Vandaag moest ik met Veerle mee (!) om alles in orde te brengen voor het pachten van de woning en om haar pacht op te zeggen... Er zal één maand dubbele huur zijn, maar dat kan helaas niet anders. Nu ja, dat geeft dan ook de tijd om alles te verhuizen. En zo was ik vandaag niet in de mogelijkheid om op het normale tijdstip te bloggen...nu al voor de tweede opeenvolgende dag. Het heeft zelfs aan een draadje gehangen, of ik kon helemaal niet bloggen, wan Luc belde om te gaan vissen...Maar kort nadien begon het te regenen, zodat het vissen in het water is gevallen (vissen horen daar thuis).
Maar je begrijpt dat het van her naar hot lopen is... Dat her zal wel van hier komen, waar komt dat hot vandaan? Nazicht in het spreukenboek: Hot is rechts, haar is links... Naar mijn gevoel komt dat van de boeren, als die met de paarden werkten, was dat ook van hot hot hot, en van herre herre (Haar)....Voila, opgelost !
Het educatieve van deze blog is niet te schatten !
Rest alleen nog de vraag van waar (uit welke taal) deze woorden stammen??? Als er iemand is die dat kan oplossen????
Ik heb vannacht eindelijk weer eens een goede nacht gehad, en vanmorgen ben ik opgestaan als een nieuwe, mijn pijn is in één nacht terug naar zijn normale peil gezakt ! Joepie !
Morgen wordt het dus visdag, als het weer ok is...
Vanmorgen op de weegschaal...1 kgr bijgekomen...Ik weet bij ondervinding dat dit gelukkig niet blijvend is, maar gewoon het gekke verschijnsel dat het vreemde eten bij mij nog véél trager de darmen passeert dan anders...Morgen of overmorgen is dat weer weg, maar je ziet dat anders eten een enorme invloed heeft op je gestel.
Gisteren zag ik in een winkel een mooi jasje hangen, maar zoals zo dikwijls vond ik weer mijn maat niet...Neen, niet mijn dik zijn is het probleem, ik kan jasjes vinden voor mensen die heel wat dikker zijn, maar blijkbaar heeft de gemiddelde gezette burger wel buik, maar geen schouders... Het merendeel van de jasjes zitten veels te krap aan de schouders...Op het communiefeest van Ewoud, zat ik bij een van de schoonbroers van Bart, en die is ook zo breed, en hij heeft de zelfde moeilijkheden als ik heb, hij gaat meestal naar sportwinkels, daar hebben ze meestal wel gerief voor de breedgeschouderden???Ga ik toch eens nakijken, misschien is mijn moeilijkheid dan wel opgelost.
Vroeger was er in nederland een winkelketen die gespecialiseerd was in de grotere maten, zowel voor de héél lange, of de heel brede, de dikke of juist de heel korte mensen...Maar die keten is op een dag verdwenen, en ik vond nog nergens een opvolger. Nu ja, tot op heden vond ik wel nu en dan iets wat mij én bevalt én past, dus who cares ?
Ik ga stoppen, het middageten is er, tot de volgende ?
dinsdag, mei 22, 2007
maandag, mei 21, 2007
friendelijke pliesie
Zo nu en dan maken Anny en ik een uitstap, eens een shopping dag, 's morgens op de markt, dan wat winkelen en 's middags eens lekker gaan eten. Daar wij houden van de lekkere hollandse komeinekaas, liefst knaroud, stappen wij wel eens richting Nederland...
Op de gewone marktdag is het al niet zo eenvoudig om een parkeerplaats te vinden die niet ver, liefst in het centrum ligt, maar nu was er ook nog eens kermis, en de markt was op een van de parkings...ik moet er dus geen tekeningetje bij maken hé...
Plots zag ik een P-plaatsje voor gehandicapten, daar ik de nodige kaart heb, zoef, mij daar netjes gezet...Maar in de stadje moeten de gehandicapten ook betalen voor de parkeerplaats, en dus stond daar zo'n kloteparkeermeter.
NU, niet getreurd, ik stopte één euro in dat ding, maar niets bewoog... Meer eurootjes had ik niet bij, trouwens ik was niet van plan om de nederlandse staatskas eigenhandig weer op poten te zetten, dus vroeg ik aan de dame van de winkel die net aan het vervloekte paaltje werkte, wat ik nu kon doen...
"Oh, mneer, as ik jou was, 'kzoch een ander perkeerplaatsje, anders setten se je er so op... " Ik keek nog wat vertwijfeld naar de gleuf waar mijn euro in verdwenen was, en plots zag ik twee politiemensen naderen... De redding...dacht ik.
Ik legde de zaak uit, en de politie bekeek aandachtig de meter, maar daar bewoog niets... Hij haalde sijn mobieltje uit sijn sak, en belde te pefoegde dienst meteen effen op. Hij explikeerde te saak, en wij krgen te horen tat ze er meteen aan souden komen (waaraan, dacht ik nog). Maar ik moch rustig plijven staan, se hadden het aan te pefoegde parkeerdienst gemeld. Zou ik niet een attestje van u kunnen krijgen om aan mijn raampje te leggen? Nee, meneer, so'n formeliertje hadden se niet, maar hij wilde me wel een priefje cheven waar ik self de poodschap kon op fermelden...So gesegd, so gedaan...
Toen we naar de markt wandelden, kwamen de voor ons wandelende pliesieagenten de man fan de parkeermeters al tegen, en ze legden mijn zaak uit. Voor alle zekerheid hield ik de man ook nog maar eens aan, maar hij bevestigde dat ik eerst netjes mocht winkelen, dat het voor hem en zijn collega's in orde was met mijn briefje en de verdwenen euro...
Brave pliesie !
In de namiddag, na ons middagmaal, kwamen we de pliesies nog eens tegen. We hadden ondertussen wel al weer centjes in de nu gemaakt meter gestopt, en ze groeten ons friendelijk, met de hand aan de pet! Friendelijk, ech, friendelijk.
Eerlijk is eerlijk, ik denk niet dat er bij ons veel flikken zijn die zo vriendelijk en zo behulpzaam zijn...en het is hier nochtans ook een toeristisch stadje....
Voila, 't was een kortje, maar ik ben gekresseveerd van al dat shoppen...
tot de volgende ???
Op de gewone marktdag is het al niet zo eenvoudig om een parkeerplaats te vinden die niet ver, liefst in het centrum ligt, maar nu was er ook nog eens kermis, en de markt was op een van de parkings...ik moet er dus geen tekeningetje bij maken hé...
Plots zag ik een P-plaatsje voor gehandicapten, daar ik de nodige kaart heb, zoef, mij daar netjes gezet...Maar in de stadje moeten de gehandicapten ook betalen voor de parkeerplaats, en dus stond daar zo'n kloteparkeermeter.
NU, niet getreurd, ik stopte één euro in dat ding, maar niets bewoog... Meer eurootjes had ik niet bij, trouwens ik was niet van plan om de nederlandse staatskas eigenhandig weer op poten te zetten, dus vroeg ik aan de dame van de winkel die net aan het vervloekte paaltje werkte, wat ik nu kon doen...
"Oh, mneer, as ik jou was, 'kzoch een ander perkeerplaatsje, anders setten se je er so op... " Ik keek nog wat vertwijfeld naar de gleuf waar mijn euro in verdwenen was, en plots zag ik twee politiemensen naderen... De redding...dacht ik.
Ik legde de zaak uit, en de politie bekeek aandachtig de meter, maar daar bewoog niets... Hij haalde sijn mobieltje uit sijn sak, en belde te pefoegde dienst meteen effen op. Hij explikeerde te saak, en wij krgen te horen tat ze er meteen aan souden komen (waaraan, dacht ik nog). Maar ik moch rustig plijven staan, se hadden het aan te pefoegde parkeerdienst gemeld. Zou ik niet een attestje van u kunnen krijgen om aan mijn raampje te leggen? Nee, meneer, so'n formeliertje hadden se niet, maar hij wilde me wel een priefje cheven waar ik self de poodschap kon op fermelden...So gesegd, so gedaan...
