tommetog

Gisteren kon je lezen dat ik met verdomd veel pijn zat, te danken aan een "verkeerde" beweging. Ik heb heel de dag pijn gehad. 's Avonds heb ik nog een zware pijnstiller bovenop de rest genomen en heel vroeg in mijn bed gekropen... Geen oog dicht gedaan van de pijn.
Ik heb net naar de dokter gebeld opdat hij zo spoedig mogelijk een spuit zou komen geven.
Vrijdag moet ik Anny naar het UZ brengen en met haar van de ene dienst naar de ander gaan voor de onderzoeken... Dat houdt in dat ik toch moet kunnen gaan hé ! Want nu is het voetje voor voetje en met mijn lijf in een winkelhaak gebogen.

Je moet ons nu eens samen bezig zien ! djudedju.

Gelukkig komt er morgen een poetsvrouw, die zorg is toch al van de baan.

Ik heb geen idee wat of hoe ik gisteren die beweging verkeerd heb gedaan. Ik doe die beweging iedere dag, meestal zelfs twee keer, een keer 's morgens om het nachtlichtje in het stopcontact uit te doen, en een keer 's avonds om het weer aan te doen. Die nachtlichtjes zijn iets wat we ons hebben gewoon gemaakt, toen de kinderen nog klein waren, en Anny 's nachts nogal eens uit bed moest voor een van de kinderen. Nu kunnen we moeilijk zonder. Dat zijn heel kleine lichtjes die net genoeg licht geven om de weg te vinden naar het toilet... En waar je als jonge kerel nooit 's nachts naar dat toilet moet, moeten we nu alle twee minstens één keer per nacht uit ons bed...

Die lichtjes verbruiken wellicht héél weinig, en wellicht zullen de meeste mensen de moeite niet doen om dat iedere aan en uit te doen, maar wij zijn nog uit de tijd dat we moesten sparen om toe te komen. Wij doen ook nog steeds de TV met de knop aan en uit. Dat bakske is er alleen om de posten aan te klikken... Ook dat is nog een teken van onze zuinigheid.

Wij eten ook zo wat een hele week aan één klein broodje. Als ik andere mensen hoor praten, dan eten zij geen oudbakken brood... Of wel eten ze dus veel meer, of wel smijten ze eten weg. Als wij na een week nog enkele sneden brood over hebben, dan smijten we dat nog niet weg, dan gaat dat mee met Bart voor zijn geiten.

Ik denk dat dit komt omdat we thuis dat voorbeeld zagen. Niet dat we ons iets te kort deden, maar we deden geen onnodige uitgaven. In het begin dat ik getrouwd was, had ik een klein inkomen, en dus moesten we zuinig leven. Ik verdiende toen 4.800 fr  (120 euro)in de maand en betaalde 1.200 fr  (30 euro) voor ons huurhuis... Natuurlijk kun je die bedragen niet vergelijken met de bedragen die men nu verdient en moet betalen aan huishuur... maar het zegt toch wel iets. In die tijd rookte ik, en een pakje sigaretten dat was zo'n 13 fr en centiemen... voor een pakje van 25 sigaretten...

Toen was er nog geen sprake van anti-rook campagnes, bijna integendeel... Het was de tijd van "Het is geen man die niet roken kan"

Wij denken niet bewust aan sparen, het is een automatische reflex... Wij zijn het gewoon van vroeger, en we doen het automatisch nog steeds zo.

tot de volgende ?

Ons land in oorlog

Ook al sturen wij maar enkele tientallen soldaten, wij zijn momenteel terug een land in oorlog !

Daar wij "de vijand" ginder in een ver land gaan aanvallen, lijkt het oorlogslogica, dat zij ons ook hier mogen aanvallen.

We zitten volop in de herdenking van 100 jaar wereldoorlog 1, zweren luid bij het "Nooit meer oorlog" en sturen tezelfdertijd soldaten naar een ver land om er te gaan vechten.

Ja maar, zeggen ze ons, het is een vredesmissie, het is om de mensen die daar aangevallen worden bij te staan en hun land en hun bevolking te bevrijden van de agressie van de vijand.

