De zon

Vanmorgen schijnt de zon...
De wereld ziet er meteen een heel stuk vriendelijker uit. Kleuren zijn dieper en hebben allemaal iets van het goud van de zon gekregen.
Eén nadeel is er wel aan: hoe sterker het licht, hoe donkerder de schaduwen zijn.
Bij een bewolkte hemel, als het maar niet klaar lijkt te worden, zie je amper schaduwen.
Maar misschien zijn die donker schaduwen net wel nodig om de kleuren nog echter te laten lijken.

Misschien is dat ook wel zo bij mensen...
Iedereen kent wel een of enkele van die kleurloze individuen, die nooit en nergens lijken op te vallen, die geen echte gaven hebben, maar ook geen echte fouten... Mensen die je amper ziet in een zaal vol mensen.
Je vraagt je zelfs soms af: "Hoe doen ze het toch, om onzichtbaar te blijven?", want soms is dat iets om jaloers op te zijn, maar meestal vraag je je niets af, want je hebt ze niet echt opgemerkt.
Mensen echter die uitblinken, hetzij in gaven hetzij in kwaden, die vallen des te meer op.
Sommige doen er veel voor, om dat imago hoog te houden, anderen proberen angstvallig om net niet op te vallen, en nog anderen geven er niet om, en spreiden hun licht en schaduw kwistig uit.

Je kent ze wel, diegenen die alle aandacht op zich trekken, en die aandacht daar ten alle prijze willen houden. Ze vertellen moppen, ze doen gewichtig, ze vertellen schijnbaar wijze dingen, ze lopen steeds over van begrip...
Die mensen lopen het gevaar in hun eigen diepe schaduw te vallen... Ze gaan vervelen, en hoe druk ze ook doen, ze weten geen echte binding te maken met anderen.

Als ik tussen de mensen loop, bij voorbeeld op een rommelmarkt, dan heb ik soms lust om de mensen allemaal in een kleurtje te steken, maar dan zie ik dat de meesten in het grijs zouden moeten gezet worden, en dan lijkt het me beter ze maar te laten zoals ze zijn.

Dat de meeste mensen kleurloos lijken in een massa mensen, komt door dat ze zich veelal kunstmatig pogen weg te cijferen. Het is immers onbeleefd om zich op te dringen, het staat niet om op te vallen, het is niet getuigend van respect om feller te schijnen dan de echte zon, het is kortom onbeleefd, het staat niet... Je moet stil zijn, niet opvallen, je waardig maar ongezien te bewegen...

Herken je ze ? Herken je misschien jezelf in deze beschrijving? Dikke kans dat het zo is, want we worden zo opgevoed, we worden geleerd zo te leven, onopvallend, stilletjes...Grijs.

Als ik naar buiten kijk, dan zie ik in de zon alle kleuren oplichten, en meteen is de wereld véél en véél mooier... Als ik wandel door de zonovergoten velden, dan is zelfs dat kleine vergeet me nietje plots een juweeltje. Nochtans, zonder zon valt het blauw amper op in het groen, de kleuren zijn zo verwant dat ze in elkaar lijken te smelten.

Moeten we daar geen les uit trekken? Moeten we niet leren meer en meer onszelf te zijn ? Zonder anderen in de schaduw te stellen, maar toch, gewoon, onszelf zijn? Zo, dat we, net als dat kleine vergeet me nietje niet meer versmelten in de ons omringende mensen, maar ons stralende zelf tonen.

Klinkt het een beetje moeilijk? Het is het niet...
Kijk eens hoe een mens die het aan durft te glimlachen (laat staan te lachen) opvalt !
Kijk eens hoe de mens die in de wachtzaal van de dokter durft te spreken opvalt !
Kijk eens hoe je het gezicht van je medemens kunt doen oplichten door een simpele glimlach, door een vriendelijk woord, door een zoekende automobilist te zeggen dat jij gaat wegrijden, en dat hij in je plaats kan parkeren...
Allemaal gratuite dingen...
en toch brengen ze zon, brengen ze kleur in het bestaan.

Breng kleur: glimlach !

tot de volgende ?

