Angelo - 3° deel

Hoe de pers er aan geraakte zou misschien wel te vinden zijn, maar het is een feit dat de foto's van de scan plots op alle voorpagina's stonden. Niet dat je daar veel kon uit op maken, want er was helemaal niets te zien.
Maar blijkbaar hadden mensen zoals een of andere prof, of iemand uit zijn entourage er heel wat uitleg bij gegeven, want de beschrijving van de vaststellingen was behoorlijk accuraat.

Natuurlijk had iedere krant daar zijn eigen mening over. Kranten die het label "katholiek" droegen hadden een gans andere uitleg dan de kranten van niet religieuze komaf. Kortom, je kon je leesvoer afstemmen op "Engel" of "bedrog". Niet dat dit er veel aan toe bijdroeg, want wat wist je dan eigenlijk meer of minder ? Niets toch ? Of je nu geloofde in "het bedrog", dan bleef de vraag hoe het kon, hing je meer de theorie "Engel" aan, dan bleef je net zo goed met vragen zitten. Misschien uitgezonderd die gelovigen die zo sterk in hun geloof stonden dat ze alles geloofden wat ook maar enigszins leek op de termen die ze in de bijbel vonden.

De tweede dag echter, citeerden bijna alle kranten (nu al op pagina twee of drie, het verhaal dat ze vonden op internet, op twee sites van Ufologen. Daar beweerde men dat er "honderden" mensen op die dag dat de engel verscheen een Ufo hadden gespot in de omgeving van Brussel. Verschillende mensen zouden ook onverklaarbare motorpech hebben gehad toen de Ufo overvloog.

Volgens hen was er dus geen sprake van een Engel of van bedrog, maar had men te doen met een eerste officiële ontmoeting met een buitenaards wezen.

Op de derde dag zag men alleen nog een vermelding van het fenomeen in de rubriek "Lezers schrijven"...

Toch bleven er enkele journalisten hangen op het terrein van het Universitaire Ziekenhuis, die nieuwsgierig blikten in alle wagens die het terrein verlieten. Hopende dat ze misschien toch nog een foto konden maken van het wezen (De term "Engel" was ondertussen niet meer wenselijk, te partijdig.)

En Angelo ?
Hij zat in een kinderbedje, in de kinderafdeling. Hij lag in een kamertje wat men gewoonlijk gebruikte voor besmettelijke gevallen, goed uit het zicht van de mensen die hun kind kwamen bezoeken.
Toch was er iets vreemds aan de hand!
In de kamers palende aan zijn kamertje, lagen voornamelijk kindjes die leucemie hadden, of een andere vorm van kanker, en die niet alleen afgezonderd lagen, maar ook nog eens afgeschermd met een plastic-afsluiting, zodat elk lichamelijk contact onmogelijk was.
Waar anders die kinderen of heel stilletjes lagen te liggen, of lagen te huilen, of met zichzelf geen weg wisten, lagen ze nu allemaal sereen te glimlachen. Toen men hen, doorheen het plastic vroeg waarom ze zo gelukkig keken, vroegen ze verbaasd "Hoor jij dan die heerlijke muziek van kristallen klokjes niet?"...
Het aantal genezingen lag ook veel hoger en kwam er veel sneller, en wie het niet haalde, die stierf sneller, na minder lijden.
De specialisten hadden geen uitleg voor dit fenomeen.

Maar men besloot, als proef, Angelo op een andere verdieping te leggen. Er kwam alleen een uitbreiding van het aantal kinderen die verklaarde de klokjes te horen.
Men kwam met experts die poogden vast te leggen of er sprake was van een zekere vorm van stralen, of van een soort radiogolven of zoiets... Ze bleven extreem vaag, want ze konden niet echt iets vaststellen. Iedere keer ze dachten iets te hebben, bleek dat er toevallig op dat moment ook een GSM of een of ander toestel aan het werk was.

Ook dat onderzoek bloedde dood. Alleen verlegde men Angelo herhaalde keren, zodat op den duur bijna heel de kinderkliniek onder zijn invloed was. Het aantal van de "bereikte" kinderen verminderde niet de sterkte van het geluid, en het aantal genezingen nam spectaculair toe. Zo fenomenaal, dat de profs er alle soorten wetenschappers over alarmeerden, en je wel overal groepjes academici zag die met de meest bizarre apparaten opmetingen stonden te doen, want die manier van genezen moest toch ook door hen kunnen "gemaakt" worden ??? Of niet soms ?

In een laboratorium begon men met het uitzenden van ultrasone geluiden die ze hadden gepuurd uit het opgenomen geklingel van kristallen klokjes, maar de proefdieren kregen alleen verschrikkelijk jeuk aan de oren na enkele dagen van dat geluid.

Het aantal profs van binnen- en buitenland dat een bezoek bracht aan de kinderafdeling van het UZ werd steeds maar groter, en de mensen begonnen het verschrikkelijk vervelend te vinden dat ze nooit meer alleen waren om hun kind te zien, er was wel altijd een of andere "pippo" die er bij stond te luisteren, te studeren...

