Verdriet

Gisteren hebben we dus het hoofdstuk "spaarkas De Pallietersvrienden -Maarkedal" ten grave gedragen...Waarschijnlijk komt er nog een nadienst, maar de spaarkas is afgevoerd.

Wat mij verwonderde was dat er zoveel mensen echt verdriet hadden om dit verdwijnen. Ik had de indruk dat die jaarlijkse bijeenkomst voor heel wat mensen echt belangrijk was, en dat kon je niet alleen horen, maar ook zien! Het viel op dat de meesten heel lang aan tafel bleven zitten, en zaten na te kaarten...

Het ergste was echter Moeder Georgette, de cafébazin, en een echte vriendin, die ons (Anny en ik) echt niet alleen als vrienden op nam, maar ook bijna als kind tussen haar eigen kinderen plaatste. We waren op bijna alle familie er bij... Georgette had angst dat we nu, nu er geen echt bindmiddel meer zou zijn, ze ons niet meer zou zien. Nu dat is zeker niet de bedoeling ! Nu was het zo dat we er iedere maand zeker moesten zijn, omwille van de spaarkas, maar nu we niet meer moeten, mogen we weer ! En het is en blijft een goede vriendin, en een echt stukje familie ! Ook bij al de kinderen en kleinkinderen horen wij zo wat bij de groep, en dat kunnen en mogen we toch niet zo maar laten vallen hé ! Vroeger waren we er nog veel meer dan nu, maar dat was onder andere ook door het feit dat ik er voor mijn werk ook moest zijn, en dan nam ik steeds Anny ook mee, die terwijl ik werkte, gezellig bij Georgette zat te keuvelen.

De veranda bij Veerle is af, Fré is fier als een gieter op zijn werk, en Veerle en de kinderen zijn content dat ze er een gezellige plaats bij hebben. Naar ik hoor wordt de veranda hoofdzakelijk een speelplaats voor de kinderen. Ze zullen er enkele knusse zetels plaatsen en een tafel, en wellicht ook een bergplaats voor de bergen speelgoed die de kinderen vandaag de dag hebben... Ik moet me hier echt inhouden, of ik begin weer over mijn tijd met veel minder speelgoed en toch veel meer spel...

Het huis komt stilaan op zijn poten terecht. Normaal komt de vader vandaag de kinderen ophalen...Ik ben echt benieuwd! Veerle woont nu op nog geen 10 meter van zijn ouders, waarmee hij (ook al) in onmin leeft. Benieuwd of hij hen onder ogen durft te komen...Nu, ons kan het niet schelen, de kinderen gaan de laatste tijd niet meer zo erg tegen hun goesting naar hem, niet voor hem, maar omdat ze graag met de kinderen spelen. Kimberly verwoordde het als volgt: "Ja, die kindjes hebben graag dat we komen, we hebben altijd wat speelgoed mee, en als wij daar zijn krijgen ze minder slaag zeggen ze." No comment zeg ik dan maar....

Als de kinderen bij hun vader zijn, zal dat de gelegenheid bieden aan Veerle en Fré om nog wat verhuistaken te doen op hun gemak, zonder dat de kinderen altijd er rond lopen om "te helpen"...

Gisterenavond op de uitvaart van de spaarkas heb ik serieus afgezien. Maar wonder boven wonder heb ik vannacht goed geslapen, en vanmorgen gaat het weer min of meer. Ik voel nog wel de pijn, maar het gaat toch al wat beter. Rommelmarkten zit er echter nog zeker niet in. Nu, zonder die verhuis zou ik het wellicht ook niet gedaan hebben, ik stel - tot mijn verbijstering- vast dat de gevolgen van de grote diarree nog niet geheeld zijn. Ik krijg nog altijd véél vlugger dan voorheen pijn, bij het minste wat ik doe. Ik begin een beetje te twijfelen of het nog wel zal komen zoals het voorheen was. Toch gek dat een mens daarvan zo'n klop kan krijgen.