Keltische Sagen en Legenden

Ik ben een boek aan het lezen (raar hé ?), over Keltische sagen en legenden... En plots herinner ik me de verhalen van vroeger...
Plots weet ik weer hoe ik zondag na zondag steeds verder breide aan het eindeloze verhaal dat ik vertelde aan de Jongknapen van de Chiro...
Ik was dat kwijt, ik herinnerde me wel heel goed dat ik eindeloos door vertelde, maar niet meer hoe ik dat kon, of hoe dat ging.
Bij het lezen van die verhalen kwam me plots weer de stijl van die verhalen te binnen, en plots voel ik me weer in staat om te gaan vertellen, zonder einde, een eindeloos avontuur in een wereld vol spoken, heksen, elfen, kabouters, trollen en nog veel meer. Allemaal wezens die je toelaten te fantaseren zonder einde...

Ik moet zeggen, het boek is een her-openbaring.
Blijkbaar heb ik ergens diep in me nog wat bloed van de Kelten. (Kan ook moeilijk anders hé ?)
En misschien moest ik maar nu en dan een dergelijk verhaal gaan vertellen, zo maar, voor the fun. Eens heerlijk fantaseren zonder remmen, over dingen die niet kunnen, maar die je toelaten heerlijke avonturen te denken.
Want, ik hoop, beste lezer, dat u, net als ik zelf, een lezer bent, die kan wegdromen in een verhaal, die kan mee-leven met het verhaal, die kan verdrinken in de ongebreidelde fantasieën.

Soms vertelt men dat al die oude verhalen ergens een historische achtergrond hebben... Ik geloof dat niet, ze hebben wellicht alleen de achtergrond van een goed verteller, zo goed, dat de vertellingen nog generatie na generatie werden door verteld, met telkens wellicht kleine aanpassingen om het te plaatsen in een herkenbaar midden. Het is immers volkomen zinloos een verhaal te vertellen over een kasteel aan iemand die niet weet wat een kasteel is... Ga dan eerst met hem een kasteel bezoeken, wijs hem de krochten waarin de gevangenen kreunden, wijs hem de marteltuigen, wijs hem het goud op de meubels en het eetservies... Wijs hem alles wat zijn fantasie prikkelt, zodat je hem een verhaal kunt vertellen die hij kan plaatsen in een wereld die hij zich kan voorstellen.

Dat is ook de reden waarom geen mens er ooit in slaagt een totaal nieuwe wereld te bedenken... Zijn fantasie is immers begrensd door zijn kennis. Hij kan de plantengroei vervormen, andere kleuren geven, denkvermogen geven, maar ergens blijft hij hangen aan het idee planten zoals hij dat kent van hier, van deze wereld.

We bedenken eenhoorns, er uitziend als een sneeuwwit paard, met een hoorn er net uitziend als de tand van een narwal... We bedenken draken die heel dichte familie lijken van hagedissen zoals we die zien in de dierentuin, en zoals we leren over de saurussen uit de prehistorie...

Onze fantasie is beperkt tot onze werkelijkheid. En we husselen en roeren wel alles door elkaar heen, maken er heerlijk waanzinnig verhaal van, maar het blijft beperkt tot fantasie uit elementen die we kennen.

We lazen vroeger dat er geen leven denkbaar was zonder zuurstof, maar ondertussen kennen we wel bacteriën die leven in middens zonder zuurstof, in temperaturen waar we geen leven mogelijk achtten, en ga zo maar door... Telkens weer schuift de werkelijkheid een streepje verder. En dan plots wordt het normaal, het is, dus is het ook normaal...
In een verhaal kunnen we met al deze elementen gaan husselen, we kunnen, ver voor dat de wetenschap zoiets vindt, dingen bedenken, gebaseerd op wat we kennen, maar een stap zettend in het onbekende.

Herinner je de verhalen in de ruimte nog van kapitein Kirk en co ? Die verplaatsten zich sneller dan het licht, in een Warp-snelheid... Weet je dat ze bezig zijn om dat werkelijk te gaan doen? Volg maar eens de laatste ontwikkelingen op dit vlak !

Met andere woorden, fantasie hoeft niet onwerkelijk te blijven, er zijn fantasieën die werkelijkheid worden, denk maar aan de verhalen van een Jules Verne...

Maar steeds, hoe dan ook, is iedere fantasie gebaseerd op de dingen die we kennen of menen te kennen.

Dat is net het mooie... Het is steeds ergens herkenbaar, hoe vergezocht het ook is. En een goede verteller zal steeds zorgen dat er voldoende elementen van de normale wereld in zitten, om je er te kunnen bij IN-leven...
Vertellen... heerlijk is dat...

