Wapens in huis

Er gaan stemmen op dat onze flikken hun dienstwapen zouden moeten kunnen meenemen naar huis, want men heeft "weet" van dreiging op onze politieagenten...

Ik weet niet of dat eigenlijk wel een goede zaak is...

Ik heb het niet zo op wapens.

Ik vrees dat we dan de weg zouden opgaan van Amerika, waar ze nog steeds in het stadium van de cowboys lijken te leven, met alle gevolgen van dien, zoals kinderen die hun leraar en een hele bende van hun klasgenootjes doodschieten omdat ze slechte punten hebben of zoiets triviaals.

Ik weet wel dat er een of andere Romeinse keizer zegde: "Wilt ge de vrede, bereid dan de oorlog voor !", maar ik geloof niet echt in deze stelling. Ik geloof veel meer dat het ongewapende bestaan voor iedereen heilzaam zou zijn. Wapens zijn niet meer wat ze in de tijd van de Romeinen waren !
Toen ging het hem nog over strijd van man tegen man, en al deden tactiek en opleiding voor een leger er wel toe, uiteindelijk moesten de soldaten nog steeds vechten van man tegen man. Met hooguit een uitzondering voor de boogschutters, waar je ook al van vechten op afstand zoudt kunnen spreken.
(In de strijd tussen Frankrijk en Engeland speelde de longbows een heel belangrijke rol !)

Maar oorlog en vechten is geëvolueerd ... In de laatste versie is oorlog geëvolueerd tot een soort computerspel. Een man zit aan een scherm, ziet via de camera van een drone zijn doel, en doodt de vijand terwijl hij veilig in zijn zetel zit, vele kilometers van het strijdtoneel.

Je kunt die drones zo maar kopen in het grootwarenhuis. Weliswaar zonder bewapening, maar een camera is er wel al bij. Handige knutselaars zullen geen probleem hebben daar een wapen bij te plaatsen...
(Wellicht kun je al bouwplannen vinden voor dergelijk knutselwerk op het internet ! Toen ik, op basis van wat men in het nieuws vertelde eens zocht naar het Engelstalige blad van Al Qaida, kon ik lezen hoe je met huis-, tuin- en keukenmateriaal een autobom kunt maken...)

Ik hoor nog bij de generatie die vond dat het slachten van kippen en konijnen bij de huistaken van de man behoorde... Mijn schoonvader leerde me hoe ik die dieren kon doden op een snelle manier, en met zo weinig mogelijk pijn voor de dieren (? maar wat is dat ?)... Ik heb heel wat kippen en konijnen dood gedaan en gekuist, klaar voor de keuken. Maar ik heb het nooit graag gedaan. Het was iets wat nu eenmaal moest. Dat hoorde bij de taak van de huisvader, die op de buiten woonde en kippen en konijnen hield. (Nu leven mijn kippen tot ze van ouderdom sterven, en konijnen hou ik niet meer).

Maar dat doden, dat was een lichamelijke daad, en helemaal niet leuk.
Ik denk dan ook dat het doden van een medemens op die manier véél en véél moeilijker is, dan het doden op afstand, laat staan zonder dat je hem nog echt ziet (alleen bewegende doelen op een schermpje !!).

Maar stel je even voor, dat je aan de andere zijde staat... Aan de kant van het doelwit, dat je het doelwit bent !
Dat je weet dat "de vijand" je kan doden vanuit een piepklein vliegend tuig, dat je wellicht alleen bij toeval kunt zien of horen.
Dat je weet dat de vijand daar ergens ver weg, veilig, zit over jouw leven te oordelen.
Dat je weet dat de vijand over allerlei gesofisticeerde wapentuigen beschikt.

Zou je dan ook op haast absurde manier gaan terugvechten?
Zou je dan ook bereid zijn een bommengordel om je lichaam te hangen, en je te laten ontploffen midden een drukke markt. (En dan nog hele dagen te horen krijgen dat dit de snelste weg is naar de eeuwige zaligheid)...

Als ik het zo bekijk, dan lijkt het plots veel minder absurd dat mensen dit doen. Niet dat ik het kan goedkeuren, maar ik kan die drones net zo men goedkeuren. En het spelletje van "zij zijn begonnen" wil ik ook niet mee spelen, omdat het haast niet meer uit te maken is, wie eigenlijk begon. Misschien begon het op een heel andere manier en escaleerde het tot doodslag... Maar mij interesseert vooral hoe het kan gestopt worden.

