Bros

Gisteren heb ik mij weer eens op mijn knieën voor het bad gezet... Ik heb mijn haar gewassen. Ik kan mijn haar nog op twee manieren wassen, terwijl ik in het bad zit, of zo, op mijn knieën ervoor...

Terwijl ik mijn haar zat te wassen dacht ik weeral eens aan vroeger...
Toen ik klein was, droeg ik mijn haar "à la brosse", letterlijk zoals een borstel, maar in werkelijkheid was het zoals een tandenborstel... Het haar boven op mijn bolleke was hooguit één centimeter lang... Enkele jaren later zouden we veranderen van kapper, en gingen alle mannelijke leden van de familie "Chez coiffeur Georges"...Dat was een grote kapperszaak, met verscheidene knechten in dienst. Daar veranderde onze tandenborstel in een kapsel...Je kon een meetlat plat latten liggen op ons kopje, de rest van mijne kop was nog steeds rond, maar de bovenzijde was plots afgewerkt in een soort kubus-achtige snit. Dat was toen hét van hét.

Een ding was er niet veranderd, de haren op de zijkant tot in de nek, dat was nog steeds millimeterwerk...Heel, heel kort.

Als mijn haar in mijn nek begon een lengte te hebben van één centimeter, begon ons moeder al te zagen dat we naar de kapper moesten...

Als ik nu van de kapper kom, na vier, vijf keer aangedrongen te hebben op kort hé, héél kort, is mijn nekhaar om te beginnen al iets meer dan één centimeter...

Toen ik in mijn tienerjaren wanhopig probeerde mijn haar toch iets langer te laten groeien, was dat een zeer pijnlijk iets... We waren zot, we luisterden niet alleen naar die onnozelaars die geen muziek kenden, maar lawaai, en we wilden dan ook nog er bij lopen als "onkuischaars"...

Samson moet in zijn tijd een serieuze seksmaniak geweest zijn, met dat lange haar...

Nu zit ik te reclameren tegen mijne coiffeur om mijn haar korter te krijgen, maar dat gaat tegen zijn beroepseer in.

Het gekke is, dat je ook het andere uiterste hebt, heelder volksstammen rijden nu hunne pelouse zo kort af, met een hondentrimmachientje, dat je amper nog ziet dat ze haar hebben... Bart loopt er zo (kort en gemakkelijk pa!)bij, Ewoud ook en Frederik ook al... Die laatste kwam eens om mijn baardtrimmachine om zijn haar af te rijden. Ik heb, sorry, ik had dat machientje al zeker 15 à 20 jaar, zonder één hapering...nu maakt het een lawaai zoals een dorsmachine.

L'Histoire se répète... Wij schenen altijd al het gerief van ons vader te breken, en brengen die van mij, mijn gerei naar de filistijnen..

Ondertussen zit ik hier nog altijd ongelukkig te zijn met mijn haar dat te lang is...Ik heb al eens tegen Anny gezegd dat ik het ook ga afrijden, zoals Bart, maar dan krijg ik alle banbliksems in één keer naar mijne kop "Klets scheren met een lange baard, dat zal schoon zijn !" En ik, ik kruip weer in mijn schulp, zoals vroeger bij mijn moeder...Nogmaals, de geschiedenis herhaalt zich...

Als je nu naar een fotootje kijkt van de beginnende beetles, dan begrijp je toch niet waarover al dat kabaal ging over hun lang haar hé??? Nee, als je zoon er nu zou bijlopen zoals de beetles toen, dan zou je wellicht zeggen dat ze een "schoon kort kopke" hebben.

Je ziet het hé, ik zit weeral in het verleden te wurtelen... Het is gelijk over wat ik je iets wil vertellen, automatisch zit ik terug te vergelijken met de tijd van toen. Ik heb nog chance, ik heb mijne blog om dat te doen, dat laat mij toe dat minder te doen in de dagelijkse gesprekken, want anders zouden ze zeggen, de ouden is weer aan 't zagen... Maar het zit allemaal nog zo dichtbij, en ik heb de indruk dat het steeds dichterbij komt...
Ooit las ik dat het leven een cirkelgang is...Ik begin het te begrijpen, het lijkt wel of ik weer steeds dichter bij het begin kom...Tju, zou mijne cirkel bijna tenden zijn????

