Maar 10 dagen ?

Gisteren is voor het eerst de verpleegster langs gekomen om mijn wonde/zweer/abces te verzorgen. Toen ze het verband had weggenomen, de boel eens bekeken en betast had, vroeg ze " En de dokter heeft maar 10 dagen verzorging voorgeschreven? Dat zal wel wat weinig zijn !"
Nadien verklaarde ze dat ze dit inschatte op basis van het "harde" gedeelte van het abces...
Niet dat ik daar meer mee weet, buiten het feit dat ze me wellicht nog wat langer gaan komen kietelen.
De pijn valt mee. De meeste pijn is er op momenten dat je van houding verandert, van zitten in staan, of van liggen in zitten. Dat komt omdat je dan de druk op dat boeltje verlegt. Dan doet het enkele tellen snijdend pijn. Dezelfde pijn bijna die de verpleegster veroorzaakt als ze gaat koteren in de wonde, en als ze de nieuwe wiek in de wonde duwt. Het uitduwen van de etter is een andere pijn, en is niet snijdend, eerder dof.

Maar wellicht zit ik dus nog een tijdje met dat ding opgezadeld. Het meest ambetante is de plaats waar dit onding zit, vlak in de lies, een lichaamsplooi die verschrikkelijk vaak beweegt bij al wat je doet.

Maar ik ben al in zoverre weer beter, dat ik al weer aan het prutsen ben, heel voorzichtig, en aan kleine dingen die geen beweging vergen. Gisteren heb ik de haarspeld van Lieselotte, mijn kleindochter, op haar verzoek versierd met een hagedis. Ze had gevraagd om een hagedis in het hout te branden (pyrografie), maar toen ik het zag, heb ik dat haar uit het hoofd gepraat, het hout was behoorlijk donker, en dus zou je het brandwerk niet echt kunnen doen uitkomen. Ik raadde haar aan het er in witte verf op te schilderen... Maar ook dat liet ze liever door opa doen. Ik ga er straks nog een laagje vernis op zetten, en eigenlijk mag ze het dan vanavond al komen halen... Het is mooi geworden. Misschien ga ik deze middag eens proberen van een oude vork een olifant te maken (een hangertje )... Maar misschien zal dit nog niet lukken, want daarvoor moet ik de vork wel helemaal recht krijgen. (En dat vergt kracht, en spieren gebruiken loopt door tot in je lies, probeer het maar eens !)

Deze morgen heb ik wel alweer wat geturnd, niet alle bewegingen die ik normaal doe, maar toch al een deeltje... Mijn rug voelt ook al weer wat beter. En vannacht heb ik wat meer geslapen, alleen mocht ik midden in de nacht opstaan om mijn pyjama uit te trekken me af te drogen en een nieuwe en verse pyjama aan te trekken... Ik denk dat dit nachtelijke zweten komt van de antibiotica die ik nu moet slikken.

Heb je het gelezen/gehoord dat het BIVV zal ijveren voor een eenvoudiger en klare verkeerswetgeving ? Het zal - helaas voor de mensen van BIVV - wel bij deze wens blijven ! In ons landje wensen de juristen precies die overmaat aan tekst en onduidelijkheden en dubbelzinnigheden, want dit creëert de levensruimte voor een massa advocaten, die oeverloos kunnen bewijzen, tegenspreken en weerleggen, allemaal met dezelfde tekst. Advocaten zijn juristen. Heb jij in ons landje al ooit geweten dat buiten de houtvester er iemand de tak afzaagde waar hij opzit?
Bovendien moet zo'n aanpassing ook nog eens door het parlement... En heb je daar al eens gekeken hoeveel advocaten daar zitten???
BIVV, droom lekker verder...

Ook met verbijstering gelezen, hoe in Dubai een jonge vrouw verdronken is omdat de echtgenoot de redders verbood haar aan te raken?
Het heeft weer eens met religie te maken... Een vrouw mag niet aangeraakt worden door een andere man dan de hare.
Ik schrijf opzettelijk religie, en zie dat als iets heel anders dan een Geloof.
Religie is het veelvoud aan rgeltjes en interpretaties die opgelegd worden door de religieuze organisatie, door mensen dus, en dat betekent veelal door ... MACHTbeluste kereltjes, die het geloof misbruiken om te heersen over anderen.

