Peren en varkens...

Ik zal wel weer verweten worden van pessimisme, maar de gespannen sfeer tussen Rusland en Europa staat me niet aan. Europa (wij... ?) leggen Rusland sancties op, maar Poetin doet niet wat van hem verwacht wordt, in plaats van te bibberen en te beven, legt hij op zijn beurt sancties op aan ons. Straks vergaan we in onze peren en in het varkensvlees... Want Poetin wil het niet meer.

Diep in mezelf kan ik Poetin niet eens ongelijk geven. Geef toe, als wij, als enkeling, een por krijgen, dan gaan we proberen een por terug te geven. Het mag nog van grootste en de sterkste zijn, we gaan zoeken hoe we het kunnen terug lappen... Wraak is zoet.

Ik weet het, het is niet de christelijke manier, als ze mij op mijn kaak kletsen, dan zou ik mijn andere kaak moeten aanbieden, maar dat is zo verheven boven de eerste reactie, dat ik wellicht allang een klets terug heb gegeven, vooraleer ik ook maar denk aan de christelijke manier van denken.

Maar als Poetin op dezelfde manier gaat denken aan de grens met Oekraïne, dan zitten we straks met oorlog.

Als we optimistisch zijn, denken dat Rusland na het wegvallen van het communisme in een economische put is gevallen, dat zij wellicht enige achterstand hebben opgelopen inzake bewapening... Ik denk dat die achterstand helemaal niet groot is, en dat Rusland in ieder geval zo immens groot is, dat je dat land quasi onmogelijk kunt veroveren... Nog niet eens gesproken van de Russische winters. (Vraag het maar eens aan Napoleon en aan Hitler...)

Bovendien zitten wij in een economisch dal, en Rusland in een hausse !

Er is nog meer... We raken met het Westen stilaan in een geïsoleerde positie op wereldvlak. We hebben momenteel nog heel wat in de economische pap te brokkelen, maar er komen andere spelers naar voor, die ons verdringen van de eerste plaats. Het lukt ze nog net niet, maar het zijn niet de minste ! Brazilië, Rusland, India, China en Zuid Afrika vormen een economisch blok, de BRICS-landen, die de laatste tijd serieus gaan drummen om de eerste plaats te gaan innemen.

Als zij ook op het gebied van Oorlog aan één zeel zouden gaan trekken, dan moet je eens stilletjes nadenken over het aantal mogelijke soldaten, en de enorme wereldoppervlakte die zij innemen...
Ik heb het gevoel dat we stillekens bezig zijn in het verdomhoekje terecht te komen... We moeten stilaan gaan inzien dat we als "macht" niet meer zo hoog van de toren moeten gaan blazen.
Het wordt tijd dat we beseffen dat we hooguit nog speler zijn, maar zeker niet meer de spelleider. En als we dat nog zijn, dan met steeds minder allure en steeds minder overwicht.

Als de BRICS-landen de dollar en de euro onder druk zetten, de beurzen gaan aanvallen, dan zouden wij kunnen verschieten.

Het zou ons stilletjes gaan passen, om niet meer te pretenderen dat we de leiders zijn, maar te opperen dat we graag willen blijven mee doen in het grote spel van de Economie.
In werkelijkheid zijn het niet de landen die regeren, het is het kapitaal. Laat ons eerlijk zijn, als ik één van de grote kapitalisten zou zijn die deze wereld beheren, dan zou ik wellicht me niet meer vast pinnen aan de "zekerheid" van het rijke Westen, maar zou ik op zijn minst een deel gaan investeren in de opkomende economieën en dan zit je wellicht bij de BRICS-landen.

Hoe node we het ook zeggen, oorlog is niet meer en niet minder dan economie.
Je hoort en ziet en leest steeds meer dat onze economie een zeepbel is... En het is ook zo. Een zeepbel in stand houden is heel moeilijk, en het kapitaal zou wel eens kunnen opteren om het dan maar te laten in een klappen, en te zorgen dat zij eigenaar blijven van het economische zeepsop, waarmee zij later naar eigen goeddunken kunnen oordelen of zij het gezond sop laten blijven, waarbij de welvaart van het individu helemaal niet meetelt, of dat zij weer wat schuim willen, met wat welvaart voor het plebs, het schorum, zij die economisch niet echt meetellen, buiten het feit dat ze kunnen gebruikt worden om de bel weer groot te laten worden.

