Horror Slot 1

Het was zijn vrouw: "Maurice, een van de kinderen is van de school naar het hospitaal gevoerd ! Ze vrezen voor zijn leven !"
Hij holde naar de auto, reed zo vlug het mogelijk was naar de betreffende kliniek, aan het onthaal wezen ze hem de afdeling en zeiden hem daar contact op te nemen met de behandelende arts...
Hij had geen tijd voor de lift, hij stormde de trappen op en arriveerde buiten adem aan de afdeling "Waar is de dokter ?"
De verpleegster nam hem bij de arm... "Kalm, meneer, kalm, het helpt niet je zo op te jagen" Maar dat was olie op het vuur !
En plots was Maurice daar niet meer !
Of liever, hij was het wel, de oude Maurice !
De echte,
de originele
Maurice...

Hij vloekte luid en schold de verpleegster de huid vol ! Hij moest en zou die verdomde dokter zien ! Wat dachten ze wel ! Als ze niet zorgden dat hij daar was, dan zouden ze wel eens weten met wie ze te doen hadden !

En dan - plots - viel ook zijn frank ! Wat deed hij daar, wie was hij nu weer ? Hij bekeek met enige verbazing zijn nette pak en zijn buikje... Verdomme ! Hij was terug in zijn eigen lijf !
En wat stond hij hier te tieren in dat hospitaal ?
Wat was er aan de hand ?
Vaag dacht hij iets gehoord te hebben over een kind. Zijn kind ?

De dokter verscheen. Hij bekeek de arts vol verbazing. Wie? Wat ?
Zijn geheugen kwam terug en week weer weg.
Hij was de oude en weer de nieuwe en weer de oude...

Het was allemaal te veel voor hem, voor zijn verstand, voor zijn lichaam. Hij stortte ineen, buiten bewustzijn.

Een hele tijd later kwam hij weer bij... Hij lag in een ziekenhuisbed... Zijn lijf zat vol met draden en buisjes, naast hem piepten verschillende toestellen, en meteen kwam een verpleegster de kamer binnen.
Ze duwde op een knop en het piepen hield op "Ach Maurice, je bent er weer !"
Waar was hij ?
Het laatste wat hij zich echt duidelijk herinnerde, was dat hij lag te roken op zijn smalle bedje in de kamer bij de zagende hospita... Was hij in slaap gevallen met de sigaret in zijn mond?
Hij keek naar zijn hand... Niets, integendeel, geen bruine sporen van nicotine. Verdomme hoelang lag hij hier al ?

Een vrouw kwam binnen. Hij meende haar te kennen; Verdomme 't was zijn eigen wijf, maar hij was toch niet getrouwd, in zijn hoofd draaiden allerlei herinneringen door elkaar heen, en plots werd weer alles mistig...

Er was veel volk op zijn begrafenis... Hij had dan ook verschrikkelijk veel vrienden, en een grote familie. Al zijn werknemers waren er en weenden openlijk van verdriet: zo'n baas zouden ze nooit meer hebben !
In de homilie preekte de pastoor voor één keer lof aan de overledene die hij ook meende, niet de ijdele woorden van lof van alle begrafenissen, maar echt diep gemeende woorden.

Naderhand aan de open groeve hielden eigenlijk veel te veel mensen een afscheidsrede... De begrafenis duurde er pijnlijk lang door.

Maar in de kerk, helemaal achteraan, en op het kerkhof een ietsje van de anderen verwijderd, stond een man die echt treurde... Nog veel meer dan al die anderen... Hij werd daar immers begraven, zonder dat hij dood was, en hij kon en mocht het niemand zeggen.

Toen iedereen verdwenen was, ging hij naar het graf, legde er een simpele roos op... "Maurice... verdomme, ik weet niet eens je echte naam, mijn naam, de naam die hoort bij mijn lijf... en nu loop ik hier met jouw leven als mijn geschiedenis..." Hij weende
van verdriet
om zichzelf...
Zijn teloorgang in volle bloei van zijn leven.

Terug naar zijn opkamertje, en de kijvende hospita.


(Morgen schrijf ik dus een tweede, totaal verschillend slot aan dit verhaal. Aan u om te kiezen welke van de twee u het best vindt, maar laat het me even weten? Ja ?)

