sneeuw

Vannacht, toen ik weer eens uit bed mocht, om de pijn wat te laten verhuizen naar een ander plaats, zag ik plots dat het wit lag. Ik de trap naar beneden om eens te loeren door het raampje, en ja, buiten de baan lag zowat alles mooi wit, bedekt met een centimeterke sneeuw.

"Anny, 't lig wit !" "Mmm" klonk het van onder de dekens.

Toen ik vanmorgen opstond, om te gaan turnen, keek ik tussen de stijlen van de trap door... Niks geen sneeuw meer. "De sneeuw is weg !" "Nie moeilijk, 't heeft water gegoten !" "Niet gehoord..."

Maar allee, ik heb toch de eerste sneeuw gezien (denk ik toch ... Misschien is er een andere nacht al eens een vlokje gevallen...)

Volgens de weersverwachting op mijn kompjoeter, zou het vandaag nog sneeuwen, maar morgen meest, en dan zou het wellicht blijven liggen, want dan zouden de temperaturen negatief zijn...

't Zit er dus in, dat we toch nog eens wat winter gaan hebben. Met een beetje geluk worden mijn fuchsia's volgend jaar geen bomen. Gaan we dit jaar eens mogen snoeien.

Niet dat het niet mooi is, zo'n struik van drie meter hoog vol belletjes, of klokjes, of hoe je de fuchsiabloempjes ook noemen wil. Maar mijn tuin is eigenlijk veel te klein voor zo'n grote struik.

Gisteren ben ik - voor den elvendertigste keer met het kaartje en het gehaakte engeltje tot bij Irene geweest. Nu was ze zeker thuis ! De voordeur stond podorie open ! (Zo warm is het nu toch niet !)... Eeerst aanbellen - Niets. Dan op het raam gaan kloppen zoals ze mij hebben aangeraden - Niets. Wat harder gebonkt, en net toen ik het wou opgeven klonk er een "Jaaaah"... Ik naar de deur.

Haar de beste wensen aangeboden van mezelf en namens Ziekenzorg, en haar het kaartje en het engeltje geschonken. Ze vond het mooi. "Jullie doen je best met Ziekenzorg !" Irene was vroeger ook een actief lid van de beweging, tot ze wat last kreeg van dementie. Nu woont ze nog steeds alleen, maar er is iemand die heel goed voor haar zorgt. Ze heeft geen geld meer in huis, want daar kan ze geen weg meer mee. Maar ze had mij meteen herkend, en babbelde wat.

Ze was gisteren dus heel goed voor haar doen. Toen ik haar er op wees dat haar voordeur open stond, haalde ze de schouders op. "'k Zal ze daarjuist niet hard genoeg toe getrokken hebben...". Ik heb er op gelet dat hij nu wel goed dicht was.

In dit weer gaan we niet rommelmarkten. Ik ben er niet zo happig op om in glad weer te gaan rondrijden. Toch niet als het niet moet. Ik ben er niet zo happig op. En je ziet steeds meer van die testpiloten op de baan ! Gisteren op een bochtige weg, met een volle lijn in het midden van de weg, zag ik plots twee auto's naast elkaar op mij afkomen van uit de bocht ! Ik ben tot op het fietspad gereden, en kon zo een botsing vermijden. Wie haalt het in zijn hoofd om in een draai, over een volle lijn, in te halen als er geen zicht is op eventueel afkomende tegenliggers ???? En dan is er net geen politie te zien, noch heinde noch verre...
Zo'n chauffeurs mogen ze van mij meteen van de weg halen, met een eeuwig rijverbod !

(En zeggen dat er in die bocht al minstens twee doden zijn gevallen !)

Straks moeten we toch even de baan op... Naar Bart, om de beesten eten te geven.
We gaan eerst gaan, voor er weer sneeuw begint te vallen...

tot de volgende ?

Happy Birthday ?

We vieren de geboorte van Jezus, de Christus.
Maar eigenlijk weten we dat helemaal niet zeker, we hebben zo'n 364 keer tegen één kans, dat we er schromelijk naast zitten.
We zijn ook bijna zeker dat we er zo'n 7 jaar naast zitten, en dat onze kalender dus gebaseerd is op een foutje.