Ach, ik kan me soms zo heel erg kwaad maken op al die zaken die zo duidelijk onjuist, onrechtvaardig zijn... Neem nu ook al die heisa over het al dan niet verdoofd slachten... Ik heb daar al eerder over geschreven, en mijn standpunt is nog steeds hetzelfde. Zolang we vlees (vis en dergelijke daar ook bij nemen) willen eten, gaan we dieren moeten doden. Dit is voor een normaal mens geen prettige opdracht. Dus doe je dat zo pijnloos mogelijk voor het dier. Of dit met een verdovend middel moet gebeuren is een andere discussie. Als kind maakte ik nu en dan het slachten mee van een varken. De boer gaf het varken met een flinke moker een klap op de hersenpan, zodat het beest bewusteloos was. Toen ik zelf konijnen moest dood doen, gaf ik ze een ferme klap met de zijkant van mijn hand, juist onder de oren, en de konijnen waren in een klap dood, nog voor je ze de keel afsneed. En, Tiens, als we palingen vingen, dan sneden we met een mes, een ferme snede onderaan in de verdikking die je ziet net onder de kop. Op die manier snij je de hersenstam door, en is alle pijn en gevoel afgesneden.
Ik heb mijn kinderen geleerd hoe ze een kip, een konijn moesten dooddoen en kuisen... "Pa, ik doe dat niet graag!" "Zoon, het zou me verschrikkelijk spijten mocht je dat wel graag doen!"... Op die manier heb ik ze mede bewust gemaakt van het doden van de dieren die we straks op ons bord krijgen. Ik ben iemand die graag een stukje vlees/vis eet, maar ik blijf me bewust van het feit dat de dieren daarvoor moeten sterven.
Het is iets wat bij onze natuur hoort, we zijn omnivoren, dus eten we ook vlees, het hoort bij ons natuurlijke dieet. Maar we eten nu veel meer vlees dan ooit tevoren ! Gewoon omdat we het binnen ons bereik hebben, en omdat velen er nooit bij stilstaan dat men de dieren daarvoor moest doden.
Dat is een nieuw fenomeen! Als kind hadden wij veel minder vlees aan tafel dan nu. Wij hadden er het geld niet voor.
Ik ben er ook van overtuigd dat we eerbied voor het leven moeten hebben. Ik voel me in deze verwant met de Indianen, die bij ieder gedood dier de Manitou dankten en het dier om vergiffenis vroegen.

Ik weet dat we ook kunnen leven zonder dierlijke producten, maar ik ben een echte omnivoor, en ik hou van dat stukje vlees. Maar niet zonder eerbied voor het leven, voor het dier en tegen het onnodige lijden.
Ik kan me wel een God inbeelden, die regels oplegt over de meest pijnloze manier van doden, maar kan me echt niet voorstellen dat Hij (Zij?) het eist dat we het doen in een bepaalde richting of als offer aan Hem (Haar)... Uiteindelijk doden we dan de schepsels van die God !

En vergeet niet, dat in veel gevallen het leven dat we die "slachtdieren" (Het woord alleen al) geven, véél erger is dan de dood ! Kippen en varkens moeten de korte tijd van het hen toegemeten leven doorbrengen op een mini-ruimte, op een manier die je zelfs een Dutroux niet zoudt toewensen...

Tot de volgende ?

Talgklier

In de huid zit een mechanisme om de huid te smeren. Dat zijn de talgklieren. Een tof systeem... als het normaal werkt.
Bij mij dus niet. Een talgklier sloeg op hol en een ontsteking was het gevolg. Het gevolg van die ontsteking was een abces van bijna een kippenei groot.

Toen de dokter gisteren kwam, keek hij heel bedenkelijk naar dat abces. Hij ging terug naar zijn auto en kwam terug met zijn gereedschapskoffer... Gereedschap om te snijden, te peuteren, te koteren en wat weet ik nog allemaal.

Ik heb een goede tandarts ! Mijn tanden, die voor grote gedeelten bestaan uit plombering, zijn niet in stukken gesprongen, mijn kaakspieren zijn niet verkrampt gebleven, maar ik denk dat ik dichtbij al die rampzaligheden aanzat...