Toen we naar de markt wandelden, kwamen de voor ons wandelende pliesieagenten de man fan de parkeermeters al tegen, en ze legden mijn zaak uit. Voor alle zekerheid hield ik de man ook nog maar eens aan, maar hij bevestigde dat ik eerst netjes mocht winkelen, dat het voor hem en zijn collega's in orde was met mijn briefje en de verdwenen euro...
Brave pliesie !
In de namiddag, na ons middagmaal, kwamen we de pliesies nog eens tegen. We hadden ondertussen wel al weer centjes in de nu gemaakt meter gestopt, en ze groeten ons friendelijk, met de hand aan de pet! Friendelijk, ech, friendelijk.
Eerlijk is eerlijk, ik denk niet dat er bij ons veel flikken zijn die zo vriendelijk en zo behulpzaam zijn...en het is hier nochtans ook een toeristisch stadje....
Voila, 't was een kortje, maar ik ben gekresseveerd van al dat shoppen...
tot de volgende ???
zondag, mei 20, 2007
pesten
Ik hoorde van Bart dat Ewoud last had van pestkoppen, omwille van het feit dat hij zo klein is van gestalte, ik hoorde van Veerle dat de tweeling gepest werd omwille van hun prachtige rosse haar...
Toen ik klein was, was ik een enorm teer kasplantje...Voor mijn 2 jaar had ik al een paar keer op sterven gelegen wegens "'t fleures" pleuritis, longontsteking. Penicilline was dan nog een nieuw medicament, en redde herhaaldelijk mijn leven. Toendertijd moest je om de drie uur, dag en nacht een inspuiting krijgen met penicilline... Ons moeder "sliep" dan naast mij in die mooie oude zetel, met een hoge rug die je wat platter kon zetten, en de voeten op een stoel. Door nacht en ontij kwamen dan de mensjes van het wit-geelkruis per velo of brommerke om die inspuitingen te geven. Iedere keer herstelde ik weer, en de dokter zei telkens en telkens weer dat het een geluk was dat ik kon blijven eten. Eten werd dan ook een zaak van levensbehoud voor mij, en ik was een mollige knaap om het vriendelijk uit te drukken. Bovendien was is zo gevoelig voor verkoudheden (met risico van bronchitis en longontsteking), dat ons moeder mij altijd dik induffelde en in de school ook de leerkrachten opdroeg mij steeds goed te doen kleden om buiten te spelen.
Er zijn nog fotootjes van de klas, waar je al die kleine meisjes en jongens zag in hun "schabbe" (schort, stofjas) en een dik jongetje met een dikke jas, een wollen sjaal en een muts op...dat was ikke...
Ik was dus op die manier een gedroomd object om te pesten...Toch gebeurde dat niet, om diverse redenen,
1) Pesten gebeurde dan niet zo vaak, eerder werd iemand uitgesloten, maar niet effectief gepest
2)De leerkrachten hielden dat in die kleine schooltjes heel goed in de gaten, en zorgden er voor dat iedereen altijd bij het spel betrokken werd.
3) Ondanks mijn vele ziekteperiodes (ik was soms maar alles bijeen genomen 1 trimester op drie effectief op school)was ik zowat een van de sterksten van de klas, en ik was dus niet bang om mij manu military te doen gelden. Ik was daardoor zowat opgegroeid als een vechtersbaasje
4) Ondanks al mijn afwezigheden, was ik steeds een van de besten van de klas. Ik heb je al verteld dat ik later, omdat een franssprekende voorgetrokken werd door de leraar frans, ik gewoon er alles aan deed om die "franskiljon" achter mij te houden, en dat lukte zonder problemen...
Ik heb dus nooit het gevoel gehad gepest te worden, buiten thuis, ik voelde het als een groot onrecht dat ik altijd al die dikke kleren moest aandoen...
Tegenwoordig gaat dat echter allemaal niet meer op...Toen ik de tweeling de goede raad gaf dat ze zich niet moesten laten pesten, nam vooral Gwendolyn dat ter harte, en ze sloeg op de pesters los, dat het niet schoon meer was...Maar in deze maatschappij mag vechten ook niet meer...Dus dat bleek in de praktijk geen oplossing. Ik hoorde dat Ewoud ook voor die optie gekozen had, en idemdito, hij was de dader en werd ook nog eens door de leraar in de gaten gehouden...
Dan zijn ze verwonderd dat pesten is uitgegroeid tot een groot probleem !
De enige die nu nog iets mag doen, is de verbaal sterkste... Als de verbaal minder sterker nu reageert met de wapens die hij heeft, 't zij macht, 't zij vechtkunst, 't zij negeren, dan wordt hij gestraft... Want heel het hedendaagse onderwijs staat in het licht van de assertiviteit, in het licht dus van het verbaal sterk zijn. Al de rest moet zwijgen. Mijn advies is, laat eerst de kinderen eens zelf, met hun eigen sterke punten weerstaan aan die pestkoppen, en gaat dit niet dan moet de leraar op treden, niet eerder, want een leerkracht is maar een noodoplossing, die helemaal niet altijd er bij is !
Heb geen schrik omdat kinderen eens vechten, ik heb je al verteld, Diele in ik hadden elkaar lam geklopt in het naar huis komen 's middags, en na het eten reden we samen weer naar de school. Je gaat niet dood van een blauw oog of een buil, integendeel, ik weet zeker dat al die dingen een voorwaarde zijn om op te groeien tot een normaal mens. Nu marsjeert het spel niet, omdat je aan 70 % van de kinderen hun wapens ontneemt, en die 30% verbaal sterken alle macht in handen geeft...
Maar ja, nu heeft men liever dat de jongvolwassenen zich manifesteren op manieren die zij kennen van op tv of van in hun videospelletjes...ze steken dan elkaar dood voor een prul, en het slachtoffer is iemand die ook nooit heeft geleerd zich te verdedigen tegen lichamelijke agressie, en die dus als een schaap op de slachtbank wordt gelegd.Ik geloof dat geweld zoals we dat nu kennen, voor een groot stuk te danken is aan het feit dat de kinderen zich niet meer kunnen en mogen uitleven, niet meer mogen vechten in alle vriendschap, niet meer mogen robbedoezen, niet meer mogen spelen en zich sterken...
Enkele dagen geleden vertelde ik van de chiro, daar bestonden een heleboel van de spelletjes eigenlijk uit een gevecht netjes binnen bepaalde grenzen. Wij hielden van dassegevecht, waar je moest proberen om de das, die achteraan je lijf in je riem stak, van de tegenstrever af te nemen, en hij die van jou. En denk niet dat ik dat graag deed omdat ik veel macht had, nee, want er waren er dan die helemaal geen macht hadden, maar die katterap waren, en je de das konden ontfutselen nog voor jij de kans kreeg hen goed vast te pakken. Je leerde er dus dat sterk zijn niet alleen een kwestie van macht was, maar dat je verschillende soorten kracht had. En als we op kamp gingen, dan sliepen we op een strozak, in een schuur, waar 's nachts de ratten rondliepen... Soms zag je na een dag spel niet meer wat de kleur van onze huid was, we waren veranderd in moddermannetjes, maar dan met allemaal een lachende mond en blinkende oogjes... We deden ons soms pijn, we hadden soms een blauwe plek (of meerdere)of een wonde, zelfs een waar de leider de dokter moest bijhalen om te naaien, maar dat was allemaal niet erg, en de zondag daarop stonden we daar weer. Ik heb er gekend die zelfs de plaaster rond hun gebroken arm braken tijdens het spel...In die tijd kenden we bijna nooit zo'n gewelddadige overvallen als nu...
Toch eens om over na te denken...
Enne, voor ik het vergeet, ik vond op de rommelmarkt een boek, over iets dat mij niet interesseert, maar ik kocht het voor mijn oudste zus...'t Is wel in 't engels, maar ze zal wellicht al héél véél uit de foto's en tekeningen kunnen halen...
de titel: Nyplättyä Pitsiä ( Met als engelse ondertitel: Bobbin Lace)
Fins kantwerk....
