Panda Daisa

Gisteren zijn we - voor het laatst dit jaar- naar Pairi Daiza geweest...
Zoals steeds met Luc en Rita. Dus reden we gisterenmorgen vroeg naar hen toe, door een stralend weer, sorry, bolle mist, sorry hemels weer, sorry erwtensoep, sorry... Allee, oom het kort te zeggen, er hingen mistbanken, soms zo erg dat je je licht moest aansteken voor de veiligheid, en honderd meter verder reed ja dan weer in een stralende zon.
Het blijft heerlijk lenteweer, of septemberweer, hoe je het ook maar noemen wilt.

In het park hebben we vol verbazing en verwondering de bloeiende planten bewonderd. We zagen camelia in volle bloei ! Precies of de winter was alweer voorbij, over and out... Het was een beetje gek.

Ondertussen hebben we het ganse park al wel eens gezien, en is er geen must meer... We flaneren, kijken diertjes, kijken plantjes, kijken mensjes, babbelen wat, lachen veel en genieten... Anny had de kodak mee, en begon verwoed foto's te maken van planten en dieren van ons... tot plots een melding op het scherm kwam dat de kaart vol is...

Gedaan met fotootjes nemen. Djudedju.

In het park stond alles in het teken van Halloween, en bijna alle personeel was verkleed als heks, of mummie, of weet ik veel welk luguber ding dan ook. Overal lagen grote en minder grote pompoenen, lagen pakken stro, stonden potten chrysanten... Het park leek nog mooier dan anders, zeker met de prachtige herfstkleuren van de bomen.

Eén ding had ik nog niet gedaan: op die loopbrug tussen de bomen... Ik durfde het niet aan, zeker niet als er andere mensen op gingen, die dan dat dingen deden heen en weer zwaaien of op en neer dansen... Sinds enige tijd heb ik bij mezelf vastgesteld dat ik plots hoogtevrees heb gekregen, iets wat ik vroeger niet kende. (Luc had bij zichzelf dezelfde vaststelling ! - zal dus bij het ouder worden horen)... Maar nu was het nog heel vroeg, en ze deden de grote volière, waar de loopbrug start, pas open... Dus gingen we het maar eens riskeren.

Ik heb dus inderdaad hoogtevrees, en ik denk dat ik op momenten het koord haast stuk geknepen heb, maar ik ben toch blij dat ik het deed. Maar het bewegend grondvlak vind ik toch maar eng. En zeggen dat ik vroeger in de pretparken zocht naar de meest afschrikwekkende sensaties... Waar is de tijd ???

's Middags gingen we croque-Monsieurs eten in de brouwerij... Nadien nog een kopje koffie, en weer op pad. Nu en dan gingen we eens zitten op een bankje, om mensjes te kijken en de pijn in ruggen en voeten te laten wegebben. Heel mooi en heel rustig zaten we in een soortement Chinees tuinhuisje, met zicht op de loopbrug. Er zijn er veel met hoogtevrees ! En er zijn er ook die vooral genieten van het feit dat ze anderen schrik kunnen aanjagen...

Nog eens wat gaan drinken, en dan op ons dooie akkertje, tussen de torenhoge heksen door naar de uitgang. Een van de heksen leunde voorover om mijn baard te bevoelen, en toen ik er wat tegen zeverde, boog ze helemaal voorover en klopte wat op mijn buik... Leuk !
We zijn dan naar de kassa gegaan, en hebben meteen ons abonnement vernieuwd... Volgend jaar gaan we dus weer minstens iedere maand eens het dierenpark onveilig maken...

