dju toch !

Is dat nu niet erg ?
De zon is er eindelijk eens terug, en nu moet ik het rolluik wat laten zakken, anders zie ik mijn computer niet meer...
En ik ben pertang meer dan content dat het zonneke er eindelijk terug is ! Na al die regen is het heerlijk om weer zon en zonlicht te hebben. Boven de velden hangt nog wel wat smoor, maar die wordt ook hel verlicht door de zon, en het lijkt veeleer een witte wollige deken dan wat anders...
Alle kleuren zijn weer terug op volle kracht, zelfs het zwartste zwart van de schaduwen.

Het is gek, maar op een of andere manier voel ik me ook beter als de zon er is. Niet fysiek, het is eerder iets psychisch, een gevoel van welbehagen... De pijn gaat ook redelijk, al had ik vanmorgen een ander gevoel, maar met de dagelijkse turnoefeningen is het weer goed gekomen. Ik zie dat Anny ook weer wat beter rond trampelt dan daarnet... Iedere morgen kruipt ze kreunend uit bed, sukkelt dan voetje voor voetje voorbij de badkamer waar ik me sta te wassen en gaat heel voorzichtig de trap af. Met een gezicht vol zeep vraag ik "Gaat het?" "Och, 't is ieder morgen hetzelfde, ik moet in gang geraken..." ...(Eigenlijk gaat het eerder zo: "Hoat ut ?"" Och, 'tis assan 'tzèèfste, 'k moeten in roete hraken")
Ik heb compassie, ik weet wat het is.
Eigenlijk heb ik die mate van pijn nu gewoonlijk maar nadat ik een of ander te lang heb gedaan, te lang gestaan, te lang gezeten in één houding, te lang gewandeld... noem maar op. Bij Anny lijkt het haast omgekeerd. Ze heeft veel pijn als ze zit, als ze 's morgens opstaat, en ze is het best als ze wandelt of staand in beweging is. Schotels afwassen doet weinig pijn, vooral als ze ondertussen wat rond stapt... Maar deze morgen is het weer erger dan anders. "Ik sta te zweten van 't zeer" zucht ze.
Hopelijk vindt ze soelaas in de pijnkliniek binnen een dag of veertien... Ondertussen is het nog steeds de calvarie.

Wellicht doet het weer er ook iets aan... Bij mij lijkt dat alleszins een rol mee te spelen. Mensen denken dat slecht weer nefast is, maar ik heb de indruk dat het eerder de verandering van weer is die een rol speelt. Vast weer lijkt het best, zelfs als het hondenweer is, gedurende langere tijd, lijkt dat niet zo erg als verandering.

Sinds enige tijd heb ik er een nieuwe turnoefening bij... Ik maak iedere dag de bedden op. Na een beetje zoeken heb ik een manier gevonden die me haast geen pijn doet. Bedden opmaken is bij ons zwaar werk, want haast iedere morgen is het onderlaken van mijn bed veranderd in een rolletje... Ik moet in mijn slaap verschrikkelijk veel draaien en keren ! (Vermoedelijk pas ik onbewust het systeem van van houding veranderen zelfs in mijn slaap toe). Maar dat betekent dat je dan ook iedere keer de matras moet opheffen. Dat is niet zo verschrikkelijk zwaar, maar het is een "slechte" beweging voor de rug. Vraag het aan iedere rugpatiënt, er is niets zo slecht als scheef (schuin) buigen en heffen. Recht-vooruit buigen is niet zo erg, maar vanaf het moment dat je deze beweging scheef maakt, is de kans op pijn héél groot.

Dus heb ik moeten zoeken hoe ik het bed kan opmaken zonder of met zo weinig mogelijk schuine bewegingen, en als ik schuin moet, dat zeker niet combineren met belasten... En dat lukt.
Vermits ik het bed opmaak voor ik naar beneden ga, leg ik het dekbed niet open over het bed, maar opgeplooid op het voeteinde, zodat het bed heel de dag kan "verluchten"... En het raam, tenzij bij felle wind, staat altijd open op kiepstand, als het fel regent zak ik het rolluik tot bijna volledig beneden, maar zo kan er toch verse en frisse lucht binnen. (We doen dat ook in de winter, tenzij bij jachtsneeuw ).

Aan het eten en de afwas mag ik nog niet helpen "Want ik ben beter als ik bezig ben...".