Gisteren hoorde ik vertellen over een goede kennis dat ze in de kliniek ligt met een knieprothese. Ik reageerde daar niet echt op, omdat ik dacht dat het het plaatsen van een prothese betrof, maar het bleek iets héél anders !
Ze heeft die knie al meer dan 6 jaar, en plots is dat boeltje beginnen te ontsteken. Ze is er erg aan toe geweest, en ze zijn nu aan het onderzoeken wat er verder moet en kan gebeuren... Als de knie er uit moet, dan is de enig oplossing of het been afzetten, of volledig stijf maken, met inplanting van echt been, in de hoop dat dit dan door het lichaam aanvaard wordt...
Ik heb zoiets nog nooit gehoord ! Jij wel ?

ik ga stoppen, tot de volgende ?

Veranda

Vanmorgen is Fré begonnen aan het dekken van de veranda...Ik ben er bij geweest vanaf het begin om te zorgen dat hij juist en recht kon werken. Bijna bij iedere plaat heb ik moeten zeggen hoe het juist moest zijn, om een of andere reden ziet hij niet of de golven gelijk lopen bij elkaar overlappende platen. Hij heeft nog nooit zo iets gedaan, en het gaat steeds beter, wij hebben ook moeten leren...Hij dus ook hé, maar de pijn is erg, heel de nacht al wakker gelegen, en nu nog wat daar gaan bijstaan en al eens een plaat helpen vasthouden tot de eerste nagels er in zitten...En vanavond is het ook nog lichting van de spaarkas en BBQ... Gelukkig hebben we het geld, dat probleem is dus opgelost.

Gisteren zijn wij, zoals iedere vrijdag bij tante geweest, bezoek en de was ophalen. In de loop van de week kreeg ik twee keer een telefoontje van andere bezoekers dat ze er echt goed uitzag, maar toen wij er gisteren kwamen was ze helemaal niet goed. Ze kon bijna niet meer gaan, en toen we naar de bar gingen, smaakt haar pintje niet, ze is echt niet goed!

Chantal zal ook nog eens langs gaan om te zien of het nog zo is.

Wat wel eigenaardig is...Toen we toe kwamen was het "winkelkarretje" er en tante had blijkbaar een pak van die zachte snoepjes "muisjes" gekocht. Ze zette zich op de rand van haar bed, en begon de snoepjes in ijltempo op te eten. Ik zag haar iedere keer twee, drie snoepjes in eens op eten, en ze knabbelde ze niet, gewoon in de mond en slikken... Wij hadden vroeger eens een kilo snoep mee gedaan, en die bleek weg de volgende vrijdag...Nu weten we hoe ze dat doet. Het is echt niet meer normaal.

Ik ga nu nog wat werken aan de berekening van de uitbetaling van de leden van de spaarkas, ik had alles al op punt gezet, maar de bank leverde meer briefjes van 50 en minder van 100 euro's, zodat ik dat nog eens moet veranderen.

Voila, ik ga nu sluiten, sorry voor de korte blogjes deze week, maar na de verhuisperikelen van Veerle zal het wellicht weer wat beter gaan....

Tot de volgende ?

De verhuis episode 12

Alle kleerkasten zitten in een, de meeste kleren zitten op hun plaats, maar er liggen er nog wat in de oude woonst. Nu heb ik gisteren met Frederik om plastic golf platen weest halen, en morgen of zo zal hij die er bevestigen. Gisteren heeft hij de oude kapotte platen er af gehaald.
Ik weet niet hoe het komt, maar verhuizen lijkt een hels werk. Ik zou het nochtans moeten weten, ik heb het in de loop van mijn bestaan ook enkele keren gedaan...Maar ook dat zit niet zo in mijn memorie, ik herinner me ook daarvan slechts détails, het zware, het langdurige voor je op je effen bent, dat ben ik precies vergeten...
Als ik van Loppem naar Oudenaarde kwam, dan is de voornaamste herinnering het feit dat ik met twee grote rollen balatum naar Oudenaarde bolde, en in Deinze sloeg mijn bagagerek plots door, en rustten de rollen op het dak van mijn auto...
Toen we van Oudenaarde naar Mater verhuisden, was dat met behulp van de jeugdkern, een hele bende jonge mannen en vrouwen die alles veel rapper meepakten dan ik het visueel kon bijhouden... Ik herinner me dat ik op een bepaald ogenblik gewoon in de gang bleef staan en toekeek wat er binnengebracht werd, en commandeerde: dat naar de keuken, dat naar de slaapkamer vooraan, dat naar...
's Middags at heel die bende frieten die de vrouwen hadden gemaakt, alhoewel er op een bepaald ogenblik een van de mannen gezien werd, boven op de hoop aarde die dan nog in wat later mijn tuin moest worden lag, terwijl hij, netjes op een stoel, boven op die berg zat aardappels te jassen... Ze probeerden zelfs te skiën op die hoop aarde! 's Middags werd alles definitief op de plaats gezet en gehangen. Ze hingen zelfs de kaders en zo omhoog. Ik weet dat die keer alles, maar dan ook alles op één dag op zijn plaats stond en hing, maar ook dat wij soms eens moesten zoeken waar het precies zat...
Maar zo verhuizen was een luxe...dat komt wellicht nooit meer voor.Het verhuizen zoals ik dat nu zie bij Veerle zal wel veel gewoner zijn...Zeker als ze bijna alles alleen doen.