En weer eens is het een oorlog onder de vlag van een religie.

Sorry, maar daar geloof ik niet in. Het is gewoon weer een oorlog waarbij men de religie ombuigt tot zij past in het plaatje om "rechtvaardig" genoemd te worden. Ik heb het grootste gedeelte van de Koran gelezen, en net zoals met de bijbel, kun je met die teksten zowat alles goedpraten of foutpraten...

Religies en andere filosofieën (want ik schat die even hoog of even laag in) hebben de eigenschap dat ze veel te veel tekst hebben om uiteindelijk te praten over enkele punten. Ik kan geloven dat een Boeddha, een Lao Tse, een Christus, een Mohammed en zelfs een Karl Marx oprechte en nobele bedoelingen hadden. Ik kan zelfs aannemen dat zij het gewone menselijke denken overstegen en inspiratie vonden in wat wij het Goddelijke plegen te noemen... Maar wat zij uiteindelijk vertelden waren een paar basisbegrippen, begrippen die zij poogden uit te leggen, aan te praten in een veelal te grote omvang van woorden. Als wij er in slagen tot de essentie terug te keren, dan en dan alleen, hebben wij de echte religie, de echte filosofie te pakken.

Maar in plaats van dat te doen, hebben "leiders" het nodig gevonden de zaken nog beter in te zwachtelen in nog meer omhaal van woorden, zodat het bijna onbegrijpelijk wordt, en vooral, zo, dat je er alles mee kunt verdedigen of afbreken.
Het is heel die omhaal van woorden en aanbreng van teksten die uiteindelijk het bestaan rechtvaardigen van de religieuze leiders, de uitleggers van de teksten.

Zowat alle staatslieden die oorlog hebben gevoerd, hebben dan ook gepoogd om de religie voor hun karretje te spannen, en meestal zien we dat op zijn minst de regionale godsdienstleiders daar in mee stappen. (Met het gekke gevolg dat soms beide kampen zich "gedekt" wisten door dezelfde godsdienst !)

 Ik heb heel wat religies en heel wat filosofieën gelezen en geprobeerd er de essentie uit te halen, en wonder boven wonder, in essentie benaderen zij allemaal heel sterk elkander. Er is één fundamenteel verschil tussen religie en filosofie in het feit dat de een er een godsdienst aan verbindt, en de andere dat niet doet. Maar voor de rest zijn zij eigenlijk zeer gelijkend.

En eigenlijk hebben wij die filosofen en religieuze leiders helemaal niet van doen om die kennis te bezitten. Logica leert ons dat een maatschappij alleen kan bestaan als de leden er van elkaar het licht in de ogen gunnen. Vanaf het moment dat er één of enkelen de macht grijpen of het overwicht hebben, loopt het uiteindelijk scheef.

Meestal vat men dit samen met: Doe een ander niet wat je niet wilt dat zij u doen...
Ik ben een positief mens en zeg dan ook veel liever: Doe een ander wat je wilt dat zij u doen.
Het lijkt hetzelfde, maar het vraagt wat meer van onszelf, en het legt de actie bij ons, niet bij de ander. Het legt dan ook de schuldvraag in de eerste plaats bij onszelf en niet bij de ander.
Ik vind dat veel positiever.
En kijk, ik vind dat terug in alle religies.

Misschien daarom dat ik eerder geneigd ben tot religie dan tot filosofie... En ook wel omdat ik zoveel dingen heb die ik alleen kan "verklaren" door God...

...................

Vanmorgen heb ik op een of andere manier een "verkeerde" beweging gemaakt... Ik verrek van de pijn, kan amper stappen. Ondanks de zware bijkomende pijnstiller blijft de pijn. Ik hoop dat ik tegen vrijdag beter ben, want dan moet ik Anny overal naar toe brengen in het UZ... djudedju, zie ons hier bezig, de twee invaliden...

tot de volgende ?

Eenzaamheid

Op de dag van de chronische zieke medemens, moet ik in de kerk spreken over Eenzaamheid, het thema van dit jaar.. en eigenlijk van ieder jaar... Ik ben nu al bezig daar over na te denken.