Laat de zeemeerminnen maar minnen, den katers maar spinnen, en de spinnen maar weven...ik hou van dat sprookjesleven

tot de volgende ?

Het paard van Sinterklaas is hier...

English: Sinterklaas in Amsterdam, 2007. (Photo credit: Wikipedia)

Slecht Weer...
Om het eens anders te zeggen, we hebben last van vast weer: regen en wind.
Rodenbach dichtte in "Sneyssens" : " Onder een vlagenzwangere hemel..." die hemel zit hier voor het moment pal boven ons.
synoniemen van regenen:
piesen, pissen, majemen(?), gieten, hozen, plasregenen, stortregenen, sausen, zeiken, de regen komt bij bakken uit de hemel, het regent bakstenen, het regent dat het giet, het regent pijpestelen, het regent oude wijven, motregenen, druilen, miezelen, miezeren, motten... (in ons dialect: 't regent stront met haakjes...)

Kortom, het is en blijft rotweer.
Als je luistert naar de weermannen en weervrouwen en weerwolven van de TV, dan zijn de vooruitzichten: wind en regen.
't is maar dat je het weet.
"Wellicht krijgen we geen winter meer" zegt de weervrouwe van VTM...
Nee, we krijgen een moesson in de plaats.

Ik hoop dat Sinterklaas zijn paard maar eens terug komt halen, anders loopt hij het risico dat zijn schimmel Slecht Weer last krijgt van schimmel... Van al dat vochtig weer.

Ik zie overal sporen van de lente, die hier ver voor haar tijd aan de natte deur komt piepen.

't Steekt tegen... Ik heb het niet zo erg op de winter, maar dan heb ik het veel meer over de korte en donkere dagen, dan over het winterweer. Van mij mag het wel eens vriezen, maar ik vrees, als dat nu nog zou gebeuren, dat de schade aan de planten enorm zou zijn !

Mijn hazelaar pronkt nu al met zijn bloeiende katjes... en mijn camelia's hebben botten die klaar staan om open te barsten.

En dan die wind !
En we mogen hier dan nog niet klagen, als we de beelden zien uit Groot Brittannië...

Kortom, het is zeker geen gewoon weer ! Iedereen heeft het plots weer over de "Global Warming", en over de vervuiling en de gevolgen voor ons klimaat.
Ik weet het niet. Ik weet dat er veel te veel vervuiling is, maar of dat nu de reden van het weer is??? Vorig jaar hadden wij wel koud weer, en dat kwam dan ook van die Global Warming... Ik vind dat ze het fenomeen gewoon aan het gebruiken zijn voor ieder weerfenomeen die enigszins afwijkt van het gewone, en wij vergeten dat we vroeger ook wel eens abnormaal weer hadden...

Het enige voordeel is, dat men op die manier steeds weer en weer op de vervuiling blijft hameren, en dat we kunnen hopen dat er iets zou kunnen gebeuren... Maar wat zien we ? Er wordt helemaal geen aanstalten gemaakt om alternatieven te zoeken voor de vervuilende fossiele energie... Integendeel, ze kijken nu of ze geen olie kunnen gaan winnen op de meest vervuilende manier die er tot nu toe is... Maar men wil benzine en diesel ten alle prijze blijven voorop zetten als eerste (enige) energie !

We weten dat dit slecht is, we weten dat we andere wegen moeten gaan inslaan, maar de wereld wordt heel duidelijk geregeerd door het kapitaal, door de bezitters van de oliemaatschappijen...
Dus moet men ten alle prijze zo lang mogelijk blijven gebruik maken van hun grondstof, zodat zij zich nog meer kunnen verrijken...
Exit milieu.
Het zal hun tijd wel duren.
En na hen ?
Pfffft !

tot de volgende ?

zit !

Gisteren moest Anny naar het hospitaal (dagkliniek) voor een darmonderzoek. Dat onderzoek was een gevolg van de campagne voor preventie van darmkanker. Iedere Belg van een bepaalde leeftijdsgroep wordt uitgenodigd deel te nemen aan een preventief onderzoek... Ik kreeg nog geen uitnodiging, maar Anny dus al wel...
Blijkbaar hadden ze in die eerste test iets gezien, en dus moest er een uitgebreid onderzoek komen.