Voor volgende maand hebben we alvast bekomen dat de poetsvrouw twee keer zal komen. Dat is niet echt optimaal, maar het is toch al een verbetering. Hopelijk krijgen we zo spoedig mogelijk een vaste wekelijkse kracht. Al moet ik zeggen dat dit voor Anny heel erg is... Ze voelt het als een persoonlijk te kort schieten dat ze dat niet meer aan kan. En haar werk in handen geven van een ander, dat valt haar zwaar. Al was ze heel gelukkig dat het gedaan was, want het feit dat het"niet proper" lag, dat vond ze nog erger. (En kuisen valt ook buiten mijn mogelijkheden !).

Maar we trekken ons plan, en het gaat zoals het gaat. En we denken aan onze vriend Armand die volgende week aan zijn rug moet geopereerd worden... De man is al een end in de tachtig, en zakt nu regelmatig gewoon door zijn benen, zo maar, zonder verwittiging. Hij is zo bang, en ik hoor dat hij soms stilletjes zit te wenen... En dan denken we dat het met ons al bij al nog zo slecht niet gaat.

Naast het brandende olielichtje bij het portret van onze Koen, branden we nu ook eentje voor "Mandje"...

Tot de volgende ?

à l'eau !

Dit wordt een heel kort blogje, want ik heb nog heel veel werk te doen !
Straks leveren ze hier tien vrachtwagens timmerhout, en kan ik aan mijn ark beginnen. Ik heb iets meer tijd dan de lui die hier lager wonen, maar ik ga me toch moeten haasten om klaar te zijn voor de grote overstroming...

Heb je ook het gevoel dat we stilaan aan het verzuipen zijn, hier in ons Vlaanderen? (Wat moet dat niet zijn bij onze broeders in Nederland, die wonen meestal onder de zeespiegel (als ik me goed herinner uit mijn aardrijkskunde van het 5° studiejaar)...

Regenen, regenen, water gieten !
Vannacht zijn we wakker geworden van het lawaai van de regen. Je hoort dan de de dakgoten gorgelen terwijl ze in wanhoop proberen het water te slikken.

De suikerbieten voor de deur hebben nu allemaal een reddingsboei aan, en drijven meer dan dat ze nog geworteld staan in de modder.

In de holle wegen stromen brede beken, bruin water, verzadigd van de meegesleurde aarde van de velden. Velden? Straks zijn het compleet meren !

... en dan woon ik nog hoog en ... nee, niet droog. Wat moet dat zijn op de laaggelegen velden? De Scheldemeersen die vroeger een natuurlijk wachtbekken vormden, gaan weer grote plassen vormen rond de bebouwing die daar nooit had mogen toegelaten worden.

Maar ja, de Belg met zijn baksteen in de maag, bouwt waar er ook maar een meter grond vrij is...

De "Global Warming" brengt momenteel geen opwarming (te contrarie !), maar water, veel water...

Ik kan natuurlijk niet oordelen of wat de weermannen ons vertellen ook daadwerkelijk klopt, maar mij valt het op dat we bijna maandelijks horen dat we een of ander record hebben gebroken inzake het weer, en is het geen record, dan zitten we steevast in de top tien van uitzonderlijk weer. Soms is het te warm dan weer te koud om normaal te zijn, of te droog en nu weer veel te nat... Als dat juist is, dan zitten we, hoe dan ook in een periode met abnormaal weer.
Of dat nu door toedoen van de mens is, of de normale gang van zaken, dat weet ik niet... We hebben in de geschiedenis nog al perioden gekend met raar weer... Blijkbaar is de Nijl in de loop van de bekende geschiedenis op zijn minst twee keer dichtgevroren... En dan spreken we dus over de perioden waarop dit gegeven genoteerd is, dus niet over een of andere ijstijd in een heel heel heel ver verleden...

En natuurlijk gebeurt dat net nu, nu ze steeds meer bebouwen en asfalteren, zodat er steeds minder grond overblijft waar het water kan wegsijpelen... En de velden waar dat wel zou moeten kunnen, zijn bewerkt met zo'n zware machines, dat de grond veel te hard is toe gestampt, en quasi ondoordringbaar wordt !

Dat alles bij elkaar maakt dat dergelijk nat weer voor veel mensen een periode is van schrik en beven voor dreigende overstromingen...

