociale hond wil hebben !

Er is geen enkel ras dat niet geschikt is voor de omgang met kinderen ! Er zijn wel honden die liever spelen dan de anderen, er zijn er die van nature nooit spelen, maar bijten doen ze niet zo maar ! Ook niet de zogenoemde agressieve rassen ! Als een hond bijt dan zijn er twee mogelijke verklaringen, of hij is slecht opgevoed, of hij werd pijn gedaan. Een degelijk opgevoede hond zal zelfs niet bijten als hij pijn gedaan wordt, als het door een kind is, want dan is dat een van de dingen die onder zijn bescherming staan. Ooit hoorde ik onze hond janken, ik ging zien, en onze Koen, toen nog een heel klein manneke, hing met zijn kleine vuistjes aan de ballen van onze grote reu... Het beest jankte, maar beet zelfs dan niet ! Hij heeft één keer gebeten, toen een man zijn hand door het hekken deed om aan onze Bart te komen... Hij beet niet hard, alleen een knapje om te verwittigen dat hij moest van de kinderen blijven... Had hij met zijn groot en sterk bakkes moeten doorbijten, dan zou de man anders gepiept hebben... Op een andere keer was er een leurde door het hekken naar binnen gekomen in plaats van aan te bellen...De hond was voor hem gaan staan, met zijn haar recht, zijn tanden bloot en een bijna onaards gebrom... Hij dreef de man achteruit, tot tegen het hekken, en telkens de man iets wou naar voren komen om het hekken te kunnen openen om buit te raken, grolde de hond iets luider... We weten niet hoelang de man er gestaan heeft, maar plots lette Anny er op dat ze iemand hoorde roepen..."Madame ! madame..."

Honden, schatten van beesten, allemaal, als je ze sociaal opvoedt ...

tot de volgende ?

Goedgekeurd

Voila, mijne moteur is weer eens nagekeken, en weer goed gekeurd voor een jaar. Wel moet ik nog een ander pilleke er bij nemen, eentje onder of boven.
Als ik al de gunstige dingen lees op de bijsluiters van mijn medicamenten, dan gaan ze mij nog van armoe moeten doodsmijten met een voorhamer...
Als ik al de bijwerkingen lees, dan heb ik het waarschijnlijk al lang gehad, en droom ik dat ik nog steeds zit te bloggen. (Tenzij de aboriginals gelijk hebben, want daar is het leven een droom, en sterven ontwaken naar het echte leven...)

Vermits het vandaag woensdag is, moet ik weer mijn pillendoos en de pillendoos van Anny opvullen voor één week. Je kent dat wel, de pilletjes voor 's morgens, de pilletjes voor 's middags, de pilletjes voor 's avonds... er is zelfs nog plaats voor de pillen voor de nacht, maar dat vakje hebben we nog niet nodig (kan nog komen...).

Alhoewel ik veel meer soorten en veel meer pillen heb dan Anny, ontzie ik het meest de doosjes voor Anny ! Bij haar zijn er halve pilletjes, 1/4 pilletjes... Je zit telkens die piepkleine dingen tussen je duim en je wijvinger te klemmen, en met je andere hand breek je het dan (hopelijk) op het lijntje door... en voor de 1/4 pilletjes mag je dat nog eens doen met de halve pilletjes.
Het voordeel is wel dat je niet veel pillen moet hebben om de nodige vakjes te vervolledigen ! Waar het gaat over 1/4 heb je zelfs al een stukje over van twee hele pilletjes. Let op ! de pilletjes waarmee je vertrekt om ze in "gelijke" stukjes te breken, zijn al klein om mee te starten ! Wellicht is het door die pillen gekomen dat ik nu ook een bril voor dicht moet hebben !

