Storing

Gek, maar de radio doet het niet. Is het toestel stuk, of hapert er iets met de atmosfeer ? Kan best, want het blijft hier donker. Je kunt niet zeggen dat er wolken zitten, het ganse hemelgewelf is egaal grijs en somber...
Anny zit te prutsen aan de radio, maar zonder gevolg.
Ik wijs haar op de mogelijkheid om gewoon radio te luisteren via de TV... Eventjes zappen en daar heb ik radio 2 Oost Vlaanderen voor haar. Daar is muziek, dus is het wellicht de radio ?

Gek, maar de klankkleur is anders. Onze radio is al een oud beestje, heeft nu en dan kuren, maar ja, we zijn er aan gehecht, het is de radio die wij in het begin van ons huwelijk kochten, en dat was dan voor ons een duur ding... Je vindt ook dergelijke radio's niet meer. Nu zijn het allemaal veel kleinere dingen, of wel van die retro-bakken, die er oud uit zien, maar vanbinnen wel zo'n modern ding zijn.

Straks, na mijn blog en het lezen van mijn mailtjes, ga ik ook eens op alle knoppen van de oude radio duwen, hopende dat het slechts een tijdelijk gebrek was, dat het de atmosfeer is, en dat ons oude vertrouwde bakje nog langer mee kan. Maar wellicht zijn we ongeweten geconfronteerd met het einde van de oude radio. En dan gaan we een nieuwe radio moeten aanschaffen, zo'n klein ding die evenveel klank of zelfs meer in zich heeft, dan ons oude toestel. Wellicht gaat het kwalitatief beter zijn, maar het zal onze radio niet meer zijn, want onze radio, die slepen we al heel wat jaartjes en woningen met ons mee... Hij is gekocht in Brugge bij Tuyttens (sorry als ik de naam niet juist schrijven mocht...). Hij heeft luide muziek geschald in ons huis in de Heidelbergstraat te Loppem, hij heeft zich, na de geboorte van Koen moeten wennen aan zachtjes spelen. Hij is mee verhuist naar Oudenaarde in de Stationsstraat, en staat sinds 1976 hier in Mater, waar hij de opgroeiende jeugd, de loeiharde heavy metal moest doorstaan (als we er niet waren en de kinderen baas waren), en heeft al die jaren trouw door de huiskamer heen geklonken. Hij heeft het stof van een grote verbouwing ongestoord doorstaan, en lijkt nu op zijn laatste benen te lopen...

Als ik de voorgaande alinea overlees, dan lijkt het wel de tekst van een doodssanctje, een bidprentje voor de overledene...

Het lijkt wel of de radio niet alleen maar een ding was, maar een stukje leven, een stukje van ons leven.

Het is weer iets wat verdwijnt uit onze levensloop.
En dan dwaal ik in gedachten door alles wat hier staat en hangt... En de binding die al die dingen hebben met ons leven, met ons verleden, met het verleden van heel wat dierbaren, met herinneringen, met verdriet, met plezier... een heel huis vol ... vol met ons leven. Misschien is het echt het einde van de radio, wellicht zal het zo zijn, en dan is dat weer een stukje dat je moet loslaten. Nu is het maar een ding, een stukje materie, maar we hebben al zo veel mensen ook moeten loslaten, één keer zelfs uit ons eigen nestje... en heel wat keren in de familie, in de vriendenkring, de kennissenkring... We hebben ook heel wat dieren die een plaatsje veroverd hadden moeten loslaten, een ekster, een kauw, een kraai, papegaaien, katten, honden, vogels en vissen, die tijdelijk deel hebben uitgemaakt wan ons leven.
Er waren zelfs dieren die we kweekten voor de slacht, kippen en konijnen, die we dan met pijn in het hart, zo pijnloos mogelijk moesten doden, om op te eten.

Velen zijn op een of andere manier "vereeuwigd", staan hier of daar op een fotootje of een dia, en krijgen iedere keer we die weer eens bekijken, een memento... Mensen en dieren. Mensen doen wat meer pijn, maar sommige dieren waren ook echt een stuk van het gezin.

Afgeven... Iedere keer weer
Iedere keer een stukje, een beetje afgeven.
Weet je, ik heb het gevoel, dat als je het geluk hebt dat je ouder moogt worden, dat het sterven dan niet in één keer gebeurt, maar stilletjes, beetje bij beetje, stukje bij stukje, afgeven...