Als kind was dit gemakkelijk, of je kwam tot een situatie waarbij je een even toestand behaalde, of de leraar of je ouders deden het stoppen. En ik herinner me nog hoe ik ruzie had gemaakt met Odiel, ik had wat blauwe plekken en Odiel een bloedlip toen we 's middags thuis kwamen. Na het middageten stopte ik gewoontegetrouw aan het huis van Odiel en riep in het poortgebouw dat ik er was. We hadden gevochten, en het was effen. Punt. Ik kreeg alleen nog wel een reprimande van de moeder van Odiel, die niet begreep dat we na dat gevecht onmiddellijk weer vrienden waren.

Bij volwassenen lijkt dat niet meer te kunnen.
En toch is het de enige oplossing. Stoppen en het gewone leven hernemen.
Je hoeft daarom niet echt plots van vijand in beste vriend te veranderen, maar stoppen is de enige oplossing.

Het niet hebben van wapens lijkt me daarbij veiliger dan het bewapenen.
Iedereen moet beseffen, dat je het verleden niet kunt uitwissen. Dat ik dat nog weet van het gevecht met Odiel, dat bewijst dat er iets is blijven hangen, dat er iets verdwenen was in de vriendschap, of dat er iets was bijgekomen die het belastte...

Maar wij wisten te stoppen, wisten voort te gaan op de manier van voor de "oorlog". En dat lukte.

Het kan dus.
Als het kon als kind, dan moet het toch ook kunnen als volwassenen ? Zegt men niet dat die verstandiger zijn dan een kind ?

Wraak, vergelding lijkt me nooit een oplossing.
Ook al kun je iets niet vergeven en vergeten, je kunt het toch zeker wel negeren.
En je hoeft niet de winnende partij te zijn, om uiteindelijk toch de oorlog te beëindigen. En beëindigen betekent niet dat de winnaar moet overheersen of buit moet opeisen... Nee, stoppen. Gewoon stoppen. Van beide kanten.
En het gewone leven hernemen.
Is het niet in vriendschap, dan gewoon omdat het de beste oplossing is.
de enige oplossing.

tot de volgende ?

Gele Indianen

Toen de Nederlanders Manhattan bezetten, (Nieuw Amsterdam), toen beschreven ze de Indianen als mensen met een gele huid.
't Is maar dat je het weet.

Om eerlijk te zijn, de foto's en films die ik zag over Indianen, deden mij eigenlijk nooit denken aan roodhuiden. U wel ?

En slechts héél zelden zie je echt zwarte Afrikanen. (Neger mag je naar het schijnt niet meer gebruiken ?) De meesten zijn bruin in diverse gradaties.

En veel mensen uit de Maghreb hebben gewoonlijk een tint zwarter haar dan wij, maar qua huid zie ik niet veel verschil.

En het verheugt me enorm dat we steeds meer mensen zien die voortspruiten uit gemengde huwelijken, en waar je kenmerken kunt in vinden van meerdere "rassen"...

Nu nog wachten op een samensmelting van de religies, dan komt het helemaal in orde.

Maar voor mij hoeft het allemaal niet. Want ik ben geen racist, en ik heb helemaal geen moeite met mensen die er iets anders uitzien dan ik en de mijnen. Ook wat kledij betreft heb ik weinig problemen, ik ben zelf geen toonbeeld voor de Westerse mode... In tegendeel, ik draag de dingen die ik makkelijk vind om me in te bewegen, en zie mijn keuze hoofdzakelijk beperkt door het feit dat ze in mijn maat niet allemaal te vinden zijn. (Ik moet echt vermageren, maar het lukt me niet, wat ik ook doe)

Om het anders te zeggen, het interesseert me niet hoe jij er uit ziet. Of je nu bruin of zwart of blank of geel of appelblauwzeegroen bent met paarse bolletjes, het maakt me niets uit (al zou ik wel eens opkijken van die appelblauwzeegroene)... Zelfs als je een andere taal spreekt, is het enige wat mij hindert, het feit dat ik niet met je kan babbelen. Over koetjes en kalfjes of iets anders, als die koe voor jou heilig is.

