tinnen soldaatjes

Op de rommelmarkt zag ik een stel tinnen soldaatjes. Ze waren heel mooi afgewerkt, en nog in perfecte staat en ontzettend duur... Ze deden me opeens wat meer aandacht schenken aan oud speelgoed...
Nu en dan zie ik een stand met bijna niets anders dan werkelijk stokoud speelgoed, aan schrikwekkende prijzen... Her en der zie wel eens iemand met van die oude kleine autootjes van matchbox of een ander merk...
En natuurlijk ook de nu 50 jaar oude smurfen...

En dan vraag ik me af: Wie koopt dat ?
Is het een doodgewone verzamelaar die er prijs op stelt om deze collectie volledig te hebben en te kunnen bewaren voor ...het nageslacht ???
Of is het iemand die als kind die dingen nooit kreeg van zijn ouders omdat ze niet opvoedkundig verantwoord waren?
Of is het iemand die nooit het spelen is afgeleerd ?
Of is het iemand die zogezegd speelgoed koopt voor zijn kinderen en er in feite zelf op de zolder mee zit ?

Of is het gewoon iemand die die dingen leuk, mooi vindt ???

Ik weet het niet, en zal het wellicht ook nooit weten... Eén keer heb ik zo (aan een absurd lage prijs - anders deed ik het niet) een oude meccano gekocht, nog in de originele doos, met boekje en alles erbij, voor mijn enige kleinzoon...Want ik vond indertijd de mecano Hét Speelgoed (nietwaar Claude?) en speelde uren en dagen met het maken van allerlei dingen, en heus niet alleen wat in het bijhorende boekje stond... Bovendien had Bart mijn meccano overgenomen als kind, en ook hij speelde daarmee, en ook hij had er plezier in allerlei dingen te maken... Hij ging ook nog een hele stap verder, en begon van oude fietsen en oude kinderwagens heerlijke speeldingen te assembleren... Dus zou Ewoud, zijn zoon, wel de derde generatie zijn die met die meccano...Niet dus ! Hij heeft wel eens met een nieuwe doos, waarin iedere stap van de montage stap voor stap staat uitgebeeld en uitgelegd, een auto gemaakt...En hij heeft ene keer geprobeerd iets te maken uit die oude boeken, waar je alleen één foto ziet van het afgewerkte product...maar dat ging niet...de meccano ligt nu ergens te liggen... Wie weet zal er ooit een volgende generatie weer het genot kennen van het puzzelen aan machines... Maar ik, ik was een illusie armer...
Dus hoor ik niet bij de kopers van oud speelgoed...
Nee, ik koop boeken. En daar ben ik bijna zeker van dat ze niet allemaal zullen verloren gaan! Ik heb een boekenwurm als schoondochter, en Ewoud is ook al een echte boekenworm...dus zij zullen zich later wel ontfermen over mijn boeken, of toch over een deel ervan. de rest zal wel weer op een of andere manier in het circuit van de rommelmarkten terecht komen... In een deel hangt er nu een ex libris met mijn naam... en wellicht zal er ergens ooit iemand eens zitten denken aan die vreemde naam in zijn boek...Zoals ik soms zit te kijken naar de vreemde namen in mijn boeken...of naar de opdrachten: aan mijn liefste Maria met een onleesbaar handteken en enkele kruiskusjes...Of een opdracht van de schrijver...Of een postkaart die er in zat als bladwijzer, of een brief, of ja, zelfs een foto van een fiere moeder met haar kindje... In één boek vond ik een massa gedroogde klavertjes van vier...
En dan droom ik eventjes weg, denk over het ondenkbare over de onbekende onbekende... Van die met de klavertjes wist ik dat het mensje dood en begraven was, omdat ik er eentje had gevonden al bladerend op de markt, en de verkoopster had gezegd "Oh, kijk eens, dat is nog van moeder !"... En dat ene had ze voorzichtig vastgenomen en in haar portemonnee gestopt, boven op haar pas...
Voor mij zijn die "trouvailles" een boek in een boek, een wereld van fantasie. Ik hoop dat ooit ook mensen nog eens zullen wegdromen als ze mijn naam ontmoeten in een mooi oud boek... Misschien ben ik dan eventjes de hoofdpersoon in een avontuur van die mens...
Misschien is dat ook wel een onderliggende reden van deze blog ? Jaren na datum kan iemand plots nog op deze blog stuiten, terwijl hij zocht naar een of ander begrip die ik ooit behandelde in mijn dromerijen... Misschien is dat mijn stukje eeuwigheid ?
Heb jij zo geen dingen in huis, die eigenlijk alleen maar liggen te liggen, en die je bij iedere grote kuis plots in je handen hebt, en denkt...God, dat is nog van X, die is al zo lang dood...en dan sta je een ogenblik stil en denkt nog eens terug aan vroeger, en je legt het nutteloze ding weer netjes in de schuif terug, want je kunt toch X niet zo maar wegwerpen...'t Is al wat je rest...
Zijn dat in feite geen heerlijke dingen ? Precies omdat ze verbonden zijn met een pak souvenirs aan toen aan X aan pret en aan verdriet ??? Het ding an sich is eigenlijk geen cent waard, maar voor jou is het iets waardevols...