Het was vooral de druk van de ouders die de leiding van het UZ er toe noopte om Angelo toch maar te verwijderen. Maar waar heen ?
Niemand was bereid hem los te laten. men moest en zou hem "analyseren", men moest en zou de aard van zijn "gaven ? Machten?" ontleden. Het kon immers niet dat er iets zou bestaan dat ze niet konden vinden, erkennen, de hand op leggen, zelf produceren... Hun kennis was immers zo groot...

Dus werd Angelo naar een afdeling van de universiteit gevoerd, waar ze hem naast het lokaal met de proefdieren ook een plaatsje gaven. In de kinderafdeling van het UZ stelde men vast dat de kinderen die onder invloed waren van Angelo, ook bleken onder zijn invloed te blijven, maar nieuwe kinderen niet meer.

In het proeflokaal begon men Angelo aan allerlei onderzoeken te onderwerpen. Mocht het een normaal levend wezen zijn, zoals wij levende wezens kennen, dan zou dit voor hem een lijdensweg zijn geweest. Nu weten we het niet, want wat men ook deed, niets leek hem te raken. Men prikte hem met naalden, men voerde meerdere biopsies uit, waarbij de gevonden stof geen enkele eigenschap vertoonde. Het was een volkomen inerte stof. Scheikundige ontleding bleek alleen te bestaan uit een blanco resultaat. Er was een stof, maar men kon er zelfs geen atoom in vinden, laat staan een herkenbare stof. Het was er, maar het leek te bestaan uit het perfecte niets.

Het raadsel Angelo bleek alleen maar groter en groter te worden...

Ondertussen was er echter ook iets gaande in het gezin van agent Vansteenkiste ! Maria had haren Jef al gecommandeerd om het kindergerief terug naar de zolder te doen, toen het daar was, deed ze het hem weer naar beneden brengen. Ze ging naar de commissaris om te vragen of men dat kind zomaar kan in het ziekenhuis houden als het niet ziek was (Maria, noch de commissaris wisten van de verhuis naar het labo...).
De commissaris, om van het gezaag af te zijn, legde de zaak voor bij de gerechtelijke diensten.
Daarop ging Maria daar dagelijks over de vloer, om te zagen en te klagen dat men een kind toch niet kon opsluiten, toch niet het recht op opvoeding kon ontzeggen...
Dus begon het gerecht ook maar te reageren... Maria was een vrouw waar je liever geen ruzie mee maakte...

Morgen het vervolg...

Angelo - deel 2

In het politiecommissariaat zaten ze verveeld met de aanwezigheid van dat kleine ventje in zijn pamperke. Ze belden alle diensten af waar ze hem wellicht aan kwijt konden, maar er is heel weinig voorzien voor de opvangst van dergelijke kleine kinderen, en waar het wel bestaat, zit het overvol, en bestaan er lange wachtlijsten.
"Ik kan hem, podorie, toch niet in de cel zetten!" brieste de commisaris .
Agent Vansteenkiste stelde voor dat hij de kleine voorlopig mee naar huis zou nemen, zijn vrouw was toch werkloos, en ze hadden nog heel wat gerief voor de kinderen liggen, ook al waren zijn kinderen ondertussen al een stuk groter.
Eigenlijk was dat niet helemaal volgens het boekje, maar Vansteenkiste mocht de kleine meenemen, meer zelfs, hij mocht daarvoor zelfs vroeger vertrekken, zodat die kleine eindelijk weg was.

Vansteenkiste nam de kleine op zijn armen, en liet zich met de combi naar huis voeren.

Vrouw Vansteenkiste keek eerst nogal verbouwereerd toen zij haar wederhelft zag binnenkomen met een kleine op de arm. Vansteenkiste vertelde het hele verhaal, vanaf het engeltje op het kruispunt, het bezoek van de paus en het slot toen ze daar zaten in het commissariaat... 

Maria, de vrouw van Vansteenkiste, haalde van de zolder een kinderstoel en beval haar man om ook maar meteen een bedje en het perk af te halen.

Ze deed de kleine de pamper af "Ah, ge zijt nog droog!" "Hoe noemt die kleine ?" riep ze naar haar man. "Hoe zou ik dat weten, hij kwam aangevlogen!" riep Vansteenkiste van de zolder.
"Ik noem hem dan maar Angelo" besloot Maria, "Dat is engeltje in het Italiaans... Of is het Spaans ? het doet er niet toe..."
Ze zette Angelo op de kinderstoel, en gaf de kleine een korst brood, haar kinderen sabbelden daar gaarne op, dus zou Angelo dat ook wel... Maar Angelo bekeek de korst, en keek dan weer nieuwsgierig rond.

Ze nam wat melk, lengde het een beetje aan, want misschien was die kleine heel wat anders gewoon... Maar Angelo vertikte het ook daarvan te drinken. Maria begon al een beetje te panikeren.

Ondertussen had Vansteenkiste het bedje in elkaar gevezen, en was nu doende het perk uit te zetten.
"Jef, die kleinen wil niet eten, en hij pist en kakt niet ook !" Er klonk al ietsje van paniek door in de stem van Maria.