Ik hoop dat het straks weer droger wordt... Een heel stuk droger ! Want als ze op een dergelijke natte velden met die grote machines gaan moeten rijden om te oogsten, dan wordt het hier mooi ! Niet alleen wegen vol modder (en dus ook onze auto's !), maar de velden die er dan heel de winter bij liggen als een slagveld vol diepe sleuven waarin je haast kunt verzuipen in de modder.

't regent maar door...

en 't is nog koud ook.
Straks gaat de verwarming nog in gang schieten, gewekt door een thermostaat die hem veel te vroeg wekt... Gelukkig is het huis behoorlijk geïsoleerd.

djudedju

tot de blub-blub volgende ?

Huisgoden

Wie zich zijn geschiedenislessen herinnert, of boeken las over Chinese of Japanse gezinnen of iets dergelijks, zal zich ongetwijfeld nog herinneren dat men in heel wat diverse culturen huisgoden had, meestal met een huisaltaar waar ze vereerd werden.
Huisgoden horen thuis in religies waar ze meer dan één god vereren, althans, dat lijkt de stelregel...
Maar als ik hier in veel huizen binnen kom, dan kan ik mij niet ontdoen van de gedachte dat men hier, in ons katholieke Vlaanderen toch ook bezighoudt met het uitbouwen van huisaltaren...
Meestal is het niet zo, dat het beperkt blijft tot één plaats, één altaar, nee, in on Vlaanderland vind je veelal op zowat iedere schoorsteen een kruisbeeld, maar veelal vind je er ook een of enkele heiligenbeelden. Er is een tijd geweest waar die beelden precies aan het verdwijnen waren, samen met het verschijnsel van processies en bedevaarten... Maar de laatste tijd lijkt er een revival aan de gang, men verkoopt weer meer heiligenbeelden, kruisbeelden die ook al aan het verdwijnen waren komen terug, en de bedevaartplaatsen kennen weer een stijgend succes... Wanneer begint men weer aan de processies rond de kerk? Maar nee, dat laatste zie ik niet zo meteen gebeuren, want het aantal trouwe kerkgangers is nog niet aan revival toe...

Als ik denk aan ons moeder (Hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan pa en ma !), dan herinner ik me dat ze, toen de teruggang van het aantal kerkgangers nog maar amper merkbaar was, zei dat ze wel allemaal zouden terug komen gekropen, op hun blote knieën, als het weer oorlog werd...

Ik denk dat ze gelijk heeft... In nood zoekt de mens hulp, en God is een klassieke bron van hulp en rust.

Maar terug naar het Vlaanderen van nu... We zien in ons Vlaanderland tegenwoordig dat niet alleen het Kruis, en een of enkele heiligenbeelden de schoorsteen sieren, maar veelal zie je er ook een Boeddha, of een Visjnu of Ganesha of zoiets staan... Die staan er meestal niet uit godsdienstige redenen, maar omwille van het exotische aspect, het feit dat het een beetje mode is, het feit dat men ze mooi vindt...

Ik behoor niet tot het klassieke beeld van de Vlaming... In mijn huis hangen heel wat kruisbeelden, maar de meeste hangen er vooral omdat ik ze mooi vind... Er staan ook hier en daar heiligenbeelden, Heilige Families, en massa's exotische goden en godinnen... Die staan er allemaal alleen omdat ze mooi zijn. Aan het kruis en de heiligenbeelden hangt nog een beetje devotie vast, maar toch zoek ik dat meestal te combineren met wat ik mooi vind.

Voor mij is een beeld gewoon een beeld, in plaaster, hout, steen, brons of wat dan ook. Ik heb er geen religieuze binding mee. Op dat stuk hoor ik wellicht eerder thuis in de vleugel van de protestantse kristenen... Voor mij is een beeld een zielloos stuk materie. Ze staan hier dus alleen omdat ik ze graag zie, mooi vind. En je kunt er Boeddha vinden naast een Lievevrouwenbeeldje, en een fetisj uit donker Afrika, vol stukken ijzer en met op de buik een doosje vol tovermiddelen...

