Broekzeels blogje

We zijn 3 dagen op reis geweest, naar onze hoofdstad, Brussel, Bruxelles, komende van de oude naam Broekzele, waarbij broek staat voor moeras.

Brussel ligt zoals Rome, op 7 heuvels. Iedere dag was er een uitstap met gids gepland, maar zoals je weet, dat zijn dingen die ik niet aankan. Anny heeft de uitstappen wel gedaan, en is nu nog val van de pijn in haar rug en been (uitstralingspijn)... Het ziet er naar uit dat ook voor haar de uitstappen te lastig worden...

We logeerden in het NH-Hotel op de Grote Zavel, een van de rijkere stukken van die grote stad.  Vrijdag middag vertrokken de groepen om een heel stuk van Brussel af te stappen en te bewonderen, en ik deed enkele dingen in de onmiddellijke nabijheid van het hotel...

Ik bezocht de Zavelkerk, verwonderde me over het bijna in volle grootte aanwezig zijn van een sloep op één van de zijaltaren, tot ik de legende las van de sloep die het miraculeuze beeld van O.L.Vrouw tegen stroom in van Antwerpen naar Brussel bracht, stroom op, zonder zeilen, zonder roeien...

Het is een heel mooie kerk, met heel wat rijkdom, onder meer te danken aan de aanwezigheid van de graven van Tour en Tassis... Trouwens, de kerk puilt zowat uit van de adellijke aanwezigheid.
Ik las in een foldertje de namen van de huidige leden van de kerkfabriek, en nog steeds is dat een kliekje adellijke bietekwiets... Het zou dus, ondanks al het moois, nooit mijn kerk kunnen zijn !

Vandaar slenterde ik naar het kleine parkje waar onder meer een reuzegroot monument staat van Egmont en Hoorn, in een halve cirkel er omheel vind je dan mooie beelden van roemrijke personen uit onze geschiedenis, ik herinner me onder meer Rembertus Dodoens (Dodoneus) en Vesalius (Van Wesel)... Aan de buitenkant van het park vind je 48 mooie beeldjes, maar er zijn er momenteel enkele in restauratie...

Hee  uitzonderlijk kon men ook binnen in het mooie paleis daar achter dat parkje. Heel mooi, maar wat kaal.

Dan slenterde ik naar de Rollebeekstraat, want daar zou een winkel zijn met heel wat wandelstokken... Dat klopt, maar de nering was in faling, en de zaak Fermé gesloten... Door de uitstalramen zag ik verschrikkelijk veel wandelstokken, en heel wat exemplaren die ik al heb. Prijzen waren er niet zichtbaar, maar spoedig zou ik wijzer worden...

De zatervoormiddag gingen Anny en ik eens loeren op de antiekmarkt recht voor het hotel... Verschrikkelijk duur ! We zagen er wat wandelstokken, en eentje, waar ik een haast identiek en op het oog even oud exemplaar bezit, was getooid met de prijs... Ik had mijn stok gekocht op de rommelmarkt voor 15 euro... Daar vroeg men -schrik niet - 350 euro ! Klein verschil !

In de namiddag kwam voor mij het hoogte punt !!! Een bezoek aan het poppentheater Toone... Dat was gelegen in een heel oud pand, en het theater is op de zolder. Heel oud een allemaal hout, wat ons bedenkingen uitlokte over de brandveiligheid, maar dan bemerkten we dat er een sprinklersysteem aanwezig was !

We kregen een toneelstuk te zien over d'Artagnan en de 3 Musketiers...

Een vrije versie op het boek dat we wellicht allemaal kenden van uit onze jeugd. De zware poppen worden bediend door 6 mensen, drie aan iedere zijde van het toneel. Als een pop dwars over het toneel gaat, dan gaat hij dus over van de ene poppenspeler naar de andere. Er is een zevende man aanwezig, die de teksten doet, dus zowel de mannen als de vrouwenstemmen. Ik vond het heerlijk. Eén groot minpunt was de verschrikkelijke warmte en bevangenheid, met te veel mensen op een te kleine oppervlakte.