Maar voor wie gelooft, doet dit er allemaal niet toe.
We gedenken de geboorte van God als mens.

Gelovig of niet, het is een mooi verhaal !
Helemaal origineel is het niet, we komen in de oudheid nog dergelijke verhalen tegen, over andere goden.
Maar doet dat er toe ?
Voor wie gelooft niet.
Want voor wie gelooft gaat het over dat mensworden van de god waar hij of zij in gelooft.

Persoonlijk heb ik het daar een beetje moeilijk mee... Als ik 's nachts door een raam naar buiten kijk, en ik heb voor één keer geluk dat het fijn stof en de wolken het zicht niet versluieren, dan zie ik een miniem stukje van dat immense heelal.
We weten dat dit slechts een miniem stukje is, want we zijn er in geslaagd om telescopen tot ver in de ruimte te plaatsen, die veel, veel verder zien dan wij van hier uit ooit gaan kunnen. Ze hebben dan ook nog eens de beschikking over veel meer soorten "ogen" dan wij als mens met ons simpele twee ogen kunnen opmerken.

Sindsdien weten we dat er buiten onze aarde nog heel wat planeten zijn, waar ook een atmosfeer is, en bijna zeker ook water, en dus wellicht ook leven. En wat hier kan, kan ginder wellicht ook. Dus zullen er nog wel planeten zijn waar "intelligent" leven is... (Al heb ik vragen over de intelligentie waar wij zo prat op zijn... al die oorlogen, al die honger, al die machtswellust...)

Maar ook daar zal die intelligentie wellicht gegroeid zijn, net als hier, en zullen ze slechts beetje bij beetje meer en meer gaan begrijpen van alles wat rond hen is, en wat ze er mee kunnen doen. En dus zullen ze wellicht net als wij een heleboel dingen niet begrijpen... en wat is dan logischer dan het te laten oplossen door een hoger iets, een God.

Ik denk niet dat we ooit alles gaan begrijpen, dus zullen wij (en zij) steeds zaken hebben die zo wonderbaar in elkaar zitten, zonder verklaarbare reden, dat er wel "iets", een "intelligentie" een God MOET bestaan.

En daar ik maar een dwaze oude man ben, vult God een heel deel van weten en niet-weten in. Maar ik kan me niet inbeelden dat wij zo belangrijk zijn dat een speciaal plaatsje hebben bij die God. Voor mij is God veel groter dan dat, en is het ons gewoonweg onmogelijk dat idee in beeld te vangen.

Dat wij naar zijn gelijkenis zouden zijn geschapen, dat vind ik gewoonweg hoogmoed.

Om het eens grof te zeggen, ik vind naakte muizen, naakte ratten, naakte kippen, naakthonden en naaktkatten niet precies de mooisten van hun soort... En van de naakte aap maken wij dan een afbeelding van God ?

Maar het is goed dat de mens gelooft in een God, het is goed dat hij naast een zuiver praktische reden ook een hogere reden heeft om op de juiste manier te fungeren in de maatschappij. Hoe meer redenen, hoe meer hoop dat we uiteindelijk tot een maatschappij zullen komen, waar het goed is om leven.
Ik zou zo geiren willen leven in een wereld zonder haat, zingt Walter De Buck. IK ook.
In een wereld waar geen mensen honger hebben,
waar geen oorlog meer bestaat
waar geen rijken en geen armen zijn
waar geen macht en geen onmacht is
waar alleen Liefde is, niet dat Hollywood-begrip, maar de echte Liefde voor iedere mens,wat ook zijn huidkleur is, wat ook zijn religie is of het feit dat hij geen religie heeft, wat ook zijn taal is, wat ook zijn ziekte of handicap is, hoe ook zijn uiterlijk is, mooi of lelijk...
Liefde zonder grenzen

Zalig Kerstfeest en tot de volgende ?

pimpelmees

Ieder jaar weer, zitten er pimpelmeesjes in het nestkastje boven de voordeur. En ieder jaar weer is er één paar pimpelmeesjes die het vertikt om in de tuin (achter het huis) naar de voedertafel te komen, en hier vooraan op allerlei manieren de aandacht zoekt, om daar, voor hen alleen, ook mezenbollen te krijgen.
Ook dit jaar hebben ze weer gewonnen.
En al is het nu nog niet echt klaar, ze zitten al weer op de voederbal, te pikken naar de zaadjes in het gestolde vet.
Ze lijken gewoon niet verder te gaan dan de linde, en van de linde naar het meidoornboompje, waar de voederballen hangen.
Komt er volk voorbij, dan vliegen ze hoog de linde in, is het weer veilig, dan komen ze terug naar de voederballen.