De leegloop van het leven.
En toch, zolang je leeft lijkt het leven op zich vol, zo vol en volledig dat al die dingen van vroeger er niet echt uit kunnen, en blijven zwemmen in de zee van herinneringen, plezier, verdriet, inzet, luieren, nietsdoen, creatief zijn, pijn, goed gevoel... alles door elkaar.
Ik las ooit dat de indianen hun kookpot nooit helemaal leegden, dat ze steeds maar de nieuwe ingrediënten in de ketel bij de oude deden... Ze aten dus nooit echt iets nieuws, ze aten steeds van heden en verleden... Ik weet niet hoe dat smaakt, maar ik vind het een heerlijk beeld van het leven.
Eten uit de pot met alle ingrediënten van het leven.
Soms proef je het zout van de tranen bij dat van de gulle lach.
Zo moet het zijn.
Zo is het ook.
Heerlijk leven, waar dingen uit gaan, maar nooit helemaal... Het volle leven, met alle dingen die je mocht beleven...

tot de volgende ?

bizar ongeval

In het Nederlandse Zoetermeer is een vrouw gewond door een omvallende lantaarnpaal.
Op zich lijkt dit niet zo bizar, maar de reden waarom de paal omviel, die is bizar.
De paal is omgevallen door toedoen van honden. Nee, niet doorgebeten, of omgetrokken, maar door de pies van de beestjes...
Als mijn zus dit leest, dan zie ik haar voor mijn geestesoog heel intens knikken...
Zij wees me jaren geleden al op de toestand van de lantaarnpalen in haar straat, die aan de onderkant allemaal heel erg verroest zijn... " Kijk, die palen gaan er allemaal aan, door die verdomde honden (ze gebruikte een veel sterker krachtwoord, dat niet door mijn censuur kan). Ze gaan alle dagen allemaal tegen al die palen zeiken, en daar tegen kan geen paal het uithouden."

Mijn zus woont in Oostende, een stad waar, naar het schijnt, meer honden wonen dan mensen... Oostende is een stad met heel veel gepensioneerden, die hun pensioen komen doorbrengen aan de kust, en heel veel van de eenzamen hebben dan als troost, een hondje... Die moeten ze enkele keren per dag uit laten (op een appartement hebben die beestjes geen beloop), en dan geven ze hun beminde hondje welwillend aan iedere lantaarnpaal de kans om dat lange ding te zegenen met de heilige hondenpies.

Het is in steden als Oostende dat men ook de noodzaal heeft ontdekt van het poepzakje, waarmee je de hondendrollen netjes kunt oprapen en zo het voetpad begaanbaar houden... Voorheen kon je haast niet meer flaneren op de dijk, want je moest voortdurend angstvallig kijken waar je je voeten kon neerzetten zonder in een van die hondendrollen terecht te komen.

Eigenlijk is dat probleem een probleem van de eenzaamheid...
Honden zie je bij gezinnen met kinderen, waar men een hond houdt als speelkameraad voor de kinderen, of... bij eenzamen, die een hond houden als gezelschap en als middel om zichzelf te verplichten nog eens buiten te komen.

En dan piesen ze regelrecht de lantaarnpalen in de verdoemenis...

Toen ik kind was, was een hond nog een beest. Nu is een hond een verwend kind.
Toen ik kind was zou niemand er ooit aan gedacht hebben om zijn hond in een kinderwagen rond te duwen. Honden hadden (hebben !) vier poten, en daar lopen ze liefst van al zelf op.
Honden kregen afval van tafel en als er geen was, een snede droog brood, met wat saus op die restte in de pan.
Nu krijgen honden heel speciale voeding, en het lijkt wel een misdaad als je ze zou voeden met restjes van tafel. En let op, geef ze niet zo maar om het even wat, want de veearts heeft gezegd dat je best brokken voedert van merk X, want in merk Y zit te veel zout, of te veel dit of te weinig dattum...

En heel zelden zie je nog een gewone hond, van een onbestemd ras, een hond die wij grinnikend een "plas partout" of een "muurzekère" noemen... Dat mag niet meer, dat is niet chique, dat komt niet overeen met de status van de hondeneigenaar.
En eigenlijk is dat laatste woord verkeerd... Tegenwoordig is het niet de mens die een hond heeft, maar de hond die een mens in zijn dienst heeft.