Heel mooi, je moet maar eens langs komen, het ligt hier op je te wachten.....
tot de volgende
Toen ik klein was, was ik een enorm teer kasplantje...Voor mijn 2 jaar had ik al een paar keer op sterven gelegen wegens "'t fleures" pleuritis, longontsteking. Penicilline was dan nog een nieuw medicament, en redde herhaaldelijk mijn leven. Toendertijd moest je om de drie uur, dag en nacht een inspuiting krijgen met penicilline... Ons moeder "sliep" dan naast mij in die mooie oude zetel, met een hoge rug die je wat platter kon zetten, en de voeten op een stoel. Door nacht en ontij kwamen dan de mensjes van het wit-geelkruis per velo of brommerke om die inspuitingen te geven. Iedere keer herstelde ik weer, en de dokter zei telkens en telkens weer dat het een geluk was dat ik kon blijven eten. Eten werd dan ook een zaak van levensbehoud voor mij, en ik was een mollige knaap om het vriendelijk uit te drukken. Bovendien was is zo gevoelig voor verkoudheden (met risico van bronchitis en longontsteking), dat ons moeder mij altijd dik induffelde en in de school ook de leerkrachten opdroeg mij steeds goed te doen kleden om buiten te spelen.
Er zijn nog fotootjes van de klas, waar je al die kleine meisjes en jongens zag in hun "schabbe" (schort, stofjas) en een dik jongetje met een dikke jas, een wollen sjaal en een muts op...dat was ikke...
Ik was dus op die manier een gedroomd object om te pesten...Toch gebeurde dat niet, om diverse redenen,
1) Pesten gebeurde dan niet zo vaak, eerder werd iemand uitgesloten, maar niet effectief gepest
2)De leerkrachten hielden dat in die kleine schooltjes heel goed in de gaten, en zorgden er voor dat iedereen altijd bij het spel betrokken werd.
3) Ondanks mijn vele ziekteperiodes (ik was soms maar alles bijeen genomen 1 trimester op drie effectief op school)was ik zowat een van de sterksten van de klas, en ik was dus niet bang om mij manu military te doen gelden. Ik was daardoor zowat opgegroeid als een vechtersbaasje
4) Ondanks al mijn afwezigheden, was ik steeds een van de besten van de klas. Ik heb je al verteld dat ik later, omdat een franssprekende voorgetrokken werd door de leraar frans, ik gewoon er alles aan deed om die "franskiljon" achter mij te houden, en dat lukte zonder problemen...
Ik heb dus nooit het gevoel gehad gepest te worden, buiten thuis, ik voelde het als een groot onrecht dat ik altijd al die dikke kleren moest aandoen...
Tegenwoordig gaat dat echter allemaal niet meer op...Toen ik de tweeling de goede raad gaf dat ze zich niet moesten laten pesten, nam vooral Gwendolyn dat ter harte, en ze sloeg op de pesters los, dat het niet schoon meer was...Maar in deze maatschappij mag vechten ook niet meer...Dus dat bleek in de praktijk geen oplossing. Ik hoorde dat Ewoud ook voor die optie gekozen had, en idemdito, hij was de dader en werd ook nog eens door de leraar in de gaten gehouden...
Dan zijn ze verwonderd dat pesten is uitgegroeid tot een groot probleem !
De enige die nu nog iets mag doen, is de verbaal sterkste... Als de verbaal minder sterker nu reageert met de wapens die hij heeft, 't zij macht, 't zij vechtkunst, 't zij negeren, dan wordt hij gestraft... Want heel het hedendaagse onderwijs staat in het licht van de assertiviteit, in het licht dus van het verbaal sterk zijn. Al de rest moet zwijgen. Mijn advies is, laat eerst de kinderen eens zelf, met hun eigen sterke punten weerstaan aan die pestkoppen, en gaat dit niet dan moet de leraar op treden, niet eerder, want een leerkracht is maar een noodoplossing, die helemaal niet altijd er bij is !
Heb geen schrik omdat kinderen eens vechten, ik heb je al verteld, Diele in ik hadden elkaar lam geklopt in het naar huis komen 's middags, en na het eten reden we samen weer naar de school. Je gaat niet dood van een blauw oog of een buil, integendeel, ik weet zeker dat al die dingen een voorwaarde zijn om op te groeien tot een normaal mens. Nu marsjeert het spel niet, omdat je aan 70 % van de kinderen hun wapens ontneemt, en die 30% verbaal sterken alle macht in handen geeft...
Maar ja, nu heeft men liever dat de jongvolwassenen zich manifesteren op manieren die zij kennen van op tv of van in hun videospelletjes...ze steken dan elkaar dood voor een prul, en het slachtoffer is iemand die ook nooit heeft geleerd zich te verdedigen tegen lichamelijke agressie, en die dus als een schaap op de slachtbank wordt gelegd.Ik geloof dat geweld zoals we dat nu kennen, voor een groot stuk te danken is aan het feit dat de kinderen zich niet meer kunnen en mogen uitleven, niet meer mogen vechten in alle vriendschap, niet meer mogen robbedoezen, niet meer mogen spelen en zich sterken...
Enkele dagen geleden vertelde ik van de chiro, daar bestonden een heleboel van de spelletjes eigenlijk uit een gevecht netjes binnen bepaalde grenzen. Wij hielden van dassegevecht, waar je moest proberen om de das, die achteraan je lijf in je riem stak, van de tegenstrever af te nemen, en hij die van jou. En denk niet dat ik dat graag deed omdat ik veel macht had, nee, want er waren er dan die helemaal geen macht hadden, maar die katterap waren, en je de das konden ontfutselen nog voor jij de kans kreeg hen goed vast te pakken. Je leerde er dus dat sterk zijn niet alleen een kwestie van macht was, maar dat je verschillende soorten kracht had. En als we op kamp gingen, dan sliepen we op een strozak, in een schuur, waar 's nachts de ratten rondliepen... Soms zag je na een dag spel niet meer wat de kleur van onze huid was, we waren veranderd in moddermannetjes, maar dan met allemaal een lachende mond en blinkende oogjes... We deden ons soms pijn, we hadden soms een blauwe plek (of meerdere)of een wonde, zelfs een waar de leider de dokter moest bijhalen om te naaien, maar dat was allemaal niet erg, en de zondag daarop stonden we daar weer. Ik heb er gekend die zelfs de plaaster rond hun gebroken arm braken tijdens het spel...In die tijd kenden we bijna nooit zo'n gewelddadige overvallen als nu...
Toch eens om over na te denken...
Enne, voor ik het vergeet, ik vond op de rommelmarkt een boek, over iets dat mij niet interesseert, maar ik kocht het voor mijn oudste zus...'t Is wel in 't engels, maar ze zal wellicht al héél véél uit de foto's en tekeningen kunnen halen...
de titel: Nyplättyä Pitsiä ( Met als engelse ondertitel: Bobbin Lace)
Fins kantwerk....
Heel mooi, je moet maar eens langs komen, het ligt hier op je te wachten.....
tot de volgende
zaterdag, mei 19, 2007
de brug
Vanmorgen gingen we naar de rommelmarkt te Zulte. Ik moest mijn wagen parkeren in de straat naar Oeselgem. Na de rommelmarkt besloot ik door te rijden en zo, via Oeselgem naar huis te rijden. Dat kon, voor het eerst sinds héééééééél lang... Men had immers de brug over de leie moeten afbreken en vervangen door een nieuwe brug. Dat heeft veel langer geduurd dan normaal, omdat de nieuwe brug eigenlijk niet voorzien was, men merkte dat de toestand van de oude brug zo ernstig was, dat herstellen niet meer mogelijk was, en dat verkeer op die oude brug zou kunnen rampzalig worden...Vandaar: een nieuwe brug.
Nu is die dus eindelijk af ! En wat voor een brug ! een pracht van brug, oh jongens wat voor een brug is dat ...