Zou de wereld niet triest zijn mochten al die herinneringen er niet zijn?
Als je de woning van jonge mensen binnenstapt, dan zie je een net huis, waar op de juiste plaats het juiste schilderij hangt om de plaats net die sfeer te geven... Als je bij grootouders binnenkomt, dan hangt het schilderij er nog, maar er naast staat een foto van dit kleikind en iets verder nog een van een ander, en de trouwfoto's van de kinderen en misschien zelfs al van een kleinkind, en op de kast staan heel wat kleine snuisterijen, waar je als jonge mens eens zou willen kuis in houden, en waar je ouder zult vaststellen dat er ook zo'n dingen op jou kast staan...
Dat zijn niet zo maar herinneringen, dat is Leven. Dat is een heel dik boek met memoires van je leven en van al diegenen die er in meespeelden...
Koester het, neem het nu en dan eens vast, en droom weg...
...tot in je eigen leven, je eigen memoires...

tot de volgende ?

pampieren privacy

Een hele tijd geleden bezeerde Veerle haar rug tijdens haar werk bij de pwa, op termijn bleek dit ook zo erg dat ze dit werk niet meer aankon wegens medische redenen. Zoals het hoort werd dit aangegeven als arbeidsongeval, en zoals verwacht werd dit niet erkend als ongeval... Veerle deed ieder document braafjes binnen bij de mutualiteit, en krijgt nu een schrijven...om een brief te onderschrijven waarmee de mutualiteit een attest kan vragen van de gegevens bij de verzekeringsmaatschappij...Zij mogen dat niet zo maar afleveren, dat is een schending van de wet op de privacy... (Waarom schrijft men dat steeds in 't Engels ?)
Waar zijn we mee bezig ???
Een man slaat iemand de kop in, maar we mogen hem niet herkenbaar zien op tv of in de krant, dat is schending van de privacy...
Iemand filmde de inbrekers in zijn winkel, en zet dit op internet...Hij wordt veroordeeld wegens schending van de privacy...
Waar zijn we verdomme mee bezig ?
Ik kan de lijst eindeloos lang maken... Ook de lijst met schrikachtige toegevingen aan mensen die al deze idiote wetten uitbuiten kan ik ontzettend lang maken, maar dan zal ik wellicht uitgemaakt worden voor racist, ondanks dat ik dat zeker niet ben...Maar men draait het racisme om, en dat is m.i. even schadelijk, en daar doet men niets aan... Men doet de kerstversiering in het justitiepaleis van Brussel verwijderen omdat het mogelijks de "andersdenkenden en vooral de moslims zou kunnen storen"... Pikant detail, de versieringen waren aangebracht door een arbeider die niet alleen een arabische naam draagt, maar ook moslim is....
Waar zijn we mee bezig ?
Is het nu echt zo moeilijk om gewoon, menselijk, het gezonde verstand te laten werken??? Maar ja, toen ze -tegen het gedacht van de meeste (stilzwijgende) mensen een wet uitvaardigden waarbij de kruisbeelden uit openbare gebouwen moesten verwijderd worden... hebben ze de deur opengezet om de onzin steeds verder door te drijven... Is er echt niemand die er op denkt dat een kerk in se ook een openbaar gebouw is ? Weg met die schilderijen, die afbeeldingen, die kruisbeelden en dergelijke... Weg met het kruis op de kerk, de halve maan op de moskee, dat hindert mij !
Idioot ? Ja ! Het is idioot, maar onze polletiekers zijn nu eenmaal...
Ik ken een vrijdenker (het woord ! alleen al !!) die op al zijn reizen alle kerken bezoekt en overloopt van de pracht en de praal die er te bewonderen is...Wellicht denkt hij er bij aan de macht en de misbruiken van het geloof, maar blijkbaar stoort het hem niet in de gebouwen binnen te gaan om de kunst te bewonderen... En dat is logisch !
Heeft er nog niemand aan gedacht dat de priesters, dominees en noem maar op, in ons Absurdistan eigenlijk ambtenaren zijn ? Ambtenaren zijn de facto mensen in dienst van de overheid...Vind je niet dat een ambtenaar geen kruis op zijn vest mag dragen ? Dat madammeke mag toch ook haren hoofddoek niet aandoen?
Er bestaat in datzelfde land een wet tegen het pesten... Is dat dan geen pesten, het verbieden van een hoofddoek, een keppelke, een kruisje aan een halsketting ??? Ik vind dat het toch heel dichte familie is ervan... En ik zou het zeker zo ervaren !
Het is in ons land schandalig om te weigeren getrouwd te worden door een schepen met een andere huidskleur, maar je mag wel weigeren geholpen te worden door een vriendelijke bediende van het stadhuis omdat ze een hoofddoek aanheeft... Wat is het verschil ? Och, het gaat om het uiterlijk tonen van een geloofsovertuiging ? Wanneer gaan we dan beginnen met de uitspraak van de rechtbank te betwisten op basis van het feit dat hij iedere zondag ostentatief toont dat hij kristen is door naar de kerk te gaan? Of omgekeerd, ik vecht de uitspraak aan omdat ik mij als kristen geviseerd voel door een rechter die duidelijk laat blijken dat hij niet mijn geloof aanhangt ? Of is de neutraliteit van de openbare dienst gelegen aan de uiterlijkheid ? En mag men wel in het verborgene de niet gelovige broeder koeioneren ???? Of omgekeerd de gelovige omdat hij gelovig is, of een ander geloof heeft ? Zolang men het uiterlijk niet toont ???
Waar zijn we mee bezig ???
Lig jij er van wakker dat je buur anders leeft dan jij ?
Soms heb ik het gevoel dat een van de zaken die het racisme bevordert precies de instelling is die erover moet waken dat er geen racisme is...
Het hindert geen enkele maatschappij of lid van een maatschappij als de bediende die mij helpt al dan niet een of ander geloof al dan niet aanhangt ! Het hindert mij wel als er mensen zijn die de vrijheid van "de mens" in "de maatschappij" hinderen.
Dat men optreedt tegen mensen die de maatschappij willen ontwrichten, dat is logisch, dat moet ! Maar dat houd dan ook in dat die mens het recht moet hebben om bv zijn huis te versieren ter gelegenheid van een of ander gelegenheid, want die versiering kan met de beste wil van de wereld niemand hinderen ! Ik kan er niet voor zijn, het kan zijn dat het niet strookt met mijn overtuiging, met mijn geloof, maar ook dan hindert mij dat niet, ik kan het hoogstens gek, dwaas, verkwistend vinden, maar het tast mijn recht niet aan om op de mij passende dag ook mijn huis vol te hangen met versierselen. Wat men nu doet, dat doet mij denken aan de inquisitie, en aan andere vormen van dictatuur...en daar lig ik wel van wakker !