Horror 4

Eigenlijk liep het allemaal gesmeerd... Niet dat er nooit ergens een klein foutje werd begaan, maar met een of ander excuus of verwijzing naar verstrooidheid of vermoeidheid, viel alles steeds op zijn plaats.
Maurice bleek bovendien een wonder talent te bezitten én voor het leiden van een bedrijf, én voor het doen van zaken en afsluiten van gunstige contracten. Het bedrijf floreerde als nooit te voren. Maurice werd op handen gedragen door de arbeiders, gewoon omdat hij hen inbreng liet doen in het bedrijf, en als dat lucratief was, dan kregen ze fameuze premies...
Hij wist dit feit te gebruiken om de ingenieurs onder druk te zetten en meer en efficiënter te werken... Ook daar gaf hij beloningen voor ideeën die lucratief waren.

Thuis bleek hij veel vriendelijker en warm-menselijker te zijn dan de voorgaande Maurice... Hij had een schitterende relatie met de kinderen en hij werd warempel verliefd op zijn eigen vrouw.

Zijn personeel zou voor hem door een vuur lopen. Ook het huispersoneel. Maurice vergat immers niet hoe hij indertijd behandeld werd door zijn werkgevers en door de verhuurder van zijn kamer... Hij wou dit geen ander aan doen.

Na twee jaar verdubbelde hij het bedrijfsgebouw en verviervoudigde hij de productie, en dat allemaal met werknemers die vochten om voor hem te mogen werken.

Maurice had het gevoel dat hij in de hemel was... Het leven was heerlijk !

Ze maakten mooie reizen met de kinderen, niet naar drukke toeristische oorden, maar naar gebieden waar niemand anders naar toe ging, en waar ze heerlijke wandeltochten maakten, gingen vissen, bootje varen op meren, genieten van de natuur en van de rust. Ze presteerden het zelfs eens om er met de tent op uit te gaan, belast en beladen met rugzakken met alleen de strikt noodzakelijke kleren en voedsel... Ze vingen vis en bakten die op een houtvuurtje,  en iedereen vond dat de lekkerste vis ooit !

4 jaren waren al verstreken sinds Maurice plots Maurice was geworden... Iets meer dan vier jaar voelde hij zich de gelukkigste mens op aarde...
Alles leek bijna van zelf te gaan... Niet dat hij niet veel moest werken, maar alles lukte, en alle arbeid gaf hem voldoening. Vanavond moest hij naar de school voor het jaarlijkse oudercontact... Hij glimlachte, alles zou wel weer in orde zijn. Zijn kinderen (Hij glimlachte bij het denken aan "zijn" kinderen, maar zo voelde het ook werkelijk aan) alle vier, deden hun best op school en haalden behoorlijke resultaten. Zelf het kleine Mieke, die echt niet zo makkelijk leerde, deed haar best en haalde meer dan iedereen van haar verwachten kon.

Hij belde zijn secretaresse "Ik ga wat vroeger naar huis, vanavond moet ik naar het oudercontact van de kinderen, roep even de chauffeur."
Hij deed zijn vest aan, en nog voor hij die kon dichtknopen rinkelde de telefoon. Hij fronste en keek met een vaag gevoel van onrust naar het toestel...



Morgen het slot... Of eigenlijk... Een verhaal schrijven is niet zo moeilijk, veel moeilijker is het vinden van een goede plot. Maar bij dit verhaal heb ik een andere moeilijkheid, l'embarras du choix... Ik heb voor dit verhaal twee mogelijke einden... Weet je wat, ik ga ze u beiden geven. Morgen krijg je de ene plot van het verhaal, overmorgen de andere. Laat mij dan eens horen welke jij het beste vond ... OK ?

Horror 3

"De wagen staat voor, meneer !" De chauffeur stond eerbiedig, strak in de houding, in het deurgat. Maurice keek op zijn uurwerk. 12.30' uur... "Haal mij een broodje, en zorg voor koffie, ik blijf hier !" "Zoals meneer wenst! Zal ik mevrouw verwittigen?" Maurice knikte...
Oef.