Ze eten verbazend veel !
Wij hangen drie van die dikke bollen, en om de twee dagen moeten wij er een van gaan vervangen. Zo'n kleine beestjes ! Of worden wij glansrijk bedrogen, en wisselen de olijkaards elkaar af, zodat je telkens maar een paar ziet, maar in feite een hele kolonie aan het voederen bent ?

Zouden het dezelfde zijn van vorig jaar? Zij die hier dit jaar maar liefst drie nesten groot hebben gebracht?

Wij hebben er het raden naar...
Als je studies gaat napluizen, dan leven die diertjes in het wild hooguit een jaar of drie... In gevangenschap halen ze makkelijk de tien jaar. (Ik heb een beetje tot mijn verwondering gezien dat dergelijke kleine insectenetertjes ook gekweekt worden in volières !)

Maar het feit dat vogeltjes in de vrijheid maar 3 jaar hebben, en in gevangenschap tot wel 10 jaar en meer, doet mij een beetje twijfelen aan de waarde van "vrijheid"... Natuurlijk kunnen we de mens niet helemaal gelijkstellen met een pimpelmees, maar toch... Als we onze huidige maatschappij bekijken, dan zien wij dat we steeds ouder worden, in een steeds meer gestructureerde, ja, bedillerige, maatschappij. Hoe beter alles geregeld is, hoe langer we leven. In een virtuele kooi.

Als ik achteruit kijk, en bedenk hoezeer onze maatschappij ons leven steeds meer en meer in regeltjes giet, ons bewaakt en ons in de gaten houdt, dan voel ik mij echt niet lekker. Tegenwoordig is ons leven gereglementeerd van bij ons opstaan tot ons slapen gaan. En zelfs dan moeten we zorgen dat er bepaalde toestellen op ons passen, zien of er niet teveel CO2 is of rookontwikkeling.
Als je foto's ziet van ons landje van uit de ruimte gezien, dan zijn wij dat landje met de meeste verlichting ! Ik heb soms de indruk dat die verlichting er niet hangt opdat wij beter zouden zien, maar opdat zij ons beter zouden zien...

Ik weet wel, we leven met steeds meer mensen op een voorschoot grond, en dan moet je wel reglementeren om moeilijkheden te voorkomen, maar geef toe, soms gaat het wel héél ver. En soms zijn de reglementen onduidelijk of niet gekend (GAS-boetes)...

Ik zie verdorie plots heel duidelijk vier pimpelmezen in mijn linde zitten ! De snoodaards lossen dus wel degelijk elkaar af ! Misschien is het wel omdat ze in de tuin niet op kunnen tegen de mussen, de roodborstjes, de vinken, de tortelduiven, de heggenmussen en de kepen en dergelijke, want daar is het druk en zijn er regelmatig vechtpartijen, die meestal beslist worden door het opduiken van een "reus" in dat gezelschap, een merel of een tortel... Daar wijken zelfs de mussen voor.

Pimpelmezen zijn in dat gezelschap de kleinsten.
In ons gezelschap zijn wij, werknemers, de kleinsten.
En wij moeten ons ook verenigen om op te tornen tegen de veelvraten, willen we niet ten onder gaan, en sterven in wat normaal de bloei van ons leven zou moeten heten. Wellicht is het door mijn opvoeding en door mijn jarenlange werk in de vakbond, dat mijn voorkeur uitgaat naar de kleintjes, de zwaksten onder de vogeltjes... En wellicht daardoor hang ik voederballen op een plaats waar de anderen niet komen, speciaal voor hen die anders dreigen uit de boot te vallen.
En als ik zie dat ze dit systeem hebben leren kennen, en er manifest voor langs het raam scheren, om de aandacht te trekken, dan vind ik ze nog veel sympathieker, ze weten hun positie te verdedigen en de aandacht te trekken.