Pessimist? Nee, eerder realist, vrees ik...

Als ik pessimist zou zijn, dan zou ik wijzen op de manier waarop wij vanuit het rijke westen hebben gehandeld met die andere landen. Hoe hebben wij gehandeld met Brazilië, India, (Zuid-) Afrika, China ... En zou ik er op gaan wijzen dat zij wel eens wraak zouden willen nemen... Dat zij dat aanbieden van de andere wang ook zouden vergeten...

Op het grafiekje hierboven zie je in het blauw USA, rood is China en geel India... Zoals je ziet is in 2050 USA helemaal voorbijgestreefd...

djudedju

tot de volgende ?

't Rint !

Het regent zeggen we in het ABN... In 't Westvlaams klinkt het: De rute e hebrok'n en ot rint, rint 't erin... De ruit is gebroken, en als het regent, dan regent het er in...

Taal... een heerlijk ding, waaraan we zowat alles hebben te danken... Onlangs hoorde ik in een van die stomme tv-spelletjes de vraag: "Wat is de bijzonderste uitvinding?"... Een mens verwacht dan iets als het wiel, maar nee, het antwoord van 100 Vlamingen ging over computer en dergelijke. Voor mij is de voornaamste uitvinding: de taal...
Daar hebben we eigenlijk alles aan te danken.
Taal is de verwoording van het denken, en heeft het denken naar een hoger échelon gebracht. Als tweede grootste uitvinding zou ik daar meteen het schrift aan vast koppelen.
Nu en dan vinden ze nog ergens in een van de weinige resterende stukken oerwoud op deze wereld, een "onbekende" volksstam. Deze volkeren zitten dan nog ergens in het stenen tijdperk, of hooguit een veredeld stenen tijdperk met gekochte/gevonden/gestolen/veroverde metalen voorwerpen.

En dan vraag je je af: hoe kan het dat één volk daar nog in die tijd zit te leuteren... Hoe kan het dat je daar nog leeft zoals in Adams tijd, terwijl rondom je de wereld aan sneltreinvaart vooruitsnelt in de moderne tijd ???

En dan zie je dat ze weliswaar wel een taal hebben, maar geen schrift.
En dan denk ik bij mezelf: daar zijn twee dingen die hen hebben tegengehouden, het schrift en het contact met anderen. En die dingen hangen ergens aan elkaar.

Het isolement lijkt heel belangrijk te zijn in deze non-educatie.
En dan denk ik bij me zelf: Is dat in het klein niet ook een beetje zo met de mens die midden onder ons woont, en geen contact heeft met de medemens?

En er zijn er meer dan je denkt !
Er zijn in die massa die wij vormen, een verdomd groot aantal eenzamen.

Mensen die buiten de TV, de radio, de beenhouwer en de juffrouw aan de kassa in de supermarkt, nooit contact hebben met een mens van vlees en bloed. Mensen die eigenlijk kluizenaar zijn zonder dat het hun bedoeling is.

Kluizenaars zijn mensen die doelbewust kiezen voor de eenzaamheid, als middel om beter, makkelijker in contact te staan met God.

Mensen die eenzaam zijn, zitten net zo goed alleen, maar ook nog eens zonder doel, zonder dat gekozen contact met God. Zij kunnen best religieus zijn, maar hun leven is niet gericht op dat religieuze, en dus is dat religieuze alleen een stukje van de leegte met een beetje invulling... Een lege kamer met een stoel midden in.
Kluizenaars opteren voor zo weinig mogelijk dingen, omdat alles wat hen kan afleiden bewust verwijderd wordt. Mensen die niets hebben zijn arm... en veelal ook eenzaam.

Eenzaamheid komt niet alleen van de eenzame. Eenzaamheid lijkt vanuit de eenzame uit als een muur om je heen. Een wal die je niet kunt slechten. De anderen zijn onbereikbaar geworden.
Hoe dieper je in de eenzaamheid wegzakt, hoe hoger de muur om je heen wordt !

