homilie

Ik heb voor de eerste keer in mijn leven mogen preken in de kerk...  Ik heb geprobeerd gewoon uit te leggen dat men de eenzaamheid van de chronisch zieke op een andere manier moet bekijken dan men gewoonlijk - van uit het standpunt van de gezonde mens- doet.
Tot mijn verbijstering heb ik applaus gekregen.
Iets wat niet zo gewoon is in de kerk.

Ik schrok er wel een beetje van, dat was niet de bedoeling, maar misschien wil dat gewoon zeggen dat mijn woorden doorgedrongen zijn, en dat, dat was wel de bedoeling.
Ik wilde gewoon bekomen dat men van uit het standpunt van de gezonde mens, wat meer begrip zou hebben voor en met de zieke, de chronisch zieke.

Het is immers de dag van de Chronisch zieke mens... Een actie van Ziekenzorg.

Na de mis zei Anneke zelfs dat men beter iedere week zo'n getuigenis zou brengen, uit het echte leven, i.p.v. die theorie. Ik denk dat de kerk verder moet gaan dan alleen getuigenissen, maar het zou misschien wel goed zijn om op die manier wat dichter bij de mens te gaan staan.


Gisteren zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wieze... Het was al heel lang geleden dat ik nog eens een wandelstok vond, en gisteren vond ik er meteen drie ! Twee Afrikaanse en een mooie met een zilverkleurig handvat, die mij ergens doet denken aan de sierknoppen die je heel lang geleden kon zien op de motorkap van de Jaguar... (Nu mogen die sierknoppen niet meer). En het was nog niet alles, Anny zag plots ook nog een mooie Ganesha staan... We gaan echt moeten stoppen met die collectie, want we hebben er bijna geen plaats meer voor. Maar we vinden beiden dat Ganesha een leuk beeld is, een persoon met een olifantenkop en een heleboel attributen. Ik heb het eens opgezocht, en al die attributen hebben te maken met het verhaal in het Hindoeïsme. Maar er zijn er bij die ik zelfs niet herken, die totaal vreemd zijn aan onze eigen cultuur.

Ik heb helemaal geen godsdienstige binding met Ganesha of andere beelden, maar ik vind het een heerlijk beeld. Als ik mijn collectie Afrikaanse beelden en dergelijke bekijk, dan hebben die eigenlijk veelal ook te maken met een religie, maar ook daar hebben wij niet die binding. Maar ik ben verslingerd op die beelden als kunstobject.

Waar het in het hindoeïsme gaat om zeer complexe beelden (met zes armen en zo), gaat het bij de Afrikaanse kunst mij veeleer om het abstraheren. Ik kan echt genieten van de manier waarop men een gezicht, een lichaam vervormd, en net daardoor een specifieke expressie weet te geven.

Vanmorgen gingen we naar Michelbeke naar de rommelmarkt, maar die mannen hebben doodleuk de datum veranderd... Wij waren er niet alleen, er kwamen nog mensen tevergeefs aangereden... Nu ja, daar heb je het dan aan te danken dat er vandaag een blogje is...

tot de volgende ?

ziek

Gisteren zat Anny in de zetel, te klagen dat ze zich ziek voelde... Hoofdpijn, een lopende neus en algemeen onbehagen. (Zij volgt nochtans de politiek niet).

Gisterenavond wilde ze niet eten, ze was te mottig.

Na Coppens gingen we naar bed, ik met een boek aan mijne kant, Anny zuchtend aan hare kant van het grote bed.
Plots hoorde ik Anny recht krabbelen, maar op het zelfde ogenblik overgeven.
Terwijl zij voor het toilet stond om nog wat verder ziek te wezen, en dan wat water dronk, heb ik het laken opgeruimd, het bed wat afgedroogd met een handdoek, een nieuwe handdoek genomen om op de vochtige plek te leggen, en nieuwe lakens gelegd. Met de vuile handdoek de grond ook wat gereinigd.

Als mijn zus dat leest, zal ze zeggen dat ik aan het liegen ben, want ik moet maar iemand zien of horen overgeven om meteen ook over te geven, en vraag me niet om daar ook maar één vinger naar uit te steken, of 't is van dattum....