Dan zit ik te denken aan ons vader, als ik was zoals hem, dan was ik nu al drie jaar dood... Begot, ik voel me nog helemaal niet klaar daar voor, ik voel me niet oud ! Ook al zeggen mijn kleinkinderen wel eens, Opa, gij zijt al héél oud hé? nee begot ! Ne mens mag er niet op denken hé?

En dan vraag ik mezelf af, ben ik bang van de dood ? Nee, echt, nee ik ben niet bang van de dood, maar dat sterven, dat mocht er niet bij zijn... En dan denk ik aan tante Climme, (Clémence), 't mens heeft heel haar lang leven gelezen dat heur lippen daverden, om toch niet onvoorbereid te "gaan"... Tot haar man, nonkel jef, na een lange pijnlijke doodsstrijd is gestorven...Dan is de rest van haren tijd bezig geweest met bidden om een vlugge pijnloze dood...
Zo voel ik mij ook een beetje...Ik weet wat pijn is, ik moet er niet nog meer krijgen, niet uren, dagen in een zee van ondraaglijk zeer moeten zwemmen...

Maar ja, we hebben niet te kiezen... en wie weet hoe wij er op dat eigenste moment over zouden denken? Ik ben geen voorstander van euthanasie, maar als ik zie dat mijn hond veel pijn heeft en niet meer geholpen kan worden, dan zeg ik: geef hem maar een spuitje... We zijn niet erg konsekwent in die dingen hé ?

Tommetoch, wat zijn we weer zwaar op de hand vandaag, en zeggen dat ik begonnen was met een broske, een heerlijk fris aanvoelend kort geknipt bolleke...

tot de volgende ????

min of meer

Vannacht bij tussenpozen beetje geslapen, veel gedacht...
Op een gegeven moment begon ik, om de tijd te passeren, weer eens aan woordspelletjes te doen. Ben ik dan vlug in slaap gevallen, of wat dan ook, ik herinner me er maar ééntje van...
Min of meer, gekke uitdrukking, doet me denken aan de biechtstoel, zo van 100 maal gevloekt eerwaarde vader, min of meer...
Is dan dan minder meer of meer min ? Geef mij maar het laatste, daar heb je nog iets aan, ook al mag je die vangst niet mee naar huis nemen, maar zelfs een verloren uurtje aan het water met een meermin... Niet te min, eerder meer van dat...

De pijn is toch al wat beter... heb er toch van genoten, prachtige dieren gezien, en misschien ben ik een malloot, maar mij doet het iets te weten dat dit de dieren waren die onze voorvaders hebben ontwikkeld, specifiek om aan hun behoeften te voldoen.
En als ik hier een weide zie met het roodbonte oostvlaamse koeienras, dan heb ik steeds het gevoel dat die in het landschap passen, wat ik niet kan zeggen van die misvormde dikbillen.
Ooit hoorde ik onze veearts zeggen dat die dikbillen eigenlijk dezelfde afwijking zijn als bij de mensen de mongooltjes... Ik weet niet in hoeverre die uitleg wetenschappelijk onderbouwd is, maar ik weet één ding zeker, als de mens zich niet intens zou bezig houden met die dikbillige beesten, dan zouden ze in één generatie zo goed als uitgestorven zijn ! Die beesten kunnen immers niet zelfstandig kalven, ieder kalf wordt er geboren via keizersnede... Nu weet ik dat er bij de mensen dametjes zijn die een keizerssnede prefereren omwille van de pijn, maar bij die koeien is het zo dat het kalf gewoon te dik is, en niet langs de natuurlijke weg naar buiten kan !