Ik hoor tegenwoordig stemmen opgaan dat de vakbond een beetje zijn tijd voorbij is, dat vakbonden wel eens anders mogen gaan denken... Ik weet het niet. Ik denk dat de vakbond nog steeds moet kunnen een vuist maken, maar dat verhindert niet dat ze misschien ook wel op andere manieren actie kunnen gaan voeren. Het idiote is, dat zij die dit zeggen, gewoonlijk niet aangesloten of toch niet actief zijn in de vakbond. Jammer, want misschien hebben zij wel echt goede ideeën, die er voor kunnen zorgen dat de werknemers door hun massa een macht kunnen stellen tegenover de werkgevers en het kapitaal.

Het is een feit dat we steeds meer vaststellen dat in onze maatschappij steeds minder mensen zich vrij kunnen of willen maken om actief te zijn in de bewegingen (en ik denk niet alleen aan vakbonden)... Het voluntarisme is er wel nog, maar in een veel te klein aantal beschikbare uren.

Dit heeft een dubbel effect: zij die zich nog ter beschikking stellen van een beweging, moeten in verhouding veel te veel van hun tijd ter beschikking stellen, en dat heeft als gevolg dat er nog meer afhaken.
Wij moeten binnen de bewegingen gaan zoeken naar manieren waarop wij de taken meer en beter kunnen verdelen, zodat meer mensen bereid zijn en de taken meer kunnen verdeeld worden.
Als ik nu kijk, hier in onze parochie, en ik maak daar een analyse van alle bewegingen, dan stel ik tot mijn verbijstering vast dat van die al zo zwaar belaste medewerkers, er een heleboel actief zijn in meer dan één beweging. Met andere woorden, het risico voor de bewegingen bij het wegvallen van één trekpaard, dreigt een ganse gemeenschap te raken en niet alleen één beweging.
We moeten opteren voor een andere manier van werken.

Meer verdelen van de taken lijkt mij de oplossing, maar ook dan moet je nog steeds beschikken over enkele mensen die deze manier van werken gaan orkestreren...

Niet makkelijk...
tot de volgende ?

Oh ja, voor wie vanavond het kerstfeest viert:

Zalig kerstfeest

eindejaar

Augustus of Prima Porta, statue of the emperor Augustus in Museo Chiaramonti, Vatican, Rome. (Photo credit: Wikipedia)

We schrijven vandaag 23 december 2014...
Het jaar is bijna weer voorbij.

Toen ik kind was, heette  iets dat onmogelijk was, "Ja, in 't jaar zeventig !" Dat jaar zeventig had iets magisch, iets onbereikbaars...
Maar toen ik vierentwintig werd zat ik al midden in dat magische jaar, en er was niets gebeurd. Niets magisch, en het spreekwoordelijke jaar zeventig verdween bij het huisvuil.

Gek genoeg, is er niets nieuws gekomen in plaats van dat jaar 70... Hoogstens keek men dan even naar het komende millenium, en er waren enkele doemdenkers die daar meteen het einde van de wereld aankondigden, die wezen op de voorspellingen in de Maya-kalender, maar eigenlijk waren er maar heel weinig mensen die er in geloofden. En sindsdien lijkt het wel of ieder jaar gewoon maar een streepje is op een kalender.
En dan nog...
Op één van de kalenders.
Van de aardse kalenders, want met de wetenschap van vandaag geloven we meer en meer dat er wel nog ergens planeten zullen zijn met intelligent leven... die wellicht ook kalenders zullen hebben.

Ik vind dat onze kalender eigenlijk helemaal geen logisch beginpunt heeft. We hebben het te danken aan een heleboel oorzaken die men samen heeft gehusseld. Voor mij zou het jaar veel logischer beginnen met één van de jaargetijden. En wat zou logischer zijn dan nieuwjaar te vieren op de eerste dag van de lente, de dag dat het leven in de natuur begint aan zijn grote revival... Maar welke lente ? De lente van de noordelijke hemisfeer, of de lente van zes maand later op de zuidelijke hemisfeer ?

