Caroline van de sosjelisten

genee-rt zich, meer dan een beetje.
De oude krokodillen van de paartaai hebben haar teruggefloten.
Vroeger floten weleens mannen haar na, nu krokodillen.
Geen verbetering.
Vandaar: ze Gennez-rt zich verschrikkelijk.
Wil je je kind een naam geven, en het mag niet...djudedju
Zou Bertje nu bleiten?

Sorry, ik kon het niet laten, geef toe, ze heeft ook een naam die zich leent voor dergelijke woordspelletjes hé? Ik ga er in ieder geval patent op nemen, anders vertelt er een of andere komiek het in zijn eindejaarsrevue, en iedereen ligt plat met de gestolen mop.

Maar het is weer eens een symptoom van het verval van het ideeëngoed dat wild om zich heen woekert in alle politieke partijen... Het lijkt wel of ze geen ideeën meer hebben (wist ik al lang), ze slorpen overlopers van alle kleur en pluimage op, in de hoop dat ze stemmen bij brengen...
Vinden ze geen overlopers, dan nemen ze zangers en toneelspelers op, die zijn ook bekend, en brengen misschien ook een stemmetje op...
Net zoals in de dorpspolitiek, daar staat ieder inwonende dokter en veearts op de lijst, als ze zich daar ook maar een ietsje toe lenen, of toegeven aan de druk... Wie zou er nu niet stemmen voor zijne dokteur ? Je hebt die man wellicht ooit nog nodig ! Stel dat hij zegt: "Ah, jij hebt niet voor mij gestemd, dus verzorg ik u niet!"... lig je daar op apegapen met een politiek agerende dokter voor je...
Maar ik ben weer bezig over de polletiek... Net of er niets beter is ! Terwijl net alles beter is !
Toch is het omgekeerde van de huidige kleurloze en ideeënloze partijen ook niet alles.... Sommigen gaan dan weer zo ver dat ze met hun ideeëngoed onverdraagzaam zijn tegen een of ander gedeelte van de maatschappij... Wie geen lidkaart heeft, raakt nooit aan een postje bij...
Maar nu is dus het kleurloze in.
De sosjelisten zijn niet meer rood, maar eerder een roziggrijs, de tjeven zijn niet meer oranje, maar een oranjig grijs, de blauwe zijn niet meer blauw, maar juist, ja... en ga zo maar het rijtje af. En dan zijn deze partijen heel verwonderd dat de twee kliekskens die zich dan wel heel duidelijk en heel scherp (te scherp) profileren, bij de mensen in de smaak vallen !
Geef toe, wat zou jij nemen, een blauwe soep waar een lichtgrijze schimmel overheen zit, of een felblauwe die alles wil over deckeren? Een geelzwartgrijze NVA of een pikzwarte Vlaams belang? Schimmel trekt niet aan.
Wanneer gaan ze dat eindelijk eens inzien ?
Laat in hemelsnaam de sosjelisten weer eens echt de partij van de werkman worden, een snedige partij à la Anseele...
Laat de tjeven weer eens een echt Christelijke volkspartij worden, die achter het ideeëngoed van het evangelie staat en daar ook voor uitkomt !
Laat de liberalen weer eens echt liberaal zijn, zoals vroeger...
Maar neen, nu willen ze met hun ideeën vooral niemand voor de borst stoten.
Ze willen vooral niemand kwetsen...
En zo gaan ze ten strijde, zie je ze al lopen ? Met zwaarden die alle snede verloren hebben, en waar men voor alle zekerheid ook nog een kurk op de punt heeft geduwd, je mocht je tegenstander eens zeer doen...
Ze lopen op pantoffels, want ze willen niemand storen met het lawaai van marsjerende laarzen.
...Pantoffelhelden.

djudedju...

Oh Heer, vergeef het hen, ze weten niet wat ze doen ! (Echt waar, ze weten het, net zomin als u en ik, ook niet wat ze doen!)

Maar laat ik mijn kostbare tijd niet verbeuzelen aan beschimmelde partijen en politiekers...

Weet je wat ik mis? Mensen die nog echt hun gedacht durven te zeggen, recht voor de raap! Niet mensen kwetsen, maar eerlijk en vrank spreken...
Maar de ziekte die in de politiek zit, walmt uit over gans de maatschappij, een maatschappij die aan het zwalpen is, en die steeds meer en meer bestaat uit niemand kwetsen, niemand voor het hoofd stoten, alles toelaten om niet ambetant te zijn, toegeven aan de lusten en ver weg blijven van verantwoordelijkheid en normenbesef...
Decadentie noemde men zoiets vroeger.
Nu niet, want je kunt toch niet gaan vertellen dat de mensen zich moeten gaan herpakken ? Zie dat er eentje kwaad is ?
Nee, je schrijft je krantje vol met wetenswaardigheden over de nieuwste beha van Angelina Jolie, over de borstvergroting van miss huppeldepup, over het feit de Helmuth nog maar eens gaat trouwen en dergelijk belangrijke dingen voor de mensheid.
Oh ja, je schrijft ook nog wel eens over belangrijke dingen, je spreidt verschrikkelijke foto's van bloederige slachtoffers van de oorlog in Gaza, maar vermijdt de foto's waar men de kinderen (ook daar !) reeds wapens in de handen duwt om te gaan schieten op de Joodse agressors...Of de foto's van de helden die geëerd worden omdat ze zich zelf lieten ontploffen op een huwelijksfeest... Je toont alleen en schrijft alleen kwaad over één van de partijen, en poogt zelfs niet eens ook het standpunt van de ander te geven. We krijgen het zwaargecensureerde en zwaar geöriënteerde nieuws... naast de blote borstjes van juf Pierlewip die naast catechesejuffrouw ook nog hells angel is...
Och, je geeft op de tv ook nog duidingsprogramma's, waarbij vooraf duidelijk de richting van de duiding is bepaald... allemaal in het kader van de objectiviteit...
Of is dat nu net wat er niet meer is ?
Het is net als met de rechtspraak...
Vooraleer de rechtbank ooit tot een verdict is gekomen, is de dader al lang en breed veroordeeld door de media, allemaal in het kader van de objectieve voorlichting...of is dat de sensatie ?

Weet jij nog wat de waarheid is bij al de gebeurtenissen die je voorgekauwd krijgt als nieuws ? Ik niet meer... Ik poog zoveel mogelijk bronnen te raadplegen over de onderwerpen die me raken... en hoop dan min of meer tot een juist(er) beeld te komen van de feiten.

Weet je, als ik nu zie hoe alles georkestreerd wordt, dan begin ik nog veel meer dan vroeger te twijfelen aan wat men ons als geschiedenis voorschotelt... Dus ook over het verleden heb ik geen zekerheid meer...

Ik voel me als een ballonnetje, voortgejaagd door de winden...
En de enige zekerheid die ik heb, is dat ik eens zal stilliggen, dood, ergens op en in de aarde.
Al de rest is verkleurd, vertekend, en verwrongen...
We zien de wereld alleen maar door een stuk oneffen glas.
Het patroon in dat glas is getekend door de uiteindelijke machten over deze wereld.
Hou jij ze content en braaf, ik hou ze wel dom... geldt nu nog steeds, alleen zijn de spelers veranderd.

tot de volgende ?