In puyenbroek zagen we de casselse koeien, volledig rood, veel zwaarder dan de roodbonte, maar toch heel mooie normale koebeesten. We zagen er ook het blauwwitte ras, maar de normale vorm, niet die wanstaltige dikbillen...
Die dikbillen hebben maar één verdienste: ze hebben me toegelaten om aan mijn kleindochters uit te leggen dat er beesten zijn die speciaal gekweekt worden om opgegeten te worden...de andere koeien die, die geven die lekkere melk !
Het is wat tegenwoordig met de kleinkinderen, in de school worden ze blijkbaar opgeleid om ten alle prijze alle leven te beschermen... Vorige week hadden we van die heerlijke Bouchot-mosselen meegebracht (véél lekkerder dan de zeeuwse !), en ze hebben heel de maaltijd zitten zagen over het levend koken van die arme beestjes... (Je bakt een biefstuk toch ook in de pan? Ja maar die biefstuk is van een dood beest! Maar je hebt die koe toch ook dood moeten maken? Ja, maar niet op zo'n wrede en langdurige manier als die arme mosseltjes...)
Smakelijk...

Is het nu goed dat de kinderen bewust zijn van alle leven??? Ik denk het niet, en voor Luc courgette weer in zijn pen klimt, wil ik herhalen : denken ! Wat de vegetariërs ook mogen vertellen, de wetenschappers menen dat het de toevoeging van dierlijke produkten aan de voeding is die oorzaak is geweest van de verdere ontwikkeling van de hersenen, dus van het denken ! Ik weet niet of terugkeer naar een volledig plantaardig menu zou veroorzaken dat onze nakomelingen weer door de takken van de bomen zouden zwieren, maar ik wens het ook niet uit te proberen ! na !

Gisteren kon je ook van bijna alle diersoorten specimens kopen, dus hebben we nu een dan met een boogje rond bepaalde vakken heengewandeld... Toch kreeg ik te horen: Opa zou jij geen zo'n kippetjes meedoen, die zij zo mooi... Nee, ik heb al kippen genoeg, en die van opa zijn toch ook mooi, ja, maar anders...
Dat kan ik niet ontkennen, ze zijn anders mooi... Net zoals een engelse bulldog heel anders mooi is dan een afgaanse windhond...
En ik was er zelf een beetje de schuld aan, ik had hen verteld dat de brabander voor opa de mooiste kip was die er bestond...Maar opa, waarom wil je die kippen dan niet? Omdat die kippen graag vliegen, en een heel grote uitloop moeten hebben om echt gelukkig te zijn, en opa maar een klein plaatsje heeft voor kippen en voor een klein beloop de mooiste en liefste kippen heeft van gans de wereld... Dan knikken ze heel wijs... Nonkel Bart zou dan die andere kippen kunnen houden? Ja, nonkel Bart heeft ruimte zat...Maar hij houdt van die gekke kippen van opa...

De kinderen zijn bij ons, Veerle is naar de rugschool...Dus hoor ik in de achtergrond voortduren het lawaai van die dwaze tekenfilms op nickleodeon, nu en dan onderbroken door een vraag naar snoep, naar chips naar....Maar ze zijn heel braaf.
Ik vraag me wel af in welke richting hun esthetisch gevoel zich zal ontwikkelen met al die aartslelijke tekenfilmfiguren en poppen... Geef mij maar de disneyfilmpjes, de daffyducks, de kat en muis, de biebiep van de roadrunner en dies meer, die waren tenminste mooi getekend ! Nu kijken ze naar een spons die betweterig is...
Dat doet mij op iets denken... Ik herinner me dat ik ooit aan ons ma vroeg, om mij om....uur naar beneden te roepen, er was iets over het stenen tijdperk op tv, en ik was daarover aan het leren. Ons moeder riep me, ik naar beneden, en daar begon...Fred flinstone voor de eerste keer op de vlaamse buis... Ik heb nogal wat mogen horen ! Maar iedere week mocht ik daarvoor stoppen van leren om een halfuurtje te lachen met Fred en Barney...
Ik ga stoppen, ik ben weer aan 't afdwalen naar de tijd van toen...

Ps: Mijn zu zegt dat ze ongeveer 9 was toen ze de eerste balpen zag...Dat zou dan omstreeks 1950 geweest zijn... Weet iemand wanneer die balpen voor het eerst in ons landje verschenen is ???

tot de volgende ?

levend erfgoed

Voila, we hebben een mooie maar lastige uitstap gemaakt naar Puyenbroek (het provinciaal domein) waar een bijeenkomst was voor de houders van dieren van oude belgische rassen.
Het was prachtig, mooie trekpaarden, prachtige geitenbokken, leuke en afschrikwekkende honden, waaronder de trekhond, een belgische mastiff...en te veel om op te noemen.
We hebben een broodje gegeten in de tent, en zijn kort na de middag stillekes teruggewandeld naar de parking en van daar naar huis...Gelukkig had ik mijn rolwagen mee, want het park is niet alleen wonderschoon, het is ook enorm !