Ik ga er over zwijgen, ik vertel niets nieuws, alleen wat ik regelmatig lees en hoor, en waar ik - en u allen - wel eens over nadenk...

Iets anders: Houd je ervan om iedere dag kort het nieuws van de wereld, je land, je eigen regio te lezen, en waar het je interesseert eens wat meer over te lezen ? Dan kan ik je aanraden om www.verkenner.be in te stellen als startpagina ! Je vindt er de inhoud van de meeste kranten (ook buitenlands) op terug, je hebt zelfs de mogelijkheid om in te stellen welke soort berichten je iedere dag wilt terug vinden. Ik heb bv de berichten over oostvlaanderen en over de vlaamse ardennen vastgezet in mijn optie, en iedere dag lees ik de korte inhoud en kan ik zappen naar de uitgebreidere versie er van.
't Is maar een tip, kijk er eens op, en kijk vooral eens naar de enorme keuze die er is voor je eigen keuze, dat is nog veel uitgebreider dan wat je op het eerste gezicht meent te zien ! www.verkenner.be

voila, tot de volgende ?

thriller

Veertien februari 1794.
Hijgend strompelde een man door de ruige velden, waar mogelijk liep hij tijdelijk in de bedding van de beekjes, in zo ver hij ze zag, want het was een donkere nacht, bewolkt en koud en het regende, nu en dan zelfs hagelde het.
Toen in het oosten heel vaag wat licht verscheen, begon de vluchteling uit te kijken naar een schuilplaats. Toen hij een berghok voor het vee zag, sloop hij er voorzichtig heen, en toen hij het veilig bevond, kroop hij op de zolder tussen de restanten van het stro... Hopelijk kon hij gans de dag hier verborgen blijven en dan bij nacht opnieuw verder vluchten, verder, heel ver, want de arm van de koning was lang, heel lang...

En zeggen dat hij het zo goed voor elkaar had, hij verdiende geld, kreeg goed te eten en te drinken en bovenal hij moest er niet eens echt voor werken...

Henri Cloves zuchtte diep en overdacht nog maar eens hoe hij zo diep in de shit was gesukkeld... Hij was de beroemdste komiek van gans het koninkrijk, de zalen liepen vol waar hij ook maar kwam, en uiteindelijk mocht hij optreden in het paleis voor de koning zelf ! Niemand kende zijn echte naam, men noemde hem doodgewoon the funniest ! En dan was hij stom, zo onuitsprekelijk stom om een mop te vertellen over de koning ! Men had hem nochtans verwittigd dat zijn majesteit geen kritiek of afkeuring of wat dan ook wilde aanvaarden, en hij wist dat er reeds menig man het hoofd verloren had bij het bespreken van maatregels en wetsvoorstellen die de koning niet bevielen... Dwaas ! Het was nog een geluk dat hij juist achteraan de scene stond toen de koning plots rechtveerde en de soldeniers beval hem te grijpen...

Hij liep nu al twee nachten, en gisteren had hij nog de honden gehoord en éénmaal had hij gemeend een groep ruiters te zien in de verte...

De volgende nacht bereikte Henri juist voor het krieken van de dag de kust ergens tussen Ramsgate en Dover in. Hij profiteerde van het beetje licht van de morgenklaarte, om de kliffen af te dalen... Beneden gekomen trok hij zijn kleren uit, op een kort broekje na, en rende het water in...Op hoop van zege...

Of hij de eerste was die het kanaal overzwom kon hem niet schelen, maar toen hij met zijn laatste krachten de franse kust bereikte, bleef hij door en door verkild wat zitten tussen twee rotsblokken in vooraleer hij de klim naar boven wilde beginnen... Totaal verkleumd raakte hij boven, kroop binnen in een stal waar twee herders bij hun schapen zaten... Toen ze hem aanspraken en hij niet kon antwoorden omdat hij hun frans noch hun vlamsch begreep, ging er een de garde halen. De garde, een echte sansculotte nam de bibberende Henri mee naar het dorp. Onder weg had hij ook al wat proberen te praten met de man, maar ook hij begreep niets van wat Henri hem wou vertellen...

De garde, een brave man, wou de sukkel die duidelijk uit het vervloekte engeland kwam als vluchteling, helemaal niet straffen of pesten... Met veel geduld begon hij, nadat hij Henri een handdoek had gegeven om zich af te drogen, en wat van de oude kleren afkomstig van de vele gehangenen en geguillotineerden, slachtoffers van de revolutie had geschonken, gaf hij hem een kom warme schapenmelk...
Dan begon hij de man te ondervragen, met veel moeilijkheden, maar toch dacht hij het goed voor elkaar te hebben gebracht... Hij wees op zichzelf, en zei duidelijk Jérome Duval...Hij herhaalde dat een paar keer en wees dan naar Henri...Henri antwoorde Henri The Funniest ! De naam waaronder hij gekend was.... De Brave garde schreef heel bedachtzaam zo goed mogelijk de vreemde naam op: Henri de Funez...Hij had eerst een s willen schrijven, maar omdat je die in het frans niet hoorde had hij er maar de vreemde Z voor in de plaats gezet...
Een paar eeuwen later was er een van de nazaten van Henri, die weer very funny was...Louis de Funez....

Geef toe, nogal een duim dat ik heb hé, om er zo maar een verhaaltje uit te zabberen ???? En was je niet een klein beetje het verhaal als geloofwaardig aan het beschouwen ???

We zijn vandaag naar Auchan geweest, vandaar dat ik wat later ben dan anders met mijne blog. Wij hebben vastgesteld dat ook in La douce France alles duurder aan het worden is...Maar ja, er zijn wat producten die we hier gewoon niet vinden, onder meer mijn aperitiefjes...zonder alcohol...en nu gaan ze veel minder lang mee dan vroeger, want Anny drinkt nu ook nu en dan van mijn drankjes...