Woensdag mocht ze heel de dag niets eten, en slechts wat drinken, maar dan ook nog maar drank van een héél beperkte lijst. 's Avonds moest ze dan een soort poeder in één liter water oplossen en dat moest ze in een tijdspanne van een uur opdrinken.
Heel de nacht diarree.
's Morgens weer zo'n liter, maar nu zelfs geen drinken meer...
Om 13 uur moesten we in de kliniek zijn.
Na het débacle met de lekke band waren we er al om 12.30 uur.
We moesten meteen naar de dagkliniek... Volg de rode pijlen meneer, dat is het gemakkelijkste, dan komt u er wel.
Het hospitaal is een grote bouwwerf, en de dagkliniek ligt midden in een werf.
De beste gidsen om ter plaatse te komen waren de bouwvakarbeiders, die heel dienstvaardig de weg wezen...
Toen we ter plaatse kwamen, kregen we een kamer toebedeeld door Isabel, de dochter van een ondertussen al lang overleden vriend. Een deel formulieren om in te vullen (Kan is-k een stylo?)... En dan dat wonderlijke slaapkleed die je aan moet voor iedere ingreep...
Ik zat op een verschrikkelijke stoel.
(Waarom hebben hospitalen een patent op slechte stoelen?)
Toen het twee uur werd, ging ik nog maar eens naar de verpleegster van dienst (ondertussen was dat een andere)... Ho, 't zal nog wel een tijdje duren hoor...
Ik vroeg het "bakje" voor de TV, dan hadden we tenminste iets om naar te kijken in plaats van naar de muur te staren...

Rond drie uur en een kwart kwamen ze Anny halen... Toen ik vroeg of ze daar echt geen betere stoelen hadden, de de verpleegster gezien had hoe ik recht kwam, ging ze een soort zetel halen. Dat zat toch iets makkelijker...

TV...
TV...
TV...

Rond 17.00' uur kwam Anny terug. Ze had geen pijn, was niet misselijk, maar ze vertelde dat ze nog bijna een uur in de gang gestaan had met haar bed, midden de werven... Pas iets na 16 uur (ze hoorde het begin van het nieuws op de radio van de bouwvakkers...) was ze binnen gevoerd bij de arts, werd verdoofd, en begon de ingreep.

Rond 17.30 mochten we naar beneden, de dokter wou ons zien.
Op mijn verontruste blik zei de verpleegster er bij dat de dokter iedereen wou zien, die hij die behandeld had, en dat dit normaal was, niets om je ongerust te maken....

Rond 18.30 ben ik van uit de wachtzaal met verschrikkelijke stoelen naar beneden gegaan om uit de automaat een ijskoude cola te halen voor Anny... Pas kwart na zeven was het onze beurt, en mochten we binnen bij de dokter...

Alles is in orde waren zijn eerste woorden.
Bonk ! een heel rotsblok van mijn hart.
Het bleek dat ze toch een klein poliepje vonden en meteen verwijderden. Dat gaan ze nog onderzoeken of er niets kwaadaardigs in zit, maar "Je mag gerust zijn, het ziet er héél goed uit"... en meteen er na, "wellicht zullen wij elkaar dan binnen drie jaar terug zien, voor een volgende controle !"

Toen we daar zaten, hadden wij de wind gehoord, de kletterende regen... nu was het droog en de wind was ook geen storm meer...

Thuis hebben we gegeten (Voor Anny: eindelijk !)... Ik heb voor één keer zelfs niet naar mijn computer gekeken... te veel pijn...
Vannacht slechts heel moeizaam in slaap geraakt, en vanmorgen met pijn het bed uit...
Maar met een content, gerust gevoel...

tot de volgende ?

Tarbot

Gisteren heb ik tarbot gegeten... Meegebracht van Auchan.
Tarbot is een heel lekkere vis, en gewoonlijk ook prijzig... Nu echter was hij zeer goedkoop.
De reden?
Het is gekweekte tarbot.
Volgens het etiketje, ergens in Spanje of Portugal gekweekt.
Ik heb alvast geen verschil gesmaakt, het is en was heel lekkere vis !