Vandaar wandelden we op ons dooie akkertje, en met de inbouw van een paar rustposten, terug naar het hotel. 's Avonds hadden we een receptie, een spreekbeurt van een van de huidige grote Manitou's van onze Centrale, en een lekkere maaltijd... Dan naar onze kamer om eens heerlijk te slapen, want we waren moe. Maar ja, een mens zet dan nog even de TV aan, gaat wat zappen, en komt op een film van The Hobbit uit... en natuurlijk zijn we blijven kijken ... (Gisteren hebben we thuis nog eens de film, maar nu volledig bekeken !)

Op de kamer in het hotel hadden we een tv met een reuzegroot scherm... Voor een film is dat heerlijk, maar toch een bedenking... Zowel Anny als ik maakten te bedenking dat je op zo'n scherm de ondertekst niet meer in één blik kunt vangen, en het lezen moet precies rapper gebeuren (al is dat eerder een illusie dan werkelijkheid, je moet alleen vaker de blik verplaatsen, maar dat betekent dat je minder intens naar de beelden kunt zien). Maar als beeld ... Fantastisch, je zit net in een cinemazaal !

Zondagmorgen, de valies gepakt, en samen met Jef en Lut naar het Centraal station gewandeld. Daar bleek dat er werken zijn aan de spoorwegen, en de trein naar Kortrijk kwam niet in het Centraal station, we moesten eerst naar de Noord... gelukkig met de trein, en daar moesten we dan nog een half uur wachten op onze trein... Maar het werd wel tien minuten langer wachten, want met al die veranderingen door de werken veroorzaakt, vertrokken we met 10 minuten vertraging... De NMBS is altijd een beetje reizen...

Thuis vlug wat frietjes gebakken met een ei, en dan vlug naar de computer... Wat is er allemaal gebeurd in de wereld tijdens onze afwezigheid ?

tot de volgende ???

Karel Appel

Gisteren had ik opgemerkt dat ik na "Familie" ook wel eens even een stukje TV kon mee pikken: op Nederland was er "Tussen Kunst en kitsch", iets wat me wel aanspreekt.
Ik had geluk, ik trof net de uitzending waar men tussen de vele kitsch en mooie antiek, warempel een Karel Appel aan.
Ik zag het in beeld komen, zei meteen "Karel Appel !", en vond het mooi.
Anny vond het maar een lelijk ding.
Toen ze de geschatte waarde hoorde, was ze heel verontwaardigd.
Zo zie je maar...

Toch kan ik niet zeggen dat ik echt een fan ben van Appel... Heel wat van zijn werken spreken me niet echt aan, maar in zijn kenmerkende stijl heeft hij hier en daar toch zaken gemaakt, die echt behoren tot wat voor mij kunst is. (Ik hou ook van Picasso, maar niet van al zijn werken, ik pin me niet vast op een naam, ik ervaar telkens een per een de kunstwerken, en die vind ik mooi, spreken me aan, of niet.)

Bij Appel ben ik telkens weer een beetje verwonderd dat er dingen bij zijn die me echt aanspreken, want ik hou niet echt van zijn stijl van werken. Maar hoe meer ik me verdiep in kunst, sta ik des te meer open voor die andere richtingen.
Dat is niet echt te zien als een bredere kijk op de zaken, het is veeleer zo dat ik niet meer zwart-wit denk, niet meer hokjes-denk.
Ik denk, had je me twintig jaar geleden mijn mening gevraagd over Appel, mijn reactie ronduit negatief zou zijn geweest. Zelfs wat me ergens wel raakte zou weggeduwd geweest zijn, door het adagio "Appel trekt op niets"...

Appel is hier maar één van de velen. Als je jong bent, denk je veel meer zwart-wit, iets is goed of slecht, en dat daar wel eens stukjes grijs in zitten, of zelfs schitterend helder wit, dat wordt weggeveegd onder de verderfelijke algemene noemer.