En ook voor die mensen is, net als voor die stam in het oerwoud, het schrift eigenlijk bijna verdwenen... Het bestat wel, ze kennen het, maar het gebruik is uitgeschakeld. Alleen de onderschriften bij de film op TV is er nog om echt te lezen. De rest van de tijd is ... leeg.

Soms zie je in een drukke stad, waar dagelijks honderden mensen door de straat lopen, een gezicht half achter een gordijn verscholen. Daar zit een mens, die als tijdverdrijf mensjes kijkt, mensjes, waar ze geen contact mee hebben, mensjes die onbereikbaar zijn... Je ziet aan hun gezicht dat ze de mens niet echt zien, ze zien slechts de beweging. Ze konden net zo goed kijken naar het bewegen van een blad aan een boom.

Afgesloten van de wereld.
Soms lijkt dat een aantrekkelijk idee... Weg van al die oorlogen, weg van Gaza, weg van ebola, weg van...
Maar stel je maar eens voor dat het werkelijk weg is, dat het iets is van een andere wereld, niet jouw wereld, want die wereld van u is een kamer, misschien een huisje groot.

't Regent... Wie niet buiten moet blijft binnen.
Wie altijd binnen zit kijkt naar buiten naar de regen, ziet hoe een blad een schokkende beweging maakt als er een druppel op valt, en begint die beweging op te zoeken... iets om de verveling mee te doorbreken...
eenzaamheid

djudedju

tot de volgende ?

de toekomst ????

Naar het schijnt zouden we binnenkort een nieuwe regering hebben... Naar het schijnt...
Naar het schijnt was de vorige regering heel slecht, vooral omdat er geen evenwicht was tussen Vlaanderen en Wallonië, en vooral omdat Vlaanderen binnen de regering geen meerderheid had...
Naar het schijnt wordt de volgende regering véél beter, omdat het onevenwicht nu nog veel groter is, maar dat het maar Wallonië is dat in de minderheid verkeert.
Dat zou veel minder erg zijn, omdat Wallonië eigenlijk in de minderheid hoort te zitten, ze zijn de facto met minder inwoners dan wij, Vlamingen...

Het is Gaston Eyskens, zaliger nagedachtenis, die er ooit voor zorgde, dat de verhoudingen tussen Vlaanderen en Wallonië zo moesten worden uitgebouwd, dat er steeds een evenwicht is.
Gaston was een wijze man, die wist, als hij of de Vlamingen, of de Walen werkelijk baas liet worden over de andere, dat dan de boel al lang zou gesprongen zijn.
Nu hebben wij een regering waarvan er een deel is, die wakende droomt van dat springen van het land. (België barst).

Misschien liggen al die mannen nu met natte dromen, maar toch is het land - Goddank- nog niet gebarsten... Ook niet met als partner één Waalse partij, met minder leden in de regering dan de Vlamingen, want als het er op aan komt, dan zullen alle Walen wel aan één zeel trekken om alles samen te houden. (Gelukkig maar !)

Ik hou van België, ik ben Vlaming, maar hoe rechtser Vlaanderen wordt, hoe minder Vlaams ik me voel.

Als je leest dat "ze" alle heil zoeken bij de ondernemers en de ondernemingen, dan krijg ik koortsrillingen. Ik heb het allemaal al wel eens meegemaakt... Was het niet op het vlak van de regering, het was wel op vlak van ondernemingen... Ik herinner me verscheidene bedrijven die er in slaagden een akkoord te bereiken met hun eigen werknemers, om in te leveren, want anders zouden er afdankingen komen, zou het bedrijf de concurrentie niet aankunnen, zou er een faling van komen en zou iedereen werkloos worden... Ik heb GEEN EEN van die bedrijven weten overleven dank zij die inleveringen. Ze gingen doodleuk toch failliet, en de arbeiders waren en werkloos en hun ingeleverde geld kwijt... In een geval heb ik bekomen dat de curator eens opsporingen deed naar dat ingeleverde loon... Het was spoorloos. Op de officiële documenten was het wettelijke loon ingeschreven en was er geen spoor van de inlevering te vinden.

Bedrijven hebben als enige doel: WINST.
Niet meer, niet minder.
De betere bedrijven investeren een deel van de winst in het bedrijf om het te moderniseren, en de winst te verhogen. Een ander deel van de bedrijven roomt het bedrijf af, om zoveel mogelijk winst in de zakken van de ondernemer te krijgen.