In het terugkeren zijn we nog eens gestopt in Lessines in de expohallen waar de wekelijkse markt bezig was... Wat fruit gekocht en dan weer naar de auto... Ik was kapot, dat stukje markt was er teveel aan. Mijn voet deed verschrikkelijk pijn, en mijn rug was er niet beter aan toe. Bij Luc thuis bekeek Rita mijn voet... Blijkbaar heeft ze zoiets al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren... Luc vertelde dat ze 's nachts - in haar slaap ! - soms ligt te kreunen van de pijn ! Rita zit met heel veel artrose, en dat aan die voet is nog het minste van haar zorgen.  Misschien is het feit dat ze ook weet wat pijn is, een van de zaken die maken dat wij het met hen zo goed doen. We voelen een beetje elkaar aan, en hebben aandacht voor elkaars pijn, en ook Luc is op die manier bekend met het fenomeen pijn. Het klinkt gek, maar samen met hen, is het makkelijker om de grens een beetje te verleggen, je bent niet alleen. En Luc is al jaren een vriend van op het werk, en ook met hem hebben wij een goede band, en voelen we elkaar aan zonder woorden. En wat niet minder leuk is, we hebben beiden een groot gevoel voor humor. Je mag niets zeggen wat anders kan uitgelegd worden, of je hebt prijs, en dan staan we daar beiden te lachen... Het zijn iedere keer weer heerlijke dagen !

Eén negatief punt op deze dag. Ik had mijn GSM in mijn zak gestopt, en merkte in het park dat ik hem kwijt was... 's Avonds aan de auto van Luc, gekeken: niets. Thuis bij Luc mijn auto rond gespeurd: niets. Zou ik hem toch thuis hebben laten liggen?
Nee, dus... GSM weg...

Anny ook eens in de auto gaan zoeken... Niets.

Ja, het is erg, maar de GSM zijn we kwijt. Morgen eens bellen naar Proximus om het abonnement te doen stopzetten ! Plots dacht ik er aan om eens naar mijn eigen nummer te bellen, "Anny, ga eens luisteren aan de auto !" En ja, ze hoorde mijn gsm... Dus weer, en beter zoeken ! Bleek dat stomme ding netjes rechtop naast de zetel te staan, en het leek er één geheel mee, het leek helemaal niet op een gevallen GSM...
djudedju
Toch nog goed afgelopen !

tot de volgende ?

pimpelzwartkopkoolmezen

In oktober was het al behoorlijk koud, en de vogels kwamen regelmatig kijken of er op de voedertafel nog niets te vinden was...
Ik heb maar een klein hartje, dus kon ik de vogelschare geen honger laten lijden, en Anny bracht van de Colruyt een paar blokken frituurvet mee, en we kochten een grote zak zaad...
Het vet werd opgewarmd, tot het net vloeibaar was, en dan werd er een grote hoeveelheid zaad in het vet gekieperd. Dat mengsel werd dan in potjes, doosjes en blikjes gegoten, en in het voederhuisje werd het eerst voeder geplaatst.

We hingen ook nog wat extra ballen voeder, en klaar was kees...

Het is nu helemaal niet meer koud, integendeel, ik herinner me haast geen novembermaanden die zo heerlijk lente-achtig aanvoelen als deze, maar de mezen, winterkoninkjes, tortelduiven, heggemussen, mussen, ringmussen, vinken, kepen, roodborstjes en nog enkele soorten vaste klanten, komen hier al druk de diverse voederplaatsen bezoeken.

We kregen zelfs al eens bezoek van een groep staartmezen (die komen altijd in groep af !)...

Onze liefde voor al die kleine fladderende vogeltjes maakt dat wij een soort "vogelaars" zijn geworden. We kijken heel vaak naar buiten, want daar zijn altijd wel een paar vogels te zien. Dit jaar zitten er verschrikkelijk veel mezen ! Ik noemde al de staartmezen, maar we hebben hier veel pimpelmezen en veel koolmezen, en ik denk dat er soms ook wel eens zwartkop- of matkopmezen te zien zijn, maar die beestjes zitten nooit stil, en ik ben niet de specialist om al die beestjes zo op het eerste oog te herkennen... Maar er zitten er tussen die duidelijk niet helemaal koolmees lijken, en zeker niet pimpelen...

Maar vooral de pimpelmezen zijn hier heel druk vertegenwoordigt. Ik denk dat dit het resultaat is van de vele succesrijke broedsels in de nestkastjes hier aan en rond mijn huis.

Wij hangen ook telkens een paar voederballen aan de voorkant van het huis. Daar hebben we niet zoveel bezoekers, want ze worden nogal eens opgeschrikt door het verkeer, maar we bieden hier eten aan de vogeltjes die op de normale voedertafel niet aan de bak raken, omdat de anderen ze wegjagen. Laat ons maar stellen dat hier het eten geleverd wordt voor de vluchtelingen...
Dat zijn vogels die momenteel wel in de belangstelling staan !
We vragen ze niet om asiel aan te vragen, want het zijn vogels zoals de andere... Goed mogelijk dat ze verjaagd worden omdat ze vroege migranten zijn, en niet dezelfde taal fluiten (Dat is authentiek ! Bij veel vogels is er duidelijk een taal op te merken per regio !!).