De Leie is geen erg brede rivier, dus de brug zou niet zo groot hoeven te zijn, en het brugdek is ook normaal, maar de bovenbouw van die brug is gewoon prachtig om zien !
Je kent wel die talrijke bruggen die we zowat overal in ons land tegenkomen, aan weerszijden van de rivier legt men een heuvel aan als oprit, en dan legt men een brug, waar in heel veel van de gevallen aan weerszijden een betonnen boog over de brug ligt, met draagkabels of draagstangen tot in de brug, die mede de brug helpen dragen. Daar was vroeger zo'n klassieke brug, en de nieuwe brug is eigenlijk volgens datzelfde principe gebouwd, alleen is daar nu geen betonnen boog, maar een prachtige heel hoog rijzende metalenboog, die daar heel hoog naar elkaar toe neigt en een heel prachtig, heel sierlijk silhouet geeft aan die brug. Mooi ! Je vraagt je alleen af waarom men niet iedere brug naast nuttig ook mooi maakt ! Deze brug is echt mooi, sierlijk !
Wellicht denk je nu bij jezelf, wat heb ik nu aan een brug te Olsene, op de weg van Olsene naar Dentergem? Misschien niets, maar ik kan je aanraden, als je daar ooit in de omgeving bent, toch maar eens over die brug te rijden, gewoon, om te bewonderen. Niet alleen een schilderij of een beeldhouwwerk kan mooi zijn, ook gebruiksvoorwerpen! Dat noemt men dan design, en sommige stoelen zijn werkelijk wereldberoemd geworden omwille van het feit dat ze èn praktisch èn mooi zijn, waarom dan ook geen brug?
In mijn tuin, nestelt momenteel een tortelduif, een turkse tortel...Bijna iedere dag komt Anny terug van het voederen van de kippen met opmerkingen over dat nest van de tortels... Een tortel maakt inderdaad een minieme konstruktie als nest, enkele twijgjes, zo gelegd dat een ei er net niet door valt, en voilà, het nest is af. Anny is verschrikt dat de eieren er toch een door zullen vallen, maar dat gebeurt niet, hoe ijl en fragiel ook, de tortels maken al generaties dergelijke fragiele nesten, en als er een vogelsoort is die de wereld aan het veroveren is, dan horen die turkse tortels daan zeker bij...Ik ben niet helemaal zeker, maar ik meen dat de eerste broedgevallen van turkse tortels in on land zo rond 1946 is geweest...En kijk nu eens hoeveel er al zijn ! (Denk bij deze ook maar eens wat ik u eerder al zei over inteelt !)
Vandaag hebben we de twee vetkiekens en de twee leghennekuikens die we van Els kregen, losgelaten bij onze kippen. Door het feit dat we ze zolang hebben gehuisvest in een hoek van ons kippenhok, goed zichtbaar voor onze kippen, zijn ze elkaar gewoon geworden, en hebben ze ook elkaars luchtje aangenomen. Wel zullen we wellicht nog wat problemen hebben 's avonds. 's Avonds?, ja, want iedere avond gaan onze kippen naar binnen, in het hok, zodra ze ons horen komen. Ze weten dat ze dan binnen moeten, en ze gaan vanzelf binnen, zo maar...Maar die nieuwelingen zullen weer moeten aanleren om iedere avond binnen te gaan. Het hok wordt dan gesloten, dat is veiliger tegen het ongedierte en de vossen. (Een straat van hier was er ooit iemand meer dan 30 kippen in één nacht kwijt !) Bovendien hebben we er nog een winstpuntje bij, als de haan, héél vroeg kraait, dan zit hij in het hok, en klinkt het gekraai heel netjes in sourdine. Er is nog geen enkele buur die zaagde over mijn haan, en ik wil het graag zo houden. Martine zegt zelfs dat graag de haan en de vogels hoort bij het ontwaken ... Ze is niet alleen, ik kan ook liggen luisteren naar het ontwaken van de natuur.
De zon schijnt, het is zalig weer, niet te warm, er is een fris windje...Ik ga maar eens wat nieuwe vetplantjes bijzetten in mijn bloembakken op het terras (Gekocht op de rommelmarkt!)
tot de volgende ?
Nu is die dus eindelijk af ! En wat voor een brug ! een pracht van brug, oh jongens wat voor een brug is dat ...
De Leie is geen erg brede rivier, dus de brug zou niet zo groot hoeven te zijn, en het brugdek is ook normaal, maar de bovenbouw van die brug is gewoon prachtig om zien !
Je kent wel die talrijke bruggen die we zowat overal in ons land tegenkomen, aan weerszijden van de rivier legt men een heuvel aan als oprit, en dan legt men een brug, waar in heel veel van de gevallen aan weerszijden een betonnen boog over de brug ligt, met draagkabels of draagstangen tot in de brug, die mede de brug helpen dragen. Daar was vroeger zo'n klassieke brug, en de nieuwe brug is eigenlijk volgens datzelfde principe gebouwd, alleen is daar nu geen betonnen boog, maar een prachtige heel hoog rijzende metalenboog, die daar heel hoog naar elkaar toe neigt en een heel prachtig, heel sierlijk silhouet geeft aan die brug. Mooi ! Je vraagt je alleen af waarom men niet iedere brug naast nuttig ook mooi maakt ! Deze brug is echt mooi, sierlijk !
Wellicht denk je nu bij jezelf, wat heb ik nu aan een brug te Olsene, op de weg van Olsene naar Dentergem? Misschien niets, maar ik kan je aanraden, als je daar ooit in de omgeving bent, toch maar eens over die brug te rijden, gewoon, om te bewonderen. Niet alleen een schilderij of een beeldhouwwerk kan mooi zijn, ook gebruiksvoorwerpen! Dat noemt men dan design, en sommige stoelen zijn werkelijk wereldberoemd geworden omwille van het feit dat ze èn praktisch èn mooi zijn, waarom dan ook geen brug?
In mijn tuin, nestelt momenteel een tortelduif, een turkse tortel...Bijna iedere dag komt Anny terug van het voederen van de kippen met opmerkingen over dat nest van de tortels... Een tortel maakt inderdaad een minieme konstruktie als nest, enkele twijgjes, zo gelegd dat een ei er net niet door valt, en voilà, het nest is af. Anny is verschrikt dat de eieren er toch een door zullen vallen, maar dat gebeurt niet, hoe ijl en fragiel ook, de tortels maken al generaties dergelijke fragiele nesten, en als er een vogelsoort is die de wereld aan het veroveren is, dan horen die turkse tortels daan zeker bij...Ik ben niet helemaal zeker, maar ik meen dat de eerste broedgevallen van turkse tortels in on land zo rond 1946 is geweest...En kijk nu eens hoeveel er al zijn ! (Denk bij deze ook maar eens wat ik u eerder al zei over inteelt !)
Vandaag hebben we de twee vetkiekens en de twee leghennekuikens die we van Els kregen, losgelaten bij onze kippen. Door het feit dat we ze zolang hebben gehuisvest in een hoek van ons kippenhok, goed zichtbaar voor onze kippen, zijn ze elkaar gewoon geworden, en hebben ze ook elkaars luchtje aangenomen. Wel zullen we wellicht nog wat problemen hebben 's avonds. 's Avonds?, ja, want iedere avond gaan onze kippen naar binnen, in het hok, zodra ze ons horen komen. Ze weten dat ze dan binnen moeten, en ze gaan vanzelf binnen, zo maar...Maar die nieuwelingen zullen weer moeten aanleren om iedere avond binnen te gaan. Het hok wordt dan gesloten, dat is veiliger tegen het ongedierte en de vossen. (Een straat van hier was er ooit iemand meer dan 30 kippen in één nacht kwijt !) Bovendien hebben we er nog een winstpuntje bij, als de haan, héél vroeg kraait, dan zit hij in het hok, en klinkt het gekraai heel netjes in sourdine. Er is nog geen enkele buur die zaagde over mijn haan, en ik wil het graag zo houden. Martine zegt zelfs dat graag de haan en de vogels hoort bij het ontwaken ... Ze is niet alleen, ik kan ook liggen luisteren naar het ontwaken van de natuur.
