klein bang ikke

Vóór ik ziek werd, was ik een fervent jogger... Ik liep zowat een 60 km per week. En dan deed ik daarbovenop soms nog eens mee aan een ingerichte jogging, en heel soms aan een kwart-triatlon... Ik voelde me er goed bij, en kon op die manier eindelijk een hele periode op mijn streefgewicht blijven. Als je sport, dan hou je automatisch je lijf beter in de gaten, en ik merkte dat mijn polsslag in rust wel heel laag was: zo'n 38 à 40 slagen haalde mijn hart in rust...
De dokter deed me dan allerlei onderzoeken ondergaan, maar alles was normaal, ik had wat je noemt een "sporthart"...

En dan werd ik plots, van de ene op de andere dag pijnpatiënt, rugpatiënt... en het was gedaan met het lopen. De kilo's kwamen er zo weer bij, zonder dat ik veel eet (Ooit moest ik naar een diëtiste, en die kwam tot de conclusie dat ik niet te veel at...). Ik werd weer de oude dikke Toon.

En met dat dik worden en noodgedwongen stil zitten, verhoogde mijn hartslag weer tot zo'n 48 in rust. Nog behoorlijk laag, maar binnen de normale termen. Onderzoeken wezen uit dat er wel wat normale sleet was, maar globaal gezien een gezond hart voor mijn leeftijd. Oef. Mijn rug-dokter stuurde mij om de twee jaar naar de hartspecialist, maar sinds hij overleden is, stuurt niemand me daar meer naartoe, en dus is het nu al heel wat jaartjes geleden dat ik mijn hart liet controleren. (Ik mankeer immers niets!)

Tot gisteren...

Eén van de dingen die overgebleven zijn van mijn tijd als jogger, is dat ik nu en dan eens mijn hartslag meet in rust. Zo maar, haast gedachteloos.

Twee, drie keer herbegon ik, want het lukte me precies niet om mijn pols deftig te voelen, tot ik besefte dat ik het wel degelijk voelde, maar dat mijn polsslag helemaal niet normaal was. Normaliter voel je dan een regelmatig boenk, boenk, boenk, boenk... in een eindeloze gelijkmatige reeks slagen. Maar gisteren was dat plots anders.
Ik voelde boenk, boenk, boenk,...   , boenk, boenk, boenk,...    boenk, boenk, boenk, boenk,...   Boenk.
Om de drie, vier slagen was er geen slag!
Ik betrouwde mezelf niet, en dus herbegon ik, maar weer dat bizarre bonken en stil staan. Ik deed Anny mijn pols nemen...
Help ! Er mankeert iets aan mijne moteur !

Ik voelde niets, maar stelde vast dat mijn hart "raar" deed...
Ik naar de telefoon, bellen naar de huisarts. Hij bleek daar zeer laconiek op te reageren, wat op zich al geruststellend was, en zei dat ik die avond om 17.15' maar eens naar de zitdag moest komen... Dan zou hij eens kijken.
Hij stelde laconiek dat ik een harteklop had.
(Eigenlijk dacht ik dat ik die nu en dan niet had, maar ja, ik ben geen dokter)

Ik was plots maar een heel klein Toontje meer.
Je hart, als dat stilvalt, dan valt alles stil.

Maar het is niets om je ongerust over te maken. Op de cardiogram zie je dat je hart niet echt stil staat, maar dat er een andere soort klop is. Dat komt omdat er blijkbaar nu en dan een andere zenuwknop het impuls geeft om te kloppen. Als je het niet voelt, moet je niets doen. Als je het wel voelt dan kun je bètablokkers nemen, waardoor je het minder voelt. (Het blijkt dat bij sommigen de eerste klop na het niet-voelen extreem hard is, zodat men het voelt, zomaar. Moet wel een gek gevoel zijn, nu en dan je hart voelen slaan.)

Maar ik moet dus niets doen, niets nemen... Het is niets om je ongerust over te voelen.
Kortom, je bent nog niet van me af.

Ik ben er me plots wel bewust van geworden dat ik helemaal niet gehaast ben om mijn viool aan de muur te hangen, mijn schup af te kuisen, de eindklokken te horen luiden.

Ik was maar een bang persoontje.

djudedju

tot de volgende ?

de vuilste plaats in huis

Ik las een artikel met als hoofding "De vuilste plaatsen in je huis"... En als eerste stond daar: de besteklade...