Maar blijkbaar breekt nood wetten, zelfs als het gaat over overgeven. Ik heb zelfs niet een keer moeten slikken of me omdraaien. God weet hoeveel compassie ik heb met Anny... Al die pijn, en dan ook nog eens ziek zijn... Ik mag er niet op denken.

Maar, zoals het wel eens meer gaat, eens ze had overgegeven, was ze er door ! Geen hoofdpijn meer, geen snotneus en ze voelde zich ook niet meer ziek. Gelukkig maar !

Nadien lag ik weer in bed, met mijn boek in mijn handen, maar zonder te lezen... Te denken aan lang geleden... We woonden nog in Oudenaarde Stad, op een nacht begon er een van de kinderen over te geven, de ander begon te klagen van diarree, plots hoorde ik Anny ook overgeven, en na een half uur zat ik daar met 4 zieken, die alle vier aan het overgeven waren en de diarree hadden. Ons eerste gedacht was dat we iets gegeten hadden dat slecht was, maar ik wist van niets, en had exact hetzelfde gegeten... Heel de nacht heb ik over en weer gelopen met emmers en nachtpotten.

's Morgens vroeg heb ik gebeld naar moeder zaliger, en zij is dan meteen naar Oudenaarde gekomen. Ik herinner me niet meer hoe ze gekomen is, maar ze was er al heel vroeg, dus moet er een of andere brave ziel haar gevoerd hebben. (Kan het dat het Frans Depoorter was ? Er staat me zoiets voor). Toen zij er was kon ik gaan werken, want er was op dat moment een faling of zoiets, waardoor ik "onmisbaar" was...

Maar die nacht met vier zieken die aan het overgeven waren en de diarree hadden, dat vergeet ik nooit meer ! En ik heb heb zeker drie, vier keer zelf overgegeven, zonder ziek te zijn, gewoon van hen bezig te zien en te ruiken... En gisteren had ik geen last, ik mocht niet, ik kon het me niet permitteren, Anny heeft al zoveel pijn.

God, wat is dat allemaal lang geleden... In 1976 zijn we naar Mater komen wonen, dus moet het nog vroeger zijn geweest. Dus zal het zo'n kleine 40 jaar geleden zijn... Dat doet er mij op denken hoe oud mijn kinderen al zijn... Bart al 44 en Veerle wordt er straks 43... Onze Koen zou er al 45 worden. We worden oud, ik heb al een kleinzoon van 19 ! Aan die leeftijd voelde ik me al héél volwassen, en wisten mijn ouders helemaal niet hoe het moest. Ik vermoed dat Ewoud nu denkt dat zijn pa en ma niet weten hoe de wereld eigenlijk draait. En binnen twintig jaar zal hij zitten denken "Had ik maar wat meer en beter geluisterd".

"Het zijn allemaal geleende broodjes" zou ons moeder gezegd hebben, waarmee ze bedoelde dat alles terug komt... En het is zo... dat is nu eenmaal de gang van het leven.
Anny komt hier net voorbij, met de vuile was... En hop, het zit al in het wasmachine. Het is bijna al weer vergeten.

Ik krijg complimentjes omdat ik haar zo goed heb geholpen, "... want er zijn veel venten die dat niet zouden doen..." Ik verdedig de mannen, maar tevergeefs... Allee, dan ben ik de uitzondering die allen moet redden. djudedju

tot de volgende ?

Bloed, zweet en tranen...

We hebben een nieuwe regering die ons meteen heeft beloofd wat ze ons allemaal zeker zullen afpakken, in de vage hoop dat dit zal leiden tot meer tewerkstelling...
Ik ga er niet uitgebreid op in, daar zijn anderen al lang en al breed mee bezig, de een op beter gefundeerde manier dan de ander, maar bijna allemaal zijn ze het eens dat het vooral voor Jan met de pet heel zwaar zal worden.
Ik verwacht dan ook in deze legislatuur heel wat stakingen, betogingen en tumult.
Ik verwacht een nog verdere stijging van het aantal inbraken en diefstallen.
Ik verwacht op alle gebieden waar voor moet betaald worden, ontduikingen.
Kortom het maatschappelijke klimaat zal nog verder ontwricht worden.

Ik wil het maar over een klein deeltje hebben.
Het pensioen.

"We leven langer, dus is het maar logisch dat we ook langer werken"
Dit lijkt logisch, maar het is het niet !