Geef toe, het voelt altijd een beetje onwennig als er naast je een groepje dingen staat te vertellen in een taal die je niet begrijpt, dan heb je altijd het gevoel dat het over jou gaat... En dat is niet leuk. En zo kom je tot vogelracisme...  Maar ja, dat zijn vogeltjes hé, en die beestjes hebben maar een heel minieme herseninhoud, en veel minder hersenknooppunten- en verbindingen dan de mens. Bij ons zou dat een onbezonnen, onberedeneerde, domme reactie heten. Racisme komt dan ook niet voor bij mensen.

In een poging hen te verzoenen, en tot samenleven te brengen, heb ik nu een vogelvoorstel gedaan om de vreemdelingen te dwingen tot het aannemen van onze taal, onze zeden, onze gewoonten en natuurlijk ook ons geloof. Anders moeten ze maar oprotten.
Maar die verdomde beesten wagen het om onder elkaar in dat vreemde koeterwaals te blijven zingen !
Ondankbare schepsels !

tot de volgende ?

A.I.

Artificiële Intelligentie.
Ik las een artikel over een computer die in staat was dingen te leren en met de verworven kennis te werken. Och, het was niet wereldschokkend, het ging over een computer die een spelletje op een andere computer moest spelen, zonder voorkennis en die er na een tijdje in slaagde het spel beter te spelen dan zijn menselijke opponent.
Ons menselijk verstand hebben wij (hoogstwaarschijnlijk) te danken aan de vele verbindingen tussen de hersencellen, en niet aan de grootte van ons brein. Door die verbindingen kunnen we linken leggen, verbanden zien, en het verworvene stockeren in een korte-termijn geheugen, een middellang geheugen of een lang geheugen.
Bij de computer waarvan sprake, is er nog maar alleen een korte termijn geheugen.
Maar zelfs dat is al een wonder. Het is voor het eerst dat een machine iets kan wat tot op heden was voorbehouden aan hersenen (niet alleen menselijke hersenen).
Men is als het ware het machine-matige overstegen.

Tot nu toe kan een computer alleen maar doen wat hem opgedragen is, en zeer nauwkeurig is in de machine is ingepland ...
Het is voor het eerst dat de machine zelf dingen in zijn planning zet.

Dit is volgens mij de eerste stap naar de echte robot, robot zoals wij dat zien, zoals wij die kennen uit science-fictionverhalen en film's... Wij hebben een eerste stap gezet naar een robot op mensenmaat, een robot die zelf kan denken en kan handelen in functie van dat denken.

Wij gaan de drie wetten van Asimov moeten inbouwen, om een perfecte veiligheid te waarborgen !

Voor zijn dood schreef Asimov er nog een vierde wet bij: De robot mag doen wat hij wil, zolang het niet in strijd is met de drie voorgaande. Daarmee gaf Asimov de robots de "vrijheid".

Wat zou de robot voor de mens betekenen?

Daar zijn al vele fantasy-verhalen over geschreven, maar volgens mij zou het er wellicht op neer komen, dat men alle zuiver manuele werk aan de machines zou geven, en alleen het creatieve aan de mens zou laten... Maar dat zou dus voorbijgaan aan het feit dat de machine werkelijk kan denken, en dus ook creatieve oplossingen kan bedenken...

Laat ons eens veronderstellen dat we echt in een dergelijke wereld terecht komen... Volgens mij gaan we ons letterlijk dood vervelen. Iedere stimulans verdwijnt op die manier uit ons leven. 

Je zou kunnen denken dat we alleen nog kunnen genieten, maar in hoever kun je genieten als daar niets meer aan verbonden is? Als het geen beloning is, als er niets meer aan geboden of verboden aan vast zit ? 