In de wachtzaal van de kliniek zat een man het cruciale nieuws van twee jaar geleden nog eens te herlezen, toen er plots twee lui in pyama kwamen aangewandeld... "'k peinsden da' je 't gie woart !" "W'aan je verbie zien kommen, en we zeggen we goan ne kèr kieken of dat wel 'êm is" Het was dus hem... De twee waren er alle twee gehospitaliseerd voor hun hart, de ene had drie overbruggingen gekregen, en bij de ander hadden ze vijf "stens" (zo noemden ze die vaatverwijdende dingetjes) ingeplant... Maar dat was niet belangrijk, bij mijn buur zaten er 8 van die "stens" in...Waar ze wel benieuwd over waren was of hij het "paffen" kon laten... "Bah neen ik, ik smoren nog evenvele als vroeger" " Ik kan het nie laten" zuchtte de man naast me. Een van de twee pyamalopers had zelfs al eens onder zijn kl... gekregen omdat hij stond te roken in de uitgang van de kliniek... en de ander "verging" van de goesting...
Raar... zelfs als ze weten dat het echt en onmiddellijk levensbedreigend is, kunnen ze het roken niet laten... Naar mijn mening is het nu nochtans veel makkelijker om te stoppen dan dertig jaar geleden, toen ik stopte. In die tijd was het geen man die niet roken kan... En de collega's en "vrienden" kwamen je ostentatief nog eens de rook in je gezicht blazen, opdat je weer tot je verstand en tot de gilde der rokers zoudt komen... Nu heeft de man/vrouw die wil stoppen, alle sympathie en wordt zelfs gesteund in zijn/haar voornemen. En toch blijft het moeilijk.
Het eenvoudigste zou uiteraard zijn niet te beginnen, maar wat is het toch dat je als jongere bijna dwingt om al die dingen uit te proberen die eigenlijk niet goed voor je zijn ??? Ik was wellicht nog geen tien jaar toen ik mijn eerste sigaretje rookte, in de duinen van Bredene... en wellicht een jaar of 17 als ik de eerste pintjes dronk. Dat waren de symbolen van het groot zijn... en bovendien was het verboden, en dat was dan dubbel zo aantrekkelijk.

Alle campagnes ten spijt, lijkt het wel of het nog steeds zo is... En de theorie dat kinderen van niet-rokers veel minder gevaar lopen roker te worden, lijkt maar een theorie te zijn... Als je nu luistert naar radio en tv, dan heb je de indruk dat het nu zelfs veel slechter is dan vroeger, en dat ze nu veel meer naar drugs grijpen, vooral weed en cocaïne lijken heel erg in te zijn.
Het nederlandse gedoogbeleid (ze doen het hier stillekes en modest na) lijkt niet het gewenste effect te hebben, en het lijkt wel of het aantal druggebruikers nog toeneemt. Nochtans is het duidelijk dat al die middelen (tabak, alcohol, xtc, weed, coke en noem maar op) duidelijk risicovol zijn voor de gezondheid van de gebruiker en veelal ook voor anderen...
Drooglegging hebben ze eens geprobeerd in kamerika, en dat werkte ook niet...
Ik denk dat ze het beter doodzwijgen, er niet over praten op tv en radio, en een positief beleid voeren!
Met positief beleid bedoel ik dat ze niet moeten zitten praten over de gevaren en de nadelen van al die dingen, maar moeten de voordelen belichten van een gezonde leefwijze, en vooral van het plezante van gezond leven... Zo zouden ze bv al het roken en drinken op tv kunnen verbieden, want woorden wekken, maar voorbeelden trekken... Zo zouden ze net zo goed ook al de modeshows met die veel te magere modellen kunnen weigeren uit te zenden, zodat het begrip "mooi" niet vervormd wordt tot anorexia...
De bedoeling is dus alleen de positieve dingen uit te zenden !
We weten bij ondervinding dat die vreselijke affiches over de gevolgen van roken toch niet het verhoopte effect hebben, misschien heeft het positief benaderen van rookvrij dat dan wel.

Ik heb het niet zo erg op verbieden, maar ben er wel van overtuigd dat het beter zou zijn zonder al die dingen.

... en dat allemaal door drie hartpatiënten te horen babbelen...
Erg dat je hoort dat ze ondanks die operaties "volharden in de boosheid"...

Tja, ergens begin je een beetje begrip te krijgen voor die dokters die weigeren nog iets te doen voor die patiënten die toch blijven roken... ik zeg begrip, geen goedkeuring ! Net zoals ik nog steeds me zit druk te maken als ze in een kliniek mensen van 70 of ouder niet meer reanimeren... Zouden ze blij zijn als het hun beurt wordt ?

tot de volgende ?

Doel heiligt de middelen...niet meer ?

