Humor

Vind jij het ook zo heerlijk om eens rond te zwerven in al de filmpjes die je op internet kunt vinden? Het enige vervelende er aan is, dat welhaast iedereen dat vindt, en dat ze je dan allemaal hetzelfde leuke filmpje doormailen... Maar laat het niet, want anders mis ik misschien net dat fimpje dat jij alleen naar mij zendt...

Bij sommige van die filmpjes blijf ik niet zitten met een glimlachend gezicht, maar met een heel bedenkelijke frons, want ik heb schrik dat het slachtoffer van de mop zich wel eens erg kan bezeerd hebben. Heb jij dat ook ? (Die zend ik niet door!)

Maar toch heb je een fractie een glimlach vertoond... Net zoals als je iemand ziet vallen. Je eerste reactie is een lach, en pas dan ga je over op medelijden en nog later ga je misschien over op het helpen van het slachtoffer. Dat laatste lijkt maar een héél erg misschien te zijn, want testen hebben uitgewezen dat de meerderheid niet helpt... (Ook daar bestaan filmpjes over !)

Heel wat van die filmpjes gaan over spot met de religies... Wij kunnen daar meestal mee lachen, maar als ik heel eerlijk ben, dan is heel wat van de "humor" van "Charlie Hebdo" er ook naar mijn gevoel "over"... Nu wil dat niet zeggen dat ik daarvoor die tekenaars ga doodschieten... Ver van, Dat is er nog veel meer over. Maar er zijn dingen waar ik niet mee kan lachen. Waar ik alle begrip heb voor het feit dat er zich mensen gekwetst voelen. (Nogmaals dat geeft je geen recht op het fusilleren van de daders).

Om eerlijk te zijn, ik apprecieer meestal veel minder de "verborgen camera filmpjes", dan deze die quasi toevallig gefilmd werden... Al zijn sommige ideeën van die verborgen camera toestanden briljant, het verveelt me meestal dat ze ons dan een heleboel "slachtoffers" voor schotelen. Mochten ze wijs zijn, en slechts één slachtoffer tonen, dan zou het veel "echter" en dus ook veel leuker lijken.

Toch heb ik mijn bedenkingen bij dit soort humor... Op de duur lijkt het me dat we voornamelijk op visuele humor gericht worden, héél erg visueel, héél erg makkelijk, héél erg voor mensen die liefst niet moeten nadenken bij een mop... Ik hou wel van verbale of geschreven moppen, van moppen waarbij je even moet nadenken, van woordspelingen, van absurditeiten... En als het dan visueel moet zijn, dan mag het nog verrassend zijn, met totaal onverwachte dingen... Ik denk daarbij onder meer aan wijlen Tommy Cooper, ik zie hem nog goochelen met bakstenen... Je staat er verbaasd naar te kijken, dan stopt hij, buigt en groet, en daarbij laat hij plots zien dat de bakstenen met een touwtje aan elkaar hangen... Je lacht, Cooper lijkt te schrikken, lacht met zijn wat bête verontschuldigende gezicht, en doet meteen een paar truukjes waarbij die koorden helemaal geen rol kunnen spelen... Dat telkens weer verrassen, dat is heerlijk. (Ik heb een filmpje van Cooper voor U in een aparte blog gezet, kunt u genieten... of je ergeren aan die gekke British kind of Humor...)

Ach, humor zal ook wel een tikje samenhangen met je persoonlijkheid, je opvoeding, je achtergrond en wellicht nog een heleboel meer. Ik kijk soms een ogenblik naar Hoste, en stel dan verbaasd vast dat er daar mensen mee kunnen lachen... Ik vind dat telkens meer lachen MET... Het gaat steeds over mensen en hun typische dingen. Dat is dan voor mij geen humor. Zo zie je maar.
(Bij de humor van Hoste denk ik soms: "Waar begint pesten, en waar eindigt zijn humor ?)