De mensheid zou wanhopig op zoek gaan naar allerlei middelen om toch maar echt meer en beter te kunnen genieten, en zich verliezen in allerlei geestverruimende middelen. De slimsten zouden zich wellicht terugtrekken uit de wereld, en ergens een plaatsje zoeken waar hij nog zelf kan instaan voor het kweken van zijn voedsel en het afhangen van de natuur.

Nee, ik geloof niet in een wereld waar alles voor je gedaan wordt... 

Het zou in de kortste tijd het einde betekenen van de mensheid... En wellicht zou men oorlogje gaan spelen om de verveling tegen te gaan, zou men mensen zien spelen met dodelijke risico's...

Want niets is zo moeilijk als nietsdoen... Sommigen dromen wellicht van een periode zonder dwang, zonder moeten, zonder taak of taken, maar als er geen taken meer zijn, dan wordt dat niets een doem.

Een tweede bedenking: hoe meer we (nu al !) zien dat het zuiver manuele werk door machines wordt gedaan, hoe meer je de minderbegaafden uit de maatschappij zet. De huidige regering sluit de mensen die geen diploma haalden zelfs uit van werkloosheidsvergoeding, en de arbeidsmarkt sluit hen uit omdat er geen simpel eenvoudig werk meer is voor hen... Laat de robotica toenemen en de grens van "minderbegaafdheid" zal steeds hoger komen te liggen, en er zullen steeds meer mensen uit de boot vallen.

In het begin van de lopende band (Ford), gaf dit systeem net meer kansen aan minderbegaafden, maar nu de simpelste taken steeds meer naar robotica gaat, is ook de lopende band geen optie meer voor minderbegaafden. 

We gaan steeds meer naar een wereld waar de mensheid niet meer zal verdeeld zijn door rassenverschillen, maar door bekwaamheidsverschillen.

Het zal uw kind maar zijn die minder begaafd is...

djudedju

tot de volgende ?

spectaculair

's Nachts lig ik nogal eens te denken, aan van alles en nog wat... Zo ook wel eens "Waar ga ik nu weer eens over schrijven?"
Makkelijk is dat lang niet altijd...
Soms heb je inspiratie zat, soms zit je voor dat witte scherm je hersenen te pijnigen.
En onvermijdelijk denk je dan ook aan boeken die je ooit hebt gelezen...

Enkele van de boeken die ik met veel smaak heb gelezen, gingen over de groei van de mens. Gewoonlijk ging het verhaal ongeveer als volgt: een (of enkele) personen komen door een of ander toeval heel alleen te staan op een stukje wereld, waar geen mens ooit was.
Ze hebben niets bij zich, en moeten alles zelf maken, zelf doen.
Vuur maken, wapens maken, weven, potten bakken...
Een van de mooiste die ik ooit las gingen over enkele kinderen die in een dergelijke situatie terecht kwamen, en die werkelijk alles moesten uitvinden, ze hadden geen idee van technieken om vuur te maken of over het feit dat je potten kon bakken...

Je kunt met een dergelijk verhaal eigenlijk bijna gans de geschiedenis van de mens in zijn ontwikkeling in één spannend verhaal samen vatten.

(Ik heb altijd een natte droom over het maken van een quiz of test op tv, waarbij men de kandidaten uitdaagt om bv vissen te gaan vangen, zonder dat ze ook maar één werktuig ter beschikking hebben...)

Maar ondanks dat spectaculaire van die verhalen, blijf ik met vragen zitten over het leven in die omstandigheden. Oh, ik heb het niet over grote vraagstukken of moeilijke opgaven, nee, ik heb het dan over de dingen van alle dagen...
Stel dat je daar op dat eiland zit, je bent er in geslaagd om boog en pijl te maken, een hutje te bouwen, vuurtje te stoken, potten te bakken, je bent zelfs al aan het even begonnen... Maar hoe hou je in hemelsnaam je nagels kort.
Als ik mijn vinger- of teennagels iets langer laat worden, dan moet ik maar ergens tegen stoten om die nagel te zien (voelen) scheuren, en een vinger of teen te hebben die pijn doet. Ik moet die nagels regelmatig kort knippen om moeilijkheden te vermijden. Ik kan dat doen met een schaartje, of met zo'n handig nagelknippertje, maar hoe doe je dat zonder die dingen???? Je vingernagels zou je kunnen afbijten, maar met je teennagels is dat een heel stuk lastiger !