Ik weet het, het pleit niet voor de kwaliteit van mijn grijze cellen, maar ik heb dat twee, drie keer gelezen en herlezen als beste klade... Beste Klade? En pas dan, als ik alle logische verklaringen had verworpen, kwam ik tot bestek-lade... djudedju.

Ik moest op ons vader denken, die ooit op de tram stond te wachten en daar vruchteloos stond te denken over het woord "herlevende" waarbij hij het las als hèrluvèndu... De tram kwam er aan, en 's avonds laat, als ons vader terugkwam, ging hij weer naar het bord, en las dan meteen "herlevende". Ons vader kwam lachend met zichzelf naar huis, en herlevende werd bij ons een soort slagwoord. Het doet allemaal denken aan het mopje : "Lees eens hardop: tarweveld, korenveld, roggeveld, beneveld..." Waarbij je wellicht bij jezelf en anderen de indruk wekt dat je lichtjes beneveld bent...

Blijkbaar heb ik dus wel degelijk de genen van ons vader... Iets waar ik nooit heb aan getwijfeld, want ik lijk heel sterk op hem. (Ik verwarde zijn en mijn communie-foto wel eens !)

En ik heb hier ook met mezelf zitten lachen, en heb dan Anny laten meedelen in de vreugde.

Maar ergens is het een flardje van een bewijs dat we onze ogen en hersenen niet zomaar mogen betrouwen. Goochelaars maken daar handig gebruik van. Het gaat heel ver... Ik heb aan mijn rechteroog een blinde vlek, in het centrum van mijn gezichtsveld. Ik ben dat pas gewaar geworden toen ik bij een technische opdracht vaststelde dat ik dingen niet zag, die een ander wel zag. En bij controle zag ik het met mijn linkeroog wel. Maar ik had dat nooit opgemerkt, omdat je oog - in samenhang met de hersenen- er niet voor schroomt je te bedriegen. Waar ik jaren werkte, stond voor mijn raam een blinde muur, en in die muur was een kleine nis. Als ik daat met mijn rechteroog naar keek, was de nis niet alleen niet zichtbaar, maar de muur liep gewoon door. Met andere woorden, het gat wordt door je hersenen gewoon ingevuld...

Bij het lezen zal het wel een ander fenomeen zijn, maar toch, het is ook een soort bedriegen, een soort dwaalspoor op de weg van oog naar geest. Pijpetuitje is ook een van die woorden, pijp en tuitje zijn heel vertrouwd, terwijl het vreemde woord étui niet meteen voor de hand ligt.  Wellicht is dat een makkelijke uitleg, maar die uitleg lijkt niet op te gaan voor besteklade en herlevende.

Met andere woorden, ik heb er geen zinnige uitleg voor. Die zal er misschien wel zijn, maar ik ken hem niet.

Ik maak er me ook geen zorgen over... In tegendeel, het laat me de dag al lachen beginnen !
... en ja, we behoren ook tot de grote groep van mensen die haast steevast vergeet de besteklade te kuisen... Dus zal dat ook bij ons wel behoren tot de vuilste plaatsen in ons huis. Maar ik maak er me helemaal geen zorgen over ! Als dat zo is bij de meerderheid van de mensen, dan zijn we dus heel normaal... en dat is niet altijd het woord dat ze voor mij gebruiken. (Grinnik: gelukkig maar !)

Gisteren kreeg ik de hoogste lof ooit voor mijn blog... Ik slaagde er in een lieve dame en internetvriendin te laten huilen, bevrijdend huilen... Ze schreef er me een mailtje over, om me te danken, want het wenen had blijkbaar geholpen.
Kijk, ik kan niet eens zeggen: daar doen we het voor, maar het maakt me toch ontzettend blij !
Als ik met mijn kriebelkrabbels er in slaag nu en dan een mens te raken, iets bij te brengen, te helpen, dan maakt dat me fier en gelukkig. Fier, niet hovaardig.
Mijn eerste tekst voor de nieuwe column in "Houvast" (Blad van Ziekenzorg) is ook binnen en werd een "pareltje" genoemd... Ik hoop dat het ook daar iets mag betekenen voor één of enkele mensen. Echt betekenen, iets bijbrengen.

tot de volgende ?

denken aan...