En zo kom ik haast automatisch aan een "definitie" van wat humor voor mij is... Het mag niet op de kap van een bepaalde mens gebeuren. (Zelfs niet op die van politici)
Humor is op een bepaalde manier neutraal... Een grootmeester is Toon Hermans, die van één woord een heel andere wereld wist te maken...

Ik ga stoppen, nog wat verder kijken naar Tommy Cooper

tot de volgende ?

Tommy Cooper (1)

Lente

Gisteren, een mooie warme dag...
En dan zie je - plots - de linde uitlopen (ik heb hem meteen vastgebonden), de muurbloemen staan in de knop, de gebroken hartjes staan in de knop... en het onkruid schiet ook weer op...

De lente is nu echt in het land !

Ik weet het wel, ze geven morgen al weer minder goed weer, maar vandaag kan ik met genot kijken naar de ontluikende natuur. Het gras vertoont het malse lichtgroen, de madeliefjes piepen er tussen met witte bloempjes, soms met een rood borduurwerkje er overheen, de paardenbloemen staan te blinken met hun gouden pracht en de bomen vertonen een groene zweem... De natuur op zijn best. Ik las dat de de boshiacynten (de blauwkousjes) (In Brakel blèwkaaisjes) ook al aan het open gaan zijn, en dus zullen straks onze bossen weer lijken op zeeën van blauw... Fotografen wijzen dan steeds op het Hallerbos, maar de bossen hier in onze streek zijn net zo mooi !

Dat was de tijd waarop we ieder jaar met de kinderen naar het muziekbos gingen... Juichend door de blauwkousjes lopen, de berg af, tot helemaal beneden "Pa, er zitten hier dikkopjes !" Toen ik er bij kwam, keken we samen naar de dikkopjes, en soms zagen we ook de larven van salamanders zwemmen... We dwaalden door het heerlijke bos (Het muziekbos is heerlijk om er met de kinderen naartoe te gaan ! Je zet je bovenaan, en de kinderen hebben een enorme vallei waarin ze kunnen spelen en ravotten, en altijd zichtbaar zijn)... Helemaal op het einde is er een bronbeekje, en ook dat was een ding om langs te lopen en te bewonderen...

Bossen hoorden bij de dingen die we vaak bezochten met de kinderen... Op één stond het Muziekbos, op twee de Kluisberg en op drie Brakelbos en het bos van D'Hoppe... De seizoenen werden door ons gevolgd via deze bossen. Het prille groen, de bloemenpracht, de schaduw in de hete zomerdagen en de kleuren van de herfst... De winter was meer voorbehouden aan de gewone (kleine) wegen in ons wijd-open heuvelland... Waar ieder stukje een schilderij van De Saedeleer is...

Nu en dan gingen we vissen. Heel lang geleden in de vesting, tot dit door werken en de bouw van "De Meerspoort" niet meer toegankelijk werd, dan gingen we naar "De Prairie" in Avelgem of de visvijvers in Nukerke... Daar kon je vissen met een dagpermis.

Dat onze Bart nu nog graag eens mee gaat vissen, zal wel een gevolg zijn van die mooie dagen van toen. Onze Koen was zelfs nog erger besmet door dat visserij-virus, die ging regelmatig vissen en ging zelfs nu en dan op zee vissen met een boot mee...

Nu neem ik soms mijn kleinzoon mee, en hoop stilletjes dat ook hij verliefd wordt op dat zitten aan de boord van het water... Genietend van de natuur, soms zo erg dat je veel te laat ziet dat er een vis aan het aas zit.

Als je een vis vangt, dan moet je die heel vlug en heel omzichtig onthaken, en weer in het water zetten. We vissen immers al lang niet meer om de vis op te eten, we vissen om van de natuur te genieten.

Luc heeft al gebeld om samen weer eens te gaan vissen. Je ziet, de lente kriebelt niet alleen bij mij.

... er is nog een ding waaraan je ziet dat de lente er is... : de boeren breken uit en komen de velden verscheuren... om in de warme aarde het zaad te strooien voor een nieuwe oogst.
( En soms om heel de omgeving te doordringen met de geur van mest...)

tot de volgende ?