De hulp die ik bied is niet groot, ik vloek me in mijn binnenste steendood, omdat ik niet méér kan helpen... Maar nu ebt de pijn van de kleerkasten pas een beetje weg. Het is erg als je je eigen kinderen niet kan helpen.

Nu, ik zal er niet over zagen en klagen, dat helpt toch niet, maar het blijft wel een feit dat een mens zich op die manier serieus zit op te jagen, en dat ik alle vijf voet naar ginder wandel om te kijken en eventueel wat goede raad te geven. Gelukkig voor mij stellen ze dat op prijs. Het kan ook anders... Ik denk dat ik en ook Bart, veel eer zouden denken dat wij het allemaal veel beter weten dan dienen ouden...Maar het is de enige hulp die ik kan bieden...

Waar is de tijd, ik had macht met hopen, minder uithouding, want ik gebruikte die macht slechts heel zelden...met bureelwerk hef je meestal niet veel zwaarder dingen dan een stylo... En uithouding moet je kweken, krijg je door het veel gebruiken van die spieren..Dus uithouding had ik niet zo veel, en ik moest dan ook oppassen dat ik er niet "doorschoot" en met een lumbago of een verrekking zat.

Ik zie zo véél van mij terug in Bart, die heeft ook macht bij hopen, maar ook hij kan die macht niet op de goede manier gebruiken...Met breuken en dergelijke als gevolg. Dat ik die ongevallen niet tegenkwam ligt veel meer aan het feit dat Anny steeds bij mij was en me hielp, waar Bart voor zo'n dingen niet op Els moet rekenen... Els heeft totaal andere kwaliteiten, die ik dan bij Anny niet vind...

Een van de zware werken die ik mij herinner was de aanleg van mijn tuinpaden en perken in klinkers. Ik had die klinkers besteld bij een aannemer in de wegenbouw, omdat ze daar een stuk goedkoper waren... Het begon al goed... Op een avond kwam ik thuis van Brussel, en ik kon mijn auto niet meer binnenzetten, omdat er wel veertig, vijftig pakken van een kubieke meter klinkers voor mijn huis gestapeld lagen...Je zag mijn huis niet meer staan! Ik belde naar de aannemer, die lakoniek zei dat mijn bestelling goed doorgegeven was aan den hollander, maar dat er blijkbaar iets gebeurd was...Ik moest maar mijn werken doen, dan zou hij wel de rest komen halen...(Later hoorde ik van een bediende dat de aannemer slechts betaald had voor wat ik bestelde, en dat hij de tientallen kubieke meter klinkers gratis en voor niets in zijn magazijn heeft gezet....)
Tijdens mijnen congé zou ik die klinkers leggen... Eerst uitgraven, dan stabilisé maken, aanbrengen, dammen en effen leggen, en dan de klinkers leggen en in muurkens metsen voor de aanleg van de perken... Bart zou helpen, oorspronkelijk Koen ook, maar hij kon niet lang helpen...Zelfs Francis kwam en hielp ook, maar met zijn handigheid kreeg hij de kruiwagen op zijn teen, en die hulp was ook weg. Dat Koen uitviel had te maken met het mooie weer!!! De eerste dag van mijn congé begon het water te gieten, en dat heeft het drie weken aan één stuk volgehouden! Bart en ik moesten 's middags al onze kleren uitspelen en droge aandoen, en 's avonds was het weer van dat. Koen met zijn astma zat al heel snel met een valling, en mocht van mij niet meer helpen. Bart heeft dat verlof gesleurd en gesjouwd dat het niet schoon meer was, maar onze klinkers lagen er en liggen er nog...