Hij at zijn broodje en las ondertussen verder in alle mogelijke en onmogelijke dossiers die hij vond. Stilaan begon hij een idee te krijgen van "zijn" zaak... Er vielen hem ook enkele dingen op die hij wilde controleren. Hij nam daar nota van.

Omstreeks 14.00' uur belde hij zijn secretaresse en vroeg haar om de chef van de afdeling isolatie. Enkele minuten later kwam de man buiten adem op het bureel toe, duidelijk verschrikt en bang. "Hoe is uw naam ook weer?" "Karel, meneer, Karel Oevers" "Karel, mij is opgevallen dat er een betrekkelijk hoog percentage van de producten van uw afdeling, afgekeurd wordt. Wat is de reden daarvan?" "Meneer weet dat de snelheid van de band in het ganse bedrijf is verhoogd, en onze afdeling kan dat in de praktijk niet volgen meneer." "Zie je daar, met uw ervaring, geen mogelijke oplossing ? Misschien met een machine meer of enkele mannen meer ?" "Nee, meneer, maar ik denk dat we het systeem eenvoudiger kunnen maken ! Als we..." Er volgde een hele technische uitleg, met veel vragen en veel antwoorden. Maurice stond recht, "Laat ons eens tot daar gaan, en toon het eens waar je naar toe wilt !"  Karel haastte zich voor de baas uit, en vol ijver legde hij de zwakheden van het bestaande systeem uit, en expliqueerde hoe hij dacht dit te kunnen verbeteren. "Goed, we proberen het ! En als het lukt, Karel, dan zit er een dikke bonus aan vast !"

Dit verhaal liep het bedrijf rond als een strovuurtje... Dat hadden ze nog nooit mee gemaakt ! De baas was al die ingenieurs voorbij gegaan, en was komen luisteren op de werkvloer...
Maurice had er wellicht geen benul van wat hij allemaal in beweging had gezet !

Toen hij terug kwam op zijn bureel lag er een dikke map op hem te wachten. Maurice keek: het verslag van de detective ! Maurice begon haastig alle mogelijke en onmogelijke gegevens over zijn gezin van buiten te leren. Namen van zijn kinderen, geboortedata, van zijn echtgenote geboortedag en huwelijksdatum, welke reizen, gebeurtenissen er allemaal waren geweest tijdens hun huwelijksleven, overlijdens, reizen, uitstapjes, familie allemaal met foto's er bij...
Het was een enorm pak gegevens, maar Maurice beschikte blijkbaar over een olifantengeheugen, en wist de gegevens in een korte tijd te memoriseren. Maurice besefte dat dit nog lang niet alles was... Welke hobby's had hij zelf, wie kende hij daar, en hoe ? Relaties inzake het bedrijf ?
Hoe deed hij die kluis open die daar voor hem stond ? Hij keek zorgvuldig nog eens zijn bureel na, heel nauwgezet... Niets... Hij besloot eens te proberen met zijn geboortedatum, die van zijn vrouw, van de kinderen... Niets... zijn huwelijksdatum... Bingo !

Buiten een belangrijk bedrag lagen daar ook heel wat belangrijke documenten. Maurice zuchtte... dat zou voor morgen zijn... Hij was doodmoe. De spanning, de stress, de vele onbekende factoren, het haastig van buiten leren... Hij hoorde in het bedrijf een sirene gaan, en op het zelfde ogenblik hoorde hij een stille klop op de deur, en deed zijn chauffeur de deur open. "Wenst meneer naar huis te rijden of gaat hij eerst nog even naar de club?" "Naar huis !" bromde Maurice, en volgde de chauffeur.

Zijn vrouw verwelkomde hem met een zoen, in het salon, en deed teken aan het kamermeisje, die meteen een whisky uitschonk voor hem. Maurice ging zuchtend zitten in de mooie antieke zetel. Hij nipte van zijn glas en zuchtte nog eens, voldaan. "Was het zo druk, schat?" Hij knikte. Gelukkig zijn we vanavond alleen, de Van Gedichte's komen niet, de oude Van Gedichte ligt eindelijk op sterven..." Ze glimlachte "Zo zei Madeleine het woordelijk !"