Oh blomme, je stienkt gadomme...

In mijn kindertijd (en nu eigenlijk nog steeds) was en is Gezelle de dichter die ook in het dagelijkse taalgebruik is binnen geslopen...
Zonder op de dichter te denken, halen we hem aan, parafraseren hem, spotten soms een beetje met zijn taalgebruik (maar niet oneerbiedig), kortom Gezelle zit ons in het bloed.
Bij de jongere generatie is dit niet meer zo...
Dat ligt niet aan de dichter, noch aan zijn wellicht ondertussen wat verouderde vormgeving, dat ligt hoofdzakelijk aan het feit dat men nu in de school geen of amper nog aandacht heeft voor poëzie, voor gedichten en gedichtjes...
De perioden van vakantie zijn steeds talrijker en langer geworden, de weken korter, de uren zijn maar 50 minuten meer, en in die veel kortere leertijd moeten de leerlingen veel meer wetenswaardigheden leren en meester worden, dan wij in onze tijd.
Het gevolg zijn gestresseerde leerkrachten en overspannen leerlingen.
Voeg daarbij dat televisie en tablet en smartphone en dergelijke de kinderen zodanig benemen dat gezond spel en vermaak in de buitenlucht heel zeldzaam zijn geworden, en je kent alle redenen waarom gedichten niet meer kunnen en eigenlijk niet meer gewenst zijn in deze tijd waar geen plaats is voor spel, geen plaats voor dromen of traumerei...

Laatst zag ik toevallig iets op TV... Het ging hem over de schulden bij jongeren. Ik was meteen aandachtig, voor mij was het quasi onmogelijk dat jongeren schulden hebben, maar ik ben (weer eens) verkeerd... Jongeren gaan op internet winkelen, overschrijden hun mogelijkheden en de ouders MOETEN bijspringen. Het woord moeten kwam uit de mond van enkele van die jongeren, die het heel normaal vonden dat dit zo moet gebeuren, zij  (de ouders) zijn uiteindelijk verantwoordelijk.

De interviewer vroeg of een eigen vast budget niet beter zou zijn... "Oh nee, want dat zou ons beperken !" "Ja, maar het zou u ook leren om verantwoord om te gaan met geld" ... het was even stil... en dan grijnzend... "Mja..."

djudedju

Het kwam er dus eigenlijk op neer dat die jongeren aankopen deden op de rekening van hun ouders, met wat voor hen een onuitputtelijk krediet is, en waar ze gerust eens het budget kunnen overschrijden, de ouders gaan toch wel bijpassen...

djudedju

Die jongens en meisjes die dit heel gewoon vonden hebben geluk dat ze hier niet wonen, dat ik niet hun vader ben, want ik zou alle moderne pedagogie in één klap vergeten, en terug grijpen naar de oude educatieve rammeling. Goe weten !
Want blijkbaar behoort redeneren voor hen toch niet tot de echte mogelijkheden. Consumeren, dat wel.

Ik herinner me niet dat mijn ouders al bankkaarten en kredietkaarten hadden... Ik denk het niet. Dus die vorm van diefstal was voor ons, als kinderen, überhaupt niet mogelijk, maar wij hadden het eens moeten aandurven om iets uit de portemonnee van ons moeder te halen !!! We zouden het nogal gevoeld hebben !  En het zou helemaal niet bij ons zijn opgekomen om met het geld van moeder zelfstandig naar de winkel te trekken om een mooie pull te kopen...  We zouden, hoe mooi ook, met die pull terug moeten naar de winkel, en het geld terug moeten geven aan onze ouders. Kregen we het geld niet terug, dan zouden we maanden geen zakgeld meer hebben gekregen, tot onze "schuld" was ingelost ! En die pull zouden we zeker nooit mogen dragen ! Ook dat zou tot de straf behoren.