Gisteren moesten wij naar de specialist, voor de zesmaandelijkse controle van Anny's borst. Dan denk je weer terug aan die dagen waarin je alleen maar aan die verschrikkelijke ziekte kon denken, en liegen dat je daar helemaal niet moest op denken... Er werden gelukkig geen kwaadaardige cellen gevonden, en alles blijft normaal, na de operatie waarbij alle verdachte weefsel categoriek verwijderd werden...

Maar denken doe je toch.

Je gaat op bezoek bij een man die nog niet zo lang geleden zijn vrouw verloor. De vrouw in kwestie was altijd wat ziekelijk geweest, en ik kende haar niet anders dan als een mens waar je angstvallig moest voor zorgen. Als buitenstaander ben je dan misschien geneigd te denken dat ze eindelijk verlost is, maar weet dat het verlies voor haar man wellicht nog veel groter is dan voor een ander. Een mens waar je hele dagen zorg voor gedragen hebt, die je heel de tijd hebt verzorgd, waar je hele dagen op waakte, alert voor ieder teken dat het weer wat slechter zou gaan, daar heb je een veel sterkere band mee opgebouwd dan met de vrouw die je gewoon graag ziet als vrouw. En dan denk je aan de mensen die in zo'n geval waren, en die je dat inzicht hebben bezorgd... Die je geleerd hebben dat het verlies van een zorgenkind (of zorgenechtgeno(o)t(e)) nog veel zwaarder is dan het verlies van een geliefde.

Je hoort, met een beetje tegenzin, dat hij een van die mensen is, die iedere dag naar het kerkhof gaat, en je denkt aan de mensen die je gekend hebt, die dat ook deden. En je vindt voor jezelf dat dit niet gezond is, niet goed is, dat het een cultiveren van het verdriet is... maar je weet ook dat je woorden daar niets aan kunnen verhelpen... Verdriet is er in vele vormen. Sommigen verbijten het in stilte, andere schreien hun oogputten uit, anderen gaan dagelijks naar het graf... Allen proberen zij het verdriet een plaats te geven. En helaas behoor je tot diegenen die weten dat verdriet niet verdwijnt, het verliest hooguit de scherpe kantjes... Je weet dat en je denkt er aan terwijl je probeert de vriend te helpen met woorden...die niets zeggen, niet echt doordringen bij iemand die treurt.

Je gaat met de auto naar een winkel, om 150 badhanddoeken te gaan kopen, voor Ziekenzorg, het verjaardagsgeschenk voor volgend jaar.

Ja, ik weet het, het is nog lang voor dat volgende jaar er is, maar je moet zo'n aanbieding meepikken als je de kans krijgt, want het budget is niet zooo groot. En je krijgt bij het naar de auto brengen van die twee karren vol, hulp van een winkelmeisje, een stagiaire vertelde ze ons, je laadt heel de wagen vol handdoeken, en dan rij je daarmee naar Bertine, die voor de verjaardagsgeschenken instaat... We gaan even kijken naar de duiven, en naar de tuin. We praten over thym, en hoe wij dat niet kunnen houden, terwijl zijn tuin vol staat... Marcel belooft enkele jonge plantjes uit te zetten voor ons... En dan denk je aan wijlen nonkel Julien, die ons ook nu en dan een plantje bezorgde...

Ach, ik wil maar zeggen...
Alles wat je doet, alles wat je ziet, alles wat je hoort, doet je denken aan andere dingen, dingen uit jouw ervaringswereld.
Wij vergelijken de wereld van anderen, met wat wij kennen en ervaren hebben.
En we delen onze ervaring met de hunne en de hunne met de onze, en gaan weer verder, soms iets wijzer, veelal zonder dat dit echt iets fundamenteels bijbracht, buiten het belangrijkste van alles: leren leven in een samenleving, weten dat je leven niets is, zonder die gemeenschap.
Wij zijn sociale wezens.
Zelfs hij die zich afkeert van zijn medemens, beseft niet dat hij op dat eigenste ogenblik in feite erkent dat hij samen leeft...