Misschien met een ruwe wat zanderige steen afslijpen? Of heb jij een ander idee ?
Wat doe je met het slechter worden van je ogen? Je oren?
Wat doe je aan je reuma?
Hoe verzorg je een gebroken teen, en hoe weet je dat hij gebroken is of alleen verstuikt?
Hoe haal je dat stukje van tussen je tanden als je er met geen stokje tussen kunt?
Wat doe je met tandpijn?
Hoe weet je welke kruiden eetbaar zijn ?
(Proefondervindelijk ? (Alle paddenstoelen zijn eetbaar, sommige weliswaar maar één keer))

Zijn er verkoudheidsvirussen op een onbewoond eiland ?
Of malariamuggen?

Hoe bewaar je het best voedsel? Stel je kunt appels plukken, maar hoe hou je die zo lang mogelijk goed ? (Vroeger legden wij die in houten bakjes op krantenpapier op de zolder, waar ze indroogden maar wel eetbaar bleven - met wat vervang je de kranten?)

Zie je, het leven draait slechts heel zelden om grote dingen, we verspillen per dag veel meer tijd aan de kleine dagdagelijkse dingen dan wel aan de grote dingen des levens... Als je op een koude plaats verblijft, hoe stook je dan vuur in je schuilplaats, zonder de schuilplaats in de fik te steken?

Nee, ik denk dat we de geschiedenis veel te veel ophangen aan de grote zaken, terwijl we die grote zaken nooit zouden kunnen verwezenlijken zonder al de kleine dagdagelijkse dingen.

En net die dingen heeft niemand ooit beschreven, daar vind je geen literatuur over, dat noemt men niet als grote stap in de menselijke ontwikkeling, wellicht omdat het net te veel bij het leven hoort, bij het dagdagelijkse...bij het gewone... Maar hoe gewoon is het als je plots niet meer beschikt over al die dingen die je gebruikt zonder er bij na te denken?

Ik ben deze morgen wakker geworden in een bed, ik hield me warm met een deken. Ik ging mijn turnoefeningen doen, en gebruikte voor een van die oefeningen de deurstijlen. Ik heb deuren !  Nadien ben ik me gaan wassen, ik draaide de kraan open, nam de zeep, en spoelde het vuile water door de afvoer. Ik waste mijn tanden met een tandenborstel, kamde mijn haren met een kam en een borstel. Ik ging mijn kleren aandoen, en maakte het bed op. Ging de trap af naar beneden (een trap !) en ging aanzitten aan de tafel (tafel en stoel), nam de gereedstaande kop koffie, het glas fruitsap en de pot yoghurt.. een lepeltje...
Straks gaat Anny het middageten bereiden, groenten, versnijden, vlees bakken, soep maken...Ze gebruikt daar een hele resem potten voor, messen, vorken, verwarming...

Daar zitten heel simpele dagdagelijkse dingen bij, waar we geen moment bij stilstaan...Tot je ze plots niet meer zoudt hebben.

Ach, ik weet het wel, het zou wellicht een heel vervelend verhaal worden, als je schrijft over de uitvinding van de schaar... maar handig is het wel, haast onmisbaar !

De grootste uitvinding ooit zal wel het wiel zijn, maar staan we daar ooit bij stil? Meer nog, zou je in staat zijn een wiel te maken, zonder gebruik te maken van al die gesofisticeerde dingen die we dagelijks gebruiken?

Vandaag wil ik ode brengen aan die verre, verre voorvader of voormoeder die ons die kleine dingen bezorgde, waar we nooit bij stilstaan.

Straks stap je in een voertuig dat zich voortbeweegt dank zij gecontroleerde ontploffingen, aan een snelheid die voor de mens eigenlijk onvoorstelbaar is... Waar zelfs paard en kar maar kunnen van dromen, en je denkt er niet eens meer bij na.
Je rijdt voor een dagje uit naar de Ardennen, tweehonderd kilometer ver, en je staat er niet bij stil dat dit je als mens eigenlijk pas zoudt bereiken na minstens 4 dagen, en dan moest je al een heel goede stapper zijn, en in goede vorm !

Denken wij eigenlijk nog na ?

tot de volgende ?

Slachtmaand ?

Als ik me goed herinner, was november de slachtmaand...