Maar in beide gevallen gaat het over winst.
Zelfs bedrijven die "sociaal" zijn, en hun werknemers goed "verzorgen", hebben als medereden dat een contente arbeider beter presteert en dus meer winst oplevert.
Nee, ik veroordeel de werkgever niet, uiteindelijk is en blijft het doel van ieder bedrijf winst.
En het is aan de werknemers en hun vakbonden, om er voor te zorgen dat er een evenwicht is tussen het winstbejag en een goed leven voor de werknemers.
In sommige bedrijven is dit een eeuwige strijd, in andere wordt er een modus vivendi gevonden en zijn beide partijen tevreden met het behaalde.

Nu is de droom van de komende regering dat door het steunen van de ondernemingen, er meer tewerkstelling zou komen, en dus meer welvaart.
Op het eerste zicht is er niets mis met deze redenering... Alleen vergeet je dan dat het enige doel van een onderneming de winst is. En steun is... winst.
Dus gaan er een reuzengroot aantal van de bedrijven de steun binnenhalen en helemaal niet opteren voor meer tewerkstelling !
"Ja maar," hoor ik u denken " Men kan toch de bijkomende tewerkstelling binden aan de steun???" Ja, dat heeft men al ettelijke keren gedaan, ook zonder resultaat. Want dan gaan de bedrijven u bewijzen dat zij eigenlijk mensen zouden moeten afdanken, en dat ze de steun net nodig hebben om de arbeiders in dienst te houden.... Wij hebben dat al heel vaak gezien... en vastgesteld dat na het verstrijken van de vastgelegde termijn, de afdankingen er toch komen... of dat het bedrijf de boeken neer legt.

Een faling ? Ja, het bedrijf gaat failliet, maar slechts heel, heel zelden gaat de werkgever ook failliet... Je ziet bijvoorbeeld dat al het onroerende goed niet in het bedrijf zit, maar behoort tot de persoonlijke eigendom van de werkgever... om maar een uitweg te tonen...

Ach, het maakt me allemaal een beetje misselijk.
Het zou zo moeten zijn, dat de regeringsleden die over deze materie beslissen, ook ervaring hadden met deze zaken... Dat ze de streken en listen en lagen kenden... Maar ja, wie zit er in de regering? Politici... En ken jij veel politici die ervaring hebben opgedaan op de gewone arbeidsmarkt ? Als gewone werknemer ?
Plato zei het al: "Een verstandig mens doet niet aan politiek. Daardoor worden wij door idioten geregeerd"
Er lijkt nog niets veranderd...

tot de volgende ?

Zoek: schilpad

't Zal we weer niet waar zijn, maar we hebben met zijn tweeën gezocht naar de schildpad van Bart. Het is niet de eerste keer dat we dat beest niet vinden. Ik moet toch eens vragen aan Bart waar dat beest allemaal bergplaatsen heeft... Ik heb hem al ontdekt onder de glijbaan, onder een struik, achter de dikke kerselaar in een put... Maar vandaag vonden wij hem in ieder geval helemaal niet meer.

"Pa, geef aan de schildpad wat van die kattenkoekjes, en wat van de groenten en fruit die we er bij hebben gelegd..." Allemaal goed en wel, maar als je hem niet vindt, moet je dan het eten zo maar ergens deponeren, in de hoop dat hij het dan vindt, of wat? " Ik leg het daar dan ergens... Wellicht zijn de kraaien er goed mee.

Ik loop nochtans met mijn blote voeten in mijn sandalen rond, en normaal is dat voor die schildpad het sein tot de aanval ! Om een of ander trauma in zijn schildpaddenverleden is hij verlekkerd op bijten in blote tenen. En ik weet sindsdien dat het verhaaltje over de haas en de schildpad waar is, want denk niet dat een schildpad traag is... Zeker niet als je op je blote voeten loopt in de tuin van Bart... Het zou een pijnlijk avontuur kunnen worden !

Maar vandaag dus noppes: schildpad is weer eens zoek.
Straks komen Bart en co weer thuis, en wellicht zal dat snertbeest dan heel onschuldig weer rondlopen, zich schijnbaar niet bewust van het feit dat hij zoek is geweest.