Maar we hebben dat verlof geen dag rust gehad, en geen dag zonder regen !
Er is dus ook niet zoveel speciaals aan het weer van vandaag den dag hé???

Enfin, hoe zwaar het werk ook was, en hoe nat we ook werden, we maakten goed en mooi werk, en we waren echt gelukkig, ondanks alles, en bij al dat werk, en al die regen hoorde je toch nog regelmatig ons gelach als er eens iets geks gebeurde, of als we op een stuk werk keken en zagen dat het goed was...
Dat was dus mijn bijdrage (een kleintje) tot het ondoordringbaar maken van de aarde.

tot de volgende ?

Jackootje

Vlak voor mijn neus staat uiteraard het scherm van mijne kwampjoeter, maar als ik iets schuin links kijk, dan zit daar in al zijn glorie Jackootje... Mijn rotzak van een papegaai.
Oh, hij kan lief zijn, heel aandoenlijk roepen, geluiden van de deurbel nadoen, en dan lachen als we willen gaan kijken wie er is, zoentjes geven en noem maar op. Als ik 's avonds mijn boterhammetje eet, dan is hij niet meer te houden en slaat hij alles wat maar lawaai kan maken in zijn kooi, zo hard als hij maar kan tegen de tralies: Hij weet dat ik 's avonds altijd mijn maaltijd beëindig met een stuk fruit, en hij krijgt dan steeds een stuk... Opdat ik hem zeker niet zou vergeten begint hij lawaai te maken zodra ik mij maar aan tafel zet...
Als ik hem dan het klokhuis van mijn appel of iets anders geef, dan heeft hij een heleboel geluiden om zijn dankbaarheid te uiten, fluiten, een Ooooh vol bewondering en resems zoengeluiden en dergelijke meer.
Maar 't is ook een rotzak van een gapepaai ! Hij is verschrikkelijk jaloers! En zodra ik de telefoon opneem begint hij lawaai te houden, zo dat er al mensen waren die vroegen of ik een timmerman in huis had! Hoe hij weet dat ik de telefoon op neem, hoe hij weet dat ik het ben??? een groot raadsel !
Ook als er bezoek komt is hij jaloers, en meestal begint hij dan te schreeuwen! In geval het te erg is, rollen we hem met kooi en al in de keuken, en daar is het voor hem zo interessant om te kijken naar het andere milieu, dat hij het schreeuwen en de jalousie vergeet.

Vroeger had ik een papegaai die nog veel liever was dan deze, maar die is jammer genoeg veel te vroeg gestorven. Sindsdien weet ik dat je een papegaai niet kunt houden op gewoon papegaai-voeder! Daar zitten veel te weinig vitamientjes en mineralen in, en het beestje is gestorven aan avitaminose...

De papegaai die nu bij mij zit is eigenlijk de papegaai van Veerle, een rest van de scheidingsperikelen, net zoals de poedel die hier ook nog rondloopt. Ondertussen hebben wij voor het beest een hele mooie grote kooi aangeschaft, en letten wij er op dat zijn voeding heel variabel is, zodat hij hopelijk geen avitaminose zal krijgen.
Hoe gek het beest ook is, hoe ambetant ook op sommige momenten, ik zou hem missen moest hij weg zijn...Ik heb altijd iets voor papegaaien gehad, ze zijn zo ...menselijk...?