Ik ga dikwijls kerken binnen, waarbij ik eerst de kunst, het mooie ga opzoeken, en soms, nadien als de sfeer me daar echt toe roept, ook om eens te mediteren...  De ene kerk is ook op dat gebied de andere niet. Er zijn kerken die nopen tot bidden, er zijn kerken die je op alles doen denken uitgezonderd meditatie... Maar eigenlijk kun je dat van iedere ruimte zeggen. Ooit liep ik quasi alleen in een oud operagebouw, half verlicht met daar heel ver, op het toneel een lichtje dat haast onzichtbaar door een gaatje in de zware gordijnen piepte... Ik kreeg er een wonder gevoel van iets wat welhaast devotie kan heten...

Ook in een bos, tussen de rijzige stammen van oude beuken, voel ik soms iets religieus mijn gedachten binnen sluipen... Ik wil maar zeggen, de sfeer, het aan voelen van een sfeer bezorgt me meer religieuze gevoelens dan een overdadig versierde kerk...

Ik heb een huis waar meer goden staan dan in de meeste huizen die ik ken, maar voor mij zijn dat alleen maar beelden... Ik heb nog nooit iets van meditatie ervaren bij een van die prachtige Afrikaanse beelden... Ik voel er geen magie, geen religie, maar ik kan wel de liefde voelen waarmee de beeldhouwer zijn kunnen in het werk heeft gestoken.

Voor mij kan mediteren overal, op elk moment...
Je hoeft er geen speciale ruimte voor, je moet alleen jezelf een moment weten af te zonderen in je eigen zelf, je wereld terug te brengen tot één punt. En voor mij komt dat meestal op plaatsen waar ik onder de indruk kom van iets wat voor mij "groots" is...  In Saint Omer in Frans Vlaanderen staat een oude kerk, een ruïne haast, zonder deuren, ramen... Maar net daardoor rest alleen de prachtige gotiek, rijzig, ijl en ik voel daar mezelf haast verdwijnen in een ...niets. Daar ontroert een ruïne me zo erg, dat ik werkelijk een religieuze ervaring heb.
... in een ruïne...

Je ziet maar, misschien is dat "je klein voelen" te vinden in een barokke tempel, of  gewoon onder een brug waar auto's boven je voorbij razen, onzichtbaar...

Ik denk dat het religieuze ervaren voor iedereen anders is... Maar ik vind dat die momenten van verdwijnen binnen jezelf, heerlijk zijn. Ik wens het je toe !

tot de volgende ?

atoom

Al dat gedoe over de kerncentrales deed me denken aan radioactiviteit, aan het feit dat de everzwijnen in Duitsland nog steeds niet eetbaar zouden zijn ten gevolge van de radioactiviteit van de ramp in Tjernobyl (Hoe lang is dat nu al geleden?)...
En zo denk je dan aan Het Atoom.
Een kern, daarrond draaien dan kleine maantjes rond, en onlangs vond men nog een kleiner dingetje dat daar ook rondvliegt, iets waarbij ik me een soort minuscule mini-komeet voorstel... Maar alles bij elkaar: bijna niets.

Als ik het goed begrijp is de afstand tussen de kern en zijn manen heel groot (Nu ja gemeten op schaal van het atoom dan hé)... Maar het komt er eigenlijk op neer dat een atoom, neem nu bijvoorbeeld ijzer, dat dit veel meer niets is dan wel iets.
De afmetingen zijn zo klein dat je niet kunt zeggen dat er lucht zit tussen de kern en de elektronen, want lucht, dat is een mengeling van andere atomen, maar dat beeld maakt het ons gemakkelijker om het te begrijpen. Je zou het ook kunnen vergelijken met de aarde als kern en de maan daarrond als elektron.

Ik wil eigenlijk gewoon stellen dat dat iets, dat atoom ijzer, veel meer niets is dan wel is.

Gek, we smeden een ontelbare massa van die ijzeratomen aan elkaar, en slijpen dat zo scherp, dat chirurgen er heel precies mee in je lijf kunnen gaan snijden en de zieke stukken van je organen er mee kunnen wegsnijden. Om het anders te stellen je maakt een heleboel meer niets dan iets aan elkaar vast, en daarmee kun je gaan snijden in een ander soort meer niets dan iets.

Ik vind het op zijn minst bizar.

En het maakt me nederig. Ik ben in mijn leeftijdsgroep tamelijk groot, ik ben behoorlijk dik, en maak me daar zorgen over, en eigenlijk is dat veel meer niets dan het wel iets is.