Ik zou wel graag hebben dat jij ook zo staat tegenover alle anderen. Dat je echt geen verschil maakt omdat ik een ander kleurtje heb, of  te dik ben, of een andere taal spreek, of een andere godsdienst heb, of helemaal geen godsdienst heb, of dat ik stotter, of dat ik mank ben, of dat ik het weet niet wat heb die anders is dan wat jij bent of hebt. Ik wil ook niet dat je me scheef bekijkt omdat ik een man ben en hetero, kortom, waarin ik ook verschil, kijk er over.

Want ik wil dolgraag gewoon met je kunnen babbelen, naast je staan in het fabriek, of naast je zitten in het bureel of op de schoolbank.  Ik wil me best wat dun maken opdat je er nog bij zoudt kunnen, want ik zie geen enkele zinnige reden waarom jij meer of minder zoudt zijn.

Je mag van mij miljardair zijn, of armoezaaier, als je gewoon naast me wilt komen zitten, en met me babbelen, dan ben ik gelukkig.
Je mag best komen vertellen waarom jij in Allah gelooft, en hij in Boeddha of in Moeder Aarde, of me zeggen waarom je Kristen bent of Jood... Zolang je het maar niet nodig vindt die overtuiging op te dringen, of me minder acht omdat het mijn overtuiging niet is. Ik zal het ook met jou niet doen.

Probeer me ook niet te bekeren tot het nihilisme, agnosticisme of atheïsme, laat me gewoon mezelf zijn, en wees jij gewoon jezelf. En laat ons daar geen geschilpunt van maken of zelfs maar in vinden.

En als ik dolgraag een boterham eet met varkensgehakt, met wat peper, zout een nootmuskaat, laat dat geen twistpunt zijn, van mij mag je best halal of koosjer of hoe je het ook noemt gaan eten, ik zal er me niet mee bemoeien, en bemoei je ook niet met mijn boterhammetjes.

Maar laat er ons best maar eens over praten, want praten, dat verhoogt het begrip, en ik wil je begrijpen in heel je zijn. Want mens, ik hou van je ! Je bent immers van hetzelfde ras: de mens, de homo sapiens. De wetende kale aap. Laat ons praten over jou creationistische kijk, en over mijn evolutietheorie, laat ons babbelen over alles en nog wat. We hoeven het echt niet eens te zijn, als we maar luisteren naar elkaar, en eerbied hebben voor elkaars overtuiging.

Denk je echt dat ik een beter mens zou zijn als ik me bekeer tot ik weet niet wat? Ik ben een kind van mijn tijd in mijn maatschappij, en ik hou van de mensen rondom mij.

Was ik in uw gezin geboren, dan was ik niet alleen uw broer, maar wellicht ook uw geloofsgenoot. Maar ik ben geboren in een ander gezin... met wellicht een andere opvoeding en iets andere waarden. En ik geloof echt niet dat die waarden beter of slechter zijn dan de uwe.
Toen ik kind was, wisten wij amper van het bestaan van Maghreb of van Boeddhisme... En Allah was veeleer iets uit onze les geschiedenis dan wel uit een Godsdienst... 

Maar ik heb, goddank, geleerd me open te stellen voor allen, voor iedereen.
Ik heb geleerd eerbied te hebben voor iedereen en voor ieders overtuiging.
Dat is niet in één dag gekomen, daar was werk aan, maar vooral : daar moest ik met velen over babbelen, en vooral met hen babbelen.
Want spreken met elkaar, dat is het begin van begrijpen.
Ik wou dat in polyglot was, of liever nog omniglot, dat ik met ieder van jullie kon babbelen, en je begrijpen.
Want je bent, net als ik, gewoon, een mens...

tot de volgende ?

Op weg naar Houffalise

Ik weet niet meer in welk jaar het was, maar we waren met een ganse bus bestuursleden en hun gezin op weg naar Houffalise... Onder weg stopten we even aan een herberg, kwestie van de dorst te lessen en de blaas te ledigen. En toen we weer de bus wilden opstappen, zagen we daar, aan de andere kant van de brede baan, Freddy en zijn Myriam... We zaten gisteren nog op zijn trouwfeest, en blijkbaar hielden zij daar een stop op hun huwelijksreis...
We riepen eens naar elkaar, en ieder vervolgde zijn weg.