Veerle is weer gaan werken, dus om 16 uur en een beetje komen de kinderen hier weer een tijdje logeren... Tegen hun gedacht, want ze zeggen tegen Veerle dat Oma en Opa altijd zagen... 't er is iets van, van zodra ze binnen komen vraag ik hun agenda om te zien of ze geen huiswerk hebben...terwijl ze véél liever tv kijken...

tot de volgende ???

sprookje

Ik ben bezig met het lezen van een boek (verbaast je dat ?) met allerlei humoristische korte verhalen... Een ervan is een sprookje, waarin de hoofdpersoon alle mogelijke items van de wenssprookjes in één keer in zijn handen krijgt...Zijn laatste wens van de drie is terugkeren naar de wereld voor hij al die toverdingen kreeg...
Prachtig, hoe de "normale" wereld nog te prefereren is boven al die gewenste dingen die in een knoop raken met de gewone wereld... Ik heb het in één ruk uitgelezen ! Het was schitterend geschreven, boeiend en spannend, tot de laatste bladzijde, en het heeft nog een happy ending ook.
Sprookjes zijn pertang niet echt mijn ding, maar het is als het ware een anti-sprookjes-sprookje... en het is een heerlijk stukje proza.
Het is niet geschreven in een belerende vorm, nee, het is precies één groot avontuur... Niet zoals het sprookje van de Japanse steenhouwer die zich doodzweet onder het zware werk in de stekende zon...een sprookje waarvan je bij het begin al voelt waar het heen gaat en dat het gemaakt is om je te leren tevreden te zijn met je lot...
Ik weet niet of dat wel een goed sprookje is, ik weet niet of het goed is tevreden te zijn met wat je hebt en wat je bent...Ik denk dat je beter altijd een beetje meer wilt zijn, worden, hebben. Als je geen doel meer hebt in het leven, wat rest er dan nog ? Nee, dat is geen stille tevredenheid, dat is een oefening in dood zijn! De kunst is je doel te stellen in het bereikbare! De mensen die het onbereikbare willen, zullen wellicht heel hun leven ongelukkig zijn bij het besef dat ze mislukt zijn, de man die tevreden is met wat hij heeft zal plots tot het besef komen dat de wereld is verder gegaan terwijl hij stilstond...en wanhopig proberen weer bij te benen wat hopeloos weg is.
Als ik in de home ben bij tanteke, dan zie ik mensen die het leven opgegeven hebben, en die uit gewoonte nog ademhalen en eten en drinken en slapen...en daar voor de rest in zichzelf gekeerd zitten te zitten (zoals ook tanteke). Ik zie er ook mensen, die alhoewel ze weten dat ze in hun eindstation zitten, er toch nog iets willen van maken. Ze aanvaarden hun onmacht, maar binnen het raam van hun mogelijkheden doen ze nog een en ander... Ze doen niet alleen mee met de activiteiten, ze helpen bij de inrichting en je ziet dat ze zelf een inbreng hebben in het gebeuren. Misschien vind je het miniem, maar voor die mensen is het de ganse wereld, want hun wereld is sterk begrensd door de jaren en de slijtage.
En dan zie je soms ook bezoekers die ik met alle plezier dwars door de ramen van het gebouw naar buiten zou willen zwieren ! Mensen die hun vader, grootvader aanspreken alsof ze tegen een kleuter bezig zijn, en dan zie je in die oude ogen soms de pijn het versmachtende leed van onmacht.
Ik probeer tanteke te stimuleren tot het meedoen met de activiteiten, en als ik haar soms bezig vind, dan ben ik blij dat ze die dag toch niet zit te vegeteren als een tulpenbol in de winter.

Ik haat de mensen die hun ouderen zo zitten te betuttelen en kinderachtig zitten te doen tegen hen. Laat die mensen, hoe oud en dement ze ook zijn, laat hen dat beetje waardigheid ! Het zijn mensen, veelal de mensen die ooit hebben ingestaan voor jou opgroeien, jou welzijn...

Ik ben weer aan 't zagen, maar echt, het doet me pijn als ik mensen zie die zo expliciet met hun hoofd zitten te schudden, verontschuldigend glimlachen naar de omzittenden over het sukkelachtige van hun oudjes... In plaats van af te dalen naar wat zij vermoeden het peil van hun demente vader, zouden ze beter uit eerbied en liefde proberen hen weer wat dichter bij hen te trekken, door normaal te spreken en te zoeken naar dingen waarvan je ziet dat het hen nog raakt, hen nog boeit.

Wellicht, als we het geluk hebben zolang te leven, komen we allemaal in een stadium waar op we het tempo van het leven niet meer kunnen volgen, en verkiezen een stap terug te zetten naar wat vertrouwd en eigen is...Zou jij dan graag hebben dat er een van je kinderen of kleinkinderen bij je komt met "mo,mo,mo, je moet niet trunten hé, eet ne keer je koek op..." Nee hé, nee, dat is niet wat je zou willen... Zij wellicht ook niet !

Ik ben al enkele jaren uit de "normale" maatschappij gevallen, door ziekte, maar ik ben daardoor niet abnormaal geworden. Ik heb moeten mijn nieuwe wereld aanvaarden, mijn nieuwe wereld moeten verkennen en de grenzen leren aanvaarden. Misschien heeft mij dat de mogelijkheid om jou te vertellen dat die engere wereld, net zo goed een volledige wereld is, met heel veel mooie en heel veel lelijke dingen, maar het is een wereld waard om in te leven, een wereld waarin ik nu en dan mij nog wel stoot aan de veel te enge grenzen, maar niettemin een wereld waarin nog heel wat geluk en liefde te vinden is, en waar ik nog heel veel dingen wel kan doen.
Denk eens daaraan als je bij zieken, bij ouderen op bezoek gaat, ze vragen niet om beklaagd te worden, ze vragen om te leven en een stuk van jou leven te mogen mee-beleven uit je verhalen en je hele doen en laten.
Geef hen dat dan, praat niet voortdurend over de tekorten van hem of haar, vertel over andere dingen over je zelf, je belevenissen, breng een stukje wereld mee naar binnen...geen nieuwe herinneringen aan hun eigen tekorten !