Eenzaamheid is niet zo maar vast te grijpen onder één noemer... Ik ken mensen die eenzaam zijn in wat naar buiten toe een knus en warm gezin lijkt. Ik ken eenzamen die, als ze in een groep zijn, als de grootste lolletjesmaker optreden, en ik ken ook de klassieke eenzame, de mens die helemaal alleen zit, en geen kans ziet om ergens tot een echt contact te komen.
De mens die blij is als de postbode meer dan alleen maar goeiendag zegt,
de mens die niet één keer per week naar de winkel gaat, maar iedere dag een beetje gaat kopen, gewoon om de winkelier te horen, om een menselijke stem te horen.

Eenzaamheid...
Ik zou het willen noemen: het zich alleen voelen.
Ook al zien wij soms de eenzaamheid niet, ze kan er wel zijn.

Gewoonlijk denken wij alleen aan de duidelijk eenzame mensen, mensen waarvan we zien dat ze alleen zijn. Maar ik denk dat er veel meer zijn, die geestelijk eenzaam zijn.

Eenzaamheid kan voortspruiten uit zich niet begrepen voelen, maar ook uit een lichamelijke situatie. Het is de dag van de chronisch zieke, en net uit dat chronische komt veelal ook eenzaamheid.
Als je van gezonde mens plots ziek wordt, dan heb je heel wat sympathie, er komen mensen, collega's familie, kennissen op bezoek. Maar ben je drie, vier maand ziek, dan zie je dat mee-leven smelten voor de zon. Ze zijn al eens geweest. Je kunt toch niet blijven op ziekenbezoek gaan, je hebt wel wat anders te doen.
En dan begint de eenzaamheid.
De grote breuk met het gewone maatschappelijke leven.
Je bent plots een renegaat, een outcast, een banneling.
Als er nog eens iemand langs komt, dan ben je geneigd te klagen over je ellende, en net dat klagen dat jammeren schrikt de weinige bezoekers af... en op termijn kun je ze op de vingers van één hand tellen, en heb je nog vingers over.

Bij dergelijke mensen zit er echte en diepe eenzaamheid. Zelfs bij de langdurige zieke die nog in zijn gezin zit, zien we die eenzaamheid, want in dat eigen gezin is men het ook moe altijd maar weer te horen hoe je toch af ziet, hoe ziek je wel bent... Zij willen hun eigen leven verder kunnen leven.

Ik ben zelf een van die langdurige zieken, heb ook de vrienden zien achter blijven, heb ook geleerd om niet te klagen, of toch zo weinig mogelijk, om niet terecht te komen in de put van zelfmedelijden. En van eenzaamheid.

Mijn oplossing ? Och, ik heb er een heleboel, en ik heb ze stuk voor stuk nodig. Ik probeer bezig te zijn, voor mij is dat onder meer in knutselen en dergelijke, maar ook een goed boek of een mooie film. Ik schrijf bijna dagelijks een stukje in mijn blog. Ik probeer de vrienden die er nog zijn niet af te schrikken, en als ze vragen hoe het is, is mijn steevaste antwoord : goed. Het gaat goed met me, want anders ben ik de zagevent.

Ik praat met mensen, zelfs met vreemden, op de rommelmarkt.
Ik probeer om ondanks alles een klein plaatsje te veroveren in de maatschappij.
Op die manier hou ik de put van de eenzaamheid ver van mij.
Maar het heeft tijd gekost, voor ik mijn eigen kleine oplossing had.
Daarom weet ik goed, te goed wat eenzaamheid is.
Daarom weet ik dat we de mensen van Ziekenzorg, die op huisbezoek gaan bij zieke mensen, nooit genoeg kunnen danken en prijzen voor hun werk.
Daarom probeer ik mijn knutselen bij te brengen aan anderen, om ook voor hen een deur naar bezig zijn te openen, en bezig zijn, dat is op zich al een doorbreken van die muur van eenzaamheid.

En tot iedereen zeg ik, vraag ik op mijn blote knietjes: ga eens op bezoek bij chronische zieken. Je weet niet half wat een bezoek, een onderbreking van de sleur voor de zieke betekent !