Het weer is weer geen weer, eerder weg en weer. Grijze wolken dreigen en nu en dan valt er regen. Herinner je je nog hoe ik je voorspelde dat je al dat zagen naar wat regen bitter zou beklagen? Maar ja, als het zo ver is, wil je mij nooit geloven hé ! Je moest nu toch al lang weten dat, als je hier om een beetje regen vraagt, je geen beetje krijgt, maar weken aan één stuk door !
Bijna iedere dag moet je een emmer onder je TV plaatsen, om al de watersnood die ze tonen niet te zien op je perzisch tapijt belanden.
En die kluivers dan maar memmen dat het klimaat verandert... Niet van ! Ik heb het al gezegd en ik blijf er bij, als je de aarde niet terug doordringbaar maakt, dan zal het aantal overstromingen hand over hand toenemen!
Ik zou kunnen zeggen, je moet het maar weten, ik op mijne berg heb er geen last van, maar ik heb altijd weer compassie als ik die mensen daar wanhopig zie staan in wat vroeger een mooie eetplaats was... Vooral als het oude mensen of sukkelaars zijn, die dergelijke rampen niet meer zelf kunnen opruimen en moeten wachte tot er hulp komt, en zullen afzien om dat alles te bekostigen...
Enig tijd geleden heb ik aan heel wat vrienden en kennissen Ostende oender woater toestuurd, een fotomontage van de watersnood van 1/2/1953...Toen was er een enorme solidariteitsaktie, en bijna iedereen kreeg voldoende goederen van zijn medemensen om een nieuwe start te nemen. Sommigen kregen zelfs goederen cadeau, terwijl ze op het eerste verdiep woonden en niet getroffen waren... Nu is er geen solidariteitsaktie meer, er is een clausule in je verzekeringspolis, en er zijn iedere dag dergelijke rampen, we zouden kunnen blijven solidarair zijn, en zover gaat de liefde niet, bovendien herinneren we ons de misbruiken en, en , en....
Niettemin heb ik compassie als ik daar dat oud ventje wanhopig zie staren naar de resten van de meubeltjes, de meubeltjes die mede een stuk van zijn verleden zijn, sorry, waren...
Dan ben ik blij dat ik op mijne berg woon, want ik denk dat ik het niet meer zou aankunnen.

Gisteren heb ik dus technisch advies gegeven aan Frederik en Veerle, maar alras stond ik ook panelen recht te houden en dies meer...Ik ben na korte tijd moeten stoppen, ik kon het niet meer houden van de pijn...Maar ik hield het vol tot alle kleerkasten stonden... Ik had hen gezegd dat deuren en dergelijke, dat ze dat zouden moeten doen als ik weg was, dat kunnen ze zonder een handje meer...en zo is alles nu weer een stukje meer in orde.

Van morgen is Veerle weer naar de rugschool, en Frederik is zijn opzeg gaan geven van de huur van zijn huis. Binnen drie maand zal hij dan officieel intrekken...al slaapt hij daar nu al meer dan thuis... Ik heb de indruk dat het echt klikt tussen die twee, en wat minstens even belangrijk is: het klikt ook met de kinderen.
Veerle woont nu twee huizen van haar ex-schoonouders, en die hebben haar en Frederik al eens uitgenodigd, en ook daar klikt het. Ik heb je al verteld dat hun eigen zoon nooit meer langs komt, en dat ze zelf ondervonden hebben wat voor een vent dat hun zoon is. Toch heb ik een beetje compassie, het moet pijn doen je zoon nooit meer te zien, en te moeten erkennen dat het een...is.

Enfin, het voornaamste voor ons is dat Veerle nu eindelijk weer de draad opneemt en het leven hervat.

Anny en ik zijn echt gelukkig dat het zo gaat, en hopen dat alles nu eindelijk ook eens zou blijven goed gaan voor haar. Amen.

Vandaag verjaart mijn oudste zus...Al hoewel ze waarschijnlijk al jaren niet meer verjaart, toch een dikke proficiat en vele zoenen van ons allemaal! Gelukkig is ze nog steeds in goede gezondheid, afgezien van wat remmeties...Maar we leerden toch allemaal : Krakende wagens lopen het langst...

Voila, ik ga stoppen.
Tot de volgende ?

verhuis

Sorry, heel korte blog...
Ik ben aangesteld als technisch adviseur voor het samensteken van kasten en co...
Ik hoop dat ik voorzichtig genoeg zal zijn...
Tot de volgende ?

Het Weerbericht

Nu ik geen diarree meer heb, is het strontweer...
Verder geen weer-berichten.
Scheisse;

Ik heb gisteren eens de straat gedwarst, mij (voorzichtig) neder gebogen en een (één) erwt van een struik geplukt. De erwtjes smaken heerlijk ! Ik moet mezelf serieus bedwingen om niet over te schakelen naar het gild' der dieven, en mijn buikje te vullen met erwtjes van den boer.