De zon schijnt, het is zalig weer, niet te warm, er is een fris windje...Ik ga maar eens wat nieuwe vetplantjes bijzetten in mijn bloembakken op het terras (Gekocht op de rommelmarkt!)
tot de volgende ?
vrijdag, mei 18, 2007
Opwarming van de aarde???
Dat is toch geen probleem ?
In het wetenschappelijk tijdschrift "Science" van 9 juli 1971 verscheen het volgende (toen alarmerende bericht);
" Een verviervoudiging van de hoeveelheid aërosolen in de atmosfeer kan de temperatuur op aarde doen dalen met 3,5 graden Celsius."
Einde citaat.
Natuurlijk, die peeties van zo lang geleden waren toen nog héél dom en niet onderlegd, anders zou hun "wetenschap" niet zo vlug ondergraven zijn, toch ? Of zullen wij dezelfde neiging tot grinniken hebben binnen een kleine 35 jaar, over al wat die "wetenschappers" van nu vertellen??? Is dat eigenlijk weten-schap, of gok-er-maar-op-los-schap ????
Om u nog maar eens te laten weten dat er naar mijn bescheiden mening bijlange na niet zoveel aan de hand is, als ze ons nu heelder dagen in onze harsens stampen...
Vanmorgen, goe weer, rommelmarkt in de bergstraat te Oudenaarde. Ik heb er een stuk van gedaan, en rustpauzes ingebouwd... Een paar boeken gevonden. Het was een enorm grote markt, maar zoals gezegd deed ik er maar een stuk van, en ik moet zeggen het was een leuke wandelmarkt, maar er was niet zo veel die interessant was. We vonden er wel heel goedkoop twee mooie (?) trollen voor Veerle. We hadden ze pas gekocht toen Veerle daar ook opdook. Anny moest ze dus niet dragen...de boeken alleen al wegen meer dan genoeg.
Ik zag er wel een mooi indisch of toch uit die contreien beeld staan. Ik heb echter geen plaats en het was geen toppunt van snijwerk of van ontwerp. Het ding waar ik me altijd wat aan erger, zijn de vele standjes met oude postkaarten. Die oude kaarten worden verkocht voor verschrikkelijke veel geld...Niet schikken als je ziet dat een oude postkaart meer dan 30 euro gaat ! Ik vind dat wel een beetje absurd ! En dan mag je nog niet klagen, want de meeste van die mannen beginnen nu meer en meer die oude kaarten te verkopen via internet, en met het bied-systeem gaan de prijzen nog erger de hoogte in.
De enige reden die ik kan vinden is nostalgie...Naar de herinneringen van toen, herinneringen van het door onze eigen hersens roze gekleurde verleden. Gek hoe iedereen zo geprogrammeerd is, dat alles uit het verleden zo lief rozig wordt gekleurd. Er zal wel een heel geleerde uitleg voor bestaan, maar de uitleg doet er niet toe, het is en blijft een feit. Toen ons moeder vertelde over de oorlog met al zijn ellende, werden er toch telkens leuke herinneringen bij aan gebreid. Ieder mens heeft zo een ingebouwd herstel-oord in zijn hoofd.
Zelfs de ergste zwartkijker vindt het verleden mooier dan het heden, hoewel meestal zijn zwartkijken voortspruit uit dat verleden.
Ik was begonnen met de opwarming van de aarde, en heb al bijna heel een hele wereld afgedweild sindsdien, ik ga nog wat voortdoen. Ik vertelde je gisteren van die engelstalige reactie op mijn blog. Ik heb héél voorzichtig een geneusd wie er achter die engelstalige zit, het is begot een Indiër ! Ene van Kerala, waar dat ook precies mag zijn. Hij blogt ook, en hij publiceert hele redeneringen over de gelijkenissen tussen de indische godenwereld en de westerse mythologie... Wellicht heeft die man in de blogwereld eens gezocht op het woord "god", en daar ik daar ook wel eens over broebel, en er zelfs soms ene doortrek, zal hij wellicht gedacht hebben dat ik een geestesgenoot ben van hem... Maar hij is kerveerd..
Voila, ik ga stoppen voor vandaag, tot de volgende ?
In het wetenschappelijk tijdschrift "Science" van 9 juli 1971 verscheen het volgende (toen alarmerende bericht);
" Een verviervoudiging van de hoeveelheid aërosolen in de atmosfeer kan de temperatuur op aarde doen dalen met 3,5 graden Celsius."
Einde citaat.
Natuurlijk, die peeties van zo lang geleden waren toen nog héél dom en niet onderlegd, anders zou hun "wetenschap" niet zo vlug ondergraven zijn, toch ? Of zullen wij dezelfde neiging tot grinniken hebben binnen een kleine 35 jaar, over al wat die "wetenschappers" van nu vertellen??? Is dat eigenlijk weten-schap, of gok-er-maar-op-los-schap ????
Om u nog maar eens te laten weten dat er naar mijn bescheiden mening bijlange na niet zoveel aan de hand is, als ze ons nu heelder dagen in onze harsens stampen...
Vanmorgen, goe weer, rommelmarkt in de bergstraat te Oudenaarde. Ik heb er een stuk van gedaan, en rustpauzes ingebouwd... Een paar boeken gevonden. Het was een enorm grote markt, maar zoals gezegd deed ik er maar een stuk van, en ik moet zeggen het was een leuke wandelmarkt, maar er was niet zo veel die interessant was. We vonden er wel heel goedkoop twee mooie (?) trollen voor Veerle. We hadden ze pas gekocht toen Veerle daar ook opdook. Anny moest ze dus niet dragen...de boeken alleen al wegen meer dan genoeg.
Ik zag er wel een mooi indisch of toch uit die contreien beeld staan. Ik heb echter geen plaats en het was geen toppunt van snijwerk of van ontwerp. Het ding waar ik me altijd wat aan erger, zijn de vele standjes met oude postkaarten. Die oude kaarten worden verkocht voor verschrikkelijke veel geld...Niet schikken als je ziet dat een oude postkaart meer dan 30 euro gaat ! Ik vind dat wel een beetje absurd ! En dan mag je nog niet klagen, want de meeste van die mannen beginnen nu meer en meer die oude kaarten te verkopen via internet, en met het bied-systeem gaan de prijzen nog erger de hoogte in.
De enige reden die ik kan vinden is nostalgie...Naar de herinneringen van toen, herinneringen van het door onze eigen hersens roze gekleurde verleden. Gek hoe iedereen zo geprogrammeerd is, dat alles uit het verleden zo lief rozig wordt gekleurd. Er zal wel een heel geleerde uitleg voor bestaan, maar de uitleg doet er niet toe, het is en blijft een feit. Toen ons moeder vertelde over de oorlog met al zijn ellende, werden er toch telkens leuke herinneringen bij aan gebreid. Ieder mens heeft zo een ingebouwd herstel-oord in zijn hoofd.
Zelfs de ergste zwartkijker vindt het verleden mooier dan het heden, hoewel meestal zijn zwartkijken voortspruit uit dat verleden.
Ik was begonnen met de opwarming van de aarde, en heb al bijna heel een hele wereld afgedweild sindsdien, ik ga nog wat voortdoen. Ik vertelde je gisteren van die engelstalige reactie op mijn blog. Ik heb héél voorzichtig een geneusd wie er achter die engelstalige zit, het is begot een Indiër ! Ene van Kerala, waar dat ook precies mag zijn. Hij blogt ook, en hij publiceert hele redeneringen over de gelijkenissen tussen de indische godenwereld en de westerse mythologie... Wellicht heeft die man in de blogwereld eens gezocht op het woord "god", en daar ik daar ook wel eens over broebel, en er zelfs soms ene doortrek, zal hij wellicht gedacht hebben dat ik een geestesgenoot ben van hem... Maar hij is kerveerd..