Nu ?
Ze vonden het heel gewoon dat het overschrijden van de rekening door pa en/of ma gedekt werden...

Weet je, ik vind de oude manier toch véél beter !
Wij leerden wat mijn en dijn is, wij leerden de waarde van geld en wat er voor dat geld allemaal moest verricht worden... Werken was de toekomst, en studeren de mogelijkheid om een goede job te verkrijgen. Och ja, wij waren ook opstandig, wij rebelleerden ook, maar mijn en dijn waren geen deel van de rebellie ! Wij probeerden om wat langer op te blijven, ons haar wat langer te laten groeien, eens te tasten hoever we konden gaan met het verdedigen van onze eigen kijk op de wereld... Maar we zouden er niet aan denken geld van onze ouders... nee, dat was ondenkbaar !

Onze wereld van vandaag ziet er wellicht goed uit, met alle mogelijkheden en kansen om alles te zien, alles te kennen, alles te weten... en blijkbaar ook "alles" te hebben...
maar
Oh blomme, je stienkt gadomme !


tot de volgende ?

Happy Birthday, my dear Anny !!!

Vandaag is Anny jarig... Ik wens haar bij het ontwaken "Gelukkige verjaardag!" met een zoen... "Humg ??" "Gelukkige verjaardag !" "Ah ja, 't is maandag..." Ik krijg een lachje en een zoen terug.

Toen ik me stond te wassen, kwam ze voorbij, op weg naar beneden, om koffie te zetten... "68 hé?". Ik knikte alleen maar, de mond vol tandpasta... "Oud hé ?" zei ze, en sjokte de trap af.

Ja, we worden oud.
Ik kan niet in haar plaats spreken, maar toen ik jong was, dacht ik niet dat ik ooit zo oud zou worden, dat leek zo onmetelijk ver weg...
En nu lijkt het in feite niets, als je achterom kijkt, lijkt het in een zucht voorbij.

Goddank dat we al -samen- zo ver geraken. Ik heb dat thuis niet mogen mee maken, ons vader werd geen 58...

De verjaardag, een jubileum... dat zijn dagen waar je vooral achteruit kijkt. Naar wat allemaal voorbij is. De gewone dagen, de blijde dagen maar ook de droeve dagen. De dagen van plezier, de dagen van pijn (lichamelijk of geestelijk)... de dagen van onbezorgd flaneren door het leven, de dagen vol bekommering en zorgen...
Och, het leven is eigenlijk een hutsepotje, een mengeling van plezier en verdriet, van lol en inspanning, van meeleven en beleven, van ondergaan en veranderen...
En vooral: het gaat zo getverdems vlug.

We gaan straks, in november 47 jaar getrouwd zijn, dus gaan we elkaar zo'n 48 jaar kennen...
Een heel leven samen leven , samen zijn, samen werken, samen vrijen, samen , samen, samen...  En sinds ik ziek ben (dat is ook al 20 jaar !) heel de dag samen zijn, van 's morgens vroeg tot...weer 's morgens en zo steeds maar door.

Soms hoor je van mensen die dat erg vinden, zo heel de tijd, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bijeen zijn, op elkaars lip zitten... Wij hebben nooit dat gevoel gehad. Goddank, wij passen bij elkaar in goede en slechte dagen. Zonder veel woorden, zonder veel uiterlijk vertoon. Eens kijken naar elkaar en weten wat je moet doen om dat samen leven goed te maken.

Met alle ellende en pijn hebben wij dan nog een goed leven...
Samen.

Straks ga ik naar een vergadering en deze namiddag winkelen... samen.
samen
samen
samen

amen.

tot de volgende ?