Opgelet: Wilde kippen !

In mijn dierbre Oudenaarde is een hele heisa ontstaan rond het moorddadig afschieten van wilde kippen in de Blekerijstraat.
De dieren vormden een gevaar voor het verkeer .
??????????????????????????
't Zal wel aan mij liggen, maar ik zie niet goed in hoe een kip een gevaar kan opleveren voor het gewone wegverkeer ! Niet dat ik die beestjes met plezier onder mijn wielen wil krijgen, maar als een kip voor mijn wielen loopt, en ik omwille van het verkeer niet anders kan, dan is het exit kippetje... Jammer voor het beestje, maar je kunt toch geen ongeluk veroorzaken voor een kip, hoe mooi en hoe lief het beestje ook is... Zo heb ik al ooit eens een kat overhoop moeten rijden ook! Een tegenligger maakte uitwijken onmogelijk en een wagen achteraan, een bumperklever, maakte stoppen of vertragen onmogelijk... dus was het kattebeest requiem ...
Ik ben er eerlijk gezegd eventjes niet goed van geweest, en nu nog steeds hoor ik, telkens ik er aan denk, het geluid van mijn wielen over het beestje... Brrr.... Maar nog eens, de keuze is niet anders te maken... Je kunt geen mensenleven riskeren voor een beestje dat de wegcode niet respecteert. Hoe jammer ik dat ook vind.

Ik ben een kippenliefhebber, dus zal ik zeker niet opzettelijk zo'n beestje kwaad doen, maar een mens gaat voor. Waar ik wel mee akkoord ben, is dat men die beestjes niet moet gaan afschieten. Kippen kunnen gevangen worden. Hoef je niet af te schieten als een gevaarlijk dier.
Kippen zijn de facto niet gevaarlijk, ze zijn lief, leggen eieren en zijn heerlijk op je bord.

Het wondere is dat men steeds meer verwilderde kippen ziet, ondanks het feit dat al eens eerder de kippen bejaagd werden omwille van de vogelgriep. Er moeten dus lui zijn die hun kippen gewoon uit zetten... Dat dit vroeger zou gebeuren, zou ergens makkelijker te begrijpen zijn, toen kregen de kinderen met Pasen bij hun broodjes nog een papieren zakje met een levend kuikentje cadeau in de bakkerij, of in een andere winkel. Bij duizenden werden kuikentjes uitgedeeld, en veelal stierven die beestjes door een verkeerde behandeling of door de kou... Nu is dat gelukkig verboden, en komen er dus geen kuikentjes meer terecht bij mensen die er eigenlijk geen willen. Het zijn dus mensen die wel kuikens wilden, maar na een tijdje beu waren en in plaats van ze te doden en lekker op te eten, ze dan liever ergens lieten los lopen...waar ze verwilderen....

Waar je populaties ziet die er al enkele generaties lopen, kun je ook zien dat ze langzaam weer terug evolueren naar het bankivahoen, de wilde kip waaruit al die soorten tamme kippen geselecteerd werden. Nog maar eens een bewijs dat de natuur veel sterker is dan de mens...Als we de natuur ook maar even de kans laten...

Vanmorgen bij de dokter met Anny, midden in een gesprek, zie ik plots dat het stoffen rolluik voor zijn raam stuk is, of liever, de lat die het en recht en strak en te zelfdertijd ook het gewicht vormt om het naar beneden te doen hangen, is voor een gedeelte verschoven, zodat er aan een kant van dat gordijn een stuk metaal te veel hangt en aan de andere kant een stuk tekort... Ik kan natuurlijk niet laten te zeggen dat hij eens aan zijn gordijn gaat moeten werken... Hij kijkt een beetje verbouwereerd naar het gordijn en zegt dan "Ik had al gezien dat er een stuk tekort was, maar had niet gezien dat het alleen verschoven was. " Ik begin te lachen en zeg dat dit niet voor hem pleit, waarop hij ook in de lach schiet, en we daar alle drie met de slappe lach zitten over een stom gordijn...
Op de rit terug, vroeg Anny zich af wat die dokter nu van ons zit te denken...
We hebben in ieder geval zelden zo een goede behandeling van een dokter gekregen: vijf minuten spontaan en hartelijk lachen... Moest meer kunnen...

Alles is oké met haar, en we moeten nog verder de medicatie afbouwen. Dat is de enige dokter die ik ken, die telkens en telkens weer zit te kijken wat er nu weer kan verminderd worden... De meesten schrijven aldoor meer en meer brol voor.

Hij had al moeten lachen, toen we bij het binnen komen een gelukkig jaar wensten, en hij ons een goede gezondheid wenste, waarop ik zei dat hij tegen zijn winkel sprak... Ik denk toch dat de dokters mij een rare patiënt vinden... Ik kan het niet laten wat zever te verkopen... De meesten gaan daar gaan zitten jeremiaden, maar dat helpt toch geen mens, zeg gewoon hoe het is, en als je het kunt, lach dan maar met jezelf, dat doet goed. Je zelf te serieus nemen, daarvan wordt je een azijnpisser...

In het terugkeren hebben we ons geriskeerd om de baan te nemen over Schorisse, er waren werken, maar de borden waren weg, dus eens proberen... De borden weg, maar de werken niet... Dus hebben we een toeristisch baantje genomen door onze mooie Vlaamse Ardennen. Op een moment wist ik begot niet meer waar ik zat ! Maar mooi was het wel, langs al die krinkelende weggetjes door die mooie golvende landschappen...Heerlijk ! Het is inderdaad het mooiste stukje Vlaanderen.

Buiten is het maar droevig... grijze luchten en een grauwe nevel die de einder verdoezeld. Ze geven weeral regen voor de komende dagen. Toch zijn de dagen al weer merkbaar langer geworden, en krijg je al weer het gevoel dat we naar de lente stevenen... Heb je trouwens al eens opgemerkt dat herfst en winter de kortste seizoenen zijn ?
De winter duur maar 91 dagen (92 in een schrikkeljaar), de herfst maar 92, en lente en zomer elk 93 dagen... Niet een mirakels groot verschil, maar je hebt toch het gevoel dat die minder leuke seizoenen iets vlugger voorbij gaan... En alle baten helpen zei de boer, en hij piste in de zee en de zee liep over....

Ik ga stoppen, mijn vocabulaire is vandaag niet echt je dat... Doktersbezoek doet iets met een mens....

tot de volgende ?