Dat spijt me nu... Niet alleen voor de Appels en de kunst in het algemeen, maar ook voor de vele andere dingen in het leven, waar een mens min of meer genoodzaakt partij voor kiest... Ergens zijn we allemaal een beetje zoals de supporters van een of andere sportclub.

We vinden alleen wat "onze ploeg" doet goed, en als onze ploeg eens onmiskenbaar slecht speelt, dan is dat de schuld van de tegenstander die mooi spel onmogelijk maakte...Maar "mijn" ploeg kan niet verkeerd doen. We weten wel dat dit niet echt klopt, maar we bannen gewoon alle negatieve zaken uit, als het over onze ploeg gaat. De grote vijand is altijd de ploeg die onze ploeg bedreigt, de ploeg die ons de kampioenentitel dreigt af te pakken, of de ploeg waarmee we kampen om niet uit de reeks te vallen. De grote bedreiger. De eeuwige vijand.

Je moet eens op Facebook of Twitter of zoiets, de opmerkingen van supporters volgen... Valt het je ook op, dat ze eigenlijk veel minder voor hun eigen ploeg supporteren dan wel de vijand pogen af te breken?

We denken zwart/wit.

In mijn generatie kwam daar nog bij dat we hondstrouw bleven aan "Het Idee"... Eens we gekozen hadden, bleef dat zo. Er moest al heel wat gebeuren vooraleer we veranderden van politieke partij, van mutualiteit en/of van syndicaat... De jongere generatie heeft dat trouwe niet meer, ze redeneren niet meer zo gevoelsmatig. "Wij hebben drie kinderen die een bril dragen, welke mutualiteit brengt ons het meeste op bij deze dure dingen?"...

Is dat beter ? Is dat slechter ? Ik weet het niet... Misschien zullen ze veel vlugger dan ik zich bevrijden van het hokjesdenken... Ze zitten niet zo vast meer aan bepaalde ideeën. Misschien zal het dan weer negatief zijn voor het geven van een duidelijke richting aan het leven ???

Zelfs nu nog, op mijn leeftijd, ondanks het feit dat ik me al van heel wat hokjes heb bevrijd, stel ik vast dat ik toch vast blijf hangen aan bepaalde zaken, zaken waarvan ik niet echt door logica kan vaststellen waarom.

We bouwen onze eigen realiteit.
Zelfs wetenschappers, vastgepind aan feiten en bewijzen, stellen vast dat de realiteit verandert door de manier waarop we er naar kijken. Logica lijkt dus ook niet logisch meer.

djudedju

We blijven mensen, een bijzonder rare diersoort.
Tot de volgende ?

(Foto's: de eerste Appel vind ik wel mooi, de tweede zegt me helemaal niets... Waarom wel, waarom niet ? Ik weet het niet echt)

ikke

Gisteren tuimelde "Houvast", het tijdschrift voor de medewerkers van Ziekenzorg in de bus... Vlug het plastic-hoesje er af gepeuterd, het boekje geopend, en daar stond ik in alle glorie naar mezelf te kijken. Martine Van Overmeire is een goede fotografe ! Het is het mooiste portret van mezelf dat ik ooit zag. Een mens zou er een dikke nek van krijgen. Op de bladzijde volgend op dat artikel staat dan het artikel dat ik zelf schreef, en dat opgesierd wordt met een knappe tekening van Hendrik.

Ik had nog niet meteen de tijd om het blad volledig door te kijken, want er kwam bezoek.

Pas 's avonds kon ik eens rustig alles doorbladeren. Wat stil gestaan bij het artikel over Ziekenzorg die de pensioenleeftijd heeft bereikt... Daar kan ik misschien iets mee doen, voor een volgend stukje in Houvast.