Toen een uur later, en ontelbare pogingen later, zowel om de kleine te doen eten als te doen pissen, besloten ze de dokter te bellen.
De huisdokter kwam, hoorde het verhaal aan... "Jamaar, is die kleine dan wel in regel met de ziekenkas?" Vansteenkiste wist het niet, "vermoedelijk niet" dacht hij... De dokter vroeg of hij eventjes mocht telefoneren. Dat eventjes duurde bijna een uur en 4 telefoontjes, en de dokter verklaarde dat hij een verklaring moest opmaken over het onderzoek, en ondertekend door Jef en Maria !
Jef pruttelde wat tegen, verwees naar de commissaris, maar Maria wilde dat de kleine onderzocht werd.

De dokter nam zijn stethoscoop, luisterde aan de borstkast, deed zijn stethoscoop af, controleerde die even, luisterde weer... "Die kleine heeft geen hartslag" zei hij, een beetje panisch ! "En hij ademt niet ook !" "... "en kijk ! Hij heeft verdorie geen navel ook nie !"

Hoe Jef en zijn Maria ook tegenpruttelden, de kleine moest binnen in het universitair ziekenhuis, moest onderzocht worden ! Het was een medisch wonder, en daar had hij, simpele huisdokter, de ontdekking van op zijn naam !

Met groot lawaai arriveerde de MUG aan de deur bij Jef. En toen Jef en Maria met de dokter en de kleine buiten kwamen, stond al de halve straat buiten om te kijken waar en wat en bij wie er iets haperde.
Maria mocht nogal wat uitleggen dat er bij haar een kleine zat. En toen ze vertelde over zijn nederdaling uit de hemel, waren er verschillende die het al gehoord en gezien hadden op TV ! Er waren immers ontelbare filmpjes genomen met smartphones, en ze toonden er enkele op TV, en op Internet kon je wel blijven kijken !!!

Angelo was dus op weg naar het UZ...

Daar was ook al groot alarm geslagen, en waar het anders de assistenten waren die het eerste onderzoek mochten doen, was nu de prof al bij voorbaat opgeroepen naar het UZ, voor dit wonder !

Toen de MUG arriveerde, stonden er wel tien proffen te wachten en te drummen, en elk het recht op eisen dat hij (zij) toch zeker wel als eerste de kleine moest onderzoeken ! Hij was immers hartspecialist, en zonder hart... Oh ja, en zonder longen wel soms ? ... Och ja, en dat vliegen dan? Oh, en moest men niet eerst de urinewegen .. Nee, de darmen, en heel de spijsvertering...

De kleine Angelo zat het allemaal te bekijken, met een glimlach om de lippen.
En uiteindelijk besloot men hem eerst maar onder de scan te leggen... Uit die resultaten zouden ze dan misschien kunnen besluiten wat het hoogst dringend was...

Zo een kleine moest eerst verdoofd worden, want anders kon je zo'n kleine niet stil houden onder dat toestel ! De anesthesist kwam er bij, woog de kleine... besloot hoeveel verdoving hij moest gebruiken, snoerde het armpje af, en zocht naar de ader... Geen ader te vinden ! "Natuurlijk niet," kraaide cardiologie "als er geen hartslag is !"

Men besloot het dan maar te wagen zonder verdoving, terwijl ze bleven roepen dat hij moest "Stl liggen" Angelo lag stil. Waarom ook niet ?

Toen de foto's verschenen, zat iedereen er stom verbaasd naar te turen.
Er was niets te zien. Alleen een massief wit beeld van het kind. Geen enkel orgaan was zichtbaar. Geen enkel ! Zelfs geen spiertje !

De profs zwegen. Ze keken elkaar aan, zonder één woord.
Keken weer naar de foto's...
"Dat kan niet" fluisterde Cardiologie. Ze schudden allemaal het hoofd. "Zelfs geen hersenen"  "Niets"
Wat kun je nu behandelen als er niets is?
Niets natuurlijk...
Ze bekeken samen de kleine nog eens uitgebreid aan de buitenkant.
Een pamper heeft de kleine ook niet nodig, want hoewel het uiterlijk op een plasserke leek, was het gewoon fantasie, zonder opening, hetzelfde met de anus. Er was gewoon geen anus. En de mond was gewoon een opening zonder een vervolg naar slokdarm of luchtpijp, want die waren er gewoon niet.
Het kind kon onmogelijk leven !
Maar het zat hen olijk aan te kijken.

Plots fluisterde Psychologie " Dan toch een Engel ?"
Iedereen zweeg.
De meeste proffen waren vrijdenkers, ze hadden immers toch al bijna overal een antwoord op... Dus hadden ze geen God van doen... Maar nu...
Ze wilden het niet bekennen, maar nu, voor het eerst sedert hun jeugd, dachten ze weer aan een God...

"Wat doet hij hier ?" "Hé ? Wat doe je hier ?" riep hij naar Angelo.
En weer klonk er een geklingel als van kristallen belletjes... En weer greep iedereen naar zijn hoofd, naar zijn oren, en weer kreeg iedereen een glimlach rond de lippen en weer leek iedereen plots heel gelukkig...