De avond verliep zonder moeilijkheden. De kinderen waren braaf, hadden geen straffen te schrijven, gingen na het eten netjes hun huistaken maken... Modelkinderen !  Maurice zuchtte opgelucht. Hoe meer tijd hij kreeg om zich in te leven, hoe kleiner het risico op fouten.
Terwijl ze 's avonds naar de TV zaten te kijken, zat hij te piekeren over zijn oude, zijn echte ik... Wie was hij, hoe zag hij er echt uit ? Wat was er met hem gebeurd, hoe en waarom zat hij nu hier in dit lijf.

Zijn vrouw stond recht en deed de TV uit. "Ga je mee, slapen?"
Hij knikte en ging mee door het huis naar hun slaapkamer.
Hij hing zijn kleren over een stoel, netjes in de vouw. Zijn vrouw bekeek het glimlachend: "Waar heb je dat geleerd ? " Hij grinnikte, "Je kent nog niet half al mijn verborgen capaciteiten!"
Oef - ontsnapt.

"Slaapwel" ze boog naar hem over, en gaf een warme kus. Hij kuste terug "n bromde ook "Slaapwel"... Ze deed het licht uit.
Hij lag nog een hele tijd te dubben en te luisteren naar haar adem.
Uiteindelijk viel ook hij in slaap.

...

Morgen het vervolg

Horror 2

Hij opende de vreemde portefeuille... Pas? Waar is de pas ? En ja, daar zag hij weer dat vreemde gezicht, dat nu het zijn leek te zijn !
Hij las de, nee, zijn naam: Maurice Gotschalque... Hij bleek 42 jaar oud...
Op zijn rijbewijs zag hij dat hij al van zijn 18° mocht rijden met zowat alles wat wielen had.
En er zaten honderden euro's, zelfs briefjes van 500 Euro, dat was voor het eerst dat hij die in het echt zag.
Hij stopte de portefeuille in zijn achterzak, trok een vast aan... Hij moest hier weg...
Na enig zoeken vond hij de trap, daalde voorzichtig, zo geluidloos mogelijk de marmeren treden af... Toen hij beneden kwam schrok hij zich een hoedje, achter hem klonk "Goedemorgen meneer, Goed geslapen ?" Hij bromde iets onbestemds. "De Koffie staat klaar meneer, twee toastjes en een eitje zachtgekookt ? Meneer ?" Hij knikte dan maar.
De butler ging hem voor, opende voor hem de deur naar een kamer, zo groot als een zaal. De butler schoof een stoel voor hem opzij, zodat hij kon gaan zitten en schoof de stoel in een beweging onder hem.
Een jong meisje, netjes in het zwart gekleed, met een wit voorschootje, kwam binnen met de koffie en twee krakend verse toastjes.

Maurice leunde achterover, keek een -wat verstolen - rond. Er stonden nog 5 borden gezet. Dus een vrouw en vier kinderen ?
Zijn vrouw ?
Zijn kinderen ?

Hij at de twee toastjes, en het eitje, dronk zijn koffie en stond op.
"De wagen van meneer, staat voor !"
En inderdaad toen de butler de deur voor hem had geopend, zag hij daar een enorme rolls-royce staan... de chauffeur opende de deur zodat hij achteraan kon instappen...
Er was geen ontsnappen aan !
Hij zat gevangen in het leven van die Maurice... Maar wie was hij eigenlijk echt? Hij wist alleen dat die Maurice, dat zijn eigen lijf vreemd was voor hem !

De rit duurde niet lang... Ze stopten voor een enorm bedrijf waar op stond: Etablissement Gotschalque... De chauffeur opende het portier en haastte zich dan om uit de koffer een akten tas te halen en die lopende door te gaan geven aan de portier. Die boog als een knipmes "Goedemorgen meneer !" De honing liep er af...

Binnen stond een man hem op te wachten, greep de aktentas, en ging hem voor naar een bureel, waar een bloedmooie secretaresse rechtstond om hem "goedemorgen meneer" te wensen, zich weer neer te zetten en verder te werken. De man opende de deur achteraan, en bleef uitnodigend staan. Maurice stapte binnen. Een immens bureaumeubel, massa's dossiers, een makkelijk zittende bureelstoel...