Hetmoet je je maar gebeuren !
Je hebt je van niets tot iets opgebouwd, bent er na jaren sparen in gelukt een huisje te kopen, mits een zware lening, je bent net enkele jaren feitelijk de volle eigenaar van je eigen huis geworden, en dan ploft er op een blauwe maandag een brief in je bus dat het huisje van je afgepakt wordt, het moet afgebroken worden "tot het algemeen nut"...
Het algemeen nut is het duidelijk niet, want dan zou het ook tot jouw nut zijn, en jouw nut ligt duidelijk in het bezit en het bewonen van je eigen bijeengewroette huisje...
Het woord algemeen kan dus rustig geschrapt worden...
Tot het nut, dan maar ? Maar welk nut ? Wiens nut ?
Nee, zo komen we er duidelijk niet, want het nut van de ene is duidelijk het nadeel van de andere. We staan er niet echt bij stil, zolang het ons niet gebeurt...of minstens een goede bekende... en dan nog, dan vinden we dat erg, doodjammer, maar ja, als het moet, dan moet het... Maar moet het eigenlijk wel ?
En in het geval van Doel lijkt het nog niet eens heel zeker te zijn dat het echt wel moet...Er zijn wel plannen, maar nog niet voor meteen, en we weten allemaal dat van uitstel veelal afstel komt. Stel je eens voor, ze hebben je manu militari uit je huisje gezet, ze hebben het voor je ogen met de grond gelijk gemaakt, ze hebben de boom die je plantte voor de geboorte van je eerste zoon neergehaald... en dan gebeurt er niets, en als je tientallen verbitterde jaren later voor het laatst in je bed ligt, je laatste adem uit te blazen, dan zie je voor je ogen dat verwilderde, verwoeste terrein liggen, waar je eens gelukkige dagen kende met vrouw en kinderen...
Verschrikkelijk !
Och, ik weet het wel, het is maar een hoop stenen, een materieel iets, niet veel meer dan een kapot radiotoestel die je naar het containerpark brengt (omdat je het niet meer kunt en moogt meegeven met het huisvuil)... Maar toch...
Het is niet het huis dat ze afgebroken hebben, het is je thuis !
Het is het veilige nest dat je samen hebt bijeengewroet, waar je kinderen opgroeiden binnen de veilige muren, het is de plaats die je gegoten zit, net zo goed als je oude pak zo lekker om je benen voelt... Het is je warme nest, en voor jou het mooiste dat er ooit kan bestaan, want niets heeft dat eigene, dat warme dat thuisgevoel...
Het is dat wat je nu op TV kunt zien, als je in dat -oh zo nabije- Franse dorpje ziet, mensen die met een bevende hand het kleine fotootje van opa van tussen het puin halen, en liefdevol het steenstof er van af blazen...en het kussen, het terug welkom heten...
Dat gevoel van afgesneden worden van je wortels...
Als je mensen hoort vertellen, die hun woning verloren in een brand, dan spreken ze je niet eerst en vooral ven het huis, van het geld, nee, ze spreken van dat fotootje van moeder zaliger, en dan pas van dat huis... van hun thuis...
Je kunt nu wel stellen dat die mensen van Doel (of van andere onteigeningen) wel hun fotootjes mee hebben gedaan, toch zijn ze in de eerste plaats ook dat gevoel kwijt, dat thuisgevoel.
Een eigen huis, dat is veel meer dan die hoop stenen, dat is iets wat je hebt opgebouwd, waarin je je kinderen hebt grootgebracht, waar ieder nageltje, of zelfs het gaatje waar ooit een nageltje zat, je iets vertelt, je herinnert aan al die dagen waarin dat huis een thuis werd.
De man die mij mijn opleiding gaf, mij mijn beroep leerde, die besloot, toen bijna al zijn kinderen het huis uit waren, zijn huis te verkopen en iets kleiners, iets makkelijker te onderhouden te kopen in de plaats... Het noodlot wilde dat hij kort nadien verongelukte, en dat zijn weduwe in het nieuwe huis, in een nieuwe buurt, zonder al die zoete herinneringen, zonder dat gevoel van nestwarmte haar laatste dagen moest slijten. 't Menske is er nooit thuis geweest, ook al woonde ze er...
Nee, het mag best een huis zijn waarvan de buitenwereld zegt, oei wat een lelijk ding, voor wie het opbouwde tot thuis, is het de grootste schat op aarde.
Misschien hebben wij vlamingen dat meer dan andere volkeren, men zegt dat wij met een baksteen in de buik geboren worden...Ik weet het niet, maar ik ben er zeker van dat thuis voor iedereen meer is dan huis...
Als we het oorspronkelijke thuis van Anny voorbijrijden, langs de autosnelweg, dan zie ik haar iedere keer kijken... en telkens met wat van pijn de blik weer afwenden. Het huis is in handen van anderen gegaan, en is ontwijd, het is geen thuis meer, het is een huis die ooit een thuis is geweest... nu niet meer.
Ik weet zeker dat ik hetzelfde gevoel zou hebben voor mijn ouderlijk huis, dat dat ook geen thuis meer zou zijn, niet meer als thuis zou aanvoelen, en alleen een grote hoop stenen weemoed zou zijn.
Ik heb deernis met allen die, om welke redenen dan ook hun zelfopgebouwde thuis verloren...
Weet je, op een bepaalde manier is mijn huis ook mijn gezin verworden... Die stoel, dat was de stoel waar Koen altijd zat, het is nog steeds "de kamer van Koen", "de kamer van Bart" en "die van Veerle"... Daar is Anny gevallen en was ik zo bang dat het iets onherroepelijks zou zijn... en zo heeft iedere vierkante centimeter wel zijn herinneringen, en iedere herinnering is als een binding, een wortel waarin ik vergroeid zit.