Ik ga stoppen, want ik kan het zagen niet laten !
Vandaag voel ik mij redelijk, en Anny is, ondanks dat ze gisterenavond haar pillen vergat, ook goed. Ik wens voor jullie ook dat je echt goed voelt, en vooral, dat je gelukkig bent met wat je hebt en met wat je wilt !

tot de volgende ?

Laat

Voor het opmaken van mijn 702° blog ben ik laat, schromelijk laat!
Vanmorgen lag Anny nog zo lekker te slapen, dat ik heel, heel stilletjes naar de badkamer ben gegaan, en daar op mijn gemak op het gemak wat heb zitten lezen tot 8.30 uur... Toen ik naar de kamer terugging is Anny wakker geworden, en hebben we nog wat liggen wakkerworden...Het was dik 9 uur toen we eindelijk beneden waren.
Heel de week was het vroeger geweest dan anders, en nu later. Compensatie noemt dat.
Dan zijn we op ons gemak (een ander) naar de rommelmarkt gegaan, en vanmiddag hebben we, zoals de rijpe mensen om 13 uur gegeten. En sjieke kost ! Frietjes ! (En, vroeg Madame aan de jonge keukenmeid, Eugenie, wat eten jullie bij de frietjes ? en Eugenie: zout, madame...)

En nu zit ik al te bloggen... Volgende week zal ik ook wel een keer laat zijn, als het enigszins weer weer is, rijden we eens naar Auchan te Leers. We moeten onder andere een kijken of er hespen liggen aan een goeie prijs, voor Bart en co.

Deze week is Bart weer naar Frankfurt en Hannover geweest voor beurzen. We hebben hem dus nog niet gezien. Vorige week is hij twee keer langs geweest, een keer met het machine om papier in te binden, en een keer om het machine terug te halen... Luc (courgette) weet meteen dat de pak papier die ik ontving van hem, nu netjes verwerkt zit in een pak schetsboeken. Waarvoor nogmaals onze dank. Er zijn wel 3 boeken verdwenen, naar mijn drie tekenende kleindochters... ze vonden dat ook grandioos...
Gisteren moest Gwendolyn, onder meer voor taak een klasfoto tekenen...De opdracht was: zoveel meisjes, zoveel jongens, zoveel j met bril, zoveel m met rok en ga zo maar door...en kim en ik maar commentaar geven...plots stelde ik vast dat er een gehandicapt meisje bij zat ! Gwen was vergeten de voetjes te tekenen, bleek dat er ook een paar handjes tekort waren. Waarschijnlijk had ze nog niet dikwijls zo veel gelachen met een taak. Bij de andere kineren tekent de juf een of enkele figuurtjes voor, maar niet bij Gwendolyn, ze zegt dat de figuurtjes van Gwen mooier zijn dan de hare... Ik heb wel een Juf voorgetekend, want daar klopten de verhoudingen niet helemaal...tenzij... ?

Vandaag schijnt - nu en dan - de zon ! En geef toe, op zo'n momenten ziet de wereld er heel anders uit ! (Alhoewel ik mij kan voorstellen dat er heelder bevolkingsgroepen op onze aardkloot zitten, die dromen van de regen die wij hier "en masse" ontvangen. Kunnen ze dat niet wat eerlijker verdelen? Op één van onze trektochten hebben wij het ooit meegemaakt in la douce France, dat er tijdens de dag geen water voorradig was tijdens bepaalde uren... Dat was heerlijk als er dan juist in die uren een paar naar het toilet geweest waren...Pas dan leer je echt de waarde van het water waar wij zo mee smossen kennen !
Ik begrijp niet dat men niet allang bezig is om over te schakelen op twee netten van water, een net voor drinkwater en een net voor gebruikswater, goed genoeg om de wc te spoelen, de was te doen en dergelijke meer... Er is ook hier stilaan sprake van een tekort aan drinkwater, maar dat is foutief, er is genoeg water, en er zou ook genoeg drinkwater zijn, als men werkte met twee soorten leidingen. Dat dit een enorm werk en een enorme investering zou zijn ? Het zou een oplossing zijn voor het dreigend tekort, het zou werk meebrengen bij de aanleg en bij de ombouw in de woningen, het zou zichzelf voor het grootste gedeelte terug betalen, maar ja...het minst gewaardeerde artikel in ons landje is het gezonde verstand...

Als ze nieuwe tanks of vliegtuigen kopen dan zeggen ze dat ze dat terugverdienen door contracten te krijgen voor het maken van onderdelen. Iedereen weet dat die redenering maar een heel klein beetje recup inhoud, maar toch keuren ze dat wel goed...Dit om maar te bewijzen dat ik gelijk heb. Ik heb ook al dikwijls gesteld dat het rendabel zou zijn om alle leidingen in canivaux te leggen, dus betonnen kanalen, waar alle leidingen, gas, water, elektriciteit, telefoon en noem maar op allemaal zouden in lopen. Dat zou één keer een enorm werk zijn, maar daarna kan men steeds - en zonder openbreken- makkelijk aan alle nodige leidingen waar men ook wil aan werken of aan aansluiten. Maar in ons landje is het veel beter een nieuw wegdak te leggen, te wachten tot de beton goed droog is om dan te beginnen er gaten in te kloppen om een verbinding te kunnen maken met...En dan spreek ik nog niet van het feit dat men een heleboel van de leidingen gewoon niet weet zitten. Ooit kwamen ze hier aan mijn deur met vier man werken en zoeken...Ik ging er bij, vroeg wat ze moesten, en ze wilden de riolering controleren, maar vonden hem niet...Ik toonde ze het groooooote putdeksel in mijn voetpad en gedeeltelijk in mijn voortuin...Dat hadden ze niet gezien, en daar kon het niet zitten volgens de documenten... België = Absurdistan...

Mijn gapepaai is zijn kot weer gewoon ! Eindelijk begint hij weer te fluiten en te babbelen...Tot nu toe was hij dus zijn nieuw grondvlak in zijn kooi niet gewoon, en gedroeg hij zich niet zoals gewoonlijk... Sinds gisteren is hij weer aan zijn normale doen begonnen. Rare beesten...