Steeds meer en meer zien we dat vissen gekweekt worden.
Van sommige soorten hoor je dan verontrustende berichten over vervuild water waarin ze gekweekt worden, of van de zalm zegt men dat de gekweekte zalm genetisch anders is dan de wilde zalm (Ik laat het in het midden of er dan sprake zou zijn van genetische modificatie of van kweekvormen), maar men vreest dat die kweekvorm die ook wel eens ontsnapt, zijn genen zou verspreiden in de wilde bevolking.
En zo lees en hoor je voortdurend berichten over de nefaste invloed van het kweken ten opzichte van het wilde dier.

Ik ben geen deskundige, heb ook niet de pretentie dat te willen schijnen, maar we eten al heel ons leven kweekproducten, die door generaties en generaties kwekers gefokt werden tot wat ze nu zijn. Denk aan al die kippen- en koeienrassen, de varkens... en de aardappelen en je blaadje sla...

Ik heb er dus geen moeite mee dat er kweekvormen ontstaan. En al weet men pertinent zeker dat er heel wat inbreng is geweest van honden in het roedelbestand van de wolven, heeft men nog niet kunnen vaststellen dat de wolf daardoor fundamenteel is gewijzigd...
Waar het over gen-modificatie gaat, daar heb ik wel bedenkingen, gewoon, omdat we er nog veel te weinig ervaring mee hebben om de invloed daarvan te kunnen inschatten. Ik ben dus niet voor of tegen, ik ben vooral héél voorzichtig. In zover die wijzigingen zich beperken tot zaken die door generaties zorgvuldig telen er ook wel zouden gekomen zijn, zal er wel niets aan de hand zijn, maar waar het gaat over fundamentele wijzigingen, die helemaal nooit natuurlijk kunnen voorkomen, daar heb ik schrik van. Ik weet immers niet of die wijzigingen in ons spijsverteringsstelsel op een normale manier afgebroken worden, of, dat er een kans bestaat dat ze op een of andere manier invloed hebben op ons eigen lijf ! En minstens even erg, ik heb schrik dat die kunstmatige inbreng zich gaat voortplanten in het wild, en daardoor het normale bestand dermate gaan wijzigen, dat er een vervalsing, of nog erger een vernietiging van het natuurlijke bestand uit volgt.
Stel, dat we een bloem wijzigen, we maken dat een plant wintervast wordt, en dus ook in onze tuinen kunnen groeien. Stel dat gegeven ook op een of andere manier te vinden is in de structuur van het stuifmeel... Dat die wijziging dodelijk is voor bepaalde insecten (bij, vlinder...)... Dan kan dit uiteindelijk leiden tot een totale ontwrichting, ja vernietiging van de natuur !

Maar van kweek heb ik dus helemaal geen schrik...
Ook al brengt dit ook wijzigingen mee van smaak en structuur van de producten.
Eet je wel eens kip ? Kippenvlees is wit, mals en heerlijk van smaak. Maar als je een kippenras neemt, dat helemaal niet op vleesproductie is geteeld, bijvoorbeeld een vechthoen, of een van die halfwilde krielkippen die je wel ziet lopen in halfwilde toestand op boerderijen, dan is dat vlees veel minder wit, veel steviger en heeft een duidelijk andere smaak. Neem je een wilde fazant, een wild hoen, dan heb je nog een sterkere wildsmaak.
Wat is het beste ?
Dat is heel erg afhankelijk van smaak... Ons Mechels hoen is wereldberoemd voor zijn malse witte vlees... Het was zowat het bekendste vleesras van de tijd van toen, en als de Brusselaars de naam van Kiekenfretters dragen, dan hebben ze dat mede te denken aan dat Mechelse Hoen...
Dus heel wat mensen prefereren de malsheid van de kweekvorm, boven de wilde smaak van het vechthoen.
Ik zelf zal het witte vlees met graagte laten liggen voor een lekker stukje van een Brugse vechter...

Bijna wekelijks eet ik wel een lekker stukje zalm... en dat is steevast wellicht gekweekte zalm.
En die tarbot ? Die smaakte hemels.

Nee, ik heb niets tegen kweekvormen...
Maar ergens maak ik me ongerust dat we steeds meer er toe overgaan dieren massaal te gaan kweken, op steeds minder oppervlakte, op een steeds barbaarse manier van handelen.

Ergens heb ik iets van de Indiaan, die de Grote Geest dankte voor de bizon die hij doodde... Ik ben de koe dankbaar dat ik haar malse entrecote mag opeten. Ik ben de boer dankbaar dat hij dat dier kweekte... Maar ik hoop dat het dier een mooi leven kende, en niet heel haar leven in een stal stond om zo vlug mogelijk zoveel mogelijk zo mals mogelijk vlees aan te kweken...