Ik heb de tijd gekend dat iedereen werkte tot zijn 65, of tot zijn dood als hij geen 65 kon bereiken.
En dan werd, als een oplossing voor de werkloosheid, het brugpensioen.
Heel in het begin zag de arbeider dat prepensioen zelfs niet als een voordeel, eerder als een soort afschrijving van de ouderen om goedkopere jongeren in de plaats te zetten.

Ik werkte in de vakbond, verantwoordelijk voor de Houtbewerkers en Bouwvakarbeiders, en heb de opkomst van het prepensioen daar mee gemaakt.
Ik weet dus waarover ik praat !
Voor dat het brugpensioen er was, zag ik de bouwvakarbeider heel zelden echt oud worden. Wij konden dat bijhouden, door dat er vergoeding bestond voor de gepensioneerde bouwvakarbeiders en/of voor de weduwen van bouwvakarbeiders.
Een heel pak van de bouwvakkers bereikte zelfs het pensioen niet eens.

Toen het brugpensioen werkelijk in werking was, en zowat alle bouwvakarbeiders er van genoten, zag ik dat er bijna geen overlijdens meer waren voor de leeftijd van 65, en dat de bouwvakkers die gestopt waren aan 60 of 58 jaar, allemaal veel langer leefden. En eindelijk echt konden genieten van hun welverdiende rust na een leven in een zwaar beroep.

Misschien zijn er wel studies die daar exacte percentages kunnen op kleven, ik kan alleen vertellen dat het verschil in levensverwachting enorm was veranderd oor het prepensioen !

Dit zal wellicht gelden voor alle beroepen, misschien iets meer of minder uitgesproken naargelang het gaat over zwaar belastende beroepen of minder belastende, maar ik ben er zeker van dat het in alle sectoren een merkelijke stijging van de levensduur zal gebracht hebben !

Met andere woorden, men kan niet stellen dat wij langer leven en dus wat langer kunnen werken ! Integendeel, wij leven langer omdat we minder lang hebben gewerkt !

De arbeidsdruk is in onze moderne manier van leven voor iedereen heel wat meer belastend dan vroeger. Het is wel zo dat het over het algemeen minder lichamelijk zwaar is, maar het ritme van de arbeid en de druk van de prestatie is véél en véél hoger geworden.

Die druk zal niet meer milderen, in tegendeel, de druk van de concurrentie uit andere landen wordt steeds hoger, en men vergt dus steeds meer van de arbeider. Het gaat niet op dat verdere mechanisering en automatisering leidt tot verlichting van de arbeidsdruk ! In Tegendeel !!! Iedere verbetering van het systeem in mechanisering en automatisering wordt benut om de totale productie op te voeren, of om het aantal arbeiders te minderen.

De verhoging van de leeftijdsgrens voor de pensionering is dan ook in werkelijkheid een manier om minder mensen te hebben die het pensioen kunnen bereiken !
Om het anders te zeggen, het is een wettelijke manier om de ouderen te euthanaseren door de te lang aangehouden arbeidsdruk, de te lang aangehouden prestatiedruk.
Natuurlijk zullen ze niet allemaal voor hun 65 sterven, natuurlijk zullen er nog zijn die echt oud worden, maar het percentage zal heel ernstig dalen !

Ik noem het terugschroeven van het tijdstip waarop de mens kan stoppen met werken een vorm van besparen door een verlies aan levens. Cru ?
Ja, het is verschrikkelijk !

Want kom mij niet vertellen dat ze ginder in Brussel niet beschikken over de cijfers die de samenhang tussen langer leven en brugpensioen aantonen ! Ze weten dit héél goed, en ze weten dus ook dat ze met die manier van besparen in de pensioensector eigenlijk besparen in overlevenden.

Mijn kinderen zitten nu in de groep die een verhoogd risico lopen om vroeger te overlijden.
Uw kinderen misschien ook
Jij zelf misschien ?

Als we oplossingen zoeken, mag het niet zijn ten koste van mensen, het moet zijn voor de mensen !

Hoog tijd dat we reageren !

tot de volgende ?