Hij ging zitten... De man schoof enkele dossiers naar hem toe "Als meneer deze eens wil nakijken, en tekenen. " Hij zou dan omstreeks tienen er om komen, als het meneer paste. Hij knikte...
Wat moest hij doen?
Hij opende de eerste map... Hij snapte er amper iets van.
Hij moest meer te weten komen... Hij begon de mappen een voor een aandachtig te lezen, en begon stilaan te snappen wat het bedrijf, zijn bedrijf maakte...

Hij tekende de dossiers... Dat was minder moeilijk dan hij verwacht had, want hij had in twee dossiers al eerder door hem ondertekende stukken gezien, en de handtekening leek hem heel spontaan na te maken. Het vel papier waar hij op geoefend had stak hij in zijn jaszak, zou hij later door het toilet weg spoelen.

Hij wilde zijn bedrijf wel eens zien...

Hij stond op, opende de deur naar zijn secretaresse toe, en zei dat hij naar het bedrijf wou, om alles in ogenschouw te nemen. Hij stapte buiten en hoorde zijn secretaresse nog in de telefoon roepen "Zorg dat Jef daar klaar staat ! de baas komt er aan !"

Jef stond klaar, en al zou hij als werkgever eigenlijk niet gelukkig zijn met deze manier van werken, nu kwam het hem goed van pas...

Hij wandelde door het bedrijf, schatte het aan tal werknemers, zijn werknemers, op zo'n dikke 200...
Tot zijn verbazing stelde hij vast dat hij dat soort van leven best wel gewoon kon worden !

Hij moest nu alleen nog uitvinden hoe zijn vrouw heette, en zijn kinderen, hun gegevens, trouwdatum, geboortedata... En welke scholen zaten ze, hoe deden ze het ?
Hoe zou hij dat doen ? Terug op zijn bureel zocht hij het nummer van een privé detective, en gaf hem duidelijke opdrachten... Voor hij 's avonds naar huis ging moest hij alles weten en alles kunnen memoriseren.

Hij leunde achterover... en dacht glimlachend aan zijn onbekende oude ik... Wat zou die doen? Wie zou dat eigenlijk zijn ?

morgen het vervolg...

Horror

Hij werd wakker met een houten kop ! Zijn hoofd leek wel op barsten te staan bij de minste beweging die hij maakte. Had hij gisteren gezopen? Hij herinnerde het zich niet eens meer.
Heel voorzichtig opende hij zijn ogen, en staarde vol verbazing naar het helwitte plafond met stucwerk. Waar was hij ?
Plots werd hij zich bewust dat er iemand naast hem lag.
Heel stilletjes - voor de bonkende pijn in zijn hoofd en om zijn buur niet te wekken- draaide hij zijn gezicht naar zijn beddegenoot. Er lag een vrouw naast hem !
Zo te zien niet een van de straatmadeliefjes die hij wel eens opscharrelde, nee, een mooie vrouw van zowat zijn eigen leeftijd...  Hij zag in diezelfde blik ook de rugzijde van het bed: Satijn en houtsnijwerk !
Waar was hij ?
Was hij met de vrouw mee gegaan, naar haar woning ?
Waar had hij zo'n zichtbaar rijke dame opgescharreld ?
Dat moest hem weer overkomen ! Wakker worden naast een vrouw die je niet eens kende of waar je zelfs niet de minste herinnering aan had, in een huis waar van je niet eens wist waar het was...
Hij moest pissen.
Zachtjes stapte hij het bed uit...
God, wat een kamer ! Maar liefst drie ramen telde hij, met dikke zware gordijnen voor, zodat alleen langs de zijkanten een ietsje van licht doorscheen. Ah, daar was een deur... Heel voorzichtig opende hij de deur en stond meteen in een lange brede gang met nog wel zeven, nee acht deuren...
Hij opende zachtjes de eerste deur en zag in het vage licht nog een bed, met nog een slaper. Verder dan maar. Na nog drie kamers met slapers vond hij eindelijk de badkamer, voor hem eerder een badsalon. Een douche, een toilet, een bidet, een ligbad en twee wastafels met... het leken wel gouden kranen !
Hij hief het hoofd op, en sprong van schrik achteruit !
Daar stond een vreemde man.
De man keek even verschrikt als hij, en dus hief hij verontschuldigend de hand op, wat de ander ook deed.... Hij keek in een spiegel, naar zichzelf, maar hij kende die man niet eens ! Wie was hij ?