Amen. Tot de volgende ?

lastig

Ik zit hier, verrekkend van de pijn, (heb al een bijkomende pijnstiller geslikt), na de wel heel interessante en boeiende vergadering van gisterenavond.

Gisterenavond is Stefaan, voorzitter van het OCMW, (+ nog twee leden van het OCMW, waaronder Carine Depotter uit ons eigen Mater)een spreekbeurt komen geven over het OCMW, wat dat doet voor de bevolking en hoe het dat doet.

Stefaan is een goed spreker, hij is begeesterd door zijn werk, en wist dus de anders nogal saaie materie op een boeiende wijze te brengen. We hadden de vergadering open gesteld, ook voor niet leden, maar ja, om in Mater de mensen buiten te krijgen... Buiten de medewerkers was er welgeteld één bezoeker. Maar de afwezigen hebben ongelijk gehad. Het was interessant, en op iedere vraag werd een antwoord gegeven !

Maar ja, ik heb dus van 19 uur tot 22 uur op een harde, ongemakkelijke stoel, stil moeten zitten, en dat is veel te lang voor mij. Ik overschrijd daarmee de tijdsduur van het zitten en de tijdsduur waarop ik normaliter op blijf (Gewoonlijk zit ik voor 21 uur in bed, niet dat ik dan meteen slaap, ik lees gewoonlijk eerst enkele hoofdstukken in een of ander boek)... Dus heb ik gisteren gezondigd tegen de de ongeschreven regel dat ik mijn mogelijkheden niet mag overschrijden...

Vanmorgen opgestaan met veel pijn, ondanks het turnen nog steeds veel pijn. Nu met de pijnstiller lijkt het iets te gaan milderen.

Maar ik heb gisterenavond wel genoten. Met volle teugen ! Nogmaals, wie er niet was, heeft iets gemist !

Zoals bij zoveel dingen, zijn er veel zaken waarvan mensen kunnen genieten, maar veelal kent men het niet, of onvoldoende. Een avond als gisteren deed bij veel mensen een belletje rinkelen, en uit vraag en antwoord bleek dat enkelen echt heel wat interesse hadden in de geboden mogelijkheden inzake huisvesting voor ouderen en mindervalide mensen.

De spreekbeurt begon maar om 20 uur, van 19 tot 20 was er eerst nog een vergadering met de medewerkers, over de komende activiteiten en de regeling daarvan.

Vanmorgen zit ik hier dus... in pijn. Anny heeft ook haar pijn, en we zouden ons makkelijk kunnen overgeven aan wederzijds geklaag. Dat gebeurt hier echter niet. We kijken eens naar elkaar, "Gaat het?" "Veel pijn !" en daar blijft het bij. Dan gaan we beiden over tot onze bezigheden, de bezigheden die we nog aankunnen. Anny is nu naar de kippen, een beetje eten geven en eventuele eieren rapen, maar de meeste eieren rapen we in de vooravond.

Ik schreef reed eerder dat we hier in de buurt mogen genieten van een hele bende pauwen. Nu zie je die hoogsten in groepjes van een hen met enkele kuikens, of een pauw alleen. Mooie dieren, waar je graag naar kijkt (je hoort ze minder graag, want ze schreeuwen verschrikkelijk). Maar sinds kort waren ze ook begonnen met het bezoeken van de tuin van de buur. Niet erg, de buur vond dat wel leuk, en strooide zelfs wat eten voor de mooie dieren. Natuurlijk was het een kleine sprong om dan ook in onze tuin te komen, en al geef ik hen geen bijkomend eten, we vonden ze mooi om naar te kijken. Maar sinds kort zijn ze begonnen met op de veranda vliegen bij de buur (Wat dat betekent laat ik aan ieders verbeelding over, maar dat zijn grote beesten !). De buur heeft in huis een kooi met een paar agapornissen zitten, en toen die beestjes plots die grote gedaanten boven zich zagen en hoorden, brak er eentje uit... De buur was niet thuis, en Anny heeft hem moeten vangen. Gelukkig ging dat makkelijk, daar het beestje op zijn kooi zat en niet meer rondfladderde.