Eén of ander doemprediker had mij gezegd dat die erwten voortdurend zouden bespuit worden, en dat het een speciale variëteit zou zijn met keiharde erwtjes...Niets van ! ze zijn overheerlijk, en ik zie hier geen machines met sproeistoffen floreren op het veld.

Alleen...'t zijn mijn erwtjes niet....

Gek, ik eet erwtjes veel liever zo, rauw uit de "schors" dan klaargemaakt. Bovendien knabbel ik ook graag op de groene "schors", met die zoete smaak. Ik denk dat ik iets van een rauwkost-vreter in mij heb, ik eet bijna alle groenten graag rauw, en sommige daarvan eet ik niet graag als ze bereid zijn... Neem nu rode kool, ik heb een bloedhekel aan de smaak van bereide rode kool, maar als ze rauw en fijngesneden is, dan zou ik een gans bord leeg eten...

Ook zo met witlof en knolselder. Natuurlijk zijn er groenten die ik zelfs nog nooit geprobeerd heb rauw, zoals schorseneren (die voor mij vééééééél lekkerder zijn dan die stomme asperges !), maar dat zijn dan wellicht de uitzonderingen die de regel bevestigen. Tegenwoordig zie ik in de winkel veel onbekende groenten liggen. Vroeger zou Anny die meteen in haar 100 en zoveel kookboeken opgesnord hebben, maar nu, met de jaren (?)heeft ze niet meer zoveel zin in speciale bereidingen. Haar eten is nog altijd héél lekker, maar het is maar hoogst zelden dat we nog eens nieuwe en speciale gerechten op tafel zien komen. Anny zegt dat het niet zo plezant is voor ons tweeën als vroeger voor heel de bende, maar ik vermoed dat de zin een beetje weg is, en dat ze het bijkomende werk niet meer zoekt. (Wat normaal is, ik stel het ook bij me zelf vast)

Bovendien heeft ze gelijk, het is niet dankbaar voor ons tweeën te koken. We eten alle twee maar een heel klein hapje... Zelfs een keer op restaurant gaan is geen feestje meer... We bestellen er geen menu, maar kiezen er één schotel die ons bevalt, en dat is alles. De kermis voor Anny is alleen nog het feit dat ze het niet zelf moest bereiden...

Als we ergens naar toe gaan, en daar wordt een volle menu opgediend, dan eten we daarvan, maar dan zijn we enkele dagen precies niet op ons gemak.

Gek is dat, verouderen... Je behoeften verminderen ook. Toch zie ik dat dit niet bij iedereen zo is, ik zie bijvoorbeeld bij de bond van gepensioneerden van ons werk, dat er mensen zijn die werkelijk nog met smaak kunnen (vr)eten. 's Avonds in bed spreken wij dan onze verwondering daarover uit.

Hoewel ik niet mee ga op de uitstappen, en rustig in het hotel blijf bij de driedaagse uitstap van onze bond, ben ik steeds meer "uitgeput", en vol pijn. Ik doe mee vooral voor Anny, en zal haar zeker niet zeggen dat het lastig wordt, maar het is het wel. Maar Anny heeft er iedere keer enorm deugd van, en dat is wat telt. Haar leven wordt al genoeg beknot door mijn ziekte.

Ik zeg dat regelmatig ook tegen Bart, want dat is iemand zoals zijn opa, en zoals zijn vader, het werk voor alles... Ik zeg hem regelmatig dat hij tijd moet maken voor zijn gezin en om te leven, en niet te doen zoals ik deed, plannen maken voor later, voor als ik op pensioen of op prepensioen zou gaan...Ik heb en zal er nooit iets van kunnen verwezenlijken... Ik bezweer hem dat hij het nu MOET meepakken, en niet op sparen voor de tijd die misschien nooit meer komt.

Hij gaat - to mijn volle tevredenheid - ieder jaar met het gezin op reis, op vakantie, weg van alle beslommeringen. Ik ga dan graag eens naar zijn huis om de dieren te voederen en dergelijke, want ik weet dat zij wijzer zijn dan ik was!