Bloemknoppen

Het is herfst, het is koud en kil, alles is nat en de lucht is bijna egaal grijs... En dan ga ik praten over bloemknoppen...
Camelia's zijn wondere planten, die niet alleen heel de winter groen blijven, maar die ook nu volop bezig zijn hun bloemknoppen te vormen voor de nog verre lente.
Ze zijn dan ook bij de eerste bloemen die bloeien, en ieder jaar ben ik bang dat ze door de morgenkoude zullen vervriezen....
(Maar blijkbaar staan ze op de goede plaats, en tot op heden heb ik nog nooit echte vorstbeschadiging gezien aan de bloemen)

Maar net dat blijvende groen en die wondere aanwezigheid van bloemknoppen, maakt voor mij de winter een beetje beter te verdragen. Ik zie dat er hoop is op een nieuwe lente !

Wellicht weten de meeste mensen het niet, maar de camelia hoort bij dezelfde plantengroep als de thee. Als je echte theestruiken laat bloeien, dan heb je mooie witte camelia's, weliswaar simpele "enkele" bloemen, maar niettemin duidelijk behorend tot de camelia.
Ik heb zelfs gelezen dat je eigenlijk ook van de bloeiende variëteiten in onze tuinen thee kunt zetten, maar ik heb het nog nooit geprobeerd. Moest ik misschien toch eens doen, dat zou pas echte groene thee zijn !

Hier voor mijn raam staat een variëteit met enkele bloemen, maar die dubbel zo vlug groeit dan alle andere soorten. Ik moet deze ieder jaar na de bloei wat insnoeien, zodat hij niet te groot wordt, en ieder jaar als ik hem zie bloeien denk ik weer "Zou ik hem niet zijn gang laten gaan ?"...

Zie je, die bloemknoppen zijn voor mij een teken van de hoop op Lente, nog voor er sprake is van winter. In de winter troost ik me met het feit dat dan de dagen eigenlijk al weer aan het lengen zijn.
(Zo troost ik me altijd wel aan iets, ik kan gewoonweg niet blijven hangen aan wat droef is!)

De bladeren van de bomen beginnen al te vallen, en nu er bijna geen bomen meer in de tuin staan, zie ik met verwondering hoe veel blaren er vallen van mijn laurier (Laurus nobilis)... Dat is een plant die ook groen blijft, maar die blijkbaar een heel pak van zijn bladeren verliest om dan weer te kunnen "verjongen". Ik kan dat niet... Ik heb de indruk dat ieder haar die uit mijn grijze hoofd valt, hopeloos verloren is. Ik begin steeds beter de "grond" te zien, mijn schedelhuid. Alleen op plaatsen waar geen haar moet staan daar lijkt er bij te komen ! Op mijn oren, in mijn neus en ook mijn wenkbrauwen groeien zoals nooit tevoren.

Vroeger behoorde mijn hoofd tot de "groenblijvende" zones, nu lijkt het er op dat er woestijnvorming optreedt... Ik kijk een beetje vertwijfeld in de spiegel naar de steeds dunner wordende begroeiing, en vraag me af hoe ik er uit zal zien met een kletskop... Lelijk ! Ik heb geen mooi rond hoofd, als ik mijn schedel bevoel, dan lijkt het er op dat ik een verborgen aanleg heb voor een hanenkam... Een eierkop om het eens anders te zeggen. Maar ik zal het er mee moeten doen, ik heb er maar een, en die is niet omwisselbaar.
Ik ben al begonnen met het dragen van een hoed (in de zomer omdat de zon me verbrandt, in de winter omdat het koud is op de kale vlakten...). Maar het voelt nog steeds onwennig aan.

Ik ga eens proberen met wat kunstmest...je weet wel, voor lange groei en bloei van kamerplanten en ook geschikt voor bloembakken... Wie weet zie ik dan plots, net als ik de volkomen ijswoestenij verwacht, vast te stellen dat er hier en daar knopjes verschijnen voor een heerlijke lentebloei. Mijn kop vol kleurige bloemen ! Hoe was dat liedje ook weer van de flower-power? Tedju, t' was iets met San Francisco en blomen in het haar...

Maar ja...
dat
is
ook
al
lang
geleden...

nog van voor de woestijnvorming hierboven...
djudedju

tot de volgende ?

patatten rapen...

Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je, zoals ik, de tijd hebt meegemaakt dat de boer vroeger de aardappelen voorzichtig uit deed, dat zijn vrouw en kinderen daar achter op de knieën kropen om de aardappelen te rapen, dan moet het je wel opgevallen zijn zijn, hoezeer de aardappel veranderd is...

Wij kropen op onze knieën over het veld, raapten de aardappelen op en deden die in een mand, die we naast ons mee trokken over het veld. Als de mand vol was, gaten we die uit in een juten zak ( de patattenzak), en als er voldoende volle zakken stonden, dan kwam de boer met paard en kar langs, en wij zetten de zak op de kar. Let wel: zetten. Heel voorzichtig, want je mocht de aardappelen geen zeer doen... Ze zouden gekwetst worden en vlugger rotten, en dat was verlies.

In de boerderij gekomen werden die zakken geleegd (geijdeld) en lagen de patatten daar op een hoop. Ook dat uitgieten gebeurde voorzichtig, en als je de zak te hoog van de grond hief om te gieten, dan kreeg je onder je voeten van de boer.

De aardappelen werden verkocht aan particulieren, niet per 5 of 20 kilo, maar een paar honderd kilo in één keer. Winterprovisie. En die mensen kochten dan poeder die ze over de aardappelen strooiden opdat deze niet zouden gaan kiemen.

En nu en dan moesten we de aardappelen gaan verlezen... Dat wil zeggen dat we de aardappelen van de ene hoek van de kelder verlegden naar de andere hoek, niet omwille van het verleggen, maar om de rotte er uit te halen, want één rotte patat kon er een hele hoop "aansteken"...

Aardappelen waren dingen die je heel voorzichtig moest behandelen en goed verzorgen...

Nu komt er een groot machine op het veld gereden, grote messen doorploegen de grond, en alles wat een zekere omvang heeft vliegt door de machine naar boven, wordt over een schuddende en daverende triltafel voort geduwd, waarbij de aardappel de er aan hangende aarde verliest door het schokken, en waar de klompen aarde uit elkaar vallen en terug vallen naar de bodem. De aardappelen schokken voort tot waar ze van de triltafel vallen en door het machine opgevangen worden in een soort bergplaats in dat machine. Als dat vol zit dan jaagt het machine de aardappels met geweld tot het naar beneden valt op een grote diepe wagen die daar is komen te staan. De tractor met de wagen rijdt dan weg om de aardappels te laten wegen en uit te storten bij de groothandelaar, op eindeloos grote bergen...

Geen mens die zich er over bekommerd dat die patat zich zou pijn doen, een bluts zou krijgen die later zou kunnen beginnen rotten...

Geen poeder meer tegen het uitschieten, dat is verboden als zijnde schadelijk, maar die aardappelen schieten gewoon niet meer ??? Wat ze er nu mee doen ? We weten het niet meer, want we halen geen honderden kilo aardappelen meer voor de wintervoorraad, nee, we kopen in het grootwarenhuis een zakje van 5 kilo of 20 kilo, en als dat op is, halen we nog een zakje...

De aardappelen die we nu kopen zijn heel proper en net, hebben een velletje zodat ze precies nog maar net van het veld komen ! Onze patat van vroeger had na enkele weken kelder een grauw vel! Wat doen ze met die patatten om ze zo "vers" te houden ?

En waarom kan het nu geen kwaad meer dat ze van meters hoog vallen in die vrachtwagens en dan gewoon gestort worden als zouden het keien zijn?

Weet je, ik bekijk die aardappelen met argwaan!
Eet ik nu nog een natuurlijk product, of steken ze ook met mijn patatten een en ander uit ? Mocht ik nu, de aardappelen van nu gaan halen, tweehonderd kilo in één keer, zouden ze er dan ook zo uit zien als die dingen in het grootwarenhuis ?
Ik vraag het me af... En zouden ze niet gaan schieten met van die lange paarsachtige dingen?
Wat doen ze met mijn aardappeltje?
Wat doen ze met alles wat ik eet?
De appel die we vroeger zelf bewaarden werd zo gerimpeld als een oud wijf, maar ja, je hebt ook geen oude wijven meer... De vrouwen blijven nu eeuwig behoorlijk bewaard.
Maar 't schijnt dat die wel poederen...

tot de volgende ?