Persconferentie

Gisteren was er dus weer een bijeenkomst met de deelnemers aan Onderstroom, en meteen ook een persconferentie...
De persconferentie was het eerste punt, de heren van de pers laat je niet wachten, ze kregen ook een persmap, met alle nuttige info, voorgekauwd, zodat ze niet te veel werk zouden hebben, en niet te veel verkeerde dingen zouden schrijven gebaseerd op een fout geheugen...
Na deze uitleg moesten we met zijn allen naar buiten, voor de groepsfoto...
Maar liefst drie persfotografen vonden het nodig ons te schikken en te herschikken om foto's te maken. De ene met een enorm fototoestel, de ander met een veel kleiner maar misschien veel gesofisticeerder ding (ik ken er niets van !)... He was helemaal niet warm, en we moesten eerst op de koer staan, en de fotograaf stond van op de trappen op de groep neer te kijken, de ander wou het precies andersom, wij op de trappen, en hij beneden op de koer....
En na dat de foto's genomen waren verdwenen de persmuskieten in een haastig tempo... Wellicht hadden ze nog drie gouden bruiloften en een kampioen vogelenpik te doen?

Wij moesten weer naar binnen, om nog eens de uitleg te horen, en om de laatste details te regelen. Chantal had opgemerkt dat we niet in hetzelfde lokaal zaten dat men ons de eerste keer hadden toegewezen. In het nieuwe lokaal waren minder mogelijkheden om onze werken tentoon te stellen, dus gingen we praten met Yessica, de dame die voor ons verantwoordelijk is... Na de uitleg waarom we per se dat lokaal wilden, was de zaak OK... Onder elkaar spraken we dan af welke voorwerpen we zouden meebrengen om te exposeren, en wat we zouden geven als demonstraties...

En daarmee was de kous af... Dank zij een tip van Koen, voorzitter van de cultuurraad, had ik een plaatsje dichtbij gevonden om me te parkeren, en ik moet zeggen dat mijn heup ook al weer heel wat beter is, dankzij het vele smeren van de wonderbaarlijke zalf...

Gisterennamiddag vlug nog eens de pompen van mijn aquarium gekuist, geen water ververst en de ruiten niet gepoetst, want ik had nog te veel pijn om heel de tijd op en af de stoel te kruipen om dat te kunnen doen... Gisteren zagen we één van de twee nieuwe bonte ancistrus zwemmen... Meestal moet je daar veel langer op wachten, want die beestjes weten zich heel goed te verstoppen !

In de tuin begin je hier en daar al weer wat onkruid te zien, maar we hebben, op basis van wat we zagen gebruiken door de mannen die onze tuin zo proper maakten, ook zo'n soort werktuig gekocht, en zijn vast van plan om nu en dan eens door de tuin te gaan, en te pogen het toch min of meer net te houden. Weet je wat erg is ? We hebben een tuinman in de familie, en die mag ons niet helpen... Want die is werkloos, en dus is het werken hem verboden. Gekke wetgeving.

De man is al een hele tijd werkloos, zoekt wanhopig naar werk, maar vind er geen. Misschien moeten we Bart De Wever eens laten zoeken in zijn plaats ? Die vindt dat toch zo simpel ! Als je wil werken, dan vind je werk... Zo zegt hij toch... Hij moest zelf eens laaggeschoold zijn, geen rijbewijs hebben, en in een streek wonen waar niet zo veel werk is... Maar ja, hij, de grote profeet, hij weet het best...
Politici, ik kots er van ! En neen, de man blijft niet hangen aan zijn scholing, hij zoekt op alle mogelijke vlakken... En hij ging werken als fluitplukker, en als beloning namen ze hem nadien een heel stuk van zijn werkloosheidsvergoeding af... Leuk hé De Wever ???? Dat zijn dan besparingen ...

Ach, als men er niet in slaagt de politiek af te schaffen, dan zou men op zijn minst moeten kunnen teruggaan naar een driepartijen-systeem, zodat we niet langer met een veel te sterk verbrokkelde politieke wereld zitten waar men steeds meer partijen moet onder de arm nemen om een regering te vormen, met als gevolg een steeds meer noch-mossel-noch-vis beleid... Eindeloze, oeverloze, karakterloze compromissen... Om van te kotsen.