Voila, ik ga stoppen, 't is voor mij ook zaterdag
tot de volgende ?

Goed nieuws

De testperiode van Veerle verloopt héél goed ! De bedrijfleidster is heel tevreden, en ze wordt aanvaard en gesteund door de andere dames die er werken. Het is natuurlijk maar een veertiendaagse stage door vdab in samenwerking met het bedrijf, maar alles wijst er op dat we kunnen hopen.
Bovendien lijkt het dat Veerle het graag doet (goed doen en graag doen liggen nu eenmaal heel dicht bijeen...), en dat is wel het voornaamste. In het slechtste geval, als ze daar niet zou binnen geraken, heeft ze in ieder geval zeer goeie resultaten tov de vdab, en staat ze al sterker om eventueel verder te solliciteren in de winkelbranche. Het lijkt er op dat we op goede weg zijn. Oef.

Het is weer proper weer, het wast zijn eigen. ('t Is daarmee duidelijk dat slecht weer afkomstig is uit de regio Antwerpen, daar wassen ze allemaal hun eigen...)(Sorry Hedwige...).

Hier naast me zie ik weer verscheidene groene kopjes omhoogrijzen, de venusschoentjes zijn weer aan 't komen! Binnenkort zal Luc weer met verliefde ogen staan kijken naar deze mooie orchideeën. Ik weet niet of het bij iedereen zo goed lukt, maar hier doen de venusschoentjes het wonderwel. Als ik in de bloemenwinkel kom hier in Horebeke, dan krijg ik regelmatig reacties van de mevrouw van de winkel, als ze hier voorbijkomt, ziet ze telkens de orchideeën bloeien, en vraagt me telkens hoe ik dat toch doe, ze kent maar twee mensen - zegt ze - die er zo goed in slagen om de orchideeën telkens en telkens weer te doen bloeien. Bij de venusschoentjes lukt het bij enkele soorten meer dan goed, er zijn er die massaal bij groeien, waar we ieder jaar meer bloemen hebben. Sommige van deze bloemen staan dan maanden lang te bloeien !

Alleen buiten is het triestig, bovendien heb ik schrik ! Ik zie aan mijn camelia's tientallen botten staan, die naar mijn gevoel nu al veel te dik zijn. Ik vrees dan ook dat, mocht het nog eens hard vriezen, dat er veel bloemknoppen zouden kapot gaan. Die knoppen zijn wel sterker dan bv de knoppen van de paaslelies, maar toch... Vorig jaar zijn al mijn camelia's enorm gegroeid, en ik had verwacht minder bloemen te hebben, maar niets van, sommige struiken staan dik bezaaid met knoppen ! Als alles normaal verloopt, zal het voorjaar een bloemenzee vormen, hier juist naast mij...Ik kan haast niet wachten, want dan zou die winter met zijn donkere dagen ook voorbij zijn.

Ik heb gisteren een heel stuk gewerkt aan de potloodtekening van mijn Bacchus, en ik moet voor sommige details op mijn knieën zitten op de stoel, omdat ik anders te korte armen heb... Ik zal moeten mijn schildersezel gebruiken om te kunnen comfortabel werken...en comfortabel is daar een zeer twijfelachtig begrip...Je weet dat ik niet lang kan zitten als ik niet kan steunen, niet kan hangen op de tafel...dus zal ik lepeltje bij lepeltje moeten werken, of nog een ander systeem uitzoeken. Voor het onderste gedeelte zou ik kunnen werken met een tafelezel, maar voor het hogere stuk zou dat niet gaan. Gezien het onderwerp kan ik ook niet plat werken. Je moet voortdurend het totaal beeld zien, je kunt niet tekenen of schilderen als je geen juist beeld hebt. Een plat vlak vertekent het beeld. Je kunt dat goed zien op de baan. Als je signalisatie bekijkt die op de weg is geschilderd, dan zie je voor je een correct beeld, als je dat echter van bovenaf bekijkt, dan is dat beeld in werkelijkheid helemaal uitgerokken.(uitgerekt) (lees het stukje van gisteren over taalevolutie) Deze techniek is er omdat je zo een juist beeld krijgt als je het vanuit je wagen bekijkt. Tussen haakjes, dat geeft je ook een idee van de moeilijkheidsgraad om op plafonds te werken... Als je kijkt in kastelen, de sixtijnse kapel en andere plaatsen, waar men figuren op het plafond schilderde, dan zie je van onderen af volmaakte beelden. Als je echter zou kunnen van dichtbij gaan kijken, dan zou je vaststellen dat die geschilderde figuren sterk vervormd zijn, om jou, kijker van beneden toe te laten ze te zien als volmaakte mensen... In de sixtijnse kapel is de kunst van vervormen nog sterker, omdat er daar figuren zijn die deels op de schuine vlakken staan, deels op platte...en toch zie je een volmaakt beeld.
Deze technische hoogstandjes zijn fantastisch ! Bovendien zijn die gemaakt, zonder dat de kunstenaar zijn werk visueel kon kontroleren ! (Hij kon onmogelijk iedere keer zijn stelling verwijderen om een te kijken). Je kunt dat thuis ook eens uittesten, neem een blad papier, zet er met een dikke stift een letter A op. Neem nu het blad, hou het horizontaal op de hoogte van je ogen, je zult zien dat je die A bijna niet kunt lezen, omdat ze helemaal ineengedrukt lijkt. Teken nu nog eens een A, maar dan even breed, maar drie keer zo hoog, en het streepje in het midden drie keer zo dik. Hou dat nu eens horizontaal, vlak voor je ogen, nu zie je wel een A, en hij ziet er nu uit zoals een A er moet uit zien. Leg je papier weer op tafel, en je A lijkt op niets meer... Probeer nu eens met een mannetje te tekenen, heel simpel...probeer dan eens een mannetje te tekenen die er als een mannetje uitziet als je het plat voor je ogen houd...Niet makkelijk hé? Denk daar eens aan als naar de plafondschilderijen kijkt ! Als je het vroeger al mooi vond, dan zul je nu nog het aspect van bewondering voor de techniek krijgen, en zul je eens proberen het te zien alsof je er vlak voor stond...