Ik heb meteen op mijn computer een maagdelijk blanke pagina geopend, ben ben begonnen aan het schrijven van mijn bedenkingen rond Ziekenzorg op pensioen... Ergens naast me hoorde ik ondertussen "Familie" op TV. Anny volgt dit elke avond. TV is voor mij geen belangrijk meubelstuk, ik kijk alleen naar dingen die me echt interesseren of die ik echt eens wil zien. Gisteren was er een film op Vitaya: "Verlengd Weekend". Ik herinnerde me dat ik daar ooit positieve zaken had over gelezen. Ik zetten na "Familie" de TV op Vitaya.
Het was best een aardige Vlaamse film, we hebben er beiden van genoten. Voor één keer een Vlaamse film waar geen overdadige seks en bloot in komt, dat alleen al maakt het beter dan vele andere.

Dan, veel later dan anders, het bed in en slapen tot ... 4 uur... En lag ik daar weer, te kijken in het zwarte niets van de donkere kamer. Te denken, pijn te voelen, op te staan om eens naar het toilet te gaan en wat te blijven zitten in het donker, gewoon om een andere houding aan te nemen en de pijn wat te laten weg ebben...

Zoals iedere morgen, iets voor zeven uit het bed, de oude radio (zo ene met lampen van in de tijd van toen, met die ouderwetse klank van toen, en dat gebrom bij het op warmen) aangezet, op radio 2, om het nieuws te horen van zeven uur. Iets voor zeven, want de radio heeft wat tijd nodig om zijn eerste klanken uit te spuwen, we zijn dat niet meer gewoon... De moderne radio speelt meteen, moet niet meer opwarmen... heeft ook niet die brommende toon van de warmende lampen. Het is een radio die past bij de man, al een beetje oud. Nog net geen antiek.

Terwijl ik naar het nieuws luister, inwendig lach met de dertig ton meloenen over de baan, ben ik aan het turnen. De dagelijkse poging om zo goed mogelijk alles weer los te werken, weer klaar te zijn voor een dag bewegen.

Had ik, van jongs af aan die turnoefeningen gedaan, zou ik dan niet veel beter zijn geweest, zou ik dan niet of veel later ziek zijn geworden? Ach, het helpt niet om daar over te denken. Achteraf denken is zinloos. Was het Boeddha die stelde dat spijt nadenken was over wat voorbij was, zorgen maken iets was voor de toekomst, en we leven eigenlijk alleen in het nu, dus zijn spijt en zorgen eigenlijk zinloze dingen... Wijze mens, die Boeddha !

Na, het turnen, het dagelijkse neusspoelen, het wassen, het bedden opmaken, zat ik aan de ontbijttafel, en zag op TV de lange rijen vluchtelingen in Brussel, in Boedapest, in... in heel het Avondland eigenlijk.
Wat zitten we hier veilig en warm in ons kleine landje, en hoe zien die mensen daar af, onder de onzekerheid van hun bestaan. Wedden dat ze op zo'n moment de wijsheid van Boeddha niet zouden appreciëren ?
Ik zie daar kleine kinderen, heel stilletjes, met grote ogen en holle gezichtjes, heel stilletjes aan de hand van een stille mama, aanschuiven in eindeloze rijen ellende...
Soms heeft ons welzijn een wat bittere nasmaak.

tot de volgende ?

De straatlantaarn

Voor mijn deur staat een lantaarn. Deze morgen, toen ik het rolluik omhoog trok, zag ik voor het eerst deze zomer, het licht weer branden in de morgen...

Dat doet me denken aan de winter, korte dagen, vroeg donker en laat weer licht... Maar nu was het gewoon omdat het zo dik bewolkt is, en het zelfs nu nog donker lijkt.

We zijn 1 september... De scholen starten terug. Je ziet meteen heel wat meer verkeer, schoolbussen en schoolbusjes rijden weer, je ziet fietsende kinderen langs de weg, en een veel te grote hoop moeders die hun kinderen naar school voeren met de wagen. Uiteraard zijn er ook nog een heel pak leerkrachten die weer de banen onveilig maken, kortom, het is nog drukker dan anders, en het is al veel te druk.

Vroeger had zowat ieder dorp een eigen station, waar regelmatig de trein stopte... Maar door de toename van het persoonlijke autoverkeer brachten die kleine stations niet meer op, en werden ze gesloten, waardoor de rest van de treingebruikers verplicht werd ook met de wagen te gaan.