Ze landden ook op mijn terras, en ook al hebben wij daar geen zorgen inzake hun gewicht, we hebben wel zorgen voor de vele vetplantjes die daar staan en voor de bloembakken (Zouden ze die niet doen kantelen en vallen ?)... Dus zijn wij, een beetje tegen ons gedacht, begonnen met het verjagen van die mooie dieren. Met pijn in het hart, maar het is te gevaarlijk als ze op veranda en op bloembakken beginnen rond te stappen.

De pauwen zijn afkomstig van een huis hier wat verder, van de man die hier ook paarden heeft, paarden die hier vaak in de weide naast ons lopen. Als ze er zijn, dan houden wij een oogje op die mooie dieren, en als er iets abnormaals te zien is, dan verwittigen wij Mario, de eigenaar. Ik hoop dat het verjagen van zijn pauwen hem niet stoort, want we hebben niets tegen die mooie dieren, alleen, pauwen zijn vogels die vliegen en ze zijn groot... En niet alles is geschikt om als landingsterrein te dienen.

We zijn niet alleen die de dieren om dergelijke reden weg jagen... Ik vermoed dat de meeste mensen wel oog hebben voor de schoonheid, maar ze zijn lastig.

Ik ga stoppen voor vandaag... tot de volgende ? Oh ja, ik kreeg tot op heden nog maar een reactie op mijn lange verhaal Horror... Hoor ik van u ook nog iets  ? Alvast bedankt !

Vanaf volgende week...

Zoals je weet, zitten we hier in de mizerie... Ik kan al jaren niet veel doen, en sinds enkele maanden kan Anny ook niet veel meer doen. Vandaar dat we nu al maanden wachten op een poetshulp... We zouden vandaag weer (weer? dat zou pas de derde keer geweest zijn in net zoveel maanden) iemand hebben, maar dat brave kind is ziek geworden en ligt in de kliniek na een heelkundig ingrijpen.
Maar vanaf volgende week zouden wij nu iedere week iemand hebben, maar, meneer, het is nog geen "vaste"... Dat "vaste", dat wil zeggen, dat eens je in het werkelijke systeem zit, je altijd dezelfde dame over de vloer krijgt. (Dat over de vloer krijgen kun je letterlijk nemen bij een poetshulp, hé?)
Maar we leven dus in de hoop...
De eerste keren zal ze hier haar handen meer dan vol hebben, want in de gegeven omstandigheden wordt hier maar het hoogstnodige gedaan, in de mate waarin we het aan kunnen. Ja, we, want ik probeer ook hier en daar iets te doen. Veel is dat niet, maar alle baten helpen zei de boer, en hij piste in de zee, en de zee liep over...

Volgende week gaan we dan voor een héle dag naar de Pijnkliniek, om enkele testen te laten doen, in de hoop tot een effectieve oplossing te komen voor de pijn van Anny.
Een slechte rug hebben is één ding, maar voortdurend met extreem veel pijn lopen, dat is iets anders ! Ik heb een slechte rug, en heb dank zij de juiste medicatie, dagelijks turnen en vooral dank zij het feit dat ik geleerd heb wat ik kan en niet kan, een aanvaardbare pijn-situatie. Ik vermoed dat we bij Anny naar hetzelfde moeten streven... een situatie die leefbaar is, waar je je beperkingen kent en respecteert, en zo de situatie leefbaar kunt houden.

Ondertussen leven we in een huis die niet zo kraaknet is als anders. De situatie is niet helemaal in één keer ontstaan. Trouwe lezers zullen zich herinneren dat ik vertelde dat Anny al een hele tijd het gelijkvloers veegde en dweilde met tussenpozen. Ze deed een kant, en ging dan wat uitrusten, om dan het volgende stukje aan te vatten. Ze had dan al te veel pijn in haar rug om het nog in één keer te doen. Toen al werd er iets minder vaak gekuist dan vroeger, gewoon om onnodige pijn te vermijden. Maar nu gaat het dus helemaal niet meer.