Je moet het maar eens voor hebben ! Wakker worden en niet eens jezelf herkennen !

Heel voorzichtig naderde hij de spiegel, en bekeek zichzelf heel aandachtig. Een volkomen onbekend gezicht staarde hem aan. Hoe dan ook, hij moest hier weg, maar waar heen? Wie was hij, waar woonde hij ? Wat deed hij voor de kost??? Wie was die vrouw? En die andere slapers? Kinderen?

Misschien was hij niet goed wakker. Hij deed zijn, nee, de pyjama van iemand anders uit, en stapte de douche in. Hé, rijke mensen hebben toch wel goed materiaal ! De douche spoot niet alleen van boven uit, maar ook tegen zijn lijf... Heerlijk. Om goed wakker te worden zetten hij het water op koud. Brrr.

Fris stapte hij het bad uit, greep een van de vele handdoeken die daar hingen en droogde zich af. Hij was bezig in zijn pyjama te stappen, toen de deur openging en de vrouw binnenkwam.
"Hallo schat !" Ze kwam bij hem en drukte een zoen op zijn lippen. "Ho, wat ben je koud ! Heb je je gewassen met koud water ?" Hij knikte.

 Hij ging de badkamer uit, naar de slaapkamer terug. Waar waren zijn kleren ?
Hij opende een kast en zag een massa kostuums, en hemden en dassen en heel wat dingen die hij niet eens meteen kon benoemen... Hij greep een onderbroek, een lijfje, een broek en zocht tevergeefs een Tshirt, en greep dan maar een hemd...

Terwijl hij zich aan het aankleden was, zag hij op de nachttafel naast het bed een portefeuille liggen... Hij greep er naar en opende die

morgen het vervolg...

Geluk

Voor één keer heb ik het geluk, het toeval aan mijn zijde, bij het aankopen van de mazout voor de verwarming... Ik kan mijn aankoop niet echt regelen, want je moet 2000 liter nemen voor de goedkoopste prijs, en in mijn tank kan er maar een 2.300 liter in... dus je kunt alleen mazout kopen als de tank bijna leeg is, en dan moet je het ook kopen... Gewoonlijk is dat dan net als de prijs weer wat is gestegen... Vandaag echter niet, vandaag staat de mazout "goedkoop"...
Nu ja, wat heet goedkoop ?  Ik herinner me tijden... Maar ja, dan verraad ik weer mijn leeftijd...

Hopelijk krijgen we geen harde winter, en doen we weer heerlijk lang met één tank... En hebben we niet te veel last van het uitvallen van de elektra. Want als de regering gelijk krijgt, dan moeten we ons voorbereiden op het uitvallen van de stroom, telkens in perioden van zo'n drie uur...

Zouden ze er rekening mee houden dat dit, bij het opstarten van de stroom meteen een enorme piek zal veroorzaken ?

Alle verwarmingen zullen quasi meteen aanslaan, alle diepvriezen ook, alle frigo's en daar het voorzien is tegen de avonden, meteen ook alle verlichtingen en alle TV's en computers.

Hier ga ik wellicht miserie hebben met mijn aquarium... Door het stilliggen van de filters kan het zijn dat het natuurlijke evenwicht verstoord wordt. Immers in de filter moeten er bacteriën leven, die het vuil verwerken. Maar bij het stilstaan van de filter gaan die beestjes in ijltempo dood... Met alle gevolgen van dien. Bovendien gaan dan niet alleen de filters overwerk gaan doen, maar zal wellicht ook de verwarming meteen moeten zwaar werk verrichten om de temperatuur weer op normaal te krijgen.
Nee, ik denk dat dat heropstarten van de stroom voor heel wat onverwachte moeilijkheden gaat zorgen...  Wat gaan ze doen met de bedrijven die werken met een continu-systeem? Wat gaan ze doen met hospitalen en dergelijke ? Allemaal met hun eigen generatoren? Met de kostprijs en het risico van dien?

Hoe zal het zitten met de oproepingssystemen voor noodgevallen?
Heeft men dat allemaal voorzien?

