Hoofddoekenkwestie

Image via Wikipedia

Ik weet niet aan de hoeveelste episode we bezig zijn van de hoofddoekenkwestie...
De gemoederen lijken weer naar het kookpunt te gaan, en als klap op de vuurpijl komt dan de beslissing dat in gans het gemeensschapsonderwijs de hoofddoeken moeten verboden worden.
Moeten we ons nu echt zo druk maken over die hoofddoekenkwestie ?
Let wel, de stelling van het gemeenschapsonderwijs geldt voor alle veruiterlijkingen van een godsdienst.
Dus ook geen kruisjes meer, of geen andere soorten medaillonnetjes die wijzen op een of ander geloof, geen keppeltjes meer (en wat met die speciale haardracht bij de Joodse kinderen?)geen van die puntjes op het voorhoofd bij de hindoe's of wat het ook zijn...Niets meer dat wijst op een of andere godsdienst.

Persoonlijk heb ik geen moeite met die zichtbare tekenen van een of ander geloof, en ik heb er evenmin moeite mee dat men het verbiedt...

Volgens mij moet je als gelovige veeleer "verinnerlijken" dan wel "veruiterlijken".

Maar met al die heisa zou ik bijna Karl Marx gelijk geven met zijn "Godsdienst is opium voor het volk" ! Want het lijkt er sterk op dat die uiterlijke tekenen door andersgelovigen of niet-gelovigen als een rode lap voor de stier bekeken worden, en dat kan en mag niet de bedoeling zijn. Als ik gelovig ben, dan is dat mijn zaak, ben ik het niet, dan is dat net zo goed mijn zaak. Ik moet mijn overtuiging niet veruiterlijken, ik ben geen banier, geen reclamebord, het zou veeleer mijn houding, mijn gedrag moeten zijn, die de mens nieuwsgierig maakt naar de redenen van dat gedrag. En ik bedoel daarmee niet weer op een veruiterlijking, op het gaan ostentatief zitten bidden of zoiets, nee, ik bedoel dat ik gewoon moet een goed mens zijn... dat is het enige uiterlijke teken dat niemand kan hinderen. Ik kan die goede mens zijn in eender welk geloof, zelfs in eender welk ongeloof. Dat is knap moeilijk, maar dat zou pas leiden naar een ideale wereld.

Ik heb maar met een ding moeite, dat is als mensen door hun voorgeschreven kledij absoluut niet meer herkenbaar zijn. U hebt vast al allemaal dat fotootje gezien met die ganse rij vrouwen in burka (of hoe heten die alles verhullende dingen?), met het onderschrift: "Dat is Miriam, of nee, dat is Miriam...of nee...Dat is miriam...."

Maar daar komt mijn mening niet voort uit een of andere pro of contra, maar gewoon dat in een wereld waarin de mensen dicht bij elkaar leven, herkenbaarheid ook een veiligheid in houdt. Onder zo'n alles verhullende kledij kan iedereen schuil gaan, je weet zelfs niet zo maar of het een man of vrouw betreft. Maar voor de rest, ze doen maar, als ze daar gelukkig mee zijn...

Maar ergens schuilt daar ook het probleem... Sommige sektaire gelovigen (je vindt ze in alle geloven!!!) gebruiken die duidelijke uiterlijke geloofsuitingen ook als een soort selectienorm! Neem nu die hoofddoeken, door een sektaire moslim worden die meisjes en vrouwen net gezien als de enige goeden, en door een even sektaire andersgelovige of een rabiate niet-gelovige worden die meisjes dan weer net bekeken als slecht. Met alle gevolgen vandien.

Bovendien weten we niet of zelfs bij die hoofddoekendragende meisjes iedereen wel echt zo happy is met die hoofddoek. Zo was het de-zondag-naar-de-kerk-gaan in de kleine gemeenten veel langer algemeen dan in de steden. Gewoon omdat er een soort inwendige controle was, wie niet ging verklaarde zichzelf anders dan de anderen. Het is pas onder druk van de mobiliteit dat ook in die kleinere gemeenten de kerkelijkheid steil geminderd is. Wij kunnen ons dezelfde vraag stellen over die hoofddoekenplicht bij moslimkinderen...

Met andere woorden, ik kan mij wel akkoord verklaren met het besluit in het gemeenschapsonderwijs. (en in alle openbare instellingen, hoop ik...)

Vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest, in de buurt van het UZ te Gent. Ik heb iets grappigs gehoord... Twee moslimvrouwen (met hoofddoek) zijn tegen elkaar aan het rammelen in hun voor ons onbegrijpelijke taaltje. Maar blijkbaar zijn er in die taal dan weer niet woorden voor alle dingen uit onze wereld... en dus hoorde ik tussen het koeterwaals plots heel duidelijk het woord "rommelmarkt". Kijk, zo weet je meteen, waarover ze brabbelen hé???

tot de volgende ?

Horrortelefoons

Image via Wikipedia

Ik weet niet welke soort mensen er pret in vindt om iemand op te bellen en hem of haar het overlijden te melden van een kind, of echtgenoot of ga zo maar door.
Zo hoorde ik tot mijn ontsteltenis een mensje vertellen die opgebeld werd dat er een zware botsing was geweest met vier vrachtwagens. Na een heel lang en uitgemolken verhaal zegden ze dan dat haar man ook overleden was... Er was niets van aan, gelukkig, maar het mensje was in chock door deze mededeling... Je zou voor minder.
In de streek van Kortrijk lijkt dat nu veelvuldig voor te komen. Luguber!
Mij is echter iets opgevallen in dat verhaal. De opbeller wist perfect dat de man in casu een vrachtwagenbestuurder is, en baseerde zijn verhaal op dat gegeven. Dat wil zeggen dat hij dus betrokkene of kent, of in ieder geval informatie er over genomen heeft...
Maar het is wreed, een ander woord is er niet voor.

Ik kan me niet voorstellen dat iemand plezier heeft in het verdriet aandoen. Wat soort mens moet dat zijn?

Ik ben niet gewelddadig, maar zo iemand zou ik met veel plezier de mond dichttimmeren, zodat het praten hem of haar een hele tijd onmogelijk wordt, of minstens heel, heel pijnlijk is.
Ik kan het oude principe van een oog voor een oog niet echt goedkeuren, maar er zijn soorten misdaden waarbij de mens de lust op een even wreed antwoord in zich voelt opborrelen. In de tijd van Dutroux hadden ontelbare mensen de lust om die kerel aan zijn kl... aan de muur te nagelen. Dat komt omdat die misdaden gepleegd worden tegenover mensen die op geen enkele manier verhaal hebben tegen de misdaad.
Dat druist in tegen ons ingebakken rechtvaardigheidsprincipe. Het lijkt veel minder erg dat je overvallen wordt, want dan heb je ergens nog het gevoel dat er misschien een kans is op verweer. Maar als men een kind mishandelt, over een oude mens overvalt, of kortom iets doet waar geen verweer mogelijk is, dan steigeren wij. Dan raakt ons dat als de ultieme onrechtvaardigheid.
De tegenpartij heeft immers geen enkele kans op verhaal.

Dat is precies de sterkte van het verhaal van David tegen Goliath, de kleine, de onmachtige, slaagt er in de grote, de onverslaanbare te vellen. Dat is ook wat ons doet kiezen voor de underdog, dat is plots een onverwachte rechtzetting van een verwachte onrechtvaardigheid...

Ik denk dat dit ook een beetje de basis is van ons streven naar vooruitgang. Het vellen van de leeuw is voor de masaï nog steeds de daad om te horen bij de volwassenen. We hebben dit streven om onszelf te overstijgen ergens in onze genen zitten, net zoals we de onderdrukking van de krachtelozen, machtelozen steeds en steeds weer als onrecht aanvoelen.

Het gekke is dat we dan zien dat bijna iedereen behept is met een streven naar macht. We willen allemaal zo hoog mogelijk zitten in de pikorde van de maatschappij. Ik vraag me dan ook af, of degene die dan uiteindelijk heel hoog, de hoogste, zit op de maatschappelijke trap, of die dan nog dat rechtvaardigheidsgevoel overhoudt, en misbruik van de machtige op de onmachtige als onrecht aanvoelt?

Komt ons gevoel niet voort uit het feit dat wij ons heel goed in die positie kunnen indenken, de positie van de zwakkere? Stellen we ons immers niet in de plaats van de getroffenen ?

Is de houding van een Dutroux niet gebaseerd op het feit dat hij in zijn eigen kleine wereldje wel degelijk de baas is ? (Was...)

En zijn wij dan uiteindelijk niet allemaal, als we de kans hebben, kleine dictatortjes ? Op ons werk, in ons gezin, of waar we de kans maar krijgen ?