Ik weet niet of ik een onteigening wel zou overleven... Och, ik zou er wellicht niet aan dood gaan, maar dat bedoel ik ook niet...Ik bedoel dat ik mijn leven zou kunnen meenemen naar een nieuwe stek ? Dat ik al die herinneringen zou kunnen loslaten, en als ik het niet kan, dan zou ik wellicht dood gaan, zoals een plant die je uit de aarde hebt gerukt en waarvan de wortels nu geen steun, geen voeding meer hebben...


De takken van de linde deinen...het waait ! En het is echt geen zomerweer. Bovendien hangen er overal grijze wolkenflarden te dreigen. Het waait nog niet zo erg dat het groene maïsbos beweegt. Die rotdingen staan zo dicht opeen dat ze niet zo maar in beweging te krijgen zijn. Hoogsten zie je op de eerste rij de blaren wat weg en weer zwaaien, maar de rest zit beschermt door de massa te lachen met de wind, en zal niet echt beroerd worden, dan door echte storm- of rukwinden. Het is een inerte massa, een echte logge dikke muur. bah.

Vandaag hebben wij geen kinderen in huis. Veerle moet vandaag niet werken, en bovendien heeft Veerle zich kunnen vrijmaken om zondag mee te gaan naar de Stichting Levend Erfgoed in Puienbroek. Hopelijk kan Bart zich ook vrijmaken, en kunnen we eens met gans het gezin een uitje maken... Oma en opa met heel hun kudde kuikens om te gaan kijken naar de kiekens. Leuk.

Ik ga sluiten, en denk ook eens aan die mensen in Doel en de anderen die door een dwaze maatschappij ontworteld worden...

tot de volgende ?

Yeti, big foot, sasquatch en noem maar op ...

Reuzen hebben altijd onze wereld bewoond, zo niet in het echt, dan toch in onze verhalen... En dat is op zijn minst eigenaardig te noemen. Hoe komt het dat bepaalde verhalen over zowat heel de wereld gemeengoed zijn?
Was het Jung (of een van zijn confraters ?) die dit het collectieve oergeheugen noemde ?
Maar daar zit dan wel een heel venijnig stukje woord in: geheugen !
Dat zou dan niet minder betekenen dan dat er inderdaad reuzen hebben bestaan ! Of nog bestaan ... Dat zou dan niet minder betekenen dat er draken hebben bestaan... of nog bestaan (Want ook daarover lopen er steeds weer berichten binnen).

Op sommige websites tonen ze je opgravingen van skeletten van echte reuzen... Al dan niet bedrog, en dat er draken opgegraven worden weten we allang, dinosaurussen zijn tegenwoordig gemeen goed. Of die skeletten ooit nog enkele levende afstammelingen hebben gehad in de tijden van de mens ? Het lijkt wel zo, want anders is er geen collectief geheugen...

