De tijd gaat snel, gebruikt hem wel...

Ik weet niet, zeer geachte lezer(es), hoe oud je wel bent... Wellicht geen piepkuiken meer, want ik vermoed dat er niet veel jongeren onder mijn publiek huizen...
Wie zouden mijn lezers en lezeressen wel kunnen zijn?
Soms gaat er een tipje van het gordijn op, als er iemand reageert op mijn schrijfsels, maar voor de rest heb ik er het raden naar.
Ik vraag dit maar, omdat ik over de tijd schrijf, en tijd is een heel ander begrip voor jongeren dan voor ouderen. Zelfs binnen eenzelfde leeftijdsgroep kan het begrip tijd heel sterk verschillen, denk maar eens aan de tijd die je zit te wachten bij de tandarts en de tijd die je doorbrengt in aangenaam en/of leuk gezelschap...

Toch meen ik dat het spreekwoord in mijn titel, hoogstwaarschijnlijk is ontworpen door een ouder persoon... Want tijd dat lijkt steeds sneller en sneller te gaan. Voor wie jong is, lijkt een jaar een haast eindeloos iets, voor wie oud is lijkt het haast een hogesnelheidstrein ... (Misschien rijdt de tijd van ouderen ook op een apart spoor ?)

Toen ik in het huwelijksbootje stapte, en men er 's avonds zong van " Over 25 jaar...", dan leek die 25 jaar een wellicht onbereikbaar ver beeld... Toen we onze zilveren bruiloft vierden, voelden we ons nog jong en fit, en leken de vijfentwintig voorbije jaren wel heel vlug voorbij gegaan, wellicht omdat we het zo druk hadden, op het werk, in het gezin, met de kinderen, met het werken aan de woning, aan het bezig zijn met alles en nog wat... De tijd was nog niet merkbaar versneld, maar wij waren te bezig zodat het snel leek te gaan.

Toen we 50 jaar getrouwd waren, leek het haast niet te vatten dat die 50 jaar al voorbij waren. Waar is - in hemelsnaam - die tijd naartoe ?
We waren ons toen al meer dan goed bewust van het feit dat de jaren steeds sneller voorbij vliegen. We zijn nochtans helemaal niet haastig meer, we zijn op pensioen, we moeten niet echt veel meer doen, en toch vliegt de tijd voorbij.

Hopelijk ligt het eindstation nog ver, nog héél ver weg... en mogen we nog lang samen rustig voortijlen in de steeds snellere trein van het leven.

Ik heb in een vorige blog al we eens uitgelegd dat er een verklaring is voor dat gevoel van een steeds sneller gaande tijd: We vergelijken de tijd met wat voorbij is in ons eigen leven. Voor een kind van 5 jaar is een jaar 20 % van zijn leven... voor ons is het straks een

73° deeltje van ons leven.  Dat durf ik zelfs niet meer in percentjes uit te drukken... Het lijkt dan zo verschrikkelijk veel minder dan het jaar van die vijfjarige.

Het grote wonder van die tijd, dat is wel dat we, het kind van vijf en ik als oude knar, het jaar op dezelfde dag aanvatten en op dezelfde dag eindigen, in die heel andere snelheid. Gek. Er was echt geen Einstein nodig om de relativiteit van de tijd te beseffen...

adem in, adem uit, adem in, adem uit, adem in, ... blijf zo verder doen... nog heel lang, lang, lang, lang...

Want ik hoop nog heel lang het leven te mogen observeren, vanuit mijn knusse zetel die zo snel gaat...

Anny is beter, mijn schouder ook...

De laatste tijd hebben wij een groot deel van onze (haast onmetelijke) tijd besteed met het bezoeken van dokters, en we zijn nog niet aan het einde van deze "wandelsport"...  We moeten nog met Anny naar de gynecoloog, en beiden moeten we nog naar de gastroscopie om te zien of er niets te zien is. En hopelijk zien ze bij geen van deze drie onderzoeken iets...

Dat zal allemaal wel horen bij het ouder worden zeker ?

Deze namiddag plankjes gehaald, netjes op maat gezaagd, om er straks in Crea Samana Mater-Welden samen elk een schilderij te maken.