Eén van die kleine dingen in het leven, waar je nooit meer op denkt, tenzij...
Freddy is overleden, juist 60 jaar geworden, na een lange slepende ziekte, DE ziekte waar we allemaal schrik van hebben.

Morgen gaan we naar zijn begrafenis.

De brave man is op nieuwjaar overleden. Een stomme dag om te sterven, een dag, die hoe dan ook iedere keer weer de pijnlijke herinnering zal bevatten, op een moment waarop de rest van de wereld feest viert.
Hoe dan ook zijn Kerstmis en Nieuwjaar kwade dagen voor wie iemand op zijn levensweg heeft verloren, gewoon, omdat of Kerstmis, of Nieuwjaar een feest is, waar je met de familie samen zat, waar de overledene zijn vaste stek had... En hoe je de tafel ook schikt, je altijd het gevoel hebt dat er iemand ontbreekt. Hoe erg moet het dan zijn om een overledene te hebben op die feestdag zelf !

Ik zit reeds gans de week op hem te denken. Niet constant, maar heel vaak.
Niet dat we elkaar zo vaak zagen. De laatste keer op de rommelmarkt hebben we hem niet gezien, maar we spraken met zijn zoon en met Myriam, en beiden hadden goede hoop dat het de goede kant op ging. Ze waren optimistisch. Dat is maar enkele maanden geleden.

Dan zagen we Myriam nog eens, aan het hospitaal, waar we waren voor de rugpijn van Anny: "Er is toch niets met Freddy" Nee, met Freddy was alles goed, het was Myriam zelf die wat op de sukkel was, en die eigenlijk zichzelf te kort deed om Freddy alle mogelijke en onmogelijke zorgen te geven.

Allemaal van die kleine feitjes, waar je het eerste uur nog wel eens onder elkaar over praat, maar dan vergeet. Ik vroeg wel nu en dan aan de een of de ander van zijn familie hoe het met hem ging, maar we hoorden eigenlijk altijd hetzelfde relaas, een weg van up and downs...

En ergens voel je jezelf een beetje schuldig, je had best eens kunnen op bezoek gaan. Tijd is nooit een echte reden, tijd is iets wat je maakt. Toen ik nog werkte had ik heel weinig vrije tijd, maar toch vond ik tijd om dingen te doen die we graag deden. Nu heb ik in verhouding met toen, zeeën van tijd... Maar we maken zo zelden tijd voor de echt belangrijke dingen in het leven. De mens naast ons.

Nochtans zit ik op de goede plaats om te beseffen hoe belangrijk een bezoekje is voor een mens die thuis zit door ziekte of pijn.

Morgen is het de uitvaart... Het kan gek klinken, maar dit definitieve afscheid helpt. In ieder geval heb ik het zo ervaren bij de uitvaart van mijn zoon. De begrafenis was de afsluiting van die ene soort van verdriet. Wat rest is als het ware fantoompijn... (Fantoompijn is een medische term die duidt op de pijn die mensen lijken te voelen in een lidmaat die afgezet is ) Niet dat die pijn minder erg is, maar het is anders, het voelt aan als verwerking, niet meer als het snijden in je lichaam, maar als het genezen van een wonde, ook al geneest het nooit echt.

Ik weet dat ik morgen wellicht weer meer op de begrafenis zal zitten van onze Koen, dan wel op die van Freddy, maar toch ga ik er voor Freddy.
Mens zijn is lastig.
dat denken zou je eens een tijdje moeten kunnen afzetten...

tot de volgende ?

Persvrijheid

De aanslag op Charlie Hebdo doet ons (weer eens) nadenken over persvrijheid, en dus over vrijheid en democratie in het algemeen.

Laat mij beginnen met te zeggen dat ik niet heb tegen de Islam, het Katholicisme, het Joodse geloof, de Mormonen, de Shintoïsten, de Boeddhisten, de Jaïnisten, de Wicca, de atheïsten, de agnosten of welke religie of overtuiging dan ook.
Ik heb voor allen eerbied.

Ik heb wel iets tegen mensen die wel iets hebben tegen anderen.