Maar misschien valt het allemaal wel mee... Misschien wordt het weer een zachte winter? Als ik mag wensen: een zachte winter met enkele dagen sneeuw en een weekje strenge vorst. Verder afwisselend droog en nat... Dat zou blijkbaar de beste formule zijn om niet te veel venijn te hebben... Want anders gaan ze weer massaal gift gaan spuiten... en wij mogen dat dan allemaal op eten.

Voilà, de mazout zit in mijn tank, de rekening is meteen betaald met banksys... We gaan deze maand niet moeten denken aan sparen.

Hier gaat alles redelijk... Ik zit met uitstralingen, maar de pijn is redelijk. Anny heeft blijkbaar ook pijn binnen het aanvaardbare, ik hoor haar bezig in de keuken. Ze moet nu een heel pak minder pijnstillers nemen, pijnstillers die volgens de dokter in haar geval toch niet effectief zijn. Maar dan houdt hij geen rekening met de psyche van de mens... die pillen zijn niet alleen een lichamelijke steun, er is ook de geestelijke steun, het placebo-effect zo je wil...

Ze moet ook haar slaappil laten... en ook dat is vooral een geestelijk iets. Ze neemt ze al zo lang dat die dingen echt niet meer kunnen werken, maar ja, het innemen op zich, het ritueel alleen al, geeft rust.

De menselijke geest is immers een bizar iets. En eigenlijk is het niet goed dat ik jullie dat vertel, want nu neem ik bij jullie daardoor misschien ook een illusie weg... Neem ik bij jullie het vertrouwen weg in jullie slaappilletje... Geloof me dus maar niet, dat is veiliger voor je rust en je ervaring van pijn.

Ik probeer Anny gerust te stellen en haar te verzekeren dat de dokter gelijk heeft, dat dit pilletje echt niets meer doet... Maar ik weet bij ondervinding hoe moeilijk zoiets kan zijn... Ik heb jaren neusdruppels genomen, kon er niet meer zonder, ook al is wetenschappelijk bewezen dat die neusdruppels bij langdurig gebruik eigenlijk de oorzaak van de verstopping van je neus zijn, en ik dat wist. Ik ben er vanaf geraakt dank zij de dagelijkse neusspoeling. Maar dan nog heb ik eerst een pak antibiotica moeten slikken voor sinusitis... Ik heb ook daar geen pijn van... En zoals je ziet is geen pijn niet altijd een voordeel, want ik heb twee soorten antibiotica moeten slikken om de sinussen weer gezond te krijgen... en dan yoghurt gegeten om weer de nodige goede bacteriën in mijn lijf te krijgen.

Nu en dan vraag ik me af, hoeveel pijn ik zou hebben in mijn rug, zonder die afwijking inzake pijngevoel? Maar het is best daar ook niet te lang bij stil te staan. Soms, denk ik dan, is denken niet goed voor een mens...

tot de volgende ?

De blog van vandaag...

Ik vind geen titel (ik ben daar trouwens niet sterk in ! Hoe dikwijls ik nadien de bedenking maak dat ik een blog schreef met maar enkele zinnen over wat in de titel staat ! Ik ga het nooit leren? Ik ben daarvoor trouwens wellicht al veel te oud).

Gisteren zijn we dus naar de specialist van de pijnkliniek in het UZ geweest. We weten nu dat we het niet weten. Want ook bij Anny zijn de symptomen niet duidelijk. De beelden van haar rug zeggen het ene en de pijn geeft dan weer een heel ander beeld. Vermoedelijk heeft ze dus ook verschillende dingen door elkaar, die de juiste diagnose moeilijk maken. Daartoe moet ze begin oktober een dag naar de dagkliniek, om twee onderzoeken te ondergaan. Hopelijk zullen die onderzoeken dan klaarheid scheppen, en misschien hebben ze dan meteen ook de oplossing hoe ze de pijn kunnen milderen. Hopelijk...

Morgen weet ik niet of ik zal kunnen bloggen... Belgacom komt hier werken. Ik vroeg wanneer ze ongeveer hier zouden zijn... De man telefoneerde naar de betrokken dienst, en na een kort gesprek legde hij de hoorn terug neer... " Tussen 8.00' en 16.00' uur, meneer."... Daarvoor had hij echt niet hoeven te telefoneren. "Maar ze zullen je bellen een halfuur voor ze komen, meneer !"
Dus weet ik het niet. Misschien zal ik net begonnen zijn aan mijn blog en halverwege de boel moeten laten varen... We zien het wel.