Mens zijn is geen makkelijke opdracht!
Stel dat ik de kans kreeg om de plegers van die horrortelefoontjes te ontmoeten, en het is een reus van een vent, met schouders als een gezonde kleerkast... Denk je niet dat mijn lust om hem op zijn bakkes te slaan meteen een heel stuk minder zou zijn ? Dat ik niet veeleer zou pogen hem iets te lappen waarbij hij niet aan mij kan ? En ik dan eigenlijk net hetzelfde zou doen als wat hij nu doet ?

Want dat verlangen om hem op zijn bakkes te slaan is in werkelijkheid de lust om hem op zijn plaats te zetten, de plaats ver onder de mijne...

... en zeggen dat we ons eigen zó goed achten...

djudedju.

Het is goed in 't eigen hert te kijken, 's avonds voor het slapen gaan... 't Is podorie om er hele nachten van wakker te liggen.

tot de volgende ?

Moeder aan de haard...

Image via Wikipedia

Op een of andere manier heb ik gans mijn bestaan met een verkeerd idee over het moederschap rondgelopen...
Gek, want ergens moest ik geweten hebben dat ik verkeerd was, maar ik heb nooit de link gelegd tussen de ervaring en het geleerde.
Ik ben opgevoed in een tijd waar praktisch alle vrouwen, moeder aan de haard waren. Bijna alle vrouwen vulden hun dag met huishoudelijke taken, met was en plas, met naaien en kousen stoppen, met kuisen en eten bereiden...en het grootbrengen van hun kinderen.
Voor mij was het normale beeld dan ook: moeders horen thuis, horen voor de kinderen te zorgen. En ik weet een heleboel van wat er nu soms lijkt scheef te lopen met de jeugd, aan het feit dat de kinderen niet meer echt een thuis hebben...
Ik ben verkeerd.
Ik ben gruwelijk verkeerd.
En ik wist het, maar ik besefte het niet.
Ik weet, dat klinkt bizar, maar toch is het zo. We hebben allemaal in de school geleerd over de vrouwen- en kinderarbeid in de negentiende eeuw, we hebben hele oude foto's en schilderijen en tekeningen daarover bekeken in onze leerboeken Geschiedenis, en nog heb ik niet beseft dat de vrouwen, ook met kinderen, aan het werk waren. Dat er helemaal geen moeders aan de haard waren, met uitzondering van de rijken. En in hoever die dan "moeder" waren, is nog maar zeer de vraag, want daar werden de kinderen dan opgevangen door een min, een nanny, een gouvernante, een kindermeisje of hoe je het al maar wilt benoemen... De echte moeder was immers "Mevrouw", en die maakten hun handen niet vuil...
En als ik lees in de Geschiedenis van de kleine man, dan heb ik het geluk gehad om zowat in de enige generatie op te groeien, waar moeder werkelijk moeder kon zijn en aan de haard bleef... Want sinds zo'n vijftig, zestig jaar is die situatie weer veranderd, en is de vrouw terug opgenomen in het arbeidscircuit... Met één groot verschil ten opzichte van vroeger...
Heel de geschiedenis door moest de vrouw mee gaan werken, om te kunnen overleven, letterlijk. De gemiddelde levensduur was 30 à 40 jaar en dat laatste in de "goede" tijden...
De situatie van de gewone mensen is pas echt beginnen verbeteren tussen de twee wereldoorlogen in, en met een enorme stap voorwaarts na de tweede wereldoorlog. Je zag de levensduur enorm toenemen, de mensen werden tot zo'n 15 centimeter gemiddeld groter dan toen... Door betere voeding en betere hygiëne...
Sinds 1950 à 1960 is de vrouw weer in de tewerkstelling gelokt, nu niet meer om te overleven, maar aangelokt door de steeds stijgende welstand, en door een verandering van de levensstijl is dat tweede inkomen in het gezin eigenlijk weer onmisbaar geworden, niet echt om te overleven, maar om comfortabel te leven.
Toch is er wellicht een en ander veranderd aan de nestwarmte van het kind... Eerst en vooral kan het kind nu veel langer kind zijn dan vroeger, want toen waren ze vanaf de leeftijd van zo'n 8 jaar al tewerksgesteld, nu gaan ze school tot minstens 18...
Bovendien waren er in die tijd geen crèches of kinderopvang, zodat wellicht die taak werd toevertrouwd aan de oma's, die het werk in de fabriek of op de boerderij niet meer aankonden.

Het is nu duidelijk beter, ook voor de "nestwarmte" dan toen, maar ik ben er toch nog steeds van overtuigd dat ik, en mijn generatiegenoten het geluk hebben gekend in het warmste nest van heel de geschiedenis te hebben gewoond. Het is duidelijk dat er niets boven Moeder gaat, om de kinderen op te vangen en op te voeden. De warmte van een moeder is heel wat beter dan de beste crèche, dan de liefste oma...