Morgen het vervolg...

Angelo

Toen ik er aan kwam, stond er al een hele massa volk.
Brussel is een internationale stad, en die dag zag ik dat voor het eerst héél duidelijk!

Zo'n 10 à 15 meter hoog, vlak boven het grote kruispunt, hing een engeltje in de lucht. Het klapperde snel met zijn veel te kleine vleugeltjes, en onder hem stonden duizenden mensen. Het was spitsuur, en het verkeer raakte hopeloos in de knoei.
Je hoorde mensen mompelen over een of andere publiciteitsstunt  maar je zag er ook - verrassend veel - die stonden te bidden, ja zelfs geknield zaten te bidden. Aan een kant stonden van die mannen in hun veel te lichte oranje katoentje te kwelen van "Hare Krishna, Hare Rama", en daarnaast zaten moslims op hun knieën, hun hoofden bijna in de asfalt te drukken terwijl ze teksten uit de Koran reciteerden. Ik zag Boeddhisten met hun gebedsmolentjes zwaaien, en zelfs een groep zwarten die op haastig bij gebrachte tamtams stonden te kloppen en sonore gezangen uit brachten.

Ik dacht eerst: "Een stunt ? Om het bezoek van de paus wat luister bij te brengen?" Maar het engeltje deed niets, het hing daar maar te klapwieken, en beaat te glimlachen naar al die mensen onder hem. Of haar. Hem ! Duidelijk hem, het was duidelijk zo'n engeltje als je wel eens zag op oude schilderijen en in stuc in oude kerken. Putti of zo noemen ze die dingen -geloof ik. En daar het naakt was, zag je heel duidelijk dat het een jongetje was. (Gek, ik heb nooit ook maar één vrouwelijk engeltje gezien op die schilderijen !)

De massa bleef toe stromen, en eindelijk raakte ook de politie er door. In het midden van het kruispunt stonden een paar agenten, met hun fluo-vestje aan heftig te gebaren naar het engeltje, dat het naar beneden moest komen, dat het het verkeer hinderde. He engeltje wuifde vriendelijk terug.

Blijkbaar moest iemand Zijne Heiligheid Paus Frans de Eerste verwittigd hebben van het fenomeen, want na een tijdje zagen we boven de hoofden van het volk, in de verte de pausmobiel uitsteken. Maar het voertuig raakte, net zo min als andere voertuigen ook maar één meter vooruit.

Een tijdje nadien zagen we dat de mensenzee plots plaats maakte voor een witte figuur op een oude bomma-fiets. "Leve de Paus !" "Vive le Pape !" ... Warempel, het was de paus. De mens heeft maar één long, en gebruikt ook binnen in het Vaticaan een fiets om zich te verplaatsen in het veel te grote huis dat hem ter beschikking staat.

Iedereen maakte plaats voor de paus. Velen knielden, maar de paus kon netjes fietsen tot op het midden van het kruispunt, naast de politiemensen, die nog steeds druk stonden te gesticuleren.
De paus riep iets in het latijn. Een oude pastoor naast me gromde "Hij zegt dat echte engelen geen vleugels hebben! Dat is zowat zijn stokpaardje !"
En warempel, het engeltje kwam naar beneden, keek de paus heel triest aan, en haakte toen zijn vleugeltjes af.
Midden op dat kruispunt stond daar een klein kindje, in zijn blootje, met naast hem een orerende paus en gesticulerende agenten.  De mensen vergaten meteen hun plotse aanval van religieusheid, en begonnen te lachen met het kleine ventje in zijn blootje.
Een dametje, met een kinderwagen, greep in de kinderwagen, haalde er een pamper uit, en deed het baaske een pamper aan. Het engeltje keek heel ongelukkig naar dat ding, en stelde vast dat hij nu met zijn beentjes open moest lopen.

De paus schudde het hoofd, vroeg wat in het latijn aan het kind, maar het enige antwoord was een geluid als van kristallen klokjes... Het ging door merg en been, iedereen stond met het hoofd te schudden, maar iedereen vertoonde een glimlach.
De paus haalde de schouders op, sprong weer op zijn fiets, en probeerde door de nu roerige massa heen te fietsen naar zijn pausmobiel. Eén van de politieagenten greep de kleine bij zijn handje, en nam hem mee naar de combi.