De eerste reactie was weer: "We gaan dat niet kunnen", maar dat klinkt al veel stiller dan vroeger! We hebben immers al heel wat zaken gemaakt waarvan ze dachten dat dit boven hun mogelijkheden lag. Eigenlijk ben ik daar wel een beetje fier op ! Ik hoop dat ik hen zo ver breng, dat ze thuis ook meer durven en meer doen. Bezig zijn is genezend !

Daarna gaan winkelen in de Colruyt... Weer een hele kar. Wanneer eten en drinken wij dat allemaal op ? Toch lijkt het niet te veel, want volgende week zal ik weer mogen rijden.

We zijn ook naar De Zeeman gegaan, Anny moest een nieuwe pyjama hebben.

en nu zit ik hier weer achter mijn scherm. Ik heb al vier planken in het zwart geverfd, zodat ze klaar zijn om te beschilderen. Als we gedaan hebben, toon ik jullie wel eens het resultaat !

Voor mij is creatief bezig zijn, héél belangrijk ! Het is wel even zoeken naar wat ik nog fysiek aankan, maar dat belet me niet om toch bezig te zijn en te blijven. Het is wel wat minder geworden in de loop van de voorbije jaren, maar dat zal wel normaal zijn... Een mens wordt ouder hé.

Deze namiddag in de Colruyt reed ik onze winkelkar even achteruit, schoof een van die trapjes (om aan de hoogste rekken te kunnen) uit de weg, om een man door te laten met zijn winkelkar. "Voila !" zei ik, 'zo kunnen we alletwee door !". Het ene woord bracht het andere mee, en we bleven wat staan keuvelen over alles en niets... Toen we de winkel verlieten, botsten we weer op hem, hij ging de winkelkar terug gaan plaatsen. "Tja, dat gaat zo rap niet meer hé?" "Nee, maar zolang het gaat is het goed !" antwoordde ik. Zijn vrouw was overleden, en hij deed alleen het huishouden. Al vijf jaar. "En ik mis ze nog elke dag, we waren al 49 jaar getrouwd, net onze jubilee niet mogen meemaken..." Hij zweeg even en zuchtte.

Eigenlijk beseffen we niet genoeg hoe gelukkig we zijn, nog samen te kunnen en mogen zijn, ook al kraakt en piept het hier en daar, we hebben elkaar nog, en ik kan Anny nog plagen, en zij kan nog lachen met mijn zever..

Gelukkig !

Schoon, mooi, cute...

Waar en wanneer hebben wij ons Vlaams verloren? (De jeugd is zijn eigen taal haast helemaal kwijt, je moet tegenwoordig al een heel mondje vol Engels spreken om je kleinkinderen te begrijpen...Van hen is dat cute in de titel)...

Toen ik klein was, gebruikten wij het woord "mooi" niet. Het was schoon of het was lelijk, en mooi dat was Hollands.

Heel wat van onze leerboeken "Nederlands" (Waarom?) bevatten slechts heel sporadisch  Hollandse woorden zoals dat mooi.

Wij hadden ook veel minder bronnen die ons konden vergiftigen met een ons vreemde woordenschat. We lazen "Het Volk" en we luisterden naar de Brussel Vlaams. Bij ons thuis waren we fervente boekenlezers, en wellicht hadden wij op die manier meer te maken met meer woorden dan de meesten van mijn vrienden op school.
                                     

Pas in 1958 kregen wij te maken met de TV, en dat was dan nog alleen bij de buren die een TV hadden gewonnen met een tombola. Wij zaten dan regelmatig bij de buren om te kijken naar Bonanza en Schipper naast Mathilde.

Om TV te ontvangen moest je een antenne op het dak plaatsen. Daarmee konden wij Brussel Vlaams en Rijsel (Franse TV) ontvangen. En dat was het.
Holland, dat kwam pas veel later, met de kabel...

Bij ons thuis kwam de TV op een zondag binnen... De dag van dat Wereldkampioenschap in Ronse waar Beheyt Van Looy klopte... Welk jaar was dat weer ? 11 augustus 1963... Ook al weer een hele tijd geleden.