De nieuwe bureaustoel

Gisteren zijn we dus gaan winkelen, eerst naar de Colruyt, en dan naar de Aldi om de bureaustoel in aanbieding te gaan kopen...
Natuurlijk krijg je geen zetel mee naar huis, je krijgt een bouwpakket mee naar huis. Met een summiere beschrijving of liever enkele tekeningen.
Zelfs zonder die "beschrijving" zou je zonder veel problemen de zetel kunnen assembleren, maar toch heb ik er moeite mee... Niet op technisch vlak, maar op lichamelijk vlak...
Het enige werkvlak waar je een dergelijk item kunt samensteken is ... de vloer. Dus ga je op je knieën zitten en haalt eerst alles uit de doos. (Let op ! er zit een bruine zak in, die je meteen openscheurt, vertwijfeld tussen de papiersnippers gaat zitten roeren om te weten wat er voor breekbaar dinges in zit, tot je op de zak plots ziet staan: niet openen: verpakkingsmateriaal ter bescherming...) (Eerst lezen Toon, eerst lezen !!!!)
Als alles bij een ligt op de grond, op de plaats waar later de zetel ook moet staan (je heft zo'n ding niet zo hendig over een bureel met pc er op), begint het samenstellen...
Ik heb je al gezegd, een kind kan de was doen...
Als hij niet geplaagd is met een pijnlijke rug...
Als ik begin te trillen op mijn benen van de spanning in spieren die helemaal niet gespannen horen te staan, weet ik dat het hoog tijd is om de werkzaamheden te onderbreken. Dus ga ik enkele minuutjes op de zetel gaan zitten, tot het beven wat mindert. Dan terug aan de slag.
In een keer of drie is de zetel, met hulp van Anny, om alles te helpen vasthouden terwijl jij zit te mikken om de vijzen correct rechtop in de gaten te krijgen...helemaal klaar... Oef !
En dus zit ik nu, op mijn nieuwe troon, voor mijn peecee, te bloggen, voor u alleen....

Toen ik de oude zetel afbrak om hem buiten te krijgen, bleek hij te dateren van 2002... niet echt antiek dus.... Maar er was een wieltje afgebroken, en ik zat hier al enige tijd met een zetel op vier wieltjes en een baksteen in een dweil gewikkeld....

Ik bracht meteen ook een ladenrekje mee, om de documenten die hier altijd rond liggen te slingeren, wat meer in orde te houden... De bedoeling is de papieren die ik moet in orde brengen in het bovenste bakje komen, de papieren die ik wel ooit eens moet bekijken in het tweede, en mijn documentatie in het onderste. Documentatie... 't kind moet een naam hebben, dat is onder meer een kopie van mijn verjaardagskalender, een kopie van mijn adressenbestand naar wie ik allemaal mail verstuur en dergelijke zaken meer... Ook wel eens namen van interessante programmaaatjes die je maar nu en dan van node hebt, en die ik dus niet op mijn peecee laat staan, maar de naam en de mogelijkheden noteer, zodat ik ze terugvind als ik ze ooit nog eens van doen mocht hebben. Ik hou niet van een kwampjoeter met massa's programma's op, die de boel altijd maar meer en meer vertragen.... (Mijn peecee is véél properderder dan mijn bureau!)
Voilà, ik zit weer, welgezeten, om voor u te kunnen bloggen.

Morgen zal mijn blog weer later verschijnen dan gewoonlijk, want ik moet met Anny naar de specialist. Nee, niets aan de hand, gewoon, klein onderhoud... wat nazien, en nieuwe voorschriften voor de medicamenten... Maar we moeten al redelijk vroeg in Ronse zijn, zodus komt het bloggen pas nadien...

Ik ben nog steeds bezig aan het uitwerken van mijn Opus Magnus, en krijg steeds meer de indruk dat ik naar een boek aan het toe groeien ben in plaats van naar een blog in episodes... De ideeën blijven opborrelen binnen het kader dat mij voor ogen staat... en mijn bedoeling is dat het zoveel mogelijk en zo goed mogelijk zou vertellen wat ik uiteindelijk kwijt wil zijn, wil meegeven... Nu, ik zie nog wel, mocht het ooit veeleer uitgroeien tot een boekwerk, dan krijg jij het ook wel te lezen, er zijn nu speciale websites waar iedereen zijn boek kan publiceren...Waarom ik dan niet ? Als ik het adres dan geef, dan kun je het daar op je gemak lezen of uitprinten. Wordt het minder dik, dan komt het toch via een blog in afleveringen...

Ik deed vroeger al eens pogingen om een boek te schrijven, maar telkens liep ik vast, voornamelijk door het feit dat ik niet eerst het ganse boek had uitgedacht, dat ik geen kapstok, geen gedetailleerde kapstok had opgemaakt. Ik denk dat dit net het moeilijkste is, het uitstippelen van gans het boek, tamelijk gedetailleerd, die de basis moet vormen van het boek. Doe je dat niet, dan betekent dat in mijn geval dat ik pijlsnel naar het einde toe loop, en heel het middendeel vergeet... Wat uiteraard niet de bedoeling is. Dat komt omdat je zelf de plot al kent, en het heel wat zelfdiscipline vergt om het ganse verhaal, dat zich al in het lang en het breed afspeelde in je eigen bolleke, nog eens opnieuw uit te werken. Het is net hetzelfde als heel wat mensen die nooit een boek twee keer zullen lezen, ze kennen het immer al... Daar heb ik nochtans geen moeite mee, als ik een boek lees die me echt heel erg heeft bevallen, dan kan ik die een tijd later, met even veel genoegen weer lezen. "Parochie in de Peel" van Toon Kortooms heb ik wellicht al twintig keer gelezen, en al er aan denkend, krijg ik, heb ik lust het nog eens te doen.

Het schrijven op zich is voor mij geen last, ik geloof dat mijn dagelijkse blog je al wel heeft bewezen, dat ik gewoon heel graag schrijf... Al van in mijn schooltijd vond ik opstellen maken een heerlijke bezigheid. Nu en dan schreef ik er zelfs een voor een vriend die dit niet graag deed of niet goed kon... en maakte ik twee totaal verschillende opstellen over hetzelfde onderwerp. Toen al....

Heb jij dat ook ? Door het steeds meer en meer schrijven op mijn peecee, heb ik de indruk dat ik het manueel schrijven aan het verleren ben... Vroeger schreef ik netjes en heel vloeiend, nu wordt het soms wat hoekiger, hapert het wat... Gek is dat, je verleert het niet, maar blijkbaar moet je het onderhouden om dat makkelijke vloeiende er in te houden. Nochtans kan het niet zijn dat ik "handigheid" verlies, met al mijn tekenen kan ik niet zeggen dat ik mijn schrijfstift niet beheers... Bizar. Of is het ook een symptoom van ouder worden?
Ook betrap ik me dat ik soms eens moet nadenken over schrijfwijzen, waar ik vroeger omzeggens nooit daarbij nadacht. Misschien komt dat ook wel gedeeltelijk door de zoveelste wijziging in onze taal... En door het feit dat ik nog steeds massa's boeken verslind in een nederlands dat al sinds decennia niet meer correct is (of korrekt?) ...

Ik bemerkte dat onlangs weer, bij het schrijven van de wenskaartjes voor Kerst en nieuwjaar. Dat ambeteert mij dan wat. En dan ga ik wat aan het piekeren of ik oud wordt... Vroeger dacht ik altijd, als ik bejaarde mensen zag die heel moeizaam een formulierzaten in te vullen aan mijn bureel dat het mensen waren die indertijd niet de kans hadden gekregen om veel school te lopen. Nu begin ik mij af te vragen of het niet gewoon ontwenning was ...

Eén van de dingen die mij ook opviel, is dat er ook momenteel nog steeds mensen zijn die niet kunnen schrijven of lezen. Je schrikt daar van in onze maatschappij, en ik zit me nog steeds af te vragen wat er gebeurd is met die mensen, dat zij dat nooit leerden... Bij sommigen blijkt dat ze het eigenlijk wel kunnen, maar zo'n enorm gebrek aan zelfvertrouwen hebben, dat ze het gewoon niet durven, maar anderen kennen werkelijk geen letter uit de andere. Beide zijn erg. Heel erg ! Zeker in onze maatschappij die steeds meer ronddraait op administratie.