En nu, plots, als een donderslag op heldere hemel, ligt er een Bigfoot in een diepvries ergens in kamerika ! Vandaag zou hij overhandigd worden aan de wetenschap, zo las ik in diverse krantenuittreksels op Internet. Dan gaan we weten of het een echte bigfoot is of een vervalsing.

Ik hoop dat het een echte is !
En ik hoop dat ze dan niet massaal op jacht gaan om een levende bigfoot te gaan vangen !
Laat ons dan zorg dragen van die beestjes en voldoende ruimte voor hen vrijhouden, zodat ze ongestoord verder kunnen leven... want wie weet, als wij, slimme mensen, het toch nog zo wijs vinden om nog maar een keer een wereldoorlog te ontketenen, zijn zij niet de volgende mensensoort... En wie weet, misschien zouden zij dan in hun collectief geheugen de wetenschap hebben dat oorlogen alleen tot verval en ellende leiden...

Heb je de beelden gezien van dat wenende kind, de schrik in zijn oogjes ? Is dat al geen reden genoeg om meteen alle oorlogen stop te zetten ? Zouden wij in de plaats van die grote borden voor de verkeersveiligheid eens geen borden zetten voor de rede, het verstand, de vrede ? Maar ja, wellicht zouden alleen de gewone mensen opkijken naar die signalen... Net zoals voor de tweede wereldoorlog de gewone mensen met veel sympathie keken naar het symbool van het gebroken geweer... Maar het baatte niets, want zij die de oorlogen uitroepen, lijden niet de armoede, verliezen niet have en goed, hebben geen honger, kennen geen ellende... Dus hebben zij niets geleerd, en zien zij op naar de grote veldheren, die volgens die idiote geschiedenisboekjes hier de beschaving en de welvaart brachten.

Weet je wat gek is ? Iedere keer we horen van een of andere ruzie, zien wij onmiddellijk het idiote er van in, uitgenomen als wij zelf een partij zijn, dan zijn wij alleen nog overtuigd van ons gelijk, en kan de ander gewoonweg geen gelijk hebben! En al had hij gelijk, hij krijgt het niet ! Na !

Wij willen ook steeds dat de vrede begint bij de ander, want wij hebben gelijk, dus moet de ander zich maar plooien, maar die denkt net hetzelfde, en zo blijft alles zoals het was en de ruzie blijft ruzie, de oorlog oorlog... tot het bittere einde. Letterlijk, en al weten we dat zowel de overwinning als de nederlaag een bittere nasmaak heeft, toch beslissen we niet tot wat het hart, de rede ingeeft en houden we halsstarrig vol, want de andere moet zich maar plooien !

We zijn gek! We kennen de oplossing en we stampen die weg van voor onze voeten ! Het mensDOM...

Alle leed komt voort uit ons egoïsme, mochten we iets meer over hebben voor de ander, dan zou de wereld zo mooi zijn ! En je zou er zelf geen nadeel bij hebben, want dan zou ook de ander meer over hebben voor jou, iedereen voor iedereen ! Och ja, het is een wensdroom, maar we weten allen dat het zou kunnen, alleen, het kan maar als we er zelf mee beginnen, en dat is zo verdomd moeilijk.

Eigenlijk hebben we alles om ons van de waarheid te overtuigen. Ik heb je al gezegd dat iedereen beschikt over helende krachten, dat we allemaal beschikken over een heel pakket zintuigen en mogelijkheden die we ons zelfs niet meer herinneren omdat we alleen met onszelf bezig zijn en alleen voor ons eigen kokonnetje zorgen... In het evangelie staat dat als we het geloof hadden van een mosterdzaadje... alleen leren we dat het hier gaat over het geloof zoals de kerken ons dat voorhouden, terwijl het wellicht alleen een boodschap was om in ons eigen kunnen en onze eigen krachten te geloven... Als we nu horen, lezen zien over mensen die telekinetische gaven hebben, die pendelen, die paragnost zijn, die kunnen helen, dan bekijken we die als een soort wereldwonderen, en beseffen niet dat iedereen die krachten heeft, alleen wij weten niet meer hoe ze te gebruiken... Het is alsof wij geboren zijn in een gezin van blinden, en hebben geleerd ons te bewegen op basis van wat we voelen, en niet eens beseffen dat we de dingen ook kunnen zien. Wij hebben inderdaad de toegang tot het paradijs verloren, omdat we niet meer weten dat we het bij ons dragen...(Lees nog maar eens het evangelie er op na!).