Och, wellicht zal ons leven nog wel meer veranderingen ondergaan ... Ik zie nog wel dingen die misschien met tijd en boterhammen zullen gelaten worden. Dingen die hier altijd normaal zijn geweest, en die nu tot het uitzonderlijke gaan behoren, gewoon omdat we het niet meer kunnen, of omdat we het er bij komende werk niet meer aankunnen...

Vroeger zag ik dat soms bij oudere vrienden en kennissen... en dan had je daar compassie mee. Wellicht komen er hier nu mensen binnen die hetzelfde denken van ons, als wij toen met die oudjes van toen. Want ook al voelen we ons niet oud, zijn we, in de huidige maatschappij zelfs nog niet eens echt oud, geef toe, toen wij jong waren, toen waren die mensen die op pensioen waren oude mensen... (Herinner je je nog je schooltijd ? Als jij je eerste stapjes zette in het middelbaar onderwijs, dan waren die van het laatste jaar middelbaar voor jou al bijna volwassenen, grote bonkige kerels waar je tegen op keek ! Zes jaar verschil in leeftijd was dan een enorme kloof ...)

Of we het nu willen of niet, in de ogen van onze kleinkinderen en hun vriendjes en vriendinnetjes zijn wij stokoude mensen... Ergens vind ik dat zelfs een beetje leuk. Gewoon omdat ik het niet zo aanvoel, en omdat ik tezelfdertijd terugdenk aan de tijd dat ik 18 was. Toen voelde ik me al een hele vent, die het heel vervelend vond dat ik thuis nog binnen de lijntjes moest lopen, lijntjes van oude mensen !!!... Toen was iedereen van boven de veertig al een oude !

Toch komen ze nog wel eens af "Opa, weet jij hoe je dat... " of " Oma, weet jij hoe je dat kunt..."
Dan heb ik een klein beetje een gevoel dat ik beter af zou zijn in Japan, waar de ouderen door iedereen met eerbied worden bekeken en worden behandeld... Enfin, dat las ik vroeger in de boeken over dat land... Maar de Amerikanisering van de economie en de samenleving hebben het daar misschien ook al naar de kl... geholpen ...

Toch zijn we er nog nodig... Want nu en dan komen ze dan "Opa, heb jij ... en dan vragen ze om een of ander werktuig " Ja, den ouwen heeft dat nog... Als het niet al uitgeleend is aan je ander kind... en nog niet terug gebracht. Want soms zit ik hier uren te zoeken tot Anny zegt, "Ja maar heb je dat niet mee gegeven aan..." Tedju, kunnen ze dat dan niet terug brengen !

Oude worden... en oud zijn !

tot de volgende ?

Horror Slot 2

Het was zijn vrouw, in paniek ! "Maurice ik kreeg hier zo'n gekke telefoon, iemand die zei dat hij u was, maar de echte ! Hij noemde een heleboel details van ons leven... Hij vertelde over de tijd dat wij verkeerden, hij zei dingen die niemand kan weten... Maurice heb jij die dingen aan iemand verteld ? Wat moet ik doen ? Hij zegt dat hij morgen langs komt ..."
Maurice staarde naar de telefoon... verward... Hij was bijna vergeten dat hij ooit dacht iemand anders te zijn. Het leek eerder een verre droom dan een werkelijkheid geworden... "Ik kom af !"

Zijn vrouw was in paniek. Vergeten dat oudercontact... Toen de school belde verontschuldigden ze zich, waren plots verhinderd... Ja, ze zouden de chauffeur zenen om de kinderen af te halen. Nee, ze waren zo plots, zo erg benomen dat ze vergeten hadden te telefoneren...

Maurice probeerde haar te troosten, gerust te stellen, "Maar hij vertelde allerlei dingen die niemand kan weten !!! En hij komt morgen, Hoe kan hij dat allemaal weten?"

Maurice beloofde haar thuis te blijven, bij haar te blijven, haar te helpen te beschermen ("En mezelf" dacht hij, "mijn eigen bestaan")

Ze sliepen haast niet die nacht... Hele stukken van de nacht lagen ze roerloos naast elkaar, hand in hand, naar het plafond te turen. Nu en dan kneep hij geruststellend in haar hand.