Religie en a-religie en anti-religie zijn ook zo'n blijken van leven in een samenleving, en in iedere groep vind je fanatici die de anderen willen bekeren tot hun visie, hun overtuiging...
De mens is een bizar wezen, die veel te veel denkt, en veel te dikwijls denkt dat hij het allemaal beter weet... terwijl we eigenlijk helemaal niets zijn, hooguit bizarre vormen samengesteld uit massa's cellen, bewoond door miljarden bacteriën en virussen, die allemaal samen iets vormen waarvan wij dan denken dat het HET middelpunt is van het heelal... De mens.
Denkend.

tot de volgende ?

een beetje verstrooid ?

Een Jordaanse chirurg was wel heel gegeneerd toen uitkwam dat hij zijn GSM had achtergelaten in de buik van een vrouw...
De dame had het ondervonden toen iemand de chirurg opbelde, en het toestel in de buik van de dame begon te trillen...

Het is een heerlijk verhaal, dat volgens de krant ook nog eens echt gebeurd is, maar natuurlijk is het weer ergens ver weg, en haast niet te controleren. Het kan dus ook heel goed een typisch artikel uit de komkommertijd betreffen.

Ze kunnen toch niet blijven leuteren over het monster van Loch Ness of Sasquatch.
En geef toe, zo'n trillende telefoon in iemands buik heeft wel een hoog humor-gehalte. Of net niet.

Wat mij verwondert, is dat we wel struikelen over dergelijke broodje-aap-verhalen, maar niet reageren tegen het feit dat de media (pers inbegrepen) ons heelder dagen overspoelen met leugens of op zijn minst tendentieuze berichtgeving. We slikken het dan wel. En de laatste verkiezingsuitslag toont ook aan dat we het geloven, wat uiteraard nog erger is.

In de media worden de leugens, of halve waarheden, of verwrongen waarheden geplugd in de geesten der mensen. Het voortdurend herhalen, het voortdurend in de aandacht brengen, het voortdurend op het voorplan zetten, het voortdurend in de achtergrond laten aanwezig zijn, tot iedereen het normaal vindt. Goering was maar een kleuter in verhouding met de thans gebruikte technieken.

De laatste tijd vind je een heel mooi voorbeeld uit de reclamewereld... Je moet eens kijken hoe men bezig is het begrip Geluk te binden aan Coca Cola... Eens je het doorhebt werkt het niet meer of toch veel minder, maar de laatste reclamecampagnes zijn er allemaal op gericht geluk, welbehagen te binden aan Coca Cola. Eigenlijk klinkt het belachelijk, maar de cijfers bewijzen dat het werkt.
Je kunt dus besluiten dat zelfs ondenkbare dingen kunnen in de mens in geplugd worden. En de mens is niet voortdurend alert op die dingen. Bovendien, als het goed gedaan wordt, dan beginnen ze voorzichtig, stapje per stapje, zodat het idee enigszins vertrouwd wordt, en de boodschap geen breuk is, maar een schijnbaar logisch iets.

In de geneeskunde gaat het zelfs nog verder. Daar creëert men zelfs niet bestaande ziekten, om de medicatie te kunnen verkopen. Dit is geen fabeltje, er zijn verschillende voorbeelden van. Het ergste is dat heel wat geneesheren het spel mee spelen en dat de ziekte op de duur een vertrouwd begrip wordt en wel degelijk als ziekte wordt ervaren. Zo heeft onlangs een voornaam specialist op zijn sterfbed bekend dat ADHD een verzonnen ziekte is.

... Geef toe, dit laatste doet je denken dat ik aan het liegen ben. Als ik aan het liegen ben, dan is dat een overgenomen leugen, want ik las het in een zeer degelijk artikel in een degelijk tijdschrift. Maar het feit dat je twijfelt is op zich al een bewijs dat we eigenlijk helemaal niet zeker meer zijn van wat waar en wat niet waar is.

Waarheid is immers een bijna niet bestaand iets... Vraag eens aan politieagenten hoezeer de getuigenissen van de mensen die eenzelfde ongeval zagen gebeuren, verschillen. Al die getuigen zijn overtuigd dat zij eerlijk en oprecht weergeven wat zij zagen gebeuren, en toch verschillen de verklaringen.

Wellicht is dat de onderliggende reden waarom wij zo makkelijk leugens geloven. Omdat de leugen voor iemand de waarheid kan zijn.  Laat ons eens teruggaan naar de media. Op TV vertelt met een bepaald feit over X. In feite is dat een verwrongen leugen, maar de luisteraar weet dit niet, kan dit niet controleren, en is gewoon de TV te geloven. Dus vertelt de luisteraar dit als waarheid voort, maar als je het controleert, zul je merken dat het is zoals de getuige van het ongeval. De luisteraar vertelt wat hij meent gehoord te hebben, gekleurd door zijn achtergrond, zijn opvoeding en zijn persoonlijke overtuiging.