Herinner, want wie slacht er nu nog thuis ?

Ik heb twee vrienden die konijnen kweken, maar het slachten over laten aan iemand anders, want zelf...brrrr...

Kippen worden nog wel eens geslacht, maar ook dat is zo'n vies werkje, en het is zo veel makkelijker een kip te kopen in de winkel.

En zelf een varken kweken en slachten? Mag dat wel nog thuis ?

Vroeger, heel lang geleden slachtten de mensen nog zelf hun kippen en konijnen, varkens en een lam... Vlees moet besterven, dus werd het geslachte dier in een koude plaats opgehangen om te besterven en stijf te worden.

Dat kan alleen in koud weer, anders is het te warm voor de bewaring van het vlees, zitten er nog steeds vliegen die hun eitjes kunnen gaan leggen in het vlees...

Dus was de eerste koude maand de slachtmaand. Dus was november de slachtmaand.

Als kind heb ik dikwijls het slachten van een varken meegemaakt bij een van mijn vrienden. Ik had twee kameraden die boerenzoon waren, en dus had ik nog wel eens de kans om bij het slachten aanwezig te zijn. 

Ik vond dat niet wreed, het hoorde er gewoon bij. Als de boer een kip wou eten, dan nam hij zijn mes, ging dat nog eens voor de zekerheid over een steen halen, zodat het heel scherp was. Men lokte met voeder de kippen, en de boer (of de boerin, kippen waren veeleer haar dieren) snapte een kip, en met één haal sneed men het dier de hals over... De boerin zorgde dat er kokend water was, men goot dat in een emmer, de kip werd ondergedompeld, even op en neer en heen en weer, zodat het warme water overal door de pluimen heen drong, en dan kon met het dier pluimen...

Pas in een latere tijd kwam daar nadien ook nog een gasbrandertje aan te pas, om de laatste stoppeltjes af te branden... Maar lang geleden maakte men de kip gewoon heel zorgvuldig schoon, zodat er geen stoppels meer op te vinden waren.

Bij het varken was het slachten een veel groter karwei. Men moest eerst het beest uit zijn hok krijgen. Eenmaal buiten op de slachtplaats, gaf de boer met een moker een zware klop op de kop van het beest, zodat het verdoofd stilstond, en met een trefzekere hand stak hij het mes tot in de halsslagader. Het bloed werd zorgvuldig opgevangen, terwijl men er met een hand in roerde. Dat roeren was nodig om het stollen tegen te gaan. Dan werd er een korst brood in het bloed gelegd, ook al om het stollen te vermijden. Dat bloed moest immers dienen om bloedworsten mee te maken.

Eens het varken leeggebloed en dood was, trok men het op een hoop opgestapeld stro, stak dit in brand en men schroeide het haar van het varken. Dan werd het varken met de kop omlaag op een ladder gehangen, en sneed men het lijf open. Alle ingewanden werden zorgvuldig opgevangen, want van in varken is alles bruikbaar. Zelfs de blaas, die men opblies en zo te drogen hing, om later te dienen als tabakszak...

En dan liet men het varken dus, opgehangen op de lader een nacht hangen... Pas 's anderendaags begon immers het echte beenhouwen. Dan kwam de beenhouwer het varken versnijden, draaide men worsten, legde men hammen en spek in het zout...

Het waren leuke dagen, echt kermis, want er was volop vlees, en we waren er bij om van het gehakt te proeven, te helpen bij het vullen van de bloedpensen...

Als ik dat nu vertel aan mijn kleinkinderen, dan bekijken ze me alsof ik een misdadiger ben, een beul. Wie kan er nu zo'n beest slachten? "Je eet toch ook vlees?" "Ja, maar dat is anders, ik ken dat varken niet, ik heb het niet zien lopen, en ik heb het al zeker niet doodgemaakt..." 

Hypocriet denk ik dan bij mezelf, maar ik zwijg en glimlach (grimlach?).

En ik weet dat het vlees van het varken dat in het donkere hok gekweekt was met afval van het eten, en gezonde voeding, veel lekkerder was dan het vlees nu... 

En de kippen die we toen met veel moeite konden vangen om te slachten hadden nog vlees, niet dat kleurloze ding van nu.