Wat de dokter allemaal heeft uitgestoken kan ik je niet vertellen, want ik kon het niet zien vanuit mijn liggende positie. Al wat ik zag, was het achterwerk van de dokter, die haast naast mijn hoofd stond, en voorovergebogen aan dat abces in mijn lies stond te prutsen.

Ik dacht een moment aan het tandartsenmopje... Bij mijn tandarts ligt een boekje met allemaal cartoons over tandartsen. Op een ervan zie je een man in de stoel liggen, terwijl hij stevig de edele onderdelen van de tandarts vast heeft... "Kijk, mijnheer de dentist, we gaan goed overeen komen hé, we gaan elkaar geen pijn doen..."

Maar je kunt echt niet aan mopjes denken als ze bezig zijn met in je te snijden, te koteren, en te duwen om de etter te verwijderen. Nu en dan zag ik dat hij van instrument veranderde, maar er was geen verschil in de pijn te voelen. Van het moment dat hij dat in die wonde kwam, met wat dan ook, voor welke beweging dan ook, de pijn was snijdend. Het duwen aan het abces was een andere, maar niet mindere pijn.

Op het einde nam hij een flesje isobetadine, goot daar een beetje van in een potje, knipte een stuk van een smal lintje af, doopte dat in de ontsmettingsvloeistof, nam het vast met een pincet, en begon het lintje in de wonde te duwen... " Je moet de thuisverpleging laten komen, want ze moeten dat nog een dag of tien blijven doen !" Leuk. Het is heel aangenaam als ze zo'n vod in een wonde duwen, en wellicht zal het even leuk zijn als ze deze vod er uit zullen trekken... djudedju. Moeder, wat doen ze allemaal met je zoon?

Eén ding moet gezegd: toen de dokter alles verbonden had, was die drukkende spannende pijn voor een groot deel weg. Als ik nu eenmaal in een bepaalde houding zit, is het uit te houden. Alleen het bewegen is nog steeds niet te doen. Eenmaal ik recht ben, kan ik nu al voorzichtig wat rondstappen zonder te veel pijn te hebben.

Deze namiddag komt de thuisverpleegster voor de eerste keer die wiek uit halen, en een nieuwe wiek in stoppen. Ik hoop dat het een voorzichtig mensje is, dat heel zachtjes te werk gaat... Ik heb echt geen pijn meer nodig. Ik heb er al genoeg, want  door het feit dat ik nu niet kan turnen en dat ik scheef en schots zit en lig, om de pijn in de wonde zo klein mogelijk te maken, zit ik nu weer met verschrikkelijk veel pijn in mijn rug. Het kan niet op.

Tot de volgende ?

zweer

Ik heb in mijn lies een abces, een zweer van bijna een kippenei groot, en verrek van de pijn. Ik heb zonet de dokter opgebeld dat hij dat rotding moet komen opensnijden, zodat het vuil en de drukkende pijn er uit kan.

Het is niet de eerste keer dat ik zoiets heb, en ik weet dat dit de enige oplossing is om van de pijn af te raken in een korte tijd. Het is wel pijnlijk als ze het insnijden, want ze kunnen dat blijkbaar niet verdoven. Maar liever de korte pijn dan...

Zaterdag zijn we nog naar de rommelmarkt kunnen gaan, dan zat de zweer er al, maar er was nog haast geen echte pijn. Gisteren ben ik thuis gebleven, krimpend van het zeer, en deze morgen was ik al weer heel vroeg wakker van de pijn. Ik heb bijna niet geslapen in 2 dagen, en weet niet meer welke houding ik moet aannemen om de pijn te verdragen, want door dat gedrag heb ik nu natuurlijk ook weer veel pijn in mijn rug en benen.

Bijkomend probleem is dat je in je lies haast geen verband kunt aanbrengen. Maar daar ik al eerder met dit probleem heb gezeten, heb ik er ook een "oplossing" voor gevonden. Ik neem een maandverband van mijn vrouw, en leg dit in mijn onderbroek. Klinkt misschien ridicuul, maar het werkt, en daar gaat het om.