Voila, ik ga stoppen voor vandaag, tot de volgende ?
donderdag, mei 17, 2007
de dwingeland
Soms heb ik het gevoel dat mijne blog een dwingeland is. Het is niet altijd zo simpel om iedere dag opnieuw weer iets uit je mouw te schudden, vooral in de zomer...Dan draag ik kledij met korte mouwkes...
Soms vloeit de tekst zo maar uit mijn vingers op het scherm, soms zit ik wel eens te zweten en te zwoegen, en te peinzen en te sakkeren...Wat moet ik nu weer vertellen? En toch, ik zou mijn blog niet meer kunnen missen, het is een verslaving geworden. Tot mijn verbijstering kreeg ik gisteren zelfs een engelstalige loftrompet over mijn blog ???????????????????????????????????? Ik vermoed dat het hier iemand betreft die op een of andere manier probeert bij mij binnen te raken. Vermits zijn schrijven in 't engels was, en hij zelfs geen woord zei over het nederlands, en zelfs als hij nu héél toevallig nederlands zou kennen, zou het een taalkundig genie moeten zijn om MIJN soort nederlands te kunnen begrijpen... Ik krijg zelfs sneren van mijn beste vrienden dat ze soms moeten raden naar de betekenis van mijn woord-spielerei...Hoe zou een engelstalig het dan ooit kunnen lezen???Bullshit ! (Dat kan hij wel lezen)
Nu, niet aantrekken, of zo als onze oud-voorzitter altijd zei: broek optrekken !
Veerle heeft dus eindelijk een ander huis, een volledige woning, met een tuintje toegewezen gekregen van de bouwmaatschappij. Goed en slecht nieuws daarbij is dat het op 20 meter van mijn huis staat. Goed nieuws, de opvang van de kinderen wordt veel eenvoudiger, slecht nieuws, we zullen wellicht veel meer de emotionele crisissen moeten opvangen...tenzij, tenzij het allemaal goed doorgaat zoals het bezig is. Haar vriend spreekt van te komen inwonen... Het ziet er een brave knul uit, en hij kan goed met de kinderen omgaan, en de kinderen reageren ook positief op hem. Ik heb mijn huis vol gezet met kaarsjes voor ieder heiligenbeeld dat ik heb, en ik lees dat mijn lippen daveren...Hopelijk vindt ze nu eindelijk eens wat geluk! (En daarvan zouden wij zo maar mee profiteren, we zouden wellicht eindelijk de steeds dreigende depressie zien wegdeemsteren) Als je eens een momentje vrij hebt, brandt dan aub ook maar eens een kaarsje voor haar geluk (en het onze). Waarvoor alvast onze dank !
Het is alleen zo, dat we bijna niet meer durven te geloven aan geluk bij Veerle...We zitten al zo veel jaren met al haar leed en al haar ellende opgescheept, hebben telkens en telkens weer onze schouders onder haar verdriet en wanhoop gestoken om haar op te krikken, dat we bijna niet meer durven geloven in het einde van de miserie... Ook van ons zou er dan een reuzegroot pak van onze schouders vallen. Dus, allemaal lezen en bidden voor Veerle en voor veel leuke toekomende blogjes van een zielsgelukkige blogger en zijn zielsgelukkige wederhelft.
Mijn regime, simpelweg bestaande uit intens kauwen van al mijn voedsel heeft nog steeds effect ! Ondanks de feest - en slemppartijen van de laatste week, (nou ja...)ben ik verder aan het vermageren. Het gaat langzaam, maar ik vermager steeds verder en verder. Hopelijk is het waar wat men zegt, dat die langzame manier de beste manier is om blijvend te vermageren. Bovendien ben ik het ondertussen zo gewoon geworden van mijn eten heel goed te kauwen, dat ik het nu al doe zonder er op te denken. Ik kan het dus iedereen aanraden ! Bovendien heb ik met het intens kauwen ook veel meer smaak van mijn eten.
Daar het nu de bedevaartsmaand is, staan er nu ook weer kraampjes aan de kapel van Kerselare (Boven de edelare)...Dat betekent dat ik weer eens droogvis kan eten. Er is immers één kraampje die naast de heiligenbeeldjes en de lekkies (een soort snoep die alleen in kerselaren gemaakt wordt)ook droogvissen verkoopt. Vroeger was dat een goedkoop artikel, momenteel is dat een luxeprodukt. (Misschien aan de kust wel een stuk beterkoop ,) Maar ook al zijn ze duur, ieder jaar eet ik in mei droogvis. In Oostende noemden wij dat totjes, eigenlijk gedroogde wijting. Veel beter waren nog wat wij noemden de "schotse schull'n" Dat zij gedroogde schollen, de grootste zijn de beste, zeker als ze op zee gedroogd waren, en als je er het vel afdeed, er massa's olie van tussen de kantgraatjes kwam... Hier kan ik dat nooit ofte nooit kopen. Dat was vroeger al een duur iets, hier en nu zou het wellicht echt strontduur zijn. (Wie heeft ooit uitgevonden dat stront duur is??? Maar hij had, zeker in mijn geval gelijk!, ik moet iedere avond een zakje poeder nemen van 20 (of is 't 25) frankskens nemen om het te kunnen produceren!)
Terwijl ik dit hier zit te schrijven, daalt de regen steeds maar neer en neer en neer. Het enige dat mooi is aan die regen is de kleur van het groen. In de regen zijn alle blaadjes nat, en blinken ze, en tonen ze hun werkelijke kleur. Gisteren heb ik tot mijn verrassing gezien dat mijn passieflora's nu al bloeien ! Ik heb dat nog nooit zo vroeg gezien! Ook mijn doorlevende fuchsia's staan al te pronken met hun fuchsiarode bloempjes met paars hartje. Gewoonlijk moet ik de fuchsias wat opkuisen van de takken die door de winterkou afgestorven zijn, dit jaar heb ik dat niet moeten doen, en mijn fuchsias staan nu al hoger dan ooit te voren. Van mij mag het, het weer van de wijnstreken hier in mijnen hof ! Ik heb bloemen als nooit tevoren!
Ook mijn linde is eindelijk volledig toegegroeid. Ik ga aan de straatzijde wel wat takken moeten inkorten, want, zeker in regenweer, hangen de takken te laag en te ver over de rijweg. Maar ik zie weer geen lindebloemen...Bij Bart hangen er massa's bloempjes op, en hier nooit. Bestaan er bij linden mannelijke en vrouwelijke planten?? Ik ga het eens moeten opzoeken.
Morgen is het rommelmarkt in de bergstraat in Oudenaarde. Als het weer een beetje meezit, ga ik weer wat langs de kraampjes slenteren...tot de volgende ?
Soms vloeit de tekst zo maar uit mijn vingers op het scherm, soms zit ik wel eens te zweten en te zwoegen, en te peinzen en te sakkeren...Wat moet ik nu weer vertellen? En toch, ik zou mijn blog niet meer kunnen missen, het is een verslaving geworden. Tot mijn verbijstering kreeg ik gisteren zelfs een engelstalige loftrompet over mijn blog ???????????????????????????????????? Ik vermoed dat het hier iemand betreft die op een of andere manier probeert bij mij binnen te raken. Vermits zijn schrijven in 't engels was, en hij zelfs geen woord zei over het nederlands, en zelfs als hij nu héél toevallig nederlands zou kennen, zou het een taalkundig genie moeten zijn om MIJN soort nederlands te kunnen begrijpen... Ik krijg zelfs sneren van mijn beste vrienden dat ze soms moeten raden naar de betekenis van mijn woord-spielerei...Hoe zou een engelstalig het dan ooit kunnen lezen???Bullshit ! (Dat kan hij wel lezen)
Nu, niet aantrekken, of zo als onze oud-voorzitter altijd zei: broek optrekken !