Het was op slag gedaan met het luisteren naar de hoorspelen op de radio, en ook het boekenlezen verminderde drastisch: koning TV nam het bestaan meteen in handen.

Dat was voor ons het moment dat we niet alleen het boekenlezen zagen verminderen, maar ook heel wat van ons sociale leven (en ook onze eigen Vlaamse taal), maar dat beseften we toen niet (en velen nu nog niet)...

Ik herinner me de tijd waar - bij goed weer- alle buren buiten kwamen zitten ( de stoelen werden naar buiten gehaald) om gezellig bij elkaar te zitten, te babbelen, te kaarten, en wij mochten buiten spelen tot het donker werd, en ook de volwassenen het tijd vonden om naar bed te gaan.

Stilaan verdween dit allemaal, want de TV stond aan.

Dit was echter maar het begin van een nieuwe wereldorde in je buurt ! We stapten in ijltempo naar de tijd waar je amper nog je buren kent. De tijd waar het zich engageren in een of andere beweging, steeds minder werd en nog is... Want er is net voetbal die avond...op TV...

Na de TV kwam de computer en de gsm... Je moet tegenwoordig haast zoeken om nog een jongere te zien die niet aan het Gsm'en is...

Maar dat Hollands, wanneer kwam dat ? Dat begon vooral toen de Nederlandse TV hier ook kon bekeken worden, en iedereen naar Nederland keek, want de BRT van toen, dat bood alleen saaie programma's aan en het avontuur, de glitter en glimmer, dat vond je bij de buren, de Hollandse TV...

Heel gek, wij hebben met zijn allen, jaaaaren naar de Hollandse TV gekeken, en als ik nu kijk, dan is er daar minder glimmer en glamour dan bij ons op TV... Het kan verkeren zei Bredero (Ook al nen 'ollander).

Maar wij worden op die manier voortdurend bestookt met een taal die ons vreemd was, en stellen vast dat onze eigen taal stilaan vreemd wordt. Geloof je me niet ? Gebruik maar eens in je dagdagelijkse taal weer het woord schoon... Wedden dat het je zelf vreemd in de oren klinkt ?

Zelfs als we vooral kijken naar programma's in onze eigen taal, dan is het in werkelijkheid niet meer onze taal. Waar ze wat "volks" proberen te doen, horen wij een dialect die niet van ons is. Tot voor kort was dat voornamelijk dat knoertlelijke Antwaarps, en sinds kort krijgen we TV in wat West Vlaams zou moeten voorstellen, maar in feite ook een mengelmoesje is van verschillende gewesttaaltjes, met een West-Vlaams sausje over. Kortom: haast zo lelijk als dat Aantwaarps... Maar hoe dan ook, het is nog een beetje verwant aan wat vroeger onze spreektaal was... Maar in de officiële berichten (Nieuws en duiding), daar krijgen we een Nederlands die bijna niets meer te maken heeft met Vlaams. (Je moet eens luisteren naar de voorzitters van die partijen die zich "profileren" met "Vlaams" in hun roepnaam... )

Och, je kunt je er al lang niet meer druk over maken, het is, om het in het nieuwe Vlaams te zeggen: incontournable...
djudedju

Witter dan wit

Geen een waspoeder kan er aan tippen ! De witte verf recht uit de tube lijkt helemaal niet wit meer als ik ze op de sneeuw leg...
Sneeuw is wellicht het witste wit dat er is...
En toch...
Ik vraag me af of de sneeuw vroeger niet nog veel witter was... Voor de industrialisering, voor de eerste smog met doden (in ons eigen België !!!)... Voor de sneeuw door een vervuilde lucht naar beneden dwarrelde...
Zou de sneeuw dan niet nog witter zijn geweest?

Of was de vervuiling door bosbranden, vulkaanuitbarstingen en de vele vuurtjes die de mens aanmaakte om zichzelf bij te lichten, te beschermen, te verwarmen ook al zo vervuilend?