Alleen, al die verloren krachten hebben we verloren omdat we alleen op onszelf zijn gericht, en al die gaven dienen om de anderen te helpen en niet onszelf. En daar hapert het precies aan... we kunnen zo moeilijk ons zelf weggeven aan de ander... en toch ligt daar het paradijs te wachten !

Als ik mijn tekst herlees, dan klinkt het wat etherisch, wat zwevend, en toch, ik weet gewoon dat het juist is, en jij weet ook dat de enige oplossing ligt in de vrede, en dat vrede alleen kan als we minstens evenveel overhebben voor de ander als voor onszelf... Want dan zou er niets meer zijn om ruzie over te maken... Ja, ik weet het, ik zweef, meters boven de grond, alleen, ik zou dolgraag hebben dat we daar allemaal zweefden...

Als het morgen goed weer is, dan gaan we vissen... Heerlijk zitten in de natuur, genieten van de rust die uitgaat van kabbelend water en ruisende bladeren. Kijkend naar de dobber, en met een half oor luisterend naar de stilte, of liever het geluid van de stilte, want de natuur is niet echt stil. De natuur leeft en beweegt, de vogels tsjilpen of kwetteren of fluiten, de bomen vertellen hun eeuwenoude verhalen en in het beekje achter je hoor je kleine beestjes die ritselen in het gras. Je ziet plots iets bewegen en kijkt met vertedering naar het waterhoentje met kuikens...en dan, net als je eventjes niet keek, is je dobber verdwenen, en geef je het kleine rukje die de haak moet doen aanslaan. Je hengel buigt naar het water en het gevecht tussen de vis en jezelf is meteen in volle gang. Je moet voorzichtig zijn, de lijn niet te strak aantrekken, want anders breekt het )oh zo dunne- lijntje...Je moet de vis proberen te verhinderen om tussen de plompbladeren te geraken, want daar draait hij zich twee drie keer omheen, en je kunt trekken tot je een ons weegt of... tot het lijntje knapt. Langzaam mat je de vis af, en na een tijdje luk je er in de vis met de kop boven het water te krijgen, wat hem nog veel meer zijn krachten doet verliezen... Langzaam en voorzichtig breng je hem naar de kant, met je vrije hand breng je voorzichtig je net in het water om de vis mee te scheppen, maar hoe voorzichtig ook, de beweging doet de vis toch weer tot zich zelf komen en wanhopig zet hij opnieuw het gevecht in. Weer schiet hij van links naar rechts, probeert opnieuw de plompbladeren in te duiken, maar het is de laatste strijd, en alras hou je hem weer stevig vast, de kop iets boven het water uit, en voorzichtig leid je hem het net in. Oef !
Buit binnen. Voorzichtig haal je de haak uit de lip van de vis, bewonder je zijn mooie lijn, zijn blinkende schubben en als het werkelijk een grote is, dan doe je hem in een natte doek om hem te wegen, en wordt hij zelfs gemeten... Luc komt er bij, en ook hij bewondert het mooie dier, en dan heel voorzichtig zet je hem weer in het water, en met veel genot voel je de vlugge slag met de staart en de vis is weer weg...gaan uitrusten van de strijd.

Vissen, een heerlijke sport, zelfs voor stijve stramme peten zoals ik ben...

tot de volgende ?

varia

sjongejongejonge !
Zonet las ik een berichtje dat een kliniek in Nederland beslist heeft dat zeventigjarigen niet meer gereanimeerd worden... Dr. Hitler werkt nu blijkbaar in ons ander buurland... (Of is 't Mengele?)

Ik ben aan het lezen in twee moeilijke boeken, zeg maar dat ik eigenlijk aan het studeren ben, want veel lees"genot" is er niet bij... Het is zware kost, en soms moet ik een stukje twee keer lezen om het goed te laten indringen. In mijn bed lees ik Napoleon, een geschiedkundige studie, en op het wc lees ik een boek over de hersenen en de zenuween...