Ik ga stoppen... ik heb echt voor niets goesting.

tot de volgende, in betere tijden !

mijn parkeerkaart

Ik heb al wellicht zo'n kleine 20 jaar een parkeerkaart, omdat ik slecht te been ben. Voor mij zou de parkeerkaart gerust iets anders ingevuld mogen worden. Ik zou het heel logisch vinden dat voor mensen in mijn toestand, de kaart recht gaf op dubbele of driedubbele tijd.
Ik maak dit iets duidelijker: je moet je parkeergeld betalen in functie van de tijd dat je ergens zult staan. Voor mij zou de kaart zo mogen zijn, dat ik dubbel zo lang mag staan voor hetzelfde geld, omdat ik nu eenmaal genoodzaakt ben traag te stappen. Ik kan niet vlug meer uit de voeten.
Voor andere mensen is de kaart zoals hij is helemaal goed, er zijn immers mensen die haast niet meer uit de voeten kunnen, of die met rolstoel en dergelijke attributen opgezadeld zitten. Ik wil gewoon maar zeggen, ik heb mijn kaart eerder nodig omwille van het feit dat ik veel meer tijd nodig heb dan een ander om een verplaatsing te voet te doen (bv winkelen). Ik kan me nog heel wat mensen voorstellen die eigenlijk eerder een tijdsprobleem hebben dan wel een echt verplaatsingsprobleem. Op mijn slechtste dagen heb ik wel degelijk ook een verplaatsingsprobleem, dan kan ik haast helemaal niet meer uit de voeten.

Er zijn in België 571.056 parkeerkaarten ... Maar er zouden 200.000 kaarten eigenlijk van overledenen zijn. Ik betwijfel dit getal. Ik kan me voorstellen dat er heel wat mensen de kaart niet hebben teruggestuurd, maar gewoon hebben vernietigd. Maar er word inderdaad heel wat misbruik gemaakt van de parkeerkaart !

We hebben al allemaal wel eens een jonge mens, uit zijn sportieve wagen zien springen en elegant weg zien huppelen, terwijl hij met een parkeerkaart als invalide in de wagen heeft liggen. Ho ! Niet te vlug oordelen, er zijn ziekten die niet voortdurend belemmerend werken, en waar de zieke op zijn goede ogenblikken inderdaad ogenschijnlijk gezond is, maar je kunt best gelijk hebben, en de kans is groot dat daar inderdaad een kaart ligt in de wagen die of een vervalsing of een kaart van een overledene is.

Ik vind dat erg.
Vroeger gaf de vereniging van gehandicapten een kaartje uit, die je onder de ruitenwisser van de wagen die zonder kaart parkeerde op een invalidenstandplaats kon schuiven. Daarop stond dan de vriendelijke vraag of betrokkene ook de invaliditeit bij deze parkeerplaats wou krijgen?
En toch is voor mij het staan -zonder parkeerkaart- op een standplaats voor invaliden soms te pruimen. Ik zag ooit uit zo'n wagen een man stappen met een gebroken been en arm... Die kon op dat moment veel minder uit de voeten dan ik. Maar voor dergelijke mensen is de kaart niet voorzien, omdat het slechts gaat over een tijdelijke toestand.

Ik wil maar zeggen, de kaart lost niet alles op, en het misbruik is niet altijd echt misbruik. Natuurlijk kan de politie die controleert daar niet staan wachten bij de wagen, om te zien of het soms iemand betreft die tijdelijk getroffen is door een handicap...

Maar als het duidelijk iemand is die helemaal niet mankeert, en die gewoon die plaats inpikt omdat het dichter bij de ingang van de winkel is, dan ben ik ook kwaad. Die plaatsen zijn er voor mensen die minder mobiel zijn, niet voor luie mensen.