Voor wat hoort wat...
Voor het lekkere ei mag ik de kip wel een goede verzorging geven, en een aangenaam kippenleven !

Ik doe het in ieder geval met mijn kippen.
En hun eieren zijn heerlijk !
Misschien smaak ik er een beetje het welzijn van het dier in ?

tot de volgende ?

wit papier

Gisteren zijn we naar Auchan geweest, boodschappen doen. Onder meer enkele pakken papier voor de printer, want ik moet een deel bladeren drukken voor de Crea van Ziekenzorg.
Ik had geluk, het papier was in aanbieding. Drie pakken voor de prijs van twee. Ik had de laatste pakken mee !

Papier...
Ik denk dat dit wellicht een van de grootste uitvindingen is geweest van de mensheid: papier goedkoop vervaardigen, zodat kennis massaal en goedkoop kan worden overgedragen.
Ach, ik weet het wel, nu zijn er al heel veel middelen, waarbij je geen papier meer nodig hebt, maar zonder dat papier waren we nooit zo ver gekomen !

Papier en de drukkunst, dat was een reuzenstap in onze ontwikkeling !
Voorheen moesten we het vooral doen met mondelinge overlevering.
Geschiedenis werd van vader op zoon door gegeven, en in zowat ieder dorp, was er wel een die gespecialiseerd was in het memoriseren van de geschiedenis. Net zoals er wel eentje was, die zo nodig kon schrijven, op een stuk duur perkament, of op een stuk boombast.
Schrijven was iets voor akten, niet voor gewone zaken, niet voor het doorgeven van de dagdagelijkse kennis van en voor de gewone man.

Pas toen het papier en de drukkunst er kwamen, en boeken massaal en goedkoop konden worden vervaardigd, veranderde de geschiedenis razend snel ! Het ontstaan van het protestantisme, het vertalen van de bijbel, en de verspreiding van die bijbel, was wellicht de grootste aanzet tot het ontwikkelen van de kunst van het lezen en het schrijven bij steeds meer mensen.
Als we onze Nederlandse taal bekijken, dan moeten we er zelfs bij stellen, dat de Statenbijbel zowat het fundament was waarop het Nederlands is gebouwd.

Wij hebben eigenlijk veel te weinig eerbied voor dat simpele stukje papier...

We schreven er onze eerste woordjes op (daarop en op een lei, met een griffel !), we schreven er onze liefdesbrieven op, we penden er moeizaam een gedichtje mee, en we tekenden er onze eerste "kunstwerken" op... We schilderden er op met waterverf en plakkaatverf.

Je kunt eigenlijk heel je leven "ophangen" aan al die velletjes papier. Velletjes die niet bewaard bleven.. Het was maar papier...
We hadden zelfs een schrift dat dienstig was om kladwerk te plegen... Een kladschrift, of in het schoon Vlaams: een brouillon... naar het Frans.

Sinds enige tijd ben ik me veel bewuster dan vroeger over de waarde van dat velletje papier.
Dat kwam toen ik eens een heel stapeltje schetsen tegenkwam op de rommelzolder, schetsen, krabbels van een hele tijd terug. Dingen die ik niet de moeite vond om uit te werken, af te werken... Dingen om weg te werpen, die bij toeval bewaard bleven... En plots zag ik een massa pareltjes voor me, schatten vol inspiratie...
Die wegwerpdingen bleken plots waarde te hebben voor mij zelf.

Papier...
We moesten er eigenlijk wat meer zorg voor dragen, als je ze terugvindt na een hele tijd, dan blijken het heerlijke herinneringen te zijn... Net zo goed als dat pak liefdesbrieven, dat pak kaartjes die we ontvingen bij ons huwelijk van al die vrienden en bekenden, de kaartjes die we tekenden voor de geboorte van Koen, de kaartjes van bij onze zilveren bruiloft... Allemaal dingen vol weemoed en geluk, gekristalliseerd in stukjes onbenullig papier...
Wit papier...
Hoe is dat liedje ook weer van Toon Hermans???


tot de volgende ?

Burchtgravinne

Gisteren, op de rommelmarkt, werd ik even weer geconfronteerd met mijn jeugd...
Helemaal achteraan een stand, stond immers een Burchtgravinne...