Wij leefden nog veel dichter bij de natuur.

Veel dichter bij het leven

maar ook veel dichter bij de dood...

djudedju

tot de volgende ? 

Het organiseren van een mislukking...

Het zou niet meer aanvaardbaar lijken, mocht je weer eens niet komen tot een vergelijk voor een klimaatakkoord...
Dus doe je het anders, je maakt een akkoord tussen de partijen, en één partij gaat dan de cijfers gaan betwisten, waardoor alles weer op de helling wordt gezet, en men dus alles opnieuw moet gaan onderhandelen...
Deze nieuwe onderhandelingen zouden nadelig zijn voor de andere partijen, en dus zijn deze niet geneigd om opnieuw de zaken te bespreken: er is immers een akkoord.
Iedereen weet dat er geen nieuw akkoord kan komen, gezien de tijdspanne die er rest, en gezien het feit dat dit nieuwe akkoord nadeliger wordt voor de andere partijen. Dus...

Het is een prachtige techniek om een akkoord te vermijden !
Zo kan Vlaanderen al zijn sterk vervuilende partijen netjes aan boord houden, en kan onder meer Monsanto hier verder mooi weer blijven spelen...

En iedereen wast zijn handen in onschuld...
De anderen, want zij hadden een akkoord, Vlaanderen, want er komt geen akkoord, Schauwvlieghe want zij had een akkoord bewerkstelligd, en kon niet weten dat de cijfers niet klopten...
Iedereen onschuldig, geen akkoord.

Tenzij... dit natuurlijk het plan was ...

En weet je, ik ben er van overtuigd dat wij hier weer eens te maken hebben met volksverlakkerij... Het klimaatakkoord zou inspanningen vergen van bedrijven, en bedrijven moeten ten alle prijze de handen vrij hebben om economisch sterk te staan, om de economie van ons land weer omhoog te krikken.

Dat het in dit geval niet alleen meer gaat ten laste van de werkende mens en zijn inkomen, maar ook over zijn leefmilieu en zijn gezondheid, zal hen worst wezen... Als men maar de rechtse politiek kan doordrukken, als men maar de versterking van het zuivere kapitalisme kan bewerkstelligen... Wat ook de gevolgen zijn.

Vervuil en vergiftig maar ons milieu... door een tijdelijk lucratief lijkend mislukken van het klimaatakkoord, lijk je bedrijven meer kansen te geven. Lijk, want op termijn is het vergiftigen van het leefmilieu voor allen nefast.

Het is niet de eerste keer dat we belogen en bedrogen worden, men doet het voortdurend ! Ik kocht indertijd een diesel, omdat men ons voorhield dat diesel veel minder schadelijk was dan benzinemotoren... Ten er in ons land meer diesels kwamen dan benzinemotoren, veranderde men van mening, en nu zijn het de diesels die vervuilen... Kijken naar een auto met een elektrische motor ? Die liggen buiten het financiële bereik van de doorsnee mens, en trouwens, er gaat nu al hier en daar een stemmetje op, dat het maken van die wagens en de brandstofcellen (batterijen) eigenlijk véél vervuilender zijn dan de benzinemotor en de dieselmotor... Voel je het al komen?
Weet jij, als gewone mens, nog wat er nu waar is? Wat je best zou doen? Ik ook niet.
Wel weet ik dat wij bewust belogen en bedrogen worden, over van alles en nog wat.
Tabak is giftig, kankerveroorzakend... De logica zou zijn dat je dit dan gewoon verbiedt, maar nee, het is een bron van accijnzen... Idem voor alcohol.
Nee, ik ben geen vragende partij in dit debat, maar het wijst gewoon op de rare logica van de politici. Wellicht zou het verbieden van tabak en alcohol leiden tot toestanden zoals indertijd in Amerika tijdens de drooglegging.
En dat is dan weer iets waar ik een beetje verbijsterd sta op te kijken: men mag rustig aan je inkomen zitten, men mag je zakken leegroven, maar van je verslaving moeten ze afblijven????
Blijkbaar zijn we kromme redeneringen als recht gaan beschouwen.
Ook als het ons rechtstreeks aanbelangt.
djudedju

Weet je dat de medische kosten ten gevolge van het tabaksgebruik groter zijn dan de inkomsten uit accijnzen voor tabak?