Ook met katten is het tegenwoordig zo, al zie je nog steeds meer rasloze katten dan beesten van een of ander duur merk.

Laatst, op een rommelmarkt, zagen we dat iedereen plaats maakte voor een frêle, klein, fijn juffertje, met een bakbeest van een hond. Ik heb haar het merk gevraagd, want ik kende het niet. Het bleek een wolfshond te zijn, dus een beest dat gedeeltelijk wolf is, en gedeeltelijk hond. Het wilde zit daar ongetwijfeld nog steeds voor een behoorlijk deel in, en ik geloof nooit dat dat kleine, smalle juffertje dat beest zou kunnen tegenhouden als het er op aan kwam... Maar met honden is het als met auto's... Je moet eens kijken naar die grote bakbeesten van jeep-achtige bakken... Meestal zitten daar ook van die kleine dametjes in. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met compensatiedrang...  Eigenaars van grote honden zijn veelal ook klein en smal... Een beetje gek eigenlijk. Meestal zijn die grote honden brave lobbes, en vind je veel meer agressie en "scherp staan" bij middelgrote en kleinere honden.

Ik ben ook een hondenman... (Bizar, ik hou ook van katten !), maar de beste hond die ik ooit heb gehad, was een rasloos beestje uit het asiel. Een betere vriend voor de kinderen was er niet !

Zo eindig ik met een positieve noot, ten voordele van de honden... en de echte hondenliefhebber, die een hond heeft, niet als kindje, maar als gezellig beest in huis...

tot de volgende ?

Groen

Vandaag vallen mij plots de populieren op... Ze hebben bladeren. En de bomen in de verte zijn bebladerd, bij sommige zie je nog vaag de takken tussendoor.
De wereld is groen !

Het gras is groen geworden... Gek, want daarvoor was het ook groen, maar nu is het groen veel groener.

In de weide staan madeliefjes en hier en daar zie je het tere blauw van de vergeetmenietjes. In de bossen staan de blauwkousjes die het bos een blauw tapijt schenken, voor een korte tijd, want na de bloei sterven die plantjes bovengronds af, en zie je weer de naakte bosbodem.

Toch zijn we nog niet in de volle periode van bloeiende bloemen en bloesems... Het is maar het begin, de vroege bloeiers als het ware. Maar toch ziet de wereld er al heel anders uit (er zijn ook al bomen die bloeien, de vogelkers, de fruitbomen en hier langs de holle wegen vind je de sleedoren met zijn massa's piepkleine bloempjes...

Je ziet zo de wereld in bloei komen...

Heerlijk is dat. In de vijver zie ik de waterleliebladeren naar boven komen, en zie, er is al een blad dat luidop schreeuwt: "Ik drijf, ik drijf !". De vissen komen gejaagd om eten, de vrouwtjes worden dik en nu en dan zie je al mannetjes die hun flanken langs die dikke buiken gaan wrijven als om het paren te vervroegen.

Ik zie her en der nesten, soms pogingen op plaatsen waarvan jij, met je mensenverstand, weet dat dit niet kan, en waar ze na een heleboel vruchteloos werk de boel in de steek laten en een nieuwe stek gaan zoeken.

't Is lente !
Nu is het echt.

Ondertussen ben ik even gaan piepen naar mijn mails, en ja hoor, daar is de eerste foto van Onderstroom ! Met dank aan Jessica ! (en er zouden er nog op komst zijn !)

Zo zie je hoe druk we aan het werk waren ! Rechts van me zie je een bestuurslid: Begnigna, en je ziet de rug van de nijvere Magda, die dakpannen aan het beschilderen is.

Ik hoop er veel foto's van te krijgen, want we zouden er ook een verslag willen van publiceren.
We mogen het wel eens in de verf zetten dat we met Crea van Ziekenzorg voor zoveel mensen een goede indruk wisten te maken !

Ik ga stoppen... Want we gaan met enkele bestuursleden op prospectie naar de fuchsiakwekerij, en naar het bedevaartsoord Dadizele... (Zouden de dames weten waaraan ze een basiliek kunnen herkennen???)

tot de volgende ?

moe, moeder, moest

Vannacht heb ik nochtans goed geslapen, maar ik word precies niet wakker... De slaap blijft ergens diep in me hangen. Ambetant gevoel.