Als ik kijk naar de aarde en de maan, dan weet ik dat middelpuntvliedende krachten en zwaartekracht daar een rol spelen om de maan rond de aarde te doen draaien... Zou dat bij de atoom ook het geval zijn? Het lijkt me eigenlijk logisch, maar het is allemaal zo ontstellend miniem, dat we ons bijna onmogelijk kunnen voorstellen, dat die kern van een atoom ook aantrekkingskracht uitoefent...

Kortom, ik snap het niet. Ik weet het wel, maar eigenlijk roept dat "weten" bij mij veel meer vragen op dan antwoorden. En ik heb dat bij veel dingen.
Ik zeg altijd dat ik veel te veel dingen weet, waar ik eigenlijk niets mee kan doen, maar die "kennis" leert me vooral dat ik niets weet. Want hoe meer ik denk te weten, hoe meer vragen ik heb. Soms wellicht heel idiote vragen.

Als ik kijk naar dat filmpje op YouTube, over die goochelaar, die zijn hand zo door de ruit van een aquarium naar binnen steekt, en daar iets uithaalt, zijn hand terug trekt, duidelijk nat, maar aan de ruit is niets meer te zien... En dan gaat mijn fantasie, mijn wetende onwetendheid met mij op de loop: heeft die man ontdekt hoe je door de lege ruimte van de atomen heen moet glippen ?
Ik weet dat dit niet kan, maar toch denk ik het... Omdat ik het niet snap.

Zo heb ik wel meer van die gekke ideeën... Als de aarde waarop we leven de kern is, en de maan een neutron, zou het dan niet kunnen dat de atoomkern van dat ijzer een planeet is, met neutronen als manen... Een planeet waarop dan in hun maat weer leven is, mensen, die verwondert door een elektronenmicroscoop zitten te turen naar de structuur van hun atomen... en zo eindeloos door, je weet wel, zoals dat schilderij waarop je het tafereel telkens weer ziet in een steeds kleinere versie...

Ik maak me helemaal geen zorgen over het feit dat er zo veel is dat ik niet snap, omdat ik die wetenschap niet meteen nodig heb om te overleven... Meer zelfs, ik weet dat er heel veel zorgen komen van weten... wellicht meer dan van niet-weten...

Ik heb voor mezelf trouwens wel een antwoord op al die dingen die ik niet snap: God. Want een kracht die alles kan, is uiteraard ook het alles-dekkende antwoord. En dat is voor mij meer dan een stoplap, het is een ervaren van mijn onmacht, mijn on-weten, mijn tijdelijkheid, mijn onvolmaaktheid, mijn kwalen en een weten dat het anders kan, dat het niet alleen een antwoord is op alles wat ik niet weet, maar ook wat ik niet kan, wat ik niet vermag, wat me kwelt.

En dat aanvaarden, dat heet te-vreden zijn, en tevreden zijn, dat is de eerste voorwaarde van geluk. Geluk is niet wat je niet hebt, geluk is tevreden zijn met wat je hebt.
Ik ben een tevreden mens.
Ik ben gelukkig.
Ook al heb ik pijn, ook al loop ik over van medelijden met Anny voor haar pijn, want ik aanvaard wat ik heb, wat we hebben, zowel het goede als het kwade. Ik vecht tegen onze pijn, maar dat overheerst me niet.

Ik wens u allemaal gemoedsrust toe, gerust zijn in het ervaren van je leven.

tot de volgende ?

De ijsemmer-uitdaging...

Persoonlijk vind ik het een heel stomme, idiote bedoening, die echter één groot positief punt heeft: men weet er A.L.S. mee in de aandacht te brengen...tenminste als ze het nog de moeite vinden om het doel te vermelden ! Want op veel van de honderden filmpjes met idioten die een ijsemmer over zich heen laten kappen, wordt met geen woord meer verwezen naar het doel !
De ijsemmer, het leuke, het toegelaten mensjes-pesten lijkt steeds meer en meer het hoofddoel te worden.
En dat, dat is dood en dood jammer...

ALS is een verschrikkelijke ziekte. Ik heb hier in de buurt een nog jonge man, vader van twee kinderen, echtgenoot van een lieve dame weten sterven aan een ziekte die heel dichte familie was van ALS, want veelal lijkt het niet zo simpel om exact de ziekte te bepalen. Maar alle verschijnselen en alle kenmerken van ALS waren er...