Je zou bijna tot de conclusie moeten komen dat de waarheid niet bestaat.
De waarheid bestaat wel, maar uw waarheid is niet noodzakelijk de mijne.
Neem eens een geschiedenisboek uit een Belgische school, en een uit een Nederlandse school, en lees eens over de revolutie die leidde tot de Belgische onafhankelijkheid... En weet dat beiden de waarheid vertellen, hun waarheid... aan u om er Uw waarheid uit te leren.

Oh ja, als je echt een en ander wilt weten over de werkelijke feiten, luister dan naar diverse nieuwsuitzendingen uit diverse landen, en probeer je eigen mening er uit te filteren... Dan heb je de waarheid, of toch één er van, de jouwe...

tot de volgende ?

De Rerum Novarum

De - een beetje laattijdige - reactie op de groei van het socialisme, was een lofwaardige poging van de kerk, om zich aan het groeiende sociale bewustzijn aan te passen... Maar eigenlijk had dit niet nodig moeten zijn... De kerk was (is nog steeds gedeeltelijk) weg-gegroeid van de basis en van de principes van de Bergrede...

Eigenlijk zou bij een volmaakt geloof ook een volmaakte maatschappij moeten ontstaan, maar helaas zijn we daar nog héél ver af.

Voor één keer ga ik het hier niet hebben over de vele sociale wantoestanden die er nog steeds bestaan in onze maatschappij, ga ik het niet hebben over de verrechtsing die op zich al noodlottig is voor een sociale wereld... Nee, laat het ons eens hebben over de erge problemen op onze steeds kleiner wordende wereld.

Hier praat men over de veel te hoge percentages van nog eetbaar voedsel die bij het vuil terecht komt, terwijl ginder mensen leven die sterven bij gebrek aan voedsel, gebrek aan drinkbaar water, gebrek aan beschutting tegen kou of hitte...

Regelmatig gaat men hier met de bedelnap rond om deze slachtoffers van de onrechtvaardige verdeling te helpen, en tezelfdertijd krijg je dan in je mailbox berichtjes met de astronomische wedden die de bestuurders van deze "menslievende" organisaties beuren...

En dan wil je wel, maar je weet niet goed hoe, of langs welke weg je WERKELIJK iets kunt doen, zonder dat kapitalen aan de spreekwoordelijke strijkstok blijven hangen.

En dan spreek ik nog niet over de meestal diefachtige regeringen in deze armoe-landen, die ook nog eens de giften afromen voor eigen glorie en profijt.

Kerkelijk zegt men dan dat de intentie bij je milde gift eigenlijk datgene is wat telt... Maar daar zijn die mensen ginder vet mee, en geef toe, je hebt er zelf ook een wrang gevoel bij. Gelukkig zijn er hier en daar organisaties waarvan je weet, omdat je het regelmatig ziet en hoort, die wel goed werk verrichten, of tenminste pogen het zo goed mogelijk te doen.

Ik ga geen namen noemen, om er geen te vergeten en geen vergissingen te maken, je moet zelf maar uitkijken om je steentje bij te dragen voor een rechtvaardiger wereld...

Maar het gaat nog veel verder dan dat...
Onze economie melkt niet alleen die landen uit door er de grondstoffen te "roven" (Dat is het woord dat meestal het dichtst bij de werkelijkheid zit), maar bovendien maken ze er, omwille van snel gewin ook nog eens de natuur, de basis van hun leven, kapot. Zonder ontzag, zonder nadenken, door ontbossing, door gebruik maken van sproeistoffen die hier al lang verboden zijn, door gebruik van productiemiddelen die hier al lang verboden zijn omwille van de giftige nevenproducten...

Aan zowat ieder smartphone kleeft mensenbloed, kleven de resten van vele aren kapotte bodem... En men schroomt zich niet om een deel arbeiders "te werk" te stellen om de wilde dieren af te schieten en te gebruiken als bron van voeding voor de al zo zeer misbruikte arbeiders.