Het is ook aan de volledig andere kant van onze provincie, we zijn daar niet meer ver van de nederlandse grens.

Als je ooit niet weet waar naar toe, daar is het mooi !

Maar ik ben gekreveerd.

Dus vandaag geen nieuwtjes meer, sorry,
tot de volgende ?

pen en inkt

Ik behoor tot het restantje van deze bevolking dat ooit zijn eerste lettertjes leerde schrijven op een lei. Met een griffel.
Ik dacht daar reeds menig maal op, als ik die dingen zie liggen op de rommelmarkt. Héél soms zie je nog een echte oude lei, maar meestal zijn het van die nieuwe, en er zitten er zelfs tussen die niet van leisteen zijn gemaakt, maar eerder als een soort karton met een deklaagje aanvoelen...
Wij zaten nog in de klas met 3 studiejaren bijeen, en een belangrijke oefening was: met de armen overkruis zitten, de rechterhand omhoog, het wijsvingertje tegen de lippen gedrukt, in een summum van stilzwijgendheid...
Na een periode van griffelen, kregen wij een half schriftje (echt waar ! we keken dan wie de bovenste helft en wie de onderste helft kreeg!) en een echte pen, en in onze bank werd de inktpot die in het midden zat opgevuld.
We moesten voorzichtig de pen in de inkt dopen (ja, dopen! niet doppen mocht je dat denken) de overtollige inkt laten aflopen door langs de rand van de inktpot te schuiven, en dan heel zachtjes, niet hard drukken, de letter o zetten...een hele lijn vol.
Masoeur liep dan de rij banken af, gaf raad, reclameerde, prees...Je mocht niet kneukelen (de wijsvinger moest zachtjes gebogen zijn, en niet met de knokkel naar boven geduwd !)
Die pennen waren nieuw bronskleurig, en waren van het merk met een ballon er op. Voor ons waren het ballonpennen...) We moesten allemaal een stukje stof hebben, een inktlap, om onze pen na het noeste werk af te drogen - tegen het roesten)
Toendertijd droegen we nog allemaal een "schabbe", een grijze kiel ofte stofjas. Bij masoeur was dat nog een schabbe, eens in 't college was dat een stofjas. De meisjes droegen een schort, ook al was dat in feite hetzelfde, alleen kleuriger...
Regelmatig kwam de pastoor eens kijken, en dan moesten we allemaal opstaan en "dag meneer pastoor!" dreunen. Soms moesten we dan samen met de pastoor een weesgegroetje bidden - om te tonen hoe goed masoeur ons dat had aangeleerd- soms een liedje zingen (ook heel devoot ).
We leerden er in het eerste studiejaar ook alles voor onze eerste communie, en moesten dan heel devotelijk met de handjes netjes tegen elkaar voor de borst, tot aan de trede schrijden (stappen was niet devoot genoeg) en kregen dan van masoeur een niet-gewijde hostie op de tong gedrukt. Masoeur vertelde ons dat dit het lichaam van Christus was, en dat wij er dus niet - herhaal NIET- mochten op bijten, want ooit had een grote zondaar er toch op gebeten, en dan stroomde plots het bloed bij beken uit diene zondaar zijn mond. Wij waren verschrikt, en wurmden die kleverige hostie voorzichtig schrapend met onze tong, naar binnen...
We mochten de hostie of de gewijde vaten niet aanraken, dat was doodzonde...
Ik herinner mij, vele jaren later, als leider in de Chiro, vroeg de proost mij het altaar klaar te zetten, en de kelk ook. Ik weet nog dat ik verbijsterd keek...Dat was toch niet... De proost vertelde mij dat dit wel mocht... Dat was een van de eerste stukken die uit mijn geloof donderde.