Maar ja, het is allemaal zo menselijk hé... Vroeger, voor ik ziek werd, waren mijn vrouw en ik, fervente wandelaars, en we waren lid van een wandelclub (Dwars door Brakel). We reden naar heel wat wandeltochten, en stapten er dan gewoonlijk de dertig of veertig kilometer, soms zelfs de vijftig. Welnu, je moet echt eens gaan kijken naar zo'n wandeltocht ! De mensen gaan er heen om kilometers te gaan stappen (gewoonlijk is er een keuze tussen 6, 12, 20, 30 en soms nog grotere afstanden). Ze komen veelal toe met de wagen, en doen er dan alles aan om toch maar zo dicht mogelijk bij de inschrijving te kunnen staan... Wat de logica daarvan is, is mij een raadsel ! Maar blijkbaar is de reflex om zo dicht mogelijk bij het doel te gaan staan sterker dan de logica van: "Ik ga daar heen om te voet te gaan, te gaan stappen..."
Bizar.

Om zo'n parkeert te krijgen, moet je een medische controle ondergaan, dus de kans dat je een kaart krijgt zonder dat er feitelijke redenen zijn, is héél klein... Maar zoals gezegd, voor mij zou men gerust ook gebruik mogen maken van tijdelijke kaarten. Aan veel winkels zie je nu parkeerplaatsen voor zwangere dames, dat is ook een tijdelijk iets. Dat zwanger zijn is meestal zo zichtbaar, en voor het zichtbaar is vormt het gewoonlijk geen reden om wat stappen te gaan sparen. Maar voor iemand die door een tijdelijke ziekte is getroffen, die minder mobiel maakt, daar zou ook iets voor moeten bestaan. Een kaart met een duidelijk afwijkende kleur en heel duidelijk begin en einddatum van de ongeschiktheid.

Misschien om eens over na te denken?

tot de volgende ?

Visserke vis

Gisteren zijn we (Bart, mijn zoon, Ewoud, mijn kleinzoon en ik) gaan vissen. Van 12 uur in de middag tot ongeveer 17 uur...

Er was stralend weer, met een beetje wind, die echter (door de bomen) het water amper beroerde. Het water was zeer blond (bloei), en de bliek beet maar bij mondjesmaat. Ik heb er een stuk of dertig gevangen, Bart maar een twintigtal en Ewoud zat daar wellicht ergens tussen in.

Maar ik had ook een karperlijn gelegd (met een werphengel), en ik heb maar liefst 8 karpers gevangen, waarvan twee exemplaren van  respectievelijk 6.5 kg en 6.250 kg... Ik weet het zo precies, omdat we deze gewogen hebben !

Zoals je kunt zien, was er een boerenkarper (bovenaan) en een spiegelkarper (eigenlijk is het bijna een lederkarper, hij heeft maar enkele schubben !) bij die twee zware exemplaren ! 

Misschien vraag je je nu af, of dat wel mogelijk en doenbaar was voor mijn rug, maar er is een immens verschil tussen karpers vangen met een karperlijn of met een blieklijntje. Met een blieklijntje kun je meer dan een halfuur over en weer lopen om de vis zo uit te putten dat je hem kunt scheppen, met een echte karperlijn draai je de molen op en dwing je de vis nader. Je moet wel stevig vasthouden, en ook het opdraaien van de molen gaat stug, maar in enkele minuten is het leed geleden... Op die manier is "karperen" geen overdreven zwaar werk !

Maar het is wel heerlijk vissen !

Bart had gelukkig er op gedacht om zonnecrème mee te brengen, zodat deze keer mijn knieën niet bloedrood staan. 

Het was een heerlijke namiddag ! 

Leuk is ook dat Bart met zijn GSM iedere keer foto's nam, zo blijft de herinnering bewaard. Als ik met Anny ga, dan is dat niet het geval. 

Wat bijzonder was, is dat ik ook een graskarper heb gevangen. Daar zitten er heel weinig van op de vijver. 

Zoals je kunt zien is deze karper veel minder zwaar gebouwd, heeft een smaller lijf en toont langer in verhouding.

Deze morgen ben ik al naar de kapster geweest, Anny zit daar nog. Straks belt de kapster me op, als ik Anny kan gaan ophalen. Dus zit ik hier alleen, in een stil huis (dju, de radio speelt nog niet !)

We zitten weer in volle zomer, prachtig weer, maar warm, ik moet weer maatregelen nemen om de temperatuur binnenshuis leefbaar te houden. Vooral voor mijn aquarium is dat van belang. Als de temperatuur stijgt, daalt het zuurstofgehalte ! En mijn tweede zorgenkind is de slaapkamer: ik haat het in een warm bed te kruipen in een warme kamer !