Anny is thuisgebleven om onze kinderen op te kweken, maar dan al behoorde zij stilaan tot een minderheid, want dan was de tewerkstelling van de vrouwen al bijna algemeen geworden. Wij zijn nooit in staat geweest om jaarlijks op reis te gaan en zo, maar zie, ons huis was zowat de zoeten inval voor alle leeftijdsgenootjes van onze kinderen uit gans de buurt. Ik kwam soms thuis van mijn werk, en vond hier een hele kudde kinderen en hoorde hen tot buiten toe lachen en spelen en ravotten... Ik weet dat mijn kinderen dan ook genoten hebben van een echt warm nest. Ik ben daar blij over.

Maar geschiedkundig zijn wij en mijn kinderen buitenbeentjes, hebben wij een onvoorstelbaar iets gekend, namelijk moeder aan de haard...

En in plaats van te stellen dat dit de normale formule is, moet ik, met leedwezen, vast stellen dat het net omgekeerd is. Jammer, want ik jon het iedereen, dat warme nest, bij moeder.

tot de volgende ?

It's Summertime....

Image by Erf-goed.be via Flickr

Of zitten we nu al in wat we noemen "The Indian Summer"? Het is immers al september... Maar gisteren was het héét! Ik heb genoten, in het zonnetje, mijn hoed op mijne kop, en maar turen naar het dobbertje van mijn hengel... Ze beten nog behoorlijk ook. Maar de toestand van de vijver maakt ons ongerust! Zeker een halve meter is het water gezakt ! Dat zijn onvoorstelbare hoeveelheden water! Je moet je maar eens voorstellen, als één vierkante meter 10 centimeterkes zakt, dan spreken we over 100 liters water !!!! Een ganse vijver, een halve meter, dat zijn onvoorstelbaar veel emmertjes water halen... Gelukkig lijkt de vis tot op heden niet af te zien van dit lage water, en het water lijkt ook nog steeds gezond te zijn... Maar je moet weten dat de vijver van pepé door een bronnetje gevoed wordt, en dat bronnetje loopt nu al een paar maand niet meer, geen drup... Het grondwater moet dus ook al serieus gezakt zijn, iets wat bevestigd wordt door de vele geruchten over droog vallende waterputten. 't Is een beetje tegen mijn gedacht, maar het zou eens moeten serieus regenen, niet gieten, want dan spoelt het meer over het land dan dat het er in doordringt, maar gezapig doorregenen, een hele tijd door, zodat de grond (en de vijver) weer normaal vochtig is. Gisteren heeft Anny een plant uitgehaald die ik beloofd had aan pepé, maar het leek precies of de planten zaten vast in keiharde beton in plaats van in de leemaarde.

Voor mijn deur staan de aardappels dood te zijn, klaar om gerooid te worden, maar we zien geen aardappelmachine, noch van ver noch van nabij... Is de grond ook daarvoor te hard ?

We hebben de afgelopen weken al een paar keer wat regen gehad, maar daar is in de harde kurkdroge grond geen spoor van te zien! Ik denk dat het water hooguit een paar centimeter diep is geraakt, en bij de eerste mooie dag al lang weer verdampt is. In mijn tuin waren door de plotse onverwacht strenge winter een paar planten verdwenen, maar nu zijn er door de droogte weer enkele op sterven na dood... Onder meer een struikje die hier al heel wat jaren staat, hangt er nu bij met grauwe verschrompelde bladeren... Ik doe hem niet weg, omdat de ervaring me leerde dat dergelijke planten soms na de winter weer miraculeus tot leven komen. Op een of andere manier zit er blijkbaar nog een spoortje van leven in de wortels. Zo zie ik ook enkele planten die volledig verdwenen waren door de vorst, nu weer her en der uit de grond kruipen. Zo had ik drie passieflora's, die alle drie verdwenen waren. Een paar maand terug ontdekte Anny tot haar verrassing een jong pasiiefloraatje in de tuin, en een gedegen controle wees uit dat er niet één, maar tientallen plantjes, over heel de tuin verspreid boven kropen. We hebben moeten wieden!
Ook een soort winterharde pronkerwten was weg, en is pas enkele weken terug weer te voorschijn gekomen, net alsof hij nooit weg was geweest. Gek is dat ! De natuur is wonderbaar, en iedere keer opnieuw staan we verrast te kijken naar de kracht van die kleine onbenullige dingetjes. Wat zouden we dan bevreesd zijn ? Als dat kleine goed al weet te overleven door alles heen, dan zal het wel meevallen met onze pijn en ziektes ook.