Maar ja, ik slik nogal wat van mijn zwaarste pillen, om mijn rug weer op zijn plooi te krijgen, en wellicht komt het moe-gevoel daar ook wel van. Gewoonlijk neem ik maar één van die zware pillen, maar ik mag er drie per dag, en momenteel doe ik dat ook.

De pijn is redelijk. Mijn rug gaat, maar mijn rechterknie blijft tegen pruttelen, en wat er aan mijn linker wreef van mijn voet is, dat weet ik niet. Je ziet er niets aan, maar er is een plaatsje van zo'n twee euro's groot, waar het enorm gevoelig is. Ik zou het haast vergelijken met een brandwonde qua gevoeligheid, maar, zoals gezegd, je ziet er niets aan. Die pijn zit daar al enkele dagen. (Ik vertik het naar de dokter te gaan met iets wat je niet ziet en wat je amper kunt duidelijk maken in woorden)

Deze namiddag gaan we op ziekenbezoek, en donderdag zal er wellicht geen blog zijn, want het is dagelijks bestuur van Ziekenzorg. En dan komt er een periode van feestdag, brugdag, zaterdag en zondag, waarop er wellicht links en rechts rommeldagen zijn... en waar we - als we ons redelijk voelen- wellicht naar toe gaan. Met andere woorden, de verslaafden aan mijn blog (dat is het bij mij het toppunt van mijn eigenwaan) gaan wellicht op hun honger blijven zitten...

Maar ondanks alle pijn, alle drukte, en alle rommelmarkten ten spijt, blijf ik ergens in een euforische sfeer... Het suczeven (trapje hoger dan succes) van onze actie op Onderstroom, blijft na zinderen.
Gisteren kwamen mijn kleindochters ook nog even langs... Kijken of er niet een van de dingen die ik ginder tekende in pyrografie te verkrijgen was... Jammer, maar Anneke heeft ze in beslag genomen. Dat komt omdat het twee uiltjes waren, en Anneke verzamelt uiltjes.
Anneke heeft een leuke woning, waar, net als bij ons, enorm veel dingen de aandacht trekken, mooie dingen, collecties, foto's, instrumenten, mooie meubels... Ik voel me er thuis, ik kan er, net zoals in mijn eigen huis, mijn geest laten ronddwalen, fantaseren, dromen.
En bovendien is Anneke ook nog eens een dame waar je kunt mee lachen, met zin voor humor, en die het niet zal laten iemand -op een plezante manier- te foppen.
Eigenlijk zitten in het dagelijks bestuur van Ziekenzorg Mater - Welden alleen van die toffe madams. Waar ik me als manmens op mijn gemak bij voel. Je kunt lachen, je kunt plagen, en je hebt niet ééns het gevoel dat ze van de andere sekse zijn.
(Misschien klinkt dat wat bizar, maar voor mij is dat het toppunt van mens zijn ! - Het zijn slechts de besten die zich - in een functie-  nooit opstellen als man of als vrouw ! Toen ik nog werkte, kwamen er ook vrouwen werken, en de meesten er van profileerden zich als vrouw. Niet als collega. Op dat moment waren ze bij mij gebuisd, waren ze geen 'goede' collega, en konden ze dat ook nooit meer worden. (Wie als man daarop inging was - voor mij- trouwens ook gebuisd !) Nee, ik heb niets tegen vrouwen, maar alles moet op zijn tijd en op zijn plaats gebeuren. Wie de zaken gaat vermengen, die verliest een deel van zijn kwaliteiten !)

Eigenlijk is het toch heerlijk mens te zijn, als je het geluk hebt om mens te zijn met de mensen. En je kunt slechts echt mede-mens zijn, als je volkomen vrij bent van dingen die er op dat moment niet bij horen of bij mogen. Dan pas kun je onbevangen lachen, onbevangen huilen. Op het ogenblik dat je de ander niet meer alleen bekijkt, alleen ervaart als medemens, maar hem of haar ervaart als een virtuele seks-partner, dan ben je die onbevangenheid kwijt, dan zit je met een scheve houding tegenover je eigen partner en/of tegenover de partner van de man/vrouw met wie je op dat moment die relatie aangaat of zoudt willen aangaan.