Maar terug naar de pen...Bij onze plechtige communie (11 à 12jaar) kregen we een vulpen, een Pelikan met een gouden pen. Daar moesten wij hee voorzichtig mee zijn, en 's avonds voor wij onze boekentas vulden voor de morgen, moesten wij dan kijken of er nog genoeg inkt in zat, en eventueel bij vullen uit het flesje inkt. Gewoonlijk hadden wij dan blauwe vingers...
Mijn oudste zus had geen porte-plume zoals wij, zij had een "tinteculli" zo noemden we dat meen ik... Dat was een andere soort pen, bij ons was dat duidelijk een pen, nog gelijkend op de ballonpennetjes van toen, maar die tinteculli, dat was een fijn metalen buisje, waaruit een heel fijn metalen pinnetje stak, zette je dat op het papier, dan schoof dat pinnetje naar binnen, en kon de inkt er uit. Je kent dat systeem ongetwijfeld wel, van de technische tekenpennen... Je moest die pen veel rechter houden, en alle lijntjes waren steeds overal even dik...
Was het daardoor of niet, maar Suzanne had van ons allen het mooiste geschrift, duidelijke ronde letters...
Ik denk dat ik al in het groot college zat als de bic ter wereld kwam in de school...de stylo, de biro en nog andere namen had dat ding, dat het vermogen had te lekken op de meest ongewenste plaatsen, bijvoorkeur in je pennenzakje van je schabbe....
We werkten toen nog met een kladschrift, in potlood, en kregen dan ook te maken met een vulpotlood...allerlei nieuwe technische wonderen vulden ons leven...

Het enige wat ik nu nog gebruik is nu en dan een stylo (een balpen!) die ik kreeg van Luc (courgette) maar vooral een vulpotlood, nu niet meer met een dikke potloodstift, maar een heel fijn stiftje, om te tekenen...

Voor de rest ?? Je bent het aan 't lezen, mijn kwampjoeter...

In het prille begin van mijn loopbaan, moesten wij voor het indienen van dossiers in de arbeidsrechtbank kopies maken, een kopie was een zorgvuldig overgeschreven document.
Na enkele jaren was de mutualiteit in het bezit van een fotocopiemachine (met poeder, van die zwarte dingen die je niet kon vastnemen zonder zwart te zijn) en wij dus iedere avond copies gaan maken...
Later kwam er ook bij ons zo'n zwartmaker binnen, en moesten wij geen verplaatsingen meer maken???? Ofwel? Ja hoor, want als je mooie kopies wilde, moest je weer naar de mutualiteit, die waren altijd iets voor in nieuwigheden...
Waar is de tijd ?
Van de oertijd met de griffel tot pc en kleurencopieermachines... en fax en ...

Wij leven en leefden in een wonderbare tijd ! Wij hebben de eerste ruimtevluchten meegemaakt en de laatste belg die de ronde won...
te gek !

tot de volgende ???

en nu weer tanteke

Het houdt niet op deze week, 't is vrijdag, dus vandaag naar tanteke om de was...
Gelukkig heb ik vannacht redelijk geslapen, maar een keer opgestaan om wat te gaan zitten en de pijn wat te laten zakken, nadien redelijk vlot weer ingeslapen. De pijn is weer bijna normaal te noemen.