Heb jij dat ook ? Dat je veel meer bekommerd bent voor het materiaal van een ander dan dat van je zelf ? Als er iets is met de beesten van Bart terwijl ze op verlof zijn, dan slaan we in paniek... Als hetzelfde zich hier voor doet, dan vloeken we ne keer, en brengen het in orde, of lossen we het provisoir op, tot we een definitieve oplossing vinden. Als er een vogel van Eddy "raar" doet, dan gaan we wel drie keer per dag gaan zien, of hij nog niet weer normaal doet, terwijl het beest wellicht raar doet omwille van de speciale aandacht.

Dat is blijkbaar het lot van de thuisblijver.
Nee, we vinden het helemaal niet te veel, niet te zwaar... Maar het is iets geks dat je blijkbaar meer zorgen hebt met het gerief van een ander dan van je zelf.
Grootouders zullen weten dat ze veel meer bekommerd zijn voor hun kleinkinderen dan ze waren voor hun eigen kinderen. Als er een van onze kinderen viel, dan hoorde dat bij het leren lopen, en als er geen echt grote builen bij te pas kwamen, dan was er niets gebeurd. Als een kleinkind dreigt te vallen, dan halen wij zelf toeren uit om hen op te vangen vooraleer ze de grond raken. Men schrijft dit toe aan grootouderliefde, maar ik vraag me af of dat ook niet gewoon thuishoort in hetzelfde vakje als dat van de schildpad van Bart en de vogels van Eddy... 't Is iets van een ander waar je de zorg voor op je hebt genomen.

Je ziet natuurlijk die kleinkinderen heel graag, maar mochten ze hier gewoon bij je wonen, dan zou je eens vallen wellicht weer bekijken als onderdeel van het leerproces...

Dus ga ik pas gerust zijn als Bart of Els straks bellen om te melden dat ze thuis zijn, en dat ze op mijn verzoek naar de tuin zijn gegaan en de schildpad hebben terug gevonden... (Het beest kan niet uit de tuin, dus kan hij niet weg zijn !!! Dat weet je toch pa ! - ja dat weet ik, maar waar zat hij dan deze morgen ?)

Anny is weer min of meer oké... We zijn van morgen naar de kine geweest, nog voor we naar Bart gingen...
Haar rug doet geen pijn meer, maar ze zit wel nog met uitstralingen. Gek, als ze wandelt dan voelt ze niets, en zodra ze gaat zitten, doet het pijn. Op de rommelmarkt zegt ze dat ze wat moe is, "Zouden we daar niet even gaan zitten en een cola drinken?"... Dan gaat ze zitten, en dan krijgt ze pijn, en wil zo vlug mogelijk weer recht staan, wandelen.

Gisteren was het rommelmarkt in Ogy, een heerlijke markt... Het kleine dorpje is omgetoverd in één grote rommelmarkt.

Denk nooit dat ze u daar in Wallonië niet begrijpen... De meesten zijn Vlamingen of hebben Vlaamse roots... We hebben weer een cola gedronken bij de man van wie de grootmoeder uit Mater kwam, een Bourd'eaudhuy... de schrijfwijze durf ik niet te verzekeren, want er bestaan nogal wat schrijfwijzen van deze naam, en er zijn er nog steeds hier in Mater... Wellicht familie van de man in Ogy, zonder dat te beseffen?

tot de volgende ?

Verdraaglijk

Anny zegt niet meer dat ze pijnvrij is, haar links been doet nog zeer, daar zitten nog uitstralingen, maar niet meer zo erg... Ik durf het niet zeggen, maar ik denk dat ze ongeveer nog in dezelfde situatie zit van gisteren, maar dat de euforie weg is, en nu voelt ze weer het restant van de pijn.
Als men dat in de beginfase tegen mij had gezegd, dan zou ik het afgezworen hebben met heilige eden, maar nu denk ik dat dit eigenlijk de realiteit is... Als je een echte felle aanval hebt, die een tijdje duurt, dan lijkt een vermindering wel de volledige vrijheid van pijn... Na een tijdje zakt de gevoeligheid van de zenuwen weer naar normaal, en voel je weer pijn, ook al is het niet meer dat felle, dat erge...
Pijn, en zeker chronische pijn is een bedrieger.
Je lichaam gaat bij een felle aanval in een voortdurende alarmfase, en het pijnsignaal zit geblokkeerd op "Pijn !!!"... Als je met medicatie, behandeling die blokkering kunt uitschakelen, dan schakelt hij veelal zichzelf volledig uit en geeft de resterende pijn niet meer weer, tot het lichaam weer normaal wordt, en je ook de rest van de pijn meldt.