Diep in ons zit diezelfde kiem van leven, net zo goed als het in die plantjes zit, dus...

Neem nu mijn lindeboom, herinner je dat wij hem volledig hadden gesnoeid? Dat hij in het voorjaar, eerder al laat, kleine scheutjes had gekregen, waardoor ik de boom vergeleek met een kroeskop ? Je moet die boom nu eens zien ! Het gebladerte is alweer een twee meter diameter, en zo'n vier meter hoog, van de onderste bladeren tot de hoogste gezien. Het lijkt al weer op een boom, of liever een Boom, met hoofdletter... Je vraagt je af waar al die planten nu nog het levensnoodzakelijke vocht weten uit te halen !

Om Blaise Pascal te citeren: " De volmaaktheden der Natuur tonen dat zij het beeld van God is; haar onvolmaaktheden tonen aan dat ze slechts zijn beeld is."

tot de volgende ?

Gek

Image by Lec via Flickr

In een of andere natuuruitzending had men het over jachtluipaarden... "Ze hebben lang niet altijd succes, in ongeveer 50 % van de gevallen vangen ze bot."
Tot daar het citaat.
Ik vind dat formidabel !
Die beesten leven en jagen in de savanne!
En net daar, waar volgens mij in geen uren of dagen zeevis te zien is, daar vangen die beesten bot !Ik vind dat straf!
In zoetwater zit ik uren te pieren om een beet te krijgen van een karperbeest, en die beesten, als ze hun prooi missen, vangen maar als troost wat bot. Ik weet wel, het zijn katachtigen, en katten zijn gek op vis, maar in de savanne bot vangen ??? Nu ja, we hebben nog geluk, want als ze met hun allen gaan tong vangen, dan worden die lekkere beestjes op ons bord nog wat duurder.

Kijk, dat is een voorbeeld van taalspelletjes... Dat is iets waar ik nu echt gelukkig mee ben, en waar Anny telkens weer om kan lachen. Zij maakt dergelijke gedachtenspinsels nooit zelf, maar ze kan ze wel appreciëren. Ze heeft het echter moeten leren, in het begin van onze vrijage keek ze mij soms onderzoekend aan als ik dergelijke fantasietjes beoefende, maar ook haar taalgevoel is spitser geworden in de loop van ons lang en gelukkig huwelijksleven.

Dit bewust verkeerd interpreteren van woorden, het vervangen door een andere betekenis van het woord, dat was ook te horen bij een Toon Hermans in zijn humor. Gek genoeg was dat bij hem zowat een verwacht artikel, zodat de ganse zaal meteen diezelfde interpretatie had als hijzelf... Leuk, maar het is niet zo simpel om dat aan te geven, om de mensen meteen diezelfde kronkel te laten maken. Toon was onder meer daar in een groot kunstenaar...

Denk maat eens aan zijn stuk over het galabal, dat is grandioos, en daar wipt hij voortdurend van de ene woordbetekenis op de andere. (Leg neer die bal! Scheidsrechter er bij... )
Ik vind dit zowat de meest sublieme vorm van humor, vooral omdat dit humor is die niet gaat over iemand of over een toestand. Het is zo vrij van alles, dat het nooit kan kwetsen. Tegenwoordig zie je dergelijke humor zelden. Zelfs onze komieken zoeken hun succes veel goedkoper, door het belachelijk maken van mensen of gebeurtenissen. Soms zeg ik dan tegen Anny, "Die gaat nu echt wel wat te ver..." omdat ik op een of andere manier denk aan de mensen of feiten die daar geridiculiseerd worden.

Wij hebben moppen over de gierige hollanders en zij over de stomme belgen, maar in beide gevallen kwetsen wij daarmee mensen of groepen. Niet zo dat het echt zeer doet, maar de grens ligt maar een millimeterke verder... en voor de ene ligt die grens veel dichter dan voor de andere, denk maar dan de moppen over Mohammed, die duidelijk in het verkeerde moslimkeelgat schoten. Met de taalspelletjes heb je dat niet, daar lach je werkelijk los van de dingen des levens.

Soms betrap ik mij er op dat ik meer naar dergelijke dingen luister dan naar wat ze werkelijk aan het vertellen zijn, gewoon omdat ik humor, lachen, veel belangrijker vind dan het nieuwsitem waarover ze weer aan het memmen zijn...