Ach, ik kan de klaagzang haast oneindig lang maken...
Maar feit is dat de Nieuwe Zaken er nog helemaal niet zijn.
En wat wij hier wel hebben voor een groot deel is verwezenlijkt door het leegroven van de rest van de wereld.

Als ik het nog niet heb gehad over de vele immigranten, dan is dat omdat zij slechts het gevolg zijn van al deze misstanden.
De enige redding ligt in het rechtzetten van al deze misdaden.
Wij moeten niet echt geven, nee, wij moeten stoppen met leegroven en misbruiken.
Wij kunnen niet Hier sociaal zijn, als het gebeurt op kap van de rest van de wereld.

tot de volgende ?

Het Crea Wonder

Gisteren was het weer eens Crea-Ziekenzorg Mater-Welden...
De vorige maal hadden ze een kabouter vorm gegeven in zoutdeeg, en thuis hadden ze dit gebakken, zodat het hard was en gereed om te beschilderen.

Voor de eerste keer is er niemand die een kopie heeft pogen te maken van het model dat ik gemaakt heb ! Nee, voor de eerste keer heeft iedereen zijn kabouter geschilderd, in de kleuren die zij leuk vonden. Het gevolg is dat alle kabouters schitterend mooi en origineel zijn !

Wellicht beseffen ze het niet, maar ze hebben een nieuwe grens overschreden. Het is hen wel opgevallen dat ze allemaal iets anders deden, maar dat ze op die manier een nieuwe grens overschreden hebben, dat realiseren ze zich maar half.

Ik ben fier op deze prestatie ! Ik ben er in geslaagd hen zelfstandig te doen beslissen over kleur en model. En als ik nog eens hier of daar moet helpen, dan is dat hooguit aan kleine details zoals oogjes en lippen. Dat is eerder iets van vaste hand en van durf, dan wel van het durven schilderen naar eigen inzicht.

Dat bewijst dat het mogelijk is om van iedereen een "kunstenaar" te maken. Nee, geen grootmeester à la Rubens of Picasso, maar ik heb van mensen die dit nooit in zichzelf zouden hebben gezocht, mensen gemaakt die een eigen beeld kunnen en durven maken naar hun eigen inzicht. Ik vind dat prachtig ! Ik weet niet of ze dit thuis gaan doen als hobby, maar ik weet haast zeker dat ze nu op een heel andere manier hun kleinkinderen zullen leren tekenen, kleuren en schilderen... Ze zullen meer zelf durven en die durf mede delen.

En je weet, voor mij is dat het ideaal !
Voor mij is een mens pas echt volwaardig als hij ook zichzelf open zet voor het creatieve.
En dat creatieve dat beperkt zich niet tot de kunst, die creativiteit is ook dezelfde die van mensen uitvinders maakt.
Voor mij is creativiteit het ding dat HET onderscheid is tussen mens en dier.
En ik heb hier bewezen dat we dat allemaal in ons hebben, ook diegenen die zouden gezworen hebben dat ze dat niet konden. Zonder onderscheid van leeftijd of opleiding.

Ik ben een gelukkig mens.

Hallelujah !

Ik heb dat alleen kunnen realiseren, door heel geleidelijk de trede iets hoger te maken. Door telkens een nieuwe stap te zetten, zonder dat ze zich daar bewust van waren. Weet je, we zaten daar in de Onderstroom van de Cultuurraad helemaal op onze plaats ! We zijn creatief, we creëren !

Het veld voor onze deur is heerlijk zachtgroen gekleurd: de erwten zijn al goed gegroeid, en als je tegen de richting van de zaailijn in kijkt, zie je een volledig groen veld. Het is geen natuur, maar het is toch heerlijk mooi. Of heb jij nog nooit een rijp korenveld staan bewonderen, de golfbewegingen bewonderd die het koren danst onder de lichte warme zomerwind? Nee? Je weet niet wat je hebt gemist ! Dat plots zo egale veld in een natuur waar eigenlijk haast niets zo egaal is... Zeker niet in onze wereld. In werelddelen waar grote eindeloze prairies zijn, of pampa's, savannes, zie je die eindeloze egale vlakten wel. Dus eigenlijk hebben wij via de landbouw wat van andere werelddelen hier nagebootst. Landschappelijke kunst.