Of die anderen nu een geloofsgroep, een politieke groep, een filosofische groep of wat dan ook vertegenwoordigen.
Ik heb iets tegen mensen die een kastensysteem in leven roepen of in leven houden, ik heb iets tegen mensen die pogen de ene klasse te verheffen boven de andere klasse(n). (Dus ook tegen de rechts-liberale politici die duidelijk een bepaalde klasse willen verheffen boven de anderen)

Kortom; ik ben voor begrip en eerbied van iedereen voor iedereen.

En daar kan precies het schoentje toch een beetje wringen...
Want begrip en eerbied voor iedereen, dat kan soms wel een beetje in botsing komen met de vrijheid, de ultieme vrijheid.
Ik ga niet gaan beweren dat we geen mopjes of cartoons kunnen of mogen tekenen over religies of filosofieën, maar soms heb ik toch het gevoel dat sommige van die cartoons, sommige van die teksten wellicht voor een deel van de mensheid als kwetsend wordt ervaren.

Naar mijn gevoel kun je daar op twee manieren op reageren: het negeren of in de clinch gaan met de tekenaar en de uitgever. Maar nooit kan terrorisme, doodslag, bedreiging een antwoord zijn.

Laatst zag ik een cartoon, met Maria die de kleine Jezus een bad wou geven, maar Jezus bleef op het water staan... Ik vond dat leuk, maar ik vraag me af, of mijn ouders, 50 jaar geleden, zouden kunnen lachen hebben met dergelijke tekeningen...

Ik wil maar zeggen, dat wij in het Westen, de zaken veel soepeler bekijken dan een halve eeuw terug. Dit is langzaam gegroeid. We nemen het geloof niet meer zo letterlijk, maar meer naar de geest, en dus kan men met de letters wel eens lachen, zonder de geest te kwetsen. Maar ik weet dat er nu nog steeds bepaalde groepen zijn die zich vastklampen aan de letterlijke tekst, en zelfs niet aanvaarden dat er een moderne vertaling komt.

In het geval van Charlie Hebdo hebben we te maken met de Islam, een geloof dat stelt dat de tekst onveranderlijk moet blijven en zelfs niet vertaald mag worden (of tenminste dat de vertaling geen wettelijke draagkracht heeft). De tekst moet letter voor letter, woord voor woord behouden blijven in de oorspronkelijke versie.

Ik denk dat de mensen in die landen, en de manier waarop het geloof daar wordt beleven, de geschiedenis van onderdrukking en noem maar op, niet meteen van aard zijn om vlug over te schakelen van de letter naar de geest van de tekst. Kijk maar eens naar de (her-)invoering van de lijfstraffen zoals vermeld in de Koran en de heilige teksten.

Het verwondert mij dan ook niet, dat een dergelijke aanslag net van mensen uit die religie komt. Als je echter kijkt naar de meerderheid van de moslims die hier al drie, vier generaties leven in het Westen, dan kun je vaststellen dat ook bij hen er een verschuiving bezig is van de letter naar de geest. Ik noem dit een rijpingsproces, maar wie behoort tot de anderen, de letterlijken, die vindt dat een afzwakking...

Charlie Hebdo is een Westers blad, die uitgegeven wordt door en voor westerlingen. Voor de gewone lezer zijn die teksten en karikaturen dan ook niet echt kwetsend. Maar voor de moslim die heel strikt aan de letter houdt, is het dat wel.

Eigenlijk kom ik steeds weer op dezelfde conclusie... Niet het geloof is verkeerd, maar de manier waarop het wordt gedirigeerd. Zelfs als de imam het heel goed meent, moet hij beseffen dat hij leeft in een wereld waar niet alleen moslims wonen, meer zelfs, een wereld waar niet alleen moslims wonen die zo strikt aan de letter vasthouden.

We moeten opteren voor een maatschappij van verdraagzaamheid, begrip voor iedereen. Dat alleen is een werkelijke optie.
Als een religie zo nodig zieltjes wil winnen, dan kan en mag dit niet met geweld, met dwang, met repressie !
Er is maar een manier die aanvaardbaar is voor iedereen: door hun geloof op zo'n manier uit te dragen, dat iedereen ze beter vind. Dan wordt die religie "besmettelijk"...

En dan zul je vaststellen dat het niet de tekst is, maar de geest die uiteindelijk besmettelijk is.

dat is logica.

En zolang we daar niet aan toe zijn, zing ik met John Lennon "Imagine"... (zie blog hieronder)

tot de volgende ?
 