Andere humor is veel makkelijker te maken... Het zou me bievoorbeeld helemaal niet moeilijk vallen om een gedegen stuk tekst samen te flansen over de "koerscommentaar" van de reporters met dienst op de VRT één.... "Daar gaat Fuente, daar gaat Fuente, daar zit snee op... Dat doet mij denken aan dat wijntje van gisterenavond... Weet je, beste luisteraar, dat hier in Spanje, sinds 1963 een ware omwenteling in het maken van heerlijke wijntjes is gekoemen? Nu hebben ze hier bijvoorbeeld, in deze streek een pracht van een wijntje, de "Casa Quista", gemaakt met Corembiedruiven en Kwarenta's, wat een onvoorstelbaar bouquet geeft. Je proeft...Fuente wordt weer bijgehaald- je proeft er de zon door..." Waarbij ik gewoon allusie maak op de iedere dag terugkerende kommentaar over de wijn en de lekkere dingen daar... We luisteren op VRT niet alleen naar de koers, nee, we krijgen er een culinair praatje bij, iedere dag weer... Het is ook het enige interessante van de commentaar, als je het mij vraagt, maar je vraagt het me niet... Geef toe, uren zitten doordrammen over renners die "en bloc" door Spanje toeren, dat is niet makkelijk als je niet mag uitwijden over de streek en zijn geneugten...

Maar als ik er bij vertel dat ze dan ook telkens weer vertellen hoe lekker dat gisteren smaakte, dan geef ik bevestiging aan het idee dat die mannen daar, veeleer dan reporterke spelen, bezig zijn met genieten....en dan krijgt mijn humor weer iets van spelen op de man in plaats van op den bal...

Nee, geef mij maar dat heerlijke pijnloze taalspelletje, geef mij maar Toon...

tot de volgende ?

Voortbeweging

Door mijn ziekte is voortbeweging voor mij een heikel iets. Sinds mijn dagelijkse turnoefeningen kan ik wel weer kleine afstandjes kuieren (wandelen is véél te snel voor mij), maar daarmee is de kous af. Bovendien hebben wij het geluk en het ongeluk op de boerenbuiten te mogen wonen, zodat winkelen niet kan zonder "verre" verplaatsingen.
Openbaar vervoer is geen optie, daar je dan op zijn minst belast en beladen met je winkelwaar naar de bushalte moet sukkelen, en dat al helemaal onmogelijk is.
Dus rest: de auto...

Je wet wel, dat ding waar momenteel zo veel over te doen is, het maakt lawaai, het stinkt, het veroorzaakt hinder en ongevallen, het vervuilt de lucht met CO2 en stof...Bovendien slurpt het (dure) fossiele brandstof (die dreigt op te raken) en moet je er nog belastingen en verzekeringen bovenop betalen...

De ideale auto zou dan ook op zijn minst niet-vervuilend moeten zijn, en veiliger. Voor de inzittenden en de anderen.

Daarom lees ik ook altijd aandachtig de berichten over milieuvriendelijke ontwikkelingen in de autoindustrie. Ik las al over waterstof (wellicht niet haalbaar), elektrische auto's (met sterk vervuilende productie van de batterijen en sterk vervuilende batterijen op zich) en ga zo maar door...En onlangs las ik over de air-car... Een auto die rijdt op...lucht.

Jawel, op gewone lucht! Ja! dacht ik, eindelijk is de oplossing er! een niet vervuilende wagen op gratis brandstof !

En ik moet eerlijk zijn, het duurde een eindje voor ik de zwakke punten zag van deze voortreffelijke uitvinding, die volgend jaar al op de markt zal (zou?) komen, en bovendien ook nog een heel goedkope wagen zou zijn...

Het principe is tamelijk simpel, je maakt aan een auto een soort sterke containers vast, en je pompt die op met lucht tot 300 bar. Die lucht is als voorgeperste lucht de bron van je voortbeweging. Je moet maar eens googelen, dan kun je het allemaal netjes uitgelegd en voorgetoond op een videootje bekijken...

Het probleem is, dat je met de drie containerkes onder je auto niet zo heel ver rijdt, en dat je die lucht eerst moet compresseren...en dat samendrukken kost geld, kost electriciteit, en tot op heden is electriciteit nog steeds vervuilend...dus rijd je helemaal niet zo milieuvriendelijk. Iedere keer moet je weer gaan ansluiten aan een stopcontact en voor zo'n 2 euro heiligentriek in je containertjes blazen... Goedkoop? Ja, maar je rijdt dan ook maar een 100 à 150 km ver voor die prijs... en dan moet je weer lucht kunnen tanken, of bij een stopcontact kunnen komen van een bereidwillige medemens... Als iedereen zich op die manier gaat voortbewegen, zal de hoeveelheid electriciteit nogal moeten opgevoerd worden... met fossiele brandstof of met kernenergie, en een heel klein beetje groene electriciteit...