"Mijn auto, mijn vrijheid !"

De persoonlijke wagen brengt je waar je zijn moet, van je deur naar de deur waar je zijn moet, op het tijdstip waarop jij dat wilt... Althans, dat is de bedoeling ! Want ondertussen zijn er zoveel wagens op de baan, dat er eigenlijk baan tekort is om al die wagens plaats te geven. We hebben dan ook de eer de Europese kampioenen te zijn inzake files.

Men stimuleert dan ook het openbaar vervoer... Maar tezelfdertijd schaft men buslijnen af, vermindert men de frequentie van de bussen en de treinen, schaft men treinen en stations af, omdat ze niet rendabel zijn. Nochtans zijn er heel veel mensen die makkelijk met het openbaar vervoer naar het werk zouden kunnen, maar die dit niet doen, omwille van het feit dat er steeds stukken of stukjes zijn die niet door dit openbaar vervoer overbrugd worden, of waar je moet wachten op aansluiting. We vinden het ook niet handig om te winkelen en dan met zwaarbeladen handtassen de bus of de trein op te moeten. Trouwens, die bus of die trein stopt niet waar je zijn moet !

Nee, het is niet zo simpel om de mens te overtuigen de wagen toch maar thuis te laten...

Ik denk dat er toch wel oplossingen zijn in het delen van de auto. Voor mensen die uit dezelfde regio komen en naar hetzelfde werk gaan, is het perfect mogelijk om de wagen te delen. Maar daartoe zou men ook bepaalde stimuli moeten invoeren. (Een iets hoger vergoeding voor gedeeld rijden?) Ook zou de wetgeving dit deel-rijden moeten stimuleren, met aanpassingen in de wetgevingen zoals bv de wet op arbeidsongevallen (op de weg van- en naar het werk).

Bovendien stel ik vast dat je haast onmogelijk nog aan werk geraakt, als je geen rijbewijs en/of geen wagen hebt. Deze houding is er mede oorzaak van dat de werknemer met de wagen naar het werk gaat, ook al zou openbaar vervoer of gedeeld rijden perfect mogelijk zijn. Ik stel me ook vragen bij de "bedrijfsvoertuigen", die in feite helemaal niets te maken hebben met de echte tewerkstelling, maar in feite een soort loon zijn...

Nee, ik wil de auto, je vrijheid, helemaal niet afschaffen, ik wil alleen dat we alles op alles zetten, om die wagen niet te gebruiken als het niet echt nodig is. En als je de auto gebruikt, probeer die dan zo nuttig mogelijk te gebruiken. Rij niet drie keer op een dag naar een of andere winkel, probeer die winkels op één rit te combineren, en probeer dat dan te doen in de daluren, de tijdstippen waarop woon-werkverkeer er niet is.

Laten wij proberen de files niet langer te maken dan nodig is...
De lucht die we inademen, die is heel kostbaar !
Misschien wel kostbaarderderder dan het idee "vrijheid", die er in de praktijk veelal geen is. Want geef toe, hoeveel deugd heb je van in de file te staan? Voor je zenuwen, voor je longen, voor de economie ????

Gebruik je wagen nuttig, zo nuttig mogelijk !

Tot de volgende ?

Kort

Vandaag wordt het een klein, kort blogje... Om diverse redenen: ik moet straks naar de vergadering van het dagelijks bestuur van Ziekenzorg, ik heb verdomd veel pijn (Het slechte weer ?), en ik heb nog heel wat ander werk, onder meer een artikel schrijven voor Houvast...