Morgen komt de man van de garagepoort, om defintief te beslissen wat we gaan nemen.
en overmorgen gaan we - ze geven goed weer- naar de erfgoeddag ! Wel met mijn rolwagen, want het domein Puyenbroek is behoorlijk groot.
Stichting ons levend erfgoed roept alle in standhouders van ons levend erfgoed op om te komen showen, exposeren en/of verkopen.
Wat levend erfgoed is ?
Niet moeilijk, alle echt Belgische dierenrassen die hier in België gecreëerd zijn en nu dreigen te verdwijnen door de industrialisatie van alle teelten...
We gaan er kijken naar oude schapenrassen (zonder blauwtong?)geitenrassen, kornijnenrassen, kippenrassen, duivenrassen, paardenrassen, koeienrassen etcetera etcetera....
Daar wij, en Veerle en co verslingerd zijn op beesten, is dat voor ons de kans om eens naar echt mooie en hier passende dieren te kijken. Al eens de vlaamse geit bewonderd ? Nee, dan moet je dat zeker eens doen ! prachtig ! en bovendien was het ook een zeer nuttig dier, de melkkoe van de armen. Ik ben oud genoeg om me de vele geiten die gehouden werden op de wegbermen, nog te herinneren. Die geiten stonden "gestaakt" (een ijzeren spil in de grond geklopt, met een ijzeren ketting tot aan de halsband van de geit moest verhinderen dat de geit op de baan kon staan.)en werden elke dag binnengehaald om te overnachten en te melken, en 's morgens een meterke verder weer gestaakt...
Nu zie je dat niet meer, de geiten zijn zo goed als verdwenen. Alleen zie je her en der die dwerggeitjes volkomen nutteloos den hof op sieren... En, oh ja, hier amper een kilometer vandaan is er nog een geitenhouder die een paar honderd geiten houdt, maar dat zijn van die witte geiten van ik weet niet welk ras... Wellicht voor geitenmelk en geitenkaas ??
Als kind gingen we soms op bezoek bij Livin en Alida, die hadden 2 geiten, daar dronken we dan eens van die heel andere melk, maar we proefden veel liever een heel klein beetje van de drank van rode bezen die met liefde door Alida gemaakt en geschonken werd... Ondanks de alcohol mochten we daarvan eens nippen...
Dat waren nog echte grote bruine melkgeiten, die je met die eigenaardige ogen aanstaarden.

Dat was de tijd dat je, vooral in de streek rond de kemmelberg, ook nog de rode westvlaamse koeien zag...en nu nog zie je hier bij ons de oostvlaamse roodbonte... Al beginnen ze stillekes verdrukt te worden door die blauwwitte vetbeesten en de friese melkkoe, en hier en daar zie je al die Franse bruine opkomen... Die zijn niet rood, maar oranjebruin en passen niet zo mooi in ons landschap als die roodbonte...Al zal dat maar een gedacht zijn zeker ??

Gelukkig dat er altijd mensen zijn geweest die de oude rassen in stand gehouden hebben, want reeds dikwijls heeft men ondervonden dat die rassen soms onvermoede voordelen hadden tegenover bepaalde "moderne" ziekten... Dan schiet plots de wetenschappelijke wereld wakker, en worden de genen van die oude rassen plots de redders van het veebestand...

Ergens doet mij dat deugd.
De ouden zijn toch nog voor iets goed....

tot de volgende?

Motor ok

Voila, mijne moteur is weer goedgekeurd voor een jaar, minstens...
Je ziet, hier en daar heb ik nog een onderdeel dat in orde is.

Ik heb gisteren eens de kaartenboek van West Vlaanderen ter hand genomen. We moesten dringend eens gaan winkelen naar Auchan, en ik dacht, misschien is de dokter te Kortrijk en Auchan te Leers wel te combineren... Ja hoor, het was zelfs héél eenvoudig, aan de kliniek, de hoek om, en dan altijd maar rechtendeur, tot aan St Léger, daar rechtsaf, en dan zit je meteen in Leers-Nord en daarna in Leers.

Dus hebben we de zaken gecombineerd, en hebben we thuis omstreeks 14.00 uur gemiddagmaald met een simpel stuk baguette... Dat smaakt lekker met hongersaus. (Anders ook !)

Ik heb weer een hele voorraad apéritif zonder alcohol mee, en op aanraden van mijn zus ook twee pakken flessen Hepar - water. Dat water bevat véél magnesium, en dat is goed tegen de kramp. En kramp is bij Anny en bij mij een zeer vertrouwde bezoeker...zodoende... Je moet weten, de dokter van Suzanne had gezegd, ik kan u daarvoor een pilletje geven, maar drink Hepar, dat is evengoed...dus wij gaan dat ook ne keer proberen. Suzanne heeft geen kramp meer...Hoop, hoop, hoop...