Toen het dag werd, stonden ze beiden al heel vroeg op, gingen zich wassen en dwaalden naar beneden, waar ze sloten koffie dronken. En naar elkaar keken, alle twee proberend hun onrust te verbergen. Toen de kinderen ook beneden kwamen, deden ze al het mogelijke om zo natuurlijk mogelijk te doen, maar het leek wel of de kinderen hun angst voelden, ze waren niet als anders, ze maakten voor een niets ruzie onder elkaar, aten amper en ze moesten herhaaldelijk aangepord worden om zich klaar te maken om naar school te gaan. Toen ze eindelijk weg waren, was daar weer de stilte, die woog als lood.

Ze zaten er al een paar uur voor de bel ging. Maurice liep naar de deur, gaf het dienstmeisje een snauw waar het arme kind totaal de kluts van kwijt was, en snokte de deur open... Voor hem stond ... hijzelf... Allee, hij zelf, zoals hij zichzelf herinnerde ! De beide heren keken elkaar zwijgend aan. Ze waren beiden op een bepaalde manier aangedaan.

"Dit is mijn huis ! De kinderen zijn mijn kinderen, en dat is mijn vrouw !" Hij wees ergens achter Maurice... Oh neen, achter de man die nu Maurice was.
Hij mocht niet toegeven, hij kon niet toegeven, dat was nu ZIJN leven ! Zijn vrouw, waar hij verdomme verliefd op was, waar hij met hart en ziel van hield, die kinderen waren hem zo eigen dat hij ook die beschouwde als van hem ! "Je bent gek man!"
"Bekijk jezelf !, hoe zou jij nu mij kunnen zijn !!!"
"Dat weet je best, je wéét dat jij eigenlijk mij bent, en ik jou !"
Hij keerde zich om, "Bel de politie!" De man aan de deur vloekte vol ongeloof ! "Ga je het zo spelen? Ga je je je werkelijk verbergen achter mijn uiterlijk ! en daar misbruik van maken ? Je weet dat je mij bent... " Het klonk niet meer boos, maar zeurderig, klagend.
Maurice wou de deur dicht doen, en dat gebaar deed bij de man de stoppen doorslaan ! Hij wierp zich met alle kracht tegen de deur, drong naar binnen, haalde uit zijn zakken een knipmes, en sprong naar Maurice toe !

Maurice sprong achteruit, botste tegen zijn vrouw aan, viel om, trok in een wanhopige gebaar om recht te blijven de man tegenover hem mee ten gronde.

Hoe gaat zo iets ?
Op een of andere manier, in een of ander gebaar van verweer tegen het vallen of wat dan ook, werd de hand van de man verdraaid en doorstak de man zichzelf. Hij zeeg ineen, bovenop Maurice...

Die keek hem aan, verschrikt, duwde hem van zich af, greep hem bij de handen, schudde hem, klopte hem op de wangen... Bijna liefhebbend, in een poging de duidelijk aanwezige dood te verjagen... Maar niets mocht baten.
Hij was dood...

De politie kwam, de getuigenissen van zijn vrouw en het dienstmeisje en zelfs van een overbuur die nieuwsgierig had staan kijken, pleitten hem volledig vrij. Hij was onschuldig...
Maar hij zat verwezen te staren, niet meer in deze wereld, maar in zijn eigen hoofd opgesloten..; Hij zat voortdurend iets te murmelen en de dokter die hem al een spuitje had gegeven om te kalmeren legde zijn oor bij de lippen van Maurice, benieuwd wat de man wou zeggen...

"Ik heb mezelf vermoord, ik heb mezelf vermoord, ik heb  mezelf vermoord..."

(Mag ik de lezer nogmaals vragen om mij eens te laten weten welke versie u het best vond ? Alvast bedankt !)