Het volk begon zich te verspreiden, de agenten tierden en vloekten dat de auto's het kruispunt moesten vrijmaken, en één combi reed weg, met het engeltje..

 het vervolg volgende keer ......

writersblog

Soms zit ik naar dat witte scherm te staren... Zonder inspiratie.
Gek eigenlijk, want ik moet maar aan de gewone dagdagelijkse dingen denken en er over vertellen. Heel moeilijk is dat niet. Maar soms wil zelfs dat niet komen.
En dan dwalen mijn gedachten rond en rond, en blijven nergens aan vast hangen.
Tot er plots een man passeert per fiets. In zo'n renners outfit, met zo'n fiets van veel te veel geld, en een stoere helm op zijn hoofd.
Wie krijgt het nu in zijn koker om in dat weer en zo vroeg op de dag te gaan fietsen?
En dan denk ik terug aan de tijd dat ik verslaafd was aan het joggen. Ik ging veelal gaan lopen voor ik naar het werk ging, dus op dat tijdstip was ik al weer terug van 20 kilometer lopen, was ik al gewassen en had ik al verse kleding aan...
Wie is dan de gek. ("Ik" denk ik kleintjes)
Ik heb wel bewondering voor de eenzame fietser. Maar vanaf het moment dat ze met een groep of groepje bij elkaar zijn, denken ze dat heel de weg van hen is. De wet heeft er alles aan gedaan om de zwakke weggebruiker te beschermen. De wielertoeristen hebben dat omgedraaid tot de dictatuur van de fietser.
Gek, dat een mens in groep plots een ander mens wordt !
Bij betogingen of stakingen, moest je daar ook altijd attent op zijn. Sommige mensen lijken plots alle normale bedenkingen vergeten te zijn, en over te gaan in een pot overkokende soep. Agitatoren weten dat, en proberen hier en daar de massa wat op te zwepen, en als hen dat lukt, verdwijnen ze weer in de massa.

Dictatuur van de massa.

Ik denk dat dit komt, omdat het individu meent dat hij verdwijnt in de groep, dat het individu niet meer gezien wordt, dat men niets ziet dan de massa, als een vaag beeld. Hij heeft het gevoel dat hij onherkenbaar is, dat hij maar een pixel is het grote beeld.
Hij voelt zich veilig, onbekend, onherkenbaar, onzichtbaar...
Heb je ooit ook die foto ontvangen van de inauguratie van president Obama ? Waar duizenden en duizenden mensen op staan, maar waar je de foto kon vergroten en vergroten, tot je zelfs heel duidelijk de man helemaal achteraan in het vizier had, net of je naast hem stond.
Dat idee van opgaan in de massa is er dus helemaal niet meer bij !
Als er iets gebeurt, dan mag je er zeker van zijn dat de ordehandhavers ook foto's nemen, en wel van die oneindig scherpe beelden, waar ze jou kunnen op herkennen.

De massa is niet langer meer anoniem !
Trouwens, er speelt nog meer mee! In de steden moet je al veel geluk hebben om in een straat te zijn waar geen camera's hangen, en er is altijd wel iemand die aan het filmen is met zijn smartphone. Met andere woorden, we zijn nooit meer "in beeld" geweest dan heden ten dage.

Je moet maar eens naar het nieuws kijken op TV... Met de regelmaat van een klok tonen ze je beelden van een of andere ramp, die genomen werden door een toevallige voorbijganger. Denk aan de honderden filmpjes over de meteoor in Rusland, en de tsunami in Japan... Ga tien jaar achteruit, en dat fenomeen was er nog niet.

Door mijn kwaal loop ik maar heel zelden meer in een stad rond, en in het landelijke Mater hangen geen camera's (denk ik toch)... Maar ik ben er bijna zeker van, dat ik hier en daar een ongewilde figurant ben op het filmpje genomen door een onbekende op een of andere rommelmarkt... (Nu en dan vraagt men het gewoon of ze een foto van me mogen nemen, maar dat is te danken aan mijn baard). Maar stel, dat er achter me, iets gebeurt, dat het nieuws haalt, dan is de kans groot dat ik mezelf zie op TV, op beelden over dit of dat feit.

Ik ga me ook zo'n smartphone aanschaffen... En dan ga ik voortdurend die groepen wielerdictators filmen, en hun gedrag op facebook zetten, in de hoop dat er iets gedaan wordt aan die dictatuur. Wraak is zoet.
Maar ik weet dat ik dat toch niet doe... Ik ben niet zo, ik geloof niet in wraak.
Maar met dit artikel gaan ze misschien nadenken, en weten, dat ze straks misschien wel degelijk in beeld kunnen zijn, dat ze herkenbaar kunnen zijn tijdens hun arrogante gedrag... Dat op het werk er misschien ook iemand rondloopt met een hekel aan dat gedrag, iemand die macht heeft, en wraak kan nemen...

Met andere woorden...
Laat ons allemaal maar heel bewust zijn van het feit dat we wellicht in beeld zijn...
dat kan ons gedrag alleen maar verbeteren... (Of ga jij dan net de clown uithangen????)

tot de volgende ?

Bizar !

Gek is dat ! Ik open mijn computer, en kijk, op Nieuwjaar lijkt het wel of de computer internationaal heeft stil gelegen. Heel weinig verkeer, ook op de sociale netwerken. Blijkbaar was iedereen aan het vieren.

Eveneens met verbazing heb ik gekeken op TV naar al die miljoenen die in de lucht werden geschoten, om bij een massa mensen Ooooh en Aaah's los te weken, en dan pffft...weg te zijn, met grote sommen geld waarmee men duizenden mensen had kunnen voeden.

Ook verbaasd omdat, ondanks de aankondigingen van intense controles, er nog zoveel bestuurders dronken achter het stuur zaten.