Veerle heeft dus eindelijk een ander huis, een volledige woning, met een tuintje toegewezen gekregen van de bouwmaatschappij. Goed en slecht nieuws daarbij is dat het op 20 meter van mijn huis staat. Goed nieuws, de opvang van de kinderen wordt veel eenvoudiger, slecht nieuws, we zullen wellicht veel meer de emotionele crisissen moeten opvangen...tenzij, tenzij het allemaal goed doorgaat zoals het bezig is. Haar vriend spreekt van te komen inwonen... Het ziet er een brave knul uit, en hij kan goed met de kinderen omgaan, en de kinderen reageren ook positief op hem. Ik heb mijn huis vol gezet met kaarsjes voor ieder heiligenbeeld dat ik heb, en ik lees dat mijn lippen daveren...Hopelijk vindt ze nu eindelijk eens wat geluk! (En daarvan zouden wij zo maar mee profiteren, we zouden wellicht eindelijk de steeds dreigende depressie zien wegdeemsteren) Als je eens een momentje vrij hebt, brandt dan aub ook maar eens een kaarsje voor haar geluk (en het onze). Waarvoor alvast onze dank !
Het is alleen zo, dat we bijna niet meer durven te geloven aan geluk bij Veerle...We zitten al zo veel jaren met al haar leed en al haar ellende opgescheept, hebben telkens en telkens weer onze schouders onder haar verdriet en wanhoop gestoken om haar op te krikken, dat we bijna niet meer durven geloven in het einde van de miserie... Ook van ons zou er dan een reuzegroot pak van onze schouders vallen. Dus, allemaal lezen en bidden voor Veerle en voor veel leuke toekomende blogjes van een zielsgelukkige blogger en zijn zielsgelukkige wederhelft.
Mijn regime, simpelweg bestaande uit intens kauwen van al mijn voedsel heeft nog steeds effect ! Ondanks de feest - en slemppartijen van de laatste week, (nou ja...)ben ik verder aan het vermageren. Het gaat langzaam, maar ik vermager steeds verder en verder. Hopelijk is het waar wat men zegt, dat die langzame manier de beste manier is om blijvend te vermageren. Bovendien ben ik het ondertussen zo gewoon geworden van mijn eten heel goed te kauwen, dat ik het nu al doe zonder er op te denken. Ik kan het dus iedereen aanraden ! Bovendien heb ik met het intens kauwen ook veel meer smaak van mijn eten.
Daar het nu de bedevaartsmaand is, staan er nu ook weer kraampjes aan de kapel van Kerselare (Boven de edelare)...Dat betekent dat ik weer eens droogvis kan eten. Er is immers één kraampje die naast de heiligenbeeldjes en de lekkies (een soort snoep die alleen in kerselaren gemaakt wordt)ook droogvissen verkoopt. Vroeger was dat een goedkoop artikel, momenteel is dat een luxeprodukt. (Misschien aan de kust wel een stuk beterkoop ,) Maar ook al zijn ze duur, ieder jaar eet ik in mei droogvis. In Oostende noemden wij dat totjes, eigenlijk gedroogde wijting. Veel beter waren nog wat wij noemden de "schotse schull'n" Dat zij gedroogde schollen, de grootste zijn de beste, zeker als ze op zee gedroogd waren, en als je er het vel afdeed, er massa's olie van tussen de kantgraatjes kwam... Hier kan ik dat nooit ofte nooit kopen. Dat was vroeger al een duur iets, hier en nu zou het wellicht echt strontduur zijn. (Wie heeft ooit uitgevonden dat stront duur is??? Maar hij had, zeker in mijn geval gelijk!, ik moet iedere avond een zakje poeder nemen van 20 (of is 't 25) frankskens nemen om het te kunnen produceren!)
Terwijl ik dit hier zit te schrijven, daalt de regen steeds maar neer en neer en neer. Het enige dat mooi is aan die regen is de kleur van het groen. In de regen zijn alle blaadjes nat, en blinken ze, en tonen ze hun werkelijke kleur. Gisteren heb ik tot mijn verrassing gezien dat mijn passieflora's nu al bloeien ! Ik heb dat nog nooit zo vroeg gezien! Ook mijn doorlevende fuchsia's staan al te pronken met hun fuchsiarode bloempjes met paars hartje. Gewoonlijk moet ik de fuchsias wat opkuisen van de takken die door de winterkou afgestorven zijn, dit jaar heb ik dat niet moeten doen, en mijn fuchsias staan nu al hoger dan ooit te voren. Van mij mag het, het weer van de wijnstreken hier in mijnen hof ! Ik heb bloemen als nooit tevoren!
Ook mijn linde is eindelijk volledig toegegroeid. Ik ga aan de straatzijde wel wat takken moeten inkorten, want, zeker in regenweer, hangen de takken te laag en te ver over de rijweg. Maar ik zie weer geen lindebloemen...Bij Bart hangen er massa's bloempjes op, en hier nooit. Bestaan er bij linden mannelijke en vrouwelijke planten?? Ik ga het eens moeten opzoeken.
Morgen is het rommelmarkt in de bergstraat in Oudenaarde. Als het weer een beetje meezit, ga ik weer wat langs de kraampjes slenteren...tot de volgende ?
woensdag, mei 16, 2007
Taal (2)
Ik heb al altijd van taal gehouden, ik deed het graag op school, en ik heb al duizenden boeken vol genot verslonden, ik heb gegierd, gebruld bij de taalvirtuositeit van een Toon Hermans...Kortom taal is één van mijn grote liefdes.
Toen ik amper 18 was, werd in de Chiro voor het eerst de afdeling van de jongknapen opgericht, voor kinderen van 6 jaar tot 8 meen ik mij te herinneren, kortom de kleinsten van de hoop. Ik werd de eerste leider van die jonge snaken, en in een heel korte tijd barstte het aantal jongknapen uit zijn voegen en moest ik aspirantleiders bij krijgen. Eén van de geheimen van het succes was ongetwijfeld "Jantje" een never ending story, een echt verhaal zonder einde, waarin de avonturen van een fictief jantje door mij verteld werden aan die grote bende jongknapen. Gans de dag stond telkens in verband met de avonturen van Jantje. Een avontuur kon kort zijn om een lange dag van spelen in te luiden, het verhaal kon lang zijn als het weer niet toeliet om veel buiten te ravotten. Nu en dan (nu veel minder dan vroeger, nu ik niet meer in Oostende geraak) ontmoet ik nog wel eens een van die jongknapen van toen, en ik zie op hun gezicht een brede glimlach verschijnen als ze mij nog steeds aanspreken met leider Antoon...
Vertellen, verhalen, dat is spelen met de macht van de taal.
Vannacht lag ik te denken dat de taal eigenlijk nog véél rijker is, dan wat wij ooit leerden, dan wat we kunnen schrijven, en ik heb het hier niet over mimiek of over intonatie van de stem, neen, ik heb het over een taal die ik tijdens het opgroeien ergens verloren ben...een soort kindertaal. Ik weet niet of Claude of Diele zich dat nog her inneren, maar wij gebruikten als kind een soort "wenstijd" in onze taal. Wij fantaseerden avonturen die wij zouden kunnen beleven, waarvan wij in ons binnenste héél goed wisten dat het niet kon...Wij hadden daarvoor een speciale manier van spreken ontwikkeld, een vervoeging van de werkwoorden die niet bestond, behalve voor ons, in onze imaginaire denkwereld... Het zinnetje dat wij dan het meest gebruikten was "en tons zaân we..." In het Oostends bestaat geen zaân, dat was een woord die aangaf dat het fantasie was, in het abn zou het zo iets zijn als "en dan zallen we" dat is geen zullen, geen zouden, dat is een wenstijd in een onvervulbare toekomstdroom... Wij beleefden zo hele verbale avonturen, gebonden aan het spel van het ogenblik. Zo als met Claude, toen we in het ijskoude water onze boot lieten varen voortgedreven door de "motor" een oud binnenwerk van een klok, ook dan was het "zaân " niet van de lucht... Dan zallen we met ons schip dat piratenschip dwars door...
Heerlijke tijd. Ik herinner me niet wanneer die onvervuldewenstijd verdwenen is in ons leven... Wellicht is dat stilletjes met het opgroeien weggedeemsterd. Jammer !