Wij kennen ons geluk niet, dat we deze wereld snappen. Heel wat mensen moeten bij wijze van spreken op de tast door de wereld gaan. Steeds met een onzeker gevoel, en steeds hopend dat wie hen helpt ook werkelijk te betrouwen is. Ik ken een geval waar jaren aan een stuk iemand "geholpen" werd, tot hij voor een of ander iets bij mij terecht kwam, en ik vaststelde dat hij schromelijk bedrogen werd door zijn "helper"... Erg is dat ! Dat is een van de mensensoorten die ik intens verafschuw ! Net zoals een grote sterke kerel die een klein zwak manneke onderdrukt !
Als je sterk bent, dan is dat niet om anderen te misbruiken, maar om hen bij te staan. Wie van zijn gaven misbruik maakt om van een ander te profiteren, dat is mijn mijn ogen maar een heel heel klein manneke... een minkeukel.

Een van de dingen die mij helpt in mijn ziekte, is dat ik desondanks nog steeds in enkele kleine zaken mijn medemensen kan bijstaan en helpen, al is het maar zoals in de hobbyclub, met hen te leren dat zij net zo goed mooie dingen kunnen maken, dat volkskunst echte kunst is, misschien niet zoals een Rubens of een Rembrandt, maar gewoon, mooi en leuk om naar te kijken...en vooral iets van je zelf, iets om fier op te zijn...

En bovendien heb ik er dus zelf genoegen van... dus ook jij als je een ander helpt.

tot de volgende ?

ps: Mijn spellingcontrole kent Rembrandt, maar geen Rubens ???? Duidelijk opgesteld door een chauvinistische Nederlander ?????

Mammoet in zicht !

En niet alleen de mammoet, maar ook de sabeltandtijger, de dodo, en nog enkele andere diersoorten, en als kers op de taart: de Neanderthalermens...
Ik las dat het nog slechts een kwestie van tijd is vooraleer die hier allemaal weer gaan rondlopen op onze planeet...
Geleerden zijn er in gelukt het dna van deze dieren en één mensensoort, weer volledig samen te stellen, en via aanverwante diersoorten zou men ze terug tot leven kunnen wekken.
De dodo via duiven, de mammoet via een olifant,de sabeltandtijger via leeuwen, en de neanderthaler via... en menselijk proefkonijn ?
Waar zijn we mee bezig ?
Jurassicpark op modernere schaal?
Krijgen we straks in het nieuws: Vermijd de E17 tussen Gent en Kortrijk in beide richtingen: een kudde mammoeten is er aan het rondkuieren...?
Gaan we 's avonds een toertje wandelen, en springt daar een sabeltandtijger vanachter het muurtje van onze geprefereerde herberg?
Ik noem bewust deze twee, omdat dit dieren zijn die in onze streken leefden, en vermoedelijk ook in een vergelijkbaar klimaat. En waar blijft de wolharige neushoorn en het reuzenhert ? Dat zijn beestjes uit de zelfde regio en dezelfde tijd...
Amper is de lynx hier weer aan het opduiken, via een normale terugkeer of een herintroductie die geheim gehouden is, en pardaf, we gaan hem laten opvreten door zijn grote broer die hier al veel langer uitgestorven was dan hij.
Het zal wel de bedoeling zijn dat ze die diertjes als tentoonstellingsexemplaren ergens logeren in een of ander dierenpark, maar we weten nu al wat daar mee kan (en zal) gebeuren! Ik zie Misjelleke Vandenbrousse al in een artificiëel tijgervelletje gehuld, staan zwaaien met grote borden met daarop " Bevrijdt de Mammoet" en "Ook mammoeten hebben hun dierenrechten!"

's Nachts duiken duiken de snoodaards van de FLA en Peta op, en knippen de omheiningen door op verscheidene plaatsen.

En daar zijn de mammoets (mammoeten?) !
Schurkt er eentje zijn schoft tegen de hoek van mijn huis: exit huis !
Misschien lukt het echter wonderwel, en krijg ik massa's ivoor om in te sculpteren, want die mammoeten hadden nogal serieuze slagtanden zulle !

Bij iedere boer staat een met sterke verdovingspijlen gelaadde geweren achter op de tractor, om de sabeltandtijgers af te weren en de mammoeten van het veld te houden.

Ik zie de nieuwe wereld zo al voor me... Ik met mijn Opel Combo zo tussen een kudden mammoeten aan het manoeuvreren. En maar hopen dat ze niet beginnen te drummen. (Op de twee manieren...)

Hoe noemen ze die bietekwieten ook al weer ? Ah ja, geleerden.... Jahwaaadde...

Op ons aller internet vond ik ondermeer een aanbieding voor een gratis boek, en dan niet zo maar een boek, maar een boek van een of andere christelijke sekte, die via dit boek het nakende einde van deze wereld voorspelt... Ik heb wat zitten grasduinen, en het is niet de eerste voorspelling van die aard van dezelfde sekte. Ze geven niet op, in de overtuiging dat het wel één keer juist zal zijn. Ik heb het boek ondertussen hier naast me liggen, heb er nog niet in gelezen, maar mij lijkt het ergens bizar, want lees ik niet ergens in de bijbel dat de eindtijd wel herkenbaar zal zijn, en dan volgt een hele resem symptomen van een doodzieke mensheid...Symptomen die we al decennia lang kunnen projecteren tegenover alles wat we momenteel zien gebeuren... volgens sommigen althans...
Vandaar wellicht het herhaaldelijk her-voorspellen ?
Ze zijn ook niet alleen, er zijn er nog die momenteel het einde van onze wereld, zoals we die kennen voorspellen... Zelfs met hulp van de extraterrestriëls, de marsmannetjes zeg maar. Als ik wil doemdenken over het einde van onze wereld, dan sluit ik mij aan bij de Hopi Indianen, die het einde van deze wereld voorspellen doordat het huidige evenwicht van de natuur drastisch verstoord wordt, en heel wat soorten verdwijnen, waaronder ... de mens... Volgens de Hopi komen we dan in de tijd van de Insecten en de Knaagdieren... Die vorm van het einde van onze wereld zie ik wel mogelijk, als we niet echt beginnen er iets aan te doen !
Maar of dit het verdwijnen van de mens als soort zou betekenen ? Geen idee, maar als ze ons nog wat tijd geven zie ik mogelijkheden à la Startrek, waarbij een elite van mensen uitgestuurd wordt om een nieuwe "aarde" op een andere plaats in het heelal ook te verknoeien. Hebben we weer een speelterrein voor ettelijke generaties prutsende mensheid.

Maar laat ons positief zijn, laat ons geloven dat de meerderheid van de mensen niet alleen meer praat van het milieu, maar er ook, elk op zijn bescheiden manier, iets aan doet... dan kunnen we hier nog lang zitten als soort, en kunnen we ons ras beperken in overmatige groei door het voeren van oorlogen en het laten sterven van hele groepen aan honger en dorst... Zoals we nu al bezig zijn...