Maar als ze morgen zijn geweest, dan zou mijn kwampjoeter plots een heel stuk rapper worden... En mijn TV zou nog veel mooier beelden geven. Om het anders te stellen, Mater zou plots ook modern zijn. Want we leven hier al een tijdje in het verleden. Toch wat dat betreft. Veel verschil gaat dat voor mij niet maken. Of mijn computer nu rapper is of niet, ik kan toch niet rapper typen... En het downloaden van de mooie pps-jes zal misschien iets sneller gaan, en zal ik dus minder tijd krijgen om ondertussen eens aan de koffie te nippen.

Ik vraag me zelfs soms af, of het tegenwoordig niet allemaal TE snel gaat... Ik bedoel daar onder meer de scholen mee... Als ik eens keek naar het lessenrooster van mijn kleinkinderen, dan gaan zij veel sneller vooruit dan wij in onze schooltijd. En ze hebben dan ook nog meer vakantie ! Dat wil dus zeggen dat het eigenlijk nog veel sneller gaat dan wat je uiterlijk ziet. Dat gaat ten koste van een deel vakken die ik steeds, ook nu nog, belangrijk vind ! Ik bedoel, ze hebben geen tijd meer om gedichten van buiten te leren en te leren declameren, ze hebben geen tijd meer om literatuurgeschiedenis te leren, en te mogen genieten van de pareltjes van onze literatuur. Nee, dat mag en kan allemaal niet meer, ze mogen er hoogstens eens aan nippen.

Bovendien heb ik de indruk dat ze steeds minder de kans krijgen om te leren nadenken. De vragen zijn multiple choice, als je het niet weet heb je 33 % kans dat je juist gokt... Bovendien lossen ze zowat alles op met behulp van rekenmachines en computers... Zelf nadenken? Geen tijd voor.
Oh ja, ze zijn best slim, maar op een heel andere manier dan vroeger. Ik mis er iets in.
Ik heb het idee dat wij in onze tijd leerden om het ideaal te bereiken van de volkomen mens, de Homo Universalis van Leonardo da Vinci... Wij moesten proberen alles te weten. Ik weet wel, we weten steeds meer, en het wordt quasi onmogelijk om dat ideaal nog echt te bereiken, maar nu opteren ze steeds meer voor specialisatie. En daar vind ik dat ze verkeerd zijn.
Ik heb het idee dat je op die manier "vakidioten" kweekt. En ik denk dat vernieuwing, ontdekking van nieuwe zaken, veeleer zal gebeuren door mensen die het hele plaatje zien dan door mensen die maar dat ene segment kunnen overzien.

Voor mij zou men de vakanties weer veel korter moeten maken, zou men veel meer tijd moeten besteden aan de vorming van de jonge mensen. Zou men ook het spelen moeten activeren (nu zitten ze veel te veel voor TV en beeldscherm !). Huiswerk zou moeten gebeuren in ingerichte avondstudie, en daar worden afgegeven ook, zodat men duidelijk zou zien wat het kind heeft geleerd en hoe hij het heeft verwerkt of niet. Niet om punten te geven, maar om te weten of de lessen goed gegeven zijn voor de ganse groep. Dat het onderwijs niet te elitair zou worden.

Ook zou men voldoende plaats moeten maken, van in het lager onderwijs voor handwerk. Zodat ook die vaardigheid de kans zou krijgen om zicht te manifesteren. Want ook daar hebben wij mensen nodig, mensen die niet als minderwaardig worden beschouwd, maar als de praktische evenknie van de theoretici !

Maar ja, ik ben een oude man, een dromer, bezeten van een sociaal idee en van een mens die werkelijk universeel is, of toch dat ideaal benadert, van een wereld waar bedenken van nieuwe dingen of nieuwe oplossingen het summum is...
Ik zal wel blijven dromen... en hopen dat er ooit iemand het licht ziet... Voor het te laat is.

Ik droom ook van vrede... en dat lijkt steeds meer droom

tot de volgende ?