Al die zaken maken pijnbestrijding zo ontzettend moeilijk !
Ik heb altijd een restje van pijn, maar eigenlijk weet ik niet of dat echt is of niet. Het kan zijn dat dit eigenlijk het blokkeren is van de zenuw... Waar een zenuw normaal "in standby"  staat, staat bij een chronische pijn-patiënt de zenuw voortdurend op "aan".
Dat is wellicht het erge van het begrip Chronisch... Het komt er op aan te aanvaarden dat er altijd wat pijn is, een soort achtergrondpijn, die je moet leren aanvaarden als achtergrond. Als mensen me op zo'n moment vragen hoe het is, dan zeg ik "Goed", want voor mij is dat de quasi optimale situatie, en met mijn medicatie is de echte felle pijn redelijk uitzonderlijk geworden.
Maar zeg dat maar eens tegen iemand voor wie heel die situatie nieuw is... Dat is op dat ogenblik niet aan te nemen. De pijn is nog een nieuw fenomeen, en het chronische nog geen erkend gegeven. Hopelijk heeft ze gelijk, en is het ook niet chronisch... Maar ik herken zoveel, dat ik denk dat ook zij er mee zal moeten leren leven. Voorzichtig zijn, je beperkingen aanvaarden en vooral respecteren.
Nu moet ik voortdurend mijn eigen grenzen aftasten, omdat, waar ik door mijn vrouw voortdurend gespaard werd, ik nu zoveel mogelijk voor haar wil doen. (Ook al is dat echt niet zo heel veel)...
Ik heb nog maar eens alarm geslagen bij Familiehulp, om een poetsvrouw te krijgen. Hopelijk lukt dit vlug.

Ik zit bij mezelf te bedenken, dat deze blog wel heel vaak over pijn gaat... Maar het maakt dan ook een behoorlijk deel uit van ons leven. Vroeger door mijn pijn, nu door de pijn van beiden.

In het weekend zal er wellicht geen tijd zijn voor een blogje... Als het mogelijk is gaan we rommelmarkten, Anny moet wandelen, en daar heb je mogelijkheid het nuttige aan het aangename te koppelen. We moeten ook nog een paar huizen "bij houden" van mensen die op verlof zijn. De rolluiken, de post, de beestjes... Allemaal niets, ook nu niet, want het dwingt ons om de pijn op zij te schuiven, en wat in beweging te zijn, zonder iets te doen die te zwaar is. Het is geen werken, in die zin dat we er geen bewegingen moeten bij maken die thuis horen in de sector "veroorzaakt pijn"...

tot de volgende ?

't Is eens wat anders...

Gisteren gaf de kinesist ons de raad om toch nog maar eens de dokter te doen langskomen, voor een inspuiting tegen de pijn... Onze huisarts is op congé, en dus moesten wij zijn vervanger bellen...
Die kwam tamelijk snel naar hier, belde aan, ik liet hem binnen... en hij bleef haperen aan mijn collectie wandelstokken... Niet op de manier zoals zo velen, een beetje verbijsterd door de massa, maar uit interesse.
Terwijl Anny haar rug bloot maakte vroeg hij naar wandelstokken met sabels, ja die heb ik met heelder hopen, maar het zijn niet allemaal antieke. Hij vertelde dat hij specifiek wapens verzamelde, hij heeft twee antieke wandelstokken met een geweer in (Blijkbaar moet je voor de echt antieke stukken geen wapenvergunning hebben... wist ik niet.) En verscheidene met sabels in.
Hij bekeek ondertussen de rug van Anny, "Waar doet het precies pijn?" Hij tastte en duwde wat. Toen hij de exacte plaats gevonden had, gaf hij de inspuiting, voortdurend voort pratend over de wandelstokken en mijn Afrikaanse beelden. Een bloedsbroeder...