Je ziet... Het is niet zo evident om een logisch begin of einde te zetten aan het jaar. (En ik heb het nog niet eens gehad over de evenaar, waar de seizoenen nog eens anders zijn...)

Dus kunnen we net zo goed het jaar laten wat het is... We zijn het nu zo gewoon.
Maar geef toe, er zitten een heleboel bizarre dingen aan...
We hebben één maand met 28 dagen, en zeven maanden met 31 dagen (Januari, maart,mei, juli, augustus, oktober en december.) en 4 maanden met 30 dagen. We hebben dat te danken aan een jaloerse Romein, Augustus, die het niet kon velen dat de maand genaamd naar Julius (Caesar) een dag meer zou hebben dan de maand aan hem gewijd...
Dus pikten ze een dag van Februari in...
Het zou véél logischer zijn, moesten 7 maanden 30 dagen hebben, en vijf maanden 31 dagen. in de schrikkeljaren zouden we dan 6 maanden hebben van 31 dagen en 6 van dertig...
En we zouden de maanden ook meer logische namen kunnen geven... Geef toe, het is helemaal niet logisch om de negende maand de zevende te noemen (september), de tiende maand noemen we de achtste (oktober) en de elfde maand noemen we dan de negende (november en besluiten met de twaalfde maand de tiende te noemen (december)...

Maar ja...
Bij de Franse revolutie hebben ze dat al eens geprobeerd...

Ik zou de namen in ieder geval niet noemen naar "grote" veldheren (Juli, Augustus), maar misschien wel naar grote vredestichters ? (Ghandi bij voorbeeld?)
We zouden ze ook kunnen benoemen naar godsdiensten of hun stichters, maar ja, die zijn - helaas - ook nogal dikwijls verbonden met oorlogen, en men zou wellicht nooit overeenkomen over de volgorde...
Dus misschien gewoon 1,2,3,4... tot en met 12...

Maar we kunnen nog veel verder denken. We hebben bijna alles in ons leven omgebouwd naar een tiendelig getallensysteem... Uitgezonderd de tijd. 60 seconden in een minuut, 60 minuten in een uur, 24 uren in een dag, 12 maanden in het jaar... Zouden we niet beter alles naar dat tientallige brengen. 100 seconden in een minuut, 100 minuten in een uur en 10 uren in een dag... (Of desnoods 20 voor wie een eenheid wil maken van dag en nacht)
en dan natuurlijk ook 10 maanden in een jaar.

Maar ach, heel wat van onze aardse tijdsrekeningen zijn gebaseerd op... Godsdiensten, en het is taboe daar aan te raken.

Dus gaan we wellicht voortdoen met wat we hebben, en kunnen we uitrekenen hoe oud we zijn volgens de Juliaanse kalender, de kalender van de Moslim, de Chinese kalender, de kalender van de Joden, de ... een eindeloze lijst en op den duur krijg je de indruk dat je bijna wel iedere dag jarig bent volgens de een of de andere kalender... Alle dagen feest ! Geef toe, het heeft ook zijn charmes.

Wat zou ik vandaag krijgen voor mijn verjaardag volgens de...kalender ?
djudedju

het mensDOM

tot de volgende ?

'k ben nie oal te zot van 't spel

Walter De Buck is niet meer.
Hij is 80 geworden.
Ik zat in Gent te studeren, toen zijn "Vliegerke" al een hit was.
Hij was een van de steeds minder in aantal wordende kleinkunstenaars. Ze zijn eigenlijk nooit echt talrijk geweest, maar je hebt steeds het gevoel dat ze aan het uitsterven zijn.
Eén van de belangrijkste kenmerken, naar mijn gevoel, is dat die kleinkunstenaars je raken met hun teksten. Meestal kun je niet zeggen dat het de grote zangers zijn, maar ze brengen iets van de eigen aard van het eigen volk.
Meestal zingen ze ook in het dialect, of in een taal dat niet echt voldoet aan de eisen van het Nederlands.
Maar ik denk dat ze je vooral raken met hun volkse manier van verhalen.
Iedere keer er weer eentje stopt of verdwijnt, doet het ergens pijn.
Gek, want eigenlijk ken je die mensen niet echt, je kent ze alleen van op de radio, de TV of in het zaaltje van de parochie.