Ook verbaasd om dat steeds jongere mensen, kinderen nog, moeten gehospitaliseerd worden wegens coma-zuipen.

Ook verbaasd als ik naar het scherm kijk, naar de aankondigingen van nieuwe programma's en vind dat ze steeds platter en vulgairder en grofgebekt worden.

Ook verbaasd dat ik, net nadat iedereen zijn goede voornemens heeft gemaakt, ik niets dan negatiefs zie.

Ik kan me niet ontdoen van de indruk, dat vertier tegenwoordig gelijk staat met veel geld uitgeven, zat worden, baldadig zijn... lawaai maken en dergelijke meer.
Misschien komt dat omdat ik wat ouder wordt, omdat ik wat bezadigder geworden ben, maar toch... Ik kan me niet herinneren dat ik ooit op die manier ben bezig geweest. Maar ja, in die tijd gebeurde dat niet of haast nooit.

Ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat men de grenzen steeds weer en weer en verder en verder verlegt. De normen vervagen, de zeden verwilderen.
Ik kan me ook niet ontdoen van de indruk dat de media daar een groot stuk van de schuld voor dragen. Als ik ooit eens naar een programma kijk, van eigen bodem, dan valt me steeds weer, en steeds meer op, dat je niets hoort dan vloeken en gemene taal, dat je niets ziet dan scènes vol geweld en/of vol seks. Weten die makers van die programma's niet dat zij op die manier de indruk wekken dat dit allemaal normaal is ? Dat je pas "in" bent, als je handelt en bent zoals die figuren op het scherm?

Ik weet het niet meer. Ik kan niet "mee" met deze maatschappij, of liever, ik wil niet mee met deze maatschappij. Ik heb nog normen, ik heb nog besef, ik heb nog begrip voor anderen, ik wil nog mens zijn... Maar dan mens zoals ik "de mens" zie.

Als ze met een radioprogramma meer geld ophalen voor de diarree dan ze ophalen voor oorlogsslachtoffers uit Syrië... dan is er iets loos. Dan klopt er iets niet.
Ik heb het moeilijk met deze maatschappij.
Ik voel me uitgerangeerd, of beter gezegd, ik wil er gewoon niet meer bij horen.

De hele maatschappij lijkt me "en bloc" vast gehaakt aan een grote elastiek, om straks met zijn allen te springen, de ultieme sensatie op zoekend. De ultieme kik, de ultieme sensatie... en iedere keer weer de grens verleggend... tot de elastiek springt !
Naar mijn gevoel is de elastiek al gesprongen. Zijn de remmen allang verdwenen, en kan men nog alleen gas geven, recht naar de afgrond toe.

Als kind leerde ik dat het Romeinse rijk teloor is gegaan aan decadentie, brood en spelen... Steeds beter zie ik hoe zoiets kan. Hoe zoiets gaat.

Voor mij lijkt het jaar helemaal geen nieuwe start, het is een voortzetten van de afgang.

exit christelijke beschaving
exit westerse cultuur
exit

Straks komen de wilde horden weer binnen gestroomd en belanden we weer in de duistere middeleeuwen... Maar is het niet andersom ?  Zijn het niet net de eigen inwoners die de val veroorzaken, ondanks de nieuwe frisse inbreng van die "wilde" horden ? Zijn zij het niet die pogen nog iets te redden ?
Waren het niet de restanten van de Romeinse cultuur die ons nog min of meer bij bleven, of was het net die vrije val van de Romeinse decadentie die  ons in duisternis deden terechtkomen?
Ik vrees dat we straks het antwoord aan den lijve zullen ondervinden...
Doe maar voort, breek maar verder de normen af, verwilder maar meer en meer, stel genot maar als het hoogste goed, dan zet je de deur van het verval wagenwijd open !
Er is meer genot in het oogsten van de padi die men zelf gezaaid heeft...
Het hoogste genot vindt men in het het geven, niet in het krijgen.

Wat maken jullie mijn dag negatief !

tot de volgende

Gelukkig Nieuwjaar !

Wij, mijn echtgenote en ik, wensen u een vreugdevol nieuw jaar, vol van welzijn, welvaart en er van genietend in blakende gezondheid... en ik denk dat ik daarmee zo wat alle verlangens die er kunnen zijn, dek.

De nieuwjaarswensen vliegen ons deze dagen rond de oren.
Naast me liggen er een heel pak kaartjes, ik kreeg massa's wensen via e-mail, via Facebook en op Twitter. Ook op Google+ lijkt het plots één en al vuurwerk en wensen...
Ik kan dus niet anders dan me daar bij aansluiten, ook al vind ik dat 1 januari een dag is als al de andere dagen.

Maar weet je, eigenlijk wens ik jullie alle dagen alle goeds. Ik beperk me niet tot een dag. Ik hoop dat alle mensen van iedere dag een mooie dag maken, een mooie dag krijgen.
Misschien kunnen we er met zijn allen een klein beetje aan mee helpen: Als je mensen ontmoet, wens hen, ook al ken je ze niet, een goede dag, en laat het vergezeld gaan van een brede glimlach. Misschien zullen sommigen je verbaasd aankijken, want het is tegenwoordig ongewoon om vriendelijk te lijken...