Ik hou er wel van om door de bewerkte velden te gaan, uit te kijken over die kleurvlakken, die van onze wereld een bonte mozaïek maakt.
Het hoeven echt niet altijd bloeiende boomgaarden te zijn... Ga hier op een heuvelrug staan en kijk over de eindeloze landerijen in hun bonte kleurenbord... Daar laat ik die bloeiende boomgaard voor staan.

tot de volgende ?

Het spermafabriekje

Franse geleerden zijn er in geslaagd sperma te kweken in vitro...
Ik heb meteen doorgeklikt, om het artikel helemaal te lezen, en ontdekte dat er eerst spermatogonia ontstaan, die, na een ongeveer 70 dagen durende rijpingsperiode uitgroeien tot spermacellen, je weet wel die dikkopjes die zwemmen wat ze zwemmen kunnen voor de ultieme bevruchting.

Heel wat mannen komen echter niet tot het produceren van goede sperma, en dat euvel zou meestal ontstaan in die 70 dagen rijpingsperiode.

De Franse geleerden zijn er nu in geslaagd om de spermatogonia in vitro te kweken tot volwaardig sperma, die goed genoeg is om -in vitro- een eicel te bevruchten, en dus uit te laten groeien tot een volwaardig mensenkind.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van die spermatogonia had gehoord, en dus ook niet van die zeventig dagen rijpingsperiode... Maar ja, ik ben dan ook geen geleerde vernufteling. Ik ben gewoon een manneke in de rij van mannen op deze aardkloot. (Om in de sfeer te blijven).

Is dit nu een goede zaak ?
Ik meen van wel!
De meeste mensen willen graag een of enkele kinderen, het zit in ons gebakken, de soort wil voortbestaan. Het is een natuurlijk iets. Dus iets van de natuur. Ieder dier zoekt zich voort te planten. Je moet maar eens komen kijken naar mijn goudvissen, hoe die beantwoorden aan de jacht op voortplanting ! En wie huisdieren heeft, weet dat de drang naar voortplanting héél sterk is. Dus is het ook een ingebakken verlangen van de mens, als biologisch wezen. Maar ook vanuit ons mens-zijn, dus geestelijk verlangen wij er naar om ons voort te planten.

Om het anders te stellen, echtparen die geen kinderen kunnen krijgen, ervaren dat veelal als een ramp. De wachtzalen bij de bevoegde geneesheer-specialisten zitten dan ook vol.

Met de in-vitrofertilisatie kon men al heel wat mensen gelukkig maken, en hen een nakomeling bezorgen. Maar waar de man geen vruchtbare spermacellen produceerde, was ook die oplossing niet echt voorhanden. Dan bleef alleen de spermadonor over, en geef toe, dat is toch niet helemaal hetzelfde.

Nu is er dus voor een heel groot gedeelte van die mannen een echte oplossing op komst. Ze krijgen hun eigen nakomeling, hun eigen vlees en bloed.

Nee, ik vind dit een goed ding, die heel wat mensen gelukkig kan maken !

En ja, ik ben me bewust van de overbevolking, en ja ik weet dat die overbevolking steeds sneller toeneemt en dat het weldra onhoudbaar worden zal, maar dat maakt de rekening niet van het echtpaar met kinderwens. De oplossing voor de overbevolking ligt volgens mij ergens anders...

We stellen vast dat in de landen met een behoorlijke welvaart en een behoorlijke educatie, het kindertal automatisch kleiner wordt. Als je de cijfers ontleedt, dan gaat onze bevolking zelfs achteruit als we de aangroei bekijken vanuit de geboorteaantallen... Dat we toch een bevolkingsaangroei kennen komt hoofdzakelijk door de immigratie en het feit dat deze immigranten wel nog grotere gezinnen hebben. (In de derde generatie zie je die aantallen ook slinken).

Met andere woorden, als we eindelijk zouden komen tot een degelijke scholing voor alle mensen, als we zouden komen tot een degelijk inkomen voor alle mensen, komen tot een degelijke voeding voor alle mensen, dan zou het probleem van de overbevolking zich geleidelijk stabiliseren en uiteindelijk op een natuurlijke manier weer dalen.

Maar onze regeringen, onze industrie, onze ikzucht laat ons niet toe om de kennis, de welvaart, de voeding te brengen over de ganse wereld. En toch zou dan die immigratie ook automatisch stoppen. En die immigratie, dat is toch voor velen HET probleem ???

djudedju

tot de volgende ?