Terwijl wij bij de dokter zaten (op den hometrainer), hoorden wij een onderzoek van een patiënte met de echografie... Nu en dan hoor je dan ook de pompgeluiden van het hart, maar bij die madam hoorden wij op een gegeven moment precies een chasse van de wc doortrekken... Ik kon natuurlijk mijn snater niet houden en we zaten daar te lachen met die sukkel in de kamer ernaast. Niet schoon van ons hé?

Aan het hospitaal was er weer eens geen parkeerplaats te vinden, dus de betalende parking opgereden, en mij daar gezet. De ervaring van het hospitaal in Oudenaarde en Maria Middelares in Gent indachtig, nam ik de parkeerkaart mee...en inderdaad, ik kon mijn parkeerkaartje laten "valideren" aan de receptie. Weeral geld gespaard, het was al bijna 150 euro voor het doktersonderzoek... De ziekenlijke beurse moet failliet !

Voila, ik ga nu stoppen, want ik heb verdomd veel pijn van eerst met die velo te rijden en dan nog Auchan te zien...
Tot de volgende ?

Boekjes

Ik ben zojuist met de wagen naar Horebeeste (Horebeke) gereden om mijn maandelijkse tijdschriften, Quest en Triv'.
Ik ga dus één keer per maand op "bezoek" in dat winkeltje, en iedere keer weer is het precies of die man content is me te zien, en iedere keer doet hij een babbeltje.
Ik heb al opgemerkt dat hij dat niet met iedereen doet, maar ik weet ook de reden !

Al enkele jaren geleden ging ik er eens binnen om wat kruiswoordraadselboekjes om mee te nemen op de driedaagse uitstap van onze gepensioneerdenbond. Je weet dat ik niet mee kan op de uitstappen, en dus moet ik mij amuseren in het hotel, vandaar...
Op dat ogenblik stond daar een tijdschrift met een artikel over UFO's op de cover... Ik nam het mee, sinds wij een UFO zagen boven de nato-gebouwen te Flobecq, zijn Anny en ik wel wat benieuwd wat voor dingen dat eigenlijk zijn.
Toen ik dat tijdschrift op de toonbank legde, vroeg de man of ik in ufo's geïnteresseerd was ? Ik zei ja, en vertelde dat wij er, met een hele groep mensen samen, naar hadden staan kijken te Flobecq. De man keek mij aan, en vertelde mij dat hij ooit een ufo in zijn tuin had gezien, die toen hij naderde plots leek uit te doven, en weg was... Hij had dit nog nooit aan iemand durven vertellen zei hij, maar omdat ik ook zoiets bizar gezien had, vertelde hij het aan mij. Het is sindsdien dat ik door die man een beetje als vriend bekeken wordt...
Bizar... Maar wat is het wat we soms zien ?
Ik denk dat wat ik zag, een stealth was, het ultra-geheime vliegtuig van de kamerikhanen, ik ik ben daar in de loop der jaren alleen maar zekerder van geworden, toen ik las dat die dingen ook stil kunnen blijven hangen...
Was het iets anders ? Ik zal er niet wakker van liggen.
Is er buiten de aarde nog intelligent leven ? (Intelligenter, als zij tot hier kunnen komen !) Mij maakt dat niet ongerust. Als op één of andere dag de chinezen OF de marsmannetjes over ons heen rollen, maakt heel weinig verschil... En misschien zijn het geen oorlogszuchtige wezens, en brengen zij eindelijk vrede (dat zou echt nieuw zijn!) op deze aardkloot.
Maar stel eens dat het wezens zijn van een andere planeet ? Ik vraag me niet af hoe zij er uit zouden zien, maar hoe zien zij ons ?
Wat denken zij van die kudde onnozelaars die wel altijd ergens aan het vechten en vermoorden zijn? Is het bij hen ook zo ? Of is dat de reden waarom zij niet openlijk durven te landen?
Hebben zij ook een godsdienst ? En ziet hun god er ook uit zoals zij er uit zien ???
Persoonlijk heb ik dat altijd het summum van eigendunk gevonden, wij naar Zijn beeld en gelijkenis geschapen !!! Hoogheidswaanzin ten top ! Hoe kunnen wij, gelijken op een alomtegenwoordige ???
Nee, de oerknal zal wel een aanleiding hebben, de evolutie zal wel in een richting geduwd zijn, ik kan mij niet voorstellen dat dit alles zo maar vanzelf zou kunnen gebeuren... en als het kan, dan is de kans dat dit twee keer zou gebeuren zo astronomisch klein, dat er wellicht geen andere vorm van intelligent leven zal zijn...Maar je aanmeten dat je gelijkt op de creator ??