Ik weet het niet.
Want de vervuiling, die veranderd blijkbaar voortdurend van kamp. Ik herinner me dat ik mijn vorige auto heel bewust kocht om zo min mogelijk te vervuilen. Ik kocht toen een diesel, want benzinemotoren waren de grote boosdoeners. Toen ik er een paar jaar mee reed, bleek plots de diesel véél en véél vervuilenderderder te zijn dan de benzine, en zat ik plots weer in het verkeerde kamp. Nu heb ik me een Toyota-Hybride aangekocht, dat is deels op benzine en deels op zelfgemaakte elektra... En een geluk dat die elektra er is, want nu zwaait de vervuiling plots weer in de richting van de benzine...

Ik weet het niet meer... Jij wel ?

Natuurlijk is iedere verbrandingsmotor vervuilend, iedere verbranding is vervuilend, en de batterijen voor de elektrische  en hybride wagens zijn zeer milieubelastend bij hun fabricatie, maar toch dwingt men ons steeds meer naar den elektriek... Je hoort nu al dat men de verwarming van je woning ook aan het afkeuren is... ook daar moeten we naar elektrische verwarming... Maar heel wat van die elektriciteit komt van centrales op vervuilende kracht...

We zijn met tevelen.
En met teveel mensen zitten we ons individueel te verwarmen, te verplaatsen.
(En dan heb ik het nog niet over de voeding)...

Ik lees artikels die me vertellen dat men makkelijk alle mensen kan voeden, ik lees artikels dat men de mensen niet allemaal kan voeden. Ik lees dat we ons biefstuk eigenlijk zouden moeten laten, en vervangen door meelwormen en andere insecten... Ik zie in de grootwarenhuizen iedere keer weer zaken om op te eten die ik niet ken. (En dan vertellen mijn kinderen: "Pa, heb je echt nog geen quinoa gegeten ? Dat is gezond, pa !... Ondertussen heb ik dat gegeten en ik vind er niets aan. Geef mij maar de vertrouwde rijst of couscous, dat is al exotisch genoeg)

Dan denk ik weer: "Moeten we niet een stapje terug zetten ?"... Ik ben ondertussen al een eindje in de zeventig, en mijn jeugd was heel anders dan het leven nu. 's Morgens confituur bij de boterham, en daar werd niet mee gesmost, dat was dun uitgesmeerd. 's Middags soep en nadien aardappelen met een klein stukje vlees. Ook wel eens zonder, als het een dure maand was... Dan kregen we puree, we maakten daarin een putje en moeder goot daar een beetje hete hazelnootbruin-gebakken boter in. En dat was het. En het smaakte heerlijk, en soms heb ik er heimwee naar.
's Avonds één sneetje beleg. De boterhammen waren niet gelimiteerd.
De beenhouwerij had een kleine toonbank, want daar waren niet zoveel soorten toespijs... Spek, hesp, uier (jaja), en je was bijna tenden... Oh ja, Kaantjes (Krakelingen in West Vlaanderen) en bloedworst. (Buiten West-Vlaanderen ook witte worst) en ik meen dat er ook al salami en boulogne was en de heerlijke lookworst... Maar dat was het zowat. Geef toe, daar heb je echt geen toonbank van meterslang voor nodig.
Ik herinner me nog de eerste keer dat we spaghetti aten... Macaroni kenden we veel eerder. Rijst hoorde eerder bij de taartjes dan bij het middageten. We kenden eigenlijk alleen patatten, op diverse manieren bereid. ( De rijke mevrouw tegen haar "dienstmeisen": "Marie, wat eten jullie bij frieten?" "Zout, madame"...

Wij aten in de winter heel weinig vers fruit, verse groenten... We leefden van wat er op dat moment te oogsten was, of wat we konden bewaren. (Diepvriezers waren er ook nog niet, en de frigo kwam er ook pas een tijd later.)

Vandaar wellicht dat men ons nu zegt, in deze tijd van rijkbedekte tafels: We delven ons graf met mes en vork...

Hebben we eten om iedereen op deze aardkloot te voeden?
We kunnen misschien beginnen met minder eten in de vuilnisemmer te kieperen??? Of de overschot van te grote (???) oogsten op het stort te voeren)

djudedju

Krakende wagens lopen het langst...