Je ziet een jonge man, in de bloei van zijn leven zo, voor je ogen aftakelen. Na het slecht te been zijn, kreeg hij steeds meer en meer moeite met het spreken... Ik vond het verschrikkelijk om steeds weer en weer "Wablief?" te moeten zeggen, en soms heb ik geknikt, voortgaande op de toon, veeleer dan op het begrijpen.

Wie dagelijks met hem omging begreep nog veel meer dan ik, maar ik vond het verschrikkelijk. Het was bovendien een man die goed geleerd was, boeken had geschreven over de tuin en de bloemsierkunst, en plots kun je niets meer. Je tokkelt met heel veel moeite letter per letter aan op het klavier van je computer, en je zoekt troost in de muziek omdat de rest steeds ontoegankelijker wordt... Hij hield van eten en van koken, en ook dat werd hem ontnomen... Het eten werd steeds moeilijker, slikken werd een huzarenstukje...
En toch had hij nog de moed om net dan al zijn recepten te verzamelen... Hij vroeg aan allen waar hij eens iets lekkers had gegeten, om het recept, en hij maakte op die manier zijn kookboek, een kookboek voor de bourgondiër, een kookboek waarbij hij wellicht de smaken in zijn geheugen weer wist te proeven.
Zijn laatste werk was het uitgeven van dat kookboek... Ik heb het hier ook... en dan lees je dat dit recept komt van Maria, en dan weet ik precies wie die Maria is...

En dan zie ik weer dat aftakelen en die moed.
Het was een man die heel veel steun vond in zijn diepe geloof.
Ergens was en ben ik jaloers op zo'n diepe overtuiging, terwijl ik het aan de andere kant ergens van me afstoot, omdat het tegen mijn logisch denken lijkt in te gaan. Ik geloof, maar niet op die onvoorwaardelijke manier...
Ik geloof in zo veel dingen, maar op het moment dat men het gaat "versieren" met ritus en betuttelende voorschriften, dan verlies ik haast het geloof uit weerzin voor wat ik tierlantijntjes vind... Maar ik ben er me van bewust dat net die "tierlantijntjes" voor veel mensen de kapstok zijn waaraan hun geloof stevig ophangt. Ik veroordeel het dus niet, omwille van de anderen, maar het hoeft niet voor mij !

En zo voel ik dat ijsemmergooien ook een beetje aan als een tierlantijntje, en net zoals ik me niet in die andere tierlantijntjes kan vinden, zie ik dat ook hier, dat ijsemmergooien bij velen alleen het tierlantijntje is, niet meer de kapstok waaraan het idee hangt, nee, alleen nog het plichtmatig water over zich laten gooien... Zonder ook nog maar één tel stil te staan bij ALS...

De mantra, het gebed kan zinvol zijn, het is veelal echter een leeg opdreunen van geluid...

Als ik met dit stukje kan bekomen dat jij bij het zien van al die grappige filmpjes met die emmer met ijskoud water, nu ECHT gaat denken aan ALS, als je bij gelegenheid er ook eens iets voor doet, om de research te steunen, of -minstens even belangrijk - een patiënt te bezoeken, dan ben ik heel tevreden, dan denk ik dat ik op zijn minst ook één goede daad heb gedaan... (Nee, ik ben geen scout, ik ben Chiro, maar dat is voor mij eigenlijk ook een beetje hetzelfde... niet het uniform maar het feit van de jeugdbeweging weet je wel...)

tot de volgende ?

1/7

Eén op zeven van de vrachtwagens op onze wegen, zijn eigenlijk te slecht om op de baan te mogen komen...
Onthutsende cijfers...

Ik had tot nog toe alle sympathie voor de vrachtwagenbestuurders die voortdurend beticht worden van asociaal gedrag en zo, maar ik moet mijn mening dringend gaan herzien ! Zich in het verkeer begeven met een wagen die niet in regel is, niet aangepast is aan het verkeer, in slechte staat is, dat is ronduit asociaal. In de meeste gevallen moeten we echter niet in de eerste plaats de chauffeur bekijken, maar het bedrijf, die veelal de chauffeur dwingt met dergelijke dingen de baan op te gaan, of hun werk te verliezen. (Dit laatste fenomeen is niet nieuw, en ik weet niet hoe het nu zit, maar vroeger hoorde ik dat ook regelmatig van chauffeurs die op de baan waren met een bus !!!)