Laat ons, als we vanmiddag eten, en in het vervolg bij iedere maaltijd eens dankbaar denken aan de mens of mensen die dit mogelijk maakten. De boer, de slager, de visser, de visboer, de arbeiders van de melkfabriek... iedereen. Het besef hoeveel mensen er bij je simpele eten betrokken zijn, zal je verbazen, en het zal je echt niet moeilijk zijn dankbaar te zijn dat zovelen zich bezighouden voor jou, voor uw eten. Je hebt toch de mechanieker niet vergeten die de tractor, de melkmachine, de ploeg heeft gemaakt ? De garagist die al dat materiaal onderhoudt ? Erg hé ? En als je een ananas eet, dan komen daar nog een piloot, een hele bemanning van een vliegtuig bovenop, of misschien een banaan, die kwam met een schip, een hele bemanning, maar ook het havenpersoneel die de boot heeft geladen en gelost...

Je kijkt plots heel anders naar dat stukje fruit.

En als je dan nog weet dat de landarbeider die daar in Verwegistan je ananas heeft geoogst, misschien zelf hoort bij het overgrote deel van de wereld, die niet genoeg te eten heeft, dan wordt het zelfs een beetje lastig om van die ananas te genieten.

Maar wij staan gewoon veel te weinig stil bij dat complexe gebeuren dat zorgt dat die aardappel in ons bord belandt.

Nu en dan worden wij toch een beetje met de feiten geconfronteerd. Zoals gisteren. Ik zag dat er niet veel auto's stonden aan te schuiven in de carwash, en ik sloeg het kleine straatje in, om ook nog eens mijn rijdend hondenkot te laten wassen. Een bruine medemens kwam naar mijn wagen, begon er een of ander schuimend product op te spuiten. Greep dat een hoge druk pistool, en begon mijn wagen af te spuiten. Na een tijdje deed hij me teken dat ik iets, een klein beetje, moest vooruit rijden. Handen hoog dat ik al mocht stoppen na een halve meter. Weer product op de wielen, en nog eens de hoge druk er op. Dan nog eens heel de wagen goed inzepen, met een vod een klein vakje leegmaken, zodat ik kon vooruit kijken. Hij deed de antenne van het dak, en deed teken dat ik moest vooruit rijden tot in de "wasstraat". Daar tikte hij op de ruit, en wees op een bordje: Motor stilleggen, handrem aantrekken, in versnelling zetten. Ik deed dat dan maar.

Dan kwam het machine over de wagen heen, met grote borstels die een verschrikkelijk lawaai maken. Nadien komt het machine er ook nog eens blazend overheen, zodat de wagen bijna droog geblazen is.

Dan moest ik vooruit rijden, en de man begon de wagen droog te wrijven. Ik stapte uit, en me herinnerend dat het vorige keer een Afghaan was die me geholpen had, vroeg ik "Afghanistan?" No, Pakistan" en meteen daarop, zowaar in het Vlaams: "Koud hé". Ja, met dat water en in de wind... Hij knikte. Ik vroeg of de Afghaan weg was. Ja, hij werkt in fabriek in Oudenaarde. Baas kwaad.
Wat hij deed in Pakistan? Hij werkte in de fabriek van Toyota.

Ondertussen was de wagen gereed.
 Ik betaalde, en hij wenste me een prettig eindejaar een een goed Nieuwjaar. Ik wenste hem hetzelfde.
Plots was de wereld weer heel klein.
Mensen die hun land ontvluchten, om diverse redenen, politiek, honger of wat dan ook, zoeken hier het geluk. Meestal komen ze terecht in jobkes die onze mensen niet meer willen doen. En toch blijven ze vriendelijk, lachen hun witte tanden bloot, en zijn goedgezind en blij als je ze aanspreekt. Want wat ze achter zich lieten was veel erger dan natte broekspijpen en een snijdende wind.

Misschien was hij in Pakistan wel persona non grata, en moest hij vluchten om in leven te blijven. En misschien rij jij wel in een Toyota waar hij aan gesleuteld heeft.
Nog zoiets, die Japanse auto, van waar komt die eigenlijk?
Wie heeft daar allemaal aan gewerkt vooraleer die wagen in jouw garage stond ?

De wereld is plots zo miezerig klein.
Ik schep verstrooid wat rijst op mijn vork. Saïdjah had een buffel... Ik denk aan Max Havelaar.

Gelukkig Nieuwjaar allemaal, ook al die mensen die ik niet ken, nooit zal kennen, maar die zorgend dat al wat ik eet, drink, gebruik in mijn leven, aan allen: Een goed 2014 !

tot de volgende ?

ouwejaar...

Voilà, het is weeral voorbij, dat jaar...
Het jaar dat wij 2013 noemen. 2013 na de geboorte van Jezus de Christus, ook al zijn we er bijna zeker van dat we een jaar of 7 er naast zitten. Net zoals we helemaal niet weten op welke dag Hij is geboren (Trouwens, dat zou dan wellicht een dag zijn ergens in de Joodse kalender, of hooguit in de Romeinse kalender, de kalender van de bezetter van toen.