Ik heb Walter De Buck één keer anders gezien... Hij moest optreden in Zegelsem, ter gelegenheid van de Kasseifeesten, en tezelfdertijd stonden er enkele van zijn beelden in de kerk geëxposeerd...
Wij hadden al een heel stuk van de rommelmarkt gedaan, toen wij de expositie bezochten in de kerk, en daarna onder de bomen iets gingen drinken. Twee meter van ons zat de Walter. Hij keek naar mijn baard en glimlachte. De verbondenheid van de lange baarden. Ik heb ook geglimlacht en geknikt. Hij knkte terug en pinkte eens vrolijk.

Meer was het niet.
Ik hoor niet bij de mensen die dan opdringerig gaan zijn, en handtekeningen gaan vragen of hem dwingen een gesprek te voeren, of te poseren voor samen op de foto... Nee, ik kan me veel te goed indenken dat die mens daar liefst van al rustig op zijn gemak, op zijn dooie akkertje wou zitten, genietend van een Ename...

Ik vond zijn beelden mooi.
Ik vind zijn liedjes mooi, en hou van dat sappige Gents waarin hij zingt.

Ik hield ook van een Miel Cools, een Wannes Vande Velde, een Willem Vermandere en nog een vuistvol anderen. Ik hou ook van de groten der kleinkunst: Toon Hermans, Sonneveldt...
Maar ja, ik hou van taal, en dus ben ik gedoemd te houden van hen die de taal bespelen. (Ik hou ook van hun Engelse en Franse collegae... Dat zijn de talen waarin ik kan genieten van de taal, wellicht zijn er nog vele duizenden anderen in talen die ik niet machtig ben...)

Maar ook voor hen is de dood onafwendbaar.
Maar misschien gaan zij iets minder dood dan een ander.
Ook nog na jaren zal hun liedje wel eens klinken, ergens op de radio, of op een walkman...
Ik heb op de rommelmarkt een boek gevonden met al zijn liedjesteksten en de bijhorende muziek. Ik heb het geschonken aan ons Els, zij is de enige in ons nest die muziek kent, en ook gitaar speelt. Daar zal Walter De Buck dus wellicht ook een beetje blijven leven.

Weer grijp ik in gedachten eens een vuistvol van die vele doodsanctjes, van al die begrafenissen die ik meemaakte, van al die bekenden... En ik bekijk de foto's, lees de namen... Zo zijn ze ook nog niet vergeten.
Maar wie zal na mij nog aan hen denken?

Wie zal nog eens door de doden bladeren?

Dat klinkt luguber hé ?
Maar het hoeft niet zo te zijn. We zijn hier allen geboren en zullen hier allen sterven. En misschien is dat voor ieder van ons het einde, misschien ook niet. Ergens hopen we allemaal dat de dood niet het einde is.
Het is het ook niet.
Op zijn minst keren we allemaal terug in de grote cirkel van het leven.
Ons dode lijf zal op zijn minst de bron zijn van nieuw leven, al was het maar dat beetje dat net genoeg is om een paardenbloem op te laten bloeien... Zaad te vormen en honderden nieuwe paardenbloemen te laten bloeien. Heerlijk mooie nederige bloemen, die op hun eentje het gras van de wei groener laten schijnen !

En misschien is er meer, is er een leven na dit leven... En zien we Walter terug wanneer hij in de hemel, rond een hemels kampvuur gezeten, zijn gitaar pakt en zingt van Zijne Vlieger... En al de heiligen zingen mee.
djudedju

tot de volgende ? (Hieronder in een apart blogje  voor dit artikeltje..een liedje dat wonderbaarlijk past )

Walter De Buck - 'K zou zo gere willen leven.

Bij mijn blog van vandaag, past dit liedje van Walter wonderbaarlijk...

Een saluut aan Walter !

De kortste dag

Dageraad 8.05'
zonsopgang 8.45'
zonsondergang 16.41'
donker 17.20'

Maar vanaf morgen beginnen de dagen weer te lengen...
Eigenlijk heb ik daar iets nooit echt begrepen ! De winter begint op het moment dat de dagen weer langer worden, en de koudste periode ligt gewoonlijk zo rond half januari tot en met februari... Als de dagen dus eigenlijk al een stukje langer zijn, en dus de zon hier wat langer schijnt (meestal achter de wolken, maar allee).