We zijn niet te doen...
tommetoch

tot de volgende ?

en we zijn vertrokken...

Gisteren zijn we dus naar het UZ gereden, voor de middag een echografie laten maken van de heup van Anny. De heup is aangetast, maar niet zoals je misschien meteen denkt ! Als je je het heupbeen even voor ogen haalt, dan zie je daar twee koppen aan. Die ene kop zit in het heupgewricht, en wellicht dacht je daar dus aan. Mis, het gaat over de tweede kop, waar wat spieren en pezen aan vastzitten, en ook een beursslijmvlies. Welnu, deze kop is dus aangetast, en aangekalkt, waardoor de beweging dus pijn doet. Het "schravelt" langs de spieren en pezen en zo...
Conclusie: volgende week moeten we terug naar het UZ, om foto's te maken van de heup, en dan bij een dokter van de heupen te gaan...
Het ziet er naar uit dat we vertrokken zijn voor een lange reeks...
Weer maar eens.

Terwijl ik zat te wachten op Anny, die binnen was voor de facet-infiltratie, babbelde ik wat met een man die zijn vriend had binnengebracht voor een zelfde soort behandeling. De man was van Turnhout, een heel end van Gent ! Hij was zelf als eens geopereerd aan iets aan zijn maag/darmen. Toen hij op de operatietafel lag, bleek het erger te zijn dan ze gedacht hadden, en ze hebben de man van boven tot onder opengelegd. De operatie verliep goed, maar op een of andere manier moet er in de buikholte iets ontstoken zijn, waardoor hij buikvliesontsteking kreeg, weer opendoen, weer ontsmetten, weer dichtdoen... Hij heeft er meer dan drie maand gelegen...

De behandeling van Anny gebeurde in de zelfde gang van de hartbewaking... Waar bezoek slechts toegelaten is voor een tiental minuutjes. We zagen regelmatig patiënten die de dienst mochten verlaten om naar een gewone kamer te gaan, maar zagen ook regelmatig nieuwe gevallen binnenkomen in de hartbewaking. Ik verwonderde me over het feit dat er zoveel jonge mensen bij waren !

Nadien zijn we naar het kerkhof van Zingem gereden, om een bloempje op het graf te zetten, en tot onze verwondering stond er nog een pot op het graf ! Er is dus toch nog iemand die hen gedenkt ! Ik ben blij, want ik vond het zo pijnlijk dat er niemand meer naar hen omkeek. Vandaar naar de winkel om vlug nog een paar inkopen te doen want het is een lang weekend...

Vandaar naar het graf van onze Koen, daar ook een bloemstukje gezet...

Het is weer de tijd van het jaar waarin de mens bijna gedwongen wordt om even stil te staan bij de doden. Ik heb het al menig keer geschreven, voor mij liggen de doden niet op het kerkhof, ik bewaar ze in mijn hart, heel dicht bij me. Ons vader zaliger zei altijd dat het kerkhof het grootste huwelijksbureau was van het land. Treurende weduwnaar ontmoet treurende weduwe en ze troosten elkaar wat...

Er zit wellicht wel iets in...
Maar voor mij hoeft er geen kerkhof, geen grafmonument. Het liefst zou ik hebben dat ze me uitstrooien, dan dien ik nog wat de planten... Hier mag het wellicht niet, maar ik las op internet van kartonnen urnen, et daarin een zaad van een boom... Dat lijkt me wel wat, dan zou ik nog iets bij kunnen dragen tot de zo nodige bebossing !

Maar het is goed dat we als mens eens de tijd nemen om aan de doden te denken... En als je wat ouder wordt, dan zijn het er zo verschrikkelijk veel... We zaten gisteren in de auto te bedenken dat er hier in de regio maar een paar familieleden van Anny over zijn, toen wij hier kwamen wonen waren het er een hele hoop. Zelfs van nichtjes en neven zijn er haast geen meer over. Een heel deel ervan waren een stuk jonger dan wij ... Je krijgt op de duur het idee dat je behoort tot het kleine kringetje van "gelukzakken", die hier wat langer mogen en kunnen rondlopen...
Het is goed daar even bij stil te staan... en te denken op de vergankelijkheid.

Tot de volgende ?