We zijn er dus nog niet...
Voor gezonde mensen is er echter wel een oplossing...nu ja...oplossing... Toch gedeeltelijk! Namelijk de fiets ! Heb je ook al gezien dat er steeds meer handige dingen op de markt komen om van je fiets een handig vervoersmiddel te maken? Met vervoersmiddel bedoel ik hier niet dat je jezelf vooruit helpt, maar dat je een behoorlijke hoeveelheid goederen kunt meenemen... Je ziet weer bakfietsen, of liever de modernere vormen er van, en handige "aanhangwagentjes" voor aan de fiets. In de steden is dat zeker een optie! Maar helaas, driewerf helaas... Na het korte ritje (12 km) in het mooie platte domein van het Provinciale park Puienbroek, een paar weken terug, heeft Anny nu nog steeds pijn aan haar staartbeentje (We gaan er nog mee moeten gaan dokteren...), en hier in onze Vlaamse Ardennen, met zijn prachtige glooiende landschap en korte nijdige hellingen, zie ik niet zo hendig mensen met een aanhangwagentje met twee bakken frisdranken beladen rondtoeren... Je raakt zo al bijna de berg niet op, zonder lading... Je ziet er heel veel naast de fiets...berg te steil of te lang... Zie je ze straks al tjolen met de tong tot op de tenen, duwend aan een fiets, de berg op, met een "handig" aanhangwagentje vol winkelwaar aan de fiets hangend ????

Ik blijf dus maar uitkijken, aandachtig alle berichten en berichtjes over milieuvriendelijke auto's ontledend...

Wil je nuttige en objectieve informatie lezen over allerlei dingen in milieuvriendelijke oplossingen, dan kan ik je verwijzen naar het "Lowtech Magazine" (google maar eens) je kunt er uren zoet zijn...

Heb je ook gezien, gehoord, gelezen over de "eerste" (nu ja, ik weet er al jaren staan) privé windmolen voor opwekking van electriciteit ???? Die mensen hadden bievoorbeeld beter eerst eens aandachtig gelezen in dat Lowtech Magazine, dan wisten ze dat windenergie geen optie is voor kleine windmolens... Je kunt er ook lezen over de aircar (onder de titel rijden op gebakken lucht)...

Ik heb het in mijn favorieten gezet, omdat je daar een meestal gedegen antwoord vindt op je vragen. Dingen waar iedereen nu in min of meerdere mate in geïnteresseerd is.

tot de volgende ?

De rode (zand)stuivers

Image by Frederic della Faille via Flickr

Spanje- België: 5 bros ! Ze konden veel beter thuisgebleven zijn, dan was de uitslag net dezelfde en had de voetbalfan zich niet oeverloos zitten ergeren!
Van die dingen leven dan nog een heel pak mensen, een trainer, een hulptrainer en heel de Belgische voetbalbond... en de supporter betaalt. Leuk. Heel leuk.

Nu, je weet het wel, ik ben geen voetbalfan, helemaal niet, dus mij doet het niets , maar ik denk aan al die mensen die hun dag vergald zagen door 11 potstampers.

Zelf heb ik veel leukere dingen gedaan! Ik ben gisteren bij Bart en Els geweest, we zijn samen naar de pluimveezaak geweest in Haaltert (Aaigem ?) en hebben er twee ! nieuwe zijdehoentjes meegebracht, een wit om het dode kippetje te vervangen, en ook nog een verrukkulluk bruin zijdehoentje. Ze zitten nu in een kooi midden in de kippenren, om de kippen te laten wennen aan het nieuwe gezelschap. Doe je dat niet, dan kan het zijn dat ze heel erg verjaagd worden en tot bloedens toe gepikt worden. (Tenzij je een heel, heel grote uitloop hebt, dan kunnen ze voldoende uitwijken, maar dat heb ik niet)

Vanmorgen was er een rommelmarkt in Nukerke en eentje in Ronse, twee kleintjes maar de uitstap was leuk. Niets gekocht.

en nu, nu zit ik hier al weer voor mijn pc, te bloggen, tot meerdere eer en glorie van de vaste en toevallige lezers... Ondanks de eerder moeizame terugkeer naar huis. Moeizaam, omdat we bij toeval op het parcours van de Gordel zaten, en iets verder op het parcours van een hele bende motards... Mijn schuld, had ik maar niet moeten kiezen voor de "stille" (???) en "rustige" (????) landwegen door onze mooie Vlaamse Ardennen.