Ik ga stoppen...

Tot de volgende ?

Jebro

De houding van de katholieke kerk tegenover aliens doet me een beetje glimlachen... of is het grimlachen? Het kan niet dat er nog ergens een Jezus zou geweest zijn, maar er is niets tegen het dopen van aliens...

Als er ergens anders leven is, en die hebben ook een soort dat verstand heeft ontwikkeld, dan is de kans groot dat ook zij begonnen zijn met de vraagtekens in te vullen met een godsbeeld. Wellicht hebben ze ook voor zichzelf een scheppingsverhaal bedacht, en wellicht hebben zij ook profeten gehad, en wellicht verwachten ook zij ooit "Het Koninkrijk der Hemelen", het rijk van God op aarde...
Dat zijn immers kenmerken van haast alle godsdiensten die we kennen, dus de kans lijkt groot dat wie denkt op de manier die wij denken noemen, ook denkt op dezelfde wijze.

Maar er zijn andere opties...
Misschien namen zij wel een goede start, en aten niet van de appel... en was er geen zondeval, en leven zij nog steeds in het Alien-paradijs ?
Of misschien hebben zij wel op het cruciale moment gekozen voor de goede in plaats van luidkeels Barabas te roepen?
En is de geestelijke "broer" van Jezus (vandaar de titel Jebro) er in geslaagd zijn missie op een leuke manier te beëindigen... en hebben zij een wereld vol vrede en vreugde... (En om de moslim plezier te doen: dan was er ook geen bijkomende profeet meer nodig !)

Of misschien heerst op die wereld wel het kwaad, net zoals hier.
En moeten mensen voortdurend kampen tegen het kwaad en de onwil.

Maar de houding van de kerk lijkt me op zijn minst "onvoorzichtig", en opnieuw helemaal doordrongen van het idee dat wij hier, mensjes van de Aarde, het elitaire deel zijn van dat onmetelijke heelal... Was Galileo nog niet genoeg om hen te genezen van dergelijke fouten?

Wat zijn wij ?
Op stoffelijk gebied een samenraapsel van atomen, en atomen zijn voor meer dan 70 % niets, en voor de rest kleine deeltjes die om elkaar heen draaien. Het mag eigenlijk een wonder heten dat we niet doorheen onszelf kunnen kijken, maar we zijn zo onvolmaakt dat we het niets niet kunnen zien zonder gebruik te maken van kostbare machines. (En als ik het "normale" beeld goed wil zien, dan moet ik ook een bril opzetten!)

Op kosmisch vlak is onze aarde slechts een niemendalletje, en kunnen we niet anders dan als bewoners van dat stofje concluderen dat wij nog minder dan niets zijn...maar met een enorm ego !
Misschien slagen we er ooit nog in, om als soort een andere soort te bereiken, of bereiken zij ons. En heel misschien lijken ze wel wat op ons (Er bestaat een wetenschappelijke theorie die zegt dat het leven komt van "kosmisch zaad". De vondst van bepaalde "kiemen van leven" op de komeet die men nu aan het onderzoeken is, wijst ook in die richting !) . Er is dus een reële kans dat zowat al het leven in de kosmos van dezelfde origine is, en dat we effectief op elkaar lijken...

Maar vooral dan is de kans heel groot dat ook de ontwikkeling min of meer gelijkenissen vertoont, en dat het idee God universeel is. In plaats van die kans open te laten sluit de kerk de deur. Gek.
Lijkt het idee dat wij de enige uitverkorenen zijn dan belangrijker dan het idee van een werkelijke almachtige god die universeel is?

Weet je, ergens hoop ik het nog echt mee te maken dat we in contact komen met aliens... en dat die echt humanoïde zijn... en dat ze een godsdienst hebben... Lijkt me leuk, dan kunnen we misschien ooit komen tot een universele godsdienst, gebaseerd op werkelijke feiten... Of zou het ook daar een geloof zijn in zaken die ze pas zullen zien als ze overleden zijn. (Is het overlijden voor hen hetzelfde als voor ons?)

Momenteel heb ik een kosmos van vrijheid om te fantaseren... Heerlijk !

tot de volgende ?