Ik kan aannemen dat je nu wellicht je wenkbrauwen in twee grote vraagtekens omhoog trekt... Niet iedereen is immers, in dat verre verleden bij de Chiro geweest, en ik denk dat zelfs de kinderen van nu, en mensen die een stuk jonger zijn dan ik, die Burchtgravinne niet hebben gekend, of niet kennen...

In dat verre verleden hadden wij in de Chiro een eigen Onze-Lieve-Vrouwenbeeld, en die noemden we toen de Burchtgravinne...

Het was niet echt een mooi beeld, het was een beeld uit die tijd, sober van lijn, maar niet echt gestyleerd. Ik heb zonet eens via Google gezocht, en ik zag er enkele mooie afbeedingen van, maar geen een die ik vrij mag gebruiken... Dus, als je het beeld zelf eens wilt zien, google dan eens op "Burchtgravinne Chiro" en ga naar afbeeldingen.

Ach, zo'n beeld doet je meteen terug naar de tijd van toen...
en meteen: "Waar is de tijd ?"
weg...
Het verleden is onherroepelijk weg. Je hebt alleen herinneringen, en die herinneringen zijn dan meestal nog gekleurd en bijgekleurd, tot jouw eigen, persoonlijke verleden.
Wellicht is het net die kleuring die ons heimwee bezorgt naar die tijd van toen, want als ik heel diep en heel eerlijk naar dat verleden terug kijk, dan was dat echt niet beter dan nu. Er waren heel wat dingen die er nu niet meer zijn, maar ook een heleboel dingen die we nu normaal vinden, waren er toen nog niet.

En waar wij als jeugdbeweging heel katholiek en heel devoot waren, is dat ook, net zoals in de maatschappij, verdwenen... Zo gingen wij als kinderen, met de Chiro, iedere zondagnamiddag, in groep, naar het Lof... Tot het zover kwam, dat wij daar zowat helemaal alleen zaten. Dan vond de pastoor het welletjes, en werd het Lof afgevoerd.

Wie herinnert zich nog de speciale predikheren, die tijdens de vasten speciale preken kwamen houden in de parochiekerk. Er waren er bij, die zo erg fulmineerden, dat we bijna niet meer naar huis durfden door de donkere straten. We zagen warempel de hel voor ogen.

Weet je, dat mis ik een beetje... Niet die preken, maar het vol schrik, in groep naar huis gaan, luid pratend om de stilte ven de nacht weg te roepen. Toen waren de nachten nog stil... Er waren praktisch nog geen auto's, en de straten waren veel minder verlicht dan nu. We hadden zelfs een stuk, tussen Conterdam en Meiboom, die echt donker was !

Toen was er nog geen Dutroux geweest, en hadden wij al dat licht niet nodig, en vonden wij griezelen eigenlijk wel leuk. Vooral elkaar schrik aanjagen, dat was tof... In de herfst holden we een biet uit, en sneden ogen, neus en mond uit (je zag toen nog geen pompoenen !) en zetten een kaars in de biet. Die biet hingen wij met een koord aan een stok, en we zwaaiden  ons spook heen en weer, wat met de brandende ogen, neus en mond, een luguber zicht gaf. Als je later de biet weer opende, om de kaars uit te blazen, dan was het bietendeksel wat verschroeid, en dat stonk verschrikkelijk. Ik ruik het nog als ik er aan denk.

Ach... Nu zijn dat dus grote zware pompoenen, die stil liggen te griezelen aan de deur... Nee, geef mij maar die grote voederbiet met de kaars er in... Daar kon je actief mee zwaaien ! Ooit stonden we bij ons aan de hoek van de straat... We zagen een fietser afkomen, en begonnen wild te zwaaien en luguber te huilen. De fietser stopte (zijn voorlicht ging uit), en de man sloeg de zijstraat in, om rond te rijden. Toen hij bij de hoek kwam, zag hij weer dat spook, vloekte luid, en reed nog een straat verder.  Wat hebben we die keer gelachen! Iemand schrik aanjagen, ja, maar een volwassen mannemens, en hem dan ook nog twee blokken doen rondrijden !!!

Hé... mannemensen en vrouwmensen... Hoe lang is dat geleden dat ik die term nog gebruikte ?
Dat komt er van, met dat in het verleden koteren...

djudedju

tot de volgende ?