Nu ja, dat zijn allemaal niet uw, maar mijn besognes.
Eergisteren was er rommelmarkt in de Stationsstraat in Oudenaarde, waar we 3 jaar hebben gewoond. Verschrikkelijk wat er allemaal is veranderd, vernietigd, afgebroken, vervangen, en van bestemming is veranderd... We herkennen meestal nog wel het gebouw, als structuur, maar dat is zowat alles. Het huis waar we ooit woonden is al lang verdwenen en is een parking geworden.
Het was wel een mooie rommelmarkt. Maar we hebben niets gekocht. Wel kreeg ik de belofte van twee marktkramers, dat ik binnenkort heel wat prijzen mag verwachten voor Ziekenzorg.
Gisteren zijn we naar Nevele gegaan, een grote rommelmarkt, maar ook hier niet lucratief. We kochten wel een Afrikaans beeldje, geen echt oud exemplaar, maar wel mooi gesneden. Ik kocht het vooral omdat het origineel model stond voor een postzegel van België, héél héél lang geleden. Toen ik dat zei tegen Anny, herinnerde ze zich dat meteen... Het beeldje leek haar ergens vertrouwd, maar ze kon het niet meteen plaatsen.

Het wordt deze week meer dan druk, dus niet schrikken als het blogje er soms niet komt. De agenda staat helemaal vol, met allerlei zaken.
En volgende week is het al niet veel beter.

Verder gaat alles goed met ons, en we hopen van u hetzelfde !

Tot de volgende ?

Onze naasten komen wel heel dichtbij...

Mijn moeder is geboren op de vlucht (1914)... Wellicht kwam ze iets te vroeg ter wereld, want "ze kon in Peetje zijn klomp liggen"...
In 1940 zijn ze weer op de vlucht gegaan, en toen ze terugkeerden na het eerste bruut geweld, was heel hun huis leeggeroofd. En passant werd de woning ook nog eens plat gebombardeerd, en op het einde van de oorlog, werden ze nog eens plat gebombardeerd...

Ik ben pas in 1946 geboren, dus na de oorlog... Maar ik herinner me nog de paniek toen de oorlog er kwam in Korea. Onlangs heb ik nog enkele stukken Sunlight (zeep) in mijn handen genomen, restanten van de stock aan zeep die ons moeder had gekocht bij het uitbreken van dat verre geweld.

Misschien komt het daardoor dat veel mensen van mijn leeftijd en ouder, heel anders kijken naar de vluchtelingen van nu. Wij hebben het zelf of meegemaakt, of honderden verhalen er over gehoord. (Hoe ons moeder erf overstak om een koe te gaan melken, omwille van de wenende kinderen (wellicht waren daar dan mijn broer zaliger en mijn oudste zus bij...).)

Oorlog, vluchten zijn begrippen die ons niet helemaal vreemd zijn. Ze behoren tot onze vroegste herinneringen en tot de vele familiale overleveringen.
Gelukkig heb ik nooit zelf een oorlog meegemaakt. Niet dat er ooit een moment van vrede was op onze wereld, maar al die oorlogen waren ver  weg. Het dichtst waren we nog betrokken bij de onafhankelijkheidsstrijd in onze voormalige kolonie, en we baden in de kerk voor de slachtoffers onder de burgers en de geestelijken.
Maar voor de rest ? Allemaal de ver van mijn bed oorlogen....

Dat maakt dat mijn kinderen zich alleen de verhalen van hun grootmoeder herinneren, en die werden dan al veel minder vaak verteld, en mijn kleinkinderen hebben er geen idee meer van wat oorlog eigenlijk wel is...

Oorlog, dat is niet de overvliegende tuigen, den passerende soldaten, oorlog, dat is het geweld, de onderdrukking, de ellende, het gebrek aan eten, aan medische verzorging, de voortdurende angst. Het niet weten wie je vriend is of je vijand. Wie heult met wie?
Oorlog dat is het stilvallen van wat wij "de maatschappij" noemen. Niets is nog normaal. Er is geen school meer, geen opvoeding, maar een oorlogsopvoeding, een opvoeding van overleven.

Onze ouders, onze grootouders en de meeste generaties voor hen hebben oorlogen gekend, hebben oorlogen ondergaan. Er zijn niet vaak zo'n lange periodes zonder oorlog geweest in Europa, en toch is het niet iets wat hoort bij het normale bestaan. Oorlog is steeds een uitzonderingssituatie geweest, en zal het altijd zijn. Een periode waarin alle normale zaken stilvallen en vervangen worden door noodoplossingen, en de tijd grotendeels gebruikt wordt in functie van de voeding.