Zo belangrijk zijn we niet in het bestel van het universum...

Ik heb je al verteld hoe ik het universum zie... Ieder zon als een kern van een atoom, het universum een klompje materie, in handen van een onvoorstelbare gigant. Deze giganten leven op een planeet, met een zon, die weer de kern van een atoom is, een deeltje van een klompje materie. Omgekeerd, leven er op onze atomen (je weet wel die dingen die wij laten ontploffen) ook wezens ? Uiteraard onzichtbaar voor ons, we kunnen amper met heel sterke technische snufjes een atoom onderscheiden... Als wij hun wereld zo maar uiteen kunnen laten knallen...Komt dan niet de dag dat die grote giganten ook met hun atomen gaan liggen frunniken????

Idioot ? Misschien, maar het geeft wel perfect onze maat weer in het totale bestel.

Onlangs zag ik nog een fiets, met een stuur van heel lang geleden... Je weet wel, zoals op die oude "hollandse" fietsen, waar het handvat eerder naar omhoog wijst. Op een bepaald moment heeft een of ander vernufteling dat stuur omgekeerd, en kreeg je een "sportieve" fiets. Natuurlijk was dat in geen tijd de grote rage, en om in te zijn moest je zo'n stuur hebben dat in plaats van omhoog, naar beneden wees...
Wij hadden een oom die in een fietsenfabriekje werkte, en die zou dat voor ons arrangeren... Hij heeft wellicht heel netjes de stang afgezaagd, en het stuur dan omgekeerd terug gemonteerd, want enkele jaren later, sprong ik op mijn fiets, en mijn stuur brak af... Ik was in mijn eer en mijn edele delen getroffen...maar kreeg dan wel een echt nieuw stuur, geen herbouwd ding...
Mijn broer had gespaard voor vitessen op zijne vélo, van die ingebouwde, want dat was het nec plus ultra in die tijd. Hij had ook een bel die werkte op zijn spaken, hij trok een een hendeltje, dat was verbonden met een kabel die een klipje tot net tussen de spaken trok, en bij de leegte tussen twee spaken netjes tegen een "bel" klopte, wat een luid en ratelend belgeluid veroorzaakte. Hij had ook zijn fiets geverfd en dan vernist.
Later zag ik onze Bart ook zo'n dingen doen, hij prutste ook altijd aan zijn v'lo, en maakte van twee oude dingen een mooie "nieuwe" fiets. Daartoe reed hij rond op de dagen van het groot huisvuil...
Hij had een partner daarvoor, het neefje van onze buur, Chris, hielp dan monteren en demonteren... Ze maakten soms de gekste dingen met die oude spullen. Ik dacht altijd dat Bart zou opgroeien als een technieker in de metaalsector...Een mens kan verkeerd zij he...

Ik herinnerde me dan de periode waarin ik met Claude samen zat te werken aan kranen en allerlei machines die we bouwden met zijn tecnic en met mijn meccano...De stukken pasten niet altijd goed aaneen, en dan maakte Georges, de vader van Claude stukken bij voor ons geknutsel. Uren, dagen, weken zijn we zo bezig geweest aan één reuzegrote kraan. Claude vertelde dat die nog steeds bestond, en dat zijn kleinkinderen er nu mee doende zijn...Ik ben ook nooit in de technische sector terechtgekomen, Claude wel...
Wat ik er wel aan heb overgehouden, is dat ik heel veel dingen aankon, ik maakte ooit een perfect kinderstoeltje, zonder dat ik ook maar een behoorlijk stuk gereedschap had. Dat stoeltje heeft jaren meegegaan, ondanks drie kapoenen die er mee "speelden"...
Nu kun je overal, heel goedkoop van die plastic-stoeltje kopen voor kinderen...Makkelijk, maar het heeft geen ziel...
Ik zit weer in de tijd van toen te wortelen...
tot de volgende ?????