John Lennon - Imagine (official video)

dassengevecht

Gek hoe ik soms door een of ander klein berichtje op heel andere dingen begin te denken...
Op het nieuws hoorde ik dat de chauffeurs van de lijn vroegen om geen das meer te moeten dragen, want die das was gevaarlijk ! Bij gevechten werden ze nog al eens bij die das gepakt, en werd dit blijkbaar ervaren als gevaarlijk door de chauffeurs.
Ja, als een aanvaller je bij die das grijpt en je dreigt te wurgen...

Maar zoals gezegd deed dit onderwerp me meteen aan heel andere dingen denken...

Aan mijn tijd bij de Chiro... Daar hielden we regelmatig dassengevechten. We deden dat niet met de das van ons uniform, want die was netjes gewassen en gestreken, maar met een lap van zo'n 10 cm breed en 30 cm lang ongeveer.  We stopten die tussen de riem van onze broek, op onze rug. En dan moesten we proberen de das van de andere te pakken, en te zorgen dat we zelf onze das niet kwijtraakten.
Dat waren heerlijke worstelpartijen !
Dat was een van mijn favoriete spelletjes, want ik was zowat de sterkste van de bende. Ik had één groot nadeel, ik was niet heel vlug om te lopen, en ook in het maken van vechtbewegingen was ik trager dan de meeste anderen, maar ik compenseerde dat ruimschoots met mijn macht.

En zo bracht het bericht in het nieuws me regelrecht terug naar de Chirotijd...
Gek is dat... Wellicht is dat een van de symptomen van ouder worden, of... het is een van de dingen die maakt dat ik een haast onuitputtelijke fantasie heb.
Het is in ieder geval een feit dat ik heel veel weg droom, dat ik heel vaak zit te droedelen (je weet wel, het maken van kleine tekeningetjes op een verloren hoekje van het blad.).

Op een gegeven moment ben ik die droedels bij gaan  houden, en nog later zorgde ik dat ik steeds een tekenblok bij had, waarop ik vrij kon droedelen. Want het was mij opgevallen dat die droedels nadien vaak een bron van inspiratie vormden voor het maken van beeldjes, sieraden, keramiek...

Ergens vind ik dat heerlijk, wat voor een ander verloren tijd is, is voor mij inspiratie. In veel gevallen teken ik die kleine dingetjes zonder er echt bij te denken. Meer zelfs, ik kan er mee bezig zijn, terwijl ik aan heel andere dingen denk. Soms heb ik de indruk dat dit me helpt om problemen op te lossen, het lijkt wel of dat droedelen op die momenten me alert houdt in plaats van me af te leiden.

Met andere woorden, vaak zit ik dus te tekenen, zonder dat ik me dat echt bewust ben.

Ik betrap me er soms op, dat ik, vooral op een weg die ik heel vaak rij, me plots moet oriënteren, om te zien waar ik al ben. Ik rij dan blijkbaar op automatische piloot. Ik reageer op alles, zonder mij echt te concentreren op wat ik doe. Ik ga op die momenten niets verkeerd doen, geen te hoge of te lage snelheid, niet vergeten te stoppen waar dat moet, wel degelijk uitkijken, maar toch doe ik dat zonder echt bewust met dat rijden bezig te zijn.
Ik denk dat de meeste mensen die al lang rijden met de wagen, ook niet voortdurend  hun snelheid moeten controleren, je weet ook zonder kijken wel ongeveer hoe snel je rijdt, en je kunt die snelheid aanhouden, zonder voortdurend heen en weer van de weg op je kilometerteller te kijken... (In 't "Vlaams" je kilometriek). Ik denk dat dit ook de manier is waarop ik soms rij op automatische piloot, maar dan niet alleen wat snelheid betreft, maar het geheel van de rijvaardigheden.

Als er gevaarlijke situaties zijn, dan stopt dat automatisme meteen... Ergens gaat er inwendig een alarmknop af... En ben je weer 100% alert. Ook dat automatisch overschakelen is een automatisme, die je slechts verwerft na jaren ervaring als bestuurder van een voertuig.

Maar voor mij is het heel belangrijk, want het is tijd om mijn gedachten te laten "vlinderen"...
En dat, dat is voor mij een heerlijke tijd !
speeltijd
fantaseren, wegdromen, dagdromen

weet je, ik wens het jullie allemaal toe !

tot de volgende ?