Dat is geen democratie meer, en heeft steeds minder en minder te maken met de keuze van de mensen.

Maar ja, wat zouden ze naar mij luisteren... Ze luisteren zelfs naar elkaar niet.

djudedju

tot de volgende ?

smeren

Gisteren wist ik niet waar kruipen van de pijn in mijn heup. Ik kon redelijk zitten, maar haast geen stap meer zetten. Pas gisterenavond kwam ik op het idee "Zou het niet helpen het eens goed in te smeren ?" Je weet wel met één van die vele zalfjes tegen de pijn, de verrekking en dergelijke... En ja, wonder boven wonder, het deed deugd. Maar meteen ontdekte ik ook dat ongeveer op de overgang van zitvlak naar dij een plaatsje zat waar je me kon dood duwen !

Terwijl Anny aan het wrijven was, kwam ze op dat punt, en ik "jubelde" het uit !

Bij het in bed kruipen, nog maar eens in laten wrijven, en vanmorgen, eerste werk : laten inwrijven. Er is maar een probleem, die zalven ruiken allemaal, en dus loop ik rond in een aroma van zalf... Nu ja, die het niet wil ruiken moet maar wat afstand houden. Ik kan weer een beetje, voorzichtig, stappen.

Deze voormiddag moet ik naar een persconferentie van Onderstroom, sta ik straks nog maar eens in de gazet, (droger dan in de regen)... Ik moet wel gaan, want Chantal kan er niet zijn. Dus, pijn of geen pijn... we moeten er naar toe.

Oud worden is toch iet hé ?

Maar enfin, we zijn er nog, we zijn nog steeds druk bezig, en we amuseren ons... La vie est belle, ook al heb ik pijn aan mijn belle (bil voor wie de woordspeling niet zou snappen...).

Gisteren was het schitterend weer, en ik heb wat in de tuin zitten kijken naar mijn goudvisjes. Ik heb vastgesteld dat er een van mijn wilde karpertjes blijkbaar geen wild karpertje is... Zijn buik wordt mooi oranje, het lijkt een goudvis te worden, tenzij het -heel uitzonderlijk - een kleurkarper is. Die kleurige variëteiten komen bij karpers wel eens voor. Op die manier zijn bij bepaalde karperachtige vissen ook de goudvis en de Koï ontstaan ! Nu, hoe dan ook, ik heb nu een haast onzichtbare vis met een goed zichtbare buik.

In de kleine vijver zijn de padden nog steeds actief ! Als je heel stil bent hoor je ze kwaken (padden maken een heel stil, fijn geluidje)... Of ze nu al hebben afgelegd of niet ? Ik heb er het raden naar. Ik zie nergens eiersnoeren. Maar dat kan best zijn, als ze ze tussen de planten hebben gedrapeerd.

De goudvissen waren door het goede weer ook geïnspireerd... Er begonnen er ook al enkele te jagen... Dus gaan ze wellicht ook geen eeuwen meer wachten voor ze afleggen. Hopelijk heb ik eens jongen ! Want om een of andere duistere reden lukte het nog nooit om kweek te hebben.

De nieuwe goudvissen zijn inderdaad schitterend rood ! In de grote vijver zit er maar een gele goudvis, drie witte en de rest is knalrood (buiten de drie "wilde" karpers waarvan er eentje een oranje buik heeft, en één grote goudkleurige zeelt en twee kleine goudkleurige zeelten). In de kleine vijver zitten goudgele, oranje en knalrode vissen ! Mooi als ze zo rondzwemmen !

Nu moet ik niet gaan kijken... het regent al weer.
Hoe ik op die persconferentie moet raken, weet ik niet... Er is nergens parking in de omgeving (Er is kermis in Oudenaarde)... Nu ja, ik zie wel. En in geval van nood zet ik me op de parking van het hospitaal en laat ik me voeren met de Shuttle. Dan ben ik er niet zo erg ver meer van.

Ik ga stoppen, eens rechtstaan, pijn laten zakken.

tot de volgende ?