Ik weet niet of er nog ergens een andere patiënt met pijn zat te wachten, maar hij is hier toch zeker een kwartier blijven kijken naar een en ander. Toen ik hem vertelde dat ik een wapenstok had, geen wandelstok, moest ik die uithalen. Hij kent er inderdaad heel wat van... Hij wist me te vertellen dat dit een omgebouwde floret was. Waarbij men de punt heel scherp had gemaakt, en het oorspronkelijke handvat had bedekt met een houten omhulsel, hetzelfde die men ook over het eigenlijke floret schoof. De eigenaardige koperen knop die boven het houten handvat zit is nog origineel van het floret, en is in feite het contergewicht, om een beter evenwicht te hebben in het wapen. Hij plaatste het ergens rond 1900 à 1930...
Allee, dat weten we ook weer.
Oh ja, mijn keelpijn was niet helemaal onschuldig, ik kreeg meteen antibiotica.

We praatten ondertussen ook over de pijn, en hij noemde een andere pijnstiller... Ik toonde hem wat ik neem, op voorschrift van de pijnkliniek... Hij zei dat dit ook voor Anny ideaal was, mits iets lichter te maken op één soort pil die er in zit... Die zou wat te zwaar zijn voor haar figuur en gewicht...

Vanmorgen is Anny opgestaan zonder pijn... in de rug, want ze heeft wel pijn in haar hoofd. Maar ja, van de kinesist een pleister op haar rug, van de dokter een inspuiting en daar dan bovenop nog een paar van die zware pijnstillers met ongeveer de samenstelling van de mijne...

Misschien een beetje te  veel van het goede?

Ik vraag me af welk verslag mijn huisdokter gaat krijgen na zijn verlof... Maar hij zal wel niet schrikken, hij kent me, en hij komt hier ook graag, hier kan hij nog eens lachen, ook al hebben we pijn, we blijven optimist. Ik heb niet graag een dokter die je beklaagt, dan voel je nog zieker dan voor zijn of haar komst ! Voor mij is zichtbaar en hoorbaar medelijden een boeman. We doen ons best om ons zo goed mogelijk t houden, en men moet dit niet komen ondergraven. Zich sterk houden is een stuk van het genezingsproces, zich laten gaan is zichzelf zieker maken. Dit is niet alleen mijn mening, maar je kunt het ook lezen bij heel wat medici. Maar ja, de meeste mensen worden graag een beetje betutteld als ze ziek zijn... Hier dus niet. De vervangende dokter is bij ons alvast geslaagd cum laude.
En hij heeft dan ook nog eens gedeelde hobby's !
djudedju

tot de volgende ?

Courgette

Ik heb zonet de eerste courgette uit de tuin geoogst... Een wereldwonder, want ik ben helemaal geen tuinier. Maar ik heb een paar courgettes en een pompoen geplant, in een poging zo wat minder onkruid te hebben, maar veel verschil zie ik niet, buiten dat we nu toch al iets kunnen oogsten. Als ik de planten bekijk, dan heb ik de indruk dat we hier heel vaak courgette zullen moeten eten, en wellicht de kinderen ook, want ik vermoed dat er steeds meer, in een steeds hoger tempo aan het bijkomen zijn.
Gisteren is Etienne langs gekomen met een hele plastictas vol tomaten van eigen oogst. Heerlijke dingen zijn dat, veel beter van smaak dan de tomaten uit serres, maar ze zien er niet zo mooi uit... Maar je eet niet het uiterlijk van de tomaat, maar de tomaat zelf...

Of we gaan vissen vandaag ? Geen idee... Ik heb zonet, nadat we terug waren van de kinesist, gebeld naar de dokter, om te vragen of hij geen spuit kon komen geven voor de pijn... Het is een vervanger, onze huisarts is op verlof.

Ik hoorde bij de kinesist dat onze huisarts binnenkort verhuist, het zal niet verder zijn voor ons, gewoon eventjes gewoon worden. Hij zou op de berg Stene gaan wonen. Zijn praktijk wordt steeds groter en hij heeft nu ook een secretaresse in dienst... Ik weet nog geen datum van verhuis.