Wellicht is dat ook de verklaring van de stille jalouzie die je in onze taal en onze spreekwoorden terugvindt voor de walen en de fransen... Wij hebben (teveel) de neiging te leven om te werken, waar zij werken om te leven. (Leven als God in Frankrijk... en dergelijke)

Wellicht ook daardoor dat Frankrijk voor ons nog altijd als een vakantieland gekend is... Echt normaal is dat niet, want het zou veel logischer zijn als we nog altijd een beetje een hekel hadden aan de fransen, zij hebben ons landje bezet, bevochten en onderdrukt dat het niet schoon meer was...Maar wellicht hebben wij eeuwen niets anders gekend dan onderdrukking, was het niet door de fransen, dan door de spanjaarden, de duitsers, de fransen, de romeinen de.... noem maar op, er zijn weinig landen in Europa die ons niet geduveld hebben, zo vaak dat wij afgeleerd hebben te blijven wrokken over het verleden, en allang blij zijn dat het nu niet zo is... Dat is bijvoorbeeld wel anders in nederland, waar er nog steeds heel wat onderdrukte haat leeft tegen de duits....

Misschien ook daardoor dat wij voor bepaalde dingen "sansfoutisten" geworden zijn ?

Je ziet, geschiedenis is niet zo maar een ver van mijn bed - show, je kunt zo de gevolgen en invloed ervan af scheppen van het dagelijks leven...Dus mijn passie voor geschiedenis is niet zo gek als je wel dacht hé?????

Ik ga stoppen, ik begin weer pijn te hebben van het typen (erg hé!)

tot de volgende?

Oh ja, bloggen is gevaarlijk ! Ik kreeg anoniem doodsbedreigingen over een blog van een jaar geleden, nu pas ! Gedeeltelijk in vreemde lettertekens (russisch ?) en gedeeltelijk in 't engels ...Pas dus maar op, misschien staat er op een of andere dag een terrorist tussen mijn teksten gereed om op u te schieten !!! (Voor wie wil zoeken, het is op een blog waarin over Mars gesproken wordt..werd...)

shit jong

Veerle is hier al een paar keer gekomen, ze kan geen weg met de kinderen, niet moeilijk, de kinderen, Veerle en Fredrik zijn allemaal oververmoeid van het werk en de stress van het verhuizen... Bovendien loopt er daar een "helper" rond van een jaar of 15 die het leuk vindt om de kinderen dan nog eens te pesten en op te jagen. Wellicht omdat ook hij niet meer weet op wat been hij loopt van vermoeidheid van het helpen verhuizen.
Alles komt wel weer in orde zodra de verhuis in orde is. Die jonge gast is nu naar huis, dat zal ook al een heel stuk schelen, want hij was de katalysator van de reacties van de kinderen.

Wat betreft de spaarkas, ik heb héél het weekend druk gewerkt aan het uittellen en regelen van de uitbetaling van de gespaarde gelden aan de leden. Vanmorgen naar de bank, en daar blijkt dat het toch niet kan zonder de handtekeningen van de leden... Shit Jong, shit !
Wat gaan we zaterdag vertellen aan de leden? En wanneer krijgen we het geld binnen? Zodat we het kunnen teruggeven aan de leden?
Een ramp is het !

Beter nieuws van de waterdienst... Ik kreeg de factuur van het water van tanteke, zo'n 5000 eurootjes...Ik heb contact genomen met de waterdienst, en de betaling van de trimesters die volgen zijn in ieder geval al geliquideerd, en misschien kan er ook nog iets aan het bedrag zelf ook gedaan worden... Er bestaat blijkbaar een speciaal orgaan in de waterdienst voor dergelijke gevallen. Hoop doet leven. We proberen alles wat mogelijk is...en ook het onmogelijke, maar dat duurt iets langer...

En zo ben ik bezig met allerlei stresserende dinges, waar ik in feite niets mee te maken heb, maar die op mij geworpen worden omdat ik nu eenmaal een sociaal beest ben. Een mens zou er zijn buik van vol krijgen.

Ik ga er niet meer van klappen, ook niet van de deugd dat dat allemaal doet aan mijn rug en aan Anny 's schouder...