Ik heb ooit eens enkele collega's op die manier les gegeven in het vaticaans museum... En ik leerde ze voor het eerst in hun leven KIJKEN naar kunst. Waar ze vroeger nooit oog hadden voor die dingen, zagen ze nu een nieuwe wereld opengaan. En dat is het ! Ik hoop dat ik je, met nu en dan een tip te geven, ook leer genieten van kunst. En denk niet dat je er niets aan vind, leer eens te kijken met al de dingen die ik je al vertelde..

Ik ga nog een ding vertellen, iets dat je ook thuis kunt gebruiken in de decoratie van je woning. Bij mij thuis moet je het niet zoeken, want ik heb zoveel dingen staan dat ik het niet kan toepassen, dat is het lot van de verzamelaar, maar wellicht droom je van een woning zoals je wel eens in de boekjes ziet, waar het lijkt of alles op de juiste plaats staat om tot zijn recht te komen, en bovendien ook de rest van de woning precies opgetrokken wordt door de enkele stukken die er staan. Wellicht kijk je dan verliefd naar die stukken die er staan of hangen, maar dat veroorzaakt het effect niet ! Het effect zit hem voor het grootste gedeelte in de verhoudingen ! Die verhoudingen worden bewust toegepast volgens het principe van de gulden snede.
De gulden snede is een getal, namelijk 1,618 (afgerond).
Teken een vierkant van 10 op 10, en verleng het tot een rechthoek, door er aan een kant 6,2 (6,18) bij te doen. Deze rechthoek is de volmaakte rechthoek. Neem een foto van het vooraanzicht van het parthenon, plaats het in een rechthoek, meet de verhoudingen na, en ja, je hebt 1.618 !
Zet een rechthoek rond het gelaat tot en met het vleeskleurige deel van haar "boezem", meet na: 1.618... en ga zo maar verder ! Deze maat komt in de natuur overal voor, de hoek van het verspringen van de blaadjes aan een stengel, hetdraaien van een schelp, overal kom je de PHI tegen (pi is 3.14, en de phi is de gulden snede, 1.618. Hang je nu een schilderij, probeer die dan te hangen zo dicht mogelijk bij de phi, dan hangt hij perfect ! Om het simpel te houden, als ik het toepas in tekeningen en dergelijke, dan reken ik, voor het gemak, met een derde deel. Neem eens een blad papier, reken een derde uit van de lengte, en een derde van de breedte. Zet op die plaats een cirkel, of een vierkant, of een bloem of wat dan ook, je zult zien dat het blad mooi is, het straalt rust, evenwicht uit. Ik geef je hier natuurlijk een zeer eenvoudig voorbeeld, maar pas het eens toe op je muur. Heb je een muur waar het schilderij netjes in het midden hangt? Laat dat ding eens houden op de gulden snede, en kijk eens hoeveel mooier het hangt ?

Voila, ik ga stoppen, maar experimenteer eens wat, en kijk eens goed naar die foto's, en meet eens na, en stel vast...

tot de volgende ?

enorm

Gisteren ben ik naar de gamma gegaan, om een plaat multiplex berken. Ik heb hem meteen laten zagen in de juiste verhouding om Bacchus op te branden. Ik ben gisteren al begonnen met het reproduceren van de tekening in potlood op de plaat...Maar het is enorm, ik moet werken vanuit de vier zijden van de plaat, of mijn armpjes zijn te kort... De plaat is 61 op 87.8 groot...Het overbrengen is niet zo simpel om de verhoudingen te respecteren. Nu ja, ik moet er mij niet in opjagen hé, de tijd is de mijne... Je weet:
"Geen tijd" wil zeggen dat je iets anders belangrijker vind...
(Gepikt van op een van die powerpoints, waar ze soms heel mooie beelden verprutsen met "wijsgerige" spreuken...soms wel goed, dikwijls storend en jammer genoeg zijn er dan ook nog veel met storende fouten in de tekst...)
maar je ziet, soms zitten er goede teksten tussen hé !

Anny maakt zich nu al zorgen over die pyrografie van mij...Waar gaat ge dat hangen??? Ik weet het ook nog niet... Hangt er ook een beetje van af of ik het echt geslaagd vind of niet...dus binnen afzienbare (van afzien) tijd.

Om zo'n tekening over te brengen, werk ik met het klassieke systeem van de vierkantjes. Ik verdeel het origineel in hokjes van een vierkante centimeter, en verdeel dan de plank in evenveel hokjes, maar zo groot dat de ganse plank vol staat. Als je dan de inhoud van een klein vierkantje overbrengt op het zelfde vierkantje op de plank, dan krijg je zo een identiek beeld, maar veel groter dan het origineel. Deze techniek wordt veel gebruikt. Stel, je maakt een pak schetsen van een bepaald onderwerp. Op een gegeven moment heb je het beeld zoals je het echt wilt hebben. Dan kun je het met het hokjessysteem overbrengen op het doek waarop je het wil schilderen. Soms stel je vast dat bij het vergroten bepaalde effecten niet echt tot zijn recht komen. (Bv dat de detaillering sterker moet zijn op een groot beeld dan op een klein.vb: op een klein tekeningetje zie je de vingernagels niet, maar bij een grotere tekening voel je dit als een tekort aan) Dan pas je de tekening aan naar de inzichten die jij hebt van het werk. Het is dus geen copie, maar een werk naar het voorbeeld van...
Voor ik academie volgde, had ik zo het idee dat dit geen "sportieve" werkwijze was, maar nu heb ik geleerd dat het doel niet de werkwijze is, maar het resultaat is het echte doel, hoe je het ook bereikt ! Ik zag zo prachtige beelden maken, waarbij de maker gietmallen van gezichten van andere beelden gebruikte, en die dan wat bewerkte tot zijn eigen visie. Deze wijsheid heeft wel meegebracht dat ik nu niet meer alleen naar het beeld op zich kijk, maar ook kijk hoe het zou kunnen gemaakt zijn...en soms herken je dan een kop van een romeinse keizer in het gezicht van "De Molenaar"... Niet erg, maar in kunst heiligt het doel dus werkelijk de middelen.... Zo stel ik bv vast dat een van de figuren bij Bacchus, bijna trek voor trek identiek is aan de heilige Johannes onder het kruis... Zelfs de plooien in het gewaad zijn bijna identiek. Is dat verkeerd ? Nee toch, het is hoogstens arbeidsbesparend en het doel is het totaalbeeld, en dat is én mooi én evenwichtig !