Horror Slot 1

Het was zijn vrouw: "Maurice, een van de kinderen is van de school naar het hospitaal gevoerd ! Ze vrezen voor zijn leven !"
Hij holde naar de auto, reed zo vlug het mogelijk was naar de betreffende kliniek, aan het onthaal wezen ze hem de afdeling en zeiden hem daar contact op te nemen met de behandelende arts...
Hij had geen tijd voor de lift, hij stormde de trappen op en arriveerde buiten adem aan de afdeling "Waar is de dokter ?"
De verpleegster nam hem bij de arm... "Kalm, meneer, kalm, het helpt niet je zo op te jagen" Maar dat was olie op het vuur !
En plots was Maurice daar niet meer !
Of liever, hij was het wel, de oude Maurice !
De echte,
de originele
Maurice...

Hij vloekte luid en schold de verpleegster de huid vol ! Hij moest en zou die verdomde dokter zien ! Wat dachten ze wel ! Als ze niet zorgden dat hij daar was, dan zouden ze wel eens weten met wie ze te doen hadden !

En dan - plots - viel ook zijn frank ! Wat deed hij daar, wie was hij nu weer ? Hij bekeek met enige verbazing zijn nette pak en zijn buikje... Verdomme ! Hij was terug in zijn eigen lijf !
En wat stond hij hier te tieren in dat hospitaal ?
Wat was er aan de hand ?
Vaag dacht hij iets gehoord te hebben over een kind. Zijn kind ?

De dokter verscheen. Hij bekeek de arts vol verbazing. Wie? Wat ?
Zijn geheugen kwam terug en week weer weg.
Hij was de oude en weer de nieuwe en weer de oude...

Het was allemaal te veel voor hem, voor zijn verstand, voor zijn lichaam. Hij stortte ineen, buiten bewustzijn.

Een hele tijd later kwam hij weer bij... Hij lag in een ziekenhuisbed... Zijn lijf zat vol met draden en buisjes, naast hem piepten verschillende toestellen, en meteen kwam een verpleegster de kamer binnen.
Ze duwde op een knop en het piepen hield op "Ach Maurice, je bent er weer !"
Waar was hij ?
Het laatste wat hij zich echt duidelijk herinnerde, was dat hij lag te roken op zijn smalle bedje in de kamer bij de zagende hospita... Was hij in slaap gevallen met de sigaret in zijn mond?
Hij keek naar zijn hand... Niets, integendeel, geen bruine sporen van nicotine. Verdomme hoelang lag hij hier al ?

Een vrouw kwam binnen. Hij meende haar te kennen; Verdomme 't was zijn eigen wijf, maar hij was toch niet getrouwd, in zijn hoofd draaiden allerlei herinneringen door elkaar heen, en plots werd weer alles mistig...

Er was veel volk op zijn begrafenis... Hij had dan ook verschrikkelijk veel vrienden, en een grote familie. Al zijn werknemers waren er en weenden openlijk van verdriet: zo'n baas zouden ze nooit meer hebben !
In de homilie preekte de pastoor voor één keer lof aan de overledene die hij ook meende, niet de ijdele woorden van lof van alle begrafenissen, maar echt diep gemeende woorden.

Naderhand aan de open groeve hielden eigenlijk veel te veel mensen een afscheidsrede... De begrafenis duurde er pijnlijk lang door.

Maar in de kerk, helemaal achteraan, en op het kerkhof een ietsje van de anderen verwijderd, stond een man die echt treurde... Nog veel meer dan al die anderen... Hij werd daar immers begraven, zonder dat hij dood was, en hij kon en mocht het niemand zeggen.

Toen iedereen verdwenen was, ging hij naar het graf, legde er een simpele roos op... "Maurice... verdomme, ik weet niet eens je echte naam, mijn naam, de naam die hoort bij mijn lijf... en nu loop ik hier met jouw leven als mijn geschiedenis..." Hij weende
van verdriet
om zichzelf...
Zijn teloorgang in volle bloei van zijn leven.

Terug naar zijn opkamertje, en de kijvende hospita.


(Morgen schrijf ik dus een tweede, totaal verschillend slot aan dit verhaal. Aan u om te kiezen welke van de twee u het best vindt, maar laat het me even weten? Ja ?)