Ik weet dat de druk hoog is, en dat de onmogelijke concurrentie met de vrachtwagens en -chauffeurs uit het voormalige Oostblok daar zeker ook in mee speelt, maar toch: je speelt niet met mensenlevens ! Stel, dat je met je eigen wagen op de baan bent, en plots stel je vast dat er iets niet meer functioneert..., dan ga je proberen dit onmiddellijk te herstellen, of als dit niet lukt, zo voorzichtig mogelijk verder te rijden, tot aan de eerste garage of tot aan je thuisbasis... Je bent niet meer op je gemak, je bent bang dat je iets zult voorhebben, dat je misschien zelfs wel een ander mens zoudt kunnen kwetsen, of erger nog: doden, met een voertuig dat niet in orde is...
Ik heb het nog niet voor gehad, maar alleen al vaststellen dat ik op baan was zonder geld en zonder identiteitsbewijs, was voor mij van die aard, dat ik helemaal niet gerust meer reed.

Wellicht is dat ook met u zo...
Stel dan dat je vrachtwagenbestuurder bent, je weet wel, bestuurder van zo'n grote kolos, en je weet dat de remmen niet in orde zijn, de banden versleten zijn... En je wordt gedwongen om toch te rijden. Je moet bovendien ook nog eens snel rijden, want je leveringen moeten in tijds gedaan zijn, en je moet tijdig ter plaatse zijn om de retourvracht op te pikken...

Nee, ik beeld me dat niet in... Heel onlangs hoorde ik nog een chauffeur zo'n verhaal vertellen. Hij had tijd om me op te bellen, want hij stond daar toch langs de baan... Hij had de baas verwittigd van het dreigend mankement, maar hij moest rijden, want de goederen moesten... Gelukkig was er alleen schade, de verwachte schade aan de vrachtwagen... Maar leuk is het niet, en niemand kon of kan verzekeren dat het altijd zo goed zou aflopen.

Nee, ik ga hier niet gaan kafferen op die bestuurders of zelfs niet op de werkgevers... Men zou op een of andere manier iets moeten doen aan de oneerlijke concurrentie... Men zou moeten een systeem kunnen uitbouwen, waarbij de kosten (loon, brandstof, afschrijvingen... enz...) voor iedereen ongeveer op zelfde hoogte zouden liggen. Men zou dit misschien kunnen via een belasting op het gebruik van de wegen van een land, belastingen die zouden geheven worden in functie van de totale kostprijs van dat vervoer, om zo een evenwicht te creëren. Ik weet wel dat dit een enorm werk zou zijn, dat dit pas een eind na de feiten kan gebeuren, maar we hebben legio werklozen... Die dan misschien een zinnig werk zouden doen.

Och, misschien is het zo niet te doen, maar er moeten toch wel middelen zijn om te komen tot een systeem waarbij onze bedrijven en onze chauffeurs niet in het verdomhoekje geduwd worden! Er zijn wellicht genoeg knappe koppen om zoiets uit te werken.

We leven in een wereld die steeds kleiner wordt... Terwijl we nog steeds met al die landelijke en zelfs regionale lonen en voorwaarden zitten. Zolang we dat doen, gaan we moeten systemen uitdokteren om dergelijke problemen op te lossen... Ik ga niet weer herhalen dat ik nog nooit een grens heb gezien... Grenzen zijn kunstmatige dingen, uitgevonden door de mens, enkel en alleen om te voldoen aan zijn eigen ikje, mijn land, mijn eigendom, mijn taal, mijn huidskleur... djudedju

tot de volgende ?

Jong en dynamisch

Gisterenmorgen zijn we met ons beiden naar de huisarts gegaan... We hadden wat voorschriften tekort om onze medicamenten te kunnen aankopen... En door een opmerking van mijn schone schoondochter (twee keer schoon ! Nu krijg ik zeker goede punten) ook eens te laten nakijken of mama toch geen suiker zou hebben. Dat zou niet verwonderlijk zijn, want dat werd al eens vastgesteld, waarna ze op dieet moest gaan leven... We hebben dat consequent gedaan, maar de laatste tijd stelden we vast dat Anny veel meer water en frisdrank drinkt dan vroeger, en dat zou kunnen wijzen...
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, er is geen suiker vastgesteld.