Toen mochten we nog "dromen" op klaarlichte dag...Nu kan dat niet meer, of toch zeker niet meer luidop. Ze zouden ons interneren met de diagnose "kierewiet", en toch, het zou zo schoon zijn mochten we dat nog kunnen.
Taal, onverhoopte rijkdom...
Verleden, onverhoopte rijkdom...
Herinner jij je ook nog die gekke "wakker-dromen-tijd"? Dat was toch heerlijk, of was jij een kind zonder al die dromen, al die fantasie?
Sedert Claude hier terug in mijn leven is verschenen, zie ik steeds meer van die avonturen van toen, hoor ik ons in onze taal van toen, weer spelen, weer fantaseren. Wij hadden een rijk leven, wij vulden onze dagen met de schatten die we zelf creëerden... Wij hadden weinig speelgoed, maar wij hadden veel meer dan de kinderen van nu, wij hadden onze dromen. Nu hebben ze zoveel en zodanig gesofisticeerd speelgoed, dat erbij wegdromen bijna niet meer mogelijk is, en ook niet meer nodig is. Nu hebben ze zo'n oplichtend zwaard zoals in de film, wij hadden een gewone stok, maar die was in onze ogen veel mooier dan dat plastic ding van nu, want wij droomden zelf de ingelegde parels en diamanten in ons gouden handvest, en de kling was van het sterkste damascenerstaal waarin in het blauwzwarte staal de vlammen van zijn eigen hardheid spiegelden, en er was een tekst in gegraveerd, die de vijand nog net kon lezen voor hij sneefde, getroffen door het onoverwinnelijke staal... Het kind van nu heeft wellicht nog nooit van damascenerstaal gehoord, en dat interesseert hem ook niet, want dat is niet echt...sukkelaar !
Taal, boeken om in weg te dromen, bron van spelen ...Wij zaten toen nog in een klasje dat was samengesteld uit eerste, tweede en derde leerjaar, in één klas...en Masoeur Hubertine wist nog de tijd te maken voor een uurtje voorlezen, en met open mond luisterden we naar de avonturen van Boompje en Pereltje, de twee arme chineesjes uit het boek van Boschvogel. Ik heb dat boek nu, ik vond het op de rommelmarkt, en als ik het lees hoor ik opnieuw de stem van masoeur...
Toen ik versgetrouwd, kennismaakte met tante nonneke, bleek de kloosteroverste de zuster te zijn van Boschvogel, en kreeg ik verschillende van zijn boeken cadeau van zusteroverste...Later hoorde ik dat Boschvogel helemaal niet zo'n braaf boontje was als uit zijn boeken zou blijken, maar who cares ???
Laat mij nu nog maar wat verder wegdromen...
tot de volgende ?
Toen ik amper 18 was, werd in de Chiro voor het eerst de afdeling van de jongknapen opgericht, voor kinderen van 6 jaar tot 8 meen ik mij te herinneren, kortom de kleinsten van de hoop. Ik werd de eerste leider van die jonge snaken, en in een heel korte tijd barstte het aantal jongknapen uit zijn voegen en moest ik aspirantleiders bij krijgen. Eén van de geheimen van het succes was ongetwijfeld "Jantje" een never ending story, een echt verhaal zonder einde, waarin de avonturen van een fictief jantje door mij verteld werden aan die grote bende jongknapen. Gans de dag stond telkens in verband met de avonturen van Jantje. Een avontuur kon kort zijn om een lange dag van spelen in te luiden, het verhaal kon lang zijn als het weer niet toeliet om veel buiten te ravotten. Nu en dan (nu veel minder dan vroeger, nu ik niet meer in Oostende geraak) ontmoet ik nog wel eens een van die jongknapen van toen, en ik zie op hun gezicht een brede glimlach verschijnen als ze mij nog steeds aanspreken met leider Antoon...
Vertellen, verhalen, dat is spelen met de macht van de taal.
Vannacht lag ik te denken dat de taal eigenlijk nog véél rijker is, dan wat wij ooit leerden, dan wat we kunnen schrijven, en ik heb het hier niet over mimiek of over intonatie van de stem, neen, ik heb het over een taal die ik tijdens het opgroeien ergens verloren ben...een soort kindertaal. Ik weet niet of Claude of Diele zich dat nog her inneren, maar wij gebruikten als kind een soort "wenstijd" in onze taal. Wij fantaseerden avonturen die wij zouden kunnen beleven, waarvan wij in ons binnenste héél goed wisten dat het niet kon...Wij hadden daarvoor een speciale manier van spreken ontwikkeld, een vervoeging van de werkwoorden die niet bestond, behalve voor ons, in onze imaginaire denkwereld... Het zinnetje dat wij dan het meest gebruikten was "en tons zaân we..." In het Oostends bestaat geen zaân, dat was een woord die aangaf dat het fantasie was, in het abn zou het zo iets zijn als "en dan zallen we" dat is geen zullen, geen zouden, dat is een wenstijd in een onvervulbare toekomstdroom... Wij beleefden zo hele verbale avonturen, gebonden aan het spel van het ogenblik. Zo als met Claude, toen we in het ijskoude water onze boot lieten varen voortgedreven door de "motor" een oud binnenwerk van een klok, ook dan was het "zaân " niet van de lucht... Dan zallen we met ons schip dat piratenschip dwars door...
Heerlijke tijd. Ik herinner me niet wanneer die onvervuldewenstijd verdwenen is in ons leven... Wellicht is dat stilletjes met het opgroeien weggedeemsterd. Jammer !
Toen mochten we nog "dromen" op klaarlichte dag...Nu kan dat niet meer, of toch zeker niet meer luidop. Ze zouden ons interneren met de diagnose "kierewiet", en toch, het zou zo schoon zijn mochten we dat nog kunnen.
Taal, onverhoopte rijkdom...
Verleden, onverhoopte rijkdom...
Herinner jij je ook nog die gekke "wakker-dromen-tijd"? Dat was toch heerlijk, of was jij een kind zonder al die dromen, al die fantasie?
Sedert Claude hier terug in mijn leven is verschenen, zie ik steeds meer van die avonturen van toen, hoor ik ons in onze taal van toen, weer spelen, weer fantaseren. Wij hadden een rijk leven, wij vulden onze dagen met de schatten die we zelf creëerden... Wij hadden weinig speelgoed, maar wij hadden veel meer dan de kinderen van nu, wij hadden onze dromen. Nu hebben ze zoveel en zodanig gesofisticeerd speelgoed, dat erbij wegdromen bijna niet meer mogelijk is, en ook niet meer nodig is. Nu hebben ze zo'n oplichtend zwaard zoals in de film, wij hadden een gewone stok, maar die was in onze ogen veel mooier dan dat plastic ding van nu, want wij droomden zelf de ingelegde parels en diamanten in ons gouden handvest, en de kling was van het sterkste damascenerstaal waarin in het blauwzwarte staal de vlammen van zijn eigen hardheid spiegelden, en er was een tekst in gegraveerd, die de vijand nog net kon lezen voor hij sneefde, getroffen door het onoverwinnelijke staal... Het kind van nu heeft wellicht nog nooit van damascenerstaal gehoord, en dat interesseert hem ook niet, want dat is niet echt...sukkelaar !
Taal, boeken om in weg te dromen, bron van spelen ...Wij zaten toen nog in een klasje dat was samengesteld uit eerste, tweede en derde leerjaar, in één klas...en Masoeur Hubertine wist nog de tijd te maken voor een uurtje voorlezen, en met open mond luisterden we naar de avonturen van Boompje en Pereltje, de twee arme chineesjes uit het boek van Boschvogel. Ik heb dat boek nu, ik vond het op de rommelmarkt, en als ik het lees hoor ik opnieuw de stem van masoeur...
Toen ik versgetrouwd, kennismaakte met tante nonneke, bleek de kloosteroverste de zuster te zijn van Boschvogel, en kreeg ik verschillende van zijn boeken cadeau van zusteroverste...Later hoorde ik dat Boschvogel helemaal niet zo'n braaf boontje was als uit zijn boeken zou blijken, maar who cares ???
Laat mij nu nog maar wat verder wegdromen...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)