Nou, dan heb ik nog een lang leven voor de boeg...
Alleen... dat kraken gaat gepaard met pijnen, pijntjes, ziek zijn, en nog meer van dat leuks.

Nee, ik klaag niet ! Want al die pijnen en pijntjes, zelfs die heel zware bronchitis van een tijdje geleden, dat zijn allemaal dingen die eigenlijk niet zo erg zijn. Er zijn ergere dingen! Ik zie in mijn familie en vriendenkring mensen die aan echt zware ziektes lijden, levensbedreigend, en in veel gevallen verloor ik reeds vrienden daar aan...

Van sommige mensen hoor je het pas als ze in een terminale fase zitten, van anderen al heel vroeg, wellicht zijn beiden reacties op hun onmacht, hun schrik. De enen proberen de ziekte dood te zwijgen (als ik het negeer dan is het er niet), anderen schreeuwen het van de daken.

Ook bij de dokters zie je die twee richtingen. De enen zeggen het vlakaf en vermelden er soms bij hoe lang je nog hebt. Anderen verwittigen de dichte familie dat ze zich moeten voorbereiden.

Wat er best is ? Ik weet het niet. Ik heb me al vaak proberen voor te stellen hoe ik zou reageren, maar ik weet het niet.
Ergens denk ik -nu - dat de dood me niet afschrikt. De dood is een onafscheidelijk deel van het begrip leven. Ik heb al heel wat pijn gehad (ik ben een van de mensen die men noemt: pijnpatiënten)... Maar ik heb de indruk dat mijn pijnen slechts klein bier zijn in vergelijking met die pijnen. Maar uiteraard kan ik dat niet meten.

Pijn is immers een individuele ervaring.  Op TV gaf men ooit een show waarbij men aan mannen dezelfde pijn bezorgt die vrouwen ervaren tijdens de geboorte van hun kind... Ik vind dit idioot. Ik heb vrouwen gekend die een kind kochten in een paar minuutjes, ik heb er gekend die uren lagen af te zien. Met welke vrouw vergelijkt men dan in die show ?

Ik heb een abnormaal hoge pijngrens, zo heb ik nog nooit tandpijn gehad. Wel eens een pijnscheut bij het eten van een ijsje, wat voor mij het teken is dat ik naar de tandarts moet, maar dit alarmsignaal duurt bij mij dan hooguit een paar seconden.

Als ik deze pijn, in mijn verbeelding, echter laat voortduren, dan kan ik begrijpen dat voor sommigen tandpijn verschrikkelijk is...  Maar hoe kan ik dat meten ?

Hoe kom ik nu op het meten van pijn ? Wel, dat komt door de dokter in de pijnkliniek. Die vroeg aan Anny: "Hoeveel pijn heb je nu op een schaal van 10". Anny zegt dan steeds 4... Als ik haar vraag, hoe kom je daarop, dan zegt ze me dat ze altijd vier zegt, omdat ze zich niet kan inbeelden hoe en met wat je dan vergelijkt... en dan is 4 een zo'n goed cijfer als 6 of 9...

Zij hoort duidelijk bij de mensen die de pijn minimaliseren (4), waar anderen wellicht geneigd zijn dan altijd 9 te antwoorden en de pijn zo maximaliseren.

Persoonlijk vind ik pijn alleen heel erg, als het alles gaat overheersen. Als je de pijn niet meer kunt wegdenken. Als je zelfs bij een komisch programma de pijn zo erg voelt, dat je de humor verdringt in plaats van de pijn.

Is die pijn dan heel erg "groot" ? Ik voor mij denk dat het eerder gaat over de tijdsduur. Pijn die niet meer overgaat. Pijn waar je mee naar bed gaat en waarmee je er 's morgens weer uit kruipt. De tijd is voor mij persoonlijk wat de pijn zwaar maakt, erg maakt. En dan kan dat best een 4 zijn... Niet zo enorm hoog, niet zo enorm fel, maar héél de tijd door, zonder genade.