Te vroeg gejuicht ?

Vanmorgen opgestaan met een rug van 1.000 jaar oud... 't Kraakt (letterlijk!) en het doet pijn. Of dat nu van de drie drukke dagen komt, of van het slechte weer, is een raadsel. Ik vermoed dat beide zaken een beetje spelen.
In ieder geval, het turnen deed vandaag pijn, en gaf veel minder soelaas dan anders...
Maar ik klaag niet, ik heb dat glorieuze gevoel dat we een kaap omzeild hebben, dat we een stap in de goede richting hebben gezet.
Als ik mezelf zo eens van op een afstandje bekijk, dan ben ik net een patiënt in revalidatie... Oefenen (het dagelijkse turnen) en blij zijn met iedere overwinning op jezelf. Het grote voordeel het zo te bekijken, is dat we we voortdurend blijven vechten tegen het immobilisme dat ons bedreigt. Immobilisme is geen te groot woord, ik heb ooit de uitstapjes met een rolwagen gedaan, tot ik door de dokter van de pijnkliniek leerde om dagelijks te gaan turnen. "Het geeft niet wat je doet, maar je moet doen wat je kan, en dat proberen uit te breiden!"

Het enige hulpmiddel wat ik nog gebruik is een wandelstok, het begin van een grote collectie.

Nu Anny ook patiënt is geworden, is het soms nog een zoeken en tasten om het nieuwe evenwicht te vinden. Ik maak nu de bedden op, want dat is iets waar Anny last mee heeft, en mij lukt het redelijk. Als er eens een emmer of een gieter water moet gedragen worden, dan doe ik dat nu, want Anny heeft er duidelijk pijn van. Of we opteren om twee keer te lopen, met iedere keer een halve emmer. Wat we nog niet hebben geprobeerd, is twee halve emmers, zodat beide zijden gelijk belast zijn. Moeten we eens uit testen.

Zo moeten we ons leven herinrichten, binnen het veel kleinere kader. Het is wellicht een beetje als verhuizen van je huis naar een appartementje... Ik denk dat dit ook verscheurende keuzes moet veroorzaken. Wat moet je houden, wordt eerder wat kan ik houden, en wat moet ik wegdoen... Die oude zetel... Maar die zit zo makkelijk, en die is nog van toen we... en die kader met foto's... En die boeken... Ik mag er niet op denken ! En dan heb ik bewust onze verzamelingen vermeden... Maar die zouden wellicht ook moeten wijken voor het gemak van een appartementje met lift in dicht bij de winkels...  Ik denk dat we beiden alles op alles zouden zetten om zo lang mogelijk in ons huis te kunnen blijven. Krijg ik moeite met de trappen, dan komt er een traplift. Maar voorlopig doen we er alles aan, om binnen onze mogelijkheden zo fit mogelijk te blijven. (Al lukte het deze morgen net niet om met mijn handen plat op de grond te raken (met de benen gestrekt) - iets waar ik een beetje fierheid terug vind ondanks mijn vele tekorten.)

We hebben al gezegd dat we volgend jaar weer een abonnement nemen op Paira Daiza, gewoon om ons te dwingen om regelmatig een dag te gaan slenteren door dat heerlijke park. Dat doet me er op denken dat we de laatste keer ook een kijkje hebben genomen op de naakte molrat... Ik kende het die vanuit boeken en van de TV, maar zoals zo vaak ben je dan verrast van de werkelijke grootte... Ik had gedacht dat die naakte molratten ongeveer zo groot waren als een mol, maar ze zijn eerder van het formaat van een muis !

Ik heb indertijd ook zo verbaasd gekeken naar de slijkspringer, die vissen die over land kunnen kruipen... Die zijn ook maar heel kleine visjes... Waarom noemt men die dan niet "slijkspringertjes" ???

Dat doet me er op denken dat we volgende keer het aquarium moeten gaan bezoeken in Paira Daiza ! Wie weet zie ik daar nog dieren die me verwonderen.

Ik ga stoppen voor vandaag... Misschien nog eens wat zoeken voor de komende Crea... Wat gaan we doen ?

djudedju

op den lange duur wordt het soms wel eens zoeken, weet je !

tot de volgende ?