Het is weer mistig buiten. Zonet hebben we gepoogd de pomp van de vijver weer aan de praat te krijgen, maar er zit geen leven meer in... We zullen, nadat het ijs volledig weg is, nog eens proberen, en zo het niet lukt zullen we eerst de pomp moeten kuisen en weer voorzichtig aan de praat krijgen... Ondertussen zullen de vissen moeten tevreden zijn met de beweging van het water via de luchtbelletjes uit de luchtpomp. Nu al is het ijs in grote kring weg rond die plaats waar het water beweegt, gewoon door zo'n minieme luchtbelletjes... Wij onderschatten de macht van het kleine steeds weer... Je moet eens praten met bouwvakarbeiders, meer speciaal met grondwerkers, wat zij allemaal zien in de grond, waar enorme sterke dingen kapotgewrongen en verpulverd worden door de wortelingen van bomen en struiken.
Als je in de zomer zo'n rondgedraaid twijgje losdraait van rond een buis, dan kun je je niet voorstellen dat, mocht je het ongemoeid laten zijn gang gaan, al binnen een paar jaar die buis uit zijn bevestigingen zal gerukt zijn...
Wij zijn verleerd van op die manier te denken, wij werken met moderne technologieën, die met bruut geweld het werk voor ons opknappen... En vergeten dat vroeger de steenkapper in de groeve met veel geduld enkele gaten kapte in de rots, daar houten wiggen in klopte, en dan de wiggen nat goot... Door het zwellen van het hout scheurde de rots van boven tot beneden open ! We kunnen dus met veel minder geweld ook een hele wereld verzetten, alleen moeten we er wat meer tijd in stoppen en de natuur gebruiken in plaats van de machines.
Tegenwoordig gaan we ook zo met mensen om! We willen kleine kinderen in een minimum van tijd zoveel wijsheid meegeven, dat we overgegaan zijn tot een tempo van mechaniekjes, en de kinderen die dit waanzinnige tempo niet aankunnen, vallen uit de boot. En ik heb het niet alleen over de school, ik heb het ook over de ouders, die steeds meer en meer willen dat hun kinderen mini-volwassenen zijn, en de kindertijd gewoon overslaan.
Als het kind het niet aankan en revolteert, dan zijn ze overactief en krijgen ze een pilletje om hen te kalmeren en ze toch in het gareel te doen lopen...
Geef weer plaats aan het kleine in het leven.
Laat een kind kind zijn, klein zijn, spelen, ravotten, vallen en weer opstaan, vechten en ruzie maken, zijn plaats veroveren in zijn kleine wereldje, vriendschap sluiten en spelen, vooral veel spelen... En geef hem daartoe niet al die moderne "opvoedkundige" brol, laat hem in zijn eigen fantasiewereld leven, zodat hij via zijn eigen wereld later zonder erg de stap kan wagen naar de harde grotemensenwereld.

Maar ja, wat baten kaars en bril...

Gisteren in de hobby was het leuk, niet dat we veel gedaan hebben, integendeel... We kregen een aperitiefje van Monique op haar verjaardag, en nadien was het wafelenbak, met koffie... Yolande en haar man waren de "bakkers" van dienst. Er werd gelachen en getaterd dat het een lieve lust was... En moppen als "Er is geen mens die geteld heeft dat het je elfde wafel is..." en dergelijke gingen de tafel rond... Volgende maand is het weer van dadde, dan is het ons jaarlijks etentje. (Alhoewel, iedere maand eten we er taart !) Maar op die dag is het werkelijk een serieuze maaltijd, en weer zullen het Yolande, en hare man zijn die de boel klaarmaken, alhoewel alles zal voorbereid zijn door Monique. Ik weet nu al dat ik weer te veel zal eten, want het is er heel heel lekker... en met zo'n hele bende smaakt alles nog veel beter. Zien eten doet eten...

Weeral een doel in het leven... djutoch !


tot de volgende ?

klinieken en het uurwerk

Ik denk dat ik de dokters in de kliniek eens allemaal een uurwerk cadeau ga doen. Je kunt die dingen nu al kopen aan de prijs van enkele luttele eurootjes, en het zou mij in ieder geval heel wat besparen op kosten aan mijn système nerveux en mijn bloeddruk.
Maar enfin, we zijn terug.
Ben ongeveer drie uur weggeweest om hoop en al, plaaster af, plaaster aan, dokter zien, foto's nemen, terug dokter zien, betalen en voorschriften gaan vragen aan secretariaat inbegrepen een dik half uur maximum drie kwartier bezig geweest te zijn... Al de rest is oeverloos wachten ...wachten... wachten...
Eén voordeel, je mag wat wachten in de eerste wachtzaal, dan in de wachtzaal voor de plaaster, dan in de wachtzaal voor de foto's en dan nog eens bij de secretaresse.... Ik vermoed dat er nog wachtzalen zijn, maar wellicht zijn die voor een volgend bezoek, over drie weken...
Veerle zit dus in een nieuwe plaaster, nu met een schoen, maar ze mag er nog niet op lopen !
(zucht!)

Het is weer een mooie plaaster, met kattepootjes op. 't Voordeel is dat de kinderen dat zo mooi vinden, dat ze er geen Picasso op verkrachten.

Deze namiddag is het dan ook nog hobby-ziekenzorg, dus wordt het, nee IS het een drukke dag. 't Zal weer taart en wijn zijn, 't is nieuwjaar... Ik vermoed dat er niet veel zal geknutseld worden... Tegen dat iedereen zijn zeg heeft gedaan in het uitwisselen van de nieuwjaarswensen, de koffie is gezet, de taart gesneden, de wijn geproefd en goed bevonden... Druk, druk, druk....
Als ik me niet vergis is het ook nu dat er iets gegeten wordt ? of staat dat op een andere dag? Ik zal het wel ondervinden. Ik neem al mijn gerief mee voor de mensen die nog bezig zijn met de pyrografie... Dan ben ik op alles voorzien.

Als ik dan vanavond naar huis kom heb ik weer alle nieuwtjes van heel Mater gehoord. Wie er ziek is, wie een kleine heeft ingedaan en zo meer. De plaaster van Veerle zal ongetwijfeld ook de revue passeren, want dat zullen ze wel al lang hebben gezien of gehoord.

Hoe kleiner de gemeenschap, hoe meer iedereen allles weet van iedereen. Ik gellof niet dat er veel mensen op ons lieflijke Mater wonen, die zo weinig van iedereen afweten als Anny en ik. Zelfs na een stoombad van nieuwtjes op een hobbydag, weet ik nog van niets. Want dergelijke dingen gaan bij mij letterlijk het ene oor in en het andere uit... Tot er iets of iemand de herinnering wekt... Zit er iemand die zegt dat Lucien in 't hospitaal ligt, dan schiet het mij plots weer te binnen, en kan ik het gezelschap verrijken met alle inlichtingen over de ziekte, en de gevolgen voor zijn gezin en zijn boerderij... Maar zonder dat alarmbelletje??? Ik herinner me niets meer... Het is meteen geklasseerd in de bak "Alleen openen bij alarm".