Ik ben nu bezig aan de pijn.
Blijkbaar wordt pijn op twee manieren door twee soorten zenuwen aan de hersenen doorgespeeld. Er is de snelle zenuw, die het alarm geeft aan een immense snelheid van meer dan 300.000 km per uur, zodat het pijnsignaal in minder dan een honderdste van een seconde je brein bereikt, en het refleks in werking stelt. Neem dat je per ongeluk met je hand tegen de warme pan komt, dan heb je die snelle heel felle pijn die ontzettend vlug de hersenen bereikt en je je het commando geeft om je hand weg te trekken.
Er is ook een tragere zenuw die, als je je daadwerkelijk verbrand hebt aan die pan, een kloppende zeurderig signaal blijft geven, zolang de pijn duurt.
Dus, als ik pijn heb die zich vastzet, dan is de klopperige gevoel niet een blijk van een ontsteking, maar kan gewoon wijzen op blijvende pijnsignalen.
Maar of die theorie klopt niet helemaal, of ik heb (weeral!) iets bijzonders aan de hand ! De pijn die ik krijg bij bewegen of bij het volhouden van een of andere houding, is niet kloppend, is wel degelijk "acuut" (het woord komt van acus = naald) scherp te noemen. Maar, er is hier geen reflekssignaal bij, wellicht omdat er ook geen mogelijke refleks is... Je kunt wel wat soelaas krijgen door een andere houding aan te nemen, maar als de pijn heel scherp is, dan helpt dat niet, in die zin dat de pijn direct en onverminderd terugkeert zodra je weer de beweging of de houding herneemt. Als dat te lang duurt wordt blijkbaar de alarmfase omgeschakeld op de blijvende pijnsignalen... Als dat het geval is, dan blijft de pijn tot dat de zenuw oordeelt dat het "letsel" voldoende hersteld is. Het bizarre is dus dat bij mij de alarmfase zo lang duurt, steeds meer en meer crescendo gaat tot er afdoende lang gereageerd wordt door het ontspannen van de pijnlijke zone. Het probleem is dat je dat niet altijd in handen hebt. Stel dat je ergens naar toe wandelt, heel voorzichtig, je in acht nemend, als dan de pijn begint, dan moet je hoe dan ook nog terugkeren, met het risico dat je die onzichtbare en onwaarneembare grens overschrijdt, en de pijn zich vastzet in een voortdurende pijn... Vandaar ook wellicht dat houding zo belangrijk is in mijn geval... het is wellicht een manier om de telkens weer klem zittende zenuwen tussen de wervels, minder kans te geven om ergens tussen te geraken.
We leren altijd maar weer bij...

Ook interessant vond ik dat het "briljante (?) van de veldheer Napoleon eigenlijk ontstaan was uit een toestand van armoede. Tot dan toe had ieder leger een tros, het is te zeggen een enorme voorraad aan goederen mee, om het leger te onderhouden. Frankrijk, komende uit een revolutie en een ontzettende verarming, kon aan zijn legers niets meegeven, dus moesten de legers er voor zorgen dat ze onderweg aan eten en voorraad geraakten, en dat ze zo spoedig mogelijk hun voorraad konden roven. Dit was er de oorzaak van dat het leger van Napoleon veel mobieler was, en veel sneller optrok dan de anderen. Ook in het gevecht moesten zij dus geen zorg dragen over de bescherming van de tros, want die hadden ze niet, dus waren ze ook op het slagveld veel mobieler...

Nog interessanter vond ik een uitspraak van Bismarck... waarin hij debiteert dat alleen de grote veldheren en veroveraars in de geschiedenis belanden... We kennen allemaal een Hannibal, een Caesar, een Napoleon, en dergelijke figuren, maar over de koningen die zorgden voor een periode van vrede in hun land, daarvan kennen we hoogstens zijn naam en zijn rugnummer...