Geen wonder dat mensen vluchten voor de oorlog.
Je vlucht ook nooit voor je eigen oorlog, oorlog is nooit eigen. Oorlog is iets wat opgedrongen wordt.
Oorlog is iets wat je willens nillens ondergaat.

De oorlog waar wij nu de duizenden vluchtelingen zien, is niet hun oorlog.
Om heel eerlijk te zijn... het is veel meer onze oorlog dan de hunne.
Het is allemaal in en rond de aardolie.
Het is allemaal ten gevolge van onze bemoeienissen in het verleden en nu nog.
Ik weet niet, niet van u, niet van mij, maar van het rijke westen, en daar zijn wij een deel van, en daar leven wij mee van de weelde die is opgebouwd dank zij die aardolie en onze greep er op.
Er komt uiteraard nog veel meer bij kijken, maar die aardolie lijkt wel de bron van het geheel.

Zoals mijn grootouders en mijn ouders zijn daar nu die duizenden op de vlucht... Mocht het morgen vrede worden, dan zullen er velen terugkeren naar hun heimat, maar net zoals in ons eigen verleden, zullen er velen blijven wonen in hun nieuwe vaderland. Heel velen onder ons hebben nu nog familie in La Douce France, restanten van de vluchten van toen. En hier in Mater zitten nog steeds afstammelingen van West- Vlamingen die in de eerste oorlog deze richting uit gesukkeld waren.
Volksverhuizingen zijn niet nieuw, en hebben hun invloed gehad op heel onze beschaving heel ons bestaan... De Hunnen, de Germanen, Mongolen...de Vikings... In de geschiedenis worden ze veelal veroveraars genoemd, maar veelal waren het gewoon grote groepen die uitgehongerd op zoek gingen naar voedsel.

Leuk is het allemaal niet, maar nog minst van al voor de vluchtelingen zelf.
Ik denk dat we geen andere kans hebben dan helpen, dan opvangen. Het alternatief is dat ze uiteindelijk massaal, als een zee over ons heen gaan spoelen... (Kan men binnen een paar eeuwen van hier lezen over de inval van ... Terwijl het gaat over mensen met honger, mensen met angst, mensen die zoeken te overleven, te leven...

Als ik de beelden zie op TV, dan denk ik aan ons moeder, met twee kleine kinderen op de vlucht...
Moesten we dat eigenlijk niet allemaal doen?

De foto: Belgische vluchtelingen in 1914...
tot de volgende ?

triestig weer

Gisteren zat ik met de diarree... Niet erg, maar het wilde maar niet stoppen. Vannacht heb ik - om toch een beetje te kunnen slapen - een pilletje gepakt.
Maar met al die dingen lag ik in bed, te luisteren naar de wind en de regen, zag ik de overgordijnen, ondanks het gesloten rolluik, regelmatig opbollen bij hevige wind. (Het raam staat in de "kantelstand", zodat we, ondanks het weer, nog steeds wat frisse lucht binnenkrijgen.)

Deze namiddag is er vergadering in Oudenaarde voor Crea, en nadien gaan we nog eens samenzitten om de redactie voor te bereiden voor een volgend artikel in Houvast...
Buiten lijken we wel herfst, het blijft donker. De lucht is grauwgrijs en dreigt met regen.

Nu ja, we hebben een mooie zomer gehad, met heel wat warme dagen, maar regen steekt zo rap tegen hé? Ik kijk hier uit over een quasi dood veld... Sinds de erwten geoogst zijn, ligt het veld hier braak. Op een plaats is er wat groen opgekomen, maar de rest van het veld blijft kaal, het lijkt haast een woestijn. Ik vind dit niet normaal. Waar is het onkruid, waar is het leven van de grond ?

Alles is dood.