Zo net kreeg ik een telefoontje... Ik moet niet op ziekenbezoek gaan, want de man waar we heen zouden gaan is opgenomen in het hospitaal. Zijn toestand is bedenkelijk...

Hopelijk komt alles nog goed, want ik zou niet willen dat die goede vrienden ...


tot de volgende  ?

Onder stoom

Onderstroom onder stoom... Zo kon je het gisteren stellen !
Oudenaarde bruiste van het leven, ondanks de regenbuien.
Op de markt een heleboel kraampjes met allerlei Europese producten, Italiaanse worst, Franse kaas, Spaanse drank... te veel om op te noemen.
 En doorheen gans Oudenaarde Erfgoed te bezichtigen, erfgoed die veelal vermengt was met een of meerdere activiteiten van Onderstroom...

Wij, Crea van Ziekenzorg Mater Welden was daar ook aanwezig, en jongens, wat een succes !!!
We hebben de bezoekers niet geteld, maar het waren er verschrikkelijk veel !
Onze werkjes oogstten veel bewondering, en Magda en ikzelf hadden veel bekijks en mochten heel wat uitleg geven bij onze "workshops"... Magda maakte nog wat mooie beschilderde dakpannen, en ik heb me geamuseerd met het maken van pyrografie (Branden in hout)...
Maar voor een groot stuk was ons succes ook te danken aan Chantal, die het op zich nam om de mensen te ontvangen, en uitleg te geven over de werken die er ten toon stonden.
Hadden wij mogen verkopen, dan zouden de laatste bezoekers wellicht niets meer te bekijken hebben gehad... Want er was veel vraag naar producten van onze handen !

Jessica, van de organiserende Cultuurraad vertelde ons dat wij dan ook het gezelligste plaatsje waren van heel de Kapel van het Oud-Hospitaal (Een bouwwerk dat op zich ook al mooi is om zien). De kapel en de talrijke bijhorende lokalen waren bijna allemaal volzet.

Wij hoorden dat er overal tevredenheid heerste, met een kleine uitzondering voor de standen in Maagdendale en De Woeker... Dit heeft niets te maken met wat daar aangeboden werd, maar met het slechte weer. Deze beide locaties zijn niet toevallig de locaties die de verste uithoeken vormden van de activiteiten van Onderstroom. Had het mooi weer geweest, dan zouden ook die organisaties wellicht genoten hebben van de vele honderden bezoekers ! Jammer.

Wij waren er al heel vroeg, want wij waren bij de weinigen die massa's materiaal moesten ten toon stellen. Vooral Magda had een massa materiaal mee ! Wij vroegen ons af waar dat allemaal had gezeten in haar autootje ! Maar we waren tijdig klaar en hadden alles netjes gepresenteerd, gebruik makend van de mogelijkheden die het lokaal ons bood. Normaal waren de bezoekers verwacht tussen 14 en 17 uur, maar wij hadden bezoek vanaf 12.30' uur, tot 17.30' uur, moment waarop wij gewoon begonnen met alle materiaal weer in te pakken. (Anders stonden we er misschien nog ?)

De receptie begon met een optreden, maar wij hebben daar niets van gezien... Wij waren volop bezig met het inpakken en het terug inladen in onze auto's. Na het optreden kregen de aanwezigen de kans om iets te drinken en te eten (we hadden allemaal bonnetjes gekregen), maar ook daar waren wij bij de laatsten, maar door het systeem van de bonnetjes was dat geen probleem, en wij hadden zelfs nog een zitplaatsje en tafel (vooral door het feit dat wij onze stoelen van de tentoonstelling dan pas wilden opplooien en wegbergen...)

Om eerlijk te zijn, het laatste anderhalf uur was voor mij een marteling. Ik verrekte van  de pijn in mijn rug. (Een sterke pijnstiller er bij genomen, maar veel hielp het niet - en ik wist dat dit voor mij een slapeloze nacht bracht). Deze morgen lukte het toch om te turnen, en al bij al gaat het beter dan ik verwachtte...

Eind goed, al goed...
Wij hadden een zware dag, maar het was een heerlijke dag, waarbij we met zijn allen baadden in de veel woorden van lof en appreciatie !

djudedju

tot de volgende ?

als de aarde beeft...