Als Anny met die inspuiting beter is, kan ik misschien gaan vissen, of ze mee kan moeten we afwachten. Kan ze niet mee, dan kijk ik of het doenbaar is haar alleen te laten.

Voor het ogenblik regeert de pijn mijn huis...

Ik heb nog maar eens gebeld naar de dienst voor een poetshulp... Desnoods ga ik ze alle dagen opbellen, we moeten hulp krijgen ! Als we het niet krijgen, dan probeert Anny toch nog een en ander te doen, en dan doet ze zichzelf pijn. Hopelijk komt die dokter snel. Ik ga hem vragen om ook eens naar mijn keel te kijken, ik heb al een paar dagen keelpijn, en het lijkt wel of heel mijn slokdarm ontstoken is. Maar dat is bijzaak in verhouding met de rug van Anny.

Ik kreeg ook een sms van Chantal, er is weer een van de leden van Ziekenzorg overleden. De meeste van deze mensen ken ik niet echt, als ik ze zie weet ik gewoonlijk wel dat ik ze al heb gezien hier of daar op de parochie, maar er een naam op plakken... Ho maar !  Dat is het lot van de inwijkeling. Als ik op de vergadering zit, dan praten ze over die of die omdat er daar nood is, en eigenlijk weet ik meestal niet wie dat dan is. Nu dat heeft weinig belang om beslissingen te nemen, maar ik vind het wel een beetje vervelend.

Soms denk ik dan wel eens op de migranten... Voor hen is het wellicht nog veel erger, en in veel gevallen worden ze dan niet opgenomen in de kring, zoals ik wel opgenomen wordt. Ik kan niet zeggen dat ik mij hier de vreemdeling voel, ik ken de mensen van zien, ik zeg hen gedag en zij mij, en we praten wel eens occasioneel, ook al weten we niet altijd elkaars naam. Voor een migrant ligt dit vaak wel anders. Heel wat mensen zijn bang hen aan te spreken, bang omdat ze vrezen op een taalbarrière te stuiten, of op een ander manier van redeneren, een andere religie... Kotom, het vreemde schrikt af. En dan zijn er ook nog die gewoon een of andere vorm van vreemdelingen-haat hebben.

Ook voor de migrant zelf zijn er die grenzen. Nochtans kan ik je zeggen, als je de stap zet, dan zijn de meeste van die vreemdelingen heel aimabel, en heb je er een heel goed contact mee, en kun je zowat alle onderwerpen bespreken, ook de religie. Onlangs heb ik met een Marokkaan gebabbeld over de voordelen en nadelen van het vasthouden aan de oorspronkelijke tekst van de Koran. De Koran gaat zo ver, dat vertalingen nooit een officiële status kunnen krijgen, de enige juiste, echte tekst is de oorspronkelijke in de oorspronkelijke taal, met ongewijzigde tekst.

Dit heeft als voordeel dat de religie heel vast is, heel zeker, het heeft als nadeel dat de teksten soms gaan over zaken die nu niet meer bestaan, die ons vreemd zijn, ons niets meer zeggen, en wel heel vreemd zijn voor andere volkeren, die een heel andere achtergrond hebben. Het was een heel zinvol gesprek, waarbij we wellicht alle twee wat van elkaar leerden, en waardoor we elkaar ook beter leren op prijs stellen.

Natuurlijk zijn er ook bij hen, net als bij ons, mensen met wie je niet zo vrij en ongedwongen kunt praten... Maar veroordeel jij alle Vlamingen omdat je een ambetanterik kent ? Nee toch ? Dan moet je ook niet alle vreemden over een en dezelfde kam scheren.

Praten helpt !
Op de Nederlandse TV zag ik ooit een programma, waarbij men de mensen stimuleerde om eens bij elkaar op bezoek te gaan. Wellicht deden velen dat alleen door de druk van de aanwezige TV, maar het gekke was dat ze meestal heel verwonderd waren over elkaar, in de positieve zin. Het was een soort openbaring, en heel wat van die mensen die vroeger elkaar amper bekeken, bleven nu praten en werden min of meer vrienden van elkaar.
Om het straf uit te drukken, ze hadden plots vastgesteld dat de ander ook een mens was, een medemens...

tot de volgende ?