Niet dat ik geen interesse heb in mijn medemens, maar mijn interesse gaat niet naar al die kleine faits-divers... Ik heb het thuis nooit meegemaakt, bij ons thuis werd er ook niet gesproken over al die kleine dingen, en het is ook nooit gebeurd in ons eigen gezinnetje. De enige die dat wel allemaal weet en allemaal bijhoudt is ons Veerle, zij is een echte Materse, hier opgegroeid en hier geïnfecteerd met het bijhouden van alle kleine wetenswaardigheden van de medemens. Als ik bij wijze van spreken niet struikel over de nieuwe auto van mijn buur, is er veel kans dat hij al enkele jaren oud is voor ik zie dat zijn wagen een andere kleur heeft... Mijn buur is er, 't is ne goeie, waar je kunt op rekenen en die op ons mag rekenen als er iets is, en meer hoeft niet.

Op mijn werk had ik altijd grote en belangrijke items op op te denken en over te klappen, wellicht heeft dat nooit plaats gelaten voor al die kleine dingetjes des levens. Als ik dan zit te luisteren naar de kwebbelende dames op de hobby, dan moet ik soms vragen over wie ze het hebben, en dan vergt het soms veel meer uitleg dan het feit dat ze eigenlijk wilden vertellen. Ik stel vast dat ik schromelijk tekort schiet in mijn kennis van mijn medeparochianen (en -hennen). Ik ken bijna iedereen van gezicht, en van goeiendag te zeggen, maar vraag mij geen naam. Alleen degenen waar ik beroepshalve mee in aanraking kwam, die ken ik ook bij naam... en ook sommigen van wie de kinderen hier in illo tempore kwamen spelen met onze kinderen...

Ergens voel ik mij een beetje schuldig, krijg bijna het gevoel dat ik niet genoeg omga met mijn medemensen, maar het is net zoals met de telefoon... Als ik naar iemand moet telefoneren, dan zal ik mij automatisch beperken tot de reden van mijn bellen... Ik weet ook niet over wat anders ik het nog zou moeten hebben! Sommige mensen kunnen uuuuuren aan de telefoon hangen. Ik kan dat niet. Net zo min als ik weet wat vertellen als ik op ziekenbezoek ga.
Neem nu mijn bezoek aan tanteke... Gelukkig dat die cafetaria daar is, dat ik de stilte kan onderbreken met het bestellen van een drankje, en dat de andere aanwezigen soms wat stof geven om over te praten, of zelfs ons zelf aanspreken (het zijn altijd dezelfden die je daar ziet)
Sommige mensen komen daar met hun "zieke", en zitten heel de tijd te babbelen,over allerlei triviale onderwerpen... Dan denk ik bij mezelf, hoe doen ze dat ??? Wij zitten daar ook nooit een uur, al na een half uurtje zijn we gewoonlijk al bezig met het bezoek af te ronden, en de kleinkinderen en Veerle die is gaan werken zijn nog al dikwijls het excuus om het bezoek zo kort te houden... Ik heb bewondering voor wat ik de professionele ziekenbezoekers noem ! Als we echter met enkelen samen daar zijn, dan heb ik geen problemen, dan hebben we onderwerpen zat om over te tateren, maar soms ga ik dan naar huis met de inwendige vraag of ik nu ook tegen de zieke zelf iets heb gezegd... Ik ga eens een bijscholing moeten volgen. Ziekenbezoek in drie stappen of zoiets.

Het gaat er hem niet over dat ik geen onderwerpen genoeg heb, maar er zijn een heleboel mensen waar ik echt niet weet wat ik er tegen moet vertellen, omdat we geen gemeenschappelijke onderwerpen hebben... Zodra we iets hebben waar we ons beiden aan interesseren, dan ben ik een echte praatvaar... Anny zit dan de grimmelen "ze zeggen dan altijd dat het de vrouwen zijn die babbelen..."

Vandaag dus weer zal ik toehoorder zijn... Luisteren en genieten van al die kleine nieuwtjes.

En er nu en dan eens over nadenken dat ik nog geen tijd heb gehad om al mijn mailtjes te bekijken, dat ik nog dit en nog dat moet doen... Gelukkig heb ik mijn blog alweer vol gekregen, met allerlei kleine faits-divers... Ik kan het dus toch ?

tot de volgende ?

In voorbereiding...

Ik kon even goed een bordje zetten: Man aan het werk...
Ik ben bezig, en dat voor het eerst, met de voorbereiding van een blog... Dat is iets nieuws. Voorheen gebeurde de voorbereiding steevast alleen in mijn bolleke, maar nu zit ik nota's op papier te zetten, voor een volledig "epos"... Niet echt een boek, maar ik heb het gevoel dat ik meerdere episoden zal schrijven vooraleer ik kan zeggen dat dit ene "opus magnus" zal volledig zijn.
Zoals steeds is het een eigen visie, een ik-gebeuren als het ware.
Kijk maar naar al mijn blogs, ze zijn stuk voor stuk geschreven vanuit een strikt eigen visie.
Luc (courgette) zei wel eens dat ik mezelf veel te veel bloot gaf in mijn blogs.
Hij zal pas redenen hebben om dit te vertellen als ik tot mijn Groot Werk kom... dan ga ik pas tot in het diepste van mijn kern gaan zitten boren... En wellicht heel wat mensen doen schrikken, zelfs enkelen choqueren, maar dat is niet (nooit) de bedoeling...
Wat ik met mijn blog wil brengen is immers niet het uitdragen van mijn eigen persoontje, maar veeleer het uitdragen van wat ik heb geleerd in de loop van een heel leven... Een al behoorlijk lang leven, want ik heb al heel wat goede en minder goede vrienden zien wegvallen die veel minder jaren kregen om in rond te modderen.
Ik heb ook het geluk(?nu ja?) gehad om heel wat tegen te komen, heel wat rampen in mijn leven, die me net zo goed konden kapot gemaakt hebben, als wel gelouterd... Ik denk voor me zelf dat het bij mij een loutering was, het heeft me niet kapotgemaakt, maar heel mijn visie op het leven en het Leven veranderd.
Ik heb geleerd op de harde manier, met het krijgen van klappen, pijnlijke kletsen rond mijn oren. De opvoeding zoals aangeprezen in de bijbel: wie zijn kind bemint, spare de roede niet. Of dit de goede methode is, laat ik in het midden, maar het heeft mij doen worstelen om boven te blijven (Luctor et emergo)...
In mijn grote werk, zal ik pogen te komen tot mijn conclusie voor het leven...In de hoop dat hier of daar er wel iemand zal zijn die zich met deze manier van denken ook boven water kan houden, rechtkrabbelen en weer door het leven stappen.
Ik nodig bij voorbaat, iedereen uit om zijn opmerkingen niet te sparen! Want volgens mij, behoren, zeker in dit geval, opmerkingen tot het geheel, bieden een diversiteit en/of aanvullingen die er alleen maar toe kunnen leiden dat mensen nog meer en nog dieper nadenken dan ik al deed... Ik - en alle anderen- kunnen er maar deugd van hebben. Denk niet dat kritiek zal ervaren worden als negatief, in tegendeel, het zal dienen om mee te nemen in het steeds dieper worden van het ultieme denkproces van het leven. Dus als ik ooit aan het schrijven raak ('t zal weelicht nog niet voor morgen zijn) spaar je commentaren niet !
Een heel deel van wat ik schrijven zal, zal de trouwe lezer wellicht niet helemaal vreemd in de oren klinken, want reeds nu en dan gaf ik stukjes van mezelf bloot, en vooral van mijn kijk op het leven...
Ik hoop dat ik je nieuwsgierig heb gemaakt, en niet heb afgeschrikt.