Ik las een artikel over de taalevolutie, hoe de taal evolueert. Vroeger hadden een heel pak woorden een stukje die in de loop der tijden verdwenen is. Neem het oude bedde, dat werd bed. Maar om logisch te blijven werkte men die evolutie dan verder uit voor de ganse woordenschat, en de de van bedde werd bij alle woorden met een haal weggehaald...maar er waren uitzonderingen (dat zijn er altijd !) bij rede bleef de de staan, want reet is heel iets anders, bij kudde bleeg de de staanwant kut is iets heel anders, en zo zijn er nog wel een paar te vinden...Maar die wijziging is er dus eerst in het taalgebruik gekomen (in de spreektaal dus) en kreeg nadien een "wettiging"... Zo zijn er ook sterke werkwoorden die zwak werden... Wies is nu waste,placht van plegen en zo zijn er ondertussen een hele boel, die soms nog in het dialekt hoort... Het oudenaardse "gegoven" zou dus ook zo iets kunnen zijn van het werkwoord geven... Nu blijkt er (vooral in nederland) een verminging te zijn tussen kennen en kunnen... Dus zit de kans er in dat met tijd en boterhammen dit evolueert tot één werkwoord. Je ziet, de taal is geen statisch iets, de taal leeft en is voortdurend in ontwikkeling.
Ik heb nog een heel pak boeken in de oude schrijfwijze, en heb zelfs een heel dik (en heel duur !) boek dat een fotografische heruitgave is van het Cruydtboeck van Dodoneus (Rembrecht Dodoens). Het laatste boek blijkt voor veel mensen onleesbaar, gewoon door het lettertype en de schrijfwijze... Een paar letters bestonden nog niet in het nederlands, en een paar werden er maar met mondjesmaat gebruikt... tussen werd toen geschreven als tuffchen, de s bestond wel, maar was precies nog niet echt in... ook de i en de tweeklanken met i er in werden anders geschreven, de v was er al, maar zoals de s nog niet echt in, de w was er niet en werd vv of veel eer nog uu...Voor wie geen boekenworm is, zijn dat inderdaad zaken waaraan de ogen blijven hangen, en waar men moet zoeken naar de "vertaling" in de moderne schrijfwijze. Ik ga niet beweren dat ik dat boek zo vlot lees als een romanneke, maar ik heb er toch geen moeilijkheden mee. Dat komt wellicht omdat ik zo verliefd ben op "taal". Bovendien is het onderwerp ook iets wat mij sterk interesseert ! Ik heb heel wat boeken over kruiden en kruidengeneeskunde. Dit boek komt uit de tijd dat cruyden zowat de enige geneesmiddelen waren. Ik vermoed dat ook dat er heel wat mensen zieker van geworden zijn, en zelfs vergiftigd werden door hun eigen kruiden. Niettemin is het nog steeds een naslagwerk dat aandacht verdient, en waar men ook nu nog zaken in vindt die interessant zijn. Het cruydenboeck is er ook niet alleen als lexicon voor de geneeskunst, maar je leert er ook welke kruiden je in een meer moet werpen om de vis te laten bovendrijven en zo maar te moeten afscheppen...of hoe je lijm moet maken om vogels en muizen te vangen... en wasmiddelen en koperkuis en...teveel om op te noemen.
Bovendien staan er ook de namen van de kruiden bij in alle toen gekende talen, om zo de verwarring minimaal te maken (er was dan nog geen wetenschappelijke naam voor de planten!) en er staan ook afbeeldingen in van de planten. Ook de nieuwe planten staan er deels in, amerika was dan een nieuw wingewest van kruiden zoals de aardappel en dergelijke. Je ziet, het is echt interessant !
Veel moeilijker zijn de geschreven teksten ! Ik heb een enorme bewondering voor de mensen die hun stamboom proberen op te maken, want dan moeten ze in al die oude handgeschreven documenten gaan zoeken, en dat is pas monnikenwerk ! Niet alleen schrijft iedereen anders, maar ook in het handschrift zijn er evoluties, tijden waarin de letters anders geschreven werden dan nu. Ik herinner me zo een klein simpel voorbeeldje: Toen ik in mijn jeugd een studentenjob had op de mailboat, moest ik de cargo invullen op formulieren voor de douane. Ik werd er op gewezen dat de britten hun cijfers anders schrijven dat wij, en dat ik dus in het vervolg altijd moest noteren in britse cijfers. Gelukkig waren er maar twee cijfers die duidelijk anders waren, en voor verwarring konden zorgen: de 1 en de 7... In het britse systeem is de 1 alleen een verticaal streepje en zij lezen onze één als een zeven, want dat is bij hen een verticaal streepje met een min of meer horizontaal vlagje naar links wijzend, zoals bij ons, maar zonder streepje in het midden zoals wij dan wel doen... Je ziet, als je het niet weet lees jij 1000 kilo waar het in feite 7000 moet zijn... Dit als een illustratie hoe verwarrend geschriften kunnen zijn. Mijn moeder schreef nog heel lang haar hoofdletters anders dan wij leerden in school, en ik meen me zelfs te herinneren dat er in mijn prille jeugd nog zoiets was met een of twee hoofdletters (in het handschrift)...Niet makkelijk dus...

Voila, dat was het weer voor vandaag... tot de volgende ?