Met andere woorden, het ding dat wij een kalenderjaar noemen is weer eens voorbij. Helemaal logisch is ons jaar niet. Het zou bijvoorbeeld véél logischer zijn om het jaar te laten beginnen met de eerste dag van de lente (Ooit was het zo !!!).
Maar makkelijk zou dat ook niet zijn, want de lente begint niet echt op een vaste dag en uur... Wij zeggen wel dat de lente begint op 21 maart, maar eigenlijk is dat maar een benadering van het tijdstip waarop de lente astronomisch begint.

We weten zelfs niet zeker of Jezus wel echt een historische figuur is, al nemen we aan van wel. We vinden zijn naam historisch slechts éénmaal terug, en dat komt dan nog uit een geschrift van enkele tientallen jaren na zijn dood. Trouwens, naar het schijnt is Mohammed evenmin helemaal zeker historisch te noemen, ook al nemen we ook bij hem aan dat hij er wel zal geweest zijn.

En wellicht kun je hetzelfde zeggen van nog enkele belangrijke figuren uit de diverse religies... Hopla, ik zit weer eens bij de religie. Het fascineert me blijkbaar.

Goed, laat ons de religies maar weer even terzijde schuiven, en terug gaan naar het jaar als fenomeen.

Eigenlijk zitten we globaal gezien wel met een degelijke constructie, waarbij we behoorlijk juist blijven met de natuur. We moeten nu en dan wel een rare sprong maken zoals een schrikkeljaar, en zelfs met dat schrikkeljaar schrikkelen we wel eens, maar och, we blijven behoorlijk juist. Onze jaargetijden zijn globaal genomen behoorlijk accuraat, en de inrichting van ons natuurlijke bestaan is op die manier behoorlijk te regelen. Natuurlijk, als we er van uit gaan dat landbouw de natuurlijke weg is in het bestaan... Maar dat is het al een tijdje niet meer... Buiten de mandarijntjes zijn er nog weinig groenten en fruitsoorten die echt vast zitten op een punt in de kalender. En mocht men willen, dan zouden die mandarijntjes ook we het ganse jaar te krijgen zijn (Misschien zijn ze dat wel, als je echt zou gaan zoeken).

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat wat we aten gebonden was aan het seizoen waarin we leefden. We pasten dat zelf wel een stukje aan, door groenten te steriliseren, op te leggen, vlees in het vet te bewaren, eieren in waterglas op te leggen en zo voort, enzovoort.
Het heerlijke choucroute, is eigenlijk een resultaat van een bewaarwijze van de witte kool...

Toen kwam de tijd waarin je ook in het putje van de winter wel tomaten kon kopen, maar die kwamen in principe niet bij ons binnen, want die dingen waren veels te duur !

Nu eten we allang niet meer volgens de seizoenen...
En ga je een filiaal binnen van een groot warenhuis, dan kun je zowat alle soorten groenten en alle soorten fruit het hele jaar door krijgen. Nu, in de feestperiode bij uitstek is het assortiment nog uitgebreid met heel exotische dingen, waarvan ik echt de naam niet weet, laat staan dat ik weet hoe ze smaken. En ik ben echt niet nieuwsgierig genoeg om het te kopen.

Ik wil maar zeggen, het jaar, ons logisch jaar, heeft eigenlijk geen zin meer, tenzij voor boer en tuinder, die wel moeten weten op welk tijdstip ze moeten zaaien en planten... en dan nog.

In Kruishoutem staat een enorme serre, waarin ze tomaten telen. Ik vermoed dat dit een soort gigantische tomaten moeten zijn, want dat ding is gigantisch... Die boer ziet hooguit aan zijn verwarmingskosten welk seizoen het vermoedelijk is.

En toch...
We zien een hele beweging ontstaan, van terug naar de natuur, terug eten op een verantwoorde manier, van groenten en spijzen die normaal zijn voor deze streek in deze tijd van het jaar. De fanaten beweren dat kanker wel eens zou kunnen samenhangen met onze verkeerde levenswijze, met niet mee-leven met de natuur om ons heen. Het gekke is dat men die beweging vooral ziet bij de mensen in de stad, die de natuur alleen kennen van op TV en van uitstapjes in den boerenbuuten...

Hoe dan ook, het is de 67° keer dat ik Kerst en Nieuwjaar mag meemaken... Ik ben zowat tien jaar ouder dan ons vader ooit is geraakt, en 35 jaar ouder dan onze Koen ooit kwam.
En een deel van mijn persoonlijke kalender hangt veel meer aan dergelijke feiten vast dan aan die cijfertjes en die maanden en die dierenriemtekens... Dat is dan mijn persoonlijke kalender.
En weet je, wat ik ook doe, ik leef volgens die kalender, niet die andere.

En straks ga ik tomaten eten buiten het seizoen.
Want mijn seizoenen, dat zijn vooral herinneringen aan mensen die ik lief had en nog steeds, hoe onmogelijk ook, lief heb.

tot de volgende ?