Torenklok

Ik ga me niet inlaten met pro of contra een wijzerplaat op de St Romboutstoren te Mechelen. Ik vind het wel tof dat een plebisciet er over heeft mogen beslissen.

Bij heel oude torens (en ik heb het niet alleen over kerktorens), kun je zien dat er ooit nog een zonnewijzer op bevestigd was.
Torens waren immers voor iedereen zichtbaar, en daar uurwerken voor de meeste mensen onbereikbaar waren, bevestigde men een uurwijzer aan het hoogste punt van de gemeente.

Heel lang werd het uur bepaald door de zon ! En kon je vaststellen dat ieder dorp een uur had dat een ietsje afweek van dat van de buurgemeente. Logisch, want het zonne-uur ondergaat invloed van de plaats waar het staat. Zelfs toen de torenuurwerken er kwamen, werden die geijkt op de zon.

Dat betekende dat het uur in Oostende een heel stuk scheelde bij dat van Brussel. Eeuwenlang kon dat eigenlijk niemand iets schelen (Buiten de scheepvaart, waar het voor de juiste plaatsbepaling funest was !!!). De moeilijkheden begonnen pas, toen de mensen meer en meer verplaatsingen maakten, en die verplaatsingen steeds sneller gingen. Je stapte op de trein die volgens de gegevens van je vertrekplaats, zou aankomen op bestemming op 10;00' stipt. In de gids van ginder lees je dat de aansluitende trein voor je verre verplaatsing er vertrekt om 10.05' uur... Tijd genoeg denk je, tot je vaststelt dat die trein al lang en breed vertrokken is op 10.05' zoals voorzien, maar dat uw trein er maar aankomt om 10.10' uur, want er zit vijf minuten verschil in de tijd van X naar Y...

Toen is men gaan beseffen dat men de klok moest gaan gelijkschakelen. Maar zo simpel was dat niet, want hoe verder je opschoof hoe groter het verschil werd, en als je geen oplossing daarvoor vond, dan zouden ze ginder in Verwegisstan moeten opstaan rond het middaguur...

Er werden afspraken gemaakt om te komen tot tijdzones. Geen makkelijke opdracht, want je had er te doen met de nationale gevoelens (Groot Brittannië wijkt nog steeds een uur af van onze klok).

De torenklokken werden op elkaar afgestemd, en op de afgesproken tijdszone. We zaten ondertussen ook al in de industriële revolutie, en arbeiders werketen niet meer volgens het beschikbare licht, maar een aantal uren. Ook daarvoor was de klok belangrijk.

In de steden maakten mensen er een beroep van om de slapende medemens te gaan wekken op het afgesproken uur. Klokken werden dus steeds belangrijker. Maar het zou nog een hele tijd duren voor het uurwerk gemeengoed werd ! Het was een duur item en er waren heel wat mensen die wel een horlogeketting over de buik hadden, maar geen uurwerk in de tas.

In die tijden zou er niet gediscussieerd zijn geweest over al dan niet een torenklok... Die was er nodig. Punt aan de lijn. Het was ook die klok die dienstig was om alle andere klokken te zetten. Dus was er een organisme die van stad naar stad ging om die klokken gelijk te doen schakelen, en dit regelmatig te controleren, want trein en arbeidsuren werden er door beïnvloed !

Nu gaan er stemmen op tegen het geluid van de klok...
Persoonlijk vind ik het wel iets hebben, maar ja, de wind moet al al goed zitten, wil ik die klok horen als ik in bed lig. Wie praktisch onder de toren slaapt zal er wellicht heel anders over denken.
Maar alles is relatief... Ooit woonde ik in de stad, nabij het station, en de eerste dagen werden wij wakker van de vroege ploegen die naar de trein trokken, van de grote bussen die voorbij daverden, maar na een tijd hoorden wij dat niet meer... Eén keer nog zijn we wakker geworden: toen het zo erg geijzeld had dat alle verkeer en zelfs de voetgangers er niet door kwamen, en alles doodstil was...


Met andere woorden, het uurwerk op de toren is een reliek geworden uit vroegere tijden, die men kan laten hangen uit eerbied voor het verleden, of die men kan weg doen omwille van het herstel van de bouwkundige lijnen van het bouwwerk. .. Maar als inwoner van een kleine dorpsgemeenschap, zou het mij spijten als men het luiden van de klokken zou laten, vooral bij vieringen, bij overlijdens en dergelijke zaken, zaken die samen hangen met het leven in een dorp.

tot de volgende ?