Wat doen we toch de wereld aan?
Geen leven meer op en in de grond.
Alles vergiftigd en verhard onder de druk van de veel te grote en te zware machines.
Toen ons vader nog een tuintje had, voor de deur, aan de overkant van de straat, dan werden nu en dan massa's dode bladeren in de grond ingewerkt, zodat de grond zou verlichten, luchtig worden en poreus, vol leven, vol regenwormen die de aarde doorboorden met ontelbare luchtkanaaltjes. De aarde bij ons was kleigrond, en door de onverdroten arbeid en lichter maken van de grond, werd het stilaan echte tuingrond, licht en mullig. Het kreeg nog niet de kleur, maar wel de lichte structuur van goed bewerkte en doorwerkte grond.
Als ik regenwormen nodig had, dan moest je maar een spade in de grond duwen, en tegen de steel kloppen in een hoog tempo, om de wormen uit de grond te jagen, je moest ze maar op rapen, en in het doosje stoppen waarin wat koffiegruis en bladafval zat. Je was klaar om te gaan vissen.

Je kunt nu in het veld hierover een spade in de grond duwen, en er op kloppen tot je een ons weegt (en in mijn geval zal dat lang duren!), maar wormen zal je niet vangen. Er zijn er geen meer.
Alles is dood.

Herinner je je nog... Vroeger, lang geleden, toen de boer het veld openscheurde met de ploeg, hipten er achter de ploeg kwikstaartjes, we noemden ze peerdewachterkes, om wormen te pikken, die door de ploeg boven waren gekeerd. Nu zie je dat niet meer... Niet alleen zijn de kwikstaartjes zeldzaam geworden, er zitten geen wormpjes meer in de grond.

De grond wordt ook niet meer opengescheurd door een ploeg, nee, nu zijn het vier of zelfs zes ploegen die in één beweging, achter de mastodont van een tractor de grond open rijten, veel dieper dan vroeger, en met veel meer moeite, want waar eerst de zware wieldruk de grond toe perst, moeten de ploegscharen ze met dubbele kracht weer open rijten.

Ik blijf me verwonderen over die onzinnige manier van werken.
De grond wordt steeds minder doorlaatbaar, steeds talrijker zijn de overstromingen, en door het feit dat de regen toch op een of ander manier van het veld moet weg geraken, spoelt het er nu over en neemt in hoog tempo de vruchtbare opperlaag mee. Dan komen de stadsdiensten met een bulldozer de wegen vrijmaken van de dikke laag teeltaarde die op de weg is terecht gekomen, ze komen met grote vrachtwagens met pompen om de riolen weer vrij te maken, en ze graven grote bekkens om het overtollige water op te vangen.

Och, ik weet het wel, de talrijke wegen, de vele bebouwingen van de grond hebben ook te maken met de ondoorlaatbaarheid van de grond, maar het is zeker niet de enige reden, de grootste reden lijkt mij dat de bodem steeds meer en meer dichtgedrukt wordt door steeds grotere landbouwwerktuigen. Ik stelde mezelf al duizenden malen de vraag, of die grote machines wel rendabel waren, of dat eigenlijk wel een verantwoorde uitgave was... Waarom zou de boer in hemelsnaam steeds meer en steeds grotere en zwaardere machines kopen? Onlangs hoorde ik wellicht het antwoord... Zij worden er eigenlijk door het systeem van subsidiëring door verplicht. Als ze niet steeds weer en steeds verder mechaniseren, dan vallen ze uit het subsidiëringssysteem...

Met andere woorden, ook deze misdaad is een politieke moord !
djudedju

Waar zijn we mee bezig ?

Heb je ook al die filmpjes gezien waarop ze de nieuwste landbouwmachines tonen, een machine, groot als een huis, om de tulpenbollen te oogsten, om de aardappelen te oogsten, om de erwtjes in één beweging van het veld te rukken en de erwtjes meteen ook uit de dop te halen, om de bieten netjes gekuist van het veld te halen, om meters breed, in één beweging het graan af te maaien, te dorsen, het stro te verzamelen, en alles netjes af te leveren in de gereedstaande bakwagens, ook al aan grote snelle tractoren...

Waar zijn we mee bezig ?


tot de volgende ?