Twee immense tektonische platen die op elkaar botsen of net uit elkaar scheuren...  De Himalaya is het resultaat van de botsing tussen twee zo'n tektonische platen... Stel je eventjes voor dat je een voetbalplein bijna vol legt met een laag dikke boeken, de een tegen de ander, op sommige plaatsen liggen de boeken wel drie, vier lagen dik, op andere maar eentje dik. Jou veld boeken komt bijna tot aan de middellijn, en aan de andere kant is er iemand anders met net zo'n veld boeken.

Er zijn geen doelen meer, het is een platte vlakte, op de boeken na.

Op ieder eind worden de boeken tegen gehouden door een enorm lange sterke ijzeren baar, en in het midden staat een bulldozer met brullende motor. Op een bepaald moment beginnen de bulldozers te duwen. De boeken schuiven tegen elkaar, duwen elkaar vooruit, hier en daar hapert er iets, en gaan de boeken rechtop staan, en kantelen over elkaar heen, maar uiteindelijk is het ganse veld in beweging. Aan de andere kant gebeurt net hetzelfde, en met een langzame haast naderen de boekenvelden elkaar.

Als ze tegen elkaar komen, dan schuiven hier en daar boeken onder de andere laag, op andere plaatsen gaan ze rechtop staan en vormen een kleine muur... De wrijving en opeenstapeling beperkt zich niet tot de de zone waar de velden elkaar raken, hier en daar lijken kleine boekenbergen te ontstaan, wellicht door oneffenheden van het veld er onder, of door een boek dat iets minder sterk is dan de anderen...maar onverbiddelijk schuift de massa verder... Op het breukvlak, het punt waar de velden op elkaar botsen, gaat het er zo erg aan toe, dat niet alleen de boeken recht gaan staan, of over elkaar heen schuiven, maar je ziet de kaften breken, boeken die dubbel plooien (probeer dat maar eens met een deel van je oude encyclopedie !), en de berg in het midden rijst hoger en hoger...

De hoogste top noem je de Everest... want wat we hier in het klein nabootsen, is immers het ontstaan van het enorme bergmassief van de Himalaya, en het op elkaar drukken van de twee velden is niet alleen te zien in het ontstaan van de bergketen, maar ook in het enorme door elkaar schudden van de grond, de boeken. Stel dat jouw huis staat op deel 17 van de encyclopedie, en dat dit deel gewoon door de druk uit de massa wordt gedrukt, en rechtop gaat staan, weer neervalt, en weer rechtop om tenslotte ondersteboven te gaan liggen... Adieu huis, en wellicht ook adieu jij...

Dit is wat er gebeurde en wellicht nog steeds aan het gebeuren is ginder in Nepal...
Ik probeer me de krachten -tevergeefs - voor te stellen, die de grond zo hoog en hard tegen elkaar opdrukken, dat er bergen overblijven van bijna 9.000 meter hoog... Misschien was het huidige topje van de Everest vroeger ooit begroeid met mooie lieflijke palmbomen en zat er een duif in te nestelen.

Natuurlijk is de bergketen niet in één beweging ontstaan, nee, ontelbare aarbevingen zoals die van gisteren hebben beetje bij beetje de bodem opgestuwd tot die haast onmogelijke hoogte, en dat drukken, duwen en stoten is duidelijk nog steeds bezig.

Het doet je beseffen hoe klein en nietig we zijn. We zijn niet eens de luis in de pels van de aarde, hooguit een virus of nog iets miniemers.

En als je dan de aarde bekijkt in het heelal, en ziet dat die enorme aardbol eigenlijk maar een stofje is in kosmische termen, dan voelen we ons nog veel kleiner, veel miniemer... En we denken onszelf zo groot...

Voor die mensjes, ginder ver, geraakt door een rimpeling van de aardhuid, heeft de wereld een moment stil gestaan, het leven een moment de adem ingehouden. Huizen, gebouwen, wegen, bergen zijn ingestort, mensen bedolven en in één klap begraven.
Nietigheid...

IJdelheid der ijdelheden. Alles is ijdelheid. Welk voordeel heeft de mens van zijn zwoegen waarmee hij zich aftobt onder de zon? Het ene geslacht gaat en het andere geslacht komt, maar de aarde blijft altoos bestaan... (  http://www.bijbelencultuur.nl/bijbelboeken/prediker  )

Wijze mens, de Prediker...
Een mens uit een tijd waarin er nog geen besef was van de oneindigheid van het heela, het minieme van de aarde, het minuscule van de mens...
djudedju

tot de volgende ?