Maar ja, ik ken er dan ook niets van hé... Ik wordt het alleen gewaar, en ik heb er een hekel aan. Ik hou van licht en warmte en kleur.

Eigenlijk zijn er heel veel dingen waar ik niets van snap, en die ik toch onderga of gebruik. Neem nu de computer waar ik nu zit op te tokkelen, of de auto waar ik mee rond rij, of de stofzuiger van Dyson, of de wasmachine met al die programma's ingebouwd... Ik gebruik ze, maar hoe ze werken??? Geen idee.

Met andere woorden, wij ondergaan het leven.
Je zou haast kunnen stellen: we worden geleefd, maar dat is net er over.

Op VRT Eén is er een programma "Iedereen beroemd", waar ik nu en dan eens iets van zie. Niet vaak, want ik vind het meeste het kijken niet waard, uitgezonderd als ik toevallig al zappen land op die bruine medemens die naar zijn moeder belt daar ergens in Verwegistan, en vertelt wat hij ziet. Gisteren zag ik zo toevallig hoe hij zijn moeder moest uitleggen dat een groep heren met treintjes aan het spelen waren...

Voor die moeder in dat verre land, waar dergelijke zinloze dingen ondenkbaar zijn, is dit haast niet te begrijpen... En eigenlijk is zij normaler dan wij zijn, die dergelijke dingen allemaal normaal vinden.

Mensen die leven in landen waar het leven hoofdzakelijk een vechten om te overleven is, is met treintjes spelen door volwassen mensen een absurd iets. Wat zou dat moedertje wel niet denken van ons ???

En let op, ik geef het voorbeeld van die treintjes-spelende-heren, maar wellicht zou ze even onbegrijpend het hoofd schudden als ze hoort van iemand die een verzameling heeft van wandelstokken... Want dat is even absurd. Of de dame die 20 of meer paar schoenen in haar kast heeft staan. Of de mens die de blikken dopjes die op de champagnekurk zitten verzameld, en speciaal hier of daar champagne gaat drinken om dat speciale dopje te hebben... of...of... of...
We kunnen duizenden voorbeelden geven van eigenlijk onzinnige, overbodige dingen die we doen om bezig te zijn, om het "genot" die het ons verschaft.
Denk aan de man die ieder weekend met zijn eega naar een wandeltocht rijdt met zijn wagen, en daar alles op alles zet om zo dicht mogelijk bij het startpunt van de wandeling te staan...

We doen vele gekke dingen.
Omdat we ze leuk vinden, of omdat ze mode zijn, of omdat ze zeggen dat het gezond is...

Kwaad doen we er niet mee, maar echt zin heeft het allemaal niet.
Maar ja, heeft het leven van de mens in de moderne maatschappij van het rijke Westen nog echt zin ?
We bouwen steeds maar nieuwe huizen, terwijl in de steden heel wat huizen leeg staan. Of, we stellen vast dat jonge mensen huizen bouwen op den buiten, en als ze ouder worden zoeken om terug naar de stad te gaan, dichter bij de winkels.
We produceren steeds meer dingen, waar het tijdig stukgaan ingebouwd zit.
We maken dingen die we bij breuk helemaal niet meer kunnen herstellen zodat we weer nieuwe moeten kopen.
We spreken over onze liefde voor de natuur, als die natuur niet in de weg staat voor dit of dat.

In arme landen is het allemaal anders.
Veel zinniger, maar veel slechter om er te leven.
En dan denk ik niet eens op de hongerlanden, waar het leven eigenlijk geen leven is.
En wij spelen met treintjes

Ik kan het onbegrip van die mensen over ons leven heel goed geloven !
Haal maar eens een mens uit een van die hongerlanden, en poot hem neer in een van onze grootwarenhuizen... Die mens valt dood van verbazing !
En als hij er op denkt dat wij hem in zijn land grondstoffen laten delven aan een loon waar ze net niet van doodgaan...
Zie je dat die donkere dagen me donkere gedachten bezorgen?

djudedju

tot de volgende ?