Eigenlijk is dat waar ! Met andere woorden, onze lessen geschiedenis die wij aan onze kinderen aanleren, zijn in feite niets anders dan een grote verheerlijking van oorlogen en geweld ! Moeten wij de geschiedenislessen niet op een andere manier brengen, waarin duidelijk de vredesvorsten op een piedestalleke gezet worden, en de oorlogszuchtige veroveraars amper vermeld worden, als zijnde het uitschot van de mensheid ?
Misschien zouden wij op die manier in plaats van een refleks van gewelddadigheid, stilaan evolueren tot een refleks van vreedzaamheid ! Zouden wij misschien stilaan meer begrip hebben voor "wie je op de wang slaat, bied je de andere wang aan"... Maar nu hebben de napoleonnetjes en de bushkes nog steeds aanhang... en verliezen jonge mensen het leven in een zinloos geweld, en treuren ouders om de vermoorde kinderen...
Maar neen, we moeten ons zo nodig vastklampen aan meer en steeds meer...
Zullen we ooit verstandig worden, wij die steeds pretenderen de enige dieren te zijn met verstand ??? Ik twijfel heel heel erg... Het lijkt wel of ons hele bestaan draait op en om onze hebberigheid... en ik acht mezelf heus niet beter dan de rest van de maatschappij... we zijn allemaal in hetzelfde beddeke ziek.
Ik blijf er bij, we zijn nog te veel dier om mens te zijn, en teveel mens om dier te zijn...

't Goede weer is weer voorbij, de lucht zit vol dreigende wolken, en het matte maïsgroen is nu nog somberder door de grauwe lucht er boven.

Gisteren hebben we dus gebarbequed bij Willy...En we hebben weer iets bijgeleerd !
Er zijn diverse manieren om te bbq-en !
Eerst eens onze manier om een bbq te geven: Een hele tijd voor de geplande maaltijd wordt het vuur aangemaakt, en als na een tijd de mooie gloeiende kolenlaag is bekomen, bakt de man van dienst alle vlees , vis, aardappelen en wat nog meer op de warme aslaag. Ondertussen is het volk er gezellig bij komen zitten, en wordt er druk geaperitiefd, en de "bakker" van dienst drinkt en babbelt mee met de aanwezigen , terwijl hij lustig zijn werk verderzet. Telkens een deel van het vlees is gebakken, wordt het naar de keuken gedragen, en warm gehouden. De maaltijd begint pas als alles kant en klaar is, en iedereen, ook de bakker van dienst, gezellig mee kan aanschuiven aan de rijk beladen dis...
Nu de andere werkwijze: Terwijl we al aan de aperitief zitten, wordt pas het vuur aangemaakt. We keuvelen en drinken wat tot het vuur klaarligt, den dan gaat de bakker van dienst een eerste bakte doen... Hij legt bv eerst de spiesjes op het vuur, en bakt deze. Zodra de spiesjes gereed zijn, legt de bakker deze op een schotel, en bedient de gasten en zichzelf. Hij komt er rustig bij zitten, iedereen eet het spiesje rustig op, en dan staat de bakker weer op, en gaat de tweede bakte klaarmaken... met dezelfde werkwijze... Je eet dus telkens een gerechtje, dan een pauze voor de volgende bakte, en dan weer één gerechtje, en zo voort en zo voort...
Heel anders dus ! In ons systeem eet iedereen zijn buikje vol in een keer, en zit dat gezellig bij een glaasje of een kopje het eten te laten verteren... Bij het tweede systeem heb je nooit het gevoel je rond te eten, de pauzes zijn telkens lang genoeg om het eerste beetje al rustig te laten "zakken"...
Beide werkwijzen hebben dus wel hun voordelen en hun nadelen, alhoewel ik nog steeds "mijn" werkwijze prefereer... Maar voor een gezellige en lange keuvelende maaltijd moet je de tweede werkwijze nemen... Misschien weer een blijk van het feit dat wij te haastig leven?

Wij hebben van 18 uur tot 21 uur ongeveer zitten bbq-en... en vooral zitten babbelen en keuvelen en lol maken... rond halftien zijn we naar huis gegaan, het was al lang zitten voor mij, en ik begon weer wat pijn te krijgen... Maar het was een plezante avond!
en... we hebben weer bijgeleerd!

Oh ja, Willy heeft een hondje, met de leuke naam Sloef ! Dat had ik nog nooit gehoord...

Ik ga stoppen, hoewel het naar mijn gevoel maandag is, is het nog maar zondag...Dat komt van die gekke week met een bijkomende feestdag, heel mijne kalender ligt in de knoop. Woensdag zal er misschien geen blog zijn, ik moet naar de specialist, en weet wel hoe laat ik er moet zijn, maar helaas niet hoe laat we terug zijn...We, als Veerle toevallig zou thuis zijn...Anders zal ik alleen mogen gaan. Maar ik ben al een grote jongen, dus dat zal wel gaan zeker ?

tot de volgende ?