De grootste moeilijkheid voor mij was het vinden van een "kapstok" waaraan ik het verhaal kon ophangen. Ik denk dat ik daar nu in ben geslaagd, en dat het verhaal dan ook werkelijk de vorm krijgt van een vertelling, een verhaaltje, hoewel met een heel diepe bodem... Heb dus nog maar een beetje geduld, ik ben bezig het ei uit te broeden...

Heb je al eens buitengekeken, naar de langzame dooi? Je ziet de sneeuw traagjes wegkrimpen, heel op het gemak, zonder grote smoespap of zonder zichtbaar water... In de wegberm zijn al hele stukken van de grasdodden weer vrij van sneeuw, en de stoppels van de maïs lijken veel groter dan gisteren, omdat ze weer meer en meer zichtbaar boven de krimpende sneeuw uitkomen.
Hopelijk dooit het goed door, want ze geven voor vannacht en morgen regen... Mocht het niet genoeg gedooid zijn zouden we met ijzel zitten, en dat wens ik niemand toe (nu ja, hier en daar misschien een)...
Bovendien moet ik morgenvroeg al met Veerle naar de kliniek om haar poot weer uit de plaaster te halen en er meteen weer een nieuwe (met een hieltje) omheen te doen... Ze zal eindelijk weer mogen rondpikkelen op twee poten... Als ...als alles al zover in orde is dat het kan... Want ik vrees, met grote vrees... Ik weet immers dat ze minstens een paar keer toch, al was het verboden, op dat been heeft rondgelopen... Maar ja, wat zou je zelf doen als de waterleiding is gesprongen en je dringend, dringend, de hoofdkraan wilt gaan dichtdraaien in de kelder? Dat en dergelijke kleine rampen hebben haar nu en dan doen zondigen, en hebben haar steevast weer opgezadeld met fikse pijnen... Ik hoop dus dat alles ok is, maar... Moeders zijn moeilijke wezens om stil te leggen... Geen een batterij, noch van Duracell, noch een ander kan op tegen de batterij in een echte moeder. Geen stilleggen aan.

NU, onze Lieve lukte er zelfs in om weer naar de dokter te gaan met een plaaster die gebroken was... 't Zit in de familie zullen we maar denken.

Dus, vergeet het niet, als er morgen een blog komt, zal het stukken later zijn dan gewoonlijk. Maar ik doe mijn best, want ik ben echt verslaafd aan het schrijven geworden, ook al om dat dit één van de dingen is die me hebben geholpen om de boel voor mezelf uit te klaren. (Met andere woorden, ik zadelde u op met mijn eigen persoonlijke gevecht...)

Heb je vanmorgen ook de mooie bloedrode hemel bewonderd ? Sinds enige tijd weten we nu dat dit komt door stof in de hogere atmosferen, en voor een keer geen stof die wij er vervuilend hebben ingeworpen, maar stof van een heel fikse vulkaanuitbarsting. (Wij kunnen niet zo hoog werpen, vulkanen wel)... Maar weet je wel wat het betekent ? Ik heb het je al eens voorspeld, enkele maanden terug: een fikse afkoeling, en geef toe, we hebben er al eentje gekregen. Dat de hemel nog steeds zo rood ziet, wil dus zeggen dat het stof nog steeds daar hangt, en dus nog steeds een gedeelte van de zonnewarmte tegenhoudt. Met andere woorden, we zijn nog niet van het koude en kille weer vanaf ! Ik voorspel dat we ook een frisse zomer krijgen, hopelijk geen te natte, maar de temperaturen zullen wellicht niet meer passen in het rijtje van de global warming, alhoewel dit vulkaanstof een totaal ander verhaal is.
Dus deze vorm van "vervuiling" is helemaal anders dan het ontstaan van een broeikaseffect ! Het is bijna het tegendeel, omdat het in de atmosfeer hangende vulkaanstof, de zon weerkaatst en er dus heel wat minder warmte zal tot bij ons komen.
Dat als een illustratie dat wat "des mensen" is, helemaal in het niet verzinkt tegenover de echte natuur... Niettemin moeten we alert blijven, en zorgen dat de natuur kan overleven... Want wij, mensDOM steken wat uit met de aarde waarop we zelf leven. Als je wilt praten van nestbevuilers...

Hé, ik zie in de verte, zowat aan de Horebeekse hoek, al weer groene velden. De winter is nog lang niet voorbij, maar dat beetje groen doet mij alweer hopen op de bruisende lente, de wedergeboorte van de aarde... Ik zag alweer een merel tussen mijn hortensia's krabben in de hopen bladeren...zoekend naar beestjes. 't Zal nog wat te vroeg zijn, de beestjes zullen nog wat dieper zitten. Maar ook hij is duidelijk al overtuigd dat het leven aan het terugkomen is. Iedere morgen zie ik dat de dag weer vroeger en vroeger in het land komt ! De donkere weken zijn stilaan verleden tijd... Met het Licht komt het Leven...

tot de volgende ?

Viagra...voor de hersenen !