Zaterdag waterdag

Hoe is het mogelijk ? Heel de week goe weer, en als het weekend er is 't regent !
Ik vraag me af in hoeveel huishoudens, winkels, café's, straten dit liedje zal gezongen worden  of al gezongen is...

Maar soms heb je inderdaad de indruk dat Frank Debooser het slecht weer naar het weekend schuift... Hij heeft daar redenen voor: hij gaat met de fiets naar het werk, en in het weekend mag hij de auto van madame gebruiken.

Ach, ik weet het wel, dat is maar zever, en wellicht is er geen enkele dag die meer regen aantrekt dan een andere dag...  Dat zou pas bizar zijn. Dezelfde Frank De booser heeft een website met allerlei wetenswaardigheden die verband houden met weer, klimaat en zelfs aardbevingen in ons landje, wie weet heeft hij ook al eens een statistiekje gemaakt om te zien op welke dag van de week het meest regent... ? Hij heeft in ieder geval ergens vermeld hoe dikwijls hij maar in de regen moet fietsen, en dat het fietsen naar het werk dus best meevalt...

Ik heb in een ver verleden ook met de fiets naar het werk MOETEN rijden (ik had geen ander vervoermiddel ter beschikking), en ik herinner me vooral de dagen met slecht weer, en vooral die dag met die massa's sneeuw en wind, toen ik uren op baan was om 17 km af te leggen... Die dagen waren er misschien niet in zo'n groot aantal, maar verdikke, ik rappeleer ze goed, zunne !!!

Normaliter zouden we nu in Leupegem op de rommelmarkt flaneren, maar in de regen moet je dat niet doen... Er zijn heel wat marktkramers die niet komen, wie er wel is en mooie dingen mee heeft, die dekt die af met plastic, zodat je haast niets er van ziet, en in de regen lopen is op zich al niet plezant... en ik ga naar de rommelmarkt om me te amuseren !

Morgen gaan we dus aanwezig zijn op Onderstroom, en we hopen op veel bezoekers... Onderstroom wil de Cultuur tonen die leeft bij de gewone mensen, de mens die zingt in een koor, die toneel speelt, die mee speelt in een Harmonie of Fanfare, die liefhebbert in de kunst, en zelfs de mens die probeert creatief te zijn, en bij een of andere vereniging gaat knutselen, bloemschikken of zelfs dat stapje verder naar kunst toe... Wat artistiek knutselen of hoe je het ook noemen wilt... Ik vind het een prachtig initiatief, omdat de mens moet kunnen blijven "spelen", blijven creatief zijn... Elk op zijn manier, met zijn mogelijkheden. Ik zag onlangs bij een vriendin (Diane om ze niet te noemen), haar kleurboek... Toen ze er over praatte vond ik het eigenlijk maar niets... Een kleurboek voor volwassenen... Maar toen ik zag hoe mooi het resultaat wel was, dan kon ik mijn bewondering niet wegsteken ! Ze maakte op haar manier van kleuren iets wat heel dicht bij kunst ligt !
Zo zie je maar... Kunst is niet iets van een klein groepje mensen die zich ver verheven voelen boven de andere mensen, kunst is gewoon iets van iedereen, van alleman die voor zichzelf en/of voor anderen mooie dingen maakt. Diane gaf haar talent voor kleur mee aan haar kleinkinderen, die op hun beurt verbluffend mooie werkjes afleverden.

"'t Is maar een kleurboek" is dus misplaatst, als het in handen komt van mensen met gevoel voor kleur en dessin...

... En dan is er nog het voornaamste aspect: Al die mensen zijn bezig ! Zitten niet als vee voor de buis, naar alles te kijken wat men hen voorschotelt.  Zitten er niet een ganse avond om dan op te staan en naar bed te gaan, met de luid-op-bedenking "t trok weer op niets vanavond !"... Zonder zich de vraag te stellen waarom ze dan überhaupt naar die TV keken.
Soms lijkt het me dat TV verplicht is, ook als het heug tegen meug is...

djudedju

Wees eens wat meer Homo Ludens , de spelende mens, hou je bezig met de dingen die je leuk vindt, die je mooi vindt...
Wees creatief op jou manier !

tot de volgende ?