Gisteren was het goed weer, maar vannacht en vandaag is het weer regen, regen afgewisseld met buien en stortbuien. Proper weer, 't wast zijn eigen zoals ze in Aantwaarpen zeggen (Sorry Claude en Hedwige), maar ik ken geen ander streek in ons vlaanderen waar ze hun eigen wassen....)

Gisteren is Luc hier geweest om de rest van de belastingsbrief van Bart in te vullen, zodat dat ook in orde is. Luc zit iedere keer te zuchten en te blazen aan die brief, maar hij lukt er telkens in die brief zo goed in te vullen dat Bart iedere keer onwaarschijnlijk veel terugkrijgt. Luc is werkelijk heel goed in die dingen, ik weet wel, hij werkte heel zijn loopbaan in de belastingen, maar hij is één van die mensen die graag zijn werk zo goed mogelijk doet, en die daarvoor ook de wetgevingen telkens zit uit te pluizen... Bart mag zijn handjes kussen, en Luc eens gedenken in "zijn gebeden"...

Vandaag komt Els nog de brief halen, om in te dienen in het belastingskantoor te Geraardsbergen.

Ik heb een spellingscontrole op mijne computer zitten, en iedere keer ik een woord schrijf in verband met de belastingen, wordt dit rood onderlijnd... Het is duidelijk dat belastingen ook bij de opstellers van het woordenboek slecht vallen... Gek is dat belastingen, zonder een toevoeging, dat mag blijkbaar wel....maar er een kantoor of een brief of zoiets aan toevoegen is duidelijk uit den boze....

Nu ja, ik heb het er ook moeilijk mee iets aan de belastingen te geven...

Zolang ik nog mijn huis aan 't af betalen was, kreeg ik telkens terug, maar nadien ben ik telkens bij de grote groep die mag bij betalen...

Met al die tegenslagen en moeilijkheden waar ik nu mee zit te "bronselen", dacht ik ook eens terug aan de vele dingen die ik in de loop van mijn leven al heb meegemaakt, en die toendertijd zwaar drukten op mij. Beter dat niet te doen, want je krijgt de indruk dat je leven een op een stapeling was van moeilijkheden...en dat is en was gelukkig niet zo...

Eén van de eerst serieuze dingen die op mijn bestaan drukte, was de brand van het chiroheem... Ik was nog niet zo lang leider van de chiro, toen we beslisten om met alle leiders samen, ons lokaal eens volledig te schilderen en op te knappen. 's middags hadden we nog samen een pint gedronken, op het feit dat alles af was, alleen nog de boel op kuisen, toen 's middags de pompiers langs ons huis passeerden.
Het bleek dat de zaal (ons lokaal) om een onbekende reden volledig uitgebrand was.
Wij hadden geen lokaal meer, en zouden de vergaderingen en aktiviteiten moeten in open lucht doen, wat uiteraard in ons regenland geen pretje was.
Iedereen zocht wanhopig om oplossingen, en her en der kon een leider met één of enkele afdelingen terecht. Ik zelf had onder de jongknapen een zoontje van een aannemer, en ik verkreeg van die aannemer dat er een "grote" barak op het marktpleintje gezet werd, waar ik met de ganse groep van de kleinsten in terecht kon. Dat alles was maar een noodoplossing, en het voornaamste aspect van de jeugdvereniging, één groep zijn, werd daardoor tijdelijk onmogelijk. Leiders die voor hun groep geen oplossing hadden waren dan jaloers op diegenen die er wel een vonden...Kortom, het was een heel moeilijke periode. Ik heb het einde er niet meer van meegemaakt. Wel weet ik dat er blijkbaar later toch een nieuw lokaal gevonden is, maar het was voor de chiro ter plaatse in feite een nieuwe start, een herrijzen uit de brokstukken van wat nog restte...

Het gekke is, dat ik mij veel beter herinner dat ik, zolang ik er was, de jongknapenwerking kon op peil houden, dank zij "mijn" metsersbarak...

Ik heb je al verteld dat het geheugen van een mens blijkbaar de slechte herinneringen uitwist, en de goeie laat bestaan.

Gelukkig maar...

Ik denk dat andersom, het leven ondraaglijk zou zijn !

Dus: trek je het niet aan, alles komt wel in orde, en is het nu niet, dan wel later in je herinneringen...

tot de volgende ?