Straks op het nieuws gaan we weer horen over de punaises door Francofonen op het parcours uitgestrooid, en in het nieuws van de dag las ik al dat de politiekers weer aan het roeren zijn aan Brussel-Halle-Vilvoorde... Holle ronkende leuzen die het goed doen, ieder jaar weer op de Gordel. Jammer dat, wat feitelijk een heerlijke fiets- of wandeltocht kan zijn, verwordt tot een politieke manifestatie... Je weet dat ik onlangs een boek kocht over de geschiedenis van de kleine man in ons landje... Weet je dat er iets geks aan de hand is in ons land? Je moet de geschiedenis van onze twee landsdelen eens goed bekijken!
Van ongeveer 1650 tot 1750 lag het Prinsbischoppelijke Luik duidelijk als economische zwaartepunt in ons landje te prijken. Van rond 1750 tot ongeveer iets minder dan 1850 zat Vlaanderen er duidelijk beter voor dan Wallonië, maar dan kwam steelkool en Metallurgie in Wallonië tot ontwikkeling en lag Wallonië economisch heel ver voor Vlaanderen. (De grote hongersnood vooral in Vlaanderen, van 1848 is waarschijnlijk een van de redenen van de grote verschillen in volksaard tussen Vlaanderen en Wallonië!!!) en Wallonië lag weer op kop tot 1950 - 1960, sindsdien is het economische zwaartepunt weer in Vlaanderen te vinden... Er lijkt wel een wissel om de honderd jaar te gebeuren... Ik zou maar voorzichtig zijn, als de geschiedenis zich steeds herhaalt (zoals men pleegt te zeggen) dan ligt binnen een 40 à 50 jaar het zwaartepunt weer in Wallonië....

Geschiedenis kan verschrikkelijk interessant zijn...

Maar ik maakte al allusie op de grote hongersnood, toen vele van onze Vlaamse mensen naar Wallonië trokken, of velen kozen voor werk in het buitenland (vooral Frankrijk) met de bietencampagnes en seizoensgebonden industrieën zoals de suiker... Vooral Oost- en West Vlaanderen werden in die periode zwaar getroffen, en tot voor kort zag je daar nog steeds de sporen van. De gegevens van de militaire dienst zeggen veel in die tijd ! Er zijn jaren geweest dat tot 50 % van de opgeroepen lotelingen medisch afgekeurd werden! Ook de lichaamsgrootte zegt iets, in West Vlaanderen was de gemiddelde man 1.53 m groot... in Wallonië was het dan bijna 1.60 !

In het boek lees ik ook, wat ik ook al herhaalde malen schreef, dat de honger, de armoe en het zware labeur de mensen lelijk maakte !

Wij waren een arm land! En veel van de wrevel gaat hem over het verschil tussen het toen rijkere en welvarender Wallonië...Dat bovendien de rijken in Vlaanderen dan ook nog verkozen Frans te spreken, omdat ze dat sjieker vonden, maakte de wrevel niet minder. Gingen ze dan labeuren in Wallonië (en in Frankrijk), dan waren ze daar de minderen, de ongeschoolden, de mensen die het vuilste, het zwaarste en het gevaarlijkste werk moesten doen. (Eigenlijk net zoiets als nu de immigranten hier ... (geen commentaar).

Nu liggen de verhoudingen omgekeerd, en de wrevel is nu veeleer dat men niet kan genieten van dat heerlijke gevoel van wraak, want eigenlijk zouden de Walen ook een honger moeten hebben, volgens de meest verbitterden dan toch... Gek eigenlijk als je weet dat die honger er daar ook was, maar telkens zowat met een eeuw verspringend... De honger was in Wallonië echter nooit zo groot als in Vlaanderen, gewoon door het feit dat de bevolking daar niet zo dicht was als in Vlaanderen.
Maar laat ons eerlijk zijn, wat zouden wij er aan hebben dat de Walen nu minder welstand hebben? Niets toch ? Laat ons blij zijn dat wij het goed hebben, allemaal, en laat ons hopen dat noch hier, noch in Wallonië de armoe met al zijn bittere gevolgen daarbij, terugkomen...

Tot de volgende ?