Maar het verhaal moet ik eigenlijk vroeger beginnen... In de wachtzaal...

Zoals gewoonlijk waren we 10 minuten te vroeg op de afspraak, en er zat nog een paar mensen te wachten in de wachtzaal. Ik zocht en vond een tijdschrift en ging me verdiepen in een of ander artikel, toen plots de man vroeg "Niets voor u, madame ?" Dat moest wel tegen Anny zijn, dus keek ik op. De man en Anny keken beiden naar een papiertje dat aan de muur hing, waarop men een jonge en dynamische dokter zocht om mee te werken in de praktijk... Anny lachte en schudde het hoofd, waarop de man aan mij vroeg of ik me niet geroepen voelde... Ik lachte ook, en zei dat ik niet meer jong was, en dat dynamisch was er ook al niet meer bij... Waarop de man zei dat dit er vroeger dan wellicht wel was geweest... Ik knikte, en wou een repliek geven, maar toen kwam de dokter zeggen dat het aan de volgende was, en het koppel verdween...

Toen het aan ons was, zei ik de dokter dat hij ons bijna kwijt was als klanten: Toen hij op verlof was, kwam zijn vervanger bij Anny, en ik vertelde dat zijn vervanger bij ons véél méér aandacht had voor mijn wandelstokken (vooral die met wapens) en mijn Afrikaanse beelden... dan voor Anny. Waarop de dokter repliceerde: "Oei, straks krijg ik weer de vraag of je nog niet dood bent, want dat hij geïnteresseerd is om die boel over te nemen"... We lachten en ik vroeg "Doet hij dat echt ?" "Jaja" grinnikte onze dokter. Waarop ik zei dat ik toch maar niet zou overschakelen op hem als nieuwe huisdokter, "Zie dat hij mijn verzameling wat vroeger zou willen overnemen..."...

Kijk, dat vind ik fantastisch aan het leven, je kunt lachen !
Voor hetzelfde geld zou je dat ook héél serieus kunnen gaan opnemen, en die dokter gaan verdenken van... Wat natuurlijk helemaal niet waar is, en wat onze huisdokter ook helemaal niet zo bedoelde... Daarvoor kennen we elkaar al te lang en te goed. Nee, we vinden het beiden leuk dat we elkaar kunnen doen lachen.
Ik hoef geen dokter die niet kan lachen... En ik heb een gloeiende hekel aan dokters die zogezegd over lopen van compassie en zitten te zeggen van "Oeioeioei, dat doet zeker wel pijn hé !" ... Het doet al pijn genoeg zonder dat er een ander dat er nog eens moet inwrijven ! Nee, geef me maar een dokter die kan lachen, en die je moed geeft.

Ik herinner me nog, dat ik, de eerste keer dat hij bij ons kwam, hem dat ook heb gezegd ! Ik heb hem verwittigd dat hij bij ons niet moest beginnen van oei en ai, maar moest zorgen dat de oei en ai verminderden. En dat we veel meer deugd hadden van eens te lachen dan van ene die komt mee bleiten.

Hij keek wat raar, en wist wellicht niet meteen wat hij van me moest denken, maar nu begint hij al te glimlachen als hij ons ziet. en hij geniet van alle dwazigheden die ik debiteer... Toen Anny haar rugpijn kreeg zag hij wel dat ik overliep van compassie met haar, maar hij vroeg of ze jaloers was van mij... Waarop we alle drie weer zaten te grinniken... En Anny zei van ja... en ook zij lachte in al haar miserie. Kijk, dat is wat ik verwacht van een dokter !
Hij helpt u een beetje uit de put, niet er in, met mee te jeremiaden.

De pijn gaat echt niet over met compassie, maar vermindert wel een tikkeltje met humor en een gulle lach !
Mijn mentor van -och zo lang geleden - ging eens op ziekenbezoek bij een vriend, naar het hospitaal... Die vriend lag daar niet alleen, ook zijn echtgenote was zwaar ziek, en ze lagen daar beiden in één kamer van het hospitaal... Maurice kwam binnen, bekeek ze beiden: "Ach, 't is hier dat jullie de ziekenkas zitten leeg te vreten !" Zijn gezicht spleet daarbij open in een brede smile, en beide zieken moesten, in al hun ellende lachen... Kijk, dat is wat ik een positief ziekenbezoek noem !

tot de volgende ?