Nee, de titel is wat misleidend, viagra doet je hersenen niet fiks in de rij staan... Ik haalde de titel uit een krantenartikel dat wees op een stijgend gebruik van medicijnen bij de jongeren om hun hersenen te boosten... Hier te lande was Rilatine al best gekend, een middel dat gegeven wordt aan ADHD-patiëntjes opdat ze zich beter zouden kunnen concentreren, maar nu duikt Provigil of zoiets op (de namen verschillen nogal eens per land, ook al betreft het hetzelfde middel), een middel dat de concentratie nog veel meer en beter zou beïnvloeden.
Dat middel zal ook ooit wel eens ontworpen zijn geweest om zieken te helpen, maar lijkt nu in de praktijk een heel andere weg op te gaan...
Zoals gezegd nemen studenten het om beter te kunnen blokken, maar sommigen zouden het ook al nemen om meer en vooral langer te kunnen uitgaan, en !!! het wordt blijkbaar ook ingezet om de soldaten sterker te maken in het doorstaan van de verschrikkingen die ze ondergaan en/of zelf veroorzaken !!!
Met andere woorden, we hebben er een oorlogsdrug bij !
Het lijkt wel of het verhaal van Maurice steeds meer en meer de schijn krijgt van de werkelijkheid...
Heel lang geleden zaten we eens met een groepje te discussiëren over oorlog, waarbij ik stelde dat het toch niet evident was dat je plots zou gaan schieten op mensen die je niet kende, die je nog nooit zag, en die jou nog op geen enkele manier kwaad hadden gedaan... Waarop Maurice plots vertelde van zijn oorlogsverleden... Maurice was soldaat geweest tijdens de laatste wereldoorlog, hij deed dienst in de keuken. Toen de Duitse aanval een feit was, en dus ook onze armée belge moest gaan vechten, kregen ze in de keuken een aantal flessen die ze in de soep moesten kieperen... Maurice vertelde dat de keukenpieten die ook maar eens van die soep hadden geproefd, al koleirig en prikkelbaar rondliepen...
Niets nieuws onder de zon lijkt wel.
Het kan ook niet anders... Ik herinner me het verhaal van ons vader die ergens aan de Lieve in het riet verscholen lag met zijn FN... Toen ze het bevel kregen te schieten op de Duitse vliegers, schoot ons vader heel gehoorzaam, maar toen die dingen terugschoten besloot ons vader niet meer te schieten om hen niet uit te dagen... Er was dus bij de soldaten helemaal geen sprake van inzet, van kwaadheid, van woede tegen de aggressors... Nee, het was veel eer, ik heb er op geschoten (op bevel) en hij schoot terug, ergo, als ik niet schiet schiet hij ook niet terug... Ze hadden daar blijkbaar nog geen soep gegeten...
Ik denk dat het aantal mensen dat zo maar bereid is te schieten op een onbekende, wel heel klein is... Het lijkt dan ook normaal dat ze de soldaten "oppeppen" tot strijdlust.
In de huidige oorlogsvoering zal dat oppeppen steeds meer nodig zijn !
Vroeger was een oorlog een werkelijk gevecht van man tegen man, en na de ene doodgesabeld te hebben de volgende man... Eens de eerste slag was gegeven, en het eerste verweer was gedaan, kwam automatisch een vechtlust boven, al was het maar gewoon uit zelfbehoud.
In de tijd van Napoleon marsjeerden de soldaten al vurend op elkaar af. Er werd al niet echt meer gemikt, het was gewoon voor je uit vuren, ze liepen daar zo dik, dat je er wel eentje moest raken.... Het was al een stuk onpersoonlijker.
In de eerste wereldoorlog met zijn stellingenoorlog, was het mikken op iedere beweging op de amper zichtbare vijand. En nu en dan werden de stellingen verlaten en werd er weer à la Napoleon, een stormloop georganiseerd, waarbij je als slachtvee naar de stelling van de vijand moest oprukken. De truuk was er zoveel op af te sturen dat ze niet allemaal dood waren voor de de vijandelijke stelling bereikten... Stupide werkelijkheid...van Generaals die veilig ver weg zaten.
Nu vuur je op totaal onzichtbare vijanden, en als het eens tot een confrontatie komt, is dat veelal op zo'n afstand van elkaar dat je geen gezicht kunt onderscheiden. Meestal zoeken de wapens zelf, en hoef je alleen maar te vuren als je wapen je verwittigt.............
Het wordt dus steeds minder en minder van persoon tegen persoon, zodat het element van vijandschap van man tot man ook steeds minder aanwezig is. Je krijgt melding dat er vijandelijke activiteit is in gebouw C, je stelt je wapen in op dat doel, geleid door GPS en andere gesofisticeerde middelen, duwt op een knopje, en ginder ver valt je bom op de vooruit bepaalde plaats... Je ziet alleen bij toeval dat je mensen raakt, of misschien 's avonds in de kantine als je tv kijkt...
Geen wonder dat men moet overgaan tot middelen om de agressie op te wekken.
Geen wonder dus dat zoveel van de oudstrijders uit Viëtnam tekens vertoonden van geestelijke verscheuring, na het slikken van al die soorten drugs...
Drugs die ze in veel gevallen nog zelf aanvulden met alcohol of hasj, om de dingen te kunnen vergeten die ze gedaan en gezien hadden...
Oorlog is nooit menselijk geweest, en het is het steeds minder en minder.

Als twee staten, om wat voor reden dan ook, zouden ruzie maken tot oorlog toe, zou men de beleidmensen die deze beslissingen namen zelf in het veld moeten zenden, zegge en schrijve op een voetbalplein, elk vaardigt zijn beste twintig man af, en laat dan die politiekers het zonder wapens maar eens lekker uitvechten, tot ze niet meer kunnen... Misschien leren ze op die manier weer dat overeenkomen veel leuker is dan vechten !
Maar nu wassen ze hun handen in het smeergeld van de wapenindustrie en offeren hun onderdanen op zonder de minste rancune...
Stom.
Oerstom.

De meeuwen rukken op !
Ook gelezen? In een scenario dat doet denken aan "Birds" van Hitchcock krijg je verhalen van mensen die door een horde meeuwen aangevallen wordt, en van wie de de frieten uit de puntzak gepikt worden.
Je hoort de eigenaars van wagens klagen over de onuitwisbare vlekken die de drek van die beesten veroorzaakt op de lak van hun wagen.
In Oostende staat er 250 eurootjes boete op voor wie betrapt wordt op het voederen van meeuwen... (Zou dat dametje met het leeggeroofde frietzakje dan ook nog bovenop boete moeten betalen?)
Na de turkse tortel en de merel die zich aanpasten aan het milieu van de mens, doet de meeuw dat nu op zijn beurt. Alleen is de meeuw geen lief roedekoeënd duifje, of een vurrukkullukke zanger zoals de merel, nee de meeuw is veeleer een roofvogel van... de zee en de kustgebieden. Nu de zee wordt leeggevist en vol ligt met afval en drijvende olievlekken, ontdekte de meeuw eerst dat er stapels voedsel te vinden waren op de kolossale afvalhopen van de stedelijke vuilnisophalingsdiensten...
Toen de plaag van de meeuwen daar te erg werd, en er zelfs personeelsleden aangevallen werden door de meeuwen, besloot men de vuilnis telkens onmiddellijk af te dekken, zodat het onbereikbaar werd voor de massa's meeuwen...
Wat zou jij doen als je geen eten meer kunt kopen in de Colruyt ? dan ga je naar de Aldi of de GB ! Dat doen de meeuwen dus ook, nu de vuilnishopen afgesloten zijn, zoeken ze hun eten ergens anders... Alleen er zijn geen soortgelijke voederplaatsen meer voorhanden, dus pik je het waar je het maar pikken kunt...dixit de meeuw...
En waar hun nestelplaatsen verdwijnen, verhuizen ze iets verder op, ook als dat dan een flatgebouw is...
En tot grote vreugde van de menselijke bewoners heeft een meeuw iets van een haan in hethoenderpark ...
Zodra er ook maar een spoortje van licht is te zien aan de oostelijken einder, heft hij zijn hels geschreeuw aan om de zon te verwelkomen... Veel luider dan de haan, en veel onwelluidender...
Wie dan ook zo'n volledige volksstam meeuwen in zijn omgeving heeft wonen, is er niet gelukkig mee... Hij loop nooit veilig op straat, want de kans van vogelpoep op je kleren is niet denkbeeldig, en bij een meeuw is dat een niet geringe hoop, het stinkt ook nog en het maakt onuitwisbare vlekken...op jou of op je mooie wagen. Ze zitten ook graag op de dakgoot, zodat je langs de huizen een soort stortplaats krijgt van meeuwenpoep... Je kinderen durven niet meer met een boterham in de hand op straat komen of ze worden beroofd door een bende hongerige meeuwen.
En bovendien wordt je iedere dag op een onmenselijk uur gewekt om je aan al dat onheil te herinneren...

Hoeft het gezegd te worden dat ook dit weer het gevolg is van een scheeftrekken van de natuur ?
Dat de meeuwen begonnen zijn aan een verovering van het binnenland ? Dat zij ook weer op hun beurt een deel van de oorspronkelijke bewoners zullen elimineren in de strijd om voedsel, de strijd om overleven ?

Wat hebben we al allemaal naar de knoppen geholpen?

djudedju

tot de volgende ?