Schrik van Brussel

Een school heeft beslist om niet naar Brussel te gaan met de leerlingen. Het is er wellicht niet veilig...

Ik vind dat op alle manieren een verkeerd signaal !
Het is niet goed de kinderen schrik aan te jagen voor iets wat onbestemd is, en zelfs al zou er een en ander zijn gebeurd, het zou slecht zijn toe te geven aan de terreur.

Want dat is precies wat ze willen doen, ons in ons bestaan ontwrichten.

Ik heb je al gezegd, dat ik met plezier naar die Marokkaanse winkel ga in Ronse, dat ik met die mensen daar heel vriendschappelijk omga, en dat zij op hun beurt heel vriendelijk met mij omgaan. Ik kan je winkels met Vlaamse bedienden aanduiden, waar de winkelbedienden heel wat minder vriendelijk zijn, dan daar die "vreemden". Ik schrijf bewust vreemden tussen haakjes, want wellicht zijn het allemaal, of bijna allemaal Belgen. Bij de laatste verkiezing hingen er borden voor een kandidaat CD&V die aan de naam te horen, ook van diezelfde komaf was.

Ik vind het logisch dat zij zich beter voelen bij een kandidaat met dezelfde roots, dan bij een ander. Ik heb dat ook, ik stem nooit voor boeren, zelfstandigen en renteniers en geneesheren en consorten. Ik ben werknemer en kies dus voor werknemers, in de hoop dat zij hun stemgeluid zullen kunnen doen doorklinken. (Wellicht ijdele hoop ! Je moet eens luisteren hoeveel mensen er stemmen voor "hun" meneer doktoor...)

Wat IS nu wil bekomen, is dat de mensen nog meer wantrouwen gaan tonen ten opzichte van de "vreemdelingen", en zo het racisme nog verhevigen. Dat je kwaad bent op IS vind ik normaal, ze behandelen de medemensen op affreuse wijze, maar je kunt en je mag hun misdaden niet aanrekenen aan die vele duizenden goede "allochtonen" in ons land.
Het gebeurt nu al veel te vaak dat ik hier tussen de pakken mooie en leuke mailtjes met mopjes, mooie foto's en opvoedende teksten, mailtjes krijg die duidelijk racistisch van inslag zijn. Ik zend die nooit door. Ik weiger in dat systeem mee te stappen.

Hoe meer "wij" racistisch handelen, hoe meer wij racistische reacties uitlokken ! Mochten wij allemaal die mensen op exact dezelfde manier behandelen zoals we onze mede-Vlamingen behandelen, dan denk ik dat er hier niet veel jongeren zouden gaan mee vechten met IS in Syrië. Wij zijn zelf de voedingsbodem van hun misnoegdheid.

Nee, wij moeten daarom echt geen moslim worden, wij moeten hen gewoon aanvaarden als medemens, en hen aanmoedigen om ook medemens te zijn. Nu kunnen we dat niet echt ! Het is een soort noodoplossing als we wetten moeten maken om hen te dwingen zich te integreren. In een normale maatschappij, waar zij alle kansen zouden hebben die onze mensen hebben, en op dezelfde manier zouden worden behandeld, zouden ze wellicht automatisch inburgeren, om zo hun integratie te bespoedigen en nog te verbeteren.

Toen de eersten hier kwamen om in de mijnen te werken, waren er geen problemen. We hadden ze allemaal nodig en ze deden hun werk, dus alles was normaal. Maar toen er werkloosheid kwam moesten zij plots de tweede keus worden, werd hun komst niet meer normaal. Eigen volk eerst... een slogan die mij doet denken aan donkere tijden en oorlog.

Je moet eens de namen bekijken van de "echte" Belgen... Hoeveel er afkomstig zijn van oude bezetters van ons land, Spanjaarden, Oostenrijkers, Nederlanders, en noem maar op. Zouden hun voorouders ooit ook het zwarte schaap in de maatschappij zijn geweest? En toch zijn ze nu "van ons"...

Er is dus geen enkele reden waarom dat nu niet meer zou kunnen, maar dan moeten wij de deur open zetten, en niet dichtgooien !

tot de volgende ?