Fuchsia

Gisterenvoormiddag was er dagelijks bestuur van Ziekenzorg Mater-Welden. Eén van de dingen die we moesten regelen, was de jaarlijkse uitstap...
Dat is niet simpel.
Zeker niet voor mij, want ik heb ondervonden dat mijn interesses mijlenver liggen van de gemiddelde interesse van onze leden.
Ik hou wel van een museumbezoek, kunst gaan bekijken, interessante dingen bij leren... Maar dat is niet wat de meeste mensen verlangen. De mensen wensen simpele dingen, een beetje amusement, en dingen die niet te lang duren en niet te ingewikkeld zijn. Kortom simpele ontspanning.

Het was voor mij dan ook een aangename verrassing, dat Beningna kwam met het voorstel om een bezoek te brengen aan een "fuchsia-kwekerij", ze wist niet precies waar het was, maar het zou een kweker zijn met enorm veel soorten Fuchsia's... "Natuurlijk ! De Nachtwaker te Moorslede !" zei ik... Ja zei ze, dat is het !

Natuurlijk ken ik dat, ik ga er regelmatig wat fuchsia's halen voor in de tuin, en ik combineer het met een bezoek aan Floralux te Dadizele, we zouden trouwens bij het bezoek aan De Nachtwaker makkelijk een bezoek kunnen brengen aan het bedevaartsoord van Dadizele ! (Ik weet dat heel veel mensen dat ook een "leuk" doel vinden voor een uitstap)

Anny zei dat er hier nog ergens een folder moest liggen van "De Nachtwaker"... En ja hoor, we vonden het meteen. "Wil ik eens bellen, of een bezoek met een groep mogelijk is ?" "Ja, en vraag of ze daar niets weten om met een groep 's avonds een boterham te eten !"

Het bleek geen probleem te zijn, en de dame was zelfs bereid om zelf voor een boterham te zorgen... Ze had dat nog wel eens gedaan.

Voilà, het was beslist... Ik zei tegen de dame dat we voordien nog wel eens zouden langskomen met enkele mensen van het bestuur, om alles dan in detail te bespreken.

Dagelijks bestuur goed afgesloten: de uitstap staat op punt !

Vorige zondag zijn we naar de rommelmarkt geweest te Waregem. Het was een beetje twijfelachtig of we wel zouden gaan, want het leek dat de baan wat glad lag ("Maar de grote wegen zijn wel gestrooid...") en Anny voelde zich niet echt lekker en had wat buikpijn. Maar toen het uur van vertrek aanbrak, was ze al weer wat beter, en besliste ze van te gaan, "Het zal wel overgaan..."

Wij weg, en de banen lagen glad, ook de grote wegen. Blijkbaar was er niet gestrooid ! Nu ja, we rijden dan maar op het gemak. We raakten er zonder problemen, en zonder ook maar een keer iets te voelen van glijden.
Maar toen we op de parking uit de auto stapten, bleek het glad te zijn, en moesten we voetje voor voetje naar de markt stappen.
Tijdens het markten, bleek dat de buikpijn van Anny niet overging, en we zijn rapper dan normaal terug naar huis gegaan... Het was nog steeds glad op de parking, de banen leken iets beter ...

In Wortegem zagen wij plots een Mercedes, uit de tegenovergestelde richting van links naar rechts glijden... Ik helemaal rechts, heel voorzichtig en met het oog op de glijdende Mercedes, voorbij. Vlak na ons gleed de Mercedes helemaal rond en stond met de neus tegen het voetpad geparkeerd ! Oef ! We hadden even geluk gehad.

In de namiddag was de buikpijn van Anny al een stuk beter, en gisterenmorgen zei ze dat het wellicht weer eens een begin was van een blaasontsteking... Gelukkig is het met véél drinken over gegaan.

Wat het bloggen betreft, ik heb het jaar ingezet met een lang verhaal, een beetje Science Fiction... Ik vind het heerlijk zo er op los te kunnen fantaseren, en een fictieve wereld op te bouwen om de mens met al zijn kleine kantjes eens dik in de verf te zetten. Ik hoop maar dat jullie het ook leuk vonden.

tot de volgende ?