... Iets wat anderen me wel eens zeggen over tandpijn: "Dat blijft maar zeuren".  Zeuren is niet meteen een woord die me doet denken aan een hoog cijfer, maar wel aan een onmeetbare tijd.

Als ik dan die krakende wagen ben, met altijd wel ergens iets, dan kan ik daar mee leven... Als het maar niet overgaat in een eindeloze pijn, zonder dat je nog een ogenblik soelaas vind...
Maar ja... Voor jou kan dat héél anders zijn !

Ik ben bang

Bang dat de liefde verdwijnt, ondergesneeuwd door haat.
Bang dat we vergeten mens te zijn, en alleen het dier in ons loslaten.

In wellicht iedere religie staat geschreven dat je niet mag doden, dat je je naaste moet beminnen. Ook atheïsten en agnosten zeggen dit, kortom, iedereen zegt het... Maar het blijft bij zeggen.

Het is niet zo eenvoudig om de bron van het huidige kwaad aan te duiden... Herinner je nog de film over Laurens van Arabië ?  Daar ligt eigenlijk het begin van wat er nu gebeurt. Daar had men min of meer beloofd aan de Arabieren dat ze een Arabische staat zouden krijgen, als ze hielpen in de oorlog tegen de Turken (Het was de eerste wereldoorlog, en de Turken deden mee met de Duitse Keizer...).
Toen de Arabieren Damascus veroverden voor de Britten en Fransen, braken die hun vage beloftes en verdeelden de buit onder hen.
Daar bleef het niet bij... Men schonk een staat aan de Joden, men leverde wapens, er kwam nog een wereldoorlog... en tot op heden is het Midden Oosten nog steeds een broeinest van oorlog, opstanden, tumult...

Ik zou ook kunnen schrijven over de belangen in aardolie en zo meer, over het Suezkanaal en ga zo maar nog een eindje door... Maar eigenlijk moeten wij bekennen dat de oorzaak in de eerste plaats te zoeken is in het Westen.

Uiteraard kunnen wij daar niets aan doen, wij met onze generatie, maar een groot stuk van onze welvaart komt uit min of meer "gestolen" goederen...  Ook al hebben wij geen persoonlijke schuld, we genieten toch van de vruchten van het kwaad.  De bemoeizucht van vooral de USA, heeft het al zo wankele evenwicht nog verder verstoord. Als je kijkt naar foto's van die landen toen ze nog "zuchtten" onder een dictatuur, ten opzichte van foto's van nu, dan zou je meteen opteren voor de dictatuur. Waren ze nog niet rijp voor democratie op zijn Westers ? Of kwam het door het feit dat er na de dictatuur een politiek vacuüm was ? Wellicht een beetje van beide. Feit is dat vanuit het Westen er sterke steun was om de bestaande dictatuur te breken, zelfs als dit een oorlog kostte (Saddam Hoessein).

Van Saddam Hoessein gesproken, als je de geschiedenis uitpluist, dan werd hij jaren lang aan ons voorgespiegeld als het voorbeeld van hoe het moest, en werden we aangemaand om te kijken naar al die prachtige verwezenlijkingen die er kwamen onder zijn bewind. Toen kwam er een politieke breuk met het Westen, en plots was er niets meer goed... Ook daar moet je eens foto's van vroeger en nu naast elkaar zetten...

Kortom, ik heb wel begrip voor de woede van deze mensen.
Ik heb geen begrip voor hun manier van oorlog-voeren, ik heb geen begrip voor het zoveelste misbruik van religie, ik heb geen begrip voor het doden van onschuldige burgers.

Ik heb eigenlijk geen begrip voor oorlog sowieso... We staren verstomd naar de holocaust, als een ultiem voorbeeld van de menselijke waanzin, maar ik sta even versteend bij het bekijken van het bombardement van Dresden. Oorlog IS waanzin. Altijd.

Wat we hier en nu beleven is een stap verder dan wat we gewoonlijk onder oorlog verstaan. We zien oorlog nog steeds als een gewapend conflict, waarbij soldaten op elkaar schieten, in een soort verschrikkelijk wreed drama.

Hier zien we geen soldaten optreden, we zien burgers die burgers doden.
Dit betekent dat zij die slachtoffer worden weerloos en onschuldig zijn aan het conflict.
Hoezeer ik ook begrip heb voor de historische achtergrond van het conflict, ik kan de manier van "vechten" helemaal niet op prijs stellen.

Ik weet van iemand die in de Metro Maalbeek is geweest. Die man had in zijn verleden gediend als soldaat in conflictzones, had de oorlog van dichtbij meegemaakt, maar wat hij nu zag, dat was geen oorlog meer... Het doet denken aan een bombardement op burgerdoelen. Het treft onschuldigen.

Het doel is duidelijk: de maatschappij ontwrichten.
Onze reactie kan dus niet anders zijn, dan weigeren daar op in te gaan.
Wij mogen ons niet laten verleiden tot racisme, tot haat voor de Islam, tot het haten van de vluchtelingen... Integendeel, wij moeten allen samen, schouder aan schouder tonen dat wij, ondanks deze wrede druk, niet te breken zijn.

Weet je, hier past, meer dan ooit: Eendracht maakt Macht !

10 jaar

Het is niet niets... 10 jaar bloggen.
Maar ik heb het gevoel dat ik nu "tenden" mijn bobijntje zit. Ik moet op zijn minst de batterijen weer eens opladen. Ik weet wel, het is een soortement verslaving, maar soms heb ik het gevoel dat het iets is  van moeten, en dat houdt meteen ook in dat het niet meer zo plezant is.

Vandaar mijn beslissing dat dit voorlopig mijn laatste dagelijkse blog is... Ik zeg wel dagelijkse blog, want ik zal wel nog eens, nu en dan, in de pen kruipen om je deelachtig te maken aan mijn leven, denken en doen.

Het is dus niet echt een afscheid, het is het begin van een blog zoals de meeste andere blogs zijn: een onregelmatig verschijnend berichtje.

Ik droom er ook van om eens wat anders te doen, iets wat ik hier nu en dan al wel eens uitprobeerde: ik wil wat verhalen brengen, zuivere fantasie, gewoon leuk om lezen (en om schrijven !)... Soms met een diepere inhoud, soms gewoon leuk of triest, spannend, realistisch of pure fictie... Men heeft me al menig keer gevraagd "Zou jij eens geen boek schrijven?"... Nee, ik zie dat niet echt zitten. Daartoe moet je een verhaal hebben met een heel groot aantal complexe randjes aan, moet je verschrikkelijk consequent zijn en blijven gedurende het ganse verhaal, en moet je vooral een groot uithoudingsvermogen hebben. Ik zie dat eerlijk gezegd niet zitten. Dat uithoudingsvermogen en dat consequente zijn er al te veel aan. Plus het feit dat je dan ook nog eens het verhaal met al die uitsprongetjes moet behouden en doortrekken...Ik zie mezelf zo al verdwalen in de randfiguren, en verhalen vertellen in het verhaal.

Nee dus, maar korte verhalen, ja, dat zie ik wel zitten.
Als de inspiratie er is, dan krijg je vast en zeker wel een en ander te lezen dat niet echt thuishoort in de blogsfeer... Maar daar maal je wellicht ook niet om, want deze blog is ook nooit consequent geweest en wellicht heb je je menig keer afgevraagd wat die titel deed op dat artikel (ik ook !)... Dat komt omdat ik in het bloggen heel spontaan ben, en door een detail in het verhaal plots in een ander verhaal terecht kom. Het leest wel vlot, maar het zou zeker niet kunnen dienen als Paper ofte proefschrift.

Misschien is er dus morgen geen blog...
of wel...
Maar ik laat me niet langer meer dwingen door de kalender, alleen nog door de lust om te schrijven.
We zien het wel.

 Wie niet op facebook of twitter of zoiets zit, zal dus nu en dan eens moeten komen loeren, of je moet je abonneren (dat kan, kijk maar eens in de zijbalk). Van mijn kant zal ik niet of nog hoogst zelden kijken hoeveel lezers me vandaag weer lazen...

tot de volgende ? (wie weet wanneer...) Ik neem (een beetje) afscheid, met een bloemetje...

Toon